Ramiz Alia dhe tranzicioni shqiptar

[Brari]

shekulli

-----

Ramiz Alia dhe tranzicioni shqiptar


Skënder Shkupi

Ditët e fundit një opinion i z. Ramiz Alia lidhur me integrimin e Shqipërisë në BE, ka ngjallur një debat të nxehtë ndërmjet shqiptarëve brenda dhe jashtë Shqipërisë. Shumë prej lexuesve fajësojnë madje edhe redaksinë e “Shekulli”-t se pse boton opinione të hierarkëve të lartë të Diktaturës. Kemi të bëjmë, me sa duket, me një refleks të atyre kohëve kur udhëheqësit e partisë e të shtetit e bënin popullin të kishte po ato dëshira që kishte Partia.
Për gati 50 vjet radhazi z. Alia dhe shokët e tij ua mbyllën gojën atyre që mendonin ndryshe. Nëse ne sot do të bëjmë të njëjtën gjë me të, cili do të ishte ndryshimi ndërmjet nesh dhe bolshevikëve shqiptarë që dikur militonin me emrin e Enver Hoxhës por edhe të Ramiz Alisë në gojë? Po pse ne sot, vallë kemi frikë nga z. Alia? Kriticizmi i tij dikujt mund t’i duket racional megjithatë mirë do të ishte të ballafaqohej me gjakftohtësi e pa paragjykime i gjithë qëndrimi i sotëm i Alisë ndaj problemeve të tranzicionit shqiptar me veprimtarinë e tij deri në vitin 1991 dhe më pas. Mesazhi i një politikani ka vlera kur nuk ekzistojnë kontradikta ndërmjet fjalëve dhe veprave të tij. Le ta shohim në rastin e z. Alia a ka koherencë ndërmjet asaj që thotë ai sot dhe asaj që ka thënë e ka bërë ai në të kaluarën.
Çuditërisht z. Alia merr pozën e një njeriu tërësisht dorëjashtë ndaj historisë së Shqipërisë të 14 viteve të fundit duke harruar se ai ka qenë për 16 muaj president i vendit gjatë periudhës së parë të pluralizmit shqiptar dhe protagonist i ecurisë së kësaj historie. Përse atëhere është i zhgënjyer sot shoku Ramiz?
Rasti i ish -liderit të fundit të komunizmit shqiptar na kujton një thënie jo fort të vjetër të një njeriu shumë të njohur në Tiranë. Një nga komisarët teknikë më të dëgjuar të futbollit shqiptar, i ndieri Myslym Alla, shumë vite të shkuara kur i kërkuan përgatitjen e ekipit kombëtar, pas përjashtimeve të shumta të futbollistëve cilësorë me biografi të keqe, dhe pas kësaj kur e sulmuan për rezultatet e dobëta të skuadrës, ai pat thënë atë frazën e paharruar – “këta janë të çuditshëm për besë, të japin miell misri e të kërkojnë bukë gruri”. Z. Alia i dha pluralizmit shqiptar lëndën e parë për drejtuesit e ardhshëm të partive, i dha miell misri madje nga ai më i keqi, misër të kuq. Është e pakuptueshme se si kërkon tani bukë gruri?
Nuk është e qartë nëse vetë shoku Ramiz e do integrimin e Shqipërisë në Europë ose jo. Po qe se Fatos Nano ka parashikuar vitin 2015 për integrimin e vendit në BE, kurse Sali Berisha vitin 2010, në cilin vit parashikonte ta bënte këtë integrim Partia e tij e Punës? Nëse nuk e ka dashur ai dhe PPSH integrimin, pse shqetësohet z. Alia për vonesat e sotme? Sa më vonë, aq më mirë. Madje për të më mirë “kurrë mos u bëftë!”
Ka të drejtë z. Alia që demaskon përrallën e “çekut të bardhë” të Gramoz Pashkos. Mirëpo brezi ynë nuk i ka harruar premtimet e bujshme të partisë së tij në trajtën e shifrave të pesëvjeçarëve që ishin mashtrime skandaloze gjersa arritëm në zgjidhjen “e mençur” të Enver Hoxhës “do të hamë bar!” Pra pas rreth 7-8 pesëvjeçarësh me suksese të bujshme ne u kthyem në kafshë që duhet të hanim bar për të mbajtur frymën gjallë. Ky lloj kriticizmi të kujton atë sentencën popullore ruse – “të shohim tha qorri si do kërcejë topalli!”
Z. Alia fajëson disa nga qeveritë shqiptare të pluralizmit që i kërkonin aleatët në Lindje. Po “burri më i madh i kombit” i ndjekur nga “burri i dytë i kombit”, domethënë shoku Ramiz, ku i kërkonte aleatët, në Perëndim? Aleatët tanë kanë qenë gjithë jetën reckamanët e Lindjes, jugosllavët, rusët, kinezët. Nga na doli tani kjo simpati e shokut Ramiz për Perëndimin?
Z. Alia pyet: “çfarë i mungon vendit tonë për t’u bërë Europë?” Mirëpo jo vetëm ai por edhe shefat e dy partive më të mëdha në Shqipëri nuk janë në gjendje t’i përgjigjen ballazi dhe ndershmërisht kësaj pyetjeje. Ajo që thotë z. Alia nuk është shkaku por pasoja e një gabimi tjetër shumë më të rëndë që e mbajnë mbi kurriz të gjithë së bashku, z. Alia, z. Nano dhe z. Berisha pavarësisht se ata nuk e shohin tanimë dot me sy njeri -tjetrin. Nuk është shteti që mungon. Është shpërfytyrimi skandaloz i pronës në Shqipëri burimi i të gjitha të këqijave edhe i mungesës së shtetit. Një ligj i drejtë dhe i ndershëm për pronën rikthen normalisht edhe shtetin juridik, edhe rendin, edhe zhvillimin harmonik të vendit, edhe integrimin e tij në Europë.
Z. Alia papritmas kërkon drejtues të ndershëm e luajalë për të ndrequr punët e bëra lëmsh në ish -Shqipërinë Socialiste, ish -kështjellë e pamposhtur e socializmit fitimtar në të gjithë botën. Po porositë e tij nëpër kulisat e ish -Komiteti Qendror të PPSH-së dhe të MPB gjatë viteve 1990-91 për të sabotuar me të gjitha format e mënyrat e mundshme pluralizmin normal perëndimor që qe shfaqur në horizont janë vepër e një njeriu të ndershëm? Si mund t’u kërkojë qëndrim luajal politikanëve të sotëm një njeri që thjeshtoi me ligj dënimin për arratisje deri në pesë vjet burgim dhe dha urdhër nga ana tjetër të pushkatoheshin të rinjtë nëpër kufij, sepse donin lirinë?
“Kanë kaluar 14 vjet “demokraci” (e këtë fjalë z. Alia e vë në thonjëza, ndërkohë që na takon ne ta bëjmë këtë punë sepse kjo e sotmja është më shumë demokraci e tij), por asnjë objekt i rëndësishëm industrial nuk është ndërtuar gjatë këtyre viteve”, – thotë ish - numri 1 i komunistëve shqiptarë. Por a mund të na thotë shoku Ramiz se ç’vepër e rëndësishme u ndërtua në Shqipëri në dhjetëvjeçarin 1980-1990? Si e shpjegon ai kalimin e ndërmarrjeve me 80 për qind pagesë pa punuar për të papunët që qëndronin në shtëpi? Çfarë e solli kolapsin e ekonomisë shqiptare në vitet ‘80-të kur gati të gjitha ndërmarrjet mbetën pa punë? Kush mban përgjegjësi për mbi 1 miliard dollarë që u hodhën në erë me bunkerët e panumërt me të cilët idiotët e PPSH-së do të thyenin SHBA-në dhe Rusinë njëherësh?
Ai ka ende nostalgjinë për kooperativat bujqësore të dikurshme, të cilat kërkon t’i përqasë me kooperimin kapitalist. Ato nuk kanë asgjë të përbashkët ndërmjet tyre me përjashtim ndofta të emrit. Të parat ishin kampe të punës angari të skllavopronarit “shtet” që e drejtonte madje edhe vetë kritizeri i sotëm, kurse të dytat janë bashkime të lira pronarësh të mirëfilltë të tokës e të pasurisë së tyre.
Z. Alia konstaton me hidhërim se gazetarët nuk e ngacmuan z. Nano në konferencën e shtypit, me sa duket, nga që u trembën prej tij. Si në një film fantastiko-shkencor, të gjithëve në vjen në kujtesë se si i turreshin me kritika të ashpra Enver Hoxhës apo z. Alia dikur gazetarët shqiptarë, aqsa ata nuk dinin ku të futeshin. Ç’kohë të arta ishin ato! E shaje Enver Hoxhën sheshit me zë të lartë e s’të hynte gjemb në këmbë. Pa le shokun Ramiz që mund ta bëje paçavure! Ai duronte, madje bënte dhe korrigjimin e vetvetes. Kështu ka qenë, apo jo? Sigurisht pas pesë vjetësh të tjera, shoku Ramiz do ta besojë edhe këtë. I mbetet tani që pas hyrjes tepër serioze për integrimin e Shqipërisë në BE, të na gëzojë edhe ai me një telenovelë nga ato që janë bërë aq të modës kohët e fundit në Shqipëri.



19/04/2004

shekulli

[FLEUR]

Gazeten "Shekulli" e ka nje ish sekretar rinie ne kohen e komunizmit.Ndaj mos u habisni qe ai u krijon hapesire atyre qe eksperimentuan dhe shkaterruan vlerat njerezore te shqiptareve, sepse ai ehste njeri prej tyre.Tani merren dhe me biznes.Dhe ne themi ne Shqiperi ka ardhur demokracia