Fabula

[Taulant _NYC]

Te bukura te gjitha , por ajo e ujkut dhe dashit ishte shume e bukur .

[Diabolis]

Faleminderit për pjesëmarrjen Sokoli, Elna Durrësi, Arun, Cupke_Pe_Korce, Taulant _NYC.
Sokol, lejën e ke me pashë.

[Sokoli]

Plani
Vetëm ideja se piktura mund të qëndronte e varur me kokë poshtë atje në një cep të humbur të fermës mjaftonte t’a linte gjithë ditën pa gjumë Puf Biktorin. Atë natë u çua që pa ngrysur mirë me një ide brilante në kokë. Mori çarcafin e krevatit dopjo dhe e shndërroi në një telajo sa i gjithë muri ku qëndronte piktura. I hyri punës gjithë natën, me puplat e kokës të shpupurisura, dhe si Diego Riveira pikturoi krejt murin me gjithë ç’mbante në kurriz: priza e çelësa elektrikë, varësen e rrobave, si dhe një sahat me lavjerrës. Kurse tablonë me pamje nga ferma që varej në mes të murit e pikturoi me kokë poshtë ashtu si ishte mësuar t’a shikonte Nakuriqi i Latës. Pasi e përfundoi vendosi të presë sa të zbardhej, të shkonte fshehurazi në mes të ditës kur Nakuriqi flinte, e t’a vendoste pikturën e tij të re me kokë poshtë në krejt faqen e murit. Bile edhe firmën në të e bëri ashtu si mendoi se mund t’i dukej Nakuriqit, QNF. Thelbi i idesë qëndronte në shpresën e tij se Nakuriqi i Latës duke e parë gjithçka prej tavanit me kokë poshtë do të ç’orientohej dhe do t’a kthente krejt pikturën-mur në funksion të këndvështrimit të tij. Kështu, më në fund, Nakuriqit do t’i dukej shtëpia normale e po ashtu dhe tabloja me pamje nga ferma Biktor Pufit.

Plani tjetër
Nakuriqin e brente mendimi se i gjithë moskeqkuptimi mund të rridhte nga fakti që Pufi nuk kishte ecur ndonjëherë në tavan. Edhe Nakuriqi do e kishte ngrysur gjithë ditën pa gjumë sikur të mos i kishte ardhur ideja brilante që të shtronte krejt dyshemenë me pasqyra. Në këtë mënyrë Puf Biktori jo vetëm që do të kundronte veten e rrjedhimisht të rregullonte puplat e shpupurisura prej artisti por dhe do të kishte mundësinë të shijonte se çfarë do të thotë të ecësh në tavan. Keshtu e ngrysi gjithë ditën dhe Nakuriqi duke nxjerrë mobiljet nga salloni e duke shtruar dyshemenë me pasqyra. Mobiljet përtonte t’i gozhdonte me upa kështu që nuk i futi përsëri brenda por e la krejt dhomën bosh.

Rezyme
Në fund të natës bojrat e ujit ishin tharë mbi bikturën e Pufit si dhe llampadari në mes të tavanit rrëzëllente mbi dyshemenë e Nakuriqit.

Aksioni
Aty nga mesi i ditës, kur merrnej me mend se që të dy fluturakët e natës duhej të ishin në gjumë të thellë, me një elektrik dite (çadër) në krah që bënte hije aq sa për të parë se ku fluturonte, Pufi hyn në dhomën ku gjendej e varur tabloja e fermës dhe i nder çarçafin e pikturuar krejt murit. Pastaj mendoi te ulej në tokë për të soditur kyeveprën e tij si dhe të shplodhë pak krahët. Kur ç’të shohë? Ishte varur me kokë poshtë majë llampadarit m’u bri Nakuriqit. I llahtarisur zvogëloi sytë nga tmerri dhe u dha krahëve për në dysheme por çuditërisht nuk e mbanin këmbët. Diçka e tërhiqte si me magji drejt tavanit por Pufi nuk kishte ndërmend të dorëzohej. Nisi të përplasë fort flatrat për të qëndruar në dysheme me forcë. Gjithë ajo rrëmujë i nxori gjumin Nakuriqit që kishte mbuluar kokën me flatra si të ishin fehrexhe. Hapi flatrat për të parë se ç’bëhej dhe ia dha gazit me të madhe kur pa Puf Biktorin që rrihte ajrin me krahë për të qëndruar me kokë në tokë.
-Ja o derëbardhë për këtë u bë gjithë kjo mesele, tha Nakuriq Lata dhe hedh sytë nga muri kur papritur vuri re se gjatë gjithë asaj kohe paskësh fjetur përtokë. U llahtaris dhe Nakuriqi e u dha flatrave për në tavan por u përplas me kokë në vend që të kapej me këmbë.

Fluturon Gomari?
Nuk dihet se sa do të rezistonin duke përplasur flatrat dy fluturakët e natës sikur aty të mos ia kishin behur kafshët e tjera të fermës. Me radhë tentonin të zgjasnin kokën për të parë se ç’bëhej në sallon por ktheheshin përsëri prapa të çorientuara për në korridor me sy të zgurdulluar nga pamja jo e zakonshme...
Nga korridori filluan të vinin pëshpërima të çrregullta të cilat gradualisht u shndërruan në një debat të rregullt.
-Qyqe shko shiko çfarë bëhet në sallon dhe eja na njofto, kikiriu Gjel Kikiriku.
-Qyqja Qyqja, qyqi Qyqja. Nuk vete se më merren mendtë kur hyj aty brenda.
-Po mirë shko ti Kukuvajkë.
-Ku ku? Kukurisi Kukuvajka.
-Kikiiiiiii, kjo s’di as ku të vejë. Hajdeni t’i thërrasim prej këtu atëherë. Të gjitha kafshët e shpezët filluan të thërrasin njëzëri që nga korridori:
-O Naaakuuuriiiqiii... O Puuufiii... Prej sallonit vinin veç zhurma flatrash që rrihnin ajrin dhe asnjë përgjigje.
-Atje brenda duhet të hyjë një me pallë, palli Gomar Palla dhe bëri përpara. Të gjithë i hapën udhë dhe bishti i pallës humbi gradualisht pas derës së sallonit.
-Ç’bëni more gomerë që keni këmbyer vendet në tentativë për t’i ruajtur? Palli Palla i habitur me atë që i panë sytë. Po ju i paskeni hedhur njëri-tjetrit trutë e mia me ç'po shoh.
-Ej Gomar fol çfarë ka ngjarë, u dëgjua zëri i korit që prej korridorit.
-Nuk ka ngjarë vakia por ka ndodhur mrekullia, palli Palla që nga salla. Po eci në tavan...
-Po fluturon Gomari? Kafshët në korridor shtangën.
-Mos u tall o Pallë po thuana ç’kakaka ngjarë, kakariti Pulë Kakakaja.
-Ka ngjarë mrekullia, po fluturoj de.
Nuk kaloi shumë sahati e në korridor krisi debati fluturon a s’fluturon Gomari...


DiDi vazhdoje ti.

[ATMAN]

Këtu isha Arun. Nga diferenca pesëmbëdhjetë minutëshe e postimeve i bie të isha këtu të isha këtu e pastaja të kishe ardhur ti, por gjithsesi kjo nuk ka shumë rëndësi për tëmën. Rëndësi ka që kësaj teme ju mungua respekti.

Elna.

ja dhe nje fabul qe e gjeta andej ketej verdalle neper biblioteken time modeste

dafina dhe mersina duke pare dardhen qe po e prisnin ,thirren me ze te larte :
ku po shkon moj dardhe ? ku e ke ate madheshtine qe pate kur ishe plot me fruta te pjekura ? tani nuk do na besh me hije me ate floknajen tende te dendur
atehere dardha pergjigjet : une po shkoj me fshatarin qe po me pret , e ky do me coje ne punishten e nje skulptori te degjuar , i cili me artin e tij , do me jape formen e ZEUSIT dhe pastaj do te me vendosin ne tempull e aty do adhurohem nga njerzit ne vend te ZEUSIT , ndersa ju rrezikoheni te mbeteni ashtu , trashamane, e te shtrembera , te rrjepura e te zhveshura nga gjethet , te cilat njerzit do ti sjellin per te zbukuruar vendin perreth meje

[Diabolis]

DiDi vazhdoje ti.

Nga unë, “Në po atë gozhdë” do rrijë në po atë gozhdë se përndryshe “Në po atë gozhdë” nuk është më “Në po atë gozhdë” por në gozhdë tjetër.

Bëra sa munda të ishte “e thjeshtë”, e lexueshme prej të gjitha moshave, e imagjinueshme secili sipas të vetës, dhe e përdorshme ku ta lypë universi.
Nuk e kam specifikuar çfarë ka piktura (ja kam lënë lexuesit këtë), por në dy fjali kam lënë të kuptohet se piktura si drejt si me kokë poshtë duket njëlloj, përveç firmës së autorit.
Në fillim them:
[Piktura me inicialet e kaligrafuara “fnq” majtas-lart u admirua nga gjithë banorët e fermës.]
Pra, banorët e tjerë që s’kanë sindromin e Natas (Satan – mbrapsh) e shohin atë drejt.
Pastaj:
[- Mirë pra, mëso se unë jam piktori i kësaj pikture, Bufi, ja lexoje në qoshen djathtas poshtë, tani më thuaj ti kush je, që e kthen pikturën time me kokëposhtë.]
Bufi, cilëson pikturën si të tij vetëm nga “buf” që lexon në të.

Nuk po zbuloj më sekrete (ka plot) por që të qeshni dy herë më shumë lusni fantazinë tuaj ta mbushë pikturën “Pamje nga ferma” me përmbajtjen e duhur.



Sipas nje personi qe do te mbetet anonim me erdhi ky vazhdim prej aty ku e ka lene Sokoli:


Në po atë gozhdë (Akti III)

Dy mendimet e ndryshme për të mbajtur në këmbë debatin ishin aty: i pari mendim, që nuk ka burre nëne që ma mbush mendjen se gomari fluturon, dhe i dyti, po plasi sytë o derdeber, se gomari po fluturon. Por ndërsa për të parin të gjithë kafshët kishin dëshminë e siguruar në vite të gjatë pëllitjeje, kakarisjeje, hungëritjeje, kukush në majë pemësh, për këtë të dytin nuk kishin asnjë dëshmi, përveç fjalës së gomarit.
Po a i besohet gomarit o shokë, nxjerr gjeli në kikiki.
Edhe për këtë kishin dëshmi të hidhura nga e shkuara. Gomar mavrija ngatërrohej për hiçgjë
me kafshët, se harronte e ngatërronte shpesh kafshët me njëra-tjetrën për një pëllitje goje e pastaj nga frika se mos e pësonte, pushonte aty në mes të fushës e pëlliste: më lini rehat për ideal, se unë jam vetëm kafshë pune.
Nakuriq Lata vazhdonte me të vetën. Kur pa dhe gomarin të fluturonte, kujtoi se vepra e tij
kish kaluar kufijtë e të njohurës. Ai nuk ishte vetem i ditur, ai ishte gjenial. Vërtet ai
po rrinte me kokën për nga toka e Pufi me kokën në tavan, po tani që pa dhe gomarin të fluturonte u pushtua nga një delir madhështie që e bëri të harronte krejt, se cili kish qenë mjeti me të cilin ish realizuar gjithë ky zullum.
Ulëriti nga brenda: Po, po, gomari fluturon. Gomari fluturon dhe heshti.
Kafshët në korridor dëgjuan Nakuriqin të ulëriste dhe ndalën. Nakuriqit i besonin të gjithë.
Ai njihej për i zgjuar e kur e thoshte ai një fjalë, ajo doemos do të ishte me mend dhe e vërtetë. Aty debatit iu prenë krahët. Por mushka, bija e Gomarit dhe e Pelës më të bukur të fermës ndërhyri: Kurrën e kurrës nuk mund të fluturojë gomari. E për ta vërtetuar se nuk kishte as më të voglin dyshim, se ajo që thoshte ishte e vërteta, bëri përpara me një hap krenar, si ai që bënte kur mundohej të imitonte të ëmën, Pelën, teksa biri i fermerit e ngiste në fushën që shtrihej përqark fermës. Hyri në dhomë, kur ç'të shohë, gomarin që ecte në tavan. Por kokëmushkë siç ishte nuk u bind me aq. Fluturoi drejt tij që ta prekte e të bindej edhe vetë. Kaq shumë u hutua kur e pa veten të fluturonte, sa i rrodhën jargë nga dy anët e gojës e ajo iu mbyll për të mos iu hapur më. Hë, mushkë, ç'bëhet, pyet gjeli. Hiç mushka.
Mushkëëëëëëë, kakarit pula. Hiç mushka. Vetëm gomari vazhdonte të pëlliste i gëzuar.
Vajtën thirrën pelën. I iku goja sat bije, i thanë. Hingëlliu pela: S'ka mundësi. Nxitoi drejt dhomës, po nuk hyri. Pa daleni, tha. Po sikur të hyj e të mos dal më. Atje brenda janë katër e veç gomari ndihet. Vërtet ai është babai i sime bije, po kjo s'do të thotë që unë kam vendosur të vdes. Unë do të hyj e bashkë me mua do të hyni edhe ju.
Jooooo! Joooooo! Joooooo! Asnjëri nuk thoshte po. Ju rrofshin llafet, tha pela, krenare dhe e bukur si kurrë ndonjëherë tjetër. Une do të hyj. Në qafë më paçi.
Sa bukur ishte ta kundroje pelën teksa biri i fermerit kalëronte me të përmes fushës. Dielli
përthyhej mbi lëkurën e saj ndritshëm të kuqerreme, ajo përkundte kokën në trokun e qetë dhe i dëshmonte natyrës së fermës, se në bukurinë e saj kishte dorë dhe ajo vetë. Teksa hingëlliu për herë të fundit, kafshëve iu ngjeth mishi. Miss!, hingëlliu kali. Do të hyj edhe unë me ty. Mëzin pela e mbante në bark e kali kish frikë se do t'i humbte të dy.
Pula e gjeli, të cilëve para pak ditësh iu kishin lindur zogj, me Kakaka e Kikiki thanë se do të bashkoheshin edhe ata me to. Po edhe lopa me viçin edhe delet me qingjat e deshtë. Pak
nga pak të gjithë u drejtuan për nga dera e hynë. Ec pela e sheh veten të fluturojë, gomarin
të pëllasë, mushkën të nxjerre jargë, Pufin pa ndjenja, Nakuriqin në delir përhumbës. Ec kali
e sheh pelën, e gjithë të tjerët me radhë. Hyjnë të gjithë me radhë. Në fund, nuk kishte më
vend për derrin. Gicat dhe e shoqja sapo kishin hyrë dhe kishin zënë vend mu pranë derës. Dyshemeja ish mbuluar krejt me kurrize kafshësh. Atëherë derri realizon se ai nuk shihte më ndokënd të fluturonte.
Gomari gënjen, hungëriti ai. O gomar, linde gomar e mbete gomar a derbar! dhe qeshte në
hungërimë. Derrin e njihnin të gjithë për kokëderr e aty nga heshtja që i kish zënë të gjithë,
dalëngadalë filluan të përmendeshin.
Epo kjo, ej, ej, jemi me këmbë në tokë ore, edhe Nakuriqi aty lart si gjithmonë. Nakuriq, nakuriq! Puf! Puf! Pufi ishte pa ndjenja përtokë. I futi Lopa një Muuuuuuuuuu të zgjatur e Pufi u përmend e direkt fluturoi në ajër. Iu afrua tavanit dhe sheh prej aty krejt kafshët e fermës brenda dhe derrin në prag të derës. Ç'bëhet ketu, pyet.
Nakuriqi nis të qeshë e nuk di të pushojë e teksa bën këtë brenda tij luhet një dramë e vërtetë: a t'iu tregojë kafshëve për sekretin e pasqyrës, apo t'i lejë të çmenden e t'i ketë në dorë përgjithmonë? Deliri e ka mbushur me ndjenja të mëdha gëzimi e admirimi ndaj vetes,
po ai është i zgjuar dhe mendon: Po sikur ndonjë nga kafshët e tjera të mësojë për sekretin e pasqyrës? Do t'i duhet ta ndajë pushtetin me të.
E kjo mund të vazhdojë në një zinxhir të gjatë derisa pushtetin ta kenë të gjithë kafshët bashkë. Pse gomar jam unë, thotë me vete. Po t'iu tregoj për sekretin, une do të kthehem në legjendë e trashëgimtaret e kafshëve të fermës do përhapin lavdinë time në shekuj. Lavdia, lavdia e u dergj dhe për ca kohë në jerm, teksa fyti nuk i pushonte së gurgullituri të qeshurën dhe kafshët e shikonin me habi nga poshtë.
Kaq e pat ene Nakuriqi, thanë ata me radhë dhe nisën të përshëndosheshin me njëri-tjetrin për trimërinë e dëshmuar në luftë.

(vazhdojeni ose: Bie perdja)

[Elna Durrësi]

ja dhe nje fabul qe e gjeta andej ketej verdalle neper biblioteken time modeste

dafina dhe mersina duke pare dardhen qe po e prisnin ,thirren me ze te larte :
ku po shkon moj dardhe ? ku e ke ate madheshtine qe pate kur ishe plot me fruta te pjekura ? tani nuk do na besh me hije me ate floknajen tende te dendur
atehere dardha pergjigjet : une po shkoj me fshatarin qe po me pret , e ky do me coje ne punishten e nje skulptori te degjuar , i cili me artin e tij , do me jape formen e ZEUSIT dhe pastaj do te me vendosin ne tempull e aty do adhurohem nga njerzit ne vend te ZEUSIT , ndersa ju rrezikoheni te mbeteni ashtu , trashamane, e te shtrembera , te rrjepura e te zhveshura nga gjethet , te cilat njerzit do ti sjellin per te zbukuruar vendin perreth meje

Po dardha aman dardha le të gdhendet pa në djall dafina e mersina. Le të mbeten ashtu trashaluqe, shtremaruqe, se nuku shuhet dynjaja.
Dhe sikur shumë të mos gdhendet e mjera dardhë aq sa per tu admiruar nga njerëzia, mjaft te ketë fatin të gdhendet aq sa ti dihet sadopak shija e saj, jo e gdhendesve.

Po mjerë gdhendësi thuaj, mjerë ç'i ka rënë në daltë të gdhendë. Dardhë nga ato të motit.


Të bukur e kishe gjetur fabulën Arun.


Elna.

[EDUARDI]

mire me pelqejne shum te bukura
urime per kete teme me fabula

[angeldust]

- Gagagaaa c'na gjeti ! - argaliset ne fund dhe Pata Kembe-lopata, e cila meqe kishte qelluar mot i mire, kishte kaluar gjithe kohen ne nje liqen te vogel atypari dhe s'dinte hic per zullumet e koheve te fundit ne ferme. - C'bejne pasqyrat me pushtetin, he?

I kishte qejf ditet me mot te mire ashtu si keto kohe, sepse jo vetem qe mund te llapacitej ne uje dhe te flirtonte me Patok Matokun, por edhe kishte qejf te shihte pasqyrimin e saj te qarte ne siperfaqen e qete te liqenit qe ishte si vaj. Ashtu sic dinte te merrte poza vetem ajo, mbante qafen paksa mbrapa, sqepin perpara dhe profilit te saj femeror i dukeshin me te theksuara format e rrumbullakuara dhe dredhat ne forme S-je. Kapaket e syve i mban te renduar e te mbyllur pergjysme si nje zonje e rende qe admiron pasqyrimin e saj ne liqen, por ama gjithshka sheh dhe kupton Pata prej poshte atij shikimi alla-dembelçe gjithe vickla.




Ju lumte me keto fabulat!

[Diabolis]

Kanget e gjelit

Kaptina pare

Nji katund me 200 shtepi
zani erdh' nji gjelit t'ri:
KI - KI - KI - Ii,
thane pulat: asht gjeni.

Por zun gjelat gjith me radhe
ulen pulat - asht talent i madh
c'ka thon Prusti ka ven nder shpend
tulaten pulat - mire boll, asht talent.

Per kete nuk kini c'thoni
merrni Xhejms Xhojsin e lexoni
na cukit cacke e lafshe
njehere na quajti edhe kafshe.

Ne 60 shtepi i ka shku fama
qe kur leu deri mbrama
shpejt do marre gjyscmimin e pare
lum katundi katundare.

Do te kenaqet me KI - KI - KIU
mengjes-darke, ngrysu-gdhiu,
oh, sa per gjelat e tjere
ne feste katundi do ti therre.

[Diabolis]

Ku me te shtyme, ku me nguc
dosa derra shkonin ne lluce.
Dosa plake ndjen nen bisht...
fecken e derrit, sigurisht.

Ndaj i thote: O matuf plak!
Jo ne rruge, prit te shkojme ne batak.
Kur kthehet mbrapa, ben cudi
i buzeqeshte nje derr i ri.

Zonja Dose flet koke menjane:
Te gjithe derrat nje turi kane!
Po! - thote derri dhe ha fare kerpi -
se kane marre formen e nje kallepi!