Miku I Martes

[eris]

MIKU I MARTES
*
Në mëngjes i telefonova Marselit. Ndihesha në faj sikur të kishin kaluar shekuj pa u dëgjuar. E përshëndeta pa mbajtur dot të fshehur një gëzim të ëmbël, që shkriu brenda mallit për njëri-tjetrin.
-Më në fund,-dëgjova Marselin që foli me një zë të rrjedhshëm, të qetë, kurse unë s’durova t’i përmblidhja në belbëzime të pashtershme jetën time deri ato caste.
-Më dëgjon?-i klithja sikur të doja të përsërisja edhe një herë nga fillimi vetveten.
-Shumë mirë,-pohoi thatë ai, pastaj duke zbehur zërin deri sa e përcolli të tejdukshëm tek unë, më tha:
-Më duhet të shkoj tani. U bë vonë, të telefonoj kur të kem mundësi. Marta nuk ndjehet mirë|
-Marta? Të lutem më thuaj,-u tremba në një zë të clirët sa e detyrova Marselin të buzëqeshë.
E mban mend akoma*?! MOS u shqetëso më shumë, po i përcjell përshëndetjet e tua! …Sa *mirë që telefonove!
Dëgjova kërcitjen e thatë të receptorit, që më lajmëroi largimin e detyruar të mikut tim të ngushtë.
-Pse vallë*?-përsërita disa herë me zë të lartë. Me tej u shtyva afer dritares ku ndriste nje diell i turbullt e fillova te qaj. Sikur gjithe jeten mos kisha pritur gje tjeter pervecse nje pretekst qe te me lidhte me te shkuaren e te me detyronte ta pranoja. U ndjeva i dobet, e ne mallkimet e mia ajo fije zeri qe dilte jashte, kthehej me zor brenda duke dihatur prej lodhjes se centimetrave pertej.
Edhe njehere m’u duk te isha ne te njejten makine me ta, duke u rrokullisur pertej nje ure, derisa erdhen e na nxorren jashte me Marten e eshtrave te paralizuara
-Sikur te mund te shkoj tek ta sot*?-iu luta vetes e menjehere formova numra celularesh per te marre lejen e atij largimi.
Kaloi nje gjysem ore e thate, derisa une isha brenda stacionit te trenit, pa ditur te qeshja a te rrija serioz per kete kthim te papritur.
Rrugen e gjate e te merzitshme me tren u detyrova ta kaloj ne kembe. Te gjitha vendet e zena me shtynin te pranoja qe kisha gabuar. Tek e fundit as vete nuk e dija si shkonin gjerat pas nje viti larg.
-E kuptonim qe mund te ndodhte gjithcka ate nate,-i klitha vetes me te padrejte, duke besuar tek e pamundura. Tamam si atehere kur shumezonim numrat e viteve tane me 1, e pastaj kerkonim nje perjetesi per te vendosur kush do rronte me teper.
Vendosa mos mendoja. Isha gjalle. Kjo tregonte me shume nga c’do kisha deshiruar. Pastaj isha i vetmiqe kerkonte me pak per veten.
Te shohim cka ndodhur,-peshperisja, derisa nje dore e lehte, me shkundi vendit e me lajmeroi qe kisha mberritur.
-Une te njoh,-me tha, e me buzeqeshi.
-E di,-u pergjigja e ne pritje te nje puthjeje te munguar, u zgjova ne kembe i turperuar. Zbrita ne stacion e vendosa te shlodhem me kembe, duke ecur drejt apartamentit te Marselit.
Trokita disa here, derisa ndjeva embelsine e kembeve qe ecnin ngadale afer portes.
-Ti ketu,-ndjeva zerin e Ervinit qe nuk duroi te me mblidhte poshte kraheve. U kapa ne faj. Sa kohe qe kisha munguar. Sa kohe…
-Ku jane te tjeret?-pyeta i trondituar, duke shtrenguar me force nje tjeter mik te humbur.
-Sheeet! Mos bej zhurme! Eja me mua...
Salloni i atij apartamenti kisahte ndryshuar. Une e njoha menjehere qe fotot tona ishin hequr me kushtin e harreses. Nuk me erdhi keq. Sa me shume qe nuk po e njihja ate banese, aq me teper ndihesha i lirshem duke ndjekur prapa Ervinin.
-Qendro edhe pak ketu,-tha duke me lene perpara dhomes se Martes. U largua te merrte dicka per te pire, kurse une po mendoja zemren time qe rrihte njekohesisht me dhimjen e kujtimeve.
Mbeshteta veshin pas deres sapo degjova nje te qeshur te cilter. Nisa te qesh edhe une me veten. Sa bukur,-peshperita, sikur te me kujtohej dicka e humbur, megjithate...E di qe nuk jam si duhet,-embelsova gjithe ankthin ne akrepat e ores qe mbaja ne puls.
Ervinin e kisha harruar, e megjithate ai u shfaq afer meje duke me detyruar t’a ndjek pas. Levizem korridorit e ai me beri shenje te ulesha ne nje kolltuk aty afer. Me mbeshteti ne dore nje gote e duke hequr tapen e shishes me dhembe, me tha:
-Pi!
Rrakelleva goten e ndjeva nje etje te kobshme, kerkova tjeter, e ne momentin e rimbushjes dallova Ervinin qe vinte para mbrapa ne dhome.
Rrakelleva edhe goten tjeter me fund, e u gjeta prane tij. Kerkoja t’i flisja per koherat e humbura, per veten time, ta pyesja per ate, por…o zot, ishe aq e pamundur sa nisa ta ndjek nga pas brenda asaj turbullire.
-Mos u merzit,-degjova zerin e tij te ndaloje me mua.-Diten kur ike ti, asnje nuk permendi me emrin tend. Prandaj u habita kur te pashe tek dera. Me sa duket i ke marre vesh te gjitha…
U ktheve per Marten*? Mos me thuaj qe eshte ashtu*! Me siguri ke folur me Marselin e ai te ka treguar si jane gjerat.
-UNE nuk…
-Braktisi keto mendime…Asnje nuk te mban me meri per ate qe bere. Fundja edhe me ty ketu, gjerat nuk do ndryshonin me shume se kaq. Marta eshte njelloj sikur te ka harruar, nuk permend me emrin tend, s’i kujtohej as ngjyra e syve, e prapseprape, ajo…
-Vazhdon ta duash,-i peshperita me dhimbje. I gjori Ervin, pa rreshtur ndonjehere se dashuruari Marten time.
-E di qe ka mesuar t’i bjere pianos?
-E pamundur, ajo nuk arrinte te levizte dot as gishtin e vogel! Mos me thuaj qe…
-E gjete,-me klithi i eger Ervini ne fytyre. –Kur ju te gjithe i varet shpresat poshte nje guri qe e flaket ne det, une i ndjenja afer e i freskova fytyren me ditet qe do vinin me vone. Ti ike, vellai i saj, Marseli, s’beri tjeter vec u deh me ndjenja faji sa melcia e tij plasi durimit e tha:e pamundur te vazhdoj keshtu! Dje, sot, kur drita ime meson te levize nga fillimi dhe gishtat e saj ledhatojne pianon, me vini te gjithe ketu e kerkoni prej saj! Turp! Me vjen te shperthej! Ne djall te gjithe…
Une ngriva ne nje heshtje te trembur. A thua te isha i bardhe si nje shpirt qe mundohej nga ankthi i ndergjegjies ato caste. Shume shpejt Ervini me erdhi afer e me kerkoi te falur.
-Nuk di c’te bej,-me tha.-Ajo qendron e vetmuar me dhimbjen e saj e vetem buzeqesh. Kur leviz gishtat ne piano kerkon te me thote qe ashtu si me do mua, do nje bote te tere, do njerezit, dashuron vellain e saj, ty, jeten, notat e asaj pianoje qe me lene pa gjume.
Thua te jete kaq e padrejte kjo bote, qe nuk ze veshet e saj me shtupa per t’iu larguar zhurmave, per te ardhur afer kesaj melodie ku eshte dikush qe do te ece, te levize, mos vdese...
Te degjosh Marselin kur klith...Mos u merzit me mua mik*!
I buzeqesha me drojtje.
-Me ne fund filloi te reagoje,-i thashe me shpresen e nje tjeter dite kur ajo te zgjohej me kembe.
-Jo! Eshte aq e padrejte kjo jete ne keto veshje! Te beheshin dunat e reres varre per njerezit, ashtu po qe nuk do qaja me. Po une vajtoj, vajtoj, nuk di ku te shkoj me duart qe mblidhen grusht ne xhepa, e me detyrojne ta marr shtruar urrejtjen time.
-Marta do behet me mire! Me degjo,-i peshperita.
-Ajo do vdese! E kupton...
Nuk kujton me perroin e jetes qe gurgullon ne damaret e nje njeriu te gjalle. E ti me thua ta marr shtruar! O zot, kaq* i verber je! Po vdes! Bashke me te edhe Marseli, qe gjithe keto kohe ka mashtruar trupin e tij per te patur nje vdekje aksidentale.

[eris]

-C’me thua,-i klitha ne fytyre i eger. –Ti je i cmendur,-e me vrap iu largova duke u mbajtur gjalle deri tek dera e dhomes se Martes. Nuk trokita, flaka tej deren e ne nje gjysme hije te veshur nga perdet e dhomes, e pashe ate duke shtrenguar doren e vellait. *
-Marta,-klitha si i marre, sikur nga momenti ne moment do me shkiste duarsh e une s’do ta shihja me. I trembur e i veshur ne djerse, u afrova kur ndjeva Marselin qe levizi para meje. E shtyva me gjithe forcen, i dehur nga dhimbja arrita afer saj, i mora doren e nisa t’ia puth duke renkuar lote.
-Me fal,-i thashe, derisa ngrita koken e pashe syte e saj qe ndrisnin nje shpirt te bardhe.
-Ti c’do ketu,-me pyeti lehte, duke ledhatur me mundim gishtat e mi.-Une te dija larg.
Nuk bera dot te flas, ajo mbeshteti shikimin ne muret e dhomes e me detyroi*:
-Ndihmoje te cohet Marselin.
Bera si me tha, e ajo pohoi me koke.
-Shume mire. Marsel, me jep nje dore t’i afrohem pianos…Jo, jo, te lutem, me ndihmon Marseli...Tani do luaj per ty.
Ne dhome u plandos me nje fryme Ervini.
-Mos u lodh,-i tha. –Me mire me vone, si te jesh clodhur si duhet.
Marta hodhi pas vetes floket me vendosmeri e duke u varur pas vellait te saj, gjeti vend te sistemohej mbi piano.
-E mbani mend,-tha duke na u drejtuar te gjitheve. Pame njeri-tjetrin.
M’u duk vetja bosh, i tepert, me faj.
-Nje gje e vogel qe mund t’iu ndodhte edhe juve, si mua, budallenj,-klithi duke na vene te treve ne loje.
Shume shpejt ktheu kurrizin e kerkoi ndjese per interpretimin.
-Po luaj lojen e jetes,-tha,-kurse jam e sigurt qe do martohem me ty Ervin!
Qeshi! Edhe ne te tre duke pare njeri-tjetrin ne sy.
-KJO do jete pjesa e lojes sone. Te me falesh Andrea, eshte hera e pare qe kompozoj edhe per ty. Nuk jam aq e zonja sa me thone keta dy te tjeret.
Une u hodha ne ajer e duartrokita. Dy djemte e tjere u afruan e me mbeshten ne mes me mall.
Mbylla syte, i dehur, me shprese, brenda llojit tim* e jetes qe me takonte te kisha bere.
-Ti e di qe neser do shkojme ne klinike,-peshperiti Marseli, por muskujt e nervozuar te Martes e mblodhen ne vend.
-I degjon Andrea? Ti ishe me i mire ne kete mes, apo jo?
Fundja c’prishi qe une neser mund te mos jem? Po sikur...
-Te jesh,-i klitha jashte vetes, sikur zeri im do mbyllte brenda kafazit ato mure e s’do linte te dilte jashte pergjithmone shpirtin e saj.
-Bravo!-pohoi ajo. –Une do jem, kurse ky budallai ketu,-tha e beri me shenje Marselin, me thote qe kam nevoje per ndihme.
-Ke vertet MARTA,-e duke m’u kthyer mua me thahuaji edhe ti qe eshte keshtu. I vetmi qe mund te jape nje organ per te jam une. Dhe asaj i duhet, qe t’i bjere pianos pergjithnje.
Ervini nisi te vije lart e poshte si nje i cmendur me shishen ne duar.
-Ta japesh, ka nevoje per ndihme, ajo do jete nusja ime,-e perplasej pas sendeve i tronditur si nje i marre.
-Je shume e bukur Marta,-guxova e ajo u shkri ne nje te qeshur te embel.
-Eshte tamam si thua ti,-dhe qeshi. Bashke me te dhe une. –Dreq ke mbetur, pergjithnje. Edhe sa do rrish ketu?
-Derisa te kesh luajtur nje pjese te bukur ne piano per mua,-i thashe duke qeshur si femije. Por Marta u kthye dhe duke me marre brenda veshtrimit te saj, me tha:
-Me premton qe do ikesh pastaj?
U tremba. I shkova afer e i ledhatova floket qe i mbulonin veshin. I mbeshta buzet ne faqe dhe i peshperita:
-C’po thua keshtu, Marta?
-Me thuaj qe me premton, e do degjosh muziken e jetes sime para dhe pas teje. Perndryshe s’behet gje.
Marseli dhe Ervini nisen te levizin me shpejtesi. Si armiq te panjohur ndaj meje.
S’duhej te kisha ardhur,-mendova, e megjitha trishtimi i engjellt ne qeshjen e Martes me linte te harroja gjithcka.
-Epo mire atehere, te premtoj. Vetem qe mos prit shume komplimenta nga une. E di qe s’je aq e zonja sa thua. Ec, me luaj melodine qe me premtove tani.
-Kjo do te jete neser jeta ime,-peshperiti Marta duke me shkelur syrin. Vendosi me lodhje gishtat e hapur mbi tete taste, e numeroi deri ne heshtje, melodine pa zhurme te se nesermes se saj.
-Ti s’po ben asgje,-klitha i tradhetuar nje mallkim per veten.
-Pikerisht i dashur, urojme qe me vone te leviz edhe kembet si luaj gishtat mbi tastjere,-e beri nje shenje mbi koke, kurse dy te tjeret prej kohesh te dale jashte korridorit, uleshin me gjunje e mallkonin emrin tim, ne pritje qe te behesha nje me ta. *
Bera te afrohem e ta ndihmoj, por ishte e tepert. Marta me sfidoi me veshtrimin e saj, e une u ktheva i pashprese prapa. Ne momentin e ikjes, degjova zhurmen qe shume shpejt u be melodi e barkut te pianos.
-IK, ik, me dhane zemer dy te tjeret. –Ben gjithmone keshtu! Ti u dorezove ne sfiden e saj. E kote te rrish akoma. Qofte e thene te te breje ndergjegjia ne perjetesi.
Ne te dale jashte, u ktheva e vallzova tre here kryqin ne ajer.
-Marta,-thashe, e gjithe rruges vazhdova te qesh i dehur me jete