Nga Kryqi i Krishtit ne kryqin tone...

[marcus1]

Ne temen tjeter te ketij forumi ku une po postoj librin "Vepra e Perendise", pjesa e fundit qe une postova fliste per kryqin.

Ju lutem vellezer te me duroni qe po e hedh edhe ketu ate pjese, pasi eshte shume e pershtateshme per kete teme.

2 Korintasve eshte mbi gjithcka tjeter nje liber per vuajtjen. Ketu gjejme sherbetorin e Perendise -- enen e Tij te zgjedhur -- te kaloje permes vuajtjesh te tmerrshme dhe sprovash te zjarrta, te tilla qe, ndoshta asnje apostull apo sherbetor tjeter i Perendise nuk i eshte dashur te kaloje. Gjejme te shkruhet per vuajtjen ne te gjithe librin: vuajtje fizike, mendore, apo frymerore; disa per pak kohe, ndersa disa te tjera jane te vazhdueshme. Por, ai na jep arsyen e ketyre vuajtjeve kur thote: "Kurdo ne e mbajme ne trupin tone vdekjen e Zotit Jezus, qe edhe jeta e Jezusit te shfaqet ne trupin tone." Ky eshte themeli i cdo sherbese ne jete. Duhet vuajtje, duhet dhimbje, duhet kryq -- dhe vetem atehere do mund te shfaqet jeta e Krishtit. "Dhe keshtu, tek ne vepron vdekja, ndersa ne ju jeta."

Sa here ka terheqje nga kryqi, shmangie te Kalvarit, refuzim te shtegut te vuajtjes dhe dhimbjes, mungese deshire per te paguar cmimin dhe per te perjetuar dhimbjen dhe humbjen, aq here do kete varferi, vdekje dhe cektesi, nje zbrazeti nga e cila nuk mund te dale asgje me te cilen te mund t'i sherbehet popullit te Perendise. "Vdekja kurre mos pushofte se vepruari ne mua, qe jeta kurre te mos rreshtet se derdhuri te te tjeret"

Cila eshte arsyeja e nje cektesie dhe varferie kaq te tejskashme ne sherbesen e ketyre kohereave? E gjejme ne faktin se sherbetoret kane perjetuar vete kaq pak. Ja kane dale mbane te shmangin kryqin sa here qe Zoti ua ofroi apo e caktoi per ta. Egziston pothuajse gjithmone nje rrugedalje, nje tjeter rruge qe eshte me pak e kushtueshme, nje rruge me e ulet dhe jo rruga e kryqit. Sa te pakte dhe te rralle ata qe jane me te vertete te pasur frymerisht. Perse? Sepse vuajtjet e tyre nuk kane tepruar kurre.

Zoti parashikon ne menyre te persosur. Ai e di mire per cfare lloj vuajtjeje ka nevoje secili -- qofte fizike, materiale, mendore, apo frymerore. Kur ne gjithedijen e Tij Ai na sjell vuajtjen tone, sepse sheh se kemi nevoje per te, le te gezohemi dhe te shohim Zotin ne te. Le ta pranojme me gezim, duke qene te ndergjegjshem se jemi te dobet dhe s'mund ta perballojme dot, por eshte Ai ne menyre te lavdishme ne lartesine e saj. Ai eshte i tille, dhe ne rrethanen ne te cilen ndodhemi zbulojme Ate ne plotesine dhe aftesine e Tij. Arrijme te njohim me te vertete Zotin, sepse shohim se Ai ben ne ne dhe per ne ate qe ne nuk mundemi ta bejme. Atehere mundemi t'u shrbejme Krishtin te tjereve ne jete, per ndertimin e trupit, per dhenien e jetes -- jeten e Tij -- kudo qe shkojme. Sa here qe jeta vertet vepron ne ne, pikerisht atehere dhe vetem atehere do mundet jeta te derdhet te te tjeret.

[maratonomak]

nuk jam anetaresuar shume ne te tilla tema dhe postimet e mia ne forume te tjera nuk jane nje deshmi e gjalle dhe ndrtuese per per nje kristian . nuk e di po une nuk mund ta mbart ghithmone kryqin tim pasi asnjehere AI KRYQ NUK ME KA SHPENE NE kryqezim ashty sic e shpuri zotin tone , do doja shume te me shpinte atje dhe te ,baroja pune shpejt e shpejt . po une e kuptoj qe mbartja e kryqit tone ka kuptim tjter . ai nenkupton mohimin e vetvetes dhe mosanetaresimin ne kete bote , e di qe kryqi eshte vuajtja jone qe sjell persosmeri dhe shenjterim ne jeten tone kristiane , ZOTI THOTE [ BARRA IME ESHTE E LEHTE DHE AJO ESHTE E EMBEL DHE NUK MUNDON ] une nuk kam kundershtim me kete por kjo barre kjo zgjedhe eshte e mbel dhe e lehte vetem atere kur nuk shikojme majtas a djathtas se te dhemb qafa . nuk do te jesh ne gjume se te mer zvare dhe te mundon kjo zgjedhe por si mund te mos shohesh majtas djathtas , me duhet te pushoj dikur , nuk mundem te jem i tille i zgjuar perhere akoma edhe kur zoti im eshte ne anen tjter te zgjedhes , si mund te mirembahet qendrimi ne ket zgjedhe , me lutje , me shkrimin , me agjerimin , me frymen e shenjte , po me keto , une nuk ankohem une nuk dorezohem pasi AI qe me thiri DI SI TE PERFUNDOJE PUNEN E TIJ ME MUA , THJESHT PO THEM QE ME SHUME SE E VESHTIRE , POR NJE KRISTIAN KARAKTERIZOHET VETEM NGA KETO DY GJERA . PENDIM DHE BESIM .

[Matrix]

Do doja te shtoja dicka ne kete teme:

Shume prej nesh gezohemi kur Perendia na bekon duke na dhene dicka qe ne e kemi enderruar, ose ndoshta dhe dicka per te cilen ne jemi lutur prej kohesh. Kjo eshte e drejte.
Por, do thoja se nderimi me i madh qe Perendia (Ati Yne) u jep bijve te vet eshte KRYQI

Shumekush mund te hidhet e te thote:

Nje nder te tille nuk e dua!

Cdokush eshte i lire ta pranoje nderimin qe i jep Ati i vet, perfshi ketu dhe Kryqin. Dhe ka te drejte te vrapoje per t'iu shmangur ketij Kryqi, por duhet te dime se ne rast shmangieje ne po humbim Dhuraten me te madhe qe Ati yne po na jep.

Prej humneres se renies ku banon trupi yne (me fjalen trup kuptoj cdo gje qe na mban lidhur me Boten e Jashtme, jo vetem Trupin ne sensin e ngushte), Kryqi shihet si dicka e frikeshme dhe e tmerrshme, por duhet te dime se kjo eshte vetem njera nga pamjet e Kryqit, dhe kjo eshte pamja me relative dhe e paqendrueshme!

Por nqs do e shohim Kryqin me syte e Atit, te Krishtit apo te Frymes, do shihnim paster lavdine e tij. Dhe kjo eshte pamja absolute, pamja reale e Kryqit!

Pra ju bej thirrje motra dhe vellezer:

Gezohuni kur Ati juaj ju jep Kryqin, se Kryqi ne syte e Tij eshte Dhurata me e madhe qe Ai mund te jape, dhe kete Dhurate Ai u jep vetem Bijve te Vet qe banojne ne Renie!


Lum ata qe behen te denje te marrin Dhuraten e Kryqit prej Atit te Tyre!

[Agron Jozef Mje]

« KATOLICITETI « I YNË

Ra zilja në derë të zyres dhe dola të shoh kush është. « Kjoftë levdue, Zotni! «


« Kush « e pyeta. « Po, Krishti! «


« Aha! « ( Se tani është në modë të thuhet: « Kjoftë levdue! « Krishtin e kanë hjekur, kjo është në modë në Prizren ) « Urdhëro, i thash, çka e mira të ka prurë? Shyqyr që të pashë një herë! «


« Po, qe, Zotni s'po lanë puntë. «


« Hajde, hjde, i thashë, po frigohem se sot do të ndodhë ndonjë termet i madh, ose do të cofë ndonjë qen i madhë që ma gjete derën, si të kishte shkuar në Australi, he, burrë i fortë! «


« Ti ke ajgare, zotni, e une s'jam tuj ja dijtë çaren vedit! «


« Eh, vallah, edhe unë s'po di se çka t'i bëj vedit që më erdhe, s'di çka e si të bëj me ty «.


« O, kadalë zotni « më tha. « O, edhe unë mjaft ngadalë deri tash me ty, por ti sot diçka po ngutesh fort<'

Pas do kohe e pranova, megjithës disa herë provoi të hyjë me dhunë në zyre se « po i ngutet fort ».


« Urdhëro, çka e mira të pruni tek unë? «


« Pash, Zotin, zotni, në dorë të Zotit e tanden kam ra! «


« Ngadal, si je, si po kalon, a je mirë? » e pyeta. « Allahile, zotni, ti e ke kollaj, ke kohë me luejt me fukara «.


« Nuk po luaj, por e çon njerëzia të pyetësh dhe të të pyesë si jemi njëri tjetrin, e mandej hin në muhabe për çka ke ardhur «.


« Le, zotni, të ja filloj me një herë! «


« Mirë, fol pra, urdhëro! «


« Zotni kam mbet mshelë qe 15 ditë e kërrkush s'po më bjen mbas. Kërrkush s'po do me pri me me ndreq me njerin ehuej, më kanë thanë disa se filani s'ndin për kërrkend, pos ty qi ta « han « fjalën. Besë nuk po më jep as një sahat. S'po di se çka me ba. A mund ban ti dishka për mue? «


« Po, e di, ai njeri edhepse nuk është katolik, tani do t'i telefonoj pa ditur se çfar gabimi ke bërër ndaj tij, ta fal menjëherë… ! «


« Mos le, bre zotni, aman, pash, Zotin! « më tha uke hequr kapuçin kah unë. « Të shohim një herë ku ishte çështja, çka ka ndodhur në mes jush? «


« Qe, zotni, ma shau kryqin, e të parët tonë kanë dhanë jetën për kryq, dhe kanë vujtë shumë … « ( e kështu filloj të më predikoië ) « E ti çka bëne? «


« Valla, zotni i rashë, por i rashë shumë keq dhe ala asht ratë në shpi «.


« Aha, ani ti i « dole zot kryqit «, a? Paske pasë dashur të jesh dëshmor për kryq? … A bën t'i bëj disa pyetje? «


« Po, zotni si jo! «


« Kur ke bërë kryq ti të mbramën herë, para sa vjet? Ta kam vënë menden dhe kam parë se as për Këeshëndellat nuk po i ofrohesh as kryqit as kishëe, as Zotit, e për të diela e festa kurrë s'je në mëshë, i ti po i del Zot kryqit.»

«Ih, zotni, unë ta shpraza ni shtrajcë, ti mue ni thes…» U bëra kishe spo ndiej, dhe vazhdova:

«të shohim pak, se si po shkojmë më mësim feje të fëmijve, qe, ky i madhi është dashur të marrë kungimin e parë para tri vjete, dhe ende nuk e ka marrë! E ky i vogli as nuk e njoh, kurrë as farë kishës. Sa e di unë, ti nuk e ke kaluar pragun e kishës qysh se ke vënë kurorë, he, para sa vjete! P o ndiej s të dielleve e festave je duke punuar ne cenë të thiut! E për kungim të P ashkëve as mos të flasim! Kue te kam bekur shtepine vjet e për vjet, nuk të pashë nëpër shtëpi asnjë figurë, e kryqin, që aq fortë po i del zot, nuk ta pash kerrkund! A, po, gati harrova: E ke një «mirë» ; K ke zëmren e dhimbshme, fort po dhemben fukaratë e ata që skanë as petka në trup: dua të them, ti kamë parë nëper mure të shtëpisë e nëper oda shumë syreta, fotografitë «fugarash» që skanë cka të veshin. Do «nuse» nëpër fotografi, të shkretat, si do tqë kalojnë dimrin ashtu.? Pa petka në trup. Sigurishte fajin e ka stabilizimi, e ti prej dhembjes se madhe po na mban syretat, për dashuri të «kryqit» që po «vuajnë» se as petka, por as nu kë ka interesuar deri para 15 ditesh!

« O zotni, ndalu pak!»

« Çka» i thashë.

« Ato syreta i kanë qitur fëmijët nëpër zitna!»

« I kanë qitur fëmijet për ti kullotur sytë baba, për tu lutur para tyre në vend të figurave, mirë besa!»

« Çka ta merr mendja, a thuajse «jarani» e ka sharë kryqin tënd, ap Kryqin tim?»

…..

« Mua më duket se e ka sharë kryqin tënd e jo timin»

……

Ineresant, sa forte po zemrohemi po nashau ndokush Kryqin. Disa donë të kompenzojnë mosmbajtjen e urdhrave te Zotit e të Kishës me këso gjërat: me grushta, rrahje… Donë të mbajnë fenë sipas receptit tonë, e jo si thotë Kryqi , Kisha e ligji i Zotit dhe i Kishës.

Pra, i mjerë është ai kryq të cilin duhet ta « mbrojnë « të « krishterët « e tillë!


( Drita 10 faqe 15 viti 1985 )

[Agron Jozef Mje]

Unë prej Zotit jam i kështenë,
E kështu due gjithmone me kënë.
Qysh atë ditë që jam pagëzue,
Në këtë fe shejte jam i shkrue,
E në këtë fe unë due me rrnue,
Kam me dekë e s'kam m'e lëshue...

[Albo]

Kryqi simbolizon jeten e njeriut. Kryqi i Jezu Krishtit ishte i rëndë pasi e tillë ishte, është dhe do të jetë jeta e njeriut mbi tokë. Arsyeja perse një Zot shkoi në një flijim të atillë që për shumë njerëz ishte nje vdekje makaber, ka te beje me faktin qe kur jeta ime apo e juaj te sjelle vuajtje e brenga, ju te gjeni kurajo tek vuajtjet e Jezu Krishtit qe jane te pakrahasueshme me vuajtjet tona. Sic shkruhet ne Bibël, vuajtjes e medha te nenes qe po i jep jete foshnjes se saj, kthehen ne gezim te pakrahasueshem kur ajo mbart ne krahe mishin e mishit te saj, gjakun e gjakut te saj, shpirtin e shpirtit te saj.

Ka nje periudhe kohe ne kete jete qe ne vrojtojme prinderit tane se si perdite mbajne mbi supe barren e kryqit, barren e jetes ashtu sic vjen nje dite qe ne behemi prinder vete dhe na duhet qe te mbajme barren e jetes per femijet tane.

Veteflijimi i Krishtit ne kryq eshte nje akt dashurie prinderore. Zoti flijohet ne kryq qe femijet e tij te mos njohin vuajtje por shpetim ne perjetesi.