Gjamet e Atdheut!

[ASupremeIllyria]

Nje pergjigje Kulles,

Vashat shqiptare i ke pare ne Top Channel, po nuk i ke pare ne realitet se bashku me njerezit qe po vuajne akoma atje. Zoti Llemadeo nuk e ka fjalen per Top Channel Girls. Mund te krenohesh me Tiranen me dy pallate me drita ylberi qe i jane shtuar, por hidherohu me gjithe Shqiperine nga Veriu deri ne Jug. Kam pasur nje mike gjermane qe punonte ne administraten e nje universiteti ne Berlin dhe kishte kaluar pushimet ne nje vend te humbur afrikan qe s'ia mbaj dot mend emrin. Kishte qene pa drita, pa uje, kishte fjetur ne kasolle, si ne kohen primitive te para eres sone. Kur me pershkruante keto gjera, ne mendjen time beja nje krahasim te thjeshte me pjese tipike te Shqiperise qe mund ti perngjanin. Thashe me vete: "Pse u mundove ne Afrike, kishe Shqiperine me afer".

[LLemadeo]

Fragmet nga poezia e Llemadeo!

Këndej o miku im, sheh femije jetima,
Vasha Shqipëtare të veshura në zi,
Të reja që rrijnë mbydhur, pa pajë e pa stoli,
Pleq që brijë votrës vdesin në merzi…

"Kulla", ju qenkeni ne Londer, por syte te shkokan vetem ne Top chanell...e ne fakt kombi eshte me i madh se ai kanal televiziv...jane ne Kosove, atje tej Drinit, dhe ne Maqedoni vasha Shqipetare veshur ne zi per heronjte e vrare nga armiku...jane femijet kosovar jetime pa prinder te ciet ua vrane ne lufte...
E jane dhe ne Shqiperi qindra jetime neper fshatra qe u jane vrare etrit nga kriminelet gjoja per gjakmarrje, apo banditizma vjedhjesh e krimesh te tjera etj...
Jane shume problematika qe ekzistojen aktualisht dhe une i trajtoj ne ate poezi time...
Sikur ta lexonit me me qetesi...do ta kuptonit me mire dhe do te kishit tjeter mendim!

Fjalet e "kulla"na mo na, se ne londer kam gjashte vjet e kusur, po vashat shqipetare i kam pare edhe une ke top channel, e jane ****** e asnjera me te zeza. pak me aktual, te lutem, jo kaq ogurzi.

Gabim me duket se e ke kete qe shkruan or mik!
Pasi ato balerina veshen bukur si cdo balerine ne bote... Arti eshte i tille kudo e ai eshte nje aspekt i vogel qe mundohet ti jape shkelqim realitetit te hidhur ne Shqiperi, ku mijra gra Shqipetare i lajne akoma rrobat e trupit ne lumenjte e Shqiperise...ashtu si dhe drute e zjarrit i mbajne akoma me terkuze...si ne mesjete

Une ju thras ju qe te jeni me realist e te mos mjaftoheni vetem me nje shikim emisioni ne "top chanell" ku mjaftoheni duke thene se Shqiperia lulezon...sic propogandonte dikure regjimi: "Shqiperine si kopshtin me lule..."

Gjithe te mirat per ju "Kulla"!

Llemadeo

[ALBA]

Se kuptoj Llemadeo se pse nuk i poston ato poezi te bukura qe ke krijuar kohet e fundit ?

Te lutem postoji se jo vetem une , por shume antare te ketij forumi ndjejm kenaqesi per vargjet e tua . Sa here qe lexoj vargjet e tua me duket sikur jam nje personazh ne ato vargje , nuk e di se psendodh keshtu , por keshtu me duket mua ..

Me shume respekt Alba

[Ard]

Shih perpara o mik dhe ec,te lutem vetem ec
ne kthefsh ndonjehere koken prapa padashur
mizat e dheut do te ngjiten kembeve per dreq
por shkundi mire e shqiti prej lekures ku kerkojne te rrine varur
se nuk kane shpirt as ndjenje por vetem nje cimbim te keq

I nderuar Llemadeo!
Ne respekt per vargun tuaj dhe per artin tuaj,pikturen,te kam lexuar dhe do te lexoj perhere,
sepse jeni nje shpirt kengetar.Frymezimi qofte perhere me ju!
Mel.

[Brari]

Llamade o djal prej fisit
ske harrue hijet e lisit
dhe pse larg ti paske shkue
atdheun tand nuk ke harrue
n'shpin ti mallin ke ngarkue
ke marr penden per me shkrue
e porsi Drini tuj vershue
nder poema i ke lshue
t'shpirtit brenga e shqetsime
shpres e andrra per Shqipnine
sikur moti Fishta e Mjeda
edhe ti nder ato shkrepa
mendj e zemer ke ngujue
E un tash du me t' urue
per gjithcka qe ti ke shkrue
qofsh gjithher ti i bekue
faqe t'bardh ti pac gjithmon
e dit t'mira per vendin tone..

[mbreta]

Kosove


Me ka marre malli,
per ballin tend te blerte Kosove,
per fushat tua me lule
dhe malin me debore.

Ece, kurre su ndale
ne bresher e furtune,
e gjakosur, plage lidhur
su dorezove kurre.

Edhe kur bishat
te sulmuan ne cdo ane
Ti e forte çendrove
stuhive t'u besh balle.

Me jep bekimin tend Kosove
dhe me puthe ne balle,
te kam nene - madhe
e mua me ke vajze.

Kurre nuk tu hoqen nga shpina
k'ta bajloza t'zi,
me duart e tua Kosove
mbyti nje nga nje.

Çdo rruge e kesaj bote
me sjelle tek ti - Kosove.




prill 1999

[LLemadeo]

Vargje nga shpirti im per ju!


Miq te mire me mall iu pershendes
Paqe paci e gaz ne jeten tuaj...
Prej slargu kete zemer ma ngritet peshe
E vrudheve serish krahe mu dhate qe te shkruaj!

nga pamundesia e kohes sonte ju pershendeta me keto pak fjale...do te shihemei se shpejti ketu...me te gjithe ju!

Nderime Melankolia, Brari, Mreta!
Falenderime dhe urime dhe ju per fjalen tuaj poetike!

LLemadeo

[LLemadeo]

Duke të kujtue ty…

Sonte jam ulur buzmbramjes vjeshtrake,
I vetëm diku qiellit mendimet tuj bashkue,
Ku shpesh po e pyes veten për ty atje…
Çfarë po të thotë zëmra pra, tash për mue?

A thue ashtu mundimesh sërish rrin tuj vajtue,
E idhnimi me vetveten, ty aq shume të vret…
Po çfaj të ka vetja moj zemër a smë thue?
Pse unë poet rrebeli, nuk po të lej të qetë...

Ah, shume ty të ngarkova me vargje poezie,
Sa ndoshta edhe udhën diku ty ta kam xanun,
Të thashë aqe shpesh fjalë dashurie…
Dua prap të them edhe pse ma ke ndalun!

Kam dhëmbje aq te madhe për ndalimin që mke ba,
Oh, deri me za të naltë sonte due me vajtue,
Zemra po më dridhet si zogu në acar…
Të t’them serish me vargje, se sa shumë të due!

Të them dua aq shumë me vargjet e ndalueme…
Ku mbydhun me këtë dry shpirtit duhet me i lanë,
Pa krahë për tek ty…si dje e si ma pare,
Pa prekjen e buzve që aq herë mi pate dhanë…

Pra nuk di se deri kur me u burgue me duhet mue,
Me fjalët e gjith mallet që i kam për ty…
A thua ta thotë shpirti apo dikush të ka ngushtue,
Pse kto fjalë të mija ja vrasin Mënd e Sy…?

Nëse ta thotë ai shpirt që aq herë më tha: Të dua!
Ska gjë moj e mirë, ashtu le të jetë,
Por unë do të humbi diku ku ti nuk më sheh më …
E vargjet për ty këtu do ti lej përjetë!

Në çdo rrjesht do shohesh vetën si në pasqyrë…
Gjithe puthjet tona përkdheljet pa mbarim…
Do të shohësh mua, si ato netë në fytyrë…
Në atë shtrat të qiellit ku zgjuar seç e gdhimë…

Oh Zemer, ti nuk di se çfare po bën me vetën,
As me vargjet e mija, jo, ti sdin çpo bën…
Unë larg nga ti do të mbydhem vetëm…
Edhe pse smë thotë kjo Zemër që më dhëmb!

Por ani, ndashtë, pse ti ashtu ke dëshirë…
Deshirat e tua disi duhet me i plotësue…
Por njerën do ta bej me deshirë të mirë…
Prej teje do të largohem, por vargjet jo me mue!

Këndej kam me ti nisun me një stil të ri…
Gjithmonë nëpër mesanata qiellit kam me i lshue,
Sa drita e mengjeszit…këtë ndigjoje mirë!
Gjithë botës dashninë tonë ka me ja tregue!

Dhe le ta shohe ai që në mes na hyni…
Të cilit vargu im frymën shpesh ja ndali,
Dhe ta dij mirë se si dashuron poeti…
I cili puthe prej s’largu, si era që puth malin…

Dhe ai, përlotshem do të shohin ty në krah të vet…
Përpara ndoj ekrani apo në ndonjë sallë…
Kur zëri i artisteve do kendojne me lezet,
Vargjet që kushtuar vetem ty ti kam.

Atëhere ai, do ta dijë aq mirë…
Se trupin ty ta mori dhe të mban si mish…
Por shpirtin edhe zemrën jo kurrë nuk do ti gzojë,
Ato mbeten tek mua…kendej perjetesisht!



A do te kthehesh

Frynte ere e ftohte
Debora te rreshqiste mbi fytyre,
mbi xhupin prej lekure te zeze.
Ne ecnim drejt Aeroportit Otopeni.
Ti veç flisje gjithnje te njetat fjale
Dhe nuk pyesje as per deboren, as ngricen e eren.
Por shpejtoje hapin tend te vogel
Dhe me dilje gjithnjë nje hap para,
Me shikoje me mall, frike dhe buzeqeshje
Dhe beje gjithnje të njeten pyetje:
A do te kthehesh?!
Ndersa une ecja i heshtur,
I mbydhur ne vetvete…
E pyetjen tende aqe të përseritshme
E degjoja perciptazi neper hallet e mija…
Dhe me vjen mire qe nuk te dhashe pergjigje,
Por ika ashtu i heshtur,
Si nje udhetar i zakonshem,
Qe serish kthehet, serish…
Veç ate çast ndarje…
E ate pyetjen tënde aq të dhimbshme
Nuk e harroj ta dishë…
Ta dishë!
1992

[LLemadeo]

Shenim i autorit LLemadeo:
Miq te nderuar kjo poezi shpreh dhembjen time dhe qendrimin tim poetik ndaj atyre ngjarjeve te vitit 1997, qe kam thene me shpirt dhe e perseris:

Mos ardhshin me kurre ato lloj ngjarjesh ne atdheun tone!

Me lot ne udhet e mergimit e kam ndjere ate dhembje dhe humbje qe pati Atdheu i yne...e ajo erdhi per fajin e cdo qytetari shqipetare qe ishte ne ate kohe atje...seiscili beri nga pak faj me qendrimin dhe agresivitetet ndaj vetvetes, ndaj atdheut... Ndaj ne vargjet e mija shikoni nota kritike dhe krahasime te meritueshme per te gjithe atje ne ate kohe...ku njerzit u bene si shpellor duke humbur llogjiken njerzore....
Ju falenderoj per mirkuptimin ne qendrimet e mija!
Po ua lej ju leximin e ketyre vargjeve duke thene:

"Vetem mendjet e verbra e djegun shtepine e vet,
Kur drite e mendjes me nuk i ndricon!
Vetem te paudhet dhe gjallesat e egra...
Shkyejne cdo gje perpra, djegun e shkatrrojne!"
LLemadeo


Shpresa dhe Zhgenjime
(Reagim per ngjarjet 1997 ne Shqiperi)

Gjithe naten enderruan
Rreth nje zjarri flakadan,
Pine e hengren aq sa paten,
dhe pastaj ne gjume ranë!

Rane e fjeten si ariu
Ne ate shpellen dimerore,
Pa menduar se mengjezi
Vjen serish pas disa orve.

Dhe pas orve te harrimit
Rreze e diellit syte ua vrau,
Dhe u ngriten si te terbuar
Dikush diellin nisi dhe shau.

Mirpo Zoti i zemeruar
Fshehu diellin prapa Reve
Dhe mbi turmen e zhurmuar
Derdhi gjame prej rrufeje

Lypen shpellat dhe prapa gurve
Kokat boshe shpejt ti fshehin
Duke ikur prej rremuje,
Ata vrane dhe njeri tjetrin…

Ike e ikë, kaluan dete
Ikë prej vetes per te tretur
Ne kete bote kaq te çthurur
Shqipetari as gjalle as vdekur!
1997, Germany.



Nje Vashe në Bukuresht

Si nje ujvare që rrjedh e shkon,
Porsi nje Yll qe vjen nje here,
Ashtu si enderr që te mundon,
Të pashe o vashe ty ateherë.

Dhe ti me syte e gjithe magjishem
Me buzeqeshjen si pranvere,
Me nje shpejtesi te befasishme,
Ma more zemren neper rrjedhe…

Ne ato vite te stuhishme,
Kur une isha mik i juaj…
Nje vashe Romune e magjishme,
Me dashuroj...me beri te vuaj…

Dhe neper vite e kujtoj,
Ate sy zjarr të mrekulluar,
E shoh ne endrra ta pushtoj,
Porsi nje yll qe ska te shuar !
08.02.2000

Në kete nate…

Ne kete nate ç’enderr sheh
ç’gjum ben o shpirti im?

Kur une zgjuar te kujtoj
Edhe shkruaj keto fjale…

Qe ne shpirt seç me gjemojne
Si dete me dallge…

1995 Germany

[LLemadeo]

ELEGJI nga Llemadeo D.

Ne shenje rrespekti e ngushllimi dhe kujtimi te perjetshem per nxensit Kosovare!
Dy fjalë nga autori Llemadeo

Në shënje rrespekti e ngushllimi për prindrit, motrat e vllezrit e të afërmit e atyre të rinjëve që humbën jetën në udhet e Shqipërisë, si dhe ne shenje kujtimi për ata nxënes të njomë gjimnaziste që po shkonin për herë të parë për të parë atdheun amë Shqipërinë, unë po u kushtoj këtë elegji në vargje, si një simbol kujtimi të përjetshëm për ata të rinjë!

Jo Fati juaj nuk ishte ashtu!

Elegji

Kjo pendë zeza më dridhet sonte,
Nëpër fjalë të përvajshme udhën ka marrë
Nepër lot e lagur për ju o nxënës,
Për ju o vllezër, o djem shqipëtarë.

Në qiejet e pafund zutë vënd atje,
Në emër të mallit për Shqipërinë.
Një udhë e gjatë që kurrë më sju kthen
Ta shihni atdhun, kosovën e lirië.

Nënat kur iu nisën, motrat baballarët,
Fjalen „udhe e mbarë“ ua thanë me zemër,
Ua dhanë me vete uratën e shpirtit,
Në udhët e atdheut ngado që të venit.

Por ah, ai çast i zi që jetën ua mori,
Humnerës së udhëve të Shqipërisë
Zemrat e nënave e të motrave i dogji,
Baballarët e vllezrit i plasi në shpirt.

Ah, shoqerisë mbarë në trojet shqipëtare
Edhe ne këndej detrave e udhve në mërgime…
Na mbyti dhëmbja për ju në lot e vaje,
Kështu siç po më qan sot, ah’ kjo zemra ime!

Çtë qaj me parë o engjuj shqipëtarë?
Beratin, Rifatin, Xhevdetet, Agronin,
Visarin, Mëgzonin…, cilin me parë?
Ju të gjithë jeni në shpirtin tonë si yje të radhë!

Si Ëngjuj u niset me mallin në gji,
Shqipërinë mëmë ta shihni e ta gzonit,
Por ah, ai fat i hidhur si një helm i zi,
Të gjithve na rrëzojë, atje ku ju u hodhi.

Nuk ishte fat i juaj vdekja kobzezë
Por ishte fat i zi i mëmë Shqiperisë
Që dashurinë tuaj të ua shpërblejë,
Me pritje humnerave të pakujdesisë.

Nuk ish’ veç faj i rëndë i të gjithve atje,
Pse përpara nuk u dolën o bij të mirë,
Por ishte fat i zi i atyre që mbi dhe
Bëjnë vetëm hije bashkë me qeverinë…

Nuk ishte faj i udhve i maleve Shqipëtare,
Sepse asfaltet maleve nuk zgjërohen vetë,
Por ishte dhe do jete faj i i pushtetarve,
Që kujdesin për njerzit e lënë gjithnjë të zbehtë!

Por ah, tash kur jeta juaj shkojë në gji të dheut,
Është e kotë të thuhen kritika nëpër rradhë…
Ajo dhëmbje e thellë që nënave u ther
Nuk zbutet lehtë jo, kurrë, nga asnjë fjalë!

Kjo vjeshtë aq e hidhur u erdhi nënave,
Që shpresën aq të ndezur e patën në gji,
Me nuse të iu shihnin, me punë të reja
Për Kombin, për Kosven për nënën Shqipëri !

Motrat e gjora që lotin derdhin lumë,
Iu patën dritë të syrit në ditet më të mira.
Udhët më si shohin për ju, jo kurrë,
Por lule do të mbledhin për ju nëpër lendina.

Dhe do vijnë aq shpesh tek koka tej tek varri,
Atje në lendinë, ku ju, rrini pushuar,
E ashtu me dhimbje do ta nisin vajin,
Për ju o më të mirët që heret na shkuat !

Babat edhe vllezrit jo nuk mbahen dot,
Vështirë e kanë o njerëz, tepër të vështirë,
Cilit mund ti themi, “ndali ata lot”!
Kur ai Vajë i tyre malet po i dridhë!

Nuk mbahet jo dhëmbja, gjama nuk ndalon,
Se ikja e juaj ishte krejt pa radhë,
Nuk ishte luftë e rrebtë që ju u rrëzoj,
Por ishte fat i keq i Atdheut krahthatë!

Që ecën i gjymtuar ashtu i sakatosur,
Pa asnjë fuqi për vete as për ju…
Sepse ca zuzarë me shpirtin e helmosur
I qëndrojnë në kyre si krerë pa Tru!

Pranvera kur të vijë e vera të lulezojë
Atje tej në lendinë do të vijnë me trëndafila
Shokët edhe shoqet që sot për ju vajtojnë
Nënat, baballarët dhe motrat zemër thyera.

Do qajnë nëpër vite koha vetë me lot,
Për ditën e zezë që i ndodhi Shqipërisë,
Pse në udhët e liga humnera iu përpiu,
Për fajet e shtetit, të vetë qeverisë!

Nuk mundëm që të hesht pa i thënë dy fjalë,
Për vetë kyrenministrin atë zemër keq,
Që kur atdheu ka zi për vdekje tragjike
Ai dëndet turrneve në Turq e Grek e dreq!

Oh, por ju o shpirtra të mirë të perëndisë,
Që shkuat të njomë porsi Trëndafila,
Iu qau një komb i tërë me lotët e dashurisë,
Në gji iu mban me mall e gjithë shqiptaria!

Ju nëna e ju motra që lotësh jeni mbuluar,
Mbahuni fisnikrisht në kohën që iu vrau,
Ata nuk i harrojmë kurrë në ditët tona,
Se dhëmbja edhe ne zemrat na i thau!

Autori: Llemadeo,
17.10 2004