Cfare Do Te Thote Te Besosh......e Cfare Duhet Te Besosh??

[Eda H]

Pershendetje. sic e dihet shume besojen tek zoti. pro a ka kufi besimi?? Sa duhet te besojem?? Cfare duhet besuar e cafer nuk duhet besua?? pra cfare eshte e besushme e cfare nuk eshte e besueshme? a duhet cdo gje qe thuhet e predikohet te besohet, e te merret kallup ashtu sic thuet, pa per pyetje, e pa e kuptuar, pa futur llogjiken, e arsyen, por vetem ta besosh se eshte then nga bibla apo kurani, esthe e then nga Prifti apo Hoxha, esthe e then e shkruajtur nga profetet, e pik pa e diskutura e shtjelluar nje tem apo ceshtje??? a vjen nje pike kur ti beson qe cdo gje qe flutron hahet? a me kalimin e kohes njerzit behen te verber, e nuk i shohin me gjerat gjarte, drjete, e ashtu sic duhen me?? A duhet besuar e pranuar cdo gje e then ne bibel e kuran, apo cdo gje qe predikohet, pa futur pyetjen llogjiken e arsyne???
me shume respekt
eda

[Shpresmiri]

Eda H, pyetjen që ke bërë për sondazh kuptohet se nuk besohet gjithçka dëgjohet, sepse kjo varet prej kujt dëgjon diçka. Nuk është njënjë të dëgjosh një rrugaç dhe një ministër, po e zëmë.

Të kuptoj Eda H në pyetjet që i ke parashtruar më lartë, ato tregojnë luftën e brendshme tënde që nuk të lë të qetë, sepse shpirti yt, personi yt, dëshiron diçka që as vetë nuk ia di shkakun.
Unë do ta sjell një mendim të një shkrimtari që ndoshta do të ndihmojë diçka që ti ta gjesh lumturinë në jetë. Ajo që ky shkrimtar shkruan jam i sigurtë se ka të bëjë me pyetjet që i ke parashtruar.

"Për shumë vetë, edhe pse deklarohen të krishterë, feja është një fakt margjinal i jetës së tyre që nuk i përshkon dhe nuk i entuziazmon. Për shumë vetë feja është një lloj besimi, që nuk ka të bëjë me veprën morale dhe sjelljen e përditshme. U mungon bindja e thellë dhe kanë nevojë që përsëri të ungjillëzohen (t'u shpallet Lajmi i gëzueshëm).
Dëftimi biblik jep garanci se Zoti jo vetëm se ekziston, por edhe se kujdeset për njerëz, dëshiron të bëhet për ta mik dhe bashkëudhëtar. Jezusi me të drejtë e dëftoi se Zoti është Ati ynë. Zoti është dëftuar si ai që është me Abrahamin. Intervenoi në jetën e tij dhe rrënjësisht e ndërroi. Abrahami ishte endacak që jetonte prej gjahut dhe deleve së bashku me fisin e vet. Qe i detyruar të shpërngulej vazhdimisht për të kërkuar fusha të gjelbëra më të pëlleshme dhe me ujëra më të begatshme.
Në njërën prej këtyre shpërnguljeve, kur ishte tashmë i shtyrë në moshë, Abrahami dëgjoi zërin e Zotit që e thirri. Abrahami i përgjigji dhe Zoti i ofroi Besëlidhje, i premton brezni të madhe dhe e dërgon kah toka e re, Kanaani. Abrahami e dëgjoi, iu nënshtrua dhe udhëtoi. Edhe pse gruaja e tij Sara ishte sterile për shkak të moshës së vjetër, i lindi djalin të cilin e quajti Izak. Një ditë Zoti kërkoi prej Abrahamit që si flijim t'ia kushtonte të birin. Abrahami iu bind dhe kur deshi ta bënte fli, Zoti ndërhyri dhe e shpëtoi djaloshin.
Kjo domethënë ta jetosh fenë: të dëgjosh, të nënshtrohesh dhe ta ndjekësh Zotin. Shkrimtari danez Sören Kierkegaard shkruante për Abrahamin: "E la arsyen e vet dhe mori me vehte fenë" Shikuar nga ana njerëzore kjo ishte budallallëk.
Feja është dëgjim i Zotit. Të dëgjosh domethënë ta pranosh përnjëmend atë që të flet. Ta dëgjosh Zotin më atë rast domethënë të kesh besim (uzdajë) në të, të mbështetesh në të, t'i besohesh atij, të lejosh që të udhëheqesh prej tij. Zoti e meriton besimin tonë, sepse ai e mban fjalën, është besnik ndaj premtimeve që jep, sikurse bëri me Abrahamin që arriti në tokën e premtuar dhe pati pasardhës të shumtë. Kush ka besim në Zotin, i tejkalon kufijt e intelektit (arsyes) të vet dhe kundërshtimet e të kutpuarit të vet. Nuk llogarit në vetvete por në Zotin. Shën Cottolengo kishte pohuar: "Sa më pak që kujdesem për vehte, aq më shumë kujdeset Zoti për mua." Ndërsa papa Gjoni XXIII kishte shtuar: "Zoti e di çka jemi. Dhe kjo më mjafton."
Kush beson dëgjon, jo për arsye se i kupton të gjitha, por sepse ka besim (uzdajë) në atë i cili flet. Michelangelo kishte dhënë këtë shembull: "Kur dielli shkëlqen në tërë shkëlqimin e tij, syri ynë nuk mund të mos e vërejë. Dielli pra është vetëm një hije e vogël e Zotit."
Feja është nënshtrim i Zotit. Si akt i besimit (uzdajës), feja kërkon dëgjesën. Ne kemi fe jo vetëm nëse besojmë Zotin, por edhe atë çfarë Zoti kërkon prej nesh. Duke na dhënë ekzistencën tonë Zoti na shenjon edhe udhëtimin që duhet ta kryejmë (urdhërimet), na jep edhe mjetet (sakramentet) për ta arritur cakun që na ka treguar (parrizin). Abrahami i është nënshtruar Zotit në atmosferën e besëlidhjes. Jezusi i është nënshtruar Atit në atmosferën e dashurisë bijërore. Kështu edhe ne: besojmë me të vërtetë në Zotin në qoftë se e pranojmë si udhëheqës të jetës sonë dhe në qoftë se jemi besnikë ndaj tij.
Feja është ndjekja e Zotit. Nuk është e mjaftueshme të besosh në Zotin dhe të besohet Zoti, duhet që Zoti edhe të ndiqet. Të ndjekurit e Zotit domethënë pranim i plotë i planit të tij që ka me ne. Si veproi Jezusi. Në malin Tabor, gjatë shndërrimit të Jezusit, Pjetri dëshiroi të ngrihte një tendë, ta mbante këtë gjendje të privilegjimit dhe të gëzonte atë lumturi të patregueshme. Jezusi e dëbon këtë dhe e pëlqen planin e Atit i cili dëshiron që të shkojë në Jeruzalem në takim me kryqin dhe vdekjen. Si Abrahami duhet që të udhëtojmë kah e panjohura.
Kjo domethënë të jetosh prej fesë: ta pranosh rrezikun e territ, dyshimit, dhimbjes, lidhjes, vdekjes. Duhet «dëshiruar» që të ndjeket Jezusi deri në fund. Shën Alfonz Liguori thoshte se "djalli ka frikë prej shpirtërave që janë të vendosshëm. " Ajo që na bën të krishterë të vërtetë është vendosmëria që ta ndjekim Jezusin deri në fund, duke i pranuar kryqet tona të përditshme. Shenjtërit e kanë kuptuar se feja është kërkuese dhe nuk lejon një ftohtësi (njëfarë pavendosmërie). Shën Frani i Asizit e kishte zakon të pohonte: "Aq e mirë është ajo që po e pres sa që çdo pendesë për mua është gëzim." Edhe Shën Tereza e Vogël kishte shtuar këtë përvojë të saj: "Në fëmijëri kam vuajtur me pikëllim, tani vuaj edhe më shumë, por në një mënyrë më të ndryshme, me gëzim dhe me të vërtetë jam e lumtur që vuaj." Ja se si jetohet nëpërmjet fesë."

(A. U.)

[i krishteri]

1- te besosh do te thote te jetosh edhe te shpresosh, d.m.th. jeta jote merr nje kuptim kur ti besonte besosh tek Zoti eshte ti hapesh zemren edhe ti thuash qe te behet Zoti i jetes tende, d.m.th. te jete udheheqesi i jetes tende.te besosh ne Perendine eshte si te besosh ne babain tend(a duhet ti besosh babait tend pa kufije kur te jep nje keshille ose edhe keshtu ne pergjithesi?)!!!

2- Eda une te thashe nje gje njehere: merri te gjitha librat e feve e fillo edhe lexoji edhe fillo lutu qe Perendia te te ndihmoj edhe te te tregoj rrugen e vertet. eshte nje keshille edhe jo detyrim!!!

3- kur ti te beshe keto gjera nuk do te keshe nevoje qe te beshe keto pyetje sepse do te kesh pergjigje nga Perendia vet(me ate qe te thashe me siper)!!!

4- Une nuk te shpall nje fe eda ku ti te besosh edhe te behesh pjestare e nje feje. po te te shpalle gjera te tilla atehere ke te drejte mos te besosh.
ti eda duhet te kuptosh vetem nje gje qe Jezusi te do edhe vdiq per mekatet e tua edhe do qe ti te behesh bije e Perendise, d.m.th te keshe nje mardhenje te brendeshme edhe jo si e huaj. fakti qe shume nuk e kane kuptuar eshte se Perendia nuk do veprat prej nesh por besim, ne fund veprat i bene Zoti e ne(kur fillon edhe jeton ne ne)!!!

Zoti te bekofte!!!

[The Hobbit]

Besimi eshte siguria e gjerave qe shpresohen, tregim i gjerave qe nuk shifen...
Dhe pa besim eshte e pamundur t'i afrohesh Perendise, sepse ai qe i afrohet Perendise duhet te besoje se Ai Eshte, dhe se eshte shperblenjsi i atyre qe e kerkojne Ate.
Pra nese je e ngaterruar me idete dhe mendimet e ndryshme, mendimi im personal eshte qe ne çast te qete, diku vetem ne dhomen tende, me sinqeritet dhe pa paragjykime t'i kerkosh Perendise te te shfaqet dhe te tregoje se kush eshte e verteta dhe Ai me siguri do ta beje kete...