Tre kategoritë politike

[Brari]

G. Tema:

------

Tre kategoritë politike

Edvin Kulluri



Në sferën publike sot ka tre kategori njerëzish apo organizatash që në mënyrë të drejtpërdrejtë apo të tërthortë, janë në marrëdhënie me politikën. Këta individë e grupime u përkasin po ashtu tri sferave. Në sferën e parë bëjnë pjesë vetë politikanët ose ata që merren me politikë. Në të dytën gazetarët dhe mediat që zotërojnë dhe janë të punësuar. Në të tretën bëhet fjalë për atë që në gjuhën e përditshme quhet shoqëria civile ose ndryshe komuniteti i organizatave jo fitimprurëse.

Të trija këto sfera përgjithësisht operojnë të pavarura nga njëra-tjetra, por është po aq e vërtetë se një pjesë e tyre për shkak të ideve në rastin më të mirë dhe, detyrimeve, në rastin më të keq kanë raporte të qëndrueshme. Vartësia kryesisht buron nga pushteti politik në raport me mediat dhe shoqërinë civile. Këto marrëdhënie në shumë raste janë klienteliste dhe abuzive. Për këtë vihet re dukshëm apo në mënyrë të kamufluar një qëndrim mohues dhe kritik ndaj opzitës dhe tolerant ndaj qeverisjes.

Për definicion mund të thuhet se këto sfera janë të ndara në tri kategori. E para përbëhet nga ata që u përmbahen principeve të drejta dhe sensit demokratik në gjykim. Këta janë të prirur që të jenë kritikë ndaj çdo qeverie. Të dytët janë ideologjikët që nuk ngurrojnë të afishohen publikisht pranë njërit krah të politikës. Të dyja këto kategori dallojnë nga e treta për shkak të një premise superiore morale dhe qytetarie. Ndërsa kategoria e tretë është ajo që i shërben çdo pushtetit, çdo regjimi pra çdo partie që plotëson të vetmin kriter që këta njerëz përdorin, atë të qenit në fuqi. Kjo kategori ekspertësh, politikanësh, anal-istësh e gjithfarë lloj profesionesh, është shumë e preokupuar që të shërbejë me pathos të lavdërueshëm sidomos në kohët e vështira të pushtetit politik.

Ky perceptim është disi i vështirë nëqoftëse mungojnë ilustrimet. Për të dalluar shërbëtorët, në vend të letër-lakmusit, mund të përdoren dy çështje. Të dyja jo rastësisht janë të lidhura me njëra-tjetrën, si zgjedhjet dhe rotacioni i pushtetit. Në diskutimin për zgjedhjet zonjat dhe zotërinjtë e mësipërm kanë një qëndrim shumë solidar. Ata mendojnë se socialistët nuk i manipulojnë proceset elektorale, por bëjnë të pamundurën për të thënë se ato janë pasojë e difekteve teknike dhe me guximin e pafytyrësisë, bëjnë pjesëtare dhe përgjegjëse edhe opozitën. Edhe kur nuk shprehen hapur, thërrasin në ndihmë termin më absurd që këta këmishë-kuadratë kanë zbuluar, "klasë politike". Ky term çalon dhe rrëzohet për shkak se zgjedhjet i zhvillojnë institucionet publike në varësi të mazhorancës, e kështu që përgjegjësitë e opozitës vetëm këta kamikazë të regjimit mund t'i gjejnë se cilat janë. Për më tepër nuk ka precedent që të demostrojë se zgjedhjet ndonjëherë i ka manipuluar opozita dhe jo pushteti.

Ndërsa në ndihmë të manipulimit të zgjedhjeve kategoria e sipërpërmendur përdor prezumimin e rezultatit. Për ta kjo opozitë nuk mund të vijë në pushtet, apo Rama fiton se "ka punuar shumë" a thua se se të tjerët nuk dinë të "punojnë". Argumenti i tretë dhe më mediokër është se "socialistët janë të zgjuar dhe mund të rrinë plot 50 vjet në pushtet". Që kjo kategori është fatkeqësi është e qartë, por jo për ata vetë por për shqiptarët që i kanë jo rrallë mbi krye.

Fatkeqësisht opzita është e detyruar t'i thërrasë në tryeza, konsultime e për më keq t'i ketë edhe pjella politike si në rastin e ç'reformatorëve e "Albanirave". Mbase ky fenomen jashtëqitës i shoqërisë shqiptare do të mbijetojë edhe shumë kohë, po aq sa do të ketë pushtet e rotacion dhe si gjithmonë duan apo nuk duan do t'i shohim me sarkazëm teksa do të bërtasin për arritjet e qeverisjes së Partisë Demokratike që brenda një nate nga rrezik për demokracinë, do të shndërrohet në forcë demokratike dhe burim të progresit. Si qenie që përshtaten do të luajnë kështu rolin sarkastik dhe grotesk si i vetmi që kjo kategori i ofron publikut.

-------tema-----


Strategjia e re anti-opozitare

Edvin Kulluri

Sulmi që zoti Nano ndërmori në Lezhë ndaj botuesit Lesi dhe Preç Zogajt me ç'duket nuk është vetëm një rastësi apo shfryrje inati për atë që ata thonë e bëjnë në opozitë. Duke i njohur Kryeministrit dinakërinë dhe sensin planifikues strategjik për të dalë i fituar në çdo rrethanë, mund të thuhet se PD ndodhet përballë një sjelljeje të menduar dhe të përgatitur prej kohësh. Socialistët prej muajsh janë duke lëshuar batuta dhe tymnaja për disa aktorë politikë që tashmë po rikthehen pranë shtëpisë së tyre apo dhe janë rikthyer si në rastin e Spartak Ngjelës. E njëjta gjë ndodhi edhe me Ylli Pangon në terma të tjerë, apo dhe me ndonjë deputet themelues të PD, që tani nga ish ministër i socialistëve, është reduktuar në 'një dushkar' sipas Nanos e Dokles.

Më qartë dëshirat e pushtetit kundër opozitës vërehen te gazeta shërbëtore e tërë pushteteve të pas '90 e ç'shitura, por e pablera "Albania", e cila ka kohë që ngre në qiell militantizmin e disa segmenteve të opozitës. Në të vërtetë ajo nuk synon të vlerësojë dikënd nga opozita, por përpiqet të tregojë se çfarë shqetëson realisht pushtetin.

Kjo është fushata e kryetarit të mazhorancës dhe gjithë levave të tij në mazhorancë apo opozitë e në media, për të frenuar hapjen e pashmangshme të opozitës. Kjo lëvizje për të delegjitimuar njerëzit që rrisin aksionet e PD, kërkon që të rrisë sensibilitetin e dy kategorive. Të parët janë të lëkundurit, të cilët duke qenë se kanë gjykim shpeshherë mekanicist, por jo racional mbi politikën, mund të bien pre e këtyre shantazheve. Së dyti janë radikalët e opozitës që nuk kuptojnë se të vetëm nuk mund t'i bindin dot shqiptarët për të votuar dhe se reflektimi mbi historinë 12 vjeçare është veçse avantazh dhe jo humbje krenarie.

Tashmë ky diskutim ka filluar në publik. Selia e demokratëve ka lëshuar dy sinjale të forta përmes Ngjelës e Topallit, e cila si politikane inteligjente dhe e përcaktuar, e kupton se nga dhe si i vjen e mira Partisë Demokratike. Nën tezën e bujshme të Berishës pothuaj një vit e gjysëm më parë për hapjen e PD ndaj aleatëve dhe shoqërisë civile, tashmë po rreshtohen disa njerëz dhe media rilevante. Takimet e liderit të PD me mediat dhe shoqërinë civile e kanë acaruar ambjentin socialist, e kështu që reagimi nuk vonoi të vinte.

Në thelb ky sulm në fushën kundërshtare nuk është iracional dhe i pambështetur në arsye të mirëqena. Guri i fundit i mazhorancës pas rrëzimit të mitit Rama, tashmë nuk ndodhet mes socialistëve. Mazhoranca nuk ka më argumenta për të treguar superioritet ndaj kundërshtarëve, dhe meqenëse zgjedhjet parlamentare janë pranë, atëherë duhet të shpikin diçka për të bërë avantazh. Termi më i duhur në këtë rast do të ishte dizavantazh i opozitës që në mënyrë indirekte do të thotë më shumë vota rozë.

Me pak fjalë kjo quhet konkurrencë në dobësi, çka nuk është në vetvete garë, por obskurantizëm dhe paaftësi politike. Të thuash se PD është më keq se ne, nuk prodhon politikë dhe përfitim për publikun, por nihilizëm negativ. Në këtë retorikë është për fat të keq ortake dhe një pjesë e inteligjencës që bëhet e famshme nëpër ekrane po pa trguar se ç'ka bërë për t'u quajtur e tillë. Që socialistët janë më sistematikë dhe më të planifikuar se oponentët e tyre demokratë, mund të pranohet, por në politikë gara është edhe morale. Skenarit të Nanos për të penguar hapjen e PD kjo e fundit duhet t'i përgjigjet me vendosmërinë për të përballuar pakënaqësitë e vogla mediokre dhe emocionale që mund ta pengojnë këtë proces. Kështu PD duhet të kuptojë se ajo që nuk duan socialistët duhet bërë pa hezitim.

-----------

tema