Gjëja - © Dorian Kulla

[Pentesilea]

.....dua te kuptoj deri ku shqipot mund te ndjekin hap pas hapi Kafken, Kamyne, Sartrin....dua te kuptoj deri ku mund te shkoje thellesia e gjykimit njerezor ne lidhje me tema te tilla si: Vdekja ....dua te kuptoj se ne fund te fundit kjo analize kaq e hollesishme dhe kaq ngjethese a te shtyn ta shohesh Jeten si nje Gje qe i ka syte te dy te zinj apo te dy jeshile...

Dorian, nuk kam ndermend te te them te lumshin dockat apo mendja, por dua te te them kete:
Kujdes ....kujdes....kujdes....Pertej gjithe kesaj une shoh shenjat e nje cmendurie te ardhshme

E di qe nuk ke frike nga cmenduria, dhe nuk ke arsye te kesh frike, eshte nje gjendje euforie, e kendshme per ate qe e ka dhe problem per te tjeret qe e rrethojne. Nqs je shume i ri sic kam dhe frike se je, nga njera ane jam e detyruar te them se je krejt i pazakonte dhe nga ana tjeter po shtoj se duhet te ruhesh nga banaliteti( jo i fjaleve, por i skemave). Ky eshte rreziku me i madh per nje talent...

Go ahead

Gjithnje mendo qe gjeja me e mire eshte ajo qe nuk ke shkruar akoma...

Pentesilea shume e lodhur dhe e deshperuar sot, pasi kuptoi qe rrugeve te botes dergjen talente shume kercenues dhe shume te kercenuar.....

Tung

[kulla]

pa dashur te ofendoj asnje qe shkruan ne kete forum, por kjo gjeja qenka gjeja me e bukur qe eshte shkruar ndonje here ne kete forum, dhe ky djali, Dorian Kulla, shkruaka bukur.

urime te sinqerta per vepra te ardhshme djalosh!

[Fiori]

Edhe une ashtu mendoj...

Kur njerzit kane aq shume kohe te lire sa cka pasur ai me lart...fillojne qajne kur marrin fryme. Pune e nderlikuar skane faj!

[shpresa]

Ky studenti brilant i Metamorfozes,mos je ti Dorian?E ne mos qofsh ti mos eshte Dritan Xhelo?Sa shume ngjasoke me te.Dhe une po te them se je duke shkelur ne shtigje qe mendja nuk i mban dot,natyrisht nje mendje normale nga shendeti.
Shkrimi eshte gur rrezellites ku mbizoteron ngjyra e zeze dhe te frikeson.Faleminderit qe na dhe mundesisne te lexojme nje gje te llojit te "Pertej asaj qe dime"

[Redi]

Jo Shpresa jo. Quhet Doktor Kulla.
Metamorfozen e arrin me lloj lloj menyrash .


Pershendetje

[yjori]

edhe ne gjera jemi.dicka.sende.

[kulla]

ti mos fol qorrazi

[Dritan Xhelo]

Ky studenti brilant i Metamorfozes,mos je ti Dorian?E ne mos qofsh ti mos eshte Dritan Xhelo?Sa shume ngjasoke me te.Dhe une po te them se je duke shkelur ne shtigje qe mendja nuk i mban dot,natyrisht nje mendje normale nga shendeti.
Shkrimi eshte gur rrezellites ku mbizoteron ngjyra e zeze dhe te frikeson.Faleminderit qe na dhe mundesisne te lexojme nje gje te llojit te "Pertej asaj qe dime"

Shpresa! Une nuk e di kush je ti po qofsh shendosh edhe ne paqe kushdo dhe kudo qe te jesh. Ky postimi qenka ca si shume i vjeter dhe une e gjeta fare rastesisht, nese rastesia ekziston si e tille ne teresi, sidoqofte, edhe pse mund te duket ashiqare ose jo si akt patetik, une jam i bindur se ashtu eshte, edhe nese guxoj te postoj kete me poshte, nuk e bej sepse besoj se duhet krahasuar me ate te atij djalit qe ty tu duk se isha une, por vetem per hir te asaj se per mire apo per me keq une shkruaj hic ashtu, asnjehere nuk kam shkruajtur, ndoshta kur ende shume i ri edhe doemos dic qe nuk mund ta kete lexuar njeri e per ate shkak(prape ashiqare ashtu) nuk ka sesi ti kujtohet as ti kete lene ndonje shije, prapeseprape e gjitha kjo pa patur kurrfare rendesie. Une megjithate mendoj, edhe pse pothuaj i bindur qe kete faqe nuk eshte se e hap kush, jo vetem per hir por edhe perdhune te atavizmave fiktive, nder te cilet krenaria edhe malli per te qene ''ndryshe'' ngercin me shume se te tjeret ti ndishta do e vesh re se ndryshimi eshte i dukshem, por ndoshta vetem ne syte mi...qofsh mire!

gjerkur kaq shpejt ranë gjethet..*
(multiplication par mutilation)



1) !këtu vjeshta vjen rrëmbimthi!..Në të vërtetë fjala e vërtetë është zhurmë kursive.Ca habi që e prodhoj vetë, sepse është sekrecionale, e lehtë dhe tonike, fosilizohet nën fytyrën që e mendoj, e zgjidhur më parë topografisht nga dyshimi, i cili është ndryshorja e çdo ekuacioni fisiognomik. Jo vetëm rrëmbimthi, por njëherazi eksesive, intensive dhe hiperbolike. Anamorfozë e vështruar në kohë reale por stroboskobisht. Është fytyra që rrotullohet rreth kokës por me nxitim të ndryshueshëm, stroboskopi i parregullt që e bën erën të duket e palëvizëshme. Rrëmbimthi, ka dhe fjalë të tjera, por nuk ka më kohë vetëm sepse mendoj pa e besuar se gjithë ky tërbim kohor është piktoral, lëndor dhe i kotë. Dhe nuk mund të më prekë. Silk-screening. Në një plan tjetër, jo faktual, në një tjetër anë e kundërta e së cilës mungon dhe krahasimi me të dhe për të cilën nuk duket i mundur edhe pse mund ta mendoj. Nëse i jepem asaj fjale duke i lënë vend pa kërkuar, a vetëm dashur, a qëlluar që pas saj të përfytyrohet procesi, por të jetë vetëm subjekt, substancë, përbërje, trupi(zanor) i huaj dhe i pashndërrueshëm i së cilës(fjalë) të veprojë nëpër dhe jo mbi atë ku është lënë,( jo saktësisht vendosur, por lënë, lëshuar) duke mos sjellë asnjë pamje a shoqërim ku të ngrihej, lidhej pjesa tjetër, apo të stisej, mandej, apo vetëm, fiksohej(sikurse ndodh në të vërtetë), por të qëndronte asgjë më shumë sesa leximi dhe pikërisht, posaçërisht për të duke përshkuar dhe ndryshuar një diç tjetër që është midis kësaj letre dhe asaj që është përmbi të. “Sikur ta dija me siguri se çdo gjë që bëj nuk është veçse bllof do të kisha mundur të bëja gjëra të jashtëzakonshme”(Warhol). E meqënëse era është e ngrirë dhe gjethet janë pezull dhe të dyfishta sepse të ngjyrosura përtej konturit, sepse rrëzohen në një sekuencë pafund vetëm ngase përsëritet duke ndryshuar kozmetikisht, sepse vetëprodhohet duke u gjymtuar visualisht, sepse gjithë kjo ndodh prej së jashtmi, vjen prej gjetiu, prej, që e bën shfaqjen vetëm të tillë, Warhol, vetëm se mund të mos, por jo dhe se dhe se në të vërtetë(nuk), ishte i ndërgjegjshëm. Ndërsa nuk shihet asgjë përveç si nëpërmjet një pike fokale pas një serie filtrash që nuk bashkëveprojnë dhe as asgjësojnë njëri-tjetrin por zëvendësohen parregullsisht dhe rrëmbimthi duke mos sjellë asnjë ndryshim esencial, vetëm ritmik, abstrakt dhe të panevojshëm, Warhol. Ndërsa gjithë çfarë duhet është aty dhe gjasmohet si e papërdorëshme përveçse nëse zhduket duket e ditur unë më parë dhe të më duhej ta rishpikja për të parë se ashtu do të ndodhte prapë, por sidomos nëse do guxoja të prekesha në një rradhë fatlume përshkak të gjithë asaj që do më shtynte të cilën po ashtu, tani vonë, më duhet ta sajoj. Sikur rikrijimi me një tjetër, në një tjetër material dhe tjetër sekuencë do e bënte atë të rikapej, do e zbrazte nga vetja duke i dhënë një formë indiferenca e së cilës do ishte pamundur, apo sipas Warhol e parëndësishme. Kjo mbasdite është vetëm kujtim e ashtu njëherësh është pasqyra e vetes, është objekti që shërbehet me veten e vet për të mos u lejuar të jetë subjekt duke mos qenë megjithatë i lirë, në fakt i çliruar, apo alternativisht, çlirues. Një imazh apo një shumicë që në secilin përfaqsim ngelet pa histori por vetëm periodik, pa treguar, vetëm i treguar dhe për të njëtin shkak, pa efekt, nëse ky jo i kërkuar në një garë finalja e së cilës është që të vazhdojë për hir të kuptimit. Pa ndryshim. Sepse ndoshta nëse të ndryshosh nuk është ajo se ke kujtuar se po ndodh dhe synuar, por në tërësi është se ti nuk kërkon vërtetë të ndryshosh por vetëm të ruhesh atëherë gjithë kjo ka qenë një gabim, sepse do duhej më parë të dihej, mësohej, se çfarë do ruhej përpara se gjatë kohës që tu desh të shkatërroje dhe pa e ditur vetë se vetëm figurativisht. Duket se arti e ka i zëvendësuar objektet, në fakt ty.. Se çfarë sheh duhet të duket e thjeshtë megjithqë e pregatitur, e plotë dhe pa nëntekst, sidomos pa perversion, me një shpërfillje të pafajshme ngase e panimuar, derisa të kujtohem se unë nuk i jam indiferent megjithqë kjo nëpërmjet kujtesës që ka skllavëruar tashmë edhe spontanitetin duke e kthyer në një mekanizëm tautologjik. Nuk dua të imagjinoj por më parë nuk duhet të kesh kujtime. Ka një tekst të Aitmatov në të cilin ai përshkruan një torturë mongole të përcaktuar për ata robër që ishin zgjedhur të ktheheshin në skllevër. Metoda qe e thjeshtë. Robërve u rruanin kokat dhe u vishnin një helmetë të qepur prej lëkurës së një deveje të sapotherrur, këmbë e duarlidhur ata liheshin në shkretëtirë për disa ditë, ndërsa helmeta u shtrëngohej, teksa thahej, hermetikisht në kokë duke mos i lënë flokët të rriteshin mbi por nën lëkurë. Nëse nuk vdisje brenda pak ditësh, humbisje kujtesën plotësisht. Kurse tashmë mblidhen grumbuj objektesh që dhe pse mund ti presësh, ndash, shqepësh, ti thyesh, dhe ngjisësh a qepësh pjesët e ndyshme me njëra tjetrën, nuk formohet vetëm se i njëjti grumbull a i vetmi objekt. I panjohur dhe i përsëritur. këtu vjeshta vjen e shkon etj. ! Në të vërtetë fjala e vërtetë nuk është e tillë.

Ndalem vetëm që të shoh nëse dikush në vendin tim do të mund ti bënte përshtypje ashtu që nëse e gjej atë dikë ta vjedh atë ndjenjë por dyshoj se njoh njeri. Silk-screening. Helmeta ime është ajo që e di se nuk e kam.

* Varg i Rudian Zekthit.

[shpresa vranari]

Po tani e mora vesh.Je ti Dritan Xhelo,studenti im i shkolles se mesme dhe une jam ish mesuesja juaj e letersise shpresa vranari.
Sa shume qe e ke renduar fjalen,mezi e ndoqa ritmin logjik te asaj qe shprehje,.n.q.se mund te shprehem keshtu.Old fashion!
Ku je dhe me se merresh?Ne canada?A je mire?A te vene punet mire?
Te uroj shendet e jete dhe krijimtari.