Femra ne Islam.

[FLORIRI]

MBULIMI DHE LIRIA

Ka që thonë se mbulimi e kufizon lirinë. Po marr një artikull që besoj se do ta lehtësojë kuptimin e një koncepti shumë të gjerë siç është liria.

"Pse nuk çlirohemi nga kufizimet e ndryshme? Pse jetojmë brenda gjithë atyre lidhjeve, pse e pengojmë veten për t’u kënaqur nga jeta?

Virtyti, vlerat e larta; të mos poshtërohemi duke kënaqur dëshirat e ulta... Ç’vlerë kanë të gjitha këto? Ç’vlerë kanë gjithë këto në qoftë se në anën tjetër të peshores vemë atë vlerë të lartë me të cilën s’do të matej dot asgjë, lirinë?

Liria, të veprojë si të dojë, liria, të bëjë ç’të, dëshirojë, mendësi lirie, jetesë lirie, ...liri!

Vallë, a mund të gjendet në jetë diçka më e rëndësishme se liria? Që nga kohet e para historike e deri më sot, lufta e njeriut a nuk ka synuar drejt lirisë dhe pavarësisë, vallë? Njerëzit, njeri pas tjetrit, në botën e tyre materiale, mendore, ekonomike, dhe politike kanë këputur dhe hedhur të gjitha lidhjet. Tani kanë mbetur vetëm ato imitimet e vjetra të quajtura virtyt dhe moral. Edhe kjo është një mbeturinë e atyre lidhjeve të vjetra të copëtuara e të asgjësuara përballë inatit dhe këmbënguljes që tregoi njeriu në rrugën e realizimit të ekzistencës dhe unit të vet. Nuk ka asnjë dyshim se edhe kjo mbeturinë do të copëtohet dhe asgjësohet. Sepse njeriu do të vazhdojë me këmbëngulje atë luftë esenciale drejt fitimit të lirisë, përparimit, drejt zotërimit të plotë të të gjithë natyrës për t’u ulur këmbëkryq në fronin e qënies; kështu, do të shndërrohet në "forcën vepruese të botës ekzistente", gjë për të cilën është i denjë.

Ja, kjo është pamja e shekullit të njëzetë. Pamja e Europës dhe e botës mbi të cilën ajo zotëron. Në këtë çështje, lindje, perëndim, veri, jugë, ...çdo anë është e njëjtë Një pamje sipas Europës, posaçërisht një pamje logjike, në përshtatje me historinë e saj të tre shekujve të fundit.

Por, ashtu siç nuk është kjo një pamje e jetës, nuk është as edhe një konsideratë që ve shenjën e barazimit midis njeriut dhe ekzistencës së vërtetë. Kjo logjikë e shkëlqyer që vazhdon të përparojë, -logjikë e çlirimit nga çdo lloj kufizimesh e konvencionesh - me qëllim për të realizuar nivelet më të lartë që ndodhen në ekzistencën e njeriut... Por kjo nuk është logjika e logjikës së vërtetë.

Sot, Perëndimi që vrapon si i marrë, nuk qëndron as edhe një çast për të parë të vërtetën.

Njeriu ikën nga e vërteta, siç ikën ai që e ka rrëmbyer zjarri, ku të mundë, si i marrë. Gjithë shqetësimi i tij është që të largohet nga burimi i zjarrit.

Sidomos ai që vrapon sikur të ishte rrëmbyer vërtet nga zjarri, i sigurtë për këtë, duke e parë zjarrin përvëlues me sy, ai që bie në të... Ja, pra, i marri i vërtetë ky është, madje pa pasur asnjë shkak për marrëzi!

Lindja muslimane është sot vetë i marri që vrapon drejt atij zjarri përvëlues ndërsa Perëndimi është kah përpiqet të presë vrullin e vet.

Disa herë njeriu u ngjitet pas dëshirave të vrullshme e, kur ato fillojnë të bëjnë përpara, lëshon frerët dhe me këtë kujton se e çliroi veten nga vargonjtë. Me që nuk i nënshtrohet moralit, fesë, besimit, e pranon se është i lirë.

Unë s’dua të diskutoj këtu mitin e lirisë të shekullit të njëzetë. Të atij shekulli që është dëshmitari i diktaturës më të tmerrshme në histori në fushë të politikës dhe ekonomisë. Një shekull i tillë që në emër të shpëtimit nga uria dhe lufta e klasave e ka shndërruar individin në shërbëtor të shtetit. Gjithashtu nuk dua të polemizoj as mitin e lirisë për t’u siguruar nga frika, ndërsa njerëzimi jeton epokën më të frikshme të tmerrit dhe ankthit të vetmisë, epokën më të frikshme që nga periudha e parë historike e gjer më sot. Ndërsa njeriu, me raketat dhe bombat atomike është vënë vetë të shkatërrojë jetën e tij, unë në asnjë mënyrë nuk do të bëj fjalë për mitin e zotërimit të forcave të natyrës. Njeriu ende nuk ka mundur të jetë zotërues madje as i forcave të një ylli të shuar mbi të cilin jeton, mbeti të bëhet zotërues i një gjithësie pa anë e pa fund!

Po, unë s’do të bëj fjalë këtu për këto mite. Vetëm do të polemizoj për një mit tjetër: mitin e vetëdijës së lirisë së njeriut të çliruar nga prangat e moralit.

Vini re këtë të ri plot fuqi dhe hare dhe këtë vajzë të lëvizshme që lëshon klithma jete nga gjithë pamja e saj.

Djaloshi e dëshiron vajzën e re. Natyrisht, një dëshirë, një dëshirë jete! Edhe vajza nën të njëjtën ndjenjë. Secila dëshirë ka gjetur përgjigje në anën tjetër, i janë nënshtruar thirrjes së seksit dhe secili, i çliruar nga kufizimet, ka gjetur kënaqësi.

Ja dhe ky, një person tjetër. Nuk është përzier në "konceptin e lirisë" së atyre të parëve. Ndoshta si pasojë e besimit, ose "vetëm këtë çast", kjo lloj pauze, më që s’ka ndjerë dëshirë ose s’i vjen ndoresh. Por kjo gjë s’më duhet mua. E rëndësishme është kjo: ai është i lirë, ngjarjet që i kalojnë parasysh, vazhdon t’i ndjekë... Ç’sheh vallë?

Po sodit një tabllo të veçantë që s’e shohin ata dy të rinjtë. Sheh një pe që tërheq dy të rinjtë të lidhur në skajet e tij, perin e epshit. Një pe epshi azgan dhe të fuqishëm, që ka nënshtruar secilin nga të rinjtë të cilët s’kuptojnë gjë në këtë mes. Një pe i trashë i tillë, nga i cili askush nuk mund të shpëtojë. Sepse përballë tij, fuqia e tyre është mjaft e dobët ose s’tregon rezistencë.

Por këtë pe djaloshi i parë nuk e sheh. Sepse kjo është një forcë e fshehtë që e tërheq reciprokisht atë. Asaj i është dorëzuar me tërë qënien dhe në mënyrë të pavullnetshme, sepse vullneti i vërtetë është në dorën e saj. Po tjetri djalosh e sheh këtë pe në tërë madhësinë e tij. Sepse ndodhet larg fushës tërheqëse të tij. Ose është larguar.

Cila është reale nga këto dy tabllo?

Tani le të sodisim një fushëpamje tjetër.

Ja për ju një i ri që përballon nxitjet epshore me një zemër të vendosur dhe me një forcë zotëruese. Përball mësimet e epshit, por nuk tregon kujdes. Fuqinë e tij vërshuese e drejton diku tjetër. Ai e ndien se është i lirë, nga presioni i epshit, i lirë nga ai lloj dëfrimi si i kafshëve të tërhequr për hunde. Një njeri i lirë që mund të drejtohet nga të dojë vetë, me forcën e tij.

Dhe ky këtu, një tjetër person. Sheh nga larg, pa u futur në kuadrin e djaloshit të lirë. Ç’sheh vallë? Sheh një shfaqje tjetër të cilën nuk e dallon vetë djaloshi i lirë.

Ai sheh vartësinë nga kufizimet, sikur sheh mishërimin e diçkaje të lartë. Ai po sheh perin që ia ka lidhur duart kryq, që e ka kufizuar nga lëvizjet, ia ka penguar veprimet. Por këtë pe i riu vetë nuk e sheh dot, pasi mendon se veten e vuri vetë brenda kufizimeve. Këtë e ka kërkuar vetë. Në të vërtetë, nuk është peri ai që e pengoi t’i përgjigjej thirrjes së seksit, vetë ai po qëndron larg, sepse s’e do atë.

Tani, nga këto dy fushëpamje, cila është e vërtetë?

Unë s’kam ndërmend ta le lexuesin të habitur brenda këtyre dy pamjeve të kundërta; ta themi menjëherë: secila nga të dy pamjet është e vërtetë.

Vartësi dhe liri... Dy të vërteta pranë njëra-tjetrës. Madje, një e vërtetë e vetme me dy fytyra.

Ai i riu shpërthyes që i është përgjigjur thirrjes së seksit, jashtë çdo diskutimi, ka vepruar i lirë. Ai është çliruar nga kufizimet morale, fetare e shoqërore, çdo gjë që e mbërthen njeriun e ka zgjidhur e thyer. Në të njëjtën kohë, si kalë i hazdisur, që i kanë vënë mëgojzën, u është nënshtruar dëshirave të vrullshme. Sepse ka fituar përvojë praktike nga që nuk mundi të tregojë rezistencë ndaj nxitjeve të epshit. Ai që do, le ta provojë prapë.

Kurse i riu i lidhur me një kufizim mjaft të fuqishëm, nuk do që ta prishë premtimin që realizoi me Zotin mbi nefsin (dëshirat trupore) e tij. Duke valëzuar besimi në unin e tij, e bën premtimin të pashkatërrueshëm. Në të njëjtën kohë ky i ri ka shpëtuar edhe nga presioni i ndjenjave të ulta. Përballë dëshirave nxitëse në nefsin e tij, duke ndjerë një liri të vërtetë, me fuqinë e tij ecën përpara drejt horizonteve të shndritshme.

Një liri e varur nga kufizime dhe një vartësi, në vlerën e së cilës ndodhet liria. Ja, pra, e vërteta e njerëzve...

Nuk është vartësia në një pjatë të peshores dhe liria në pjatën tjetër. Jashtë çdo diskutimi, çdo liri ka vartësitë e veta dhe çdo vartësi ka liritë e veta. Kështu që në çdo pjatë të peshores ka liri dhe vartësi.

Nuk është ashtu siç e mendon bota Europën në lartësinë e së vërtetës dhe zotëruese të së vërtetës. Sepse virtyti nuk ndodhet midis lirisë dhe vartësisë, mund të diskutohet midis dy vartësive ose dy lirive.

Në të vërtetë, virtyti është epërsi e konceptuar midis lirisë së njeriut dhe lirisë së kafshës, të vëna përballë asaj që të jesh i kufizuar me kufizime njerëzore, ose i lidhur si kafshët.

Kufizimeve njerëzore u thuhet virtyt, moral ose u thuhet besim.

Kurse kufizimeve kafshërore u thuhet ndjenja të ulta, epsh ose, më trashë, u jepet emri "kënaqësi".

E, së fundi, individi është i lirë të zgjedhë midis të qënit njeri a të rënit në nivelin e kafshës.

Mbulimi është pranimi i urdhërit të Allahut, Krijuesit të të gjithë neve dhe të çdo gjëje tjetër. Të vijmë tek zbulimi; do të thotë të bëhesh kurban i disa lloj skllavërive drejt synimit të përdorimit të një lirie të pavlerë. Para çdo gjëje tjetër, është kundërshtim ndaj uniformës (veshjes) kombëtare të rikrijuar pas shkrirjes me Islamin. Do të thotë imitim i Perëndimit. Do të thotë, nga një pamje, të bëhesh rob i atyre që dikur i kishim nën mbrojtjen tonë, të bëhesh shërbëtor i shërbëtorëve tanë. Pastaj, pas ecjes zbuluar, nganjëherë mund të fshihen edhe qëllime të tjera të fshehta. Ndoshta është shumë naivitet të thuash se zbulimi është vetëm identiteti i përdorimit të së drejtës së lirisë. Sepse femra në këtë çështje shkon shumë më përpara se burri që është zotëruesi i lirisë, hap vendet që s’duhen hapur. Atëherë shtrohet për diskutim zotërimi i nefsit, epshit dhe modës.

Nuk mund të mohojmë se femra, e përdor në një përpjestim të gjerë trupin për të ndikuar seksin tjetër. Atëherë, edhe nga ana tjetër, meshkujt janë të dënuar. Shihet se pas përdorimit të një lirie të pavlerë diskutohet dalja në shesh e robërimeve të panumërta dhe e dënimeve.

[FLORIRI]

VENDET QE DUHEN MBULUAR

Para Islamit, femrat arabe nuk e respektonin mbulimin. Gjendja e femrës atë kohë, lart-poshtë, ishte e njëjta gjendje që sot të vret sytë në qytetet tona: "Gratë shëtisnin mes meshkujve me gjoksin zbuluar. Përgjithësisht nxirrnin në pah qafën, gërshetat dhe vëthët".

Te meshkujt

Në Kuranin e Madhnueshëm ka urdhëra të veçanta për femrat dhe meshkujt që të mos shohin njëri-tjetrin kur janë të huaj dhe të mbulojnë pjesët e turpshme të trupit: "Thuaju besimtarëve të ndalin shikimet (prej haramit), të ruajnë pjesët e turpshme të trupit të tyre se kjo është më pastër për ta. Allahu është i njohur hollësisht për atë që bëjnë ata".

Hz. Pejgamber urdhëron: "Pjesa e turpshme e mashkullit është ndërmjet kërthizës dhe gjunjëve". Për këtë zonë ka pasur mosmarrëveshje. Sipas Hanefive, kupa e gjurit është vend i turpshëm, kërthiza jo.

Te femrat

Në Kuranin e Madhnueshëm ka disa ajete përkatëse për mbulimin e grave. Ajetet që u janë drejtuar bashkëshorteve të Profetit, pranohen si të tilla që përfshijnë të gjitha gratë muslimane: "E kur të kërkoni prej tyre (grave të Pejgamberit) ndonjë send, atë kërkonie pas perdes, kjo është më pastër për zemrat tuaja dhe të tyre" dhe "O ti Pejgamber, thuaju grave tua, bijave tua dhe grave të besimtarëve le të vejnë shamitë (mbulojë) e veta mbi trupin e tyre, pse kjo është më afër që ato të njihen (se nuk janë rrugaçe) e të mos ofendohen. Allahu fal gabimet e kaluara, Ai është mëshirues". Ajeti i dytë sqaron për mbulimin e grave kur dalin në rrugë.

Ajeti i tretë që i përket posaçërisht mbulimit, është ajeti 31 i kaptinës Nur. Pasi te ajeti paraardhës u jepen urdhëra muslimanëve meshkuj për këtë çështje, vazhdohet: "Thuaju edhe besimtarëve të ndalin shikimet e tyre, të ruajnë pjesët e turpshme të trupit të tyre, të mos zbulojnë stolitë e tyre përveç atyre që janë të dukshme, le të vejnë shamitë mbi kraharorin e tyre dhe të mos ua tregojnë bukuritë e tyre askujt përveç burrave të vet, baballarëve të vet ose baballarëve të burrave të vet, djemve të vet ose djemve të burrave të vet, vëllezërve të vet ose djemve të vëllezërve të vet, apo djemve të motrave të veta, ose grave të tyre (që u përmendën) dhe robëreshave të cilat i kanë në pronësinë e tyre, ose shërbëtorëve nga meshkujt të cilët nuk ndiejnë nevojë për femra dhe fëmijët që nuk kanë arritur pjekurinë për gra. Le të mos kërcasin me këmbët e tyre për të zbuluar fshehtësinë nga stolitë e tyre. Pendohuni të gjithë te Allahu, o besimtarë, në mënyrë që të gjeni shpëtim!"

Siç shihet, në këtë ajet u kujtohet femrave të mos shohin meshkujt e huaj, të ruajnë nderin dhe copat e mbulesës së kryes t’i vënë mbi jakat duke i mbuluar ato. Kjo ka për qëllim mbulimin e kokës, veshëve, gjoksit dhe gjerdanëve. "Të mos i zbulojnë stolitë e tyre..." Nga këto, veçohen si" përjashtim" ato pjesë të trupit që mund të zbulohen, për të cilat, shumica, që nga Pasuesit e gjer më sot, janë bashkuar në mendimin se janë fytyra dhe duart. Formë e stolisë dhe stoli natyrore është fytyra. Ose përdoret termi "zonë stolie". Nga kjo zonë, çka mund të hapet, janë fytyra dhe duart. Ka pasur mosmarrëveshje për zbulimin ose jo të këmbëve, shumica kanë dalë me opinionin se duhet të mbeten të zbuluara.

Forma e lejueshme e zbulimit të fytyrës dhe duarve është, për duart, gjer në byzylyk, dhe për fytyrën aq sa ç’duhet për të marrë abdes.

Në një hadith thuhet: "Allahu nuk e pranon namazin pa mbulesë koke të një femre që ka arritur pjekurinë". Esmaja, vajza e Ebu Bekrit dhe kunata e Profetit, i kish dalë përpara një ditë Profetit me një veshje të hollë. Profeti, duke kthyer kokën, kishte urdhëruar: "Esma! Pasi femra të vijë në moshën e pjekurisë, nuk është e lejueshme t’i duken pjesë të tjera të trupit përveç të... (bën shenjë fytyrën dhe duart e veta)".

Mbulim quhet mbyllja e vendeve të turpshme që të mos duken. Lidhur me këtë, një veshje e tejdukshme që tregon trupin, nuk quhet mbulim. Kjo i shfaq organet më joshëse. Duke folur për gratë që kurrë s’do të ndiejnë aromën e parajsës, Profeti, me shprehjen "të veshura, por në fakt të zhveshura", me siguri ka shënuar këto gra.

Në ajetin e kaptinës Nur (31), përkthimin e të cilit e dhamë më lart, lejohet të shohin stolitë e femrave personat e afërt ("mahrem" - me të cilët s’mund të martohen). Komentatorët, duke parë hadithet e ndryshme dhe praktikimin në kohën e Hz. Pejgamberit, kanë thënë se pjesët e trupit që mund të shihen, janë krahu, flokët dhe veshët, gusha dhe qafa jo deri në shpinë ose në bark, këmbët nga kupa e gjurit gjer poshtë. Këtu futen edhe të afërtit e gjirit që s’përmenden në ajet.

Ajeti sqaron edhe se nuk ka ndonjë të keqe shikimi i femrës me një plak të kaluar nga aftësia seksuale ose me fëmijë që akoma nuk kanë marrë njohuri për fshehtësitë seksuale femërore ose me meshkuj të lindur impotentë. Në kohën e Hz. Pejgamberit, një burrë që njihej nga opinioni si mashkull me ndjenja seksuale të pazhvilluara, mund të hynte nëpër shtëpi, të bisedonte me gratë, të hante. Një ditë i Dërguari i Allahut e kish parë një njeri të tillë në shtëpinë e vet. Ai po i përshkruante kunatit të Profetit cilësitë e gruas. Për pasojë, i Dërguari e kishte ndaluar hyrjen e këtij burri te gratë.

Enesi, që i shërbeu njëzet vjet Hz. Pejgamberit, atëherë kur ende nuk kish zbritur ajeti i mbulimit, si një pjesëtar i njerëzve të shtëpisë, hynte e dilte pa drojtje në mjediset intime të të Dërguarit të Allahut. Pas zbritjes së ajetit, hyrje-dalja e tij te gratë e Profetit bëhej sipas rregullave.

Në esencë, femra muslimane është e detyruar të mbulojë trupin, përjashtuar fytyrën duart gjer në byzylyk, dhe, po të duhet, edhe këmbët. Nuk është i detyruar mbulimi me çarçaf. Mjafton të jetë e pastër dhe e thjeshtë, e kujdesshme dhe e bukur. Ja, kjo është gruaja që nuk bëhet shembull për epsh, por për respekt. Kjo është gruaja që lartësoi Islami, gruaja për të cilën Islami lajmëroi se nën këmbët e saj ndodhet Parajsa.

* * *

Hz. Aishe tregon këtu për gratë e kohës së vet se si, duke braktisur veset e vjetra, zakonet dhe modën, iu lidhën Allahut: "Për Zotin, unë nuk pashë më të virtytshme se gratë ensare nga pikëpamja e vërtetimit të Librit të Allahut (Kur’anit ) dhe të besimit mbi zbritjen e tij. Me zbritjen e ajetit të kaptinës Nur për mbulimin, i morën pranë burrat dhe u kërkuan leximin e ajeteve të Allahut. Secilli burrë ua lexonte këto urdhëra gruas, vajzës, motrës dhe gjithë të afërmeve. Secila, pa përjashtim, duke iu përshtatur urdhërave të Allahut në Kur’an, endën mbulesa prej leshi ose pambuku dhe, në namazin e mëngjesit u ndodhën pas Profetit, të mbuluara". Një tjetër pohim i saj është kështu: "Gratë muhaxhire - u dhëntë shpëtim grave nga ana e Allahut - pas zbritjes së ajetit të mbulimit, ishin mbuluar pas mbulesave më të trasha".

[FLORIRI]

PROSTITUCIONI



"Dhe mos iu afroni amoralitetit (zinasë), sepse vërtet ai është vepër e shëmtuar dhe është rrugë shumë e keqe".

(Kurani, Isra, 17/32)



Me që prostitucioni e prish bashkësinë, e shkatërron familjen dhe e shformon gjeneratën, që nga popullsi të vjetra gjer më sot, është ndaluar, praktikimit të saj i janë dhënë ndëshkimet më të rënda. Para Islamit, te arabët ishte përhapur mundësia e marrjes së një prostitute. Disa gra e bënin këtë punë në vende të caktuara. Në dyert e shtëpive, në vend të tabelave, varnin flamurë të posaçëm të shënuar.

Kurse kristianizmi, pas të cilit ishin lidhur popujt që zotëronin Perëndimin dhe një pjesë të madhe të botës, e kishte ndaluar prostitucionin. Por krahas iluzionit të lirisë që kishte mbështjellë të njëjtën botë që nuk njihte vlera të tjera përveç epshit dhe parasë, ndër ata popuj përjetohej edhe mungesa e respektit për këto urdhëra të fesë së tyre. Në veprën e Max Kemerich'it Tarihte Garip Vakalar (të përkthyera në turqisht nga Behçet Necati), zenë vend ngjarje rrëqethëse të dëgjuara. Madje, disa mbretërve dhe suitave të tyre, tek vizitonin qytetet dhe krahinat e tyre, u ishte treguar mikpritje (!) nga ana e sunduesve të qyteteve gjer duke u hapur dyert e shtëpive publike.

Ashtu siç u bë e njohur në Kuranin e Madhnueshëm, kristianët i shpikën vetë priftërinjtë, jo se ua dërgoi Zoti, megjithëse ndaj tyre, me të drejtë, nuk kanë treguar respekt. Priftërinjtë dhe priftëreshat na qënkëshin, me fjalë, "mohues të botës" (braktisës së të mirave dhe shijeve të kësaj bote). Nuk martohen dhe nuk bëjnë fëmijë. Në fakt, ky parim që nuk i përshtatet krijimit dhe psikologjisë së njeriut, në realitet, është marrë nëpër këmbë, disa priftërinj dhe priftëresha, përmes intrigave të ndryshme, kanë ushtruar lloje prostitucioni.

"Në shekullin e trembëdhjetë, në manastiret e murgeshave ishte zhvilluar lesbitizmi. Në shekullin e njëmbëdhjetë, në Angli, pederastia ishte bërë një çështje e rëndësishme. Veçanërisht në manastire ky lloj argëtimi praktikohej shumë, madje dënimi me djegie përsëgjalli nuk zbatohej këtu.

Nuk mbaron me të shkruar imoraliteti i priftërinjve të mesjetës. Një shëmbull: Në qytetin Nördingen, më 1472, kuvendi i qytetit, duke mos guxuar të ndalonte hyrjen e priftërinjve në shtëpitë publike, ishte mjaftuar me ndalimin vetëm të kalimit të të gjithë natës në ato shtëpi.

Në shekullin e gjashtëmbëdhjetë, çdo prift kishte nga një mantenutë. Ligji u kishte njohur priftërinjve detyrën për të ruajtur gratë e ndershme.

Baroni Zimemrn, në veprën e tij Chronik, shkruan se shumë kohë manastiret e murgeshave nuk ndryshonin nga shtëpitë publike. Edhe në shekullin e gjashtëmbëdhjetë gjendja ishte po kjo. Ky prostitucion i fshehtë kohë më kohë dilte edhe hapur. Përveç kësaj, në Strasburg, një natë, pas rënies së rrufesë në një manastir grash, kishte rënë zjarr dhe populli, duke thyer dyert, kishte hyrë brenda ku ishte përballur me skandale të ndryshme. Kishin parë shumë murgesha në krahë të djemve të rinj. Ato kohë nëpër manastire, në kuvli të posaçme mbaheshin fëmijë ilegalë që rriteshin nga murgeshat. Me ngjarjen e zjarrit, u kuptua se këta djem të shndërruar në mjet për të kënaqur epshet e murgeshave, ishin fëmijë ilegalë që rriteshin nga murgeshat. Këta fëmijë, kur vinin në moshën e pjekurisë mashkullore, mbylleshin me murgeshat plaka që kundërmonin myk dhe papastërti. Në manastire të tilla kishte hauze të veçuara, ujrat e të cilave kurrë nuk zbrazeshin. Sepse në këto ujra murgeshat mbysnin frytet e marrëdhënieve të tyre të paligjshme".

Një shkak i përhapjes së prostitucionit në Europë qe edhe detyrimi për t’u martuar me një grua dhe, veçanërisht, ndalimi ose vështirësimi i skajshëm i shkurorëzimit nga katolicizmi. Në të njëjtën kohë, kristianizmi kishte ndaluar edhe marrëdhëniet jashtë kurore (adulter) si dhe kishte prapësuar fëmijët e lindur jashtë martese. Ata i kishte shpallur fëmijë djalli, mëkati dhe turpi. Prof. Dr. Andreas B. Schwarz, që kritikon me forcë këtë mohim kategorik të fëmijëve ilegalë nga kisha, pasi bën të njohur se në fund të shekullit të tetëmbëdhjetë - shekull i një lëvizjeje të gjerë të quajtur "Epoka e dritës" - u shtua menjëherë numri i fëmijëve jashtë martese, bën historikun e kësaj çështjeje, mbron domosdoshmërinë e trajtimit të fëmijëve ilegalë si fëmijë të vërtetë (legalë). Kisha, ndërsa në njërën anë detyronte mjaftimin me një grua dhe ndalonte divorcin, duke i hapur rrugë, për pasojë, zinasë (adulterit), në anën tjetër dëmtonte fëmijët e lindur nga zinaja. Duhej zgjidhur njëri nga këto dy probleme.

Profesori në fjalë kishte zgjedhur rrugën e trajtimit të fëmijëve ilegalë si legalë. Europa po e bën këtë trajtim në formën që e dëshiroi ai. Në rast mosmjaftimi seksual me një grua ose kur gruaja është impotente, martesa e burrit me një grua tjetër dhe jetesa ligjore është një punë mjaft e turpshme dhe e prapambetur. Por nuk paska ndonjë të keqe që i njëjti burrë të jetoka me disa metresa. Gjatë një bashkëjetese të tillë, në se fëmijët e zënë arrijnë të lindin pa u mbytur me anë të kyretazhit ose metodave të tjera, do të njihen si legalë. Duke kaluar te shkurorëzimi, në të drejtën katolike turpi i zinasë (adulterit) është shkak ndarjeje. Porse, bashkëshortët e ndarë për këtë shkak, përsëri, sipas të njëjtës drejtësi, gjer në fund të jetës nuk mund të martohen me të tjerë.

Sëmundja e imitimit

Përkundër një trashëgimie stërgjyshore mjaft të pastër e të thjeshtë, edhe tek ne ka që e konsiderojnë prostitucionin një mënyrë brenda prirjes së Europës. Prostitucioni na qenka një domosdoshmëri e jetës moderne. Në këtë çështje, Dr. Xhemal Zeki thotë kështu: "Mashtrimi reciprok midis burrit dhe gruas gjen sendërtimin e vet në vendet e fshehta publike, në hotelet e caktuara, në shtëpitë e takimeve, në këto fole të tradhtisë bashkëshortore. Kjo ndodh përgjithësisht në jetën moderne. Familje të tilla të mbërthyera në dëfrime, me koncepte familjare të humbura, sikur të kishin degjeneruar, në lojrat në koktejet, luajnë sy ndër sy lojra amorale. Gjërave të tilla të shëmtuara u thonë zbavitje.

"Skandali në kolegjin amerikan të vajzave: katër vajza që kishin fshehur një djalë që kish hyrë disa herë në dhomën e gjumit nga dritarja, u dëbuan nga shkolla". "Vazhdon hetimi i hapur në kolegjin amerikan të vajzave për vajzën që kishte fshehur në dhomën e gjumit të dashurin e saj dhe për shoqet që e kishin ndihmuar". Këto lajme janë shumë hidhëruese. Ato tregojnë për humbjen e identitetit të konceptit të moralit dhe edukatës. Quhet i keq ai që shkel në shtëpitë e takimeve, quhet katil ai që shkel nderin e një vajze dhe e vret atë. Po vajzës që fut djalin në dhomën e gjumit të shkollës, si mund t’i thuhet? Po s’qe marrëzi, kjo është poshtërsi.

Në Amerikë, në çdo katër minuta lind një fëmijë ilegal. Dr. Schauffer këtë gjë të hidhur e tregon me këtë gjuhë: "Nga dita në ditë shtohen gratë e gënjyera, shkatërrohen vajza që ende nuk e kanë njohur botën. Më parë gjuheshin ato pa kulturë. Sot, për fat të keq, janë vajza të familjeve të mira dhe shumica nyënëse të kolegjeve dhe universiteteve. Psikologu amerikan Greonwold thotë: "Shkaku më i madh i rënies së vajzave në prostitucion është pashkuarja burrë-grua dhe mosinteresimi për fëmijët".

Sipas Vjetarit Statistikor të emetuar nga Instituti Statistikor Shtetëror i Kryeministrisë, numri i çështjeve në Turqi lidhur me prostitucionin që shkojnë gjer në gjykatë, është mjaft i fryrë.

Në të vërtetë, shifrat e dhëna në lidhje me prostitucionin, në raport me të vërtetën, tregojnë një numër mjaft të vogël. Sepse, përgjithësisht, prostitucioni bëhet me marrëveshje të dyanshme, ata që shkojnë në gjykatë, janë mjaft pak. Në kushtet kur nuk kalojnë në gjykatë ose kalojnë dhe për shkak të mungesës së provave materiale nuk iu nënshtrohen dënimeve dhe në vështrimin ligjor nuk konsiderohen faj; gjithashtu, po qe se do të mendonim se ndodhitë përkatëse përbëjnë faj nga pikëpamja fetare e morale, nuk vonojmë të kuptojmë frikën e kësaj pune. Porse ne -siç tha edhe një poeti ynë- jemi nipërit e një gjenerate që tregon zell në rregjistrimet e popullsisë kur pyetet emri i gruas, që njeh nderin, fenë dhe gjëra të tilla të shtrenjta e të nderuara dhe që e bën shpirtin fli për to.

Presioni shoqëror

Sot si një komb Islam që jemi, po heqim hidhërimin e një humbjeje të madhe. Një kohë në çdo qytet, në çdo fshat, madje edhe në çdo mëhallë kishte "një presion shoqëror" që vepronte i nisur nga koncepte dhe praktika Islame. Po qe se diku kryhej një veprim në kundërshtim me moralin Islam dhe traditën kombëtare, muslimanët e atyshëm nuk mbyllnin sytë para kësaj, protestonin ndaj veprimit, ose sillnin në udhë atë, ose ndëshkonin me një farë mënyre. Kjo ndjenjë e lartë dhe një sanksion me vlerë, ishte roja më e madhe e moralit dhe e gjërave të shenjta. Në një vënd të tillë, një amoral, një armik, çdo kohë e ndiente veten të vetmuar dhe pa të drejtë. Ky presion shoqëror bëhej një edukator i madh për të.

Kjo ndjenjë e lartë, për fat të keq, në kohën tonë ja është atrofizuar, ja është humbur krejt. Profeti ka thënë kështu: "Kush sheh një të keqe mes jush, ta pengojë me dorë, po s’i mjaftoi forca, ta ndalojë me gojë, po s’i mjaftoi forca as për këtë, të paktën me zemër të mos e shohë për mirë. Eshtë pakësuar mjaft numri i atyre që i përshtaten kësaj porosie të tij. Cilat janë shkaqet e kësaj?

Së pari, tek ne është dobësuar shumë, ka mbetur prapa shumë jeta fetare dhe vetëdija shoqërore. Po qe se para syve na kryhet një veprim në kundërshtim me fenë dhe moralin dhe në vetvete s’gjejmë dot guxim për të kundërshtuar dhe ndërhyrë, do të thotë se kemi rënë në nivelin më të ultë të besimit. I dyti shkak dhe me rëndësi është ky: Tek ne, duke nisur nga qytetet e mëdha drejt qyteteve të vogla, në botëkuptim, në nocionin e jetës dhe në urdhëra të tjera fetare, në krahasim me të kaluarën, kanë dalë në shesh ndryshime.

Sot, nëpër rrugët, bulevardet dhe parqet të bien në sy sjellje e veprime cilësisht amorale: prostitucioni i beqarëve, prostitucioni i të fejuarve dhe mungesa e edukatës tek të martuarit. Këto a nuk janë pamjet e një gjenerate që ka humbur nderin dhe cipën e syve? Profeti urdhëron kështu: "Njerëzit, qysh nga profetët e parë e gjer më sot, janë bërë prezentë të kësaj fjale profetike: "Po s’pate turp, mund të bësh ç’të duash!".

Eshtë jashtë çdo diskutimi që edhe nefsi ynë, forcat e këqia të fshehta në qënien tonë trupore e shpirtërore, shpesh herë, duke i dhënë prarim punës më të keqe, na shtyjnë drejt kryerjes së saj. Helmin vdekjeprurës e fusim brenda një gjelle të shijshme. Po qe se në një vend i dilet për zot jetës fetare dhe logjikës me mendësi djallëzore, me dëshira trupore dhe me epsh, atje ndodhin shmangiet seksuale që e shfaqin, në radhë të parë, veten, përmes ndjenjave të këqia kafshërore tek njeriu. Sepse kjo është tek njeriu forca më e madhe shtytëse e fshehtë. Ata që i janë dorëzuar kësaj force, mund të kryeynë çdo ndyrësi.

[FLORIRI]

PROSTITUCIONI

NGA PIKEPAMJA E ISLAMIT

Në çdo formë që të paraqitet, prostitucioni është një veprim i shëmtuar e i ndaluar nga Islami. Në Kuran zinaja (adulteri) cilësohet si "një paturpësi e madhe, një rrugë e keqe dhe e shëmtuar". Prostitucioni është mungesë respekti ndaj njeriut si një krijesë tepër e nderuar, e vyer gjer në atë shkallë sa do të bëhej shkak për të merituar sexhden e engjëjve, ndaj njeriut si mëkëmbësi i Allahut në tokë, mungesë respekti ndaj Allahut të tij dhe Profetit. Eshtë tradhti ndaj amanetit hyjnor. Hz. Pejgamberi, në haxhin e Lamtumirës, në ligjëratën që ua drejto i më se njëqindmijë muslimanëve, urdhëron kështu: "O njerëz! Ashtu siç ju respektohen si gjëra me vlerë kjo ditë vigjiljeje, ky muaj pelegrinazhi dhe ky qyteti juaj, Meka, po kaq janë të respektuar edhe shpirti, malli dhe nderi juaj që janë të mbrojtur nga çdo lloj dhunimi". Në Kuranin e Madhnueshëm, duke u bërë të qarta detyrat e atyre që ia arritën shpëtimit, përmenden ata që "mbrojtën nderin dhe vendet e turpshme".

Hz. Pejgamber urdhëron: "Një njeri duke qënë besimtar, nuk kryen zina. Hajduti, duke qënë besimtar, nuk vjedh më dhe njeriu që pi, duke qënë besimtar, nuk pi". Kuptimi i zbërthyer i kësaj porosie është që kur njerëzit kryejnë veprime të tilla, do të thotë se kanë dalë nga besimi (iman). Por edhe pse, duke qenë një ndër mëkatet e mëdha, zinaja dhe veprimet e ngjashme me të, ndërkohë që nuk pranohen si të miratuara, ekziston edhe pikëpamja se ato, megjithatë, nuk e nxjerrin njeriun nga besimi (iman). Dijetarët, nocionin e besimit të shprehur në këtë hadith, e kanë quajtur "besimi i përsosur" (iman-i qâmil). Kështu, kuptimi i hadithit vjen në formën: "Kush zotëron besim të plotë, nuk bën zina, nuk vjedh dhe nuk pi". Por, çfarëdo kuptimi që t’i jepet hadithit, kuptohet se ç’e keqe e frikshme është zinaja në Islam.

Prostitucioni u sjell të këqia të panumërta individëve dhe shoqërisë. Nga këto, janë sëmundjet gonorrhea dhe sifilizi. Si dje, ashtu edhe sot, nga tmerri statistikor që përvijojnë shembjet, të ngrihen flokët, tmerret nuk tregohen me gojë e me shkrim. Vetëm në një qoshe të Evropës vdekja e pesëqindmijë fëmijëve në vit nga sifilizi, gjysma e të verbuarve të Europës dhe Amerikës vetëm nga gonorrhea, janë një tregues i vogël i fatalitetit që pason këto. Kësaj duhet t’i bashkohet edhe sëmundja më e frikshme e shekullit XX e ndoshta edhe të atij XXI, AIDS-i. Prostitucioni, në të njëjtën kohë, të çon edhe në krim.

[FLORIRI]

MASAT QE MORI ISLAMI

PER TE PARANDALUAR PROSTITUCIONIN



Siç u bë e ditur, në të drejtën Islame ka dy lloje sanksionesh. Njëri është material dhe që i përket kësaj bote, ashtu siç ndodh edhe në sisemet e tjera juridike; kurse tjetri, si sanksion shpirtëror, ka lidhje me botën e Përjetshme. Personi i obliguar që bëri gabim, ngarkohet me dënim edhe në planin material, edhe me mëkat në planin shpirtëror. Në këtë këndvështrim, ndërsa ndaj personit tregohet kujdes që të ruhet nga kryerja e ndonjë faji ose, e thënë ndryshe, nga rënia në mëkat, feja Islame na paraqitet si një prind i dhemshur ose si një mjek i mëshirshëm. E drejta Islame nuk është një rregull që s’e përfill njeriun, madje që ia lehtëson rrugët për të kryer faj, por që pastaj pas fajit, e dënon pa u ngopur. Eshtë për këto arsye që feja Islame e pengon individin nga çdo veprim që do ta çonte në prostitucion, që do të përbënte një shkallare për të drejt prostitucionit.

Seksi është një ndjenjë e fuqishme e zgjatur dhe e strehuar gjer në thellësitë më të thella të qënies së njeriut. Eshtë e natyrshme kënaqja e kësaj ndjenje. Po s’u realizua në rrugë të rregullta, do të kërkojë rrugë të parregullta. Nga ky këndvështrim, feja Islame e lehtëson kurorën si një rrugë të rregullt të kënaqjes seksuale, në raste të nevojshme poligaminë e konsideron normale dhe asnjanëse - mubah (as mëkat, as e mirë). Në rastet kur bashkëshortët nuk mund të kënaqin njëri-tjetrin, në pashkuarjet e rënda, lejon ndarjen dhe shkurorëzimin. Kështu, lumturinë e secilës palë e kërkon në rrugë të tjera të rregullta.

RRUGET QE TE ÇOJNE NE PROSTITUCION

Shikimi

Feja Islame e pengon zbulimin që kamxhikon epshin midis dy sekseve, shikimin e qëllimshëm seksual, prekjen, qëndrimin bashkë. Sepse syri, veshi, dora janë dritare të hapura drejt zemrës. Zemrën e pambrojtur nga entuziazmi seksual, e mbajnë vazhdimisht nën veprim. Kurse bota e brendshme psikologjike e mbetur në vazhdim nën presionin e ndjenjave seksuale, ja ia prish shëndetin shpirtëror, ja i hapet si shtrojë një parregullsie.

Lidhja midis sekseve përgjithësisht fillon me të parë. Ndikimin e shqisës së të parit në jetën seksuale seksologët e shpjegojinë gjerë e gjatë. Në Kuranin e Madhnueshëm urdhërohen muslimanët meshkuj e femra të ruajnë sytë nga shikimi i ndaluar. Hz. Pejgamber ka urdhëruar: "Ali, pas shikimit të parë s’duhet të shohësh përsëri. Sepse ndërsa shikimi i parë për ty është i lejuar, i dyti, jo".

Nuk mund të mohohet prania e ndikimit të shqisës së të parit në jetën seksuale. I rëndësishëm është parapëlqimi i njeriut dhe këndvështrimi i të parit. Në këto veprime nuk duhet të harrohen as mbivëniet pozitive e negative të vullnetit, afërsisht të mjedisit dhe të të gjitha drejtimeve. Përgjithësisht, sakrificat e vogla e të përkohshme, nënshtrimet, e zvarrisin njeriun drejt pasojave të rënda. Tek njeriu ka një ndjenjë respekti dhe drojtjeje ndaj Krijuesit dhe krijesave. Kjo cipë delikate, edhe një herë po u gris e ra, atëherë është e vështirë të pengohen shëmtitë që do të zenë dritën e syrit.

Ruajtja e syrit ia mundëson shijimin e besimit e të adhurimit. Ashtu siç pohohet edhe përmes parimit "ndëshkimi dhe shpërblimi rjedhin nga lloji i aktit", po qe se njeriu përfiton kënaqësi nga diçka jo e rregullt dhe pastaj heq dorë, Allahu i Madhnueshëm i dhuron atij një kënaqësi hyjnore dhe shpirtërore. Këtë të vërtetë i Dërguari i Madh (a.s.) e shpreh kështu: "Kur një musliman i hedh një shikim bukurive të një femre dhe pastaj i mbyll sytë, Allahu i Madhnueshëm ia mundëson atij një adhurim nga i cili do të ndiejë kënaqësi".

Ibni Kajjim el-Xhevzijje thotë kështu: "Njeriu është i prirur të shohë forma të bukura trupore. Syri është dorëzanësi i zemrës; ai lëshohet të shohë atë çka është veç trupit. Po qe se syri gjen një gjë që i vjen për shtat dhe i jep njoftim zemrës, ajo hidhet përpjetë nga kënaqësia. Shumë herë, edhe zemra vetë, edhe dorëzanësi i saj bien në vështirësi, sepse, siç thotë edhe poeti, syri të tilla bukuri lajmëron sa, qoftë për t’i shtënë në dorë të gjitha, qoftë për të zgjedhur edhe një pjesë të tyre, nuk mjafton forca e përballimit të mundimit. Porse zemra, po e pengoi dorëzanësin e saj nga hulumtimi dhe zbulimi, edhe vetë shpëton nga vështirësia e kërkesës dhe dëshirës. Ai që s’pushon së hedhuri vështrime, do të jetë përherë i përmalluar. Sepse shikimi lind dashurinë. Kështu zemra bëhet zotëruese e një lidhjeje. Pastaj kjo lidhje fuqizohet, bëhet një dashuri e thekshme, e pushton zemrën. Përsëri merr forcë dhe bëhet një dashuri e pandarë nga zemra. Forcohet më shumë dhe bëhet një dashuri e vrullshme, e rrëmbyeshme, pra, kthehet në pasion. Fuqizohet prapë dhe kthehet në marrëzi. Si përfundim, zemra kthehet në një shërbëtore. E kështu, zemra i bëhet rob diçkaje të padenjë. Ja, të gjitha këto janë krimet e shikimit. Më në fund, zemra ka rënë në robëri. Duke pasë qenë një zot, tani është bërë një rob, duke qënë një i lirë, tani është bërë një i pranguar, nga sytë mjerimi digjet e ankohet pa pra. Kurse syri thotë: "unë isha dorëzanësi yt, nëpunësi yt, ti më dërgove mua". E gjitha kjo është belaja e zemrave të mbetura zbrazur nga mungesa e lidhjeve me Allahun, me dashurinë për Të. Po qe zemër, pa tjetër do t’i lidhet një dashurie. Për kë s’qe Allahu e vetmja dashuri, i vetmi Zot dhe i vetmi tempull, zemra e tij pa tjetër do t’i robërohet një tjetri. Ashtu siç kishte rënë në ato aventurat e njohura Zelihaja, e shoqja e Azizit egjiptas, një grua e martuar, sepse ishte mosbesimtare; kurse Jusufi, i ri, beqar dhe tërheqës, por me zemër të mbushur plot çiltërsi për Allahun, kishte shpëtuar, kishte mbetur krejt i pastër...

Duhet të bëjmë të ditur edhe këtë që mashkulli me parapëlqim të sinqertë për martesë ka të drejtë të natyrshme të shohë në se është, sipas kërkesave të tij, e bukur e e përshtatshme shoqja e ardhshme e jetës. Madje, kjo gjë është e këshilluar. Veçse kjo këshillë ka të bëjë vetëm me shikimin. Lidhur me këtë, nuk miratohet që një mashkull, ende pa vënë kurorë me një vajzë, të shëtisë e të bredhë me të, të mbetet vetëm për vetëm me të. Sepse mes tyre nuk ka një lidhje ligjore. Shihet vazhdimisht se disa të rinj të lidhur me fjalë ose të fejuar, pas një farë kohe kthehen e bëhen shokë.

Profeti e ka shprehur kështu një kufizim edukate e mirësjelljeje lidhur me jetën seksuale: "Asnjë grua të mos ia rrëfejë burrit duke ia përshkruar veçoritë seksuale të një gruaje tjetër. Kjo është sikur burri ta kishte parë atë grua". Sepse përshkrimi dhe propagandimi mund të bëhen më nxitës se shikimi me sy.

Prekja

Nuk është e rregullt prekja, takimi dhe kontakti midis mashkullit e femrës që nuk kanë afërsi me njëri-tjetrin. Hz. Aishe thotë: "Dora e të Dërguarit të Allahut nuk ka prekur dorën e një femre të huaj". Hz. Pejgamber urdhëron: "Sikur kokën ta godasë një shufër hekuri, është më mirë për të se sa kontakti me një grua të huaj!"

Mund të ngulet këmbë që ndalimi absolut i dhënies së dorës një femre të huaj është një element fanatizmi, por edhe po të themi se ajo nuk le asnjë ndikim në vetëdijën ose nënvetëdijën seksuale të njeriut me ndërtim të posaçëm fiziologjik e psikologjik, do të ishte një gjë fare naive.

Veçanërisht, edhe në mos mungofshin puthjet që vijnë si pasojë e shkaqeve të tjera përveç afrimeve seksuale, numri i këtyre është akoma më i paktë tek zemrat e shpëtuara ose që duken të shpëtuara, sepse ndijimet seksuale janë ndërthurur në jetën e përditshme me një intensitet më të madh se sa mund të pranohet nga ca parashikime të përcipta ose disa mendime të guximshme.

Dëgjimi

Një nga nxitësi e tjerë të ndijimeve seksuale, është edhe dëgjimi. "Ngjyra e zërit (timbri), tingulli që formon melodi gjatë shqiptimit të fjalëve, ndoshta edhe pa qenë një eveniment i rëndësishëm, në fakt, ushtron ndikime të pabesueshme mbi emocionet dashurore". "Ka edhe fetishe (epshe të fuqishme frymëprerëse) për tingullin. Bie fjala, disave u pëlqejnë shumë gratë me zë të trashë. Ka gra që duke u shtënë gjer në harrim pas zërit të mashkullit, braktisin fëmijët dhe e shuajnë vatrën familjare".

Zinaja (mëkati) i veshit është dëgjimi i zërit, nxitës i epshit. Në Kuranin e Madhnueshëm u është ndaluar grave të Hz. Pejgamberit biseda me zë tërheqës me burra të huaj. Sepse, në këto kushte, njerëzit me zemër të sëmurë mund të rrëmbehen nga iluzione. Për pasojë, fjalën duhet ta thonë me seriozitet. Kjo porosi përfshin edhe gratë e tjera.

Sipas tregimeve të specialistëve të sëmundjeve psikike, ndër gjërat e çuditshme është edhe zgjimi i emocioneve seksuale nga zhurma e këmbëve. Në Kuranin e Madhnueshëm urdhërohet që "s’duhet të përplasin këmbët për të tërhequr vemendjen për stolitë e fshehta", domethënë nuk duhet të shfrytëzojnë zhurmën e këmbëve për joshje seksuale.

Kënga dhe veglat muzikore

A është e lejueshme fetarisht kënga dhe dëgjimi i veglave muzikore? Për këtë çështje janë zhvilluar pikëpamje të ndryshme.

E para, nuk është mëkat që në ditët e dasmave ose të festave t’i bihet defit (dajres) të argëtohet, të këndohen gjëra të përshtatshme. Ky është argëtimi, gëzimi dhe emocioni i muslimanëve. Pas kthimit nga një luftë e shenjtë, një mantenutë (grua zezake) i kishte ardhur pranë Profetit dhe i kishte thënë: "O zëvendësi i Allahut, me që Allahu të ktheu ty gjallë e shëndoshë nga një luftë e shenjtë e unë këndoj e i bie defit duke i përkushtuar kësaj një këngë, ç’thua?" Dhe i Dërguari i Allahut kishte urdhëruar: "Po qe se me të vërtetë i je përkushtuar kësaj, këndo, përndryshe, s’bëhet!" Dhe mantenuta kishte kënduar. Siç kuptohet edhe nga kjo ndodhi, në luftë dhe evenimente të tjera të ngjashme është e rregullt rënia e veglave muzikore, këndimi i marsheve dhe i këngëve.

Lidhur me çështjen, ka edhe një hadith të tillë: "Nga bashkësia ime (ummet) do të dalin edhe njerëz të tillë që do t’i miratojnë zinanë, mëndafshin (për burrat), pijet dehëse dhe veglat muzikore". Edhe në pastë hadithe të tjera përveç këtij në lidhje me këngën dhe veglat muzikore, ato janë pranuar si hadithe të dobëta.

Disa kanë pranuar se dëfrimi muzikor me të ftuar është i ndaluar. Edhe Birgiviu, në librin e tij Tarikati Muhammedijje e përmend këtë. Por ky është një gabim. Nuk është i paktë as numri i atyre nga Pasuesit, nga bashkëkohësit e Pasuesve (tabiinët) dhe nga imamët e fraksioneve, që nuk e quajnë të ndaluar këtë gjë. Përveç kësaj, Shejhul Islami bashkëkohës Ebu Suud Efendi, në një letër drejtuar Birgiviut, ia kish bërë të ditur se nuk është i drejtë se në këtë çështje ka ixhma‘ (konsenzus). Sepse ka edhe nga Pasuesit, bashkëkohësit të Pasuesve (tabiinët) dhe imamët që kësaj i thonë diçka e zakonshme (mubah) ose e papëlqyeshme (mekruh). Shevqaniu, në librin e tij Nejlu’l-evtâr përkatësisht me këtë çështje pasi analizon dhe sqaron gjerë e gjatë pikëpamjet dhe argumentet e secilës palë, nënvizon se kjo, edhe në mos qoftë e ndaluar (haram), nuk shpëton nga të qënit"e dyshimtë", për pasojë, nënvizon se është e domosdoshme të ruhemi veçanërisht nga dëgjimi i këngëve me temë femrën dhe dashurinë (VIII, 109).

Pasi që në të njëjtën kohë është marrë edhe misticizmi me çështjen e këndimit të këngëve me zë të bukur dhe me recitimin e poezive, mistiku, i pyetur për këtë, është menduar gjatë dhe çështjen e ka diskutuar mjaft në një auditor dijetarësh të ftuar. Imam Suhreverdiu, në librin e tij Avarifu’l-maarif, i ka veçuar një diskutim të gjatë dëgjimit.

Gazzaliu, në veprën e tij Ihjâu ulûmi’d-dîn, në një kapitull të gjatë kushtuar dëgjimit, pas nënvizimit të pikëpamjeve të dijetarëve, shpreh se nuk gjendet ndonjë argument ose provë që dëgjimi të jetë i ndaluar (haram), përkundrazi, dogma dhe analogjia provojnë se dëgjimi është diçka e zakonshme-mubah (as e ndaluar, as e lejuar). Vetëm përmend se është i ndaluar përdorimi i veglave muzikore për të nxitur pirjen e pijeve alkoolike, si gjë e ndaluar. Sipas Gazzaliut, në pesë raste kënga dhe veglat muzikore janë të ndaluara:

a) Dëgjimi i zërit të gruas apo i një personi tjetër të huaj, zë, i cili do të nxiste entuziazëm seksual.

b) Përdorimi i veglave muzikore që do të bëheshin shkak për përkëdhelje, për shpenzime ose për ndonjë punë të ndaluar.

c) Poezitë dhe këngët përkatëse për prostitucionin, ato që i ngarkojnë Allahut, të Dërguarit të tij dhe Pasuesve gjëra të pavërteta, ato që bëjnë përshkrime tërheqëse të femrës.

d) Eshtë i ndaluar edhe dëgjimi kur dëgjuesi është mjaft i ri, kur çka dëgjoi, do t’ia pushtonte zemrën dhe epshet dhe do ta hidhte në gjëra të palejueshme.

e) Përsëri është e ndaluar që një njeri i popullit (i thjeshtë) që, megjithëse çka dëgjon, nuk vepron pozitivisht ose negativisht mbi të, ta çojë kohën kot duke dëgjuar vazhdimisht muzikë.

Përfundim:

Nuk është e drejtë që, me opinionin tonë të japim vendime të formës "absolutisht e lejuar" ose "absolutisht e ndaluar" lidhur me përcaktimet "lejuar" (hallall), "asnjanëse" (mubah), "e papëlqyer" (mekruh) dhe "e ndaluar" (haram) për këngën dhe veglat muzikore.

Eshtë e nevojshme ta ndajmë çështjen në pjesë kështu:

a. Nuk kanë ndonjë të keqe argëtimet në dasma ose në festa, në përcjelljet për në luftë ose pelegrinazh (haxh), si evenimente kombëtare, si dhe në kohë gëzimesh të lejueshme.

b. Eshtë i ndaluar dëgjimi i tingujve që prodhojnë nxitje seksuale, janë të ndaluara këngët dhe veglat muzikore që bëhen shkak për pije alkoolike dhe bixhoz e për gjëra të veçanta që dihet se janë të palejueshme, shkurt, që bëhen shkak për amoralitet, për veprime të këqia, për humbjen e vlerave.

c. Në raste të tjera nuk janë të ndaluara.

Jeta e përbashkët meshkuj-femra

"Jeta shoqërore e ditës, lumturia, fatkeqësia, pasioni pas stolive, veçanërisht jeta e qyteteve, mbledhjet dhe argëtimet, pijet që të sjellin në qejf, gruaja me kryet vërdallë në tavolinat e kumarit, në këtë rrugë ndjen dobësi..." Ky është një fragment nën titullin "Tradhtia", i librit të një mjeku në lidhje me seksin dhe martesën.

Shoqëria Islame nuk është një shoqëri ku nuk mund të rastiset asnjë grua në rrugë e në treg. Gjithsesi, gruaja del në rrugë e shkon në pazar për punë, për ndonjë nevojë, për allishverish. Por Islami s’është as dhe një shoqëri ku gjenden pranë e pranë meshkuj e femra, ku përzihen pa drojtje pa qenë kjo e nevojshme dhe pa iu lidhur asnjë kushti.

Madje, edhe shkrimtarët dhe dijetarët seksologë që nuk u japin rëndësi parimeve shpirtërore e rregullave morale e fetare, e shohin të domosdoshme që në përzierjen e dy sekseve me njëri-tjetrin, të zbatohen disa kushte. Të marrim flirtin. Në fjalorët shpjegohet në këtë formë: "Përkëdhelja përgjegjëse e mashkullit dhe femrës pa shkuar më tej". Në librat e seksologjisë pohohet se flirti i një femre dhe mashkulli që pandehin se e duan njëri-tjetrin, që përjetojnë emocione nga njëri-tjetri, është brenda kufijve të edukatës, një marrëveshje afërsie (intimiteti) për të provuar vazhdimin ose jo të këtij emocioni. Në këto shpjegime dhe pohime, po pati afërsi, në mendje të vjen menjëherë një pyetje: Mes dy të rinjve që e duan njeri-tjetrin, që ndiejnë emocion nga njeri-tjetri, që flirtojnë, kush do të sigurojë se ata nuk do të shkojnë më tej, se nuk do të kapërcejnë kufinjtë e njohur dhe se nuk do të tejkalojnë afërsinë? A mos ata vetë që janë braktisur në vuajtjet e epshit pa ndonjë pengesë apo detyrim? Këtë e përgënjeshtron krijimi i njeriut, realiteti, jeta e përditshme. Në se në mendimet e mbrojtura nga përkrahësit e flirtit, ka sinqeritet, Islami nuk e lejon një naivitet të tillë, në mos hipokrizi ose mashtrim.

Përzierja e femrave me meshkujt mund të ketë edhe disa të mira. Në çfarëdo sistemi qoftë, nuk mund të thuhet se gjërat e ndaluara nuk kanë asgjë të mirë. Dobia dhe dëmi i një diçkaje janë të matshëm, cila të rëndojë më shumë, ajo urdhërohet. Sipas vjedhësit, edhe vjedhja ka të mirat e saj.

Mbrohen dy dobi të jetës së përbashkët mashkull-femër:

1. Gruaja fiton njohuri, etiketë dhe përvojë. Dija e jetës nuk merret nga shkolla, merret nga jeta e përbashkët femra-meshkuj. Kurse mashkulli mëson delikatesën dhe edukatën e respektin.

2. Jeta e përzier e lehtëson kërshërinë midis dy sekseve, për pasojë, e lehtëson dëshirën, kështu jepet edhe edukatë seksuale.

E para, jeta e përbashkët femra-meshkuj nuk i siguron femrës aq njohuri sa ç’pandehet. Detyra më e madhe e femrës në shoqëri është amësia e kjo nuk mësohet nga meshkujt. Përparimi i Perëndimit në planin material nuk duhet të na i errësojë sytë. Sepse edhe ky përparim nuk ka ardhur si pasojë e kësaj jete të përzier.

Gjithashtu, nuk është e prerë se, duke u hequr kuresht ja për të hetuar, në kushtet e jetës së përzier, për pasojë, zhduket edhe prostitucioni. Në të kundërt, mbrohet kjo pikëpamje: dëshirat e dy sekseve fuqizohen në raport me sa kohë ndodhen bashkë. Vendet perëndimore, ku praktikohet më shumë përzierja, janë vendet me përhapje më të madhe të prostitucionit. Po qe se përzierja femra-meshkuj sjell te disa meshkuj, nga pikëpamja seksuale, një ftohtësi, një neveri, edhe kjo s’është një gjë e mirë. Kjo do të thotë që mashkulli të mos ndiejë prirjendai seksit tjetër, do të thotë "të femërzohet" dhe të prishet specifika njerëzore mashkullore, një gjendje kjo që përbën një dëshirë të padenjë.

Moda

Në fenë Islame, shëndetit i jepet rëndësi në shkallën më të lartë. Gjëra të tilla si pijet dhe bixhozi, që prishin shëndetin, janë të ndaluara në fenë Islame.

Allahu i ka krijuar njerëzit në dy forma, në meshkuj e femra. Format trupore të tyre ndryshojnë nga njëri-tjetri. Në vartësi të kësaj, edhe veshjet janë të veçanta. Në Islam është e ndaluar kryerja e ndryshimeve në organet e trupit, prishja e formës së veshjes, ngjasimi mashkull-femër duke imituar njëri-tjetrin vazhdimisht në ecje dhe bisede, me fjalë të tjera, mashkullizimin e femrës dhe femërzimin e mashkullit. Ky është depersonalizim, është rënie morale dhe çrregullim psikik. Ibni Abbasi thotë kështu: Hz. Pejgamberi i ka mallkuar burrat dhe gratë që përpiqen t’i ngjajnë njëri-tjetrit dhe ka urdhëruar: "Nxirrni nga shtëpitë ata!" Për këtë arsye, ai vetë, po ashtu edhe Omeri dikë tjetër ka nxjerrë (nga Medineja). Para të Dërguarit të Allahut kishin sjellë një burrë me duart dhe këmbët të lyera me këna. "Ç’është ky? -ka pyetur dhe i janë përgjigjur se përpiqet t’u ngjajë grave. Pejgamberi kishte urdhëruar zvarritjen e tij. Pyetjes së Pasuesve "A ta vrasim?", Pejgamberi i ishte përgjigjur: "Unë kam ndaluar vrasjen e atyre që falin namaz!"

Prof. Mazhar Osman thotë kështu: "Të stolisësh një vajzë të vogël si një bebe (kukëll) t’i lyesh me bojë sytë, fytyrën, buzët, t’i vesh perla nëpër gishta e veshë, do të thotë t’i japësh asaj para kohe mësime histerie. Kurse të shëtisësh vajzat me rrobe meshkujsh, do të thotë të përpiqesh për mbirjen e farës së narcizmit (pasioni ndaj vetes, pëlqimi i vetes dhe shrimi i epsheve tek vetja) dhe të safizmit (lesbitizmit, seksit midis femrave). Për këtë arsye, kërkohet që jetesa dhe shëtitja e fëmijëve të bëhet me një kujdes të madh.

Siç kuptohet nga shpjegimet e të Dërguarit të Allahut, kur nuk ka ndonjë sëmundje, nuk është e pëlqyeshme të cënohet forma e krijimit të njeriut, makiazhi i tepruar. Kjo është gënjeshtër dhe hile për t’i mashtruar të tjerët.

Një grua, vajzës së të cilës i kishin rënë flokët nga sëmundja, kishte shkuar te i Dërguari i Allahut dhe i kishte shfaqur kërkesën që vajzës t’i vihej parruke (flokë artificiale). Hz. Pejgamber kishte urdhëruar: "Allahu ka mallkuar atë që vë parruke dhe që ushtron këtë punë tek të tjerët". Abdullah b. Mes’ud thotë kështu: "Gratë që bëjnë tatuazh për vete e për të tjerët, gratë që heqin qimet e fytyrës, gratë që lyejnë dhëmbët për bukuri, duke prishur kështu, krijimin e Allahut, Allahu i ka mallkuar ato".

Siç ka nënvizuar Neveviu, floku i një njeriu nuk i vihet një tjetri. Sepse pjesët e trupit të njeriut, copat (organet) e këputura prej tij, janë të nderuara, nuk përfitohet prej tyre, vetëm varrosen. Po u desh vënia e flokëve të kafshëve, mund të bëhet, me kusht që të jenë të pastra, të jetë e domosdoshme një gjë e tillë dhe me dëshirën e burrit. Përsëri, lejohet makiazhi në fytyrë dhe lyerja me këna e duarve me lejen e burrit. Sepse, në këto situata, ashtu siç nuk bëhet një ndryshim në këto organe, ashtu edhe bëhen për burrin, jo për të përftuar një gjendje të palejueshme.

Nuk ka ndonjë të keqe që gruaja, vetëm për burrin e saj të përdorë këna dhe erëra të mira. Nga Hz. Aisheja është treguar një hadith lidhur me këtë çështje:

Te "prapësitë seksuale", mbi të cilat janë përqëndruar gjerë e gjatë psikiatrët, midis shkaqeve të ndryshme një vend të madh zë zakoni dhe imitimi, edukata dhe të marrët vazhdimisht me të (seksin), me një fjalë, moda.

Kësaj teme t’i japim fund me një hadith të të Dërguarit të Allahut: "Nga popullsia e Ferrit ka dy klasa që unë s’i kam parë (një ditë ata do të duken): njerëz me kamxhikë në duar që rrahin popullin dhe tjetër, gra të veshura, në fakt të zhveshura (me pjesët e shëmtuara mbuluar dhe me pjesët joshëse zbuluar ose veshur me rroba të holla për të treguar ngjyrën e trupit), që kthehen majtas-djathtas, që ecin me krenari dhe me naze dhe me flokët si jelet e gufuara të deveve të Horasanit... Këto nuk mund të hyjnë në Parajsë, as aromën s’mund t’ia ndiejnë. Mirëpo aroma e Xhennetit merret ja, në kaq rrugë!".

Mjetet e informacionit publik

Njëri nga faktorët që i çon të rinjtë në rrugë të këqia, janë filmat dhe pjesët teatrale. Sigurisht, s’flitet për ato të dobishmet, për të moralshmet, për ato që bartin vlera artistike. Por, për fat të keq, brenda këtyre veprave është mjaft i madh rasti i nxitjes së epshit dhe i dëshirave seksuale. Edhe në temat më serioze e dramatike që s’kanë lidhje me femrat dhe dashurinë, futen skena epshi duke sajuar marrëdhënie. Vjen këtu thënia e njerëzve: "Të gjitha këto i bëjnë për të prishur moralin e të rinjve!" Sikur të mos jetë kështu, atëherë për para, për përfitime materiale. Këtij veprimi të keq ç’shpjegim tjetër mund t’i jepet?

"Sa për filmat e kinemave që bëjnë edukim destruktiv, që kapërcejnë të keqen, asgjë tjetër s’mund të jetë më e dëmshme. Filmat që ngacmojnë epshin, që mësojnë vjedhjen, që drithërojnë zemrat me skenat emocionante, janë mjet propagande për atë edukim të keq që s’e duam. Edhe kinematë dhe teatrot, me të njëjtat pamje, ndikojnë për keq mbi femrat, fëmijët dhe personat nervozë. Romanet me shqetësime dhe hidhërime kanë shkaktuar te shumë gra neuroza".

Nga veprat e informacionit masiv që nxisin epshin, lipsen përmendur edhe një pjesë e botimeve. Në revistat që botohen në vend ose që vijnë nga jashtë dhe që qarkullojnë në duart e kujtdo, në çdo numër, duke bërë një lidhje nga afër ose larg, shpalosin para syve të lexuesit format më të turpshme. Çdo njeri duhet të dijë se sa i ndikojnë të rinjtë këto fotografi që nxjerrin sheshit në një formë nga më ngacmueset, anët e trupit të njeriut, nxitëse të dëshirave trupore. Edhe reklamat që përhapin mendimin se njerëzit janë të dënuarit e dëshirave trupore dhe epshit, se ata me të vërtetë kanë ndjenja kafshërore, janë të mbushura me keto. Madje, edhe çokollatat që u blejmë femijëve, janë të rrethuara me fotografi të turpshme...

Sot një rini e shumtë, që i përket shtresave të ndryshme shoqërore, përpiqet të gjejë kënaqësi seksuale në këto lloj fotografish dhe pikturash. Fundi i një ngacmueshmërie të tillë është ose rënia në prostitucion, ose kënaqësia me dorë (onanizmi). Edhe onanizmi, si prostitucioni, është rrezik i madh për shëndetin. Gjithë specialistët pohojnë dëmin e tyre për inteligjencën dhe cilësitë shpirtërore.

Dhe diçka tjetër, tregimet erotike, romanet erotike, letrat erotike... Rrënimi që shkaktojnë këto mbi brezin e ri, është mbi parashikimet. Çdo njeri e di sëmundjen e leximit të këtyre lloj romanesh e tregimesh, veçanërisht nga vajzat e reja. Duke mbetur nën ndikimin e këtyre veprave, ato ngrihen për të imituar heronjtë e tregimeve, të përjetojnë aventurat e tyre. Ndodh që disa herë këto aventura përfundojnë me vetëvrasje.

I Dërguari i Madh (Paqja dhe Mëshira e Allahut qofshin mbi Të), urdhëron kështu: "Ka shtatë lloj njerëzish që Allahu i Madhnueshëm do t’i mbrojë, do t’i marrë nën hijen e Tij atë ditë kur s’do të ketë asnjë hije: kryetari i shtetit që vepron me drejtësi, i riu që e adhuron vazhdimisht Allahun, njeriu që e ka zemrën të lidhur me xhamitë, dy persone që janë bashkuar për dashurinë e Allahut dhe janë ndarë përsëri për atë dashuri, burri që nuk e pranon ftesën e një gruaje të bukur, duke i thënë "unë kam frikë nga Allahu", njeriu që ndihmon në emër të Allahut dhe këtë e mban të fshehtë sa ta japë me të majtën e të mos e kuptojë e djathta dhe ai që e përmend në vete Allahun dhe i përloten sytë".

[FLORIRI]

NDESHKIMI I ZINASE



NDESHKIMI I ZINASE NE HISTORI

Në të drejtën e Egjiptit të Vjetër, zinaja konsiderohej dhunë kundër tjetrit dhe moralit të përgjithshëm dhe pranohej se përzjente gjeneratën. Mashkullit që kish bërë zina, i pritej organi, kurse gruas, hunda.

Në të drejtën e Babilonisë, gruaja e kapur në zina në faj e sipër, dënohej me vdekje së bashku me partnerin duke u mbytur në ujë. Vetëm po qe se gruan e falte i shoqi, kurse partnerin gjykatësi, nuk dënoheshin (Ligjet e Hamurabit, neni 129). Burri që mashtronte një vajzë, dënohej me vdekje (neni 130). Gruaja e pakapur në faj e sipër, shpëton me betim nga çështja gjyqësore e ngritur prej burrit. Po qe se çështjen e ngre një person tjetër, gruaja trajtohet lidhur me praktikën e lumit (nenet 131, 132). Zinaja ndërmjet të afërmëve dhe farefisit duhej të ndëshkohej me internim, me hedhje në zjarr ose në ujë (nenet 153, 155, 156).

Në dokumentet e së drejtës babilonase jashtë ligjeve të Hamurabit, gjendja e gruas së ndarë si pasojë e zinasë, përshkruhej si shumë e hidhur. I shoqi, pasi i bënte një nishan në gjoks, e zbonte nga shtëpia për të mos e pranuar më kurrë si bashkëshorte. Gruaja do të shëtiste e vetme nëpër sokakët e qytetit dhe mund të merrej me prostitucion. Gjykatësi do ta detyronte të rrinte jashtë ku e priste shiu ose kafshimet e gjarpërinjve. Prindërit nuk do ta njihnin. Dënimi i dhënë për të kurrë nuk do të falej.

Në Kinë, veprimet në kundërshtim me edukatën dhe moralin, pasonin domosdoshmërinë e tredhjes së mashkullit. Ndëshkimi i mashtruesve ishte prerja e veshit.

Në të drejtën mongole, kohët e para, rrëmbimi i nderit të një gruaje të martuar (me burrë) duhej të dënohej me vdekje, kurse më vonë çështja përfundonte me pajtim në qoftë se të shoqit i jepej një kalë, kurse më vonë, në qoftë se gjykatësit i jepeshin nëntë kafshë.

Në Japoni, ndëshkimi i atij që bënte zina, ishte me vdekje, siç ishte edhe për katilin.

Sipas disa kodeve të së drejtës brehmene të vjetër, zinaja duhej të ndëshkohej vetëm me të holla. Kurse sipas kanuneve Manu, për nxitjen dhe favorizimin e prostitucionit kërkohej ndëshkimi me internim. Gjithashtu, ishte i ndaluar shikimi i gruas në pjesët e fshehta të trupit, dërgimi i dhuratave, prekja me dorë. Gruaja që bënte zina, u hidhej qenve, kurse mashkulli digjej. Sipas instituteve Narada, marrëdhëniet me një grua të pamartuar nuk ndaloheshin. Veçse zinaja me një grua të shtresës së lartë dënohej me vdekje.

Ndëshkimi i zinasë sipas Librave të Shenjtë

Sipas Dhjatës së Vjetër: Po qe se një beqar binte me forcë me një vajzë, atit të vajzës i paguhej një gjobë prej pesëdhjetë miskal argjend. Kurse djali do ta merrte vajzën për grua dhe nuk do ta ndante për jetë. Po qe se i ati refuzonte prerazi t'ia jepte vajzën, djali do t’i paguante shumën e kërkuar për pajën e vajzave të virgjëra. Por, në se dikush bënte marrëdhënie me vajzën e priftit, dënohej me vdekje, kurse vajza digjej. Po qe se një burrë bënte marrëdhënie me një grua të martuar, që të dy silleshin në sheshin e qytetit dhe vriteshin me gurë. Po qe se, në këtë rast, burri kishte vepruar me forcë, vetëm ai vritej, gruaja s’prekej. Përkundër këtyre ligjeve të qarta, duke filluar një shekull para erës së re, çifutët kishin hequr dorë nga praktikimi i tyre.

Në krishterizëm: Çifutët kishin sjellë para Hz. Isait një fajtor për zina dhe kishin kërkuar një vendim për të. Qëllimi i tyre ishte të venë Isanë në pozitë të vështirë: po të jepte dënim me vrasje me gurë, do të thoshin "a doni të pranoni fenë e Isait që t’ju vrasë me gurë?"; edhe po të mos jepte dënim, do të thoshin "Isai jep vendime në kundërshtim të hapur me librin tonë". Hz. Isai, duke mos qenë një gjykatës zyrtar, nuk posedonte as autorizimin e dhënies së vendimit. Për këtë arsye, nuk dha vendim për vrasje me gurë. Ja, pra, kristianët nga kjo ngjarje dhe nga disa të tjera të dëgjuara kanë nxjerrë konkluzionin vendimor se, "edhe pse zinaja e beqarëve është mëkat, nuk ndëshkohet". Sipas të drejtës kristiane, po qe se njëri nga personat që bëjnë zina, është i martuar, ky është një faj, faji i shkeljes së kurorës. Ndëshkimi është kërkesa e mundshme për ndarje nga gjyqi i ngritur prej palës tjetër, madje, burri mund të marrë gjobë nga mashkulli që pati marrëdhënie me gruan e tij. Por në shekujt e hershëm kjo ndarje nuk praktikohej, sepse asnjera nga palët, pastaj, për gjithë jetën nuk do të mund të martohej përsëri.

[FLORIRI]

VESHTRIMI I ZINASE SIPAS ISLAMIT

Le t’i hyjmë çështjes me kuptimin e një hadithi: "O njerëz të Muhamedit, nuk ka diçka më të papëlqyer për Allahun se sa ai nga robërit e tij, burrë apo grua, të cilin e sheh duke bërë zina. O njerëz të Muhammedit, sikur ta dinit atë që di unë, do të qeshnit pak e do të qanit shumë!"

Sipas së drejtës Islame, zinaja, duke mos qenë vetëm një çështje "personale", është një problem i lidhur me ekzistencën dhe shpëtimin e një shoqërie. Trajtimi i zinasë si diçka e zakonshme, bëhet shkak për përhapjen e prostitucionit i cili sjell si pasojë shembjen e familjes dhe shthurjen e shoqërisë kurse feja Islame i jep rëndësi gjer në fund vazhdimit dhe përjetimit të shoqërisë Islame të fuqishme.

Ngarkesa e zinasë

Se sa e shëmtuar është zinaja dhe se sa e thyen prestigjin e njeriut, mund të kuptohet nga ndëshkimi përkatës me goditje në të drejtën Islame. Në Islam, akuzimi i një muslimani të virtytshëm për zina (kadhf), është pranuar si një ndër mëkatet e mëdha. Në Kuranin e Madhnueshëm urdhërohet: "Vërtet, ata që akuzojnë gratë e ndershme, besimtare të pafajshme, janë të mallkuar në këtë botë dhe në botën tjetër dhe ata i pret një dënim shumë i madh". Profeti ynë, "akuzimin pa fakte të grave të ndershme" e ka quajtur ndër mëkatet e rënda që e shkatërrojnë njeriun.

Sipas së drejtës Islame, shpifësit për zina ndëshkohen me tetëdhjetë shkopinj dhe nuk u pranohet dëshmia gjer në vdekje. Po qe se bashkëshortët i ngarkojnë njëri-tjetrit faj për zina dhe këtë gjë nuk e provojnë në masën e duhur, gjykatësi merr vendim për ndarje. Kësaj i thonë "mallkim" (lian). Po s’u bë ndarja, edhe ata i nënshtrohen të njëjtit ndëshkim. Edhe akuzimi i një muslimani për homoseksualizëm dhe marrëdhënie me kafshët i takon njëjti ndëshkim. Në kundërshtim me këtë, ky ndëshkim s’i jepet akuzës ndaj një muslimani për femohim. Sepse është e mundur që të publikohet akuza për femohim, të sqarohen njerëzit duke u treguar pafajësinë. Kurse ngarkesa e zinasë nuk është kështu. Njeriun e bën me njollë, ia thyen prestigjin. Eshtë mjaft e vështirë të provohet pafajësia e njeriut.

Ndëshkimi i veprës së zinasë

Në të drejtën Islame, ndëshkimi i veprës së zinasë për beqarët është njëqind goditje. "Laviren dhe lavirin t’i rrahni, secilin prej tyre me nga njëqind të rëna dhe në zbatimin e dispozitave të Allahut mos u tregoni zemërbutë ndaj atyre dyve, në se jeni që i besoni Allahut dhe botës tjetër. E gjatë zbatimit të ndëshkimit ndaj tyre, le të jenë të pranishëm një numër besimtarësh". Bashkë me këtë, gjykatësi, po e pa të nevojshme jep edhe një vit burg ose internim. Sipas Malikive, Shafiive dhe Hanbelive, gjykatësi është i detyruar të japë një ndëshkim të tillë.

Për ata që, në çfarëdo forme qoftë, kanë lidhur kurorë dhe janë mbyllur në gjerdek, ndëshkimi është dënim me vdekje me goditje me gurë. Hz. Pejgamber kështu ka urdhëruar dhe kështu ka vepruar. Hz. Omeri është shprehur se vrasja me gurë mbështetet në Kitap dhe Sunnet. Edhe po qe se në marrëdhëniet seksuale jashtë kurore me një grua, asaj i bëhet pagesë, veprimi përsëri quhet zina. Edhe zinaja e personave të afërt me lidhje gjaku qumështi apo krushqie, kërkon të njëjtin ndëshkim.

Vetëm se nuk është i lehtë faktimi i zinasë që pasohet nga një ndëshkim i tillë për pasojë, edhe zbatimi i këtij ndëshkimi, ashtu që, zinaja, për dy palët që s’janë në kurorë, është bashkimi i tyre në rrugën e riprodhimit. Kjo provohet ligjërisht në dy forma:

a. Me dëshminë e katër dëshmitarëve meshkuj. Eshtë kusht që këta ta kenë parë vetë aktin e zinasë. Posaçërisht, këta dëshmitarë në të gjitha drejtimet duhet të jenë të ndershëm dhe të drejtë. Po qenë më pak se katër dëshmitarë ose po s’patën cilësitë e mësipërme, zinaja nuk konsiderohet e provuar. Edhe personat në cilësinë e dëshmitarit, po ranë në shpifje, i nënshtrohen ndëshkimit të goditjes (kadhf). Pasi që katër meshkuj të kenë dëshmuar, po mohuan, pa u marrë si të pandehur, ndëshkohen me nga tetëdhjetë shufra.

b. Një njeri në moshë të pjekurisë duhet të pohojë zinanë e kryer në katër vende veç e veç. Në secilin rast gjykatësi ia prapëson pohimin: "Gabohesh, ndoshta ishte jot shoqe, ndoshta pe ëndërr, nuk ishte plotësisht zina..."; me fjalë të tilla edhe e paralajmëron. Veçanërisht e analizon për nga mendja dhe kujtesa. Po qe se të gjitha këto dalin pozitive dhe personi ngul këmbë në zinanë e tij, gjykatësi jep vendim. I dënuari me vetakuzë, po qe se para ose gjatë zbatimit mohon, ndëshkimi ndërpritet dhe përjashtohet. Po qe se faji i dëshmuar me katër dëshmitarë burra mbetet në fuqi dhe i dënuari çohet për ekzekutimin e dënimit me vrasje me gurë, gurin e parë ia hedhin dëshmitarët. Po qe se njëri nga këta i shmanget goditjes, ndëshkimi nuk ekzekutohet.

Siç kuptohet nga ky shpjegim i shkurtër, në praktikë, vërtetimi i aktit të zinasë dhe ndëshkimi janë një gjë fort e vështirë dhe e rrallë. Në të drejtën Islame i largohet ndëshkimit duke favorizuar çdo shkak ose mundësi për mohim. Hz. Pejgamber urdhëron: "Me sa ju vjen për doresh, merrni rrugën e moszbatimit të kufinjve dhe ndëshkimeve. Po pati një rrugë shpëtimi, të pandehurin lereni të lirë. Pa diskutim. gabimi i mundshëm i gjykatësit përmes faljes, është më i dobishëm se sa dëmi i dhënies së dënimit". Ashtu duket që në të drejtën Islame, ndëshkimet e përshtatshme ndaj aktit të zinasë, mbi gjithçka, tregojnë përgjegjësinë e kësaj pune të shëmtuar. Praktika, bashkë me moshapjen rrugë ndaj vdekjes ose goditjes, bart edhe cilësinë e pendimit. Duhet të bëjmë të ditur edhe këtë që gjykatësi, edhe po s’qe plotësisht situatë zinaje, burrit dhe gruas që iu provua se u ndodhën në veprime të pamoralshme, mund t’u zbatojë ndëshkime të përshtatshme (ta‘dhir), me kusht që këto të jenë më të lehta se ato të zinasë. Së bashku me këtë, duke e bërë të njohur në opinion ndëshkimin e zinasë, moszbatimi i tij nuk e shpëton personin nga përgjegjësia morale e shpirtërore.

Dëshmorët e urdhrave të Allahut

Kurani pohon që njeriu është më i nderuari ndër krijesat e gjalla, që gjithësia është dhënë në shërbim të tij. Islami ka marrë shumë masa për të ruajtur këtë nder të njeriut. Natyra joshëse e femrës, psikika delikate e saj, përgjegjësia e mashkullit dhe familja si një organizëm i denjë për respekt, e kanë detyruar Islamin për të marrë masa. Çdo trëndafil ka gjemba. Ruajtja dhe mbrojtja e çdo bukurie përmban në vetvete mundime që duhen hequr, flijime që duhen vënë mbi të. E, ja, nga ky këndvështrim do të duhej të vlerësoheshin ndëshkimet e caktuara për aktin e zinasë. Burime të ndryshme tregojnë për shembujt e njerëzve që flijojnë shpirtin për të ruajtur parimet e Islamit, për të mos prishur bukurinë e familjes.

Ebu Hurejre dhe Pasues të tjerë tregojnë: "Një ditë erdhi tek Profeti një person i quajtur Maiz nga fisi Eslemi e i tha: "O i Dërguari i Allahut, më pastro!" Hz. Pejgamberi e urdhëroi: "Sa keq! kthehu në shtëpi, pendohu dhe kërkoji folje Allahut!" Shkoi dhe, pa kaluar shumë, përsëri u kthye dhe i tha të njëjtën gjë. Edhe Profeti të njëjtën përgjigje i dha. Si përfundim, të katërtën herë Profeti e pyeti: "Për çfarë të të pastroj?" Ai iu përgjegj: "Nga zinaja". Sepse Maizi kishte bërë zina me një mantenutë. Në lidhje me këtë, Profeti pyeti fisin dhe kushërinjtë në ishte i marrë apo jo Maizi. Dhe ata i thanë që ishte një njeri i mirë me mend në kokë. Profeti i tha Maizit: "Gënjehesh, ndoshta nuk ishte zina". Ai iu përgjegj: "Oh, jo, ky nefsi im rezil e ka bërë këtë punë". Pasi ai i tregoi Profetit që ishte i martuar, profeti urdhëroi ndëshkimin e tij me vrasje me gurë dhe dënimi u ekzekutua. Njerëzit u ndanë në dy pjesë për çështjen e Maizit. Një pjesë thoshin: "Mëkati i ra mbi kokë, e shkatërroi". Pjesa tjetër thoshin: "Jo, nga pendesa e Maizit s’mund të ketë një pendesë më me vlerë; ai vetë kishte shkuar te Profeti dhe kishte kërkuar të ekzekutohej me gurë". Dy-tri ditë më vonë, i Dërguari i Allahut kishte shkuar pranë Pasuesve, kish dhënë selam dhe, pasi ishte ulur, kishte urdhëruar: "Kërkoni falje për Maizin!" Dhe ata thanë: "Allahu e faltë Maizin!" Pastaj i Dërguari i Madh urdhëroi kështu: "Maizi u pendua me një pendesë të tillë që, edhe gjithë ummetit (bashkësisë muslimane) t’i përpjestohej, do t’i mjaftonte e tepronte!"

Një kohë më vonë, erdhi një grua nga fisi Xhuhejnë dhe tha: "O i Dërguari i Allahut, pastromë!" Dhe Profeti e urdhëroi: "Sa keq! Shko në shtëpi, pendohu dhe i kërko falje Allahut!" Ditën tjetër gruaja erdhi përsëri dhe tha: "O i Dërguari i Allahut, ndoshta edhe mua po më kthen siç ktheve Maizin, për Zotin, unë jam shtatzënë!" "Atëherë, linde fëmijën!" urdhëroi Profeti. Pas një kohe gruaja erdhi me fëmijë në krah dhe tha: "Ja, e linda fëmijën!" Këtë radhë Profeti e urdhëroi: "Shko, jepi gji gjersa të të pritet qumështi!" Pas prerjes së gjirit gruaja kishte ardhur prapë te Profeti dhe i kishte thënë: "O Profeti i Allahut, fëmijës ia preva gjirin, ja, po ha ushqim (dhe i tregon ushqimin në dorë). I Dërguari i Madh ia dha një gruaje ensare për ta rritur dhe urdhëroi ekzekutimin e gruas. Pas ekzekutimit, e drejtoi personalisht faljen e xhenazes. Hz. Omeri i tha: "O i Dërguari i Allahut, si e fal namazin e saj, ajo ishte një prostitutë!" Dhe Profeti urdhëroi kështu: "Ajo u pendua me një pendesë të tillë që, po t’i përpjestohej shtatëdhjetë vetëve nga populli i Medines, do të dilte tepër! O Omer, a mund të gjesh gjë më të vyer se pendimi i një gruaje që ia bën fli veten Allahut?"

[FLORIRI]

INSTITUTI I DESHMISE DHE GRUAJA

"O ju që besuat, vazhdimisht të jeni dëshmues të drejtë për hir të Allahut edhe në se është kundër vetvetes (interesit) suaj, kundër prindërve ose kundër të afërmëve, le të jetë ai (për të cilin dëshmohet) pasanik ose varfanjak, pse Allahu di më mirë për ta".

(Kurani, Nisa, 4/135)


RENDESIA E DESHMISE

Në të drejtën Islame, dëshmia është mjeti më i rëndësishëm i vërtetimit. Sipas rastit, me pohimin e dy ose katër muslimanëve, merr formë e drejta më e madhe që i përket qoftë Zotit, qoftë robit, jepen dënime që shkojnë gjer në ekzekutimin me vdekje. Një ditë, në praninë e të Dërguarit të Allahut, kishte kaluar kortezhi i një të vdekuri. Nga Pasuesit që ndodheshin aty, kishin lavdëruar të ndjerin, kurse Hz. Pejgamberi kishte thënë: "Atij iu dha Parajsa!" Një fare kohe më vonë, kishte kaluar kortezhi i një të vdekuri tjetër dhe këtë radhë Pasuesit kishin folur keq për të, kurse Pejgamberi kishte urdhëruar e folur: "Atij iu dha Ferri!" Pasi Pasuesit kishin pyetur për shkakun e këtyre dy thënieve, kishin marrë këtë përgjigje: "Besimtarët janë dëshmitarët e Allahut mbi tokë!" Një ngjarje e tillë kishte ndodhur edhe në prani të Hz. Omerit.

Në Kuranin e Madhnueshëm janë përmendur pranë e pranë largimi nga adhurimi i idoleve dhe ruajtja nga dëshmia e rreme. Një radhë, Hz. Pejgamberi, pasi ish ulur dhe mbështetur, i kishte pyetur Pasuesit: "A t’ju tregoj për mëkatin më të madh të mëkateve më të mëdha?" Pasi Pasuesit i kishin thënë "Urdhëro e fol!", i Dërguari i Allahut kishte vazhduar: "T’i bësh shok Allahut, t’u dalësh kundër prindërve!" Pastaj, duke u drejtuar, kishte vazhduar: "Kujdes! Një tjetër është dëshmia e rreme!" Këtë të fundit e kishte thënë me një emocion dhe forcë të tillë duke e përsëritur aq herë, sa, Pasuesit, të ndodhur para një pamjeje të tillë, të çuditur, i kishin bërë temena me mendimin "ah, sikur të qetësohej!"

Edhe në sistemet e vjetra apo të reja të së drejtës, i është dhënë rëndësi dëshmisë për rolin e madh që luan ajo për dhënien e drejtësisë. Në të drejtën e Egjiptit të Vjetër ndëshkimi i dëshmisë së rreme është prerja e duarve dhe pastaj ekzekutimi me vdekje.

Nuk ka dyshim që kjo rëndësi që i jepet institutit të dëshmisë, është për daljen në shesh të së drejtës. Nga ky këndvështrim, në të drejtën Islame kërkohen disa kushte që dëshmia të ketë vlerë. Më të rëndësishmin nga këto kushte e përbën të qënit "i drejtë" (adl). Në Kuran kërkohet nga dëshmitarët që të jenë të drejtë. Ç’do të thotë "të jenë të drejtë"? Hz. Omer thotë kështu: "Në kohën e të Dërguarit të Allahut, çështjet dhe situatat e njerëzve vlerësoheshin duke u kuptuar nga Revelacioni. Kurse tani Revelacioni është prerë. Tani juve do t’ju bëjnë përgjegjës sipas veprës suaj. Drejtësia e kërkuar te dëshmitari nga e drejta Islame, është që te ai "të mirat të jenë shumë më tepër se të këqiat, me fjalë të tjera, ndërsa u shmanget mëkateve të mëdha, tregohet këmbëngulës për të mos bërë edhe ato të voglat". Gjykatësi është i ngarkuar të shqyrtojë cilësitë e dëshmitarëve.

[FLORIRI]

DESHMIA E GRUAS

Në të drejtën Islame, dëshmia e gruas vlen në vetën e një dëshmitareje në çështje të tilla të posaçme të sferës së femrës si virgjëria dhe lindja. Sipas Hanefive, në të gjitha të drejtat dhe aktet e tjera përveç atyre të tipit "had" dhe "kisas", në vend të dy dëshmitarëve burra ka vlerë dëshmia e një burri dhe e dy grave. ("Had" quhet e drejta dhe ndëshkimi përkatës hyjnor, të tilla si për zinanë (adulter), vjedhjen, pijet alkoolike. "Kisas" quhet e drejta dhe ndëshkimi përkatës, i njëjtë në formë dhe madhësi me fajin, si dëmtimet trupore, plagosjet, vrasja).

Një burrë në vend të dy grave. Dëshmia e dy grave vlen sa ajo e një burri. Shkakun e kësaj Kurani i Madhnueshëm e shpjegon kështu: "Për atë se në se njëra prej tyre gabon, t’ia përkujtojë tjetra". Këtu, fjala "gabon" përfshin rastet e harresës, gabimit pa dashje rrëshqitjes, shmangies nga e vërteta, të ndodhurit të papërgatitur". Kjo është një e vërtetë e pranuar që lidhet me psikologjinë e posaçme të femrës. Prof. Mazhar Osman, në lidhje me këtë çështje, thotë kështu:

"Ndryshimi i karakterit midis femrës e mashkullit fillon që në moshë të vogël dhe thellohet më tej. E para, baza e karakterit të femrës është të qënit e emotive. Gjurmët e kësaj hasen në të gjitha psikozat femërore. Përshembull, te gratë janë më të shumta shfaqjet e psikozave ku emocioni është mbizotërues, përshembull si sëmundjet psikike që kanë si indikacion mungesën e besimit në vetvete. Pa dyshim që histeria formën e vërtetë të saj e shfaq te femrat. Nga fiset e egra gjer te femrat e kombeve më të zhvilluar, nga një vajzë fshati gjer te një zonjushëz me një edukatë të plotë bashkëkohore, te femrat hasen ndjenja të përbashkëta, gjeste pa ndonjë ndryshim. Çdo femër e kalon gjysmën e muajit me përgatitje, pastaj menstruacione, pas menstruacioneve, kudo që të jetë, e kalon periudhën gjysmë e sëmurë. Ndërsa roli i mashkullit në marrëdhënien seksuale është identiteti i një kohe prej pesë minutash, i një periudhe pasuese të pakushtëzuar prej saj (marrëdhënies), përkundrazi, një periudhe neverie, femra, frytin e dashurisë e mban në bark nëntë muaj dhe në gji dy vjet. Mjaft ndryshime shpirtërore përkatëse të shtatzanisë, lindjes dhe lehonisë shfaqin neuroza normale dhe të kthyera në shprehi, që duhen pranuar. Përkundër kësaj, si mundet që femra dhe mashkulli të jenë të barabartë? Duke përparuar kërkimet psikiatrike, ndryshimet ndiesore dhe mendore midis dy sekseve do t’i shohim edhe më hapur. Femra jeton me emocione, kurse burri bën përpara me gjykim".

Dikush tjetër na transmeton kështu: "Gjykimet veprojnë jo në mendjen e femrës, por në zemër. E me këtë rrugë ndikojnë mbi të. Pamundësia për të qenë i paanshëm, prirja kah emocioni dhe shqetësimi, veprimi më tepër me ndjenja se sa me gjykime në garën e të gjitha aksioneve morale e praktike, si përfundim i japin një kahje mështetjes te parandjenjat... Në çështjet ku duhet të bëjë kujdes, gruaja kërkon një pikë që të lidhet me gjykimin e vet, madje, me ndjeshmërinë e vet. Mashkulli nuk gënjen atje ku s’ka interes ose gënjen për interes. Gruaja qëndron në kuadrin e fantazisë që e shformon realitetin, për pasojë, është më e paqëndrueshme, më e lëkundur".

Pas këtyre parashtrimeve, mund të themi që në të drejtën Islame, në disa çështje, kalimi i dy grave në vend të një burri dëshmitar nuk është nga që gruaja konsiderohet një krijesë sa gjysma e burrit, por rjedh nga veçoritë vetjake fiziologjike, për pasojë, psikologjike. Hz. Pejgamber e kishte shënuar gruan në dëshmi nga kjo veçori.

Këtu ka edhe një veçori tjetër së cilës i duhet kushtuar kujdes. Detyra më e madhe dhe më e nderuar e femrës është amësia. Nëna, në mënyrë të natyrshme, kohën më të madhe e kalon brenda në shtëpi me rritjen dhe edukimin e fëmijëve. Nuk mund të njihet me evenimentet shoqërore të ezauruara. Sipas ligjeve të kujtesës brenda psikologjisë, njeriu, sa më shumë që të përballet me ngjarje, aq më shumë përshtypje merr dhe po në atë masë ngjarjet i kalojnë në kujtesë. Në kundërshtim me këtë, si përshtypjet e pakta të ngjarjeve me të cilat u përball e i ndoqi, për pasojë, aq e dobët do të jetë kujtesa e tij për këto. Dhe, për t’i rikujtuar më vonë këto, do të jetë e vështirë. Në lidhje me këtë, gruaja, që është dëshmitare e rrallë e marrëdhënieve midis njerëzve, edhe kapaciteti përceptues dhe njohës i saj, në raport me burrin, do të jetë më i ulët. Kështu në këto kushte, Kurani i Madhnueshëm, nga njera anë, duke i dhënë si ndihmës një shok gruas, në anën tjetër i ka dhënë përparësi realizimit të drejtësisë.

Fshehja e dëshmisë i hap udhë fshehjes së të drejtës dhe mosdhënies së drejtësisë. Providenca Hyjnore e ka ndaluar këtë. Ndikimi nga gjendja e mjerë e mundshme e njerës prej palëve ose nga një pozicion i veçantë, si të thuash, nga fakti që dikush nga palët mund të jetë hasëm ose i afërt i dëshmitarit, pra, ndikimi nga këto gjëra dhe shmangia e dëshmisë çon në pasoja të dëmshme. Edhe Kurani i Madhnueshëm urdhëron kështu: "O ju që besuat, vazhdimisht të jeni dëshmues të drejtë për hir të Allahut edhe në se është kundër vetvetes (interesit) tuaj, kundër prindërve ose kundër të afërmeve, le të jetë ai (për të cilin dëshmohet) pasanik ose varfanjak, pse Allahu di më mirë për ta".

Dëshmia e rreme ka edhe ndëshkime materiale (fizike). Përshembull, dëshmia kundër dikujt me akuzë për zina dhe mosvërtetimi i saj në masën e duhur, kërkon ndëshkimin me tetëdhjetë shufra dhe heqjen e respektimit të fjalës dhe dëshmisë përgjithmonë.

Ja, pra, në të drejtën Islame, duke marrë në sy këtë përgjegjësi të rrezikshme e të rëndë të dëshmisë, për të realizuar detyrën e saj, gruas i është dhënë një shok. Eshtë për këtë që gruaja është lehtësuar nga dëshmia për ndëshkime të tilla si për zina, pirje, vjedhje, që përfshihen në sferën e drejtësisë hyjnore si dhe në ato që përfshihen në sferën e drejtësisë njerëzore.

Në institutin e dëshmisë s’duhet të ndodhë eleminimi i të drejtës së vërtetë. Lidhur me këtë, në çështjet e posaçme të femrës ku mashkulli nuk ka njohuri, (s’është kompetent), është parë e mjaftueshme dëshmia vetëm e grave (madje edhe e një gruaje të vetme). Hz. Omer në çështjet e ndarjes e të shkurorëzimit ka pranuar dëshminë e grave si një person i vetëm. Edhe Hz. Ali ka quajtur të vlershme dëshminë e grave të ndodhura dëshmitare në vrasjen e një fëmije. Në Kuranin e Madhnueshëm bëhet e ditur se në situatë rruge, kur nuk gjendet ndonjë musliman, detyrën e tij si dëshmitar mund ta kryejë edhe një jomusliman. Pasuesit pranonin dëshminë e fëmijëve të ndodhur si dëshmitarë në zënie e plagosje midis fëmijësh. Ibni Kajjimi nënvizon marrëveshjen e dijetarëve bazuar në këto praktika, në këtë formë: Dëshmia e papranuar në situata normale e personave të cilësuar si të tillë për disa specifika të caktuara, në situata nevoje dhe shtrengese, u pranohet dëshmia në ato specifika.

Mosmarrja në konsideratë e dëshmisë së gruas në disa dënime të sferës hyjnore e njerëzore (had dhe kisas) që shkojnë gjer në vdekje, ka të bëjë edhe me nevojën për t’iu shmangur edhe dyshimeve më të vogla dhe alternativave. Sepse, në të drejtën Islame, parimet "ndëshkimet mbajini larg dyshimeve" dhe "sa të jetë e mundur, hiqini ndëshkimet nga muslimanët" janë esenciale. Dhe ky është parimi i respektit ndaj ekzistencës së njeriut, trupit të njeriut, shëndetit të njeriut.

[FLORIRI]

E DREJTA E ARSIMIMIT

"A mund të jenë të barabartë ata që dinë me ata që nuk dinë?"

(Kurani, Zumer, 39/9)


Arsimimi është kushti i parë që gruaja të mund të kuptojë njerëzoren në veten e saj. Gjatë gjithë historisë, në mjedise të ndryshme, gruaja është përballur me trajtime të ndryshme. Gruaja në Perëndim, e privuar nga çdo lloj të drejte, madje nga e drejta e njohjes dhe e pranimit të saj si njeri, e ka filluar luftën me arsimim. Duke njohur drejtësinë dhe njerëzoren, ka mundur të kuptojë se duhet të kërkojë të drejtat e saj dhe, kështu, e ka çuar përpara me forcë luftën e saj. Përsa i përket gruas në Lindje, edhe ajo, duke marrë shembull nga shoqja e saj në Perëndim, pati dashur të përdorë të njëjtën armë. Vetëm Islami ishte ai që i pranoi dhe i njohu të drejtat e saj. Dhe gruaja ndiente më tepër nevojën për ta mësuar këtë.

Për ta shpërtuar njeriun nga llumi i padrejtësisë dhe zvetënimit ku ishte zhytur, Kurani i Madhnueshëm, i zbritur katërmbëdhjetë shekuj më parë, fillonte me urdhërin "Lexo!": "Lexo me emrin e Zotit tënd, i cili krijoi (çdo gjë). Krijoi njeriun prej një gjaku të ngjizur. Lexo! Se Zoti yt është më bujari! Ai që e mësoi (njeriun) të shkruajë me pendë. I mësoi njeriut atë që nuk e dinte".

Edhe gruaja, ashtu si burri, është "rob" i Allahut. Ndëshkimin apo shpërblimin e veprës së vet do ta marrë individualisht. "Unë nuk ia humb mundin asnjerit prej jush, mashkull qoftë apo femër". "Kush bën ndonjë nga punët e mira, qoftë mashkull ose femër, duke qenë besimtar, hyn në xhennet dhe nuk u bëhet farë padrejtësie". Lidhur me këtë, edhe femra, ashtu si mashkulli, është nën përgjegjësinë që gjithë veprimet e veta t’i kryejë në përputhje me urdhërat e Allahut dhe të mos dalë jashtë porosive hyjnore. Dhe prandaj është e detyruar të mësojë urdhërat dhe porositë e Allahut.

Hz. Aliu, ajetin Kuranor përkatës "O besimtarë, ruani veten tuaj dhe pjesëtarët e familjes tuaj nga zjarri (ferri)" e kishte komentuar në këtë formë: "I edukoni ata, u jepni dituri atyre!".