[COLOR=Indigo]Ne baze te disa diskutimeve te meparshme me Ortodokse Shqiptare qe kerkojne qe nacionalistet Shqiptare te mos fusin hundet ne punet e brendshme te Kishes Ortodokse Autoqefale te Shqiperise (KOASH), ka dale ne pah se nuk ka dakordim mbi ARSYEN PSE KOASH ESHTE BERE AUTOQEFALE.
Le ta diskutojme kete teme.
ARGUMENTI/PROBLEMI: NATYRA E AUTOQEFALISE TE KOASH-it ESHTE POLITIKE. Arkitekti i saj eshte Fan S. Noli. Qellimi i autoqefalise MBROJTJA E IDENTITETIT SHQIPTAR.
Arben Kallamata ne artikullin me poshte thote:
"Pak a shumë kështu lindi Kisha Shqiptare e Bostonit. Shumë shpejt në
krye të saj do të vihej Peshkop Noli, i cili me të drejtë e vlerësoi
Kishën e Pavarur Ortodokse Shqiptare si një element të rëndësishëm në
ruajtjen e identitetit kombëtar dhe, për më tepër, në garantimin e
tërësisë territoriale të Shqipërisë."
RRENJA E PROBLEMIT: Ortodokset Shqiptare jane teper te dobet ndaj influencave asimiluese te kombeve te tjera ortodokse.
Shembuj Asimilimi
Greqi- Arvanitasit, Suliotet, Shqipfolesit e Ishujve (Hidra, Spetsaj etj): Rreth 1 milion fryme
Shqiperi- Krahina e Himares: rreth 50 mije fryme
Mal i Zi - Fiset Kuc e Vasojeviq rreth 10 mije fryme
GJENDJA SOT: Prifti Janullatos, Grek etnik, mban 'profil te ulet' dhe nuk deklarohet publikisht per natyren e AUTOQEFALISE.
Incidente: Kisha e Shen Harallambit ne Sarande meshon vetem Greqisht. Dekaden qe shkoi At Foti Cici guxoi te kendonte ne Shqip por e detyruan te heshtte me argumentimin se "Se ketu ka VETEM GREKE"
KONKLUZIONI: Katastrofe per nacionalizmin Shqiptar
PLAN VEPRIMI:
Protesta dhe lobim ne favor te uniatizimit te KOASH-it nen autoritetin e Vatikanit
ose
Kerkim falje PUBLIKISHT nga Janullatos dhe Sinodi i Shenjte per injorimin e interesave te Shqiptareve te tjere (katolike, muslimane, ateiste, agnostike, nacionaliste, bektashinj, dhe disa ortodokse) ne KOASH. Veprime konkrete per njohjen e precepteve Noliane; demaskimi i 'kampionit' Grek-Amerikan te Janullatos Nicholas Gatzoyannis;
ose
Heqje e AUTOQEFALISE te KOASH-it pasi nqs nuk njihet natyra e saj NUK KA ME KUPTIM.
Zgjidhni e merrni!!!
Për mjekrën e priftit?!
Arben Kallamata
E përjavshmja “The Bridge” e Universitetit të Bostonit njoftonte në 13
Maj se ky institucion do t’i rezervojë Kryepeshkopit Anastasios të
Shqipërisë nderin e mbajtjes së fjalës së rastit në dhënien e Gradave
Shkencore në fund të vitit akademik. Njoftimi pati reagim të
menjëhershëm nga shumë shqiptarë. Reagimi, si zakonisht, u pasua nga
debati nëse ia vlente të shqetësoheshe për këtë ngjarje apo jo. Debati,
që nganjëherë merr tone tepër të nxehta, më kujton një shprehje të
babait tim, që thote: “Të zihesh për mjekrën e priftit.” Qesh me këtë
shprehje, dhe gjithmonë mendoj: A është vërtet zënkë për mjekrën e
priftit, apo ka diçka më tepër pas saj? Në njërën anë të janë ata që
mendojnë se Janullatos duhet lënë i qetë në punët e veta. Në tjetrën
janë ata shqiptarë që i tremben qenies së një shtetasi grek në krye të
Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare (KOASH).
Të parët mendojnë se, që prej ardhjes në Shqipëri gati dymbëdhjetë vjet
të shkuara Kryepeshkopi Anastasios ka kryer një punë të lavdërueshme në
rimëkëmbjen e Kishës Ortodokse – me dhjetra godina kishash janë
rindërtuar e ngritur nga e para; besimtarët ortodoksë kanë rigjetur
insititucionin e tyre të kultit; vetë Kryepeshkopi të imponon respekt
dhe nderim me dijet e tij; ndërkohë që nuk kanë munguar veprat bamirëse
si klinikat falas, shkollimi i priftërinjve të rinj dhe donacionet.
Atëherë, ku mbështetet nervozizmi i kundërshtarëve të Janullatosit?
Përse u reagua ndaj vendimit të një institucioni të pavarur akademik
amerikan për ta ftuar atë në dhënien e gradave shkencore?
Shqetësimit i shqiptarëve për këtë çështje ka lidhje me faktorë
historikë dhe aktualë. Ajo lidhet me marrëdhëniet e vjetra midis dy
grekëve dhe shqiptarëve; me gjendjen aktuale të Shqipërisë; me ndjenjën
e mosbesimit të acaruar sidomos vitet e fundit; dhe me shumë elementë
të tjerë. Le të shohim disa prej tyre.
Pak histori
Emigrantët e vjetër të Bostonit ende i mbajnë mend tregimet e
kurbetllinjve të parë për lindjen e kishës shqiptare në Amerikë. Brezi
i parë i shqiptarëve mbërriti në SHBA aty nga fundi i shekullit të
19-të, i ardhur kryesisht nga Korça e fshatrat rreth saj, sidomos nga
Vakëfet. Ishin besimtarë dhe shkonin në rregullisht kishë. Në mungesë
të kishave shqiptare i ishin bashkuar asaj që iu dukej më e afërt,
Kishës Ortodokse Greke. E njëjta fe, të njëjtat rite e zakone,
besimtarë që vinin nga të njëjtat zona të Ballkanit, me të njëjtin
mendësi dhe zhvillim kulturor. Në fakt në Shqipërinë e Jugut nuk duhet
të ketë pasur ndonjë dallim të qenësishëm midis dy kishave greke e
shqiptare. Njerëzit në atë kohë shkonin në kishë për t’u falur dhe jo
për të përcaktuar etnitë a kombësitë. Në kishat ortodokse të Shqipërisë
shpesh predikonin priftërinj grekë, ose priftërinj shqiptarë të
shkolluar në Greqi. Ndërsa greqishtja në kishë pranohej si gjuhë e
vjetër e fesë.
Rrëfejnë se doli dikur një prift grek i cili iu kërkoi shqiptarëve
ortodoksë të Bostonit të shpalleshin grekë. “Kjo është kishë greke,”
tha ai “dhe të gjthë ata që duan të përfitojnë nga shërbimet e saj
duhet të shpallen se janë grekë. Dhe të flasin greqisht.”
Ata që ma kanë treguar këtë histori nuk dinin të thoshin nëse kjo ka
qënë thjesht tekë e një prifti të vetëm apo zbatim i një politike më të
gjerë. E vetmja gjë që dihet me siguri është se shqiptarëve nuk iu
pëlqeu kërkesa. Në fakt, prifti grek nuk kishte marrë parasysh se
shumica e shqiptarëve që e nderonin në kishë vinin nga Vakëfet e
Korçës, fshatra malorë dhe të varfër vërtet, por të shquara për
patriotizëm. Vakëfet ishin djegur e rrënuar disa herë në kohë të
ndryshme nga turq e nga grekë për shkak të vendosmërisë së vendasve për
t’u njohur si shqiptarë dhe për të mos pranuar të huajin. Ishin zona me
popullsi Ortodokse që luajtën rol vendimtar në përcaktimin e kufirit
jugor të Shqipërisë.
Prifti grek nguli këmbë në të vetën, ortodoksët shqiptarë në të tyren.
Prifti grek shkoi deri atje sa të shpallte se ishte e ndaluar të hyje
në kishat greke po të mos pranoje se ishe grek. Shqiptarët mbetën keq,
por nuk u dhanë.
Vazhdoj ta theksoj se bëhet fjalë për fillimin e shekullit të 20të, për
një grup njerëzish tepër besimtarë që e shihnin veten të lidhur
pazgjidhmërisht me kishën. Shqiptarët e panë veten keq: pa një vend ku
të kryenin ceremonitë bazë të jetës si martesat, pagëzimet, lutjet,
përshpirtjet. Jo vetëm kaq. Të afërmit e vdekur rrezikonin të mbeteshin
pa varrosur – domethënë pa u varrosur si të Krishterë, që për mendësinë
e tyre ishte njëlloj si t’i lije varr-zbuluar.
Prifti grek e kuptonte gjendjen dhe priste që fshatarët shqiptarë të
jepeshin dhe të pranonin se ishin grekë. Fshatarëve shqiptarë as që iu
shkonte në mend të tërhiqeshin. Ata mendonin për zgjidhje tjetër. Dhe e
gjetën. Hapën kishën e tyre. Dhe s’u mjaftuan me një, por kursyen para
dhe ngritën disa kisha; gjetën priftërinjtë dhe i paguan.
Pak a shumë kështu lindi Kisha Shqiptare e Bostonit. Shumë shpejt në
krye të saj do të vihej Peshkop Noli, i cili me të drejtë e vlerësoi
Kishën e Pavarur Ortodokse Shqiptare si një element të rëndësishëm në
ruajtjen e identitetit kombëtar dhe, për më tepër, në garantimin e
tërësisë territoriale të Shqipërisë. Vetëm në Bostonin e Jugut u
ngritën disa kisha ortodokse shqiptare, tre prej të cilave funksionojnë
ende sot.
* * *
Ngjarja e Bostonit nuk ishte as e para dhe as e fundit në përpjekjet
shoviniste për t’i detyruar ortodoksët shqiptarë të deklarohen si
grekë. Ja si shkruan një dëshmitare e drejtpërdrejtë dhe e paanshme e
kohës, anglezja Edith Durham kur përshkruan vizitën e saj në Korçë në
vitin 1912. (Pjesa është marrë nga libri “Brenga e Ballkanit dhe vepra
të tjera për Shqipërinë dhe Shqiptarët”.)
“Kur isha në Korçë, fati i saj nuk ishte vendosur ende nga Konferenca e
Londrës. Gëlonte nga ushtarët grekë dhe në tërë qytetin kishte
mbishkrime greke të saposhkruara. Pikërisht në Korçë dhjetë vjet më
parë unë pata frymëzimin e parë nga entuziazmi i patriotëve që njoha
atje për të ndihmuar popullin shqiptar që të bëhej një komb. Nga Korça
gjithashtu gjatë regjimit të Turqve të Rinj dhe para se ai të fillonte
osmanizmimin me forcë, kisha marrë gazeta shqiptare dhe lajme të
gëzuara se si mblidheshin nxënësit për të mësuar në shkollën shqipe.
Tani punët ishin krejt ndryshe. Dilte në një dritë interesante e
kurreshtare mënyra me të cilën përpunoheshin lëvizjet politike, se si i
hidhnin hi në sy Europës. Kur hynë në qytet, grekët urdhëruan menjëherë
që të flitej në gjuhën greke dhe jo shqipe. Ata internuan dhe burgosën
shumë veta që patën kurajon ta quanin veten shqiptarë. Në qytet kishte
rreth 6000 ushtarë dhe popullsia nuk kishte çfarë t’u bënte. Në kohën
që isha atje, u organizua një “mbledhje kombëtare” nga grekët. Pazari u
mbyll; priftërinjtë grekë shkuan shtëpi më shtëpi duke i porositur të
gjithë njerëzit që të merrnin pjesë. Gratë dhe fëmijët i mashtruan për
të ardhur, duke u thënë se disa anglezë kishin ardhur për të folur.
Bënë pra, diçka që mund të përshkruhet vetëm si një gënjeshtër e
paturpshme. As unë dhe as shoku im nuk kishin ndonjë qëllim për të
folur në një mbledhje politike. Me gjithë këtë punë që u bë nuk mori
pjesë ndonjë numër i madh njerëzish. Por Konferencën e ambasadorëve në
Londër e njoftuan se gjithë popullsia e Korçës dëshironte sundimin
grek...E gjithë kjo punë ishte një “montim” kaq i dukshëm saqë më
dobësoi edhe simpatinë që kisha për grekët dhe më mbushi me njëfarë
përbuzje për ata që kishin bërë një inskenim kaq të keq. Nga ana
tjetër, një numër personash na dërguan njoftime dhe na thanë se nuk
dëshironin të bëheshin shtetas grekë.”
Shumë shqiptarë me vetëdije historike e kanë parë dhe vazhdojnë ta
shohin ruajtjen e njëmendësisë kombëtare të popullsisë ortodokse si
faktor i rëndësishëm në ruajtjen e tërësisë së shqiptarëve si komb dhe
e territorit të Shqipërisë të paktën ashtu siç ekziston sot. Patriotë
të shquar si Negovani, Veqilharxhi, Luarasi, Todri, Noli etj. ishin
mëse të vetëdijshëm për këtë dhe me ndërgjegje i kushtuan deri dhe
jetën ruajtjes së identitetit shqiptar dhe pavarësisë së Kishës
Ortodokse Autoqefale Shqiptare.
Por a janë vetëm faktet historike përcaktuese në qëndrimin ndaj
Kryepeshkopit Janullatos. A nuk rrezikon ky të mbetet thjesht një
sentimentalizëm i pakuptimtë, një nacionalizëm i tejkaluar, një fobi e
kotë anti-greke, e pabazuar në ndonjë rrezik aktual?
Imazh i rremë
Në shkrimin e David Craig te “The Bridge” të bije në sy se nderi që i
bën Universiteti i Bostonit Kryepeshkopit grek të Kishës Shqiptare nuk
ka lidhje me njohuritë akademike apo teologjike të Janullatosit. Çka do
të ishte e natyrshme për një insititucion akademik. Përkundrazi:
“Afërsisht 400,000 refugjatët që u derdhën në Shqipëri në vitin 1999
duhet të jenë mahnitur kur kanë parë të Krishterët Ortodoksë t’iu
hapin dyert e shtëpive dhe t’iu ofrojnë ushqime dhe veshje,” është
fjalia që hap shkrimin. Craig “harron” se shtëpitë dhe zemrat
refugjatëve kosovarë ua hapën të gjitha familjet shqiptare, ateistë,
muslimanë, katolikë e ortodoksë. Të lihet përshtypja sikur mikpritjen e
ofruan vetëm të krishterët ortodoksë të drejtuar nga një prift grek.
Craig pretendon se “ortodoksët e krishterë, nën drejtimin e
Kryepeshkopit Anastasios ndihmuan në organizimin e përpjekjeve
historike të të gjithë kombit për të ndihmuar refugjatët...” dhe se
“Për rolin e tij në ringjalljen e Kishës Ortodokse dhe mbrojtjen e
refugjatëve Kosovarë, Anastasios konsiderohet nga shqiptarët si një
shenjt i gjallë.”
Do të ishte me mjaft interes të dihej se ku e ka gjetur Craig këto të
dhëna. Kush ia ka mbushur atij mendjen se përpjekjet për pritjen e
refugjatëve u organizuan nga Janullatos dhe kush i ka folur atij mbi
vlerësimin hyjnor të shqiptarëve për Janullatosin? Do të ishte po ashtu
me interes të dihej se kush ia çoi në mendje Universitetit të Bostonit
idenë për nderimin e një prifti nga Shqipëria.
Të gjitha pyetjet në këtë rast të çojnë te ndërhyrja e qarqeve greke,
lidhjet e ngushta të Nicholas Gage me Universitetin e Bostonit edhe
përpjekjet e lobit grek për të ngritur sa më lart figurën e
Janullatosit në Amerikë. Shkrimi i David Craig në “The Bridge” s’është
gjë tjetër veçse një jehonë e zbehtë e një portreti tepër të gjatë me
titull “Ai i dha shpresë vendit të tij” që Nicholas Gage botonte në
revistën e sindikuar të të Djelës të disa gazetave amerikane. Pas
nëntitujve bombastikë si “Çmund të mësojë Amerika nga njeriu që ndihmoi
shërimin e një kombi të shkatërruar nga tirania dhe dëshpërimi”, Gage
himnizon heroizmat e Kryepeshkopit grek për ringjalljen jo vetëm të
Kishës Ortodokse por të gjithë kombit shqiptar, përballë egërsisë dhe
barbarizmit që e rrethon. Duke e portretizuar peshkopin grek si një
ndër 20 të huajt që qëndruan në Shqipëri në vitin 1997 (!?), Gage
ndërton imazhin e një martiri që sulmohet dhunshëm nga të katër anët:
“Zyra dhe shtëpia ime qëlloheshin çdo ditë nga snajperët,” tregon
Janullatos. “por, desh Zoti që asnjë nuk u godit nga plumbat.” Dhe kjo
ndodhte, shpjegon Gage, “...sepse ai vinte nga Greqia dhe mbronte të
drejtat e minoriteteve, duke përfshirë edhe atë grek.” Këto përpjekje
të përditshme për ta eliminuar fizikisht Janullatosin fatmirësisht nuk
u finalizuan dhe i vetmi dëm ishte një plumb i ngecur në mënyrë të
pashpjegueshme (të paktën nga ligjet e fizikës) në mes të xhamit tek të
dritares së zyrës së kryepeshkopit (!!)
Pavarësisht se sa të pakapërdishme mund tingëllojnë për një lexues që e
njeh Shqipërinë gënjeshtrat e Gage, për lexuesin amerikan figura i një
misionari të krishterë që shkon të qytetërojë një popull të dhunshëm
kryesisht musliman dhe me fe të mohuar nga komunizmi, duke ngritur
kisha dhe duke ndihmuar refugjatët e luftës ngjan tepër tërheqëse. Ky
imazh i shkon tepër pas oreksit edhe atyre qarqeve greke që interesohen
për ta përjetësuar pozitën e një shtetasi grek në krye të kishës
Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Aq më tepër që imazhi sheqeroset pa
kursim me minoritete greke me të drejta të mohuara dhe identifikimin e
Ortodoksisë me Helenizmin, që Gage e ka aq për zemër.
Nuk ka dyshim se Gage dhe bashkëpunëtorët e tij po mundohen të ngrenë
në Shtetet e Bashkuara një përfytyrim të caktuar për Kryepeshkopin
Anastasios. Nuk ka dyshim se imazhi e Kryepeshkopit grek që sulmohet
çdo ditë nga snajperët shqiptarë dhe shpëton gjallë vetëm ngaqë plumbat
ngecin në qelqin e dritares është tepër i vështirë për t’u kapërdirë.
Nuk ka dyshim se portreti i grekut Janullatos që drejton përpjekjet e
shqiptarëve të Shqipërisë për të ndihmuar shqiptarët e Kosovës është
tepër larg të vërtetës. Nuk ka pikë dyshimi se figura i Janullatosit që
konsiderohet nga shqiptarët si një shenjt i gjallë është gjithashtu një
gënjeshtër me bisht.
Dyshime!?
E përsëri te mendjet e shumë shqiptarëve duket se mbeten ende dyshime:
A sjellin këto përpjekje të grekëve ndonjë farë rreziku për Shqipërinë?
A është Janullatos pjesmarrës aktiv ose i vetëdijshëm i tyre?
Shumëkujt mundësia e një aneksimi territorial të pjesshëm ose të plotë
të Shqipërisë nga Greqia sot, në Shekullin e 21, tingëllon si
absurditet. Dhe me të drejtë. Bota pothuajse i ka harruar aneksimet
territoriale – të paktën në Europë. Shqipëria është shtet i pavarur.
Greqia është pjestare e Bashkimit Europian. Çdo njeri me mend në kokë
do ta shihte realizimin e një plani të tillë si të pamundur dhe të
papranueshëm nga të gjithë standardet ndërkombëtare. Vetë hartimi i
këtyre planeve duket i paperceptueshëm.
Megjithatë, ende ka njerëz që ëndërrojnë gjëra në dukje të pamundura. E
paraqitur në vija të trasha platforma që Gage paraqet nëpër qarqet
politike dhe akademike të Shteteve të Bashkuara synon të njëjtën ëndërr
dhe nuk tingëllon edhe aq surreale. Gage kapet pas doktrinës së
Presidentit amerikan Wilson mbi të drejtën e popujve të vegjël për
vetvendosje dhe përgjegjësisë së Amerikës për t’i ndihmuar ata. Në
qendër të platformës së tij qëndron e drejta e minoritetit Grek në
Shqipëri për vetvendosje. Duke bërë një paralelizëm midis të drejtës së
shqiptarëve të Kosovës për vetëvendosje, dhe grekëve të Shqipërisë për
të realizuar të njëjtin synim, Gage pretendon se SHBA duhet të kenë po
atë detyrim për ta ndihmuar minoritetin grek në Shqipëri të fitojë
pavarësinë nga tirania shqiptare.
Në këtë vështrim, teoria e Gage duket shumë e mundur për t’u realizuar.
Në fund të fundit, a nuk e ndihmoi SHBA Kosovën të shpëtonte nga
kthetrat e regjimit të Milosheviçit? Përse të mos realizohet kjo edhe
me grekët e Shqipërisë?
Teoria e Gage do të ishte tepër e fortë po të mos i mungonte bazamenti.
Por pikërisht bazamenti i saj është edhe pika e dobët. Për Gage, ashtu
si edhe për gjithë paraardhësit e tij historikë, mbetet i pazgjidhshëm
vetëm elementi numër një për ta bërë të mundur këtë plan. Dhe ky
element është mungesa e një minoriteti të konsiderueshëm grek në
Shqipëri. Numri i tyre është gati i papërfillshëm. Për një njeri normal
kjo pengesë do të dukej e pakapërcyeshme. Por jo për Gage dhe
shovinistët grekë që operojnë ende me mendësi bizantine mesjetare.
Pikërisht në këtë pikë ata i kanë përqëndruar përpjekjet e tyre.
Detyra kryesore këtu është shtimi i numrit të minoritarëve grekë në
Shqipëri. E si mund të realizohet kjo në një kohë kur numri i tyre,
sidomos pas largimit nga Shqipëria në vitet 1990 e këtej, ka ardhur
duke u pakësuar?
Së pari, me propagandë. Me rrënjosjen në kokat e atyre që bëjnë
politikën në SHBA se ky numër është i madh. Gage bredh lart e poshtë
nëpër universitete dhe think-tank-e duke mbjellë idenë e 600,000
grekëve në Shqipëri. Ai s’lodhet së foluri për të drejtat e tyre të
mohuara.
Së dyti, me metodën e njohur të përdorur historikisht – paraqitjen si
grekë të të gjithë popullsisë ortodokse shqiptare. Në këtë pikë luhet
fort me ngatërrimin e etnicitetit apo kombësisë me fenë. Teksa i
mëshohet fort idesë se shqiptarët janë një popull musliman, nxirret
ideja se popullsia ortodokse në Shqipëri është greke. Togfjalëshat
Vorio Epir dhe Greek Orthodox Church (Kisha Ortodokse Greke) përzjehen
pa kursim me imazhin e një kryepeshkopi grek, që drejton punët e
ortodoksisë në Shqipëri. E ndërsa gjërat janë fare të qarta dhe të
dukshme për shqiptarët, ato mund të jenë të turbullta për dikë në
Washington, që interesohet vetëm përciptazi për këto çështje.
Ja përse qënia e Janullatosit në krye të Kishës Ortodokse Shqiptare nuk
është aspak rastësi. Por a është ai një lojtar i ndërgjegjshëm i kësaj
skeme, apo thjesht një prift naiv, një njeri i perëndisë që punon me
mish e me shpirt për rimëkëmbjen e një sinodi të shkatërruar nga
komunizmi? Kjo është tepër e diskutueshme. Dhe, po aq sa është e
diskutueshme, aq është edhe a parëndësishme. Vetë qënia e një shtetasi
grek në krye të KOASH-it e kthen atë në aktor politik. Nga ana tjetër,
zorr të besohet se Janullatos është aq naiv sa të mos e kuptojë se
ç’luhet rreth tij dhe me atë vetë. Ai e di mirë se në Shqipëri e solli
situata kaotike e viteve 1991-1992, me një president komunist malinj që
ndiqte parimin “Après moi, le déluge!” dhe një president demokrat që
s’dinte ç’bënte. Ai ishte tepër i ndërgjegjshëm se nuk i takonte ai
vend në krye të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Për këtë dëshmon
premtimi i tij se qëndrimi në këtë vend do të ishte “i përkohshëm”. Një
njeri që e ndjen veten të sigurt se ka marrë atë që i takon nuk ka
përse të deklarohet “i përkohshëm”. Ai e pa qartë se si u bë
strumbullar i referendumit për kushtetutën. Më mirë se kushdo tjetër ai
e ndjen se përpara se të jetë një njeri i fesë ai është në zgjedhje
politike.
A ka vend për t’iu trembur një aneksimi të Vorio Epirit nga Greqia? A
ka vend për t’iu ndrojtur veprimtarisë së një Kryepeshkopi Grek në krye
të Kishës Shqiptare të themeluar nga Noli pikërisht për t’iu kundërvënë
kishës greke? Ndoshta ka. Ndoshta nuk ka. Faktet tregojnë se asnjë
veprim nuk është rastësor: as qënia e Janullatosit në krye të KOASH-it;
as portretizimet që i bën Gage lart e poshtë nëpër Shtetet e Bashkuara
peshkopit grek dhe as zgjedhja e këtij peshkopi për të përshëndetur
studentët që marrin grada shkencore në Universitetin e Bostonit.
Postuar më parë nga niko korcari
Krijoni Kontakt