Shpërthen dhuna ndëretnike në Kosove

[Llapi]

PROTESTA E DËSHPËRIMIT




Shkruan : Akademik Rexhep Qosja


Më 17 dhe 18 mars në Kosovë u bë një protestë e madhe, në të cilën ishte i përmbajtur një dëshpërim i madh i qytetarëve, sidomos i të rinjve, për shumëçka dhe në të cilën u shpreh një revoltë ndaj shumëkujt.

Pas luftës, kjo ishte protesta e parë e fuqishme me shtrirje të njëkohshme në të gjithë Kosovën, në të cilën u shprehën qartë kërkesa politike. Në të vërtetë, kjo ishte protestë, në të cilën dëshpërimi për shumëçka dhe revolta ndaj shumëkujt u mbuluan me kërkesa politike.

Kjo ishte një protestë e madhe, e kuptueshme, por e çuar deri në fund edhe me veprime të pakuptueshme e të papranueshme. Të pakuptueshme, e të palejueshme, ishin sjelljet e dhunshme ndaj pjesëtarëve të KFOR-it, ndaj pjesëtarëve të UNMIK-ut, djegia e kishave dhe e shtëpive të serbëve dhe djegia e shtëpive të romëve në Vushtrri. Në qoftë se sjelljet çfarë u treguan ndaj pjesëtarëve të KFOR-it e të UNMIK-ut janë të papranueshme për arsye politike dhe morale, sepse edhe KFOR-i, edhe UNMIK-u drejtohen në thelb prej SHBA-ve dhe Bashkimit Evropian, domethënë prej vendeve që, krahas UÇK-së, kanë marrë pjesë në shpëtimin e popullit shqiptar të Kosovës prej krimit të shtetit serb, që e synonte zhdukjen e tij, djegia e kishave dhe e shtëpive të serbëve dhe e shtëpive të romëve janë të papranueshme për arsye humane, kulturore e qytetëruese. Nuk do të duhej të harrojmë në asnjë çast se politika jonë, humanizmi ynë, kultura jonë dhe, më në fund, kërkesat tona për pavarësi provohen në qëndrimin tonë ndaj pakicave etnike, duke përfshirë këtu, natyrisht, edhe pakicën etnike serbe. Çdo shqiptar në Kosovë do të duhej ta dinte se asnjë politikan e shtetar amerikan dhe asnjë politikan e shtetar evropian, nuk do të pajtohej me krijimin e një shteti në të cilin nuk do të tregohej toleranca e duhur ndaj pjesëtarëve të etnive të tjera. Në kohën e globalizmit, i cili ka shumë të mira dhe do të këqija, toleranca ndëretnike është parim human planetar.

SHKAQET E PROTESTËS

Deri sot kur po e shkruaj këtë sprovë janë shqiptuar shumë fjalë, si nga vendorët ashtu edhe nga të huajt, për shkaqet e protestës së 17 e të 18 marsit. Në të shumtën e rasteve si shkaqe kryesore përmenden: vdekja tragjike e tre fëmijëve nga fshati Çabër në Lumin e Ibrit, të cilët ishin të ndjekur prej serbëve të afërm; çështja e pazgjidhur e Mitrovicës së ndarë dhe bllokimi i rrugës Prishtinë- Shkup në fshatin e banuar prej serbëve në Çagllavicë.

Nuk ka dyshim se që të tri këto shkaqe e, sidomos, mbytja tragjike e tre fëmijëve në Ibër, mund të quhen shkaqe të drejtpërdrejta për shpërthimin e protestës. Ekzistojnë, ndërkaq, edhe nëntëdhjetë e nëntë shkaqe të tjera, të cilat e kanë krijuar gatishmërinë e qytetarëve për t’u ngritur në protestë. Sikundër të mos ishte kjo gatishmëri, e krijuar nën ndikimin e vazhdueshëm të këtyre nëntëdhjetë e nëntë shkaqeve të tjera, protesta nuk do të bartej ashtu shpejt prej Mitrovicës në Prishtinë, në Pejë, në Prizren, në Vushtrri, në Gjilan, në Gjakovë, në Ferizaj e në të gjitha qytetet e qytezat e tjera të Kosovës.

Por, në krijimin e kësaj gatishmërie për protestë, kanë ndikuar shkaqe që shkarazi janë përmendur dhe shkaqe që nuk janë përmendur e nuk përmenden në mediet tona as prej vendorëve, që do të duhej t’i dinë punët në Kosovë, as prej të huajve, të cilët Kosovën e shikojnë prej përjashta, dhe as nuk duan, as nuk janë në gjendje të kuptojnë brendësinë e saj.

CILAT JANË KËTO SHKAQE?

Numri më i madh i qytetarëve të Kosovës mund të quhen sot jo vetëm të pakënaqur, por edhe të dëshpëruar: të dëshpëruar për shkak të gjendjes në të cilën gjendet Kosova. Me ardhjen e KFOR-it, të UNMIK-ut, të OSBE-së, të delegacioneve të njëpasnjëshme politike, diplomatike e ushtarake perëndimore në Kosovë, kanë pritur se Kosova do të bëhet më shpejt e pavarur dhe, ashtu, do të sendërtohet ideali historik, për të cilin shumë prej tyre kanë bërë shumë sakrifica. Pas gati pesë vjetëve ndihen të lodhur duke e pritur kot ditën e madhe të pavarësisë. Janë lodhur duke e parë Mitrovicën të ndarë. Janë lodhur duke e parë të bllokuar në Çagllavicë rrugën Prishtinë- Shkup. Janë lodhur duke i menduar e duke i provuar pasojat e tri pushteteve paralele: ndërkombëtare, serbe e shqiptare! Janë lodhur nga droja prej shërbimit sekret serb në Kosovë, domethënë prej UDB-së, për të cilën shkruajnë gazetat e flasin politikanët! Dhe, fajtorë për këtë dëshpërim e shpallën në protestë në radhë të parë UNMIK-un, kurse disa edhe KFOR-in! Dhe, si të mos i shpallin fajtorë! Në mediet, pa një pa dy, iu flitet për pavarësinë që vetëm sa ka mbetur të shpallet formalisht! Kush po e pengon shpalljen e kësaj pavarësie? Kush tjetër përpos UNMIK-u!? UNMIK-u! UNMIK-u! UNMIK-u! Është kryefajtori për gjendjen politike në të cilën është Kosova! Si mos të jetë?! Në medie, pa një pa dy, popullarizohen fjalët e zyrtarit tonë, i cili pa e menduar efektin e fjalës së vet aq shpesh të pamenduar, thotë se ata të UNMIK-ut, do të donin të rrinë në Kosovë edhe dyqind vjet sepse u pëlqejnë kuzhina dhe gratë kosovare, por ne nuk do t’i lëmë! Në medie me gojën e deputetit iu thuhet qytetarëve se UNMIK-u sundon si të ishte Kosova koloni e tij! Harrohet se nëpunësit e UNMIK-ut, megjithatë, paguhen me paratë e OKB-së e jo të Kosovës, kurse kolonialistët paguheshin nga pasuritë e vendit të kolonializuar.

Numri më i madh i qytetarëve të Kosovës mund të quhen sot jo vetëm të pakënaqur, por edhe të dëshpëruar: të dëshpëruar për shkak të dobësive, në të gjitha nivelet, të politikës së institucioneve vendore. Çfarë politike se! Politikë e vendnumërimit! Politikë e pushtuar nga parullat, nga demagogjia, nga mashtrimet, nga kiç- patriotizmi! Politikë që të gjitha problemet jetësore të qytetarëve përpiqet t’i mbulojë me parullën për pavarësinë e Kosovës! Njerëzit kanë pritur se me çlirimin e Kosovës nga policia, ushtria dhe administrata serbe, në Kosovë do të krijohet tip i ri i politikanit dhe gjedhe e re e sjelljes ndaj qytetarëve në administratë. Kanë pritur kot! Përpos përjashtimeve të rralla, tipi i politikanit në Kosovë ka mbetur tip i politikanit jodemokrat: arrogant, hipokrit, mashtrues, madje uzurpator! Njerëzit kanë pritur se pas Luftës do të ndryshojë sjellja e nëpunësve ndaj tyre. Kanë pritur kot! Sjelljen e nëpunësit serb, që të shikonte me nënçmimin e fshehur a të treguar hapur të zotërisë sundues, tani e ka zëvendësuar sjellja e nëpunësit fodull, arrogant, mitomarrës, që shpesh nuk ngurron t’i fyejë me fjalët më të vrazhda nevojtarët para zyrës së tij. Duhet të shikohet sjellja e nëpunësve ndaj qytetarëve, duhet të lexohen shkresat që ua dërgojnë, duhet të shihen kërkesat që u vihen, duhet të fotografohet gjendja në administratën tonë në të gjitha nivelet në institucionet e fushave të ndryshme për të parë se sa irituese, se sa dëshpëruese për qytetarët është gjendja.

Numri më i madh i qytetarëve të Kosovës mund të quhen sot jo vetëm të pakënaqur, por edhe të dëshpëruar edhe për shkak të gjendjes sociale në të cilën gjenden ata. Kanë pritur që gjendja e tyre sociale do të ndryshojë për të mirë. Kanë pritur kot! Gjendja e tyre nuk është përmirësuar. Përkundrazi: gjendja e tyre sociale është keqësuar. Shumëkush nuk është në gjendje që këtë mospërmirësim, madje këtë keqësim të gjendjes sociale ta shohë si çmim që pashmangshëm duhet të paguhet në kohën e kalimit prej rendit politik shtypës në rendin demokratik, prej ekonomisë së komanduar në ekonominë e tregut. Këtë mospërmirësim, madje, këtë keqësim të gjendjes sociale shumëkush nuk është në gjendje ta trajtojë si çmim që duhet të paguhet për pavarësinë e Kosovës. Dhe, pse, më në fund, ta shikojë ashtu? Pse gjithmonë të bëjnë sakrifica të njëjtit? Pse zyrtarët të jetojnë në luks vetëm pse janë zyrtarë, kurse shumica e votuesve të tyre në mjerim? Pse dikush të pasurohet për disa muaj në mënyrat më të palejueshme e dikush të varfërohet po aq shpejt? Pse të shikohen me aq indiferencë dukuritë e korrupsionit e të nepotizmit, që cenojnë demokracinë dhe moralin publik? (Si është e mundshme që kryetar i Kuvendit të Kosovës të mund të mbahet njeriu, i cili paturpësisht merr pjesë në komisionin para të cilit doktore e shkencës shpallet e bija e tij dhe i cili asistente të vetes e bën të bijën e tij? Në çdo vend demokratik ku sundon ligji, një privatizim i tillë korruptiv i institucionit joprivat, që fyen të gjithë të rinjtë e talentuar, sepse cenon të drejtën e tyre për punë, do të mjaftonte për protestë të krejt universitetit, e cila do t’i ballafaqonte me përgjegjësi edhe zyrtarin e paskrupullt të korruptuar edhe të korruptuarit në fakultete).

Për të gjitha këto arsye, njerëzit e politikës në Kosovë do të duhej të mendojnë në mos në protestën e ardhshme qytetarët e dëshpëruar nuk do të dalin për shkak të Mitrovicës e të Çagllavicës po për shkak të luksit, të korrupsionit e nepotizmit në të cilin janë zhytur politikanët dhe të mjerimit social në të cilin jetojnë vetë.

PROTESTA DHE INSTITUCIONET

Protesta e 27 dhe e 18 marsit, deshëm a s’deshëm të pranojmë, ka treguar se sa të paautoritet dhe të pandikim te qytetarët janë institucionet e Kosovës. U pa se disa prej përfaqësuesve të këtyre institucioneve nuk kanë guxim moral të paraqiten para popullit, sidomos, jo në çaste siç ishin ato të protestës. Ata mund të paraqiten para anëtarëve të partisë së tyre, por jo para popullit. Kjo protestë, posaçërisht qartë e tregoi mjerimin politik dhe moral të të ashtuquajturit president dhe të kryetarit të Kuvendit të Kosovës. S’dinin ç’të bënin me veten as me funksionet që ushtrojnë! Edhe gjatë 17 e 18 marsit u pa se para popullit mund të paraqiten, se për popullin dinë të mendojnë ata që kur është dashur e kanë treguar gatishmërinë e sakrificës. Dhe këta ishin ish-pjesëtarë të UÇK-së. Derisa shumë deputetë s’kanë gjetur guxim të shkojnë në Mitrovicë, kurse disa të tjerë janë shtyrë se cili do të futet në veturë a në xhip më të sigurt, për të shkuar ashtu “të blinduar” në Mitrovicë, ish-luftëtarët Bajram Rexhepi, Jakup Krasniqi dhe Ethem Çeku ishin atje te protestuesit duke ndarë me ta edhe dhembjen për shkak të fëmijëve të mbytur, edhe rrezikun nga plumbat.

Po, deri në ç’shkallë ka arritur indiferenca e institucioneve dhe e përfaqësuesve të tyre ndaj fatit të qytetarëve, edhe më qartë e tregoi protesta e anëtarëve të LDK-së para Teatrit Kombëtar të Prishtinës (për shkak të gjoja dhunës së ushtruar kundër kryetarit të tyre) një ditë pas mbytjes tragjike të fëmijëve në Lumin e Ibrit!

PROTESTA DHE MEDIET

Mediet, elektronike dhe të shkruara, kanë bërë vlerësime më pak a më shumë të ndryshme për protestën, për shkaqet e saj dhe për ndikimin e saj në politikën e faktorit botëror ndaj Kosovës, në politikën e UNMIK-ut, në politikën e institucioneve vendore dhe, më në fund, në fatin politik të Kosovës. Disa kanë bërë vlerësime duke pasur parasysh në radhë të parë interesat partiake; disa duke pasur parasysh interesa më të përgjithshme; disa duke pasur parasysh interesin vetiak- të gazetës a të televizionit vetiak privat; disa duke pasur parasysh opinionin amerikan a evropian e disa duke pasur parasysh opinionin vendor. Për herë të parë që nga viti 1981, kur në të vërtetë filloi lëvizja e pandërprerë për pavarësinë e Kosovës, mendimi për Kosovën u la në mëshirën e pronarëve të medieve! Dhe, për këtë arsye, sidomos, në televizione ishte e mundshme të dëgjoheshin mendimet më të çuditshme, kur e kur të formuluara me gjuhë që vështirë merrej vesh!Po ajo që nuk do të duhej të harrohej posaçërisht me këtë rast është vlerësimi i publicistit Veton Surroi për protestën. Si pronar i Koha Vizionit, ndër rreth 2 milionë shqiptarë në Kosovën e sotme ai zgjodhi pikërisht veten që më 17 mars në mbrëmje të vlerësojë protestën, shkaqet dhe ndikimin e saj në të nesërmen e Kosovës. Dhe, në këtë bisedë të riemetuar të nesërmen, ai tha mjaft mendime që harrohen si mendime të pushtuara prej të ashtuquajturave formula të përgjithshme. Mendimin e porositur, që nuk do të harrohet, ndërkaq, ai e tha në bisedën që të pasnesërmen në mbrëmje pati në emisionin e gjuhës shqipe të Zërit të Amerikës. Këtu ai e quajti protestën, në fazën e saj të fundit, si vandalizëm me efekt të “spastrimit etnik”! Në qoftëse u besohet medieve të tjera të huaja, në deklaratën që do t’i japë BBC-së, ai do ta heqë fjalën efekt dhe protestën do ta quajë thjesht pastrim etnik! Sa di unë, pastrime etnike mund të bëjnë shtetet, me ushtri, me polici, me formacione të organizuara prej shtetit herët më të shpeshta në kohëra të luftërave. Pastrime etnike nuk mund të bëjnë grupe të qytetarëve. Pastrim etnik aq më e pamundur është të bëhet ndaj pjesëtarëve të popullit që ruhet prej një force ushtarake siç është KFOR-i, prej një administrate ndërkombëtare siç është ajo e UNMIK-ut, prej institucionesh vendore siç janë ato të Kosovës, siç ruhen në të vërtetë pjesëtarët e pakicës serbe në Kosovë. Pavarësisht nga ato që mund të shkruajnë a të flasin disa medie botërore për protestën, Veton Surroi do të duhej të mos harronte se vetëfajësimi gjithmonë është më i rëndë sesa faji që të veshin të tjerët.

PROTESTA DHE ÇËSHTJA E KOSOVËS

Nuk ka dyshim se protesta e 17 dhe 18 marsit nuk mund të kalojë pa ndikim në politikën e faktorëve ndërkombëtarë ndaj Kosovës. Mund të supozohet se mirëkuptimi për ne më pak a më shumë mund të zbehet përkohësisht- në Evropë më dukshëm se në SHBA-të. Njëkohësisht mund të supozohet se protesta e rrit bindjen e faktorëve ndërkombëtarë për nevojën e zgjidhjes përfundimtare të çështjes së Kosovës. Faktorët ndërkombëtarë, ç’është e vërteta, kanë treguar se nuk heqin dorë lehtë nga iluzionet e tyre në Ballkan. Por, në Kosovë punët janë shumë më të qarta e më “të thjeshta” se në Bosnjë e në Maqedoni. Pavarësisht sa është edhe më tej e palejueshme për faktorët ndërkombëtarë, ne nuk do të duhej ta hedhim si të papranueshme idenë e ndryshimit të kufirit të Kosovës me Serbinë. Ne në asnjë mënyrë nuk guxojmë të pajtohemi me kantonizimin e Kosovës, sepse kantonizimi e bën Kosovën jofunksionale në pikëpamje politike dhe administrative, kurse të pasigurt në pikëpamje të lëvizjes së lirë të qytetarëve. Enklavat autonome serbe në Kosovë do të ishin bomba, që Beogradi do t’i aktivizonte kurdo të donte. Nuk më duket se mund të ketë zgjidhje tjetër të përhershme për çështjen e Kosovës përpos lëvizjes së popullatës të bërë me marrëveshje mes dy palëve- të shqiptarëve prej disa pjesëve në kufi me Serbinë, kurse të serbëve prej pjesëve qendrore të Kosovës. Vetëm kjo ndarje e popullatës, që me terminologjinë politike quhet ndarje e Kosovës, do të mund të përfaqësonte zgjidhjen historike të çështjes së Kosovës. Të gjitha “zgjidhjet” e tjera do të ishin arnime të përkohshme me pasoja të përhershme.

[Llapi]

Në Besianë vritën dy policë


Besianë, 24 mars (Kosovapress) Time: 08 : 53

Në mbrëmjen e së martës, rreth orës 21.30, në afërsi të Lluzhanit të Besianës janë qëlluar për vdekje dy policë, njëri pjesëtar i SHPK-së dhe tjetri ndërkombëtar, ndërsa është plagosur një përkthyes.

[Llapi]

Sot bëhet varrimi i vëllezërve Elshani


Drenas, 24 mars (Kosovapress) Time: 09 : 40

Të mërkurën në fshatin Rezistencë, ish-Baincë të Drenasit, do të bëhet varrimi i vëllezërve Bajrë dhe Kastriot Elshani, të cilët humbën jetën javën e kaluar në protestat në fshatin Çagllavicë.
-------------------------------------------------

Sot varroset Agron Ramadani, ish-pjesëtar i UÇK-së


Prishtinë, 24 mars (Kosovapress) Time: 10 : 13

Të mërkurën në Varrezat e Dëshmorëve në Prishtinë do të bëhet varrimi i Agron Hasim Ramadanit, 30, të cilin e kishte vrarë një snajperist serb më 17 mars në Çagllavicë.

[Dita]

nga artikulli i Rexhep Qoses

Nuk më duket se mund të ketë zgjidhje tjetër të përhershme për çështjen e Kosovës përpos lëvizjes së popullatës të bërë me marrëveshje mes dy palëve- të shqiptarëve prej disa pjesëve në kufi me Serbinë, kurse të serbëve prej pjesëve qendrore të Kosovës. Vetëm kjo ndarje e popullatës, që me terminologjinë politike quhet ndarje e Kosovës, do të mund të përfaqësonte zgjidhjen historike të çështjes së Kosovës. Të gjitha “zgjidhjet” e tjera do të ishin arnime të përkohshme me pasoja të përhershme.

Kjo qenka zgjidhja e ceshtjes se Kosoves?

Zoti Qosja ka shkruar nje artikull kaq te gjate dhe habitem qe e mbyll ne menyre te tille. Per mendimin tim si intelektual i nje shteti te ardhshem ai duhej ta mbyllte, duke u shprehur se zgjidhja e vetme e qendrueshme per ceshtjen e Kosoves eshte pavaresia e saj, duke garantuar per serbet vendqendrimin ne ato zona te Kosoves ne te cilat ata jetojne tani dhe duke i mundesuar te drejta te barabarta me qytetaret shqiptare te Kosoves. Ky eshte kusht themeltar per te ardhmen e pavarur te Kosoves.
Pastaj pse duhet te krijosh zona etnikisht te pastra nga serbet, apo nga shqiptaret. Kjo mase de facto perben kantonizim, megjithese zoti Qosja per kantonizimin de jure shprehet se eshte kundra.



Tjeter fjali e cuditshme ne artikull.

nga artikulli i Rexhep Qoses

Pavarësisht sa është edhe më tej e palejueshme për faktorët ndërkombëtarë, ne nuk do të duhej ta hedhim si të papranueshme idenë e ndryshimit të kufirit të Kosovës me Serbinë.

"ne nuk do te duhej ta hedhim si te prapanueshme...."
Perse i bie kaq gjate zoti Qosja e perdor menyren kushtore per te shprehur nje mendim te cilin e perkrahin te gjithe shqiptaret ne Kosove, PAVARESINE e saj. Perse nuk shprehet direkt e ne menyre te qarte.

Si ka mundesi qe nje intelektual i ketij niveli nuk e permend nje fjale per te denuar ate qe ndodhi, djegjen e objekteve te kultit qe hodhen nje njolle te rende mbi imazhin e shqiptareve te Kosoves ne bote? E quan valle te lejueshme?

Sot eshte pesevjetori i fillimit te sulmeve te NATO-s mbi Serbine, sulm te cilin me gjithe veshtiresine ne miratimin e zhvillimit te saj dhe nga OKB, kreu i kesaj lufte Amerika e zhvilloi pa u lekundur, deri ne diten e clirimit te Kosoves. Atehere ishin me dhjetera-mijera njerez qe ishin zhvendosur nga shtepite e tyre, me qindra kishin vdekur e njerezit nuk dogjen e nuk dhunuan objekte kulti e as shtepi serbesh. Perkundrazi ishin serbet ata qe dogjen me mijera shtepi shqiptaresh, vrane me qindra njerez, realizuan zhdukjen e mijera te tjereve duke i burgosur ne Serbi e duke i vrare me pas aty e te tjera me radhe. E me kete pozicionim te dy paleve, pales sulmuese, makinerise se eger luftarake serbe dhe popullit te pambrojtur e jo te dhunshem shqiptar, ishte me e lehte per shtetet qe na mbeshteten e per intelektualet qe ne rang mendimi boteror mbrojten kete sulm e kete lufte kundra Serbise qe te vepronin.

Per mua eshte turp qe nje intelektual i nivelit te Rexhep Qoses nuk e ze nje fjale ne goje a ne pene qe te denoje kete dhune te ushtruar ne Kosove qe ne syrin e kundershtareve te Kosoves, eshte vec vertetim i faktit qe Kosova nuk meriton te jete e pavarur, per serbet vertetim se shqiptaret nuk jane me te mire se ata e aq me pak ata engjejt e 1999 dhe per ata qe na perkrahen nje gur i rende qe i mbyll gojen e i veshtireson me tej perpjekjet e tyre te ngadalshme per te njohur pavaresine e Kosoves. Zoti Rexhep Qosja nuk eshte nje analist i jashtem, qe t’i lejoje vetes te drejten e balancimit mes njeres pale qe eshte anti-dhune dhe asaj qe eshte per dhunen. Ai eshte intelektual shqiptar dhe si i tille animin e ka te domosdoshem, ose me dhunen, ose kundra. Per fat te keq me menyren sesi eshte shprehur ne artikull ai eshte PER dhunen ne Kosoven e lire.



Ne pesevjetorin e fillimit te sulmeve kundra Serbise:

Falemnderit NATO! Falemnderit Amerike!

[Zanë Kosove]

PSE PIKËRISHT TANI




--------------------------------------------------------------------------------

22 mars 2004 / TN

Hebib REXHEPI, Viti

Po e filloj këtë shkrim me këtë titull të huazuar nga një analizë e bërë nga analisti politik i BBC Gabriel Partosh, në të cilën ai përpiqet të gjejë dhe analizoj shkaqet dhe pasojat e ngjarjeve të fundit tragjike në Kosovë.

Autori, këtë titull ia ka vënë analizës së tij, pasi që gjatë përpjekjeve për të gjetur shkaqet që i shtyn shqiptarët në protesta të tilla, ka ardh para dilemës. Pse pikërisht tani (shqiptarët e bëjnë këtë – v.j).!

Unë mendoj se pikërisht përmes kësaj pyetje dhe përpjekjeve për tu përgjigjur në këtë pyetje ka gjasa të shpjegohen më së miri shkaqet e këtyre ngjarjeve dhe pasojat që kanë prodhuar ato.

Kjo dilemë sa bëhet më e qartë po aq më komplekse nëse i shiqojmë në të njëjtën kohë bartësit e këtyre ndodhive (shqiptarët), dhe në anën tjetër ata të cilët humbën nga to (prap shqiptarët) dhe ata të cilët përfituan nga to (serbët - Serbia).

Pse pikërisht tani, kur Kosova veç pat shënuar progres të theksuar në të gjitha lëmitë e jetës si psh: në lëminë e qetësisë dhe të rendit publik ku këtu vlenë të përmendet në mënyrë të veçantë Shërbimi Policor i Kosovës të cilit kohëve të fundit i qenë besuar detyra të rëndësishme në lëminë e sigurisë si ruajtja e urës së ibrit në Mitrovicë, ruajtja e Kishave dhe Manastireve serbe, respektimin e të drejtave dhe të lirive të njeriut e në veçanti të minoriteteve, fillimin e privatizimit, nxjerrjen e legjislacionit, reformimin e procesit arsimor. (cila palë është e interesuar të pengoi këto arritje?).

Pse pikërisht tani, shqiptarët e bëjnë këtë kur ka qenë një disponim shumë pozitiv për pavarësinë e Kosovës, dhe ky disponim shihej qartë në deklarimet e qarqeve të ndryshme ndërkombëtare e në veçanti të atyre amerikane edhe atë si te ato opozitare (R. Holbruk) edhe te ato zyrtare (Grosman). (kush është i interesuar ta prish këtë disponim?).

Pse pikërisht tani, shqiptarët e bëjnë këtë kur në Kosovë qe shënuar progres i mirë në integrimin e serbëve nëpër institucione lokale e qendrore të Kosovës, bile edhe nëpër grupe punuese për të dialoguar me Serbinë, proces ky shumë i nevojshëm për pavarësinë e Kosovës. (Kush është i interesuar ta pengoi këtë proces?)

Pse pikërisht tani, shqiptarët e bëjnë këtë kur Kosova ishte në rrugë të mirë për plotësimin e standardeve të përpiluara nga bashkësia ndërkombëtare (SHBA), në mënyrë që jo më larg se në vitin e ardhshëm të shiqohet shkalla e realizimit të tyre dhe të hapet qështja e statusit përfundimtar të Kosovës. Si guxojnë shqiptarët ta vrasin këtë projekt në të cilin kanë investuar kaq shumë mund dhe gjak. (a ka nevoj ta shtroj edhe njëherë pyetjen se kujtë i pengon ky proces?.)

Pse pikërisht tani, kur kosovarët ishin në përmbyllje të plotësimit të dosjes së pavarësisë së Kosovës e cila dosje ishte e pasur me fakte dhe prova të mjaftueshme me anë të së cilave intitucionet tona mund të këmbngulnin në pavarësimin e saj si e vetmja zgjidhje e mundshme, dhe këtu unë shpreh dyshimin se ky proces është lënduar shumë rëndë për të mos thënë e kemi vrarë të tërin. Dhe kur kësaj i shtojmë edhe faktin se veç gjatë këtij muaji ka qenë në finalizim projekti për operacionalizimin e procesit të standardeve për Kosovën atëherë pra, pse pikërisht tani.

Pra thjesht si na ndodhi kjo fatkeqësi, pra pse pikërisht tani?.

E dimë se Serbia është më e interesuara të i bëjë të gjitha këto, ama ne ishim protagonistët dhe bartësit e këtyre ndodhirave, pra thjesht ne i bëmë një argatë të mirë Serbisë dhe politikës së saj.

Këtu më duken shumë të tmershme përpjekjet e disa institucioneve, partive, shoqatave dhe individëve të cilët shkaktarët dhe pasojat e këtyre ngjarjeve mundohen ti relativizojnë, duke përmendur një regjistër të madhë shkaktarësh të natyrave të ndryshme si psh: moskopletimin e qeverisë së Kosovës, mospunën dhe angazhimin e institucioneve vendëse, problemet ekonomike dhe sociale, etj.. Si mund të arsyetohet kjo që ka ndodh me gjendjen e vështirë ekonomike dhe sociale të shqiptarëve kur ne e dim se shqiptarët kanë qenë dhe janë në gjendje të sakrifikon gjithçka për pavarësinë e Kosovës bile edhe jetën.

Pra thjesht kjo është zhurmë e panevojshme dhe përpjekje për të fshehur shkaktarët e vërtetë dhe në të njëjtën kohë këta bëjnë përpjekje që të minimizojnë edhe efektet e këtyre protestave sepse janë të vetëijshëm se me të do të humbnin edhe nga rejtingu i vetë politik. Bile këtë e thonë edhe haptazi nëpër emisione të ndryshme gjatë të cilave thonë se për momentin nuk është e nevojshme gjetja e shkaktarëve por qetësimi i situatës. Situata e rëndë e krijuar nuk mund të tejkalohet nëse nuk luiftohen bartësitë e së keqës e cila po i kërcnohet Kosovës.

Dhe kësaj zhurme të orkestruar nga këto subjekte dhe individ i bashkangjiten me krrokamat e tyre disa individë të cilët gjatë tërë historisë më të re të Kosovës shquhen për apetite të mëdha politike, por në mungesë të simpatisë dhe autoritetit të tyre që kurrë nuk kanë mundur ta krijojnë në popull, duke shfrytëzuar situatën (anarkinë) bëjnë përpjekje që të hyjnë në mënyrë jodemokratike nëpër këto institucione.

Këtu kisha veçuar në mënyrë të veçantë Veton Surroin dhe Adem Demaqin të cilët kinse në përpjekje për të gjetur shtegdaljen nga kjo situatë thrrasin për rimarrëveshje të reja ndërmjet subjekteve politike dhe rishqyrtim të platformës politike si i vetmi shteg që edhe ata të instalohen nëpër institucione të ndryshme.

Këta njerëz duke shfrytëzuar gjendjen e rëndë e sociale dhe vetëdijën e ulët të një pjese të shqiptarëve, thauaja që nga fillimi i lëvizjes demokratike kanë vjellë helm dhe vrerë ndaj institucioneve dhe bartësve të tyre. Kjo shihet fare qartë nëse i hedhim një trohë syrin në biografinë e tyre psh:

Veton Surroin e njohim si themelues të UJDIT një organizim panjugosllave i viteve të 90 i cili angazhohje për ruajtjen e tërësisë teritoriale të Jugosllavisë, pastaj ai më vonë na shfaqet si themeues i Partisë Parlamentare të Kosovës e cila diku rreth viteve të 90 (nuk më kujtohet viti i saktë) bëri thirrje së bashku me bashkëmendimtarin e tij Shkëlzen Maliqin kryetari atëhershëm i Partis Socialdemokrate të Kosovës për dalje në zgjedhjet serbe me qëllim të rrëzimit të Millosheviqit thuaja se ne ishim ata të cilët e kishim prurë në pushtet dhe thuajase ai ishte problemi i ynë, pastaj më vonë ai na shfaqet si botuesi i gazetës javore KOHA e më vonë edhe i të përditshmës Koha Ditore e cila ka luajtur dhe po luan një rol mjaftë destruktiv (shkatërrues) në politikën kosovare, përmes kompanisë së vetë ai shiste libra të botuar në serbi të cilat trajtonin probleme të Serbisë dhe Kosovës.

Ai së bashku me agjensinë serbe Beta patën formuar rrjetin në internet Kosova Online, pra thjesht thuaja se i tërë angazhimi i tij është përpjekje që të mbjell në vetëdijen e shqiptarëve se mund të jetohet së bashku me serbinë, pra shihet qartë se ky është përjpjekur ta vras qysh në embrion projektin e pavarësisë së Kosovës.

Në të njëjtën linjë ka punuar dhe punon edhe Adem Demaqi i cili gjatë tërë kohës së tij njihet për rolin destruktiv në skenën politike kosovare. Destruktiviteti i tij ishte i shprehur gjatë kohës së Konferencës së Rambujesë i cili ishte kundër dhe thërriste delegacionin e Kosovës që të mos e pranonin marrëveshjen e Rambujesë e cila rezultoi me bombardimet e NATO-s dhe me lirinë e Kosovës, pastaj ky shquhet për përpjekje për sfidim të institucioneve të Kosovës si gjatë luftës po ashtu edhe pas luftës. Të kujtojmë këtu se cilët ishin ata të cilët udhëtonin dhe ende udhëtojnë shpesh në Beograd dhe me këndë ata takoheshin dhe kush ishin dhe kush janë ata: Veton Surroi, Adem Demaqi, Beton Haxhiu, Shkelzen Maliqi

Këta individë të instaluar nëpër shoqata dhe organizata të cilat i vetëquajnë joqeveritare dhe si shoqëri civile (thuaja se organizimet e tjera janë militare) të financuara nga lobe të ndryshme thërrasin tryeza të ndryshme politike në të cilat si sheh më shumë se 20-30 njerëz ndërsa thonë se janë përfaqësues të më se 400-500 OJQ-ve dhe në të cilat bëjnë analiza e debate shterpe dhe të gjitha këto i bëjnë në funksion të zbehjes së punës të institucioneve tona.

Të marrim shembullin më të freskët ku shoqëria jonë jomilitare e cila nuk është e angazhuar politikisht etj... bënë rreth sistemit zgjedhor me lista të hapura dhe me shtatë njësi zgjedhore thuaja se ky ishte problemi krucial i demokracisë kosovare, këtu kisha shtruar pyetjen a thua a është ky i vetmi model që ka mundur ta shtrojnë të gjitha ato 400-500 organizata civile, pse asnjëra prej tyre nuk u angazhua rreth sistemit mazhoritar apo për sistemin proporcional me lista të hapura por çdo komunë të ishte zonë në vete.

Pra, shkurt e shqip unë mendoj se për të gjitha këto që na ndodhen jemi ne fajtor, ose më qartë fajtorët janë dhe duhet kërkuar brenda nesh dhe sa më shpejt që e pranojmë këtë faktë aq më shpejt mund edhe ti sanojmë dëmet që na janë shkaktuar nga këto ngjarje.

Po e përfundoj këtë shkrim me një shembull pak sa banal po shumë domethënës, ku gjatë bisedës me një plak nga Debeldeu më tha se muti krijohet në trupin tonë dhe ne pa kurrfarë dhimbje e flakim jashtë, të njëjtën gjë duhet bërë edhe me disa individ dhe organizime tjera, që ata sa më parë t’i flakim nga skena politike dhe shoqërore, sepse ka gjasa që shoqëria jonë të zihet kaps nga elementet e tillë destruktiv.

[Llapi]

Thaçi: Nuk duhet lejuar që të ndëshkohet perspektiva e Kosovës


Prishtinë, 24 mars (Kosovapress) Time: 16 : 33

Nuk duhet të presim që komuniteti ndërkombëtar të na shpërblejë për ato zhvillime që kanë ndodhur gjatë javës së fundit, por gjithashtu nuk duhet lejuar assesi që perspektiva e Kosovës të ndëshkohet dhe një popullë i tërë i një vendi të fajsohet, apo linçohet, ngase ne do të punojmë me tërë potencialin tonë bashkarisht me ndërkombëtarët, që të tejkalojmë gjendjen dhe t’i kthehemi procesit normal për zhvillimin e rendit demokratik dhe shtetit të pavarur të Kosovës, ka thënë të mërkurën lideri i PDK-së, Hashim Thaçi, pas një takimi që kanë pasur së bashku udhëheqësit e institucioneve të Kosovës dhe liderët politikë me përfaqësuesin e lartë të Bashkimit Evropian për Politikë të Jashtme dhe Siguri, Havier Solana dhe komisionerin Kris Paten, të cilët po qëndrojnë për një vizitë në Kosovë.

[Llapi]

UNMIK SHKARKON NGA DETYRA DY ZËDHËNËSAT KARLOVIÇ E ÇAPELL

PRISHTINE (24 Mars) - Administrata e UNMIK-ut ka shkarkuar nga detyrat, zëdhënësen e këtij misioni Izabella Karlovic dhe zëdhënësin e policisë ndërkombëtare Derek Çapell. Sipas informacioneve një vendim i tillë është marrë pasi që të dy zëdhënësat kanë dhënë deklarata të paqarta për mediat serbe të cilat sipas UNMIK-ut kanë shkaktuar konfuzion në opinion.


Kjo është deklarata e kontestuar e Derek Çepel !!!

ÇEPEL: FËMIJTË KANË HYRË VETË NË LUMË 02:57 , Beta ,17 mars 2004

PRISHTINE (17 Mars) Zëdhënësi i UNMIK-ut, Derek Çepel u ka thënë të mërkuren në mbrëmje gazetarëve në Prishtinë se një fëmijë që ka shpëtuar në fatkeqësinë e lumti Ibër u ka shpjeguar prindërve se me tre fëmijë tjerë të marten rreth orës 16.30 kanë hyrë në lum në afërsi të fshatit Zubçë dhe menjëherë pas kësaj kanë pasur vështirësi të dalin. Ai ka arritur të shkojë deri te bregu tjetër, por tre djelmoshat tjerë i ka marrë lumi. Policia e cila ka qenë e njohtuar rreth orës 18.00 për këtë rast, menjëherë ka reaguar dhe e ka filluar hetimin, duke u nisur nga vendi ku kanë hyrë fëmijtë në ujë. Janë gjetur kufomat e dy djelmoshave, kurse për të tretin është duke vazhduar hetimi.

[Llapi]

E mërkurë, 24. Mars, 2004

MOORE:"DHUNA ZEMRON MBËSHTETËSIT E NATYRSHËM TË KOSOVËS NË PERENDIM"



Patrick MOORE, analist i radios Evropa e Lirë



RADIO EVROPA E LIRË
Zoti Moore, këtë javë Kosova ishte e zhytur në dhunë. Ajo shpërtheu befas. A ju ka befasuar dhe ju dhe si i shihni në përgjithësi zhvillimet e fundit në Kosovë?

PATRICK MOORE
U befasova që u shpërnda virtualisht nëpër të gjithë territorin tepër shpejt. Jam dakort me shumicën e analistëve ndërkombëtarë të cilët kanë shkruar dhe komentuar ditët e fundit se situata në Kosovë ishte një aksident që pritej të ndodhte. Kemi frustrim politik në radhët e shqiptarëve dhe në radhët e serbëve dhe në thelb të këtyre përveç çështjeve politike ka një mungesë të zhvillimit ekonomik. Në këtë prizëm ishte një aksident që pritej të ndodhte. Jam dakort me ate që e tha kryeministri Rexhepi që nuk duhet të dalim me konkluzione të shpejtuara, do na duhet ta analizojmë me shumë kujdes këtë konflikt, dhe ta bëjmë këtë me kalimin e kohës. Por do të thoja se ideja e përdorimit të dhunës në përpjekjet për të arritur përfitime politike apo për të çliruar frustrimin ose për të arritur çfarëdo çështje që u shkon ndërmend njerëzve, nuk është e zgjuar. Është një gur në duart e armiqve, është një gur në duart e atyre që thonë se ju nuk jeni në gjendje të manaxhoni punët tuaja.

RADIO EVROPA E LIRË
Disa analistë megjithatë thonë se zhvillimet e fundit pjesërrisht pasqyrojnë pakënaqësinë e kosovarëve me status quon dhe zhagitjen e zgjidhjes së statusit të Kosovës..

PATRICK MOORE
Kjo është diçka që kemi argumentuar për një kohë shumë të gjatë dhe shkon pas që në fund të luftës, kur miku im profesori Stefan Tribst, i Universitetit të Lajpcigut shkroi një artikull të gjatë për gazetën "Frankfurter Algemaine Zeitung", ku argumentonte që në verën e vitit 1999 se çdo shtyrje në çështjen e statusit, dhe ne të gjithë e dimë që ajo do të thotë pavarësi, do t'i përkëqesojë gjërat shumë, dhe sa më shumë të zgjaten aq më keq bëhet gjendja. Duke u bazuar në zhvillimet e ditëve të fundit duket që ky argumentim ka ridalë në dritë. Do doja të përmendja dy ekspertë të tjerë që kanë shprehur të njëjtat pikëpamje, por këto ditë. I pari është Volfgang Petriç. Ai tha që situata në Kosovë dhe në rajon është destabilizuar nga prania në Beograd e një qeverie e cila varet nga votat e socialistëve të Millosheviçit. Për këtë arsye është shumë e rëndësishme të fillojnë bisedimet për statusin. Më mirë herët sesa vonë. I dyti është veterani dhe aktivisti amerikan Morton Abramowitz, i cili shkroi në "Uashington Post" se zhvillimet e ditëve të fundit dhe në një periudhe më të gjatë kanë treguar që ka tre ide që ishin fallso - e para që Kosova mund të bëhej sërisht një shoqëri multietnike, e dyta që ka një të ardhme për një shtet të përbërë nga Serbia, Mali i Zi dhe Kosova dhe se problemet politike të Ballkanit duhet të lihen në duart e Bashkimit Evropian. Abramowitz gjithashtu nxjerr konkluzionin që është i ngjashëm me ate të Petriçit se ka ardhur koha që të fillohen bisedimet rreth statusit.

RADIO EVROPA E LIRË
E përditshmja londineze "Guardian", pohon se në aspektin kohor, trazirat përputhen me ardhjen në pushtet të qeverisë së re serbe, e cila ka mbështetje të partisë së Millosheviçit, por edhe me deklarimet e Koshtunicës për kantonizimin e Kosovës, që në Prishtinë janë lexuar si përpjekje për copëtimin e Kosovës..

PATRICK MOORE
Edhe Petriç e sheh këtë lidhje. Ka një lidhje mes ardhjes së një qeverie nacionaliste në këtë rast të udhëhequr nga Koshtunica dhe të mbështetur nga partia e Millosheviçit. Ka qenë një studim serioz gjithashtu i argumentuar që në një mënyrë ose një tjetër do të ketë një formë të paktën në letër, të një kantonizimi. Një nga publikimet e "Janes Intelligence Review", e argumentonte këtë më përpara që në thelb ajo që do të ndodhë është që do të krijohet një kanton serb në veri, sido që të quhet ai. Për sa kohë që të jetë një qeveri nacionaliste në Beograd dhe ata nuk kanë përgjigje për problemet reale të serbëve që janë vendet e punës, ushqimi i mjaftueshëm, pensionet për të moshuarit, shërbimin shëndetësor dhe arsimor, këta qeveritarë dhe politikanë do të jenë tepër të gatshëm të luajnë me zjarrin e nacionalizmit dhe të gjithë e dimë se ku ka çuar kjo në të kaluarën.

RADIO EVROPA E LIRË
Në prononcimet e tyre liderët kosovarë dënojnë dhunën dhe ftojnë për ndaljen e saj, por njëkohësisht nga UNMIK-u kërkojnë transferë më të shpejtë të kompetencave. A mendoni se këto gjëra janë të ndërlidhura?

PATRICK MOORE
Kjo pikëpamje do të kishte kuptim për dr. Tribst, për Petriçin dhe Abramowitzin, por nuk mendoj se do jetë e lehtë t'i shitet kjo ide Kofi Ananit. Çfardo që të jetë rezultati i kësaj, dua të them që përforcohet fakti se dhuna nuk do të zgjidhë asgjë. Dikush mund të thotë që Kroacia e fitoi pavarësinë me luftë, Bosnja e fitoi pavarësinë me luftë, por situata në Kosovë tash nuk është më ajo me të cilën përballeshin Kroacia Bosnja më parë. Ajo që kemi tash në Kosovë është një prani ndërkombëtare botërisht e legjitimuar. Prandaj është një situatë komplet tjetër nga ajo me të cilën u përballën sllovenët, kroatët dhe boshnjakët. Si rrjedhojë të thuash që është e justifikuar të dalësh në rrugë, nuk mendoj se është e vlefshme. Ajo që do ndodhë këtu nëse doni që dy qëllimet që i kam dëgjuar të shprehura nga pothuajse gjithsecili në Kosovë, që të përfundojë administrimi civil ndërkombëtar dhe t'i jepet fund çdo lloj lidhjeje politike me Serbinë, të keni pavarësinë e njohur, mënyra më e mirë për ta bërë këtë nuk është zemërimit i mbështetësve të natyrshëm të Kosovës në Perëndim, përmes përdorimit të dhunës.

Intervistoi: Melazim Koci

[Llapi]

EDHE NË KËTË MËNYRË U PRISH STATUS-KUO-JA

NGJARJET E 17 DHE 18 MARSIT



Shkruan: Nezir MYRTAJ



Duke marrë parasysh rolin që kanë luajtur institucionet e Kosovës në degradimin e çështjes së Kosovës, po të kishin përfaqësuesit e tyre një fije morali njerëzor, do të duhej t’i braktisnin një orë e më parë, të turpëruar, postet e tyre të keqpërdorura. Po të kishin një fije morali njerëzor, ata nuk do të mund të kërkonin, siç kërkuan, “edhe një shansë për t’i zgjidhur problemet në mënyrë institucionale”, kur këtë shansë e kishin para vetes me vite të tëra.

Personi që përfaqëson postin e kryetarit të Kosovës do të duhej largohej nga ky post edhe për shkak të papërgjegjësisë me të cilën e ka mashtruar në vijimësi opinionin kosovar, duke e paraqitur situatën në vend ashtu si nuk ishte. Ai do të duhej ta lëshonte këtë post edhe për shkak të shërbimit të keq të bërë ndaj Kosovës, duke legjitimuar bisedimet e improvizuara politike me Bogradin zyrtar në Vjenë.

Nga posti i tyre do të duhej të largoheshin edhe kryetari i Kuvendit të Kosovës dhe ai i Qeverisë së Kosovës. I pari për shkak të legjitimimit të bisedimeve të imponueshme me zyrtarët e Serbisë në Vjenë, në kundërshtim me vullnetin e institucionit që përfaqëson dhe para se të zgjidhej statusi final i Kosovës, kurse i dyti për shkak të përgjegjësisë që duhet të ketë për vazhdimin e të ashtuquajturave bisedime me palën serbe nga grupet e formuara prej tij.

Një përgjegjësi të veçantë, në këtë situatë të krijuar do të duhej ta ndiente Kuvendi i Kosovës, për shkak të paaftësisë së tij për të qenë në shërbim të vullnetit politik të elktoratit të tij. Si mekanizëm i instrumentalizuar, ai do të duhej të shpartallohej për t’ia lëshuar vendin një kuvendi të ri e të mirëfilltë.

Ngjarjet dramatike të filluara më 17 mars, popullit shqiptar të Kosovës i kushtuan me dhjetëra jetë njerëzish, me qindra lëndime e plagosje, me shumë gjak të derdhur rrugëve e shesheve të qyteteve tona dhe me shumë dëme materiale. Protestat e filluara në orët e paraditës të 17 marsit në Mitrovicë, u përhapën me shpejtësi ere pothuajse në të gjitha qendrat e Kosovës. Shkasi i drejtpërdrejtë i tyre ishte revolta kundër krimit serb të një dite më parë mbi fëmijët e fshatit Çabër, tre prej të cilëve përfunduan jetën nën valët e ashpra të lumit Ibër. Mirëpo, shkaku i vërtetë që rezultoi me situatën dramatike të 17 marsit, pa dyshim, qëndron jo vetëm te krimi i bërë mbi tre filiza shqiptarë, por te krimi i drejtuar kundër tërë popullit shqiptar në Kosovë dhe kundër lirisë së tij të paguar me gjak. Shkaku i vërtetë qëndron te rruga dhe politika e gabueshme e ndjekur nga administrata ndërkombëtare e vendosur në Kosovë dhe nga institucionet vendore kukull të improvizuara nga kjo administratë.

Kjo politikë e gabueshme ka dhënë prova të pakundërshtueshme të veprimeve kundër interesit dhe vullnetit politik të popullatës shumicë të Kosovës dhe kundër aspiratave të saj për çlirimin dhe pavarësimin e saj;

Kjo politikë e gabueshme ka dhënë prova të përditshme të veprimeve që çojnë në rikolonizimin serb të Kosovës dhe në riskllavërimin e popullatës shumicë të Kosovës, në emër të të drejtave të pakicës serbe;

Kjo politikë ka dhënë prova të vazhdueshme të veprimeve që rikthejnë gjendjen e paraluftës të viteve 1998-1999;

Kjo politikë ka dhënë prova të qarta të veprimeve që trasojnë rrugën e luftërave të reja e të përgjakshme shqiptaro-serbe;

Kjo politikë ka dhënë prova të padyshimta të veprimeve që zhvlerësojnë të gjitha përpjekjet dhe gjakun e shqiptarëve të derdhur në luftën e fundit çlirimtare, si dhe ndihmën e mirëkuptimin e NATO-s ndaj kësaj lufte.

Siç dihet, tre fëmijët e mbytur të fshatit Çabër nuk janë viktimat e vetme të pasluftës të kriminelëve serbë. Këta kriminelë e kishin ushtruar profesionin e tyre edhe në raste të tjera, duke vrarë e maltretuar shqiptarë, në Mitrovicë e kudo në vendbanimet e shndërruara në enklava serbe. Mirëpo, shqiptarët asnjëherë nuk kishin shprehur revoltë të papërmbajtur kundër këtyre barbarive.

Këta kriminelë, po ashtu, sa e sa herë pas luftës e kishin paralizuar qarkullimin për popullatën shqiptare, duke bllokuar rrugët kryesore të Kosovës, mirëpo shqiptarët, sërish asnjëherë nuk e kishin zbrazur dufin e tyre të mllefit kundër veprimeve të tilla kriminale.

Shqiptarët asnjëherë nuk reaguan me mospërmbajtje as për shkak të realiteteve të dhunshme, që kriminelët serbë i krijuan në Kosovën e pasluftës, siç janë enklavat, ndarja e qytetit të Mitrovicës, prania e formacioneve militare dhe funksionimi i strukturave të pushtetit serb në shumë qendra të Kosovës e të tjera.

Shqiptarët nuk reaguan as kundër provokacioneve të tjera të serbëve, me qëllim të tërheqjes së tyre në vorbullën e konfliktit ndëretnik me ta.

Mungesa e kundërpërgjigjes ndaj këtyre veprimeve dhe provokacioneve serbe, nuk ishte shenjë e frikës, apo e dobësisë së popullatës shqiptare. Ajo ishte vetëm rezultat i mirëkuptimit qytetar që kjo popullatë kishte, duke kuptuar praninë e ndjenjës së humbësit te serbët, si dhe reflektimet që shkakton ajo. Si reflektime të kësaj ndjenje, popullata shqiptare i kishte trajtuar shumë nga veprimet frustruese e provokuese serbe të pasluftës në Kosovë, mirëpo gjithnjë duke pasur shpresë se ato, një ditë do të pushonin, apo se do të detyroheshin të pushonin. Megjithatë, serbët dëshmuan me vite të tëra përkushtimin e tyre për ta destabilizuar Kosovën në çdo moment, nëpërmjet dhunës, vrasjeve, bllokadave e provokimeve të tjera. Bllokadat e ditëve të fundit në Çagllavicë e në Graçanicë, dhuna e ushtruar mbi udhëtarët dhe qytetarët shqiptarë në këto lokalitete, si rëndom në raste të tilla të bllokadave, të kulmuara me krimin në Çabër, ishin ngjarjet që rezultuan me mbushjen e kupës. Ajo u derdh, por kësaj radhe bashkë me mllefin e popullatës shqiptare, të akumuluar disa vite me radhë. Prandaj, revolta e shqiptarëve kundër bllokuesve serbë nuk ishte thjesht një shpërthim ndjenjash dhe aq më pak shprehje e “emocioneve të marra” dhe e “racizmit” të tyre, siç mund të dëgjohej këto ditë nga ndonjë zyrtar i UNMIK-ut e përfaqësues zyrash të huaja diplomatike në Prishtinë, por ishte reagim i kushtëzuar, i shprehur kundër realitetit të dhunshëm i cili u ndërtua e po imponohej në Kosovë.

RRUGA PËR TE 17 MARSI ISHTE TRASUAR QË HERËT

Mbase për shumëkë që nuk arrin t’i zbërthejë të gjitha rrethanat që çuan te ngjarjet e 17 Marsit, mund të jetë e habitshme sjellja e dëshmuar e protestuesve shqiptarë ndaj misioneve civile, ushtarake e policore ndërkombëtare në Kosovë, kur merret parasysh entuziazmi i madh me të cilin dikur ishin pritur këta mekanizma. Një sjellje e tillë, nuk besohet të jetë vetëm rezultat i përshtypjes së krijuar një kohë të gjatë për qëndrimet e njëanshme e diskriminuese të këtyre misioneve, në dëmin e popullatës shqiptare. Ajo, para së gjithash është pasojë e humbjes së besimit ndaj rolit që ato do të duhej të luanin në çështjen e ndërtimit të realitetit të ri në Kosovë.

Popullata shqiptare kishte ushqyer shpresa të mëdha se misionet ndërkombëtare, UNMIK-u dhe KFOR-i, do të angazhoheshin sinqerisht për krijimin e rrethanave në të cilat Kosova do të bëhej vërtet vend i lirë dhe siç reklamohej verbalisht, me të drejta të barabarta për të gjithë. Popullata shqiptare, sikurse edhe popullata tjetër joserbe, një kohë të gjatë u kishte besuar sinqerisht premtimeve të zyrtarëve ndërkombëtarë se në Kosovë nuk do të kthehej kurrë më e kaluara e dhunshme serbe. Kjo popullatë, po ashtu kishte besuar fuqishëm se UNMIK-u dhe KFOR-i, gjatë mandatit të tyre do të arrinin t’i mbronin interesat e vërteta të Kosovës e të popullit të saj. Pikërisht duke pasë besimin dhe shpresat e tilla, vendosja e këtyre misioneve ndërkombëtare në Kosovë, nga populli i saj ishte përjetuar si ngjarje historike dhe si gëzim i veçantë.

Mirëpo, politika e UNMIK-ut, duke shfrytëzuar edhe mbështetjen e misionit ushtarak, që nga fillimi dëshmoi shenja të dyshimta të angazhimit dhe këto shenja i kishte vërejtur edhe populli i Kosovës.

Kjo politikë fillimisht lejoi ndarjen e qytetit të Mitrovicës në dy pjesë, në baza etnike, dhe këtë ndarje e kishte vërejtur edhe populli i Kosovës.

Kjo politikë lejoi që në pjesën veriore të Mitrovicës dhe në pjesën tjetër të veriut të Kosovës të përqendrohej pjesa më fanatike e militarëve serbë, të cilët gjatë kohës së luftës kishin kryer krime të tmerrshme mbi popullatën shqiptare dhe këtë fakt e kishte hetuar populli i Kosovës.

Kjo politikë lejoi që pjesa veriore e Kosovës të kontrollohej e të administrohej nga qarqet zyrtare të Beogradit dhe që nëpërmjet kësaj zone të mundësohej komunikimi i lirë i këtyre qarqeve me kriminelët serbë në Kosovë, prandaj edhe për këtë fakt ishte në dijeni populli i Kosovës.

Kjo politikë, legjitimoi në mënyrë faktike enklavizimin etnik serb të Kosovës, para syve të shqiptarëve dhe të popullatës tjetër joserbe në Kosovë.

Kjo politikë toleroi funksionimin e filialave të qeverisë së Serbisë kudo në enklavat serbe në Kosovë dhe për këtë fakt ishte në dijeni populli i Kosovës.

Kjo politikë toleroi veprimtarinë e papenguar të strukturave dhe formacioneve të ndryshme militare serbe në enklavat e tilla (le të kujtojmë bandat e quajtura “Rojat e urës”), dhe kjo nuk ishte diçka sekrete për popullin e Kosovës.

Kjo politikë lejoi implikimin e mekanizmave të qeverisë së Serbisë në çështjet e brendshme të Kosovës, nëpërmjet të së ashtuquajturës Qendër koordinuese për Kosovën, e cila ushtroi ndikimin e vet te popullata serbe, duke krijuar tensionime të vazhdueshme dhe duke bërë diversione të shumta me qëllim të sabotimit të procesit për ndërtimin e realitetit pozitiv në Kosovë dhe ky fakt ishte fare i dukshëm për popullin e Kosovës.

Kjo politikë vendosi linja të rregullta komunikimi me Beogradin zyrtar, të paparapara as me Rezolutën 1244 të KS, duke nënshkruar marrëveshje për çështje të caktuara që kanë të bëjnë me Kosovën, siç është marrëveshja Hakerup-Çoviq, e cila përmban edhe çështjen e kantonizimit etnik të Kosovës dhe ky fakt nuk është i panjohur për popullin e Kosovës.

Kjo politikë nuk e ka penguar Beogradin zyrtar të manipulojë hapur me popullatën serbe në Kosovë, duke e mbajtur atë peng të politikës serbomadhe antishqiptare dhe ky fakt ishte i qartë për popullin e Kosovës.

Kjo politikë ka thelluar edhe më tej hendekun ndërmjet popullatës shumicë shqiptare dhe asaj pakicë serbe, duke bërë koncesione të papranueshme në dobi të interesave të politikës zyrtare të Beogradit, me të cilat interesa u identifikuan interesat e popullatës serbe në Kosovë dhe ky fakt është i njohur për popullin e Kosovës.

Kjo politikë ka reflektuar mesazhe të përhershme miratimi ndaj sjelljes arrogante të popullatës së manipuluar serbe kundër popullatës shqiptare, në të gjitha rastet e incidenteve të ndodhura në radhët e saj, duke akuzuar a priori dhe pa fakte të argumentuara shqiptarët, madje edhe atëherë kur shkaktarë të incidentit ishin vetë serbët dhe për këtë fakt është bindur shumë herë populli i Kosovës.

Kjo politikë ka bërë që popullata serbe e manipuluar nga qarqet e shërbimit sekret të Serbisë ta bllokojë qarkullimin e popullatës shqiptare nëpër rrugët e Kosovës, në çdo kohë të përshtatshme për të dhe ky fakt është përjetuar shpesh nga populli i Kosovës.

Kjo politikë legjitimoi formën kushtetutare të agresionit serb mbi Kosovën, duke pranuar që Kosova të trajtohet si pjesë e territorit të Serbisë dhe për këtë fakt, populli i Kosovës është bindur jo vetëm me përkufizimin e tillë në kushtetutën e Serbisë dhe të shtetit hibrid i quajtur Unioni Serbi-Mali i Zi, por edhe me modifikimin e të drejtës së trashëgimisë së Rezolutës 1244.

Kjo politikë ka përligjur veprimet aneksioniste serbe-maqedonase, duke lejuar pushtimin me marrëveshje të paligjshme të një pjese të territorit të Kosovës dhe këtë fakt nuk mund ta shpërfillë populli i Kosovës.

Këto janë vetëm disa prej segmenteve krejt diskrete të politikës së administratës ndërkombëtare në Kosovë, e cila ka rezultuar jo me zhgënjimin e popullatës shqiptare si popullatë shumicë në Kosovë, por me krijimin e bindjes te ajo se Kosova po ecën në drejtim të kundërt në raport me aspiratën e saj. Këto argumente kanë krijuar bindjen te popullata shqiptare se Kosova ka hyrë në procesin e rikthimit në periudhën e dominimit kolonial serb. Bllokadat e fundit të vendosura në Çagllavicë e në Graçanicë ishin indikacionet dhe simbolizimi i këtij procesi, prandaj reagimi i shqiptarëve ishte dëshmi e humbjes së besimit në rolin e misionit të këtushëm ndërkombëtar dhe e gatishmërisë për ta marrë situatën në duart e tyre. Mësymja drejt Çagllavicës, në asnjë mënyrë nuk mund të interpretohet si mësymje kundër popullatës serbe, me qëllim të spastrimit etnik, sikurse po i fryjnë zjarrit të luftës, qarqe të caktuara, por si sulje për të çarë bllokadën e vendosur aty. Ky reagim ishte fundi i durimit të shqiptarëve për shkak të koncesioneve të misioneve ndërkombëtare në Kosovë, të bëra në kurriz të së ardhmes së këtij vendi. Manifestimi spontan i revoltës së popullatës shqiptare, në frymën e krijuar nga këto rrethana, ishte shprehja më e zëshme e shqetësimit për të ardhmen politike të Kosovës, e mbërthyer në kornizat e një status-kuo-je mbytëse. Kjo revoltë theu këto korniza dhe prishi këtë status-kuo, kundër së cilës, populli shqiptar, në forma të ndryshme ishte shprehur edhe shumë herë më parë. Edhe në këtë mënyrë, spontanisht, u prish ajo që ishte e domosdoshme të prishej-status-kuo-ja që mban të pezullt e të pasigurt të ardhmen e Kosovës.

KUSH ËSHTË FAJTORI DHE E KUJT ËSHTË PËRGJEGJËSIA?

Pas ngjarjeve të 17 e 18 marsit, me pasojat që u panë, është e natyrshme të trajtohet edhe çështja e fajtorit dhe e përgjegjësisë lidhur me këto ngjarje. Pa dyshim, nga faji dhe përgjegjësia, në këtë rast nuk do të mund të lirohej asnjë faktor tjetër, përveç protestuesve të cilët u detyruan të dalin rrugëve, të vriten e të sakatohen, jo për shkak të rregullit, ligjit dhe rendit, por për shkak të mungesës së tyre; jo për shkak të lirisë dhe komoditetit, por për shkak të pasigurisë dhe të papërspektivës. Prandaj, fajtorë dhe përgjegjës janë ata që duhet ta garantojnë rregullin, ligjin, rendin, sigurinë dhe perspektivën e qytetarëve. Fajtorë janë pikërisht UNMIK-u me politikën e tij dhe institucionet vendore të Kosovës.

Është fare e kuptueshme se thelbin e problemeve në Kosovë, sot e përbën faktori serb, përkatësisht politika zyrtare e Beogradit. Mirëpo, duke qenë thelbi i problemeve, ky faktor dhe kjo politikë nuk janë vetvetiu edhe fajtori i këtyre problemeve. Është e natyrshme që Beogradi të përpiqet t’i mbrojë interesat e tij shtetomëdha në Kosovë, duke mos kursyer as interesat e popullatës së këtushme serbe dhe në këtë funksion ai do ta shfrytëzojë tërë hapësirën që mund t’i lihet në dispozicion. Mirëpo, përgjegjësinë për këtë shesh të krijuar, sot e bart UNMIK-u, i cili ka lënë hapësirë për veprimet serbe kundër Kosovës. Këtë përgjegjësi, ai nuk mund ta mohojë e ta fshehë me kurrfarë argumentesh dhe me kurrfarë akuzash në kurriz të protestuesve shqiptarë, ndonëse publikisht as nuk do të mund ta pranonte atë. Pranimi i kësaj përgjegjësie, pa dyshim do ta konfirmonte dështimin disavjeçar të politikës së kësaj administrate, prandaj zyrtarët e saj këto ditë u paraqitën me torua të humbur, madje shumë më tepër sesa protestuesit shqiptarë të akuzuar prej tyre frontalisht për ushtrim dhune e të kualifikuar me epitete të ndryshme.

Pjesën e tyre të fajit e të përgjegjësisë së padyshimtë për ngjarjet e 17 e 18 marsit, e kanë edhe institucionet e pakompetencë të Kosovës. Përgjegjësia e këtyre institucioneve qëndron pikërisht në faktin pse ato kanë pranuar rolin e institucioneve, edhe pa qenë praktikisht të tilla, si dhe duke mos qenë asgjë më shumë sesa zyra të pranimit të UNMIK-ut, ku mund të adresohen kërkesat e qytetarëve të pakënaqur.

Krerët e të ashtuquajturave institucione të përkohshme vetëqeverisëse të Kosovës dëshmuan papërgjegjësinë e tyre me faktin e mungesës së gatishmërisë për t’iu dalur përballë shqetësimit dhe zërit protestues të qytetarëve. Ata nuk morën guximin të vëhen në ballë të protestuesve, që në nismë të protestimit, ta kanalizojnë energjinë e tyre dhe ta shmangin gjakderdhjen. Këtë gjë nuk e bënë dhe për këtë gjë mbajnë përgjegjësinë.

Këtë gjë nuk e bënë sepse këta krerë i kanë shkëputur jo vetëm lidhjet, por edhe interesat dhe aspiratat e tyre nga ato të qytetarit të Kosovës dhe sepse ka kohë që këta krerë janë zhytur në llumin e korrupsionit të shumëllojshëm e në butësinë e kolltuqeve institucionale.

Institucionet e Kosovës dhe krerët e tyre mbajnë bashkëpërgjegjësi me administratën e UNMIK-ut për shkak të krijimit të rrethanave që çuan te ngjarjet tragjike të 17 Marsit. Këto institucione dhe këta krerë ua bënë aminin të gjitha veprimeve të UNMIK-ut, që çojnë në integrimin e pashmangshëm të Kosovës në gjirin e Serbisë, duke mos i kundërshtuar dhe duke mos i kushtëzuar ato në asnjë formë. “Krerët” standardë të Kosovës miratuan të gjitha ato që ofroi UNMIK-u: kornizën kushtetuese në të cilën janë definuar të gjitha kufizimet për ecjen përpara të Kosovës; mënyrën e zgjedhjeve dhe favorizimin e pakicës serbe; dhënien gratis të mandateve parlamentare; lojën e rrezikshme me të ashtuquajturat standarde për Kosovën; bisedimet me palën e qeverisë së Serbisë, me të cilat legjitimohet e drejta e kësaj qeverie për të qenë pjesëmarrëse në procesin e zgjidhjes së çështjes së Kosovës e të tjera. Institucionet vendore të Kosovës nuk këmbëngulën asnjëherë në mënyrë të vendosur e të sinqertë për të bashkuar veriun e Mitrovicës dhe as për të rikthyer 2500 hektarë të territorit të aneksuar të Kosovës. Prandaj kur ishte fjala të miratohej, të firmosej e të heshtej në dëmin e Kosovës, këta argatë të UNMIK-ut nuk mund të ankohen për mungesë kompetencash, ndërkohë që nuk qenë të gatshëm asnjëherë të ndërmarrin veprime kualitative në dobi të Kosovës dhe asnjëherë nuk ndërmorën hapa konkretë për të ndërprerë gjendjen e status-kuo-së, e cila rezultoi me ngjarjet e fundit.

Një përgjegjësi të veçantë dhe konkrete për ngjarjet e fundit, krerët e institucioneve vendore të Kosovës mbajnë edhe për solidarizimin me propagandën e pistë, e cila rezultoi me krimin ndaj fëmijëve shqiptarë në Çabër. Siç dihet, për plagosjen e një serbi nga Çagllavica, në rrethana të pasqaruara, serbët fajësuan shqiptarët, duke e cilësuar veprën si krim me motive etnike. Këtë vepër nxituan ta cilësojnë të tillë dhe ta dënojnë si në kor idiotik edhe krerët e institucioneve të Kosovës, po ashtu pa u ndriçuar rrethanat, duke lënë të nënkuptohet përkatësia shqiptare e dorasit. Dhe po këta krerë, dëshmuan indiferencë idiotike pasi ndodhi rasti në Çabër, duke mos u nxituar aspak për ta dënuar krimin, sepse tashmë dorasi ishte konkret. Kjo indiferencë e tyre u pasua me protestat e para të nxënësve në Mitrovicë.

Duke marrë parasysh rolin që kanë luajtur institucionet e Kosovës në degradimin e çështjes së Kosovës, po të kishin përfaqësuesit e tyre një fije morali njerëzor, do të duhej t’i braktisnin një orë e më parë, të turpëruar, postet e tyre të keqpërdorura. Po të kishin një fije morali njerëzor, ata nuk do të mund të kërkonin, siç kërkuan, “edhe një shansë për t’i zgjidhur problemet në mënyrë institucionale”, kur këtë shansë e kishin para vetes me vite të tëra.

Personi që përfaqëson postin e kryetarit të Kosovës do të duhej largohej nga ky post edhe për shkak të papërgjegjësisë me të cilën e ka mashtruar në vijimësi opinionin kosovar, duke e paraqitur situatën në vend ashtu si nuk ishte. Ai do të duhej ta lëshonte këtë post edhe për shkak të shërbimit të keq të bërë ndaj Kosovës, duke legjitimuar bisedimet e improvizuara politike me Bogradin zyrtar në Vjenë.

Nga posti i tyre do të duhej të largoheshin edhe kryetari i Kuvendit të Kosovës dhe ai i Qeverisë së Kosovës. I pari për shkak të legjitimimit të bisedimeve të imponueshme me zyrtarët e Serbisë në Vjenë, në kundërshtim me vullnetin e institucionit që përfaqëson dhe para se të zgjidhej statusi final i Kosovës, kurse i dyti për shkak të përgjegjësisë që duhet të ketë për vazhdimin e të ashtuquajturave bisedime me palën serbe nga grupet e formuara prej tij.

Një përgjegjësi të veçantë, në këtë situatë të krijuar do të duhej ta ndiente Kuvendi i Kosovës, për shkak të paaftësisë së tij për të qenë në shërbim të vullnetit politik të elktoratit të tij. Si mekanizëm i instrumentalizuar, ai do të duhej të shpartallohej për t’ia lëshuar vendin një kuvendi të ri e të mirëfilltë.

Këto pasoja morale do të duhej të ndjeheshin, për të dëshmuar jo vetëm se ishin rezultat i një politike improvizuese, por edhe dështimin e kësaj politike.

ÇKA QITËN NË SIPËRFAQE NGJARJET E 17 E 18 MARSIT?

Protestat masive e spontane të popullatës shqiptare në Mitrovicë, në Prishtinë e në qendrat e tjera të Kosovës, qitën në sipërfaqe dhe qartësuan një varg çështjesh të rëndësishme.

Në rend të parë ato dëshmuan sa i thellë është hendeku ndërmjet popullatës shqiptare dhe asaj serbe në Kosovë dhe se ky hendek është rezultat i konfliktit të gjatë historik ndërmjet këtyre dy popujve. Mospërfillja e këtij fakti do të kishte pasoja të paparashikueshme për këta dy popuj por edhe për rajonin në tërësi.

Në rend të dytë ato dëshmuan se konflikti i trashëguar shqiptaro-serb kanë përmasat e konfliktit ndëretnik.

Në rend të tretë ato dëshmuan karakterin burokratik e improvizues të politikës së UNMIK-ut e të Këshillit të Sigurimit që mban pezull raportet shqiptaro-serbe në Kosovë e në rajon.

Në rend të katërt ato dëshmuan pafuqinë dhe parëndësinë e institucioneve formale të Kosovës.

Në rend të pestë ato përgënjeshruan përpjekjet moralizuese të UNMIK-ut për të imponuar një pajtim formal ndërmjet dy popujve me një histori tragjike të konfliktit.

Në rend të gjashtë ato përgënjeshtruan si të pakuptimta të ashtuquajturat standarde për Kosovën, konceptin politik “standardet para statusit”, si dhe të ashtuquajturat biseda teknike ndërmjet Prishtinës dhe Beogradit.

Në rend të shtatë ato dëshmuan karakterin e dëmshëm e të rrezikshëm të status-kuo-së.

NGA NGJARJET E FUNDIT DO TË DUHEJ NXJERRË MËSIME TË VLEFSHME

Për të mbushur vakumin politik e medial, këto ditë më së lehti do të ishte të gjykoheshin e të dënoheshin protestat e fundit dhe të kualifikoheshin ato me lloj-lloj epitetesh. Mirëpo, kjo as është korrekte dhe as është rrugëdalje. Para fjalëve të këqija e të zeza për protestuesit dhe para kërcënimeve drejtuar atyre do të duhej të analizoheshin gjithanshëm ngjarjet e fundit e të nxirreshin mësimet e domosdoshme prej tyre. Para së gjithash, krahas gatishmërisë për bartjen e përgjegjësisë, shkaktarët e rrethanave të krijuara që rezultuan me këto ngjarje, do të duhej jo vetëm të shprehnin keqardhje për viktimat e protestave, por edhe të kërkonin ndjesë publike para gjithë të plagosurve dhe të lënduarve. Njëkohësisht, shkaktarët e rrethanave të tilla do të duhej të jepnin përgjigje konkrete se nga kush u vra e u plagos me armë zjarri numri kaq i madh i protestuesve duarthatë, të cilët në asnjë mënyrë nuk do të mund të identifikoheshin me rastet e paarsyeshme të shprehjes së revoltës.

Faktorët ndërkombëtarë dhe ata vendorë në Kosovë do të duhej ta shfrytëzonin në mënyrë pozitive prishjen e status-kuo-së ekzistuese në vend, për të eliminuar gabimet e politikës së deritashme, për të rikthyer në start shumë prej proceseve të gabueshme dhe për të gjetur zgjidhjen realiste e të qëndrueshme politike të çështjes së Kosovës. Prishja e status-kuo-së do të duhej të shfrytëzohej që t’i jipej fund ripërsëritjes së historisë tragjike në raportet ndërmjet shqiptarëve dhe serbëve.

[Llapi]

UNMIKU me ne fund e pranoi nji pjes te fajit.
----------------------------------------------


Holkeri: UNMIK-u ka gabuar, por ne do t’ i përmirësojmë ato gabime
Lajmi i ores 9:00 PM

PRISHTINE (25 Mars) - Në takimin e sotëm mes kryeadministratorit Hari Hollkeri, me kryetarin e Kuvendit të Kosovës, Nexhat Daci është shqyrtuar bashkëpunimi ndërmjet institucioneve të vendit dhe mekanizmave ndërkombëtarë, në funksion të sanimit të pasojave dhe mbarëvajtjes së aktiviteteve për qytetarët. Ky takim është mbajtur deri sa vazhdonte Seanca plenare e Kuvendit të Kosovës, lidhur me gjendjen e krijuar në vend, pas protestave të dhunshme ditë më parë. Në komunikatën e lëshuar nga zyra e Kuvendit të Kosovës thuhet se kryeparlamentari Daci e ka njoftuar zotin Holkeri me programin e Kuvendit të Kosovës për mbështetje të Qeverisë lidhur me meremetimet e shtëpive dhe të objekteve të djegura të kultit dhe për vizitat që po u bëhen kuvendeve komunale, për të nxitur mbështetjen gjithpërfëshirëse të rindërtimit të objekteve të dëmtuara. Sipas kësaj komunikate kryeparlamentari Daci ka kërkuar që të luftohet kriminaliteti dhe të veprojë drejtësia. Ai njëkohësisht ka kërkuar që të mbyllen kufinjtë e Kosovës për kriminelët dhe të mos lejohet të veprojnë njerëz të uniformuar dhe të armatosur në pjesën veriore të Kosovës. Daci e ka lutur kryeadministratorin Hollkeri që mekanizmat ndërkombëtarë të vendosur në Kosovë, të respektojnë institucionet legjitime të vendit dhe të bëjnë dallimin ndërmjet liderëve politikë dhe të zgjedhurve nga vota e popullit. Kryeadministratori, Hari Holkeri është pajtuar që në funksion të sanimit të sukseshëm të gjendjes së krijuar dhe të avancimit të proceseve në Kosovë, duhet të krijohet partneriteti i vërtetë ndërmjet ndërkombëtarëve dhe institucioneve të vendit, thuhet në komunikatën e lëshuar nga Kuvendi i Kosovës. bm/bm (RTK/BalkanWeb)