Mashtrimi i madh

[EXODUS]

Me duket se njerezia jane mjaft te bindur me filmin ne te cilin Q.Stafa bie hero i komunizmit me fashizmin dhe enverizmi nuk ka gisht ne vrasjen e tij.
Zgjohu o popull!

E zbulojme permes artikullit me vlera deshmuese per krimin e Enverit ndja Q.Stafes.

Tani i erdhi radha "ndeshjes armiqesore" midis Qemal Stafes dhe Enverizmit "nje ndeshje" ku tregohet per "lojen" e pashembullt enveriste ndaj nje kundershtari te devotshem si Q.Stafa.

Lexoni artikullin me vemendje:.

________________________________________________

INTERVISTE / Dëshmia e bujshme e korrierit të Qemal Stafës lidhur me intrigat që përdori Enveri pasi u akuzua se kishte gisht në vrasjen e shokut të tij.

INTERVISTE:
"Unë, korrieri i Qemal Stafës, dëshmoj vrasjen e tij nga Enveri"
Dëshmia e rrallë dhe e bujshme e 75-vjeçarit Beqir Ramazan Xhepa. Ku strehohej Qemali, marrëdhëniet me Enverin dhe të gjitha prapaskenat e eliminimit të tij...

-- nga Dashnor Kaloçi, "Gazeta Shqiptare" - 10 Mars 2003

Por miqësia jonë me familjen e Qemal Stafës, u shtua akoma dhe më tepër pas vitit 1935, kur pak kohë para vdekjes, babai i tij, kolonel Hasan Stafa, e la me amanet që baba jonë Xan Xhepa, të kujdesej për fëmijët e tij. Nisur nga kjo miqësi e madhe që ne kishim me atë familje, në 6 prillin e vitit 1939 kur pritej të zbarkonte Italia fashiste dhe u shpërthyen burgjet, Qemal Stafa i palgosur erdhi dhe u strehua në shtëpinë tonë Aty vinte vazhdimisht për ta mjekuar, daja i tij, Dr. Qemal Sejdini. Nga shtëpia jonë, Qemal Stafa u largua vetëm dhjetë ditë para se të vritej, pasi Prefekti i Tiranës, Qazim Mulleti, i cili ishte shok i babës sonë, Xanit, i dërgoi fjalë atij me anë të Shefit të Policisë së Tiranës, Man Kukaleshit e dy oficerëve të tij, Xhelal Pezës e Gëzim Latifit, duke i thënë që ta largonte Qemalin nga shtëpia e ta niste për në Pezë, pasi shokët e tij e kishin spiunuar atë në Kuesturë dhe ai kërkohej me qiri. Pas kësaj baba mezi ia mushi menjen Qemalit, që të largohej nga shtëpia jonë dhe ai iku e u vendos në një bazë tjetër, tek shtëpia e L.D., ku dhe u rrethua e u vra më datën 5 maj 1942. Sapo mësoi për vrasjen e Qemalit, baba ynë Xani, shkoi në dyqanin "Flora" dhe i tha Enver Hoxhës: "Gjakun e Qemalit e kërkoj vetëm tek ty". Njeriu që flet dhe dëshmon për herë të parë për "Gazetën", për një nga ngjarjet më të përfolura që nga periudha e Luftës, është 75-vjeçari Beqir Ramazan Xhepa, ish-korrieri i Qemal Stafës, i cili rrëfen të gjithë misteret e asaj ngjarje të bujshme të ndodhur në 5 majin e largët të vitit 1942, ngjarje që tronditi jo vetëm komunistët shqiptarë, por dhe mbarë qytetin e Tiranës. Po kush është Beqir Xhepa, cila është e kaluara e tij, çfarë lidhjesh kishte ai me Qemal Stafën dhe çfarë detyrash iu ngarkuan në atë kohë kur ai shërbente si korrier i tij personal? Përse Prefekti i Tiranës, Qazim Mulleti, i kishte thënë Ramazan Xhepës, për Enver Hoxhën: "Ky është i yni"? Kush ia shtyu Qemal Stafës udhëtimin e tij për në Vlorë me datat 4 e 5 maj të vitit1942, dhe në çfarë rrethanash u rrethua dhe u vra Qemali në shtëpinë e L.D. Përse shoqëruesi personal i Qemalit, Vançi Bajraktari, apo siç njihej ndryshe me pseudonimin "Hekuri", më datën 4 maj u nis me "shërbim" për në qytetin e Shkodrës, cili ishte debati i ashpër që ai bëri me Enver Hoxhën në dyqanin "Flora" të nesërmen e vrasjes së Qemalit dhe përse që nga ajo ditë ai u tërhoq nga Lufta e nga Partia? Kush ishte J.K., personi që spiunonte Qemalin në Kuesturë dhe si e vrau atë me atentat, Kajo Karafili, pasi ia nxorri në vëndin e caktuar, Shefi i Policisë së Tiranës, Man Kukaleshi? Përse në mbrëmjen e asaj dite që u vra Qemali, Ramazan Xhepa, shkoi në dyqanin "Flora" dhe i tha Enver Hoxhës: "Gjakun e Qemalit e kërkoj tek ty"? Si u shfajësua Enveri pas akuzave të Xan Xhepës e Vançi Bajraktarit dhe cilin nga komunistët akuzoi ai si spiunin e Qemal Stafës dhe si urdhëroi ekzekutimin e tij pas daljes nga burgu i Tiranës? Cilat ishin marrëdhëniet e familjes së Qemal Stafës me Enver Hoxhën pas Luftës dhe përse nëna e motrat e tija refuzuan ta prisnin Enver Hoxhën në shtëpinë e tyre me rastin e 5 majit? Si i eleminoi Enver Hoxha, duke i ekzekutuar të katër personat që e akuzuan atë për vrasjen e Qemalit dhe si i burgosi, internoi apo ekzekutoi edhe të gjithë ata persona që u rrethuan në shtëpinë e L.D. ditën e 5 majit 1942? Përse e masakroi Enver Hoxha të gjithë familjen e Xhepëve, duke i burgosur, torturuar dhe ekzekutuar e përse vetë Beqir Xhepa, ish-korrieri i Qemal Stafës i cili kishte vuajtur në kampin nazist të Mathauzenit, u burgos katër herë duke vuajtur vite të tëra në burgjet dhe spitalet psiqiatrike të regjimit komunist, prej nga doli vetëm në vitin 1988? Për të gjitha këto mistere dhe plot fakte të tjera rreth një prej historive më të përfolura që nga periudha e Luftës, na njeh dëshmia ekskluzive e Beqir Xhepës, 75-vjeçarit tiranas, i cili edhe sot e kësaj dite ruan më shtëpinë e tij shumë, letra, foto, dokumenta dhe sende personale të heroit të famshëm, ditëvdekja e të cilit simbolizon edhe ditën e përkujtimit të gjithë dëshmorëve të Shqipërisë.


Alibia e Enverit për vrasjen e Qemalit
Dëshmia e rrallë e Beqir Xhepës: "Për të humbur gjurmët, Enveri akuzoi si spiun të Qemalit një komunist të Grupit të Shkodrës i cili quhej Zef Ndoja dhe kishte katër muaj që mbahej i arrestuar në burgun e Tiranës. Pasi Zefi u arratis nga burgu, me urdhër të Enverit ai u dërgua në çetën Krujë-Ishëm dhe u pushkatua në fshatin Priskë nga një skuadër partizanësh"

(Vijon pergjgja)

[EXODUS]

Tani po i rikthehemi asaj cka thate se:

Qemal Stafa, ishte nje komunist idealist qe mendonte se e kishte drejte me ato cka u predikonte te rinjve te moshes vet ne vitet 37-42.

Perse do e vriste Dulla kur Qemal Stafa perhapte frymen komuniste. Me vjen keq por problemi i tij nuk eshte aq "siperfaqesor" sa e trajtoni ju zoteria Brari! Ne themel te vrasjes se Qemal Stafes qendrojne kundershtimet e hapura te Q.Stafes ndaj komunizmit dhe metodave te tij gjakatare.

Ja edhe nje shkrim tjeter ku shihet qarte se Q,Stafa nuke mbante veten per Komunist:
_______________________________________


"Deklarata e Qemal Stafës në hetuesi: "Përse unë nuk jam komunist" "

Për herë të parë "Gazeta" publikon një nga dokumentet më të bujshme të Heroit të Popullit, e shkruar me dorën e tij në gushtin e 1938, kur mbahej i arrestuar në hetuesinë e Elbasanit

-- nga Dashnor Kaloçi, "Gazeta Shqiptare" - 12 prill 2003

Disa njerëz të shtuem nga një ambicje personale vazhdojshin akuzat e tyne pranë drejtorisë së Gjimnazit dhe pranë institutesh të tjera. Çështja merr përpjestime të mëdha gjer sa zgjon interesimin e Ministrisë kompetente e cila pyet në mënyrë rezervate Drejtorinë e Gjimnazit. Drejtori përgjigjet tuj akuzue të nënshkruemin si komunist. I nënshkruemi porsa merr vesht këtë veprim, paraqitet në Drejtori për me e kundërshtue këtë gjest dhe merr sigurinë nga titullari se raporti i dërguem në Ministri ishte në favor t'im.

Zoti Anton Deda tue mos harru mëninë personale kundrejt një djaloçi gjashtëmbëdhjet vjeçar, dërgon një shkresë Drejtorisë së Gjimnazit të Tiranës tue më cillësuem si komunist, pa pasë asnjë dokument provues. Në vitin 1936-37 i nëshkruemi zgjidhet drejtor i degës letrare në shoqninë "Fryma e Re" të studentave të gjimnazit të Tiranës. Drejtori i atëhershëm i gjimnazit z. Beniamin Dashi, për arsye që nuk u kuptuen, anuloi zgjedhjet e këshillës. Edhe këtë herë i nënshkruemi akuzohet si komunist, megjithëse nuk ekziston asnjë dokument provues. Kur në Gjimnazin e Tiranës u dogjën regjistrat, drejtoria e atij Instituti, paraqet të nëshkruemin si të dyshimtë. Më vonë me zbulimin e fajtorit, u pa qartë se një nxanës që ka përfundime të pëlqyeshme në mësimet dhe sjellja e të cillit aprovohet nga të gjithë profesorat, nuk ka aspak nevojë të humbi gjurmat e përfundimevet të mundimit të tij, të shënuem në regjistrat e shkollës. I vetmi vit shkollor në të cilin nuk më është drejtuem akuza si komunist, asht viti 1937-38". I pandehuni Qemal Stafa. Kështu shkruhet midis të tjerash në deklaratën e Qemal Stafës që mban datën 21 gusht të vitit 1938, të cilën ai e ka bërë dhe firmosur me dorën e tij përpara hetuesëve të burgut të Elbasanit, ku mbahej i izoluar duke u akuzuar si komunist. Po çfarë shkruhet në pjesën tjetër të deklaratës së bërë nga Qemal Stafa, nga kush u akuzua ai si komunist dhe cilat janë shpjegimet e dhëna prej tij në atë deklaratë se përse ai nuk është komunist dhe ku protestoi ai ndaj atyre akuzave që i bëheshin duke e cilësuar si komunist? Si u censurua ajo deklaratë e Qemalit gjatë viteve të regjimit komunist të Enver Hoxhës, në librin "Qemal Stafa" të autorit N. J. duke u përdorur vetëm një paragraf i saj i shkëputur nga konteksti i plotë që ia ndërronte tërsisht kuptimin e saj.

Falsifikimi në librin "Qemal Stafa"

Një nga shkrimtarët që para viteve '90 u ngarkua për të shkruar mbi jetën e Heroit të Pupullit Qemal Stafa, ka qenë N. J. i cili botoi librin "Qemal Stafa" (Jeta dhe lufta), që është më i ploti për jetën e heroit të famshëm me të cilin është personifikuar dita e 5 majit që simbolizon dëshmorët e Shqipërisë. Në atë libër i cili deri në gushtin e vitit 1982 u ribotua tre herë, deklarata e Qemal Stafës e bërë në gushtin e vitit 1938 në hetuesinë e Elbasanit, ku ai jep shpjegime të hollësishme se pse nuk është komunist e në çfarë rrethanash dhe kush ishin ata që ia kishin bërë ato akuza, është censuruar dhe është vënë vetëm një pjesë e vogël e saj. Në atë paragraf prej 11 rreshtash të shkëputura nga fillimi i deklaratës, (fq. 42) nuk del dhe nuk kuptohet asgjë nga deklarata e plotë dhe ajo është ndërprerë aty, sepse në të gjitha paragrafet e tjerë që vijojnë më pas e deri në fund të saj, në çdo rresht të shkruar, Qemal Stafa jep shpjegimet e nevojshme se nga i kanë ardhur ato akuza që e cilësojnë si komunist dhe si ka protestuar ai kundër tyre. Me të drejtë mund të thuhet se Qemal Stafa në atë deklaratë të dhënë para hetuesve, (të cilën po e botojmë të plotë në këtë shkrim) e ka mohuar qënien e tij si komunist, në mënyrë që të lirohej nga burgu, siç është dhe e vërteta që ai u lirua më pas. Si fillim, kjo është një llogjikë më se e pranueshme, mirpo po të shohim më pas se çfarë është thënë për Qemal Stafën dhe çfarë fjalësh i janë atribuar atij, nxjerrim konkluzionin se ajo deklaratë e Qemal Stafës, është më se e vërtetë dhe në atë kohë Qemali nuk ka qenë komunist dhe nuk ka pasur asnjë lidhje me idetë apo celulat komuniste të asaj kohe që vepronin në Shqipëri. Për këtë gjë po iu referohemi disa fakteve të cilat tashmë janë të njohura për këdo, sepse ato janë thënë dhe shkruar para viteve '90, duke pasur parasysh edhe librin e autorit N. J. i cili siç thamë më lart është konsideruar si libri më i plotë mbi jetën e Qemal Stafës.

A e pranoi Qemali akuzën në gjyq

Është thënë se në gjyqin e 4 shkurtit të vitit 1938 që u zhvillua në Bashkinë e Tiranës ku ishin të pandehur 53 persona që akuzoheshin si komunistë, Qemal Stafa deklaroi se ishte komunist dhe e pranoi të gjithë akuzën që i bëhej. Ai deklarim i Qemalit, aty jepet vetëm me katër rreshta ku thuhet: "Jam komunist i bindun dhe deklaroj se vetëm komunizmi do ta shpëtojë masën e punëtorisë që sot ndodhet e shtypun jam i sigurtë se çfarë do që të ndodhë, ne komunistët do ta shpëtojmë Shqipërinë". (N. J. fq. 177) Kemi të drejtë të supozojmë dhe besojmë se ajo deklaratë është e sajuar dhe kjo për disa arsye: Sëpari, po të ishte e vërtetë deklarata e Qemalit, ajo do të ishte botuar me faksimile dhe e plotë, e jo vetëm katër rresha sa janë vënë aty, ku nga pikat e vëna lihet të kuptohet se ajo deklaratë është me e gjatë. Por edhe këtij supozimi dhe arsyetimi më se llogjik, autori i librit (N. J.) apo dhe të gjithë ata që janë marrë me përgatijen e botimin e librit në fjalë, për ato fjalë që i kanë vënë në gojën e Qemal Stafës, janë kujdesur që të mos lënë dyshime. Kështu në fundin e fq 177 ku është dhënë deklarata e Qemalit, është bërë një shënim ku thuhet: "Fjala e Qemalit nuk është mbajtur e plotë dhe e saktë në procesverbalin e seancës. Më shumë për fjalët që ka thënë Qemali në gjyq marrim vesh nga pretenca e prokurorit. Duke qenë se ato nuk janë autentike, por të interpretuara, në këtë ribotim jemi munduar që, duke krahasuar të dhënat e këtyre dokumenteve zyrtare edhe me ato çka tregojnë shokët e tij, të ndërtojmë përafërsisht atë që ka thënë Qemali". Pra siç shihet nga ky shënim i bërë në librin për Qemalin, del fare qartë se deklarata e tij ku ai pranon akuzën se është komunist, nuk është marrë nga procesverbali, pasi ai nuk është mbajtur, por nga pretenca e prokurorit dhe ajo është formuluar nga dëshmitarë të ndryshëm, siç thuhet aty: shokë të Qemalit. Nisur nga kjo kemi të drejtë të besojmë se fjalët e vëna në gojën e Qemalit, nuk janë të vërteta dhe janë të fallsifikuara, për arsye që tashmë dihen shumë mirë dhe nuk është nevoja t'i përsërisim. Po të shikohen dokumentet arkivore të gjyqeve të asaj kohe, apo dhe më pas në periudhën e pushtimit të vëndit, nuk mund të gjesh në asnjë prej tyre, që fjalët e një të pandehuri, qoftë dhe më ordiner, të mos jenë shkruar dhe pasqyruar të plota nga sekretaria e gjyqit. Aq më keq, kjo gjë bëhet e pabesueshme të mos jetë bërë për rastin e Qemal Stafës, në qoftë se ai me të vërtetë e ka pranuar akuzën që ka qenë komunist, kur dihet shumë mirë se ai gjyq u bë me bujë të madhe. Si mund të besojmë që Qemal Stafa ta ketë pranuar akuzën që ka qenë komunist dhe ajo gjë të mos mbahej shënim nga ana e trupit gjykues, kur i gjithë ai gjyq i bujshëm me 53 të pandehur nën akuzë, bëhej pikërisht për atë gjë, që t'i demaskonte ata duke i quajtur komunistë. Pra nga sa thamë më sipër, kemi të drejtë të besojmë se të gjitha ato që janë thënë për Qemal Stafën (në rastin konkret) nuk janë gjë tjetër veçse fallsifikime të bëra për qëllime të caktuara propagandistike, ashtu siç bëhej rëndom nga propaganda e regjimit komunist të Enver Hoxhës, me të cilat mbushej "Historia" e Shqipërisë.


(Vijon pergjgja)

[EXODUS]

Vijon nga materiali i kaluar


Deklarata e Qemal Stafës në hetuesi:
"Përse unë nuk jam komunist"

Deklaratë.
Elbasan 21.VII.1938. I nëshkruemi Qemal Stafa, maturant i Gjimnazit shtetnuer të Tiranës, përshkuej si vijon, rrjedhimin e emnit komunist me të cilin më cillësojnë informatat zyrtare. I lindun në Elbasan në 1920 jam rritun në Shkodër ku kam vazhdue studimet në kolegjën e etënve Jezuitë për 8 (tetë) vjet. Në kohën e shtetëzimit të arsimit botor, u regjistrova në gjimnazin shtetënor të Shkodrës. I shikuem me sy të mirë nga profesorat, dhe tue pasun gjithëhere përfundime të pëlqyeshme, vazhdova rregullisht mësimet në atë institut që nga mbarimi i klasës së III (tretë) gjer në mbarimin e klasit të gjashtë, d.m.th. gjer në fund të vitit shkollor 1935-36. Gjatë kësaj periudhe të fundit disa incidente të jetës shkollore shkakëtojnë që të cillësohem si komunist. Incidentet janë këto: Në vitin shkollor 1934-35, Ministrija e Arsimit na çon si professor të gjuhës shqipe, prof. Skënder Luarasin, i cili këshillon disa nxënës që të hjekin festën e zezë, mbasi kjo ishte një shenjë e shpirtit oriental, dhe ta zëvëndësojnë me kapelë, shenjë që diftonte se afroheshim në botën oksidentale. I nëshkruemi qe një nga ata që e përkrahën kët mejtim dhe që u munduem të vehej në zbatim për të gjithë Gjimnazin e Shkodrës. Por kjo frymë përparim-dashëse, nuk u pëlqente rretheve prapanike të qytetit të Shkodrës. Prandaj një kundër-lëvizje reakcionare fillon të shënohet në disa rrethe studenteske, të frymëzueme nga kleri katolik. Një valë çpifjesh dhe kërcënimesh të çdo lloji, u drejtohen atyre djelvet që përkrahin zëvëndësimin e festes me kapelë. Në fillim na quajtën afetarë. Më vonë atheista. Në fund filluan të na paraqesin përpara opinionit publik si komunista. Njëkohësisht Drejtorisë së Gjimnazit shtetënor të Shkodrës, i shkojnë në vesh këto zane, nga organet informonjëse të varuna prej saj. Prandaj zoti Anton Deda, drejtor i Gjimnazit e thërret të nënshkruemin (Qemal Stafën, shënim i im, D.K.) në zyrën e tij dhe e këshillon të largohet nga prof. Skënder Luarasi, i cili akuzohej për mejtime komuniste. I nëshkruemi i përgjigjet se nuk kam asnjë mardhënie jashtëshkollore me profesorin e lartë-përmëndur. Në vitin shkollor 1935-36 u regjistrova në klasën e VI (gjashtë) të gjimnazit të Shkodrës. Dukej se viti shkollor do të mbyllej pa asnjë incident. Por kjo ishte e vërtetë vetëm në dukëje. Disa njerëz të shtuem nga një ambicje personale vazhdojshin akuzat e tyne pranë drejtorisë së Gjimnazit dhe pranë institutesh të tjera. Çështja merr përpjestime të mëdha gjer sa zgjon interesimin e Ministrisë kompetente e cila pyet në mënyrë rezervate Drejtorinë e Gjimnazit. Drejtori përgjigjet tuj akuzue të nënshkruemin si komunist. I nënshkruemi porsa merr vesht këtë veprim, paraqitet në Drejtori për me e kundërshtue këtë gjest dhe merr sigurinë nga titullari se raporti i dërguem në Ministri ishte në favor t'im. Atëhere isha 16 (gjashtëmbëdhjetë) vjetësh. Në korrikun e vitit 1936, bashkë me familjen time shkova me banim në Tiranë. Në fillim të vitit shkollor 1936-37 u regjistrova në Gjimnazin Shtetënor të Tiranës. Zoti Anton Deda tue mos harru mëninë personale kundrejt një djaloçi gjashtëmbëdhjet vjeçar, dërgon një shkresë Drejtorisë së Gjimnazit të Tiranës tue më cillësuem si komunist, pa pasë asnjë dokument provues. Në vitin 1936-37 i nëshkruemi zgjidhet drejtor i degës letrare në shoqninë "Fryma e Re" të studentave të gjimnazit të Tiranës. Drejtori i atëhershëm i gjimnazit z. Beniamin Dashi, për arsye që nuk u kuptuen, anuloi zgjedhjet e këshillës. Edhe këtë herë i nënshkruemi akuzohet si komunist, megjithëse nuk ekziston asnjë dokument provues. Kur në Gjimnazin e Tiranës u dogjën regjistrat, drejtoria e atij Instituti, paraqet të nëshkruemin si të dyshimtë. Më vonë me zbulimin e fajtorit, u pa qartë se një nxanës që ka përfundime të pëlqyeshme në mësimet dhe sjellja e të cillit aprovohet nga të gjithë profesorat, nuk ka aspak nevojë të humbi gjurmat e përfundimevet të mundimit të tij, të shënuem në regjistrat e shkollës. I vetmi vit shkollor në të cilin nuk më është drejtuem akuza si komunist, asht viti 1937-38.

I pandehuni Qemal Stafa (firma)




Thirja ime do te ishte
Le te ecim te gjithe ne hapat e trimit Qemal Stafa.
Me poshte nje fotografi e tij.



P.S Veshtrusja, kerkoj ndjese per shmangje sadopak nga tema.

[Veshtrusja]

Postuar me pare nga Brari:
Dalim ne Teme..

Analiza e Merlikes eshte interesante por aty nuk kuptohet cka eshte fjal e cituar nga Ramizi e cka eshte koment i Merlikes..
Kjo ka rendesi kur bejme analiza..

Duhen vene qarte ne nje shkrim..ajo cka eshte e thene nga Hasani e ajo cka eshte e thene nga Hyseni..

Se pari do te kisha deshire tju pyesja:

Cfare e ben analizen e Merlikes interesante per ju?

Sa i perket cfare eshte then nga Hasani dhe cfare eshte then nga Hyseni, mendoj se dallimet jane me se te qarta:

Ramiz Alia gjithmon ka profesuar te njejten gje: qe pushteti do te mbetet i tyre. Pyetja ngelet: A eshte pushteti akoma y tyre? Per mua, po.

Eugjen Merlika po tregon (pavaresisht nese eshte koincidence apo dicka e kalkuluar nga Ramizi) se sot ne realitet po udheheqin vete komunistet. Personalisht, mendoj se ka shume te drejte.

---E ku eshte ne demokraci Shqiperia sot? Vetem se mund te detyrohen (apo jane te lire) intelektualet te dalin jashte shteti, qe ne realitet me teper e demton Shqiperin se sa e ndihmon?
---Ku eshte ne gjendjen e duhur ekonomike qe rezulton nga demokracia? Pa uje ne vitin 2004?
---Ku e ka ligjin demokratik ku cdo pjese e pushtetit duhet te kete nje fare kontrolli mbi njera tjetren ne vend qe mos te arri vetem nje njeri te jete i plotfuqishem ashtu si z. Nano?
---Ku i kane pronat e tyre njerezia? Kush i ka pronat? Hajdutet? Kush jane hajdutet?

K’to jane vetem disa pike qe permend edhe Z. Merlika ne vend qe te tregoj se sot Shqiperia nuk eshte ne demokraci per deri sa po drejtohet nga kulesherit e komunisteve duke perfshire Nanon dhe Berishen bashke. Por Berisha i ka thirrur mendjes pasi u ben mashtrime edhe ndaj tij, prandaj mund te them se Berisha eshte me e pakta e se keqes (megjithate as Berishen nuk dua ta mbroj pavaresisht se smund ta ve kurre ne rangun e Nanos).

Brari, mendoj qe se cili nga ne duhet te mendohemi mire se cfare do te thot te jetosh ne Demokraci te Vertete. Dhe mbasi ta kemi menduar kete mire, vetem atehere mund te lufetojm per nje demokraci te tille duke filluar nga heqja e komunisteve qe vazhdojn te kene fuqine dhe me pas duke sjell mbrapsh ata njerez qe kan emigruar per nje jete me te mire. Fjalet e Z. Merlika me bejn mua personalisht ti mendoj te tera keto gjera (dhe ndoshta me shume), shpresoj te kete te njejten influence mbi lexuesit e tjere.

Gjithe te mirat.

[shkodra13]

Ju lutem mos dilni prej temes. Per Stafen, Hazbiun, Ballukun etj. e luften brenda "llojit" mund te hapen tema tjera.

Frazat e Alise prej komentit te Merlikes dallohen qarte prej perdorimit te thojzave.

[Fjala e drejte]

Ky shkrim nuk ka te beje me bindjet e mia personale por thjesht nje informacion qe mund tiu duhet une epashe live emisionin dhe mu duk shume interesant.

Liljana Hoxha, gruaja e Sokolit, djalit të vogël të Enver Hoxhës, rrëfen për emisionin “Zonë e Lirë” të Arjan Çanit, kontradiktat e saj me vjehrrën
“Kombinacionet e Nexhmije Hoxhës dhe Ramiz Alisë për të më eleminuar”
vijon nga numri i kaluar <2.htm>


Liljana Hoxha, bashkëshortja e djalit të vogël të Enver Hoxhës, Sokolit, ka kthyer në skenë debatin e saj me vjehrrën Nexhmijen. Në një intervistë të gjatë të dhënë për televizionin Arbëria, emisionin “Zonë e Lirë” të gazetarit të mirënjohur Arjan Çani, ajo tregoi të gjitha të fshehtat e familjes Hoxha. Gazeta “Panorama” merr përsipër ta botojë të plotë intervistën e Liljanës, 53-vjeçarjes që për herë të parë flet hapur për mosmarrëveshjet e saj me Nexhmije Hoxhën. Ajo shpjegoi se me njohjen e Sokol Hoxhës, djalit të Enverit, nisin dhe vështirësitë.
Ajo do ta kishte të vështirë jetesën me një rreth shoqëror që nuk i përkiste atij të sajit. Liljana nuk harroi të përmendte edhe ndërhyrjet e vazhdueshme në jetën e saj nga Nexhmija, e cila sipas saj, nuk e ka pranuar asnjëherë atë si nusen e djalit. Ajo mendon se mosmarrëveshjet janë thelluar pasi kjo nuse u prishi planin që kishte familja, pa dijeninë e Enverit, ta martonte Sokolin me një mbesë të Vito Kapos. Ardhja e nuses tjetër të familjes Hoxha, Teutës, mbesës së Ramiz Alisë, do t´i shtonte vështirësitë e bashkëjetesës së saj me atë familje. Këtë herë Liljana, gruaja shpjegon se si nuk e lejuan të ikte nga blloku vetëm pas rreth katër vjetësh martesë, se prishej plani i familjes. Si Enveri nuk dinte gjë për ato që ndodhnin në familje dhe hipokrizia e të tjerëve në prezencë të tij me Liljanën. Kur e realizoi largimin prej andej dhe përse Nexhmija, tashmë kishte ndryshuar mendje, pra ajo s´ishte dakord. Kombinacionet e Nexhmijes dhe Ramizit për ta eleminuar. Emigrimi në Kanada dhe ku mbështetet gruaja e djalit të Enverit për ta deklaruar një gjë të tillë. Si e quajtën të çmendur dhe e kuruan me ilaçe vetëm pse donte Nexhmija. Cili është mendimi i saj për Ramiz Alinë dhe ku gaboi ky i fundit në ndërrimin e sistemeve. Çfarë tha në fund të emisionit Liljana dhe përse e falënderon bashkëshortin, i cili edhe pse i kishte mundësitë ta linte “në baltë” i qëndroi në krah dhe i kaluan së bashku të gjitha vështirësitë. Për më tepër lexoni në vijim pjesën e dytë të intervistës së Liljana Hoxhës.
Nga viti 1990 deri tani, ju nuk keni pasur mundësi që të punoni dhe jeni përballur edhe me vështirësi ekonomike që ju janë dashur t’i përballoni. Madje, u larguat nga blloku dhe shkuat në shtëpinë e prindërve të tu....
Pasi dhashë dorëheqjen si nëndrejtoreshë e ATSH i them familjes se ne duhet të iknim sa më parë që të gjithë
Nexhmija u gëzua për këtë?
Në atë kohë jo. Unë duhet të rrija se prishja planin e familjes. Nexhmija ka dashur të ikja më përpara dhe nuk u realizua se nuk më ka lënë Sokoli. Kjo ka ndodhur herët, madje dy tri vjet pas martesës. Më kujtohet se për këtë, Nexhmija jo vetëm që ishte dakord, por ajo madje ma propozon kokë më kokë largimin, gjë që nuk do ta bënte kurrë në sy të Enver Hoxhës dhe unë kisha dëshirë ta bëja këtë gjë, por nuk pranoi Sokoli që të largoheshim nga babai i tij, i cili ishte i lidhur shumë me të gjithë fëmijët, dhe të mitë, por sidomos me Valbonën. Enveri nuk jetonte dot pa e pasur herë pas here Valbonën, vajzën time, pranë.
Si mendoni tani pas kaq vitesh për atë që ndodhi brenda Nexhmijes. A mund të më thoni se pse vjehrra juaj nuk ju ka pranuar asnjëherë, pra që kurrë u njohët me Sokolin?
Jo, nuk dua të bëj komente. Kam thënë se komente nuk do të desha të bëj asnjëherë. Nuk do ta bëja këtë as kur të flisja shtruar shtruar, as pas vdekjes siç e kisha menduar. Dua të flas për ato ç’ka di. Komentet do t’u a lë të tjerëve. Kjo për arsye se nuk dua të jem zëdhënëse e mendimit tim. Unë jam zëdhënëse e dëshmisë sime, dhe kjo dëshmi është si e të gjithë të tjerëve që dinë të japin për pjesën e tyre. Dëshmia ime është vetëm më brenda dhe në një funksion tjetër që jam sa e brendshme dhe e jashtme. E jashtme jam vetëm për përmbajtjen time natyrale. Mendoja se në shtëpinë e Enver Hoxhës nuk do të gjeja ambientin ku jam rritur, ambientin e dlirë të virtytshëm. Në këtë familje ku shkova kishte dy ambjente, siç jam rritur, vetëm në sy të Enverit, dhe pas krahëve të tij, gjendesha në një ambjent tjetër që të merrte frymën.

Ndihesh e terrorizuar psikologjikisht?


Arrij të ndjehem edhe e terrorizuar se kështu rrodhën ngjarjet. Unë nuk dua të them asnjë gjë konkrete dhe s’dua të them bile, vetëm se gradualisht kuptova se çdo gjë që ndodhte, bëhej me dijeninë e Nexhmije Hoxhës. Kjo është dëshmi dhe jo interpretim. As mos ma kërkoni një gjë të tillë.
A arritët ta kërkonit në atë kohë ndihmën konkrete të Enverit?
Jo, absolutisht jo. Dhe po të kisha nevojë nuk do ta bëja një gjë të tillë. E kisha të ndaluar këtë, pasi nuk duhej t’i hapja problem dhe nuk mund ta rrëzoja unë vetë atë, kur e shikoja si sytë e ballit shëndetin e tij. Në vitin 1986, i kam thënë Nexhmije Hoxhës, se pse s’më la të flisja me Enverin, i cili së fundi vdiq që vdiq. I përmenda se ajo e kishte fajin për gjithçka, se u binda që ajo e kishte fajin dhe se pas vdekjes së Enverit gjendja u bë traumatike, u bë e pajetueshme, revanshiste. Ato që çfarë kam me Nexhmijen, Teutën janë vetëm alibitë e tyre se unë nuk kam asgjë me to.


Çfarë kanë ato me ty?

Pyetjet e të tjerëve, aluzionet e tyre, bëhen për ta banalizuar këtë. Unë nuk kam asgjë dhe kësaj pyetje do t´i përgjigjem patjetër, por mendoj se nuk ka këtu problem në raport me Nexhmijen, apo me Teutën, këtu ishte raporti me gjithë familjen, një gjë e organizuar, një gjë komplet e kundërt me jetën.
A mendoni Liljana se ndoshta ekzagjeroni edhe vetë ju kur u riktheheni këtyre problemeve?
E di, e i kam menduar të gjitha këto. Për ekzagjerimet, them se kështu ky problem duket sot. E di që mund të jem edhe subjekive, apo e çmendur, do të flas ndaj dhe pranoj që jam edhe e çmendur. Konsiderohem kështu nga Nexhmija, Ramiz Alia, Isuf Kalo, edhe nga pasuesit e tyre, apo mediat, që mbrojnë interesat e tyre. Kështu, që unë jo vetëm ekzagjeroj, por pranoj të jem dhe e çmendur, s’ka gjë. Puna është se duhen parë në janë të vërteta këto që them apo jo. Që jam e çmendur s’ka problem unë bashkëjetoj shumë mirë me idenë që jam e çmendur, se fakti që jam e çmendur ma lehtëson jetën, më lehtëson ndjenjën e përgjegjësisë që kam, për të gjithë aksionet e mia, individualë për veten time dhe përgjegjësinë që kam ndaj shoqërisë. Them se unë jam përgjegjëse ndaj shoqërisë, për faktin që jam kristjane dhe për atë që kam qenë komuniste e ndershme. Unë nuk e di se sa komuniste kam qenë. Kam menduar se të gjithë e duam komunizmin dhe nuk e dija që nuk e donin atë të tjerët. Nuk e dija që ata që i këndonin nuk e donin dhe ishin farsë, nuk e dija por e kam kuptuar vonë këtë.
Ç’lidhje ka kjo që sapo thatë me Nexhmijen?
Në marrëdhëniet me Nexhmijen, kjo ka të bëjë me atë që Nexhmije Hoxha dhe Ramiz Alia, nuk ishin komunistë siç ishin babai im, nëna ime, unë që sado e re dhe tolerate që isha e besoja, as sa Enver Hoxha dhe komunistët e thjeshtë shqiptarë.

Ramizi dhe Nexhmija thatë apo jo?

Ramizi, Nexhmija dhe kushdo tjetër që është pas tyre.
Përmendët edhe Isuf Kalon…
Natyrisht edhe ai është vegël e të tjerëve. Do të përmendim edhe më gjatë bisedës
Ata ju kanë akuzuar për të çmendur. Përse ndodhte kjo. Çfarë rreziku përbëje ti për ata që të akuzonin?
Rreziku ka të bëjë me atë, që unë ju kam prishur aleanca. Ashtu siç u martuan Iliri në vend të vajzës së Ramiz Alisë të cilën ai frekuentonte apo edhe dilnin, se unë atë kam gjetur kur kam vajtur për herë të parë te Sokoli. Unë kam njohur Ilirin me Zanën, kur kam shkuar për herë të parë në atë shtëpi. Unë nga jashtë u ambjentova me atë lidhje dhe kisha respekt për atë vajzë se është vajzë e mençur. Nuk ndodhi ashtu, pra papritur Iliri fejohet me Teutën. Pra, Ramizi nuk i dha dot vajzën Ilirit, pra djalit të Enverit, se nuk ishin të udhës që të martoheshin fëmijët e anëtarëve të Byrosë, pikërisht për të evituar ndonjë komplikim më vonë, por i dha mbesën. Normal, ishte vajzë e bukur, qoftë i lumtur Iliri dhe kaq.
Për ju Teuta ishte thjesht një vajzë e bukur, nuk kishte ndonjë gjë tjetër që ta meritonte Iliri?
Për mua Teuta ishte thjesht një vajzë e bukur. Fillimisht ishte një vajzë e urtë. Dukej e urtë.
Pse më pas ç’ndodhi?
Nuk mund të futem në këto gjëra, po dua të them vetëm këtë. Për raportet familje, Teuta them se o është më e zgjuar familja, o është më e humbur ajo. Unë këtë nuk e di, por familja u fsheh mbrapa meskinitetit të saj, që ishte më e paskrupullt në egoizmat, sulmet, cinizmat, xhelozitë, në një obsesion që kishin ndaj meje si flisja, si qeshja, ku isha, si reagoja, si haja e të tjera e të tjera.
Mendoni se problemi ka ekzistuar vetëm e vetëm se Teuta ishte mbesa e Ramizit, ndërsa ju erdhët nga jashtë bllokut?
Jo vetëm kjo, por i prisha dhe një lidhje tjetër Nexhmije Hoxhës, e them për të, pasi Enver Hoxha nuk e ka pasur idenë për këtë gjë, që Sokoli të martohej me një mbesë të Vito Kapos.
Bashkëshorti juaj aktual do të kishte dikë tjetër në vendin tënd…
Bashkëshorti im më zgjodhi mua, por nëse nuk do të ndodhte kjo, do të kishte një mbesë të Vito Kapos sot për grua dhe familja do të ishte rahat. Kështu, mendoj se më të vërtetë iu kam bërë shumë keq. Kjo është arsye principiale.
Ju sapo deklaruat se nëse nuk do të ishit ju, bashkëshorti juaj do të ishte tashmë me një mbesë të Vito Kapos, gjë që nuk ndodhi…
Nuk ndodhi se dashuroi fatkeqësisht një si unë, fatkeqësisht them për familjen.
Përse e thoni për familjen?
E them për familjen e tij. Pra, mori një vajzë të papërshtatshme dhe për më tepër pastaj nga karakteri, pasi tek e njohën ishte gjithnjë e më e rrezikshme. Prandaj, duhet të fillonte edhe mjekimi.
Aty nga viti 1977, pra vetëm pas pak viteve jetesë në bllok ju filloni të merrni një mjekim….
E them që ky ishte një mjekim krejtësisht aksidental. Sot është shumë e vështirë t’i shpjegosh gjërat sipas logjikës së njerëzve, të cilët janë kaq të lirë, e kaq shumë e shijojnë atë qetësinë e tyre sa nuk duan t’ia dinë për atë se çfarë thonë të tjerët, apo ndodh rrotull tyre, sa unë e kuptoj se jam krej e sfazuar, me logjikën e sotme. Me logjikën e atëhershme dhe me logjikën e njerëzve si unë, them për njerëzit në familje, do t’u lutesha të gjithë atyre që më dëgjojnë të ndiejnë siç jam ndier unë dhe jo të më japin të drejtë apo diçka tjetër. Mjekimi im filloi në kohën kur unë nuk pranova se ndihesha e palumtur, këtë e thotë edhe Pol Miljez, mik i Enver Hoxhës se karaktere si unë nuk mund të jetonin nën çatinë e asaj familjeje. Unë këtë gjë nuk e pranoja dot, pasi nuk mund të ballafaqohesha me idenë që isha e palumtur, pra e fsheha këtë fakt dhe thashë s’ka se si. Nejse, ato janë mënyrat e Isuf Kalos, të cilit i besoja shumë në atë kohë dhe marrim një mjekim përkohësisht sa për të thënë se filloi mjekim Liljana nuk vajti kot dhe ka diçka të vogël, që është e lodhur e pagjumë….
Në fakt nuk ju vendosën ndonjë diagnozë konkrete…
Absolutisht jo. Kam vajtur te mjeku që duhet të më mjekonte dhe pyeti që më pyeti nëse kisha dëshirë të vrisja veten. Unë kam shqyer sytë nga habia në këtë moment dhe njëkohësisht nga dhunimi që më bëri, pra më fyeu.
Këtë e tha Miljezi?
Jo, jo. Mjeku francez. Miljezi tha se nuk isha e sëmurë, por kisha nevojë të ndërroja ambient. Në vizitë më shpuri Isuf Kalo me Nexhmijen, e cila më tha se duhet t’i pija barnat që ai më dha, për të mos hapur probleme. Pasi i kisha pirë një muaj ilaçet nisa të thosha se për çfarë po i pija ato dhe përse duhet t’i pija. Pirja e ilaçeve ishte një gjë e detyruar, unë ju besoja atëherë. Në këtë kohë e falënderoj edhe Sokolin për ndihmën që më ka dhënë dhe në rastin konkret kur më thoshte se duhet t’i pija barnat se nuk më ndiqte dot, ngaqë unë isha shumë reaktive, vigjilente dhe shumë e devotshme. Reaktive isha për të thënë se kjo gjë nuk ishte kështu apo ashtu dhe përse këto nuk i di Enver Hoxha. E kështu vazhdon kjo histori. Vetë mjekimi ishte një privilegj më vete për bllokun, për të cilin është folur shumë, por në të vërtetë ai është realizuar në mënyrë krejt jo profesionale dhe siç e mora vesh më vonë, pas viteve 90-të, kur më thanë se ç´duhet të bëja me shëndetin tim.

Në vitin 2000 ju keni shkuar në Kanada apo jo?


Në Kanada shkova për tjetër gjë. Shkova atje, pasi na thanë se ndiqesha nga UDB-ja që kërkonte të më viste. Informacionin na e dhanë persona me shumë kredibilitet. Na thanë dhe për shumë atentate të cilët na kishin ndodhur dhe në Bullgari gjatë vitit të ri, ku na shoqëronte një shoqja ime shumë e afërt. Kam shumë historira të tilla, të cilat nuk mund të thuhen këtu. Ata na thanë edhe disa gjëra që lidheshin me incidente që na kishin ndodhur dhe pas verifikimit, ku rezultoi se ishte kështu, vendosëm të shkonim në Kanada. Më pas po këta na njoftuan edhe për ato që na kishin ndodhur në Kanada.

Mos ishte një kurth Kanadaja?

Them se po. Pasi më kanë bërë kërcënime dhe atentat këtu në Shqipëri, pas botimit të shkrimit në një revistë me titull “Mjekët e vdiqën Enverin”, që kjo nuk qe deklarata ime, por e drejtuesit të revistës, Kanadaja ishte një kurth. Unë atëherë thashë se po shkoja atje, për të shpëtuar jetën dhe ndërkaq po bëj dhe dokumentat dhe të çlirohem të iki njëherë e përgjithnjë nga problemet. Atje, kuptova se këta që më kishin informuar për gjithçka dhe më kishin bindur që të shkoja atje për të më vrarë, turpëruar, thashethemet kishin dalë. Atje, kisha lloj lloj provokimesh, e pervesitetesh, bile donin dhe të më martonin, por nuk ia arritën të më poshtëronin. Filluan të thoshin se unë atje jetoja vetëm, ndërkohë u isha futur dhe procedurave të bashkimit familjar, që të vinte dhe im shoq Sokoli, por siç e pashë dhe mësova më ishin bllokuar procedurat. Kur e kuptova, u largova nga vendi ku banoja dhe u vendosa në një zonë frankofone, ku e kontrolloja vetë procesin e dokumentacionit. Bindem se vajtja në Kanada jo vetëm ishte kurth nga këta persona, por ishte qëllimi që të mbetesha në Kanada, nga biseda që kam bërë me Nexhmije Hoxhën, braktisa gjithçka dhe jam kthyer e bindur se kuptova se isha treguar naïve dhe se më kishin dërguar në Kanada. Te këta njerëz që kam ndenjur që unë u besoja dhe i dija miq, në dhomën e gjumit ku flija do të shikoja fotografinë e zonjës së shtëpisë me Nexhmije Hoxhën. Ika nga këta, pasi u binda për rolin e tyre. Më vonë kur vazhdojnë presionet e forma atentatesh për të më trembur, në Tiranë vazhdonin të punonin vazhdimit, duke i thënë Sokolit se kisha vdekur e të tjera gjëra. Në këtë kohë vajza ishte shtatzënë dhe kisha vendosur që do t’i shkoja deri në fund asaj që kisha nisur. Kisha vështirësi të mëdha në atë kohë aq sa e quaja veten të aziluar. Më në fund i kërkoj ndihmë hapur Nexhmije Hoxhës, duke i thënë se ato që po më ndodhnin mua më vijnë nga Ramiz Alia, iu luta që edhe po qe se nuk ndiente gjë për mua, të kujdesej për Sokolin dhe vajzën time, pra mbesën e saj, pasi ata po pësonin të njëjtin presion paralel me mua. Përgjigja e saj më dha të kuptoj se në Kanada isha e dërguar prej tyre dhe qëllimi ishte që të mbetesha atje. Pra të isha sa më larg, pasi ata i jepnin kohë vetes që diçka të më ndodhte. Të gjitha kurthet më janë bërë në Kandada dhe vetëm drogë nuk arritën të më futnin.

Ju thoni gjithë këto gjëra të rënda në ngarkim të personave.A keni menduar ndonjëherë të bëni denoncim?

E kam menduar ta bëj një gjë të tillë. Po më mundonte fakti se ku do ta bëja, te njerëzit e Ramiz Alisë.
Jo them ta bënit këtë në prokurori…
Denoncim për mua ka qenë ajo që kam bërë duke shkruar gradualisht ku kam kërkuar të marr përgjigje publike nga Nexhmija dhe Ramizi por kam gjetur çensurën dhe logjikat absurde të Fatos Lubonjës e kompani. Prandaj, unë nuk kam përse të bëj denoncim te Ramiz Alia, pasi mendoj se ky pushtet është i Ramiz Alisë. Ai është në prag të vdekjes thotë dikush, apo është në pleqëri të thellë apo kështu e ashtu, i kam pësuar të gjithë presionet aq sa Nexhmije Hoxha kur i kam thënë se nuk isha vetëm ,ajo më është përgjigjur se do të ma tregonte mirë fisin. Në të vërtetë unë nuk kisha babë e nënë, apo vëlla se më kishin vdekur, por nuk isha vetëm. Këtu te vëllai do të them një gjë shumë interesante. Ai ishte i vetmi njeri që më kuptonte se çfarë ndieja dhe ka qenë nga të vetmit njerëz të familjes kundër asaj që ndodhte me mua në strehën Hoxha dhe kundër Ramiz Alisë. Dhe unë e survejuar dhe me dosje siç isha pas vdekjes së Enverit në vitin 1985, kam folur më shpesh me tim vëlla. Por ajo që ndodhi me të ishte e dhimbshme, pasi sëmuret dhe pa qenë asnjëherë i tillë më parë, vdiq.


Cili është mendimi juaj për Ramiz Alinë?

Ramiz Alia është përjetësisht bashkëpunëtor i Enver Hoxhës, suksesori i tij, e të tjera me radhë. Është ai, që duhet të bënte demokracinë. Është ai, që thoshin se ishte Gorbaçovi i Shqipërisë, por nuk është ashtu, pasi ky i fundit e solli shumë butë dhe me mendim shumë logjik, meqë sistemi socialist dështoi ekonomikisht duhej të dështonte edhe politikisht. Atëherë fillonin tw nisnin reformat ekonomike graduale, për të kaluar në ekonominë e tregut, natyrisht nën kontrollin e nomeklaturës komuniste që të ishte më e lehtë dhe pa pasoja. Duhet ta bënte Ramiz Alia këtë,por nuk e bëri. Pas vdekjes së Enverit, Enver Hoxhës,se nuk më pëlqen të flas kështu, ishte gjëja më normale që mund të bënte Ramizi, por nuk e bëri. Ai bëri vetëm lodra ndryshimesh, liberalizimesh dhe nga ana tjetër e sabotoi edhe më keq ekononimë e Shqipërisë dhe trashgiminë ekonomike që kishte lënë Enver Hoxha. Ramiza Alia preu rrugën e Shtrausit. Këtë e them pasi Enver Hoxha kur mbeti vetëm, pra i izoluar, dha sinjalet për hapje ndaj perëndimit, siç thotë dhe Andreoti, dhe për liberalizim të ortodoksisë komuniste lidhur me të drejtat e individit. Enver Hoxha kishte thënë qartë që të bëheshin edhe lëshime në legjislacionin përkatës. Për mua nuk mund të kishte sukses çështja Shtraus, përderisa kishte kushtëzime të tilla si vendosja e besimit fetar në Shqipëri, por nuk mundej Ramiz Alia ta bënte një gjë të tillë. Ramiz Alia ishte ai, që hapi dyert e ambasadave që të ikin njerëzit në eksod, dhe kur i shikon që ikin gjithë këta bij nënash, që të dhimbseshin që iknin në atë mënyrë, Ramiz Alia i quan ata armiq të popullit. Ai hap kufijtë dhe vret njerëzit pabesisht, pra bën genocid. Ramiz Alia është ai, që solli pluralizmin, dhe mirë bëri që e bëri këtë, por nuk e bëri në atë logjikën që thamë por ndryshe, duke e bërë në një farë mënyre mbrapsht, e bëri duke i ngritur kultin Enver Hoxhës, kur ai duhet të asgjësonte dashurinë e njerëzve për Enverin. Kjo është gjëja më traumatike që ka bërë ai, pasi ka vrarë ndjenjën shqiptare, për këtë i kam thënë edhe Nexhmije Hoxhës dhe më është përgjigjur se nuk kishte se ç´më duhej të merresha me këtë punë.


Çfarë do të thoni së fundi?

Dua t´i them feleminderit shumë Sokolit, që më ka mbështetur në të gjitha ato që kemi kaluar. Natyrisht që ai edhe mund të më kishte lënë në baltë. Ai jo vetëm që nuk e bëri këtë, por më tha se edhe sikur të ishim ndarë me tentativat që ka bërë Nexhmije Hoxha, ai për çka them unë, do të dëshmonte siç dëshmon bashkë me mua. Dëshmon edhe pse ne jemi të paralajmëruar nga Enver Hoxha përpara se ai të vdiste edhe për rrezikun e jetës, edhe pse dyshimet që ai ka për ndodhitë e fundit dhe në lidhje me Ramiz Alinë.