Personazh!

[ChuChu]

Dhimitër Gjoka: Ndjehem i "mbushur" nga puna ime @ SPEKTRI

Që prej 30 vitesh nuk i është ndarë ekranit ose më mirë ky i fundit nuk e ka braktisur atë. Pas një përvoje në shumë fusha gazetarisë televizive, Dhimitër Gjoka ndjehet i kënaqur por jo "i ngopur" gjer në fund. Një përvojë e gjatë në transmetimin e edicioneve të lajmeve, në regjinë televizive, një sërë trajnimesh në këtë fushë, botime dhe role aktoreske duket se i kanë dhënë një pamje mbase tashmë më të plakur por më të fisme. Që prej disa kohësh shikuesit e shohin atë në ekranin e "Top Chanel", në profesionin me të cilin fitoi dhe simpatinë e tyre, atë të folësit. Por projektet janë thuajse pas shpine. "Puna e folësit, është hobi, profesionin tim të vërtetë, regjinë nuk e lë kurrë pas dore", thotë ai për revistën "Spektër". Është nderuar me një sërë çmimesh ndërkombëtare si Çmimi i Madh ndërkombëtar në Assisi të Italisë për regjinë më të mirë dhe është vlerësuar me "Antenën e Artë" në 40 vjetorin e Televizionit Shqiptar për kontribut të lartë televiziv. Jeta dhe puna në televizionin publik, eksperienca në mediat private dhe jeta familjare e Dhimitër Gjokës "rrëfehen"...

Ju shohim sërish në ekran, po aq të gjallë sa ç'jemi mësuar gjithmonë. Si ndjehet Dhimitër Gjoka pas kaq vitesh?
Profesioni i folësit është një hobi për mua. Meqë dalja në ekran është e përnatshme duket sikur merr vlera parësore sepse portreri yt "godet" syrin e shikuesit. Është një privilegj më vete, sepse ti je pjesëtar i vazhdueshëm i familjeve që të ndjekin. Por kjo nuk do të thotë që unë kam lënë pas dore profesionin tim të vërtetë, regjinë. Aktualisht punoj në kanalin "Top Chanel", përsëri i dukshëm në ekran, por me më shumë impenjim, sepse ma detyron cilësia e këtij kanali. Në këtë detyrë të re vij pas një ngritjeje që i bëra televizionit ALSAT nga ana regjisoriale. Puna në këtë stacion ishte e madhe dhe përveç kënaqësisë më dha dhe një mundësi të re për të punuar dhe më gjatë në një media private. Problematike ishte ana regjisoriale pasi gazetarët vinin nga shtypi i shkruar dhe shumë prej tyre nuk mësoheshin dot me kamerën, nuk dinin ç'ishte montazhi televiziv ndoshta dhe të mbanin mikrofonin, por dua të theksoj se ishte një përkushtim tërësor regjisorial që i dhashë atij televizioni. Por arrita dhe në një konkluzion që shkolla e gazetarisë kishte shumë elementë mangut pasi studentët nuk përgatiteshin për anën fonike dhe vizive.

Një ofertë më e mirë ekonomike ju shkëputi nga gjithë kjo punë?

Sigurisht që ana ekonomike vlerësohet, por dhe emri i kanalit. Pastaj shpresoj që puna ime në këtë stacion nuk do të mbetet në këtë pikë. Momentalisht dhe pse jam vetëm në ekran, në edicionet qendrore të lajmeve, bëj një pregatitje të madhe. E tërë dita ime përqendrohet në fizikun dhe orarin kur unë do të jem para ekranit. Mundohem t'u largohem streseve, lodhjeve, tavolinave joshëse sepse teleshikuesi që të ndjek dhe të ka dhënë besimin dhe respektin e tij nuk do t'ia dijë për hallet dhe problemet e tua. Ai nuk do të shohë një portret të lodhur dhe që nuk transmeton atë që duhet.

Jo gjithmonë arrihet mosreflektimi i gjendjes emocionale që mban përbrenda. Por gjithsesi me kohë arrihet që të jesh "standart" në ekran?

Kjo nuk diskutohet. Eksperienca është e para që të ndihmon dhe bëhet një armë shumë e fortë e jotja. Shndërrohet në atë sekretin tënd profesional, e cila nuk mund të shprehet me fjalë, është aty dhe të qëndron pranë. Gjithsesi ngarkesa e ditës është e madhe dhe kur gjithçka del mirë unë s'përmbahem, jetoj me emocionin se çfarë opinioni kam krijuar.

Por ekzaltimi i një prezantimi të shkëlqyer nuk arrin të shuhet me kalimin e viteve dhe të bëhet diçka e zakonshme?

Aspak. Çdo dalje për mua në ekran është një premierë. Mundohem ta ushqej përditë profesionin përndryshe të ha dita, koha dhe natyrisht emri i madh i stacionit.

Si i keni marrëdhëniet me kolegët e rinj?

Ah marrëdhëniet! Shumë të mira do të thoja. Top Chanel ka një kolektiv shumë ambicioz dhe me vlera.

E ndjeni ndryshimin e moshës, pasi stacionet televizive private duket se preferojnë më tepër imazhe të rinj dhe dinamikë..
Do të thoja që kur e dashuron një profesion dhe qëllimi i vetëm është ta përcjellësh suksesshëm mesazhin atëherë nuk ka moshë për të filluar apo mbaruar. Kuptohet secili ka format dhe mënyrat për ta arritur këtë.

Keni punuar në të njëjtin profesion pa u shkëputur gjatë dy sistemeve. Si e shikoni ndryshimin e gazetarisë shqiptare pas gjithë këtyre viteve?

Mund të them që dhe gjatë sistemit të diktaturës komuniste puna ishte e madhe dhe përkushtimi gjithashtu. Them që ndryshimi qëndron tek klishetë dhe standartet të cilave asokohe një gazetar nuk mund t'u shpëtonte. Ti s'mund të dilje jashtë kornizave. Ndërsa sot kapërcimi është shumë i madh; kemi mbërritur në lirinë e të shprehurit dhe media është bërë një faktor i rëndësishëm.

Si i kapërcyet ju dhe kolegët e brezit tuaj metodat klasike, apo të themi të adaptoheshin me një gazetari të re dhe krejt të ndryshme e cila më pas u bë nevojë?

Mbërritja e demokracisë hapi dhe shumë dritare. Njerëzit e televizionit kishin nevojë t'i preknin nga afër ato që mund t'i kishin parë në ekranet e huaja. Shumë profesionistë televizivë u kthyen me mendësi konkrete marrë nga përvoja në stacionet e huaja. Televizioni vazhdonte me ligjësitë e vjetra dhe për këtë arsye duheshin trajnuar njerëzit, për të parë format e reja të ndërtimit të një spektakli, dokumentari apo emisioni. Në kuadrin e kësaj nisme isha dhe unë pjesë e këtyre specializimeve.

Tashmë jeni një person publik dhe i njohur për shumë breza. E ndjeni në rrugë të qënurit në vëmendjen e të tjerëve dhe sa ju ndihmon apo pengon kjo gjë?

Të them të vërtetën është gjithnjë kënaqësi që puna jote të vlerësohet. Nuk më ka ndodhur asnjë episod i pakëndshëm, përkundrazi komplimentet janë të shumtë kur eci vetëm dhe i shoqëruar. Ndjej vështrimet kurioze të njerëzve që u përkasin moshave të ndryshme.

Po jeta familjare? A ju ndjejnë ata pranë meqenëse është një profesion që kërkon shumë kohë dhe përkushtim?

Mendoj se jam një familjar i mirë. Dua të theksoj s unë jam në shërbim të familjes dhe ajo në shërbim tim (qesh). Gjithsesi në përgjithësi nuk më pëlqejnë kafenetë, qëndroj gjatë në shtëpi, merrem me ndonjë okupim familjar dhe lexoj shumë.

Keni dy fëmijë. E shihni tek ndonjëri atë përpjekjen apo "damarin" për të ecur si babai i tyre?

Si çdo fëmijë dhe ata imitojnë, por kjo gjë nuk mund të përcaktohet ende pasi është shumë herët. Djali është në vit të parë të shkollës së mesme, ndërsa vajza në klasë të parë. Pastaj nuk dua t'u imponoj asgjë tani për tani pasi ata kanë nevojë të studiojnë dhe lexojnë sa më shumë. Më vonë do ta zgjedhin vetë rrugën që do të marrin.

Çfarë letërsie preferoni të lexoni?

Kohët e fundit më kanë tërhequr vëmendjen dy botime historike mbi Shqipërinë siç është "Enigma" e Robert d'Anzheli dhe trajtimi i historisë së Shqipërisë nga Abaz Ermenji. Studioj shtypin e përditshëm dhe skedoj gjëra kryesisht nga faqet kulturore pavarësisht se nuk mund të më duhen momentalisht.

Aktualisht vërtitet në mendjen tuaj ndonjë projekt për të ardhmen?

Së shpejti mendoj të nxjerr një roman timin i cili trajton një ngjarje të zvilluar në vitet '60-'70 e vendosur në Himarë. Gjithashtu mund të them vetëm se jo shumë larg do më shihni në spektakle apo të angazhuar në realizimin e ndonjë dokumentari.

Dhe sa gjatë e mendoni veten "të aftë" dhe kaq vital për të qëndruar në ekran?

Nuk mund ta përcaktoj. Por një gjë është e sigurt: do të doja ta ndjeja vetë momentin e largimit pa ma thënë të tjerët.

Intervistoi: Blerina SHIRA

[BlueBaron]

... hehehe Dhimiter Gjoka, paska shkuar tek Topi ... edhe keto folsit nuk merren vesh fare, nje muaj i shef ne nje kanal, muajin tjeter i gje ne nje kanal tjeter ...