Gjergji Vreto

[Albo]

Gjergji Vreto ndërroi jetë pas një sëmundjeje të rëndë. Qytetar, në origjinë të familjes hierarke të krishterë; mjekë që i transmetuan kultin e detyrës. Liceist i dalluar i Korçës, studioi në Fakultetin e Mjekësisë në Tiranë e më pas u specializua në Paris një vit pranë Prof. J. J. Merland e një vit pranë Prof A. Berenstein në Nju Jork. Thuhet se dominanca e hemisferës së djathtë të trurit shprehet në qetësinë, besimin ndaj tjetrit e ndaj Zotit, në trajtimin e imazhit etj. Karakteristika të Gjergjit, një kombinim i teogonisë me kozmogoninë.
Iu përkushtua imazhit duke kontribuar në radiologji e neuroradiologji. Çdokush nga ne e ka ndier konsultën e “syrit” të tij, me shprehjen e dyshimit metodik kartezian në fytyrë kur shihte mungesën e korrelacionit klinik. Me këto premisa, me studim, me ekip, me punë vetëmohuese, me diazome natyrshëm doli në krye të radiologjisë shqiptare pas Kalmarit, Tartarit, Selenicës, Karait, Prezës. I përgjegjshëm për rolin e shërbimit si busull të vetme kishte mjekësinë amerikano-veriore dhe europiane, model që përpiqej ta kthente shkollën shqiptare të radiologjisë.
Korrektësia në punën e përditshme përpara ekranit të rezonancës, skanerit, angiografit, ekzaminim pas ekzaminimi si metronom, nga mëngjesi pasdreke vonë, të kujtonte John Irwing “përsëritja e çdo akti, operacioni, nuk është mërzitje, por progres”. Leximi natën dhe shkrimi ritual pas mbylljes se celularit ishin edukatë e ndërgjegjes së tij teologjike.

Rezultati: publikime ndërkombëtare të shumta me impakt e Hirsch factor, ndërkohë që plagjiatura ka imbibuar çdo titull. Prandaj i kërkoj ndjesë Gjergjit që për vlerat e tij mos ta thërras me tituj. Me modesti thoshte: “Kaq të vegjël sa jemi duhet të botojmë aty ku lexojnë, Amerikë, Europë, që të nxjerrim sadopak vlerat tona e që ata të kujtohen që ekzistojmë”. I përulur, por jo me vesin e të qenit diskret; ky ishte Gjergji.
Ka lënë pas një ekip të mirë, me një shkollë radiologjie që duhet mbrojtur, me një neuroradiologji intervencionuese që po trajton sëmundjet e enëve të gjakut në nivel submilimetrik pa operacion, që duhet mbështetur, pak vëmendje për ç’ka lënë, megjithëse Sofokliu na e ka thënë dy mijë e pesëqind vite më parë. Si komunitet, shokë miq, e kemi dashur Gjergjin, ndiejmë thellësisht humbjen e tij. Edhe ndonjë “salaud” e ka kohën t’i përulet civilizimit, sepse Gjergji falte.
Vështirë të gjesh fjalë për të shprehur ngushëllimet në lulen e moshës, por jeta është një teatër, thotë Shekspiri, dhe midis tragjedisë e filozofisë së grekëve të lashtë Gjergji e përballoi vdekjen i dëlirë me besimin në Zot.
Homazhet i drejtohen nënës Natasha, Erandës, fëmijëve Melina, Daniel e të afërmve.

MENTOR PETRELA