Azili politik i familjes Popa, që bëri lëmsh diktaturën

[shkodra13]

Ne nji kohe kur ne Shqipni "100%te votave ishin per PPSH" zyrtarisht u pranonte qi se pakut 6 vete mendojshin ndryshe pa mujte me thane qi ishin kriminele apo hajdute. Gjashte njerez te thjeshte nuk e dojshin ate regjim e kjo presupozon te drejten mos me e dashte. Pra ishte pranimi i detyrueshem per regjimin i te menduemit ndryshe. Si edhe vuni ne pah sa qesharak bahet nji regjim kur don me ndalue ate qi s'mund te ndalohet ma (qesharake skenat e kontrolleve te makinave te punonjesve te ambasades e ndjekja e tyne nji meter mbrapa edhe kur delshin me biciklete, vetem per presion, si edhe tane ai rrethim ushtarak sup per sup.). Asht e vertete qi kjo s'e ban me ra regjimin, por bahet nji simbol qi len gjurme ne ndergjegjet e njerezve. Nuk ishte ma fytyra e plotfuqishme dhe e pamposhtun e regjimit, por ajo qesharake dhe e ulet qi vihej ne pah si edhe pafuqishmenija me i shpetue asaj qi tashma ishte vetem problem kohet. Kjo s'asht pak per nji popull skajshmenisht te robnuem. Nji popull i tane ishte i robnuem e 6 vete te rrethuem prej gardhit me hekura e prej nji ushtrijet ishin te lire. Paradoks qi gjindet vetem ne komunizem! Njerezit "e lire" kishin frige edhe me fole, ato jo tashma. Cili ishte izolimi athere e cilet ishin ne fakt "te burgosunit"?!

[Pellazgu]

Shiko Toro!
Tek ty, duket që Popajt kanë lënë mbresa të pashlyeshme. Mendon se ata i dhanë një grusht dërmonjës turinjve të tigrave socialistë prej letre. A s'më thua, kur do dalin prapë ato popajt e sotëm për të dërmuar turinjtë kuçedër të të gjitha formave. A s'më thua ti Toro, a ndonjë si puna jote këtu, vallë kur kanë dasht të ikin më shumë nga Shqipëria në kohën e Popajve apo sot, dhe pse!
Unë i quaj trapa, madje, maskarenj ata që u arratisën nga SHqipëria në kohën e Enverit kur e tërë familja e farefisi vuante të zinjt e ullirit pas. Jo sepse vetë jam larguar nga Shqipëria me 30 Korrik 90 por me sinqeritet ta them se kam patur mundësi të largohem më përpara, bile shumë më përpara por qe pikërisht dhembshuria për familjen që do linja pas të vuante prej meje. Jo edhe aq shumë ekonomikisht sepse jeta në internim nuk ishte më e vështirë se në kooperativë.
Sikur çdo Shqiptari sot t'i jepej viza për tu larguar nga Shqipëria, atje nuk mbetet asnjë këmbë njeriu. Jo vetëm në Shqipëri do të ngjette kjo, por ne po flasim për Shqipërinë dhe ne Shqiptarët. Ka një parim për ruajtjen e njësisë shtetërore. Dje, Enveri e mbronte me ligjin e internimit, sot mbrohet me bllokadën e vizave. Ka një bashkërendim të kësaj politike mes qeverisë shqiptare dhe atyre vendeve ku kërkohet më shumë për të shkuar. Madje, sot ka një politikë absurde. Nga njëra anë vështirësohet largimi i shqiptarëve, por në të njëjtën kohë vështirësohet edhe riatdhesimi jonë me rrethanat që i dijmë të gjithë. Jo vetëm kaq, por edhe regjistrimi i fëmijëve tanë të lindur jashtë Shqipërisë vjen e bëhet gjithnjë e më i vështirë. Pse! (Kjo kërkon një temë tjetër) Ndaj, për mendimin tim, nuk ia vlen të përqëndrohemi me Popajt por me atë që po ngjet sot. Në mos hapja e Ambasadave me 2 Korrik 90, diçka tjetër do të sillte fundin e sistemit komunist në Shqipëri, por kurrësesi nuk duhet të kënaqemi vetëm me përmbysjen e tij, sepse po rritet një gjeneratë kot së koti pa din e iman. Shqipëria po kalon ditët më të vështira. Tosat e Salat atë duan të merremi me evokimin e Popajve e të thurim lavdi demokracisë në pashpresshmëri të tejskajshme. Shiko ku jemi katandisur. Pothuajse të gjithë ne ( me përjashtim të disa si Popajt që nuk duan tja shohin bojën më Shqipërisë) ikëm me lot në sy nga ai vend për tu kthyer një ditë e të rinisim jetën aty ku na bëri koka bam. Po plakemi rrugëve të botës vetëm me shpresë se një ditë do bëhet mirë. Na tallin në Shqipëri kur themi se do bëhet mirë. Dhe të drejtë kanë. Ikim prapë me zemër të plasur. Më janë bërë 9 herë në 14 vjet që jam kthyer në Shqipëri, ashtu si mjaft të njohurit e mij. Po çahet betoni në Rinas nga lotët tanë. Ashtu edhe platformat e trageteve porteve detare Durrës e Vlorë. Ma do mendja se ato Popajt tuaj as nuk e kanë çuar ndërmend të kthehen në Shqipëri. Kam takuar mjaft, edhe këtu në Amerikë nga ato tipa. (nuk spekulloj!) Lum Shqipëria që nuk i ka më. Bart Amerika sa të duash plehra si ata! Unë as nuk kam pse ia quaj për nder Popajve se i paskan dërrmuar turinjtë socializmit. Ka të tjera gjëra më me rëndësi në jetë për njeriun se sa rrëzimi a ngritja e një sistemi a personi në/nga pushteti. Gëzimin e mirëfilltë unë e shikoj tek lindja, rritja, martesa e fëmijës. E shoh tek njerëzit mblidhen në të të tilla gazmende e urojnë njëri tjetrin për to. Pse jo, edhe kur mblidhen në të keq. Ka lezetin e vet edhe kur e përcjell fëmija prindin për në botën tjetër. I madh e i vogël shkon në varrim . I hedhin një grush dhe. I kujtojnë jetën, vlerat e tij/saj në jetë. Kurse kështu si jemi katandisur sot nuk kam pse t'i gëzohem qindra stacioneve televizive në Shqipëri, me qindra të tjera radio, gazeta, miliona audio e videokaseta. Sa nga ne ka shkuar në takimet e maturave? Sa nga ne ka qenë në çdo dasëm e më keq në varrime të të dashurve. Mua më vdiqën të dy prindërit e nuk u isha pranë! Më janë martuar 15 nipër e mbesa dhe vetëm në 2 prej të cilëve u kam qenë në dasëm. Fëmijët tanë nuk, njohin njeri tjetrin. Më mirë si ato Popajt tuaj pa të tillë?! Ëh! Ama, lum si ne se parrullat nuk shkruajnë më Lavdi PPSH e Rroftë shoku Enver Hoxha!, por Astir Bija, Më në fund e gjeta Karrelian! Duam paret tona! Me ne fitojnë të gjithë! Ik or lali ik, shko e ngushëlloji Popajt se kanë jetuar kot si njerëz e kot jetojnë. Leri grushtat socializmit se nuk ka ndritur dielli ende që 15 vjet! E as nuk duket gjëkundi në horizont!

[BlueBaron]

... Pellazg, paske nostalgji per kohen e enverit, nostalgji te theksuar, thua qe femijet nuk e njohin njeri-tjetrin, qe ke munguar ne hidherimet e gezimet familjare etj etj Atehere pse nuk kthehesh ne Shqiperi, transferoje komplet jeten ne Shqiperi dhe beji balle realitetit ne Shqiperi ashtu siç i bejne balle ata qe jetojne ne Shqiperi. Mos do te thuash qe ishe frikacak dhe s'kishe by-the te perballoje jeten ne Shqiperi, jo Pellazg, ishe guximtar qe vendose t'i beje balle nje jete te veshtire ne nje vend te huaj, ku nuk te njihte njeri dhe ku duhej te perballoje veshtiresine me te madhe, largesine dhe MALLIN. Keshtu ishin dhe Popajt o Pellazg, i kishin provuar te gjitha, por nuk mbante me uje pilafi, kishte arritur thika ne kocke. Keshtu jo vetem per Popajt, por edhe per shume te tjere. Kujton se nuk e kane pyetur by-then ata perpara se te tentonin te kalonin klonin ne kufi, ishte jete a vdekje, por kishin arritur aty ku nuk duronin dot me.
Ishin vuajtjet e shumta qe bene Popajt te hynin ne ambasaden italiane, nuk ishin arratisjet nga kufiri ato qe i jepnin goditje politike diktatures, po pikersiht hyrja ne ambasada i drodhi kellqet. Ishte kjo qe i prishi gjumin byroisteve, se e shikonin qe po i vinte fundi ...

[Ketrin]

Pellazg!

Une mendoj qe ti duhet te shikosh me larg . Nuk duhet shume per te kuptuar qe
panvaresisht se cfare arsyesh mendon ti se i shtyne Popajt per te hyre ne ambasaden italiane, ata jane fytyra e mijera familjeve shqiptare , te varfer, te persekutuar , te internuar ne fshatrat me te humbura, ne pune te renda .

Keto jane fakte, kurse ti meresh me gjera sekondare si homoseksualiteti , krahason spiunin ne perendim, qe as qe i prish pune njeriu, me spiunin shqipetar qe per nje fjale goje te shkaterronte jeten e te degdiste ne ndonje fshat ne humbur ose me keq akoma, ne burg.

Nqs ti ke jetuar mire ne ato kohera , une mund ta kuptoj, por perpiqu te shikosh pertej hundes tende. Cdo gje eshte shume e qarte dhe nuk duhet shume zgjuarsi per ta kuptuar.
Vetem ti , Hysni Milloshi dhe ndonje veteran analfabet mund ta llogjikojne keshtu.

[master]

Pellazg
Te garantoj se Popajt nuk ishin idiote dhe trapa.
Ishin njerez me tradita intelektuale,te kulturuar dhe ishin nje familje e respektuar ne Durres.

Ke ngaterruar komplet teme dhe ke filluar ca perralla pa kuptim. Nuk ja vlen te mbushesh mendjen ty se nje sistem qe konsideron arritje eleminimin homoseksualeve ose beqarise eshte i krimbur. Nje sistem qe ktheu vendin ne kamp perqendrimi mbrohet vetem nga vampiret qe i sherbyen ose gjaku i tyre.Arritjet e 50 viteve numurohen me gishtat e duarve ndersa deshtimet dhe krimet nuk mbarojne.


Per kuriozitet.Une bie farefis i larget me ata.
Tre dite para arratisjes erdhen dhe bene nje vizite ne shtepine time. Une isha i vogel po mbaj mend qe Liliana (njera nga motrat) me ka puthur per nje ore rrjesht. Dhe kur u dha lajmi i arratisjes u kuptua pse vepronte ashtu. NUK DO TAKOHESHIM ME!!!!
Varferia kishte pllakosur shumicen e shqiptareve (fatkeqesisht pak ka ndryshuar) po kur kujtoj se ne cfare kushtesh jetonin ata ne internim. Vinin ne qytet me barkun bosh. Dhe ne mergim vuajten po aq sa ne Shqiperi. Nje vella vdiq i ri nga zemra me cfare mbaj mend.

Rendesi ka qe ishin njerez te mire. Nuk ishin kriminele dhe nuk i bene keq askujt. Vuajten per asgje dhe nuk pane nje dite te mire.Dhe sa familje si e tyre kane vuajtur?
Drejtesi nuk ka per te pasur asnjehere ne Shqiperi. Byroistet, sigurimsat,kriminelet e kuq sot kane parti te majta, te djathta bile kane edhe qeverine sic e kishin edhe dje. Asgje nuk ndryshon.

Po shpirtrat e atyre qe u syrgjynosen ne Spac e Burrel, neper miniera e ne keneta. Ata qe u eliminuan pa gjyqe dhe qe familjet u interrnua vetem se ishin intelektuale, pronare ose jo-komuniste.
Ata ju MALLKOJNE!!!!
Rrace e ndyre.

[saura]

Pellazg
Te garantoj se Popajt nuk ishin idiote dhe trapa.
Ishin njerez me tradita intelektuale,te kulturuar dhe ishin nje familje e respektuar ne Durres.

Ke ngaterruar komplet teme dhe ke filluar ca perralla pa kuptim. Nuk ja vlen te mbushesh mendjen ty se nje sistem qe konsideron arritje eleminimin homoseksualeve ose beqarise eshte i krimbur. Nje sistem qe ktheu vendin ne kamp perqendrimi mbrohet vetem nga vampiret qe i sherbyen ose gjaku i tyre.Arritjet e 50 viteve numurohen me gishtat e duarve ndersa deshtimet dhe krimet nuk mbarojne.


Per kuriozitet.Une bie farefis i larget me ata.
Tre dite para arratisjes erdhen dhe bene nje vizite ne shtepine time. Une isha i vogel po mbaj mend qe Liliana (njera nga motrat) me ka puthur per nje ore rrjesht. Dhe kur u dha lajmi i arratisjes u kuptua pse vepronte ashtu. NUK DO TAKOHESHIM ME!!!!
Varferia kishte pllakosur shumicen e shqiptareve (fatkeqesisht pak ka ndryshuar) po kur kujtoj se ne cfare kushtesh jetonin ata ne internim. Vinin ne qytet me barkun bosh. Dhe ne mergim vuajten po aq sa ne Shqiperi. Nje vella vdiq i ri nga zemra me cfare mbaj mend.

Rendesi ka qe ishin njerez te mire. Nuk ishin kriminele dhe nuk i bene keq askujt. Vuajten per asgje dhe nuk pane nje dite te mire.Dhe sa familje si e tyre kane vuajtur?
Drejtesi nuk ka per te pasur asnjehere ne Shqiperi. Byroistet, sigurimsat,kriminelet e kuq sot kane parti te majta, te djathta bile kane edhe qeverine sic e kishin edhe dje. Asgje nuk ndryshon.

Po shpirtrat e atyre qe u syrgjynosen ne Spac e Burrel, neper miniera e ne keneta. Ata qe u eliminuan pa gjyqe dhe qe familjet u interrnua vetem se ishin intelektuale, pronare ose jo-komuniste.
Ata ju MALLKOJNE!!!!
Rrace e ndyre.

Bere shume mire qe shkruajte per ta ,me te vertete qe ishin njerez shume te mire ,une kam qene e vogel ,ne gjimnaz atehere ,mbaj mend Liljanen (piktoren)
dhe Nikolla(hidraulikun),keto ishin qe leviznim ,shkonin me shume ne Durres .
Ato ishin femijet e nje farmacisti te degjuar ne Durres me mama italiane ,qe mbas çlirimit e denuan per bashkepunim me fashistet duke i çuar ne internim te perjetshem ne sektorin Kulle te Sukthit .
Liljana ishte nje grua e gjalle dhe fliste nje italishte te persosur ,Nikoja shume i urte dhe i edukuar ,me vika shume keq qe paskan vuajtur dhe jasht .

[master]

Sot fola me Shqiperine (sic bej c'do nate) dhe mora nje lajm te hidhur.
Njera nga motrat e familjes Popa vdiq ne moshe 73 vjecare.Me thane se ne cfare gjendje jetojn ata qe jane akoma gjalle.
Dhe per disa minuta tim ate me perseriti ato qe dija rreth vuajtjeve te ketyre njerezve fatkeqe faji i vetem i te cileve ishte se ishin njerez te shkolluar. As ishin marre me politike, as ishin kundershtare te rregjimit.

Dikush duhet ti shkruaje per keto histori qe te mos harron. Per te gjithe ata qe u pushkatuan pa gjyqe, interrnuan dhe terrorizuar pa asnje shkak.

[Brari]

12 dhjetori i vëllezërve Popa

Diana Ndrenika

| 13/12/2009




10 Dhjetori shënoi përvjetorin e Deklaratës Universale të të Drejtave të Njeriut të vitit 1948. Në dhjetor 2009, Shqipëria jeton në një atmosferë të zymtë. Ende nuk ka zgjidhur për fat të keq, konfliktin e madh me vetveten që shpërfaqet çdo ditë në luftën midis dy botësh. Shqipëria e këtij dhjetori është një vend ku opozita ndihet e mashtruar dhe kërkon me ngulm hapjen e kutive të votimit, dhe mazhoranca nuk pranon të dëgjojë; një vend kur në mes të Tiranës shemben pallate me fadroma policie, një vend ku nga foltorja e parlamentit përdhunohet verbalisht qytetaria, ku e zeza bëhet e bardhë e e bardha e zezë, ku goditen gazetarë dhe investitorë mediash kritike të kryeministrit; ku presionet ndaj biznesit dhe pasiguria për jetën të kallin frikën.


Por kjo ditë e madhe ndërkombëtare, mbase krejt rastësisht, në kalendarin tonë të ditëve të shënuara, rri pranë e pranë me një tjetër ditë shumë të rëndësishme për nga mesazhi që na transmeton dhe sot. 12 dhjetori ka të bëjë me një histori të largët që pat bërë shumë bujë në Tiranën e mesviteve 80-të.


Ne 12 dhjetorin e vitit 1985, 24 vjet më parë, vetëm disa muaj pas vdekjes së diktatorit, gjashtë motra dhe vëllezer të familjes Popa, hynë të veshur si turistë të huaj në territorin e Ambasadës Italiane. Çudia kishte ndodhur! 24 vjet me parë ky veprim do të trondiste nga themelet sistemin e egër të privacioneve të lirive e të drejtave të njeriut në Shqipëri.
Lindur nga një baba farmacist i përndjekur si kolaboracionist i Italisë fashiste, dhe duke patur dy vëllezër të arratisur jashtë shtetit vite më pare, ata e kishin kaluar pjesën më të madhe të jetës së tyre të internuar në një fshat të vogël. Si shumë të tjerë, viktima të luftës së klasave ishin të destinuar të kalonin atje vitet e rinisë së tyre të privuar nga e çdo e drejtë për t'u përgjigjur për "fajet" e babait, gjyshit, xhaxhait a vëllait. Guximi i tyre ishte i paprecedent në kushtet e diktatures se hekurt shqiptare. Në të vërtetë, parë nga sot, ata nuk kishin ç'te humbin tjetër, veç mjerimin e tyre te madh. Më të rinjtë rreth të 40- ve e me të vjetrit rreth te 60-ve ata kishin mbetur pa jetë private e familjare. Ndërmorën vdekjen në sy. Guxim prej të marri, apo vendosmëri e marrë për të jetuar?

Çfarë i shtyu?
Tek eci sot rrugës se Elbasanit , më kujtohet se si nxënëse në vitin e parë në shkollën e mesme të Gjuhëve të Huaja Asim Vokshi, ato ditë ne u ndaluam të ecim në trotuarin ku ecnim çdo ditë dhe rrethimi i asaj ambasade (sot ambasada e SHBA) të ngjallte frikë dhe ta bënte më të pranishëm izolimin, ndalesën, hendekun që ekzistonte mes nesh e botës së madhe. Ajo aty u bë në një farë mënyre muri ynë i Berlinit. Aty përtej portës ishte Italia, ishte Evropa ishte Amerika, (shumëkush e dinte që trualli ishte i blerë nga ambasada Amerikane vite më parë). Dhe kjo e lartësonte edhe e bënte më të paprekshme të gjithën. Fëmijë në atë kohë kujtuam se rrethimi do të zbehej me kalimin e kohës dhe ne do të rifitonim rrugën tonë. Por ne nuk shkelëm më në atë krah të rrugës për vite me radhë. Çdo mëngjes, në katër vitet e shkollës së mesme ne ndesheshim me punonjësit e policisë me uniformë apo civilë të policisë sekrete. Biseda për rrethimin herë pas here i jepte larmi bisedave tona, flitej se si ndiqeshin e si kontrolloheshin italianët që nga punonjësit më të lartë të hierarkisë diplomatike deri te te ata më të thjeshtët , se si survejoheshin ambasadori e e shoqja, kur dilnin me makina, në këmbë apo biçikletë.


Po ç'kërkonin vëllezërit Popa? Kërkonin të drejtën e tyre për të jetuar të lirë, larg privimeve e keqtrajtimeve, të jetonin në një botë që në qendër kishte njeriun e të drejtat e tij. Shumëkush në ato kohë pëshpëriste për ta , se si rronin të gjashtë ne dy dhoma të vogla të ambasadës , se si shpesh qarkullonin kërcënime ose thashetheme të sigurimit të shtetit që ata do të dorëzoheshin apo do t'i dorëzonin. Që ky do bëhej një shembull për të tërë që do të guxonin të thyenin të pathyeshmen, por e pabesueshmja ndodhi. Vëllezërit Popa u strehuan të sigurt aty për vite me radhë dhe do të dilnin nga ajo ambasadë vetëm pas ardhjes së Peres de Kuelarit, sekretar i përgjithshëm i OKB-së në Tiranë, në maj të 1990-ës, kur Shqipërisë po i afronte hapja e madhe. Për Shqipërinë ata ishin të parët që arritën në një fitore ndryshe, pa dhunë e gjak, por frut i një qendrese të paqtë por të vendosur. Ata fituan se guxuan, por edhe se për më shumë, provuan se ishin qëndrestarë në kërkesat e tyre.


Ata i paraprinë 2 korrikut '90 dhe vërshimit të shqiptarëve nëpër ambasadat e huaja, largimit të Ismail Kadaresë në tetor të 90-ës, dhe gjithë zhvillimeve që do të kulmonin me dhjetorin e 90-ës. Në një farë mënyre vëllezërit Popa shembën murin tonë të Berlinit duke vrarë njëherë e mire frikën për shqiptarët që do të guxonin më pas. Ata ishin një mësim për të gjithë.


12 dhjetori dhe vëllezërit Popa çuditërisht nuk kujtohen këtu te ne. Ata ishin të parët që hapën siparin e shpresës. Megjithëse diktatura ishte egër, e pashpirt dhe e vendosur deri në masat më ekstreme ndaj tyre, ata ia dolën! Një zyrtar i lartë i kohës ishte shprehur në mënyrën më arrogante, "edhe po të vdesin le t'i varrosin poshtë krevatit të ambasadorit..." Por ata dolën prej andej për tu dhënë shqiptarëve mbarë një mësim se ia dolën mbanë, se kishte edhe kështu, se diktatura nuk ishte e pathyeshme, se atyre gjithmonë iu vjen fundi sado idiote dhe të paepura të duken.


sheklli