Diktatura ne nje tjeter aspekt

[bamatat]

Nostaligjiket e diktatures sot jane vetem oficeret dhe civile qe vetem tu nuk kane ne koke, i tille eshte dhe ky i forumit tone.Nese mendohet se jane bere investime te medha, kushdo ketu duhet ti konvertoje ato me cilesine e jetes.
Shqiptaret, ne rradhe per dy kile mish ne muaj, per 1kg arra per vit te ri,per 10 kokrraveze ne muaj, per dy kallup sapune ne muaj,1/2kg vaj ulliri,qumesht ne rradhe qe ne oren 2 te nates dhe nuk dihet nese do te merrte,ne rradhe per patate, 2 kg molle u jepeshin famijeve te deshmoreve me 5 Maj,pasi pershendeteshe me komshiun te pyeste nese kishin ardhur groshet(1kg ne muaj).Kur martoheshe te jepnin 5 kg mish per dasmen me autorizim nga K keshillit te lagjes. Shumica e te rinjeve vishte kostumin e babait per dhender dhe ku ai ishte zbardhur, kthehej nga ana tjeter, te gjithe e uronin sa i bukur paska dale.Te rralle ishin ato qe kishin nje rradio deri ne vitet 70, ndersa per tv, lavatrice e frigorifer, ato u ndane me autroizim deri ne vitet 90 kur diktatura ngordhi.
Tellevizori nuk kishte grup UHF dhe kapte vetem stacionin e tiranes, beheshin perpjekje per stacione te huaja, por e kishe rriskun me vete.Ne ajer kishin vendose zhurmuse per ti penguar keto stacione, ne toke kishin spiunet e tipit Bamo.As llastik per breke nuk kishte.Ne telat e rrobave shikoje mbathje me arna dhe te tilla mbante dhe nje artiste e madhe shqiptare .....Vajzat shoqe vishnin robat e nejratjetres.WC ishin te tmerrshme allaturka dhe sherbenin dhe per te gatuar.Ne shume banesa banonin dy familje te ndryshme, ku njera kishte dhomen dhe tjetra kuzhinen dhe gatuanin ne te njeten banjo.Besomeni kjo ishte e tmerrshme.Malesori e minatori e perballonin te ftohtit me nje xhakete doku, shajakut i kishte humbe filli me kohe.E gjith popullsia punonte per nje ushqim fare ordiner, njelloj si ushqimi i ushtrise por i konvertuar ne lek.Ne fund te 15 diteshit, ose ishe borxh ose kapje barazimin.Cdo investim familjar behej me llotari te organizuara nga individe.Zot i madh po mos u merrni me te tille pjella ligesie.
Pra nese cilesia e jetes ishte zero ose nen zero, atehere dhe investimet ishin energji te harxhuara kot.Ne vitin 91 ministri i qeverise Alia deklaroi se kishte dhe 7 dite buke.Po ja qe budallenjte spaskan te mbaruar dhe ne shekullin XXI.

Ju erdhi hakut ju grekerve ai , pa leri llafet !

Mos e be dhe ti si puna e asaj shoqes ... qe me breket qe i kishin grisur dashnoret kerkonte te bente hije dhe te zinte diellin !

Nestiiiii nje fshat qe duket nuk do kallauz ! Prandaj kujdes frymen e partise ! Mos brockullisten kamunisten ! Se nje lloj "kamunisten" je dhe ti por ana e kundert e medaljes !

[PLAKU]

http://www.standard.al/index.php/dosier/index.1.html



Si e orkestroi Titoja Enver Hoxhën kundër Kosovës




Tradhtia ndaj Kosovës, partizanët shqiptarë u vunë në shërbim të jugosllavëve



Si u tradhtua Kosova nga komunistët shqiptarë dhe “Masakra e Tivarit”


Shqiptarja që u përndoq nga KGB-ja e Stalinit

Si u qëndis xhybja me ar për Nikita Hrushovin

http://www.standard.al/index.php/dosier/index.1.html

ta krahasosh demokracin amerikena me ate qeveri kriminale envero-stalinisto-titisto-kineze! cfare logjike i thone kesaj !!!! ne ato vite ne amerike kishte,ka pase krize por nuk kerahasohet lirai e individit me enverizmin, se paku amerikanet ishen te lire te shprehin pa kenaqesit. Njete si kohen e Mbretit Zog, vete e thuani se kishte protesta, pa pase liri si mune te protestosh, nejse ne kohen e dulles nuk kishte nevoje per protesta, i kishete populli tana te mirat ia kishte sigurua enveri ,partija ne krye 1 here me titon pastaj me stalinin pastaj me maucetungun e pastaj me vrasejen e njeri tjeterit.

Ne kohen e dulles shqypnia lulezonete se ashtu e deshi partija !

dhe si perfunedim mbase keti shkrimi, gjithecfare te thuhet ashet e teperet.

Darius
Deny Ignorance




Anëtarësuar: 25-04-2002
Vendndodhja: Agartha
Postime: 9,211
Ajo qe te acaron me shume kur lexon shkrimet ne kete teme nuk jane krimet qe jane bere se ato ka kohe qe tregohen e shkruhen. Po te acarojne deri ne terbim deklaratat e disave ketu ne forum per te mirat e atij sistemi, madje bejne dhe bilance progresi e vene pika mbi i se ca te mirash solli sistemi e si e zhvilloi jeten shqiptare. Dhente zoti qe brezat te cilet nuk i jetuan ato kohe makabre te nxjerrin mesim e te shohin historine sic ka qene ne te vertete e jo sic duan ta paraqesin disa pushta apo spekullime ish bllokmenesh e ndyresira te tjera qe fusin hundet here pas here neper tema te tilla.

[bamatat]

Ha ...ha...ha...

Po tregoj nje histori per patetiket politike !

Morri nje here njeri , per grua nje femer . Cfare ben ? - i tha shoku .- Nuk e di qe ajo ka shkuar me gjithe qytetin dhe eshte k.urve ? - Jooo ! - ia ktheu dhendri ngaqe i kishte rene ne koke per femren . - Ajo nuk eshte k.urve , eshte qeflije ! Ajo nuk ka marre asnje koker leku nga kushdo me te cilin ka shkuar !

Keshtu djali eshte kjo pune ! Stomaku bosh, nuk do t'ia di per "demokraci te lekut" apo per "demokraci popullore" apo per "Naltmadheni mbreterore" ! Stomaku pa buke , eshte thjesht tragjikisht , stomak pa buke !

Por ti dhe shume te tjere , me ngjani me ata injorante qe u shfrytezuan nga Partia e Punes , te cilet cuan ne zgrip cdo marredhenie njerezore , me patetizmin partiak ! Me aq sa une arrij te kuptoj nga situata e asaj kohe sepse mua '90 me gjeti 10 vjec ! Ju jeni aq injorante, sa jeni politik apo te politizuar dhe nuk jeni ne gjendje te ndani dashurine e verber per partine , nga dashuria per vendin tuaj !

Tragjikisht , kete mendje gjysmake vuan sot Shqiperia ! Rendet shoqerore qe ka kaluar shoqeria duhet doemos te shikohen me sy kritik qe t'i sherbejne te ardhmes dhe jo me urrejtje patologjike , qe con ne nihilizem dhe shkaterrim cdo gje qe kane ndertuar brezat e meparshem !

Pse ka qene kjo mendje injoranti te pazhvilluar , neve sot na mungojne Akropolat ne qytetet tona te lashta ! Per shkak te kesaj injorance te frikshme , jane rrafshuar perdhe cdo gje qe brezat e meparshem kane bere , nderkohe qe vetem vendet fqinje po te marresh , i kane akoma ne kembe godina mijra vjecare , apo ato qe kane ardhur vone ne keto troje edhe godina 800 vjecare !

Po sa te me kuptosh ti mua , atdheu yne i perbashket eshte bere hi ! Dhe zjarrvenesi je ti me shoket e tu , injorantet kolektive ! Edhe kete injorancen tende e shfrytezojne pikerisht ata qe nuk e kane dashur kurre kete vend , ku edhe ato "mbeturinat" e ish-qyteteve tona kane ardhe dhe i kane vjedhur ! Sot ti nuk ke asnje gje te shkruar para 1500-tes , kur dokumentet e huaja te 1300 -tes flasin per libra shqip te shkrojtur ! Dhe kjo eshte pasoje e paster e llojit tend te paditur !
Te huajt kane perdorur edhe ushtrine , por punen me te madhe shkaterruese e kane bere me duart e shqiptareve te llojit tend !

Keta jeni Juve , "pararoja" e b.ythes se kombit , qe bridhni me ura zjarri ne dore duke i vene flaken vendit , me urrejtje !

Por une prape nuk merzitem me ty , sepse e di qe je shqiptar , pavaresisht se injorant dhe keshtu prishe dhe do te prishesh jo vetem vendin tim por edhe te kalamanit tim !

Shoqerisht po ta them , po u acarove pi uthull ! Une mundet vetem te te afroj uthull te bere vete , bio ! Kaq mund te bej , si dhe te te bej verejtje miqesore , megjithese jam i bindur qe nuk arrin te kuptosh !

[Brari]

Panorama

-


Rrefimi i Alida Hiskut:

Unë, këngëtarja e akuzuar si pjesëtare e grupit armiqësor të Fiqirete Shehut

.
E enjte, 28 Tetor 2010 09:32

Rrëfimi i këngëtares së mirënjohur, për këtë moment kritik, përmbledh përjetimet e një rrugëtimi misterioz nga Konispoli i Sarandës te birucat e Brakës.
Pas një thirrjeje urgjente në vendin ku kryente stazhin e partisë, Alida Hisku përfundoi në bangot e të akuzuarit. Aty pastaj jeta e saj mori një trajektore krejt tjetër dhe artistja e famshme u shpall e padëshiruar për regjimin. Çfarë kishte ndodhur? Njerëzit si rëndom në të tilla raste, u jepnin rrugë hamendjeve, duke u përpjekur të deshifronin me mënyrën e vet ato pak zëra që depërtonin nga hekurat e qelisë. Fillimisht u fol se e penalizuan për interpretimin e këngëve të huaja. U aludua për një lidhje të fshehtë me grupin e Fiqirete Shehut. Kishte zëra se e goditën pas refuzimit të ofertës për t’u futur nuse në Bllok. Flitej se e kryqëzuan për ditarin ku mbante shënime. Pëshpëritej sakaq një histori rozë. Përkundër të gjitha këtyre, Alida Hisku rrëfen për herë të parë përjetimet e atyre ditëve, duke iu rikthyer çasteve dramatike të hetimeve të qershorit 1983, në birucat e Brakës...

Zonja Alida! Kreshentua e karrierës suaj artistike është ndërprerë në fillimin e viteve ‘80. Më pas jeni zhdukur papritur nga skena. Çfarë ndodhi?
Dita e rrëzimit absurd ishte 13 qershori i 83-shit. Sa herë e kujtoj më dridhet trupi. Krejt papritur më bënë objekt të organeve të sigurimit dhe pastaj...
Më konkretisht...
Sa kisha mbaruar studimet në shkollën e Partisë dhe siç ishte rregulli, kisha filluar stazhin në prodhim. Bashkë me një grup të vogël studentesh, ishim caktuar në kooperativën e Konispolit.
Mbrëmjeve, si zakonisht ulesha në dhomë dhe hidhja shënimet në ditar. Ishte kjo një praktikë qysh nga periudha e adoleshencës.
Shënimet personale i përjetoja si pjesë të çlirimit shpirtëror. Me kalimin e viteve ditari ishte bërë një mik i ngushtë në tërë kuptimin e fjalës. Aty sistemoja mendimet e mbresat e çastit, ashtu siç i ndjeja. Ky ritual për shoqet e dhomës (njëra nga Vlora e tjetra nga Rrësheni) shikohej me një lloj habie. Kërshëria arriti deri aty sa ma rrëmbyen fshehurazi dhe ia dorëzuan “kompetentit”. Pikërisht atë ditë mbushej një vit nga vdekja e mamasë. Shënimet e fundit që kisha hedhur aty i dedikoheshin kujtimeve të saj. Po ato shpirtzeza nuk donin t’ia dinin. “Vigjilenca” e tyre kishte dalluar në shënimet e mia agjitacion e propagandë kundër regjimit. Që këtej do niste rrebeshi i goditjes së beftë...
Në çfarë rrethanash i kishit kryer studimet në shkollën e Partisë?
Është një histori më vete mënyra si u regjistrova në shkollën e Partisë “Lenin”. Një histori që ka në qendër njohjen me Fiqirete Shehun. Ajo në një farë mënyre u bë shtysa e këtij shkollimi...
Pra, miqësia me Fiqirete Shehun ju krijoi mundësinë për t’u diplomuar si kuadër partie. Ku ishit njohur me të?
Në atë kohë, artistët në zë e ata që spikasnin, i ftonin në Bllok për të bërë muzikë në raste ditëlindjesh e festash të tjera, sipas shijeve të liderëve. Rasti kishte sjellë të shkoja dhe unë disa herë. Aty jam njohur me Fiqirete Shehun dhe familjen e saj. Kontaktet me të u mundova t’i shfrytëzoj për të gjetur ndonjë punë sipas preferencave të mia. Me qenë se më pëlqente muzika, jo vetëm se isha këngëtare, por edhe kisha filluar të studioja për të, synoja një vend në fushën e kulturës. Mirëpo koha ishte e tillë që nuk mund të emërohej askush në funksione të kësaj natyre, pa pasur teserën e Partisë dhe një shkollë të lartë politike. Ky si të thuash ishte shkaku që më futi në këtë rrugë...
Bekimi i gruas së kryeministrit...
Fillimisht e kisha konsumuar këtë me Fiqirete Shehun, në një gosti në shtëpinë e saj. Ajo më sqaroi procedurat e më pas më udhëzoi për to. I plotësova dokumentet e kërkuara dhe sipas rregullit, i dorëzova në drejtorinë e shkollës nëpërmjet Komitetit të Partisë së rajonit dhe atij të rrethit të Tiranës. Nuk vonoi dhe më njoftuan zyrtarisht për të filluar studimet. Kështu u futa në korpusin, që shkollohej si kuadër politik. Në periudhën e studimeve me Shehun jam takuar herë pas here...
Cilat ishin raportet me Fiqirete Shehun para se t’iu izolonin dhe si reagoi ajo në kohën kur ju penalizuan për të famshmin ditar?
Fiqirete Shehu, drejtoresha e shkollës së Partisë, në përgjithësi mbante marrëdhënie korrekte me studentët. Në pamje të jashtme dukej autoritare, por nuk shfaqej e tillë në kontaktet njerëzore. Në raport me të tjerët, unë flisja më lirshëm me të. Më jepte krahë njohja e hershme, por edhe ai pak emër që kisha bërë në skenë. Gjithsesi, konfidenca në asnjë rast nuk i kapërceu raportet profesor-student. Mirëpo jo kushdo i perceptonte të tilla. Fill pas vetëvrasjes së Mehmet Shehut, marrëdhëniet me Fiqireten u artikuluan me dashakeqësi, duke aluduar prapaskena të çuditshme, që as mund t’i mendoja kurrë. Në një mënyrë apo në një tjetër, orteku i ngjarjeve tronditëse ndaj familjes së kryeministrit, e shtriu frekuecën deri tek unë. Penalizimi për ditarin erdhi menjëherë pas arrestimit të Fiqiretes. Kështu që ajo nuk kishte si të reagonte. Fiqiretja pati fatin ta provonte para meje shtyrjen në greminë...
Në fillimin e viteve ‘80, në Tiranë qarkullonin zëra se Alida Hiskun e kryqëzuan se refuzoi një krushqi në Bllok...
Në atë kohë ishte e vështirë të gjeje të vërtetën. Akoma më e vështirë është sot e kësaj dite. Kjo tregon se nuk ka ndryshuar sistemi i qarkullimit të zërave keqdashës. Për t’i rënë shkurt, asgjë nuk ishte e vërtetë. Ishte shpifje, një thashethem i rëndomtë, i adresuar vetëm për të lënduar zemra njerëzish...
Ti rikthehemi edhe një herë momentit të ndalimit në policinë e Sarandës. Kush ua komunikoi urdhrin e arrestit?
Nuk e di si operohej në rastet e tjera me procedurën e arrestit, por mua asnjëherë nuk më komunikuan një urdhër të tillë. Pasditen e 13 qershorit 1983, njëri nga zyrtarët e shkollës më tha se dikush më kërkonte në qendër të Konispolit. Aty dy xhentillmenë më ftuan në xhipin e tyre dhe bashkë me ta shkuam në Sarandë. Pastaj nga Saranda drejt e në Tiranë, direkt e në qelitë e Brakës. Disa ditë, javë, e muaj aty...
Çfarë të pyetën gjatë ditëve që ishe në qelitë e Brakës dhe si u rrëfeve para hetuesve të sigurimit?
Kur të thërrisnin në polici nuk të qerasnin me kafe. Të nxirrnin një letër përpara e të urdhëronin ta firmosje, për të konfirmuar rrëfenjat e tyre. Në të kundërt, të hidhnin një batanije përsipër që mos t’i dalloje dhe fillonin formalitetet me shkelma brinjëve e në fytyrë. Në rastin tim përballja ishte e tmerrshme. Si tani e kam para syve tërbimin e hetuesit bastard. Sa vinte përballë, fillonte të njëjtin refren: Çfarë lidhje ke pasur me Fiqirete Shehun?...për këtë kemi fakte !! Sa herë keni shkuar në shtëpinë e kryeministrit??... për këtë kemi fakte !! Kush bën pjesë në grupin tuaj?....edhe për këtë kemi fakte.!! Kush është drejtuesi dhe si vepron rrjeti juaj?....! Nuk dija ç’tu thosha. Në thelb, unë këngëtarja e muzikës së lehtë akuzohesha si pjesëtare e grupit armiqësor të Mehmet Shehut. Çudia vetë! Hetuesit silleshin si përbindësha. Skërrmiteshin sikur kishin përballë një superkriminel. Çirreshin, bërtisnin e përgjigjeshin po vetë. Avazi i tyre vazhdonte për orë të tëra. Seancat maratonë riktheheshin pas mesnate. Nuk di sa vazhdoi kështu, pasi një çast humba ekuilibrin mendor dhe përfundova në psikiatri...


--------------------------------------------------------------------------------
Dhuratat e çmimeve

Alida Hisku është ndër këngëtaret e muzikës së lehtë, që ka marrë një sërë trofesh në festivalet kombëtare të RTSH. Njëherazi me to ka përfituar dhurata të ndryshme, të cilat i ruan edhe sot si relikë. I gjithë koleksioni i tyre përbëhet nga një termus kinez, një qyp bakri, një orë tavoline kineze, një stilograf, një pjatë druri me motive artistike dhe

Afrimi Imaj


< Para Tjetri >

komentet
+1 #8 Shkelqim 2010-10-29 12:47
Mjafton ky tregim i shkurter per te kuptuar thelbin cnjerezor dhe cmendurine e asaj diktature barbare.
Citoje 0 #7 v era 2010-10-29 11:11
E kujtoj me shume nostragji kohen kur Alida kendonte .Dhe me vjen shume keq qe ne momentin me te mire te karieres se saj ajo pesoi nje drame.I uroj jete te gjate asaj dhe femijeve te saj te mrekullushem Boston USA
Citoje 0 #6 lindita musaku 2010-10-29 10:47
Te gjithe methoshin se i ngjaja kengetares Alida Hisku,ne kohen kur ajo kendonte.Une ndjehesha aq krenare sa dhe aq e prekur kur i ndodhi kjo fatkeqesi.Ne njefare menyre u persekutova edhe une, sepse te gjithe e mbyllen gojen dhe nuk vazhdonin te deklarojne ngjajshmerine.Aliden e kujtoj me mall dhe me nje respekt te vecante.Nuk di pse nuk mu hoq asnjehere nga mendja fytyra dhe zeri i saj.Sot e nderojme te gjithe Aliden,por asnjehere nuk do ta kuptojme dhimbjen dhe pasionin e saj per muziken.Une isha e vogel atehere dhe mbresa qe kisha per Aliden ishte e vecante.Te uroj te ndryshojne per mire ditet e tjera qe po vijne.
Citoje 0 #5 hooker 2010-10-29 09:56
Historia personale e Alida Hiskut eshte emblematike e kohes se E. Hoxhes, kur egzistenca private shtypej e asgjesohej ne emer te interesave te ngushta te kastes, per te mbajtur ne kembe "a posteriori" analizen delirante te ashtuquajtur 'tabllo sinoptike', ku stigmatizohej M. Shehu si poliagjent e komplotist - delir qe vazhdon te ushqehet me pandershmeri edhe sot me shkrime e libra te Nexhmie Hoxhes & Co.
Citoje +1 #4 liljana shaho 2010-10-29 01:37
Alida ka qene dhe eshte nje kengetare e madhe per te gjithe ata qe e kan njohur dhe kujtohet me respekt nga te gjithe. ajo eshte nje njeri me zemer te arte dhe nuk meritonte asnje nga keto vuajtje. Le tju ver boje syte spiuneve drita verbuse e kesaj ylli. Te urroj gjithe te mira te kesaj bote Lida.
Citoje +1 #3 liljana shaho 2010-10-29 01:32
alida eshte jo vetem nje kengetare e madhe qe kujtohet me respekt nga te gjithe qe e kane njohur por dhe nje njeri me zemer te arte.ajo nuk i ka merituar gjithe ato vuajtje.le t'ju verboje syte spiuneve drita verbuse qe leshon ky yll tani.te urroj gjithe te mirat e kesaj bote lida.
Citoje +2 #2 dashamiri 2010-10-28 12:25
Kjo eshte nje histori tronditese qe e degjoj per here te pare. E kam ndekur kendetaren Hisku ne ditet me te mira te saj dhe cuditem se si perfundoi ne kete menyre. I uroj asaj gjithe te mirat ne pjesen e jetes qe i ka mbetur. Te vazhdoje te kendoje, sepse kenga do ta beje qe ta harroje te kaluaren.
Citoje +2 #1 Cen Durimmadhi 2010-10-28 12:03
Artikulli do kishte qene i plote me emrat e dy "shoqeve" labes dhe mirditores, jo per ndonnje gje por mendoj se e keqja duhet te tregohet me gisht, ka shume mundesi qe ato te dyja te kene bere karriere dhe sot banojne jo shum larg "bllokut" te ri.
Per Aiden cfare te shkruaj duket sikur koha ka pushuar nuk kalon per kete Diva te muzikes shqiptare, je unkie Aida!
Grüße aus Stuttgart

.

[PLAKU]

Kadare: Ramiz Alia, një fatkeqësi për Shqipërinë .
E premte, 29 Tetor 2010 11:33 . .Si i mbijetoi një shkrimtari i konsideruar “agjent” nën diktaturë dhe si i shpëtoi një gjendjeje të mundshme depresive.
Kanë kaluar pothuajse 20 vjet që nga rrëzimi i komunizmit. Në momentin kur Enver Hoxha vdiq, a kishit iluzion se Shqipëria do të hapej?
Po natyrisht. Si të gjithë. Mund të thuash se të gjithë kishin. Iluzioni është instiktiv. Kur ka një tirani të zgjatur, çdo vdekje e tiranit krijon iluzione në mënyrë të padiskutueshme. Sa më e egër të jetë tirania, sa më e gjatë të jetë ajo, aq më i fortë është iluzioni. Më tepër është i arsyeshëm se sa i paarsyeshëm, por mjafton dhe ai i paarsyeshmi për të krijuar atmosferë iluzive absolute.
Enver Hoxha e kishte shënjuar në një farë mase pasardhësin e tij, ishte Ramiz Alia, i cili në atë kohë e drejtonte shtetin de jure, por edhe de fakto. Ju e keni njohur Alinë edhe para vdekjes së Hoxhës, ç’mendimi kishit për të?
Mendimi për Ramiz Alinë ka qenë disi jo brenda klisheve të sistemit komunist. Ishte e rrallë për atë sistem, pasi zakonisht pasardhësi modelohej sipas diktatorit. I ngjan qoftë nga xhestet, nga fjalët, nga hija... Zgjidhet si i tillë, që të mos krijojë zhgënjimin e zbutjes. Për habi, Ramiz Alia nuk e jepte këtë peshë të diktatorit. Ishte një natyrë që të jepte përshtypjen që ishte i modelueshëm. Ishte më i butë se çdo diktator. Mund t’i thoshe gjëra, për të cilat mund të pendoheshe me vonë, të thoshe: Ku dreqin ia thashë këtë gjë.. Por në mënyrë të natyrshme nuk kishe frikë pse ia kishe thënë.
A ishte i hapur drejt Perëndimit, qoftë në biseda, qoftë mendërisht?
Jo. Më tepër ishte një hapje thjesht që vinte si mungesë karakteri ose një karakter i trajtueshëm, i përthyeshëm. Nuk ishte si rezultat i një bindjeje të tij të brendshme.
A mund të thuhet se Ramiz Alia ishte pasardhësi më “pozitiv”, nga ata që Enver Hoxha dukej se do të linte pas?
Po kështu dukej, sidomos në fillim. Ose ashtu përfytyrohej në mendjet e shumicës së shqiptarëve. Por në fakt, ai ishte një pasardhës i stilit të butë.
Çfarë do të thotë kjo?
Domethënë i stilit kinse të butë, por që si përfundim ishte e njëjta gjë.
A keni pasur raste të takoni dhe të flisni me Ramiz Alinë, pas viteve 90, për çështje delikate?
Po absolutisht. Me të mund t’i bëje bisedat, të vije në shtëpi e t’i thoshe gruas ose njeriut të afërt, që biseduam këtë dhe këtë dhe për çudi arritëm të bisedonim... Të linte gjithmonë një shpresë se diçka do të ndodhte. Por më vonë, shumë shpejt, vinte zhgënjimi, gjithmonë. Nuk ka ndodhur vetëm me mua, por edhe me të tjerë që më kanë treguar.
Pra, Ramiz Alia të priste mirë, por nuk reagonte?
Si duket, në atë çast ai kur ishte me ty, pësonte një lloj përshtatjeje. Ka natyra të tilla, që për arsye karakteriale, më shumë se sa bindjeje politike apo ideologjike, arrijnë një lloj përshtatjeje me ty. Dhe pastaj kjo përshtatje, dehje e çastit, venitej dhe i linte vendin një shterpësie të zakonshme të komunizmit.
Cili ka qenë momenti i parë, kur u zhgënjyet nga Ramiz Alia?
Zhgënjimet kanë qenë të herëpashershme. Por si të thuash, të durueshme. Ky sistem krijon brumin e njerëzve të veçantë, të cilët janë të pandreqshëm nga një pikëpamje. Mirëpo, njeriu ka gjithnjë prirjen të besojë se diçka do të thyhet, do të ndryshojë.
Po zhgënjimi final?
Zhgënjimi final ishte kur kam bërë dy takime me të, në fillim të vitit ‘90, ku i kam trajtuar probleme jashtëzakonisht delikate. Pak a shumë, ato që i kam shkruar dhe i kam botuar në letrën time dhe i kam trajtuar me gojë.
Ju vendosët ta takonit për t’i folur hapur?
Po, absolutisht. I kam folur hapur të gjitha problemet që kam shkruar në letër. Duke filluar nga ato më të rëndat e një diktature, siç është terrori. I kam folur hapur, se në vendin tonë kishte terror, vrasje, tortura, shkelje të ligjit, shkelje të të drejtave të njeriut, të gjitha...
A ishte e rëndë të trokisje tek diktatori dhe të vije gishtin mbi plagët e këtij regjimi?
Jo. Me të çuditërisht, në atë kohë, nuk ishte ndonjë guxim i madh, që të vendosje të shkoje e t’i thoshe ca gjëra. Shkova me gjakftohtësi. Madje ende sot në arkivat e mia kam shënimet, pyetjet që do t’i bëja, të dhjeta faqet me shënime dhe pikat që do të bisedoja me të. I kam menduar të gjitha me gjakftohtësi. Problemin e Stalinit, të marksizëm-leninizmit në shkallë botërore, problemin e fesë... Por kryesisht ishin problemet e shtrëngesës dhe të terrorit.
Cili ishte reagimi i tij?
Nuk mund të them se ishte fare i keq. Kishte rezerva, teksa thoshte se “jo po nuk është ashtu, ndoshta ke mungesë informimi, po kjo gjë ka filluar të korrigjohet”. Ishte relativisht pozitiv. Aq sa mund të ishte, nga një shef komunist. Por pas 3-4 javësh, vendosja t’ia shkruaj të gjitha ato që i thashë, sepse papritur fillova të dyshoj se nuk ishte ashtu siç e kisha menduar. Duke pritur me padurim shenjat e ndryshimit që ai dha të kuptohej se do të ndodhte, për habi shikoj se asgjë nuk po ndryshonte. Në letrën time ka së paku dhjetë emra që denoncohen, emra të rëndësishëm, duke përfshirë edhe anëtarë të Byrosë Politike, që praktikisht denoncohen si kriminelë. Lihet të kuptohet që po bëjnë krime, po torturojnë njerëz, po krijojnë vrasje në kufi, etj.
Reagimi i tij ishte i ndryshëm nga ai në zyrë?
Reagimi i tij ishte katastrofik. Përgjigjja ishte një shëmtirë morale, e papërfytyrueshme. Në çastin që kam marrë letrën e tij, i kam thënë sime shoqeje, Helenës, se ne duhet të iknim nga ky vend menjëherë, sepse këtu nuk ndryshonte asgjë. Unë doja të gjeja një tribunë për t’i thënë këto mendime. Pasi më dha përgjigjen, kuptova se ky njeri absolutisht është fatkeqësi e Shqipërisë. Për mundësitë që kishte dhe që ai nuk kreu asnjë prej tyre, e shndërruan në një fatkeqësi. Koha e tregoi më vonë, se ishte vërtet kështu. Dhe unë, që atë ditë që kam marrë përgjigjen e tij, kam pritur veç rastin të largohem, edhe për të folur haptazi për punët e Shqipërisë.
Ishte e pamundur që t’i thoshit në Shqipëri, publikisht?
E pamundur, absolutisht. Si mund të thoshe në Shqipëri, që shefin e sigurisë, me emër, Zylyftar Ramizi, e urrejnë gjithë shqiptarët, sepse torturon njerëz.
Ramiz Alia thotë se ju ka thirrur në një takim me intelektualët dhe ka kërkuar nga një mendim për pluralizmin politik...
Kjo është një nga gënjeshtrat më të mëdha që ka ndodhur në vitet 90’. Takimi me intelektualët ishte një farsë e gjitha. Si mendoni ju, se nuk do kisha guximin t’i thosha Ramiz Alisë dy fjalë për terrorizmin, kur i kisha shkruar gjithë ato të “zeza” në letër.
Përse ishte një farsë takimi me intelektualët?
Ishte ndërtuar i gjithi si një skenografi e keqe, për të hapur të nesërmen në të gjithë Tiranën që Ramiz Alia donte të liberalizonte vendin, ta demokratizonte, por medet, e penguan intelektualët dhe në radhë të parë shkrimtarët. Mund të mendohet në ndonjë vend, që një diktator, pak më i butë, por megjithatë një diktator, të kërkojë të liberalizojë vendin dhe të dalin shkrimtarët ta pengojnë?! Nuk ka bërë vaki ndonjëherë. Kjo ishte thelbi pse u organizua ky takim.
Pse nuk folët hapur në këtë takim, ndërkohë që e kishit bërë këtë në takimet vetëm për vetëm me të?
Sepse ai më dha mua një përgjigje paralajmëruese. Ai bëri një paralajmërim shumë të keq në atë mbledhje. Paralajmërim, të cilin e zhduku nga të gjitha dokumentet dhe që njerëzit, për turp të tyre, nuk kanë guximin ta thonë ende sot. Ai na tha se, përpara se të flisnim për pluralizmin do të na jepte një informacion: “Nga informacionet që ka shteti shqiptar, duhet të dini se nëpërmjet kësaj parulle, borgjezia ndërkombëtare me agjentët e saj në Shqipëri, do që të përmbysë pushtetin”. Kështu na quajti ne, që kishim ndërmend të flisnim. Ata që thonë se ishte konsultim i hapur, gënjejnë të gjithë. Po të shikoni, teksti im atje është pa kuptim. Teatër absurd. Ka 3-4 fraza të miat në atë dokument. Dy fraza, janë që: Unë nuk e di ç’do të thotë kjo fjalë!!. Ju mendoni se mund të përgjigjet ndonjë shkrimtar në këtë mënyrë? Dhe ai thoshte: Po si more nuk e dini se çfarë është pluralizmi!! Dhe them prapë se, “nuk e di si kuptohet këtu kjo fjalë, ju na quajtët ne agjentë”. Kisha 10 vjet që e dija se më quanin agjent. Fraza ime e tretë dhe e fundit ishte, se “ky diskutim është tepër i rënduar politikisht”. Ku është i rënduar ky diskutim politikisht? Aty nuk del asgjë. Diskutim i rënduar politikisht, do të thotë se ai bëri paralajmërime, se ata që flasin për pluralizmin, janë agjentë.
Bashkim Shehu, djali i Mehmet Shehut, në librin e tij “Vjeshta e ankthit”, deklaron se i ati i tij, Kryeministri Shehu, i kish thënë se ju ishit agjent i Perëndimit. A është pak paradoksale kjo situatë? Kryeministri ju quante agjent të Perëndimit, ju vazhdonit të botonit librat tuaj... Ç’ka ndodhur realisht? A është e vërtetë që Bashkim Shehu e ka bërë këtë bisedë me ju?
Është plotësisht e vërtetë. E ka shkruar në librin e tij “Vjeshta e ankthit”. Libri është botuar edhe në gjuhë të huaja. Është një dëshmi e jashtëzakonshme. Ka ardhur tek unë në shtator të vitit 1981 dhe më tha: Kam një bisedë të rëndësishme, që ti duhet ta dish patjetër, pasi nuk mund të fle i qetë po nuk ta thashë”. Dhe ma tha me dy fjalë: “Im atë, dje është grindur me mua dhe më ka thënë: Nuk do ta takosh më Ismail Kadarenë, sepse sipas mendimit tonë, ai është agjent i Perëndimit (ai ishte shkrimtar i ri dhe takohej me mua dhe më tregonte tekstet e tij)”. T’ju saktësoj diçka. Bashkim Shehu iku i tronditur dhe erdhi pas një ore prapë dhe më tha: Dua ta plotësoj atë që të thashë, sepse prapë nuk jam i qetë. Nuk është vetëm mendimi i tim eti, por këtë mendim ma tha dje, pasi ka dalë nga zyra e Enver Hoxhës.
Kjo ishte kambana që binte?
Sigurisht. Unë e kisha dëgjuar këtë gjë nga sigurimsat, nga këta idiotët e diktaturës, nga lloj-lloj njerëzish që kërcëllinin dhëmbët: Ah këta shkrimtarët, t’i kemi në dorë, pa jua rregullojmë neve! Njihej kjo gjë. E kam shkruar 20 vite përpara, se si perceptoheshin shkrimtarët dhe intelektualët nga njerëzit e sigurimit.
U trembët?
U paralizova, më tepër se u tremba për një moment. Por ngaqë e dija këtë gjë, çuditërisht, po të them që nuk u tremba, s’do të më besoje.. Askush nuk më beson. Nuk e di se çfarë ka qenë, por ka qenë më tepër një paralizë, si njeriu kur del nga një spital, ku merr vesh se ka një sëmundje të rëndë. Një njeri në një diktaturë, kur merr vesh që e shohin me sy të keq, sigurisht që ka pakënaqësi. Kur merr vesh që e shohin me një sy shumë të keq, sigurisht që ka një tronditje edhe më të madhe, dhe kur merr vesh se i bëjnë një akuzë kaq të rëndë, ai duhet të bjerë në depresion. Nuk kam rënë në depresion dhe kjo më jep të drejtën të them që ajo trembje ka qenë disi e ndërlikuar.
Në ç’kuptim e ndërlikuar?
Ky ishte verifikimi i diçkaje që e dija. Por e dija si një mendim i pjesës më vulgare të diktaturës, mendim i delenxhinjve, shërbëtorëve.
Në fakt nuk ishte kështu, ishte mendimi edhe i njerëzve më të rëndësishëm të regjimit?
Pra ishin kryesorët, që e kishin këtë mendim. Prapë mendova se ky mendim nuk mund të ishte i rastit, i tanishëm. Duhet të ishte disi i vjetër dhe instikti më tha që unë kam jetuar me këtë akuzë, me këtë sëmundje. Do të them tani diçka që mund të duket paradoksale. Sa më bëri keq në çast një lajm i tillë ashtu siç erdhi, aq edhe më ka bërë mirë. Sepse kuptova që në atë shtet, mund të jetoja edhe me atë akuzë supreme, që ishte paradoksi më i madh. Në mendjen e tyre isha shkrimtar, njëkohësisht agjent, por që të jem i sinqertë, nuk e besoja se ata e besonin këtë gjë. Po ata eksitonin veten. Do të ishte më mirë që të isha vërtet një agjent, sepse së paku do të isha i qetë, se jam një agjent që i shërbej diçkaje, se kam një mbrojtje të huaj, të burimit ndaj të cilit jam agjent. Kjo ishte më paradoksalja. Por nga ana tjetër, unë u mësova me këtë gjë. Kalonin muajt, kalonin vitet, botoja normalisht. Më e gëzueshme ishte për qenien time, që nuk rashë në depresion, por vazhdova që të shkruaja normalisht.
Cili është shpjegimi, magjia, që nuk u ndëshkuat dhe arritët të mbijetonit në diktaturë?
Nuk është kaq magjike, është dukuri shumë e njohur. Shkrimtarët tepër të njohur dënohen me shumë vështirësi. Sa dënohen me aq lehtësi disa herë, po kështu nuk dënohen me aq lehtësi sa mund të kujtohet. Po të shikojmë përvojën ruse, sovjetike, shkrimtarët janë dënuar në mënyrën më ekstreme, më të skajshme, flas për shkrimtarë të njohur, por është gjithashtu mbyllur syri për shkrimtarë po aq të njohur dhe po aq të rrezikshëm në mënyrë po të skajshme.
Nëse regjimi nuk reagoi ndaj jush, a tentoi t’ju joshte, t’ju jepte privilegje?
Privilegji edhe terrori shkojnë bashkë. Të gjithë shkrimtarët, artistët apo intelektualët e njohur, në një sistem tiran, në diktaturë, janë në një farë mënyre të privilegjuar. Ekzistojnë personalitete të njohur të privilegjuar, sepse ndodh që regjimi të ta presë çdo burim dhe ti të mos mundesh të kesh asnjë akses në njohje. Vogëlsia e Shqipërisë në këtë rast, e bënte pak të vështirë këtë gjë. Ishte një cilësi pozitive e vogëlsisë. Nuk ishte aq e lehtë që të mënjanoje një shkrimtar, artist apo filozof të njohur, gjë që ishte shumë e lehtë në vende si Rusia apo Kina. Pra ishte kjo gjë, që për sa kohë që botoje dhe shkruaje, ishe i privilegjuar në thelb dhe nuk mund të thoshe kurrë që ishe njeri i persekutuar, sepse persekutimi ishte kaq i egër dhe kaq i dukshëm në shtresat e tjera të popullsisë, sa fakti që kishe një publikim ishte një privilegj i madh.
Raportet tuaja kanë qenë problematike me një pjesë të regjimit apo dhe me vetë Enver Hoxhën?
Misteri ose magjia e mbijetesës në një regjim të tillë varet nga sunduesi kryesor dhe unë atë mbrojtje, po, e kam pasur.
Në arkivat e Sigurimit të Shtetit, dosja juaj figuronte si një nga më të trashat. E kishit vënë re që ndiqeshit?
Jo. Domethënë, e merrja me mend se duhej të ndiqesha. U mësova me këtë gjë. Me intuitë e dija. Si çdo shkrimtar i njohur, kisha qenë në Moskë. Kisha mësuar shumë sekrete të sistemit stalinist se bisedohej atje midis studentëve dhe kam mësuar shumë gjëra, si përgjoheshin shkrimtarët ditë e natë, megjithatë jetonin normalisht.
Qëllonte që dallonit ndonjë njeri që vinte t’ju nxirrte informacione apo vinte për t’ju provokuar?
Qëllonte, por për çudi nuk më shqetësonte shumë, për faktin që pak a shumë e dija dhe dyshoja. Ka pasur raste kur ndonjë njeri i Sigurimit më ka paralajmëruar. Pa më njohur fare, thjesht nga dashuria për letërsinë. Madje një herë më ka thënë edhe ditën kur do të vinte një spiun dhe se duhej të bëja kujdes, sepse kishte regjistrues.
A erdhi ai person? E njihnit?
Po, e njihja. Ishte një shkrimtar dhe isha i paralajmëruar për këtë. Mbaj mend edhe ditën. Ka qenë e mërkurë, tek “Flora”.
Dhe biseda rrodhi normalisht?
Po. Biseda është një histori shumë e ndërlikuar dhe në fund të fundit, një histori e bukur njerëzore. Ishte një nga shokët e mi më të mirë, një mik i vjetër shkolle dhe u trishtova shumë kur dëgjova që do të vinte ai. Por një ndjesi më thoshte që nuk ishte për keq kjo punë. Nuk do të dëmtonte.
Ai erdhi me porosi të regjistronte bisedën me ju?
Po, dhe unë e dija. Dhe pastaj komentet që i bëri bisedës sime, ishin që të më lehtësonte mua sa më shumë. Po, sepse unë s’mund të bëja me të një bisedë të ndryshme nga ato që kisha bërë dhjetëra herë.
Pra nuk ndryshuat rrjedhën e bisedës, pavarësisht se e dinit se ai kishte regjistrues?
Nuk është kaq e lehtë të shpjegohet, por e mendova se si duhet të sillem. Të sillesha në atë mënyrë që të isha i besueshëm. Thashë ca pakënaqësi të thjeshta. Ishin pakënaqësi që një shkrimtari i faleshin. Madje i quheshin “shyqyr që ka kaq e nuk ka më tepër”. Se pakënaqësinë supreme duhet ta kishe kundër Enver Hoxhës.
Gjë që ju nuk e bënit?
Jo. Kisha shumë kujdes.
Cilat kanë qenë raportet tuaja me bashkëshorten e Enver Hoxhës?
Shumë të ftohta. Ajo ka qenë mosbesuese, dihej ajo punë. Por kjo gjë nuk më shqetësonte.
Dhe gjatë viteve 1989-1990?
As më interesonte fare, sepse kisha një armiqësi pothuajse të hapur me të.
Ka pasur momente, kur ju e ndienit se mund të flisnit publikisht dhe të mos ndëshkoheshit?
Asnjëherë. Ende jo. Sepse në vitin 1990 ishin të dyja, dhe një lloj lirimi dhe një rrezikim nga një diktaturë në panik. Një diktaturë në panik është shumë e rrezikshme.
A ishit i konfrontuar me Sigurimin e Shtetit pas botimit të romanit “Thikat” dhe sulmet që i keni bërë në letrën e dorëzuar Ramiz Alisë? Kishit presione në atë kohë?
Jo. Nuk kam pasur ndonjë konfrontim të hapur asnjëherë. Ata më shmangeshin mua. Nuk mund të ankohem, s’kam pasur asnjë konfrontim direkt. Dhe në letrën time i shkruaj Ramiz Alisë se nuk kam ndonjë obsesion për policinë ose për zbulimin shqiptar. Por nga ana tjetër, që të jem i sinqertë, nuk kam ndonjë respekt, sepse ka 20 vjet që letrat e mia hapen.
Pas rrëzimit të Murit të Berlinit dhe ndryshimeve në Europën Lindore, ishit i sigurt se edhe në Shqipëri do të ndodhte ndryshimi?
Po, isha i sigurt.
A tentuat në atë kohë, që të dilnit publikisht dhe të krijonit një lloj disidence?
Ishte krejtësisht e pamundur. Nuk njoh asnjë që ka tentuar.
Po ju, do të kishit dëshirë ta bënit, apo ishit indiferent?
Natyra ime ka qenë e papërshtatshme për angazhime publike që duan vrull, kontakt publik me masa, me turma. Sepse në raste të tilla, që t’i hysh kësaj gjëje, duhet të përballesh me to. Ka qenë e huaj për mua. Kjo është vërtetuar kur kam pasur mundësinë të kem poste të tilla shumë të larta dhe me sinqeritetin më të madh i kam shmangur, refuzuar dhe nuk kam pasur asnjë grimcë pendimi. Pra kam vërtetuar se nuk e kam dashur asnjëherë këtë karrierë.
Në korrik të vitit 1990, më shumë se 5000 vetë u futën në ambasadat e huaja. Si e mbani mend këtë moment? Si e përjetuat?
E mbaj mend shumë mirë. Ishte një aksion i madh, pas të cilit, regjimit ishte shansi i fundit që i jepej për të bërë atë ndryshim që ishte pritur prej kohësh. Qëndrimi ndaj kësaj ngjarjeje të rëndësishme ishte nga më cinikët, më idiotët dhe nga më të egrit që mund të mendohet.
Një pjesë e intelektualëve të asaj kohe e dënuan gjestin e emigrantëve publikisht në Televizionin Publik Shqiptar. Midis zërave që qarkullonin, thuhej se edhe ju i keni quajtur si jashtëqitja e kombit...
Ishte një nga shpifjet më të ndyra të Sigurimit shqiptar, të partisë edhe të shtetit. Ishte kryekëput një gënjeshtër. Përkundrazi, në atë kohë, gjëja e parë që bëra kur kam shkuar në Francë, ishte mbrojtja e emigrantëve shqiptarë.
Ju thatë se me të marrë përgjigjen e Alisë, në maj të vitit 1990, vendosët të iknit nga Shqipëria. Kur e realizuat këtë plan?
Në rastin më të parë. Nuk do të kapërceja ndonjë mal apo ndonjë liqen, sigurisht do të prisja ndonjë ftesë nga botuesi im, nga dalja e librit tim në shtator. Prandaj, në atë mbledhjen e famshme të intelektualëve, ndërkaq kisha pasaportën në xhep, për të dalë jashtë dhe për të ikur. Gjendja ime shpirtërore ishte e kushtëzuar edhe nga kjo gjë. Me veten time i thosha Ramiz Alisë: Fol se shumë shpejt do të bisedojmë edhe për këtë gjë. Ishte fund i gushtit në atë kohë dhe ikja në shtator.
Si ju lejoi regjimi komunist që të largoheshit me gjithë familjen?
Ka qenë një lloj ndërlikimi i bërë me qëllim. Ftesën e kisha bashkë me time shoqe në promovimin e librit, ndërsa njëra nga vajzat kishte kohë që bënte një stazh në Francë. Gjithë puna ishte për vajzën e dytë. I lajmëruar nga vajza e madhe, botuesi erdhi vetëm për këtë gjë, të merrte vajzën e vogël si mysafire. Në atë kohë, përfitova nga një farë heqjeje vëmendjeje, sepse u hap lajmi se Ramiz Alia do të shkojë në Amerikë. Si të thuash, pati këtu një lloj shthurjeje të vigjilencës dhe vajza ime shkoi atje. E morën ata burrë e grua. U duk e besueshme kjo gjë, kështu që qëlluam atje të gjithë. Ne shkuam në shtator atje. Madje po hap një parantezë, nuk e kam përcjellë aspak Ramiz Alinë, siç thotë tani andej-këtej se “më përcolli Ismail Kadare në aeroport”. Unë kam qenë në Francë në atë kohë.
Ramiz Alia thotë se ju mban mend në aeroport, se ju ka dhënë dorën?
Bëhuni pak kurioz, shkoni e gjeni arkivat dhe po e patë fytyrën time atje... Kam qenë në Francë, në Paris. E them me përgjegjësi të plotë.
Vendimin për t’u larguar e keni marrë në 25-26 tetor, përse pritët një muaj e gjysmë?
Prita pikërisht nga udhëtimi i Ramiz Alisë në Amerikë. Nuk e besoja se ky udhëtim do të bëhej vërtet. Por kur e mësova që u bë, atëherë i thashë sime shoqeje, mos kishte ndodhur ndonjë mrekulli. Se përderisa Presidenti shqiptar shkon në Shtetet e Bashkuara, diçka që nuk e dimë mund të ketë ndodhur. Mendova se ndoshta ka ndodhur ndonjë zhvillim pozitiv jashtëzakonisht i fortë. Në fakt, ai ka qenë një udhëtim blof. Me sa di unë, nuk ka qenë fare udhëtim zyrtar. E kam marrë vesh nga diplomatët tanë në Paris, kur më treguan për të famshmen që paskam thënë një herë e u bë bujë, se e kanë shoqëruar shqiptarët e armatosur. Po, është e vërtetë. Jam revoltuar nga kjo gjë sepse e kuptova se ishte një udhëtim blof. Diplomatët më thanë se ishte sukses i madh vizita e Ramiz Alisë në Amerikë, se shkoi shumë mirë dhe e shoqëronin shqiptarë të armatosur. Nga kjo kuptova se ishte një bllof. Këtu rikonfirmova vendimin për të ikur, se në këtë vend nuk bëhet asgjë.



Blendi Fevziu

http://www.panorama.com.al/panorama/...mailkadare.jpg

I nerumi Brari, ky kadare,shkrimetari madhe po, se c'me del si i mjegullet pake!
Ndoshta se i pa vdekeshemi Bilall Xhaferri ka pase me shum ndikim ne vetedijen time se sa kadareja i viteve te lulezimit socialiset, smun i bie ne fije!

[PLAKU]

http://www.standard.al/index.php/dosier/index.1.html



Si e orkestroi Titoja Enver Hoxhën kundër Kosovës




Tradhtia ndaj Kosovës, partizanët shqiptarë u vunë në shërbim të jugosllavëve



Si u tradhtua Kosova nga komunistët shqiptarë dhe “Masakra e Tivarit”


Shqiptarja që u përndoq nga KGB-ja e Stalinit

Si u qëndis xhybja me ar për Nikita Hrushovin

http://www.standard.al/index.php/dosier/index.1.html

ta krahasosh demokracin amerikena me ate qeveri kriminale envero-stalinisto-titisto-kineze! cfare logjike i thone kesaj !!!! ne ato vite ne amerike kishte,ka pase krize por nuk kerahasohet lirai e individit me enverizmin, se paku amerikanet ishen te lire te shprehin pa kenaqesit. Njete si kohen e Mbretit Zog, vete e thuani se kishte protesta, pa pase liri si mune te protestosh, nejse ne kohen e dulles nuk kishte nevoje per protesta, i kishete populli tana te mirat ia kishte sigurua enveri ,partija ne krye 1 here me titon pastaj me stalinin pastaj me maucetungun e pastaj me vrasejen e njeri tjeterit.

Ne kohen e dulles shqypnia lulezonete se ashtu e deshi partija !

dhe si perfunedim mbase keti shkrimi, gjithecfare te thuhet ashet e teperet.

Darius
Deny Ignorance




Anëtarësuar: 25-04-2002
Vendndodhja: Agartha
Postime: 9,211
Ajo qe te acaron me shume kur lexon shkrimet ne kete teme nuk jane krimet qe jane bere se ato ka kohe qe tregohen e shkruhen. Po te acarojne deri ne terbim deklaratat e disave ketu ne forum per te mirat e atij sistemi, madje bejne dhe bilance progresi e vene pika mbi i se ca te mirash solli sistemi e si e zhvilloi jeten shqiptare. Dhente zoti qe brezat te cilet nuk i jetuan ato kohe makabre te nxjerrin mesim e te shohin historine sic ka qene ne te vertete e jo sic duan ta paraqesin disa pushta apo spekullime ish bllokmenesh e ndyresira te tjera qe fusin hundet here pas here neper tema te tilla.
Kjo ashet pergjigje per bomatat e dulles. vazhedojem per te bemat e stalinianenve titisto-enveriste e te arritunat socializmit plot me lule e gezime!


Enver_Hoxha_dhe_Marshalli_Josip_Broz_Tito_gjat___v izit__s_s___vetme_t___Hoxh__s_n___Jugosllavi__n___ 23_qershor___2_korrik_1946_674231188



Si e orkestroi Titoja Enver Hoxhën kundër Kosovës
Madhesia e germave: Tanush Kaso 28/10/2010 10:02:00
Jugosllavët nuk e patën të vështirë t’i fusnin shqiptarët në këtë rol, sepse punët në Shqipëri kishin ndryshuar në favor të tyre që në vitin 1943, pas Mukjes.


Kjo është historia e vërtetë, “kurrë e shkrueme”. Dhe është mirë që këtë kanë filluar ta njohin edhe disa nga bashkatdhetarët tanë të nderuar kosovarë, të cilët më parë e adhuronin pa masë udhëheqësin kryesor të PKSH-së, shqiptar-vrasësin më të madh të të gjitha kohërave, Enver Hoxhën. Natyrisht, asokohe ata e shikonin Hoxhën si një simbol të shtetit amë, pa e ditur se ç’prapaskena kishte përgatitur ai me sllavo-komunistët dhe ç’gjëma u kishte shkaktuar shqiptarëve, këtej dhe andej kufirit.

Njëri prej atyre vëllezërve kosovarë, është edhe atdhetari i shquar, z. Adem Demaçi, i cili vuajti për shumë vite me radhë në burgjet e Jugosllavisë, për kauzën e drejtë të kombit shqiptar. Ja sa qartë shprehet ai tani, në një intervistë të botuar në gazetën “Ndryshe”, dt. 25 maj 2007, për atë pjesë të historisë:

“Pyetje: Në dimrin e vitit 1944, në Kosovë e Metohi dhe në disa nga trojet e tjera të shtetit jugosllav, hynë brigadat partizane shqiptare. Si e gjykoni ju rolin e tyre, ka qenë pozitiv, apo negativ?

Adem Demaçi: Shikoni, kjo është dinakëria e madhe e Titos. Pas fitores mbi fashizmin, jugosllavët llogarisnin në Kosovë një kryengritje mbarëpopullore, që ndoshta nuk do të kishte të pushuar deri në çlirimin e plotë të saj. Këtë kryengritje nuk do ta kishin të lehtë ta shuanin, sidomos në Drenicë. Një problem tjetër i madh për ta ishte se do të komprometoheshin para botës, në se do të hynin në luftë të armatosur e të përgjakshme kundër kryengritësve shqiptarë. Bash në këtë moment të vështirë e delikat, Enver Hoxha i bëri Titos një shërbim të madh. Ai dërgoi këtu brigadat partizane shqiptare, të cilat luajtën rolin e ftohjes së ngjarjeve dhe zbutjes së gjakrave. Sapo hynë ato, në të gjitha hapësirat e Kosovës, në të gjitha organizimet ushtarake të saj, u përhap fjala: “Shpërndahuni, vllazën, se nuk luftojmë vllau me vllaun...” Ai ka qenë grushti më i madh kundër Kosovës, lëre se si është interpretuar më vonë nga historiografia e politizuar shqiptare. Jugosllavët nuk e patën të vështirë t’i fusnin shqiptarët në këtë rol, sepse punët në Shqipëri kishin ndryshuar në favor të tyre që në vitin 1943, pas Mukjes”.

Po kush ishin krerët e dy divizioneve shqiptare, që Enver Hoxha dërgoi në Jugosllavi (d.m.th. në Kosovë), me kërkesën e Josip Broz Titos? Mbi çfarë kriteresh ishin përzgjedhur komandantët dhe komisarët e atyre formacioneve luftarake, të cilat - sipas marrëveshjes së fshehtë - kaluan kufirin verior, në fillim të dhjetorit 1944, dhe u futën në Jugosllavi, ku qëndruan deri në fund të vitit 1945?

Divizioni i 5-të komandohej nga koloneli Rrahman Parllaku, me përvojë të gjatë lufte, sidomos në jug të Shqipërisë (po edhe në veri), ku kishte dhënë prova besnikërie si kryetar i njësitit gueril, që vepronte në Vlorë, për asgjësimin e atdhetarëve antikomunistë.

Komisar politik ishte koloneli Ramiz Alia, të cilin “e kishte kalitur Partia” qysh në moshë të re dhe që vinte “internacionalizmin proletar” mbi idealet kombëtare shqiptare, të cilat nuk i njihte fare, për shkak të prejardhjes së tij joshqiptare.

Komandant i Divizionit të 6-të ishte koloneli Gjin Marku, i njohur si njeri i kompromiseve, si me gjermanët në Berat, ashtu edhe me sllavët. E veçanta e këtij është se kur kosovarët keqtrajtoheshin dhe niseshin drejt Masakrës së Tivarit, ai bënte dashuri me një korriere të ushtrisë jugosllave, të cilën më pas do ta merrte për grua.

Komisar i këtij divizioni ishte për një kohë koloneli Njazi Islami dhe më pas koloneli Myzafer Spaho.



Divizioni i 5-të përbëhej nga këto brigada:

E 3-a, me komandant major Hulusi Spahiun dhe komisar major Shahin Rukën.

E 5-a, me komandant major Shefqet Peçin dhe komisar major Hito Çakon.

E 23-a, me komandant major Hamit Keçin dhe komisar major Xhavit Qesen.

E 24-a, me komandant major Ndreko Rinon dhe komisar major Ethem Gjinushin.



Divizioni i 6-të përbëhej nga këto brigada:

E 6-a, me komandant major Jaho Gjolikun dhe komisar major Xhule Çirakun.

E 7-a, me komandant major Musa Dacin dhe komisar major Qazim Kapisyzin.

E 8-a, me komandant major Feti Smokthinën dhe komisar major Rasim Bazon.

E 22-a, me komandant major Sali Verdhën dhe komisar major Nimet Ymerin.

Brigada e 25-të, me komandant major Veli Doçin (Nimanin) dhe komisar major Nuri Arapin, u nda midis dy divizioneve.

Brigadat përbëheshin nga kompanitë, që kishin komandantët dhe komisarët përkatës. Ishin edhe shtabet e brigadave dhe të batalioneve, të divizionit të 5-të e të 6-të, me kuadrot përkatëse.

Mbi të gjithë këta, ishte Shtabi i Përgjithshëm, që kryesohej nga koloneli Gjin Marku, i cili mbante lidhje të drejtpërdrejta me Enver Hoxhën dhe përgjigjej për të gjitha veprimet dhe mosveprimet e atyre forcave të armatosura.

Duke ndjekur rrugën e Divizionit të 6-të “Sulmues”, luftimet dhe ngjarjet e tjera, aq sa tregohen në pjesët e publikuara të “ditarit”, nuk mund të mos vihet re mosha tepër e re e mjaft prej të rënëve ndër luftime. Dhe natyrshëm vijnë pyetjet:

Kush i mobilizoi ata adoleshentë dhe i dërgoi nëpër atë dimër të llahtarit, që të luftonin në Jugosllavi? Kush i caktoi në vijën e parë të zjarrit, drejt vdekjes së sigurt, ata fëmijë? Përse komandanti Gjin Marku nuk tregoi kurrfarë kujdesi për ruajtjen e jetës së tyre? Përse u sakrifikuan ata djem dhe vajza shqiptare? Kush tjetër, përveç drejtuesve kryesorë të divizionit, duhet të përgjigjet për ato jetë rinore të humbura në dhe të huaj, për llogari të jugosllavëve?

Ky është një tjetër krim i kryer nga drejtuesit kryesorë të PKSH-së dhe të ushtrisë, të cilin nuk mund ta kalojë në heshtje historia e rishkruar.

Nuk ka zemër njerëzore që të mos preket, kur shikon ato fytyra fëminore, të pafajshme; kur lexon emrat dhe datëlindjet e atyre djemve dhe vajzave, që janë radhitur në fundin e atij ditari të përgjakur:

Seit Lesko Leskaj – Lindi më 1927 në fshatin Tatzat të Delvinës. Djalë i vetëm. Student i Liceut të Korçës. U vra në Mal të Zi, më 6 dhjetor 1944. (Pra: 1944-1927=17 vjeç).

Fanjo Thoma Çiçaku – Kjo vajzë lindi më 1928, në fshatin Leusë të Përmetit. U plagos rëndë në luftime, në Mal të Zi, në dhjetor 1944; dhe vdiq mbas disa ditësh. (1944-1928=16 vjeç).

Astrit Veip Selimi – Lindi më 1928, në fshatin Kalasë të Delvinës. Mbeti dëshmor në Bioçe të Malit të Zi, më 6 dhjetor 1944, në moshën 16-vjeçare.

Musa Tahir Abazi – Lindi më 1927, në fshatin Kuç të Kurveleshit. Ra dëshmor në Bioçe të Malit të Zi, më 6 dhjetor 1944, kur ishte vetëm 17 vjeç.

Qebir Feti Balilaj – Lindi më 1927, në fshatin Rexhin të Kurveleshit. Ra dëshmor në Akullnajën e Verushës, në Mal të Zi, më 17 dhjetor 1944, kur ishte 17 vjeç.

Jahja Namik Alite – Lindi më 1927, në qytetin e Gjirokastrës. Ra dëshmor në dhjetor të vitit 1944, në Akullnajën e Verushës, në Mal të Zi. Ishte 17 vjeç.

Boço Mero Caca – Lindi më 1927, në fshatin Bolenë të Kurveleshit. U vra në Mal të Zi, në dhjetor 1944, në moshën 17-vjeçare.

Riza Avdyl Hoxha – Lindi më 1928, në lagjen Palorto të Gjirokastrës. Ra dëshmor në malin Suhagora të Bosnjes, më 24 janar 1945, në moshën 16-17 vjeçare.

Boço Hamit Sinovarfi – Lindi më 1928, në fshatin Kuç të Kurveleshit. Ra dëshmor në malin Suhagora të Bosnjes, në janar 1945, kur ishte rreth 16-17 vjeç.

Niko Harilla Rrapo – Lindi më 1929, në Himarë. Ishte njëri nga vogëlushët e Brigadës së 6-të, që dallohej për zgjuarsi e trimëri. Ra dëshmor më 24 janar 1945, në afërsi të lumit Drin, në Jugosllavi, në moshën 15-16 vjeçare.

Koli Niko – Lindur në Vithkuq të Korçës, më 1927. Rënë dëshmor në Jugosllavi, më 20 janar 1945. Haki Plaku – Lindur në fshatin Galush të Peqinit, më 1927. Mbeti dëshmor në Jugosllavi, më 6 dhjetor 1944, në moshën 17-vjeçare.

Demir Milaqi – Lindur në fshatin Kokëlvorë të Shijakut, më 1929. Plagosur rëndë gjatë luftimeve në Jugosllavi dhe vdekur nga plagët, në vitin 1944, në moshën 15-vjeçare.

Kjo listë e dhimbshme është mjaft e gjatë dhe vazhdon me emrat e djemve dhe të vajzave shqiptare, të moshave 17, 18, 19 e 20-vjeçare, jeta e të cilëve u shua në dimrin e ashpër të viteve 1944-45, përtej kufijve shtetërorë të Shqipërisë, për llogari të sllavo-komunistëve të Titos e të Rankoviçit.

Shumë prej tyre nuk kanë arritur të bëjnë as një fotografi, në jetën e tyre të shkurtër e plot vuajtje. Disave nuk u dihet vendi dhe data e lindjes, po vetëm ajo e vdekjes.

Ky është një kapitull shumë i hidhur i historisë së popullit shqiptar, i cili nuk mund të mbyllet e të arkivohet pa u zbardhur mirë. Duhet të dalin njëherë e përgjithmonë në shesh fytyrat e atyre kriminelëve komunistë të Shqipërisë, të cilët në bashkëpunim të ngushtë me sllavët - armiqtë tanë shekullorë - shkaktuan aq shumë dëme njerëzore, materiale e morale, të pandreqshme, si tek ne ashtu edhe në Kosovë e ndër shqiptarët e Maqedonisë e të Malit të Zi.

Disa ish krerë të PKSH-së e të shtetit të diktaturës, të Sigurimit e të Ushtrisë, që ende rrojnë mes luksesh përrallore, duhet të japin llogari për të kaluarën e tyre kriminale.

Ata që nuk jetojnë, duhet të zbriten menjëherë nga altari i nderit, ku janë ngjitur padrejtësisht dhe të zhvishen nga titujt e lartë e dekoratat e pamerituara si “Hero Kombëtar”, “Nderi i Kombit” etj. Vendi i tyre është në koshin e plehrave të historisë.

[Nazionalist]

megjithese enveri & co kane meriatt e tyre ne instalimin e rregjimit, cfare mund te thuhet per shoqerine shqiptare te asaj kohe?

pse u nenshtruan?

duke mos e jetuar personalisht diktaturen, me intereson aspekti social, atmosfera, organizimi.

me pelqejne me shume pergjigjet jopolitike, objektive.

faleminderit.

shoqeria ka qene teper i zhvillum ne ate kohe sepse ka qene qeveria i zhvillum nga ana e shoqeris. nuk kane lejuar njerze te mbarum si puna e genta ismajlit ose noizy-it te shkojn ne televizjor tu fol per droge, marrdhenjet, dhe gjera te felliqur te tille.

tjeter gje eshte se ne ate kohe nuk kena pas ditur shume per pleherat te amerikes dhe te rusis dhe nuk e kena mbajtur mendjen tek atyre dhe pastaj i kena mbajt traditat tone dhe jo atyre.

Enver Hoxha ka pasur disa te mira dhe disa te keqija. Shkaterrimi eshte faj i Saliut dhe Fatosit bashk me Ramen dhe Sigurimin (pas-1992).

[bamatat]

Kujt po kerkon t'ju besh drite ? Qorrave ?


Eshte verbuar nga urrejtja patologjike dhe nga dashuria per Partine dhe cifligjet , Xhem Panxha !

Enveri ju morri token qe ju dha sulltani per sherbimet qe i bene Turqise ! Toka e Atdheut tone , nuk na qenka e atdheut por e Xhem Panxhes!

Prandaj bejne keshtu si gore , se sa e kishin vete , kjo toke mbeti djerre ! Dhe kur e morri Verua , ose populli ajo lulezoi !

Kaq e thjeshte eshte ! Prandaj mos u lodh kot !

[bamatat]

megjithese enveri & co kane meriatt e tyre ne instalimin e rregjimit, cfare mund te thuhet per shoqerine shqiptare te asaj kohe?

pse u nenshtruan?

duke mos e jetuar personalisht diktaturen, me intereson aspekti social, atmosfera, organizimi.

me pelqejne me shume pergjigjet jopolitike, objektive.

faleminderit.

Populli shqiptar nuk u nenshtrua , por erdhi ne pushtet !
Ushtria nacional clirimtare , ishte e perbere nga bijte e popullit , varfanjaket dhe kembezbathur . Ata qe ishin te pasur , ku hyn dhe gjyshi im , ishin nje pakice e papaerfillshme , ne rasport me nurmin e partizaneve .

Nuk e morri njeri me zor popullin ne lufte , por doli vete se shyqyr gjeti njerez organizatore qe ishin te interesuar per lirine e vendit . Dhe kete liri , nuk po e predikonin ne sallat moderne dhe me luks , por ne mal , me pushke ne dore ! Prandaj populli ju mbeti besnik , bashke me ta dhe dhe jeten per atdheun !

Ndersa pas clirimit , dihet qe shumica e popullit ishte i varfer . Lufta kishte sjelle shume deme por kishte sjelle edhe lidhje me te madhe udheheqesit e luftes se eshte e natyrshme . Kur tjetri nuk ve ne diskutim jeten per lirine e atdheut dhe te thote qe hajde se do ta ndertojme bashke , ku ka njeri ne bote qe nuk e beson ?

Pastaj , erdhi reforma agrare , ku tokat iu morren cifligareve filoturq dhe iu dhane fshatareve ! Shteti nuk i fali tregtaret qe ksihin bere para gjate luftes me kurverite me italianet dhe gjermanet . Ju vuri atyre tatimin e luftes ! Duke qene populli shume i varfer , deri ne esktrem , ke do te perkrahte , ata qe kishin bashkepunuar ekonomikisht me italienet dhe i perbuznin , apo Veron me shoke ? Pergjigja eshte thjeshte dhe logjike !

Pasaniket shqiptare , pjesa me e madhe , sepse pati qe u bashkuan edhe me luften , preferuan te bashkoheshin me pushtuesin sepse vetem tanket dhe armet e italianit dhe gjermanit , mundet t'ua mbronin pasurine , pronat dhe fitimet nga populli qe kishte dale ne mal , apo rrinte ne shtepi dhe ndihmonte ata te malit !

Per cfare nenshtrimi mund te flitet deri ketu ?

Keta "trimat" e medhenj , iken ne fund te luftes me anijet dhe makinat gjermane , disa dhe me te inglizit ! Por populli nuk ta fal tradhetine ! Ne e kemi te mete si popull kete , tradhetaret i lincojme ! Cfare t'i besh keshtu na ka rritur historia !

Kur erdhi koha e rindertimit , njerezit pane qe ata qe i udhehoqen , i organizuan perseri bashke dhe filluan te ndertonin ura , shtepi , shkolla etj etj , nderkohe qe pjesa tjeter kishte marre armen ne dore dhe rrinte maleve duke vrare mesuesit Ndrec Ndue Gjoka , grate Cuca e Maleve , apo rinine e hekurudhes Marta Tarazhi e Prenda tarazhi etj . etj.

Populli arriti te bente gjera qe nuk i kishte enderruar ndonjehere ! Pa te ndriconte shtepine me drite , te degjonte radio , te hante me mire , femijet te mos i vdisnin dhe te mos pillte me ne are etj. etj.

Cfare ka per nenshtrim ketu ! Kaq e thjeshte eshte !

Edhe keto brockullat anadollake qe thone keta kundershtaret e Enverit , nuk kane pse t'i thone ! Kjo sepse meshume se kushdo , vete keta e ndihmuan Enverin , duke bashkepunuar me pushtuesit , me pas duke vrare njerez te thjeshte si ata qe te thashe me siper , duke bashkepunu me te huajt etj etj . Dhe keto zullume keta i kane pohuar vete me gojen e tyre neper gjyqe .

E dine mire vete keta se sa egersisht jane sjelle me njerezit dhe shtetin shqiptar te asaj kohe , ku po te kihsin ne dore ndonje bombe atomike do t'ia hidhinin me kenaqesi ! Kaq mendjeshkurter jane !

Ne vend t'i bien kokes me grushte se ku e futen vehten dhe te kerkojne falje , dalin , po me ate mentalitetin turçeli ketu dhe na cajne dhe derrasat !

Kjo nuk do te thote se pati edhe shume shtremberime te politik berjes gjate kohes se Veros ! Por kjo kategori me siper , nuk ka dush qe e lan . Jo diktator t'i thone Veros , por cfare te duan t'i thone , kjo nuk ua lan nga historia m.utin qe i vune vehtes mbi koke .

Keshtu mikja ime , nuk ishte nenshtrim por bashkepunim ! Si Skenderbeu me ushtaret e tij !

Tjeter muhabet sa zgjati ky bashkepunim dhe si u modifikua me kalimin e kohes ! Kjo do analize me vehte !

Por nuk ka patur nenshtrim se , ne ushtri , ne zyra , ne sigurim , ne ndermarrje dhe ne kooperativa , ne hekurudha dhe hidrocentrale , populli punonte se kategoria e tregtareve kishin ikur me pushtuesin , pjesa tjeter u vra ne luften ne mal me ushtrine e Veros , pjesa tjeter u fut neper burgje se ishte armike e pushtetit te Veros dhe bashkepnonte me ata ne mal !

Kjo eshte e gjitha e thene popullorce !

Kur filloi nenshtrimi pastaj , erdhi edhe permbysja e Veros ! Por kjo eshte analize tjeter !

[PLAKU]

http://www.lajmishqip.com/wp-content...e-aeroport.jpg



Tradhtia ndaj Kosovës, partizanët shqiptarë u vunë në shërbim të jugosllavëve

Zgjati aqe sa i duheshte stalinit 1 liliput per ta perdore njete si qe e perdori tito kunder nacionalisteve Kosovar.
Kur ndegjon Komunistat te folin per tratheti, duhet me i mbylle syt me i nexan veshet me mbulu ftyren.