Ti bëre faj

[SkenderRusi]

TI BËRE FAJ

Jam unë ajo molla, ku ti,
me vajzën tënde gdhije netët!
Që mos ju shihte asnjeri,
unë gjer përdhe i shtrija degët!

Dhe që t’ju dukej më e bukur,
cdo gjë që bënit ju të dy,
unë gjer ne maj i mbaja lulet,
dhe ftoja shumë zogj aty !

dhe di cdo fjalë që u tha,
E di, sa herë ajo u skuq!
Me dhjetra net fjalën “mall”,
dëgjoja pranë fjalës “puth”!

Në dasmën tuaj s’erdha dot.
Ku shkuleshin gjithë ato rrënjë?!
Në vendin tim dërgova kokrrat,
që të kënaqeshit të tërë!

Por mora vesh ( era më tha! )
Se pas një viti ju u ndatë!
Si borë prilli më ra ky lajm,
në syth i futa lulet, prapë!

Ti shkele rëndë përmbi të,
që ish e pastër si kristal!
Për sytë-dete të një tjetre,
ti bëre faj! Ti bëre faj!

Ti bëre faj, po të them unë,
të thonë degët që të gjitha,
ti bëre faj të thonë zogjtë,
Të thonë mijëra cicërima!

Ti bëre faj, të thonë supet,
të thonë flokët e asaj!
Të thonë buzët që t’i puthje,
Ti bëre faj! Ti bëre faj!

NË SHAH

Po bie mbrëmja qetë-qetë,
me shokun tim unë luaj shah,
Vërtet, këtu ka edhe mbretër,
Por ne i komandojmë ata!

E treta rradhë që fitorja,
vec mua po më buzëqesh,
ky shoku im pi vec cigare,
një shuan dhe një tjetër ndez!

Kur ja, tek xhami, afër derës,
kaq befasisht u shfaqe ti!
Dhe na vështrove duke qeshur,
po kujt i qeshe, nuk e di(!)

sa kohë ndenje pranë nesh,
aq herë unë u zura mat!
Tani e kisha unë rradhën
T’i pi cigaret me inat!

Një mijë lojë të bëj tani,
Unë do t’i humb një e nga një !
Sa kohë që ende nuk e di,
për mua erdhe a për të?!

Një mijë mbretër shoku im,
Le të m’i zerë mua mat!
Mjafton që ti të më kuptosh,
se ardhja jote u bë shkak!

KUR U MARTOVE TI

Ajo ditë ka qënë e diel,
Fund jave në gusht.
Dielli erdhi tek oborri yt,
mbi dritaren tënde u ul!

Natyrisht, e dërgova unë,
po ti mos u cudit! Mos!
Unë diellin që kur kam lindur
E kam pasur më tepër se shok!

Hapja moj vajzë dritaren,
Se do thyhen xhamat, ta dish!
Ai erdhi vetëm për të parë,
si të rri ty unaza në gisht!

Ai erdhi vetëm për të parë,
cfarë nuri të ka rënë sot!
Dhimbja ime me fustan të bardhë,
unë diellin s’ta dërgova kot!

S’mund të rri moj, pa e marrë vesh,
s’mund të ik pa e kuptuar dot,
në të qesh fytyra a s’të qesh!
Në ke brenda syve ndonjë lot !

Eh, si qenka kjo jeta e njeriut !
Vetëm sot e mora vesh këtë!
Vjen nje kohë
Që s’mund të kthehet mbrapa!
Vjen nje cast
Qe s’mund të ndreqet më!


UNAZA

E solli koha që edhe ty,
ta futën gishtin në unazë!
Edhe në qoftë krejt flori,
ajo për ty është një prangë…

Atë tani e ke në gisht,
ndaj shkrije nëse është e mundur,
se nesër do ta kesh në shpirt
moj budallackë e bukur!

UNË E DUA TËT MOTËR

Unë e dua tët motër,
Ajo më do edhe më shumë,
Sepse sa herë ti e godet,
aq herë më tepër vjen tek unë!

Aq herë më tepër nuk ka frikë,
Aq herë më tepër nuk nxjerr lot,
Aq herë më tepër, natyrisht,
Nga zemra e saj nuk më nxjerr dot!

Vec veten tende mund të nxjerrësh,
po të vazhdosh kështu, me grusht,
në faqet ku e godet ti,
une buzët vë edhe e puth!

KJO MOSHË RRON

Dhe vjen një moshë. Vjen.
Kur s’je më djalkë si dikur !
Lëndinash netëve më s’rend,
As qiellit, hënën, më s’ia shkul !

As nëpër pemë nuk gdhend më,
Emrin e bukur të asaj vajzës,
as yjet s’i arrin më dot,
t’ia vesh si gurë të unazës !

As shiun sia bën dot parfum,
ylberin s’ia hedh dot si shall,
As qiellin e kaltër në gusht,
s’ia pret dot për fustan!

S’të lënë thinjat për këtë,
Dëbora që po të mbulon,
megjithse ndodh edhe mes thinjash,
kjo moshë rron! Kjo moshë rron!

NDONJËHERË
“kur ndihem e vetme, e trishtuar, e zhgënjyer
dhe e braktisur, shkoj të ec në pyll, në mes
të pemëve. Ato s’më kanë zhgënjyer asnjëherë. »
Romi Shnajder

Ndonjëherë më pëlqen të bisedoj
Me një pemë të vetmuar,
T’i pëshpëris shumë gjëra
Sikur ta kem një të dashur !
T’i them se pemët prandaj janë krijuar,
Të na e bëjnë jetën edhe më të pasur !

Ndonjëherë më pëlqen të përqafoj
Një pemë të vetmuar,
Pa e carë kokën
Se mund të na shohin të tjerët!
E ku ka gjë më të natyrshme
Se sa të jesh i dashuruar,
Jo sidomos me vajzat,
Po sidomos me pemët !

Ndonjëherë më pëlqen të vdes
Pranë një peme të vetmuar,
Gjersa të bëhem blu
Të jem në krahët e saj!
Sepse e di që me gjethe
Ajo ka për të më mbuluar,
E jo me dhé qe të më rëndojë
Sikur të kem bërë faj !

Le të thonë që vdekja
S’është e bukur,
Pastaj...

MARRËZI

Pranoj mbi kryq të dorëzohem,
nëse ky kryq do të jesh ti!
Më mirë nën gozhdë e pranë teje,
Se sa larg teje në liri!

BEFAS

Befas ti qeshe.

E qeshura jote
Hapi derën
E vetmisë sime.

Më pas hyri brenda,
U bë ajër shtëpie!

NË PARKUN RINIA

Në të gjithë stolat
Është ulur dëbora.

Sybardha!
Kushedi sa është lodhur
Nga rruga përmes qiellit!

Mos e zgjoni atë!

Sot,
në këmbë ia jepni puthjet
Njëri-tjetrit!

[macia_blu]

I dashur Skender!
Drejtohem me i dashur , pasi poezia jote eshte njera nga detajet e dashurise se fjales se zgjedhur.... duke te uruar, duke te pershendetur me lejo te te lajmeroji se ne nr 3 te Kuvendit , kam botuar nje cikel me poezi nga vellimi juaj i fundit dhe eshte pritur mjaft mire ne komunitetin tone. Nderkohe dua te te falenderoj per pjesmarrjen tende ne forumin tone .
Elinda Marku!

[^VJOSA^]

Pershendetje Skender!

Vellimin me Poezi "E paske nje Mall" ma kan dhuruar shume kohe me pare dhe poezit jan me te vertet te bukura...meqense ti shkruajte disa me lart un po shkruaj disa te tjera

Na iku dhe kjo mbremje

Na iku dhe kjo mbremje keshtu:
Larg meje-ti
Larg teje-une.

Na ndajne bashke kilometra
Lumenj,
male te larta.
Midis gjithe kesaj hapesire,
si dy zogj-emrat tane!

I shpiem posten njeri-tjetrit
mbartin dashuri
pritje,
mall.
Jan zogjte me te bukur te qiellit,
me krahe cuditerisht te bardhe!

Ata i shkurtojne kilometrat
hapesiren qe ne te dyve na ndan
dhe asnjeri s'e njeh fjalen "lodhje"
megjithse e njef fjalen "larg".

O, po une keto fjale
t'i kam shkruar edhe tjeter here
natyrisht jo kur isha ne fshat
po qekurse kam ardhur ne Fierze.

Na iku dhe kjo mbremje keshtu:
Prane meje-ti
Prane teje-une.


Ne diten e takimit te pare

Fryu era dhe hodhi pluhur
mbi kemishen time te bardhe
desha ti bertisja eres
por si thash dot asnje fjale

Filloi shiu dhe u be balte
ne rrugen ku une po ecja
desha ta mallkoja shiun
por s'di pse fillova te qeshja.

Drejt meje po vinte ajo vete
dhe s'di ne ish vajze a fllad!
Desha te gjej rruge tjeter
por kembet me cuan drejt saj.

Dhe ajo filloi te qeshe
kuptohet, qesha dhe une!
Mes ne te dyve si nje ylber
dashuria ishte bere ure...


Ishte nje gabim

Si ershi e djela keshtu?!
me kete qiell?! me kete gri?!
Me kete ajer qe ta thith nuk mund
me kete muzg ku mungon ti?!

Si erdhi e djela keshtu?!
me kete vello qe me verbon
me kete dhender qe ti s'e di
ku po te con?! Ku po te con?!

Si erdhi e djela keshtu
me kete kale qe quhet "taksi"
me keta njerez qe quhen "krushq"
me kete nuse qe quhesh "ti"?!

SI erdhi e djela keshtu
si nuk ta thashe nje fjale dot?!
Qe qiellin krejt si vello ti,
prej dores sime ta kishe sot!

[Darzana]

hi
skender si antare e re e forumit, u ndala tek poezit e tua dhe i lexova . Te lumt me pelqyen shume. Nder poezit e tua qe me me ben knaqem duke lexuar ishte poezia 'kur u martove ti " Te dish me kethyen vitet e mija rinore , qe e di qe nuk mund ti kethej kurr , por duke e i menduar ato u ketheva tek nje perjetim i im . Megjithate mua me pelqyen te gjitha poezit e shkruara ketu ne forum . Por ja qe kjo me terhoqi vemendjen time . Thanks.