Hyrje Në Banalitet

[Eni]

Presidenti-dy ideologji të abstenuara

Nga Arian Galdini*

Filozofi i madh gjerman Fridrih Niçe, ndërsa shkruante
librin e tij të parë kushtuar Rikard Vagnerit, në
paqen e peizazhit alpin të Bazileas, larg turmës
zemërake, dikur mori vesh lajmin se plasi lufta midis
Francës dhe Gjermanisë. Ai hezitoi, muzat e poezise,
dramës, filozofisë, muzikës e kishin përfshirë. Por
nuk mundi t'i rezistonte atdheut. "Këtu, - shkruante
Niçja, - keni shtetin me origjinë të turpshme, për
shumicën e njerëzve, një burim vuajtjesh që s'mbarojnë
kurrë, një e keqe që i tret ata me krizat e tija të
shpeshta. Megjithatë, kur thërret atdheu, shpirtrat
tona harrojnë vetveten; me thirrjen e tij të
përgjakshme turma është yshtur drejt guximit dhe
heroizmit..." Ja, pra, kjo filozofi e gjermanit, atë
të Zarathustrës, është përqasja nëpërmjet së cilës unë
doja të vizatoja atdheun. Për mua, Atdheu është poezi.
Atdheu është ndër ato të pakta, shumë të pakta
koncepte që, të vendosura përballë njeriut, i japin
këtij të fundit shansin të mos e çmojë jetën ose, më e
pakta, të bjerë në dilemë për të. Grishja Hamletiane:
"Të jesh a të mos jesh", nuk mund të përqaset asesi
me filozofitë ekzistencialiste, moraliste, sociale,
politike apo cfarëdo përsiatje të kësollojshme, kur
në çështje është Atdheu. Atdheu sendërtohet pikërisht
në atë përmasë cerebrale ku, në rast se beson, rruga
që të çon e s'të kthen është pikërisht rruga e
mosmëdyshjeve, rruga e dashurisë së thjeshtë, pa
pasur nevojën e justifikimeve. Është rasti ky, kur
lënda është ide dhe ideja lëndë. Po përpiqem të bëhem
më i qartë dhe, sigurisht, më konkret, duke puqur në
këtë guxim timin, kohën, hapësiren dhe idetë ku
jetojmë. Nëse une vendos të hipotekoj jetën time për
atdheun tim, kjo ndodh pse une nuk e besoj atdheun,
si politikë. Shpeshhere rievokojmë jetën tonë, si
vlerën më të shtrenjtë që posedojmë, në shkëmbim të
disa sendeve të cilat i klasifikojmë dhe i çmojmë të
shenjta, si p.sh. : Jetën për besimin, jetën për
dashurinë, jetën për mikun, jetën për nderin etj.,
megjithëse ka shumë pak etj... Atdheu, në këtë
klasifikim, zë një vend mjaft të denjë, pasi atdheu,
në konceptin tim, është: besim - (por jo mbi Zotin),
dashuri, mik, nder...etj. Për të mos e mbajtur
diskutimin në këta terma radikalë jetëdhënieje, më
lejoni të zbutem duke ju sqaruar se dilema e sotme e
çdo Shqiptari nuk është jeta dhe vdekja për Atdheun,
por, qartësisht, shpenzimi apo jo i jetës në Atdhe.
Kanë ndryshuar kohët e, natyrisht, kanë ndryshuar edhe
përmasat nëpër të cilat pështjellohet dilema e princit
danez: "Të jesh a të mos jesh"... Shqiptarëve u ka
humbur Atdheu. Shqiptarëve po bëjnë të pamundurën t'u
humbasin edhe kohën. Pakkush në këta 28 mijë km2 sheh
tek Shqipëria besimin, dashurinë, mikun, nderin etj.
Mënyra më e mirë që shohin shqiptarët për të dashur
Atdheun është ikja. Vetëm kështu, në mendjet e tyre me
kujtesa të fshira do të mundin nga larg të rigjejnë
tek vendi i braktisur, Atdheun. Duket qesharake,
por, nëse e sheh të abstraguar këtë realitet, kupton
se shqiptarët parapëlqejnë të hyjnë në Evropë, pa Shqipërinë.
Shqipëria endet e rraskapitur në këtë cep të
Ballkanit, e keqpërdorur në mënyrën më barbare të
mundshme nga shteti dhe politikanët që vetëmandatohen,
sipas rastit. Këtu ka vetëm njerëz që duan të ikin dhe
njerëz që duan të qeverisin, pavarësisht nga kostot.
Le të pranojmë, ata që e braktisin apo dëshirojnë ta
braktisin Shqipërinë, me ëndrrën për ta rigjetur,
dallojnë thelbësisht nga ata që duan ta qeverisin me
babëzinë për ta vjedhur. Ne që qëndrojmë dhe besojmë
se ky vend ende prodhon shpresë, presim ditën kur
Shqipëria do të bëhet Evropë, me patosin e
figurantëve optimistë, që fati u ka shkruar të luajnë
në skenën e teatrit absurd ballkanik... Ne qëndrojmë
stoikë në këtë vend ku "tirania e shperfilljes" është
moral mbi moralin, ligj mbi ligjin, e drejtë mbi të
drejtat. Qëndrojmë duke e ditur se ne kemi të drejtë
të flasim, por kurrsesi nuk kemi të drejtë të
dëgjohemi... Shqipëria është bërë pengu i paçmueshëm i
një klase politike, e cila dhunën e diktaturës së
Enver Hoxhës e ka zëvendësuar me dhunën e interesave
personalë meskinë të individëve dhe grup-individëve te
caktuar. Për zoterinjtë e politikës shqiptare nuk
funksionojnë me rregullat e lojës demokratike.
Shqipëria është bërë Bronzi apo Harlemi i tyre, ku
ligji i më të fortit përcakton fatet e lojës. Jane të
dyja palët në një kompromis të qartë... Pozita me
opozitën funksionojnë si dy familje mafioze, të cilat,
pasi kanë ndarë zonat e influencës, bazuar në një
marrëveshje të fshehtë, vazhdojnë njëkohësisht edhe
luftën e egër për më shumë ekspansion dhe dominim.
Në mendjen time, këto dy familje politike janë
përvijuar si strukura në dy ideologji jo të
njëllojta dhe, sigurisht, aspak të permasave të
njejta, por, sidoqoftë, famëkeqe dhe ogurzeza. E majta
në pushtet e sheh veten të mbeshtjellë prej 60 vjetësh
me qyrkun e socialdemokracise, ideologji kjo që u ka
kushtuar shqiptarëve ndëshkimin më të madh historik.
Ndërsa, opozita demokratike, çuditërisht, endet brenda
një perimetri shumë të gjerë problematikash dhe
ideologjish, brenda dhe jashtë strukturave të saja,
megjithëse unë do të përqendrohem vetëm në
konfigurimin publik të tyre. E kemi vënë re opoziten e
sotme, të shfaqet gjatë këtyre 10 viteve, si
mbrojtësja dhe promovuesja më e flaktë e filozofisë së
djathtë, konservatore, herë të tjera e kemi parë të
deklarohet, si pjesë integrale e qendrës së djathtë,
ndërkohë që, kohët e fundit, e shohim të pozicionuar,
si përfaqësuese të denjë të idealeve
liberal-demokrate. Opozita e sotme ndryshon ngjyrë dhe
qyrk sipas interesave dhe nevojave që ka lidershipi i
saj, pa pyetur fare për votën dhe besimin e
elektoratit që e ndjek... Ideologjia politike ku është
strukur opozita e sotme është një ideologji hibride,
pa parime, pa pretendime parimore, të cilën unë
parapëlqej ta pagëzoj me emërtimin Sali-demokraci,
duke përfituar nga rasti dhe përkimi estetik, që më
jep pikërisht emri i liderit historik të PD-së, i cili
është, pa dyshim, fytyra dhe stigmatizimi i vërtetë
dhe i vetëm i kësaj partie.
Social-demokracia dhe Sali-demokracia janë dy
ideologjitë me të cilat mbështillen dy "familjet e
mëdha politike shqiptare" që, ndonëse kanë vite që
votohen vetëm nga 40 % e elektoratit shqiptar dhe
abstenohen me ndërgjegje nga 60%, vazhdojnë të bëjnë
lojën dhe luftën e tyre të ndyrë me synim të vetëm
dominimin dhe pasurimin në kurriz të shqiptarëve të
sfilitur. 24 qershori i manipuluar, ashtu si edhe
zgjedhje të tjera të zhvilluara në Shqipëri vitet e
fundit, nuk janë ndonjë çudi e madhe në këtë vend të
zotëruar nga një oligarki e pushtetit politik, në
bashkëpunim me pushtetin okult ekonomik. Zgjedhjet e
manipuluara jane thjesht dhe vetëm produkt i lojës dhe
logjikës së fëlligsht politike të një klase drejtuese
kolaboracioniste me antivlerën.
Edhe pak ditë na ndajnë nga zgjedhja e presidentit të
Republikës dhe ende nuk po kuptojmë parimet dhe
kriteret bazë të kësaj zgjedhjeje. Familja e madhe në
pushtet e socialdemokracisë këlthet për
kushtetueshmëri në zgjedhjen e presidentit dhe galdon
me pretendimin se, gjithsesi, 84 votat e nevojshme do
t'i garantojë me çdo kusht dhe rrethanë.
Aspak ndryshe në mënyrë, por me tjetërsoj pozicioni,
familja e madhe opozitare e Sali-demokracise, po i
shkarkon të gjitha bateritë për t'u argumentuar
shqiptarëve dhe komunitetit ndërkombëtar, se
maxhoranca është e vjedhur, ndaj edhe nuk mund të
zgjedhë një president legjitim. Opozitarët besojnë,
siç duket, tek presidenti konsensual, madje edhe në
kurriz të zgjedhjeve të parakohshme të aq
shumëdëshiruara prej tyre...
Por opozitaret harrojnë se ata, më parë se të
humbisnin me PS-në dhe me manipulimin në 24 qershor,
kanë humbur me abestenimin. Kësisoj, presidenti,
qoftë ky "konsensual", qoftë "kushtetues", e ka të
vështirë të jetë presidenti i shqiptarëve të papyetur
dhe të pashprehur. Qesharake është se, edhe 40% e
shqiptarëve që morën mundimin të shkonin para kutive
të votimit, nuk dinë më se ku dhe si shkoi vota e
tyre... Ndaj jam i ndezur nga dëshira të pohoj se
presidenti që do të përftojnë shqiptarët në mënyrë
ironike, ekzaktëëëësisht 1 vit pas 24 qershorit të
"trukuar", nuk do të sjellë asgjë të re, asgjë të
ndryshme nga sa kanë sjellë socialdemokracia me
Sali-demokracine. Ai do të jetë pinjoll i denjë i
këtyre dy ideologjive të abstenuara nga shqiptarët.
Presidenti i pas 24 qershorit do të jetë: as më shumë
dhe as më pak, por PRESIDENTI SD. Miqtë e mi, na
takoi, që të rinj, një fat i ashpër. Kemi vuajtur nga
rinia jonë, si nga një sëmundje e rëndë. Kjo qe
pasojë e kohës në të cilën u lindëm, kohë e dekadencës
së madhe të brendshme, e dekompozimit që, me gjithë
paaftësinë dhe forcat e saja, vepron kundër shpirtit
të rinisë. Shkatërrimi dhe pasiguria janë
karakteristikat e kësaj kohe: asgjë nuk bazohet në
baza e besim të shëndoshë. Jetohet për të nesërmen,
sepse e pasnesërmja është e dyshimtë...

* Ekonomist. Diplomuar në filozofi. Ndër 10 studentët
më të mirë të Universitetit të Milanos për vitet 93-94-95

Gazeta Shekulli
rubrika Koment

[Anton]

Rruga me fytyrën e Edi Ramës

Altin Xhaferri

Askush prej atyre që pyet rastësisht nuk është në gjendje të ta thotë emrin e saktë të rrugës ku je duke ecur. E ndërsa ke kapërcyer Shkollën e Baletit dhe je duke u ngjitur drejt tregut të madh të pajisjeve elektrike dhe elektroshtëpiake më kot merr mundimin të dish koordinatat e tua në qytetin e rrëmujshëm që i thonë dhe metropol me mburrje. Dikush ta thotë më bindje se kjo rrugë ka emrin Mihal Grameno, një tjetër të thotë se quhet Ali Visha, një tjetër akoma më thjesht, rruga e tregut apo e shkollës së baletit, ndërsa të tjerë të thonë emra dëshmorësh të panjohur që tashmë i kanë harruar dhe ata që dikur merrnin një kilogram mollë për 5 Majin si anëtarë të mbetur të familjes se dëshmorit. E ndërsa shtyhesh me bërryla nëpër rrugën e pistë nën një shi të pakuptimtë vere që nuk të ndihmon të marrësh asnjë vendim e ndjen veten një njeri pa identitet, që çapitesh në një rrugë pa identitet të një qyteti katrahurë, iciili po kthehet në identitet nëpërmjet ca ngjyrash skizofrenike. Gjithçka tjetër të duket mëse e tepërt. Në një rrugë për të cilën të thonë kaq shumë emra pa ditur kush prej tyre është më i sakti, nuk ka si të ndjehesh ndryshe veçse një i ngjyrosur me ngjyra ndezëse i kthyer ne identitet, nuk dihet se si e nuk dihet përse. Secili prej banorëve mund t’i vërë emrin që dëshiron ai vetë rrugës ku banon. Dhe kinezët e shumtë që popullojnë tregun prej vitesh mund t’i vënë dhe ata një emër që t’ua dojë qejfi rrugës, si fjala vjen, Lej Fen, Nang Fang, Çang Çeng apo kushedi ç’tjetër emër kinezi. Për këtë nuk ka asnjë kufizim. Liria gjallon këtu në formën e saj të origjinës, në gjendje të egër. Pa kufizime nga ato që i vënë qytetërimet që erdhën më pas. Në kohëra konsensuale mund të bësh ç’të duash. Edhe në s’rënç në konsensus për emrin e rrugës ku banon, rëndësi ka të jesh i hapur ndaj mendimeve kundërshtare.

Balet kalimtarësh në rrugën e Shkollës së Baletit

E të gjitha këto duket se janë gjërat më parëndësi të rrugës, e shndërruar prej vitesh në një zonë tregtare nga më të populluarat e kryeqytetit. Gjatë 6 ditëve të javës këtu dyndja është maksimale e mundshme. Makina që gati sa shtyjnë me parakolp njëra-tjetrën, tregtarë që reklamojnë mallin, sehirxhinj manjakë, xhepistë, komunistë të papunë që porsa kanë mbaruar me sukses kongresin e tyre të fundit. Një popullim kaotik që të shkaton kokëdhimbje. Këtu tregtohet gjithçka që shitet. Krahas llampave elektrike, tregtohen karrota, krahas spinaqit të fushës shiten kaçavida, bar miu dhe viagra njëherësh. Të gjitha me efekt të garantuar, siç thonë ata që i shesin. Me një bar miu shkon shpejt në botën ku je nisur duke shkurtuar rrugë, ndërsa me një viagra të duket vetja zot konsensual për 2 gjer në 3 orë. Zarzavatet tregtohen përtokë në plastmase të ndytë të shtruar apo copëra ambalazhesh kartoni. E ndonëse në të dy anët e rrugës janë ngritur pallate luksoze dhjetë katëshe, duket se përdoruesit e tyre nuk kanë shpëtuar nga kompleksi i vjetër i shqiptarit që nuk i bën përshtypje të ushqyerit mes pluhurit, ndërkohë që mund të mburret me kushtet luksoze të vendit ku bën jashtëqitjen. Ka kohë që shqiptarët ushqehen si derra e dhjesin si mbretër. Sëmundja e madhe e metropolit të madh është ulur këmbëkryq në rrugën as të re e as të vjetër, ose më mirë, që ka pak nga të dyja. Nuk është vetëm mosditja e emrit të rrugës dhe rrëmuja shurdhuese e ngopur me smog makinash që ditë pas dite shndërrohet në kancer mushkërie. Në fund të fundit, në këtë qytet të ngatërruar e përzier keqas si zorrët e një barku të sëmurë, bëhet përditë më e vështirë për ta ditur cili je, cilat janë mundësitë e tua apo për cilat cilësi të tuat ka nevojë jeta publike e këtij qyteti ku je pjesëtar, nuk ka mundësi si ta dish dhe ku banon. Por nga kjo vuan dhe bashkia me “frymë te re”, siç i thonë gazetat e krahut të mëngjër. Aq e vërtetë është kjo, sa banorët të thonë se ndonëse në tabelën e madhe që njofton afatet e punimeve në disa rrugë figuron dhe rruga Todi Shkurti, ndërkohë që punëtorët kanë mbaruar së asfaltuari një rrugë tjetër për shkak të ngatërresës, ndërsa ajo e afishuara në tabelë as u nis fare. Punë tabelash e punë emrash. Dhe me emrat bashkia do merret sikur nuk ka punë të tjera”? Më në fund duket se njerëzit kanë kuptuar se kanë qeverisjen që kanë merituar, e cila mund të harrojë dhe emrin tënd dhe emrin e rrugës. Mungesën e identitetit banorët duket se e kanë zgjidhur me kartëvizita dhe fletë palosje pas të cilave asnjëherë nuk mungon një skicë me shigjeta si p.sh., mbi shkollën e baletit, 15 metra para se të arrish te tregu, djathtas tek kazani i plehrave, porta përballë me llamarinë jeshile... Dhe në iu tektë firmës austriake që merret me pastrimin të ndryshojë vendndodhjen e kazanit të plehrave, ec e gjeje pastaj. Sidoqoftë, shqiptarët orientohen me nuhatje më mirë se me adresa. Me të pyetur gjen Stambollin, ndonëse Stambolli duket i zbritur pikërisht këtu në tregun ku materialet janë të gjitha skarco turke.

Varfëria bën mbret kinezët e lagjes

Kriza është ulur këmbëkryq në rrugën tregtare. E lexon në sy në fytyrat e murrëtyera të tregtarëve, në dyqanet që kanë filluar të boshatisen duke iu ngjitur një tabelë “Shitet” apo “Jepet me qera” në xhamat e makinave, që më së shumti kanë një numër celulari në xham dhe shumën për të cilën mund ta blesh. Shitet, shitet, shitet. Të gjithë shesin, askush nuk ble. Sikur po bëhen gati të gjithë për të ikur ndonëse nuk i kanë emrat në listat e llotarisë amerikane. Askush nuk është i interesuar për të blerë. Është hera e parë që në këtë rrugë ka më shumë ofertë se kërkesë dhe dyqane bosh që s’t’i kërkon njeri. Biznesi po përjeton ditë të zeza dhe një marrje fryme vdekjeprurëse. Është një lak që ngushtohet përditë rreth qafës së holluar tepër nën kujdesin e qeverisësve socialistë, të cilën ende njerëzit nuk e kanë vendosur sa të mbarojë kampionati nëse do ta lënë t’i mbysë gjer në fund apo do ta flakin tej ndoshta në mënyrë instiktive të dhunshme, siç bëhet kur dikush të mbledh duart rreth fytit dhe nuk ka më vend për edukatë. Se njerëzit kur u arrin thika në kockë, bëhen jokonsensualë. Më shumë nga të gjithë, duket se krizën e ndjen kinezi që shet artikuj elektrikë të sjellë nga përtej oqeanit. Në gjysmë kioske gjysmë dyqanin e tij njerëzit vijnë, pyesin, ikin pa blerë asgjë, aq sa kinezit i ka hmbur dhe durimi prej kinezi nga dialogët e tyre abs urdbë*. Sa është kjo llampa? Treçint lekë, thotë kinesi*. Po kjo tjetra. Treçind lekë, thotë sërish kinezi pas banakut. Të tëra nga treçind lekë. Nuk ka më të të lira? Kinezit më në fund i soset durimi i tij prej kinezi. Edhe kartoni vetëm po të vinte nga Kina, pa llampën brenda, nuk mund të bëjë më pak se treçind. Por ai e di se fajin s’e kanë klientët, por varfëria që ka pllakosur. Dhe varfërinë më shumë nga të gjithë duket se e vuan ai. Në fytyrë imcaku me flokë të padislipinuar përjetësisht janë shkruar të tëra. “Iku Leka... Jo ka më lekë në Shçipëria... Nuk ka puna... Dhe vërtet duket se lekut i ka humbur vula. Apo thënë më shkoqur, është zhytur përditë e më tepër vetëm në pak xhepa nga të cilët nuk ka premisa për të dalë. Duket se ajo thënia që të pasurit këtu bëhen përditë më të pasur ashtu si të varfërit bëhen përditë e më të varfër, duket se këtu ka gjetur zbatimin e saj më të mirë. Monopolet greke të Anastas Angjelit & Co duket se janë varri i madh ku duket se po zhyten përditë nga pak metropolasit nën udhëheqjen e re. Kinezi duket se është bërë i vetëdijshëm i pari për krizën që po instalohet ditë pas dite, ndaj po bëhet gati të ngrejë plaçkat e të ikë drejt një tjetër vendi ku ka normë më të lartë fitimi. Atij nuk i intereson nëse erdhi Leka, por e tmerron ikja e lekut. Nëse ikën leku dhe vjen vetëm Leka, për të s’ka vend më këtu.

Biznesmeni më i pasur i rrugës sime

Një makinë e bukur tip fuoristrade parkohet me gomat gjysmë mbi trotuar. Biznesmeni që zbret vazhdon të flasë në telefon ndërsa ngjit shkallët e një internet-kafeje. “Po hajde or tëj, kenke krejt budall. Tek kafe inter. Ngatërron me sa duket emrin internet me klubin e futbollit Inter. “Po kafe Bill Gates mor burrë, pa vajtur tek tregu. Qaty ku ka ca kompjutera a ça di vetë”. Pastaj, ndërsa ulet nervoz në tavolinë, shan pronarët e kafeve që iu vënë emra të ngatërruar sa po u bëjnë lëmsh takimet. Hajvanë pronarë. S’ia vënë dot Milan apo Inter emrin kafesë, po ia vënë internet? “Ça ka ba ky Billi bre burrë që ja kanë qit emrin në xham të kafes? Asht dëshmor a? Jo. Hero i Punës Socialiste? Jo or ti. Epo, çfarë k... asht që ia qisin emrin me gërma të mëdha si me qenë anëtar i byrosë politike. Të tjerët qeshin gjysmë me zor. Është miliardier, i thonë. Me këto kompjuterat merret. Biznesmeni zgurdullon sytë mosbesues se mos e tallin. Kur flitet për miliona fytyra i merr një pamje tjetër. Shifrat me shumë zero ia bëjnë trurin dhallë. “Lene mor burrë se nuk ma fut dot mua. E si u bëka lek me kauçuqe. Ashtu thonë të gjithë, e di unë. Do jetë marrë me femna or tëj ose ka shitur miell në Zvicër s’ma hedh dot mua; si u bëka paraja ashtu. Dikush ka prekur pa dashje makinën dhe sinjali i alarmit ngre të gjithë në këmbë i jep dhe fund bisedës së sikletshme për pasurinë e manjatit të elektronikës. Ndërkohë dhe tjetri që pritej ka mbërritur po me makinë. Benz 240, si gjithë shqiptarët. “Hik bre burrë na merr paret e asistencës dhe silli t’i pijmë. Njësia bashkiake që shpërndan lëmoshat e qeverisë është në trotuarin përballë dhe radha është e gjatë gjer në rrugë. Kam dy muaj që s’i kam marrë. Po ti e di mor burrë që s’shkoj dot se jam person në kërkim nga policia. Atje përtej radha e asistencialistëve zgjatet. Zgjatet dhe vargu i gjatë i makinave që parkohen në rrëzë të trotuarit. E vetmja gjë që kanë fituar shqiptarët e mileniumit të ri është fakti që tani nuk shkojnë më në këmbë të marrin asistencën por me veturë.

Nuk trembet askush nga ardhja e Lekës, por nga ikja e Lekut

Në rrugën pa emër apo më saktë, në rrugën me shumë emra që ende s’e di cilin ka të vetin mund të gjesh gjithçka dhe asgjë. Ajo është dritarja e vogël nga mund të shohësh Shqipërinë e madhe. Jo atë që i tremben fqinjët, por këtë të mbyturën përditë nga kriza e mbushur me kundërshti, paradokse e të kundërta që përplasen. E bëhen lesh. Aty mund të gjesh një kinez që dëgjon këngë labe siç mund të gjesh një kioskë më tej një lab që dëgjon këngë kineze e që mundohet të mbushë mendjen se merr vesh prej tyre. Shqiptarët janë një racë e çuditshme. Flasin të sigurtë dhe kur s’e dinë se nga mund t’u vijë siguria. Aty gjen atë plakun e rrjedhur që shet banane ne diell e që nuk është i merakosur për fitimet e pakta sesa për faktin se Fatos Nano është më konsensual se Moisiu. Konsensualitetin e ngatërron me seksualitetin dhe këtë ete fundit e lidh me martesën e dyte të fatosit. Lidhja e shkurtër e krijuar ne trurin e tij arkaik nuk ndreqet më veçse në varr ndoshta. E dhe ky është i sigurtë për gjithçka thotë. Shqiptar hesapi. Në rrugë mund të shohësh dhe një rresht të gjatë me pallate 10 katëshe të Rrapushit të cilat thonë se janë ndërtuar të gjitha pa leje dhe njerëzit nuk e dinë ç’kanë blerë, ndonëse paratë i kanë paguar mund të shohësh dhe buldozerin që është parkuar mbi rrënojat e një kioske. Mund të gjesh dhe një pallat të shpëlarë të Et’hem Rukës të ngritur brenda në oborr të shkollës së baletit, të cilit ka nisur t’i dalë boja që tani pas 6 muaj ndërtimi, më keq se të zotit me makinë RSH. Çuditë e kanë folenë pikërisht këtu. Aty sallata e Saukut shitet më shtrenjtë se mollët e Maqedonisë, domatet e Lushnjës më shumë se bananete ardhura prej Brazilit, njerëzit vijnë me benz të marrin asistencën e bashkisë, çupa e kinezit këndon gjithë ditën këngë për Shqipërinë që e quan atdhe, pasi ka lindur këtu. Ec e mos u çudit po deshe. E ndërsa ecën në rrugën që nuk ia di emrin, të duket se je duke udhëtuar në një botë surreale. Efektet e ngrohjes globale të rruzullit, prishja e jonosferës, vrimat e ozonit duket se i kanë dhënë të gjitha pasojat e tyre negative pikërisht këtu në rrugën e pistë të mbipopulluar. Këtë duket se e kanë kuptuar dy të rinj me kollare të kuqe që shpërndajnë broshura fetare të kushedi se të kujt sekti dhe i mbajnë gati me zor njerëzit në rrugë për t’u thënë dy fjalë për ditët e Qametit të Madh që po afrohet apo të apokalipsit. Dhe njerëzit kanë njëqind arsye për të mos i besuar se apokalipsi është afër mjafton të lexojnë gazetat për të besuar se ai dhe mund të ketë kaluar kësaj rruge. Nano dhe Berisha shtrëngojnë duart. Nanos i dhembin nga shtrëngimi gishtat e prerë. Nuk duhet t’i kishin shtrënguar dhe kaq. Gjinushi do të flaket më në fund siç flaket mishi i keq nga trupi për të shpëtuar shëndetin. Ruhuni nga SIDA. Meksi dhe Ruka më në fund të mos jenë më ministra. A thua t’ia arrijmë dhe kësaj dite. Jo, s’ka mundësi. Partia Liberale e Cekës bën një kongres të rrethuar me ushtarë. Zogu i madh erdhi bashkë me zogun e vogël. Në mes tyre, Fluturaku. Mbretëria po bëhet krejt me pupla. Dhe ec e thuaj pas gjithë këtyre se apokalipsi është larg. Po në fund të fundit, kujt i plasi për të. Këtyre njerëzve pa shpresë s’ka ç‘u merr më, veç mbushjeve të dhëmbëve ndoshta se vetëm ato u kanë mbetur të vetat. Ndoshta për faktin se bëhen akoma metalike dhe si hyjnë në punë kujt. Përpara se të vijë qameti i madh i Nostradamusit këtej ka kaluar qameti i vogël i socialistëve dhe i ka lënë të gjithë me duar në xhepa, ku s’dihet ç’shtërngojnë në duar. Njerëzit janë rikthyer tek përpjekja e përditshme për të siguruar bukën e gojës si 10 vite më parë dhe ndonëse tabelat majtas, djathats apo left, right të tregojnë se nga duhet të shkosh, njerëzit ecin kuturu pa pyetur për to. Në fund të fundit, ç’rëndësi ka kjo kur gjithçka po bëhet njësoj dhe askujt s’i hyjnë më në punë tabelat. Njerëzit e rrugës pa emër e dinë se po jetojnë një jetë të gënjeshtërt në fund të cilës mund të kishin të gjithë të njëjtin epitaf: lindën, vuajtën, vdiqën. Premtimet e fushatës së fundit të socialistëve të shkruara ende nëpër mure nuk mund t’ia zbusin askujt varfërinë. Tani të gjithë e dinë se premtimet e tyre janë si premtimet para martesës që s’bëhen kurrë realitet, ndërsa premtimet e karizmatikut Rama janë premtime të mbyllura në shishe që duken të bukura përtej qelqit por që, po u hoqe tapën, fluturuan. Ja si emri i rrugës Todi Shkurti që duhet të kishte mbaruar një vit më parë sipas tabelës Rama, por që nuk dihet nëse do të fillojë ndonjë ditë po s’pati prapë zgjedhje të reja. Kjo rrugë ka gjithçka nga rrëmuja e ideve dhe nga haluçinacionet e Edi Ramës. Është rruga që përfaqëson më së miri aftësit e tij. Është dhjetë metra larg rrugës që Rama pozon çdo ditë para kamerave, dhe meqë nuk duan të shikojnë televizionet e paguara prej Ramës, duket se nuk e shikon askush. Ndaj dhe tabelat shkruajnë left e right për të orientuar të huajt se vendasit nuk kanë nevojë për tabela me shigjetë. Ecin ashtu tufë si përherë, nga t’i shpien këmbët, gjersa kujtohen një ditë se kanë ecur shumë e s’e dinë ku kanë shkuar dhe atëherë bëhen të dhunshëm. Dhe bëjnë vetë dhe apokalipsin pa pritur t’u vijë ai i Bibles.

[Eni]

Ambasada greke në Tiranë , helm për shqiptarët.

"Shqipëria shkon drejt gropës dhe jo Europës"

Çdo ditë në një kthinë mbrapa ish- stabilimentit "Mihal Duri" rreth 300-500 shqiptarë janë të detyruar të kalojnë ditët më të nxehta të korrikut nën piskun e vapës, në pritje të zemërgjerësisë së punonjësve të ambasadës greke për të pranuar dokumentet e nisjes në Greqi. Zyra është krejtësisht e paëpërshtatshme, pa asnjë vend për tu ulur dhe mbi të gjitha pa asnjë strehë për t'u riparuar nga dielli i fortë i verës.Por edhe pse djersët shkojnë palë palë nuk është ky problemi kryesor...

Vijnë çdo ditë njerëz nga Tirana, nga të gjitha rrethet e Shqipërisë me shpresën për të mbaruar punë në ambasadën e vendit fqinjë. Por kur mbaron orari zyrtar me kokë të ulur shkojnë drejt urbanit për të pritur një ditë tjetër të ndryshme.

Por politikanët shqiptarë janë duke menduar për kolltuqet dhe ofiqet e tyre dhe askush nuk e ka mendjen tek shtresa më e varfër e popullsisë shqiptare."Të jesh emigrant" është një emër i vështirë por të "jesh emigrant shqiptar" është një gjë e fëlliqur.E vë re duke kaluar nga kufiri i huaj ku bëhet seleksionimi i qytetarëve e deri tek Ambasada ku trajtohesh si një qen bastard. Cfarë bën qeveria për të mbrojtur të drejtat e qytetarit. Asgjë!E ndërsa Fatos Nano bën uikendet me vëllezërit filogrekë, shqiptarët më shumë se digjen në diell nxihen nga urrejtja e grekëve ndaj shqiptarëve. Ato me fjalë dhe vepra na quajnë "jevgjit e Europës". Ndërkohë është absurde kur dëgjon lajme dhe thuhet që Amerika nuk lejon qytetarët e saj që kanë bërë krime nëpër botë të gjykohen nga një komision joamerikan. Ndërsa shqiptarët merren nëpër këmbë si lecka.

Kastriot Baha është një djalosh 25- vjeçar nga Elbasani. Ka dhjetë ditë që vjen në Tiranë me dokumente të rregullta për të marrë një vizë për të hyrë në Greqi. Ka shtatë vjet që rri në Greqi dhe me kartë të rregullt vjen në Shqipëri mbas një tragjedie të rëndë familjare. I vdes djali. Mbas dhimbjes së ndarë më familjarët e ardhur vendos të kthehet në Greqi për arsye pune. Pronari i ka bërë të ditur se nëse nuk kthehet për pak ditë do zërë vendin e punës. Ka dy javë që vjen çdo ditë në Tiranë dhe nuk i marrin dokumentet. Flitet për korrupsion të punonjësve grekë. Po ai ska mundur të çajë.

Ndërkohë një burrë tjetër nga fshatrat e Tiranës tregon kontratën e tij të rregullt të punës që i mbaron në 2003. Ka shkuar tre herë në kufirin grek por ato e kanë kthyer duke i kërkuar vizën. Ka dhe ky dy javë që bredh në Tiranë dhe nuk e pret njeri. Ai ngre zërin për paaftësinë e shtetit që nuk mbron qytetarët e saj. Deri tani ka paguar gati 120 euro për dokumente por askush nuk ia pranon. Çdo ditë ka ardhur që në orën 6 të mëngjesit dhe ka gjetur një radhë prej 200 vetash. Në mëngjes nuk të lejojnë sepse hyjnë turistët. Ato i marrin vizat lehtësisht, ndërkohë që për ne "gjysmë qytetarët" bëhet kiameti.

Ligji i vizave, një ligj i ri dalë më dy korrik ka bërë një mish mash tek të gjithë emigrantët. Por mbi të gjitha rrëmujë është ambasada greke e cila nuk jep vizë për emigrantët e rregullt. Duket sikur bllokimi i kartonave për emigrantët shqiptarë në Greqi është bërë një maratonë talljesh ose thjesht bëhet dhe për destabilizim të vendit.Kur flitet për ndonjë synim të Nanos ndaj ndonjë posti shteti grek do bëjë gjullurdinë e tij.

Ndërkohë që jemi duke folur me njerzit një punonjës i ambasadës i nxehur në gjuhën e tij të panjohur shan shqiptarët dhe një tufë dokumentesh i hedh në kokën e një djaloshi. Të tërë shtangen nga kjo skenë pa precedent, por të kaliturit me këto sharje na thonë që ka dhe më keq. Në kufi në qoftë se arrin të kundërshtosh për këto parregullsi të grisin dokumentet. Raste të tilla ndodhin çdo ditë dhe kanë sjellë dhe fatkeqësi shumë të mëdha për jetën njerëzore.

"Shqipëria po shkon drejt gropës, dhe jo Europës" thotë një kryefamiljar. Të martën ka patur 5000 veta të kthyer, ndërkohë që të shtunën e kaluar 9000 veta. Ambasada këtë koloni njerzish e pret me dhëmbët e parë dhe e detyron të kalojë pushimet me zor në Shqipëri pa e ditur nëse mund të shkojnë përsëri në vendin ku kanë ndërtuar jetën. Problemi i shqiptarëve që i shqetëson çdo ditë është puna. Kanë luftuar kaq shumë kohë për të gjetur një vend pune dhe tani ta humbasin për çështje kaq absurde.Ndërkohë kuleta e tyre çdo ditë e më shumë boshatiset. Dhe këtë radhë duhet të heqin rreth 600 euro për të kompletuar dokumentet. Çdo muaj lekë të dala kot nga mundi dhe djersa e njerëzve të ndershëm. Ato bëjnë punë derrçe për dhjetë euro dhe i paguajnë vetëm 2 euro orën.Dhe kanë guximin të na trajtojnë si kafshë nëpër rrugë, trena, autobuzë, merkato, kudo por të na trajtojnë si kafshë dhe këtu në atdheun tonë kjo na duket fyese. Duket sikur ky racizën grekofil do jetë kanceri i shqiptarëve në tokën helene.

Në zyrën e pritjes së ambasadës greke një zyrtar me fytyrë të egër merr një tepsi me karamele dhe ia hedh në kokë të pranishmëve. Duhet ta përtypin bashkë me inatin e tyre pritjen dhimbjen e lindjes "Shqiptar" dhe sheqerin grek që është bërë helm për shqiptarët.

[Eni]

Rinia shqiptare është e dhënë pas tendencave të reja që ofron moda. Femrat shqiptare, e sidomos vajzat e reja, përpiqen më shumë të ndjekin tendencat e reja të modes të krijuara në Europë apo Amerikë, natyrisht sipas mundësive ekonomike që ato kanë, konstaton anketimi i realizuar me disa të reja të metropolit shqiptar.

Por nëse në botë, në stinën e verës, femrat vishen në mënyrë të thjeshtë, në Shqipëri ende garderoba e vajzave të reja përmban larmi veshjesh që mund të cilësohen si "luksoze".

Anketimi vëren se rreth 45 për qind e të rinjve e kanë të vështirë blerjen e veshjeve, që ofrojnë boutique të shumëllojtë të çelur vitet e fundit në Shqipëri. Nuk janë të paktë të rinjtë që preferojnë të veshin rroba të përdorura të cilat i blejnë me çmime të leverdisshme në tregun e rrobave të përdorura.Tregu i "gabit' çdo ditë kontrollohet nga shumë vajza, të cilat më pas krenohen me gjetjet e tyre shumë cilësore mes rrobave pak të përdorura. Kryesisht vajzat aty plotësojnë veshjet praktike të ditës, duke u drejtuar për ndonjë rast shumë special në bjutikët e modës

[Eni]

Ankthi i restoranteve dhe gjylet paralajmëruese të presidentit Moisiu

Ilir Nikolla

Ankthi gati karikaturial, që mbërtheu pronarët e disa restoranteve pranë Pallatit të Brigadave, natën e mbrëmshme, kur atje bujti pronari i ri Alfred Moisiu, se mos gjylet e festës së rotacionit të pushtetit binin rastësisht në sinoret e tyre, ka qenë sinjali më i qartë se institucioni i presidencës, i ka të gjitha shanset të bëhet me të vërtetë shembulli i përmbushjes së detyrimeve kushtetuese. Baret e restorantet e lidhura ngushtësisht me formimin e qeverive të shumta socialiste, u ndien të vetmuara nga humbja e bindjes, se në Pallatin e Brigadave ishte një njeri që nuk trazonte ujë e që dekretonte të gjithë anëtarët e kabineteve që formoheshin, me ndërmjetësinë e tyre në darka të denja për ngjizje qeverish, dhe e lidhën gjëmimin e topave me nisjen e një lufte të heshtur, mes hijes së pallatit presidencial dhe madhështisë që baret e kodrave (simbolike), reflektonin në elektorat. Disa kandidatë për ministra, e humbën betejën ende pa ardhur në pushtet njeriu i mandatuar nga partitë politike, për të kryer funksionin e kryetarit të shtetit dhe ka shumë gjasa, se kjo humbje do të ndikojë për mirë në qeverisjen e ardhshme. Ankthi, se mos gjylet binin mbi sinoret e tyre, bile edhe se mos ndonjë topçi i lig ekzekutonte enkas gjuajtje të mbrapshta opozitare, lexohet si paralajmërim për ministrat që në fakt, kanë mundur të kapërcejnë sitën e Moisiut e së shpejti do të dekretohen prej tij, edhe pse mandatin ministror e kanë fituar në ato bare e restorante. Gjylet e mbrëmshme, ka shumë mundësi të shndërrohen shumë shpejt në sulme të pandërprera ndaj të gjitha atyre shfaqjeve të trafikut të influencës e aferave korruptive, që për motive të njohura do t'u duhet të ligjërohen nga presidenti i republikës. Ankthi karikaturial i mjediseve që deri më tani kanë prodhuar qeveritë socialiste, përfshirë edhe këtë të fundit, shenjon nisjen e qeverimit në mënyrë më institucionale e në një të ardhme të lexueshme, edhe dekretimin e një qeverie në mjedise ku prodhohet politikë, e jo ku trafikohet influencë. Afërmendsh, qeveria e Nanos nuk e ka zgjidhur krizën në Partinë Socialiste e që tani, po shfaqen gjasat se së shpejti do të ringjallet disidenca antiqeveritare e do të marrin udhë nismat për ndryshimin e kabinetit. Por që tani kemi garancinë, e cila u forcua më shumë nga gjylet dhe ankthi i mbrëmshëm, se qeveria tjetër do të jetë zgjidhje e vërtetë e krizës, e do të vijë nga ekuilibra të qarta parlamentare.

[Eni]

Paraliza e administrates

Shqiptaret u mesuan me nderrimin e qeverive. Ne mendjet e tyre as nuk mund te fiksohen per nje kohe kaq te shkurter emrat e ministrave qe jane ne detyre, apo qe do te ulen ne karriget ministrore. Por me te veshtire e ka administrata shteterore. Pavaresisht thirrjeve te herepashershme te kryeministrave qe vijne dhe ikin per rreptesi deri ne castet e fundit, gjithcka duket se leshohet ne punen e administrates. Zyrtaret e shtetit jane te paret, qe sapo marrin vesh per ndryshimet, gdhihen me gazetat ne duar, neper zyra, per te mesuar emrat e ministrave qe do te vijne apo qe do te ikin. Ose ndodh me e keqja, ashtu sikurse ne Departamentin e Administrates Publike ne Keshillin e Ministrave. Ku drejtoresha e ketij departamenti, pa nje justifikim dhe pa u konsultuar me askend, jo vetem ben politiken e emerimeve dhe c'emerimeve ne administrate, por i shtyn pa asnje arsye te gjithe konkurset qe kane per t'u zhvilluar ne kete periudhe per muajin shtator. Ne Keshillin e Ministrave, per nje fakt te tille, eshte krijuar nje hamulli e plote, aq sa konkurentet per poste te ndryshme ne dikasteret qendrore, e kane te veshtire te marrin vesh datat e sakta se kur do te duhet te kalojne proven per te hyre ne administrate ose jo.

Kjo gjendje ka me shume se 20 dite qe vazhdon. Qe kur u kerkua nga kryeministri Pandeli Majko te jape doreheqjen dhe vendin e tij ta zinte kryetari i PS Fatos Nano. Paraliza e administrates ka te beje edhe me emrat qe perfliten lart e poshte per postet ministrore. Shume pune qe kane filluar, me ardhjen e zyrtareve te rinj, do te rifillojne edhe nje here. Projektet qe jane lene ne mes do te duhet te sqarohen nga e para. Ndersa drejtoret diskutojne mes tyre nese do te shkojne mire me shefat e rinj apo jo.

Kjo gje po behet shume e perseritur gjate muajve te fundit, duke filluar qe ne gusht te vitit te kaluar, per te vazhduar ne krizen e dhjetorit, ne shkurt kur u nderrua qeveria, por edhe aktualisht...Askush prej politikaneve nuk mendon se sa shume pune prishin kur duan te plotesojne kapricot e njeri-tjetrit. Kane me shume se nje vit qe nuk bejne gje tjeter, vetem paralizojne strukturat e shtetit.

[Eni]

Nga Bahri MYFTARI

Presidenca e kafeneve është veprimtari e përditshme e disidentëve (kupto të pakënaqurve, protestuesve) kryesisht, ndaj qeverisë dhe qeverisjes, por edhe ndaj partive përkatëse, ku ata mund të jenë thjesht anëtarë, drejtues celulash, seksionesh, degësh, madje jo rrallë dhe më lart: anëtarë këshillash, kryesish, sekretarë.

Disidenca e kafeneve dhe autorët e saj, kanë biografi të kahershme, gjithsesi, padiskutim të vlefshme, sidomos gjatë mbretërimit të tejzgjatur të diktaturës, ku mungesa e lirisë së fjalës, së shtypit, të komunikimit të pakontrolluar, të pavarur, të komunikimit pa censurë e pa pasoja, ishte krejtësisht i pamundur, ishte gjëmë, asfiksi për veprimtari të atilla, por pa mëdyshje, aq e rrezikshme edhe për protagonistët.

Gjithë aq, pa mohuar vlerat e padiskutueshme të dikurshme, të evidentuara mrekullisht edhe në histori, menjëherë, pas "ndryshimit të madh" pra, vendosjes së pluralizmit dhe pronësimit të të gjithë komponentëve të tij, menduam dhe besuam se ajo lloj disidence do të shkonte drejt zhbërjes, gjë që me ç'shohimm me ç'prekim dhe ndjejmë, kurrsesi nuk ndodh kështu.

Shumëkujt i rastis që në vargun monoton e të mërzitshëm të ditëve, të ketë pranë si bashkëbisedues, eksponentë prej atyre që paratheksuam, shumica syresh lektorë të aftë, të talentuar, të aftë për të qenë interesantë e kompetentë në parashtrimin e dukurive, ngjarjeve, humbjeve dhe përparimeve, kësisoj të vjen keq që çdo gjë, midis teje e bashkëbiseduesit përfundon vetëm në një psherëtimë, duke shtuar peshën e mërzisë dhe të pesimizmit.

Ndërkaq, "biseda interesante" fluturon tutje mureve të kafenesë dhe për fat, shpesh qëllon që kjo ndodh.

Shumë pjesë të bisedës a plotësisht e tëra, kthehet nga pronë e "tavolinës", në pronë e publikut të gjerë. Në këtë rast, falë ekzistencës së mediave vizive dhe shtypit. Pra, para këtij fakti jemi të lumtur, se "disidenca e kafenesë" është shkërmoqur dhe ka fituar vlera, cilësisht shumë herë më të larta.

Për konkretizim, do të sillnim për shembull kontributin mediatik të kohëve të fundit, të z.Aleksandër Meksi. Mendimet, opsionet, sugjerimet, në përgjithësi qëndrimi i tij rreth zhvillimeve të fundit politike, sidomos ndërmjet dy krahëve më të fuqishëm, po ngjallnin interes, veçse, ndërsa pritej që Ai të shtjellonte më tej, të argumentonte e të propozonte për çka shqetësohej, në forumin e lartë të partisë së vet, siç ishte mbledhja e Këshillit Kombëtar, çuditi gjithkënd me mungesën, me mosprezencën në veprimtarinë përkatëse.

Deklarimi se Ai është dhe do të mbetet gjithnjë, anëtar i PD-së, mund të jetë i arsyeshëm a ngushullues për të, por jo për publikun, dëgjuesin dhe lexuesin e mendimeve të tij.

Në këtë vështrim, edhe prej krahut të majtë politik vjen një figurë që tërheq vëmendjen. Veprimtaria politike e ish-sekretarit organzativ z.Petro Koçi, ka pasur për një kohë, ndoshta do të ketë edhe në të ardhmen, ngjitjet dhe zbritjet e veta.

Ai, me sa është marrë vesh, nuk e ka "kursyer" veten as në forumet përkatëse të PS-së, pra është tejkaluar edhe faza mediative e paraqitjes së shqetësimit.

Padyshim që disidenca, kundërshtia, në kësi rastesh fiton vlerë të re, veçse jo pambarimisht, prodhon vlerë.

Ai pretendon, ose ndoshta realisht udhëheq a drejton një grup të emërtuar lakmueshëm "për qeverisje me duar të pastra".

Sepse lëvizja, a grupi etiketohet i tillë, nuk është vështirë të kuptohet, ndonëse këtu nuk ka munguar edhe kontributi personal i tij. Pra, lëvizja ka lindur për pasojë të "duarve të pista" të kujt? Pa mëdyshje, të qevrisjes së pistë të partisë së vet.

Si mund të ngushëllohesh kaq lehtë, si mund të justifikosh kaq papërgjegjësi, që pikërisht me ata që po qeverisin me duar të pista, të vazhdosh "marshimin"?!

A është i bindur Petroja dhe të tjerët, se ekipe pas ekipesh të qeverisjes së partisë së vet, qeverisin duke u bërë duar e shpirt pis?!

Pse qenka e thënë bahskëekzistenca me pisllëkun?! Unë, në këtë rast, nuk predikoj largimin, ndarjen, gjithsesi e nëse ndoshta, do të ndodhte hataja, por edhe të pranojë "bashkejetesën" me pisllëkun, zor se do të ishte e moralshme.

Cila do të ishte më e përzgjedhura, më e moralshmja... Kujdes, bëhet fjalë për qeverisje të pistë, jo për oborr shkolle a kopshti.

Çfarë e detyron disidencën, kundërshtinë, protestën, të bashkëjetojnë në një gjol pisllëqesh?

Vetvetiu, akti i bashkëjetesës e zverdh, e përçudnon moralin, idealin, seriozitetin, dhe e kthen disidencën, ndonëse i janë dhënë krahë të fuqishëm për fluturim, të kthehet, të rikthehet përsëri për aty ku u nis: Brenda mureve të kafenesë!

[Eni]

Probleme të mëdha në kryeqytet(vëzhgim)

nga Arlinda Canaj

Vështirësi të mëdha janë krijuar nga mungesa e energjisë elektrike në Tiranë. Pesë orë mungese energjie në temperaturën e lartë të muajit gusht, ishte skandali i fundit i Korporatës Energjitike Shqiptare. Vendosja e konjektorit të ri në Mal të Zi, nga ku merret energjia elektrike, ishte një gënjeshtër e madhe, e cila u pasua me një gënjeshtër tjetër nga ministri i Energjitikës z.Viktor Doda. Lajmi i blerjes së energjisë elektrike me një shumë prej 15 milionë dollarësh, për të furnizuar vendin me energji elektrike në muajt e arrdhshëm, është një gënjeshtër tjetër për të mashtruar popullin shqiptar. Disa ditë më parë, ishte bërë një premtim nga kjo korporatë për tenderin e blerjes së energjisë elektrike në fillim të gushtit, duke premtuar që nuk do kishte asnjë krizë energjitike.

Ajo që është e sigurt është se energjia elektrike do të vazhdojë të ndërpritet dhe gjatë fundjavës dhe javën e ardhshme.

Pjesa më e madhe e njerëzve, kanë shprehur pakënaqësinë e tyre për këtë mungesë energjie. Sipas opinionit të tyre, gjëra të tilla nuk mund të ndodhin, veçanërisht në një kohë që sapo ka hyrë në fuqi qeveria e re. Është kohë pushimesh, por shqiptarët duhet të mendojnë për "black-out"-in e jetës së tyre të përditshme.

Prodhimi induastrial është ai që e pëson më shumë heqjen e dritave. Pjesa më e madhe e fabrikave dhe rrobaqepësive, prej kohësh e kanë ndjerë këtë problem të pazgjidhshëm në Tiranë e në të gjithë Shqipërinë. Një pjesë e madhe janë larguar, ndërkohë që nga kjo krizë e re energjitike mund të largohet dhe një pjesë tjetër e konsiderueshme firmash të huaja. Prodhimi i energjisë elektrike dhe me gjeneratorë të fuqishëm, nuk i siguron atyre ushqimin e nevojshëm, por njëkohësisht dhe i krijon humbje të mëdha në buxhetin e tyre. Herë pas here një pjesë e madhe e tyre, nëpërmjet përfaqësuesve të ambasadave përkatëse, kanë deklaruar ikjen e tyre nëse ka krizë të re energjitike në Shqipëri. Kështu, rrezikohet një pjesë e madhe njerëzish të mbeten të papunë.

Është bllokuar tregtia nëpër dyqane, duke patur parasysh, që pjesa më e madhe e tyre janë ndërtuar në struktura të errëta dhe tunele, ku mungon drita e diellit. Përveç kësaj, vapa e madhe e bën gjendjen skandaloze brenda lokaleve dhe në shtëpi e zyra shtetërore. Edhe pse ato nuk kanë struktura ajrimi, mungojnë dhe freskueset klasike.

Por humbjen dhe pakënaqësinë më të madhe e kanë tregtarët e mishit, të cilët u detyruan që gjatë ditës së hënë, të kishin një ulje të madhe të shitjeve, për arsye se mungesa e dritave e bën krejt bajat produktin e tyre, por njëkohësisht krijon dhe probleme në mbajtjen e këtyre produkteve në pikun e vapës. Moisiu, shitës afër tregut të "Pazarit të ri" thotë se, mungesa e dritave gjatë kësaj kohe do sjellë një problem të madh për produktet që ai tregton. Të gjitha produktet e ngrira, duke nisur nga hamburgerët, kofshat e pulave, perimet e ngrira, gjatë një kohe kaq të gjatë mungese dritash, do të shkrihen plotësisht dhe më pas do të ngrihen përsëri, për t'u përdorur nga konsumatori. Sipas specialistëve të ushqimit në Ministrinë e Bujqësisë dhe të Ushqimi,t një taktikë e tillë është mjaft problematike për konsumatorët. Edhe në vetë importin apo transportin e këtyre produkteve të ngrira, përdoren makina frigoferike, në mënyrë që ato të ruajnë temperaturën e duhur. Fakti që shumë ushqime duhet të ngrihen, shkrihen dhe përsëri të ngrihen, i heq të gjitha vlerat ushqimore dhe njëkohësisht, i bën dhe produkte helmuese për organizmin. "Gjithashtu, mungesa e frigoriferëve na sjell probleme, thotë Moisiu, insektesh". Mizat dhe mushkonjat kanë ditën e tyre të festës, me liçensë dhe nga KESH-i vetë.

Sot në Tiranë, në një nga rrugicat afër Medresesë, punëtorët e Komunales ishin duke çarë asfaltin dhe turbina e tyre, ushqehej nga një gjenerator. Prej disa ditësh, Edi Rama ka ndërmarrë një aksion për të rregulluar rrjetin e kullimit të rrugëve, në mënyrë që ai të funksionojë gjatë periudhës së shiut dhe të mos kthehen rrugët në liqene e këneta. Por të shihje kaq shumë vullnet, të ushqyer nga një gjenerator, dukej me të vërtetë abstrakte në memecërinë e lagjes.

Vetëm para një jave, u dha lajmi i shpërndarjes së gjeneratorëve për të gjitha bizneset e vogla, që ato të mos e ndjejnë mungesën e energjisë. Po kjo ishte në plan andej nga afrimi i dimrit. KESH-i e përafroi krizën energjitike, ndaj do ishte mirë që qeveria të ndërmerrte një fushatë shpërndarjeje gjeneratorësh për të gjitha familjet e njerëzit, sepse nuk i siguron dot as dritat dhe as bukën.

Por ajo që është më kryesorja për një shtet, është sigurimi i jetës dhe mbrojtja e saj. Në një spital pa drita, si mund të shpëtojë një jetë njerëzore?!

gazeta 55