Do TË Pres Ty

[eris]

Që t’ju shpjegoj më mirë si kanë shkuar punët: Kam udhëtuar natën, me kokën e mbyllur ndaj çdo lloj mendimi që të më hiqte prej rrugës. Kur ndjeja erën karakteristike të njeriut, fshihesha si mundesha, vetëm që t’i shpëtoja tundimit. Kjo rrugë kishte qenë pak a shumë e detyruar nga ana ime. Njëlloj sikur të zgjohesha në çast, e të kuptoja sa bukur po më shkiste prej duarsh jeta. Mund edhe t’i nënshtrohesha fatit tim, përse ta fsheh!
Prej kohësh vuaja nga brenga shumë të fuqishme, që ndonjëherë iu ngjanin fluturave, digjnin krahët në dritën e llambës e më vrisnin vështrimin. Më detyronin të mbuloja me duar fytyrën e të qaja. Se përse, akoma nuk e kam shumë të qartë, megjithatë duhet të kem qenë njeri i mirë, ky është shpjegimi i vetëm që mund të jap. Mbase kam dashuruar ndonjëherë gjatë gjithë kësaj kohe. Por e kam bërë fshehurazi. S’e ka marrë vesh kush, e unë kam mbledhur një thes me letra revolte drejtuar kundër vetes.
Kjo më futi në këtë rrugë ku ec pa pushim natën, i vetmuar.
Kam shumë nevojë të mendoj për veten. Nuk mund të mos i drejtoj fjalët erës dhe dritës së hënës. Është sikur të më kenë ftuar në një tryezë të rrumbullakët. Detyrimet e mia janë njëri mbi tjetrin, në tavolinë, unë e shikoj dosjen personale e më duhet të pengoj mendimet.
Sikur të ishte vërtet ashtu,-pyes, e këtu me thënë të drejtën ka mundësi që të jem dyshimtar. As që më takon mua të fut hundët në punët e të tjerëve, por edhe të gjithë pa përjashtim kanë të drejtën të kenë një dosje si kjo e imja. Uroj me shpirt të jem i pari në këtë rrugë timen, përndryshe do mërzitem si vdekja. Nuk jam tip që më pëlqen të pres në rradhë. Aty ka njerëz. Më kujtohet njëherë kur po prisja të mblidhej një grumbull varrimi, për të kallur nën dhe të ndjerin. Kam qenë më fatkeqi, sikur po më mbanin me forcë për të shkulur rrobat e trupit për atë. Të qe për mua, do të isha mërzitur për vdekjen time. Me gjithë këto turpe që bëhen…Njerëzit duhen lënë diku, kufoma, të vetmuar, në mes të një fushe të hapur, deri sa t’i tretë trishtimi i jetës që do iu fryjë mbi ballë.
Po ç’të them, këto janë biseda që i nxjerr me zor jashtë. Unë jam tip shumë i veçantë.
-Ti ke lindur i metë,-më thoshin kur kërkonin diçka prej meje. Të gjithë e dinin që dikur kisha rënë nga një lartësi e papërcaktuar më këmbë, e kisha vrapuar duke ulur mbathjet për të bërë i skandalizuar ujin e hollë.

Që atëhere, njerëzit kur më afrohen shohin me kujdes majërat e këpucëve. Unë e ndiej që kanë frikë mos iu dal befasisht nga anash dhe i lag me urinën time të verdhë. Është turp kur mendoj kështu.
Personalisht nuk guxoja të mos mendoja për fëlliqësirat e kësaj bote qysh kur mbeta çilimi. Më kujtohet një plazh i mbushur plot me njerëz, ku femrat nxirrnin gjokset e tyre të rrumbullakët në dritën e diellit. Madje e them me bindje që po të më kishte kërkuar ajo vajza me flokët e verdhë, unë do isha martuar me të. Sepse pikërisht kur njëra sisë vezake e saj u rrokullis në këmbët e mia, unë e mora, e shtypa disa herë e ndjeva të qetësohem në sekondë. Ika me vrap në shtëpinë time, e vendosa përballë pasqyrës në banjë, ndjeva të burrërohem dhe i mora erë djersës sime.
Sot më vjen të qesh.
Po të më pyesësh tani, e kam harruar atë emër. Tani që ndihem në gjendje t’i them gjërat, më kujtohet kur merrja çantën e shkollës dhe e mbushja me plehëra që gjeja rrugëve. Më kishin thënë që pa dashje mund të merrja brenda asaj çante diçka që i ngjante lumturisë personale, e unë e bëra koleksionin tim.
Vetëm që isha aq naiv sa të mos e kuptoja që lumturia nuk duhej të binte erë.
Edhe ato pak rrecka që mblodha, i morrën dhe i nxorrën jashtë, te sheshi i madh përpara pallatit. I vunë zjarrin e unë qëndrova i habitur, në gjunjë, deri sa u dogjën të tëra. Ngrita sytë duke ndjekur tymin, duke shpresuar që të kapja atë shtëllungë qielli një ditë prej ditësh. Vërtet, sikur të kisha humbur diçka timen u ndjeva atë ditë. Por nuk mbaroi këtu. E kuptova mirë nga vështrimet e njerëzve që kishte diçka që s’shkonte. Uroj veten që humba besimin tek zoti pikërisht atë kohë, ndryshe kush e di si do kisha përfunduar.
Që të sqarohemi, nuk është e lehtë të thuash e humba besimin. As unë nuk e di ta kem bërë këtë gjë ndonjëherë. Vetëm që shtyhem t’i besoj qëndrimit tim kur ndiej keqardhje për të madhërishmin.
Keqardhja ime mund të jetë aq e pastër sa kushdo le të vijë e ta provojë. Si atëhere kur u rraha me grushta me një më të vogël se vetja. E vura poshtë, kur e pashë që e mbërtheva paq, e godita deri sa humbi ndjenjat. E meritonte apo jo atë dru, kjo është punë tjetër. Po të kisha qenë në vendin e tij, do bluaja përbrenda nga një hakmarrje për të vrarë. Aq keq e poshtërova. Por nuk u ndjeva mizor. Nuk mund të jesh i tillë kur gëzimi i veprës të frymëzon për të bërë gjëra më të bukura. Mbeti vetëm frika sikur të kisha qenë në vend të kundërshtarit. Një frikë e tillë më mbajti gjallë kur e pashë veten pisk në mes të miqve të mi.
-Do të të presim një krah,-më tha Antoni duke drejtuar sëpatën e mishit kërcënueshëm. Të gjithë të tjerët duartrokitën.
-Pse?-pyeta unë dyllë i verdhë në fytyrë.
-Kështu mund të ndjehemi të lumtur.
-Mirë,-thashë dhe zgjata krahun pa dëshirë.
Ishin katër miqtë e mi më të dashur. U mblodhën kokë më kokë e pëshpëritën kundër meje. Antoni u afrua përsëri, duke fshirë djersët e ballit me parakrah:
-Do të të presim edhe krahun tjetër.
-U vendos?
-U vendos!
-Kështu mund të ndjeheni më shumë të lumtur!
-Kështu do jesh ti që do vuash më shumë.
U mendova për pak sekonda.
-Do më lidhni?
-Si të duash!
-Unë do ik!
-Nuk të mban njeri me zor!
-Po juve?
Antonio më pa i zgurdulluar. Për të ishte anormale që unë të ikja prej grupit. Iu drejtua sërish këshillit.
Unë në atë kohë ia dhashë një vrapi të trembur.
-Frikacak,-më ndiqte nga pas zëri i katër miqve te mi më të mirë. Dhe qeshnin. Kurse unë i jepja të drejtë vetes, e shtrëngoja me dorën tjetër krahun që kisha dashur të jepja sakrificë.
Që atëhere gjithçka në rregull. Vetëm që kohët e fundit më duket sikur mezi mbushem me frymë, prandaj kam marrë këtë rrugë të gjatë, natën. Është aq bukur të shohësh një qiell të pastër me yje. Unë orë e sekondë mendoj për diçka që më ndjek nga pas, jeton me frymëmarrjen time e përkujdeset brenda mundësive, për mua ose për veten.
Përsërit me mendje emrin tim. E them me zë të lartë. Natën kjo gjë të bën përshtypje. Unë atë shpresoj. Që më vonë, pas dhjetëra, qindra vitesh, këtu të dëgjohet jehona e dobët, plot frikë, e emrit tim. Domethënë s’do jem i harruar. Atëhere s’do jem më as i trishtë. Frikacak? Mbase, por unë dua të jem plotësisht i denjë për çastet e mi.
Unë jam dhe s’jam njeriu me armën në dorë, që pushkaton për detyrë apo për qejf ditët e tij njëra pas tjetrës. Po vetëm unë e bëj këtë? Edhe të tjerë si unë, vetëm që kanë frikë e s’dinë ç’emra t’i japin pastaj kohës dhe trurit.
Tani që po udhëtoj, me kujtohet tentativa e parë. Kur isha i shtruar në spital, para operacionit. Nuk kishte gjë të veçantë në gjithë këtë. Vetëm m’u duk sikur po i thoja vetes:
-Dhëntë qielli që kur të çel sytë, të kem harruar të gjitha. Mos di më emrat e sendeve. Mos mbaj mend fytyrat e njerëzve. Çdo gjë që të prek me duar të jetë e re dhe e paparë ndonjëherë. Kushedi si kam për t’u ndier. Ajo jetë që do rrjedhë në gjakun tim do jetë aq e këndshme, e mbushur çdo sekondë me diçka të paparë që do më ngazëllejë.
Vetëm që kur u zgjova i mbaja mend të gjitha. Të gjitha, edhe ato dhimbjet e plagës, që s’më linte të lëvizja e të jetoja si njeri normal.
Aty e kuptova që s’ia vlente aspak ashtu.
-Do marr udhëtimin,-thashë. M’u tipos që të lija pas vetes një pasuri të plotë ideologjike. Gjëra të vdekura, e kur e mendova edhe veten një të tillë, nuk munda të përmbahem. Klitha si i marrë, e nuk kam zënë gjë me duar që atëhere. Vetëm që i kam akoma të përmbledhura të gjitha zhgaravinat. Ku i dihet. Mbase dhe gaboj. Por gabimin më të madh e kam bërë kur vendosa të mendoj se edhe unë jam prej mishi edhe shpirti. Më vjen të qesh, më falni, por më ndodh rrallë.
Ju thashë, domethënë, ku po shkoj?
Oh, dhe kjo rrugë gjatë natës të lodh. Çdo hije më ngjan me një pemë, e pemët më frymëzojnë të varem. Kaq i varfër instikti im?
Po shkoj drejt një shpelle që pak njerëz e njohin. Kjo është e vërtetë. Për mua po dhe po. Gjithçka aty është e rrethuar nga deti, e të gjitha zhurmat mbyten në shkëmbinjtë që ruajnë gjatë gjithë kohës.
Kur të hyj brenda nuk do më presë njeri. Këtë e mëson kushdo që i niset një udhëtimi si unë, drejt një shpelle. Kjo është e pakta që mund të pres. Më e mira që mund të ëndërroj.
Çdo jetë vallë kjo?-e duke shtyrë këmbët, aq i ajërt ndihem, sa rrëshqas me kënaqësinë t’i mendoj të gjitha atje. Kështu e gënjej veten, prandaj po shkoj. E di që s’është dhe aq e vërtetë, por ç’prishi. Kam menduar gjithmonë që do vijë dikush e do më zgjojë nga meditimi brenda asaj shpelle. Do jesh ti që do më shkundësh supin, e do më bësh me shenjë të jem gati. Unë ty të pres! Gishtërinjtë e tu do futen ngadalë, ngadalë, brenda kafkës sime dhe do ta heqin si me magji përjashta. Atë do ta mbështesësh diku përballë meje, e do presësh aty më larg, në hije. Unë do e shikoj me vëmendje. Ti s’ke qenë ndonjëherë. As të tjerët. Kjo sepse unë s’i llogarit të fshehurit, që s’dalin nga hijet e tyre por vetëm më ndjekin me sy, ca sy që s’i dalloj dot ç’ngjyrë janë.
Ajo aty, e mbështetur, mund të jetë kafka ime, vetëm nëse i mungon një dhëmballë e nofullës poshtë. Si të jetë kështu, s’do di ç’të bëj. Megjithëse po vrapoj si i marrë, natën, për të arritur shpellën, prapë kam frikë mos ndihem i vetmuar përballë kafkës me një dhëmb të hequr.

[Brari]

E ku je mor eris Markes Anghel Asturias-i ..