13 vjet pa Brocin, apo 13 vjet me Ruçin?
Nga Mero Baze
Nëse do të pyesje një gazetar shqiptar ose qytetar të thjeshtë në pranverën e vitit 1991, se kujt do t'i përkiste e ardhmja e politikës shqiptare, Gramoz Ruçit, që ishte Ministri i fundit i Brendshëm i qeverisë komuniste, apo Arben Brocit, që ishte anëtari më i ri i kryesisë së Partisë Demokratike të sapothemeluar, të gjithë, natyrisht, do të drejtonin gishtin drejt këtij të fundit. Dy ditë pas zgjedhjeve të para pluraliste, revolta në Shkodër, e provokuar nga policia, i mori jetën, mes katër të rinjve shkodranë, edhe Arben Brocit. Dhe nëse pajtohemi për një moment me fatkeqësinë, dhe përpiqemi të provojmë ç'ndryshuan në politikën shqiptare vrasësit dhe të vrarët, 13 vite më pas, kemi një bilanc të pabesueshëm, për asnjë rend botëror. 13 vjet më pas, protokolli politik i Shqipërisë është identik me vitin 1991. Njeriu i parë i vendit është sërish Fatos Nano, po kryeministër. Njeriu i dytë më i fortë politik i partisë në pushtet, është po Gramoz Ruçi. Të gjithë ministrat e kabinetit Nano në vitin 1991 janë sërish në kabinet.
Por dhe ky nuk është zhvillimi më negativ. Më e keqja nga gjithçka është fakti se shoqëria shqiptare po përpiqet të mësohet me faktin se këta janë sundues dhe kanë të drejtë të vrasin, ndërsa pjesa tjetër është e sunduar dhe nuk ka asnjë rëndësi edhe kur vritet si më 2 prill të vitit 1991 në Shkodër. Zhvillimet politike të 13 viteve në Shqipëri, pavarësisht luhatjeve, kanë një bilanc tragjik. Ato kanë ngecur orën e historisë tek 2 prilli i vitit 1991. Protokolli i mbledhjes së qeverisë më 3 prill 1991 dhe 3 prill 2004, është thuajse i njëjtë. Për këtë arsye, Shqipëria nuk u ka borxh vetëm jetën fizike katër të vrarëve në Shkodër në vitin 1991. Jeta e tyre fizike mori fund nën breshëri plumbash të regjimit të egërsuar që po shembej, dhe ne nuk mund t'ua kthejmë. Por ne kemi vdekur të gjithë aspiratën politike të atyre që ranë më 2 prill të vitit 1991, u kemi borxh cinizmin, që sot vret më shumë se plumbat e prillit të vitit 1991.
Në këto 13 vite që kaluan, asnjëherë nuk kam menduar me kaq dhimbje për atë që ka ndodhur, pasi asnjëherë gjatë këtyre 13 viteve, nuk ka qëlluar që dy emrat përgjegjës kryesorë në atë masakër, të kishin kaq shumë pushtet dhe përgjegjësi sa atëherë. Sot nuk ia vlen të kujtojmë Arben Brocin, pasi jemi të gjithë të turpëruar para tij. Sot ia vlen t'i japim shans vetes të kujtojmë Arben Brocin, duke ia bërë më të lehtë baltën e varrit, duke larguar peshën e turpit që mbajmë mbi vete, duke qenë sërish qytetarë të qeverisur nga Fatos Nano dhe Gramoz Ruçi.
Krijoni Kontakt