Je ti si kjo grua ?

[Klevis2000]

Zënkat,nuse-vjehrrë dhe zgjidhja e tyre


Të ralla janë ato shtëpi ku nuk ekziston problemi i kundërshtimeve mes bashkëshortes dhe nënës së bashkëshortit,…

Falënderimi i takon vetëm All-llahut -azze ue xhel-le- , Paqa dhe mëshira qofshin mbi të dërguarin e All-llahut, mbi familjen e tij dhe shokët e tij…

Të ralla janë ato shtëpi ku nuk ekziston problemi i kundërshtimeve mes bashkëshortes dhe nënës së bashkëshortit, dallon ajo se në disa shtëpi kjo është në sasi më të vogël sesa te tjetri, ose ndodh urrejtje aq e madhe saqë arrin deri te ndarja mes burrit dhe bashkëshortes së tij ose mbetet në shtëpi grindja dhe armiqësia e përhershme mes djalit dhe nënës së tij e më pas edhe me të atin e tij.

Shkakun kryesor në këtë problem mund ta kufizojmë dhe te themi se është sjellja e keqe e bashkëshortes me te ëmën e burrit, e kjo është rezultat i paragjykimeve te gabueshme per vjehrrën, ose rezultat i shtypjeve nga disa anëtarë të familjes së asaj grua. Ose kjo ndodhë nga shkaku i disa sjelljeve të nënës së burrit, që ia drejton të resë, qofshin ato fjalë apo vepra.

E këto sjellje janë si rezultat i mendimeve dhe dëshirave që paraqiten në mendjen e nënës, e cila më parë posedonte të birin e saj nga çdo këndvështrim, e sot erdhi në shtëpi dikush që don ta ndajë këtë pasuri së bashku …ashtuqë u shqetësua dhe filloi ta pengojë atë me të gjitha forcat që i posedon, vetëm e vetëm që përsëri ta kthejë lidhjen dhe dashurinë e vjetër të birit të saj.

E në këtë rast burri luan ose rolin e përmirësuesit ose gjykatësit, nëse është nga i pari dhe arrin t’i përmisojë raportet mes tyre, ky permirësim do të zgjasë deri ne një kohë e pastaj do të rikthehet problemi ashtu si ka qenë, e nëse bëhet si gjykatës mes tyre, atëherë nuk do të mundet që të gjykojë drejt ashtuqë mos të dëmtojë nënën apo të shqetësojë gruan… del për në punë dhe mendon e mendon mos vallë do të gjejë zgjidhje për këtë problem, bile ndoshta do të detyrohet që për këtë problem të flet edhe me shokët e tij, që t’i ndihmojnë në zgjidhjen e problemit, duke u bazuar në përvojat e tyre. Ndoshta do të gjejnë ndonjë zgjidhje të përkohshme, e ndoshta as këtë nuk mund ta gjejnë, e ç’është zgjidhja për këtë problem??!!


Zgjidhjet:


Përgjigjeja nuk është e rëndë, zgjidhja është e lehtë dhe problemi nuk është i madh, përgjigjeja është vetëm te bashkëshortja, nëse ajo ia don të mirën vetvetes. Mund ta arrijë atë poqese i pranon këshillat në vijim:

1. Bëhu e devotshme, në vetmi dhe haptas, duke përkujtuar fjalën e All-llahut -subhanehu ue teala-: “E kush i ka frikë All-llahut, Ai i hap rrugë atij. Dhe e furnizon nga nuk e kujton” (et-Talak 2-3).

2. Bëhu me iman të fortë, bindje të sinqertë dhe e besueshme në premtimet e All-llahut -azze ue xhel-le-, i Cili thotë: “Me të vërtetë All-llahu u del në mbrojtje atyre që janë besimtar”. (el-Haxh 38)

3. Mos e përdor metodën e përgojimit dhe shpifjes ndaj nënës së bashkëshortit tënd, pa dallim e bëre atë para burrit tënd apo prindërve të tu, ngase ti majft mirë i din pasojat e këqija qe i shkakton gibeti dhe shpifja.

4. Dije se burri yt e don nënën e vet, dhe ti nuk mundesh që këtë dashuri ta nxjerrish nga zemra e tij, pra edhe mos u mundo. Mos e lajmëro asgjë për të këqijat e nënës së tij sepse në atë mënyrë ty do të rritet pozita tek ai dhe do të shtohet dashuria tepër e më tepër.

5. Nëse të pyet diç për nënën e tij, përgjigja yte le të jetë: ‘All-llahu e shpërbleftë dhe e faltë’. Dhe mos përmend diç me të cilën ti tregon se je duke bërë sabër dhe je duke shpresuar shpërblimin e të mirëve.

6. Nëse tepër ndihesh e ngushtuar, shtoje përmendjen e fjalës: ‘Hasbijall-llahu ue ni’mel vekil’ (Më mjafton All-llahu dhe sa Kujdesës i mirë që është Ai). Ashtu si ka thënë All-llahu -subhanehu ue teala- : “Atyre të cilëve u thanë: Njerëzit janë tubuar kundër jush dhe keni frikë, e atyre edhe më tepër iu shtua imani dhe thanë: ‘Na mjafton All-llahu dhe sa Kujdesës i mirë që është Ai’. Kështu ata u kthyen me mirësi dhe begati nga All-llahu dhe asnje e keqe nuk i goditi”. (Ali-Imran 174-174).

7. Mos e ngrit zërin lartë kundër nënës së burrit, dhe ke kujdes nga fjala e pakontrolluar, sepse fjala e keqe e plagos zemrën dhe është rëndë te shërohet ajo plagë.

Fjala e mirë:

8. Përkujtoje veten tëndë se fjala e keqe, ofendimi dhe sharja janë armë e gruas së dobët, jo e sigurtë ne vetvete, e mangët psikikisht apo dëshiron që me atë metodë të ulët të arsyetojë ndonjë vepër të veten.

9. Ktheje të keqen me të mirë, duke e nxjerrë në praktikë fjalën e All-llahut -azze ue xhel-le-: “…andaj ktheje të keqen me të mirë, se atëherë ai, me të cilin kishit armiqësi, do të bëhet mik i afërt”. (Fussilet 34).

10. Nxite burrin tënd që t’iu bëjë mirë prindërve të tij dhe që t’i respektojë ata, sepse kur ata dy janë të kënaqur në të, ai gëzohet, e kur ai gëzohet ti je e lumtur. Poashtu edhe e kundërta.

11. Mos u bën xheloze në nënën e tij, e nëse vëren xhelozin e saj në ty, injoroje atë dhe çështjen e saj.

12. Mundohu t’u bësh të mira të gjithëve, edhe nëse nuk janë nga familja e tij, ngase kjo mbjell dashurinë e fortë dhe i mbyll dyert e të këqijave.

13. Ruaju nga të tallurit me nënën e tij, nga komentet lidhur me veprat e saja dhe nga injorimi i çështjes së saj, sepse ajo është nëna e dytë e ytja.

14. Nëse kërkon nga ty që t’ia krysh ndonjë punë, mundohu që ta bësh atë në mënyën më të mirë dhe pa bërë ‘uf’.

15. Dije se në ardhmëri edhe ti do të bëhesg ‘vjehrrë’, dije se si t’ia bësh do ta bëjnë edhe ty, e përfundimi u takon të devotshmëve.

16. Mos ia merr kohën burrit tënd me këso punë apo të ngjashme si këto. Lëre që t’i kryej punët e veta dhe të mendojë në ndërtimin e familjes.

17. Mos ua dërgo familjes tënde fotografinë e jëtës tënde me vjehrrën. Duhet që të armatosesh me sabër dhe mos të del nga goja yte gjë pos fjalëve të mira dhe falënderimeve. Ngase me falënderim mirësitë janë afatgjate, ndërsa sabri është çelës i zgjidhjes së problemit.

18. Mos e shfaq hidhërimin tënd në momente të veçanta që i ndodhin nënës së burrit, si p.sh. sëmundja, por mundohu që t’i ndihmosh asaj, të bësh dua për të, ta kënaqësh atë dhe t’i shërbesh për atë që ka nevojë. E gjithe kjo le të jetë për të arritur kënaqësinë e All-llahut -azze ue xhel-le- I Cili një të mirë e shpërblen me dhjetë të mira.

19. Kujdesu që namazet t’i falish në kohët e saja, sepse kjo është prej gjërave themelore që e sjellin devotshmërinë, për të cilën të këshillum te numri (1) i këtyre këshillave, gjuha yte le të jetë e lagur me përmendjen e All-llahut -azze ue xhel-le- ngase ashtu e arrin lumturinë dhe shpirtgjërësinë. Argument për këtë është fjala e All-llahut -subhanehu ue teala-: “S’ka dyshim se me përmendjen e All-llahut, qetësohen zemrat”. (er-Ra’d 28).

20. Mundohu, e sidomos në raste feste që t’i dhurosh dhurata nënës së burrit, e për këtë nxite edhe burrin tënd, duke përkujtuar fjalën e Resulull-llahut -sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem-: “Dhuroni ndërmjet vete, do të duheni”.

21. Ke kujdes që mos të hidhërohesh apo të pyesësh andej-këndej kur burri yt i blen nënës së tij ndonjë dhuratë apo ia kryen ndonjë punë, ngase ajo ka të drejta më shumë se ti dhe familja yte.

22. Dije oj grua se ti je një pjesë e kënaqësisë së kësaj bote, Resulull-llahu -sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem- ka thënë: “E gjithë kjo botë është kënaqësi, e kënaqësia më e mirë është gruaja e mirë…”. Ndërsa për nënën Resulull-llahu -sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem- ka thënë: “Kujdesu për të, sepse xhenneti është ndër këmbën e saj”.

23. Mos u vetpëlqe për shkak të rinisë, bukurisë dhe prejardhjes sate, dhe me këtë të ngritesh lartë mbi nënën e burrit, sepse All-llahu e urren mendjelartësinë dhe vetëpëlqimin.

24. Ke kujdes nga shikimi i filmave “të lirë”, e sidomos ato filma që kanë përmbajtje familjare. Aktorët supozojnë se me veprën që bëjnë janë duke zgjidhur ndonjë problem shoqëror ose ndonjë çështje tjetër… por dije se shkencat madhështore fetare t’i ofrojnë të gjitha të mirat, ngase në to ka udhëzim dhe dritë të qartë. Për këtë e kemi argument fjalën e All-llahut -azze ue xhel-le-: “…juve ju erdhi nga All-llahu dritë dhe libër i qartë. E All-llahu me të (Kur'anin) e udhëzon në rrugët e shpëtimit atë që ndjek kënaqësinë e Tij, dhe e nxjerr nga errësirat në dritë…”. (el-Maide 15-16).

25. Mbështetu në All-llahun -subhanehu ue teala- sinqerisht, duke e kujtuar fjalën e Tij: “Kush mbështetet në All-llahun, Ai i mjafton atij”. (et-Talak 3).

26. Nëse i pranon këto këshilla, dije se në shikimin e burrit tënd do të bëhesh –nëse don All-llahu- një margaritarë i shtrenjët, dhe nuk do të mundet pa ty asnjëherë. E pas kësaj mund të të themi se ti ke arritur suksesin në jetën tendë bashkëshortore dhe ke ndërtuar nje familje shembullore.

Motoja yte përçdoherë le të jetë fjala e All-llahut -azze ue xhel-le-: “Padyshim se, ai i cili ka frikë All-llahun dhe është durimtar, All-llahu nuk ia humb shpërblimin vepërmirëve”. (Jusuf 90).

Këshilla për të gjithë:

Para se të mbaroj fjalën lidhur me këtë problem, dëshiroj që disa këshilla t’ua drejtoj edhe nënës së burrit, nënës së gruas dhe burrit:

Këshilla për nënën e burrit:


1. Ke frikë All-llahun lidhur me birin tënd dhe gruan e tij, dhe ke kujdes nga zullumi qoftë fjalë apo punë, sepse Resulull-llahu -sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem- ka thënë: “Zullumi, ditën e Kijametit është i shumëfishuar”.

2. Mos u bën fatkeqësi për gruan e djalit tënd, por bëhu si nënë e dytë dhe këshilluese e sinqertë.

3. Mos e prit pagabueshmërinë dhe plotësinë nga një vajzë e re, sepse ajo ende është në fillim të rrugës.

4. Ruaje gjuhën tënde nga përhapja e të metave të resë tënde, dhe lejo që ajo të jetë e rehatshme ashtuqë mos të të urrejë.

5. Lute All-llahun shumë që t`i ndihmojë asaj dhe birit tënd, ngase duaja yte pranohet sepse je nënë, poashtu nxite burrin tënd që të bëjë lutje për të renë e tij sepse edhe ai është prind.

6. Mos të të prishet qejfi nëse biri yt i dhuron asaj ndonjë dhuratë ose del në ndonjë shëtitje familjare me të apo diçka tjetër të veçantë, ngase ai ty do t`i zëvendësojë këto me diçka më të mirë, nëse i mundësohet rasti.

7. Paraqiti para djalit tënd të mirat e gruas së tij dhe mbylli sytë nga të këqijat e saja, nëse ato të këqija nuk kanë të bëjnë me nderin dhe fenë. E aspak mos u mundo që tek ai të mbjellish urrejtje për gruan e tij.

8. Dije se ti je nënë dhe ajo është bashkeshorte dhe secila nga ju i ka të drejtat e saja, ndihmoi pra birit tënd, që secilës nga ju t`ia plotësojë të drejtat.

9. Mos të të prishet qejfi nga familja e resë sate dhe përkujto momentin kur ti shkoje në shtëpinë e tyre, sa e sa rrugë ke hecur për ta kërkuar bijën e tyre për birin tënd. Poashtu mos i harro premtimet të cilat ua ke dhënë atyre lidhur me bijën e tyre.

10. Nderoje familjen e resë sate ashtuqë edhe ajo të të respektojë ty.

Këshilla për nënën e gruas:

1. Mos u përziej në çështjet e posaçme të bijës dhe dhëndrit tënd ngase secili i ka planet e veta me të cilat është i kënaqur dhe vendos për ato.

2. Vazhdo në këshillimin e bijës sate dhe drejtimin e saj në rrugën e drejtë, sepse feja është këshillë.

3. Nëse të vjen e hidhëruar, lëre le të flasë ç`të dojë, pastaj fillo gradualisht me këshilla, udhëzime dhe sqarime të gabimeve nëse ka, mos lejo aspak hapësirë për ndarje. Poashtu sjelli shembuj nga jeta e përditshme, ngase njeri i mençur është ai që mëson prej të tjerëve.

4. Bëhu si nënë e dytë për dhëndrin tënd dhe drejt tij sillu me kujdesje dhe respekt e mos e ngarko sa nuk mundet.

5. Tregoji burrit tënd për të mirat e dhëndrit tënd dhe për burrërinë e tij, e assesi mos ia përmend të këqijat që mos ta urrejë.

6. Me të vërtetë shoqëria në lidhje me ndarjen e bashkëshortëve, akuzimet ia drejton të dy vjehrrave, nënës së burrit dhe nënës së gruas, e nga kjo gjë ke kujdes mirë dhe mos hec drejt rrugës së akuzimeve dhe dyshimit.

Këshilla për burrin:

1. Ke frikë All-llahun në çdo gjendje, duro nëse maltretohesh dhe shpresoje shpërblimin tek All-llahu subhanehu ue teala.

2. Ruaje gjuhën nga fjalët e ndaluara dhe organin prej haramit, sepse mëkati yt ka ndikim të keq në moralin e bashkëshortes.

3. Secilit jipja hakun e vet, dhe mos e tepro në dashuri ndaj gruas duke e harruar nënën. Dije se Xhenneti është ndër këmbën e nënës.

4. Mos lësho pe nga burrëria yte për shkak të epshit tënd sepse All-llahu azze ue xhel-le të ka ngarkuar me burrëri, shenjtërinë e kurorës e ka lënë në dorën tënde, ta ka lejuar që ta bojkotosh gruan nga shtrati pasiqë e ke këshilluar si dhe ta ka lejuar rrahjen e lehtë ndaj saj nëse ka nevojë.

5. Mos i lejo gruas tënde të t`i tregojë ty të metat e nënës tënde dhe tërhiqja vërejtjen nga përgojimi dhe shpifja.

6. Respektoje babën, nënën dhe vëllezërit e gruas sepse kështu e fiton dashurinë e tyre.

7. Assesi mos u beto për shkurorëzim sepse ajo është e keqe, në shtëpinë tënde mos fut revista të poshtëra dhe mos i lejo gruas që të shikojë filma të “lirë”.

8. Mos e fut fitilin mes nënës dhe gruas tënde sepse më kurrë nuk do të mundesh ta shuash zjarrin.

9. Lute All-llahun shumë dhe ke kujdes nga harami, qoftë i dukshëm ose i fshehur, largohu nga shokët e këqinj, nga largimi prej shtëpisë, nga kalimi i netëve larg familjes dhe nga udhëtimi i largët. Sepse prezenca yte në shtëpi i ngjan një mburoje të fortë për familjen tënde. Kujtoje shpesh fjalën e All-llahut subhanehu ue teala: “All-llahu është me ata të cilët janë të devotshëm dhe bëjnë mirë”. Falënderimi i takon All-llahut, Zotit të botëve.

[Klevis2000]

Llojet e burrave


Artikull i cili i tregon llojet e burrave, dallimet mes tyre dhe cilësitë e secilit grup. Lexoni dhe shihni prej cilit grup jeni.

Jasir Abdut-Tevvab

1- Burrë shembullor

Ky burrë i ngjanë Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], i cili ka qenë i butë me gratë e tija dhe ka thënë:

“Ju porosis që të silleni me gratë mirë. Sepse gruaja është krijuar nga briu, kurse pjesa me shtrembërt në bri është maja: nëse dëshiron ta drejtosh, mundet ta thejsh, e nëse e le të tillë, mbetet e shtrembër. Ju porosis të kujdeseni ndaj grave”.

E mëshironte dobësinë e tyre, i nderonte, sepse në nderimin e tyre fshehet edhe nderimi i vetvetes, duronte dëmet që i përjetonte nga shkaku i tyre, sepse siç ka thënë:


“Nëse ia urren një sjellje, të pëlqen tjetra”. (Muslimi). U jep përparësi etj.

Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thotë:

“Besimtarët me besim më të plotë, janë ata që kanë moral më të mirë. Kurse më të zgjedhurit e juaj janë ata që më së miri sillen me gratë e tyre”. (hadithi është sahih, transmeton Tirmidhiu).

Ky lloj i burrave e di se dunjaja është kënaqësi, kurse kënaqësia më e mirë është gruaja e mirë, andaj i ndihmon në ibadet. Para se të martohet kërkon të martohet me grua besimtare të vërtetë, e nëse martohet me grua të tillë, sillet me te ashtu siç meriton. Mirëpo kjo nuk e ndalon nga këshillimi dhe udhëzimi, nga urdhërimi dhe ndalimi, nga mësimi dhe edukimi. I ngjanë në tërë këtë sjelljes së Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Është pronar i epërsisë, të cilën e ka fituar me serizotet duke u mbështetur në sherijat. Është njeri me xhelozi të lavdëruar, e cila e largon sprovën nga shtëpia e vet duke mos e lënë pas dore këtë punë dhe duke mos pasur mendim të keq për askend.

2- Burrë i realtë

Burrë i cili ia jep hakun gruas së vet dhe kërkon hakun e vet. Edhe ky lloj i burrave nuk akuzohet, mirëpo lloji i parë është më i mirë dhe më fisnik.

Muavije ibn Hajda [radijall-llahu anhu] thotë: i thashë Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: Cilat janë detyrat tona ndaj grave tona? Tha: “Ta ushqesh kur edhe ti ha, ta veshish kur edhe ti veshesh, mos ti biesh në fytyrë, mos ta ofendosh dhe mos të largohesh nga shtëpia”.

Nëse vjen puna, mundet ta rrahish, mirëpo sipas përkufizimeve të sherijatit dhe mos ta rrahish në fytyrë.

Ijas ibn Abdull-llah ibn Ebi Dhijabi thotë se Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:



“Mos i rrehni robëreshat e All-llahu”. Erdhi Omeri [radijall-llahu anhu] te Pejgamberi [alejhis-selam] dhe i tha: gratë u trimëruan mbi burrat e tyre, atëhere Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] lejoi rrahjen e tyre. Erdhën shumë gra që të ankohen te gratë e Pejgamberit [alejhis-selam], atëhere Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: “Kanë ardhur shumë gra duke u ankuar për burrat e tyre te gratë e mija, le ta dinë ata burra se nuk janë më të mirët”. (hadithi sahih, transmeton Ebu Davudi).

3- Burrë që dyshon shumë

Nuk kemi për qëllim burrin i cili posedon xhelozi të lavdëruar dhe të kontrolluar me sherijat, mirëpo kemi për qëllim atë burrë i cili dyshon pa nevojë dhe pa shkak dhe ia ngushton jetën gruas, kështu tensionohet atmosfera në shtëpi pa nevojë. E qortojmë atë burrë, i cili është vetjak dhe kërkon nga gruaja e tij që vetëm për te të kujdeset, është xheloz edhe ndaj fëmijëve. Kur të hyjë në shtëpi të gjith duhet të heshtin dhe mbarë shikimet duhet drejtuar drejt tij. Ky burrë përcjellë gjërat intime të gruasë, ka mendim të keq për te, e spiunon. Kurse Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka ndaluar përcjelljen e gjërave intime të gruas ose befasimi i sajë gjatë kthimit nga rruga. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] kur u kthye në Medine nga një udhëtim tha: “

“Mos u hyni grave natën”. Në transmetimin tjetër qëndron: “derisa të largon gjërat e panevojshme dhe të krehet”. Dy njerëz e kundërshtuan këtë urdhër dhe gjetën në shtëpi gjëra të cilat nuk i kënaqën. (Buhariu).

Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka dalluar xhelozinë duke thënë:

“Një lloj xhelozie e urren All-llahu, [subhanehu ve teala], e ajo është xhelozia e burrit ndaj gruas pa shkak të dyshimit”. (Muslimi).

Xhelozi e lavdëruar është kur të dyshon me shkas, kur nuk dakorodhet burri me veshmbathjen e gruas, etj, gjëra me të cilat e mbron shtëpinë nga mëkatet të cilat i sjellin mediat e ndryshme.

4- Burrë dejuz (pa turp)

Ky njeri i cili nuk xhelozon aspak, i cili nuk posedon as xhelozi të lavdëruar e as të urrejtur. Nuk interesohet se kush hy në shtëpinë e tij, nuk interesohet se me kënd shoqërohet gruaja e tij. Lejon që në shtëpinë e tij të hyjnë burra të huaj, kur nuk është i pranishëm ai. Lejon që gruaja e tij të shfaqë atë që ia ka ndaluar All-llahu që ta shfaq, duke dalur nga shtëpia lakuriq ose e parfymosur.

Ky lloj burri, i cili dakordohet që të ndodhin marëzira me gruan e tij, nuk e sheh xhennetin e as që do ta nuhas erën e tij. Ky është tradhëtar i emanetit të cilin ia ka dhënë All-llahu, pasiqë burri është bari në shtëpinë e vet dhe do të jap llogari për tufën e tij. Andaj festimet dhe kremtimet e përziera mes burrave dhe grave, vetmimi i grave me burra të huaj, krejt kjo është e ndaluar dhe e meriton këtë denim.

5- Burri i pakujdesshëm

Ky lloj i burrave është përhapur me të madhe ditëve të fundit. Nuk kujdeset për tufën e vet, nuk kujdeset as për gruan e as për fëmijët e vet, duke u angazhuar ose me epshet e veta ose duke menduar se është i zënë me punë, që i sjellin të mira të gjithëve. Ai mendon se pasiqë u ka siguruar vendbanim të gjërë, mjet transporti komod, ushqim të mirë, se me këtë i ka kryer detyrat që i ka ndaj familjes. Pa dyshim se këto të mira shkaktojnë lumturi, mirëpo shkaku kryesor i jetës së lumtur familjare është përkujdesi psiqik i burrit ndaj gruasë dhe fëmijëve të vet. Çfarë fitojnë nga këto të mira, nëse fëmijët ndiejnë boshllëk emocional dhe mosudhëzim nga prindërit. Çka i bën dobi ajo shtëpi e madhe dhe e bukur, nëse gruaja ndihet e vetmuar, rrallë herë e sheh burrin e sajë, kurse All-llahu [subhanehu ve teala] ka thënë:



“O ju që besuat, ruane veten dhe familjen tuaj prej një zjarri, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët. Atë (zjarrin) e mbikëqyrin engjëjt të rreptë e të ashpër që nuk e kundërshtojnë All-llahun për asgjë që Ai i urdhëron dhe punojnë atë që janë të urdhëruara”. (Tahrim: 6).

Kurse Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thotë:

[“Të gjith jeni bari dhe të gjith do të jepni llogari për tufën tuaj”.

Andaj, çfarë përkujdesi i jep familjes së vet ky lloji i burrave, çfarë mburoje nga zjari u jep ky njeri i cili rrallë takohet dhe rri me to.


kliko dy here ketu
http://www.albislam.com/ResultKerkim...=T%EB+gjith%EB

[Klevis2000]

DISA KESHILLA ISLAME

Këshila e parë: Ta zgjedhësh mirë gruan
All-llahu xhel-le shanuhu thotë:

"Dhe martoni të pamartuarat dhe robërit e robëreshat që janë të ndershëm dhe të ndershme. Nëse janë të varfër, All-llahu i begaton nga mirësitë e Tij, All-llahu është Bujar i madh, i Gjithwdijshëm". (En-Nur: 32)
Pronari i shtëpisë duhet të zgjedhë grua të mirë, e cila duhet t'i posedojë disa kushte, të cilat i ka treguar Muhammedi ?:
1- “Gruaja martohet për katër gjëra: për pasurinë e saj, për ate se i takon familjes së ndershme, për bukurinë e saj dhe për fenë e saj. Zgjidhe ate që ka fe, të lumshin duart!” Tra. Buhariu dhe Muslimi
2- “Tërë bota është kënaqësi, kurse kënaqësia më e mirë në këtë botë është gruaja e mirë”. Tra. Muslimi

3- “Secili prej jush le të ketw zemër falënderuese, gjuhë përmendëse (që përmend All-llahun shumë) dhe grua besimtare, e cila e ndihmon në veprat për ahiret”. Hadithi është sahih, tra. Ahmedi, Tirmidhiu dhe Ibn Maxheja.

4- Në transmetimin tjetër qëndron “dhe grua të mirë, e cila e ndihmon në çështjet e kësaj bote dhe në çështjes e fesë. Kurse kjo është thesari më i mirë që posedojnë njerëzit”. Hadithi është sahih, tra. Bejhakiu
5- “Martoni ato të cilat i doni dhe të cilat lindin, ngase unë do të krenohem me numrin tuaj të madh në Ditën e Ringjalljes para pejgamberëve tjerë!” Hadithi është sahih, tra. Ahmedi

6- “Martohuni me beqare, se ato japin më shumë fëmijë, kanë gojë të ëmbël dhe kënaqen më pak”, në transmetimin tjetër qëndron “dhe më pak tradhtojnë”. Hadithi është sahih, tra. Ibni Maxheja
Ashtu siç është gruaja e mirë njëra prej katër kënaqësive të kësaj bote, ashtu është gruaja e keqe njëra prej fatëkeqësive të kësaj bote, siç thotë Pejgamberi ?:

“Prej lumturisë është gruaja e mirë, e cila kur e shiqon të pëlqen, kur mungon prej saj je i sigurtë në te dhe në pasurinë tënde. Kurse nga fatkeqësia është gruaja, e cila kur e shiqon, të dëshpron, flet kundwr teje dhe kur mungon prej saj, nuk je i sigurtë në te dhe në pasurinë tënde”. Hadithi është sahih, tra. Ibni Hibbani.
Përballë kësaj medoemos duhet të dihet gjendja e djalit, i cili i ofron vajzës muslimane martesë, kurse pëlqimi duhet të ndodhë duke patur parasysh këto kushte:
“Nëse ju vjen (për fejesë) ai, me moralin dhe fenë e të cilit jeni të kënaqura, martohuni me të. Nëse nuk e bëni këtë atëherë ndodhë çorodi dhe çrregullim i madh në tokë”. Hadithi është sahih, tra. Ibn Maxheja.
Për gjithë këtë që e thamë duhet të pyetet mirë dhe të mblidhen informata të sakta, me qëllim që të mos rrënohet shtëpia e cila do të ngrihet me martesën e këtyre dy çifteve.
Burri i mirë dhe gruaja e mirë ndërtojnë shtëpi të mirë, ngase toka e mirë jep fryte të mira, kurse toka e keqe jep fryte shumë rëndë ose nuk jep aspak! Shko lart

Këshilla e dytë: Mundohu ta përmirësosh gruan
Nëse gruaja është e mirë, atëherë duhet lavdëruar All-llahun për këtë begati, mirëpo nëse ndodhë që gruaja të mos jetë e mirë, atëherë pronari i shtëpisë e ka për detyrë të mundohet që ta përmirësojë. Kjo mund të ndodhw në këto raste:
a) Burri është martuar me grua jofetare, ngase në kohën e martesës edhe ai nuk ka qenë fetar i madh;
b) Burri është martuar me një grua jofetare me shpresë se do të përmirësohet, ose
c) është martuar nga presioni i anëtarëve të shtëpisë.
Në këto raste burri duhet të mundohet që ta përmirësojw gruan e vet. Normalisht nuk duhet harruar se udhëzimi është në Dorë të All-llahut, All-llahu është Ai që Udhëzon. Duke u nisur nga ky fakt, një begati prej begative të All-llahut ndaj Zekerijasë është fjala e All-llahut: “dhe ia përmirësuam bashkëshorten e tij”. (El-Enbija: 90) Ky përmirësim ka të bëjë edhe me trupin edhe me fenë e saj. Ibni Abbasi radijall-llahu anhu thotë: Ishte sterile, nuk lindte, e pastaj lindi. Kurse Atau radijall-llahu anhu thotë: Fliste shumë e All-llahu e përmirësoi.
T'i përmendim disa metoda për përmirësimin e gruas:
1) Duhet dhënë rëndësi përmirësimit të ibadetit të saj ndaj All-llahut.
2) Duhet munduar që ta ngritësh (rritësh) imanin e saj me këto gjëra:
a) Nxite në namaz nate
b) Nxite që të lexojë Kur'an
c) Mësoja përmendësh disa dhikre që janë të caktuara për disa kohë dhe për disa raste (siç është dhikri i mëngjesit dhe mbrëmjes, dhikru gjatë daljes prej shtëpisë etj.)
d) Nxite të jepë sadaka
e) Nxite të lexojë literaturë Islame
f) Nxite të dëgjojw kaseta të dobishme, ligjerata që i shtojnë njohuritë e saja fetare dhe ligjerata që ia rrisin imanin
g) Zgjidhi asaj shoqe fetare dhe bëja të mundëshme të ndërlidhin marëdhënie shoqërore dhe të vizitohen mes vete
h) Largoji të këqijat prej saj dhe mbylli të gjitha dritaret e së keqes, duke e keshilluar te largohet prej shoqeve dhe vendeve të këqija.

[Klevis2000]

Motrat Sahabije


Është fakt se shembujt dhe ilustrimet historike kanë ndikim të jashtëzakonshëm në shpirtin e njerëzve, sidomos kur kemi parasysh se ato janë dëshmi e realizimit të konceptit teorik në praktikë. Me siguri se një gjë të tillë do ta kishte konfirmuar edhe vetë Kur’ani Famëlartë në të cilën jashtëzakonisht vërehet kujdesi i tij rreth shembujve ilustrues dhe rrëfimeve. Rrëfimet zënë vend të dukshëm në Kur’anin Famëlartë, ato përsëriten shumë herë duke lënë gjurmë të thella në shpirtin e besimtarit të sinqertë. Rrëfimet kur’anore rreth të dërguarve të All-lahut dhe të mirëve shumë herë shërbejnë edhe si shembuj ideal për besimtarët. All-llahu i Madhëruar thotë:

æóÖóÑóÈó Çááøóåõ ãóËóáðÇ áøöáøóÐöíäó ÂãóäõæÇ ÇöãúÑóÃóÉó ÝöÑúÚóæúäó ÅöÐú ÞóÇáóÊú ÑóÈøö ÇÈúäö áöí ÚöäÏóßó ÈóíúÊðÇ Ýöí ÇáúÌóäøóÉö æóäóÌøöäöí ãöä ÝöÑúÚóæúäó æóÚóãóáöåö æóäóÌøöäöí ãöäó ÇáúÞóæúãö ÇáÙøóÇáöãöíäó {011}æóãóÑúíóãó ÇÈúäóÊó ÚöãúÑóÇäó ÇáøóÊöí ÃóÍúÕóäóÊú ÝóÑúÌóåóÇ ÝóäóÝóÎúäóÇ Ýöíåö ãöä ÑøõæÍöäóÇ æóÕóÏøóÞóÊú ÈößóáöãóÇÊö ÑóÈøöåóÇ æóßõÊõÈöåö æóßóÇäóÊú ãöäó ÇáúÞóÇäöÊöíäó {012}

“E atyre që besuan, All-llahu u solli shembull gruan e faraonit kur ajo tha: “Zoti im, më bën një vend pranë mëshirës sate në Xhennet dhe më shpëto prej faraonit e brutalitetit të tij dhe më shpëto prej popullit mizor. Edhe Merjemen të bijën e Imranit, që e ruajti nderin e vet, e Ne prej anës sonë i frymëzuam një shpirt e ajo i besoi fjalët e Zotit të saj dhe librat e Tij dhe ishte e devotshme.” (Et-Tahrim: 11-12)


Sot, biografia pejgamberike si dhe historia islame janë më se të nevojshme që të rishqyrtohen, janë më se të nevojshme që para gjeneratave të reja të prezentohen me një gjuhë (theks) tjetër dhe metodologji tjetër, e kjo nuk do të thotë shfletim i faqeve të shkruara nga dijetarët e parë të këtij Ummeti, por rishqyrtim i disa faqeve të shkruara të cilat më vonë do të prezentohen dhe radhiten.

Studimet dhe hulumtimet rreth fëmijës, të riut dhe femrës në historinë islame - duke filluar nga biografia pejgamberike si dhe hulumtimet dhe analizat e përmbledhura rreth tyre, japin përgjigjet adekuate si dhe ofrojnë zgjidhjet e përshtatshme të shumë problemeve me të cilat sot ballafaqohen shumë edukatorë, ato gjithashtu prezentojnë shembullin dhe pasqyrën më ideale për gjeneratat e reja.

Është fakt se gjeneratat e reja islame janë më se të nevojshme për shembull (model) të vyeshëm e të mirë, sidomos në këtë kohë kur Ummeti islam ka humbur identitetin e tij (qenien), në kohën në të cilën shumica e djemve dhe femrave muslimane kanë hyrë në gara të zjarrta rreth epsheve dhe kënaqësive, ndërsa shembulli dhe ilustrimi i tyre ideal është kufizuar në gjeneratën e artit të shfrenuar, muzikës së çmendur, apo në gjeneratën e sportit dhe zbavitjes marramendëse.

Armiqtë e Islamit arritën ta kenë të njohur çështjen e rëndësisë së pozitës së femrës (në Islam), andaj edhe shpejtuan që të llomotisin (dërdëllisin) mbi ngritjen e çështjes së saj. Aty e këtu ngritën zërin e tyre duke kërkuar emancipimin e saj, emancipim i cili shikonte me sytë e zhveshjes, daljes së gruas për të punuar jashtë dhe përzierjen e saj me burrat tjerë, madje edhe ecje drejt rrugës së keqe dhe fatzezë. E tërë kjo do të ishte e drejtë e femrës e cila kah moti i ishte uzurpuar, e që sot nuk e gjente dot!

Zëri i propagandave të vesternizimit arritën që sot të kaplojnë botën islame si në Lindje ashtu edhe në Perëndim. Që të gjitha revistat, gazetat, programet dhe mediumet e fëlliqura arritën që të mbulojnë horizontet e botës islame dhe që të gjitha përpiqen që të sjellin hakmarrje dhe njollosje si dhe të alarmojnë luftën e ashpër kundër fesë, vlerave të larta morale dhe nderit.

Është më se e domosdoshme që për ata të cilët në zemrat e tyre ende mbajnë një pjesë të xhelozisë ndaj fesë së muslimanëve dhe historisë së tyre që të shpejtojnë për të shfaqur faqet e arta e të shkëlqyeshme nga historia e gjeneratës së parë, të cilat do të shërbejnë si shkëlqim para të rinjve dhe të rejave tona.

Nëse të rinjtë tanë janë më se të nevojshëm për një shfaqje të tillë të historisë së artë, me siguri se për një shfaqje të tillë janë shumë më të nevojshme edhe të rejat tona, sepse pa dyshim se çështja e tyre është me rëndësi të veçantë.

Nga këtu rrjedh edhe përpjekja për tubimin e shumë fragmenteve të historisë së gjeneratës së parë të vajzave muslimane duke marrë parasysh se vajzat janë më se të nevojshme për një ndriçim dhe dobi nga biografia dhe jeta e të rejave të cilat i takojnë gjeneratës së parë islame. Ata të cilët me kujdes të veçantë vështrojnë biografinë e gjeneratës së parë, në ta vërejnë shembullin më të lartë dhe shembullin më të mirë, i cili qartë ilustron shkëlqimin e imanit, ibadetit, lidhjes së tyre me All-llahun e Lartëmadhëruar, flijimin për hir të fesë, durimin, qëndrimin e paparë, luftën e palodhur për hir të All-llahut, vetëm për hir të ngritjes së fjalës së All-llahut, në kërkimin e diturisë dhe nxënien e saj, në pajisjen me vlerat më të larta morale si dhe veçoritë e larta njerëzore. Nuk ka dyshim se të gjithë ata janë shembuj dhe ideale të cilët përgjithmonë do të ngelin para syve të gjeneratave, në çdo kohë dhe në çdo vend, para syve të besimtarëve dhe besimtareve, para syve të meshkujve dhe femrave.

Në faqet që vijojnë do të përpiqem që rrëfimet dhe shembujt e gjeneratës së parë të artë t’i ndërlidhi me realitetin bashkëkohor si dhe me çështjet të cilat sot preokupojnë femrën muslimane, ashtu siç do të përpiqem që të sjell ca shembuj të veçantë, të cilët qartë ilustrojnë biografinë dhe jetëshkrimin e femrave muslimane.

Lus All-llahun që të më dhurojë sinqertitetin dhe besnikërinë në fjalë dhe punë, të më dhurojë begatinë e këtij mundi, të më dhurojë dobinë e tij, e në veçanti të na dhurojë dashurinë e sahabëve (shokëve) të Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], të na ringjallë së bashku me ta, Ai me të vërtetë është Dëgjues i të gjithave dhe Përgjegjës i lutjeve të besimtarëve.



Hyrje


Rreth çështjes së femrës, nën ndikim të shumë faktorëve dhe rrethanave janë krijuar dhe rrënjosur shumë koncepte dhe forma bindëse të cilat më vonë janë shndërruar në gjëra apriore, njëherit duke bërë që shumica e njerëzve t’i marrin ato si të gatshme pa iu qasur aspak burimit të tyre apo nivelit të shëndoshmërisë dhe pajtimit të tyre me ligjin hyjnor (islam).

Një koncept i tillë u formua duke menduar se femra posedon veçori të veçantë natyrore, e me këtë edhe e veçuar në shumë çështje ligjore (të sheriatit islam), dispozita me të cilat ajo dallon nga mashkulli rrënjësisht. Për ta bërë të qartë një gjë të tillë, jemi të detyruar që të themi se një veçori e tillë për femrën do të vlente vetëmse për sa u përket çështjeve të cilat konsiderohen të ndara, sepse baza është e njëjtë (i përfshinë që të gjithë). Ligji hyjnor u drejtohet që të gjithëve, njerëzve dhe xhinnëve, femrës dhe mashkullit, të vegjëlve dhe të mëdhenjve.

Mirëpo, ekzistojnë të tillë të cilët një çështje të tillë e shndërruan në anën krejtësisht të kundërt, andaj edhe veçorinë e saj e konceptuan në bazë. Manifestimet e një koncepti të tillë (të gabuar) u paraqitën në shumë kërkesa për të bërë të qartë bisedë të veçantë rreth çështjes së femrës në çdo çështje e cila do të parashtrohej.

Ata të cilët me vëmendje të plotë ia hedhin një vështrim biografisë pejgamberike, me siguri se do të vërejnë një baraspeshë të plotë në reaksionet me këtë çështje. Ai, i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], në asnjë moment nuk la anash (në neglizhencë) çështjen e femrës (po edhe vetë femrën), por çështjet të cilat kishin të bëjnë me të i drejtonte në anën e saj, mirëpo që rregulli thelbësor më pas të ngel i njëjtë apo i pandryshuar - ai me ligjin hyjnor u flet të gjithëve. Çdo send që është transmetuar nga i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], qoftë urdhër, ndalesë, këshillë apo sugjerim, me siguri se ka të bëjë me të gjithë, pa ndonjë përjashtim, edhe pse një këshillë apo urdhër të tillë do ta kishin dëgjuar vetëm meshkujt, apo ndoshta të jetë thënë në formë përkujtimi.

Një teori e tillë do të ndikonte shumë negativisht në sferën e çështjeve ku shtrohen shumë gjëra që i përkasin vetëmse femrës muslimane, duke marrë parasysh se ajo do të duhej që të priste vetëm dispozitat të cilat do të kishin të bëjnë enkas me të dhe çështjen e saj.

Dëshmia e vërtetë për një realitet të tillë manifestohet në pasurinë trashëguese kulturore të Ummetit islam, sepse: “Pasuria kulturore e Ummetit islam arriti që në mënyrë të përkryer të krijoj marrëdhënie të ndërsjellta me specifikat e femrës muslimane, andaj edhe u përcaktuan për të shumë dispozita të fikhut që kanë të bëjnë vetëm me të, e të cilat i vërtetoi edhe Kur’ani Famëlartë dhe Sunneti i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], u shkruan nga shumë dijetarë dhe u shtrua nëpër shkrimet e tyre, siç janë dispozitat që kanë të bëjnë me pastrimin (taharen), martesën (nikahun), trashëgiminë (mirathin) si dhe shumë dispozita të tjera. E njëjta pothuajse ndodhi edhe me dispozitat që kishin të bëjnë me vlerat ligjore (islame) siç janë veshja, përcaktimi i marrëdhënieve ndërshoqërore, sferë ku femra muslimane bënë pjesë së bashku me palën tjetër, me meshkujt, gratë, fëmijët, shërbëtorët, etj.

Edhe pse pasuria jonë kulturore njeh specifikat e veçanta, prapëseprap ligji islam u flet të gjithë njerëzve, pa dalluar gjinitë apo shtresat, femra ose meshkuj.”

Të kërkuarit e diturisë


Motra ime! Ti me siguri se nuk ke nevojë që të pasurohesh me sa më shumë argumente, polemika apo prezentime të teksteve të cilat kanë të bëjnë me rëndësinë e diturisë dhe nevojën e njerëzve për të, sepse që të gjithë e dinë një gjë të tillë. Si argument do të na shërbente pohimi se çdonjëri i cili do t’i takonte paditurisë një gjë të tillë do ta konsideronte mungesë dhe nënçmim edhe nëse me të vërtetë është i paditur, ndërsa çdonjëri i cili do t’i takonte diturisë atë do ta konsideronte gjë të çmuar dhe lavdatë madhështore. Ke parasysh se dituria i sjell dobi edhe kafshës, a nuk vëren se gjahu i kafshës së stërvitur për gjah është i lejuar, ndërsa gjahu i kafshës e cila nuk është e stërvitur për gjah nuk është i lejuar. E nëse një gjë e tillë vlen për kafshët, ç’mbetet për njeriun të cilin All-llahu e nderoi dhe e ngriti lart pozitën dhe çështjen e tij?

Dituria është shumë më e çmuar dhe më e vlefshme se sa ibadetet nafile, vlera e dijetarit ndaj atij që është adhurues është sikurse vlera e hënës ndaj yjeve të tjera. Gratë e gjeneratës së parë (sahabijet) ishin mjaft të shquara në këtë sferë. Në vijim do të prezentojmë disa nga dëshmitë të cilat manifestojnë kujdesin e tyre të jashtëzakonshëm mbi çështjen e të mësuarit dhe diturisë.

1. Nxënia përmendësh e Kur’anit

Më herët nuk ekzistonin mjete të cilat ofroheshin para njerëzve me qëllim që të lehtësonin çështjen e të mësuarit, lexuesit dhe ata që mësonin shkrim-leximin ishin në numër të vogël, mus’hafët nuk ishin të përgatitur e të tubuar që t’u shpërndahen të gjithë njerëzve, njerëzit lexonin atë dhe mësonin përmendësh disa pjesë prej tij ashtu siç u vinte dëshira, e lëre më aparate inçizimi të cilat tejkaluan murin e analfabetizmit dhe ofruan dëgjimin e Kur’anit për të gjithë njerëzit pa marrë parasysh moshën e tyre, madje në çdo kohë kur dëgjuesi do të dëshironte.

Mirëpo, kur vullneti ngel i pamposhtur ndërsa vendosmëria merr guximin e paparë, me siguri se të gjitha vështirësitë mposhten dhe bijnë, ndërsa të gjitha pengesat mënjanohen dhe ngelin anash. Le të shohim së bashku interesin dhe kujdesin e femrave të reja të gjeneratës së parë të sahabëve ndaj të nxënurit përmendësh të Kur’anit Famëlartë, se si shfrytëzonin rastin e volitshëm vetëm që të shijojnë dobinë e tij.

Bija e Harith Ibën Nu’manit tregon se suren “Kaf” nuk e ka mësuar nga kush tjetër pos nga vetë goja e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] me të cilën ai ligjëronte çdo të premte.

Pyes: A thua ku është kujdesi i femrave tona të sotme ndaj të mësuarit e Kur’anit dhe të nxënurit përmendësh të tij, kur kemi parasysh lehtësimin e mjeteve dhe mënyrave? Unë them se sot nuk ekziston asnjë arsye me të cilën do të arsyetonim veten tonë ndaj neglizhencës së kësaj çështje!

Në ibadet (përkushtim)

Nuk ka dyshim se All-llahu i Madhëruar krijoi njeriun dhe për të nënshtroi gjithçka që është në tokë dhe në qiej për hir të realizimit të të vetmit qëllim; adhurimit të All-llahut të Lartëmadhëruar:

æóãóÇ ÎóáóÞúÊõ ÇáúÌöäøó æóÇáúÅöäÓó ÅöáøóÇ áöíóÚúÈõÏõæäö {056}


“Unë nuk i krijova xhinnët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë.” (Edh-Dharijat: 56)


Përkushtimi ndaj All-llahut është çështja esenciale për të cilën edhe u dërguan të dërguarit te popujt e tyre, për hir të këtij përkushtimi mes tyre ndodhën shumë acarime dhe armiqësi. Thirrja e çdo të dërguari konceptohej në këtë thënie:


æóÅöáóì ÚóÇÏò ÃóÎóÇåõãú åõæÏðÇ ÞóÇáó íóÇ Þóæúãö ÇÚúÈõÏõæÇú Çááøåó ãóÇ áóßõã ãøöäú Åöáóåò ÛóíúÑõåõ Åöäú ÃóäÊõãú ÅöáÇøó ãõÝúÊóÑõæäó {050}


“O populli im, ju nuk keni zot tjetër pos Tij.” (Hud: 50)


Edhe pse të gjithë muslimanët janë të përbashkët në realizimin e esencës së ibadetit (përkushtimit), prapëseprap një gjë e tillë ngel sferë e cila pranon garimin mes njerëzve si dhe vlerën ndaj njëri-tjetrit. Është fakt se njeriu sado që të jetë i ngritur në ibadet ndaj Zotit të tij të Lartëmadhëruar, konsiderohet me një shkallë më të lartë se sa që janë të tjerët.

Njeriu musliman është më se i nevojshëm për kujdes të veçantë ndaj çështjes së ibadetit, sepse imani rritet dhe pakësohet, ndërsa gjërat të cilat dukshëm kontribuojnë për rritjen e tij pa dyshim se janë veprat e ibadetit.

Ai është i nevojshëm për veprat me të cilat shfaq ibadetitn e tij të denjë, sepse një gjë e tilë konsiderohet pajisje për vendosmëri më të fortë. Zemrat, siç na lajmëron i Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ndryshojnë. Transmeton Nevas Ibën Sem’ani [radijall-llahu anhu] se ka dëgjuar të Dërguarin e All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] duke thënë: “Nuk ka zemër e cila nuk është në mes dy gishtërinjëve të Gjithëmëshirshmit, nëse do e bën të përqëndruar, e nëse do, e luhatë atë.”

Gjithashtu i Dërguari i All-lahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thoshte: “O Përforcues i zemrave (o Zoti im), ma bën zemrën time të përforcuar në çështjen e fesë Tënde.”

Ai gjithashtu thotë: “Edhe mizani (peshoja e kësaj bote) është në dorën e të Gjithëmëshirshmit, me të disa popuj i bën të jenë të ngritur, ndërsa disa i bën të ulur, kështu deri në Ditën e Kijametit.”

Sebra Ibën Fakihe thotë se ka dëgjuar të Dërguarin e All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] duke thënë: “Zemra e birit të Ademit është në mes dy gishtave të gishtërinjëve të Gjithëmëshirshmit, nëse Ai do që ta përqëndrojë, e përqëndron, e nëse do ta luhatë, e luhatë.”

Ilustrimi i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] paraqe ilustrim preciz mbi ndryshimin e shpejtë të zemrës, gjë e cila në besimtarin musliman mbjell frikë dhe nevojë për kërkim të përforcimit të zemrës së tij nga ana e All-llahut Fuqiplotë, siç i bën të qartë shumë nga pozitat devijuese të cilat ai i sheh qartë. Mikdad Ibën Esvedi [radijall-llahu anhu] thotë: “Pas asaj që kam dëgjuar nga i Dërguari i All-llahut nuk them asgjë të mirë apo të keqe për njeriun, përderisa të mos shoh fundin me të cilin do të përfundon ai. Të pranishmit i thanë: Po, çfarë ke dëgjuar? Ai tha: “Kam dëgjuar të Dërguarin e All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] duke thënë: “Zemra e birit të Ademit është më e luhatshme sesa kazani kur vlon!”

Në një ilustrim tjetër mbi gjendjen e zemrës, i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: “Shembulli i zemrës është sikurse shembulli i puplës të cilën era e hudhë në shkretëtirë.”

Ata të cilët thirrin në rrugë të All-lahut janë shumë më të nevojshëm se të tjerët në çështjen e ibadetit, sepse një gjë e tillë u ndihmon për vazhdimin e rrugës së tillë si dhe për bartjen e barrës së thirrjes dhe mundimeve të njerëzve. Mu për këtë në të shumtën e rasteve kur i Dërguari i All-llahut ballafaqohej me largim të njerëzve nga thirrja e tij, urdhri i All-llahut ishte:


ÝóÇÕúÈöÑú Úóáóì ãóÇ íóÞõæáõæäó æóÓóÈøöÍú ÈöÍóãúÏö ÑóÈøößó ÞóÈúáó ØõáõæÚö ÇáÔøóãúÓö æóÞóÈúáó ÛõÑõæÈöåóÇ æóãöäú ÂäóÇÁ Çááøóíúáö ÝóÓóÈøöÍú æóÃóØúÑóÇÝó ÇáäøóåóÇÑö áóÚóáøóßó ÊóÑúÖóì {130}


“Prandaj, ti bëhu i durueshëm ndaj asaj që thonë ata, dhe duke falënderuar Zotin tënd, falu para lindjes së diellit dhe para perëndimit të tij, falu edhe në orët e natës dhe në skajet e ditës, ashtu që të gjejsh kënaqësi (me shpërblim).” (Ta-Ha: 130)


Thirrësi ka nevojë për një gjë të tillë, sepse konsiderohet mënyrë e pastrimit dhe përmirësimit të shpirtit si dhe dëlirësisë së saj nga shumë sëmundje të epshit dhe dyshimit.

Pikërisht për këtë, gjenerata e parë e grave të Ummetit islam ishte shembulli më i përkryer që me përsosuri të plotë dëshmonte një realitet të tillë të ibadetit, e njëherit edhe shembull i përkryer për ata që do të vinin pas tyre.

Aishja [radijall-llahu anha] thotë: “Nuk kam parë grua më të mirë në fe se Zejnebja, po nuk kam parë më të devotshme se ajo, më besnike, më të sinqertë (në bisedë), më tepër që mbante lidhjet familjare, më tepër që jepte sadaka, më tepër që jepte mundin e saj në punën me të cilën synonte sadakanë apo afrimin tek All-llahu i Madhëruar.”

Të gjitha këto cilësi manifestojnë ibadetin e tyre të denjë, biografia dhe historia e tyre dëshmojnë se ato vrapuan që me shpejtësi të hudhen para dyerve të së mirës dhe ibadetit.



Kontributi i tyre në ndihmë të fesë së All-llahut

All-llahu i Madhëruar obligoi njeriun që të bartë përgjegjësinë e triumfit të fesë se All-llahut si dhe përgjegjësinë e praktikimit të tij në botë. Një gjë e tillë për njeriun ishte nder i madh i dhuruar nga ana e All-llahut të Madhëruar, sepse po të donte i Lartëmadhëruari, çështjen e fesë së Tij do ta lartësonte dhe realizonte përmes fuqive të jashtëzakonshme duke mos angazhuar për të askë nga njerëzit. Ai pa dyshim se është i pavarur nga krijesat e Tij:


Ðóáößó æóáóæú íóÔóÇÁõ Çááøóåõ áÇäúÊóÕóÑó ãöäúåõãú æóáóßöäú áöíóÈúáõæó ÈóÚúÖóßõãú ÈöÈóÚúÖò æóÇáøóÐöíäó ÞõÊöáõæÇ Ýöí ÓóÈöíáö Çááøóåö Ýóáóäú íõÖöáøó ÃóÚúãóÇáóåõãú {4}


“Kështu pra, po sikur të dojë All-llahu, Ai do të hakmerrej ndaj tyre, por Ai dëshiron t'ju sprovojë njërin me tjetrin. E ata që ranë dëshmorë në rrugën e All-llahut, atyre kurrsesi nuk ua humb veprat (por ua shton).” (Muhammed: 4)


Ndërkaq, kur All-llahu i Lartëmadhëruar ndalon robërit e Tij që të mos heqin dorë nga ky obligim po as që të mos përfillin këtë çështje, nga ana tjetër Ai i bën me dije se çështja e alternativës nuk është gjë e jashtëzakonshme apo mrekulli:

åóÇÃóäÊõãú åóÄõáóÇÁ ÊõÏúÚóæúäó áöÊõäÝöÞõæÇ Ýöí ÓóÈöíáö Çááøóåö Ýóãöäßõã ãøóä íóÈúÎóáõ æóãóä íóÈúÎóáú ÝóÅöäøóãóÇ íóÈúÎóáõ Úóä äøóÝúÓöåö æóÇááøóåõ ÇáúÛóäöíøõ æóÃóäÊõãõ ÇáúÝõÞóÑóÇÁ æóÅöä ÊóÊóæóáøóæúÇ íóÓúÊóÈúÏöáú ÞóæúãðÇ ÛóíúÑóßõãú Ëõãøó áóÇ íóßõæäõæÇ ÃóãúËóÇáóßõãú {038}

“Ja, ju jeni ata që ftoheni për të dhënë në rrugën e All-llahut (për luftë kundër armikut tuaj), e dikush prej jush bën koprraci, e kush bën koprraci, ai bën kundër vetvetes, All-llahu s'ka nevojë, e ju jeni të varfër (keni nevojë). Po nëse ju i ktheni shpinën, Ai do t'ju zëvendësojë me një popull tjetër, që nuk do të jetë si ju.” (Muhammed: 38)


Pikërisht për këtë, muslimanët e dinë shumë qartë se çdo individ posedon sasinë e tij të përgjegjësisë me të cilën do të kontribuon për fitore të fesë së All-llahut si dhe për mënjanimin e çdo dyshimi që hudhet në të. Çështja e Islamit dhe muslimanëve është bërë çështje e cila preokupon të gjithë dhe që të gjithë jetojnë me të. Kjo çështje nuk i takon vetëm një grupi. Natyra dhe roli i individit nuk e anulojnë aspak këtë obligim për pjesëmarrje në bartjen e kësaj barre.

Është fakt se edhe gratë posedojnë rolin e pamohuar në kontributin e tyre të madh për fitore të fesë së All-llahut. Në ndodhinë e hixhretit - ndodhi e cila në historinë islame numërohet si njëra ndër ndodhitë më të rëndësishme si dhe njëra ndër ndodhitë më me ndikim në mirëvajtjen e rrugës së thirrjes islame - u regjistrua emri i Esma Bint Ebu Bekër [radijall-llahu anha] dhe roli i saj i rrallë në këtë ndodhi.

Në momentin kur i Dërguari i All-llahut dhe shoku i tij (Ebu Bekri) po lëshonin Mekken, tek Esma hyri gjyshi i saj i cili dëshironte të dijë se ç’u bë me ta e të qetësohej.

Esma bija e Ebu Bekrit tregon: “Në momentin kur i Dërguari i All-llahut po bëhej gati për të dalë nga Mekka, me të do të dilte edhe Ebu Bekri i cili me vete kishte marrë tërë pasurinë, pesëmijë apo gjashtëmijë dirhemë. Më pas, te ne hyri gjyshi im Ebu Kuhafe, shikimi i të cilit ishte dobësuar dhe tha: Pasha All-llahun, jam duke menduar se ju ka sjell fatkeqësi me pasurinë që e mori. Esma tha: Jo baba, assesi, ai na ka lënë shumë të mira. Pastaj mora disa guralecë dhe i vura në vendin kur babai im e vinte pasurinë e tij, ndërsa mbi ta hudha një pëlhurë, e pastaj e mora për dore atë dhe i thashë: O gjysh, vëndo dorën tënde në këtë pasuri. Ai e vuri dorën e tij mbi to dhe tha: S’ka gjë, nëse ju ka lënë këtë të tërën juve, me të vërtetë paska bërë mirë. Esma thotë: Pasha All-llahun, ai nuk na la asgjë neve, por unë desha që ta qetësoja plakun me këtë.” /Transmeton Ahmedi/

Besimtari i cili me vëmendje lexon këtë ndodhi e pastaj kthehet në vështrim të realitetit bashkëkohor duke u munduar që të bëjë një krahasim, me siguri se has në një dallim të madh, has në një rrugë të gjerë e cila ndan Ummetin dhe historinë e tij, has realitetin i cili ndjehet shumë i pamundshëm në çështjen e ngritjes së çështjes së fesë së All-llahut. Më pas besimtari musliman me plot seriozitet i parashtron vetes së tij këtë pyetje: “Ç’farë vlere posedon feja e All-llahut në shpirtin tonë?

A nuk vëreni se si një femër e cila në moshën më të re e më të mirë, në moshën kur të gjitha nevojat dhe preokupimet e saj janë më se të nevojshme, heq dorë nga pasuria e saj dhe mbetet e kënaqur që të jetojë këtë jetë.

Ajo kishte mundësi që nga babai i saj të kërkonte që t’u linte diç nga pasuria, t’ia përkujtojë atij përgjegjësinë që ka për fëmijët e tij, mirëpo krejt kjo assesi nuk do ta pengonte atë nga qëllimi i shpërnguljes apo ta ndalte të mos udhëtonte me të Dërguarin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Esma nuk bëri asgjë të tillë, sepse ajo jetonte me një preokupim tjetër, me një botë krejt tjetër, ajo e kishte kuptuar se çështja e fesë së All-llahut është shumë më e lartë se preokupimi i babait të saj me tërë këto kërkesa.

Ne nuk duam që gjenerata e sotme - me anë të këtyre shembujve - të vë veten në radhët e të uriturve dhe të varfërve, po as që të gjykojnë veten e tyre të jetojnë në varfëri dhe skamje, por duam që me anë të këtyre shembujve të krijojnë një retrospektivë ndaj vetes së tyre, të pyesin veten mbi vlerën e çështjes së fesë si dhe pozitën e tij në shpirtin e tyre, sa jemi të gatshëm që të flijojmë për hir të rrugës së All-llahut?

Le të jetë kjo një bisedë e qartë për ata të cilët duan fitoren e fesë së All-llahut, mirëpo të cilët nuk posedojnë në vete domethëniet e tilla, le të jetë kjo thirrje për ta që të realizojnë atë thellë në veten e tyre, të hulumtojnë për realizimin e synimeve të tilla, por vetëm përmes rrugës së atyre të cilët janë të fortë dhe serioz.

Në ndodhinë e hixhretit hasim edhe një çështje shumë me rëndësi, kjo se çështja e Esma Bint Ebi Bekrit nuk ishte rezultat i asaj se ajo ishte afër shtëpisë së Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ndërsa kjo ishte e bija e Siddikut, assesi, sepse në këtë çështje hasim një horizont tjetër i cili në këtë ndodhi na del përpara: “Ndodhia e hixhretit është ndodhi e veçantë dhe e rëndësishme, ndodhi e cila ka të bëjë me ardhmërinë e thirrjes në atë kohë.” Po në këtë ndodhi hasim kontributin e femrës e cila është në moshën më të bukur të rinisë, kontributin e Esma Bint Ebi Bekrit, kontributin e të riut, Abdull-llah Ibën Ebi Bekrit, të riut Ali Ibën Ebi Talibit, me bariun Ibën Fehires etj. Sepse hixhreti ishte çështje me të cilën ishin të preokupuar të gjithë dhe që me të jetonin të gjithë, në një gjë të tillë merrnin pjesë që të gjithë.




Barrtja e mundimeve për hir të All-llahut

Në këtë botë All-llahu i Madhëruar krijoi shumë bukuri dhe gjëra të zbukuruara të cilat kaplojnë thellësinë e shpirtit të njeriut dhe me të bëjnë çudira. Dukuritë e tilla mahnitëse synojnë ngritjen e kriteriumeve dhe pikënisjeve të disave të cilët synojnë këtë botë dhe bukuritë e tij si dhe luajnë rolin e tyre në radhitjen e detyrave parësore në jetën e tyre.

Që të gjitha këto nuk vlejnë për ata të cilëve All-llahu u dhuroi shikim të shëndoshë, sepse ata dinë që çdo gjë të radhisin në vendin e tij të merituar, ata dinë se gjërat e tilla janë vetëmse dëfrim i përkohshëm dhe se shpërblimi i përhershëm do të jetë në botën e ahiretit.

Òõíøöäó áöáäøóÇÓö ÍõÈøõ ÇáÔøóåóæóÇÊö ãöäó ÇáäøöÓóÇÁ æóÇáúÈóäöíäó æóÇáúÞóäóÇØöíÑö ÇáúãõÞóäØóÑóÉö ãöäó ÇáÐøóåóÈö æóÇáúÝöÖøóÉö æóÇáúÎóíúáö ÇáúãõÓóæøóãóÉö æóÇáÃóäúÚóÇãö æóÇáúÍóÑúËö Ðóáößó ãóÊóÇÚõ ÇáúÍóíóÇÉö ÇáÏøõäúíóÇ æóÇááøåõ ÚöäÏóåõ ÍõÓúäõ ÇáúãóÂÈö {014}Þõáú ÃóÄõäóÈøöÆõßõã ÈöÎóíúÑò ãøöä Ðóáößõãú áöáøóÐöíäó ÇÊøóÞóæúÇ ÚöäÏó ÑóÈøöåöãú ÌóäøóÇÊñ ÊóÌúÑöí ãöä ÊóÍúÊöåóÇ ÇáÃóäúåóÇÑõ ÎóÇáöÏöíäó ÝöíåóÇ æóÃóÒúæóÇÌñ ãøõØóåøóÑóÉñ æóÑöÖúæóÇäñ ãøöäó Çááøåö æóÇááøåõ ÈóÕöíÑñ ÈöÇáúÚöÈóÇÏö {015}

“Njerëzve u është zbukuruar dashuria ndaj të këndshmeve, ndaj grave, djemve e ndaj pasurisë së grumbulluar nga ari e argjendi, ndaj kuajve të stolisur, bagëtisë e bujqësisë. Këto janë kënaqësi të kësaj bote, po te All-llahu është e ardhmja më e mirë.

Thuaj: “A t'ju kumtoj për diç shumë më të mirë se ato (kënaqësitë e dunjasë)? Për ata që janë ruajtur, ata kanë te Zoti i tyre xhennete nëpër të cilat rrjedhin lumenj dhe aty do të jenë përgjithmonë, kanë bashkëshorte të pastra, dhe kënaqësinë e All-llahut. All-llahu është i kujdesshëm për robtë.” (Ali-Imran: 14-15)



Ata arritën që me dritën e shpalljes të kuptojnë se e vërteta e bukurive dhe gjërave të këndshme të kësaj bote është mu ashtu siç lajmëron vetë All-llahu i Lartëmadhëruar:


æóÇÖúÑöÈú áóåõã ãøóËóáó ÇáúÍóíóÇÉö ÇáÏøõäúíóÇ ßóãóÇÁ ÃóäÒóáúäóÇåõ ãöäó ÇáÓøóãóÇÁ ÝóÇÎúÊóáóØó Èöåö äóÈóÇÊõ ÇáúÃóÑúÖö ÝóÃóÕúÈóÍó åóÔöíãðÇ ÊóÐúÑõæåõ ÇáÑøöíóÇÍõ æóßóÇäó Çááøóåõ Úóáóì ßõáøö ÔóíúÁò ãøõÞúÊóÏöÑðÇ {045}


“E ti (Muhammed) paraqitjau atyre shembullin e kësaj bote që ëshë si një ujë (shi) që Ne e lëshojmë nga qielli, e prej tij bima e tokës zhvillohet e shpeshtohet saqë përzihet mes vete, e pas pak ajo bëhet byk (pas tharjes) që e shpërndajnë erërat. All-llahu ka fuqi për çdo send.” (El-Kehf: 45)


ÇÚúáóãõæÇ ÃóäøóãóÇ ÇáúÍóíóÇÉõ ÇáÏøõäúíóÇ áóÚöÈñ æóáóåúæñ æóÒöíäóÉñ æóÊóÝóÇÎõÑñ Èóíúäóßõãú æóÊóßóÇËõÑñ Ýöí ÇáúÃóãúæóÇáö æóÇáúÃóæúáóÇÏö ßóãóËóáö ÛóíúËò ÃóÚúÌóÈó ÇáúßõÝøóÇÑó äóÈóÇÊõåõ Ëõãøó íóåöíÌõ ÝóÊóÑóÇåõ ãõÕúÝóÑøðÇ Ëõãøó íóßõæäõ ÍõØóÇãðÇ æóÝöí ÇáúÂÎöÑóÉö ÚóÐóÇÈñ ÔóÏöíÏñ æóãóÛúÝöÑóÉñ ãøöäó Çááøóåö æóÑöÖúæóÇäñ æóãóÇ ÇáúÍóíóÇÉõ ÇáÏøõäúíóÇ ÅöáøóÇ ãóÊóÇÚõ ÇáúÛõÑõæÑö {020}


“Ju njerëz dijeni se jeta e kësaj bote nuk është tjetër vetëm se lojë, kalim kohe në argëtim, stoli, krenari mes jush dhe përpjekje në shtimin e pasurisë dhe të fëmijëve, e që është si shembull i një shiu prej të cilit bima i habit bujqit, e pastaj ajo thahet dhe e sheh atë të verdhë, mandej bëhet e thyer e llomitur, e në botën tjetër është dënimi i rëndë, por edhe falje mëkatesh dhe dhurim i kënaqësisë nga All-llahu; pra jeta e kësaj bote nuk është tjetër vetëm se përjetim mashtrues.” (El-Hadid: 20)


Të gjitha këto koncepte nuk ishin larg nga vetë shpirti i femrave të gjeneratës së parë të muslimanëve.

Me gratë e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]

Xhuvejrija, gruaja e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], tregon se i Dërguari i All-llahut ka hyrë tek ajo dhe ka thënë: “A ka ushqim? Xhuvejrija thotë: Unë thashë: Jo, pasha All-llahun, o i Dërguari i All-llahut, nuk kemi aspak ushqim, përveçse një copë ashti të deles.” /Transmeton Muslimi/

All-llahu i Madhëruar urdhëron të Dërguarin e Tij që bashkëshortet e tij të bëjnë zgjedhje mes qëndrimit tek ai dhe bukurive të kësaj bote, sepse misioni pejgamberik kërkonte durimin e barrës dhe vështirësisë të cilën nuk do ta bartnin të gjithë njerëzit, ndërsa ato të cilat kanë mbetur të kënaqura dhe kanë zgjedhur shtëpinë e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] për jetë të tyre, plotësisht e kanë të qartë se një nder i tillë nuk i takon atyre të cilët hulumtojnë lavdinë, krenarinë e kësaj bote dhe shkëlqimin e bukurisë së kësaj bote.


íóÇ ÃóíøõåóÇ ÇáäøóÈöíøõ Þõá áøöÃóÒúæóÇÌößó Åöä ßõäÊõäøó ÊõÑöÏúäó ÇáúÍóíóÇÉó ÇáÏøõäúíóÇ æóÒöíäóÊóåóÇ ÝóÊóÚóÇáóíúäó ÃõãóÊøöÚúßõäøó æóÃõÓóÑøöÍúßõäøó ÓóÑóÇÍðÇ ÌóãöíáðÇ {028}


“O ti Pejgamber, thuaju grave tuaja: “Në qoftë se lakmoni jetën e kësaj bote dhe stolitë e saj, atëherë ejani: unë po ju jap furnizimin (për lëshim) dhe po ju lëshoj ashtu si është e rrugës.” (El-Ahzab: 28)


Për to nuk ngeli tjetër përveçse të zgjedhin të Dërguarin dhe jetën e botës tjetër, t’u thonë lamtumirën bukurive dhe kënaqësive të kësaj bote.

E çfarë do të ishte jeta e kësaj bote për to, çfarë do të ishte bukuria dhe dëfrimi i shumë femrave të kësaj bote, çfarë do të ishte gëzimi dhe lumturia e tyre me bashkëshortët dhe fëmijët e tyre, po çfarë do të kenë nëse kanë përjetuar begatitë dhe jetën e dëfryer, a nuk janë ato vetëm disa ditë të kaluara, e që më pas të përcillen për në botën e përhershme ku do të takojnë All-llahun me veprën e tyre të mirë?! Po, a nuk duhet shikuar dhe pritur premtimin e All-llahut të Lartëmadhëruar:


ßõáõæÇ æóÇÔúÑóÈõæÇ åóäöíÆðÇ ÈöãóÇ ÃóÓúáóÝúÊõãú Ýöí ÇáúÃóíøóÇãö ÇáúÎóÇáöíóÉö {024}


“(E thuhet) Hani e pini shijshëm, ngase në ditët e kaluara ju e përgatitët këtë.” (El-Hakka: 24)


A thua çfarë kuptimi do të ketë në këtë moment bukuria e tërë botës?!

Le të shohim njërën prej tyre se si na rrëfen mbi jetën të cilën po e jetonte me të Dërguarin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].

Aishja [radijall-llahu anha] tregon se i ka rrëfyer Urves, të birit të motrës së saj se: “Ka ndodhur që me muaj rresht në shtëpitë e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] të mos jetë ndezur zjarr (për gjellë). Urve Ibën Zubejri thotë: Unë e pyeta: Po me çka jetonit, oj teze? Ajo tha: Me ujë dhe hurma. I Dërguari i All-llahut kishte fqinj prej ensarëve të cilët në atë kohë kishin deve, e ndodhte që të Dërguarit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] t’i dhuronin qumësht e ai të na jepte neve për të pirë.”

Me të bijën e të Dërguarit dhe bashkëshorten e Othmanit (dy dritave)

Rukija, e bija e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] nuk ishte vajzë e panjohur, përkundrazi, ishte vajza e njeriut më të mirë në sipërfaqen e tokës, ishte vajzë e shtëpisë së Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Ajo nuk ishte bashkëshorte e njeriut i cili jetonte në margjinat e ndodhive, por bashkëshorte e njeriut të njohur si njeri i “dy dritave”, njeriut të cilit i kishte mjaftuar që të jetë krenar pasi që ky kishte martuar dy nga bijat e të Dërguarit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Rukija nuk ishte bashkëshorte e cila dëshironte dëfrimin dhe jetën luksoze, përkundrazi, ajo zgjodhi barrën e rëndë dhe largimin nga shtëpia, zgjodhi largimin nga vendlindja së bashku me bashkëshortin duke dashur të ruajë fenë e All-llahut. Ajo do të shpërngulej në Abisini, në vendin ku nuk njihte fare gjuhën e as vendin, në vendin ku nuk do të ketë shoqe e as ndihmës përveç All-llahut të Lartëmadhëruar. Në momentin kur e bënte tërë këtë ajo nuk ishte vajzë me ndjenja të shkrira (të marra), përkundrazi, ajo ndiente se çështja është shumë me rëndësi dhe shumë serioze, çështje e cila nga ajo kërkonte të jetojë për hir të All-llahut dhe t’i bartë e t’i durojë të gjitha vështirësitë që do të hasen në rrugën e Tij.


Njohja e të drejtës së bashkëshortit

Ligji dhe urtësia e All-llahut Fuqiplotë bëri që njerëzit në jetën e kësaj bote të jenë në shkallë dhe grada të ndryshme. All-llahu i Madhëruar i ndaloi që të gjithë, meshkujt dhe femrat, që të lakmojnë në atë që All-llahu gradoi disa nga ata mbi disa të tjerë:


æóáÇó ÊóÊóãóäøóæúÇú ãóÇ ÝóÖøóáó Çááøåõ Èöåö ÈóÚúÖóßõãú Úóáóì ÈóÚúÖò áøöáÑøöÌóÇáö äóÕöíÈñ ãøöãøóÇ ÇßúÊóÓóÈõæÇú æóáöáäøöÓóÇÁ äóÕöíÈñ ãøöãøóÇ ÇßúÊóÓóÈúäó æóÇÓúÃóáõæÇú Çááøåó ãöä ÝóÖúáöåö Åöäøó Çááøåó ßóÇäó Èößõáøö ÔóíúÁò ÚóáöíãðÇ {032}


“Mos lakmoni në atë, që All-llahu gradoi disa nga ju mbi disa të tjerë. Burrave ju takon hise nga ajo që fituan ata dhe grve gjithashtu ju takon hise nga ajo që fituan ato. All-llahut kërkoni nga të mirat e Tij. All-llahu është i dijshëm për çdo send.” (En-Nisa: 32)


Urtësia e All-llahut deshi që mbikëqyrja, urdhri dhe ndalesa në shtëpinë bashkëshortore të jetë në duart e bashkëshortit (burrit). Bashkëshortja është e obliguar që të shpreh mirënjohje dhe respekt të veçantë ndaj çdo urdhri të bashkëshortit, përveçse nëse urdhrat e tij binë ndesh me urdhrat e All-llahut. Gruas nuk i është e lejuar që të agjëroj (agjërim nafile) pa lejen e bashkëshortit, apo të dalë nga shtëpia e tij ose të fusë dikë në shtëpinë e tij pa lejen e bashkëshortit, po qe se do t’i urdhërohej dikujt që t’i përkulej ndokujt tjetër, do t’i urdhërohej gruas që t’i përkulej bashkëshortit të saj.

Gruaja e denjë e cila e ka të ditur shumë mirë çështjen e All-llahut të Lartëmadhëruar (njeh All-llahun), është e bindur se për një respekt të tillë ndaj bashkëshortit ajo do të shpërblehet me shpërblime të mëdha, sidomos kur ajo ka parasysh shërbimin e tij dhe kujdesin e çështjes së tij. Edhe pse agjërimi nafile është çështje shumë me rëndësi dhe vepër madhështore, mirëpo në momentin kur ajo përcaktohet për të mos agjëruar për hir të respektit ndaj bashkëshortit, me siguri se në atë moment mosagjërimi i saj vlen shumë më tepër dhe All-llahu është më i kënaqur me të.

Nuk ka dyshim se femrat e gjeneratës së parë ishin shembujt më të përsosur në njohjen e të drejtës së bashkëshortit dhe kujdesin e tij.

Esma, bija e Ebu Bekrit [radijall-lahu anhu], thotë: “Në kohën kur më ka martuar Zubejri nuk kishte asgjë nga pasuria e tokës, po as që kishte ndonjë shërbëtor, përveçse një deve dhe një kalë. Unë e ushqeja kalin, mbushja ujin dhe përgatitja ushqimin. Unë nuk dija mirë të zë bukë (të gatuaj bukë), mirëpo e zinin disa gra fqinje të ensarëve, ato ishin gra besnike dhe të sinqerta. Hurmat të cilat i këputja nga toka e Zubejrit i bartja tek i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] mbi kokën time. Një ditë, duke bartur hurmat mbi kokën time, takova të Dërguarin e All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i cili ishte me një grup njerëzish prej ensarëve. Ai posa më pa më thirri, e pastaj tha: “Hudhi poshtë, hudhi.” Ai kishte për qëllim që të më merrte pas, mirëpo unë kisha turp që të eci me burrat dhe mu kujtua Zubejri dhe xhelozia e tij, sepse ai ishte shumë xheloz. I Dërguari i All-llahut e pa se unë kisha turp, andaj edhe vazhdoi. Unë erdha te Zubejri dhe i thashë se më takoi i Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] me një grup të sahabëve dhe më pa se mbi kokën time kisha hurma, ai e urdhëroi devenë që të ulej me qëllim që unë të ngjitesha mbi të, mirëpo kisha turp prej tij, por edhe mu kujtua xhelozia jote. Zubejri tha: “Pasha All-llahun, për mua bartja e hurmave prej teje është më e rëndë se sa të kishe ecur me të.” Esma thotë: “Më vonë babai im Ebu Bekri më dërgoi një shërbëtor i cili më mjaftonte për mbikëqyrjen e kalit, ndërsa unë mendoja se sikur të më kishte liruar (duke konsideruar punët e rënda shtëpiake).” /Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi/

Besimtarja muslimane e cila jeton me këto ndjenja, pa dyshim përjeton mënyrë dhe ëmbëlsi tjetër të jetës, ajo e ka të ditur fortë mirë se vështirësitë, mundi i përjetuar shtëpiak, shërbimi tejet i rraskapitur në përgatitjen e ushqimit dhe kujdesit të çështjes shtëpiake është mund që nuk shkon huq, se ajo nuk luan rol të një shërbëtori apo robi, por luan rolin e ibadetit ndaj All-llahut Fuqiplotë, luan rolin e rrugës e cila realizon kënaqësinë e Tij ndaj saj. Mu për këtë, ajo ka kujdes të madh në parapërgatitjen e qëllimit në çdo gjë që kryen dhe përjeton.

Besimtarja e mprehtë (vigjilente) e ka të ditur se ekzistojnë disa nga burrat të cilët këtë të drejtë e keqpërdorin duke e shfrytëzuar këtë mënyrë të jetës për të mbizotëruar dhe mbisunduar gruan, për ta robëruar atë dhe për t’i nëpërkëmbë të drejtat e saj. Ligji islam nuk ka sjellur që këto dispozita të jenë mbështetje (pasive) e atyre të cilët i keqpërdorin dhe i eksploatojnë këto të drejta për të mirën e tyre.

Ligji islam urdhëroi respektin e burrit dhe mirënjohjen e tij, ndërsa në anën tjetër të drejtat e tij i konsideroi si të drejta të cilat meritojnë plotësimin e tyre. Ligji islam ngriti lartë pozitën dhe shkallën e atyre të cilët shprehin mirësinë ndaj familjes së tyre (grave). Një gjë të tillë - kujdesin ndaj familjes dhe bashkëshortes - i Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e konsideroi kriter dhe peshojë me të cilën maten dhe vlerësohen njerëzit dhe mirësia e tyre. Transmetohet nga Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Besimtari më i plotë me iman është ai që është më i mirë në moral, kurse më të sjellshmit prej jush janë ata që janë më të sjellshëm ndaj grave të tyre.” /Transmeton Ahmedi/

Aishja [radijall-llahu anha] transmeton se i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Më i miri prej jush është ai i cili është më i mirë ndaj familjes së tij (gruas), ndërsa unë jam më i miri ndaj familjes time.” /Transmeton Tirmidhiu/

Nëse gruaja muslimane sprovohet nga shembujt e atyre burrave, ajo duhet të bën durim dhe me këtë të shpresojë shpërblimin e All-llahut [subhanehu ve teala] në Ditën e Gjykimit, ditë kur nuk bëjnë dobi as pasuria e as fëmijët.

El-Velau ve-l-Berau

(dashuria ndaj së mirës dha largimi nga e keqja)


Përkushtimi i sinqertë obligon njeriun që të manifestojë dhe shpreh frytet e tij në çdo lëmi të jetës. Përkushtimi i cili nuk manifeston apo shpreh frytet e tij në ndjenjat e njeriut konsiderohet përkushtim i varfër.

Njeriu posedon ndjenjat e dashurisë dhe urrejtjes, ndjenjat e hidhërimit dhe gëzimit, pranimit apo refuzimit, ndërsa që të gjitha këto ndjenja përcaktojnë shumë vendime të cilat ai i merr në jetën e tij. Ata të cilët e kanë të ditur realitetin dhe të vërtetën e fesë (përkushtimit të plotë) kanë bërë që të gjitha ndjenjat e tyre në jetë të përcaktohen sipas fesë.

Një gjë të tillë i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e konsideroi si kusht elementar për arritjen e ëmbëlsisë së imanit, ai thotë: “E ka gjetur ëmbëlsinë e imanit (besimit) ai i cili në vete ka hasur këto tre cilësi: Që All-llahu dhe i Dërguari i Tij të jenë më të dashur për të se çdokush tjetër, të do njeriun, por mos ta dojë për tjetër përveçse për hir të All-llahut dhe të urrejë të kthehet në kufër (mosbesim) ashtu siç urren të hudhet në zjarr.” /Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi/

Sot, anëve të rrugës hasim plot të shkatërruar e të mposhtur të cilët përjetuan zjarrin e ndjenjave të rraskapitura.

Epshi, lakmia, dashuria e mahnitur, dëfrimi i palejuar, që të gjitha këto bëjnë ç’mos me të zotin e tyre, madje edhe e sjellin në momentin kur ai shtron fenë e tij kurban të epshit të tij.

Ato janë zemra të cilat janë të mënjanuara nga dashuria e All-llahut dhe dashuria e të Dërguarit të Tij, sepse dashurinë e tyre ai e ka të plotësuar me dashurinë e epshit dhe dashurinë e palejuar.

Pa dyshim se femrat e gjeneratës së parë ishin shembulli më i përkryer i manifestimit të një dashurie të tillë.

E ëma e Esmës, bijës së Ebu Bekrit kishte vendosur të vizitonte të bijën e saj (Esmës), mirëpo kjo ishte e mendimit se nuk duhej që të takonte të ëmën, pasi ajo ende ishte në shirk, andaj edhe kërkoi leje nga i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] për një gjë të tillë.

Esma Bint Ebu Bekër thotë: “Në kohën e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] nëna ime kishte ardhur të më vizitojë, mirëpo ajo ende ishte mushrike. E pyeta të Dërguarin e All-llahut duke i thënë: Nëna ime ka ardhur me dëshirë që të më vizitojë (ajo edhe më tej donte të ngel në shirk), a ta pranoj vizitën e saj? I Dërguari [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] më tha: “Mbaje lidhjen me nënën tënde.” /Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi/

Një pyetje e tillë nuk buron nga një zemër e fortë dhe e ashpër, po as që është rezultat i mosdurimit së mirësjelljes dhe vizitës familjare, por është rezultat i cili buron nga një grua e vyeshme dhe e mirë, e cila ishte e mendimit se mbajtja e lidhjes së fesë është mbi çdo lidhje tjetër. Ajo në këtë rast kërkon zgjidhje dhe shërim dhe nuk kërkon qetësim të përkohshëm. Shërimi themelor është kur zemra që lidhet me Zotin e saj mbushet me dashuri për All-llahun dhe Ai bëhet gjykuesi suprem dhe udhëheqësi i cili jeton jetën e saj.

Vallë mos kemi menduar se femrat e gjeneratës së parë ishin krijesa tjera, krijesa pa ndjenja, krijesa me ndjenja të ngurta? Apo ishin femra të gjeneratës e cila mbizotëroi dhe mposhti epshet, ndërsa jetën e tyre e mbushën përplot gjëra të larta, e aspak nuk u shkoi ndërmend për gjëra të pavlera.

Shpenzimi për hir të All-llahut të Madhëruar

Pasuria e birit të Ademit konsiderohet mirësi dhe begati e All-llahut të Lartëmadhëruar. All-llahu i Madhëruar është Ai i cili i dhuroi pasurinë e pastaj kërkoi nga ai që të shpenzojë atë duke i premtuar shpërblim të madh për shpenzimin e tillë. Fund e krye, All-llahu i Madhëruar është dhuruesi i pasurisë.

I Dërguari i All-llahut nxiti gratë e besimtarëve që të shpenzojnë dhe harxhojnë pasurinë e tyre për hir të All-llahut. Seid El-Huderiju [radijall-llahu anhu] thotë: “I Dërguari i All-llahut, në namazin e Kurban Bajramit doli në faltore dhe i urdhëroi gratë duke thënë: “O ju gra, jepni sadaka (shpenzoni), sepse unë ju kam parë që jeni më shumë nga banorët e Xhehennemit. Ato thanë: O i Dërguari i All-llahut, me çka (d.m.th. me çka kemi merituar të jemi më shumë banorë të Xhehennemit)? Ai tha: Sepse jeni që shumë mallkoni dhe mohoni mirësinë (e burrit).”

Ndodh që gruaja të mos gjejë gjë pos një gjëje të vogël e ta zhvlerësojë atë. I Dërguari i All-llahut i ndaloi gratë besimtare të zhvlerësojnë mirësinë e të tjerëve, qoftë ajo edhe një gjë e vogël.

Kjo është një dëshmi që flet qartë për çështjen e shpenzimit dhe harxhimit të mirësisë, siç është simbol i gjeneratës së parë, ku dukshëm shohim se si fëmijët e muslimanëve u sjellin hedije (dhurata) fqinjëve të tyre nga nënat e tyre edhe nëse ato ishin dhurata të imta, qoftë edhe enë nga ushqimi, apo ndonjë pemë. Është më se e sigurtë se dhuratat e tilla krijojnë vlera të shumëfishta si dhe ndezin shkëlqimin e shpirtit të dashurisë, mëshirës së ndërsjellë dhe ndjenjave të cilat manifestojnë unitetin e të gjithë muslimanëve sikur të jenë një trup, e mbi të gjitha sjellin shpërblimin e All-llahut Fuqiplotë.

Aishja [radijall-lahu anha] e kishte të kuptuar një gjë të tillë, andaj edhe kur nuk gjeti asgjë për të shpenzuar, përveçse një kokër hurme që e kishte me vete, e shpenzoi. Ajo thotë: “Hyri tek unë një grua me dy vajza të saj të vogla dhe lypte, kurse tek unë nuk gjeta asgjë përveç një hurme. Ia dhashë atë hurmë, të cilën ua ndau dy vajzave të veta, duke mos ngrënë për vete prej saj. Pastaj u ngrit dhe doli. Pas kësaj hyri Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe unë e njoftova kurse ai tha: “Kush vehet në sprovë sadoqoftë me vajza dhe sillet me mirësi ndaj tyre, ato do t’i jenë perde (mbrojtje) nga zjarri.” /Muttefekun alejhi/

Esma [radijall-llahu anha] kishte kujdes të madh në arritjen e shpërblimit të sadakasë dhe vlerës së saj, mirëpo që nuk gjente asgjë me të cilën do të jepte sadaka, përveç atë që e gjente në shtëpinë e burrit të saj. Ajo pyeti të Dërguarin e All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] për këtë duke i thënë: “O i Dërguari i All-llahut, unë nuk kam pasuri, përveç atë që e sjell Zubejri në shtëpi, a më lejohet që ta shpenzoj? Ai tha: “Jep sadaka dhe mos kurse që All-llahu të kursen ndaj ty.”

Ajo gjithashtu tregon për veten e saj dhe thotë: “Një ditë pranë meje kaloi i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ndërsa unë isha duke peshuar (matur) diçka, ndërsa ai më tha: “Oj Esma, mos numëro, sepse pastaj All-llahu të numëron ty.” Ajo thotë: “Fill pasi dëgjova të Dërguarin e All-llahut pas kësaj asnjëherë nuk kam numëruar asgjë që ka hyrë tek unë apo ka dalur nga unë, asnjëherë nuk ka ndodhur që diçka të harxhohet nga rizku i All-llahut përveç që është kompensuar nga ana e All-lahut të Madhëruar.”

Aishja [radijall-lahu anha] ishte grua e cila më së shumti u dalluar për nga shpenzimi dhe dhënia e sadakasë. Abdull-llah Ibën Zubejri [radijall-llahu anhu] krahason mirësinë e Aishes dhe të Esmës dhe thotë: “Nuk kam parë gra më dorëdhënë (më bujare) se Aishja dhe Esma, bujaria e tyre ishte e ndryshme, Aishja ishte prej atyre e cila mblidhte gjërat një mbi një, e pastaj kur i tubonte i vinte në vendin e tyre (i jepte sadaka), ndërsa Esma nuk linte asgjë që të mblidhej në duart e saj e të ngelte për nesër.”

Edhe Zejnebe Bint Xhahshi, nëna e besimtarëve, ishte e shquar për nga bujaria dhe shpenzimi i gjerë. Këtë e dëshmoi krijesa më e sinqertë, Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ajo u shqua me emrin “Nëna e të mjerëve (mesakin)”. Aishja [radijall-llahu anha] transmeton se i Dërguari i All-llahut tha: “Më shpejtë që më zë mua është ajo e cila ka duart më të gjata.” Aishja thotë: Ne të gjitha i shtrimë duart se cila i ka duart më të gjata, ndërsa me duar më të gjata nga ne ishte Zejnebja, ajo ishte e cila punonte me duart e saj dhe jepte sadaka.

Shoqëria e tillë ishte shoqëri e flijimit, shpenzimit dhe bujarisë, veçanërisht në sferën e gruas. Seid El-Huderiju [radijall-lahu anhu] thotë se i Dërguari i All-llahut, gjatë namazit të Kurban Bajramit dhe Fitër Bajramit dilte në faltore dhe fillonte me namazin, e kur mbaronte namazin ngrihej në këmbë dhe u drejtohej njerëzve të cilët rrinin ulur në faltore, nëse ishte për diç i nevojshëm i përkujtonte njerëzit, e nëse ndodhte diç tjetër, i urdhëronte me të. Ai gjithmonë thoshte: “Shpenzoni, shpenzoni, shpenzoni.” Ndërsa prej atyre që më së shumti shpenzonin ishin gratë.

Gruaja ishte ajo e cila kur dëgjonte nxitjen në dhënien e sadakasë mendonte të bëjë sakrificë për fenë e All-llahut dhe të Dërguarit të Tij, mirëpo nuk gjente pasuri në të afërt për sadaka se sa unaza dhe stolitë e saj.

Transmeton Ibën Abbasi se i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka falur ditën e Fitër Bajramit dy rekate, nuk ka falur para atyre dy rekateve e as pas tyre asnjë rekat tjetër, pastaj erdhi te gratë (femrat), ndërsa me të ishte edhe Bilali, i urdhëroi gratë që të japin sadaka, ato filluan t’i nxjerrin unazat dhe stolitë e tyre e t’i japin në rrugën e All-llahut.

Mirësjellja dhe vlerat e larta

Nuk ka dyshim se mirësjellja dhe vlerat e larta përfshijnë sferën më të rëndësishme të jetës personale, ato ndikojnë jashtëzakonisht në formimin e personalitetit. Mu për këtë, gjenerata e parë shfaqi kujdes të jashtëzakonshëm për realizimin e kësaj çështje me rëndësi në jetë, përderisa një gjë e tillë u krahasua edhe me çështjet e diturisë dhe gjërave tjera.

Ibën Sirini thotë: “Ata e mësonin mirësjelljen ashtu siç e mësonin diturinë.”

Haseni thotë: “Ndodhte që njeriu të dilte për të mësuar kulturën (mirësjelljen) një apo dy vite.”

Habib Esh-Shehidu porositi të birin e vet duke i thënë: “O biri im, shoqëro të diturit, prej tyre mëso diturinë dhe prej tyre merr mirësjelljen (kulturën), sepse një gjë e tillë për mua është shumë më e dashur se sa biseda.”

Një realitet i tillë nuk ishte i humbur apo i lënë anash nga gjenerata e parë, e si të ndodh kur e dimë se ajo ishte gjenerata e vlerave të larta dhe kriteriumeve madhështore?! Femrat e gjeneratës së parë të Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] regjistruan feltat e tyre të ndritshme në këtë lëmi. Në vijim do të shqyrtojmë disa fragmente nga jeta e tyre të cilat manifestojnë mirësjelljen dhe pajisjet me vlerat e larta të jetës (kulturës).

1. Të imituarit e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]

Transmeton Aishja [radijall-llahu anha] dhe thotë: “Nuk kam parë ndonjërin i cili më së shumti i përngjante Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] se Fatimja [radijall-lahu anha], kur ajo hynte tek ai, ai ngrihej në këmbë, e merrte për dore, e puthte e pastaj e ulte në vendin e tij të ndejës. Kur ndodhte që i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] të hynte tek ajo, ajo ngritej në këmbë, e merrte për dore, e puthte e pastaj e ulte në vendin e tij të ndejës.

Imitimi i plotë i Fatimes [radijall-lahu anha] ndaj Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] u manifestua në atë se ishte e bija e tij dhe krijesa e cila më së shumti dhe në çdo gjë i përngjante atij.

Të përgjasuarit e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] konsiderohet ibadet i rëndësishëm, çështje e cila të zotit të saj ia hap dyert e së mirës dhe veprës së mirë që nuk i sjell aspak vështirësi dhe mund. Të shumta janë hadithet të cilat lajmërojnë dhe flasin mbi mirësjelljen e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] si dhe për çështjet e tij të cilat kanë të bëjnë me jetën e përditshme, në gjumë dhe kur është ngritur, në ecje dhe kur është ulur, në hyrje të shtëpisë dhe në dalje nga shtëpia e tij si dhe mbi çështjet tjera të cilat kanë të bëjnë me aktivitetin e ditës dhe natës, gjëra të cilat janë të domosdoshme për çdo besimtar që t’i bëjë. Besimtari i denjë i cili përpiqet që të njihet sa më mirë me Sunnetin dhe përditshmërinë e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]; në gjumin e tij, në mëngjesin, në të ngrënurit dhe të pirit si dhe në shumë gjëra tjera, madje edhe në çështjet të cilat kanë të bëjnë me kryerjen e nevojës. Në të gjitha këto ai konsideron se është në një ibadet të përkushtuar plotësisht ndaj All-llahut të Lartëmadhëruar.

Përgjasimi apo imitimi i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] trashëgon dashurinë e tij, çështje e cila llogaritet si një çështje më me rëndësi të imanit, madje edhe kusht i imanit, siç thotë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: “Askush nga ju nuk do të besojë (me besim të plotë) përderisa unë të mos jem për të më i dashur se fëmija e tij, prindi dhe gjithë njerëzit.”

I lumtë Fatimes [radijall-lahu anha] për këtë vend të merituar dhe këtë meritë të jashtëzakonshme të saj. Femrave muslimane sot u takon që të marrin rrugën e saj, sepse kush i përngjan një populli, ai është me ta (sikurse ata), e kush e do një njeri, në Ditën e Gjykimit do të jetë me të.

2. Devotshmëria dhe frika e All-llahut


Nuk është aspak habi që gjeneratën të cilën e edukoi Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ta hasim si gjeneratë e cila u shqua me devotshmëri dhe frikë ndaj All-llahut.

Kasimi thotë: “Kur gdhihesha në mëngjes, shtëpinë e parë të cilën e vizitoja (për shërbim) ishte shtëpia e Aishes [radijall-llahu anha]. Një ditë në mëngjes arrita tek ajo, kur ja ajo po qëndronte në këmbë, madhëronte All-llahun dhe lexonte fjalët e Tij:


Ýóãóäøó Çááøóåõ ÚóáóíúäóÇ æóæóÞóÇäóÇ ÚóÐóÇÈó ÇáÓøóãõæãö {027}


“E All-llahu na dhuroi të mira dhe na ruajti prej dënimit të erës (flakës) së nxehtë të zjarrit.” (Et-Tur: 27)


Ajo qante, lutej dhe përsëriste shumë herë këtë ajet.

Kasimi thotë: “Unë u ngrita dhe u nisa për në treg, për punët e mia, e kur u ktheva, ajo ende po qëndronte në këmbë ashtu siç ishte, falej dhe qante.”

Edhe Esma [radijall-llahu anha] ishte prej atyre që shumë frikohej nga pasojat e vështira të fatkeqësisë dhe vështirësitë e mëkatit, shumë herë ndodhte që ajo të vinte dorën e saj mbi kokë nga kokëdhembja që kishte, ndërsa thoshte: “Mëkati im, po sa shumë që fal All-llahu!”

Nuk ka dyshim se një kulturë të tillë e kishte marrë nga fjala e All-llahut të Madhëruar:


æóãóÇ ÃóÕóÇÈóßõãú ãöäú ãõÕöíÈóÉò ÝóÈöãóÇ ßóÓóÈóÊú ÃóíúÏöíßõãú æóíóÚúÝõæ Úóäú ßóËöíÑ{30}


“Çfarëdo e keqe që mund t'ju godasë, ajo është pasojë e veprave tuaja (të këqija), e për shumë të tjera Ai u falë.” (Esh-Shura: 30)


Meritat

Ata të cilët me vëmendje të plotë hulumtojnë biografinë pejgamberike, shohin qartë se ajo është e mbushur përplot shembuj të cilët manifestojnë vlerat e larta dhe meritat madhështore të shumë femrave muslimane.

Në vijim do të përpiqemi që të sjellim ca shembuj të këtyre meritave:

1. Othmani [radijall-llahu anhu] nuk merr pjesë në luftën e Bedrit për shkak të bashkëshortes Rukijes e cila ishte e sëmurë, e ky duhej të kujdesej për shërimin e saj

Është më se e vërtetë se All-llahu i Madhëruar ngriti lartë çështjen e atyre të cilët morën pjesë në luftën e Bedrit si dhe ngriti lartë pozitën e tyre. Halifja Othmani [radijall-llahu anhu] tregon për vete se përse nuk kishte marrë pjesë në luftën e Bedrit: “Nuk mora pjesë, sepse isha duke u kujdesur për shërimin e Rukijes, bijës së Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], e cila edhe vdiq nga sëmundja e saj. Mua i Dërguari i All-llahut më bëri me shenjë me shigjetën e tij, e atij që ai i binte me shigjetë, dëshmonte se ka dëshmuar luftën e Bedrit.”

Lufta e Bedrit ishte lufta e parë dhe ballafaqimi i parë i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe kurejshëve, atë ditë All-llahu i Madhëruar e quajti me emrin “Furkan” (Dita e ndarjes së vërtetës nga e pavërteta). Për ata të cilët morën pjesë në këtë luftë i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: “Ndoshta All-llahu ka shikuar në ata që morën pjesë në luftën e Bedrit dhe ka thënë: Veproni çka të doni, juve u është bërë obligim Xhenneti, apo jua kam falur.”

Rafi Ez-Zerkiu thotë se babai i tij i ka treguar se Xhibrili [alejhis-selam] ka ardhur tek i Dërguari i All-llahut dhe i ka thënë: “Si i llogaritni në mesin tuaj ata që kanë marrë pjesë në Bedër? Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: Muslimanë më të mirë. Xhibrili tha: Po kështu llogariten edhe melekët të cilët kanë marrë pjesë në këtë luftë.”

Kujdesi i Rukijes [radijall-llahu anha] ngriti Othmanin në këtë gradë, e bëri nga ata që kaë dëshmuar Bedrin, e tërë kjo vetëm për hir të meritës që kishte kjo grua e ndershme dhe pozitës së lartë të saj, e si të mos jetë kështu kur ajo është bija e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]?

2. Omeri [radijall-llahu anhu] i përmend Hafsës Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]

Omeri [radijall-llahu anhu] tregon se Hafsa, e bija e tij, kishte ngelur e vejë, ngase i burri i saj Hunejs Ibën Hudhafe kishte ndërruar jetë - njëri nga sahabet e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] si dhe njëri prej atyre që mori pjesë në luftën e Bedrit. Omeri [radijall-llahu anhu] tregon dhe thotë: “Më vonë takova Othmanin dhe ia prezentova çështjen e Hafsës, i thashë se nëse dëshironte do ta martoja atë me të bijën e Omerit. Othmani tha: “Do të shoh këtë çështje. Qëndroi disa netë, e pastaj më erdhi dhe më tha se kishte vendosur që të mos martohej këto ditë. Omeri thotë: Më pas takova Ebu Bekrin [radijall-llahu anhu] të cilit i thashë se nëse donte do ta martoja me të bijën e Omerit, Hafsën. Ebu Bekri heshti dhe nuk më tha asgjë. Kaluan disa ditë, kur ja, atë e fejoi i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], unë e martova me të. Më vonë më takoi Ebu Bekri dhe më tha: Ndoshta ma zure për të madhe që kur më prezentove Hafsën unë nuk të thashë asgjë. Thashë: Po. Ai tha: Mua nuk më ndaloi asgjë që të përgjigjem me ndonjë fjalë për atë që më prezentove, pos që unë e dija se i Dërguari i All-llahut e kishte përmendur atë, unë nuk jam prej atyre që shpalosi sekretin e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], e nëse ai do ta linte këtë gjë, unë do të pranoja.”

3. Martesa e Zejnebe Bint Xhahshit me urdhër të All-llahut

Transmeton Enesi [radijall-llahu anhu] se tek i Dërguari i All-llahut erdhi Zejdi i biri i Harithit i cili filloi të ankohet (për bashkëshorten), ndërsa Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i thoshte: “Ke frikë All-llahun dhe mbaje gruan tënde.” Enesi thotë: “Sikur të kishte fshehur diçka Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], me siguri se do ta kishte fshehur këtë gjë (martesën e tij me Zejneben). Më pastaj Zejnebja lavdërohej dhe krenohej para grave të tjera të Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], u thoshte: “Juve ju martuan familjet e juaja, ndërsa mua më martoi All-llahu i Madhëruar me urdhër nga shtatë qiej.”

All-llahu i Madhëruar thotë:


æóÅöÐú ÊóÞõæáõ áöáøóÐöí ÃóäúÚóãó Çááøóåõ Úóáóíúåö æóÃóäúÚóãúÊó Úóáóíúåö ÃóãúÓößú Úóáóíúßó ÒóæúÌóßó æóÇÊøóÞö Çááøóåó æóÊõÎúÝöí Ýöí äóÝúÓößó ãóÇ Çááøóåõ ãõÈúÏöíåö æóÊóÎúÔóì ÇáäøóÇÓó æóÇááøóåõ ÃóÍóÞøõ Ãóä ÊóÎúÔóÇåõ ÝóáóãøóÇ ÞóÖóì ÒóíúÏñ ãøöäúåóÇ æóØóÑðÇ ÒóæøóÌúäóÇßóåóÇ áößóíú áóÇ íóßõæäó Úóáóì ÇáúãõÄúãöäöíäó ÍóÑóÌñ Ýöí ÃóÒúæóÇÌö ÃóÏúÚöíóÇÆöåöãú ÅöÐóÇ ÞóÖóæúÇ ãöäúåõäøó æóØóÑðÇ æóßóÇäó ÃóãúÑõ Çááøóåö ãóÝúÚõæáðÇ {037}


“(Përkujto) Kur i the atij që All-llahu e kishte shpërblyer (me besim) e edhe ti i pate bërë mirë: “Mbaje bashkëshorten tënde dhe kij frikë na All-llahu!”, e ti e mbaje fshehtë në veten tënde atë që All-llahu do ta zbulojë dhe u frikësohesh njerëzve, por më e drejtë është që t'i frikësohesh All-llahut. E pasi që Zejdi e kishte vendosur atë që kishte menduar ndaj saj, Ne ta kurorëzuam ty atë, e për të mos pasur besimtarët vështirësi (mëkat) në martesë me gratë e të adoptuarëve të tyre, kur ata heqin dorë prej tyre. E vendimi i All-llahut është kryer.” (El-Ahzab: 37)


Ky ajet kishte zbritur mbi çështjen e Zejnebes dhe Zejdit.

Pa dyshim se Zejnebja meriton vend të lartë dhe pozitë të shquar, jo vetëm pse ishte grua e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], por edhe pse martesa e saj u caktua me urdhër nga qielli, me shpallje, me Kur’an të cilin e lexojnë muslimanët dhe do ta lexojnë deri në Ditën e Fundit, Kur’anin me të cilin i bëjnë ibadet All-llahut të Madhëruar, e në të lexojnë se si All-llahu me urdhër të Tij martoi këtë grua të mirë me Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].


libri Motrat Sahabije "Nun" Shkup


Muhammed ed-Duvejsh,
10.7.2002

Kur'ani (fisnik) Dijetarët&Mendimtarët Arkiv Ndihmë Kërkim Kontakt






© Copyright 1999-2003 AlbIslam.Com
kthehu lart!

[Klevis2000]

Si të mbrohet besimtarja prej mëkateve?


Motër e dashur! Të gjithë njerëzit gabojnë; të gjithë njerëzit bëjnë mëkate, sepse të këtillë i ka krijuar All-llahu [subhanehu ve teala]. Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: "Të gjithë bijtë e Ademit janë gabimtarë, por më të mirët prej tyre janë ata që pendohen". Poashtu, Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: "Sikur të mos bënit mëkate, All-llahu do t’ju kishte zhdukur dhe do të sillte njerëz tjerë që bëjnë mëkate dhe kërkojnë falje, e All-llahu do t’ua falte". Prej atyre që gabojnë është edhe besimtarja e devotshme, ajo që ruhet prej mëkateve. Madje, edhe ajo më e devotshmja patjetër e ka të gabojë. All-llahu [subhanehu ve teala] kur i ka përshkruar besimtarët dhe besimtaret e devotshme, ata që ruajnë veten prej gabimeve, ka përmedur se prej cilësive të tyre është se ata bien në mëkat, ose së paku nuk mund t’u ikin mëkateve të vogla.


Motër e dashur, dëgjo se ç’bëjnë ata që i frikohen All-llahut kur bien në mëkat. All-llahu [subhanehu ve teala] gjatë përshkrimit të tyre thotë: "Edhe ata të cilët kur bëjnë ndonjë (mëkat) të shëmtuar ose i bëjnë zullum vetes së tyre, e përmendin All-llahun dhe kërkojnë falje për mëkatet e tyre - e kush i fal mëkatet përveç All-llahut?". (Ali Imran: 135) Mirëpo, këtu ka një shenjë, me të cilën dallohen këta besimtarë: "Dhe që duke e ditur, nuk vazhdojnë në atë që kanë punuar (në të keqen)". (Ali Imran: 135) Pra, dallimi mes besimtares që bie në mëkat dhe mëkatares ndaj All-llahut është ajo që ka thënë Ibni Mes’udi [radijall-llahu anhu]: "Besimtari e sheh mëkatin si një kodër, që frikohet të mos bijë mbi të, kurse dyfytyrëshi (mëkatari), e sheh atë si një mizë që është ndalur në hundën e tij dhe e largon me lehtësi". A e kuptove dallimin mes kategorisë së parë dhe të dytë? Të dyjat i bëjnë mëkat All-llahut, porse e para kur bën mëkat frikohet, pendohet, i rrënqethet zemra, kërkon falje prej Zotit dhe vepron punë të mira për ta shlyer atë që ka bërë. E sa i përket asaj tjetrës, asaj që bën mëkate, dhe e then urdhërin e All-llahut, ajo kënaqet dhe gëzohet me punën e saj.


Mëkateve nuk mund t’u ikim plotësisht, por motra ime fisnike, dije se këto mëkate sjellin dëme, dhe e nxinë fytyrën e zemrën. Dëgjo se si All-llahu përshkruan jetën e atyre që i bëjnë mëkat All-llahut dhe i janë larguar rrugës së Tij! All-llahu i Madhëruar thotë: "E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në Ditën e Kijametit do ta ringjallim të verbër". (Ta-Ha: 124)


Jeta e këtyre mëkatareve është në kundërshtim me fjalën e All-llahut: muzika që e dëgjojnë tërë ditën ua ka turbulluar mendjet e tyre e harami ua ka verbuar sytë. Kur dalin prej shtëpisë dhe kur kthehen nuk e përmendin All-llahun, e as që u bie ndërmend ta falin namazin. Nëse e pyet, pse e tërë kjo, oj robëresha e All-llahut?, - të përgjigjet: ’’Për të thyer monotoninë, për t’u liruar nga ngushtësia që ndiej në zemër, për të larguar pikëllimin sepse nuk shijoj kënaqësi në jetë’’. Po, kështu është, por a e di përse motër e dashur? Nëse ti nuk e di, për këtë të përgjigjet All-llahu. Dëgjo se ç’thotë Ai: "E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në Ditën e Kijametit do ta ringjallim të verbër’’. Ai do të thotë: ’’Zoti im përse më ngrite të verbër, kur unë isha me sy?’’ Ai (All-llahu) thotë: ’’Ashtu si i harrove ti argumentet Tona që t’i ofruam, ashtu je i harruar sot". (Ta-Ha: 124-126)


Një pabesimtar kërkonte lumturinë në këtë botë. Ai pasi i studioi shkaqet e lumturisë, shkroi një libër "Lëre dëshpërimim dhe fillo jetën". Mirëpo, ai kishte gabuar vendin ku ka kërkuar lumturinë. Pasi e shkroi librin, një ditë lidhi një litar në dhomën e tij dhe e vari veten - "E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë..." (Ta-Ha: 124) Pra, ata që ia kthejnë shpinën udhëzimit të All-llahut, kanë jetë të vështirë edhe pse jetojnë sikur që jetojnë njerëzit tjerë, ushqehen si ata, vishen bukur, banojnë në pallate luksoze. E gjithë biseda e tyre është rreth kësaj bote dhe kënaqësive të saj. Kur qeshen nuk kontrollojnë veten, megjithatë ata janë me zemër të thyer, gjoksi i tyre është ngushtuar prej mëkateve, e edhe toka me gjithë gjerësinë e saj është ngushtuar.


Robëreshë e All-llahut, pyete një mëkatare a shijon lumturinë, shko dhe bisedo me atë dhe thuaji asaj: ’’Ti bën ç’të duash, udhëton ku të duash, nuk falesh, nuk përkujton All-llahun, nuk lexon Kur’an dhe në përgjithësi nuk kapesh për fenë e All-llahut, a je e lumtur?’’. Sigurisht do të përgjigjet: ’’Jo, për Zotin, toka më është ngushtuar, e kërkova lumturinë por nuk e gjeta, nuk e di ku është lumturia’’.


Shko bisedo edhe me atë e cila i është përkulur All-llahut, me atë të mbuluarën e cila fal namazin e sabahut, me atë e cila kur bie të flejë përkujton All-llahun, fillon ditën duke përmedur All-llahun, me atë e cila ul shikimin, ndal veten prej haramit, pyete atë: ’’A je e qetë dhe e lumtur, kjo botë nuk po të tërheq sikurse i tërheq të tjerët?!’’. Do të përgjigjet: ’’Po, për Zotin, lumturinë e kam të mbjellur në zemër’’. "Ata që besuan edhe me të përmendur All-llahun, zemrat e tyre qetësohen; pra ta dini se me të përmendur All-llahun zemrat qetësohen." (Err-Rra’d: 28)


Mëkatet sjellin dëm në këtë botë siç sjellin dënim në varr dhe në botën tjetër, atë ditë kur do të dalim përpara All-llahut dhe do t’i shohim veprat tona. Atëherë, motër, mëso si ta mbrosh vetveten nga mëkatet dhe punët e këqia, si të largohesh kur të ballafaqohesh me to. Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] na ka lajmëruar se do të vijë një kohë, kur të kapurit për fenë do të jetë si të kapurit për gacën e zjarrtë. Shpejto para se të bëhet vonë, shpejto në vepra të mira se ato janë nozull më i mirë që mund ta përgatisësh për All-llahun. Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: "Shpejtoni në veprat e mira dhe keni kujdes fitnet (sprovat) si terri i natës".


Këtë kohë të vështirë Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] e ka përshkruar si vijon: "Njeriu gdhin besimtar e ngryset pabesimtar", po pra, e sheh në mëngjes duke u falur, përmend All-llahun, i përkulet Atij, e në mbrëmje kur perëndon dielli perëndon, perëndon edhe Islami i saj: mohon urdhërat e All-llahut, tallet me fenë e tij, bëhet mëkatare e degjeneruar, kafire, e cila refuzon urdhërat e All-llahut dhe shkel kufijt e Tij. Habi! Kjo mëkatare në mëngjes i përkulej All-llahut, mirëpo ajo nuk pati kujdes ndaj fitneve dhe Islami i saj u tret në valën e epsheve. Gjithashtu Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: "Njeriu ngryset besimtar e gdhin pabesimtar." Dikush mund të pyesë: ’’Përse kështu o Zot?’’. Sepse "E shet fenë e tij për ndonjë interes të kësaj bote", përgjigjet Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] Mos harro hadithin "Ai që kap fenë e tij është sikur ai që kapë gacën".


Mendo, motër e dashur, sa prej muslimaneve kanë qenë të udhëzuara e pastaj kanë rënë në greminën e dëfrimeve dhe kanë devijuar. Vëri re këtij rasti të çuditshëm pas të cilit askush prej neve nuk mund të garantoj për vetveten se do të mbetet në rrugë të drejtë derisa t’i vijë vdekja, përveç me ndihmën e All-llahut.


Një njeri ishte besimtar i mirë gjithë jetën e tij. Ishte muezin në një xhami. Thirrte besimtarët për në namaz duke shqiptuar fjalët: ’’Hajje ales-salah, Hajje ales-salah (ejani në namaz, ejani në namaz)’’. Një ditë pranë xhamisë kaloi një vajzë. Ky e shikoi vajzën dhe nuk e uli shikimin, për ç’shkak ra në mëkat që do ta paguajë me jetën e tij. Zbriti prej minares, pasiqë thirri ezanin, mirëpo nuk ishte i qetë, zemra iu lidh për atë vajzë. Vendosi që të shkojë tek ajo. Trokiti në derën e asaj vajze krishtere dhe menjëherë pasi e hapi ajo derën ky iu hodh në përqafim nga dashuria e madhe që ndjente për të. Ajo me habi i tha: ’’Ti e bën këtë, kurse në sytë e njerëzve je besnik! Thërret njerëzit për namaz dhe tradhëton fenë tënde?!’’. Ai nuk fliste asgjë, por vetëm i shprehte asaj dashurinë e tij duke kërkuar që të martohen. Vajza pranoi vetëm me një kusht, që ky djalë të bëhet i krishterë, të mohojë Islamin, të mohojë All-llahun. Ishte në pyetje epshi, sprovimi në të cilin kishte rënë, sëmundja e zemrës, mëkati. Ç’bëri? Pranoi krishterizmin, All-llahu na mbroftë. Shiko si mëkatet ndërrojnë zemrën e njeriut. Fillimi ishte vetëm një shikim i thjeshtë. Hyri në shtëpinë e saj, e ajo i dha alkool për të pirë. Më pas i tha që të hipë në ballkon dhe shkoi që ta lajmërojë babain e saj për martesën e tyre. Ky i dehur hipi në ballkon, mirëpo ç’ngjau? Ngjau më e keqja. Ai pasiqë nuk mundi të mbajë drejtpeshimin e trupit të tij, ra prej ballkoni dhe u nda prej kësaj bote si i krishterë. All-llahu i Madhëruar thotë: "All-llahu forcon ata që besuan në fjalën e fortë (të mirë) në jetën e kësaj bote edhe në botën tjetër, ndërsa mizorët All-llahu i bën të humbur. All-llahu punon çka të dojë". (Ibrahim: 26)


Është i madh rreziku, motër, prandaj mësohu si të mbrohesh prej mëkateve. A nuk vëren ata që nuk mbrohen prej mëkateve se si përfundojnë në humnerën e epsheve. Ata kanë nevojë që dikush t’i thërret në rrugë të drejtë, se vërtetë zemrat e bijve të Ademit, janë mes dy gishtave të All-llahut, i Cili i ndërron si të dojë.


Puna e parë që të ndihmon të mbrohesh prej mëkateve është vetllogaria dhe vetkontrolli kudo që të jesh, në çdo vend. Natën kur je vetëm në dhomë, apo në shoqëri, dije se dikush të përcjellë, e regjistron veprimin tënd. A e di kush është ai? Ai është All-llahu, I Cili nuk ka nevojë për askënd, kurse të gjithë kanë nevojë për të. Ai është Ai që të ka krijuar dhe përsosur.


E mjerë është ajo që jetën e kalon në mëkate, duke bredhur nëpër vende të çoroditura me muzikë e alkool dhe mendon se askush nuk e sheh dhe nuk e dëgjon. Dëgjo se ç’thotë Ai, I Cili përcjellë çdo hap, çdo frymëmarrje, çdo shikim e çdo fjalë tënde: "Ai është që di të fshehtën dhe të dukshmen. Ai është i madhëruari dhe i lartësuari. Për Të është njësoj (në dijen e Tij) si ai që fsheh prej jush thënien, si ai që e shpreh haptazi, si ai që vepron fshehtas natën (në errësirë të natës) dhe si ai që vepron haptazi ditën". (Err-Rra’d: 9-10)


Një ditë te imam Ahmedi erdhi një nxënës i tij dhe e pyeti për disa vargje poetike, se a i kishte dëgjuar? Imami pyeti: ’’Cilat janë ato?’’ Atëherë nxënësi ia recitoi këto vargje:


Kur të veçohesh me kohën, mos thuaj mbeta vet.


Por thuaj mua më mbikëqyr All-llahu, Zoti i vërtetë.


Dije se All-llahu çdo moment të vrojton.


Prej Tij s’mund të fshehish asgjë, nëse logjikon.


A s’po sheh se dita me të shpejt po kalon.


Dhe e nesërmja është shumë afër, për atë që kupton.


Për Zotin, jeta në shpoti po na harxhohet.


Derisa mëkati me mëkat pasohet.


Ah, sikur All-llahu të na e falë atë që ka kaluar.


Dhe të pranoj të kthehemi tek Ai të penduar.


Kur të veçohesh me kohën mos thuaj mbeta vet.


Por thuaj mua më mbikëqyr All-llahu, Zoti i vërtetë.


Kjo poezi i la përshtypje të madhe këtij dijetari, i cili pasi që e dëgjoi atë u mbyll në dhomën e tij dhe filloi të përsërisë vargjet e lartpërmendura me lot në sy. Këtë e bëri nga përkushtimi i madh që kishte ndaj All-llahut.


Pra, kur të jesh vetëm në dhomë mos thuaj s’më sheh askush, apo kur je në ndonjë vend që s’të njohin njerëzit, mos mendo se mund të bësh ç’të duash. Vetëm ai që ka moral të ulët e bën këtë, sepse "nuk e di ai se All-llahu e sheh". (El-Alak: 14)


Ditën e Kijametit kur të dalësh para All-llahut, do të të ekspozohet i libri i veprave tuaja i cili: "nuk ka lënë as (mëkat) të vogël e as të madh pa e përfshirë". (Kehf: 49). Atë ditë "kur çdo njeri e gjen pranë atë që veproi mirë ose keq, e për atë të keqe që bëri do të dëshirojë që në mes tij dhe në mes të asaj të jetë një distancë shumë e madhe (e mos ta shohë)". (Ali Imran: 30) Çdo fjalë që ke thënë, çdo buzëqeshje, çdo shikim është i regjistruar tek All-llahu i Madhëruar. Assesi mos mendo se All-llahu harron apo mund t’i fshehet diçka Atij. All-llahu jo vetëm që të mbikëqyr, por Ai e di se çka fsheh në vetvete, pëshpëritjen e zemrës tënde. Pra mos harro: "se All-llahu e di çka fshehni në vete, pra kini frikë prej Atij". (El-Bekare: 235)


Shiko bindjen e një gruaje të cilën bashkëshorti e kishte lënë në vetmi dhe kishte shkuar të luftojë në rrugë të All-llahut. Ajo kishte mbetur vetëm në shtëpi. Një natë Omeri [radijall-llahu anhu] e dëgjoi atë duke recituar disa vargje të çuditshme (siç e kanë zakon arabët). Ajo thoshte:


Nata po zgjatet e terri i saj forcohet.


Mungesa e të dashurit tim gjumin ma largon.


Për Zotin, sikur mos të kishte Zot që besohet.


Do të ftoja dikënd që vetminë t’ma shëron.


Kjo grua gjatë kohë mbeti në këtë gjendje, ishte e vetme, kishte mundësi t’i bëjë të gjitha mëkatet, por nuk e lejonte besimi i fortë që kishte ndaj All-llahut.


Mëso një punë tjetër motër fisnike, të cilën nëse e bën do të shpëtosh nga mëkatet - frika prej All-llahu [subhanehu ve teala] Mos mendo se mëkati kalon lehtë, se një shikim ose një fjalë s’mund të të bëjë dëm, e as mos thuaj se kjo është hera e fundit e pastaj do të pendohem. Mos harro, se shumë mëkate të vogla bëhen të mëdha sikur shumë guraleca që formojnë një kodër të madhe. All-llahu ua tërheq vërejtjen njerëzve që t’i frikohen Atij duke thënë "frikësomënu Mua, nëse jeni besimtarë". (Ali Imran: 175)


Dije, se All-llahu është i Vetmi i Cili meriton t’i frikohet. Mos merr guxim që Atij t’i bësh mëkat se ndodh që All-llahu ta merr shpirtin në atë moment. Ata që ishin para nesh i frikoheshin All-llahut më tepër se ne. Ibrahimi [alejhis-selam] kur falej, dëgjohej një gumëzhimë që dilte prej gjoksit të tij, sepse "Ata përpiqeshin për punë të mira, na u luteshin duke shpresuar dhe duke u frikësuar, ishin respektues ndaj nesh". (El-Enbija: 90) Kur Davudin [alejhis-selam] e vizitonin njerëzit, mendonin se ishte i sëmurë, mirëpo ai s’kishte gjë, përveç frikës së madhe ndaj All-llahut. Vallë a mos ishin ata mëkatarë, të degjeneruar, të pamoralshëm, a mos ishin njerëz që pinin alkool dhe dëgjonin muzikë tërë natën? A mos e linin namazin? Jo, për Zotin, ata ishin që më tepër e adhuronin All-llahun. Njerëzit e mirë falen, agjërojnë, japin lëmoshë, e megjithatë kanë frikë prej All-llahut. All-llahu [subhanehu ve teala] thotë: "Dhe ata të cilët japin (lëmoshë) nga ajo që u është dhënë, zemrat e tyre janë të frikësuara". (El-Mu’minun: 60) Kush janë ata? Ata janë të cilët i bien All-llahut në sexhde e ruku; është ajo besimtare që falë namaz natën dhe agjëron gjatë ditës, lexon Kur’an, përkujton Zotin e saj, urdhëron në të mirë dhe largon nga e keqja dhe i frikohet All-llahut, sepse "dinë se do të kthehen te Zoti i tyre". (El-Mu’minun: 60)


E si qëndron puna me atë të gjeneruarën, atë të cilën nuk falet, që nuk përkulet përpara All-llahut, nuk lexon Kur’an e as që e përkujton All-llahun?; ajo që merr guxim të bëj mëkate mëngjes e mbrëmje? Robëreshë e All-llahut, Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] ishte njeriu që më tepër adhuronte All-llahun dhe njeriu që më tepër i frikohej Atij, pra merr shembull! Aishja [radijall-llahu anha] thotë: ’’Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] kur shihte re në qiell apo kur fryente ndonjë shtrëngatë zbehej në fytyrë’’. Ajo i thoshte: ’’O i Dërguari i All-llahut, njerëzit kur shohin re gëzohen dhe shpresojnë shiun, kurse ty nuk po të shoh se e bën këtë’’. Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] tha: ’’Ç’më garanton mua se ajo nuk mund të jetë dënim?; u dënuan popuj para nesh me erë, të cilët kur panë retë thanë: "Kjo re do të na sjell shi". (El-Ahkaf: 24) Kurse All-llahu u përgjigjet: "Jo, kjo është që ju e kërkuat sa më shpejt, një erë me dënim të dhembshëm". (Ahkaf: 24)


Pra, Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem], njeriu që i ishte garantuar Xhenneti kishte frikë nga All-llahu, kurse disa nga besimtarët edhe kur bëjnë mëkate dhe shkelin urdhërat e All-llahut qeshin, nuk i japin rëndësi asaj që veprojnë dhe mendojnë; nuk i japin rëndësi faljes së namazit që është shtylla e fesë etj.,etj.. Kjo ndodhë për shkak se zemrat e tyre janë forcuar dhe verbuar duke shkuar pas kësaj bote dhe kënaqësive të saj. Kështu nuk ishte me të parët tanë të mirë. Ajo gjeneratë kishte Islamin në zemër dhe mishërohej në të. Megjithëkëtë, kishin frikë prej All-llahut aq tepër, saqë Ebu Bekri [radijall-llahu anhu] thoshte: "Ah, sikur të isha një dru i thjeshtë i parëndësishëm" d.m.th. shpresonte të ishte diçka që s’jep llogari përpara All-llahut edhe pse ai ishte i përgëzuar me Xhennet qysh në këtë botë. Omeri [radijall-llahu anhu] kur dëgjonte ndonjë ajet kur’anor, në të cilin përmendej dënimi i All-llahut sëmurej dhe binte në shtrat me ditë të tëra. Njerëzit kur e vizitonin mendonin se ishte i sëmurë, e ai në realitet vuante jo për shkak të sëmundjes, por për shkak të frikës së madhe që kishte ndaj All-llahut. Një ditë mori një grusht dhé në dorë dhe tha: "Ah, sikur të isha si ky dhé, të mos më kishte lindur nëna, e të mos isha përmendur". All-llahu [subhanehu ve teala] thotë: "I heqin trupat e tyre prej dyshekëve, duke e lutur Zotin e tyre nga frika dhe nga shpresa dhe nga ajo që Ne u kemi dhënë (pasuri) atyre, ata japin" (Es-Sexhde: 16)


Ata ishin shëmbëlltyra më e mirë e Islamit, njerëzit që kthyen faqen e historisë dhe e ndriçuan atë. Nuk i frikoheshin askujt përveç All-llahut sepse ashtu i kishte urdhëruar Krijuesi i tyre në Kur’an.


Omeri [radijall-llahu anhu] kishte dy vija të zeza në fytyrë nga të qarët, ngase dëshironte të ishte diçka e pavlerë që s’do të jepte llogari përpara All-llahut: "Atë ditë kur secilit njeri i mjafton çështja e vet". (Abese: 37)


Motra ime, mendo para se të bësh mëkat, a do të mund ta durosh dënimin e All-llahut? Unë e di me siguri se do të vish në përfundim se dënimi i All-llahut është shumë i rëndë, dhe se s’ka kush që i përballon dënimit të Tij. Prandaj frikoju All-llahut para se të biesh në mëkat. A nuk frikohesh prej përfundimit të keq në këtë botë duke bërë mëkate e duke e lënë namazin?


Shihe rastin e këtyre katër personave të cilët udhëtuan në një vend të çoroditur, hynë në një klub të natës dhe morën alkool për të pirë, në atë kohë kur All-llahu [subhanehu ve teala] zbret në qiellin e kësaj bote dhe thotë: "A ka ndokush që kërkon diçka për t’i dhënë, a kërkon ndokush falje për t’ia pranuar". (Hadith kudsij)Ai ka zbritur në qiellin e kësaj bote dhe shikon robërit e Tij, e ata ku shkuan?! Ata zgjodhën vendin të cilin All-llahu nuk e don, vend me alkool dhe amoralitet. Derisa ata ishin duke u dëfryer, njëri prej tyre gjatë vallëzimit ra për toke i alivanosur. Tre të tjerët shpejtuan kah ai, duke i thënë: ’’Ç’u bë, ç’është me ty’’. Ai nuk përgjigjej, filloi të japë shpirtin dhe t’i përjetojë frymëmarrjet e fundit në këtë botë. Njëri nga shokët i tha:’’Thuaj La ilahe il-lall-llah, që të keshë përfundim të mirë’’, mirëpo, ai përsëriste vetëm këto fjalë: ’’Më jep edhe një gotë alkool’’. I doli shpirti duke qenë në këtë gjendje, e dije se po në atë gjendje edhe do të ringjallet. "All-llahu forcon ata që besuan në fjalën e fortë (të mirë) në jetën e kësaj bote edhe në botën tjetër, ndërsa mizorët All-llahu i bën të humbur. All-llahu punon çka të dojë". (Ibrahim: 26)


A nuk frikohesh motra ime prej mëkateve, a nuk frikohesh se vdekja mund të të gjejë mu në atë moment kur ti bën mëkate, pra ki kujdes se si do të përfundosh në këtë botë. Ky njeri, shkoi në vend të çoroditur, në vend të prostitucionit dhe alkoolit duke menduar se kjo botë është lojë, kënaqje dhe vend i epsheve, e kur t’i vijë vdekja mund të pendohet dhe të kthehet tek All-llahu. I mjerë është ai që mendon kështu, e mjerë është ajo muslimane e cila i bën të gjitha mëkatet dhe i thotë vetes se para vdekjes do të përmirësohet dhe do të ecë rrugës së All-llahut.


Një njeri shkoi në ato vende të këqia për të bërë mëkate. Iu lajmërua të dashurës së tij dhe e thirri që t’i bashkohet atij. Ajo pranoi, duke i thënë se për një kohë të shkurtër do të arrijë tek ai. Pas një kohe, cingërroi telefoni, ky e ngriti receptorin dhe dëgjoi zërin e të dashurës së tij, të cilën prapë e luti atë që të vijë sa më shpejt. Ajo iu arsyetua se nuk mund të vijë, duke e lënë të dashurin e saj të dëshpëruar e të pikëlluar. Pas pak dikush trokiti në derë, kur, ja - dashnorja e tij. Ky nga gëzimi i madh i bie asaj në sexhde. Mirëpo, ai ishte momenti i fundit i tij në këtë botë. Pas asaj përkuljeje, ai nuk mundi më ta ngrejë kokën. Dije se, përpara All-llahut do të ringjallet në atë pozitë.


Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] thotë në një hadith, që e transmeton Abdull-llah Ibën Mes’udi [radijall-llahu anhu]: ’’Për Zotin, pos të Cilit s’ka Zot tjetër, ndonjëri prej jush do të veprojë punë të Xhennetit derisa të mos mbetet mes tij dhe Xhennetit përveç një bërryl, e pastaj do të veprojë punë të banorëve të zjarrit dhe do të hyjë në të’’.


Thuhet për Omer Ibën Abdulazizin se kur e ka përmendur vdekjen është dridhur dhe ka qarë derisa lotët kanë rrjedhur nëpër mjekrën e tij. Një natë filloi të qajë, aq sa për shkak të tij qau e tërë shtëpia. Pasi iu ndalën lotët, bija e tij Fatimja e pyeti përse kishte qarë, e ai iu përgjigj: ’’Më është kujtuar ajo ditë kur do të ndahen njerëzit përpara All-llahut të Madhëruar: "Një grup për në Xhennet, kurse një grup për në zjarr." (Esh-Shura: 7) Pasi e lexoi këtë ajet përsëri i ra të fikët.


Robëreshë e All-llahut, ti ende po jeton në zbukurimet dhe kënaqësitë e kësaj bote. A nuk mendon për ditën kur do të mbajnë mbi supe, të rrotullojnë në teneshir, e ti nuk lëviz fare, ngase as që ke mundësi ta shpëtosh veten. Më thuaj, ku është ajo fytyrë e bukur, ku janë ato rrobe të shtrenjta, ato parfume të këndshme, ato pallate të bukura, ku janë gjithë këto kënaqësi. Të gjtha kanë humbur. Tash ke mbetur, vetëm aq sa edhe veten nuk ke mundësi ta pastrosh. Këtu të mbështjellin me lecka dhe bartesh mbi supe për në varr. Oh, mjerë për ty, nëse ke qenë e degjeneruar e ke qenë larg përmendjes së All-llahut; mjerë për ty, nëse Kur’anin e ke lënë pas dore dhe nuk je shoqëruar me besimtaret e devotshme. Do të dërgohesh në varr, e ti do të pyesish: ’’Kush më bart?’’. Ai është babai i dashur, vëllai i paharruar, bashkëshorti i mërzitur, e ndoshta është i biri i cili shpejton në bartjen tënde deri te varrezat, deri tek ajo gropë ku do të jeshë e vetmuar, do të jeshë e huaj në atë gropë trishtuese. Ti do të thuash: ’’Mjerë për mua, ku po më dërgoni?’’. "Jo dhe jo! Po kur të arrijë (shpirti) në gropë të fytit (të gjoksit), dhe thuhet (nga familja e të afërmit): ’’Kush do ta shërojë’’, dhe ai bindet se ai po ndahet, e t’i puqet kofsha për kofshe (t’i vështirësohet gjendja)". "Atë ditë vetëm te Zoti yt shkohet. E ai as nuk vërtetoi atë që duhej, as nuk u fal. Por përgënjeshtroi dhe ktheu shpinën." (El-Kijame: 26-32) Ashtu do të vendosesh në atë gropë, e unë jam me plotë shpresë se në atë moment do të ndryshohesh dhe do të fillosh të mendosh se a ka dritë në atë gropë. Por, jo për Zotin, aty nuk ka dritë, ka vetëm errësirë të tmerrshme. Nuk ke mundësi që të lëvizësh në atë vend të ngushtë as majtas e as djathtas, kurse njerëzit më të afërt, më të dashur shpejtojnë në varrimin tënd dhe në gjuajtjen e dheut mbi trupin tënd. E pastaj ç’ndodhë? Pastaj, do të hapen dy sytë dhe do të dëgjosh zërin e nallaneve të të dashurve tu, të cilët kthehen në shtëpitë e tyre. Më pas sheh dy vetë, të cilët nuk I njeh dhe pyetesh se kush janë? Ata janë Munkeri dhe Nekiri, të cilët vijnë për të të pyetur: ’’Kush është Zoti yt; si e kalove jetën tënde, para fjetjes cilin e përmendje; cili ishte më i dashuri yt në dunja, a ishte All-llahu i vërtetë apo dikush tjetër; a ishte përmendja e All-llahut apo këngët e çoroditura?


Llogarit veten motër e dashur, dhe ke kujdes si do t’u përgjigjesh pyetjeve të dy melekëve? Poqese ke qenë mospërfillëse e urdhërave të All-llahut do të klithësh: ’’Ah, ah nuk e di’’, do të thuash. E nëse nuk përgjigjesh në ato pyetje, varri do të ngushtohet derisa të bashkohen brinjët e trupit tënd, do të rrihesh në kokë me çekan, me të cilin po t’i mëshohej një kodrës do të bëhej pluhur. A nuk frikohesh prej këtij përfundimi? Ç’është me ty, që po merr guxim t’i bësh mëkat All-llahut, dhe sillesh sikur asgjë s’të intereson?


Pastaj të vjen një person në varr, dhe ti e pyet: ’’Kush je ti me këtë fytyrë të shëmtuar?’’. Ai të përgjigjet: ’’Unë jam puna jote e keqe, unë jam muzika që dëgjoje, filmat e fëlliqur që shikoje, unë jam shikimi yt, ecja jote nëpër vende të ndaluara, fjala jote, unë jam lënia e namazit që bëje, unë jam mëkati yt ndaj All-llahut. Për Zotin, nuk të njihja, vetëm si mëkatare dhe indiferente ndaj përmendjes së All-llahut. Sa i përket namazit përtoje, kurse kur ishin në pyetje epshi dhe kënaqësitë ishe e zellshme dhe e gjallë.


A nuk frikohesh prej kësaj dite kur do të qëndrosh përpara All-llahut të Madhëruar e zhveshur, e zbathur me flokë të thinjura prej frikës së madhe? A nuk frikohesh kur do të pyet All-llahu: ’’A nuk t’i dhashë të gjitha të mirat dhe begatitë, pra ç’të shtyri të më bësh mëkat Mua? E, sikur të shihje mëkatarët se si ulin kokat e veta pranë Zotit të tyre: ’’Zoti ynë, tash pamë dhe dëgjuam, na kthe pra edhe një herë të bëjmë vepra të mira, se tash jemi bindur". (Es-Sexhde: 12)


Prej punëve që të mbrojnë prej mëkateve është shpresa në All-llahun, shpresa në mëshirën e Tij. Kur të ndodhesh para ndonjë mëkati dhe largohesh, All-llahu të mbjell lumturi në zemrën tënde. Kështu e shijon ëmbëlsinë e imanit, e ditën e Ahiretit kur të dalësh përpara All-llahut, do të jepet një fletë e bardhë dhe e pastër. Ajo fletë paraqet largimin nga mëkatet, të cilat ke mundur t’i bësh me lehtësi, dhe je larguar vetëm për hirë të All-llahut. Pas gjithë kësaj, a nuk ke shpresë në All-llahun që kur të largohesh prej mëkateve, ta ndriçon zemrën tënde me iman e lumturi? A nuk shpreson ditën kur All-llahu të jep librin e veprave tua, i cili të ndriçon rrugën për në Xhennet, atë ditë kur "Ata që ishin të devotshëm ndaj Zotit të tyre, sillen në grupe te Xhenneti". (Ez-Zumer: 73) Po, nëse jetën tënde të shkurtër e ke kaluar në respekt ndaj All-llahut, dhe je penduar për atë të keqe që ke bërë. E kur ta takosh All-llahun, atë ditë sillesh në Xhennet, gjerësia e së cilit është sa qiejt e toka, era e mirë e të cilit nuhatet katërdhjetë vite larg. A mund të parafytyrosh se si duken dyert e Xhennetit apo si duket toka e tij e bardhë e përzier me ngjyrë të kuqe. Ajo është tokë e bardhë prej shafrani, me margaritarë. Aty ka pallate të mëdha, gjatësia e të cilëve është gjashtëdhjetë milja. A e di se si është forma e atij pallati? Ai duket si margaritar i mbështjellur. Aty ke ç’të duash prej fruteve dhe ushqimeve të ndryshme: ke lumenj prej qumështi, prej mjaltës së kulluar dhe ujit të pastër. All-llahu i Madhëruar thotë: "Shembulli i Xhennetit, i cili u është premtuar atyre që janë ruajtur (të devotshëm) në të cilin ka lumenj me ujë të mirë për pije, lumenj nga qumështi me shije të paprishur, lumenj nga vera e shijshme për njerëz, lumenj nga mjalti i kulluar, ata kanë aty edhe gjithfarë lloj pemësh, kanë edhe falje nga Zoti i tyre..." (Muhammed: 15) Mbylli sytë dhe mendo si mund të jetë ai lum prej qumshti, me shije të pandryshuar, me shije që nuk i ndryshohet sado kohë që të kalojë, ose paramendo atë lum prej mjalti, si mund të jetë?Banorët e Xhennetit kanë gjithë atë që u dëshiron shpirti e u kënaqet syri. Aty ka që syri se ka parë as veshi se ka dëgjuar, e as që dikush e ka paramenduar. Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: ’’Vendi që zë një kamxhik në Xhennet, është më i mirë se kjo botë dhe ç’ka në të’’. Gjithashtu ai thotë: ’’Sikur të dalë prej Xhennetit diçka më e vogël se sa thoi, do ta zbukuronte hapësirën mes qiellit dhe tokës. Sikur një hyri e Xhennetit të dalë në këtë botë do të ndriçonte qiellin dhe tokën dhe do t’i mbushte me erë të mirë. Shamia e saj është më e vlefshme se e gjithë bota dhe ç’ka në të’’. Këto janë hyritë e Xhennetit, e besimtaret e devotshme do të jenë zonja të këtyre hyrive dhe më të mira e më të bukura se ato. A nuk dëshiron këtë përfundim të cilin mund ta arrishë me durim të vogël dhe largim prej mëkateve, duke ulur shikimin, duke mbrojtur dëgjimin prej haramit dhe duke u larguar prej dëfrimeve të ndaluara. "Dhe për shkak se ata duruan, i shpërbleu me Xhennet dhe me petka mëndafshi". (El-Insan: 12)


Motër e dashur, a nuk shpreson tërë këtë, a nuk kërkon rrugën e cila të sjellë në Xhennet, ajo rrugë që kushtëzon durimin dhe largimin prej mëkatit. Për Zotin, nëse largohesh prej asaj rruge, All-llahu ta zëvendëson me lumturi në këtë botë: "E për sa u përket atyre fatmirëve, ata janë në Xhennet përgjithmonë..." (Hud: 108) Pyeti besimtaret e devotshme se cilat janë në momentet e tyre më të lumtura? Sigurisht do të përgjigjen: ’’Ata janë momentet e namazit të natës në Ramazan, apo ato janë momentet e iftarit, apo të thonë ato janë momentet e ndejave duke përmendur All-llahun, ose momenti kur zgjohemi për të falur namaz nate dhe na mbushen sytë me lotë!’’. Lumturi që ta kaplon zemrën. Nëse kështu të takon vdekja, shpirti do të del me rehati sikur uji që del nga ibriku. Varri do të jetë i gjerë sa të sheh syri dhe do të jeshë e siguruar prej trishtimit të madh Ditën e Kijametit. Pastaj do të qëndrosh nën hijen e Arshit dhe do të sillesh në Xhennetitn e Zotit tënd. A nuk e don këtë përfundim, këtë rrugë larg mëkateve, duke shoqëruar besimtaret e devotshme?


Ato të cilat t’i mësuan mëkatet, largohu prej tyre për hirë të All-llahut, ose këshilloi që të kthehen në rrugën e Tij, e nëse nuk pranojnë ik prej tyre, ngase nuk përfiton asgjë tjetër, pos përgojimit dhe gënjeshtrës të cilat të sjellin vetëm telashe në jetë!


Motra ime, afrohu te besimtaret dhe tregoju se je penduar, dhe se don që të ecësh rrugës së All-llahut. Tregoju se kënaqesh kur në ndejat e tyre dëgjon duke përmendur All-llahun dhe leximin e Kur’anit. Aty mund të shohësh edhe argëtim në kufij të caktuar. "Përkufizoje veten tënde me ata që lusin Zotin e tyre mëngjes e mbrëmje, e që kanë për qëllim kënaqësinë (razinë) e Tij, dhe mos i hiq sytë e tu prej tyre e të kërkosh bukurinë e kësaj bote dhe mos iu bind atij që ia kemi shmangur zemrën e tij prej përkujtimit ndaj nesh dhe i është dhënë epshit të vet, sepse puna e tij ka mbaruar". (El-Kehf: 28)


Mos thuaj, muslimanja s’është e lirë, ka shumë obligime, ajo nuk qeshet asnjëherë. Ulu me ato vetëm një kohë të shkurtër dhe do të bindesh se ndejat e tyre janë të mbushura me lumturi e gëzim ku dëgjohen vetëm fjalë të bukura. Ndejet e tyre janë si kopshtet e Xhennetit, e shoqërimi i tyre pishtar i rrugës së vërtetë, që dërgon në Firdeus, në Xhennetin më të lartë. Pejgamberi [sal-lell-llahu alejhi ve sel-lem] thotë: ’’Kur të shihni kopshte të Xhennetit, uluni në to’’. Njerëzit pyetën: ’’Cilat janë kopshtet e Xhennetit, o i Dërguari i All-llahut?’’ Ndejet ku përmendet All-llahu-tha ai.


Robëreshë e All-llahut, dije se kur bën mëkate ka Zot i Cili të mbikëqyr dhe i llogarit veprat tua. Dije se, dënimit të All-llahut nuk mund t’i përballosh, dhe se kur të vijnë melekët e dënimit nuk ke mundësi të refuzosh. Kthehu kah mëshira e All-llahut dhe Xhenneti i Tij, gjerësia e të cilit është sa qiejt e toka, nëpër të cilin rrjedhin lumenj me pallate prej margaritari dhe hije të mëdha që kalorësi s’mund ta kapërcejë as për njëqind vite.


Për fund të këshilloj që të shoqërohesh me besimtaret e devotshme, se çdo njeri gabon, por më i miri prej tyre është ai që pendohet!


O shpirt pendohu se vdekja të afrohet,


kundërshto epshin që vazhdimisht të provokon.


A nuk sheh si agonia jetën ta rrëmben,


dhe dunjaja me Ahiretin bashkohet.


Çdo ditë vdekja më e qartë na bëhet,


e në arenën e jetës gjurmët e saj shikojmë.


O shpirt ç’është me mua që pasurinë e lë pas meje,


dhe shpërngulem nga kjo botë me sy që më vajtojnë.

[Klevis2000]

E DASHURA VAJZE, ZONJA PROFESORESHE
[ Dialogu më poshtë zhvillohet në mes të një vajze e cila për të vazhduar studimet detyrohet të hjek shaminë dhe një profesoreshe e cila mundohet ta bindi për të bërë atë. ]


Profesoresha - E dashura vajzë, je pranuar në univerzitet. Por nuk do te regjistrohesh përderisa nuk e heq shaminë. Zbuloje kokën dhe regjistrohu. Pse duhet te insistosh në mbajtjen e shamisë. Me këtë sjellje vetëm shpënzon kohën. Nëse zbulon kokën ne do të japim bursë dhe konvikt për të qëndruar. Do të jesh në gjendje të kompletosh studimet pa ndonjë problem.
Studentja - E dashur profesoreshë nëse më lejon do të jam shum e sinqert me ty. Nuk ka dyshim se ti mendon për mirëqënien time. Nuk kam arsye të besoj ndryshe. Së pari ta lemë anash ofertën tënde për bursë, konvikt etj. Ndoshta ti mëndon se dikush më ka nxitur që të mbaj shami. Askush askujt nuk mund tia ndryshoj besimin për një gjë të tille. Je gabim nëse mëndon kështu. Mëndoj se unë dhe ti duhet ti përgjigjemi disa pyetjeve para se të filloni me psikoterapi. A mund të të pyes, a beson ne Zot?
Profesoresha - Po besoj.
Studentja - Dhe a beson se Zoti i ka bëre disa ligje që ne duhet t'u nënshtrohemi?
Profesoresha - Po natyrisht besoj se rregullat e Zotit jan që ne t'u nënshtrohemi atyre.
Studentja - A beson se Kurani është fjala e Zotit.

Profesoresha - Po besoj se Kurani është fjala e Zotit.
Studentja - Ne kete rast a mund te te pyes, nëse mundohem të jetoj duke u bazuar në rregullat e Kur'anit a është gabim kjo.
Profesoresha - Jo nuk do të duhej të ishte gabim.
Studentja - Çuditem se nëse e ke lexuar Kur'anin të perkthyer në turqisht duhet ta dish çfar mënyre e jetës është e thënë në Kur'an për qënien njerëzore.
Profesoresha - Nuk e kam lexuar tere Kuranin, kam lexuar vetem aty ketu disa pjesë.
Studentja - Sa jan të vlefshme për ty urdhërat e Kur'anit.
Profesoresha - Kam respekt të madh për Kur'anin, por nuk mund të them se jetoj duke u bazuar në mësimet e Kuranit.
Studentja - Kur e di se ke bërë diçka kundër rregullave të Kur'anit si ndihesh? Dhe nëse dikush beson ne Zotin si krijuesin e tij apo saj por nuk u nënshtrohet rregullave te tij si do te ndihet?
Profesoresha - E dashura vajzë po jetojmë në një kohë moderne. Ajo ka standardet e veta. Po për ato çfar?
Studentja - Zonja profesoreshë, standardet moderne mund edhe të diskutohën por lëjoje pacientin tëndë t'i shpreh ndjenjat e saja të vërteta pa e ndryshuar linjen e argumentit. Nëse mëndon se ke vepruar kundër rregullave të Zotit, cila do të jetë pozita juaj para Zotit. A ke mënduar për këtë?
Profesoresha - Nëse e përzien Zotin këtu nuk do te dalim askund. Sikur ta kishim bazuar kushtetuten tonë në shpallje atëherë ku do të ishim ne sot?
Studentja - Zonja profeoreshë kjo është seancë psikoterapie, duhet te me bindesh ne menyr që të më shërosh. Kushtetuta është një gjë e bërë nga njeriu. Nëse njeriu ende nuk i ka zgjedhur problemet bazë të ekzistencës së tij dhe natyrën e marëdhënjeve me Krijuesin e tij, si mundet një krijes e till hamendese te insistoj qe njerezit ti ndjekin rregullat e tij. Ne te vertet ne po flasim se a munden rregullat e Kur'anit të praktikohën në jetë ,dhe ti mundohesh të më bindësh që t'i shkel ligjet e Zotit duke hequr shaminë, pastaj së pari duhet të pyesesh vehten nëse kjo kërkes e juaja është legjitime? A s'do te duhej që së pari të mëndoje për marëdhënjet tuaja me Krijuesin tëndë, dhe librin e Tij të shenjtë, Kuranin.
Profesoresha - E dashura vajzë, nga të erdhi ky diskutim, le të fillojmë nga fillimi.
Studentja - Po zonjë le të fillojmë nga fillimi. Siç po thosha, kur nuk i referohesh Kur'anit si ndihesh?
Profesoresha - Deshe të thoshe se Kur'ani do te duhej të ishte standart i jetës sonë. Kemi ardhur në një pikë shumë interesante.
Studentja - Po zonjë është pikë shum interesante . Kam sjellur me vhte perkthimin e fjaleve te Kur'anit në gjuhën turke, është perkthyer nga Dr Yasar Nuri Ozturk, Dekan i Fakultetit të Teologjisë ne Univerzitetin e Stambollit.
Profesoresha - Kam respekt te madh për Profesor Yasar Ozturk.
Studentja - Mendova keshtu, nëse më lejonë të lexojë nga ky perkthim i Kur'anit..."Thuaju edhe besimtareve të ndalin shikimet e tyre, të ruajnë pjesët e turpshme të trupit të tyre të mos zbulojnë stolitë e tyre përveç atyre që janë të dukshme, le të vejnë shamitë mbi krahrorin e tyre dhe të mos ua tregojnë bukuritë e tyre askujt përveç... Le të mos kërcasin me këmbët e tyre për të mos zbuluar fshehtsinë nga stolitë e tyre. Pendohuni të gjithë te All-llahu, o besimtarë, në mënyrë që të gjeni shpëtim." Zonja profesoreshë ç'far kupton nga kjo pjesë e Kur'anit.
Profesoresha - E dashura vajzë keto rregulla kanë qenë të vlefshme vetëm për ate kohë kur eshtë shpallur Kur'ani. Tani jetojmë në një kohë tjeter.
Studentja - Zonja profesoreshë a mund te me citosh ndonje vers qe thot se keto e keto verse janë te vlefshme vetem per një kohë te caktuar dhe pastaj ato do të jenë të pa vlefshme.
Profesoresha - Po ç'frë per kohën moderne?
Studentja - A është ndonjë zbulim i ri qe thot se disa modele të veshjeve janë më te civilizuara se tjerat. Per shembull, nese do te duhej te mbulonim vetem disa pjes të trupit sikurse disa fise ne Afrikë, a do te ishte kjo me shum moderne.
Profesoresha - E dashura vajzë, ne kemi rregullat tona revolucionare, kushtetutën e vendit, Kuvendin Evropian për të Drejtat Njerëzore etj. Te ftoj t'i respektosh ato nëse do të jesh studente në ketë Universitet.
Studentja - Zonja profesoresh jemi në mes të seancës për psikoterapi. Me siguri pajtohesh se për të arritur rezultate pozitive në psikoterapi, atmosfera e besimit dhe bindjes është e nevojshme. Por siç shifet ju për vetën e juaj nuk jeni e sigurt në marëdhëniet tuaja me Zotin dhe librin e tij Kur'anin, nuk jeni e sigurt se a besoni ne mësimet e Kur'anit. Është një qëndrim i ndryshëm rreth Kur'anit në mes meje dhe teje. Ti pret nga unë qe t'i injoroj mesimet Kur'anore. Pse do duhej ta beja kete? pse do duhej te preferoja opinionet tuaja apo të atyre që të kanë dhenë ketë detyrë? e jo rregullat e Zotit. Sa për modernitetin është më i diskutueshëm se sa besimi në fjalën e Zotit, pse duhet të konsiderohet më moderne ta ekspozosh trupin se sa te vishesh siç duhet, sipas Kur'anit fjalës së Zotit. Nuk ka evidenca apo arsye për mua që të besoj në një modernitet të tillë. Së dyti a është ndonjë kriter që thotë se sa pjes te trupit duhen zbuluar e sa duhen mbuluar që njeri të konsiderohet modern. Ju i referoheni kushtetutës, nuk kuptoj pse kushtetuta duhet te interesohet per veshjën time. Per mua t'i thuash nje njeriu ç'farë te veshi është ndërhyrje në dinjitetin njrëzor. Le të supozojmë për një moment, dikush të thot ty se të vishesh është praktik reaksionare, ndërsa të zhvishesh është modernitet dhe nëse vishesh nuk do te lëjohesh në universitet sepse nuk është moderne, a do ta pranoje kete?
Profesoresha - Natyrisht se nuk do ta pranoja.
Studentja - Ose nëse të thonë se sa pjesë të trupit t'i zbulosh në publik, a do ta pranojë një këshill të till?
Profesoresha - E dashura vajzë unë pajtohem me ty se është e pa arsyeshme të jipën urdhëra të tilla nga lartë.
Studentja - Jam e kënaqur se ke filluar te mëndosh si ne, por kam frikë se nëse autoritetet e universitetit mësojnë këtë gjë do te fusin në trajtim të njejtë sikurse edhe neve, dhe nuk do të lejojnë te japësh mësim në ketë universitet.

[Klevis2000]

Kur gruaja sfidon burrin e saj


Ka flijuar për shkak të burrit të saj, mirëpo kjo vetëmse e ka larguar prej tij. Ka qenë e butë për te, mirëpo kjo vetëmse ka shkaktuar injorim të saj. Ka duruar, mirëpo kjo vetëm ka shkaktuar shtim të zullumit dhe tiranisë…

Edhe përskej këtyre vuajtjeve, të cilat e shkriejnë shkambin, shpirti mbeti i qetë, zemra e rehatshme, e cila shkaktonte shndërrimin e fytyrës së saj me dritën e shpresës, zemra i mbushej me besim që është sekreti i qendresës, çelësi i rrugëdaljes, baza e lumturisë, themeli i qetësisë dhe kënaqësisë.

Kjo armë e cila ka sfiduar tiraninë e burrit të saj dhe ahmakllëkun e tij, i cili duke iu kërcënuar, sikurse të posedon tokën dhe çka ka mbi te, i ka thënë: do të shkaktojë vuajtje në jetë!!

Iu përgjigj me qetësi dhe epërsi: nuk ke mundësi të më bësh fatzi, ashtu sikurse nuk ke mundësi të më bësh të lumtur!!

Tha i hidhëruar: pse skam mundësi ta bëjë këtë?

Iu përgjegj: sepse po të ishte lumturia në rrogën time, do të kishe mundësi të ma ndërpreje, ose në stolitë dhe veshmbathjet, do t’i mi merje, ose në ndonjë ceremoni ose dëfrim, e do të më ndalje prej tyre, mirëpo është në diçka të cilën nuk e posedon as ti e as njerëzit në përgjithësi…

Burri i habitur tha: çka është ajo?!

Me bindje të paluhtashme dhe besim të thellë tha: lumturinë time e gjej në besimin tim, besimin e kam në zemër, kurse zemrën time se posedon askush tjetër përveç Zotit tim!!

I tillë është besimi, rehati të ndërgjegjes, qetësi të shpirtit dhe zemërgjërësi. Njeriu me te sheh rrugën e udhëtimit të tij dhe i përforcon në të vërtetë këmbët e veta…

Nuk e dridhin sprovat sa do që janë të mëdha, nuk e mashtrojnë epshet, sa do që janë të zbukuruara:

(ÚÌÈÇð áÃãÑ ÇáãÄãä Çä ÃãÑå ßáå áå ÎíÑÅä ÃÕÇÈÊå ÓÑÇÁ ÔßÑ ÝßÇä ÎíÑÇð áå æÅä ÇÕÇÈÊå ÖÑÇÁ ÕÈÑ ÝßÇä ÎíÑÇð áå æáíÓ Ðáß ÇáÇ ááãÄãä )

“Është për tu habitur çeshtja e besimtarit; e gjith çeshtja e tij është mirësi. Nëse e godet ndonjë e mirë, ai falënderon, e kjo është mirë për te, e nëse e godet ndonjë e keqe, duron, e kjo është mirë për te. Kjo nuk është për askend tjetër përveç se për besimtarin”.

Kush i shikon ndryshimet e kohës me këtë sy, pa dyshim se jeton i lumtur, i qetë, pa marë parasysh sa i ngushtohet dynjaja, e sulmojnë sëmundjet ose vështirësitë!! Madje mund që të përjeton lezet gjatë lutjeve që ia bën All-llahut gjatë këtyre telasheve, të cilat nuk mund ti përjeton as në rastet dhe ditët e rehatisë. Besimtarët kanë shprehur këtë ndjenjë dhe lumturi duke thënë: Jam në një lumturi, saqë po ta dinin mbretërit ose bijtë e tyre kënaqësinë në të cilën gjindemi, do të mundoheshin të na e marin me shpata…!!

Shiko, sasinë e besimit në zemrën tënde?

Dhe çfarë ndikimi ka në jetën tënde?

Është melhem i jetës dhe dritë, e cila e qetëson njeriun e frikësuar, e qetëson të trishtuarin, e gëzon të mërziturin, e ngop të eturin, e siguron të brengosurin, e forcon të dobtin, e udhëzon të lajthiturin, mere këtë të jesh e lumtur në dynja dhe ahiret.


Autor: Mazin El-Furejxh

Përktheu: Bekir Halimi

[Klevis2000]

Gruaja e duhanxhiut


Jam martuar para dhjetë vjetësh me një djalosh duhanxhi, Por atëherë unë nuk e dija se ai pinte duhan. Pasi që ishte i kulturuar, i matur dhe me sjellje të mirë, ishte edhe i rregullt në namaz, kjo gjë më shtyri ta dua edhe më tepër. Mirëpo nga shkaku i duhanit edhe erës së keqe të tij që ndjehej edhe në rrobavt e tij unë follova ta ndjej veten shumë keq. U mundova disa herë ta bindë që ta lë duhanin e ai më premtonte se do ta bëntë këtë, mirëpo këtë punë ai e zvariste dhe e linte për më vonë. Kjo situatë zgjati një kohë, gjersa unë fillova ta urrej vetveten.. Ai thithte duhan në shtëpi, në veturë dhe në çdo vend, saqë më shkoi ndërmend të kërkojë shkurorëzim nga shkaku i duhanit.. Pas disa muajve All-llahu na dhuroi fëmijë dhe kjo gjë më pengonte të kërkoja talak. Foshnja jonë u sëmur nga astma broniiale, kurse mjeku më tha se kjo sëmundje i është paraqitur nga shkaku i duhanit që pihet përreth. Normalisht, se prindi i foshnjes pinte duhan afër tij. Megjithëkëtë përsëri burri im nuk e la duhanin. Një natë ma nxori gjumin kollitja e rëndë e foshnjes e unë fillova të qaj për të dhe për mua… Vendosa ta përfundoj këtë fat-keqësi, le të më kushtojë sa të më kushtojë, mirëpo diç nga brenda më thoshte… pse nuk i drejtohesh All-llahut me lutje?! U ngrita, mora abdest dhe fala namaz. Iu luta All-llahut që të më ndihmojë në këtë fatkeqësi dhe ta udhëzojë burrin tim që ta lë duhanin e vendosa që të pres një kohë… Një mbrëmje shkuam për vizitë te një i sëmurë i familjes, i cili ishte i shtrirë në një spital të Rijadit. Kur dolëm nga spitali deri sa po shkonim te vetura, burri im e ndezi sërish një cigare. Afër veturës sonë pamë një mjek i cili po kërkonte veturën e tij në parking. Në befasi u drejtua nga burri im dhe i tha: Vëllai im! Që nga ora shtatë në mëngjes, unë dhe ekipi im, jemi duke u munduar që të shpëtojmë një viktimë të kësaj cigare të mallkuar, nga sëmundja e kancerit në mushkëri! Eshtë djalosh në moshën tënde, i martuar dhe më fëmijë! A dëshiron të vish me mua dhe të shohish se sa vuan ky i sëmurë?! Të shohësh gjendjen e fëmijëve të tij të vegjël dhe gruas së tij të re përreth tij! T’i shohësh lotët që dalin prej syve të tyre duke pyetur për gjendjen e babait të tyre. Oh sikur të jetë e mundshme të ndiesh atë që ndien ai, i cili është në përkujdes intenziv, kur i sheh fëmijët duke qajtur dhe kur të shohësh se si i rrjedhin lotët mbi qeset e oksigjenit! U kam lejuar fëmijëve të tij që ta vizitojnë sepse nga përvoja e di se pas disa orëve do të vdesë, në përjashtim të rastit kur All-llahu dëshiron diç tjetër ose e mëshiron. Ah sikur të jetë e mundur të ndiesh atë që ndien ai duke qajtur si fëmijë, pasiqë e di gjendjen e vështirë në të cilën gjendet dhe e di se do të përshëndetet përfundimisht nga familja dhe do të niset për në ahiret! A dëshiron si ai ta ndiesh rrezikun e duhanit?! Vëllai im, a nuk ke zemër?! A nuk ke grua dhe fëmijë?! Kujt do t’ua lësh?! Aq pa vlerë janë për ty saqë i jep përparësi cigares, e cila nuk të sjellë asnjë dobi përveç sëmundjeve dhe dhimbjeve? Pasi i dëgjuam këto fjalë me burrin tim, nuk kaluan disa sekonda dhe ai e hodhi cigaren dhe pakon e cigareve.. Ky mjek i sinqertë i tha: “Shpresoj që kjo vepër të mos jetë bërë vetëm për hir tim, bëje këtë vepër të vërtetë e do të kesh jetë dhe lumturi!!” Pastaj shkoi në veturën e tij. Derisa e përcolla me sy, unë u mbusha vaj dhe filloi të më dridhet zëri. Sa e hapi burri im derën e veturës, shpërtheu vaji im. Fillova të qaj me zë, nuk munda t’i fsheh ndjenjat e mia. Fillova të qaj sikur unë të isha gruaja e atij që ishte i shtrirë në spital nga kanceri dhe i cili do të vdiste pas pak orëve… Kurse burri im u shtang, mbeti pa fjalë, nuk mundi ta ndezë veturën në moment… Filloi ta falënderojë këtë mjek të sinqertë dhe ta lavdërojë me lloj-lloj lëvdatash, duke i thënë se sa mjek i sinqertë që ishte… Për një kohë isha humbur, nuk munda ta shoqëroj. Mirëpo ky ishte fundi i tij me duhanin. Ia di për nderë dhe e falënderojë atë mjek. Për të kam respekt të veçantë dhe për te lutem në çdo namaz dhe në çdo rast. E falënderoj për atë ditë të bardhë, e cila na e zbardhi jetën dhe shpëtuam nga kjo vështirësi. Vazhdimisht do të lutem për te dhe për çdo njeri të sinqertë… Nga ky rast e mësova vlerën e duasë dhe Fuqinë e Zotit për të ndryshuar gjendjen. Mësova vlerën e durimit, duke shpresuar shpërblim dhe duke u lutur. Mësova të vlerësojë dhuratën e Zotit, i Cili udhëzon, cilin dëshiron Ai. Mësova vlerën e fjalës së sinqeritë. Vallë, si do të ishte gjendja nëse secili prej nesh do ta kryente detyrën e vet në atë mënyrë dhe me aq sinqeritet siç e kreu ai mjek atë ditë?! Sa e sa probleme do të zgjidheshin?!

[Klevis2000]

Sëmundja... a thua sjell kënaqësi?


A ofkëllon kur je e sëmurë? A e ngushton veten tënde kur të kaplojnë dhimbjet? A thua mallkon sëmundjen kur Ajo të godet?


A thua sa u bërtet atyreve të cilët janë pranë teje kur dhimbjet fillojnë të të shtohen dhe të të ashpërsohen?


Do të thuash po, për të gjitha pyetjet e parashtruara ose për ndonjërën… mirëpo, a thua ofkëllima yte do ta shpejtojë shërimin tënd?; Apo i largon nga ti dhembjet të cilat të ngushtojnë?; A thua mallkimi yt ndaj sëmundjes e largon atë nga ti?; Apo britma yte ndaj njerëzve të cilët të rrethojnë bën që dhembjet tua të pushojnë?; Apo ndoshta do të përgjigjesh për të gjitha pyetjet e parashtruara me përgjigje negative: “Jo?”


Andaj, përse pra nuk e pranon sëmundjen me qetësi dhe nënshtrim të plotë?


Përse pra e humbë atë që mund ta arrish nga shpërblimet në qoftë se duron dhe mbetesh i kënaqur?


Lexo përgëzimin e të Dërguarit të All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ku ai thotë: “Çdo musliman, të cilin e godet ndonjë fatëkeqësi, qoftë sëmundje apo diç tjetër, All-llahu me të ia shlyen të këqiat e tij njiashtu siç largon druri gjethet e tij.” (Muslimi).


Ky është përgëzim, i cili bën që besimtari ta mirëpret sëmundjen, jo vetëm me qetësi dhe nënshtrim, por me kënaqësi dhe gëzim.


Si e pranon njeriun i cili është i zhytur në borxhe, njeriun i cili ka ardhur për të plotësuar borxhet e tij? A nuk e pranon atë me mirëpritje dhe gëzim? A nuk ia hap atij derën dhe zemrën?


A nuk e nderon dhe gostitë?


Kështu ndodh edhe me sëmundjen e cila të viziton, me të All-llahu plotëson borxhet e gabimeve tuaja-në qoftë se kemi drejtë të themi kështu: “A nuk e pret ti atë me gëzim dhe kënaqësi?”


Transmeton Xhabiri, biri i Abdullahut [radijall-llahu anhu], se i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] një ditë kishte hyrë tek Ummi Saib apo Ummi Musejjeb dhe kishte thënë: “Ç’ke o Ummi Saib-Ummi Musejjeb- që dridhesh kështu?”


Ajo tha: “Ethet, All-llahu mos i bekoftë”.


Atëherë i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: “Mos i fyej ethet, ngase ato largojnë mëkatet (gabimet) e bijve të Ademit siç e largon zjarri dryshkun e hekurit.” (Muslimi).


Motra ime e dashur, mundohu që kur të sëmuresh, të ndjejsh në vete ndjenja të kënaqësisë dhe nënshtrimit dhe përkujtoje përgëzimin e të Dërguarit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], si dhe paramendo se si gabimet (mëkatet) tuaja bien nga vetja yte siç bien gjethet nga druri, apo paramendo se ato largohen apo humben nga ti siç largohet dryshku nga hekuri kur vihet në zjarr.


Bën ashtu që të tjerët të mbesin të habitur kur të shohin se si ti i pret sëmundjet me gëzim, kënaqësi dhe buzëqeshje, duke e falënderuar All-llahun [subhanehu ve teala] dhe duke e bërë vetëm Atë shukër.


Me ta sillu më mirë se kur ke qenë e shëndoshë dhe bëhu e butë ndaj tyre më shumë se sa ke qenë e butë me ta kur ishe e shëndoshë.


E kur të habiten dhe të pyesin për shkakun e gëzimit tënd në atë gjendje, ti sqaroju atyre dhe përkujtoje përgëzimin e të Dërguarit të All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] të parë dhe të dytë, si dhe se çfarë shpërblimi fitojnë ata të cilët gjatë sëmundjes bëjnë durim dhe llogarisin veten e tyre.


Pa dyshim ata do ta ndryshojnë mendimin e tyre mbi sëmundjen dhe do të bëhen më të përgatitur dhe më të forte në ballafaqimin e tyre me çfarëdo sëmundje që ata i godet.


Po, kjo është përgatitja e besimtarit, të cilën e shkakton përgëzimi i të Dërguarit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], e cila në shpirtin e besimtarit nxitë ndjenja të kënaqësisë, qetësisë dhe të pushimit, dhe bën që trupi i njeriut të përfitojë edhe më shumë imunitet dhe kundërshtim të sëmundjes si dhe ta shpejtojë shërimin.


Para meje has në shumë studime shkencore të cilat e vërtetojnë dhe argumentojnë një gjë të tillë. Prezentimi i të gjithave do të ishte i tepërt, mirëpo unë do të mjaftoj vetëm me një ilustrim të shkurtër të eksperimenteve shkencore të cilat i bëri instituti i shkencave mjekësore islamike në Amerikë, duke konkluduar dhe vërtetuar se Kur’ani famëlartë posedon ndikim shumë më të madh në zbutjen e dhimbjeve të sëmundjeve, gjë e cila u duk bindshëm në formë të proceve të ndryshimeve fiziologjike, si dhe në uljen spontane të tensionit në aparaturën nervore.


Studimi po ashtu citon suksesin e imanit (besimit) dhe akides islame, në shërimin e shumë sëmundjeve si dhe në mbizotërimin e shumë momenteve kur njerëzit ndjejnë shqetësim, si dhe realizojnë ndjenja të qetësisë dhe sigurisë. (26 31990).


Kështu, motra ime e dashur, pranimi me qetësi, kënaqësi dhe nënshtrim i sëmundjeve, për ty realizon rezultatet e vijuara:


1.Largimin e mëkateve.


2.Përforcon imunitetin e trupit dhe shpejton shërimin tënd.


3.Përmirëson mendimin e shumë njerëzve që janë përreth teje, rreth sëmundjes, kur ata shohin se ti je e buzëqeshur, e kënaqur dhe e qetë.




Sëmundja… a thua sjell kënaqësi?


A ofkëllon kur je e sëmurë? A e ngushton veten tënde kur të kaplojnë dhimbjet? A thua mallkon sëmundjen kur Ajo të godet?


A thua sa u bërtet atyreve të cilët janë pranë teje kur dhimbjet fillojnë të të shtohen dhe të të ashpërsohen?


Do të thuash po, për të gjitha pyetjet e parashtruara ose për ndonjërën… mirëpo, a thua ofkëllima yte do ta shpejtojë shërimin tënd?; Apo i largon nga ti dhembjet të cilat të ngushtojnë?; A thua mallkimi yt ndaj sëmundjes e largon atë nga ti?; Apo britma yte ndaj njerëzve të cilët të rrethojnë bën që dhembjet tua të pushojnë?; Apo ndoshta do të përgjigjesh për të gjitha pyetjet e parashtruara me përgjigje negative: “Jo?”


Andaj, përse pra nuk e pranon sëmundjen me qetësi dhe nënshtrim të plotë?


Përse pra e humbë atë që mund ta arrish nga shpërblimet në qoftë se duron dhe mbetesh i kënaqur?


Lexo përgëzimin e të Dërguarit të All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ku ai thotë: “Çdo musliman, të cilin e godet ndonjë fatëkeqësi, qoftë sëmundje apo diç tjetër, All-llahu me të ia shlyen të këqiat e tij njiashtu siç largon druri gjethet e tij.” (Muslimi).


Ky është përgëzim, i cili bën që besimtari ta mirëpret sëmundjen, jo vetëm me qetësi dhe nënshtrim, por me kënaqësi dhe gëzim.


Si e pranon njeriun i cili është i zhytur në borxhe, njeriun i cili ka ardhur për të plotësuar borxhet e tij? A nuk e pranon atë me mirëpritje dhe gëzim? A nuk ia hap atij derën dhe zemrën?


A nuk e nderon dhe gostitë?


Kështu ndodh edhe me sëmundjen e cila të viziton, me të All-llahu plotëson borxhet e gabimeve tuaja-në qoftë se kemi drejtë të themi kështu: “A nuk e pret ti atë me gëzim dhe kënaqësi?”


Transmeton Xhabiri, biri i Abdullahut [radijall-llahu anhu], se i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] një ditë kishte hyrë tek Ummi Saib apo Ummi Musejjeb dhe kishte thënë: “Ç’ke o Ummi Saib-Ummi Musejjeb- që dridhesh kështu?”


Ajo tha: “Ethet, All-llahu mos i bekoftë”.


Atëherë i Dërguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: “Mos i fyej ethet, ngase ato largojnë mëkatet (gabimet) e bijve të Ademit siç e largon zjarri dryshkun e hekurit.” (Muslimi).


Motra ime e dashur, mundohu që kur të sëmuresh, të ndjejsh në vete ndjenja të kënaqësisë dhe nënshtrimit dhe përkujtoje përgëzimin e të Dërguarit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], si dhe paramendo se si gabimet (mëkatet) tuaja bien nga vetja yte siç bien gjethet nga druri, apo paramendo se ato largohen apo humben nga ti siç largohet dryshku nga hekuri kur vihet në zjarr.


Bën ashtu që të tjerët të mbesin të habitur kur të shohin se si ti i pret sëmundjet me gëzim, kënaqësi dhe buzëqeshje, duke e falënderuar All-llahun [subhanehu ve teala] dhe duke e bërë vetëm Atë shukër.


Me ta sillu më mirë se kur ke qenë e shëndoshë dhe bëhu e butë ndaj tyre më shumë se sa ke qenë e butë me ta kur ishe e shëndoshë.


E kur të habiten dhe të pyesin për shkakun e gëzimit tënd në atë gjendje, ti sqaroju atyre dhe përkujtoje përgëzimin e të Dërguarit të All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] të parë dhe të dytë, si dhe se çfarë shpërblimi fitojnë ata të cilët gjatë sëmundjes bëjnë durim dhe llogarisin veten e tyre.


Pa dyshim ata do ta ndryshojnë mendimin e tyre mbi sëmundjen dhe do të bëhen më të përgatitur dhe më të forte në ballafaqimin e tyre me çfarëdo sëmundje që ata i godet.


Po, kjo është përgatitja e besimtarit, të cilën e shkakton përgëzimi i të Dërguarit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], e cila në shpirtin e besimtarit nxitë ndjenja të kënaqësisë, qetësisë dhe të pushimit, dhe bën që trupi i njeriut të përfitojë edhe më shumë imunitet dhe kundërshtim të sëmundjes si dhe ta shpejtojë shërimin.


Para meje has në shumë studime shkencore të cilat e vërtetojnë dhe argumentojnë një gjë të tillë. Prezentimi i të gjithave do të ishte i tepërt, mirëpo unë do të mjaftoj vetëm me një ilustrim të shkurtër të eksperimenteve shkencore të cilat i bëri instituti i shkencave mjekësore islamike në Amerikë, duke konkluduar dhe vërtetuar se Kur’ani famëlartë posedon ndikim shumë më të madh në zbutjen e dhimbjeve të sëmundjeve, gjë e cila u duk bindshëm në formë të proceve të ndryshimeve fiziologjike, si dhe në uljen spontane të tensionit në aparaturën nervore.


Studimi po ashtu citon suksesin e imanit (besimit) dhe akides islame, në shërimin e shumë sëmundjeve si dhe në mbizotërimin e shumë momenteve kur njerëzit ndjejnë shqetësim, si dhe realizojnë ndjenja të qetësisë dhe sigurisë. (26 31990).


Kështu, motra ime e dashur, pranimi me qetësi, kënaqësi dhe nënshtrim i sëmundjeve, për ty realizon rezultatet e vijuara:


1.Largimin e mëkateve.


2.Përforcon imunitetin e trupit dhe shpejton shërimin tënd.


3.Përmirëson mendimin e shumë njerëzve që janë përreth teje, rreth sëmundjes, kur ata shohin se ti je e buzëqeshur, e kënaqur dhe e qetë.

[Klevis2000]

Ngadal, burri im i dashur


Për bashkëshortët:


Si çdo vajzë edhe unë ëndërroja krijimin e familjes,fëmijëve dhe botës së veçantë për mua...gjithashtu kisha caktuar cilësi të veçanta për kalorësin e ëndrrës sime.Shpresoja të jetë me personalitet të lartë,të ketë kulturë të përgjithshme,t’i dojë shtëpinë dhe gruan e tij,të jetë i urtë gjatë vendimeve të tij...Deshti All-llahu që të fejohem me një universitar.Nga çasti i parë i fejesës fillova të vizatoj në fantazmën time mbretërinë të cilën do ta ndërtoja,mbretëreshë e së cilës do të isha unë.Pullazi i saj ishte qielli i pastër,kurse themeli i saj toka e gjelbër,e zbukuroja edhe me trëndafila,kurse në kopsht lëshoja të fluturojnë pëllumbat e bardhë.


U afrua dita e martesës.Fillova të frikohem.Më vinin mendime të ndryshme.A thua vallë,si do jetë gjendja nëse është i ashpër?Ose si do të jetë gjendja nëse nuk don polemikën?Ose si do të jetë gjendja nëse..., nëse..., nëse...?


Pas martesës u shpërngula në mbretërinë time.Fillova jetën bashkëshortore me burrin tim.Në fillim ishte i dashur,i ndijshëm,isha e kënaqur me te.Pas pak kohë na lindi edhe një vajzë.U shtua numri në familjen tonë.U gëzuam pamasë. Mirëpo përditshmëria monotone e jetës filloi të lëshojë perin e saj rreth mbretërisë sonë të qetë,mu ashtu siç thurr rrjetën e saj merimanga rreth gjahut të saj.


Burri im kthehej nga puna i lodhur,qarja e vajzës,sidomos gjatë natës,shkaktonte edhe më tepër probleme.Në shtëpinë tonë mbisundoi gjendja e jashtëzakonshme. Alarmi lëshonte zërin në mbarë shtëpinë kur vinte burri nga puna,i lodhur e nervoz.


U tretën të gjitha ndjenjat tona,kurse dashuria mes nesh ra në minimum.Fjalët e mira u zëvendësuan me qortim dhe hidhërim.E gjithë gjendja jonë u ndryshua. Vendosa që të thërras një konferencë urgjente,që të shpëtojmë atë që mbeti.


U ula me te dhe fillova tubimin duke thënë:"Dëgjo,burri im i dashur!Nëse një njeri gjatë gjithë ditës merret me punët e shtetit,e kur kthehet në pallatin e tij për të pushuar has në probleme me ata që jetojnë në pallatin e tij,a thua vallë do t’i dënonte ata që janë në pallat?


U përgjigj:Besoj se do t’i denojë.


Thashë:Si mund t’i dënojë?Mbreti duhet të jetë i urtë,të dijë të sundon veten nëse dëshiron ta udhëheq këtë shtet.Nëse ky mbret nuk i posedon këto cilësi,a thua vallë,si do të përfundojë kjo pallat dhe ky shtet?


Nuk vazhdoi gjatë kohë e ai ndërpreu fjalën time duke thënë:Pse i parashtron këto pyetje,ç’ke për qëllim?


Dëshiroj të bësh një krahasim të vogël mes teje dhe këtij mbreti.


Unë nuk jam mbret,as që do të jem ndonjë ditë,pse të humb kohë në mendim rreth kësaj çështjeje?


I thashë:Me të vërtetë ti nuk je mbret,mirëpo ka pika të ngjashme mes teje dhe atij mbreti.Mbreti ka përgjegjësitë e veta ndaj shtetit,kujdeset për atë shtet,mirëpo edhe pas kësaj ai në shtëpi sillet me urtësi dhe mençuri.Kurse ti nuk ke përgjegjësi të madhe,je përgjegjës për këtë shtëpi të vogël,për bashkëshorten dhe fëmijën,mirëpo megjithëkëtë nuk sillesh me urtësi në shtëpi...Këtë dëshirova të ta them përafërsisht.


Mu drejtua dhe më tha:Mirëpo mos harro se edhe ti je bashkësundues i kësaj mbretërie të vogël.


Nuk e kam harruar këtë gjë.Ti kur vjen prej pune çdo gjë e gjen gati.Këtë e bëj duke u munduar që të mundësoj rehati.


Po.Unë nuk e mohoj këtë gjë,të jam falënderues për këtë,mirëpo kam një verejtje të vogël.


?’ështjë ajo?


-Pse gruaja ime e dashur nuk e merr foshnjën pasdreke në një vend tjetër,larg meje,që të mund të flej i qetë,të pushoj pas lodhjes?


Ke të drejtë.Kështu edhe do të veproj.InshaAll-llah.


Pra përfundim i kësaj bisede ishte ajo se që të dy jemi partnerë në gabim dhe mundemi së bashku të gjejmë zgjidhje.


Kjo është e vërteta dhe kjo është rezymeja e kësaj bisede:Martesa është marrëveshje mes dy individëve,që të dy duhet të veprojnë sëbashku me qëllim që të vazhdojë kjo marrëveshje,e kjo gjë nuk mund të realizohet ndryshe pos nëse çdo kush prej tyre e pranon gabimin,e korrigjon vetveten dhe lëshojnë pe ndaj njëri tjetrit.


Pra,kështu kjo bisedë na tregoi se jeta mes dy personave është dhënie,falje dhe bashkëjetesë me të mirë.