Të ikim, kjo ishte klithma e kohës ! Nje pjese nga kujtimet e mija .

[jonidapasho]

Alba,

Pergezime Per Inisiativen Qe Ke Marre Per Te Nxjerre Ne Pah Nje Ane Te Dhimbshme Te Emigracionit Shqiptar. Nuk E Dija Se Ata Qe Hyne Ne Ambasada Atehere Kane Vuajtur Kaq. Neve Nga Fieri I Shikonim Ne Televizor Dhe Mua Me Dukeshin Si Perralla. As Qe Me Shkonte Ndermend Qe Nje Dite Dhe Une Do Ndodhesha Ne Te Njejten Pozite.

Besoj Se Ndryshimi I Atyre Qe Iken Me Ambasadat Eshte Se Ata Ndoshta Jane Tani Me Mire Se Sa Neve Te Tjeret Qe Emigruam Me Vone (1994). Kete E Theksoj Pasi Sipas Meje Une Dhe Te Gjithe Ata Qe Emigruan Ne Greqi Jo Vetem Ishim Por Vazhdojme Te Jemi Te Humburit E "lojes". Situata Jone Jo Vetem Nuk Po Rregullohet Por Po Veshtiresohet Dita Dites.

[marcus1]

Alba, me zor i mbajta lotet tek lexoja historine tende. Une ne ate kohe kam qene 18-vjec, por fatkeqesisht nuk kisha aq mend sa te ikja edhe une. U deshen te kalonin 2-vjet qe te kuptoj gabimin tim.

[jonidapasho]

ISHTE GUSHT i 1994. Babai doli ne asistence ndersa mamaja kishte dale nje vit me pare. Une isha 15, ime moter 7 ndersa im vella 4 vjec. Duke menduar se ne Fier nuk mundeshin me te na ofronin nje te ardhme normale filluan te interesoheshin per te marre viza e per tu larguar jashte vendit, ne Greqi. Aty ndodhej dhe tezja ime prej '91 e cila ofroi te na gjente shtepi dhe pune.

vazhdon...........

[jonidapasho]

Pas shume perpjekjesh per te marre viza per ne token helene dhe pasi shitem "plackat" e shtrenjta qe kishim marre deri atehere (televizor Samsung) lavatrice dhe frigorifer nje dite mesova se per 2 dite niseshim per Selanik. Ne fillim reagova dhe i thashe mamit se nuk doja te shkoja aty pasi kisha vendosur te studioja Frengjisht bashke me shoqen time te ngushte dhe i kishim dhene fjalen njera tjetres qe nuk do ndaheshim kurre. Mami me qetesoi duke me thene se aty ku do shkonim do mundja te behesha cfare te doja dhe se aty do kishim kushte me te mira jetese pasi prindrit e mi do kishin pune. Me lot ne sy i mblodha librat e Frengjishtes, Insenshellin, bllokun e kujtimeve, sikur dicka te me thoshte se do kthehesha serish aty vetem pas 5 vjetesh.

Ori erdhi te me pershendesi dhe une u perpoqa ti mbaja lotet. I dhame fjalen njera tjetres se do ti shkruanim rregullisht por nuk e dinim se ato letra qe do mbartnin me pas jeten tone e do shkrueshin nga ne me permallim, nuk shkonin kurre tek marresi i duhur.

..........Ndersa kalonim kufirin e Kakavijes ngrita koken dhe pashe flamurin shqiptar. Ishte nje flamur i vuajtur, i zhubravitur, i vrare nga rrezet e diellit por krenar. Valevitej me krenari dhe nuk donte t'ja dinte per rrezet qe e digjnin aq shume. Kishte zhgaben dhe kjo i jepte krenarine.
Nga poshte tij kaloja une per tu larguar. Ndoshta dukesha e vuajtur, e zhubravitur nga pritja e rradhes se gjate, me njerez te vrare nga jeta dhe nga rrezet e diellit. Po per cudi ata nuk me dukeshin krenare si flamuri. Ata rrinin me koken ulur. Prisnin me ankth dhe frike te hapej porta e hekurt. Si hekur na konsideruan dhe ushtaret greke ndersa prisnim te kalonim. Ata rrinin ne hije duke pire kafe dhe duke qeshur ndersa ne ne pik te diellit prisnim te kalonim perballe ne nje parajse qe u shnderua ne ferr per disa vite me rradhe. Me ne fund kaluam dhe u nisem per tek autobuzi. Duke mbajtur time moter prej dore kthehesha shpesh prapa dhe veshtroja flamurin. Kisha filluar ta shikoja tani me te vogel , si nje pike e kuqe. Autobuzi me ne fund u nis dhe ne nje moment e kuptova se piken e kuqe do ta humbja. Kur ne horizont nuk shikoja me pike te kuqe ndjeva se dicka mu shkeput nga brenda. Ishte zemra ime qe fluturoi drejt pikes se kuqe.

vazhdon.....................

[BlueBaron]

... tema me e dhimbshme e forumit qe kam lexuar ndonjehere, histori per filma tragjedik ... nuk kam çfare te them ...

[jonidapasho]

Historia vazhdon,

Ditet e para te qendrimit tone ne Selanik ishin shume te cuditshme. Qendronim perkohesisht ne apartamentin e tezes.
Gjuhe e huaj, njerez te huaj, buke e huaj...
Deri atehere nuk kisha pare ndonjehere zezak ose kinez nga afer. Me dukej vetja si miza ne mes te qumeshtit. Pak Dite me pas mesova se do te rrininm ne apartament me vete i cili nuk ishte shume larg tezes, diku ne qender te Selanikut. Surpriza ishte shokuese.. Nje apartament gjysem bodrum qe qelbej ere egrasi. Prinderit perpiqeshin mos ta jepnin veten dhe na inkurajonin qe qendrimi yne ne "apartamentin e ri " ishte provizor dhe se ishte e vetmja mundesi me leket qe kishim sjelle nga Shqiperia. Sa te gjenin pune do merrnim nje me te mire. Kuptohet qe per mobilje te reja as qe behej fjale. Tezja na ndihmoi me dy krevate teke, disa kuverta ,carcafe e orendi shtepiake. Shume nete qaja me ngushellim duke perqafuar motren time te vogel. Si ishte e mundur te katandiseshim keshtu ? Isha mesuar ne mengjes te me perkedhelnin rrezet e ngrohta te diellit duke u perpelitur ne krevat. Tani nga dritarja e dhomes nuk shihja me diell ...........
Me ne fund erdhen dhe punet....Mamaja pastronte shtepi ne familje te ndryshme ndersa im ate filloi ne nje fabrike. E dija qe vuanin por nuk mund ti ndihmoja. E vetmja ndihme nga une ishte te mos ankohesha per kushtet e reja e te kujdesesha per te vegjlit te cilet ishin si te coroditur nga keto ndryshime.
Erdhi dhe koha e letres se pare qe do dergoja tek shoqja ime e ngushte . Shkrojta nje leter te gezuar pa permendur imtesira per banesen, punet qe benin shqiptaret ketu etj etj. Ironia ishte kur me erdhi pergjigjja e letres dhe nder te tjera nje pyetje : Keni pishine aty ne Shtepine tuaj ne Greqi ?

[ALBA]

Zebbi , MIRI98 , jonidapasho, liveintwoplaces , skuthi_vogel ju pershendes te gjithve dhe ju falenderoj qe keni marr mundimin dhe keni lexuar kujtimet dhe vuajtjet e mia , ku me keto kujtime nuk perfaqesohem vetem une por mijra e mijra shqiptare te cilat i vuajten ato dite te veshtira . Falenderoj nenen time e cila mi kujtoj keto vuajtje , ku une nuk mundesha ti kujtoja shume ngjarje , per vete fakti sepse isha vetem nje femije , dhe nuk kuptoja aq shume .

Por me sa di une ka dhe ngjarje me te vuajtura se sa kjo e imja , e sidomos ato qe kan marr rruget me skafa e nuk arriten te realizonin endrrat e tyre , duke perfunduar ne goje te peshqve . Apo atyre emigrant te cilet merrshin rruget ne kembe neper pyll , per ne shtetin Helen , ku ju thante germazi per nje pik uje ne mes te zhegut , apo rrifej nga policia greke .
Oh sa ka vuajt Shqiptari shkret , ska roman qe ja pershkruan vuajtjet e tij .

Jonida te falenderoj qe e hodhe historin tende ne kete teme , dhe historija jote ishte shume e dhimshme , ne fund kam qesh me fjalet e shoqes tende ku thote se : A keni pishin ne shtepi ? Ata qe nuk e kan provu mergimin , kurre nuk e kuptojn se sa i veshtire eshte .
Ndoshta ne Shqipri eshte lodhja fizike , por ne mergim kemi dy lodhje ate fizike dhe ate shpirtrore . Sa do qe integrohesh ne kete vend , kurre nuk te zevendesohen kultura e traditat tona me ato te hujat .

JU ftoj kush ka ndonje histori vertet te vuajtur dhe interesante ta ndaj ketu me ne .

Ju pershendet me respekt Alba

[Leila]

Alba, nga te gjitha cfare kam lexuar prej teje, kjo teme me pelqen me shume.

[Pidocchio]

çdo shqiptar eshte nje histori tragjike me vete.... por ç'fare ti besh kushtu paska qene kjo jeta jone

nuk do te mjaftonin te gjth serverat e botes per te botuar historit tona.... por nje fragment sa do i dhimbshem i cilit do person duhet te kete vendin e vet keshtu te kujtojm se sa kemi vuajtur.... dhe me sa gjak dhe djerse po hecim perpara....

e shkuara na regon dhimbjet dhe cilet kemi qene , e tanishmja çfare kemi arritur dhe cilet jemi, e ardhmja vendin dhe nderin qe na takon nga kjo histori por mbi te gjitha shpresoj qetesine e femijve tane ......

Shpresojm.

[ALBA]

Leila !

Falimderit qe ma ke pelqyer tregimin . Besoj se ishte vetem origjinali i historise time , panvarsisht se nuk munda te tregoja te gjitha vuajtjet , sepse me duhej muaj per ti shkruar , dhe shume guzim per ti rikujtuar ato vuajtje , qe sot ngelen vetem kujtime e femirise time .

Pershendetje

Alba