Durimi

I vetmuar mes hekurash te ftohte,
I mbuluar me pluhur dhe balte,
I harruar prej njerezve dhe kohes,
Me sy qe u kane shteruar lotet,
dhe zemer te plagosur qe nuk do te ndaloje se rrahuri.
Ka shprese se do te jetoje,
dhe ti jape jete ketij trupi te mpire prej mundimit,
nje trup qe vazhdon te eci i vetmuar drejt se drejtes,
drejt se drejtes qe i eshte mohuar shume kohe me pare.
Ne te kaluaren e femirese se larget
me hapa te ngadalte dhe te rende,
qe nuk munden te ndalen.
Ecen ne drejtime te ndryshme me syte te perulur,
me buze qe nuk munden te flasin,
vazhdon te eci.
Nje trup pa emer qe ecen ne rruget e qyteti te madh.
Ka pushuar se degjuari boten dhe vazhdon te eci i sigurt,
drejt se drejtes dhe vdekjes.
Nje trup i vetmuar qe duron vdekjen dhe nuk po jep shpirt.
Duron ne heshtje ky trup i vdekur,
te cilin shpirti mundohet ta mbaje gjalle.
I dhimbset ta leje te vdese se vdekja per te nuk ka kuptim.