Centum primus singuli semel

[Diabolis]

Kur të çelin jaseminat, e shqiptarët të lëshohen si bleta, do të jem sërish atje.


Mos e përplas kapakun e pianos
Se nuk ti thashë po kësaj teke,
Mjafton kjo krismë e vetme teke,
Të fillojnë tytat e organos.

Më ngrin e bie si një pelikan,
Mbi ujra, prej qiellit kaltërosh
Heq këmbët zvarr, krahët plandos,
Kjo krismë e thatë më dysh më çan.

Si peshkun e kuq për të në gushë,
Në dorë ende kam trëndafilin prush,
Pranoj të shpërfillem nga dashuria,

Por mos i hiq duart nga melodia,
Në s’mundesh të më presësh me britma,
Mos e hiq këmbzën të shkoj me klithma.

[Diabolis]

S’jam si minatori në zgafellë,
Që me kazmë godet të ashprin shkëmb,
Derisa mbi kallot në pëllëmbë
Diamant të nxjerrë prej aq thellë.

Verbuese buzëqeshja jote
Për sytë e mi në errësirë,
E pastër, e mprehtë, e dlirë,
Por s’i takon gjithë kësaj bote.

Buzëqeshja masë s’ka karatin,
Ç’ka ti më dhe kurrë s’mund ta matin,
As ta përdorin si mjet mashtrimi,

As të stolisin unaza premtimi.
Ai thesar del vetëm për mua,
Nga goja që u puth, u dashurua.

[kulla]

DD, leshoje 4433shin. akoma s'tu merzit?

[Diabolis]

Dikur ne vogeli beja zinxhira. Ne fillim me tel bakri, cdo hallke e te cilit kishte ne mes veshjen izoluese me ngjyra. Pastaj ketyre ju ra vlera se artistiket nisen ti benin me tel qe nuk ndryshkej, mbase krom, nikel apo inoks. E nese nuk gjeja tel si ky, tjetra ishin vrapuesat e celikut qe perdornin filaturat e Tiranes, Beratit, Korces. Vrapuesat ishin pothuajse radhe te mbyllur, te thyeshem nese nuk i punoje me te nxehte, e me te cilet dilte nje zinxhir i trashe. Ne cdo rast duart te beheshin cope, sa prej pinces, sa prej telave qe ti canin. Duhet te kete qene nje bezdi e madhe.
Pak a shume si nje zinxhir hallkat e te cilit jane cilido sonet apo poezi me vete duhet marre kjo teme. Nese e le, do jete vetem nje cope e pavlefshme per asgje. Nese e mbaroj do jete nje zinxhir teli, i cili, nuk do jete as si gjerdani me perla i Petrarke ambasadorit ne Prage qe i preu kerthizen Marko Viskontit e as si varsja me diamante e Shekspir pasunikut qe shkruante per Madherine e saj.
I permend keta siperanet se ne kete sproven time, te mire apo te keqe, perdora fillimisht llojin e sonetit anglez apo shekspirian e me pas ate italian apo petrarkian. Por ndersa i perdora mund te them qe nuk ju kam qendruar strikt formave te tyre, e per me teper ketu jane te pakten nja dhjete poezi qe nuk jane fare sonete. Jo prej merzise por per ta thyer njetrajtshmerine, kalova dhe nga alla shekspir ne alla petrarka, ndonse me kete te fundit e kam me zor e nuk me tingellojne fort mire.
I kam dhene rendesi asaj qe dua te them, ashtu si dua une ta them. Jam merzitur kur e kam autocensuruar gojen, apo me kane censuruar (per fat te keq ka ndodhur). Nuk eshte lloji i poezise, gjatesia e vargut, apo rima qe me pengojne. Per shumicen prej tyre ka pasur te pakten edhe nje variant tjeter. Edhe sikur te jete nje kala ne rere une kam per ta mbaruar. Te siguroj se do kem ikur para se te bjere.
Me fal se u zgjata, e kam nder mend sa me shkruan, dhe te faleminderit, Kulla.

[Diabolis]

Mes rrapit me rrënjë shekullore
Dhe bredhit në strehën varfnore
Të dytin do të zgjidhja padyshim,
Nëse do pyetesha për fatin tim.

Kjo zemra ime s’do kish duruar
Me tabela, gardhe, me gisht treguar:
Monument kulture, mbrohet nga shteti.
... u vra heroi ... e mbolli mbreti...

Ah, por për Krishtlindje të isha bredh
Gëzim të mbartja veç për pak ditë,
Me këngë të lodronin rreth e rreth,
Duart e vogla të vinin stolitë,
T’ju zbrisja në shpirt magjinë e pyllit,
T’ju qeshja sytë me dritën e yllit.

[Diabolis]

A nuk më the se doje një tatu
Emrin tim atje ta zografisje
Një zemër dhe ne mes fjalët “Të du’”
A s’ishe ti ajo që kështu flisje?

Ta bëra atje ku vetë e doje
Në shpatullën tënde praruese
Me të kuq puthjesh e jo boje
A se ndjen, është aq regëtuese.

Më lër të ta heq stemën e qorrit,
Me dëborë prej Baba Tomorrit,
Për lëkurën tënde Rrezediellit
Ma pruri i Bukuri i Qiellit.
Mua dhe një puthje më kënaq,
Vetëm një puthje në faqe dhe kaq.

[Diabolis]

Nga kështjella lodër e princeshave
Ngrihen tingujt e një melodie,
Sikur vijnë thellë nga vogëlia.
Vras mendjen të kujtohem ç’isha:
Një bari i turpshëm që i binte fyllit,
Apo biri i mullisit në të dalë të pyllit.
Por mirë e di se shkelja në blerim
Se lulet e mollës më sillnin gëzim,
Duke dëgjuar ata tinguj të vjetër
Më rikthehet mituria e vjedhur
Kur gdhëndja lastarët e shelgut me biçak,
Me llastiqe druthane gjuaja çdo rosak...
Dhe step në çast,
Fytyra jote fëminore m’u shfaq...
Atë ditë të pata njohur
Dhe po atë ditë të pata përlotur,
Ti mbi tërfil këndoje në paqe,
Ndërsa unë, unë isha një rrugaç.

[Diabolis]

Letra e Kungullit për ish - Lulekungullin e tij më 31 Tetor të vitit në vazhdim

E dashur Lulekungulli!
Kur letrën ta gjesh,
Tok me dy tre dhëmbë,
Pa gojë por me veshë
Veç me një nga sytë,
Në daç qaj në daç qesh,
Por vrap në shitore.
Atje do të më gjesh,
Mes kungujve të tjerë
Nxito të më blesh,
Apo s’jam i pjekur
Që ti të më zjesh,
Të më hash me lugë,
Fara plot të kesh,
Ti flakësh në rrugë,
Të mbijnë në shesh
Dordolecë me radhë,
Që lozin shesh besh,
Shiun pijnë si dhallë,
Kashtën bëjnë përshesh,
Ngopin një mëhallë.
Por në do të ndahesh
As mos hajde fare,
Po mos nis të qahesh
Shtrigë, në dritare.
Mos shkul qime e lesh
Se ti zu’ pezhishka.
Fluturo mbi presh,
Pi pak lëng nga shishka,
Të ndahesh më tresh,
Porsi një fantazmë.
Kokalla skeletesh
Që kullojnë jargë
Deri sa të velesh
Do të ti japë vampiri
Në letra karamelesh,
As do ta kuptosh
Kur me barrë të ngelesh,
Kur të kesh doktorë
Të dalë prej varresh,
Që me hinkë të japin
Raki koçimarresh,
Der’ sa të dështosh
Shtatë lëkurë macesh,
Lëngjet të të shterojnë
Ashtu krejt të tretesh,
Si hi të të mbledhin
Për pluhur fallxhoresh.

ish - Kungulli yt

[Diabolis]

***

Në spazmën qiellore,
Mbi çarçafin me yje të natës
Toka përpëlitet,
Prej kodrave të saj të buta,
Në preri, në stepa,
Troku i kuajve vjen dhe rritet,

Prej thellësive të oqeanit
Me duf balenat shfryjnë,
Zhyten dhe ngjiten.
Në një pllangë të kuqe,
Madhështore dielli,
Mbi shtatë detet shkruhet:
Mirëmëngjes!

***

Qielli,
Si një midhje e stërmadhe
Në skaj të detit,
Hapet e mbyllet
Plot me tule resh të bardha.
Porsi perla atje brenda
Vuajnë ëndërrat robina.

Qiellin marr me gurë
T’ja llupis retë e bardha,
Dhe të shfry në fund të detit,
Ëndërrat perla
Në liri.

***

Perëndim
Me ngjyra të zbërdhylta,
Kush me ty kështu luan,
Kush me ujin e vazos ku lahen penelat
Të pikturon?
Ti je e vetmja mundësi
Që shikimi ta shtrijë këndin e vet
Në limit,
Je fusha magjike
Ku dinosaurë dëshirash shkojnë zhurmshëm
Vetëm në një drejtim
Me tinguj të panjohur, të padeshifrueshëm,
Si vetë ti Perëndim.

[nitROSHI]

Postimi i fundit ishte shume i bukur.
Urime DD.