Natori i persiatjeve

[Diabolis]

Një pendërënë dhe një skelet

Me gjysëm të Hënës shfaqur përmbi krye, në gjysëm të vitit për nga muajt, pothuaj në gjysëm të gjysmës për nga ditët, më 06-06-06, ndërsa tokësorët presin më kot t’ju dalë Djalli, mbledh koskat dhe nis të zbres poshtë.
Astrologjia dhe Kabalistika janë në favor të përmbushjes të misionit tim, por ajo që do ta shokojë, tundojë dhe ngjitë atë lart është pasioni më i fundit dhe ende i paemër i atyre lart.
E gjej ku e kam lënë, me gjysmën e gjysmës së pendëve të parëna rënë, mbi gjysmën e gurëve të pirgut ku ishte ulur, dhe, ma merr mendja, me gjysmën e mendimeve të mbrapshta diku në gjysmën e trurit në gjysëm të kokës.
hë më thotë
erdha i them
pse më thotë
më ka marrë malli i them
ku të ka shpënë më thotë
para teje i them
Ai nuk ka pse të vazhdojë, djallëzisht, si një spirale e këputur, një gjashtë ajrore, e solli bisedën atje ku mbyllej. Në ç’temë i përgjigjem vetes që mendon se duhet të hyj drejt e në temë.
erdha të të marr i them
merrmë thotë
veri keto syze dielli i them
pse më thotë
ashtu është moda i them
këtu është natë më thotë
na duhen atje lart i them
është diell i fortë më thotë
jo janë prozhektorët i them
s’ja u kam parë rrezet më thotë
nuk drejtohen këtej i them
po ku më thotë
mbi një të sëmurë i them
pse më thotë
duan ti bëjnë autopsinë i them
të sëmurit më thotë
ta shpjegoj rrugës i them
për ku më thotë
për në atë botë i them
në atë gjysëm botë më thotë
si të duash i them
të më mbash në kurriz më thotë
mirë i them
mblidhmi dhe puplat me thotë
pse i them
të mi ngjitin ata lart më thotë
po ata ti shkulën i them
pikërisht më thotë
po si do t’ja dalësh i them
mbi skeletin tënd më thotë
e the njëherë i them
mi jep syzat e tua më thotë
pse i them
nëmi më thotë
urdhëro i them
t’ju heq xhamat më thotë
pse i heq i them
ç’të duhen më thotë
të mbrohem nga prozhektorët i them
ti je skeleti i një kafke pa sy më thotë
atëhere për modë i them
kjo është modë e re më thotë
cila i them
skeleti të vërë skeletin më thotë
më shkojnë i them
të qëndrojnë më thotë
mirë i them
s’kam parë njeri tjetër më thotë
vërtet i them
vërtet më thotë
vërtet, vërtet nuk ka zbritur njeri këtu i them
ka zbritur më thotë
kush i them
dhjetra më thotë
atëhere pse the nuk kam parë njeri i them
se nuk i kam parë vërtet më thotë
si ka mundësi dy të vërteta: kanë zbritur dhe nuk i ke parë i them
ju kam dëgjuar hapat më thotë
mund të kenë rënë gurë i them
ju kam ndijuar erën më thotë
mund ti dallosh njerzit nga era i them
mundem më thotë
me hundë i them
më nuhatje më thotë
mos je qen i them
jo, por kanë zbritur dhe qenër më thotë
ç’kanë bërë i them
kanë lehur më thotë
vetëm kaq i them
më kanë shkulur puplat e bishtit më thotë
e lamë tek njerzit i them
kë më thotë
bisedën i them
le ta mbajnë më thotë
sa zemërgjërë i them
janë njerëz të mirë më thotë
nga e di ti i them
ta thashë më thotë
ç’më the i them
nga era më thotë
si mund ti thuash nga era që njerzit janë të mirë i them
kollaj më thotë
si i them
mbajnë erë njeri më thotë

[Diabolis]

njezet e tre e pesedhjete e nente e nje
njezet e tre e pesedhjete e nente e dy
njezet e tre e pesedhjete e nente e tre

nuk kam kohe, nuk kam kohe
nata po shkon dhe une bashke me te
jam i lodhur, sapo na zbuan prej andej
qiellin na e mbyllen
mire na e bene por une i tregova tij ate
ai e pa me syte e tij dhe e degjoi me veshet e tij
tek kendonte mbi nje trup te sakatepsur po une, une ku te te gjej?
ishte i bardhe, bardhesi e tejshikueshme, pezull permbi
perreth drita, prozhektore, lupa, hije, dritehije, dhe nje gjenital mashkulli ne duar doktorash!
Asht ba synet, s'asht ba synet
asht
s'asht
po ne eshte
me kesmet, po ne s'eshte
shkenca flet


O njerez!
A se shihni? Eshte femer!
Peri.
Ai vajton permbi... po une, une...

pendereni i drejtohet me gjithe vulgaritetin e papende:
c'***** e do?
e ai i thote nuk i kam thene sot te dua
po thuaja
si tja them
shqip
ai ..., ne fakt nuk ja thote, ata nuk e lene, ne na zbojne,
vazhdojne te perplasen koke me koke me **** ne duar
ne ikim, thesi me pupla mbetet lart, kushedi kush do beje nenkrese me to, e kushedi kush do fleje, do shohe endrra te bukura, larg ketyre me dhoma morgu.
pendereni qan
une s'kam lote
ai lart, ai i vogli fare, i tejdukshmi, llamburitesi i thote asaj te dua, ata e zbojne mes zallamahise, ndryshe nga ne qe na futen poshte atij nuk kane cti bejne, ai eshte eterik
jehonat e zerit te tij mbyten nga zhurmat
pendereni qan
une s'kam lote
kishe te drejte me thote
cfare i them
per syzat me thote
cfare i them
duheshin me thote
po i them
me xhama te erret me thote
po i them
mi pe lotet me thote
po i them
po ti si nuk qan me thote
une s'kam lote i them
s'ka mundesi me thote
ka i them
si me thote
eja i them
perseri me thote
jo, jo i them,
ku me thote,
ketej i them
ku me thote
tek burimi i them
c'uje me thote
laji syte i them
ai i lan, shfryn
uje i hidhur me thote
jane lote i them
lote me thote
te mite i them

njezet e kater!

ne kemi gjithe kohen e nje dite, per te vrare mendjen (kupto kohen)
ne kemi gjithe mendjet e nje kohe, per te vrare ditet (kupto mendjen)
ne kemi gjithe ditet e nje kohe, per te vrare veten! (KJO NUK KUPTOHET)

[Diabolis]

Mëngjesi na gjen ku na la nata. Une shoh përtokë ai sheh perqiell. Unë s’pres asgjë prej asaj bote; çuditem ç’pret ai. Nuk e pyes. Orët kalojnë pandaluar si karroca të postës pa pasur për ne asnjë fjalë. A jemi të humbur kur jemi adresë humbur? Pothuajse, ne mund të shkojmë në rrugët e botës, ne i njohim ato, por bota nuk e njeh udhën tonë, nuk do ta njohë. Përsiatjet mi ndërpret ai me një kërkesë të çuditëshme.
Me shih në sy me thotë
Të pashë i them
Me afër më thotë
E çfarë i them
Kanë lotë më thotë
Jo i them
Si ka mundësi më thotë
Të janë tharë i them
Jo më thotë
Si jo i them
Unë shoh turbullt më thotë
Si turbull i them
Turbull më thotë
Më sheh mua i them
Të shoh më thotë
Sa brinjë kam këtu
Pse e ke një të thyer më thotë
(oh... Zot ta dija...
me dhemb brinja)
sa brinjë kam në këtë anë i them
dhjetë më thotë
ti sheh kthjellët i them
atëhere pse shoh në qiell, porsi re, thesin me puplat e mia më thotë
kaq shumë i do i them
po më thotë
vizion i them
shikoje vete më thotë
vizionet e të tjerëve nuk shihen i them
jo vizionin më thotë
po kë i them
thesin më thotë
thesin i them
thesin më thotë
po ku i them
në qiell më thotë
nuk fluturon thes i them
po eshte me pupla me thotë
më i rëndë i them
më i lehtë më thotë
si kështu i them
janë puplat e mia më thotë
të duket ty i them
ti më the që shikoj kthjellët më thotë
të thashë i them
shikoje më thotë
po mirë i them
Ngre kokën nën kercitjen e dy tre koskave dhe shoh, si një re të murme, thesin me pendët dhe puplat e tij. Përhumbem në fëmijëri. Në gishtin e dorës mbaj një pupël të vogël e të lehtë që sapo ka shkundur ndonjë harabel, i fryj ëmbël dhe ndjek dirigjimin që ajo i bën orkestrës së pranverës; notat e fundit të flladeve më dalin nga koka me përdhunë, ai më shkund i trembur.
Je mirë më thotë
Më mirë se kurrë i them
Kujtova se ike më thotë
U ktheva i them
Sa më trembe më thotë
Ke frikë nga vetmia i them
Prania jote nuk e përjashton vetminë më thotë
Vërtet i them
Po më thotë
Ti thua se ne jemi dy dhe përsëri jemi të v e t m u a r i them
Ne mund të jemi qindra e të jemi të vetmuar më thotë
S’më duket kështu i them
Po thesi tu duk më thotë
Po i them
Më ndihmo ta marr më thotë
E pamundur i them
Pse më thotë
E kush i ka kapur retë e qiellit i them
Unë më thotë
Kapi përsëri i them
Por nuk kam pendët më thotë
Atëhere i them
Më ndihmë më thotë
Si të të ndihmoj i them
Ja kështu më thotë
Ti do që unë të bëhem shkallë i them
Po më thotë
Ngjitu i them
Nuk i arrij dot më thotë
Zgjatu i them
Nuk zgjatem dot më më thotë
Hidhu i them

Lavdi thesit me pupla, një cep të të cilit ai shtrëngon i gëzuar, ai nuk bie të thyejë turinjtë para këmbëve të mia.

Po të them unë mbytu do mbytesh i them
Do mbytem më thotë
Budallë i them
Faleminderit më thotë
Unë të them budalla ti më thua faleminderit
Unë nuk të thashë faleminderit se më the budalla
Po pse ma the
Se më ndihmove për thesin më thotë
Të lutem i them
Për çfarë më thotë
Më jep thesin i them
Urdhëro më thotë

Shpuplos thesin e puplave që e mbaj sikur ta kisha nënkresën që një student a i dashuruar mbart me vete, ve kokën në të dhe mbyll kapakët e syve pa zhurmë. Gurgullimë ujrash, zëra zogjsh, ngrohtësi dielli, aromë toke, një gjendje prehjeje të dëshiruar.

Ç’po bën?
Po fle.
Mos fli!
Nuk po fle.
Po fle apo nuk po fle?
Për prehjen që më jep çasti po fle, për fjalët që po të përgjigjem jam zgjuar.
Je i zgjuar.

Parapëlqej të mos i përgjigjem por të shijoj kënaqsinë që të jep një prehje e tillë me dikë pranë. Muskujt ç’tendosen, buza gjen vendin e saj të prehjes – në gaz, kur ai më pyet:
Pse qesh?
Mu kujtua diçka.
Çfarë?
Një lojë.
Çfarë loje?
Loja e nënudhëve.
S’e kam dëgjuar më parë.
E dëgjove.
E dëgjova. Çfarë loje është kjo? Ç’janë nënudhët?
Nënudhët janë udhë të hekurta, hekurudha, që shkojnë tuneleve të nëntokës ose urave të mbitokës, mbi të cilat kalojnë trena me njerëz.
Po atje nuk luhet?
Pse jo?
Është me rrezik!
Më të madh se ai që mendon ti!
Dhe ti e merr parasysh?
Jo.
Si jo?
E marr brendasysh.
Si brendasysh?
Mbas kapakëve të syve.
Po si?
Si tani.
Si si tani?
Si tani.
Ti fle!
Po ... dhe ... jo.
Intriguese.
Vërtet.
Ma trego.
Më flihet.
Ma trego!
Më prehet.
Të lutem!
ëëëëë
Ti po ndjell gjumë.
gëë
Ti po gërhet.

Kthej pak kokën anash për të ndërprerë gërhitjen e lehtë dhe si në një sallë teatri, koncerti, kinemaje pak para fillimit ul dritat dhe kur tok me to janë shuar dhe të fundit tinguj njerëzore, ngre siparin dhe derdh mbi skenë dritën e prozhektorëve. Ju mund të mos ju pëlqejë një shfaqje, por këto çaste s’kanë të krahasuar, prandaj ju shkoni sërish atje dhe prandaj ... ju bini në gjumë. Kësaj here shfaqjen time e ndërpreu britma e fortë e tij, si e një konduktori treni që kërkon të shkundë udhëtarët e përhumbur kur treni ndryshon itinerar.

Ç’dreq loje është kjo? Do ma thuash apo jo?
Me një kusht i them
Pranoj më thotë
Pa e dëgjuar kushtin i them
Fillo më thotë
Mos më ndërpresësh asnjëherë i them
Nuk të ndërpres më thotë
Sapo e bëre i them
Ti nuk ke nisur më thotë
Nisa i them
Nis më thotë
Mos më ndërprit

Ai shtrëngon buzët dhe unë nis i rrëfej “Lojën e rrezikshme të nënudhëve.”

[Diabolis]

Unë pres që ai të hapë gojën.
Ai pret që unë të hap gojën.
Unë i kam thënë atij të mos më ndërpresë asnjëherë.
Ai nuk më ndërpret as në heshtjen time.
Kalojnë minuta, orë, ditë, javë, muaj, vite. Kalon një eklips hënor, kalojnë dy shpërthime vullkanike, tre tërmete, katër hurrikane, pesë ciklone. Lufta vazhdon.
Ne jemi të sigurt në bunkerin e heshtjes. Si dy ushtarë të harruar në frontin e një beteje të mbaruar që pijnë të njëjtën cigare, cigare mbas cigareje, deri në përfundimin e paketës, pa folur, pa guxuar heroizmin, me frikën arratisur diku llucave të llagëmeve në llogoret që ata vetë i hapën me kohë të mirë, në pritje të diçkaje që mund t’ju vijë vetëm nga qielli ...përveç shiut dhe borës. A bëhen ata merak në vjen një i tyre dhe ju thotë S’kini turp? A bëhen ata merak në vjen një i atyre dhe ju fut nga një plumb? Për këtë të fundit them se bëhen merak. Kjo do t’ju prishte ritualin e kalimit të prushit nga dora në dorë, shijen e gojës së një tjetri pa e puthur. Shihini! Ata nuk rrinë përballë njëri tjetrit. Nuk duan të shohin të mbjellë në ballin e tjetrit trëndafilin e kuq.
Unë pres që ai të hapë gojën. Unë pres që ai të mi ndërpresë këto përsiatje.
Ai pret që unë të hapë gojën. Ai pret që unë t’ja tregoj këto përsiatje.
Unë pres.
Ai pret.
Ju ç’dreqin prisni? Ju i dini të gjitha. Ju jeni superiorë! Kujtohuni se jeni të tillë.
Ne presim.
Ju prisni. Jo Ju. Thikat Tuaja me dy tehe presin në të dy krahët ... krahë.
Ata rënkojnë, ato qajnë.
Ne heshtim dhe në heshtje shohim njëri tjetrin. Një grusht i ngjeshet malit mu në zemër. Është Migjeni. Mali ndjehet i dobët, lëshon përrenj gurësh.
Ne largohemi në një vend më të sigurt - gropa e një predhe të sapo shpërthyer. E dimë që këtu s’na gjen gjë. Nuk besojmë teorinë e probabilitet. Nuk besojmë se na zë plumbi gropave. Unë jam skelet, ai pendërënë. Besojmë se topçinjtë kanë mbledhur aq shumë plaçkë lufte sa s’kanë ku ta fusin; kujtohen për municionin, po ta lënë në arka do ti urdhërojnë të vijnë ta marrin përsëri. Atëhere vendi do të qelbë erë kërmë, qielli do të nxijë nga sorrat dhe shkabat, peisazhi do të jetë me hijena e çakej, largpamësit shohin ujkun në majën e malit duke rivendikuar uuu. Topçinjtë shprazin dhe predhën e fundit. Në lokalitetin N punohet me tre ndëresa, 24/7, 365/365, 365/365, 366/366, 100/100.
U trembe më thotë
Jo i them
Pse ja mbathe më thotë
Nuk ja kam mbathur kurrë i them
Nuk thashë kalit patkonjtë më thotë
Nuk thashë që the i them
Gënjeshtar më thotë
Unë nuk kam thënë kurrë një gënjeshtër i them
E di më thotë
Kur e di pse më thua gënjeshtar i them
Sepse je më thotë
Unë nuk kam thënë kurrë një gënjeshtër i them
Po më thotë
Si po i them
Ja kështu më thotë
Si ja kështu i them
Ti i thua gënjeshtrat në çift që të riprodhohen më thotë
Çfarë i them
Fjalia Unë nuk kam thënë kurrë një gënjeshtër e ka gënjeshtrën brenda më thotë, ti thua që s’ke thënë ndërsa e thua; një plus një baraz me dy më thotë
Kaq kollaj i them
Si ti më thotë
Si si unë i them
Si ti kur rrëfeve Lojën e rrezikshme të nënudhëve më thotë
Të pëlqeu i them
E mbarove më thotë
E mbarova i them
Shumë shpejt e rrëfeve më thotë
Me shpejtësi skëterre i them
Mua më pëlqeu, por... më thotë
Çfarë por i them
Por ata nuk e dëgjuan fare më thotë
E pastaj i them
Nuk bëhesh merak për ta më thotë
Bëhem i them
Po atëhere më thotë
S’kam farë meraku i them
Qumështi ti më thotë
Mbase ata na kanë përgjuar i them
Ata na përgjojnë më thotë
Atëhere del që e kanë regjistruar Lojën e rrezikshme të nënudhëve i them
Jo më thotë
Pse jo i them
Sepse ata mund të regjistrojnë fjalët me shpejtësinë e zërit por jo me shpejtësinë e sketerrës, ata mund të hyjnë në kompjuterin tënd por jo në trurin tënd më thotë
Sa keq i them
Vërtet më thotë
Vërtet i them
Vërtet ti do të doje më thotë
Vërtet do të doja të hynin në trurin tim i them
Mos të duket zgavra e kafkës si shpellë thesari më thotë
Pse i vë shpellës bisht i them
Thesari është bishti më thotë
Po i them
Sqaromë më thotë
Kujto një shpellë i them
E kujtova më thotë
Vë bast se ka qënë një shpellë më piktura parahistorike apo mbetje njerëzore i them
E fitove më thotë
Shpella është vendi i shënjtë i jetës. Thesarin e futëm në shpellë falë kësaj shënjtërie; thesari i jep shpellës vlerë, shpella i jep thesarit shënjtëri i them
Filozofi më thotë
Mbase i them
Të vazhdoj unë më thotë
Je i lutur i them
Kafka jote mund të mos jetë shpellë thesari, por një shpellë që ka jetë, apo duke gjykuar se qëndron mbi një skelet brinjëthyer së paku ka pasur jetë, për shkurt, bëhu zotëri dhe falmi bishtat deri në fund të fjalisë, një shpellë jete, për të cilën bishti, ashtu si për njeriun në rrugën e gjatë të evolimit, është një atavizëm. Shpella ka pasur bisht jetën, njeriu ka pasur bisht bishtin. Shpellë pa jetë, njeriu pa bisht. Shpella. Njeriu. Shpellanjeri. Njeriushpellë. Boshllëk më thotë.
Ogurzi i them
Jemi ulur mbi të njëjtët gurë më thotë
E di i them
Dhe më bisht, nëse, më thotë
Mund ta themi i them
Të zura më thotë
Kos i them
Pse e prish më thotë
Kë i them
Qumështin e filozofimit më thotë
E çfarë e bëj i them
Kos më thotë
Ta ndreq unë i them
S’më pëlqen ajo fjala ndreq më thotë
Pse i them
Vjen nga dreq -në dreq-n’dreq-ndreq më thotë
Ta rregulloj unë i them
Vete gjatë më thotë
Pse i them
Na duhet të bëjmë zgjedhje, të zgjedhim kuvendin, këta qeverinë, qeveria të krijojë Institutin e Kosit dhe të të emërojë Drejtor i Përgjithshëm, që ti të hartosh rregulloren, pastaj të ta miratojë qeveria më thotë
Po ne jemi vetëm dy i them
Harrove atë lart më thotë
Po mirë tre i them
Demokracia në veprim më thotë
Po mirë, sikur ta ujdis i them
Ta ujdisësh më thotë
Po ta ujdis i them
Do ti rifitojë vetitë e humbura mbas ujdisjes më thotë
Do të jetë po se po i bardhë, i rrjedhshëm me patjetër, me erë karakteristike, i ushqyeshëm i them
Po mirë, ujdise më thotë.
Ai shqyen sytë duke me parë ti hedh një kutruve ujë kosit, zë kokën me krahët pa flatra kur unë e kthej në shishe, e tapos dhe e tund e shkund nën ritmin e një muzike që ai s’do ta dëgjojë; me sumbulla lotësh në sy sa flluskat në kupë me flet kur unë ja zgjat plot e përplot:
Po kjo është dhallë!
Gëzuar i them
Nuk mundem më thotë
Pije se është e freskët i them
Si mundesh më thotë
Mundem i them
Ah më thotë
Çfarë i them
Mundesh apo mundesh më thotë
Të dyja i them
Dmth ti mundesh më thotë
Padyshim i them
Ti mundesh ta ritregosh dhe Lojën e rrezikshme të nënudhëve më thotë
Mundem i them
Ngadalë më thotë
Sa ngadalë i them
Me shpejtësinë e zërit ose me shpejtësinë e dritës, jo më shumë më thotë
Në mundem i them
Përsëri dy më thotë
Nuk është faji im i them
Atëhere nuk na mbetet tjetër veçse me u ndesh më thotë
Po, m’u ndesh i them
Po fitove ti unë e bëj gëzuar me dhallë. Po fitova unë ti ritregon Lojën e rrezikshme të nënudhëve me shpejtësi të kapshme për shqisat dhe veglat njerëzore më thotë
Qe skeleti i them
Qe pendërëni më thotë
Ne ja shtrëngojmë njëri tjetrit gjymtyrën e përshëndetjes fort e më fort, lëmë mënjanë kupat me dhallë, përshkrënditmin sytë me egërsi urrejtjeje, dhe mbas dy a tri sjelljesh rreth e rreth mejdanit biem rungu-çungu në përpjekjen për ta vënë tjetrin poshtë. Por ne kemi harruar një gjë të vogël. Vë bast – dhe ju.

[Diabolis]

Ju humbët! Nuk duhet të vinit bast me mua, me një profesionist që e di përfundimin pa nisur ndeshja, por në ju dukej e moralshme dhe donit të fitonit, ju duhet të kishit vënë bast kundra meje dhe të kishit fituar. Si lojtar jam i zakonshëm dhe ndonëse i kam provuar të gjitha rrugët për të komunikuar me profesionistin atje lart, ...atje, atje, ngrijeni gishtin tregues të dorës së djathtë në jeni djathto apo së majtë në jeni majto, nuk kam mundur ta bëj dot deri më tani. Pse nuk ja u thashë këto më parë? Po ja u them tani dhe po ju uroj: përgëzime, ju fituat!
Tani më lini t’ju tregoj atë gjënë e vogël që ne kemi harruar, e cila si një gotë me ujë që nuk shuan dot një zjarr, nuk mund tu shuajë ju prushin e kureshtjes. Ne, unë skeleti dhe pendërëni jemi pjesë të të njëjtit trup, në ndeshjen mes nesh nuk ka fitues, ashtu si nuk ka fitues midis dy duarve që drejton e njëjta kokë në ndeshjen shpullash me faqet e veta. Do të thotë kjo se nuk ka asnjë mundësi që pendërëni ta bëjë gëzuar me dhallë; më falni, gati harrova me cilin ju, do të thotë kjo se nuk ka asnjë mundësi që unë të ritregoj me shpejtësi të kapshme për shqisat dhe veglat njerëzore “Lojën e rrezikshme të nënudhëve”? Për këtë të fundit unë s’vë bast, ndërsa për atë të parën edhe po të vë bast ai do të prishet, sepse dhalla do të kthehet në hirë e llum, vetëm llum, masë e njomë me myk sipër, masë e thatë në fund të gotës deri sa ndeshja të luhet në kohën e rregullt, shtesat, dënimet. Pëndërëni i dinte këto kur unë thashë “Qe skeleti”, e dinte dhe që unë e dija, kur tha “Qe pendërëni”, por mjafton vetëm ideja që ai pranoi të luante shijet e veta aristokratike për të dëgjuar një histori, që ta respektojmë si para se ti theshim këto fjalë.

Sëpata ka rënë tre herë.
Pendërëni im dhe unë kemi nisur përpendjen epike.
Pendërëni im dhe unë skeleti afrohemi drejt hapash të sigurt. Ç’është ky lahutar? A vjen prej katundit a prej legjendës? A nuk derdhen katundet në metropol? A nuk u kthye lahuta në objekt zbukurimi? A nuk vdiq lahutari i fundit shekullin e kaluar? Pastaj, ku ka legjenda sot. Legjendës i duhet një shekull të thuret, tre shekuj të këndohet, tre mijëvjeçarë të besohet. Të besohet që legjenda s’ka qënë legjendë.
Pendërëni im dhe unë dihatim. Gjethet e përsëritëshme të vjeshtës ... dridhen!
Gëëëzh, gzhzhzh ... është motoseka e druvarit. Më këputen mendimet si pema e sapoprerë. Mbi koskën e hundës sime thyhet veza e një zogu që ra prej forcës së rëndesës më shpejt se foleja e vet prej pemës. Në një çast, vetëm në një çast, pashë embrionin e tejdukshëm, çastin tjetër çerdhja e mbuloi. Oh... Ndjehem vrasës, kriminel. I jap vetes gjithë forcën që kam për ta vënë poshtë pendërënin nga e djathta ime. Forca ime shkon tangent. Pendërëni në të njëjtin çast më tërheq me gjithë forcën nga e majta e tij. Forca e tij vjen rreth boshtit. Forca e përftuar na sjell rreth vedit dhe na shtyn tutje.
Pendërëni dhe unë skeleti i tij përplasemi me këmbët e një druvari; këmbët e një druvari përplasen me penderënin tim dhe me mua. Majat e thikave të sharrës së motosekës së druvarit pikojnë tallash.
Po ju këtu e gjetët të zhgryheni? Hajt, ikni përplasuni gjetiu. Këtu punohet.
Por ne kemi gjetur ekuilibrin. Një herë e vë unë pendërënin poshtë, një herë më vë ai mua. Unë e kthej në krahun kundërorar ai më kthen në krahun orar. Djep në përkundje. Fytyra e druvarit në orën dymbëdhjetë duket e zhduket duke qënë po aty - statike. Pyes druvarin në fytyrë duke i thënë vetëm një fjalë sa herë që kthej pendërënin:
Përse
Punohet
Këtu
Nuk e sheh? - dëgjoj të më përgjigjet.
Shkon gjatë ti them se unë herë e shoh herë nuk e shoh fytyrën e tij pa lë më shumë, ndaj me mundim i them shkurt:
Nuk
E
Kuptoj
Pendërëni gjen rast të qeshë. Unë gjej rast ta rivë poshtë, t’ia ndyj ato dy pendë që i kanë mbetur.
S’marrke vesh nga kjo botë ti – më thotë druvari.
Atëhere unë ftillohem se në përpendjen e sipër të betejës epike unë skeleti dhe pendërëni im kemi dalë mbi sipërfaqe, kemi dalë nga “ajo” botë në këtë botë.
Marr
Vesh,
Marr,
Vesh,
E çfarë merr vesh?
Zhurmën
E
Motosekës
Tënde
E pse bën zhurmë motoseka?
Për
Të
Lajmëruar
Zogjtë
Të
Lënë
Foletë
Para
Se
T’u
Pritet
Pema
Kur thashë unë që ti s’merr vesh.
Marr
Vesh
Marr
Vesh
Po vishe pra të shkretën, se e shpuplose fare.
Unë gjej rast të qesh, pendërëni im të më verë poshtë.
Druvari ulet këmbëkryq dhe nxjerr prej një qeseje të trashë plastike: eshkë, masat e strall, i vë në gjurin e majtë, pastaj nxjerr letër e duhan dhe fillon të dredhë një cigare të përkryer kryesisht me gishtat e stërvitur të dorës së majtë. Unë gjej rast të marr sysh rreth e rrotull. Vetëm toka nën djegien e një meteoriti në atmosferë mund të mbajnë aq zi dhe shkatërrim. Dhe vetëm toka e mbjellë me duhan nën djegien e një meteoriti në atmosferë mund të sjellë të tillë tym.
Përse
I
Prisni
Gjithë
Këto
Drurë
Për trupa
Po
Trupat
Pse
I doni
Për lëndë
Po
Lëndën
Pse
E
Doni
Për ta bërë bluazhga
Po
Bluazhgat
Pse
I doni
Për ti bërë tallash
Po
Tallashin
Pse
E
Doni
Për ta bërë qull
Po
Qullin
Pse
E
Doni
Për ta bërë letër
Po
Letrën
Pse
E
Doni
Për ta bërë libra
Po
Librat
Pse
I
Doni
Për të mësuar gdhënjtë si ty!