Ti dhe era

[Ademi]

TI DHE ERA

shpesh ndjej vjeshtë
të mbushur acar e trishtim
kullosë të verdhme kreshte
që i rrëzon pushin shtatit tim

s'kam ndjer moti erë vere
gjallëri e gjelbërim
dallëndyshe e të qeta liqene
Ty moj lule në zhblim

harruar kam dhe pranverën
kur gjithcka qelë e mer rritë
Ty moj të dua dhe erën
….që lulishtes me ngadal më ikë.

[Ademi]

NUK KE FAJ

Nuk ke faj që je e krijuar
Vetëm për dashuri.
As ndjenjat tua…

Dhimbja zgjatën mike
Për gjithçka je e zonja
Por ke ndërgjegje të ngurrtë.

Mes nesh ka gjithçka!
Madje dhe kryevepra ka.
Po miqësi?…

Ah, ky sentimenti i pandreqshëm.
S’të them gjë tjetër pos të vërtetës.

Unë i lodhur, Ty kurreshtare.
Ndaj gjithnjë jam i dashuruar
Në të metat tua të mrekullueshme.

E di pse më mungon lumturia?!
Se të dua vërtetë.
Gjithçka që më dhe i kërkon nga ca!




KAPAKËT

Hap kapakët e librit tonë
Shfleto faqet një nga një

Ndoshta ende s’është vonë
T’më thuash gjithçka u bë!



RRUGA E LUMTURISË

Fshehtësia qëndron
Tek ndryshimi
Tek mrekullia e së resë
Rruga që çon nga amshimi
Nuk arrihet duke fshirë me fshesë.


Rrugë e re e jetës
Gjithherë s’ka befasi
Mrekullinë e të vërtetës
Atë hyjni të dashurisë
Zgjuarja e ndjenjës së jetës.


LULEPRANVERA

Nëpër buzët e tua
Rrëshqet ëmbëlsia e mjaltit.

Në fytyrën tënde
Lulëzoi lulepranvera.

Aman moj kur të shoh…
Shpirti më dridhet.

Dhe ja kështu
Ditët kalojnë një pas një

E unë s’di nga të nisi
E ku pikë të vë…



JETA

Paqe.
Liri.
Dashuri.

Është jeta…