William Blake

[oniro]

Motoja e THEL’it ,

Ç’ndodhet gropës e di vallë Shqipja?
A Urithin pyet pari?
Shufër argjendit a derdhet Dija?
Po Dashuria tas ari?


I.

Bijat e Seraphim bregqark mblidhen tufash drite,
Gjithtok përveç të voglës; zbehtë kqyr ajrin misteror,
Tej i largmet si hir agu prej të vdekshmes jetë:
Rrëpirlumit Adona i jehon i ëmbëlthi zë,
Dhe vajtim i saj butë vesmëngjesshëm bie gjithkund:

“Oj pranver’ e jetës pse zhduket i ujit zambakth,
Pse largohen fëmijët lindur të qeshin, pse bien?
Ah! Thel është hark elastik dhe re larg ndër shtegtim;
Si një reflektim në xham, si mbi ujë një hije;
Si ëndrra vocrrakësh ,si buzshend fytyrë foshnjës;
Zë pëllumbi; shndrim përkohtar; muzikë ndër ajër.
Ah! lehtë t’ulem tokës, qetisht t’i pushoj kryet,
Urtisht të fle gjumvdekjen, dhe t’i gjegj flladëmblin zë
Atij që çapet kopshtit nëpër kohën e mbrëmjes.”

I luginës Zambak që frymë merr barit ngratë,
Vash’ëmblës i përgjigjet: “unë jam bimzë ujrash,
Dhe pse shtatvogël pëlqej të shëtis nurluginës;
Fort delikate më zbret fluturbukura kresë.
Më bujt parajse dhe kush buzëgaz mbi gjithë ne
Çdo mëngjes m’a zgjat dorën supesh tek shkon luginës,
Thotë: “Gazmo barishtë, zambakthlule sa mbirë,
Zonjushzë fushash paqtore dhe prroskash vrapqeta,
Duhet të vishesh dritshëm, mëkim bukZoti agut,
Dhe i verës zjarr të shkrin pranë krojesh e përrenjsh
Kur çel luginpërjetmash. Pse Thel duhet të qahet?
Pse ndez pshertima zonjusha e luginave të Har?

Reshti dhe lotgaz u gjunj në faltore argjendi.

Thel u përgjigj: “O virgjërim luginash të paqta,
T’u japësh gjithkujt s’kërkon, zështerve e lodhtarve,
Fryma pafajmin qingj ushqen-veshjes t’i thith qumësht,
Lulen e gazmit të merr-ulur i sheh fytyrën,
Të butzën gojë i fshin prej infeksionesh ngjitse.
Të artin mjalt pastron vera jote; yti parfum,
Tejmë shpërndahet ndër çdo fijzë bari gjelbërzor,
Merr qumështorja lopë dhe shfryrsin hamshor zjarrzbut.
Por Thel është zbeht’re flakdiellit në horizont:
Iki prej fronit plot perla, më gjen dot rish ndokush?”

“Mbretronjë luginash,” flet Zambaku, “pyet renë,
Dhe të rrëfen pse shkëlqen thellqiejsh të mëngjesit,
Pse shpërhap kaq bukuri përmes të lagshtit ajër.
Zbrit pra oj e vogëlth re përballë të Thel’it sy..”

Reja zbriti dhe Zambaku kryet përkuli modest
E u nis punët të kryej udhmes vesgjelbrit bar.



II.

“Oj Rezë, flet e virgjërza, ti duhet të më thuash
Pse nuk qahesh kur zhdukesh për një orë tej qiejsh:
Të kërkojmë pa gjetje, ah! Thel është si tek ti:
Shkoj larg, nis pas të qahem, por kush s’m’a dëgjon zënë.”
Kur reja shfaq ar’pamjen, formën shndritore shpërthen,
Ajrit ngritur shkëlqyer para fytyrës së Thel.

“Oj virgjinkë, s’di që hamshorët ar’krojesh ç’eten
Ku Luvah gjallëron kuajt? Ti ç’më sheh tash rinisht,
Pse ngujesh guackfrikës kur zhdukem e s’shihesh më,
Asgjë s’ngelet oj vashë? Të them se kur largohem
Dhjetfishon jeta, dashurisht, paqton dhe magjishenjta:
Zbret beft e krahve më ngre, mbi aromkëndshmet lule,
Symjaltën vesë urdhëron e më merr shndrimtende:
Lotvirgjërenka dridhrim gjunjet diellhorizontit,
Sa u ngritëm lidhur fasho argjendi, pazgjidhmash,
Por tok ecim, ushqim shpërndajmë mes tonash lule.”

“A e di e vogëlth Re? kam frikë se s’jam si ti,
Endem lëndinash në Har, marr erë lule’ëmblash,
Por s’i ushqej dot gonxhet; dëgjoj zogjthtë cicërim,
Por s’i ushqej sqepth’hareshmit; flatrisht e gjejnë vetë:
Por Thel s’gjen kënaqësi, jo më pasi zhdukem larg;
Dhe gjithë do thonë: ‘jetpaqëllim kjo shndrimgrua,
Mos gjallzova për të qenë i krimbave ushqim?”

Reja u mbështet në fron ajri e rish u përgjigj:
“Por, në je ushqim krimbash, oj virgjërz-bijë qiejsh,
Sa mrekullor përdorimi, ç’i madh bekim i jetës
Veç, s’jeton veç për veten: Nuk frikon dhe do thërras
Të dobtin krimb modestit shtrat, dhe t’a dëgjosh duhet.
Afroju krimb fush’heshtur, mbretëreshës menduar.”

Ngrattari krimb, ngrihet dhe ulet gjethe Zambakut,
Dhe bardhreja udhon, partneren t’i gjejë luginës.



III.

Habitur Thel kqyr Krimbin përmbi shtratin plot vesë.

“ A je ti një Krimb? imazh dobësie, veç një Krimbth?
Të shoh veç si voglush mbështjellë petlazambakut.
Ah! ç’ngashëren vocrrak, s’mund të flasësh, por as të qash.
A është krimb ky? shpres’pa të shoh dhe zhveshur, lottar,
Dhe kush s’të përgjigjet, të gazmosh buzqeshjesh nëne.”

I Baltës Krep gjegj Krimbin dhe kokën ngre mëshirplot:
Përkulet mbi vocrrakun, jetvetën i derdh goje
Me dehse dashuri: mbi Thel më pas mbërthen sytë.

“Oj nur lugina Har’it! ne s’jetojmë për veten.
Në mua sheh më ligonjat dhe fort vërtet ky jam.
Gjiri im prej vetvetes, terrmash është i ftohtë;
Por kush do të thjeshtën, vajin e tij më hedh kryesh,
Më puth dhe martesoren vello mbështjell rreth gjoksit,
Dhe thotë: Amë e bijve të mij, të kam dashur
Dhe të jap një kurorë-të t’a rrëmbejë s’mund kush.

Por si është kjo vash’ëmbëlth, s’e di, dhe s’mund t’a di;
Mendoj dhe s’mendoj; sidoqoftë jetoj dashurisht.”

Bijza e të hirshmes fshin lotët keqardhës me vel,
Dhe tha: “Vaj! S’e dija kaq gjë, ndaj po gurroj lot tash.
E di, Zoti e do Krimbin dhe dënon këmbkeqin
Kur vret krijespashpresin; por dhe që t’a mëkojë
Me qumësht e vaj kurrë s’e dija, prandaj derdh lot;
Qahesha të butit ajër, sepse zhdukesha larg,
Ftohtshtratit tënd shtrohesha, dhe lija fatin shndritor
“Mbretkë luginash,” flet Balta, “Të dëgjoj pshertimat,
Rënkimat i mbaj kryesh, por vrikth i thërras poshtë.
Oj Kurorë, a më bujt shtëpizës? ke leje të vish
E shkuar: mos u druaj, hyr me të virgjrën këmbë.”



IV.

Të përjetshmet porta ngritën pengesën verbore:
Thel hyri e pa sekretet e tokës panjohur.
Pa të vdektarve shtretër, ku etjefijzat rrënjë
Të çdo zemre mbi tokë hyjnë thelldredhjesh pa fund:
Ç’dhe dhembjesh e kobesh ku qeshja kurrë s’qashtron sy.

Tokë’reve shtegton tuj dëgjuar mes terrlëndinash
Vaje e dhemba; fshehur shpinë varresh vesuar
Kredhqetisë qëndron, dëgjon zërat ardhë nëndheut,
Sa ngastër varrsaj mbrritën, atje ndali e u ul,
Dhe gjegji një zë dhembe si frym’merrte gropës bosh.

“Pse s’mund veshi të mbyllet prej të tijit shkatërrim?
A Syri shkëlqyes ndaj helmit të një buzqeshme?
Pse kapakët e Syve pajisen me shigjeta,
Ku gati mijra luftëtarë fshehtaz qëndrojnë?
A një Sy dhuratash plot hir, fruta e ar praruar?
Pse Gjuha mbresash mahnitet mjaltit të çdo flladi?
Pse Veshi vorbullzon të thithë krijimet brenda?
Pse vrimgjera Hundë thëthin terror, dridhrim, frikë?
Pse një fre ndal trokthin për hovriun djalë ngjizmzjarr?
Pse e vogla perde prej mishi shtrat sonës dëshirë?”

Brofi vendit e virgjra, e me thersen vikamë
Pas pa vështruar rendi për në luginat e Har’it.

[busavata]

Atomic Rooster ne albumin e tyre Death walks behind you
e kan mare nje piktur te William Blake
albumi duket keshtu :



edhe Jim Morrison ka lidhje diqka me William Blake
emri i grupit me duket the Doors vjen nga ne citat i tij...

[GANGO of SG]

Fiori, ky asht nji nder shkrimtart e parapelqym tmi. P.B Shelly'n ta kisha rekomandu per humlutime te matejshme ne letersine e Romanticitetit