Selami: Berisha eshte lideri legjitim i PD

[Dr Rieux]

Nano vertet i ka hedhur ne gjyq disa gazetare sot, por a nuk eshte nje metode e felliqur per gazetaret kur ata marin neper goje familjen, jeten personale apo qejfet private te Nanos? A nuk eshte e ndyre dhe e denueshme te te merret ne goje gruaja, ish-gruaja apo familja sepse pronaret e gazetave duan te bejne karriere ne politike? Sa vete ka hedhur Nano ne gjyq sepse ata e kane sulmuar ate politikisht? Asnje.

Nano dhe/apo bashkeshortja e tij kane hedhur ne gjyq Lesin ngaqe ky i fundit beri publik nje vendim te tijin per te shperblyer veten me pese (me duket) rroga per arritjen e madhe ne privatizimin e BK. Nano hodhi ne gjyq Bazen ngaqe ky i fundit pershkruante vizitat ne natyre intime qe kishte Nano ne kohen kur ky vuante denimin ne Bence.

Vertet Nano eshte shume liberal, aq liberal sa i lejon vetes te pranoje dhurata 300000 dollareshe. Dhe meqe i pelqen te krahasohet me Blair, ky i fundit nk pranoi nje kitare personal te Bono (solist i U2) sepse vlera e kitares kalonte limitin prej 140 sterlina qe i lejonte ligji anglez. Dhe ne ligjet shqiptare ekziston nje kufi i tille me duket dicka ndermjet 100 dhe 200 mije lekeve te vjetra.

Qejfet private te Nanos nuk mund te jene me private ne castin kur ai eshte kryeminister dhe kur ne Shqiperi vdesin drejtpersedrejti ne TV 21 njerez. Megjithate po dalim krejt nga tema e cila ishte per Selamin dhe jo per bemat e Nanos.

[Iliriani]

Intervistë me sekretarin e Marrëdhënieve Publike në PD, Spartak Ngjela

“Selami do të punojë me ata që e përjashtuan dhe ata që përjashtoi”


Nevila Perndoj

Ishte Kuvendi i vitit 1992. Disa prej figurave të rëndësishme të lëvizjes për demokraci si Preç Zogaj, Gramoz Pashko apo Arben Imami u përjashtuan nga Partia Demokratike, kryetari i së cilës ishte Eduart Selami. Tani, pas 12 vitesh, pranë PD-së janë afruar pothuajse të njëjtat figura, Preç Zogaj, Arben Imami dhe së fundmi edhe Eduart Selami.
Në një intervistë për gazetën “Shekulli”, sekretari i Marrëdhënieve me Publikun në PD, Spartak Ngjela është shprehur se Eduart Selami do të gjendet në PD në një mjedis miks: me politikanë, që u larguan, por edhe me ata, që ai përjashtoi si alternativë. Rikthimi i mundshëm i Selamit, sipas Ngjelës, nuk lidhet me hapjen e Partisë Demokratike, pasi ai ka qenë dhe mbetet anëtar i përjetshëm i Këshillit Kombëtar. Gjatë intervistës, Ngjela ka folur edhe për ndryshimet politike që logjikisht duhet të pasojnë pas seancës dëgjimore në Kongresin Amerikan.
Zoti Ngjela, pas të njëjtës tip seance dëgjimore në Kongresin Amerikan në 1991 dhe 1997 në Shqipëri ka patur ndryshime politike rrënjësore. Kështu do të ndodhë dhe kësaj here?
Eshtë e kuptueshme që po të ecësh me logjikë, dhe po t’i qëndrojmë për këtë rast logjikës kantiane, sipas së cilës, kur rasti përsëritet në mënyrë identike, ky nuk është më rast por raport; atëherë pyetja juaj besoj se e ka përgjigjen. Por megjithatë, politika shpesh nuk ecën me logjikën e saktë, sepse ju e dini se në segmentin e saj është psikologjia që vendos, ndërsa rasti e sjell që të them se, si rregull, instancat e larta të politikës së lartë gjithmonë, kanë filluar të interesohen kur e kanë parë se regjimet s’kanë pasur më të ardhme. Kjo tregon se edhe regjimi aktual i Tiranës e ka humbur të ardhmen.
Tema e hapjes së PD merret dhe rimerret prej të paktën tre vjetësh. Do të thotë se ky proces ka dështuar apo jemi është një fazë debati për t’u konkluduar, kur?
Hapja e Partisë Demokratike nuk është një fjalë e zbrazët dhe as një lojë politike për të fituar kohë; ajo është një politikë reale e cila siç shihet e ka vënë shumë në siklet kundërshtarin dhë bashkë me të edhe të gjithë ata që kanë si zakon të zvarriten pas pushteteve. Pra, përderisa është e tillë, është edhe serioze. Por megjithatë duhet të saktësojmë diçka. Unë do të thosha se fjala hapje nuk është shumë e përshtatshme, sepse në këto momente PD ka hyrë në një proces që është hapje drejt individëve në një krah, dhe hapje e spektrit të vizionit në krahun tjetër. Pra mendoj se fjala, koncentrim, do të ishte më e përafërt me realitetin se fjala hapje. Partia Demokratike do të paraqitet në zgjedhjet e ardhshme me programin më serioz që ka pasur ndonjëherë ndonjë forcë politike në Shqipëri. Individët e aftë dhe vizioni i ri është garancia jonë se do ta nxjerrim vendin nga kjo krizë katërfishe që e ka mbërthyer. Kurse kryetari i Partisë Demokratike, ka shumë muaj që po merret vetë me çështjen e kontaktimit të individëve, por në të njëjtën kahje po mendon i gjithë lidershipi i partisë. Duhet të jemi edhe disi realistë, sepse politika është luftë, kurse përplasja është betejë. Mos mendoni se politika e ka të lehtë të rekrutojë politikanë. Eshtë shumë e vështirë që të gjesh politikanë, sepse jo çdo erudit është edhe politikan. Pra ne po kërkojmë që nga akademizmi të sjellim politikanë të tjerë në klasën politike dhe do ta bëjmë, se është një fakt i ditur se Partia Demokratike, që nga themelimi i saj, ka sjellë në arenën e politikës shqiptare figurat më cilësore. Dhe ky proces vazhdon, ndonëse lidershipi socialist është hedhur në sulm për ta bllokuar. E ka të pamundur, sepse politika është frymë dhe fryma ka kohë që ecën në krahun tonë. Socialistët nuk po gjejnë dot figura të reja sikundër ne, sepse e kanë frymën e zhvillimit të gjërave kundër.
Ish -kryetari i PD-së Selami u shfaq papritur në seancën dëgjimore në fjalë në Kongresin Amerikan dhe shprehu vullnetin për t’u kthyer... Rastin “Selami” do ta inkuadronit në hapjen e PD-së apo ka diçka më tepër!
Nuk duhet parë kështu çështja Selami. Ai gjithmonë ka qenë present në PD. Ai ndërkohë është anëtar i Këshillit Kombëtar të Partisë Demokratike; dhe kjo ka qenë një gjë e shpallur. Deri tani ka ndenjur vetë në hije, sepse siç duket ka pritur një kohë më të përshtatshme. Në fund të fundit, kjo është loja e tij politike, kurse ne, lidershipi i Partisë Demokratike, gjithmonë e kemi respektuar. Pra, rasti i tij nuk flet për hapjen, por tregon se ky proces ka nisur që në vitin 2001, kur Selami u vendos të ishte anëtar i përjetshëm i Këshillit Kombëtar. E pra, tani pritet se si do të luajë Selami. Partia Demokratike e ka në lidershipin e saj, dhe kush di të mendojë politikisht, e kupton se edhe qëndrimi i tij në rezervë të politikës, që në fakt ka qenë zgjedhja e tij, dhe dalja tani në skenë, nuk kanë të bëjnë me prurjet e reja në PD, të cilat, siç e thashë do të jenë shumë cilësore. Për hapjen e Partisë Demokratike, për shembull, do të thosha flet qartë inkuadrimi i Preç Zogajt në politikën tonë, edhe të tjerëve si ky; dhe unë mendoj se Selami ndoshta bashkë me prurjet e reja e ndien veten më komod ndërkohë, sepse Selami do të gjendet në një mjedis miks, me politikanë që e larguan si alternativë, por edhe me politikanë që ai i përjashtoi si alternativë. Por në fakt, politika është akt, veprim dhe jo filozofim. Prandaj le të presim se si do të zhvillohet loja e re politike, e cila është krejt e krejt në favorin tonë. Gjithë të tjerat pastaj, janë nuancë.
Në vjeshtë është kuvendi i ri i PD-së. Si do ta mendonit ju strukturimin e PD- së për të përballuar
zgjedhjet e ardhshme?
Suksesi i zgjedhjeve mban me vete më tepër një moment beteje se sa strukture. Si rregull, strukturat e partisë përgatisin betejën, dhe janë prapavija e saj në betejë; kurse beteja drejtohet nga gjeneralët. Unë mendoj se ne do të bëjmë këtë herë një fushatë shumë cilësore. Në anën tjetër, aksionet e socialistëve kanë rënë kaq shumë, sa mund të thuhet që tani se beteja është e fituar.



29/07/2004
KATEGORIA: Politikë

[Agim Doçi]

Uroj të filloj loja politike në Shqipëri, se deri më tani vetëm lojë KLANESH ka patur!
Agimi

[StormAngel]

E. Selami dhe selamet prej Tiranës


Faruk Myrtaj

Kam qenë i pranishëm në aktivin kur PD (Berisha), u përball për herë të parë publikisht me “mocionistët”. (Do të më duhet që, më poshtë, të mos nxitoj t’i jap të drejtë njerit apo tjetrit, njërës palë ose tjetrës, sado që, për shkak të atyre që kanë ndodhur së fundi, mezi i dalloj nga njëra -tjetra). Në Muzeun Historik. Presidiumi: Berisha, Imami, nuk di kush tjetër por, e di mirë se në mes tyre ishte Edi, (Asi amerikan i Radhës?!), pra Eduard Selami. Berisha u afrua në presidium duke murmuritur, dëgjueshëm deri aty nga fundi i sallës, ku prehesha në pritje unë, gazetari i RD-së (sapo isha “liruar” nga detyra e sekretarit të kolegjiumit të RD-së me motivacionin: “për të forcuar gazetën”!!!-- Kjo e fundit është një histori tjetër, që ka lidhje me Berishën ose me Edin, ose me të dy bashkë, por nuk është objekt i këtij shkrimi).
Berisha, duke hequr xhaketën dhe duke krehur flokët e tij me gishta, nervozueshëm, u dëgjua që thoshte: “Nuk ia lë Partinë Demokratike Sigurimit të Shtetit unë!”
Tre katër radhë përpara meje më tërhoqi vëmendjen Uran Kostreci. Fërkonte duart me njëra -tjetrën dhe thoshte: “Tani u bë me ne ky...!” Berisha dhe Imami këmbyen replika që mëpastaj u shndërruan në sharje, të zëshme, të rënda...Salla dëgjonte. Krehja e flokëve vazhdonte, ankthshëm. E.Selami që u ndodh, apo duhej të ndodhej midis tyre, nuk reagonte fare. Nuk di pse m’u kujtua se e kisha njohur gjatë fundit të kohës së studentllëkut. Ai mbronte një temë shumë të veçantë: mendimi estetik i ...
Aty pranë tij, në këto çaste, estetika po merrekëmbej, por ai nuk po bëhej i gjallë. Vetëm se dukej ashiqare që ishtë mbytur në djersë. Ai e di përse. Kurrë nuk u shpjegua, së paku jo publikisht. Ne të tjerët, nga t’i dinim shkaqet? Aso kohe E.Zaloshnja nuk shkruante...
Selami nuk dukej si të tjerët. Kjo gjë ndihej, më shumë se sa prekej. Në momentin që nisi të jepte shenja, pas “paketimit” të porositur të Nanos për në Bënçë, dhe pas referendumit (për rezultatin e të cilit- të jemi të vërtetë deri në fund, Berisha nuk pranoi sugjerimet për ta nxjerrë pozitivë), Selamin nuk e qasen më në godinën e PD-së.
Shumëkush ka menduar se e kishte penguar Berisha. Vetë Selami, në dëshminë përpara amerikanëve tha se e respekton Berishën si të zgjedhur legjitim. Sigurisht, për ç’i ka ndodhur Selamit, Selami ka të drejtën e dëshmitarit të parë më të besueshëm, jo të tjerët...Dëshmia e tij m’u duk si e një nëpunësi të sotëm të nivelit të katërt në godinën e PD-së së sotme, një aparatçik që duket se nuk ka leverdi ta prishë me doktorin.
Pak rëndësi ka për fatin e PD-së, aq më shumë të Shqipërisë, por për Eduard Selamin, prapë, unë besoj se ka qenë ndryshe. Rreth vetes kërkoi dhe mblodhi njerëz ndryshe nga të ngjashmit e tij, nuk ishte i nxituar dhe nuk duhet bërë me faj për kompetenca që s’mund t’i merrte dot. Një farë pasiviteti i tij, natyrë e jo pak njerëzve, (ku hyj edhe unë!), duhet kuptuar si pritje për sedimentimet e kohës “revolucionare-demokratike” që rridhte si përrua aso kohe...
Së gjithash, të gjitha këto “kujtime” do të ishin të shkuara të harruara, gjithnjë vetëm sipas meje, nëse...
Nëse Eduard Selami do të thoshte ç’di për fillimet e PD-së. Kjo është e domosdoshme. Jo për ndonjë individ të veçantë, kurrsesi për mua. (Do të ngushëllohesha duke i marrë me mend.) Askush, deri tani, nuk ka marrë përsipër të rrëfehet për liderët e Dhjetorit. Madje, shpesh, alternativisht, të asokohshmit bëjnë thirrje për “rikthim në dhjetor”! Por pa thënë më parë si ndodhi, nga kush...si u bënë bashkë, përse u ndanë, realisht? Cili ishte sinqeriteti i tyre?
E shtroj këtë problem se kanë ndodhur ca gjëra që të lënë pa mend: pothuaj të gjithë ish –liderët zyrtarë të Dhjetorit, në periudha kohe të ndryshme, u bënë ministra të krahut tjetër, të PS-së! Ndokush prej tyre edhe sot, edhe nga më të zellshmit. Edi në këtë kohë u tregua i qartë, i kthjellët. E pa që nuk bëhej, dhe iku. Nuk shkoi ndërmend të bashkohej me ndonjë klan. Sidomos Majtas. Më besohet se kjo është vlerë e madhe në atë shoqëri. Nëse ai do të thoshte ca gjëra rreth Dhjetorit e diku më pas, do të lehtësonte shumë mëdyshjet për natyrën, karakterin dhe të ardhmen e tij. Në të vërtetë, mbetem edhe më tej njëri ndër mirënjohësit dhe dashamirësit e tij. Nuk do t’i sugjeroja të nisej për atje nga ku është larguar, duke heshtur për gjëra që ai i di. Nëse nuk i di, aq më keq. Nuk ia vlen të niset fare. S’është fjala thjesht për individin Eduard Selami, por për fatin e vendit që ende shpresohet si Shqipëri demokratike. Së paku pluraliste, sa për të filluar. Jo për të ritransmetuar filmin e viteve të para ‘90. Tek ‘90, duhet rikthyer ndryshe. Siç veprohet gjithnjë kur flitet për të shkuarën.