Sergej Esenin

[Dita]

NJERIU I ZI


Ah, mik, o mik,
Jam shumë, shumë i vrarë.
S’e marr vesh nga m’u shpik kjo lëngatë kështu.

S’e marr vesh,
Fishkëllin nëpär fushën pa jetë erë e marrë,
Apo mos, si gjethnaja në pyll,
Po më bie alkooli në tru.

Koka veshët m’i tund,
Siç i tund zogu flatrat;
Bën të ikë prej qafës,
S’duron dot aty.
Një i zi, një i zi,
Një njeri krejt i zi,
Sterrë i zi,
Vjen e m’ulet te shtrati.
Një njeri sterrë i zi
S’po më lë të mbyll sy.

Dhe ky sterrë njeri
Mban një libër të ndotur në duar.
Papo, krrusur mbi mua,
Si murg mbi dikë nën qefin,
Seç fillon më lexon
Për një palo rrugaç të mallkuar
Dhe në shpirt më kall tmerr e më ngrin.
Ky njeriu i zi,
Sterrë i zi!

“Pa dëgjo, pa dëgjo –
Nis më thotë, -
Te ky libër ka plot
Endërrime dhe plane.
Ky njeri paska rrojtur
Në një vend të botës,
Ku harbojnë gjithkund sharlatanë.

Dhe, për dreq, n’atë vend
Esht’ e pastër dëborë e dhjetorit,
Papo qerthuj gazmoë
Sajojnë tufanët atje.
Ky njeri paska qenë
Ndër horrat, më horri,
Ndër ata që takohen
Fort rrallë mbi dhe.

Ish i pashëm,
Madje dhe poet.
Mbase pak i fuqishëm,
Por që mbresë të linte në zemër;
Dhe ky quante vashëz fisnike,
Mikeshëz të vet,
Një dyzet e kusur vjeçe femër.

Mendje e shkathët dhe duar,
Ja ç’duhet, - thoshte ai, -
Shpirtrat e plogët janë fatzes gjithënjë.
Tjetërsohu me gjeste,
Ja ç’ka më fort rëndësi;
Do të vuash paksa,
Por, s’ka gjë!

Në shqotë e shtrëngatë,
Në thëllimet e jetës,
Ndër humbjet e rënda,
Kur mezi i mban lotët,
Të shtiresh i qeshur, i qetë,
Ja ky është arti m’i lartë në botë!”

“O njeriu i zi!
Mos e zgjat, se durimi m’u sos!
Ti nuk je polumbar,
Ndaj të zhytesh më tej mos guxo!
As më duhet në qënkej dikur
Një poet skandaloz;
Gjej të tjerë e lexoua këto!”

Njeriu i zi
Më vështron gjithë krupë,
Sytë i bëhen jeshilë prej vrerit,
Sikur do të më thotë
Se s’jam veç kusar i paskrupullt,
Që mendjen rri vras
Qysh t’i turrem, si brac, ndonjërit.

Ah mik, o mik,
Jam shumë, shumë i vrarë.
S’e marr vesh nga m’u shpik kjo lëngatë kështu.
S’e marr vesh,
Fishkëllin nëpër fushën pa jetë erë e marrë,
Apo mos, si gjethnaja në pyll,
Më ka rënë alkooli në tru.

Nata e akullt.
Hesht udhëkryqi tutje.
Vetëm fill po qëndroj në dritorez.
Mysafirë nuk pres të më vijnë.
Fusha, mbuluar me pluhur gëlqereje të butë.
Si kalorës mbi kuaj,
Drurët në kopësht po rrinë.

Diku qan një zog nae i harruar.
Po trokojnë kalorësit e drunjtë.
Pa u drojtur aspak,
Prpaë njeriu i zi
Vjen më rri në kolltuk i shpenguar,
Ngre cilindrin paksa,
Pastaj rendigotin flak.

“Pa dëgjo, - më gërthet
E më sheh në fytyrë,
Papo duke u përkulur,
M’afrohet më shumë. –
Batakçi të këtillë
S’më ka zënë syri,
Që të vuajë kot
Për gjumë.

Ah, dhe mbase gabohem!
Por, ç’hënë përjashta! Vështro:
I dehuri vallë
Ç’ dashka ende që të kotet?
Ndoshta, me kofshët e trasha,
Fshehtas të vjen “ajo”
Dhe ti do të rrish t’i lexosh
Ndonjë vjershë të mekur, plot lotë.

Milet i lezetshëm poetët!
I dua vërtet! –
Pothuaj të gjithë
Të njëjtit avaz ia thonë:
Një kursanteje, me puçërza ballit,
Një përbindësh me flokë të gjatë i flet
Për botëra e botëra,
Kapluar prej epshesh gjithmonë.

Na ishte dikur në një fshat,
S’më kujtohet tani,
Në një familje të thjeshtë fshatare,
Diku në Kalugë a Rjazan –
Nuk e di –
Një djalë sykaltër
E me flokë si ar...

Dhe ky djalë u rrit,
U bë dhe poet,
Mbase pak i fuqishëm,
Po mbresë të linte në zemër,
Dhe quante vashëz fisnike,
Mikeshëz të vet,
Një dyzet e kusur vjeçe femër”.

O njeri sterrë i zi!
Mysafir shëmtarak!
Këtë nam e ke ti qysh prej kohësh,
Jo unë!
Mbushem me mllef,
Zemërohem, tërbohem
Dhe turinjve
Ia vesh me bastun...

Hëna vdiq,
Kaltëron në dritorëz agimi.
Ah, moj natë, moj natë!
Ç’ishe sonte kështu kaq e zhgrryer?
Vetëm fill rri tani, me cilindër në kokë,
Në dhomëzën time.
Vetëm fill...
Me pasqyrën e thyer.

[Bel ami]

Nga Moska do iki se duhet ikur
C'dreq me policet e regullon
per cdo gjestin tim prej pijaniku
Cohu Sergei,marsh ne Rajon!

[^VJOSA^]

''AH memedhe, c'u bera qesharak!
Nje e skuqur me shket faqeve dhe druaj
T'i flas ndokujt, se s'me kupton aspak...
Ne vendin tim po ndihem krejt i huaj!''

C'te besh, atdhe!
Ketu arriti puna
Kujtoja se me ty jam shkrire pergjithnje.
Po sot s'u dashka arti im, as une,
Me c'po shikoj, tani s'u dashkam me!


Sa here e kam peshperitur kete strofe, jo rralle edhe denesur si femije, dhe me vinte cudi pse nuk e kisha shkruar un po dikush tjeter, dhe ne nje gjuhe tjeter. Por erdhi nje cast e u kujtova se zhgenjimet e mia i kane perjetuar edhe te tjere, madje dhe ne vendin qe naivet e pandehnin parajsen e rruzullit Jorgo Bllaci (duke perkthyer Rusia Sovjetike te te madhit Esenin)


Brengosem kur te shoh ne sy
nga dhimbja zemra s'di te heshte.
S'ka mbetur me per ne te dy
Vec bakri i shelgjeve ne vjeshte.

Te tjera buze, une e di,
Ta thithen afshn' e perveluar
Tani rigon vec pakez shi
Nga shpirti yt pergjysme shuar.

Po pune e madhe! Frike s'ndjej.
Diku mendimin duke tretur,
Nje lloj gezimi prape e gjej,
Packa se mes batakut mbetur.

Per buzeqeshje e qetesi
As e kam ndrydhur jeten time
pak rruge shkelem kushedi,
por kemi bere kaq gabime.

O c'jete qesharake kjo,
Plot paradokse dhe genjeshtra!
Varreze kopshti, pa shiko
Meshteknave u zbardhin eshtrat!

Ashtu do mbesim edhe ne,
As do lulojme, as do zhurmojme,
Kur dimri lule s'ka perse
Per to te rrime e te vajtojme?



Mbremja vetullat ngrysi. Se c'kuaj
Hingellijne n'oborr, por nuk po di
Dje na humbi rinia, me thuaj,
Dje u puthem se fundi te dy?

Trojke e vone, c'gerhet? Me ngadale!
Jeta jone as la gjurme gjekund.
Ndoshta neser, ne shtrat te spitalit
Do te prehem ne paqen pa fund.

Apo ndoshta papritur do ndihem
I sheruar e plot gjalleri
Dhe do rrij te mbaj vesh, gjer te shkrihem,
Shushurimn'e qershive nen shi.

Do harroj c'plage zemre me brejten
keta vite te turbullt stuhish
O fytyrez, e dashur, e shtrenjte!
Nder kujtime, vec ti do me ndrish.

Mund qe neser te dua nje tjeter,
Po, ta dish, dhe asaj, ore e cast,
Vec per TY, per mikeshen e vjeter
i permallur gjithnje do t'i flas.

Do t'i flas per te bukuren kohe,
kur ne shkriheshim n'endrra BLU...
koka ime e krisur, moj koke
Ku tu shkrep te me shpiesh keshtu?



C'ke qe me ngerdheshesh? Doren pse ma tund?
Ty as neper mendje nuk te shkoj gjekund.

Kam nje mike tjeter, kaq, besoj, e di
As ti hodha syte, as erdha tek ti

Dola kendej pari, jo se s;rrija dot,
Desha vec dritaren te shikoja kot .



Ti s'me do? S'te dhimbsem sado pakez?
Nuk ta mbushkam syrin apo si?
Prapseprap ti ndizesh e merr flake,
Tek shterngohesh supeve te mi.

Mike, epsh e tera, lajka s'dua,
As i vrazhed nuk te sillem dot,
Vec me thuaj: sa keshtu si mua,
Puthur e shternguar ke gjer sot?

Une e di, te gjithe hije u bene
Dhe s'ta shuan zjarrin pa mbarim
Preher pa ulur ti s'ke lene,
Si po rri tani ne preherin tim.

Nese keto caste ndonje tjeter
sjell ndermend ti, syckat tek pulit
mos pandeh se po merzitem teper,
Tjeterkend dhe un kam ne shpirt.

S'eshte fat kjo lidhje mendjelehte
po nje flake casti vec ta dish:
Sic te njoha rastesisht i qete
"Mirembetsh" do te te them serish.

Edhe ti do marresh udhen tende
Do besh pluhur ditet plot merzi
Vecse mos lakmo ti marresh mendjen,
Kujt s'ka njohur puthje e dashuri.

Krah per krah me ndonje tjeter djale,
udhes kur te shkosh ti, ku ta dish,
Mbase edhe un do kem dale
Per shetitje, e shihemi serish.

Ti me fort pas tjetrit do te ngjitesh
dhe me kryt ulur ftohtesisht,
"mirembrema!" do me peshperitesh
kurse une:'' mirembrema, miss!''

DHE ASGJE NUK DO TE ME TURBULLOJE,
S'DO ME DRIDHET SHPIRTI PER ASGJE:
KUSH KA DASHUR, S'MUND TE DASHUROJE;
KUSH U DOGJ NJEHER, S'DIGJET ME.


E fundit dhe my favorite gjithashtu

Miku im i shtrenjte, lamtumire!
Ty ketu ne shpirt te kam ta dish!
Fati po na ndan sot pa meshire,
Po diku do te shihemi serish.

Lamtumire, mik, pa fjale e lote!
Vetullat t'i ngrysesh s'ke perse,
Vdekja s'eshte e re ne kete bote,
As te rrosh nuk eshte gje e re.

[Dita]

Pershendetje Vjosa!

Per Eseninin eshte hapur dikur nje teme ne te cilen jane vendosur pothuajse gjithe poezite nga vellimi i botuar para disa vitesh ne Shqiperi. Une nje prej kontribuesve te atehershem.

Moderatorit i lutem te bashkoje temat.



Per mua me e bukura ajo qe e mban dhe ti per favorite


Miku im i shtrenjte, lamtumire!
Ty ketu ne shpirt te kam ta dish!
Fati po na ndan sot pa meshire,
Po diku do te shihemi serish.

Lamtumire, mik, pa fjale e lote!
Vetullat t'i ngrysesh s'ke perse,
Vdekja s'eshte e re ne kete bote,
As te rrosh nuk eshte gje e re.

[^VJOSA^]

nuk e kam pare ,,,po mua me ra ne dore botimi i tij dhe nuk prita ,, shkrujta disa

sa bukur edhe ti ate ke favorite ciao

[Io_e_Te]

Dita, shum faleminderit!
te gjitha keto i rilexova javen e kaluar ne rumanisht por sonte me kane pelqyer me teper se kurre!!!
edhe njeher...faleminderit

p.s: preferoni te dyja, te preferuaren time

[eris]

LETER NENES
Gjalle je, nenoke? Edhe une
Gjalle jam. Shendet me pac, shendet!
Drite e befte krejt kjo mbremje e lume
Izben tende, qe me mall me pret.

Thone se je ligur e je tretur
Nga meraku im, po nuk ankon,
Se, peshtjelle me nje shall te vjeter,
Fillikate rruges shpesh kalon.

Dhe kur mugetire e kalter bie,
Nje vegim i zi te kall ty frike,
Sikur ne nje sherr diku ne pije,
Vjen dikush e ma keput me thike.

Kot, e dashur, vuan kaq, besome,
Brenga t’i fanit keto nder sy.
S’jam aq pijanec i lig sa c’thone,
Si do vdes pa te te pare ty?

Une jam po foshnje, si nje here,
Dhe nje shprese vec ushqej ne gji:
T’iki nga ky tym e kjo potere,
Te shtepiza jone aty te vij.

Dhe do vij, kur kopshti yne i bardhe
Anekend te vishet me blerim.
Vetem ti, si tete vjet me pare,
Mos me zgjo aq heret ne agim.

Mos e zgjo ate qe shkrumb iu bene
Endrrat e moshes plot hare.
Me ka vrare jeta mjaft, o nene,
Dua vec te shlodhem e te fle.-

As t’i lutem Zotit mos me thuaj,
Si dikur ne t’arten mituri.
Ti ke mbetur ngushellim per mua,
Drite e parrefyer, vetem ti!

Ndaj merak ti mos m’u bej aq teper,
Tek e liga mendjen mos e co,
Dhe aq shpesh me shallin tend te vjeter
Fillikate rruges mos kalo.

* * *
Brengosem kur te shoh me sy,
Nga dhembja zemra s’di te heshte.
S’ka mbetur me per ne te dy
Vec bakri i shelgjeve ne vjeshte.

Te tjera buze, une e di,
Ta thithen afshn’ e perveluar.
Tani rogon vec pakez shi
Nga shpirti yt pergjysme shuar.

Po pune e madhe! Frike s’ndiej.
Diku mendimin duke tretur,
Nje lloj gezimi prape e gjej,
Packa se mes batakut mbetur.

Per buzeqeshje e qetesi
As e kam ndrydhur jeten time.
Pak rruge shkelem kushedi,
Po kemi bere kaq gabime.

O c’jete qesharake kjo,
Plot paradokse dhe genjeshtra!
Varreze kopshti, pa shiko,
Meshteknave u zbardhin eshtrat!

Ashtu do mbesim edhe ne,
As do lulojme, as do zhurmojme.
Kur dimri lule s’ka, perse
Per to te rrime e te vajtojme?

* * *
C’ke qe me ngerdheshesh? Doren pse ma tund?
Ty as neper mendje nuk te shkoj gjekund.

Kam nje mike tjeter, kaq, besoj, e di,
As t’i hodha syte, as erdha tek ti.

Dola kendej pari, jo se s’rrija dot,
Desha vec dritaren te shikoja kot.

[Cruel]

faleminderit shume juve

[Xhuxhumaku]

Sergei Esenin

PUTHME , MOJ E DASHUR

Puthme moj e dashur puthme
Gjer ne dhimbje gjer ne gjak
S’e duron dot ftohtesiren
Zemra ndezur zjarr e flake

S’eshte kupa e permbysur
Mes gazmoreve per ne
Ti nje gje kupto moj mike
Vec nje here rron mbi dhe

Shih ne mes te erresirs
Henen qe shkelqim vershon
Sikur t’ish nje korb I verdhe
Permbi toke fluturon

Puthme de se kalbesia
Kengen time ma kendoi
Ka te ngjare qielli lart
Fundin tim parashikoi

Eh moj force qe venitesh
Do te vdes kjo s’ka dyshim
Vetem dua t’I puth mikes
Buzet gjer ne fundin tim

Qe pa turp edhe pa drojtje
Embelsisht kur t’enderroj
Tok me shushurima vishnjesh
“Jam e jotja” – te jehoje

Qe si shkuma permbi kupe
Drita mos na shuhet ne
Ndaj kendo moj mikja ime
Vec nje here rron mbi dhe

Perkthyer nga Jorgo Bllaci

[Diabolis]

Yjet

Yje te qarte, yje te lartme!
Cka mbani ne vete, c'fshihni?
Yje, perqendrim idesh te thella
Si shpirtin fort ma roberoni?

Yje te shpeshte, yje te afert!
Mos cka keni te bukur, siperane?
Qe me rremben, yje te qiellit,
Me force diturite ne flakadane?

Dhe perse keshtu, kur ju shkelqeni
Mahnitur ne qiell, krahapur n'perqafje?
Shikoni me kujdes si zemren ma prekni
Yje qiellore, te largetit yje!