Foti Cici braktis delet e varfera shqiptare.

[Tiras]

...dua të theksoj edhe një herë se nuk kam punë me bindjet etnike të Kolës, por me qëndrimin e tij armiqësor ndaj orthodhoksisë. Fakti që e ndjente veten shqiptar nuk justifikon bashkëpunimin e ngushtë me father Fotin, i cili, nga ana tjetër, projektonte veten si lider orthodhoks, dhe jo si lider i ndonjë kolonie apo shoqate shqiptare në mërgim. Në fund të fundit edhe Bin Laden e donte shumë Shqipërinë, pavarësisht se e donte fundamentalisht islamiste. Edhe Aristidh Kola e donte po aq shumë Shqipërinë, por fundamentalisht atesite. Tani, cili është roli i Fotit në këtë mes, gjejeni vetë!

E thjeshte. Foti (po qe se historia e tij nuk eshte mbarsur po aq sa edhe e tjereve qe permendi ne shkrim), dhe Bin Laden nuk kane asnje vend perkrah Koles, apo gjithe shqipetareve me force mendimi dhe karakteri, qe hulumtojne mbi dijenine dhe bindjet qe kane. Syreshet qe permend ne pasazhin e cituar po edhe me lart, radhiten perkrah njerezve qe per interesin e tyre te "shenjteruar" personal via atij nacional sulmojne cdo gje me vlere, e te vertete te sotme apo historike. Ata jane sistematike dhe te kamufluar ne procesin e shkaterrimit. Keta udheheqes shpirterore adoptojne parrulla ideologjike nga me marramendeset qe te brezi masiv i ignoramus sapiens (i cile me, apo pa vetedije punon per ta) te ndihet mire kur shet nenen, te ardhmen e femijeve per hir te mireqenjes se vet sot.

I dashur, koka qe struci fut ne rere per t'u fshehur, mund t'i duket breshke mizave te dheut, por eshte koke struci per ata qe kane studjuar faunen/biologjine.

[Seminarist]

Sa per Aristidh Kolen, ke shume te drejte, Niko. Ate liber, te perkthyer ne nje shqipe skandaloze e per te ardhur turp, si ne sintakse e ne drejtshkrim, jam duke e lexuar keto dite.
Aristidh Kola, pra, sic thua edhe ti, eshte nje anti-ortodoks e anti-bizantin i terbuar, edhe nje pagano-ateist. Teorite e huazuara te tija, apo edhe te vetezhvilluara, gjuhesore, nuk mund ti kritikoj, pasi duhet nje njohuri e mirefillte edhe e thelle per cka po flitet.
Une po ashtu, kam vene re ngjashmeri midis greqishtes klasike edhe shqipes, para se te lexoja Aristidhin (psh, folja parakheo, qe do te thote oferte flijimi = me shqipen paraqes, ose parakes). Madje pikerisht per kete vrojtim, u shtyta qe ta lexoj ate liber.
Megjithate, kam hasur neper internet diku nje vend ku edhe vete Foti Cici e pergenjeshtron teorite e Aristidhit, si edhe thashethemin se e kane vrare greket.


Bravo per ecurine e temes. Ka mare nje kthese shume esenciale! Ceshtja qe ti ngre, nxjerr vetevetiu shume nentema esenciale per historine e 12 viteve te fundit te Shqiperise!

Foti ne burg?! Foti me Gazideden?!

Deri kur do te falsifikohet kozmetika patriotike shqiptare me inskenime spiune te sigurimit?!
Gazidede nje fondamentalist; Berisha e fut vendin ne Konf. Islamike, e ne te njejten kohe arbitrarisht lufton pandershmerisht Imzot Anastasin...

Po te vazhdoj me pyetje te tilla, jo te rehatshme, do ti dale fytyra demokracise se vertete te nje vendi te brishte, ku pengesa kryesore e moszhvillimit eshte anadollizmi i vete nje pjese te mire te klases politike, qofte edhe intelektuale te vendit.


PS: qe te mos harroj, per hir te se vertetes, te pakten ashtu sic une e shoh ate, pjesa anadollake e vendit, per cudi, eshte sherbyer mjeshterisht nga hijenat e poshtersive politike, vllehet, qe egersisht shpesh here ne histori, kane ngrene plot epsh, ate qe kane lene luanet anadollak. Kjo eshte ironia me e madhe e historise sone, megjithese per vllehet ne pergjithesi une kam shume respekt!

[Qafir Arnaut]

Nga shkrimet e Nikos duket sikur Niko paska ca hesape personale me Foti Cicin...qe ne te tjereve nuk na hyjne hic ne xhep. F.Cicin nuk e njoh personalisht por me te degjuar prej Sejfi Protopapes, nje burre i ndershem, kam te dhena per te cilat nuk i ulin as nuk i ngrejne vlerat atij. Duket si rob qe ka probleme me marrdheniet me njerez.! Keto jane ceshtje thjesht personale dhe Shqiptaret koketrashe i nxjerrin ketu pa pasur kurrfare respekti per te drejten e privacise etj etj...Me sakt Orthodokse koketrashe ne kete rast. Beni mire te terhiqeni neper ato seminaret tuaja dhe te lini punet qe s'kane te bejne me Perendine neve qe s'na rruhet shume per te eh?

[niko korcari]

vijon nga numri i kaluar

Pas daljes nga burgu father Foti (alias Fatmir Gligor Cici) kaloi gati dy vjet të tmerrshme në fshatin e tij Nivicë. Burgu i prishi edhe ëndrrën e tij për të vazhduar studimet e larta për veterinari, pasi kishte mbaruar më parë Shkollën e Mesme Bujqësore "Namik Delvina" në Delvinë të Sarandës.

U fut në punë si bletërritës, profesion nga i cili, siç kam theksuar më lart, nuk mësoi si të punonte për të mirën e përbashkët, por për të thithur për vete, vetëm për vete, nektarin më të ëmbël, madje duke pickuar me thumbin e tij helmues bletët e tjera punëtore, që punonin me përkushtim për kolektivin.

Edhe pse nuk ishte veçse një bletë e thjeshtë, i hypi dëshira të bëhej bletë-mbretëreshë (nënë-siç thonë bletërritësit). Kjo dëshirë e shoqëroi gjatë gjithë jetës. Thumbonte me helmin të tjerët, për t'u ngjitur për vete sa më lart, shumë më lart sesa ia lejonte mediokriteti i tij legjendar.

Siç e thashë, father Foti ishte në atë periudhë një njeri i përçmuar në shoqërinë e mbyllur të fshatit Nivicë. Pasionet kriminale, që buronin nga shpirtligësia, përçmoheshin asokohe shumë më tepër se një krim i rëndomtë, edhe në rastet kur ai përfundonte me vrasje.

Që të jem i sinqertë, father Foti nuk të jep përshtypjen e një krimineli që të vret ballë për ballë, pasi nuk ka aftësitë fizike, guximin për t'u ndeshur për jetë a vdekje e tj. Disponon vetëm ligësinë, urrejtjen dhe cmirën, njësoj si personazhet e atyre filmave të frikshëm, që flenë ditën e veprojnë natën. Kjo ishte arsyeja që ai ishte kaq i përçmuar në fshat, prej të cilit është larguar një herë e mirë.

Më në fund father Fotit i ndriti fati. Regjimit komunist po vinte fundi dhe në rrethin e Sarandës, në ditët e fundit të dhjetorit 1990 u hap kufiri midis Shqipërisë dhe Greqisë. Father Foti nxitoi ndër të parët të hidhej në Greqi. Në ditët e para të janarit 1991 doli në Filat dhe menjëherë më pas, u çua në kampin e Kallpaqit, rreth 30 km larg pikës kufitare të Kakavies, ku çoheshin vetëm ata që deklaronin se ishin vorioepirotë.

Përsa i përket dokumenteve dhe emrin me të cilin kaloi kufirin, qëndroni në linjë. Do të vërtetoni edhe një herë se cili është mashtruesi father Foti Gligor Cici nga Nivica e Sarandës.

vijon në numrin e ardhshëm



P.S.

Seminarist!

1) Librat e A. Kolës i kam lexuar vetëm në greqisht. Teoritë e tij për lidhjen që mund të ekzistojë midis shqipes dhe greqishtes, një prej të cilave përmende edhe ti, në fakt nuk janë të vetat, por i ka huazuar nga të tjerët, kryesisht nga ish episkopi i Korçës dhe profesorit të Universitetit të Athinës Evlog Kurila. Me sa mbaj mend, në librat e tij nuk ka fare referenca në fund të faqes, por vetëm literaturë në fund, duke krijuar përshtypjen se ato që shkruan i ka të vetat.

2) Father Foti ka hedhur poshtë pretendimet e A. Kolës vetëm pas vdekjes së tij. Ky është father Foti. pasi të mjel mirë e mirë, të ve mbi krye gurin e varrit. Ky është morali fotocician. Në fakt A. Kola ishte financuesi i father Fotit kur ishte në Athinë dhe folësi kryesor në takimet që zhvillonte ky i fundit me disa shqiptarë orthodhoksë në Athinë.

[niko korcari]

vijon nga numri i kaluar

Dua të sqaroj një herë e mirë diçka që ka lidhje me emrin dhe kombësinë e father Foti Cicit qysh në momentin që këmba e tij shkeli në shtetin grek. Eshtë thënë dhe stërthënë nga ai vetë dhe nga lakejtë e tij se na paskish dy emra: Fatmir dhe Foti. Kam lexuar edhe debate të tij në Forum ku mbronte me forcë këtë pretendim.

Ajo që rezulton nga dokumentet që kam në dosjen time, është se father Foti ka kaluar kufirin me një letërnjoftim të nxjerrë në Gjendjen Civile periudhën e fundit para se të kalonte kufirin. Këtë gjë nuk e fshihte as ai vetë, madje e deklaronte hapur se kishte ndërruar letërnjoftimin.

Për mendimin tim ky letërnjoftim, të cilin, në qoftë se nuk e ka hedhur poshtë, e ka me vete, nuk ishte i falsifikuar për dy arsye:

1) Data e lëshimit ishte e kohëve të fundit. Po të ishte i falsifikuar, do të kishte ndërruar datën e lëshimit.

2) Kombësia ishte shqiptare. Në qoftë se donte të falsifikonte për të lehtësuar qëndrimin e tij në Greqi, do ta bënte me kombësi greke.

Pra, father Foti ka kaluar kufirin jo me emrin e tij Fatmir, por me emrin Foti. Emrin Fatmir e rimori (e zhvarrosi nga harresa) kur përpiqej të siguronte bukën e gojës pa punuar, duke mikluar qarqet fundamentaliste antiorthodhokse të diasporës.

Nga të gjitha dokumentet që father Foti çoi nga Shqipëria në Greqi, me emrin Fatmir, ishte vetëm dëftesa e pjekurisë së shkollës së mesme bujqësore (dega e kafshëve).

Duke respektuar sensibilitetin e Qafirit për privacinë e father Fotit, më lejoni t'i referohem një çertifikate lindjeje, të cilën e ka paraqitur në Universitetin e Athinës në muajin tetor 1991. Po le mënjanë hollësitë e gjeneraliteteve dhe po përmend vetëm emrin e tij: Foti, kombësinë: shqiptare, si dhe emrin e përkthyesit dhe datën e përkthimit dhe siglimit në Ministrinë e Jashtme të Greqisë: Kristos Lekkas, 18 tetor 1991.

Të gjithë ata që i dalin në krah mashtruesit father Foti Cici dhe janë gënjyer prej tij mund ta pyesin atë nëse këto që shkruaj unë janë apo jo të vërteta. Si e kaloi kufirin, me emrin Fatmir, apo Foti?


Qafir!

Për të gjitha këto që shkruaj, shumë kohë më parë, kam venë në dijeni father Fotin. Pyete vetë se e ke mik. Unë për vete nuk kam marrë asnjë përgjigje. Para se të flasësh për interesa të instancave të larta të KOASH-it, pyete më mirë se pse u zhdukën nga Forumi, pse nuk ua mban më të japin qoftë edhe një përgjigje?

vijon në numrin e ardhshëm

[niko korcari]

vijon nga numri i kaluar

Thamë se pasi kaloi kufirin ditët e para të janarit 1991 me emrin Foti dhe jo Fatmir, fatheri ynë deklaroi në policinë e Filatit se ishte me origjinë greke dhe, në këtë mënyrë, u dërgua në kampin e Kallpaqit.

Dimri i atij viti ishte tepër i ashpër. Bora ishte mbi 60 cm dhe kjo kapriço e kohës (kishte 50 vjet që nuk kishte rënë kaq borë në Kallpaq) i kalli datën fatherit. Ishte strukur i tëri në xhupin e tij të rehatshëm, ndërsa koka pothujase nuk i dukej fare nga kapuçi i tij ngjyrë gri e hapur me një pigment peri të kuq fare të lehtë (apo jo, mo Miri?).

Ato që kishte dëgjuar për jetë të rehatshme e plot luks iu dukën tani përralla me bisht. I vinte keq që nuk kishte dëgjuar propagandën e komunistëve në TV, të cilët mbulonin orë të tëra me intervista refugjatësh të pakënaqur nga kushtet e kampeve të refugjatëve në Greqi.

Fatheri nuk kishte ardhur për të punuar, as për të mbajtur veten me bukë. Kishte ardhur ta mbanin të tjerët me bukë. Eshtë fakt se ky dembel Stambolli nuk ka punuar qoftë edhe një ditë të vetme si në Greqi, si në Angli,si në SHBA, ashtu edhe në Kanada.

Perspektiva dukej tepër e zymtë. Shokët nga fshati që e shoqëronin dhe që fillimisht e mbanin si kapo për hir të greqishtes së çalë që dinte asokohe (e çalë nga mbetur deri sot pavarësisht nga mësimdhënia në Ohio) e braktisën njeri-pas tjetrit. Madje një ose dy prej tyre arritën të adoptoheshin nga familje greke dhe të jetonin si pashallarë (apo jo, mo Miri?).

Më në fund i ndriti edhe fatherit. Një ditë të bukur, edhe pse bora dhe të ftohtit e hidhur vazhdonin ta bezdisnin, pa disa njerëz që shpërndanin ëmbëlsira dhe çokollata në kishën e repartit ushtarak të Kallpaqit (atje strehoheshin refugjatët që deklaronin se ishin vorioepirotë). U informua se ishin njerëz të Mitropolitit të Konicës, të Sebastianit, i cili ishte i njohur në Shqipëri për idetë e tij në lidhje me Vorio Epirin.

Pasi mbushi barkun me ëmbëlsira (është hamës i madh) kërkoi të bisedonte me një farë Siklimiris, anëtar të PASIVA-së, organizatës që kishte themeluar në Greqi Sebastianosi për V. Epirin. Me tone tronditëse e plot ndjenja i rrëfeu për helenizmin e tij, për ndjenjat e tij antikomuniste e tj. Por ajo që i bëri më shumë përshtypje të dërguarit të Sebastianosit a e dini ç'ishte? E gjeni dot?

Father Foti i tha z. Siklimiris se sapo kishte dalë nga burgu, ku gogolët komunistë e kishin rrasur brenda ngaqë kishte shprehur dëshirën të studjonte për teologji. Ishte një martir i fesë orthodhokse, që nuk donte gjë tjetër në botë veçse të bëhej teolog. Për hir të kësaj dëshire kishte duruar kamzhikun e xhelatëve komunistë në burgjet e tmerrshme të Enver Hoxhës!!!!!!???.

Të dërguarit të Sebastianosit për pak sa nuk i ranë dhëmbët në shesh nga ngashërimi. E përqafoi me mallëngjim dhe i premtoi se dëshira e tij do të bëhej realitet. Lotët e Siklimiris rrodhën çurgë kur father Foti deklaroi se qysh ditën që doli nga burgu lutet vetëm për dy gjëra: të studjojë për teologji me ndihmën e Sebastianosit dhe t'i kërkojë Perëndisë të falë xhelatët komunistë që e lidhën me pranga për hir të dashurisë së tij për Perëndinë.

Z. Siklimiris mori në telefon Sebastianosin dhe i tha se kishte zbuluar një shenjtor të vërtetë, nga ata të epokës paleokristiane. Entusiazmi arriti kulmin. Ditën e premte, në datën 08 shkurt 1991 (mos do të të them edhe orën, mo Miri?) i burgosuri i regjimit komunist për shkak të bindjeve të fuqishme fetare u prit me pompozitet në Konicë.

Ky është vetëm një nga aktet e komedisë me titull: Foti Cici, pirati që kërkon të bëhet papë.

[niko korcari]

Më ndjeni, vëllezër, se nga mallëngjimi harrova të shkruaj frazën e fundit:

vijon në numrin e ardhshëm

[niko korcari]

Pasi e kuptoj edhe vetë se me këto që po shkruaj për father Fotin disa u është prishur gjumi, disa të tjerëve, akoma më keq, u është prishur qejfi, vendosa që herë pas here t’u ofroj atyre disa momente argëtimi, duke i siguruar në të njëjtën kohë s’kam ndërmend të tërhiqem nga kjo temë, të cilën «e ka ba vet Zoti».

Kemi vënë re të gjithë se father Foti përpiqet të imitojë Fan Nolin e madh, të hiqet si trashëgimtar i tij, pavarësisht se ky cicmic nuk i arrin as tek thonjtë e këmbës. Po lexoja rastësisht poezinë e Fan Nolit «Anës lumenjve» dhe befas më erdhi një mendim në kokë: Si do ta shkruante father Foti këtë poezi?

Fillimisht besoj se do t’i ndërronte titullin. Nuk do ta quante «Anës lumenjve», por «Anës përrenjve». Përrenjtë janë vendi më i përshtatshëm ku qarkullojnë fantazmat dhe delli im poetik (që më zuri krejt papritur) nuk kishte asnjë të drejtë ta largonte fantazmën fr Foti Cici nga mjedisi i tij i natyrshëm. Vazhdimin shijojeni vetë, pa komente.


Anës përrenjve

Faqekuq e trupdhjamosur
Me yndyrë buzët llangosur
Po këndoj serbes-serbes
Do bëj qejf derisa të vdes

Ku e lamë e ku na mbeti
S’më hyn në xhep se ç’bën mileti
Anës detit kokëpalarë
Anës dritës mbeta trutharë
Pranë sofrës s’lë gje pa ngrënë
Kokëtrashë e i panxënë
Kullarisur e kostumosur
Trup e shpirt i katranosur

Se ç'e paguan derbederët,
Hoxhallarët dhe bejlerët,
Se ç'i shtypi jabanxhinjtë,
Se ç'i shtrydhi hallexhinjtë,
Se ç’i preu, se ç’i vrau
Orthodhoksët në gjak i lau
Nënë thundrën e përdhunës
Me Gazideden i ka hyrë punës
Çirem, digjem i krekosur,
Me thikë në brez i armatosur,
Çakërqejf e i dreqosur,
Pres një shenj' e pres një dritë,
Pres me vjet' e pres me ditë,
Se ç'u trasha, se ç'u fryva,
Se ç’u dënda, se ç’u mpiva,
Lark prej djersës dhe prej punës,
Pranë qejfit, pranë dhunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
Ëndëronj pa funt, plot shpresë,
Orthodhoksinë ta bëj të vdesë.
Dhe një zë vengon nga Kanadaja,
Më del gjumi, më shtohet sevdaja,
Se Gazidedja po gatitet,
Se orthodhoksi lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Shteron Bistrica dhe Shkumbini,
Se pas jetës ndriti tradhtia
Se pas besës vjen pabesia
Ngrehuni dhe bjeruni,
Islamistë e fotocicë
Kockat bëjuani kapicë,
Që nga Shkodra gjer në NIVICË!

[Agim Bardhi]

Duket që ky i ftohti i Filatit e ka ftohur njëherë e përgjithmonë Reverend Holy Father Excellent Chanter and Super Terminator Fatmiris Fotis Cicidhis. Përvec ëndërrave duket se Fatheri ka pasur edhe gusto pasi ngjyra gri është gjithmonë në modë packa se simbolika e grisë është shumë e trishtueshme. Duket sikur grija e ka shoqëruar atë gjatë gjithë jetës.

Vetëm një gjë mendoj se e ka arritur i Perndershmi i pandershmë, që populli t’i ngrejë atij këngë. Është lodhur shumë, por me sa duket ia ka arritur qëllimit.
Përsa i përket atyre njerëzve që qanin, kjo është ngjarje e përsëritur. Foti e ka të tijën aftësinë për të të bërë për të qarë. Njëherë ti qan nga mallëngjimi i këtij martiri e pastaj përsëri qan nga zhgënjimi që të shakton ai.

Nga përshkrimet tepër të hollësishmë që bëhen në këtë temë, përvec faktit të aftësive gjuhësore të shkruesit dhe ndjenjës sikur po i jeton edhe ti ato momente, të jepet edhe siguria që ai që shkruan kaq imtësira jo vetëm që ka një memorie të mrekullueshme, por edhe thotë të vërtetën e plotë dhe të pacënuar.

E ndjek këtë temë që hapa cdo ditë, ashtu sikurse jam i sigurt që edhe Sfurku dhe Foti që ai përfaqëson janë on line për 24 ore rrjesht. Nuk është e cuditshmë që për ndonjë skenë të kësaj historie edhe vetë Foti të thotë: “O e ka mirë ky se mua më kishte dalë nga mendja fare”.

Ftoj edhe studiuesit që në të ardhmen do të dëshirojnë të merren me figurën “e ndritur” të këtij njeriu ta zbresin temën në arkivin e tyre.

Le të shikojmë vazhdimin...

[niko korcari]

vijon nga numri i kaluar

Të gjithë ata që e kanë ndjekur temën me kujdes e kanë tashmë të qartë se fr Foti Gligor Cici e nisi karrierën e tij kishtare me një gënjeshtër të paskrupullt, duke i deklaruar z. Siklimiris, bashkëpunëtorit të Sebastianosit, se sapo kishte dalë nga burgjet e monizmit, ku ishte dënuar gjoja për bindjet e tij fetare.

Në fakt ai ishte nje kriminel fundamentalisto-komunist, i cili u shpall fajtor për tentativë vrasjeje me paramendim, akuze e cila u shndërrua, për hir të përkushtimit të Cicajve ndaj enverizmit, në plagosje të lehtë me dashje dhe u dënua me heqje lirie nga Gjykata e Sarandës në datën 09.09.1988.

Supermashtruesi fr Foti Cici kujtoi se kjo gënjeshtër monstruoze nuk do t'i dilte kollaj në shesh. Muajt e parë të vitit 1991 të jepnin përshtypjen se refugjatët që kishin kaluar kufirin me Greqinë nuk do të komunikonin lehtë me njerëzit e tyre. Kjo gjendje i dha një farë sigurie fr Fotit se nuk do të zbulohej lehtë, ose edhe sikur të zbulohej, do të kishte kohë për të krijuar premisat për të kaluar në ndonjë strofkë tjetër të rehatshme.

Taktika e fr Fotit ka qenë dhe mbetet ajo e dhelprës, e cila e ndërton folenë e saj me shumë hyrje. Në qoftë se i zënë pusi në njerën prej tyre, arrin të shpëtojë lëkurën me ndihmën e të tjerave. Pra u lidh në të njëjtën kohë me Sebastianosin, me Gazideden, me A. Kolën, me kryepiskopin Anastas e tj.

Për fatin e tij të keq peripecia e burgosjes së tij në Shqipëri u mësua me të gjitha hollësitë në Konicë. Të gjithë u zhgënjyen, me përjashtim të (kujt tjetër ?) zbuluesit dhe më pas nunit të tij, për të cilin kemi folur, i cili nuk donte ta besonte se kishte rënë në grackën e një diletanti të humbur nga fshati Nivicë.

Megjithatë nuk ishte vetëm kjo gënjeshtër që e bëri father Fotin të shihej me përbuzje në Konicë. Mbi të gjitha ishte shkalla tepër e ulët e intelektit të tij, greqishtja e çalë, mungesa e zellit për të ecur përpara, përtacia dhe dembelizmi i tij legjendar, huqet, veset e shëmtuara, mungesa e sedrës, pabesia, cmira, shpifja, keqdashja e plot e plot të tjera si këto.

Në lidhje me greqishten e tij dua të theksoj edhe një herë se ky "mësimdhënës i Ohio-s" jo vetëm që nuk ka njohuri të sakta, por e folura e tij është një mllaçitje e pak fjalëve që njeh, të cilat i rrotullon në gojë si karamele, njësoj siç rrotullojnë në gojë guralecët udhëtarët e etur të shkretëtirës.

Ndërthurrja e ligësisë së tij të dukshme me naivitetin e tij po aq të dukshëm ranë shumë shpejt në sy. Kudo ku shkoi në Greqi, të gjithë sa e njohën, të gjithë sa u shoqëruan me të, i ngjitën të njëjtin epitet: koutoponiros, që ne korçarët i themi shejtan-budalla.

Sikur të mos mjaftonte kjo, fr Fotit i ra nga qielli edhe një dhogë tjetër në kokë. Në përpjekjet e tij për t'u lidhur me sa më shumë njerëz (për të hapur sa më shumë dalje në strofkë) u njoh në Konicë me një prift të moshuar nga Korfuzi, që quhej atë Georgios. Ishte i vetëm në shtëpi dhe gruaja i kishte vdekur shumë kohë më parë (djali ishte martuar dhe nuk jetonte me të). Fatheri ynë i vuri syrin. Fërkoi duart dhe u hodh në sulm.

Supermashtruesi fr Foti Gligor Cici nuk e pati të vështirë ta mashtronte atë plakush babaxhan aty për aty. E magjepsi me broçkullat që i tha, i rrëfeu për vuajtjet e tij në burgjet e komunistëve, i puthi nja dy herë rresht duart edhe këmbët dhe plakushi kaq e pati. E ftoi që të kalonte verën në Korfuz, në shtëpinë e tij. Sa për shpenzimet, no problem. Plakushi zgjidhi qesen dhe i ofroi qysh atë çast një pjesë të pensionit të tij.

Ditët e para të fr Fotit në shtëpinë e atë Georgios kaluan mjaltë. Madje shkuan edhe në anën tjetër të ishullit, përballë Himarës. Fr Foti e hiqte veten "himarjot". Ah sa furra me bukë ka gëlltitur ky mashtrues vetëm duke thënë se është nga Himara! Ah! Ah! Ah!

Ditët kalonin dhe atë Georgios e mori vesh mirë se ç'gjarpër ushqente. Megjithatë bënte durim. Por edhe durimi ka një kufi. Zemërimi i tij arriti kulmin kur fr Foti i kërkoi ta adoptonte dhe t'i kalonte shtëpinë në emër të tij. Bile për t'ia arritur qëllimit filloi të shpifte edhe për djalin e priftit, duke u përpjekur ta fuste në grindje këtë të fundit me të birin. Atëherë plalushi babaxhan, që më në fund e kuptoi se me kë kishte të bënte, i tregoi rrugën...

Megjithatë edhe fr Foti nuk doli bosh. Ia nxori inatin atij plakushi "shpirtkazëm", që nuk pranoi ta adoptonte e t'i kalonte shtëpinë në emër të tij. E merrni dot me mend se çfarë i punoi? Hë, e gjeni dot? Nga inati, pra, fr Foti i vodhi atë Georgiosit rrobat e meshës! Jo se i duheshin, por vetëm për ta ndëshkuar për refuzimin e tij. Kjo ishte hakmarrja e fr Fotit kundër tij. Ky ishte shpërblimi i fr Fotit për atë plakush që e mbajti me bukë në shtëpinë e vet. Ky është fr Foti Cici!

Se si u përpoq të justifikohej në Konicë, do të flasim herës tjetër.

vijon në numrin e ardhshëm