Alban Tartari

[Zani]

'Dritero Agollit'

Dje u takova
me poetin e shquar!
ate
me te madhin,
me te thinjurin,
me te vjetrin.
folem per poetet e harruar,
e bene shaka e gallate
me njeri tjetrin.


dje
ne nje rrugice te Tiranes,
e pashe ate te madhin, Poetin
tek ecte serbes...
jo si e ema e Zeqos
qe ra nga maja e thanes,
po si Muji kur rrinte me duart ne mes.

E fjala ndoqi fjalen,
e poeti treti veshtrimin
tutje andej nga rrugicat,
dhe u drodh si gjethe ne vjeshte,
ashtu sic dridhet lypesi mes dimrit
nga ngricat.

veshtronte tutje
perhumbur,
sikur i kishte humbur
kopeja e vargjeve,
sikur senduqev te vjetr ishin futur,
sikur kishin kaluar mbas pragjeve.


veshtova dhe une, me kot
rrugeve tutje
une i pagdhenduri
i padituri, fillestari
ne syte e poetit kish lutje,
kish dhibmje
si ajo ne syte e nje te vrari...

dje
takova rrugicave te Tiranes
poetin e shquar,
ate
me gjigandin,
me te zbardhurin,
me te vjetrin,
recituam poezite qe akoma s'ishin shkruar,
e beme shaka
e gallate me njeri tjetrin...

Alban Tartari

[Veshtrusja]

Kthimi...i zogjve

Zogjte u kthyen,
pikeluan qiellin,
stisen pemet,
mbushen folete
gjithe merak qendruan
aty mbi tjegullat e shtepise,
mbi tjegullat thyer dimrit
si kjo jete...
Zogjte ciceruan permallshem,
ne pullazin tone te shkrete.


Kulumbrite celen ne kete
buze lumi,
Dy-tri manushaqe neper shkurre,
Ty sic duket, stina rruges te humbi,
kendej nga ne
asnje e re,
fotografite tona jane zverdhur ne mure,
akoma qiellit krekosen kercenueshem
rete ngjyre plumbi.


Me ne fund pranvera
erdhi me muzgjet erelule,
zogjte te presin ti mekosh te dera
me therrime buke,
si ngahere fryn era,
Une dridhem e me mundon
reumatizma gjunjeve.
Ku je?

Ata te presin ti ushqesh me doren tende,
fotografite duhet ti fshije dikush,
keto re qe perdite persiper me shemben
keto ngjyreplumbta duhen perzene...
Po te presim,
me kriza malli shpirtit
e reumatizme gjunjeve,
Ti duhet ta mbash fjalen e dhene...

Alban Tartari

dhjetor 2000

[Veshtrusja]

"Me vete, merr hijen"...

Kur te ikesh
merr hijen me vete,
shoqeri e trishte,
ne merzitje ditesh,
te ndjek pa fjale
e kurre ne udhe s'mbetet.


Vec shko gjithnje perpara,
mos u ndal,mos u kthe
Odise,
humbet rrugen deteve pastaj,
te ndjek nga mbas hija-shpirtvrara,
po u ktheve
behesh rob i saj.


Ngrije largesine bashke me te...
por kurre mos u dashuro mbas hijesh.
Se naten, kur dielli te mos jete me,
si i cmendur murit me koke do ti biesh.
jo miku im,mos u dashuro mbas hijesh.


Por prape
merre me vete hijen,
se fjalosesh udheve me te,
me besniken memece,
se vetem behesh xhind ne dite merzie
dhe i shastisur udheve mbetesh...


Udha eshte e gjate,
plot hane vetmie,
te duhet nje shok,
ta thashe: "merr hijen"...


Alban Tartari, prill 2001

[Hyllien]

Ditë dhjetori

eja,aherë kur era të gremisë
mes baltës dhe gjethet e fundit,
kur lumenjtë kalteroshë
........... (dhe sytë e mi) të bëhen turbullirë,
kur pemët e zhveshura paturpësisht
degët lakuriqe të tundin,
kur pellgjet mes kalldrëmit akull të kenë ngrirë.

eja,me hënën ndriçuar muzgjeve,
kur veshet të të dhembin
........... prej zhurmës së makinave,
kur kërrkush mos të të njohë më rrugëve,
shfaqu si afishe larushe në xhamat e vitrinave.

eja aherë kur bota e ndyrë
........... në fytyrë të të plasë derën,
kur si xhind i xhindosur duart të të dridhen,
s'ka gjë!
sill me vete dhe shtërngatat e erën
dhe kujtimet hidhërake që s'hidhen...

eja, se në qilar kam ruajtur për ty një torbë me mollë,
........... dhe mbi prush dy misra të pjekur,
do të jap bluzën time se je veshur hollë,
e në mesnatë si lugatë
........... rreth oxhakut do hamë bukë të thekur...

eja, duku, kur ditët të fillojë te numrojë dhjetori,
kur lumenjtë dhe sytë e mi
........... kaltëroshë të turbullohen,
eja,tani se malli si dreqi na mori,
jo aherë kur emrat në këtë botë të na harrohen...

eja,
me muzgun e zverdhur nga hëna,
para se bukët e thekura të ftohen...

[Hyllien]

kur une te vdes

ketu s`do jem do jem larguar,
.................. nen toke i tretur si te tjeret...
....................................Agolli
kur une te vdes,
dhe ti te qash me lote ne nxehte
mbi trupin tim te ftohur,
shpirti im lart do ngrihet,
dhe do ti fshije syte e tu te lodhur...

por ti s`do me ndiesh,
dhe do vazhdosh te qash e heshtur
thua se lotet do te me ngjallnin,
e kur trupi im varrin te kete prekur,
do kerkosh nje fjale te ta shuaj mallin...

do zgjohesh aty nga mesnata,
do qash mbi jastekun tim te zbrazet
kurse une do te te ledhatoj floket,
bashke do presim agimin qe zbardhet,
rrezen e diellit qe hyn nga dritarja e vogel...

dhe do vish te koka e varrit tim,
nje shishe uje do derdhesh
mbi balten qe me mban mbuluar,
e pastaj do flasesh dhe ne fund do heshtesh,
athere kur gjithe fjalet te te kene mbaruar...

dhe lotet do derdhen,
mbi faqet e tua
mbi doren tende te plakur,
dhe vetem ne ate cast do kem kuptuar,
se ne zemren tende nje plage kam hapur...

dhe do vij si zog,
te qendroj ne nje peme aty afer
apo nje lule ne kopshtin para deres,
nje dicka qe ti kerkeon ne raftet,
nje leter dashurie qe perpleset ne xham prej eres.

e ti do ti lutesh Zotit per mua,
do hapesh duart e tua
dhe syte ne dhe do ngulen,
e pastj nuk do qash me per mua,
te koka e varrit te me lesh nje lule...

dhe do ikesh pastaj,
ashtu e merzitur e plakur
nga hallet qe ngre, nga dhimbja e peshes,
endrren tende per mua do mbash hapur,
dhe vec ne enderr e lumtur do qeshesh.

dhe do rrime bashke gjer ne agun e zbardhur...

[bluemoon]

Jeta ferr-parajsë

(Vëgime ferrnore)


Si gjellë gatuar bota: parajsë e ferr!
O Zot,nga muajt është janar a gusht?
Ç'është
Ky zjarr që pak nga pak shpirtin na nxjerr,
Ky akull që shpirtrat na mbush...
Dhe flaka dhe plaga zemrën merr.

Pranë e pranë në botë ferri, parajsa,
Ditë-nata ngjyrosur prej dritë-hijesh,
Gjymtyrët tona si dru të trasha,
Koha që kot dogjëm: zjarrit ja shpie...
Digjemi! Porsi Rom'e Neronit në kohët e lashta.

Falna Zot!
Qajmë e lutemi me zë prej fëmije.

Dhe Dreqi qesh me ne nga përjashta...



Alban Tartari 2001

Kam pasur rastin te lexoj penen e Alban Tartarit dhe them me bindje se eshte nje nga ato lloj penash qe te kreh shpirtin radhe me radhe... I dergoj pergezimet e mia publikisht kudo qe ai te jete...

Me respekt

A.D.

[vlonjati007]

Post-Mortum

Si një bust mermeri
tashmë zbardhon pranë meje,
si një ortek që mali poshtë e ka
përzënë,
në një shpirt nuk gjallojnë dot
dhe gazi dhe vreri,
kjo dashuri-gropë
dy të vdekur nuk i nxën.
Pas vitesh gjeneralët do gërmojnë
për bustet e mermertë
unë e ti dezertuam qyshkur.
Dashuria,
na ra duarsh si një kupë e qelqtë.
Pastaj vdiqëm.
Veç kjo bardhësi e dreqtë
na përcolli-na pështolli në qivur.
Mbi bustet tona që do zbukurojnë muzetë
do shkruhet:
"Dashuria s'kaloi kurrë mbi këta gurë"...

Alban Tartari 2001
botuar ne Gazeta “Tirana Oberver”