Te flasesh mire per Shqiperine

[Vinny_T]

Ky artikull mu duk shume interesant dhe se kuptova pse u hoq nga forumi!! Prandaj po e postoj dhe nje here ketu..

Një revolucion është duke ndodhur në marrëdhëniet ndërshqiptare dhe ky revolucion nuk ka as komandantë, as liderë politikë dhe as epope legjendare. Për këtë, fëmijët tanë, gjatë pesëdhjetë viteve të ardhshme, nuk do të lexojnë në librat shkollorë duke u detyruar të mbajnë në mend me saktësi datën dhe vendin e ngjarjes si edhe të gjithë të pranishmit. Edhe ashtu do të ishte vështirë, sepse ky revolucion nuk ka datë, vendi është pothuajse i papërcaktuar, ndërsa të pranishmit vështirë se mund të identifikohen.

Fjala është për faktin se, për herë të parë në historinë shqiptare, ndodh një dyndje e vullnetshme e kosovarëve në Shqipëri dhe, për herë të parë, ata kthehen duke folur mirë për të. Fjala është për revolucionin e plazhit.

Në fund të këtij sezoni turistik do të jenë qindra mijë kosovarë që do të kenë kaluar disa ditë në pjesën e Shqipërisë, të Adriatikut apo të Jonit. Një akt i tillë është i paprecedentë në marrëdhëniet Kosovë-Shqipëri.

Më parë, gjatë shekullit të kaluar, prania e kosovarëve në Shqipëri nuk ishte shenjë e mirë. Gjatë qeverisjes së Zogut, kosovarët atje ishin vetëm njëra prej shenjave të përndjekjes nga regjimi mbretëror serb i Jugosllavisë ruajaliste. Të pamësuar me moçalet e Fushë- Krujës, do të vazhdonin deri më këtë ditë të ndaheshin në "ne" dhe "ata" , ndonëse do të kishin harruar ndërkohë theksin e rëndë hundor prej drenicaku a llapjani. Ndërkohë, do të shoqëroheshin me një valë të re njerëzish që i zuri ndarja e komunizmit në dy taborre. Pas rënies së komunizmit, kosovari në Shqipëri do të ishte ai i kërshërisë për Mëmëdhenë, duke u shndërruar automatikisht në kritikues të varfërisë, mungesës së moralit patriarkal dhe çdo gjëje tjetër, që nuk hynte në kornizën e idealizuar të Kopshtit të Enver Hoxhës. Dhe, natyrisht, për të gjithë ata që nuk patën rast ta shohin Shqipërinë, ishte angazhimi i Milosheviçit, para dhe gjatë fushatës së bombardimeve, ai që bëri që edhe njeriu me kushte më të kufizuara të kalojë andej kufirit dhe të shohë sesi është në të vërtetë Shqipëria.

Në asnjërin prej rasteve të shekullit të kaluar, pos një here kur shkuan një grup profesorësh të Universitetit të Prishtinës dhe e mbushën Prishtinën me përralla për Parajsën andej Bjeshkëve të Nemuna, nuk është kthyer kosovari me fjalë të mira për Shqipërinë. Madje, as kur pati mikpritjen në ditët e vështira të luftës, nuk la gjë të mirë pa e thënë për familjet që i morën në strehim , e gjë të keqe për vendin i cili është sinonim i çrregullimit. Pos, kësaj vere.

Shqipëria, në funksionimin e saj si shtet nuk ka ndryshuar aq shumë, sa të ndryshojë menjëherë mendimi i cilitdo, pra edhe i kosovarëve. Ka vite që po kalon nëpër një krizë të thellë politike, e cila, më 1997-ën, shkriu shtetin në brendësi dhe ruajti vetëm kufijtë e jashtëm. Madje, po qe se i përcjellim 12 muajt e fundit, nuk është vetëm krizë konceptesh mes partive të ndryshme: socialistët treguan se, brenda ideologjisë së tyre, mbretëron edhe nocioni i vjetër i interesit personal a grupor, shumë më meskin se çdo të ishte ai i ndonjë projekti politik.

Shqipëria është po aq e qeverisur sot sa ishte ndonjë vit më parë, por, brenda kësaj Shqipërie, po ndodh një dukuri pak e shënuar: kriza politike është një binar i jetës, ndërsa binar krejt tjetër është ai që e kanë krijuar vite të tëra të ekonomisë gri dhe mjeteve të emigrantëve. Në të vërtetë, efektet e shpërthimit emigrativ shqiptar shihen sot me të tëra objektet e ndërtuara, me begatimin e pasurive familjare dhe me, fundja, mungesën e varësisë nga shteti. Atë që kanë parë kosovarët sivjet është diçka që po ndodh ka kohë në Shqipëri: konfliktet politike nuk rrjedhin nga jeta e përditshme e qytetarëve dhe tashmë as që po reflektohen në to.

Efekti i këtij sezoni turistik do të jetë imediat. Për shumëkë, në Shqipëri do të zbulohet se turizmi mund të shndërrohet në degën kyçe të ekonomisë. Për shumëkë do të jetë zbulim, gjithashtu, se peshën më të madhe turistike nuk do ta kenë gjermanët a anglezët, e posaçërisht i ashtuquajturi turizëm i lartë, por ai i kosovarëve dhe i shqiptarëve të Maqedonisë si dhe i diasporave të tyre, me atë fuqi blerëse që e kanë.

Ndërkaq, për të gjithë ata që kanë dyshuar në arsyeshmërinë e rrugës më të mirë me Kosovën, do të kenë kuptuar se kjo rrugë duhej të ekzistonte jo nesër, por pardje. Dhe se do ta shpaguante veten.

Shqipëria dhe Kosova nuk do të shkëmbejnë uranium mes tyre, përkundër ndonjë premtimi parazgjedhor të ndonjë partie, por njerëz e mallra të rëndomta.

Por, më duket se disa prej efekteve do të vijnë më vonë. Për dallim prej enklavës shqiptare të Ulqinit, ku efekti i turizmit i kosovarëve ishte pak a shumë ai i iluminizmit shqiptar të një popullate që shkonte drejt asimilimit, shndërrimi i Shqipërisë në pikën e fortë turistike të së ardhmes do të ketë tjetër ndikim në marrëdhëniet mes nesh. Hiq lehtësinë e të komunikuarit në një gjuhë, ky vit ka qenë në të vërtetë anashkalim i faktorit etnik: hotelet private të Durrësit e të Sarandës nuk i kanë pritur kosovarët pse janë "vëllezër kosovarë", por se kanë pasur mjaft euro për të paguar. Anasjelltas, kosovarët nuk janë drejtuar nëpër dhiaret e Veriut të Shqipërisë për të arritur në Durrës për shkak të të pushuarit në "plazhe etnike", por sepse çdo variant tjetër ishte edhe më i shtrenjtë, edhe më i pasigurt.

Fjala interes, e cila ka munguar në marrëdhëniet mes Kosovës dhe Shqipërisë, ka dalë menjëherë në sipërfaqe. Dhe këtë e bënë qytetarët e dy vendeve, jo ndonjë ideologji a sistem qeverisjeje. Dhe ky është vetëm fillimi i definimit të konceptit të interesave mes dy vendeve