Musine Kokalari

[medaur]

Asnje nuk flet te tema e kesaj gruaje te madhe,,nder grate me te medha te historise se Shqiperise,por flasin ,per balliste e zogiste e komuniste ,shumica njerez me duar te lyera me gjak.Nderin,nderim nderim per kete njeri te ditur ,shpirtmadh ,e te vuajtur.

[Brari]

fol ti o medaur..
kush te ndalon..

le te flasi ai nipi i musinese qe per hir te emrit te musinese saliu e beri ambasador ne suedi e ai u tregua i pabese..
tha..o suedi me jep politisk-azyliii se po me ndjek shoku saliii..
rrenacak burracak mutak.. u tregua legeni..

[medaur]

fol ti o medaur..
kush te ndalon..

le te flasi ai nipi i musinese qe per hir te emrit te musinese saliu e beri ambasador ne suedi e ai u tregua i pabese..
tha..o suedi me jep politisk-azyliii se po me ndjek shoku saliii..
rrenacak burracak mutak.. u tregua legeni..

Pse me gjithe mend e beri ?? Nuk e dija kte Braro,turp te kete pra

[Brari]

e beri o medaur e beri..

por kjo nuk ja ul vlerat kokolareve.. as musinese jo e jo..
se ne cdo familje e fis me nam del ndonje bizhdil..

ske ci ben kesaj..

po kulmi ishte vjet..

kur ambasador arvizu..i njohur me dramen e musinese.. interesohet dhe merr pjese ne nje perurim te librit mbi musinene e ne mos gaboj dhe te nje perurimi te shtepis se saj ne gjirokaster.. dhe kanibalo-enveristo fanatiket e gjirokastres shprehin kundershtimin e tyre ndaj nderimit te kesaj gruaje legjende..

pra ka shum pisa mes nesh si popull..

[Prudence]

Per te ardhur keq.E paska pas fatin sterre.

[medaur]

e beri o medaur e beri..

por kjo nuk ja ul vlerat kokolareve.. as musinese jo e jo..
se ne cdo familje e fis me nam del ndonje bizhdil..

ske ci ben kesaj..

po kulmi ishte vjet..

kur ambasador arvizu..i njohur me dramen e musinese.. interesohet dhe merr pjese ne nje perurim te librit mbi musinene e ne mos gaboj dhe te nje perurimi te shtepis se saj ne gjirokaster.. dhe kanibalo-enveristo fanatiket e gjirokastres shprehin kundershtimin e tyre ndaj nderimit te kesaj gruaje legjende..

pra ka shum pisa mes nesh si popull..

Ca thu mer braro,,po pse u cmenden dhe gjirokastritet ?? Ajo do piedestal jo bust se gra te tilla jane me gishta ne gjithe historine e popullit tone..ajo ka qene aq e madhe sa edhe kundershtaret si psh "shoku " Shefqet Musaraj ne librin Para Agimit ska pas ca te beje po vetem e ka lavderuar per intelligjencen ,miresine,atdhedashurine,karakterin e forte.Si mund te mos e adhuroj nje njeri me 2 pare mend nje grua te tille qe edhe para gjyqit ne nje kohe kur iknin kokat e njerezve si shalqi nuk u perkul aspak,po fare fare.Ec mo u mesum me skandale tani ....e cpune u prishi e madhja Musine atyre haleve ?

[Albo]

“Musine Kokalari nuk e humbi kurrë mirësinë e syve”, mbesa kujton takimet me disidenten



104-vjetori i lindjes së Musine Kokalarit, ndër të parat shkrimtare e politikane gra në vend, u kujtua në Muzeun Historik Kombëtar. Figura e gruas që sfidoi komunizmin pa u thyer, ndonëse kaloi jetën në burgje e në internim vjen më e plotë përmes ditarit.

Mbesa lexoi nga ditari i Musinesë një të shtunë prilli ku në kryeqytet u vranë 17 veta nga komunistët. “Hija e vdekjes ndjehet në qytet” thotë Musineja ndërsa flet për plagë të hapura teksa pritej liria.
Te jetëshkrimi i saj nga lindja te letërsia, vrasja e vëllezërve, programi i Partise Social Demokrate, memorandumi për diplomatët e huaj në Tiranë e deri te arrestimi, foli drejtori i Muzeut. Dorian Koçi tha se “Musineja u përgjua e u survejua deri në vdekje”.



Më tej, mbesa Linda Kokalari, rrëfeu ndjesinë që jepte takimi me të. Linda Kokalari tha se “e kam takuar disa herë që kur isha fëmijë e derisa shkova 18 vjeçe e ajo ishte në spital. Disa gjëra nuk i kuptoja, por atë nuk e mbyti e keqja që e rrethoi. Kishte mirësi në sytë e saj”.

E arrestuar për kontaktet me Ballin Kombëtar, si themeluese e Partisë Socialdemokrate dhe si bashkëpunëtore e atyre që donin të rrëzonin pushtetin Popullor, Musineja, e kaloi jetën ne burg dhe më pas në internim pas ardhjes së komunistëve në pushtet. E shkolluar në Romë, Musineja ishte ndër të parat femra të angazhuara në jetën publike kundër komunistëve, duke kërkuar hapur pluralizmin politik. Do të shuhej e vetmuar në Rrëshen pas një sëmundjeje të rëndë.

(BalkanWeb)

[sirena_adria]

Uran Butka: Një letër e panjohur e shkrimtares Musine Kokalari

(Ese mbi dy shpirtra të letërsisë dhe kulturës)

Qysh në vitin 1992, si një brengë pamundësie të mëparshme, hulumtova nëpër arkiva veprat e shkrimet e Musine Kokalarit, gazetën e saj “Zëri i Lirisë”, dokumentet arkivore mbi fatin e saj tragjik dhe shkrova esenë “Mesazhi i Musine Kokalarit” si edhe një skenar filmi dokumentar për Të. Meqenëse këto sprova ishin të paplota dhe joshteruese, jam marrë në vazhdimësi, çdo herë duke gjetur diçka të re në jetën dhe veprën e saj, ende te pazbuluar tërësisht.

Në Arkivin e Shtetit zbulova këto ditë një letër të panjohur të Musine Kokalarit drejtuar mikut dhe dijetarit Sotir Kolea.

Në arkiv ruhen gjithashtu disa letra të shkrimtares Musine Kokalari me personalitetet kulturore të botës shqiptare e të huaj, që hedhin dritë mbi personalitetin e saj intelektual të jashtëzakonshëm për atë kohë, procesin e saj krijues, vetëdijën e shkrimit dhe veprimtarinë e saj jetësore, kulturore e politike.

Më i spikatur është letërkëmbimi me Midhat Frashërin, Aleksandër Xhuvanin, Sotir Kolenë, Ernest Koliqin, Eqrem Çabej, Xhuzepe Skiro, Angelo Leoti etj, letërkëmbim tashmë i botuar.

Sotir Kolea ishte studiues, leksikograf, autor i një fjalori disagjuhësh me bazë shqipen, autor i “Një tufë proverbash”, publicist dhe botues i gazetës ”L’Albanie” në vitin 1914 në Zvicër, si edhe veprimtar i spikatur i çështjes sonë kombëtare, drejtor i Bibliotekës Kombëtare gjatë viteve 1928-1937. Pas kësaj kohe, ai u vendos në Elbasan, qendër e arsimit dhe e studimeve shqiptare. Pikërisht atje ia dërgonte letrat Musineja dhe i kërkonte gjykin kritik për veprat e saj të para, meqenëse mungonte një kritikë e vërtetë, siç shkruante ajo: “Në Shqipëri nuk gjen kënaqësi ose nxitje, se nuk ka një kritikë në kuptimin e vërtetë të fjalës”.

Shkrimtarja e parë shqiptare ishte e ndërgjegjshme për udhën që kish zënë, origjinalitetin, por edhe vështirësitë në drejtimin letrar të saj dhe botimet, duke u nisur që nga libri i parë (1944) ”Siç më thotë nënua plakë”, ku botën ajo e vëshron me sytë e mendësinë nënos plakë, ndërsa te libri me përralla”Rreth vatrës” (1944), rrëfimi përrallor vjen nga gjyshja plakë, por bota këqyret dhe jepet me syrin dhe mendësinë e fëmijës edhe për fëmijën. Musineja, siç e pohon edhe vetë, del nga vetja e zbret në moshën e fëmijëve, komunikon e dialogon thjeshtë me ta si një fëmijë, ndryshe nga shumë shkrimtarë të tjerë që flasin e shkruajnë së lartmi nga mosha e përvoja e tyre letrare dhe mbeten të ftohtë e të huaj.

Ndonëse disa shkrimtarë të njohur të asaj kohe kishin shkelur ne këtë taban, si Mitrush Kuteli me “Tregime të moçme shqiptare”, Ali Asllani me “Hanko Halla”, apo Ernest Koliqi me “Hija e maleve” etj., por ndryshe nga ata, vepra e të cilëve është mirëfilli letrare, apo ndryshe nga “Përrallat” e Sotir Kolesë, që ishin mirëfilli nga goja e popullit, Musineja ndjek udhën e vet origjinale, ndërmjet narativës popullore dhe autorësisë së saj letrare.

“Mendimi im ka qenë që t’u jap të vegjëlve një libër, që të mos i lodhë dhe vehten e tyre të mos e gjejnë në një botë të huaj. Në një botë shqiptare, në një vatër, ku edhe të mëdhënjtë të thonë se vërtet kështu kemi rrojtur. Kur e kam shkruar, nuk kam qenë unë, po një Musine e vogël dhe si e tillë- me mendime të thjeshta dhe gjuhën pyetje-përgjigje…Më duket që kam mundur të hyj në shpirtin e të vegjëlve”- përsiat Musineja.

“Po ju dërgoj “Dasmën gjirokastrite”, – i shkruante ajo Kolesë në një letër të mëparshme, – por jo të gjithë, mbasi ende nuk ka mbaruar. Puna ecën ngadalë në shtypshkronjë. U rri në kokë punëtorëve, por megjithëkëtë ka disa gabime. Të shohim sesi do ta gjeni ju”…


Vijimi në linkun në vazhdim .

https://www.gazetaexpress.com/uran-b...sine-kokalari/

[sirena_adria]

Profili i Musine Kokalarit në pesë pamje

Shkruan: Meliza Krasniqi

(Kontekstualizim)

Musine Kokalari ishte personalitet mjaft i ndërliqshëm, e cila, në jetën shqiptare, njihet dhe çmohet si figurë në as­pekte, dimensione dhe pamje të ndryshme. Aspekti i parë është prejardhja familjare. Aspekti i dytë ka të bëjë me atë intelektual – shkollimin. Aspekti i tretë është social. Rrafshi i katërt është kulturor, pra letërsia dhe i fundit lidhet me mi­sionin demokratik, pra politik.

Lexuesi dhe kritika kanë pasur qëndrime të anshme ndaj figurës së Musinesës, pasiv ndaj veprës e aktiv ndaj jetës. Ribalansim nuk ka pasur. Lexuesi, njëherësh kritik, ka trajtuar dhe përjetuar situatat dhe ngjarjet jetësore të Musi­nesë me entuziazëm, duke mos i bërë favor aspak diapazonit të saj letrar. Çështja e madhështisë politike përballë çështjes së shkrimit letrar pa nxjerrë në shesh aspektet e tjera, kanë bërë që Musine Kokalari të njihet, në radhë të parë, si një antikomuniste e burgosur dhe e internuar që vdiq e vetme nga kanceri i gjirit në Rrëshen.

Kjo, tani për tani, është mënyra e përgjithshme e njo­h­jes dhe e diskutimit për Musinenë. Përkundër kësaj, për le­xuesin e ardhshëm, themi se Musineja intelektuale e dip­lo­muar në Romë, me origjinë nga një familje aristokrate, e dashur dhe e respektuar nga intelektualët dhe personalitetet e kohës, e dënuar dhe e persekutuar për shkak të politikës, ka qenë e para shkrimtare grua shqiptare dhe e vetmja deri në vitet 1960 që botoi libër[1].

Është e rëndësishme të thuhet që në fillim të këtij ka­pi­tu­lli se duhet bërë një dallim këtu: ky është një protret i Musine Kokalarit e jo një biografi.

PAMJA E PARË: FAMILJA

Sipas pemës gjenealogjike të familjes së Musinesë[2], identifikohet se të parët e saj vinin nga fisi i Hoxhajve. Kjo dëshmohet edhe me anë të letërnjoftimit të Musinesë, të lëshuar në qershor të vitit 1925 nën emrin Muhsine Hoxha Kokalari. Stërgjyshi i saj, i mbetur jetim, i rritur tek dajat në Kokalaraj, merr këtë mbiemër, i cili ndërrohet plotësisht, nga Hoxha në Kokalari në vitin 1930.

Gjyshi i Musinesë, Hamiti i parë, kishte kryer shko­llën teologjike dhe filozofike në Turqi dhe ishte kthyer myfti në Gjirokastër. Niveli kulturor i tij dhe dashuria për dijen bënë që të birin Reshatin ta dërgojë për studime në Turqi. Nuk ka të dhëna të tjera për Hamitin e parë.

Reshat Kokalari (1875 – 1946), babai i Musinesë, kreu studimet në Universitetin e Stambollit në fakultetin juridik më 1905. Aty punon si kryetar gjyqi, caktohet edhe në disa pozita të tjera, derisa në vitin 1920 kthehet me familje në Gjirokastër si avokat. Vazhdon po të njëjtin profesion edhe në Tiranë deri më 1942. Fëmijët e tij ishin Muntazi, Vesimi, Hamiti dhe Musineja[3].

Padyshim, edhe vëllezërit Kokalari kishin formim të mirë gjithashtu. Të shkolluar në Turqi e Francë, Muntazi emërohet mësues dhe drejtoi shoqërinë Bashkimi, por për­fundon duke punuar noter dhe hap shtëpinë botuese Mesa­gjeritë Shqiptare. Vesimi punon mësues gjithashtu, hap me kunetërit librarinë – kartolerinë Venus, punon edhe si për­kthyes. Hamiti i diplomuar për drejtësi emërohet ata­she në Ministrinë e Jashtme, konsull në Shkup, por është edhe autor librash. Ka shkruar Kosova djep i shqiptarizmit në shqip dhe në frëngjisht.

Të gjitha këto tregojnë se Musineja u rrit në fëmijëri dhe në rini me mësues të fortë, që ushtruan ndikim vendim­tar në formimin e saj. I ati dhe vëllezërit, në njërën anë, i më­sojnë ta adhurojë dijen, librat dhe ndjenjën pat­riotike, në anën tjetër nëna dhe gjyshja i ngjallin asaj dashurinë për gruan, shtëpinë, Gjirokastrën dhe folklorin.

Mëmës në Gjirokastër, ato familje që kishin ardhur nga mërgimi, i thoshin Ane, kështu e quante edhe Musi­neja, ndërsa emrin e kishte Hanushe dhe ishte një grua e urtë dhe e qetë. Gjyshen e thërriste nëno, e cila ia kishte mësuar filli­misht krijimet popullore. Kjo me kohë iu shndërrua në pasion, kujtojmë se qysh në moshën 10 – vjeçare Musineja kishte filluar të mblidhte këngët e para popullore[4].

Nënvizojmë gjithashtu se të jetuarit në qytetin e Gji­ro­kastrës ishte mësim në vete. Vendi i kujove dhe këngëve që buçitnin nga dritaret e shtëpive, anës udhëve të shtre­mbra me qindra hyrje e dalje dhe shtëpive që u ngjajnë njëra-tjetrës të vendosura shkallë-shkallë mbi njëra tjetrën. Nuk kishte si të ishte ndryshe, në botën e madhe të më­sueses Gjirokastër, anembanë me shkëmbinj e udhë plot me gurë. Kësisoj Mu­si­neja e vogël dhe e ndrojtur me sy mendimtarë si mbetej tjetër pos të shikojë dhe të dëgjojë me mprehtësi. Ajo si e mitur njohu dhe dëgjoi me orë të tëra përrallat e nënos, përkundjen e djepit plot këngë, qar­jen me zë të ngjirur plot vaj, frikën nga bubullimat me nanurisje. Në vrullin dhe entuziazmin vaj­zëror pas shpër­nguljes në Tiranë, njeh vetëm librin dhe shkrimin.

Musine Kokalari ishte formuar në një familje të tillë, midis leximit të librave dhe dëgjimit të përrallave, muzi­kës së dëgjuar në gramafon dhe këngëve të dasmave, mi­dis ora­les dhe intelektuales, midis tradicionales dhe modernes.

PAMJA E DYTË: SHKOLLIMI

Edukimi informal në familje dhe shkollimi formal në shkollën femërore Koto Hoxhi që fillimisht i mori në Gjiro­kastër, u bënë nyje të formimit të Musinesë. Ajo ishte një fëmijë i ndrojtur me sy të imët xixëllonjës e mendimtarë që dukej si e rritur. Ishte nxënëse e Urani Rumbos në shkollën femërore Koto Hoxhi të Gjirokastrës, ku përveç 36 shkro­njave të abetares mësoi edukimin e shpirtit dhe arsimimin e mendjes. Mësuesja e saj, Urania, luftonte me gjithë fuqinë e saj për të shtuar edhe një vit shkollor në shkollën femërore, aty ku mësohej edhe për muzikë, për rritjen e bimëve, luleve e mëndafshit[5]. Musineja me shoqe bënte vizita në teatër dhe ngritën një grup teatri në shkollë. Kjo shkollë i dha asaj mundësinë të ndërtojë identitetin e saj ndryshe brenda fillit të modelit shkollor dhe ushqimit të imagjinatës dhe shpirtit me përralla në shtëpi nga nënoja. Me një edukim të tillë përballë rrëfenjave orale Musineja u nis rrugëve të kërkimit të dijes përtej Gjirokastrës. Ajo përveç pasionit dhe dijes pati edhe fat, sepse në vitet e adoleshencës dhe pas mbarimit të shkollës Koto Hoxhi vazhdoi shkollimin në Institutin Kyrias në Tiranë.

Instituti Kyrias ishte themeluar më 1891 prej Znj. Sevasti Kyrias Dako në Korçë. Për shkaqe të ndryshme ishte mbyllur dhe rihapur disa herë, derisa u zhvendos në Tiranë më 1922. Si 14 vjeçare Musineja u vendos në ambientet e shkollës dhe në konvikt, ku të gjitha mësimet bëheshin në gjuhën angleze, por kishte edhe mësuese italiane, franceze etj. Në këtë tempull ku për çdo ditë këndohej himni i fla­murit, jetohej me orar, me disiplinë e shumë detyrime. Në një ambient të tillë Musineja rrinte në një dhomë me Dita Osmanin që ishte edhe mësuesja e saj e pianos dhe e cila adhuronte Betovenin e Shopenin. Lidhja e drejtpërdrejtë edhe me muzikën bënë që Musineja jo vetëm të formohej intelektualisht, por edhe të evokonte emocione, duke shkruar poezi me vrull.

Instituti Kyrias mbyllet ndërsa Musineja kalon në shkollën Naim Frashëri e më vonë në shkollën Nana mbre­tënesh derisa mbaron shkollën e mesme në korrik 1937. Duhet theksuar se Kokalari ndiqte me dëshirë lëndët e psiko­logjisë, pedagogjisë dhe historisë. Sipas rrëfimit të Andrea Varfit, ajo ishte një vajzë e jashtëzakonshme, e cila lexonte edhe filozofi, por ishte gjithnjë e pakënaqur e në kërkim të dijes. Si rezultat i këtyre leximeve e mësimeve Musineja përfundon këtë kapitull, duke nisur të shkruajë skica letrare në prozë dhe poezi në gazetën Shtypi. Ajo shkruante kudo: në shtëpi, në klasë, në librari. Shkrimet e kësaj kohe janë ditarë letrarë, sepse kanë një kohë, një ditë dhe një gjendje shpirtërore Tiranë, ora 3 pa dhjetë minuta pas mesnate data 12/02/1937.

Më në fund Musineja nga mesi i janarit të vitit 1938 regjistrohet në Fakultetin e Letërsisë në La Sapienza në Romë. Në këtë periudhë, pra në vitin akademik, 1937-1938 rezulton se vetëm një vajzë shqiptare ishte regjistruar në Fakultetin e Letërsisë[6]. Kokalari brune, tërheqëse, inteli­gjente niset për në Romë bashkë me vëlla Hamitin. Në La Sapienza ajo filloi një drejtim të ri e shumë të rëndësishëm të jetës së saj me mjaft sfida: njohja e gjuhës, studime, provime, rraskapitje e dhimbje koke. Kujtimet dhe dëshminë e për­vo­jës së saj personale të kësaj periudhe katërvjeçare të studi­meve jashtë vendit, Kokalari, do ta paraqesë në librin La mia vita universitaria. Epilogu i shkollimit formal të Musinesë është tema e diplomimit, studimi për Naim Frashërin në nëntor të ’41-ës dhe ajo kthehet në vendin e vet.

PAMJA E TRETË: SHOQËRIA

Kur lexojmë për zërat femërorë në letërsinë shqipe nga mesi i viteve ‘30, përveç emrit të Musinesë, Luçie Sereqit, Jolanda Kodrës, gjejmë edhe emrin e Selfixhe Ciut (Broja) (1918 – 2003) që njëherit ishte edhe shoqe e Musinesë nga shkolla fillore. Në një rrëfim të Selfixhes, tregohet se ato ishin të pandashme gjatë gjithë kohës kur ishin në shkollën Koto Hoxhi. Shoqërimi me vajzën gjirokastrite, poete dhe mjaft të guximshme do të pasohet me një varg emrash mjaft të njohur të politikës e të kulturës. Lasgush Poradeci, Ali Asllani, Ernest Koliqi, Mit’hat Frashëri, Afërdita Asllani, An­drea Varfi, Namik Resuli, Sotir Kolea, Aleksandër Xhuvani, janë personat me të cilët ajo mbante korrespodencë, takohej apo tek të cilët kishte ngjallur interes me anë të shkrimeve letrare. Me secilin prej tyre kishte raport të veçantë, nëse çështja shikohet nga letërkëmbimi dhe takimet e tyre.

Me Andrea Varfin ishte njohur në vitin 1935, në lib­ra­ri­në e të vëllait, Vesim Kokalari, Venus. Ai ia kishte propo­zuar pseudonim Muza, sepse Musineja sapo kishte filluar të shkruante. Sipas Varfit, Musineja lexonte shumë dhe të dy këmbenin pikëpamje për shkrimtarë të njohur dhe për filo­zofë si Niçeja e Spinoza[7].

Në kohën kur kishte shumë punë në duar, shkruante librin për Naim Frashërin tani në shqip e përkthente Pira­ndelon, shkruante libër për përrallën shqipe dhe një tjetër, voluminoz, për dasmën; Musineja gjente kohë për të vizituar në spital dhe për t’u konsultuar me Z. Sotir Kolean për çdo gjë. Sotir Kolea i jepte këshilla për gjuhën dhe frazeologjinë shqipe, por edhe për çështje të tjera letrare dhe e nxiste të shkruante dhe të punonte, duke iu gëzuar shkrimeve të saj dhe duke e uruar të mos linte asgjë pas dore[8].

Lasgush Poradeci, Musinenë e quante shoqe shkrimi e kolege. Në bazë të korrespodencës, të vënë në dispozicion nga vajza e poetit, Marie Gusho, letrat ishin të verës së vitit 1940. Në këtë bisedë letrash kuptojmë se Poradeci kishte admiruar veprën e saj Siç më thotë nënua plakë dhe kishte shprehur dëshirë të shkruajë një recension për të. Përveç këtij raporti, Lasgushi i ishte shumë mirënjohës Musinesës, e cila i ndihmonte bashkëshortes së tij Nafije Mema – Gusho rreth formaliteteve universitare në Romë; Znj. Nafije kishte regjis­truar magjistraturën në pedagogji dhe filozofi. Midis këtyre letrave mësojmë edhe për një tjetër emër të rëndësishëm që vlerëson dhe flet mirë për Musinenë. Ernest Koliqi, në atë kohë ministër i Arsimit, në mbledhjen letrare të datës 23 ko­rrik 1940, përmend Musinenë ku e dëgjojnë edhe mospra­nonjësit. Veç kësaj, dy vjet më pas, ai e fton të shkruajë për revistën Shkëndija në fushën e kulturës shqiptare. Si bash­kë­punëtore të re, ai kishte menduar që ajo të shkruajë artikuj mbi subjekte të ndryshme letrare[9].

Ndikim të fuqishëm në formimin e Musinesë e si­domos në shkrimin e tezës së diplomës kishte padyshim edhe Mit’hat Frashëri. Mit’hati ishte mik i saj dhe i familjes, ai e kishte ndihmuar të kryente kërkimet arkivore dhe vle­rëson punën e saj aq sa dëshiron ta citojë në biografinë e tij për Naimin. Në anën tjetër Musineja në shenjë mirënjohjeje, studimin për Naim Frashërin ia dedikon pikërisht Mit’hatit me fjalët:

Z. Mid-hat Frashërit, i kushtoi studimin e “Poetit Pa­triot” si shenjë respekti dhe falënderimi[10].

Kjo flet për afrinë midis tyre dhe nderimin e saj për të, duke e ditur se në atë kohë Mit’hat Frashëri ishte personalitet i spikatur i jetës kulturore dhe politike.

Ja pra, ky grup krijuesish e personalitetesh, atëbotë njo­­hën, komunikuan dhe bashkëpunuan me Musine Koka­la­rin, duke bërë që ajo të veçohet dhe të nderohet nga shoqëria e ngushtë dhe e gjerë. Një strukturë e tillë intelektualësh, shkrimtarësh e politikanë bënë që Musineja të mos trembej dhe të hapte dialog në kohët e mira dhe të vështira.

PAMJA E KATËRT: LETËRSIA

Musine Kokalari bëri emër, në radhë të parë, si shkrimtare dhe si të tillë duhet kujtuar e mësuar. Në fushë të shkrimtarisë, ajo ishte mjaft produktive. Në karrierën e saj të shkurtër letrare 1937-1944, botoi tre libra letrarë, poezi, proza poetike, tregime të shumta nëpër gazeta dhe revista, një biografi dhe tezën e diplomës.

Duke u mbështetur në të dhënat jetësore le t’u hedhim një vështrim momenteve më afirmuese të jetës së saj letrare që e bëri atë shkrimtare të rëndësishme të kohës së vet.

Musineja ishte vëzhguese e mprehtë dhe kishte prirje etnografike[11], andaj kishte filluar të mbledhte folklor prej kur ishte fëmijë. E rritur midis librash dhe dëgjimit të krijimeve popullore, nisi të botojë vjersha, skica letrare në prozë dhe poezi në gazetën Shtypi në moshën 20 – vjeçare. Mbi njëzet vjersha dhe skica u botuan në përmbledhjen Kolla e vdekjes pas vdekjes. Aty lexojmë për pikëpamjet e saj mbi gjendjen e varfërisë, analfabetizmin, ambientet e prapambetura ku jeto­nin gratë shqiptare. Dy vjet më pas Musineja lë shkrimin e poezisë për të debutuar me librin e parë me tregime, që njëherit është edhe vepra e parë e botuar nga një grua, Siç më thotë nënua plakë, 1939. Por, nuk ndalet me kaq, në vitin 1940 boton në gazetën Tomorri Nënua plakë në Romë, ndërsa më 1944 boton Rreth vatrës dhe librin më të arrirë …sa u tunt jeta që është edhe vepra e fundit letrare e botuar nga ajo.

Paraqitja e Musine Kokalarit në letërsinë shqiptare është e veçantë dhe e jashtëzakonshme[12]. E veçantë, sepse zelli i saj për të shkruar bëri që ajo të formohej e të evoluojë si shkrimtare dhe kjo dallohet nga vepra në vepër. E jash­tëzakonshme, sepse ajo i dha zë dhe këndvështrim të ri një teme letrare, të cilën e parapëlqeu nga fillimi dhe të cilën e kultivoi vazhdimisht, atë të gruas shqiptare. Musineja e shtje­lloi temën mbi gruan në dimensione sociale – morale duke nxjerrë në shesh ato që thotë nënua plakë, duke shpënë nënon plakë në Romë, duke mbledhur familjen Rreth vatrës dhe duke treguar si tuntet jeta – e grave.

Përveç gruas, Musineja, gjithnjë emocionalisht e lidhur me vendlindjen, veprat ia kushton edhe Gjirokastrës. Ajo ish­te shkrimtare që shkroi për qytetin e saj nga kënde të ndryshme, përshkroi mjedise e personazhe, duke mos abs­trahuar, por duke u dhënë shpirt e gjallëri. Për mënyrën e të rrëfyerit ajo zgjodhi dialektin e Gjirokastrës për të dhënë ngjarjet e thjeshta të jetës së përditshme, duke dëshmuar përkushtimin ndaj asaj që e njihte më së miri. Kjo atmosferë dhe kjo mënyrë rrëfimi i mungonte atëherë letërsisë, andaj Musine Kokalari zë vend të veçantë në letërsinë shqipe.

Personaliteti sado unik i Musinesës, shikuar nga cilido dimension jetësor, nuk do të ishte përpjestimisht i tillë nëse Musineja nuk do të ishte në radhë të parë shkrimtare e talentuar, por që nuk e lanë të zhvillohet edhe më tej.

PAMJA E PESTË: POLITIKA

Në të vërtetë, Musine Kokalari, kishte vendosur të bëhej dhe të mbetej vetëm shkrimtare dhe asgjë tjetër. Ajo u bë shkrimtare, botoi libra. Vendosi të merrej edhe me shitjen e librave të cilën e bënte në librarinë e të vëllait. Mirëpo, rre­thanat politike ku të revoltuarit gjykoheshin, maltretoheshin burgjeve e vriteshin bënë që shkrimtarja të bëhej politikane.

Musineja ishte intelektuale dhe e shihte konfliktin që shpërthente fuqishëm, shihte të ardhmen e rrezikuar, andaj u bë politikane socialdemokrate dhe rivale politike e PKSH-së. Ajo themeloi Partinë Socialdemokrate në tetor të vitit 1943, programin e së cilës e botoi në gazetën Zëri i Lirisë (1944)[13], të cilën gjithashtu e nxori vetë.

Duke pasur të atin në Sanatorium, ndërsa Hamiti ishte me tifo, më 12 nëntor të viti 1944 Musine Kokalari arrestohet dhe mbahet 17 ditë në arrest. Kryetari komunist, Enver Ho­xha, kushëri i dytë i Musinesë, nuk kurseu Kokalarët, me urdhër të tij u pushkatuan pa gjyq në bodrumet e hotelit Bris­tol: Muntaz dhe Vesim Kokalari (vëllezërit e Musinesë), bashkë me Surja Kokalari, Salim Kokalari, Izvi Kokalari, Isa Kokalari, Vera Kokalari, Emin Kokalari, ndërsa Munir Kokalarin, e detyruan të vrasë veten[14].

Vrasja e vëllezërve, vrasja e intelektualëve tronditi Musinenë, e cila kërkonte pa pushim shpalljen publike të pafajësisë së tyre. E veshur në të zeza me shifon të zi krahëve në moshën 28 – vjeçare, ajo ende punonte në librari, por ishte e vetëdijshme për rrugën e vështirë, të pasigurt e të panjohur që kishte përpara. Iu bashkua opozitës antikomuniste Bash­kimi Demokratik Shqiptar dhe shkruan programin e opozitës, ku ndër të tjera përfshin edhe zgjidhjen e problemit të Ko­so­vës. Mirëpo, ishte e pamundur të merrnin pjesë në zgjedhje, sepse kishte mbaruar afati ligjor; sipas ligjit shkonte të paktën 40 ditë para datës zyrtare të zgjedhjeve. Musineja hartoi Notë drejtuar qeverive demokratike perëndimore, ku shprehej për mundësinë e shtyrjes së zgjedhjeve të 2 dhje­to­rit. Zgjedhjet, për fat të keq nuk u shtyen, por u zhvilluan në datën e për­caktuar.

Pas kësaj, për çdo ditë Musineja priste arrestimin. I kishte ditët dhe orët e numëruara. Qeveria e Enver Hoxhës vendosi të marrë masa të ashpëra, andaj nisën arrestimet. Në këtë proces u përfshin dhjetëra persona dhe u dënuan me burgime të gjata. Musine Kokalari u arrestua më 23 janar 1946; më 17 qershor 1946 dënohet me 30 vjet burg nga prokurori, ndërsa me 20 vjet nga gjykatësi[15]. Më 1961 lirohet nga burgu dhe internohet përjetësisht në Rrëshen të Mirditës ku vdes më 13 gusht të vitit 1983.

Pra Musine Kokalari njihet si aristokrate, intelektuale, shkrimtare e politikane. Si do të duhej të shkruhet për të? Të shkruhet duke nisur nga konteksti i prejardhjes, historia fa­miljare, vendi dhe mënyra e shkollimit, përbërja e shoqërisë, aftësia e shkrimtarisë e detyrimi i hyrjes në politikë? Për të mund të shkruhet si intelektuale, shkrimtarja e parë shqipatre, si disidente, si viktimë e komunizmit a heroinë e anti­ko­mu­nizmit; interpretimet janë pafundësisht të ndryshme për një personalitet kaq kompleks. Por një gjë është më se e sigurt, për Musine Kokalarin nuk mund të shkruhet thjeshtë dhe nuk mund të shkruhet kështu: Musine Kokalari lindi më 18 shkurt 1917, ishte vajza e Reshat dhe Hanushe Kokalarit.

Me rastin e jetës dhe veprës së Musine Kokalarit nuk mund të shkruhet krejtësisht në mënyrë objektive. Për­zgjidhet këndvështrimi, merret pozicioni, për shkak se mitet janë krijuar tashmë.Të gjithë ata që i lexojnë veprat letrare e jo letrare të Musine Kokalarit, në njëfare forme, krijojnë një mendim të vetin lidhur me të. Në këtë pikë, shikuar nga aspekti i njohjes së autores nga të gjitha dimensionet e saj, themi: mos druani të shkruani për Musine Kokalarin[16]!

..........


Vijimi i Artikullit në linkun në vijim:

https://www.kultplus.com/libri/profi...ne-pese-pamje/

[sirena_adria]

Në Bibliotekën Kombëtare të Kosovës hapet ekspozita për Musine Kokalarin - Shfaqen dokumentet origjinale të shkrimtares

Në ditën e pestë të Akademisë për Politika Publike dhe Sociale “Musine Kokalari” u hap ekspozita me dokumente origjinale të Musine Kokalarit në Bibliotekën Kombëtare të Kosovës, të shoqëruar nga një ligjëratë për veprimtarinë e saj nga znj.Meliza Krasniqi, përcjell KultPlus.

Kjo ekspozitë u realizua nga Muzeu Kokalari me kontributin e znj.Bibika Kokalari.

Meliza Krasniqi e cila është e angazhuar në Institutin Albanologjik të Prishtinës si bashkëpunëtore shkencore në Degën e Letërsisë, njëherit është studiuese e veprimtarisë dhe veprës së Musine Kokalarit. Ajo, para të pranishmëve në hapjen e kësaj ekspozite theksoi se Musine Kokalari ka qenë një personalitet mjaft i ndërliqshë, e cila, siç pohoi tutje Krasniqi, në jetën shqiptare njihet dhe çmohet si figurë në aspekte, dimensione dhe pamje të ndryshme.

”Aspekti i parë është prejardhja familjare. Aspekti i dytë ka të bëjë me atë intelektual – shkollimin. Aspekti i tretë është social. Rrafshi i katërt është kulturor, pra letërsia dhe i fundit lidhet me mi­sionin demokratik, pra politik.

Lexuesi dhe kritika kanë pasur qëndrime të anshme ndaj figurës së Musinesës, pasiv ndaj veprës e aktiv ndaj jetës. Ribalansim nuk ka pasur. Lexuesi, njëherësh kritik, ka trajtuar dhe përjetuar situatat dhe ngjarjet jetësore të Musi­nesë me entuziazëm, duke mos i bërë favor aspak diapazonit të saj letrar. Çështja e madhështisë politike përballë çështjes së shkrimit letrar pa nxjerrë në shesh aspektet e tjera, kanë bërë që Musine Kokalari të njihet, në radhë të parë, si një antikomuniste e burgosur dhe e internuar që vdiq e vetme nga kanceri i gjirit në Rrëshen”, theksoi Krasniqi.

Krasniqi, ndër të tjera deklaroi si Musne Kokalari Musine Kokalari ishte formuar në një familje të tillë, midis leximit të librave dhe dëgjimit të përrallave, muzi­kës së dëgjuar në gramafon dhe këngëve të dasmave, mi­dis ora­les dhe intelektuales, midis tradicionales dhe modernes.


/ KultPlus.com

https://www.kultplus.com/arti-pamor/...e-shkrimtares/