Kadri Hazbiu

[Brari]

Rrëfimi i Halit Bajramit:

Unë, njeriu i Hazbiut në bandën e Xhevdet Mustafës
Speciale e Premte, Gusht 12th, 2011

Kadri Hazbiu në sallën e gjyqit
Halit Bajrami, i mbijetuari i bandës së Xhevdet Mustafës që erdhi në Shqipëri për të vrarë Enver Hoxhën në vitin ’82, është dëshmitari që ka konsumuar numrin më të madh të seancave hetimore të procesit kundër Kadri Hazbiut.Madje, grupi i hetuesve që është përballur me të, është ndërruar disa herë për të mbërritur te versioni përfundimtar i akuzës ndaj ish-kreut të Sigurimit.
Sidoqoftë, mënyra si rrëfen Bajrami misteret e misionit të pamundur të vjeshtës së ’82-shit, i kapërcen kufijtë e ngjarjes së bujshme, duke shpalosur një histori të zgjeruar, që nis me arratisjen e tij në vitin 50, pas një përplasjeje me Mehmet Shehun, emigrimin në Zelandën e Re e deri te rikthimi me bandën terroriste. Në përgjigje të këmbënguljes së hetuesve, ish-oficeri i zbulimit të Ushtrisë kujton çastet e mbërritjes në brigjet shqiptare, vështirësitë e lundrimit natën nëpër Adriatik, momentet e zbarkimit, kontaktet e para në Divjakë, lëvizjen e fshehtë për në thellësi e deri tek përplasja fatale me forcat e Sigurimit. Në dëshminë e të besuarit të Xhevdet Mustafës, marrë nga libri i Kastriot Dervishit, zbardhet numri i viktimave të kapos së tij ende pa rënë në pritë. Dy të parët, kujton Bajrami, ishin dy ushtarakë që na u afruan tek gropa buzë detit ku sa ishim vendosur. Pastaj, shton i mbijetuari i bandës, Mustafa qëlloi një polic që kishte kaluar pranë tyre bashkë me një civil. Ky i fundit, i marrë peng, ka bërë udhërrëfyesin e detyruar të bandës drejt Tiranës. Më tej,


Xhevdet Mustafa
ai tregon se Xhevdet Mustafa gjatë rrugës për në Rrogozhinë ka vrarë edhe një qytetar tjetër që kalonte me biçikletë. Rrëfimi i tij vijon me momentin kur është gjendur i kryqëzuar nga policia në stacionin e trenit në Rrogozhinë. Ka qenë ky momenti kur ka humbur çdo kontakt me pjesëtarët e tjerë të bandës dhe u është nënshtruar procedurave zyrtare si i pandehur për terror ndaj qytetarëve. Në aq sa zbardh i mbijetuari i bandës së Mustafës, është interesant një takim i panjohur i tij me Kadri Hazbiun në një nga dhomat e stacionit të trenit në Rrogozhinë…
2.7.1983
I pandehuri Kadri Hazbiu u njoh me proceset hetimore të datave 12 e 22 mars 1983 dhe 12 e 16 prill 1983 të të pandehurit Halit Bajrami.
Pyetje: Ç’ke për të thënë i pandehur në lidhje me atribuimet që të bën i pandehuri Halit Bajrami, anëtar i bandës kriminale të dërguar nga zbulimi jugosllav sipas kërkesës sate për të vrarë në bashkëpunim me ty dhe persona të tjerë, udhëheqësin e partisë?
Përgjigje: Pasi lexova faqen e parë të këtyre proceseve, refuzoj të jap shpjegime dhe t’i lexoj më tej.
Hetuesi: I pandehur, po të lexoj me zë proceset me dëshminë e të pandehurit Halit Bajrami. (Kadri Hazbiu refuzon të japë shpjegime)

Dëshmia e Halit Bajramit në Hetuesi

Më 24 shtator, Sabaudini tha se do të shkonte t’i telefononte gruas në Turqi, pasi atë e kishte dërguar në Turqi me gjithë vajzën. Më mori dhe mua me vete dhe shkuam në Leçe, një qytet në Italinë e Jugut. Unë rrija në makinë kur ai fliste me të shoqen. Sa mbaroi telefonatën me të, bisedoi në telefon me Peter Paviçin. Sa u kthye nga telefonata me Peter Paviçin, erdhi me shpejtësi te makina ku e prisja unë dhe më tha se duhej të niseshim me shpejtësi. Ku do shkojmë, e pyeta unë. Do shkojmë në Shqipëri sonte, tha. Po ne s’jemi bërë gati, i thashë, ti na ke thënë që para se të nisemi, do na lajmëroje për të sistemuar dokumentet. Pastaj i kujtova që të paktën të çonim plaçkat e t’i linim te shtëpia e tij. Harroji plaçkat, tha, duhet të shkojmë sonte se shokët atje janë në rrezik dhe na presin. Sonte do të nisemi patjetër, gjallë apo vdekur, këmbënguli. Ne shkuam në bazë dhe Xhevdeti i tha dhe Fadil Kacelit se duhej të niseshim. Ai u trondit pak, mbasi qe si e papritur. E kuptova që ishte një sekret, mendova se ishte nga ana e jugosllavëve, domethënë që të iknim brenda ditës që të mos kishte mundësi të lëvizte asnjëri nga ne. Në të vërtetë, atë ditë në mëngjes, nga ora 04:00 erdhi një grua Madam Vardari prej Belgjike për të ndenjur disa ditë se ishte mikja e Xhevdetit. Po kur Xhevdeti mori vesh lajmin që ne do të niseshim po atë ditë, i tha asaj që të ikte dhe e çoi deri tek stacioni i trenit.

Aty nga ora 6 pasdite unë shkova me një italian të cilin e kishte mik Xhevdeti për të provuar barkën me të cilën do të lundronim natën. Ajo kishte një motor të vogël, një tjetër e mbajtëm rezervë. E mbushëm me benzinë barkën. Morëm nja 600 litra benzinë ekstra. E kishim lënë që në orën 9 të vinte Sabaudini aty në Sampoka, ku ishte baza dhe unë shkova në orën 8 e 30 minuta. Ai erdhi pas orës 9, hipi në barkë dhe shkuam në “Tore del orso”. Aty ngarkuam plaçkat në barkë. Fadil Kaceli nuk erdhi aty se më ka dalë shpina, tha. Ai ecte shtrembër dhe unë e besova. Në Zelandë i kishte ndodhur disa herë, ndaj shkonte te doktori për këtë. Këtë radhë e bëri me qëllim apo ishte vërtet i sëmurë, këtë nuk mund ta verifikonim. Hipëm në barkë dhe u nisëm para mesnate. Gjatë rrugës konstatuam se na ishte prishur busulla. Që këtej, drejtimin e mbanim vetëm me anën e yjeve. I thosha Xhevdetit që jemi midis Vlorës dhe Durrësit, duke e bindur se nuk jemi në zonën greke. Tu ec u afruam në bregun e detit. Aty ishte një breg rëre. Ishim duke i rënë bregut mes për mes se frynte erë e fortë. Në çast e ktheu barkën. Unë isha sipër bidonëve dhe rashë poshtë. Nejse, ndaluam barkën dhe zbritëm. Sakaq, i them italianit të ikte e ta kthente barkën në bazë, në Sampoka të Italisë. Ne dolëm në tokën shqiptare dhe filluam të shikonim përqark. Dukej një pyll ndonjë 100 metra larg, ku kishte kanal uji, det e nuk mund të kalonim. Ishte thellë, ata e provuan dhe e lamë që të rrinim atë ditë aty e natën të dilnim, se kishim litar me vete t`u lidhshim me kalue me çdo mënyrë. Aty bëri Xhevdeti një gropë të madhe.

Vumë një mushama, rregulluam plaçkat dhe ndenjëm. Zbardhi drita, unë isha zgjuar. Ata i kishte zënë pak gjumi. Pashë pesë barka të vogla me motorë që kalonin shumë afër nesh. Deri afër drekës unë ndenja aty duke shikuar, pastaj i thashë Sabaudinit që të bënte pak roje se mua po më vinte gjumë. Mirë, më tha. Mbulova kokën dhe rashë për të fjetur. Pas pak kohësh, dëgjoj të shtime automatiku. U zgjova. Kur shikoj Xhevdetin, që rrinte para dy njerëzve të vrarë, ish-oficerë të Sigurimit më duket. Po ç`ke bërë mor Xhevdet, i thashë. U thashë që të dorëzoheshin kur zbritën nga një barkë atje poshtë më tha dhe nuk pranuan, por filluan të ecin në drejtim të gropës sonë. Ke bërë gabim, i thashë, se ne kemi ardhur për qëllim tjetër, kemi ardhur me shkue në Tiranë. Kur pas ndonjë gjysmë ore, erdhi një barkë afër nesh me dy njerëz. U afrua ajo dhe Xhevdeti bëri me dorë. Zbritën këta njerëzit nga barka. Njëri ishte veshur me uniformë dhe tjetri ishte civil, me brekë të shkurtra dhe pa këmishë. Xhevdeti u vuri automatikun. Dorëzohuni!- i tha atij oficerit. Ai nuk u dorëzua. Në debat e sipër, Xhevdeti i ra atij dhe e vrau. Ndërkaq, iu kthye atij civilit, duke i thënë se nuk do ta vriste nëse do ta nxirrte në anën tjetër të bregut me barkën e vogël. Ai pranoi. Hipëm në barkë, e me gjithë armatimin që kishim me vete, duke lënë tek gropa plaçkat e tjera. E lamë barkën në bregdet dhe çantën që kishim me mitralozat brenda, Xhevdeti ia ngarkoi këtij udhëheqësit të rrugëtimit. Ai ishte një peshkatar, nga fshati aty afër. I thamë të na nxjerrë në një rrugë automobilash. Ecëm pas tij dhe u afruam tek një rrugë që na tregoi ai. Kur ndaluam, Xhevdeti iku vetëm përpara me pa ku ishte rruga. Në atë kohë që ne rrijshim aty, kaloi dikush me biçikletë e nuk na pa se ishim pas drurëve, pas atyre pishave të mëdha.

Në çast, dëgjuam nja dy tre të shtime. Ububu, thashë, do të ketë shtirë Xhevdeti, mos ka vrarë atë fshatarin me biçikletë. Sakaq, ai erdhi aty dhe deshi me vra udhëheqësin, atë fshatarin që na printe. I thashë në anglisht se nuk duhej ta bënte këtë. Unë jam stërvitur vetëm me vra, më tha. Nuk bën me vra, i thashë, kemi nevojë për të. Xhevdeti pranoi. Ai udhëheqësi më shikoi mua dhe më tha: Do më vrisni? Jo, i thashë, nuk të vrasim, por ti ki kujdes, mos u mundo me ikë. Kur të mbërrijmë në Tiranë, do të të lëshojmë dhe ti do jesh i lirë. Pastaj dolëm në rrugën kryesore dhe u fshehëm në pyll. Aty ishte një urë që shkonte për në Divjakë. Ndenjëm nja dy orë gati aty. Para mesnate, hymë afër Divjakës. Nuk hymë në fshat brenda, por u kthyem në krahun e majtë e ecëm prapë në tokë të punueme, duke dalë sërish në rrugën kryesore. Pas tri-katër orësh që po ecnim, pyetëm atë udhëheqësin se ku ishim. Ai na tha se ishim afër urës së Shkumbinit. Gjetëm një kodër atje dhe ndenjëm, u çlodhëm pak. Të nesërmen kur lindi dielli, u ngritëm. Futëm automatikët e zbërthyer në çantë dhe dolëm në xhade të veshur civilë. Në xhade takonim njerëz të ndryshëm, me disa prej të cilëve përshëndeteshim. Diku, unë u them që të merrnim një drejtim tjetër, në mënyrë që brenda tri-katër netëve të futeshim në Tiranë nga ana e Elbasanit ose nga ana e Bishqemit, nga vende të ndryshme që unë i kisha njohur që kur isha partizan në Pezë. Ata nuk pranuan. Sabaudini tha se duhet të jemi sot në Tiranë, duke shtuar se nuk ka mundësi të rrimë tri-katër net rrugëve, pasi atje shokët na presin.

Mirë, u thashë unë, doni kështu, kështu bëjmë, por është e rrezikshme ama, se do të shkojmë brenda në Rrogozhinë, se ishte Rrogozhina aty. Me bë me u diktue, thashë, i gjithë misioni ynë mbaron. Do të shkojmë patjetër, tha Sabaudini, ose me kamion, ose me tren. Mirë, thashë dhe hymë, kaluam aty, kaluam postbllokun, ishin disa oficerë e ushtarë, por nuk na tha njeri gjë. Shkuam afër stacionit të trenit dhe u ulëm. Xhevdeti u ul me atë udhëheqësin, kurse unë shkova e pyeta për biletat e trenit. Treni i parë iku më thanë për Tiranë. Treni i dytë kalonte pasdreke e biletat shiteshin vetëm gjysmë ore para. Në pritje i ramë gjysmë ore xhiro qytetit. Gjysmë ore para se të vinte treni, bleva biletat. Xhevdeti, së bashku me udhëheqësin, sollën çantat tek unë. Çantën me armatim e prumë brenda në sallë, ku uleshin njerëzit. Dolëm jashtë. Kur po rrinim aty me Sabaudinin, na vjen një civil e na thotë nëse kishte mundësi të shkonim në dhomën tjetër. Më shkoi mendja menjëherë e tani thashë, sigurisht do të kemi ndërlidhje që të na marrin shokët. Kur shkuam në dhomën tjetër, shoh dy oficerë, policë me uniformë që rrinin në këmbë. Të parin pyetën Sabaudinin për letërnjoftimin. Ai u tha se e kishte në çantën përjashta. Po ti, më pyetën mua. Jam filani, u thashë, e u tregova emrin e vërtetë, jam prej Durrësi e dokumentin e kam lënë në shtëpi. Në këtë kohë, Sabaudini kishte dalë tek dera. Mua brenda sekondave më shkoi mendja se ishte momenti kritik e gjithçka po merrte fund. Misioni ynë mbaroi, s`ka mundësi të kryhet, është e kotë të zgjatemi, mendova aty për aty.

Më morën revolen nga brezi. Kur kërkonin dokumente të tjera, u thashë: Çfarë dokumente kërkoni, ne jemi diversantë, jemi vrasës. Ju lutem, më çoni në polici. Në çast më lidhën duart e më pas erdhi një makinë aty. Sabaudini iku me atë tjetrin e ranë në përpjekje më duket, nuk e di se ç`ngjau, se nuk i pashë më pastaj. Mua më çuan në polici e po rrija aty. Isha i ulur në një karrige, kur nga korridori vjen një njeri me dorë në xhep e filloi të ecë përpara meje duke më sha. Unë ngrita kokën, kur shikoj Kadri Hazbiun me njërën dorë në xhep. Më hyri frika, se ne kishim për ta takuar këtë njeri, por po e takonim këtu, në një vend tjetër. Pasi më shau nja dy-tri minuta, iku. Pas dhjetë minutash, erdhi aty ministri i Brendshëm, Hekuran Isai. Ai erdhi dhe më pyeti për identitetin e ku di unë çfarë. Më morën pastaj me makinë e më sollën në burgun e Tiranës. Kështu që mbaroi misioni që na dhanë jugosllavët për Kadri Hazbiun.

Pohimet në gjyq

Mesazhin e jugosllavëve do t’ia transmetoja unë Kadri Hazbiut. Ky ishte obligimi jem. Kur të takosh Kadri Hazbiun, më kishte thënë Sabaudini për këtë, do t’i shpjegoja përbërjen e grupit dhe do t`i flisja sa më tepër për Xhevdet Mustafën që është njeri i vendosur, i stërvitur nga CIA. Do t’i thosha se është i bindur dhe mjafton të ketë detyrë dhe e bën. Detyrë terroriste. Do t’i thosha se ky është njeriu që do të futet në një mënyrë ose në një tjetër për të vrarë Enver Hoxhën gjatë gjullurdisë që do të bëhet. Ai më kishte shpjeguar edhe çfarë do të ndodhte pas aktit që do të kryente Xhevdet Mustafa. Gjatë vrasjes, Kadri Hazbiu do të kishte mundësi të merrte pushtetin në dorë, gjithmonë në emër të partisë, që të mund të bëhej grusht shteti, me anë të puçit ushtarak. Pika e dytë ishte që Kadri Hazbiu do të organizonte koordinimin e veprimit të bandës me puçin ushtarak. Pika e tretë ishte që Kadri Hazbiu të caktojë ekzaktësisht vendin, kohën, ditën dhe mënyrën se si Xhevdet Mustafa do të vriste Enver Hoxhën. Pika e katërt ishte ndërlidhja midis meje e Kadri Hazbiu, të cilën do ta mbaja unë, askush tjetër. Pika tjetër, sapo të merrte pushtetin Kadri Hazbiu, do të merrte kontakte me Ambasadën Jugosllave në Tiranë. Këto ishin pak a shumë pikat që më tha Sabaudini mua për me ia transmetu Kadriut…

vijon…

Kush ishte Halit Bajrami

Halit Bajrami, i njohur ndryshe me pseudonimin “Bazeni”, i biri i Rizait dhe Ismetes, i vitlindjes 1925, ish-partizan i Pezës dhe Brigadës së Tretë, shërbeu pas çlirimit për disa vite me radhë në detyrën e kreut të Sigurimit të Divizionit të Korçës. I pakënaqur nga vlerësimi i Mehmet Shehut për aktivitetin e tij, në vitin 1950 u arratis jashtë Shqipërisë. Për disa muaj qëndroi në kampin e emigrantëve në Greqi dhe më vonë fitoi azil politik në Zelandën e Re, ku qëndroi deri në fillimin e viteve ’80. Pikërisht në vjeshtën e vitit ’82 u bashkua me një grup që do të zbarkonte në Shqipëri me mision të zbulimit jugosllav. Ka qenë shtatori i atij viti kur banda e Xhevdet Mustafës, në të cilën bënte pjesë edhe ai, ra në pritën e organeve të Sigurimit dhe u asgjësua. Bajrami mundi të mbijetojë. Menjëherë pas procesit të Kadri Hazbiut u riatdhesua në Zelandë, ku kishte familjen.



AFRIM IMAJ

[Brari]

Feg..ku e more shkrimin per llambi pecinin?

fute ketu sepse ka lidhje me kte teme..

--


nga interneti mora kte shkrim i cili hedh drit mbi arsyet e ketyre spastrim-genocidimeve qe trajtohen tek tema "kadri Hazbiu"..

--

RRUGA E RAMIZ ALISË DREJT PUSHTETIT::: SI HIPI NË KRYE TË PIRAMIDËS "DJALI ME ZË TË HOLLË"?

Natyrisht kur ishin në jetë emrat e Beqir Ballukut, Hysni Kapos, Kadri Hazbiut apo Mehmet Shehut, nuk mund të mendohej apo të merrej me mend në opinion se trashëgimtar i pushtetit të Enver Hoxhës mund të ishte Ramiz Alia.

Po kush ishte “djali me zë të hollë”?

Ramiz Alia kishte lindur në Shkodër më 18 tetor 1925 në një familje të varfër. Në kohën e monarkisë zogiste, babai i tij Taip Alia ishte vendosur në Tiranë dhe punonte në punë të rëndomta ku herë herës ndihmohej nga biri i tij Ramiz. Gjatë kohës që Ramizi kryete gjimnazin në Tiranë fillimisht kishte qenë fashist në bindje. Më vonë pasi ishte konvertuar në komunist, ishte burgosur disa herë nga regjimi i atëhershëm për këto pikpamje të tij. Megjthatë në të gjitha rastet Alia ishte liruar falë miqësisë që kishin njerëzit e tij me prefektin e Tiranës Qazim Mulleti. Gjatë luftës Alia kishte qenë sekretar i rinisë komuniste për Beratin. Në mes të viti 1944 pas përfundimit të një kursi ishte emëruar si anëtar i seksionit politik të Brigadës së 7-të. Në dhjetor 1944, me urdhër të Enver Hoxhës, Ramiz Alia u emërua komisar politik i Divizionit të V-të që gjendej në kosovë për të ndihmuar planet serbomadhe në nënshtrimin e Kosovës dhe aneksimin e saj tek Jugosllavia. Në këtë pikë personi i Ramiz Alisë ishte një individ që kishte nam të mirë në qarqet jugosllave si një njeri që nuk iu ishte ishte dridhur dora aspask në krime kundër shqiptarëve të Kosovës. Në të gjithë udhëheqësit e Shqipërisë, e sidomos nga ata të pretendimit të pushtetit kryesor, emri i Ramiz Alisë ka qenë më i shquari për zellin e tij serbofil. Nga ana tjetër duhet theksuar se tek gjithë udhëheqja e PPSH-së, ekzistonin ndjenja të fuqishme sllavofile deri në vënie të tyre në shërbim të agjenturave të tilla si UDB-ja, KGB-ja etj.

Është për t‘u habitur gjithashtu që Ramiz Alia nuk u provua kurrë si duhet në ekzekutivin shqiptar nga Enver Hoxha. Vetëm në qershor 1955 Ramiz Alia zuri vendin e Bedri Spahiut si ministër i Kulturës dhe Arsimit, post të cilin e mbajti deri në vitin 1958.

Alia plotësonte më mirë kushtet e kërkuara nga Enver Hoxha. Ishte servil e shërbëtor i bindur tej çdo parashikimi i Hoxhës dhe jepte garanci për ruajtjen e familjes Hoxha dhe vërvitjen e mëtejshme dhe pa probleme të Shqipërisë në orbitën jugosllave.

Në këtë mënyrë “djali me zë të hollë”, siç quhej ai nga Enveri, ka plotësuar shumë kushte për familjen Hoxha.

Një favor tjetër për “djalin me zë të hollë” ishte edhe lidhja e një krushqie midis familjeve Hoxha e Alia.

Në mes të vitit 1974, Ramiz Alia ia kishte dalë të bënte një krushqi mjaft domethënëse dhe fitimprurëse me famijen Hoxha. Vajza e vëllait të tij Reshatit, Teuta, u fejua me djalin e madh të Enver Hoxhës, Ilirin. Tashmë Ramiz Alia ishte njeri i shtëpisë së Enverit dhe duke shtuar këtu edhe servilizmin deri natyral de hipokrit të tij, ai ishte personi më i afërt dhe më i besueshëm për Enver Hoxhën qysh në kohën kur akoma nuk kishin vdekur Hysni Kapo dhe Mehmet Shehu.

Reshat Alia, vëlla i Ramizit, punonte në atë kohë në Arkivin e Shtetit, ndërsa gruaja e tij punonte në një pikë të rëndësishme financiare të vendit siç ishte sektori i pranimit të arit nga Rubiku.

Në rrethana të tilla ambicja e Ramiz Alisë për pushtet rritej dita-ditës. Nga ana tjetër rivali i tij Mehmet Shehu nuk kishte asnjë lidhje krushqie me Enver Hoxhën apo “shokët e tjerë të Byrosë”. Nga kjo pikpamje Mehmet Shehu nuk kishte shfrytëzuar aspak shanset që të jepnin martesat me karakter politik brenda të ashtuquajturit “Bllok”. Në funksion të hirearkisë së re komuniste, u krijua edhe infrastruktura e nevojshme që do të mbështeste Ramiz Alinë në detyrën e tij të pritshme. Kjo gjë u duk edhe më mirë në kongreset e PPSH-së të viteve 1976, 1981 dhe 1986. Dhe ja më konkretisht si u paraqit gjendja në kongreset e këtyre viteve.

Në kongresin e 7-të të PPSH-së (1-7 nëntor 1976), zgjodhën këta anëtarë të Byrosë Politike: Enver Hoxha, Adil Çarçani, Haki Toska, Hekuran Isai, Hysni Kapo, Kadri Hazbiu, Manush Myftiu, Mehmet Shehu, Pali Miska, Ramiz Alia, Rita Marko dhe Spiro Koleka (renditja e emrave në këtë rast dhe rastet e mëposhtme është sipas shtypit të PPSH-së). Natyrisht që njeri nga këta do të ishte trashëgimtar i Enver Hoxhës pas vdekjes së pritshme të tij. Në ndryshim nga kongresi paraardhës i PPSH-së (1-7 nëntor 1973), ishte eliminuar një kandidat potencial por që gjithsesi nuk mendohej fare se mund të zëvendësonte Hoxhën si Beqir Balluku.

Në kongresin e 8-të të PPSH-së, që u zhvillua më 1-7 nëntor 1981 u zhgjodh kjo Byro Politike: Enver Hoxha, Adil Çarçani, Hajredin Çeliku, Hekuran Isai, Kadri Hazbiu, Lenka Çuko, Manush Myftiu, Mehmet Shehu, Muho Asllani, Pali Miska, Ramiz Alia, Rita Marko, Simon Stefani. Sekretarë të KQ të PPSH-së u zgjodhën Enver Hoxha, Hekuran Isai, Ramiz Alia dhe Simon Stefani.

Në krahasim me kongresin paraardhës anëtarë të rinj të Byrosë Politike ishin Lenka Çuko, Muho Asllani, Hajredin Çeliku dhe Simon Stefani

Pasi u kryen eliminimet tashmë të njohura, në kongresin e 9-të të PPSH-së (3-8 nëntor 1986) që u quajt edhe “kongresi i vazhdimësisë” enveriste, u zgjodhën anëtarë të Byrosë Politike këta “shokë”: Ramiz Alia, Adil Çarçani, Besnik Bekteshi, Foto Çami, Hajredin Çeliku, Lenka Çuko, Manush Myftiu, Muho Asllani, Pali Miska, Prokop Murra, Rita Marko dhe Simon Stefani. Sekretarë të KQ të PPSH-së u zgjodhën Ramiz Alia, Foto Çami, Lenka Çuko, Simon Stefani dhe Vangjel Çërrava.

Në krahasim me kongresin paraardhës, “shokët e rinj” të Byrosë Politike ishin Prokop Murra, Besnik Bekteshi dhe Foto Çami.

Padyshim që në vitet kur “spastroheshin grupet armiqësore” të Mehmet Shehut, Kadri Hazbiut, Feçor Shehut etj, u pa qartë se njeriu që po i afrohej pushtetit të ardhshëm pas vdekjes së pritshme të Hoxhës ishte Ramiz Alia. Ky i fundit kishte qenë në krye të të gjitha lojrave politike të organizura nga Enver Hoxha kundër Shehut, Hazbiut etj.

Në kongresin e 8-të të PPSH-së të zhvilluar në nëntor 1981, Ramiz Alia siç e thamë edhe më lart u zgjodh sekretar i i KQ të PPSH-së. Ai shihet në pjesën më të madhe të jetës politike të vendit si dhe në veprimtari të ndryshme të organizuara atëherë. Në këtë mënyrë po përgatitej figura e Ramiz Alisë si udhëheqës shteti.

Më 25 gusht 1982 Ramiz Alia uroi përvjetorin 40-të të gazetës “Zëri i Popullit” dhe më 15 shtator të po këtij viti mori pjesë në mbledhjen jubilare të Këshillit të Përgjithshëm të Frontit Demokratik ku u shfaq në krah të Enver Hoxhës.

Më 2 nëntor 1982 Ramiz Alia përuroi Muzeun Kombëtar “Gjergj Kastrioti -Skënderbeu” në Krujë. Me këtë rast preu edhe shiritin e përurimit në ceremoninë e zhvilluar këtu. Të pranishëm në këtë ngjarje veç Alisë kanë qenë edhe Adil Çarçani dhe Nexhmije Hoxha.

Në prag të “zgjedhjeve për Kuvendin Popullor darës të 14 nëntor 1982, Enver Hoxha mbajti si zakonisht fjalën e tij përpara zgjedhësve. Këtë herë ai foli nga salla e seancave plenare të Kuvendit Popullor. Në fjalën e tij Enver Hoxha, duke u mbështetur edhe tek “tabloja sinoptike për veprimtarinë agjenturore të armikut Mehmet Shehu”, e sulmoi mjaft ashpër ish numurin 2 të Shqipërisë. Ai e cilësoi atë agjent të UDB-së, CIA-s, KGB-së etj, madje theksoi se UDB-ja e kishte detyruar Shehun të vriste Enver Hoxhës.

Pas përfundimit të fortunës së madhe politike që mori kokën e kryeministrit dhe disa ministrave, dhe pas zhvillimit të “zgjedhjeve” të 14 nëntorit 1982, Ramiz Alia u zgjodh në krye të shtetit shqiptar. Padyshim që kjo nuk mund të ishte rastësi.

Presidiumi i Kuvendit Popullor i “zgjedhur” më 22 nëntor 1982 kishte disa të veçanta. Për herë të parë në përbërje të presidimumit mungonin Enver Hoxha (që do të vdiste pas tre vjetësh) dhe Myslim Peza (që do të vdiste pas dy vjetësh).

Pas një periudhe 29 vjeçare në krye të Presidiumit të Kuvendit Popullor, Haxhi Lleshi i la vendin Ramiz Alisë. Përbërja e këtij presidiumi ishte si më poshtë:

Ramiz Alia -kryetar

Rita Marko -nënkryetar

Xhaferr Spahiu -nënkryetar

Emine Guri -nënkryetare

Sihat Tozaj -sekretar

Eleni Selenica -anëtare

Elmaz Puto- anëtar

Faik Çinaj-anëtar

Ibrahim Gjevori-anëtar

Lumturi Rexha-anëtar

Nik Pjetër Shyti-anëtar

Petrit Gaçe-anëtar

Rahman Hanku-anëtar

Simon Ballabani-anëtar

Stefan Qiriako-anëtar

Vetë Ramiz Alia në librin “Unë Ramiz Alia dëshmoj për historinë”, në lidhje me ardhjen e tij në pushtet thotë:

“...Efektivisht kjo erdhi në mënyrë logjike, sepse në atë kohë unë u zgjodha edhe si kryetar i Presidiumit të Kuvendit Popullor. Po ashtu ishte edhe funksioni i lartë partiak. Prandaj pas vdekjes së Enverit, të thuash ishte krejt e logjikshme që erdha në krye të shtetit”.

Natyrisht çështja nuk është kaq e thjeshtë sa e bën Ramiz Alia por vijim i një skeme të caktuar, të cilën Alia nuk ka dëshirë ta tregojë për vetë veçoritë e kësaj skeme dhe pjesëmarrjes së tij në të.



PSE E QUAJTI TELEVIZIONI ITALIAN (RAIUNO) RAMIZ ALINË "SHEF TË POLICISË SEKRETE TË ENVER HOXHËS" MË 13 PRILL 1985?

Zgjedhja formale e Ramiz Alisë pas vdekjes së Enver Hoxhës u bë më 13 prill 1985, dmth vetëm dy ditë pas vdekjes së diktatorit.

Në mbrëmje të kësaj date, kanali shtetëror italian RAIUNO, në edicionin e lajmeve të orës 20.00 (TG1), përdori një fjali surprizë, e cila nuk u dha në edicionet e tjera të lajmeve. Ndër të tjera RAI emetoi këtë lajm:

“Sot në vend të Enver Hoxhës u zgjodh në postin e Sekretarit të Parë të Partisë së Punës së Shqipërisë, ish shefi i policisë sekrete të Enver Hoxhës, Ramiz Alia”.

Në fakt RAI sa kishte prekur një të fshehtë të madhe që funksiononte brenda piramidës partiako-shtetërore komuniste. Sipas informacioneve tepër të sigurta që kemi, në Shqipëri qysh prej vitit 1948 funksionote edhe një polici e fshehtë sekrete e Enver Hoxhës, e cila ishte një strukturë e veçantë nga Ministria e Punëve të Brendshme dhe hallka e saj Sigurimi i Shtetit dhe ishte tërësisht e panjohur. Në këtë strukturë kanë bërë pjesë njerëz që nuk e kishin vlerën nga funksioni legal i tyre, por nga pesha që kishin në këtë rrjet. Në këtë lloj policie kanë bërë pjesë njerëz të niveleve të ndryshme, të cilët kurdoherë kanë qenë të gjithpushtetshëm dhe të pacënueshëm. Rrjeti informativ i organizuar dhe i drejtuar nga Ramiz Alia, kishte si bashkëdrejtuese bashkëshorten e Hoxhës, Nexhmijen. Pikërisht kjo është pika e bashkëpunimit të Ramiz Alisë me Nexhmije Hoxhën. Ky bashkëpunim ka qenë i gjatë dhe i përjetshëm, por në raste të caktuara në mënyrë folklorizante, janë hapur fjalë për gjoja ekzistencën e ndonjë konflikti midis tyre.

Ekzisten e kësaj policie sekrete e ka pranuar në vitin 2000 edhe një ish drejtues i lartë i Sigurimit të Shtetit, oficeri i zbulimit, Hasan Luçi. Ky i fundit në një rrëfim për gazetën “Gazeta Shqiptare” të datës 13 qershor 2000, faqë 13, kolona e parë, thotë:

“Enver Hoxha ka pasur edhe një rrjet agjenturor shërbimesh sekrete të zbulimit dhe kundrazbulimit jashtë strukturave legale të cilin e drejtonte vetë personalisht. Për këtë gjë nuk mund të flas më tepër”.

Sipas këtij përcaktimi i bie që Luçi ose nuk dashur ta zërë me gojë emrin e Ramiz Alisë, dmth nuk ka dashur “të falë më tepër” ose nuk e ka ditur që strukturën në fjalë e ka drejtuar pikërisht Ramiz Alia dhe Nexhmije Hoxha.

Ndoshta është për t‘u kujtuar fakti se në shkurt 1981, me rasti e 60 vjetorit të lindjes, Nexhmija Hoxha u dekorua nga Presidiumi i Kuvendit Popullor me dekoratën e lartë “Hero i punës socialiste”. Në këtë ceremoni krahas Haxhi Lleshit-kryetar, kanë marrë pjesë anash Nexhmijes edhe Ramiz Alia dhe Mehmet Shehu. Imagjinoni jemi në një periudhë më pak se 10 mujore nga vrasja e Mehmet Shehut. Në foton e rastit duken dy rivalët Ramiz Alia dhe Mehmet Shehu. Ndër të tjera ka folur edhe Mehmet Shehu, i cili ka thënë se Nexhmija “mishëron tiparet karakteristike të partisë”.

Nga ana tjetër duhet thënë se Mehmet Shehu nuk zotëronte atë nivel informacioni që zotëronin krërët e shërbimit më të panjohur personal të Enver Hoxhës, Ramiz Alia dhe Nexhmije Hoxha. Thënë ndryshe ky shërbim kishte marrë formën e një shërbimi familjar dhe luante rolin edhe të një lloj kundërzbulimi.

Në mënyrën më të qartë, rrjeti i veçantë personal i Enver Hoxhës nuk mund të ishte jashtë ndikimit të shërbimit sekret jugosllav UDB. Dy nga njerëzit e këtij shërbimi kanë qenë Myslim Peza dhe Shefqet Peçi. Të parin Hoxha e përdori kundër grupit të ashtuquajtuar të deputetëve dhe të dytin kundër grupit të ushtarakëve.

Vetë Enver Hoxha njihej në jetën e tij si një njeri që nuk ka pasur besim të madh tek njeri. Shto këtu edhe faktin se ai ka qenë cilësisht një njeri i pabesë, ngritja e një lloj policie të fshehtë personale tregon që Hoxha nuk ka pasur besimin e duhur as tek arma e Sigurimit të Shtetit, e cila sidoqoftë ishte një armë besnike e tij, por që nuk kishte garanci absolute se nuk kontrollohej nga ndonjë agjenturë tjetër e interesuar.

Këtu ia vlen të theksojmë edhe njëherë sipas të dhënave të mirëinformuara, se takim i parë i Enver Hoxhës me Ramiz Alinë është bërë jo në takimin e Panaritit në mars 1944, siç thotë Ramiz Alia në librin e tij erotiko-politik “Enveri ynë”(Tiranë 1988, faqe 51). Për herë të parë Alia dhe Hoxha janë takuar në shtëpinë e Adivije Agollit në Tiranë, në të cilën sa për kujtesë është zhvilluar edhe Konferenca e Jashtëzakonshme e PKSH-së më 28-29 qershor 1942, ku u përjashtuan nga kjo parti Anastas Lula, Sadik Premtja, etj. Natyrisht që Ramiz Alia e ka pasur një shkak dhe një “turp” ta kujtojë këtë takim të parë me mësuesin e tij shpirtëror që më pas do ta thirrte me përkëdheli “djali me zë të hollë”.

Nga ana tjetër, duhet thënë se vetë Alia në librin e tij erotiko-politik të sipërpërmendur thotë:

“E konsideroj fat të madh që qysh nga dita e parë e lirisë, kam pasur lidhje të drejtpërdrejta pune e shoqërore me të (me Enverin-shënim)”.

Gjithkush mund të shtrojë pyetjen se ç‘farë kupton Ramiz Alia me “lidhje të drejtpërdrejta”, në një kohë që para tij kanë qenë më lart në detyrë funksionarë të tjerë komunistë. E pra kjo është mënyra më elegante që i ka lejuar vetes të shkruajë Ramiz Alia. Fjala është pikërisht për policinë sekrete të Enver Hoxhës e drejtuar nga “djali me zë të hollë” Ramiz Alia.



- JA MOMENTET E FUNDIT TË JETËS SË FIQIRET SHEHUT

Pas mbrarimit të versionit të “vetëvrasje”, Enver Hoxha vazhdoi luftën e tij egërsisht edhe mbi famijen e Mehmet Shehut. Në qershor 1982, në Gramsh (i internuar këtu) djali i madh i Mehmet Shehut, Vladimiri, sipas versionit zyrtar vrau veten. Ndërsa bashkëshortja e Mehmetit dhe djemtë e tij Skënderi dhe Bashkimi, pas një internimi të shkurtër, u arrëstuan në fillim të vitit 1982, u “gjykuan”, dhe u burgosën. Djemtë e Mehemtit u burgosën në Burrel ndërsa Fiqireti në burgun 313 në Tiranë. Gazeta ka mundur të sjellë para lexuesit dëshimnë e një bashkëvuajtëse të Fiqiret Shehut. Ajo është Vjollca Leka nga Elbasani ka qenë për mëse tre vjet në një qeli në burgun 313 në Tiranë më bashkëshorten e Mehmet Shehut, Fiqereten. Për diçka më tepër i morëm këtë intervistë:

-Kush është Vjollca Leka?

Kam lindur në Elbasan më 3 qershor 1948. Kam mbaruar shkollën e mesme për ekonomik dhe për shumë vite kam punuar në ndërmarrjen tregtare të Elbasanit. Në vitin 1984, regjimi i atëhershëm më dënoi me 25 vjet burg me akuzën e “dëmtimit të ekonomisë socialiste”.

-Ku e vuajtët dënimin?

Në burgun e Kosovës në Elbasan, më pas u transferova në Tiranë në burgun 313.

-Kur jeni njohur për herë të parë me Fiqeret Shehun?

Në burgun e Tiranës. Ka qenë janari i 1986. Mua dhe një të dënuare tjetër na çuan në një qeli me Fiqerete Shehun. Më parë aty kishin qenë dy gra të tjera. Kjo ishte edhe njohja ime e parë me të.

-Kush ishte e dënuara tjetër në një qeli me ju?

Sose Demiri nga Tropoja.

-Si ishte gjendja shëndetësore e Fiqeret Shehut?

Fizikisht Fiqereti ishte e dobët. Diçka ndryshoi kur ne filluam të gatuajmë brenda në qeli.

-A fliste Fiqereti me ju për shqetësimet që kishte pasur?

Fiqeteti fliste shumë pak.

-A ju ka folur për ndonjë pasuri të familjes së saj?

Jo.

-A kishte dyshime ajo në lidhje me “vetëvrasjen” e Mehmet Shehut?

E sigurtë fare në vetëvrasje Fiqireti nuk ishte, mirëpo ajo nuk fliste më tej.

-Përdorej shpesh tortura mbi Fiqeret Shehun?

Më kujtohet që hetuesi i çështjes së saj, të cilit nuk ja mbaj mend emrin, i drejtohej shpesh me fjalët: “Hartë do të bëj në mur, kërmë do të bëj”.

-Në ato raste që Fiqereti fliste, a zinte me gojë ndonjë udhëheqës të lartë komunist për mirë ose për keq?

Përgjithsisht ajo fliste për gratë e tyre. Kujtonte që Nexhmije Hoxhën e kishte pasur shoqe të ngushtë. Keq i erdhi çuditërisht për vdekjen e gruas së Ramiz Alisë në pranverë të vitit 1986. Njëherë tjetër ajo na tha që emrat e dy djemve të saj i kishte vënë vetë Enver Hoxha.

-Pati takim me djemtë e saj Fiqireti në burg?

Po, dhe ky takim ka qenë rreth muajit qershor 1981, pra pak javë para se të vdiste. Ky takim u zhvillua në mjediset e burgut të Tiranës.

-Cilat kanë qenë rrethanat e vdekjes së Fiqetit?

Në dyjavëshin e parë të shtatorit 1981, gjendja e saj shëndetësore u përkeqësua shpejt. U dyshua për sëmundjen e verdhëzës, por shpejt u pa se nuk ishte kjo. Në orën 21.00 të datës 11 shtator 1988, që më kujtohet mjaft mirë pasi ishte dita e novatorëvë, ajo u sëmur mjaft keq dhe pas disa minutash dha shpirt.

-Ç‘farë ruani si kujtim prej saj?

Shaminë e dorës, e cila është kjo që kam në dorë.

-Kur u liruat nga burgu?

Në dhjetor 1988 pasi u aministova.



- PSE U ELEMINUAR KADRI HAZBIU?

Pas eliminimit të të kryeministrit Mehmet Shehu, Enver Hoxha në daljen e tij të parë në publik, gjatë një vizite në Galerinë e Arteve Figurative më 24 dhjetor 1981 në Tiranë, u pa i shoqëruar nga sekretari i KQ të PPSH-së Ramiz Alia dhe nga ministri i Mbrojtjes Popullore Kadri Hazbiu. Për opiniomin ishte e qartë se njeri nga të dy mund të ishte trashëgimtari Enver Hoxhës. Mirëpo shumë shpejt u pa se njeriu i caktuar ishte Ramiz Alia. Figura e mitizuar e Kadri Hazbiut do të shënonte një rënie mjaft të shpejtë brenda vitit 1982 dhe pas arrestimit ai do të “gjykohej”, do të dënohej me vdekje dhe do të vdiste pak orë para se të ekzekutoheshin të dënuarit e tjerë bashkë me të si Feçor Shehu, Llambi Peçini, Mihallaq Ziçishti etj.

Ndaj Kadri Hazbiut u ndërmor një skenar i ngjashëm me atë që u përdor me Mehmet Shehun. E kam fjalën për “gjyqin” e zhvilluar brenda Byrosë Politike kundër veprimtarisë rreth 30 vjeçare të Kadri Hazbiut.

Paraprakisht SG-ja (Sigurimi i Shtetit) me anë të një njeriu të tij të quajtur Halit Riza Bajrami (Arifi) dhe të një tjetri që ka qenë agjent i UDB-së ( Uprava Drzavne Bezbednosti.-Drejtoria e Sigurimit Shtetëror) e që vepronte brenda grupit të Xhevdet Mustafës (pa dijeninë e tij), sajoi një lojë të atillë që do t‘i shërbente vetëm eliminimit të Kadri Hazbiut dhe personave të tjerë që u dënuan bashkë me të. Në këtë mënyrë vërtetohet në një farë forme edhe bashkëpunimi i sinqertë midis Sigurimit dhe UDB-së. Vërtetimi shtohet edhe më tepër po të kemi parasysh faktin se ka qenë vetë Enver Hoxha ai që e ka quajtur “vepër të titistëve dhe UDB-së”, “grupin e banditëve të Xhevdet Mustafës”. Vini re këto fjalë të Enver Hoxhës të thëna gjatë fjalimit para zgjedhësve më 10 nëntor 1982 në sallën e Kuvendit Popullor në Tiranë:

“Ne e kemi të faktuar se janë titistët jugosllavë ata që dërguan në bregdetin tonë, grupin e banditëve të Xhevdet Mustafës, të cilët, pa marrë akoma frymë dhe pa e parë diellin e Shqipërisë, i shpartalluam pa mëshirë. Në momentin më të përshtatshëm, bota do t`i marrë vesh në hollësi ndodhinë dhe qëllimet e saj. Por e rrezikshme është ajo që jugosllavët, duke shkelur sovranitetin e dy vendeve mike tona dhe pa dijeninë e tyre, përgatitën dhe hodhën kriminelë te ne. Të përgatitësh banda terroriste dhe t`i hedhësh në një vend tjetër, është një akt i rëndë kriminal, i dënueshëm në praktikën e marrëdhënieve ndërkombëtare”.

Kështu para kemi një bashkëpunim klasik të Sigurimit të Shtetit me UDB-në.

Që Halit Bajrami ka qenë njeri i Sigurimit, provohet edhe nga dëshmia vullnetare e Ramiz Alisë në librin e tij “Unë Ramiz Alia dëshmoj për historinë” (Tiranë 1992), ku në faqen 102 të librit ai thotë se “Halit Bajrami ishte i Sigurimit”. Pra nga të gjithë provohet se grupi i Xhevdet Mustafës ishte i tradhëtuar qysh në fillim dhe nuk mund të bëhej fjalë aspak për të vrarë Enver Hoxhën.

Në lidhje po me këtë çështje, duke marrë parasysh faktin se Xhevdet Mustafa ishte legalist, kanë interes edhe deklaratat e Mbretit Leka Zogu, i cili në maj 1999 i ka dhënë një intervistë një televizioni të Tiranës, meqë edhe ai është akuzuar nga Enver Hoxha se ka pasur lidhje me një ngjarje të tillë. Ndër të tjera Leka i Parë ka thënë:

“...kam qenë në dijeni vetëm 24 orë përpara se të arrinte Xhevdet Mustafa në Shqipëri. Më vjen keq se nuk më kanë vënë në dijeni se do t`i thosha se dy nga grupi i tij (ata ishin pesë, por njëri mbeti në mjetin lundrues), njeri ishte agjent i jugosllavëve dhe një i Tiranës ( i Sigurimit të Shtetit-shënim). Ne e dinim këtë, por ne ishim në Afrikën e Jugut. Unë rastësisht shkova në Paris kur nipi vjen e më thotë gjithçka, madje më thotë se e kemi pajisur me materiale....Ai tha emrin dhe unë bëra një ankesë menjëherë. Ai tha se donte të shkonte në Shqipëri e nuk dinte ku të gjente material. ....Deri atëherë nuk dinim kush ishte në grup sa doli lajmi që Xhevdeti u kap e u vra në Shqipëri. Atë lajm e mora atë ditë që mësova edhe kush ishte në grup”.

Pak ditë para se të zbarkonte grupi i Mustafës, Kadri Hazbiu ishte parë më 16 shtator 1982 në Pezë, me rastin e përvjetorit të Konferencës së Pezës përkrah Manush Myftiut, Simon Stefanit, Foto Çamit, Prokop Murrës, Haxhi Lleshit, Myslim Pezës, Pilo Peristerit, Jashar Mezlenxhiut dhe Spiro Kolekës. Ky i fundit ka mbajtur edhe fjalën e rastit. Diferencimi që i kanë bërë Hazbiut në këtë takim duket fare qartë.

Kështu zbarkimi i grupit të Xhevdet Mustafës u bë më 25 shtator 1982.

Vetëm një ditë më parë, pra më 24 shtator 1982, ishte mbledhur pleniumi i 4-t i KQ të PPSH-së, ku u lexua e famshmja “tablo sinoptike për veprimtarinë agjenturore të armikut Mehmet Shehu”. Nuk është pa rëndësi të thuhet se pikërisht një ditë përpara “zbarkimit të madh”, u publikua “tabloja” e sipërpërmendur.

Megjithatë na duket me rëndësi të përmendim një fakt të papublikuar më parë. Kështu në prill 1982, veprimtari kosovar Enver Hadri, i ka dërguar një letër një miku të tij që banonte në Elbasan, me anë të së cilës e lajmëron se së shpejti do të zbarkonte në Shqipëri “një bandë e cila kishte lidhje me sekretarët e PPSH-së, njëri nga të cilët ndodhej në Elbasan”. Pikërisht për shpjegimin e fundit kjo letër erdhi në Elbasan.

Marrësi i kësaj letre Q.R., (që ka qenë deputet në Kuvendin Popullor të dalë nga zgjedhjet e 31 marsit 1991) që banon edhe sot e kësaj dite në Elbasan, duke menduar se letra ishte hapur më parë, dhe për siguri të familjes së tij, e dorëzoi atë në degën e Punëve të Brendshme të Elbasanit ku ishte kryetar Gëzim Hila. Pak orë më vonë në Elbasan ka ardhur edhe funksionari i lartë i Sigurimit Hasan Luçi (që mund ta dëshmojë edhe vetë këtë ngjarje), i cili ka kërkuar më kot të lidhet në telefon në PTT-në e Elbasanit me Belgjikën nga ku ishte dërguar letra në fjalë. Nga Elbasani nuk i është mundësuar lidhja telefonike me jashtë sepse numuri i kërkuar nuk është përgjigjur.

Marrjen e informacionit “nga një veprimtar kosovar” e ka pranuar në vija të përgjithshme edhe Hasan Luçi, kur në “Gazeta Shqiptare” të datës 20 qershor 2000, thotë se informacioni i parë për “bandën” është dhënë nëpërmjet “një veprimtari kosovar që jetonte në Perëndim”. Gazeta jonë kohët e fundit ka arritur të sigurojë të dhëna të plota për këtë ngjarje. Kështu që “veprimtari kosovar” është Enver Hadri. Ky i fundit kishte mike të tij të ngushtë një sekretare të Parlamentit Evropian me kombësi gjermane. Në sajë të kësaj miqësie, Hadri ka mësuar edhe sekretin e “bandës së Xhevdet Mustafës” për vetë faktin e thjeshtë se mikesha e tij ka qenë një punonjëse e shërbimit sekret amerikan. Ky shërbim e dinte fare mirë se grupi i Xhevdet Mustafës, kontrollohej nga Sigurimi i Shtetit me anë të Halit Bajramit. Vetë CIA nuk ka qenë përzier fare në çështjen e Xhevdet Mustafës, sepse ajo nuk merrej me aksione të tilla që kishin dështimin që në fillim dhe i shërbenin një qëllimi të udhëheqjes komuniste ne Shqipëri.

Nuk po e vazhdojmë më tej këtë histori e cila na shërben vetëm për të thënë se “bandës” i mungonte çdo lloj konspiracioni.

Agjenti i Sigurimit të Shtetit, Halit Bajrami kishte mundur të bindëte jashtë Shqipërisë Xhevdet Mustafën dhe pjesëtarin tjetër të grupit dhe i kishte bindur ata se në Shqipëri kishte njerëz që ishin të gatshëm të luftonin regjimin dhe se këtu vlonte një lëvizje e madhe antikomuniste që kishte nevojë për njerëz si Xhevdet Mustafa. Pikërisht këtu fillon edhe fataliteti i Mustafës dhe rënia në grackë e tij, ndonëse ai ishte i bindur se me dy-tri vetë regjimit kriminal të Hoxhës nuk i shkaktohej ndonjë goditje e madhe.

Ndërkohë grupi i Xhevdet Mustafës zbarkoi në bregdetin e Divjakës dhe depërtoi në atë mënyrë që dukesh sikur donte të binte në sy të njerëzve.

Në brendësi të territorit vritet anëtari i parë i grupit ndërsa Xhevdet Mustafa lejohet të futet në një shtëpi nga ku u eliminua disa orë më pas. Ndërkohë Halit Bajrami pasi e kishte mbaruar detyrën iu dorëzua forcave policore në Rrogozhinë. Ai u mbajt për disa kohë në burg ku dëshmoi ndër të tjera edhe kundër Kadri Hazbiut dhe më pas doli në gjyq.

Po kush ishte Halit Bajrami?

Nëse marrim deri diku si referencë gjyqin fals të zhvilluar ndaj tij nga n/kryetarja e Gjykatës së Lartë Eleni Selenica në vitin 1984, marrim vesh se Halit Bajrami në kohën e Luftës së Dytë Botërore kishte qenë partizan në Brigadën e Tretë. Në periudhën 1947-1950 ai kishte kryer detyrën e zv/shefit të Sigurimit në divizionin e Korçës. Më 4 gusht 1950 ai ishte arratisur nga Shqipëria bashkë me Sabaudin Haznedarin dhe kishin përfunduar në Zelandën e Re. Nga gjyqi nuk del fare e qartë nëse arratisja e tij ishte bërë sipas një skeme të Sigurimit apo jo, pavarësisht se ai vetë thotë se është vënë plotësisht në shërbim të Sigurimit në vitin 1958. Me Xhevdet Mustafën, Bajrami ishte njohur në vitin 1975, dhe duke përfituar nga kjo njohje kishte marrë pjesë edhe në dasmën e Mbretit Leka në tetor 1975 në Madrid.

Bajrami ka thënë ndër të tjera se ka lëvizur në disa vende të Evropës si në Belgjikë(ku kanë blerë disa armë) etj, për të përfunduar në Italinë e jugut nga ku janë nisur me skaf për në Shqipëri. Përveç Bajramit në këtë grup kanë qenë edhe Xhevdet Mustafa, Sabaudin Haznedari dhe Fadil Kaceli. Nuk dihet gjë mbi fatin e këtij të fundit. Sipas Bajramit pikat më të mundshme për të zbarkuar kanë qenë përveç pikës së njohur tashmë edhe grykderdhja e lumit Erzen dhe Golemi i Kavajës.

Në “përfundim” të procesit gjyqtarja Eleni Selenica e dënoi “të pandehurin” gazmor me 9 vjet heqje lirie. Pak ditë më vonë ai do të largohej nga Shqipëria dhe do të udhëtonte qindra e qindra kilometra larg në Zelandën e Re ku do të niste një jetë të re, por pa harruar të vihej në shërbimtë Sigurimit në ndonjë rast të veçantë. Atje jeton edhe sot.

Nga ana tjetër Komunikata e Ministrisë së Punëve të Brendshme e datës 27 shtator 1982, në lidhje me këtë ngjarje ishte kjo:

“Natën e datës 25 shtator 1982, zbriti në bregdetin tonë një bandë kriminelësh shqiptarë të arratisur së bashku me banditin Xhevdet Mustafa. Në orën 6-të mëngjezit, banditët u diktuan dhe brenda 5 orëve u asgjesuan të tërë nga forcat e ndjekjes së Ministrisë së Punëve të Brendshme, njësi të reparteve të Ushtrisë Popullore dhe nga populli i zonës ku desantuan kriminelët. Pas likujdimit të bandës, u zunë një sasi armësh automatike e pistoleta të kompletuara me dylbi e pisje të tjera, radio komunikuese, monedha në dollarë amerikanë, lireta italiane, lekë shqiptare, mjete të nevojshme për makiazh, veshje të ndryshme etj” (“ZP” 28 shtator 1982).

Më 8 tetor 1982, Kadri Hazbiut i bëhet “gjyqi” siç i ishte bërë pak muaj më parë edhe Mehmet Shehut, ku kishte kontribuar edhe ai vetë. Të gjithë “shokët e Byrosë” janë tashmë kundër tij dhe e akuzojnë për atë që ai ka bërë në rreth 30 vjet. Në përfundim të mbledhjes Hoxha kërcënon Hazbiun se do ta arrestojë. Pak çaste më vonë e mohon një gjë të tillë. Pak ditë më vonë Kadri Hazbiu, Llambi Peçini, Llambi Ziçishti etj u arrestuan dhe ju dhanë për dënim Aranit Çelës. Në vitin 1983 ata u pushkatuan dhe u varrosën në Linzë të Tiranës për t`u zhvarrosur disa vjet më vonë.

Në këtë mënyrë kishte “mbaruar” edhe grupi i Kadri Hazbiut. Për t`u kujtuar është se ish ministri i Shëndetësisë Llambi Ziçishti nuk kishte pranuar “vetëvrasjen” e Mehmet Shehut pasi nuk kishte qenë i bindur për një version të tillë.

Eliminimi i Kadri Hazbiut sidomos ishte një kërkesë e domosdoshme për familjen Hoxha dhe trashëgimtarin e planifikuar Ramiz Alia. Hazbiu paraqiste rrezikshmëri për të ardhmen e familjes Hoxha, pasi ai për shumë vite kishte drejtuar Ministrinë e Punëve të Brendshme që përfshinte edhe organin famëkeq Sigurimi i Shtetit. Thënë ndryshe, Hazbiu kishte krijuar një lob apo një klan të fortë në këto organe. Po ashtu ai njihte mjaft sekrete të shtetit komunist dhe mund të cilësohej si një njeri mjaft energjik për realizimin e qëllimeve që i vinte vetes. Kjo do të thotë që familja Hoxha nuk kishte asnjë garanci nga një njeri si Kadri Hazbiu. Mirëpo është për t‘u kujtuar që Sigurimi dublohej ose kontrollohej në punën e tij edhe nga shërbimi sekret personal i Enver Hoxhës dhe nga ata që mbulonin punët e këtij organi në Komitetin Qendror ku ndër emrat më të njohur ishin Nexhmije Hoxha, Sulo Gradeci, Simon Stefani, Pëllumb Kapo etj.

Nga ana tjetër Kadri Hazbiu është përfolur se ka pasur lidhje në mos e ka kryer vetë me vrasjen e Mehmet Shehut në mëngjezin e 18 dhjetorit 1981. Siç e thamë edhe më lart dëshmitarë të atij mëngjezi e kanë shquar Hazbiun të veshur keq të dalë nga drejtimi i vilës së Mehmet Shehut dhe të futet në vilën e Enver Hoxhës. Në atë kohë Hoxha ka pasur nevojë për një bashkëpunim me Hazbiun pasi ministër i Punëve të Brendshme ishte njeriu i Mehmet Shehut, Feçor Shehu.

Nuk duhet harruar që Hazbiu ishte në krah të Hoxhës në ditën e parë të shfaqjes së tij në publik më 24 dhejtor në Tiranë. Një element tjetër që të bën të dyshosh shumë për eliminimin e Hazbiut është edhe fakti se atij ju shkulën të gjitha dhëmbët nga “diktatura e proletariatit” gjatë ditëve të hetuesisë, mbase për të mos qenë në gjendje për të folur ndonjë sekret të madh.

Vdekja e Kadri Hazbiut dobësoi gjithashtu një klan të fortë të krijuar prej shumë kohës dhe garantoi mbylljen përfundimtare të mjaft sekreteve të rëndësishme. Nga ana tjetër Hazbiu plotësoi edhe një skemë sipas së cilës të gjithë ministrat e Punëve të Brendshme ishin pushkatuar nga pushteti që ata i shërbyen me aq devocion.



KUSH I KONTROLLOI LLOGARITË BANKARE NË PERËNDIM PAS VRASJES SË MEHMET SHEHUT?

Pas vrasjes së Mehmet Shehut, sikurse e thamë edhe më lart, u rritën pozitat e Ramiz Alisë, i cili u bë për pak kohë kryetar i Presidiumit të Kuvendit Popullor dhe pas vdekjes së Hoxhës edhe Sekretar i Parë i PPSH-së. Natyrisht që njerëzit e Enver Hoxhës si bashkëshortja e tij Nexhmija dhe fëmijët vazhduan të kontrolljnë llogaritë e tyre bankare në perëndim pa shqetësimin më të vogël. Pas përfundimit të fortunës së madhe kundër Mehmet Shehut, pyetja që u shtrua ishte se ku përfundoi llogaria bankare e këtij të fundit pas shkatërrimit të plotë që pësoi klani i tij.

Për të shtënë në dorë llogaritë bankare të Mehmet Shehut u gjet një mënyrë e thjeshtë që kishte të bënte me bashkëshorten e burgosur të tij, Fiqeretin. Prej disa vitesh ajo vuajti dënimin e dhënë nga gjykata, në burgun e Tiranës. Ajo vdiq më 11 shtator 1981 në “ditën e novatorëve”. Pak kohë para vdekjes së saj, nga burgu i Tiranës u arrit të merrej edhe numuri i llogarisë bankare të saj nëpërmjet një plani të mirëmenduar të Sigurimit. Pas shtënies në dorë të këtij numuri, Fiqeret Shehu do të sëmurej, do të vdiste pas një muaji dhe do të varrosej në Zejmen të Lezhës.

Një tjetër version që ka qarkulluar në lidhje me pasurinë e Mehmet Shehut është edhe ekzistenca e një sasie fliriri brenda shtëpisë së tij të mbuluar nga një mur që është zbuluar pas vrasjes së tij. Gjithsesi ku opcion do prova që të vërtetohet plotësisht.

Nga ana tjetër mund të kujtojmë që llogaritë bankare të klanit Kapo kanë qenë të paprekura dhe shpeshherë edhe shtypi ndërkombëtar ka përmendur fuqinë ekonomike dhe financiare të këtij klani, të cilit i pëlqen mjaft fjala “klan”.



- SI RRODHI HISTORIA PAS ELEMINIMIT TË MEHMET SHEHUT DHE "GRUPIT" TË TIJ?

Vrasja e Mehmet Shehut dhe eliminimi më pas i njërit prej arkitektëve të diktaturës komuniste në Shqipëri si Kadri Hazbiu, nxorri në pah më shumë kurrë vetitë e njeriut hije në politikën koministe të Shqipërisë, Ramiz Alia.

Si garancia më absolute e famijles Hoxha, ai vazhdoi pa asnjë lëkundje rrugën e babait të tij shpirtëror Enver Hoxha që e pat quajtur me përkëdheli “djali me zë të hollë”. Pak kohë pas zgjedhjes së tij në vend të Enver Hoxhës, Ramiz Alia hoqi dorë nga posti i kryetarit të Frontit Demokratik dhe ia la këtë vend Nexhmije Hoxhës. Për herë të parë pra në historinë e Frontit, ky funksion nuk u ushtrua nga Sekretari i Parë i PPSH-së, por nga e veja e diktatorit Hoxha, Nexhmija. Siç duket Alia donte t`i jepte patjetër rolin e protagonistes së hapur politike bashkëpunëtores më të ngushtë të tij në gjithë ato vjet.

Ramiz Alia ishte gjithashtu edhe personi që bëri të mundur garantimin e pozitave të familjes Hoxha në periudhën e ndërrimit të detyrueshëm të sistemeve për shkak të falimentit të sistemit komunist. Edhe pasardhësi i Ramiz Alisë në Partinë Socialiste në vitin 1991, doli nga oborri i familjes Hoxha. Në dallim nga herët e tjera, këtë herë s‘kishte nevojë të kryheshin “vetëvrasje” apo “shpartallime grupesh armiqësore” për t‘i hapur rrugën beniaminit të ri të familjes Hoxha, i cili shumë shpejt para disa fanatikëve komunistë në Zvicër e quajti Enver Hoxhës “babë”.

Pasardhësi i Alisë, Fatos Nano iu përmbajt besnikërisht vijës së mirëpërcaktuar nga dyshja Ramiz Alia-Nexhmije Hoxha.

FUND

[Brari]

DOSSIER I

Për herë të parë Gazeta publikon letrat sekrete të Enver Hoxhës të shkruara me dorën e tij në 1983, në lidhje me pyetjet që hetuesit duhet t'i bënin Fiqretit për Mehmetin

Enveri: Ja pyetjet që do t'i bëni Fiqret Shehut


--------------------------------------------

Dashnor Kaloçi


Këto dokumente mjaft të rralla dhe autentike që po botojmë në shkrimin e sotëm, janë në vazhdën e atyre dhjetëra e dhjetëra dokumenteve dhe materialeve të ndryshme arkivore, të cilat janë pasqyruar prej vitesh në faqet speciale të rubrikës Dossier të "Gazetës Shqiptare". Dokumentet në fjalë, të cilat tashmë disponohen nga redaksia jonë, janë disa letra në dorëshkrime të shkruara nga ish-diktatori komunist Enver Hoxha (me dorën e tij), ku ai ka formuluar një sërë pyetjesh për Fiqret Shehun dhe veprimtarinë armiqësore të bashkëshortitit të saj, ish-kryeministrit shqiptar Mehmet Shehu, i cili vetëm pak kohë më parë, në mëngjesin e 18 dhjetorit të vitit 1982, u gjet i vdekur nga një plumb pistolete në dhomën e tij të gjumit në vilën e re të "Bllokut" ku ai banonte. Këto dorëshkrime të Enver Hoxhës me pyetjet përkatëse për Fiqretin, i përkasin periudhës së fillimit të vitit 1982, pak kohë pas vetëvrasjes (sipas versionit zyrtar) të ish-kryeministrit Mehmet Shehu, kur bashkëshortja e tij Fiqreti, së bashku me dy djemtë, Skënderin dhe Bashkimin, ishin arrestuar dhe mbaheshin të izoluar në burgun 313 të Tiranës, të akuzuar si "bashkëpunëtorë të armikut Mehmet Shehu". Bashkë me këto letra origjinale të shkruara nga ish-diktatori komunist i Shqipërisë, redaksia disponon edhe shumë nga procesverbalet (origjinale) hetimore, në ngarkim të Fiqret Shehut, të bëra kryesisht në periudhën mars-qershor të vitit 1982, të cilat nuk janë bërë publike dhe nuk e kanë parë asnjëherë dritën e botimit. Disa procesverbale të tjera hetimore në ngarkim të bashkëshortes së ish-kryeministrit shqiptar Mehmet Shehu, gazeta jonë i ka publikuar edhe në disa numra të saj (në mesin e muajit gusht të këtij viti) dhe këto që disponojmë aktualisht janë të tjera, por vijim i tyre në të njëjtën linjë. Bashkë me "deponimet"e Fiqret Shehut, në atë kohë ne botuam edhe "deponimet" e ish-ministrit të Shëndetësisë, Llambi Ziçishti, i cili, së bashku me ish-ministrin e Mbrojtjes, Kadri Hazbiu; ministrin e Brendshëm, Feçor Shehu dhe drejtorin e Sigurimit të udhëheqjes, Llambi Peçini, u ekzekutuan në 16 shtator të vitit 1983, duke u konsideruar si bashkëpunëtorë të Mehmet Shehut. Pas publikimit të "deponimeve" të Fiqret Shehut dhe Llambi Ziçishtit, ku ata dëshmonin të gjitha "makinacionet se si kishin vepruar për shumë vjet për të likujduar fizikisht Enver Hoxhën", në numrin e katërt dhe të fundit të atij dossieri ne publikuam edhe dëshmitë e njërit prej hetuesve që morën pjesë në procesin hetimor ndaj "Grupit të armikut Mehmet Shehu", i cili, ndonëse nuk pranoi të dilte publikisht me emër, dëshmoi për "Gazetën" të gjithë farsën e atij procesi, duke u shprehur se të gjitha pyetjet që u bëheshin personave të arrestuar, të të ashtuquajturit Grupi armiqësor i Mehmet Shehut, vinin me porosi nga lart dhe ato ishin të përpiluara e shkruara nga vetë Enver Hoxha me dorën e tij. Pas shumë përpjekjesh e kërkimesh, redaksia jonë mundi të binte në gjurmët e këtyre dorëshkrimeve të Enver Hoxhës, të cilat normalisht duhet të ndodhen edhe në Arkivin Qendror të Shtetit, ku gjendet edhe i gjithë dokumentacioni arkivor i ish-Partisë së Punës të Shqipërisë. Të gjitha këto dokumente arkivore mjaft të rralla që, siç thamë pak më lart, nuk e kanë parë asnjëherë dritën e botimit, ne po i botojmë të plota, duke filluar që nga numri i sotëm, duke menduar se ato shërbejnë për të hedhur dritë e për të ndriçuar sadopak një nga periudhat më të errëta të historisë së Shqipërisë, atë të regjimit komunist diktatorial të Enver Hoxhës.


Dorëshkrimet e Enver Hoxhës, me pyetjet që ai ka hartuar e përpiluar në fillimin e vitit 1982, për Fiqret Shehun, bashkëshorten e ish-kryeministrit Mehmet Shehu të vetëvrarë (sipas versionit zyrtar të asaj kohe) vetëm pak kohë më parë, në 18 dhjetorin e vitit 1981, janë të shkruara me stilograf (bojë blu "Pelican"), në disa fletë blloku shënimesh me katrorë, (apo siç quhen ndryshe nga nxënësit: fletrore matematike), të cilat Enveri i praktikonte shpesh. Mbajtja e shënimeve nga ana e Enver Hoxhës në blloqe të tillë me katrore, veç të tjerash konfirmohet edhe nga faksimilet e shënimeve të tij të botuara edhe në albumin luksoz me ngjyra, që iu kushtua pas vdekjes së tij, ku pjesa më e madhe e shënimeve janë të shkruara në të tilla blloqe. Në krye të faqes së parë të dorëshkrimeve të Enver Hoxhës është shkruar: "Pyetje për Fiqret Shehun" dhe më pas janë radhitur pyetjet e shkruara në formë poezish, duke u vënë edhe numrat përkatës nga njëshi e me radhë. Disa nga pyetjet, si p.sh. katra apo gjashta, kanë dhe disa nënpyetje, të cilat Enver Hoxha i ka vënë me gërma nga a-ja tek d-ja. Ajo që bie në sy, po të shihet ana formale e radhitjes së pyetjeve, është se pas pyetjes së katërt, e cila është ndarë në pesë nënpyetje nga a-ja tek e-ja, Enveri nuk është treguar shumë i vëmendshëm, pasi i vazhdon pyetjet e tij duke filluar përsëri nga numri katër. Pra, në pyetjet e tij janë dy pyetje me numrin katër.

Pyetjet i transmentonte Ramizi me Nexhmijen

Por, ajo që ka më shumë rëndësi në letrat me dorëshkrimet e Enver Hoxhës, nuk është renditja apo radhitja e tyre, por mënyra se si ato përcilleshin deri tek hetuesit, që ishin caktuar në Grupin Special të Hetuesisë së Përgjithshme, për të zhvilluar procesin hetimor në ngarkim të "Grupit armiqësor të Mehmet Shehut", ku, përveç Fiqret Shehut dhe dy djemve, Skënderit e Bashkimit, bënin pjesë dhe një numër i madh ministrash e funksionarësh të tjerë të lartë të cilësuar si bashkëpunëtorë të ngushtë të ish-kryeministrit Mehmet Shehu, si Kadri Hazbiu, Feçor Shehu, Nesti Nase, Llambi Ziçishti, Llambi Peçini, Mihallaq Ziçishti, Ali Çeno, Gano Kodra, Xhavit Ahmetaga etj. Sipas njërit prej ish-hetuesve të atij procesi hetimor, i cili ka dëshmuar për "Gazetën" në lidhje me këtë problem, bëhet e ditur se Enver Hoxha nuk kishte përpiluar pyetje vetëm për Fiqret Shehun, por edhe për disa nga "kokat" e tjera të atij grupi, si Kadri Hazbiu, Feçor Shehu, Llambi Ziçishti, Nesti Nase e ndonjë tjetër. Po sipas dëshmisë së këtij hetuesi, bëhet e ditur se pyetjet e përpiluara nga Enver Hoxha në adresë të personave të sipërpërmendur nuk kalonin drejtpërsëdrejti tek hetuesit e Grupit Special të Hetuesisë së Përgjithshme, por ato kalonin disa shkallë hierarkike të regjimit të asaj kohe. Lidhur me këtë, ish-hetuesi në fjalë, që dëshmon për "Gazetën" shprehet se janë tre variante me të cilat pyetjet e Enver Hoxhës mund të kenë mbërritur tek hetuesit. Varianti i parë, sipas tij, është ai që Enveri ia ka komunikuar ato njeriut më besnik të tij, Ramiz Alisë dhe më pas Ramizi ka thërritur Kryehetuesin e Republikës të asaj kohe, Rrapi Mino, duke ia dhënë me shënime, ashtu siç i merrte nga Enveri. Varianti i dytë është ai që Enveri ia ka besuar ato Nexhmijes, e cila mund dhe duhet të ketë qenë bashkëpunëtore në hartimin e përpilimin e atyre pyetjeve dhe më pas ato janë transmetuar shkallë-shkallë deri sa kanë mbërritur tek hetuesit e Grupit Special që drejtoheshin nga Sokol Koleka, Thoma Tutulani e Pelivan Luçi. Ndërsa varianti i tretë është ai që Enveri ia trasnmetonte pyetjet ministrit të Brendshëm, Hekuran Isai, dhe ky më pas i kalonte ato tek Kryehetuesi i Republikës, i cili ua jepte ato vartësve të tij. Por ish-hetuesi i përmbahet dhe beson në variantin e parë dhe të dytë të transmetimit të pyetjeve, atë me anë të Ramiz Alisë ose Nexhmijes, të cilët ishin dhe dy njerëzit më të besuar të tij, që kontrollonin dhe vendosnin për gjithçka.

Pyetjet e Enverit dhe hetuesve për Fiqretin

Në pyetjen e parë që Enver Hoxha ka përgatitur për Fiqret Shehun shkruhet: "Ç'di ajo për jetën aventureske të M. Shehut. a) në Spanjë b) në kampe përqëndrimi". Pas këtyre pyetjeve, në pikën e dytë shkruhet: "Lidhjet e tij me agjenturën amerikane, Gestapo, franceze". Këto pyetje të përpiluara nga Enver Hoxha, dhe të shkruara me dorën e tij, më pas i jepeshin hetuesisë dhe ajo i rregullonte, duke i koncentruar apo zgjeruar ato sipas rastit. Kështu, lidhur me pyetjen e pikës së dytë, ku thuhet: "Lidhjet e tij me agjenturën amerikane, Gestapo, franceze", në procesverbalin e Hetuesisë Speciale dy hetuesit ( D.P dhe S.F.), që kanë marrë në pyetje Fiqret Shehun, e kanë formuluar atë duke ia paraqitur asaj në këtë mënyrë: "Na shpjegoni e pandehur, a është vënë armiku Mehmet Shehu në shërbim të agjenturave të shteteve të huaja? Në rast se po, cilës agjenturë, në ç'kohë është vënë në shërbim dhe kur e keni mësuar ju këtë?"

"Deponimet" e Fiqretes

Pas pyetjes së hetuesve, në "përgjigjen" e Fiqret Shehut, e cila në fund mban firmën e saj dhe të dy hetuesve në fjalë, midis të tjerash, shkruhet: "Këto dyshime që m'u kriijuan për të kaluarën e Mehmet Shehut, m'u forcuan me çlirimin e Shqipërisë e pikërisht në vitin 1945, kur në vëndin tonë erdhi misioni amerikan. Më kujtohet se në këtë kohë ne kemi banuar në një godinë që sot është shtëpia e pritjes Nr.1, ndërsa misioni amerikan ishte vendosur në godinën ku sot është Ambasada italiane. Në këtë kohë, një ditë erdhi Mehmet Shehu dhe më kërkoi që t'i bënim një vizitë mirseardhje misionit amerikan, në krye të të cilit ishte ish drejtori shkollës teknike amerikane ku kishte mësuar Mehmet Shehu. Kur Mehmet Shehu më bëri këtë propozim, unë i thashë: "Ç'duhet kjo vizitë, aq më tepër ç'dua unë për t'i uruar shefit të misionit amerikan mirseardhjen?" Mehmet Shehu më tha: "Unë e kam pasur drejtor shkolle dhe thjesht një vizitë mirseardhje do t'i bëjmë". Së bashku me Mehmet Shehun shkuam në godinën e misionit amerikan, ku na priti kryetari i misionit, Fulci. Mbja mënd se në atë rats atje kishte dhe njerëz të tjerë nga tanët, por mua s'më kujtohen as emrat dhe as fytyrat, sepse në fakt nuk i kisha parë ndonjëherë. Në këtë rast, Fulci duke iu drejtuar të pranishëmve tha: "O bijt e mi, tani jeni bërë të mëdhenj dhe keni shumë punë për të bërë, prandaj veproni". Pas mbarimit të vizitës, unë e pyeta Mehmet Shehun se ç'duhej kjo vizitë, cilët ishin ata njerëz që ishin të pranishëm në vizitë dhe unë nuk njoh asnjë, dhe në formë vërejtje shtova se s'duhet ta kishim bërë këtë vizitë. Ndërsa ai m'u përgjegj, s'bëmë keq që vajtëm, ndërsa njerzit që ishin atje, përgjithësisht ishin ish nxënës të shkollës teknike. Kur Mehmet Shehu ishte ministër i Punëve të Brendëshme, viti s'më kujtohet, ishte vendosur zyrtarisht që të liroheshin disa të burgosur politikë. Me ketë rast në një bisedë që më bëri Mehmet Shehu më tha se kishte marrë detyrë nga zbulimi amerikan që së bashku me të tjetër të mundohej të lironte nga burgu edhe disa të dënuar nga ish gjyqi i grupit të intelektualëve si agjent të zbulimit amerikan. Unë, më tha Mehmet Shehu në këtë bisedë, do t'i liroj këta nga burgu që ata të vazhdojnë të punojnë e të veprojnë në shërbim të amerikanëve kundër vëndit e rendit tonë. Unë i thashë Mehmet Shehut: "Çështë kjo që thua, si do t'i lirosh këtë agjentë për të punuar kundër vëndit e rëndit tonë!" Ai m'u përgjigj: "Unë jam detyruar që të veproj kështu sepse që kur kam qenë nxënës në shkollën teknike amerikane, ish drejtori i kësaj shkolle, Fulci më ka vënë në shërbim të zbulimit sekret amerikan. Unë kur dëgjova Mehmet Shehun që tha këto fjalë, i thash duke qenë e tronditur: "Çfarë bëre kështu Mehmet, po tani si do vej halli?" Me sa më kujtohet koha e kësaj bisede ka qenë viti 1953-1954. Përsa i përket mënyrës se si armiku Mehmet Shehu është lidhur me agjenturat e huaja, si në rastin konkret, ashtu edhe në rastin që do të shpjegoj më poshtë, sot për sot unë n uk do të jap shpjegime…"
(vijon nesër)

gsh..


DOSSIER II


Pyetjet e Enverit dhe Hetuesisë

Në pyetjen e tretë që Enver Hoxha ka formuluar për Fiqret Shehun, lidhur me shpjegimet që ajo duhej të jepte për bashkëshortin e saj, Mehmetin, thuhet: "Lidhjet e tij me titistët. Si është angazhuar prej tyre dhe si i mbante lidhjet me ta para dhe pas prishjes (1948)". Këtë pyetje të Enverit hetuesit e Grupit Special të Hetuesisë së Përgjithshme që ishin caktuar për të zhvilluar procesin hetimor ndaj të ashtuquajturit "Grupi armiqësor i Mehmet Shehut" ia kanë paraqitur Fiqret Shehut duke e formuluar në këtë mënyrë: "Cila është veprimtaria armiqësore konkrete që grupi juaj, i kryesuar nga Mehmet Shehu, ka zhvilluar në zbatim të detyrave të dhëna nga revizionistët sovjetikë e jugosllavë, për të goditur vijën marksiste-leniniste të Partisë në Konferencën e Partisë të Tiranës të vitit 1956?". Lidhur me këtë pyetje të hetuesisë, në "dëshminë"e Fiqret Shehut e cila ndodhet në process-verbalet e saj, midis të tjerash shkruhet: "Unë kam folur se në zbatim të detyrave që më kanë vënë jugosllavët, kur isha Sekretare e Parë e Komitetit të Partisë të Tiranës, kam zhvilluar veprimtari për të goditur vijën e Partisë, si p.sh. në Konferencën e Partisë të Tiranës. Veç sa kam shpjeguar për lidhjet e mija me elemnetë antiparti dhe armiq, unë sot do të shpjegoj edhe se si është organizuar dhe drejtuar kjo punë armiqësore direkt nga grupi ynë, i kryesuar nga Mehmet Shehu, sipas orientimeve që i janë dhënë atij nga Legata Jugosllave në Tiranë. Para zhvillimit të punimeve të Konferencës së Partisë të Tiranës, Mehmet Shehu, në linjën e lidhjeve të tija të fshehta me sovjetikët dhe unë me jugosllavët, jemi orientuar të punonim për të aktivizuar elementë armiq dhe antiparti në drejtim që edhe në vëndin tonë partia të ndërronte kursin marksist-leninist e të fillonte i njëjti proces si në Bashkimin Sovjetik e në vëndet e demokracisë popullore. Për këtë qëllim si platformë do të ndiqej vija e Kongresit të XX-të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik, meqënse vija e këtij Kongresi ishte plotësisht në favor të jugosllavëve,sepse siç dihet, atje Jugosllavia u mor në mbrojtje duke u konsideruar si një vënd socialist. Punë të madhe me ne në këtë kohë bëri Legata Jugosllave. Siç kam shpjeguar nëpërmjet Feçor Shehut nga Legata Jugosllave mua m'u caktua detyra që duhej të kryeja për aktivizimin e elementëve antiparti dhe armiq dhe unë në mënyrë të kamufuar kam punuar me këta elementë, disa prej të cilëve me pyetjet e diskutimet që bënë dolën hapur duke kërkuar rishikimin e vijës së ndjekur nga Partia e Punës së Shqipërisë që nga prishja e marrëdhenieve të vendit tonë me Jugosllavinë e deri në 1956".

"Lidhjet e Mehmetit brenda dhe jashtë"

Në një nga pyetjet e tjera të Enver Hoxhës për Fiqreten, ndër të tjera shkruhet: "Me kë kish lidhje Mehmet Shehu brenda dhe si i mbante lidhjet me jashtë?". Këtë pyetje të Enverit hetuesit e kanë ia kanë paraqitur Fiqretes duke e formuluar në këtë mënyrë: "Çfarë veprimtarie konkrete është kryer nga grupi i juaj armiqësor në rastin e zbulimit të të puçit në ushtri, të kryesuar nga Beqir Balluku, dhe sabotatorëve në ekonomi të kryesuar nga Abdyl Këllezi?" Lidhur me këtë pyetje, në deponimet e Fiqret Shehut, midis të tjerash thuhet: "Në proceset e mia unë kam shpjeguar se Mehmet Shehu ka qenë organizator dhe frymëzues i i veprimtarisë komplotiste që kryhej për të goditur Partinë e Punës të Shqipërisë, nga grupi i puçistëve në ushtri dhe i sabotatorëve në sferën e ekonomisë dhe të organizimit shtetëror. Duke ekzistuar një lidhje e tillë në këtë veprimtari armiqësore, Mehmet Shehu që ishte në krye të grupit tonë, qysh në atë kohë ka marrë masat dhe masat që nga zbulimi dhe demaskimi i veprimtarisë komplotiste të mos shfrynte asnjë e dhënë ose sinjal që mund të rrezikonte qoftë drejtpërsëdrejti Mehmet Shehun, qoftë edhe ndonjë nga pjestarët e tjerë të grupit tonë armiqësor. Nga bisedat që kam zhvilluar në atë kohe me Mehmet Shehun, unë jam ne dijeni të këtyre manipulimeve që janë bërë, si në fazën e hetimit të këtyre grupeve ashtu edhe në periudhën e mëvonëshme. Kur hetohej grupi i puçistëve në ushtri, Mehmet Shehu më ka thënë se ai kishte udhëzuar Feçor Shehun që të merrte masa dhe hetimet të përqëndroheshin në drejtim që puçistët të flisnin për veprimtarinë armiqësore që kishin kryer me njëri tjetrin ose në bashkëpunim me kuadrot e tjerë të ushtrisë që u goditën nga Partia si pjestarë të kastës. Feçori ishte porositur që me pretekstin e ruajtjes së kuadrove e që të mos "hidhej" baltë mbi ta, me forma të kamufluara t'u bëhej presion, sidomos Beqir Ballukut, Petrit Dumes dhe Hito Çakos, që të mos flisnin për lidhje në veprimtari armiqësore me kuadrot e tjera dhe të flisnin vetëm rreth fakteve që dolën nga Partia në pleniumet e pestë dhe të gjashtë të Komitetit Qëndror. Në një bisedë tjetër në vitin 1970-71 që më ka bërë Mehmet Shehu, më ka thënë se nëpërmjet agjenturës së huaj, sovjetike ose jugosllave, sakt kjo nuk më kujtohet, ai ishte vënë në dijeni se në ushtri vepronte një grup armiqsh i kryesuar nga Beqir Balluku, Petrit Dume, Hito Çako etj, ndërsa në ekonomi një grup që drejtohej nga Abdyl Këllezi, Kiço Ngjela etj. Në këtë bisedë Mehmet Shehu më ka thënë se nga agjentura e huaj ishte porositur që pa zbuluar veten si agjent, të futej në këto grupe armiqsh, t'i organizonte dhe të vepronte bashke më to. Më kujtohet se në mars prill të vitit 1972 kur së bashku me Mehmet Shehun shkuam në Paris, se ai do të operohej, në klinikën ku u bë operacioni, të professor Arnusit, një ditë kishte shkuar një person i veshur si mjek, të cilin se njihte dhe se kishte parë në atë klinikë. Kur unë shkova në klinikë, Mehmet Shehu më tregoi se ky person i ishte paraqitur si mjek, por në fakt ishte njeri i agjenturës amerikane dhe i kishte dhënë porosi Mehmet Shehut që kur të kthehej në Shqipëri të vepronte më aktivisht për të përmbysur pushtetin popullor në Shqipëri. Ditët e fundit të marsit 1981 kur unë do të shkoja për kontroll mjeksor në Paris e Suedi, Mehmet Shehu më dha një porosi dhe më tha: Në Paris, tek hyrja kryesore e shtëpisë do takosh një person dhe do të japë diçka për mua, ti merre këtë plaçkë, mbaje me vete dhe ta ruash me kujdes e do të ma dorëzosh vetëm mua. Në të vërtetë disa ditë para se të largohesha nga Parisi tek hyrja kryesore e shtëpisë, pasi zbrita nga makina, tek pjesa me xhamllëk, m'u afrua një person i panjohur për mua. Ky person kishte këto karakteristika: Ishte i gjatë mbi mesataren, i holl, bjond dhe duke më folur në frëngjisht më tha: "Kam një pako të vogël për zotin Shehu". Në këtë kohë më jep pakon dhe më thotë t'ja japësh vetëm zotit Shehu. Pakua që më dorzoi ishte me madhësi sa një pakte cigaresh dhe në letrën mbëshjtjellëse i adresohej e shkruar në frëngjisht, zotit Shehu. Unë duike pasur parasysh porosinë e Mehmetit, e mora dhe e futa menjëherë në çantë dhe u largova. Pakon e mbaja gjithmonë me vete në çantën e dorës dhe asnjëherë nuk e lija në vende pa qenë e pranishme vetë. Disa ditë më vonë pas marrjes së pakos, unë kam shkuar në Suedi për kontroll mjeksor dhe pasi kam qëndruar për dhjetë ditë, jam kthyer në Shqipëri duke qëndruar dy tre net në Itali. Më datën 2-3 dhjetor të vitit 1981 mbasi Mehmeti i kishte bërë një letër djalit në Suedi, unë e gjeta shumë të shqetësuar në dhomën e tij të punës në katin e parë dhe kur e pyeta sepse je në këtë gjëndje, ai më tha: Unë ty, lidhur me fejesën e Skënderit nuk të kam treguar të vërtetën, por atë fejesë unë e bëra jo nga e mira, por nga e keqja, Kur unë e pyeta pse nga e keqja, ai vazhdoi të më shpjegoi duke më thënë se ato që bëra në rini, po i vuaj në pleqëri duke më përsëritur faktin e vënies së tij në shërbim të agjenturës amerikane. Po në këtë rast Mehmeti më tha se në pakon që unë solla nga "miku i tij" nga Franca, mora porosi nga agjentura e huaj që duhej të veproja në aktivisht për goditjen e vijës së Partisë deri në likujdimin e Sekretarit të Parë të Komitetit Qëndror të Partisë së Punës së Shqipërisë, për këtë qëllim ata më dërguan edhe helmin në formë sheqerke dhe me veprim të ngadalshëm që unë ta përdor për të likujaduar Sekretarin e Parë të Komitetit Qëndror të Partisë së Punës së Shqipërisë". Për këtë çështje unë do të jap shpjegime të hollësishme më vonë…Proces-verbalin pasi e lexova vetë dhe pasi pashë se thëniet e mija ishin shkruar drejt, i nënshkruaj pa vërejtje. E pandehura Fiqret Shehu (firma) Hetuesit S.F dhe D. P. (firmat)". Kështu thuhet në një nga procesverbalet e shumtë në ngarkim të Fiqret Shehut, i cili mban datën 18 mars të vitit 1982. Po si qëndron e vërteta rreth këtyre dëshmive?

Mashtrimi i madh i Enverit

Nga shumë dëshmi të marra nga ata pak persona që kanë mbetur gjallë nga ashtuquajturi Grupi armiqësor i Mehmet Shehut, ashtu dhe nga njëri prej hetuesëve të atij procesi, që ka dëshmuar për "Gazetën"( para pak kohësh kur ne kemi botuar disa "dëshmi" të tjera të Fiqret Shehut dhe Llambi Ziçishtit,) bëhet e ditur se ai ka qenë një proces farsë dhe i montuar sipas porosive dhe udhëzimeve Enver Hoxhës, me qëllimin e vetëm që ai të mbulonte eleminimin fizik të ish-kryeministrit Mehmet Shehu për të cilin u tha se vrau veten. Si dëshmitë e Fiqret Shehut ashtu dhe të gjitha dëshmitë e atij procesi janë hartuar e përpiluar nga vetë hetuesit, sipas porosive të dhëna nga eprorët e tyre në bazë të pyetjeve që kishte hartuar më parë vetë Enver Hoxha dhe më pas të pandehurve u janë marrë firmat nën presione fizike dhe psiqike nga më monstruozët. Po kështu si Fiqreten ashtu dhe të tjerët hetuesit i kanë detyruar që t'i lexonin me zë dëshmitë që kishin parashkruar vetë dhe pa dijeninë e tyre ata i kanë incizuar dhe më pas ato incizime u lexuan në të gjitha ndërrmarrjet e qëndrat e punë kudo në Shqipëri. Veç të tjerash, farsa e porcesit të "Grupit armiqësor të Mehmet Shehut" vërtetohet më së miri edhe nga këto dorëshkrime të Enver Hoxhës (me pyetjet për Fiqret Shehun) që po publikojmë në këto dy numra të këtij dossieri, të cilat hedhin dritë duke konfirmuar katërcipërisht atë çka është folur prej kohësh për këtë çështje. Po të shikojmë ato çka ka shkruar Enver Hoxha në veprat e tij në "Tablo Sinoptike" për Mehmet Shehun, në mes të tjerash thuhet: "Nga hetimet pas vetëvrasjes së Mehmet Shehut dhe nga dokumentet që ka në dorë Partia, rezulton se Mehmet Shehu ka qenë rekrutuar agjent i amerikanëve që kur ndiqte shkollën e Fulcit në Tiranë…" Por kjo thënie deklamative e Enverit e cila është dhe epiqendra e akuzave të tij ndaj Mehmet Shehut, nuk qëndron dhe bie tërsisht poshtë, pasi nuk ka qenë hetuesia ajo që ka ngritur e para akuzat për Mehmet Shehun, por vetë Enveri. Kjo gjë shihet më së miri nga këto dorëshkrime që publikuam në këto dy numra të gazetës sonë, të cilat nuk kanë fare nevojë për koment, ashtu siç nuk ka nevojë për koment edhe ajo që kemi theksuar në shumë shkrime të kaluara për këtë çështje. Pra, gjithshka që lidhet me çështjen e eliminimit të Mehmet Shehut, u bë nga Enveri e Nexhmija për t'i hapur rrugën për pushtet Ramiz Alisë, garantuesit të sigurtë të familjes Hoxha pas vdekjes së Enverit.

(Vijojnë nga numri i kaluar)


PYETJE E ENVERIT PER FIQRET SHEHUN

4. Si i mbante lidhjet Mehmet Shehu me shërbimet e fshehta të huaja: me amerikanët-Inglezët-Sovietikët-Jugosllavët etj.

5. Ç'detyra këto agjentura i kishin caktuar Mehmet Shehut? Si i kryente ai këto
a) Cila agjenturë ishte më kërkuesja dhe kërcënuesja.
b) a kishte përplasje në mes tyre?

6. Cila agjenturë i kërkoi që të vepronte?
a) cili ishte pllani i veprimit të M.Sh.
b) Ç'kondita i vunë për të vepruar?
c) Me ç'anë ia vunë këto detyra
d) Me kë kish lidhje Mehmet Shehu brenda , dhe si i mbante lidhjet jashtë


----

[Mr Zeid]

Fiqiretes i kane dhene nje leter ta mesoj permendesh, dhe ta thoje kur te pjyetet ne gjyqe. Ndofta e ka bere per te shpetuar femijet, mbas gjyqit, e helmuan .
Mehmeti, ky kriminel i keq, mori poshterimin e merituar.Nje njeriu im qe ka luftuar ne brigadene pare e tregonte si njeri kriminel e te pa shpirt. Nje here ka pushkatuar disa partizan vetem se ata moren disa misra ne nje bace, dhe i hengren te gjalle....
Kurse Halit bajrami, eshte nje nga njerzit me te uryer tek mua. ky e meriton te varet ne mes tiranes, per pabesin qe i beri shokut te feminis te tij Sabahudinit..
Klyshat komunist jane te ndyre...

[fegi]

http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=137766

[fegi]

http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=132377

http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=132233


http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=132110

http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=131943

http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=131831

http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=131648

http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=131498

http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=131372

http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=50&id=131235

[Brari]

thon qe e lan te shkoj ne australi prap kte halitin..mbasi e perdoren ne ceshtjen per tja fut kadriut..

shum interesant kjo dosja kadriu..

[DYDRINAS]

thon qe e lan te shkoj ne australi prap kte halitin..mbasi e perdoren ne ceshtjen per tja fut kadriut..

shum interesant kjo dosja kadriu..

Gjithnje kam qene i mendimit se e gjitha kjo ka qene nje loje e sherbimeve te fshehta perendimore.

Pas vdekjes se Titos, ata shihnin rrezikun e nderhyrjes sovjetike ne Jugosllavi dhe nje rrezik i tille duhej menjanuar.

Pjese e ketij skenari ishte dhe Shqiperia, sepse siç duket sherbimet e fshehta perendimore shihnin aty nje kaste prosovjetike te prire nga Mehmet Shehu dhe klani i tij.

Me e çuditshme eshte se kush i nxiti demonstratat ne Kosove ne pranveren e vitit 1981?

Me siguri klani prosovjetik ne Shqiperi, sepse siç thote hartuesi i pllanit "Shperthimit", Enver Hoxha kishte thene se Mehmet Shehu kishte marre lejen e Traktatit te Varshaves per nderhyrje ushtarake ne Jugosllavi!

[fegi]

Në ditët që pritej banda e Mustafës, Kadri Hazbiu ishte nën një terror sfilitës
Nga Fatos Veliu
Truproja personale e Hazbiut, Shkëlqim Laze, tregon të vërtetat e shefit të tij të shumëpërfolur mbi ngjarjen më të bujshme dhe enigmatike të epokës komuniste. Alarmi psikologjik në ditët që pritej banda ku Kadriu detyrohej të rrinte me dorë në pistoletë.
Pjesa e tretë


Edhe Hazbiu, do të akuzohej si Balluku

Mësohet se Kadri Hazbiu, kur u akuzua në majin e vitit 1983 “për tradhti të lartë ndaj atdheut”, megjithëse ishte i shkatërruar nga torturat aq sa kishte 6 brinjë të thyera, ka mbajtur një qëndrim tepër të lartë. Edhe pse nuk mbahej dot në këmbë, asnjëherë nuk kërkoi të fliste ulur dhe asnjëherë nuk u ankua. “E veçanta e atij njeriu ishte se, edhe pse në gjendje kritike, ai kishte një kthjelltësi mendimi dhe një aftësi të tillë, saqë u përball në mënyrë të shkëlqyer me të gjithë dëshmitarët e rremë, të cilët ia sillnin për ta akuzuar”, - ka thënë Gani Kodra. Në replikat dhe kundërvëniet e tij ndaj dëshmitarëve, ai ka mundur t’i thyejë të gjithë me fakte dhe me argumente. Ka pasur prej atyre dëshmitarëve që nga akuzues ndaj Kadri Hazbiut, janë kthyer në të akuzuar prej tij.

Të gjitha strukturat e sigurimit të shtetit vareshin dhe koordinoheshin nga Ramiz Alia

Është një e vërtetë historike që të jep atë që ka ndodhur dhe çfarë ishte në të vërtetë Sigurimi i Shtetit. Kjo e vërtetë që duhet të njihet mirë është se, pranë Komitetit Qendror të Partisë ndodhej një sektor i posaçëm, që merrej me organet e sigurimit, prokuroritë dhe gjykatat. Ky sektor përbëhej nga drejtues dhe inspektorë të zgjedhur nga Byroja Politike. Ky sektor varej direkt nga sekretari i Komitetit Qendror të Partisë, që ishte zëvendësi direkt i Enver Hoxhës. Për vite me radhë ai sektor është drejtuar nga Hysni Kapo dhe më vonë është drejtuar nga Ramiz Alia. Detyra e këtij sektori ishte kontrolli dhe drejtimi i gjithë punës në organet e Punëve të Brendshme, të Prokurorisë së Përgjithshme dhe Gjykatës së Lartë. Ky sektor, në emër të Sekretarit të Parë të Komitetit Qendror, Enver Hoxhës, lëshonte dhe jepte direktiva dhe udhëzime për të gjitha organet vartëse. Asnjë arrestim apo gjykim nuk mund të bëhej pa marrë miratimin e këtij sektori. Gjithashtu, çdo emërim i kuadrove të lartë duhej të bëhej nga ky sektor.

Ngjarja “Mustafa” u përdor për të rrënuar Hazbiun

Ngjarja e ndodhur në Divjakë, Rrogozhinë dhe Lushnjë në fundin e vitit 1982, kohë kur zbarkoi edhe banda e famshme, shokoi mbarë opinionin e gjerë. Pas asaj ndodhie u hapën shumë thashetheme dhe hamendje, që nga ato më të thjeshtat e deri tek ato më të pabesueshmet. Gjithçka ndodhi pas surprizës që shokoi të gjithë të pranishmit që kishin rrethuar shtëpinë ku ishte strehuar vetë Mustafa. Në një moment ai deklaroi se nuk do të dorëzohej, në qoftë se nuk shkonte atje vetë Kadri Hazbiu. Kaq do të mjaftonte që atë fakt ta përdorte më pas Enver Hoxha në situatën kur Kadriu po kryqëzohej si armik i Partisë dhe i Popullit. Jo vetëm kjo, por në gjyqin e Hazbiut, njëri prej pjesëtarëve të kësaj bande i quajtur Halit Bajrami, shkoi dëshmitar në gjyqin e tij dhe deklaroi ato që kishte ngritur akuza për lidhjet e Hazbiut me bandën në fjalë. Kjo gjë do të shërbente për të akuzuar Kadri Hazbiun derisa ai të dënohej me pushkatim, ashtu siç ishte akuzuar dhe ish-kryeministri Mehmet Shehu. Por kjo nuk do të shërbente për të bindur opinionin e gjerë në lidhje me të vërtetën e tradhtisë së Kadri Hazbiut. Pikërisht ky fakt u mor shkas nga opinioni për të aluduar se banda e Mustafës ka qenë një improvizim për të rrëzuar Hazbiun dhe përbaltur Mehmet Shehun.

Përplasja në Gjyq e Kadriut me anëtarin e bandës së Mustafës
Halit Bajrami, njëri prej anëtarëve të bandës së Mustafës i dorëzuar te organet e sigurimit i gjallë, u paraqit në gjyqin e Kadri Hazbiut për të dëshmuar rreth ngjarjes në fjalë. Ai deklaroi se ajo bandë kishte si drejtues vetë Kadriun dhe Mehmet Shehun. Madje, ai tha se detyra e bandës ishte që të takonte vetë Kadri Hazbiun dhe t’i jepte porositë e veçanta. Por, Kadri Hazbiu, iu përgjigj menjëherë Bajramit duke e akuzuar se ai ishte një njeri i vënë në shërbim të prokurorëve për të manipuluar çështjen. Ai e akuzoi atë se ishte dorëzuar sipas porosive të sigurimit dhe se ishte trajtuar mirë për shërbimin që po kryente. Jo vetëm kaq, por Kadri Hazbiu në atë proces ka mundur të hidhte poshtë shumë aludime zyrtare në lidhje me të vërtetën e të qenit të bandës, një bandë e rrezikshme e dërguar nga shërbimet e huaja.

Hyrje

Historia e famshme, kur në Shqipërinë komuniste ka zbarkuar një bandë e drejtuar nga Xhevdet Mustafa, tashmë dihet dhe komentohet në gjithfarë lloj formash. Në gojëdhënat e njerëzve flitet se në vendngjarje ka qenë, veç ministrit të Brendshëm, Hekuran Isai edhe ministri i Mrojtjes, Kadri Hazbiu. Ky fakt bëri jehonë se Xhevdet Mustafa në momentet më kritike ka përmendur emrin e vetë Kadri Hazbiut. Kjo gjë e implikoi shumë pozitën e Hazbiut. Si të mos mjaftonte kjo, një pjesëtar i bandës i quajtur, Halit Bajrami, u dorëzua i gjallë në duart e policisë. Çuditërisht po ky person një vit më pas, kur Kadri Hazbiu ishte arrestuar me akuzën e rëndë të tradhtisë ndaj atdheut, deponoi në gjyq se banda e tyre drejtohej pikërisht nga Mehmet Shehu dhe Kadri Hazbiu. Këto detaje të sajuara apo të rastësishme janë bërë shkas për të thurur në mendjet e njerëzve lloj-lloj aludimesh, madje dhe legjenda mbi veprimet e Kadri Hazbiut. Por, si është e vërteta e asaj ngjarjeje të veçantë që ndodhi pikërisht kur në Shqipëri kishte filluar goditja ndaj njeriut “të hekurt” të qeverisë komuniste, Mehmet Shehut.
Por mbi të gjitha është e domosdoshme të dihet se si qëndrojnë të vërtetat e një sërë hamendësime dhe thashethemeve që kanë qarkulluar fuqishëm në çdo ambient në masën e gjerë të popullit.
A është e vërtetë që Kadriu kishte informacion prej kohësh për ardhjen e bandës në fjalë? A qëndron fakti se ka qenë vet Enver Hoxha ai që ka urdhëruar vajtjen e Kadriut në vendngjarje? A qëndron në të vërtetë historia e Hekuranit kur kthehej i pirë në Tiranë, ndërsa banda e Mustafës kishte zbarkuar e madje ishte zbuluar nga forcat e policisë dhe ato të ushtrisë?
Këto dhe një sërë pyetjesh të tjera që lidhen rreth asaj historie tepër enigmatike për dhe vetë veprimet e Kadri Hazbiut, i bën me përgjigje për mbarë opinionin e gjerë nëpërmjet kësaj interviste të dhënë në numrin e sotëm të “Standard”, vetë truproja e Kadri Hazbiut, Shkëlqim Lazaj i cili është një dëshmitar i gjallë dhe më shumë se i besueshëm jo vetëm për faktin se ai nuk është larguar as një herë më shumë se një hap larg shefit të tij, por ai kishte fituar prej tijë edhe një besim absolut.
Por çfarë thotë ai konkretisht për lexuesin e “Standard” le të ndjekim intervistën e mëposhtme.

( Vijon nga numri i kaluar )

Zoti Shkëlqim, në emër të lexuesve të gazetës “Standard” do të isha i interesuar së pari të mësoja të vërtetën sipas informacionit dhe dëshmisë tuaj se si ka nisur historia e bandës së Xhevdet Mustafës dhe cila është e vërteta e veprimeve konkrete në atë periudhë të të shumë lakuarit të asaj historie, Kadri Hazbiut?

Ka qenë vera e vitit 1981. Vija re se ndryshe nga herët e tjera, Kadri Hazbiu kishte një mërzi. Kishte kohë që nuk kishte dëshirë as të përshëndeste. Tashmë isha mësuar pranë tij dhe isha në gjendje të kuptoja kur ai kishte një hall të madh apo kur kishte një mërzi të zakonshme. Në atë periudhë, të them të drejtën, ai ishte në një vështirësi të madhe psikologjike.

Kjo mërzi i vinte për sinjalin që kishte marrë për bandën e Xhevdet Mustafës?

Patjetër që ajo ka qenë, por unë atëherë as që mund ta mendoja se për çfarë bëhej fjalë. Unë kisha detyrën time dhe nuk më tregohej shumë në lidhje me veprimtarinë e Ministrisë së Brendshme, vetëm se gjithçka që ndodhte e konstatoja vetë duke qenë në çdo moment afër Kadriut. Konkretisht në periudhën që po flas shikoja se Kadri Hazbiu dhe Hekuran Isai, jo vetëm të dielave, por edhe gjatë ditëve të javës shkonin në Velipojë për të gjuajtur. Unë e mësova shumë më vonë se ata kishin dijeni për bandën se Mustafës dhe se ajo pritej të zbarkonte pikërisht në Velipojë. Këtu e kishin qëllimin edhe vizitat e shpeshta të tyre në Velipojë. Mirëpo çfarë ndodhi pas pak kohësh? Hekurani filloi ta rrallonte shoqërimin me Kadriun, aq sa nuk shkonte më me të. Gjithsesi, edhe pas refuzimeve të Hekuranit për të shkuar në Velipojë, i cili i justifikonte me ngarkesat e punëve emergjente që kishte në duar, Kadriu vazhdonte të shkonte.

Ju nuk dinit gjë?

Absolutisht nuk dija asgjë, se s’kisha si ta mësoja. Edhe shmangien që bëri Hekurani nga shoqëria me Hazbiun, më pas arrita ta kuptoj. Pikërisht në momentin kur ajo bandë erdhi në Shqipëri dhe u përdor për të akuzuar dhe dënuar Kadri Hazbiun. Në atë kohë as që mund të flitej për organizime të tilla, sepse mund të bëheshin edhe mbi vetë Kadri Hazbiun, i cili kishte shkrirë jetën e tij në interes të shtetit të Enver Hoxhës.

Thuhet se banda e Xhevdet Mustafës ishte e drejtuar nga sigurimi i shtetit. Ju ç’thoni?

E kam dëgjuar edhe unë atë gjë. Madje e kam mësuar edhe nga deponimet që bëri Hazbiu në gjyqin e bërë kundër tij, por unë nuk mund të them gjë të saktë, sepse nuk jam i informuar me ndonjë informacion shtesë nga të tjerët.

Kur e mësuat ju se në Shqipëri pritej të zbarkonte një bandë e rrezikshme?

Rreth një muaj e gjysmë para se të vinte banda. Gjithsesi, pavarësisht se ajo bandë vazhdoi të na mbante në një tension të paimagjinueshëm për një kohë aq të gjatë, ne ishim duke e pritur me minuta.

Kush ju informoi?

Ne truprojat e udhëheqjes, vareshim nga Drejtoria e Dytë, e cila ishte posaçërisht për sigurimin e jetës së udhëheqjes më të lartë. Drejtori, Raqi Fica, në një prej atyre ditëve na thirri ne oficerët e parë të sigurimit të njerëzve më të rëndësishëm të shtetit dhe na komunikoi për bandën që pritej të mbërrinte pas çdo çasti. Pas kësaj, ai na instruktoi si të forconim vigjilencën për të mbrojtur personalitetet që na ishin ngarkuar.
Në fund të atij instruktimi, na u shpërndanë fotografitë e pjesëtarëve të bandës, të cilat duhej t’i mbanim në xhep në çdo çast.

Konkretisht, fotografitë e kujt ju dorëzuan?

Fillimisht ishte fotografia e Xhevdet Mustafës, e cila na u dha në disa plane, madje edhe me familjarët e tij. Pastaj ishte fotografia e Sabaudin Haznedarit, i cili, siç e dini, u vra në Rrogozhinë, ajo e Halit Bajramit që më mbrapa u dorëzua i gjallë, madje tani jeton në Kanada, dhe fotografia e Fadil Kacelit që në të vërtetë nuk erdhi fare.

E dinte Kadriu që ju kishit fotografitë e asaj bande?

Nuk e di nëse ai kishte dijeni kur na i dhanë fotografitë, por më mbrapa, megjithëse unë e kisha të ndaluar për të treguar te shefi, nuk munda ta mbaja të fshehtë një gjë të tillë. Megjithatë unë nuk e vija në dyshim se përderisa kishte dijeni drejtori ynë, si të mos kishte vetë Hazbiu, të cilit nuk i shpëtonte gjë. Gjithsesi, unë ndryshe nga çfarë isha instruktuar, arrita të mos e mbaja dot më sekretin para Kadriut, dhe kjo ndodhi në një ditë ankthi dhe depresioni të jashtëzakonshëm për mua kur mendova se desh më vranë Kadri Hazbiun. Ishin situata të jashtëzakonshme që njeriu i përjeton rrallë, aq sa nuk është në gjendje t’ia tregojë tjetrit mënyrën e saktë të përjetimit.

Si ndodhi?

Ishim në zyrën e Ministrisë së Mbrojtjes. Aty nga ora 10:00, Kadriu doli në korridor dhe u nis drejt shkallëve për të dalë më pas në oborrin e ministrisë. Kjo do të thoshte se ai do të lëvizte. Unë që nga korridori informova menjëherë shoferin, i cili ndërkaq ndezi makinën dhe hapi derën. Në këtë moment erdhi Kadriu. Por ai, në vend që të hipte në makinë, u nis më këmbë. Unë, siç ndodhte gjithnjë në të tilla raste, i dola në krahë dhe vijova rrugën me të. Makina filloi të vinte nga mbrapa. Dolëm në shëtitoren “Dëshmorët e Kombit” dhe morën drejtimin për nga selia e Komitetit Qendror të Partisë. Kur dolëm në shëtitore, pikërisht kur ishim para Galerisë së Arteve, Kadriu më tha që makina të na priste te selia e Komitetit Qendror. Kështu bëra, e lashë të vazhdonte disa çaste vetëm dhe u ktheva nga shoferi për t’i thënë që të na priste te Selia. Ndërkaq u afrova pranë Kadriut, i cili vazhdonte me hap të nxituar dhe të njëtrajtshëm për të arritur te Komiteti Qendror.

Pse e bëri më këmbë atë rrugë?

Kadri Hazbiu ecte shumë herë më këmbë. Në atë orë kishte pak kalimtarë dhe Selia e Komitetit Qendror të Partisë ku ai ishte nisur, ishte shumë afër. Në këto raste shumë herë ai e bënte rrugën më këmbë.

Dhe çfarë ju ndodhi pas kësaj?

Ndërsa ecnim të heshtur, ai para dhe unë djathtas tij gjysmë hapi më mbrapa, ndeshem para një pamjeje që nuk do të kisha dëshiruar kurrë ta shikoja. Kishim kaluar vetëm pak metra urën e “Lanës” dhe ndodheshim saktësisht aty ku sot është piramida, kur shikojmë përballë nesh me ecje serioze të afrohej një person, që mua nuk më linte asnjë dyshim se ishte Sabaudin Haznedari, njëri prej anëtarëve të bandës së Xhevdetit. Në të qindtat e sekondat, truri më përpunoi mendimin se banda që ne prisnim kishte zbarkuar dhe nuk ishte kuptuar. Gjatë instruktimit që ne oficerët e veçantë të drejtorisë së dytë kishim bërë me drejtorin, Raqi Fica, na kishte deklaruar se “banda në fjalë vjen për të eliminuar udhëheqësit kryesorë të Partisë dhe të shtetit”. Prandaj edhe ne, truprojave të udhëheqësve kryesorë, na ishte dhënë në dorë fotografia. Mirëpo, në çastin kur ai person po vinte me hap të qetë drejt Kadri Hazbiut, m’u tha pështyma në gojë, aq sa po më priteshin edhe këmbët.

Nuk mund të bënit ndonjë veprim mbrojtës, në rast se ishte me të vërtetë ai?

S’ishte e mundur, pasi ai kalimtar po ecte në punën e tij dhe nuk mund të bëje alarm kur ishe duke shoqëruar ministrin e Brendshëm të shtetit. Po të ndodhte që të mos ishte ai? Pra, më kuptoni që isha i privuar nga veprimet e dukshme mbrojtëse.

Po pse u trembët në këtë mënyrë?

Fakti se mund të më vritej Kadri Hazbiu, ishte i tmerrshëm. Ju nuk mund të kuptoni se çfarë do të thoshte në atë kohë të ishe në shërbimin e një personaliteti si Kadri Hazbiu dhe të të ndodhte që ai mund të ekzekutohej. Ishte një situatë që mua më tmerroi. Por çuditërisht pashë që edhe Kadriu po merrte masa sepse mesa duket, edhe atij i ngjau me personin që unë dyshoja.

Pse çfarë bëri?

Ndërsa afroheshim drejt personit të dyshimtë, unë ndërrova krahun dhe dola nga e djathta e Kadriut, ndërkohë që dalëngadalë fillova të dilja para duke zënë rrezen e pamjes së tij me personin. Në këtë moment pashë që Kadriut, jo vetëm që nuk i bëri përshtypje fare që unë po bëja lëvizje të dukshme sikur të isha përballë një situate konkrete, por pashë që edhe ai vuri dorën e djathtë në pistoletë.

Ku e mbante pistoletën?

Pistoletën e mbante në krahun e majtë nga përpara poshtë këmishës. Në momentin që vendosi dorën, pashë që tërhoqi këmishën me shumë marifet dhe ndërkohë që dorën e mbulonte xhaketa, me kujdes mbërtheu dorezën e sajë dhe gishtin e vendosi te mekanizmi i shkrepjes. Por gjithsesi, nuk e lëvizi nga vendi. Kuptova se kishte kaluar në një gatishmëri të jashtëzakonshme për çdo rast që do t’i paraqitej. Po ashtu, edhe unë isha në një gjendje alarmi që deri sot nuk e kam provuar ndonjëherë.

Çfarë ndodhi?

Personi në fjalë u afrua, kaloi anës nesh, sigurisht jo indiferent, se kur kalonte në rrugë Kadri Hazbiu të gjithë mbanin këmbët dhe e ndiqnin me shikim deri sa ai largohej. Kështu bëri edhe personi në fjalë. Ndërsa ne, kaluam para tij pa bërë as më të voglin devijim për të mos dhënë se po kuptonim gjë. Ai, si gjithë të tjerët, na pa me vëmendje deri sa u larguam.

U qetësuat pas kësaj?

Sigurisht që u qetësuam, por më mirë le të them se unë u gëzova, pasi qetësimi më erdhi me shumë vonesë. Kadriu menjëherë sikur të mos kishte ndodhur gjë, tërhoqi dorën nga pistoleta dhe vazhdoi me qetësi rrugën. Ishte i jashtëzakonshëm për trimëri dhe guxim. Por unë aq sa u gëzova, aq rrija i mpirë, pasi banda pritej vërtetë të vinte. Mendoja se, në rast se i shpëtuam në ato çaste asaj situate, një e tillë por e vërtetë, mund të na paraqitej edhe një ditë të bukur.

Çfarë menduat kur patë Kadriun në mes të ditës dhe në mes të Tiranës të vendoste dorën në pistoletë?

Çfarë mund të kuptoja, veç asaj që Kadriu ishte i mirinformuar. Pastaj unë i tregova për fotografitë.

Çfarë i thatë?

“Shoku Kadri, nuk e di nëse jeni në dijeni, por ne shoqëruesve të udhëheqjes na kanë dhënë një informacion shtesë për të shtuar vëmendjen, pasi një bandë e rrezikshme ka për qëllim eliminimin fizik të udhëheqjes kryesore të shtetit dhe pritet të zbarkojë në Shqipëri. Për këtë na kanë dhënë edhe fotografitë e anëtarëve të asaj bande. Në këtë kohë teksa i flisja, i nxora edhe fotografitë nga xhepi dhe ia tregova.

Si reagoi?

I mori për disa çaste në duar, u hodhi një shikim të shpejtë dhe m’i ktheu në çast pa iu dhënë rëndësi duke më thënë: “Gjëra pa rëndësi”! Unë kuptova se ai ishte i mirinformuar për çdo gjë.

Dhe sa vazhdoi kjo gjendje tensioni e juaja para se të vinte banda?

Një muaj e gjysmë. Kadriu shkonte në Velipojë çdo ditë, ndërsa ne oficerët e sigurimit, rrinim në gatishmëri sfilitëse. Na ishte thënë se mund të na vriteshin shefat në çdo çast. Pas Velipojës u mor informacioni se banda do të zbarkojë në Durrës, nga drejtimi i detit. Pas këtij informacioni të dytë, urdhrat sekrete në drejtim të institucioneve sekrete dhe reparteve të kufirit bregdetar të Durrësit, po shkonin në çdo orë dhe çdo minutë. Tensioni dhe gatishmëria e shtetit në atë pjesë të territorit kishte arritur pikën maksimale.


Si e mësuat lajmin kur banda erdhi me të vërtetë?

Kishte kaluar një muaj e gjysmë nga dita që unë kisha marrë informacion për bandën. Ndërkohë Kadriu, kudo që shkonte, ishte në lidhje me Tiranën për t’u informuar për çdo gjë të re. Kështu ndodhi dhe atë ditë që u mësua se banda kishte zbarkuar, por jo në Velipojë dhe as në Durrës ku pritej, por në Divjakë të Lushnjës. Kadriu atë ditë ishte i deleguari i Komitetit Qendror të Partisë, në Konferencën e Komitetit të Partisë së Metalurgjikut në Elbasan. Kishte vetëm pak minuta që kishte filluar konferenca kur më kërkojnë në telefon në centralin e Metalurgjikut.

Ju kërkuan juve?

Gjithmonë kur Kadriu ishte në një takim në ndonjë rreth dhe kërkohej nga Tirana, thirresha unë në telefon dhe më thuhej porosia ose më kërkohej mua dalja e Kadriut në telefon, sepse vetëm unë kisha mundësi t’i afrohesha. Kështu ndodhi dhe atë ditë. Në centralin e Metalurgjikut isha kërkuar unë. Më njoftuan menjëherë. Kur shkova dhe mora receptorin, përtej tij ishte vetë shefi i Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë, Veli Llakaj, i cili më urdhëroi që në mënyrën më urgjente të dilte ministri në telefon, pasi nuk priste puna. Unë i thashë se nuk mund ta thërrisja nga konferenca, sepse sa kishin filluar punimet. Ai më tha që duhej menjëherë të kërkonte leje dhe të dilte në telefon, sepse pas kësaj do të nisej menjëherë për në Tiranë.

E njoftuat?

Unë e kuptova menjëherë se flitej për një situatë të jashtëzakonshme që nuk priste asnjë çast, prandaj hyra menjëherë në sallën e konferencës dhe me marifet kalova mbrapa presidiumit ku kalonin dy fotoreporterët që ishin në sallë. Kadriun që menjëherë e kuptonte lëvizjen timen zgjati kokën anash duke më lënë të kuptoja që të mos hezitoja por të shkoja e t’i tregoja se si ishte puna. Unë i tregova për çfarë kishte folur shefi i Shtabit të Përgjithshëm. Ai sikur ta kishte pickuar grenxa, u çua në këmbë dhe u tha të pranishmëve; “Do të më falni, se mua më ka dalë një punë shumë urgjente dhe më kërkohet të rikthehem në Tiranë. Edhe një herë më falni dhe punime të mbara konferencës suaj”. Pas kësaj, ndërkohë që salla u çua në këmbë, ai doli me nxitim jashtë, ku këmbët i mbajti te centrali. Si bisedoi vetë me Veli Llakën dhe mësoi për ardhjen e Xhevdetit i tha: “ Unë po nisem menjëherë për në Tiranë por ju në emrin tim duhet të kaloni menjëherë të gjithë ushtrinë në “gatishmëri numër një”. Pas kësaj hipi në makinë dhe i foli shoferit që të nisej urgjent për në Tiranë.

E mësuat ju se për çfarë flitej?

Megjithëse e kuptova pak a shumë, e pyeta duke i thënë: “Mund t’ju pyes se si është puna shoku ministër”?
Ai pa as më të voglin hezitim ma ktheu se banda e Xhevdet Mustafës kishte zbarkuar në Divjakë të Lushnjës. Vetëm para pak çastesh gjatë rrugës që të çonte për në Lushnjë, ai kishte vrarë dhe një polic. Ndërkaq makina sa s’fluturonte drejt Tiranës.

( Vijon Nesër )

Nesër do të Lexoni

Terrori psikologjik që përfshiu udhëheqjen më të lartë të shtetit komunist kur u dha sinjali se mbërriti banda e pritur me padurim prej më shumë se dy muajsh.

Udhëtimi i rrufeshëm Kadri Hazbiut me drejt Rrogozhinës ku kishte ndodhur ngjarja dhe takimi i tij me Hekuran Isain. Çudia që e pështolli pas bisedës me Hekuranin, i cili shkoi në vendngjarje i pirë. Si rrodhën ngjarjet kur Kadriu dhe Hekuran Isai shkuan te shtëpia ku ishte rrethuar Xhevdeti.

Çfarë ndodhi kur Kadri Hazbiu shkoi në repartin e zjarrfikësve në Rrogozhinë, ku ishte dorëzuar njëri prej pjesëtarëve të bandës së Halit Bajramit dhe situata e krijuar aty, ndërsa oborri ishte i mbushur me makina policie.

Fundi i pjesës së tretë

http://www.standard.al/index.php/dos...i-hazbiut.html

http://www.standard.al/index.php/dos...-sfilites.html
http://www.standard.al/index.php/dos...er-hoxhen.html

http://www.standard.al/index.php/dos...urgun-313.html




http://www.standard.al/index.php/dos...-stalinit.html







[DYDRINAS]

Gjithnje kam qene i mendimit se e gjitha kjo ka qene nje loje e sherbimeve te fshehta perendimore.

Pas vdekjes se Titos, ata shihnin rrezikun e nderhyrjes sovjetike ne Jugosllavi dhe nje rrezik i tille duhej menjanuar.

Pjese e ketij skenari ishte dhe Shqiperia, sepse siç duket sherbimet e fshehta perendimore shihnin aty nje kaste prosovjetike te prire nga Mehmet Shehu dhe klani i tij.

Me e çuditshme eshte se kush i nxiti demonstratat ne Kosove ne pranveren e vitit 1981?

Me siguri klani prosovjetik ne Shqiperi, sepse siç thote hartuesi i pllanit "Shperthimit", Enver Hoxha kishte thene se Mehmet Shehu kishte marre lejen e Traktatit te Varshaves per nderhyrje ushtarake ne Jugosllavi!

http://www.zeriyt.com/hartimi-i-planit-shperthimi-per-clirimin-e-kosoves-t26876.0.html

...Siç pohohet nga Llakaj, ideja e Planit për çlirimin e Kosovës, e kërkuar nga Enver Hoxha, nis me një thirrje urgjente të tij e Mehmetit në zyrën e komandantit të përgjithshëm, shkëmbimin e mendimeve e deri te "garancia" e mbështetjes së Traktatit të Varshavës dhe kushtet në këtë operacion, ndërkohë që Shqipëria e kishte denoncuar dhe kishte dal nga ky pakt i vendeve të Lindjes. Ky plan që dihej nga pak veta (dy hartuesit, Enveri dhe Mehmeti), ruhej në një kasafortë dyfishe në një dhomë të veçantë të Shtabit të Përgjithshëm, me dy çelësa, njërin e mbante Mehmet Shehu dhe tjetrin Veli Llakaj. Për herë të parë, me detaje, që nga urdhri i Enver Hoxhës për hartimin e planit të ndërhyrjes ushtarake në Kosovë, takimet sekrete të Mehmetit e Veliut me nr. 1 të Traktatit të Varshavës, Viktor Kulikov...