Iraku u sulmua per mbrojtjen e Israelit

[antares]

Po dikush ne shekullin e kaluar ua gjeti ilacin (nuk i vrau po jau hoqi kontrollin e ekonimise, finances, kultures, propagandes e cdo gjeje tjeter) dhe per cudi ai vend eci per bukuri e pati nje zhvillim te papare deri atehere dhe bile edhe sot (rritje ekonomike e nivelit 30% ne vit). Ai riprovoi edhe njehere qe nje organizem kur pastrohet nga parazitet shendoshet dhe forcohet.........
Tani ti Labeat do na thuash qe nje njeri me nje shirit kau ne bark 15 metra te gjate e ndjen vehten shume mire.......me vjen keq per ty qe mendon keshtu se ka mundesi qe ti vete te kesh shiritin cifut ne koke qe nuk te lejon te arsyetosh si njeri normal me sy ne balle.

[darwin]

Po dikush ne shekullin e kaluar ua gjeti ilacin (nuk i vrau po jau hoqi kontrollin e ekonimise, finances, kultures, propagandes e cdo gjeje tjeter) dhe per cudi ai vend eci per bukuri e pati nje zhvillim te papare deri atehere dhe bile edhe sot (rritje ekonomike e nivelit 30% ne vit). Ai riprovoi edhe njehere qe nje organizem kur pastrohet nga parazitet shendoshet dhe forcohet.........
Tani ti Labeat do na thuash qe nje njeri me nje shirit kau ne bark 15 metra te gjate e ndjen vehten shume mire.......me vjen keq per ty qe mendon keshtu se ka mundesi qe ti vete te kesh shiritin cifut ne koke qe nuk te lejon te arsyetosh si njeri normal me sy ne balle.

ssssssshhhhhhhhhh, se do ta kuptojne dhe do fillojne etiketimet pastaj !!!

se nuk besoj ta kete njeri idene se cfare zhvillimi mori ai vend ne ate kohe.. Eh, cfare kane bere filmat ne kete bote

[forum126]

1. Amerika e pati mbeshtetur Sadam Hysejnin me pare. 2. Rregjimi ne Irak ne kohen e Sadamit nuk mund te quhet "qeveri ekstremiste fetare". Si e argumenton ti kete?

po te shtosh ketu te zgjedhurit si qytetar nderi ne nje nga shtetet e amerikes

[fotjon]

ishte ne ndonje krize te rende ekonomia amerikane dje , apo parashikohet ndonje kataklizem i padegjuar per te ardhmen ?
po shteron nafta apo korporatat jane drejt falimentimit?
apo thejesht po punojne per llogari te shekullit 23 qe dhe ato gjenerata te kene mirqenien e duhur ekonimike.

[Acid_Burn]

mjafton te shikoni se kush e drejton Ameriken dhe do e kuptoni se cfare ka te beje Izraeli me kete katrahure.

[ATMAN]

SHBA DHE IZRAELI
--------------------------------------------------------------------------------
SHBA dhe Izraeli

Që nga themelimi i tokës mëmë për hebrenjtë, në 1948,
miqësia unike mes Amerikës dhe Izraelit ka pjellë
vetëm "luftëra dhe kriza". Tani, ajo po e tërheq më
shumë vëmendjen e publikut, nga sa ka bërë në gjsymë
shekullin e fundit

Nga Peter Grier

Vitet e fundit, e bija, Margaret do të thoshte se
vendimi më I rëndësishëm I Harry Trumanit si President
ishte: duhej të mbështeste krijimin e një toke mëmë
për hebrenjtë në Palestinë, apo nuk duhej?

Këshilltarët e tij ishin të ndarë. Clark Clifford –
këshilltari I rafinuar I Trumanit – besonte në mënyrë
fanatike se ai duhej ta bënte. Hebrenjtë meritonin të
kishin një strehë, pas horroreve të Holokaustit,
argumentonte Clifford. Përveç më tepër që, shteti I ri
do të krijohej, donte apo nuk donte Trumani.

Sekretari I Shtetit, George Marshall mendonte ndryshe.
Gjenerali në pension ishte një figurë gjigante në
kryeqytet: Truman vetë pati thënë se "nuk ka një
dekadë aq të madhe", për të nderuar aktivitetin e
Marshallit gjatë Luftës së Dytë Botërore. Në një takim
në Shtëpinë e Bardhë, në 12 Maj 1948, Marshall
kundërshtoi të përshpejtonte njohjen e shtetit të
hebrenjve. Do të dukej sikur Trumani me këtë kërkonte
të siguronte votat e hebrenjve, tha ai, dhe mund të
rrezikojë aksesin e SHBA në burimet arabe të naftës.
Madje ai shkoi aq larg, sa tha që, nëse Truman do të
njihte shtetin e ri, atëherë ai vetë do të votonte
kundër Presidentit në zgjedhjet e ardhshme.

Kjo ishte një deklaratë e jashtëzakonshme, por nuk
funksionoi. Dy ditë më vonë, Izraeli lindi në mes të
natës, me orën e Jeruzalemit. Shtetet e Bashkuara
deklaruan njohjen e shtetit të ri 11 minuta më vonë.

Mbështetja e Trumanit për Izraelin nuk ishte absolute.
SHBA nuk ofruan as trupa dhe as armë për të ndihmuar
kombin e ri. Do të duheshin dekada, një varg luftërash
Arabo-Izraelite, si dhe konteksti I betejës së gjatë
mes SHBA dhe Bashkimit Sovjetik, që do t’I çonin
marrëdhëniet SHBA-Izrael në një nivel kaq të lartë sa
sot.

Megjithatë, ky hap ishte shumë domethënës. Që atëherë,
politika amerikane në këtë "qoshe të dhunshme të
botës" ka patur vazhdimisht mbështetjen e Izraelit, me
dëshirën për më shumë hapësirë në fushat e naftës, që
shpesh herë kontrollohen nga fqinjët aspak miqësorë të
Izraelit.

Sot, pasojat e këtij veprimi balancues në jetën e
përditshme të amerikanëve, janë aq të mëdha, sa Truman
nuk mund t’I parashikonte kurrë. Osama Bin Laden ka
shfrytëzuar imazhin e Amerikës si barrikadë e Izraelit
dhe një fuqi gati imperiale, për të fituar mbështetjen
në botën e madhe arabe, për sulmet e tij ndaj
amerikaneve.

Portreti që I ka vizatuar Bin ladeni Amerikës, si dora
e fshehtë që qëndron pas fatkeqësive të këtij rajoni,
e ka trazuar paksa rolin amerikan. Shumica e veprimeve
të SHBA në Lindjen e Mesme, thonë historianët,
bëheshin në varësi të asaj që Presidentët e
konsideronin "interesi vital I kombit".

Por, për t’iu përgjigjur pyetjes "Perse na urrejnë?",
duhet filluar me kontekstin e pikave të kthesës, të
angazhimit amerikan në rajon. "E vërteta është se, nga
pikëpamja e Uashingtonit, mbështetja e Izraelit dhe
sigurimi I burimeve të naftës në Gji, është një rrugë
shumë e vështirë për të ecur", thotë Ruhi Ramazani,
një professor në pension në Universitetin e Virxhinias
si dhe ekspert I historisë së sotme të Lindjes së
Mesme.



Përpara Izraelit: Kurthet e kolonializmit



Për të thënë të vërtetën, akuzat e cituara nga Bin
Laden janë për ngjarje që kanë ndodhur përpara se SHBA
të ngriheshin një "lojtar" në Lindjen e Mesme. Ai
fillon me kolonializmin Perëndimor. Në mesazhin e tij
të filmuar, bërë publik pak pas fillimit të
bombardimeve nga SHBA, ai tha se bota Islamike e ka
"ndier këtë poshtërim dhe … degradim për më shumë se
80 vjet".

Bin Laden I referohet periudhës pas Luftës së Parë
Botërore, kur fitimtarët, Britania dhe Franca po
formonin atë çfarë kish mbetur nga rënia e Perandorisë
Osmane, për të kënaqur dëshirat e veta. Me sekretarin
e Britanisë (atëherë koloniale) që luante një rol kyç,
aleatët krijuan Kuvajtin, Jordaninë dhe Irakun si dhe
shtete të tjera të reja, duke hequr vija arbitrare mbi
hartë. Udhëheqësit kishin shumë pak lidhje të ligjshme
me të udhëhequrit.

Rezultati ishte pastabiliteti dhe aspiratat e shtypura
politike, që shtriheshin nga Kostandinopoja deri në
Oqeanin Indian. Kjo trazirë nuk është harruar aspak;
ajo është në fakt histori e përditshme, shkaku I
kontradiktave të panumërta mes Arabëve, Izraelit dhe
Perëndimit.

Ku ishte SHBA ndërkohë që ndodhte e gjithë kjo? Po
mbyllej në vetvete.

"SHBA mbante qëndrim neutral. Dukej sikur SHBA nuk
kishin ndonjë interes të madh në punët e Lindje së
Mesme"", thotë David Fromkin, professor në
Universitetin e Bostonit, libri I të cilit kushtuar
historisë së asaj kohe në atë rajon në mënyrë të
drejtë është titulluar: "Një paqe që shënoi fundin e
të gjithë paqeve".

Deri në luftën tjetër botërore, interesat amerikane në
rajon ishin zgjeruar. Kompanitë amerikane të naftës e
shihnin rajonin si një burim të jashtëzakonshëm dhe
mjaft premtues, dhe më në fund, të gjithë liderët
amerikanë ranë dakord me këtë. Pikërisht gjatë kësaj
lufte u panë edhe ushtarët amerikanë, të vendoseshin
në rajon: mbi "40 mijë" vetëm në Iran.

Në këtë periudhë, Irani dhe fqinjët e tij arabë e panë
SHBA-në si një pengesë të pakapërcyeshme ndaj
pushtimeve dhe kundërshtar të interesave të fuqive si
Britania dhe Rusia. Amerikanët u mirëpritën si
kampionë të nacionalizmit të brendshëm.

Roli I SHBA si symbol I shpresës zgjati deri në vitet
1960, për shumë vende myslimane. "Amerika u idealizua
shumë",- thotë zoti ramazani.





1956 – Kriza e Suezit: Amerika, kalorësi I bardhë I
Egjiptit



Sot, pjesa më e madhe e botës arabe e shohin SHBA
vetëm si "bashkësponsor" të Izraelit, por nuki
mendohej kështu gjatë historisë së hershme të
Izraelit.

SHBA hynë në emër të planit të Kombeve të Bashkuara
për ndarjen e Palestinës në shtete arabe dhe hebreje,
pas përfundimit të mandatit të Britanisë në rajon.
Por, njohja e Izraelit nga Trumani ishte e
paparashikuar. Ai ishte shumë I irrituar nga trysnia
që ushtronin mbi të organizatat prozioniste në
Amerikë. Edhe opozita e Marshallit I rëndoi shumë
Presidentit.

"Amerika luajti një rol të madh në lindjen e
Izraelit", shkruan profesori I Oksfordit Avi Shlaim,
në historinë e tij konçize të Lindjes së Mesme. Dy
ngjarje e ndryshuan këtë ekuacion gjeopolitik: rënia e
Britanisë si protector I vetëzgjedhur I Lindjes së
Mesme, dhe rritja e Luftës së Ftohtë.

E para prej tyre u shënua, ironikisht, nga një ngjarje
në të cilën SHBA-të nuk mbështetën Izraelin, krahas
Britanisë dhe Francës: Krizën e Suezit.

Ishte tetori I vitit 1956. Lideri egjiptian, Gamal
Abdel Nasser e kish aneksuar kanalin e Suezit.
Britania dhe Franca – të vendosura të mos linin
Egjiptin të kontrollonte një rrugë ujore mjaft
strategjike, nëpër të cilën kalonin pjesa më e madhe e
importeve të naftës – organizuan një komplot për të
larguar nga drejtimi Nasserin, një plan shumë I
zgjuar.

Izraeli ishte bashkëpunëtor në komplot. Plani ishte
ky: Izraelitët do të pushtonin Gadishullin Sinai.
Britania dhe Franca, gjoja të shokuar, do të kërkonin
me anë të një përgjigjeje që Izraeli të ndalej dhe të
tërhiqej. Më pas, ato do të hidhnin parashutistë nga
trupat e tyre për të "mbrojtur" kanalin, duke kërkuar
që si forcat egjiptiane, ashtu edhe ato izraelite të
tërhiqeshin 10 milje. Natyrisht që, gjatë këtij
konfuzioni që do të krijohej, do të ishte më I lehtë
largimi I Nasserit.

Komplotuesit nuk e llogaritën reagimin e Presidentit
Eisenhouer, I cili e konsideroi të gjithë këtë
aventurë një copëz të çuditshme të diplomacisë
Viktoriane. Në mbrëmjen e 30 tetorit, ndërsa komploti
nisi të zbatohej, Eisenhouer, nga Shtëpia e Bardhë
Eisenhouer I drejtohej stafit të tij: "Unë kurrë nuk
kam parë fuqi të mëdha të bëjnë një rrëmujë të tillë
dhe të ngatërrojën gjërat në këtë mënyrë".

Për çudinë e madhe të Britanisë, lideri I aleatëve në
luftë e kërcënoi atë me sanksione në naftë dhe detyroi
trojkën të përfundonte luftën e saj të vogël. Në OKB,
atë kohë, SHBA u përshëndetën, pasi kishin mbrojtur
një vend të botës së tretë – një vend arab – kundër
Perëndimit dhe Izraelit.

Ajo që atë kohë nuk u kuptua mirë, ishte se Kriza e
Suezit I hapi rrugë SHBA-ve për t’u kthyer në një
forcë dominuese në rajon – duke u bërë kështu, më e
angazhuar me Izraelin.

"Me Suezin, për herë të parë, SHBA-të "hodhën zarat"
në Lindjen e Mesme", thotë Yehuda Lukacs, një
professor I marrëdhënieve ndërkombëtare në
Universitetin George Mason.

Suezi hapi gjithashtu rrugën, që Lufta e Ftohtë të
zhvendosej edhe në Lindjen e Mesme. Kjo gjë bindi
Eisenhouerin se një lëvizje e Rusisë në këtë zonë do
të rezultonte shkatërrimtare për Europën dhe NATO-n,
për shkak të nevojave për naftë. Në këtë kohë, ai
shpalli Doktrinën Eisenhouer: SHBA do të dërgonin armë
dhe para për çdo vend të Lindjes së Mesme që do të
kërcënohej nga komunizmi.

Ndërkohë, SHBA kishin filluar të barazonin një pjesë
të madhe të nacionalizmit arab me komunizmin. Kështu,
CIA, në vitin 1953 kish ndihmuar rrëzimin e
kryeministrit të Iranit, duke favorizuar Shahun, më të
besueshëm dhe më pro perëndimor.

Në këtë kontekst, Izraeli – një demokraci e besueshme,
një komb me një vazhdueshmëri të jashtëzakonshme në
mbështetje të SHBA, nja bastion kapitalist – do të
kthehej në në partner natyral.





1967-1973: Qëndresë në kampin Izraelit





Mëngjesëin e së dielës të 7 tetorit, 1973, Presidenti
amerikan Richard Nikson I tha Sekretarit të Shtetit,
Henri Kissinger, të fillonte të merrej me luftën e re
në Lindjen e Mesme.

Një ditë më parë, Egjipti dhe Siria kishin nisur një
sulm-suprizë mbi Izraelin. Kissinger mësoi për sulmin
vetëm kur një nga ndihmësat e tij I telefonoi në një
hotel të Nju Jorkut. 24 orë më vonë nuk kishte
rezultate të qarta. Izraeli kishte kërkuar një
rifurnizim nga ana e SHBA me raketa "saiduinder".

Nikson e paralajmëroi Kisingerin të mos shfaqej si
shumë pro-izraelit, pasi shtete naftënxjerrëse arabe,
që nuk ishin pjesë e betejës, do të fillonin të
radhiteshin përkrah agresorëve. Residenti ishte I
sigurtë se Izraeli do të fitonte, pasi, "falë Zotit,
ata duhej të fitonin". Më pas, ai nisi të ankohej për
rezultatin logjik. "Izraelitët do të bëheshin "edhe më
të vështirë për të diskutuar".

Kështu që, nisi lufta 16 ditore Yom Kippur. Izraeli,
në fakt nuk fitoi shumë shpejt, dhe luftimet ranë.
Furnizimi amerikan me raketa erdhi shumë ngadalë, por
kur ai erdhi, ishte masiv, përfshirë fluturimet e
avionëve amerikanë të transportit si dhe hyrja e
avionëve F-4.

Por, në një farë mënyre, kjo shënoi edhe fundin e
periudhës më pro-izraelite në historinë e Amerikës.

Lufta Gjashtë Ditore e vitit 1967, ishte një shok
elektrik për pjesën më të madhe të botës. Triumfi I
lehtë I Izraelit ndaj fqinjëve të tij, tregonte edhe
superioritetin e paevitueshëm ushtarak të Izraelit në
të ardhmen. Ndonëse Izrali luftoi me shumë armë jo
amerikane në 1967, kjo ndodhte për herë të fundit. Pas
kësaj, armët dhe ndihma ishte e bollshme.

"Nuk ka asnjë dyshim se SHBA e mbështetën Izraelin që
nga fillimi, por ndihmat e mëdha nuk erdhën deri në
vitin 1967", thotë Richard Mërfi, I Këshillit të
Marrëdhënieve me Jashtë si dhe ish ambassador I SHBA
në Arabinë Saudite.

Pas sprapsjes së arabëve nga Izraeloi në 1967,
Presidentët Lkindon Johnson dhe Richard Nikson nuk
besonin se vendet Izraelite do ta sulmonin Izraelin
për një kohë të gjatë. Kjo do të thoshte, një status
quo territoriale – përfshir mbajtjen e tokave arabe
nga Izraeli, të cilat I kishte okupuar që nga 1997-a.

Teknikisht, SHBA ishte dakord që Izraeli të shkëmbente
tokat e pushtuara me paqen, sëbashku me fqinjët e vet.
E tillë është edhe ideja e rezolutës 242 të OKB. Por,
në këtë kohë, Lufta e Ftohtë e preokuponte shumë
Amerikën, dhe çështja e pushtimit të Palestinës nga
Izraeli ishte në një qoshe të axhendës së saj.

Më pas, erdhi edhe lufta Yom Kipur – përpjekja e
Sirisë dhe Egjiptit për të rikmarrë territoret e tyre
të humbura. Kissinger dhe kolegu I tij sovetik
ndihmuar në negociatat për armëpushim, por izraelitët
– të cilët Kissinger nuk I konsultoi në momente kyçe –
vazhduan të luftonin. Liderët sovietikë kërcënuan se
do të dërgonin trupat e tyre, për të arritur
armëpushimin.

Si përgjigje e kësaj, SHBA, duke përforcuar idenë për
të mos lejuar praninë Sovjetike në atë zonë, lëshuan
paralajmërimin për rrezikun bërthamor. Ky është
padyshim një ndër momentet më të tendosura të Luftës
së Ftohtë.

Sovjetikët u tërhoqën, por ato ditë ndryshuan edhe
rolin e SHBA në Lindjen e Mesme. Egjipti dhe Siria,
ndonëse të mundura ushtarakisht, kishin fituar
politikisht. Për herë të parë, SHBA nisën të zbatojnë
politika të tyret, për vendet arabe jo naftënxjerrëse.
Negociatat për rikthimin e tokave të pushtuara nga
Izraeli ishin tashmë të pashmangshme.





Post-1973: Erë shkëmbimesh



Fundi I luftës së 1973-it shënoi edhe fillimin e një
faze të vështirë shkëmbimesh, të përfshirjes së SHBA
në Lidjen e Mesme. Shumë amerikanë janë tashmë të
njohur me elementët kryesorë të kësaj periudhe:
negociata të vështira, të ndjekura nga marrëveshje
dramatike dhe shpresa të vazhdueshme, si dhe një
rikthim të tyre me këmbë në tokë, pasi versionet e
ofruara nga kundërshtarët ishin në disa raste shumë të
ndryshme nga ato të tyret.

Merrni për shembull marrëveshjet e Camp David – edhe
sot, një ndër paktet më të rëndësishme të Lindjes së
Mesme. Presidenti Xhimi Karter kishte ardhur në zyrë
me premtimin për një pamje të ndryshme të politikës së
jashtme amerikane. Realpolitika e ashpër e erës
Nikson-Ford, ku çdo gjë shihej pas lentes së Luftës së
Ftohtë, do të modifikohej. Në vend të saj do të ishte
një përpjekje për t’u marrë me problemet e rajonit, në
mënyrën e vendeve të rajonit. Në Lindjen e Mesme, kjo
nënkuptonte një kuptim më të gjerë të ndryshimeve mes
arabëve dhe izraelitëve, përfshirë edhe një zgjidhje
për problemin e palestinezëve të zhvendosur.

Lideri egjiptian, Sadat tashmë I kishte përzënë
këshilltarët sovjetikë nga vendi I tij. Tashmë ai
ishte gati të ndërmerrte një tjetër hap gjigand drejt
fushës amerikane. Në shtator 1978, ai pranoi ftesën e
Karterit për të biseduar me kryeministrin izraelit,
Menahem Begin. Bisedimet nisën në Camp David.

Pas 16 ditëve, të dy liderët (atë kohë quheshin
"raketa të pakomanduara") shtrënguan duart pas një
marëveshjeje historike. Egjipti do të rimerrte Sinain,
të pushtuar nga Izraeli në 67-ën, në shkëmbim të
përpjekjeve për të normalizuar marrëdhëniet
egjiptiano-izraelite.

Në pjesën e dytë të marëveshjes, Izraeli njohu të
drejtat legjitime të popullit palestinez dhe ra dakord
se problemi palestinez duhej të zgjidhej në të gjithë
aspektet e tij.

Detajet e kësaj zgjidhjeje, megjithatë, do të vinin më
vonë – por ato, sigurisht që nuk erdhën. Begin, me sa
dukej nuk kishte ndërmend të linte të lira territoret
ku jetonin palestinezët, dhe ndërsa Presidenc e
Karterit nisi të zhytej, për shkak të krizës së
energjisë dhe robërve amerikanë në Iran, vëmendja e
SHBA u zhvendos tjetërkund.

Marrëveshja e Camp David, "që në fillim u duk si një
triumph diplomatic, ishte jetëshkurtër dhe
dritëshkurtër", shkruan Profesori I Oksfordit, Shlaim.

Që atëherë, situata në terren ka ndryshuar, por vetëm
pak. Izraeli ka vazhduar të vendosë hebrenj në
territoret, përkundër kundërshtive të një serie
Presidentësh amerikanë. Marrëveshja e Oslos, e vitit
1993 I dha palestinezëve autoritet në disa zona. Por
për shumë vetë në kampet e refugjatëve, kjo u
konsiderua si shumë pak, dhe shumë vonë. Tani, rajoni
ka marrë tatëpjetën në një siprale dhune.

Shumë palestinezë të këtij brezi besojnë se Izraeli
kurrë nuk do t’u garantojë atyre një komb të tyrin –
por vetëm një gjysmë shtet, me përgjegjësi për
pastrimin e ujit, mbledhjen e plehërave dhe diçka më
shumë.

Izraelitët shqetësohen se kjo mund të jetë madje
shumë, dhe se zonat e lëshuara deri tani mund të
kthehen në baza për terroristët dhe veprimet
ushtarake, që kanë si qëllim të hedhin shtetin hebre
sërish në det.

Janë pikërisht emocionet e gjeneruara pikërisht nga ky
cikël I gjatë diplomacie zhvendosëse – I pritjeve të
mëdha dhe shpresave të vrara – për të cilat flasin
arabët, kur thonë se kuptojnë përse istët e Al Qaeda-s
urrejnë SHBA-të. Eshtë një urrejtje që Osama Bin Laden
e shpreh në terma shumë të egra.

Mesazhi I tij I 7 tetorit mbaron me këto fjalë: "As
Amerika dhe as njerëzit që jetojnë në të nuk do të
ëndërrojnë sigurinë, pa e provuar ne në Palestinë".

Përkthimi: SHBA do të jenë synim I sulmeve terroriste,
përsa kohë që vazhdon të jetë aleate e Izraelit. Në të
vërtetë, rreziku mund të vazhdojë përsa kohë që
ekziston Izraeli.

Eshtë apo jo ky qëllimi I vërtetë I Bin Ladenit, pra
çlirimi I tokave palestineze, kjo është për t’u
diskutuar. Për më tepër ëshë e paimagjinueshme, që
SHBA të reduktojë lidhjet e saj me Izraelin.

Të tjerë aleatë të SHBA në rajon janë autoritarianë,
ose Monarki, apo ndonjë kombinim I të dyjave. Në
Arabinë Saudite, familja mbretërore mund të përmbyset
nga fraksionet ekstremiste fetare, siç I ndodhit
Shahut të Iranit në 1979. Kjo në Izrael nuk do të
ndodhë.

"Ai është I vetmi regjim I besueshëm në atë zonë",
thotë Shaul Gabbay I Institutit për Studimet e
Izraelit në Universitetin e Denverit.

Gjithësesi, ngjarjet e 11 shtatorit e kanë fokusuar
vëmendjen e SHBA në lidhjet e saj me Izraelin, në një
shkallë të paparë që nga embargoje arabe e naftës në
vitin 1973.

"Publiku amerikan po zgjohet, për të kuptuar më mirë
koston e marrëdhënieve me Izraelin", thotë Profesor
Lukacs. "Kjo është një çështje, që në të shkuarën, nuk
është diskutuar asnjëherë".

Përgatiti:

Ermal GJINAJ

[Albo]

Pike se pari, ata qe shprehen se "SHBA beri luften per ti ardhur ne ndihme Izraelit", duhet te kerkojne ne Internet dhe te njihen me arsenalin ushtarak te Izraelit. Izraeli nuk ka nevoje per ndihmen ushtarake te SHBA, pasi eshte ne gjendje qe te mbroje vetveten jo vetem nga gjithe fqinjet e vete arabe, sic beri ne 1967, por edhe nga gjithe ushtrite e vendeve Evropiane Perendimore, qe jane hic asgje perpara potencialit ushtarak te Izraelit.

Pike se dyti, SHBA nuk nderhyri ne Irak thjeshte per te mbrojtur Izraelin, por per te shmangur hapjen e nje konflikti nga Izraeli me Irakun, pasi nese Izraeli i shpallte lufte Irakut, gjithe rajoni do te terhiqej ne lufte. Sadam Husein goditi Izraelin me raketa skud ne luften e gjirit te 1991, eshte perpjekur qe te ndertoje arme berthamore per ti perdorur kunder Izraelit (dhe Izraeli ia bombarboi centralet berthamore disa vjet me pare), ka sponsorizuar dhe ndihmuar me para dhe armatim luften e palestinezeve. Familja e cdo terroristi qe hedh veten ne ere ne Izrael nga rradhet e palestinezeve, merrte $25000 nga rregjimi i Sadam Husein. Dhe se fundmi, nje prej arsyeve qe Arafat nuk firmosi planin e paqes ne 2001 ne Camp David, ishte frika ndaj reagimit te botes arabe, ku Sadam Husein ishte ne qender te saj. Diktatoret e asaj pjese te botes kane nevoje qe konflikti midis palestines dhe izraelit te qendroje i hapur, pasi vetem keshtu ata mund te kanalizojne urrejtjen dhe pakenaqesite e shoqerive te tyre te shtypura ndaj Izraelit dhe jo ndaj rregjimeve te tyre diktatoriale.

Pike se treti, Izraeli nuk eshte thjeshte nje "aleat" per SHBA-ne, eshte populli mik me i madh i tij prandaj edhe interesat izraelite ne SHBA gjejne nje mbeshtetje te madhe nga pjesa derrmuese e amerikaneve. Mbeshtetja ndaj Izraelit nuk e ka burimin tek politika amerikane, e ka burimin tek populli amerikan dhe kontributi i jashtezakonshem qe komuniteti hebre ka bere ne suksesin ne cdo aspekt te jetes se Amerikes, qe nga shpikja e bombes atomike, e deri tek prodhimet e filmave ne Hollywood. Pa harruar qe shumica e amerikaneve i perkasin besimit te krishtere dhe besojne ne Zotin e popullit te Izraelit.

Qe ta kuptoni se sa e thelle eshte mbeshtetja qe Izraeli gezon ne SHBA, duhet te lexoni komentin e bere nga presidenti Klinton pasi la Shtepine e Bardhe: "Nese siguria e shtetit te Izraelit kercenohet nga lufta, une do te jem i pari qe do te rrembej armet e te shkoj ne Izrael ne mbrojtje te tij". Klinton eshte nje pacifist qe i beri bisht luftes ne Vietnam, por qe eshte gati te luftoje per Izraelin.

Albo

[ATMAN]

kush eshte lobi me i fuqishem ne amerike???

pergjigja ime eshte:

lobi izraelito-amerikan

ose amerikano-izraelit

te tjerat analiza bejini vete p sh:

ky kandidati per president xhon kerri eshte me origjine cifute

te jete rastesi valle....................................

[[xeni]]

Pike se pari, ata qe shprehen se "SHBA beri luften per ti ardhur ne ndihme Izraelit", duhet te kerkojne ne Internet dhe te njihen me arsenalin ushtarak te Izraelit. Izraeli nuk ka nevoje per ndihmen ushtarake te SHBA, pasi eshte ne gjendje qe te mbroje vetveten jo vetem nga gjithe fqinjet e vete arabe, sic beri ne 1967, por edhe nga gjithe ushtrite e vendeve Evropiane Perendimore, qe jane hic asgje perpara potencialit ushtarak te Izraelit.

Albo ti dukesh qe ke dije shume. Te bej nje pyetje: Pse Amerika nuk sulmon Izraelin kur paska kaq shume arme, por sulmon Irakun ?


Edhe Izraeli eshte potencial rreziku per shkaterrimin e shteteve pereth. Nese Amerika ka marre persiper msionin e ruajtjes se paqes ne bote, pse i mbyll syte ndaj ktij fakti? A mos valle ky fakt te çon ne ate se Amerika dhe Izraeli jane aleate ndaj vendeve qe rethojne Izraelin?...

[Labeati]

Edhe Izraeli eshte potencial rreziku per shkaterrimin e shteteve pereth. Nese Amerika ka marre persiper msionin e ruajtjes se paqes ne bote, pse i mbyll syte ndaj ktij fakti? A mos valle ky fakt te çon ne ate se Amerika dhe Izraeli jane aleate ndaj vendeve qe rethojne Izraelin?...

Izraeli kurre nuk ka sulmuar ndonje shtet, perkundrazi ne te gjitha konfliktet eshte sulmuar nga shtetet arabe qe kerkonin ta zhduknin nga harta.

Prandaj potencialin e ka per vetmbrojtje.

megjithe ate potencial ai ja ktheu Egjiptit, Libanit tokat e pushtuara gjate kundersulmit izraelit me 1967. dhe po ashtu eshte i gatshem tiua ktheje sirise ate maje mali po kur Siria si shtet agresor te nenshkruaje garancine se nuk do te sulmoje izraelin perseri.

Izraeli eshte nje shtet me i vogel se Shqiperia, dhe ka mbi shpine shtete qindra milioneshe arabe e pse valle? pse eshte i vetmi shtet demokratik dhe perendimor na Maroku e deri ne Afganistan, dhe pse eshte jo-musliman.

A nuk do te kishte qene me e zgjuar qe vendet arabe te pushonin histerine fondamentaliste ndaj nje minishteti 4-5 milionesh dhe te zhvillonin marredhenie miqesore me te ekonomike e politike?

Cfare te keqe i ka ardhe Egjiptit, Jordanise dhe Turqise sidomos qe ka marrdhanie te ngushta me Izraelin?