Thesaret e fshehta të natyrës njerzore

[ALBA]

Ne shume raste vejme re se askush nuk na degjon , dhe askush nuk na e ve veshin , dhe askush nuk na kupton mire dhe fare nuk koncentrohemi ne ate se ne te vertete cfare flasim ne per ti bere te tjeret te na dEgjojne me interesim . A kemi dhe ne nje aftesi te tille t'i degjojme te tjeret kur duhet apo vetem kemi nevoje t'i qajme hallet tona pa u lodhur per ato qe i mundojne te tjeret .. ? pra mendoj te diskutojme

Shkruan: Drenusha ZAJMI-HOXHA



Kaloj një ditë afër një trotoari, ku shoh një plak me rroba të vjetra e të grisura që po shiste një kuti kartoni me mollë, të cilën e mbante tre euro gjithsej. Afrohet një veturë luksoze, nga e cila del një burrë i ri, veshur me ca rroba të shtrenjta, në të cilat dukej si palaço, afrohet te plaku gjithë krekosje dhe ia hudhë para këmbëve një banknotë prej pesë eurove. “Merre, o mixhë!” - i thotë plakut - “dhe mos më kthe kusur fare, mbaji për vete.”

Plaku e shikoi drejt në sy dhe iu kthye e i tha: “Burrë i dheut, ose merre kusurin e mollët, ose vazhdo rrugën! Nuk kam dalë për lëmoshë...”

Shikova fytyrën e plakut dhe në rrudhat e tij pashë një gjë, të cilën nuk mund ta blejnë as thesaret e gjithë botës, dinjitetin e njeriut.

[ALBA]

PAKURRIZORËT ME DY KËMBË


Sa shumëherë na rastis që të shohim qoftë gjatë jetës se përditshme, qoftë nëpër emisione televizive apo manifestime e konferenca, qenie pakurrizore në mes njerëzish, që janë të gatshëm t’i përkulen plot lajka dikuj tjetër, për të arritur qëllimet e veta çfarëdo qofshin ato. Fatkeqësisht e vërtetë, por megjithëse e rëndë për ta pranuar, secili prej nesh ka dëshirë të dëgjojë fjalë të ëmbla, qofshin ato edhe rrena të klasit të parë. Personin, i cili na e thotë të vërtetën, e cila shpesh nuk na konvenon, zakonisht e quajmë arrogant, të pasjellshëm dhe nuk e dëshirojmë afër nesh. Pastaj kjo punë shkon edhe më larg.

Për shembull, këtu te ne nuk ekzistojnë kritikët e filmit, teatrit, poezisë e librave dhe po mori ndonjëri guximin e të thotë se diçka nga këto nuk vlen, zakonisht kritikohet ai vetë dhe shpallet njeri i mërzitshëm dhe i padëshirueshem. Një fenomen i tillë paraqitet edhe po të kritikohen gazetarët apo televizionet tona. Reaksioni tipik nuk është permirësimi i kualitetit, por sulmi dhe mospranimi i joaftësisë me fjalë femijërore mbushur plot inat, ndërsa lajkës më te vogël i jipet pompozitet aq shumë sa arrihet një qëllim krejtësisht tjetër, aversioni total ndaj atij kanali.

Kjo dukuri paraqitet edhe në jetën e përditshme mes njerëzve të thjeshtë. Lajkat dhe gënjeshtrat vlojnë gjithkund rreth nesh. Më të rrezikshmit janë ata njerëz që të shikojnë në sy dhe të gënjejnë.Të tjerët do t’i vëreni me pak koncentrim kah kruajne hundën dhe duke mbyllur gojën me dorë në mënyrë të pavetëdijshme.

Ka shumë të tillë që kënaqen në fatkeqësitë dhe problemet e të tjerëve. Jetojnë me to për t’i injoruar të vetat. Ndodh, për shembull, që kur të sëmuremi apo jemi në ndonjë fazë të keqe jetësore, na thërrasin (kuazi) miq e dashamirë me plot kureshtje për brengat e hallet tona, duke na bërë lajka e gënjeshtra se dëshirojnë të dalim nga krizat jetësore. Por, me përmirësimin tonë dhe përparimin jetësor ndalen gjithë këto thirrje dhe mbesin të paktë miqtë, të cilët ju kanë mbajtur hallin.Tashtimë nuk jeni interesantë për ta. Tashti keni kaluar në personat që duhet të hulumtoheni për t’ju gjetur ndonjë të zezë, një shpjegim adekuat për suksesin tuaj jetësor, në mënyrë që të kënaqen shpirtrat e vegjël, të paaftë të gëzohen me suksesin e tjetrit.


Shkruan: Drenusha ZAJMI-HOXHA

[вlαck'swαn]

Keto qe kishte shkruar ALBA pritova t`i lexoj por ishte tema e pare dhe doja ta qesja te paren