Presidenti dekoron viktimat punonjes te SHISH vrare ne Vlore ne 1997

[007GoldenBoy]

Tjeter genjeshter me bisht e Violativo.

Njoh dy ish-pedagoge te AU Skenderebej, sot pensioniste. Askush nuk i deportoi ne Burrel. As kam degjuar ndonjehere femijet e tyre te flasin per komandime mercenaresh.

[violativo]

Tjeter genjeshter me bisht e Violativo.

Njoh dy ish-pedagoge te AU Skenderebej, sot pensioniste. Askush nuk i deportoi ne Burrel. As kam degjuar ndonjehere femijet e tyre te flasin per komandime mercenaresh.

Shiko , meqenese i njeh keta "ish-pedagoget" , thuaju te dalin publikisht dhe t'i pergenjeshtrojne keta "mashtruesit" ! Sepse keta "mashtruesit" qe po tregojne ngjarjet , nuk po fshihen forumeve , por po flasin pubilikisht ne media ! Thuaju edhe ti atyre "ish-pedagogeve" te fshehte qe te mos rrine fshehur por te shkruajne publikisht ...... Si thua ???

Dhe ata djemte qe po flasin per ngjarjet e 1997 , nuk genjejne asnje centimeter ! Ata biles , nuk po thone as 10% te asaj qe ka ndodhur , sepse nuk jane ne dijeni te ca gjerave te tjera qe do t'i benin krimet e kryera nga Sali Serb Gazidedja dhe aletatet e tyre Miloshevic dhe Arkan , akoma me kobezeza per shqiptaret !

[007GoldenBoy]

Shiko , meqenese i njeh keta "ish-pedagoget" , thuaju te dalin publikisht dhe t'i pergenjeshtrojne keta "mashtruesit" ! Sepse keta "mashtruesit" qe po tregojne ngjarjet , nuk po fshihen forumeve , por po flasin pubilikisht ne media ! Thuaju edhe ti atyre "ish-pedagogeve" te fshehte qe te mos rrine fshehur por te shkruajne publikisht ...... Si thua ???

Dhe ata djemte qe po flasin per ngjarjet e 1997 , nuk genjejne asnje centimeter ! Ata biles , nuk po thone as 10% te asaj qe ka ndodhur , sepse nuk jane ne dijeni te ca gjerave te tjera qe do t'i benin krimet e kryera nga Sali Serb Gazidedja dhe aletatet e tyre Miloshevic dhe Arkan , akoma me kobezeza per shqiptaret !

Ata dy ish-pedagoget qe njoh une, jane njerez te nderuar dhe nuk merren me mashtrime te llojit te ketyre "partizaneve". As nuk i bie ndermend fare te hyjne forumeve apo te bejne "debate publike" neper fletushka me komisaret e Komiteteve te Shpetimit.

Ja na e thuaj ti ate 90 e ca % qe e mbaka te fshehur komisari ...

[violativo]

Ata dy ish-pedagoget qe njoh une, jane njerez te nderuar dhe nuk merren me mashtrime te llojit te ketyre "partizaneve". As nuk i bie ndermend fare te hyjne forumeve apo te bejne "debate publike" neper fletushka me komisaret e Komiteteve te Shpetimit.

...

Nuk eshte ndonje "nder" qe te jesh ushtarak dhe te heshtesh kur flitet per tragjedi te tilla si shkaterrimi i Ushtrise Shqiptare dhe Shtetit Shqiptar ne 1997-ten ! Cfare i ben te heshtin ata zoterinjt e tu ? Mos valle kane ngjyer duart dhe jane ortake me banden e Presidentit ne ate veprimtari ?

Kush ua ka kerkuar qe te thone mashtrime ? E ke seriozisht apo me hamendje qe dikush iu ka kerkuar qe te mashtrojne ?

Edhe une ate po them , te thone te verteten e tyre ......! Ha...ha...ha... cfare i tremb nga e verteta e tyre ?

[violativo]

SHIK-u, ministra, deputetë e prefektë udhëhoqën shkatërrimin e depove dhe armatosjen e mercenarëve
0
Përgatiti: Kujtim Boriçi
Postuar më: 11 Qershor, 2013 tek Nostalgji
970315-N-0000S-002

PJESA VIII: Trazirat e marsit 1997. Skenari i Sali Berishës për shkatërrimin e reparteve ushtarake, grabitjen e armëve e municioneve, armatosjen e mercenarëve, angazhimi i ministrave, deputetëve, prefektëve e drejtuesve të PD për zbatimin e urdhrit dhe ngjarja në Akademinë Ushtarake



Më 12 mars 1997, grabitet e shkatërrohet Akademia e Mbrojtjes ‘Skënderbej’, në Elbasan prefekti Tonin Alimëhilli udhëheq armatosjen e mercenarëve e nisjen drejt jugut, shkatërrohet godina e Ministrisë së Mbrojtjes dhe grabitet dokumentacioni



Dr. Hekuran Rapaj



Periudha 9-15 mars 1997, shënon momentin kur sistemi i komandimit dhe i drejtimit në tërë hallkat vertikale të shtetit dhe lidershipi i saj shkatërruan përfundimisht ushtrinë. Ngjarjet që u pasuan pas largimit të trupave nga Përmeti nuk e justifikojnë më goditjen valë-valë që iu dha reparteve dhe njësive të zonave “jashtë” revoltës. Filloi shkatërrimi i divizioneve të ushtrisë, Kukës, Burrel, Shkodër, që u pasuan në Korçë, Elbasan, Durrës, Kavajë dhe sidomos në Tiranë. Në këto momente përfshihet dhe shkatërrimi kriminal i Forcave të Mbrojtjes Detare dhe veçanërisht bazës detare të Shëngjinit dhe distrikti detar i Durrësit. Papërgjegjshmëria e drejtuesve çoi largimin e anijeve për në brigjet e Italisë, në një moment që kjo zonë ishte jashtë çdo lloj kërcënimi.



PD E SHIK, SULM DEPOVE TË ARMËVE

Në krye të grupeve që sulmuan repartet e ushtrisë gjatë kësaj periudhe u vendosën anëtarët e shtabeve të gjendjes së jashtëzakonshme, militantët e partisë pushtet, ish punonjës të SHIK-ut, si dhe kontigjentet e kthyera të reparteve pjesëmarrëse në operacionet e jugut. Këto forca kishin marrë “porosinë e besës” që të mos i dorëzonin armët. Kjo pasi “Vlora do të vinte në Tiranë” dhe grupet e tjera të rretheve të jugut do të suleshin rretheve të tjera. Ky kontigjent i mobilizimit që vinte nga aksioni i “trimërive” të jugut kur erdhën në Tiranë filluan të hapnin zjarr e të mbillnin pasiguri gjithandej.



NË AKADEMINË USHTARAKE

Një kob i tillë trokiti në mjediset e Akademisë Ushtarake “Skënderbej”. Më datë 12 mars 1997, në orën 13:15 u vërsulën forca të shumta nga drejtime të ndryshme. Filluan shkatërrimet dhe vjedhjet në bashkëpunim të ngushtë me “mercenarët” e strehuar në Akademi, të cilët prej kohësh kishin bërë “rikonjicionin” e gjendjes dhe të mjediseve. U shpërthyen depot, u rrëmbye armatimi dhe municioni. U sulmuan magazinat duke marrë ushqime, veshmbathje, materialet e zyrave e të kabineteve mësimore. Gjithçka u shkatërrua në dy ditë.

Baza logjistike e ushtrisë në Elbasan shkoi drejt shkatërrimit të dyshimtë të saj. Turmat sulmuan objektet e kësaj baze me ato armë që komisariati i policisë së Elbasanit i kishte tërhequr në këtë bazë. Nën presionin e ish-prefektit të Elbasanit Tonin Alimëhilli u bë furnizimi me 120 automatikë i komisariatit të policisë së Gramshit duke kompletuar me to njerëz jashtë strukturave organike.



DËSHMI NGA LUFTA NË JUG

Leonard Dervishi, Toger, dëshmitar okular: “Për mua, porosia që na vinte nga lart, “ruani gjakftohtësinë”, do të thoshte “dorëzoni repartin”. Në këtë periudhë spikati shkatërrimi, thyerja, dëmtimi i instrumenteve optike dhe i aparateve të teknikave të ndryshme. Qëllimi ishte për të nxjerrë gjithçka jashtë gatishmërie dhe funksionit të përcaktuar. Kjo përforcon karakterin organizativ të veprimeve. Ky qëllim përforcohet nga fakti tjetër që pjesa më e madhe e dëmtimeve nuk u realizua në momentin që njerëzit u vërsulën për të marrë armët. Pas marrjes së armatimit, grupe të caktuara njerëzish u vunë zjarrin depove dhe magazinave ku mbaheshin materialet, pajisjet e instrumentet e ndryshme të teknikës luftarake, të stacioneve radio-ndërlidhëse, të aviacionit, të marinës, drejt zyrave të llogarisë, financës, dokumentacioneve sekrete, etj.



HUMBJA E FLAMURIT LUFTARAK

Kështu, kjo valë tërbimi përfundon me njollën e zezë, më të turpshme historike që njollosi nderin dhe krenarinë e ushtrisë shqiptare, humbjen e Flamurit Luftarak. Flamuri Luftarak në histori ka qenë simboli i nderit, i trimërisë, lavdisë dhe unitetit luftarak të njësive dhe reparteve. Ai vlen të mbrohet dhe ruhet me sakrificën më ekstreme. Në këto momente, largimi i komandantëve të shtabeve dhe kuadrove nga njësitë dhe repartet, mbetet fenomeni më i diskutueshëm. Nga “dikush” kishin marrë një urdhër. Për ditë dhe javë të tëra repartet e ushtrisë u lanë në mëshirën e turmave të egërsuar deri në shkatërrimin e gjithçkaje atje. Më datë 13 mars 1997, në Brigadën e Komunikimit në Tiranë u morën armët dhe municionet. Largimi i oficerëve të shtabit për dy ditë rresht duke e lënë repartin vetëm, bëri që gjithçka atje të vidhej e të shkatërrohej.

Neshet Shena, Kapiten, dëshmitar në Brigadën e Komunikimit Tiranë: “Ne e lëshuam repartin në ‘paqe’. Ne ikëm pasi zjarri pushoi, njerëzit u qetësuan, armët u morën. Më pas shkatërrimi i repartit, djegia e dokumenteve në zyrat e logjistikës nuk mund të mbetet rastësi”. Zinxhiri i këtyre vjedhjeve ka vazhduar gjatë. Pas ngjarjeve të marsit në grupin e depove në ullishte të Elbasanit edhe pasi kishte mbaruar inventarizimi, vjedhjet vazhdonin përsëri. Të tilla raste u regjistruan edhe në Brigadën e Artilerisë në Babrru. Pjesa më e madhe e rezervave ushqimore që u evokuan para valës së shkatërrimeve nëpër shtëpitë e ushtarakëve dhe punonjësve të repartit, nuk u kthye më.

Ngjarjet në këtë etapë u përplasën dhe u përjetuan si furtunë edhe në Divizionin verior të Kukësit. Shkatërrimi i kësaj njësie nisi kur munguan njerëzit, kur mungoi drejtimi. Psikoza e braktisjes së reparteve nga oficerët në shërbim u ravijëzua shpejt, sepse “mungoi” orientimi dhe ndërlidhja për komandim dhe drejtim nga Shtabi i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura. Detyrat vinin me shumë vonesë duke mos u përputhur me shpejtësinë e ecjes së situatave. Asnjë sqarim, asnjë udhëzim, asnjë instruktim konkret për situatën që evoluonte. Thirrjet ogurzeza se “Jugu i ka marrë armët, përse mos t’i marrim edhe ne”, bindja e pasigurisë se “shtetit nuk i ka mbetur më asgjë”, krijoi instiktin e vetëmbrojtjes me sloganin, “të armatosemi se po vjen Jugu”. Por edhe armatosja që vetë shteti u bëri shumë njerëzve të veçantë në këtë rajon, qe ndër shtysat e para që i çuan turmat e njerëzve përballë reparteve të ushtrisë.

Ndue Mjekaj, gjeneral: “Nuk është rastësi që ky sulm nisi në një orë dhe në një ditë në të gjitha objektet e njësisë që mes turmave shquheshin makinat me targat zyrtare e njerëz me lidhje të afërta me politikën, SHIK-as dhe pushtetarë lokalë. Një tërmet të dyshimtë pësoi Divizioni “Rozafa”. Divizioni i Shkodrës u shkatërrua brenda një natë duke të kujtuar legjendën e mureve të kalasë ”Rozafa”.

Gramoz Hysi, Nënkolonel, Ish-Komandant i Brigadës së tankeve në Melgushë: “Ne e donim njësinë siç donim jetën tonë në ditët më të mira. Ndodhi kështu se na tradhtuan.”

Drama e këtij marsi lëvizte përpara duke shkruar historinë e shkatërrimeve mes dhimbjeve, plagëve dhe gjakut. Qytete dhe krahina të tëra sfidonin tërbimin e shtetit. Nuk i shpëtoi shkatërrimit përfundimtar as Veriu. Këtu nuk kishte të ashtuquajtura “komitete të shpëtimit”. Kishte vetëm banda që terrorizonin, digjnin pjesë të qyteteve, shpërthenin depot e armatimit të ushtrisë. Në këtë valë shkatërrimtare u përfshi edhe qyteti i “Bajram Currit” së bashku me tërë repartet e nënrepartet e këtij rajoni, si dhe spitali ushtarak i tij.



SHKATËRROHET GODINA E MINISTRISË

Flaka e shkatërrimeve më së fundi vërsulej deri tek porta e Ministrisë së Mbrojtjes, tek Shtabi i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura. Datat 12 dhe 13 mars 1997 treguan përplasjen fizike të turmave të pakontrolluara që u vërsulën për mposhtjen e kalasë së fundit të ushtrisë shqiptare. Oficerët madhorë, gjeneralët dhe kolonelët e Ministrisë së Mbrojtjes makina shtetërore po i vendoste në provën e madhe të besnikërisë politike. Këta, me përkushtimin e plotë, të armatosur me dijet dhe armët dhe të luftuarit, braktisën zyrat e drejtimit për të zbritur në “fushë betejë”. Nuk mendoi kush për funksionin organik dhe kompetencat që i jepte ligji, por u vendosën në garë për të treguar besnikërinë e “besës” së dhënë.

Ministria e Mbrojtjes kishte mbetur bosh. Në këto momente turmat e njerëzve me makina, armë dhe maska u vërsulën nga të gjitha anët. Eksplozivi hidhej nga distanca nëpër qoshet e godinës. Thirrjet provokuese, “largohuni se e keni të minuar godinën”, të shoqëruara me shashka tymuese nuk i trembi ata të paktë ushtarë dhe policë ushtarakë. Me moton “o sot, o kurrë” ata qëndruan burrërisht dy ditë rresht përballë këtij kërcënimi të zi.

Aqif Muça, Nënkolonel, dëshmitar okular: “Vetëm pas mesnate vinin oficerë të SHIU-t dhe të tjerë madhorë të Shtabit të Përgjithshëm të Forcave të Armatosura. Ata merrnin dokumente, kasaforta dhe iknin përsëri nëpër natë me automjete të maskuara. Ndjeheshin të tronditur dhe të rraskapitur. Këtë radhë kishin harruar edhe përshëndetjet e rastit. Ishin të heshtur, gati memecë. Askush nuk ndjehej se çfarë po bënin, ku shkonin. Askush nuk shqetësohej për çka do të mbetej prapa në Ministrinë e Mbrojtjes dhe në Shtabin e Përgjithshëm po të hynin turmat. Për ta rëndësia më e madhe ishin ato dosje, ato kasaforta që iknin nëpër terrin e natës për diku!?” Ku ishte lidershipi i ushtrisë sonë? Dosjet e zeza së bashku me ta u përpinë në errësirën e zezë të historisë.

Afrim Imaj, gazetar ushtarak: “Në këtë udhë të zhbërjes tënde, stacioni i fundit do të ishte dita e shpërbërjes së njësisë që drejtove ti. Nëse turmave të pakontrolluara do t’ju ‘falje’ shumë armë, depo, materiale, municion, nuk do t’ju lije asgjë nga zyra jote komode. Televizori kolor, tapeti, kolltukët, orenditë e saj do të fshiheshin për një moment në ‘Chevroletin’ tënd hijerëndë dhe do të niseshin udhë pa udhë për tek banesa jote, se nuk do t’ia falje vetes të loznin vandalët! Ndodhte kështu kur ti as e more mundimin të mendoje se këta vandalë që tentuan të plaçkitin zyrën tënde iu vërsulën dhe grisën Flamurin Luftarak të njësisë.”

Çuditërisht këta skifterë të errësirës që pas mesnate u zhdukën me dosjet në gji, ishin të parët që nxorën fletë-hyrjet për t’u futur dhe qëndruar qetësisht në Shtabin e Përgjithshëm të Forcave të Armatosura të Republikës së Shqipërisë. Paradoksi vijoi më tej, kur këta protagonistë të shkatërrimit të ushtrisë, morën pozat e moralizuesit ndaj asaj që ndodhi dhe zunë karriget e reja të hierakisë ushtarake, këtë radhë me misioni për ta integruar në NATO, atë që e dogjën me dorën e tyre.

(Vijon nesër)


NESËR DO TË LEXONI:
-Çfarë ndodhi në Përmet, ‘Qytetin e Luleve’ të pushtuar nga SHIK-asit e Gazidedes, mercenarët e armatosur, repartet e tankeve dhe të artilerisë në mbrëmjen e 8 marsit të vitit 1997.
-Ardhja me urgjencë e Ministrit të Mbrojtjes, Bashkim Gazidedes, Komandanti i operacionit) dhe porositë e dhëna për operacionin ndëshkues ndaj qytetit e banorëve të tij.
-Pohimet rreth ngjarjes së natës së 8 marsit të protagonistëve e dëshmitarëve okularë gjeneral Adem Çopani e kapiten Elmaz Punavija.

[007GoldenBoy]

Nuk eshte ndonje "nder" qe te jesh ushtarak dhe te heshtesh kur flitet per tragjedi te tilla si shkaterrimi i Ushtrise Shqiptare dhe Shtetit Shqiptar ne 1997-ten ! Cfare i ben te heshtin ata zoterinjt e tu ? Mos valle kane ngjyer duart dhe jane ortake me banden e Presidentit ne ate veprimtari ?

Kush ua ka kerkuar qe te thone mashtrime ? E ke seriozisht apo me hamendje qe dikush iu ka kerkuar qe te mashtrojne ?

Edhe une ate po them , te thone te verteten e tyre ......! Ha...ha...ha... cfare i tremb nga e verteta e tyre ?

Nuk eshte "nder" te jesh ushtarak dhe te mashtosh me historine dhe ngjarjet, siç po ben ky komisari.
Kush i ka ngjyer duart dihet mjaft mire dhe nuk ka nevoje per parrallat e komisareve te Komiteteve te Shpetimit Publik.

Komisari ben mire te rrefeje te verteten. Por e di se e verteta djeg dhe perpiqet te mbuloje diellin me shoshe me bandat e "mercenareve".

Sa te plagosur dhe te vdekur pati nga inkursionet luftarake te "mercenareve" ???

[007GoldenBoy]

SHIK-u, ministra, deputetë e prefektë udhëhoqën shkatërrimin e depove dhe armatosjen e mercenarëve
0
Përgatiti: Kujtim Boriçi
Postuar më: 11 Qershor, 2013 tek Nostalgji
970315-N-0000S-002

PJESA VIII: Trazirat e marsit 1997. Skenari i Sali Berishës për shkatërrimin e reparteve ushtarake, grabitjen e armëve e municioneve, armatosjen e mercenarëve, angazhimi i ministrave, deputetëve, prefektëve e drejtuesve të PD për zbatimin e urdhrit dhe ngjarja në Akademinë Ushtarake



Më 12 mars 1997, grabitet e shkatërrohet Akademia e Mbrojtjes ‘Skënderbej’, në Elbasan prefekti Tonin Alimëhilli udhëheq armatosjen e mercenarëve e nisjen drejt jugut, shkatërrohet godina e Ministrisë së Mbrojtjes dhe grabitet dokumentacioni



Dr. Hekuran Rapaj



Periudha 9-15 mars 1997, shënon momentin kur sistemi i komandimit dhe i drejtimit në tërë hallkat vertikale të shtetit dhe lidershipi i saj shkatërruan përfundimisht ushtrinë. Ngjarjet që u pasuan pas largimit të trupave nga Përmeti nuk e justifikojnë më goditjen valë-valë që iu dha reparteve dhe njësive të zonave “jashtë” revoltës. Filloi shkatërrimi i divizioneve të ushtrisë, Kukës, Burrel, Shkodër, që u pasuan në Korçë, Elbasan, Durrës, Kavajë dhe sidomos në Tiranë. Në këto momente përfshihet dhe shkatërrimi kriminal i Forcave të Mbrojtjes Detare dhe veçanërisht bazës detare të Shëngjinit dhe distrikti detar i Durrësit. Papërgjegjshmëria e drejtuesve çoi largimin e anijeve për në brigjet e Italisë, në një moment që kjo zonë ishte jashtë çdo lloj kërcënimi.



PD E SHIK, SULM DEPOVE TË ARMËVE

Në krye të grupeve që sulmuan repartet e ushtrisë gjatë kësaj periudhe u vendosën anëtarët e shtabeve të gjendjes së jashtëzakonshme, militantët e partisë pushtet, ish punonjës të SHIK-ut, si dhe kontigjentet e kthyera të reparteve pjesëmarrëse në operacionet e jugut. Këto forca kishin marrë “porosinë e besës” që të mos i dorëzonin armët. Kjo pasi “Vlora do të vinte në Tiranë” dhe grupet e tjera të rretheve të jugut do të suleshin rretheve të tjera. Ky kontigjent i mobilizimit që vinte nga aksioni i “trimërive” të jugut kur erdhën në Tiranë filluan të hapnin zjarr e të mbillnin pasiguri gjithandej.



NË AKADEMINË USHTARAKE

Një kob i tillë trokiti në mjediset e Akademisë Ushtarake “Skënderbej”. Më datë 12 mars 1997, në orën 13:15 u vërsulën forca të shumta nga drejtime të ndryshme. Filluan shkatërrimet dhe vjedhjet në bashkëpunim të ngushtë me “mercenarët” e strehuar në Akademi, të cilët prej kohësh kishin bërë “rikonjicionin” e gjendjes dhe të mjediseve. U shpërthyen depot, u rrëmbye armatimi dhe municioni. U sulmuan magazinat duke marrë ushqime, veshmbathje, materialet e zyrave e të kabineteve mësimore. Gjithçka u shkatërrua në dy ditë.

Baza logjistike e ushtrisë në Elbasan shkoi drejt shkatërrimit të dyshimtë të saj. Turmat sulmuan objektet e kësaj baze me ato armë që komisariati i policisë së Elbasanit i kishte tërhequr në këtë bazë. Nën presionin e ish-prefektit të Elbasanit Tonin Alimëhilli u bë furnizimi me 120 automatikë i komisariatit të policisë së Gramshit duke kompletuar me to njerëz jashtë strukturave organike.



DËSHMI NGA LUFTA NË JUG

Leonard Dervishi, Toger, dëshmitar okular: “Për mua, porosia që na vinte nga lart, “ruani gjakftohtësinë”, do të thoshte “dorëzoni repartin”. Në këtë periudhë spikati shkatërrimi, thyerja, dëmtimi i instrumenteve optike dhe i aparateve të teknikave të ndryshme. Qëllimi ishte për të nxjerrë gjithçka jashtë gatishmërie dhe funksionit të përcaktuar. Kjo përforcon karakterin organizativ të veprimeve. Ky qëllim përforcohet nga fakti tjetër që pjesa më e madhe e dëmtimeve nuk u realizua në momentin që njerëzit u vërsulën për të marrë armët. Pas marrjes së armatimit, grupe të caktuara njerëzish u vunë zjarrin depove dhe magazinave ku mbaheshin materialet, pajisjet e instrumentet e ndryshme të teknikës luftarake, të stacioneve radio-ndërlidhëse, të aviacionit, të marinës, drejt zyrave të llogarisë, financës, dokumentacioneve sekrete, etj.



HUMBJA E FLAMURIT LUFTARAK

Kështu, kjo valë tërbimi përfundon me njollën e zezë, më të turpshme historike që njollosi nderin dhe krenarinë e ushtrisë shqiptare, humbjen e Flamurit Luftarak. Flamuri Luftarak në histori ka qenë simboli i nderit, i trimërisë, lavdisë dhe unitetit luftarak të njësive dhe reparteve. Ai vlen të mbrohet dhe ruhet me sakrificën më ekstreme. Në këto momente, largimi i komandantëve të shtabeve dhe kuadrove nga njësitë dhe repartet, mbetet fenomeni më i diskutueshëm. Nga “dikush” kishin marrë një urdhër. Për ditë dhe javë të tëra repartet e ushtrisë u lanë në mëshirën e turmave të egërsuar deri në shkatërrimin e gjithçkaje atje. Më datë 13 mars 1997, në Brigadën e Komunikimit në Tiranë u morën armët dhe municionet. Largimi i oficerëve të shtabit për dy ditë rresht duke e lënë repartin vetëm, bëri që gjithçka atje të vidhej e të shkatërrohej.

Neshet Shena, Kapiten, dëshmitar në Brigadën e Komunikimit Tiranë: “Ne e lëshuam repartin në ‘paqe’. Ne ikëm pasi zjarri pushoi, njerëzit u qetësuan, armët u morën. Më pas shkatërrimi i repartit, djegia e dokumenteve në zyrat e logjistikës nuk mund të mbetet rastësi”. Zinxhiri i këtyre vjedhjeve ka vazhduar gjatë. Pas ngjarjeve të marsit në grupin e depove në ullishte të Elbasanit edhe pasi kishte mbaruar inventarizimi, vjedhjet vazhdonin përsëri. Të tilla raste u regjistruan edhe në Brigadën e Artilerisë në Babrru. Pjesa më e madhe e rezervave ushqimore që u evokuan para valës së shkatërrimeve nëpër shtëpitë e ushtarakëve dhe punonjësve të repartit, nuk u kthye më.

Ngjarjet në këtë etapë u përplasën dhe u përjetuan si furtunë edhe në Divizionin verior të Kukësit. Shkatërrimi i kësaj njësie nisi kur munguan njerëzit, kur mungoi drejtimi. Psikoza e braktisjes së reparteve nga oficerët në shërbim u ravijëzua shpejt, sepse “mungoi” orientimi dhe ndërlidhja për komandim dhe drejtim nga Shtabi i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura. Detyrat vinin me shumë vonesë duke mos u përputhur me shpejtësinë e ecjes së situatave. Asnjë sqarim, asnjë udhëzim, asnjë instruktim konkret për situatën që evoluonte. Thirrjet ogurzeza se “Jugu i ka marrë armët, përse mos t’i marrim edhe ne”, bindja e pasigurisë se “shtetit nuk i ka mbetur më asgjë”, krijoi instiktin e vetëmbrojtjes me sloganin, “të armatosemi se po vjen Jugu”. Por edhe armatosja që vetë shteti u bëri shumë njerëzve të veçantë në këtë rajon, qe ndër shtysat e para që i çuan turmat e njerëzve përballë reparteve të ushtrisë.

Ndue Mjekaj, gjeneral: “Nuk është rastësi që ky sulm nisi në një orë dhe në një ditë në të gjitha objektet e njësisë që mes turmave shquheshin makinat me targat zyrtare e njerëz me lidhje të afërta me politikën, SHIK-as dhe pushtetarë lokalë. Një tërmet të dyshimtë pësoi Divizioni “Rozafa”. Divizioni i Shkodrës u shkatërrua brenda një natë duke të kujtuar legjendën e mureve të kalasë ”Rozafa”.

Gramoz Hysi, Nënkolonel, Ish-Komandant i Brigadës së tankeve në Melgushë: “Ne e donim njësinë siç donim jetën tonë në ditët më të mira. Ndodhi kështu se na tradhtuan.”

Drama e këtij marsi lëvizte përpara duke shkruar historinë e shkatërrimeve mes dhimbjeve, plagëve dhe gjakut. Qytete dhe krahina të tëra sfidonin tërbimin e shtetit. Nuk i shpëtoi shkatërrimit përfundimtar as Veriu. Këtu nuk kishte të ashtuquajtura “komitete të shpëtimit”. Kishte vetëm banda që terrorizonin, digjnin pjesë të qyteteve, shpërthenin depot e armatimit të ushtrisë. Në këtë valë shkatërrimtare u përfshi edhe qyteti i “Bajram Currit” së bashku me tërë repartet e nënrepartet e këtij rajoni, si dhe spitali ushtarak i tij.



SHKATËRROHET GODINA E MINISTRISË

Flaka e shkatërrimeve më së fundi vërsulej deri tek porta e Ministrisë së Mbrojtjes, tek Shtabi i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura. Datat 12 dhe 13 mars 1997 treguan përplasjen fizike të turmave të pakontrolluara që u vërsulën për mposhtjen e kalasë së fundit të ushtrisë shqiptare. Oficerët madhorë, gjeneralët dhe kolonelët e Ministrisë së Mbrojtjes makina shtetërore po i vendoste në provën e madhe të besnikërisë politike. Këta, me përkushtimin e plotë, të armatosur me dijet dhe armët dhe të luftuarit, braktisën zyrat e drejtimit për të zbritur në “fushë betejë”. Nuk mendoi kush për funksionin organik dhe kompetencat që i jepte ligji, por u vendosën në garë për të treguar besnikërinë e “besës” së dhënë.

Ministria e Mbrojtjes kishte mbetur bosh. Në këto momente turmat e njerëzve me makina, armë dhe maska u vërsulën nga të gjitha anët. Eksplozivi hidhej nga distanca nëpër qoshet e godinës. Thirrjet provokuese, “largohuni se e keni të minuar godinën”, të shoqëruara me shashka tymuese nuk i trembi ata të paktë ushtarë dhe policë ushtarakë. Me moton “o sot, o kurrë” ata qëndruan burrërisht dy ditë rresht përballë këtij kërcënimi të zi.

Aqif Muça, Nënkolonel, dëshmitar okular: “Vetëm pas mesnate vinin oficerë të SHIU-t dhe të tjerë madhorë të Shtabit të Përgjithshëm të Forcave të Armatosura. Ata merrnin dokumente, kasaforta dhe iknin përsëri nëpër natë me automjete të maskuara. Ndjeheshin të tronditur dhe të rraskapitur. Këtë radhë kishin harruar edhe përshëndetjet e rastit. Ishin të heshtur, gati memecë. Askush nuk ndjehej se çfarë po bënin, ku shkonin. Askush nuk shqetësohej për çka do të mbetej prapa në Ministrinë e Mbrojtjes dhe në Shtabin e Përgjithshëm po të hynin turmat. Për ta rëndësia më e madhe ishin ato dosje, ato kasaforta që iknin nëpër terrin e natës për diku!?” Ku ishte lidershipi i ushtrisë sonë? Dosjet e zeza së bashku me ta u përpinë në errësirën e zezë të historisë.

Afrim Imaj, gazetar ushtarak: “Në këtë udhë të zhbërjes tënde, stacioni i fundit do të ishte dita e shpërbërjes së njësisë që drejtove ti. Nëse turmave të pakontrolluara do t’ju ‘falje’ shumë armë, depo, materiale, municion, nuk do t’ju lije asgjë nga zyra jote komode. Televizori kolor, tapeti, kolltukët, orenditë e saj do të fshiheshin për një moment në ‘Chevroletin’ tënd hijerëndë dhe do të niseshin udhë pa udhë për tek banesa jote, se nuk do t’ia falje vetes të loznin vandalët! Ndodhte kështu kur ti as e more mundimin të mendoje se këta vandalë që tentuan të plaçkitin zyrën tënde iu vërsulën dhe grisën Flamurin Luftarak të njësisë.”

Çuditërisht këta skifterë të errësirës që pas mesnate u zhdukën me dosjet në gji, ishin të parët që nxorën fletë-hyrjet për t’u futur dhe qëndruar qetësisht në Shtabin e Përgjithshëm të Forcave të Armatosura të Republikës së Shqipërisë. Paradoksi vijoi më tej, kur këta protagonistë të shkatërrimit të ushtrisë, morën pozat e moralizuesit ndaj asaj që ndodhi dhe zunë karriget e reja të hierakisë ushtarake, këtë radhë me misioni për ta integruar në NATO, atë që e dogjën me dorën e tyre.

(Vijon nesër)


NESËR DO TË LEXONI:
-Çfarë ndodhi në Përmet, ‘Qytetin e Luleve’ të pushtuar nga SHIK-asit e Gazidedes, mercenarët e armatosur, repartet e tankeve dhe të artilerisë në mbrëmjen e 8 marsit të vitit 1997.
-Ardhja me urgjencë e Ministrit të Mbrojtjes, Bashkim Gazidedes, Komandanti i operacionit) dhe porositë e dhëna për operacionin ndëshkues ndaj qytetit e banorëve të tij.
-Pohimet rreth ngjarjes së natës së 8 marsit të protagonistëve e dëshmitarëve okularë gjeneral Adem Çopani e kapiten Elmaz Punavija.

Rrefimi per Tiranen, shkollen e bashkuar dhe Babrrun eshte kulmi mashtrimit.
Tek shkolla bashkume ishte komplet lagjia e Vorrit te Bomit, ose Varri xha Barjamit per ty violativo .
Ne Babrru ishte komplet lagjia Kinostudios, Allias, Babrroit dhe varrezave te Shtish-Tufines.

Nqs Vorri Bomit, Kinostudio, Alliasi, Shtish-Tufina jane mercenaret e Shik, ateher une jam Colin Powell ...

P.S. Vendos burimin e lajmit !!!

[violativo]

Rrefimi per Tiranen, shkollen e bashkuar dhe Babrrun eshte kulmi mashtrimit.
Tek shkolla bashkume ishte komplet lagjia e Vorrit te Bomit, ose Varri xha Barjamit per ty violativo .
Ne Babrru ishte komplet lagjia Kinostudios, Allias, Babrroit dhe varrezave te Shtish-Tufines.

Nqs Vorri Bomit, Kinostudio, Alliasi, Shtish-Tufina jane mercenaret e Shik, ateher une jam Colin Powell ...

P.S. Vendos burimin e lajmit !!!

Nuk po te flas se cfare kam pare vete , por i ke edhe te filmuara momentet e shperthimit te Shkolles se bashkuar ! Dhe aty nuk eshte Xha Barjami , por vete Shaboni ose Shabani i memiajve , ose Shaban Memia prej vorrit te Bamit te Tropojes ! Ke edhe nji varrabams tjeter Azem hajdarin aty ! Ke edhe disa varrabomsa te tjere qe kane lidh kokat me shami dhe jane vesh me cizme llastiku nga ato te shiut dhe me rroba laramane . Nuk them se kishte edhe popullsi te Tiranes , por ata "hongren" vetem kockat qe late juve !

Ku kujton se po kullot ti ? Jane toka me ferra te egra keto , nuk le vetem breket por edhe vete b.ythen ! Prandaj kujdes 007-te i SHIK-ut ! Per SHIK dhe 007 qe keni qene mo , ca copa injorantesh qe tallnin b.ythen edhe hajdutet e lagjes me juve , lere pastaj agjenturat e huaja ! Megjithese dihej publikisht qe ju te SHIK-ut ishit thjesht shtojca te UDB apo SDB-se . Edhe juve vete e kishit per nder ate kohe ! I harrove Clubet Nicolino etj .....?

[violativo]

Masakra shtetërore në Përmet, dëshmi nga fronti i luftës ‘Mars 1997’
1
Përgatiti: Kujtim Boriçi
Postuar më: 12 Qershor, 2013 tek Nostalgji
Albanians2

PJESA IX: Trazirat e marsit 1997. Çfarë ndodhi në qytetin e Përmetit, terrori i mercenarëve të Berishës në këtë qytet, vizita urgjente e Gazidedes dhe e titullarit të Ministrisë së Mbrojtjes. Dëshmi nga fronti i luftës të ushtarakëve Adem Çopani dhe Elmaz Punavija



Mbrëmja e 8 marsit 1997 e gjeti qytetin e Përmetit të “pushtuar” nga SHIK-asit e Gazidedes, mercenarët e armatosur, repartet e tankeve dhe të artilerisë. Vijnë me urgjencë e japin porositë për luftë, Ministri i Mbrojtjes dhe gjeneral Gazidede, komandanti i operacionit.



Dr. Hekuran Rapaj



Lajme të zeza e tragjedi në qytetin e luleve, qytetin tradicionalisht të qetë të Përmetit. Përmeti ishte zgjedhur baza nga do të niseshin formacione të shumta ushtarake për mësymjen kundër “rebelëve të kuq” të Jugut. Bashkë me pranverën, në Përmetin e njerëzve të mrekullueshëm, hyri dhe masakra shtetërore.



PËRMETI, EPIQENDRA E LUFTËS

Pse u zgjodh pikërisht Përmeti? Ndoshta më tepër për karakterin e veçantë të përmetarëve, sesa për terrenin e përshtatshëm. Përmeti ishte i vetmi qytet në Jugun e Shqipërisë që ndodhej nën kontrollin e rreptë të regjimit. Shteti kishte informacionin e sigurt për karakterin e njohur të qytetarit përmetar. Si njerëz të edukuar, të urtë e mikpritës, nuk do të rezistonin ndaj makinës shtypëse ushtarake dhe përqendrimit të forcave atje. Për herë të parë në historinë e tij, Përmeti ka parë këtë përqendrim të madh forcash dhe mjetesh luftarake. Ndërkaq, për herë të parë do të binte në kontakt me kulturat e dobëta banale dhe veprimet rrugaçërore. Mënyra e organizimit të luftës në Përmet me të vërtetë nuk kishte precedent. Nga çdo pikëpamje që ta shohësh ajo është një spektakël që nuk e ka shokun në analet e historisë së konflikteve shqiptare.



HAKMARRJA E SHTETIT KUNDËR PËRMETIT

Që në agimet e para të pranverës dhe deri në mbrëmjen e 8 marsit 1997, qytetin historik të Përmetit e mbuluan forcat e shumta të mercenarëve, specialet e SHIK-ut, Brigada Komando, Brigada e Këmbësorisë së Shijakut, Burrelit, Brigada Tankiste Zall-Herr, Brigada e Artilerisë së Divizionit Këmbësorisë Tiranë, një brigadë e quajtur “rezervistë”, të grumbulluar kryesisht nga rrethinat veriore të Shqipërisë.

Qyteti i Përmetit u mbush me dy ushtri, të organizuara dhe të drejtuara nga shteti, të përqendruara në dy kampe përballë njëra-tjetrës. Lumi i ndante në mes: Forcat vullnetare të veriut dhe të SHIK-ut, si dhe Forcat e Armatosura të ushtrisë. Pas udhëtimit të gjatë e të mundimshëm, përpara syve të njëra tjetrës, asnjëra nuk mund të hynte në “betejë”. Kjo gjendje vërtetonte faktin se edhe “fitorja” e cilësdo force, ishte e padobishme. Zhvillimi i ngjarjeve të planifikuara do të qëndronte aq larg për t’u zbatuar sa edhe më parë se të përqendroheshin forcat.

Kjo llojshmëri forcash të çorientuara, ky agresivitet i njerëzve që as vetë nuk e dinin përse kishin ardhur deri këtu, krijoi konfliktin më serioz jo vetëm për popullin e Përmetit, por edhe midis formacioneve të ushtrisë dhe SHIK-ut.



PARADOKSI I NJË BETEJE

Si duhet të shpjegohet kjo! Si njëra palë e forcave edhe pala tjetër kishin në përbërjen e tyre pothuajse të njëjtën bërthame, ata ishin vetëm forca vullnetare. Bërthama e rregullt e Forcave të Armatosura në këto momente ose ishte shkrirë komplet, ose ishte bërë tepër e dobët për të realizuar veprimet që kërkonin zbatimin e urdhrave të dhëna. Ajo përbëhej nga një masë e caktuar rekrutësh të pastërvitur, të mashtruar rreth asaj çka do të kryenin. Ishte vetëm uniforma që i dallonte ose që i bënte ushtarë. Stërvitja as që nuk ishte menduar të bëhej. Dëshira e oficerëve të forcave të ushtrisë së rregullt, por edhe ai numër i pakët i oficerëve vullnetarë nuk ishte për stërvitjen dhe drejtimin e këtyre lloj operacionesh.

Për organizimin e mirëfilltë ushtarak nuk mund të flitej madje, as për forcat e ushtrisë së rregullt. Absurdi qëndronte në faktin se edhe ushtarët aktiv ishin ushtarë të rinj. Ishte absurde të hidhje rekrutët e pastërvitur në një aventurë të tillë përballë njerëzve e familjeve të tyre që përjetonin të njëjtin fat.

Kështu, forcat ushtarake shtetërore të grumbulluara në Përmet mbetën tepër të befasuar, duke refuzuar ndërmarrjen e veprimeve të mëtejshme. Disponues për zbatimin e urdhrave ishin disa prej kolonelëve dhe ushtarakëve të ardhur atje, por që mbetën të vetmuar. Për një moment të mendojmë se dëshira e personelit komandues dhe drejtues ekzistonte për stërvitje dhe manovrat e mëtejshme dhe se kjo vështirësi mund të kapërcehej. Por si do të qëndronte puna me shpejtësinë e përgatitjes së kontigjenteve të mbledhura e të grumbulluara me urgjencë para pak ditësh në Akademinë Ushtarake “Skënderbej”? Ky kontigjent kishte në përbërjen e vet diferenca moshe nga më të ndryshmet. Brezi i ri kishte rreth 10 vjet që nuk stërvitej ushtarakisht, gjë që i mungoi këtij kontigjenti rezervist. Për stërvitje me rezervistët as që ishte menduar ndonjëherë. Ishte kësisoj një efektiv i përbërë nga vullnetarë dhe rezervistë të papërgatitur. Ndryshonte uniforma, emërtimi dhe deri diku urrejtja ndaj jugut për aventurë. Ndërsa për kontigjentet e tjera mbështetëse dhe speciale, puna qëndronte dhe më keq. Këto lloj shërbimesh kërkonin një kohë më të gjatë përgatitje, stërvitje më të kujdesshme sesa për këmbësorin e thjeshtë. Kjo edhe për vetë kuadrin drejtues.

Për një moment mendojmë se të gjitha këto vështirësi kapërceheshin dhe pjesa më e madhe e grupimeve gjendeshin në kushte të mira përgatitje. A mund të lëviznin ata edhe në këtë rast? Efektivave atje u mungonte ushqimi i thjeshtë, u mungonte morali. Ushtaraku mbi karroceritë e mbushura me pluhur, rrugës hante copën e bukës me gjalpë e djathë, ndërkohë që fëmijët dhe familjet e tyre i kishin lënë në kushte jo më të mira. Furnizimi i saj duhej të plotësohej, por depot e ushtrisë kishin vite që pjesë-pjesë ishin grabitur sikundër ishin vjedhur dhe lekët e tenderëve për ushqim dhe për veshmbathje. Organizimi i kësaj pike më elementare të shërbimit logjistik ishte një zero.



MERCENARËT E BERISHËS NISIN TERRORIN

Forcat e tjera ishin më në gjendje, më të përkëdhelur nga shteti. Kishin marrë shumë më tepër lekë, por jo mbështetje logjistike. Ndryshimi qëndroi në atë që ishin më të guximshëm në shkatërrimin dhe vjedhjen e dyqaneve, lokaleve dhe furrave të bukës. Kështu që as që mund të parashikohej se sa do te zgjaste kjo gjendje e amullt në të dy kampet e grumbulluara, njëra tek pishat e bukura në hyrje të qytetit dhe tjetra tek reparti special i forcave komando, derisa materiali mendor i cilësisë së lartë i ushtarakëve dhe i vullnetarëve të mos ishte bërë i vlefshëm për vënien në lëvizje të asaj makine gjigante të armatosur, për të ulur armët dhe për t’u gjunjëzuar në emër të një çështjeje të madhe. Këtu ishte fundi i vendosmërisë për konfliktin e hapur që bënë kuadrot dhe efektivat e Forcave të Armatosura kundër drejtuesve të vet. Këtu mbeti fundi i çorganizimit të plotë i komandim-drejtimit në ushtri.



POPULLI PËRBALLË MERCENARËVE

Në “vijën” përballë këtij fronti dhe grupimi të madh forcash dhe mjetesh qëndronte përsëri populli vullnetar i armatosur, po me armët e ushtrisë. Këtyre kontigjenteve nuk mund tu dihej me saktësi numri, përgatitja, mjetet, armatimi, teknika, mbështetja logjistike. Ishin të vendosur në kërkesat e tyre legjitime, por edhe kuraje për tu ndeshur nuk mund të dihej me saktësi.

Kështu që, grupimet e forcave ushtarake të makinës shtetërore dhe populli i armatosur i Tepelenës, i Gjirokastrës, i Labërisë, dhe i krejt Jugut, të frikësuar nga njëri-tjetri, duke iu trembur fitores pothuajse aq sa edhe disfatës, qëndruan përballë njëra me tjetrën, duke u orvatur të krijonin diçka. Nuk mund të vepronin, nuk mund të ishte ndryshe, kur shihej edhe nga ushtari më i thjeshtë mbretërimi i padijes, dhe i mungesës së përvojës. Paniku nuk ishte i papritur. Tërheqja në çastin vendimtar të hyrjes së luftës civile e cila pushtoi fillimisht tërë ushtrinë nuk mund të na habiste. Një gjë e tillë u bë më se normale duke penguar luftën civile.

Nëse forcat e mercenarëve të vepronin, unë mendoj, se mbi kokat e tyre do të binte grushti i madh i historisë, ose do të ishin të detyruar të tërhiqeshin me disfatën e turpit, sepse forcat e jugut së bashku me ato të ushtrisë do të hidheshin në veprime, deri në një gjakderdhje të pashmangshme. Masa aktive e efektivave, oficerët dhe ushtarët e thjeshtë që u ndodhën në Përmet, kundërshtuan të ndërgjegjshëm këtë aventurë luftënxitëse. Ky çelës i bllokimit të veprimeve justifikoi plotësisht zbatimin e urdhrave të eprorëve për përqendrimin e forcave në Përmet, por që atje dhe vetëm atje, në momentin kulmor të historisë kërkohej që çelësi mos të funksiononte më. Ishte momenti kur gjithçka ishte shembur. Lufta civile ishte në start. Dikush i pari të merrte guximin dhe gjithçka shembej.

Gjithsesi, demonstruesit e jugut duhet të falënderojnë ushtrinë e cila që në fillim i mori në mbrojtje në Përmet. Në të kundërt lufta do të zgjaste pambarim duke hapur në të njëjtën kohë atë konflikt gjakmarrjeje që dëshiruan disa, midis Veriut dhe Jugut të Shqipërisë. Jo rastësisht për këtë ishte zgjedhur “vendkomandë” Përmeti.



MINISTRI NË PËRMET

Për zbatimin e planeve bën fjalë vizita e ish Ministrit të Mbrojtjes në mesditën e 8 marsit 1997 në Përmet i shoqëruar nga ish Drejtori i SHIK-ut dhe një eskortë ushtarakësh të armatosur. Takimet e para i filloi me më të besuarit e shtetit, drejtuesit e SHIK-ut, veçanërisht me komandantin e forcave speciale Nënkolonel Mulosmanin. Më pas me drejtuesit e forcave të ushtrisë. Hija e ardhjes së ish Ministri të Mbrojtjes në Përmet mbetet ogurzezë, por edhe tepër misterioze.

Adem Çopani, Gjeneral Major, ish-Shef i Shtabit të Përgjithshëm të FA: “Në njërën nga këto ditë vëmë re se Zhulali nuk vjen në zyrë. Meqë i kërkohej diçka pyetëm edhe në familje, por nuk dinin gjë se ku ndodhej. Asnjë nuk kishte dijeni gjatë gjithë ditës. U hap fjala në Shtab se ai do të ishte arratisur. Pastaj rastësisht marrim vesh se kishte marrë një helikopter dhe pa njoftuar paraprakisht asnjërin, kishte shkuar në Përmet.”

Pra ky veprim tregonte se shteti nuk tallej, prezenca e tij vulosi një nga ngjarjet më të shëmtuara. Këtu u bë ndarja historike. U nda ushtria nga rruga e humnerës së përgatitur. Iniciativa kaloi tek mençuria, gjakftohtësia, tek masa e gjerë e efektivave që të drithëruar gjendeshin më afër tradhtisë. Shakatë pa kripë të ndonjë politikani a ndonjë të padituri, sepse ushtria u tërhoq dhe nuk zbatoi urdhrat e dhëna, mund të falen vetëm për një gjë: “Turp për mburrjet e mëvonshme dhe për kujdesin që ata kanë treguar për ushtrinë shqiptare”. Edhe pse u tentua disa herë që të merrej drejtimi në forcat e ushtrisë nga “gjeneralët” për “marshimin” drejt jugut, ushtria u distancua nga kjo aventurë. Ajo përfundimisht në heshtje u pozicionua kundër shtetit. Ushtria parandaloi luftën e tmerrshme civile që pas shpine e planëzuan liderët e saj.



PËRBALLJA E ARMATOSUR

Ky ishte Përmeti i kontrastit të çuditshëm. Të egërsuar ballë për ballë ushtarakët që kundërshtuan urdhrat dhe mercenarët që bënin terror. Në anën tjetër ushtarakë, oficerë dhe ushtarë të ushtrisë që rrinin në shtëpitë përmetare.

Elmaz Punavia, Kapiten, dëshmitar okular nga Burreli në Përmet: “Mua m’u dha rasti të strehohem në shtëpinë e Robertit, (një ish oficer i njohur im, Robert Ibrahimi). Nëna e tij na ushqente si fëmijët e saj. Natën e fundit vajza e tij 6 vjeçare e miqësuar me ne më tha: “Mos u mërzit o xhaxhi, se do ta takosh vajzën”. Gjithë natën kuadrot e reparteve të ushtrisë diskutuan dhe vendosën rrugën e tërheqjes së efektivave drejt reparteve nga kishin ardhur. Pas orës 10.20 në mëngjesin e datës 9 mars 1997, ushtria e la Përmetin e gjakosur, me 6 të vrarë e dhjetëra të tjerë të plagosur. Përmetin e trëndafilave e përgjaku krimi çnjerëzor i shtetit. Përmeti i historisë së lavdishme të shqiptarëve do të kthehej kësisoj teatri i luftimeve ku “gjeneralët” e yllëzuar brenda një dite do të privonin aftësitë e tyre në këtë ngjarje makabër. Plani i tyre do të vijonte: Përqendrimi dhe njëkohësisht tërheqja e forcave ushtarake të shtetit në Përmet sigurohej nëpërmjet dy rrugëve kryesore dhe të kontrolluara: Tiranë-Berat-Këlcyrë-Përmet, Tiranë-Elbasan-Korçë-Ersekë-Leskovik-Përmet.

Mendohej se forcat ushtarake të shtetit mund të kalonin lehtësisht urën e Leklit për në drejtim kryesor të mësymjes Gjirokastër-Delvinë-Sarandë. Kapia e objektivave ne rajonin e Gjirokastrës do të realizohej në bashkëveprim me forcat ajrore, sidomos me helikopterët të cilët do të fluturonin ulët mbi lartësitë e Dhëmbelit. Këtu do të hidhnin forca speciale dhe mbështetja logjistike drejt vatrave kyçe të “zjarrit rebel”. Kapja e objektivave të largët, Delvinës dhe Sarandës në këtë drejtim të mësymjes mendohej të realizohej në bashkëpunim me aviacionin luftarak dhe forcat e bazës detare të Sarandës. Kështu hyri në pranverën e zezë të vitit 1997, Përmeti i mrekullueshëm, i luleve, paqedashësi i 10 mijë banorëve.

[007GoldenBoy]

Nuk po te flas se cfare kam pare vete , por i ke edhe te filmuara momentet e shperthimit te Shkolles se bashkuar ! Dhe aty nuk eshte Xha Barjami , por vete Shaboni ose Shabani i memiajve , ose Shaban Memia prej vorrit te Bamit te Tropojes ! Ke edhe nji varrabams tjeter Azem hajdarin aty ! Ke edhe disa varrabomsa te tjere qe kane lidh kokat me shami dhe jane vesh me cizme llastiku nga ato te shiut dhe me rroba laramane . Nuk them se kishte edhe popullsi te Tiranes , por ata "hongren" vetem kockat qe late juve !

Ku kujton se po kullot ti ? Jane toka me ferra te egra keto , nuk le vetem breket por edhe vete b.ythen ! Prandaj kujdes 007-te i SHIK-ut ! Per SHIK dhe 007 qe keni qene mo , ca copa injorantesh qe tallnin b.ythen edhe hajdutet e lagjes me juve , lere pastaj agjenturat e huaja ! Megjithese dihej publikisht qe ju te SHIK-ut ishit thjesht shtojca te UDB apo SDB-se . Edhe juve vete e kishit per nder ate kohe ! I harrove Clubet Nicolino etj .....?

Ç'007 thua ?!?

Po ik o violativo mos me trego mua per shkollen e bashkuar ti !!! As ti edhe asnji tjeter. Leri prrallat e komisarit tend me luftra imagjinare, jemi akoma gjalle. Mjaft me mashtrimet prej sigurimsi e klysh sigurimsi.

Duhet te ekzistoje akoma ne forum nje teme rreth Komiteteve te Shpetimit Publik. Histori te rrefyera nga nje ish-antare i ketyre komiteteve. Kthehu dhe hidhu nje sy, nqs i ke harruar mbledhjet.
Kam frike se do te bien puplat prej sigurimsi nentedhjeteshtatsh pastaj.

Fuks !!! Apo e teproj ???