Federico Garcia Lorka

[[Perla]]

"De profundis"

Njeqind te dashuruar
flene pergjithmone
ne token e thare.
Andaluzia ka
rruge te gjata te kuqe.

Kordova ullinj te gjelber
per te mbjelle njeqind kryqa
qe i kujtojne.

Njeqind te dashuruar
flene pergjithmone.

[[Perla]]

Balada e tre lumenjve

Lumi Guadalkivir
rrjedh mes ullinjve dhe portokajve.
Të dy lumenjtë e Granatës
shkojnë nga bora në grunajë.

Ah, dashuri
që ike dhe nuk u ktheve!

Lumi Guadalkivir
ka mjekër ngjyrëshege.
Të dy lumenjtë e Granatës,
një gjak e tjetri dënesje.

Ah, dashuri
që ike dhe nuk u ktheve!

Për barkat me vela
ka një shteg Sevilja;
në ujërat e Granatës
vozitin vetëm shpirtërat.

Ah, dashuri
që ike dhe nuk u ktheve!

Guadalkiviri, kullë e lartë
dhe erë në portokallishtë.
Dauro dhe Xhenili, kulla të vogla
të vdekura në moçalishtë.

Ah, dashuri
që ike nëpër erë!

Kush do të thotë që uji sjell
një zjarr të zbrazët britme!

Ah, dashuri
që ike dhe nuk u ktheve!

Iu sjell lule portokajsh dhe ullinjsh,
Andaluzi, deteve tua.
Ah, dashuri
që ike nëpër erë!

[Askusho]

Përktheu: Xhevahir Spahiu

BALADA E UJIT TË DETIT

Deti atje larg
buzëqeshi.
Dhëmbët prej shkume,
buzët prej qielli.
- Çfarë po shet, vogëlushe syerrët
me gjoksin drejt erës?
- Shes ujin e deteve,
zotni.
- Ç'mbart gjaku yt,
djalosh korrozi?
- Mbart ujin e deteve,
zotni.
- Këta lot të kripur,
o nënë, nga të vijnë?
- Nga uji i deteve,
zotni.
- Kush e lind, moj zemër,
hidhësirën e thekshme?
- Uji i hidhur
i deteve.
Deti atje larg
buzëqeshi.
Dhëmbët prej shkume,
buzët prej qielli.

[Askusho]

Përktheu Faslli Haliti

SERENATË

Në breg të lumit
po lahet nata
dhe në sisët e Lolitës
vdesin prej dashurisë degët.
Vdesin prej dashurisë degët.
Nata këndon lakuriq
mbi urat e marsit.
Lolita po lan trupin
me ujë të njelmët dhe livandë
Vdesin nga dashuria degët.
Nata e anasonit dhe e argjendit
shkëlqen mbi çatitë,
Argjend i brigjeve dhe pasqyrave
Anason i kofshëve të tua të bardha
Vdesin nga dashuria degët.

NË VESHËT E NJË VAJZE

Nuk desha
Nuk desha të të them asgjë.
Pashë në sytë e tu
dy fidanë të çmendur.
Nga flladi, qeshja, ari.
Tundeshin.
Nuk desha.
Nuk desha të të them asgjë.

ANKIMI

Klithma lë në erë
një hije qiparisi.

(Lermëni të qaj
në këtë fushë)
gjithçka u thye në botë
S’mbeti veçse heshtja.

(Lermëni të qaj
në këtë fushë)

Horizonti pa dritë
u kafshua nga zjarret.

(Ju thashë, pra më lini të qaj
në këtë fushë.)

[shigjeta]

Këngë të reja

Mbrëmja thotë : U dogja për hije!
Unë - për yj' të ndritshëm!, thotë hëna.
Burimi i kristaltë kërkon buzë,
Psherëtima kërkon era.

Për aroma e qeshje kam etje unë,
Kam etje për këngë të reja
Pa hënë, pa zambakë
Dhe pa dashuri të vdekura.

Kam etje për një këngë mëngjesi,
Që të ardhmen do ta ngrinte tallaz,
Dukë hedhur fara shprese
Në valët dhe në lymin e saj.

Këngë drite do të ishte ajo,
E kthjellët, plot mendime,
E pacënuar nga melankolia,
Nga ankthi dhe ëndërrimet.

Ajo këngë flurore do të mbushte
Me të qeshura heshtjen
(Si një tufë pëllumbash pa sy,
E lëshuar në mister).

Ajo do të prekte shpirtin e sendeve,
Shpirtin e shqotave,
Për të shpërthyer në gazin
E zemrës së qëmotshme.

Gusht 1920