Hyrje Në Banalitet

[Eni]

Qëkurse edhe në Shqipërinë postkomuniste ka filluar të ketë
njerëz që mendojnë, ndër ta do të gjesh shumë sosh me shije
të rafinuar, mendje-esëllt, që e ndjejnë mprehtë përçikjen tin-zare
e ngjitëse të banalitetit. Le të jetë ky shkrim një skicë
hyrëse për ta kundruar qoftë dhe përshkitazi banalitetin e tip-it
shqiptar si kategori e përlyeme estetike, mentale e botëper-ceptuese
dhe le të na ndjejnë ata që s’janë të një mendjeje me
ne. Këtyre të fundit ne po u ofrojmë një shans për t’i parë
gjërat në atë sens papajtueshmërie konfrontuese me realitetin
banal, përkundër shklëqimit të rremë e joshës, pse banaliteti
e ka për thelb hamngjitjen, përthithjen drejt një duke fiktive:
banalja si kategori, është koncentrati më parazitar i shpirtënve
përtacë.
Për nga dendësia dhe trashësia e tij, banaliteti në Shqipëri
është mbytës e atrofizues. Ai të kap për sysh sapo të kapërcesh
pragun; peisazhi që shtjellet para teje ta përplas në fytyrë:
fasadat e ndërtesave monstruoze të lyera me një të verdhë
veremlie, lëvizja si në makth e makinave nën tingujt çjerrës të
borive, me të cilat shoferët tanë karagjozë imitojnë ndonjë
motiv muzikor, plehra që digjen me shtëllunga marrafrymëse
ndanë bulevardesh, të shoqëruara gjithandej nga pikat e shitjes
së kasetave: kësisoj, tërë ditën e Zotit të shoqëron kjo vikmë
tingujsh, këngësh brengaxhesha, këngë gabelësh, imitime
këngësh orientale, muzikë greke. Kjo e fundit s’të shqitet as
në kafene e bare. Meqë ra fjala, në kafet tona do të përballesh
dhe me familjaritetin e kamarierëve. Se ka zënë vend ndër ne
edhe imazhi i atij kamarieri, i cili jo vetëm i jep të drejtë
vetes të të ngacmojë ase habisë, por edhe të ulet e t’ia nisë një
flirtimi aty ndër sy me damën tënde në tavolinë.
Natyrisht, kjo është një katastrofë. Mungesa e një pathosi
etik të distancës duket se po i përmbys të gjitha nocionet e
mirësjelljes. Të kuptohemi: nuk është fjala për t’i imponuar
dikujt tjetër diktatin tonë moral se si të sillet, sikundër ia
jepte vetes këtë të drejtë në komunizëm, çdo bir kurve me
post. Por deviza liberale që shprehet sot gjithkah me idiomat:
“Ec mo, varja”, “Vari trapin”, “Vari hejbet”, të çon (dhe tash-më
ky është bërë fakt), drejt një moskokëçarjeje dhe pranimi
total të banalitetit, i cili është kthyer në natyrë për homosapi-ensin
shqiptar.
Se si një herë, një miku im hyn në një farmaci, kërkon ilaçet
që i duheshin, ndërkaq, në vend të tyre, farmacistja (që do
medoemos të shesë mallin), i servir një pirg ilaçesh të tjera.
Blerësi kundërshton i mërzitur se nuk porositi ato lloj ilaçesh,
kurse farmacistja, me një zhgënjim të dukshëm në zë, i thotë
:”Po merri pra, se nuk të bëjnë dëm!”. “Si kështu, i thotë
blerësi, unë nuk erdha të blej ilaçe që të më bëjnë dëm. Kjo
s’më ka shkuar ndërmend. Unë dua të blej ato ilaçe që të më
shërojnë”.
Apo një rast i këtillë: Hyn autori i këtij shkrimi në një nga
libraritë tona. Kërkon të përqëndrohet në vitrinën e librave,
por e shpërqëndron zëri i librashitësit, i cili me një periodic-itet
të shpifur, i ofron njëri pas tjetrit botime të ndryshme,
duke ia reklamuar si kryevepra. Autori i thotë librashitësit se
s’është nevoja, pasi e di vetë ç’i duhet, por librashitësi ngulm-on:
i ofron paprá tituj të ndryshëm, duke ia vështirësuar
kërkimin dhe i thotë: “Meqë qenke mik i librit, merri këto
tre libra me zbritje nga 500 lekë (të vjetra)”. Ndërkaq në
librari ka hyrë një grua rreth të 45-ave, me gjasë, amvisë, që
duket qartë se e ka të vështirë të orientohet. Librashitësi i
qepet kësaj, i paraqet për çdo botim, kah drejtohen sytë e
gruas, një si farë paraqitjeje të shkurtër të fabulës, e cila nuk
ka të bëjë thuajse fare me subjektin real të librit në fjalë.
Dikur-dikur, sytë e amvisës i janë qepur hipnotizueshëm një
botimi të trashë: “Idioti”, F.M.Dostojevski. Çasti i shumëpri-tur
i librashitësit ka ardhur. Ai e rrëmben librin nga vitrina, i
heq pluhurin dhe ia vë përpara amvisës.
“A është i bukur ky “Idioti”? - pyet ajo naivisht.
“Merre, merre!”, - i thotë librashitësi dhe, duke tundur gish-tin
para fytyrës së ngjallme të gruas, i pëshpërit me një zë
mistik:
“Eshtë libër sovjetik!”

[Berti]

Po shtoj dhe une diçka ne lidhje me banalitetet ..

Ne Tirane shkova dhe vizitova nje dyqan ne te cilin pronari shiste antikitete.Nder te tjera me zune syte dhe disa monedha romake te Traianit,te cilat zotnia i kishte ekspozuar.

Kur e pyeta per çmimin,me tha se kerkonte 50$.Une e pyeta nese dinte te me shpjegonte se ç'far monedhash ishin.E ai i shkreti mu pergjigj:"Merri o vlla se jan te mira"

Nuk gjej fjale te shpjegoj kete fakt.Zotnia me ofronte mua per 50$ nje produkt te cilin as qe dinte se ç'fare ishte.

Ky pra eshte profesionalizmi ne Shqiperi

P:S.Monedhat ishin ne gjendje te keqe dhe ne katallog nuk bejne me teper se 10 $

[Eni]

KJO SHQIPERI E NGUSHTUAR

Nga Frrok Cupi/ Ndersa perjashte flasin me njefare frike rreth "Shqiperise se Madhe", ne "autoret" e ketij mallkimi te fantazuar, jo vetem nuk e kemi mendjen tek "Great.", por perkundrazi. Ne jemi duke e ngushtuar vendin tone, te cilin Rilindasit tane te vonuar na e lane nen amanetin dhe vetqortimin e "Shqiperise se vogel". Ne jemi duke e ngushtuar vendin tone jo vetem ne konceptin Rilindas, por ne menyre te papranueshme edhe per konceptin e vete NATO-s.

Jemi ngjitur tek njeri tjetri (per te mire e per te keq) duke ngjallur frike tek te tjeret sikur jemi nje "popullsi e panuemruar" dhe duke rikrijuar modelin e komuniteteve natyrore te koherave primitive.

Kushedi sa shume fakte kemi per te thene rreth ketij demi qe i kemi bere vetes. Ndoshta nuk e keni vene re:

Shikoni qe nga momenti kur hapet dita. Ngrihet njeriu i shkrete, lane apo nuk lane fytyren me nje grusht uje, dhe vrapon drejt rruges. Nga mengjesi deri ne mbremje rruget tona jane te mbushura me burra, gra e femije qe humbasin kohen e rrezikojne jeten e tyre; pengojne kalimtaret me makina, me trena e me karroca; humbasin femijet dhe natyren njerezore moderne per te shijuar banesen. Nderkohe, krijohet pershtypja se ketu behet nje jete e modelit arabik, sa kohe qe po therrasim "per Europe", duke kerkuar e duke akuzuar.

Hapet ekrani i Televizionit ku shfaqen komunitete artistesh apo tregtaresh, nen nje zhurme te madhe. fare ka ndodhur? Dikush kerkon qe ne mes te kryeqytetit, aty ku ka qene Teatri Kombetar, te ngrihet nje pallat me shume kate. Te tjere kerkojne qe ne rrugen e tyre te hiqen kufizimet me kangjellat qe pengojne grumbullimin e mijerave ne nje cope vend. Kekrojet qe i vetmi Park naturor i Tiranes te perdoret per te shetitur, per te dashuruar dhe per t'u varrosur.E tere filozofia eshte: "Te mblidhemi te gjithe ne nje pike". Semundja nervore e te mbledhurit "te gjithe ne vendin e ndaluar", i ka shemtuar fytyren kryeqytetit, vecanerisht, dhe qyteterimit ne pergjithesi. Si fillim u shpall "i ndaluar" Blloku komunist ne Tiranen e re- nje fshat i bukur qe tani eshte kthyer ne xhungel. Te paret qe u sulen drejt Bllokut ishin te burgosurit e sistemit komunist, te cilet prekjen e Bllokut e kishin "state of mind". Tani qe Blloku po kthehet ne "fshat indian", po e pesojne pika te tjera "te shenjta". Pika e Teatrit, psh., mund te quhej e ndaluar per secilin qe nuk kishte ardhur ne Tirane ose qe nuk kishte shkuar ne shfaqjet teatrale. Keta iu versulen pikave te "ndaluara" per mendjet e tyre. E peson Shqiperia, e cila vjen duke u ngushtuar. Shqiperia nuk po banohet ne tere (jo vetem ne tere, por as ne cerekun) e siperfaqes se saj. Nje vend i pabanuar njerezisht zemerohet edhe me banoret me historike, dhe, egersohet.

Hapet dhe ngryset dita perdite. Ne vend te ndonje pamjeje per motin ose per lulet, ekrant hapen me "Presidentin". Kush do te jete President? Burrat militante lidhin kokat me peshqiret e banjove dhe kercenojne qetesine e grave e te femijeve, te cilet detyrohen te dalin nga shtepia me mendjen tek "Presidenti". Tani po ndodh keshtu me postin e Presidentit; por vazhdimisht keshtu ndodh me funkionet politike: Te gjithe fokusohen ne te njejten pike. Politika eshte kthyer ne qellim ne vetvete, duke u kthyer ne te "vetmin bisnes". Jeta njerezore e vendit eshte ngushtuar kaq shume sa vetem politika sherben si pune e "dobishme"; dmth., fitimprurese.

Pese kilometra (vetem pese), larg kryeqytetit, njeriu barbar vret nje djal engjellor vetem pse ky po puthej me te dashuren. Mesazhi eshte tragjik: O ju te dashuruar, ikni ne cerdhen tuaj, ky vend iu takon jo te dashuruarve por te urryerve! Nuk ka me tragjike. Tanime engjejt e rinj te ketij vendi jane te detyruar te mblidhen vetem ketu ne Tirane, ndoshta vetem ne nje pjese te kryeqytetit. Sa ngushte!

Udheheqesit politike, sa here nderrohen per shkak te zgjdhjeve, mesazhin e pare japin mesazhin e ngushtimit. Jemi nga vendet e rralla ne Bote, pas Indise, qe i veshim me perde makinat udheheqesore. Jo vetem udheheqesit, por kushdo qe qendron prane tyre, mbeshtillet me perde ne sedilen e makines. Ka nga ata qe sapo kane ardhur nga fshatra te larget, ku mund te betohesh se dikur tere fshati i tyre nuk kishte aq shume carcafe sa djali i tyrre udheheqes perdor tani per makinen. Ne thelb te aktit "perde" qendron psikoza e ngushtimit, e izolimit. Qe nga pika nga ku veshtron njeriu, qe aty e projekton gjeresine ose ngushtesine e hapesirave te veta.

Mediat dhe politika e Kosoves duket se kane marre dylbite dhe veshtrojne vetem kendej nga Tirana.( mandej disa te huaj thone se shqiptaret po veshtrojne per zgjerim!). Sapo kryeministri i Shqiperise flet per nje ceshtje, ata njomin penat e tyre ne "dashuri atdhetare" dhe i shkruajne qeverise ketu. Nderkohe qe ne Kosove ka nje Kryeminister dhe disa ministra. Askush nuk merret me ata, sa pak veshtrojne per andej, pervec ushtareve indiane qe kontrollojne aeroportin e Prishtines. Te vjen te trishtohesh pse "patriotet" e ngushtojne mendjen e tyre vetem ne nje pike: Tirana "e ndaluar". Mendja e ngushtuar iu krijon problem te madh trevave te banuara njerezisht.

fare po na ndodh keshtu?.

Po mblidhemi te gjithe ne nje pike! Po i leme hapesirat tona te vetmuara dhe te rrezikuara nga egersimi? Po krijojme kushte qe te grindemi me njeri tjetrin dhe te vrasim njeri tjetrin per shkak te ngushtesise? Po krijojme rrethana qe ta shikojme njeri tjetrin nga mengjesi deri ne mbremje, gje qe na con ne zhvleresim dhe jo ne vleresim?

Po bejme mekatin e madh te ngushtimit.





© Koha Jone 2001 All Rights reserved

[Eni]

Skender Shkupi
MODA E VETEPERCMIMIT

Une ndofta nuk kam qene aspak i vemendshem kur kam fshire, pa dashje, pa e
hapur, nje mesazh te Diana35_1 lidhur me turizmin e projektuar per nje te
ardhme te afert ne Shqiperi. Vecse nje fraze e shkeputur nga ky mesazh, i
cituar nga Etleva, me beri te rrenqethem. Ishte nje humor i zi, nje ironi,
nje sarkazem per.....vetveten. Sepse turizmi shqiptar, familja shqiptare dhe
morali shqiptar qe lejon, apo me tej, nxit gruan te argetoje ne shtrat mikun
turist nuk eshte dicka qe na prek terthorazi por drejtperdrejt ne sedren,
krenarine dhe dinjitetin tone. Ka njerez qe thone se c'na flet tani per keto
virtyte qe jane bere demode pasi ato tashme shqiptaret i kane humbur. Une
nuk e di c'kane humbur shqiptaret e cituar ne Alb-Club apo te tjere te
cituar neper gazeta. Une per vete nuk kam humbur asgje nga keto. As
shqiptaret e shumte qe i kam fqinje rreth e rrotull, ne rruge, ne lagje apo
ne megapolisin e New York -ut, flas per ata qe njoh, nuk i kane humbur.
Perkundrazi, une konstatoj nje ndjenje te fuqishme solidariteti e ndihme nga
pjesa e komunitetit shqiptar qe jeton ne New York. Dhe shumica e tyre
mendojne, jetojne e veprojne ne pajtim me kodet morale te pranuara e te
mbrojtura tradicionalisht nga shqiptaret ne Shqiperi.

Ne shekullin e kaluar ne Europe pati nje rryme vetepercmimi qe ngjante
interesante per objektivat e saj. Njerezit qe kritikonin, demaskonin apo
tallnin vetveten ngjanin simpatike sepse qene te besueshem dhe me
fshikullimin e te metave te tyre ata i vinin ne ndihme te gjithe shoqerise.
Kjo rryme u be mode dhe shume personalitete te fushave te ndryshme te
veprimtarise e kishin per kenaqesi te theksonin cenet apo mangesite e tyre.
Fernandeli, per shembull, thoshte se ia detyronte suksesin fytyres se tij
prej kali. Per De Golin thoshin se drejt arritjeve te medha ne fushen
ushtarake e politike e kishte drejtuar hunda e tij e madhe. Dhe ata qeshnin
me shpotite qe i sajonin vete apo i sajonin te tjeret per ta.
Ne Europen Lindore, vetepercmimi kishte karakter tjeter. Ai u organizua per
te demaskuar te kaluaren kapitaliste dhe per te ngritur lart rendin dhe
moralin e ri te shoqerise komuniste. Por shpesh arrihej ne absurditete te
tilla ku, per hir te ketij percmimi qe duhej bere pa tjeter, sajoheshin
ngjarje te paverteta e deri diskredituese per vete kombin. Ne Shqiperi
shpesh thuhej se cdo gje pat nisur me 29 nentor 1944, qe Shqiperia para asaj
date ishte nje zero, madje qe edhe kampionate futbolli apo gara ciklizmi nuk
ishin bere kurre me pare ne Shqiperi sado qe dihej qe Rrethi i Pare
Ciklistik i Ballkanit ka qene Rrethi Ciklistik i Shqiperise i vitit 1921.
Eshte interesant nje fakt qe u krijua nga nje shkrimtar shqiptar, mjaft i
njohur edhe ketu ne Amerike, te cilit po rezervohem t'i permend emrin pasi
ai jeton dhe eshte shume mire me shendet: ne nje roman te tij ai permendte
se ne Kolonje, para Clirimit, ishte ne fuqi "e drejta e nates se pare" qe i
takonte priftit te fshatit ndaj cdo nuseje te re qe martohej ne fshatin
perkates. Ishte nje huazim nga mbeturinat e zakoneve mesjetare, ende
ekzistuese, ne Francen Jugore. Kunder nje sajese te tille absurde u ngrit
fuqishem nje nga intelektualet me te medhenj shqiptare te asaj periudhe, i
ndieri Skender Luarasi, i cili e beri cope e therrime akuzen perverse krejt
te pathemelte te shkrimtarit te njohur. Ai u detyrua ta ndreqe ate ne nje
botim te mevonshem.
Pas permbysjes se Diktatures, ne vrullin e papermbajtur per te goditur te
kaluaren e hidhur, nisi nje gare e cmendur vetepercmimi. C'nuk u tha per ate
kohe, deri ne konkluzionin e marre se ne cdo 3 shqiptare njeri ishte spiun.
Pra ne Shqiperi kishte 1 milion spiune. Sikur nga 5000 leke te vjetra ne
muaj te merrte secili, kjo te shpie ne shifren 5 miliard leke ne muaj. Ne
nje vit behen 60 miliarde leke te vjetra. Nderkohe buxheti i shtetit ne ate
kohe ka qene 82 miliarde leke te vjetra. E nenvizova me shume per humor kete
lloj sajese idiote per te treguar se sa e pafrenueshme eshte fantazia
njerezore e vecanerisht ajo e shqiptareve tane.
Aktualisht eshte ne mode vetepercmimi per hiperprostitucionin e races se
shqiptareve qe shqetesoka Italine dhe Europen. Ne Itali, sipas lajmeve qe
ndjekim rregullisht, dominojne prostitutat ruse, ukrainase, moldave, rumune
e sllovene. Shqiptaret dhe marokenet vijne ne rend te dyte. Mirepo ne na
thuhet me kembengulje se shqiptaret jane te parat.
Nese kjo ka per qellim te na alarmoje per t'i bere prite rrezikut te
zgjerimit te metejshem te kesaj dukurie neveritese, do ta quanim pozitive.
Por jo. Kjo ka per qellim te rikonfirmoje ca idera eksentrike te nje morie
individesh kozmopolite shqiptare qe kerkojne te vertetojne se ne jemi lecka,
bajga apo bezhdile njerezore. U arrit deri aty sa dikush shpiku nje numer -
30000 prostituta vetem ne Itali - te cilin e pata hedhur poshte vetem nga
nje analize statistike. Sipas nje perllogaritjeje te thjeshte doli se nga
mosha 15 deri 27 vjec, femra shqiptare te merguara gjate dhjete vjeteve te
fundit, ne te gjithe boten jane pikerisht 30000. Atehere del qe te gjitha
ato vajza te kesaj moshe, qe perbejne kontingjentin normal te prostitutave,
jane arratisur nga familjet e tyre ne te gjithe boten, kane vajtur ne Itali
dhe atje, se bashku me moshataret e tyre shqiptaro-italiane jane kthyer te
gjitha ne prostituta. Nje pohim sa i cmendur aq edhe revoltues.
Tani na del projekti i turizmit erotik ?!?! Shqiptaret po pergatiten t'i
kthejne shtepite e tyre ne shtepi publike per te kenaqur tekat e turisteve
te huaj dhe per te fituar para. Eshte interesant qe askush nuk pranon ta
thote me plot gojen : "po, une e kam menduar qe ta bej dicka te tille, do ta
punesoj time shoqe ne shtepine time qe do ta pajis me drita te kuqe dhe ne
kete menyre do te fitoj para". Jo, jo, askush nuk flet per vete por e ka
ligesine ta kaloje te tjetri, te fqinji, bashkeqytetari, apo
bashkekrahinori. Dilni o zonja, dilni o zoterinj dhe shpalleni hapur qe
eshte nisma juaj. Mos ia hidhni te tjereve kete ide qe juve u duket kaq
interesante. Nese ju u ka shkuar nder mend te merreni me tregti seksi, ajo
eshte puna juaj. Shqiptaret ne pergjithesi nuk kane pune me kete lloj
tregtie. Ata qe e kane bere jane llumi i tyre dhe jane shume me te paket nga
sa shkruajne gazetat te cilat cdo rast e shumezojne me shtate.
Eshte i padurueshem, eshte sfilites, eshte revoltues ky percmim kaq absurd i
vetvetes. Nuk e kuptoj kenaqesine e ketyre njerezve.
Eshte turp, eshte fatkeqesi, eshte fatalitet....

[Eda H]

Pershendetje. pak a shume shikoje qe flitet per gjendjen e mjerume qe ka a zene e eshte shqiperia ne keto kohe. Po kjo nuk varet nga dyqanxhiu, apo nga kamarjeri, apo nga pupulli i thjeshte, cregullimi vjen e fillon nga rrenje shume te thella. qe nuk varen nga qyterare te thjesht qe vetem punoje e mundohen te nxjerrin kafshitene gojes. rregullat zbatohen po te kete rregulla po spati ske c'te zbatosh. e po nuk pati dyqanxhiu shume informacion per mallin nuk vjen e keqja nga kjo, sepse fundja fundit ai eshte vetem nje punojes nje hallexhi. nga muzika prap le te luhet cfare do lloje muzike nuk ka shume rendesi rendesi ka ligjet, regullat, sheti, zbatimet e ligjeve e te regullit, qeveria drejtimi i saj. po qen keto ne rregull, pataj cdo gje shkon ne vend te vete, do te jete shume e kollajshme shume e leht, se cdo gje dote zbatoje e do te behet sipas rregullit e ligjit. pra duhet rregullura trungu e pastaj te shihen gjethet, se po qe trungu i thare nuk ka si te dalin gjethet jeshile.
me shume respekt
eda

[Eni]

DREJT EUROPËS…APO DREJT GROPËS ?!



Njerëzit janë lodhur duke dëgjuar pa pushim llafet boshe bajate për “marshimin fitimtar shqiptar drejt Europës”, për “integrimin shpëtimtar shqiptar në Europë”, për “braktisjen e Lindjes e përqafimin me Perëndimin”. Vetëm një takëm politikanësh, partiakësh, pushtetarësh e propagandistësh nuk tregojnë as shenjën më të vogël të lodhjes në përsëritjen e neveritshme të parrullave demagogjike, të lavdrimeve anakronike për hapat që paskan bërë Shqipëria e shqiptarët drejt bregut të ëndërrruar të lumturisë e begatisë së tyre që quhet “Europë e bashkuar”

Deri tani në Europë kemi shkuar në rrugët më të fëlliqura, më të turpshme e në format më të dhimshme. Kemi shkuar në Europë duke u bërë “mish i bardhë” për kurvërinë e saj të zezë, duke u bërë kontigjenti më mjeran për kriminalitetin e saj më të sofistikuar, duke u shndrruar në “fundërrinë njerëzore” me të cilën tallet Europa, duke shërbyer si dordolecët që i duhen Europës të drejtojë urrejtjen raciste të qytetarëve të saj për t’i mbajtur ata në “formën e mirë të sedrës e krenarisë europiane”.

Kurvat e drogën i ka qejf e të domosdoshme Europa. Kumbullat e kurvërisë planetare shumëngjyrëshe, të tregtisë së ndyrë me skllevërit e shekullit XXI, që quhen “klandestinë”, të drogës që duhet të sjellë pak në qejf europianët në degradim fizik e shpirtëror e të shumë “të mirave” nga veprimtaritë kriminale i shijojnë europianët. Kurse dhëmbët u mpihen shqiptarëve që shahen, përbuzen, rrihen, vriten, ndiqen si kafshë grabitqare sepse nëpër territorin e tyre, që vet Europa e ka bërë han pa porta, kalojnë klandestinët, droga, prostitutat, kontrabandistët e gjithfarë kriminelësh, sepse shqiptarët janë hamejtë që transportojnë drogë, janë tregtarët e vegjël të prostitutave si arixhijtë xhambazë kuajsh nëpër fshatra.

Kurse Europa e furnizon Shqipërinë me hajdutë e kriminelë me kollare të bukura e jaka të bardha. Nga Europa na vijnë këshilltarë që na mësojnë si vidhet nëpërmjet tenderave, si i shpëtohet pagimit të taksave, si mund të mashtrohet në dogana, si mund të korruptohen nëpunësit, si mund të vidhen “ndihmat” që na vinë, si mund të shkatërrohet prodhimi vendas, si mund të bashkëpunojë policia me krimin, si mund të fallsifikohen zgjedhjet, si mund të vendoset në pushtet bandokracia, si mund të bashkëpunojnë policia e mafia, si mund të kthehen partitë politike në banda rrugaçërore, si mund të bëhen mbrapsht ligjet dhe të shkelen ligjet e mira e të këqija, si mund të neveritet sovraniteti kombëtar, si bëhet shteti lesh e li nëpërmjet OJQ-ve, si mund të kthehet liria e shtypit, gazetat, mediat elektonike në një karnaval të pambarim që çmend e çorienton njerëzit etj. etj.

Gjatë 10 viteve kanë ardhur armata të tëra europianësh me gjithfarë pretekstesh, detyrash, misionesh, ofiqesh që kanë bërë aq shumë llafe e premtime se do ndihmonin Shqipërinë e shqiptarët sa që tani Shqipëria e shqiptarët duhet të kishin mbërritur në qiellin e shtatë të lumturisë e të begatisë së tyre. Po ku jemi ? Po rrokullisemi me shpejtësi drejt fundit të gropës si somnabulë që kujtojnë se po shkojnë drejt Europës. Nuk është për t'u’marrë fare me shaka një fjalë e hidhur e si pa kuptim që lëshoi një herë në ekranin televiziv një aktor i njohur shqiptar “ Paska qenë më mirë kur ishim keq”. Nuk janë vetëm nostalgjikët e sklerotizuar e të fosilizuar në bindje ideologjike të të shkuarës komunsite që mund të duartrokasin thënie të tilla, por janë edhe ata që nuk durojnë dot më poshtërsitë e demagogjisë së premtimeve që përmblidhen si në një parrullë “do të shkojmë në Europë edhe sikur të na bëjnë nënën në g…”. Nuk mund të durojnë më në heshtje as ata që shohin se “udhëtimi i lumturisë për në Europë po na çon kombëtarisht në gropë”.

Jemi në udhëkryq mendor e shpirtëror, në batak politik, në katrahurë intelektuale përsa i përket dëshirës e mundësisë për të shkuar në Europë dhe mundësive reale që të zënë vendin që na takon me dinjitet e me seriozitet në sofrën europiane që thuhet se është e shtruar edhe për ne me të gjitha të mirëat. Duket se gjithçka është në rregull për ne shqiptarët që të ulemi si i uritturi në këtë sofër të begatë. Por paska mbetur ende vetëm një pengesë e vogël : Europa ka rënë në bela se nuk po gjen një lugë t’ua vejë në dorë shqiptarëve që mbetën duke zugurdullaur sytë e duke kapërdirë sekrecionet që u shkaktoin sofra e bollshme e Europës. Me sa duket Europa e ka marrë shumë seriozisht fyerjen që u bën Skënder Shkupi shqiptarëve se për shkak të zakoneve të këqija myslimane hanë ende me dorë, prandaj nuk i jep lugë dhe nuk i do në sofrën e saj. Prandaj duket politikanët, diplomatët, specialistët këshilltarët europianë i çojnë shqiptatrët në 100 çezma ku rrjedh uji i bekuar europian dhe nuk i lënë të pinë, i urojnë të hyjnë sa më shpjet në Europë, u premtojnë se do t’i ndihmojnë të kapërcejnë sa më shpejt e sa më lehtë pragun e parajsës europiane dhe pasaj kur shqiptarët sulen si të babëzitur drejt portës së Europës europianët ua përpalsin e atë në hundë e turi dhe fillojnë të gajasen e të bëjnë premtime të reja për ta nisur shakanë nga fillimi. Ishte shumë e goditur ajo thënia që dëgjuam në emisionin sarkastik të Telenorbës “Sa i shkojmë Europës në derë, ajo lëshon pordhë shqiptarët marrin erë”.

Gjatë këtij viti mekanizmat europiane janë tallur pa pushim , edhe më shumë se në të kaluarën me shqiptarët. I thirrën në Bruksel pushtetarët shqiptarë dhe nuk patën të ngopur duke i sharë. I tirrrën në Vienë si kope lopësh i nxorrën para “Miqëve të Shqipërisë” dhe i telendisën që të zbaviteshin këta miq. I thërresin në Strasburg që të tallin prapanicat me ta dallkaukët e Europës. Kur nuk ka me çfarë të zbavitet e të largojë pak xhindet që i hypin ajo zonja e mërzitshme gjermane Doris Pak fillon e prodhon projekte politike për të zgjidhur ngatërresat shqiptare ku ka dorë edhe vet dhe mobilizon grekun sherrxhi Alavanos të sajojë lloj-lloj tekstesh me rekomandime qesharake se po ndihmojnë Shqipërinë.

Parlamenti europian na dhuroi këto ditë një raport të gjatë e një rezolutë të ngratë për të shitur mend se si zgjidhen problemet e bëra lesh arapi në politikën shqiptare. E çfarë na thanë? Marrëzira. Cfarë na rekomanduan? Ngatërresa të reja. Cfarë na mësuan”? Mbrapshtira të tjera. Sa herë që politikanët tonë thirren në ndonjë forum europian për të gjetur mirëkuptim kthehen edhe më të grindur e më të zemëruar, më sherxhinj e më të pacipë se kur janë nisur. Sa herë bëhet ndonjë plan, projekt europian për të qetësuar ujrat e turbullta politike në Shqipëri plasin stuhi të reja sherresh. Propozimet, sugjerimet, europiane gjithmonë kanë shërbyer vetëm për të intensifikuar akuzat e ndërsjella midis politikanëve shqiptarë, për të rritur hipokrizinë në politikën shqiptare, për të neveritur edhe më shumë shqiptarët. Kështu ndodhi edhe me rezolutën e fundit të parlamentit europian, e cila gjoja sugjeroi “president konsensual” gjë që u përgënjeshtrua menjëherë nga përfaqësuëesi i Komisionit europian në Shqipëri.

Kurse pushtetarët e opozitarët në Tiranë vazhdojnë t’u çajnë kokën njerëzve me komentet e tyre të kundërta për ato që thotë e bën Europa, në vend që të mos merren fare më këto rekomandime dhe t’i thonë Europës : e shohim vertetë edhe vet që nuk jemi të përgatitur për r’ulur në sofrën tëndë ku nuk jemi në gjendje të sjellim edhe ndonjë gjellë nga kuzhina shqipotare. Prandaj do të vazhdojmë ca kohë të moë ëndërrojmë për lugët e argjenta që na premton ti, por do të hamë bukë me djathë me gishtat tonë, derisa edhe ne të kemi ndryshuar disa gjëra dhe pastaj kur të të mbushet mendja na fto, por pasi ta kesh caktuar si duhet vendin tonë në sofrën tëndë, jo të na hedhësh ndonjë krodhe si maces nën sofër.

Mirëpo ende jemi larg asaj dite kur politikanët shqiptarë të flasin me gjuhën e nacionalistit shqiptar për punët e Shqipërisë. Përkundrazi janë të shumtë njerëzit e të fuqishme mjetet që mobilizohen për t’i vënë njerëzit të diskutojnë pa mbarim rreth çështjes “ jemi e zeza e vetes , apo të keqen më të madhe po na e bëjnë të tjerët?”

Një numër shqiptarësh janëshumë të prirur e të zellshëm të justifikojnë gjithçka që bëjnë të huajt dhe të hedhin gjithë fajet mbi kurrizin evet shqiptarëve. Sapo të hapësh ndonjërin nga stacionet radiofonike të huaja që transmetojnë në gjuhën shqipe si “Zëri i Amerikës”, BBC, “Dojçe Vele”, “Europa e lirë”, ndonjërën nga gazetat apo stacionet e shumta radio-televizive “kozmopolite” në Shqipëri do të ndeshesh me zërin apo edhe me fytyrën e ndonjërit nga ata ushtarët e batalionit special të manipuluesve shqiptarë të opinionit publik shqiptar që janë përzgjedhur e stërvitur nën kujdestarinë e Sorosit apo të mekanizmave europiane që merren me shkatërrimin e psikologjisë kombëtare e luftën specilae nervore, agjenturore kundër nacionalizmit shqiptar.

Janë një ekip tashmë i njohur mirë recituesish përmendsh të teksteve amorfe e të ngatërruara për të çorientuar ndjenjat kombëtare që vinë vërdallë nga një gazetë e stacion radio-televiziv në tjetrin. Këta njerëz një herë i sheh në rolin e intevistuesit një herë në pozitën e analistit që intervistohet, një herë në rolin e gazetarit një herë në rolin e opininistit të madh. Dhe përrallisin të gjithë të njëjtat gjëra, nuk ndryshojnë aspak nga njëri tjetri, përdorin të njëjtat shabllone arsyetuese e të njëjtat parafabrikate terminologjike që të mërzisin qysh në fjalët e para. Por ama vallen e demagogjisë bajate e sjellin rrotull pa ndalim.

Rrallë mund të të ndodhë që në debatet televizive për çfardo problemi politik, shoqëror, kulturor, artistik, juridik etj të mos jetë i pranishëm Fatos Lubonja. Rrallë mund të ndodhë që ky Fatos të mos japë vijën nëpërmjet ndonjë gazete, sidomos “Shekullit” për çdo çështje që ngjall kundërshtime, deri në përplasjet për problemet e urbanistikës më kryetarin e bashkisë së Tiranës. Dhe gjithmonë Fatos Lubonja e ka plot helm antishqiptar katruven e tij me të cilën spërkat çdo debat, Fatos Lubonjës i është kthyer në obsesion që të fajësojë, fshikullojë, poshtërojë pa pushim shqiptarët dhe t’i nxisë ata të kalojnë kolektivisht në sjellje të mazohizmit kombëtar. Janë të tillë njerëz si Ftos Lubonja qg ëzojnë admirim nëpër Europë. Prandaj Europa fyen e përkëdhel pa pushin të njëjtët politikanë e pushtetarë shqiptarë me të cilët ka dhjetë vjet që rrënon Shqipërinë e poshtëron shqiptarët, Europa i di mirë se çfarë përfaqësojnë këta intelektulaë, partiakë e politikanë, prandaj merret vazhdimisht vetëm me këta dhe kërkon t’ia lërë përjetësisht ata në zverk kombit shqiptar duke i bërë herë pushtetarë herë opozitarë, herë intervistues, herë të intervistuar, herë analistë, herë opinionistë, por gjithmonë shqiptarë altruistë.

Më 23 prill 2002 në “Shekulli” është botuar shkrimi i Fatos Lubonjës” me titull “Perceptimi i vetes dhe i të huajve” ku autori pretendon të japë direktivën se di duhet ta mendojnë e ta zgjidhin shqiptarët dilemën e tyre “ nëse ka ardhur apo jo momenti që ne të shkëputemi nga tutela e të huajve dhe të marrim përgjegjësitë tona”. Fatosi me keqardhje thotë se shqiptarëve u mbetet shumë rrugë për të bërë në këtë drejtim. Pastaj pa ngurruar fare ai shpreh idenë se shqiptarët duhet të merren vetëm me përgjegjësitë e fajet që bien mbi ta për gjendjen ku janë katandisur e të mos shikojnë çfarë bëjnë të huajt kundër tyre.

Përsa i përket sugjerimit të parë është i natyrshëm të dëgjohet nga Fatos Lu bonja dhe rryma e mendimit politik të cilës i përket ai. Ai dëshiron që tutela e të huajve mbi shqiptarët të jetë e përjetshme se aty ai gjen edhe rehatinë e tij. Sugjerimi i dytë do të merrte njëfarë vlere si pluralizëm mendimi sikur Fatos Lubonja të ishte i vetmi, ose një ndër të paktit që që kërkon tutelë të përjetshme të huaj mbi shqiptarët dhe fajësim të shqiptarëve e për gjithë të këqijat që u bien mbi kokë. Por të tillë si Fatosi ka shumë dhe janë mbizotërues e të zhurmshëm në mjetet e propagndës. Prandaj e vlen që të bëhet luftë ideore për të nxjerrë sa më në pah fatkeqësitë që i na i kanë shkaktuar dhe na i shkaktojnë të huajt.

Mbi të gjitha në këtë luftë ideore duhen kundërshtuar dhe demaskuar fushatat e pandërprera që bëjnë taborret e rrymës që i përket Lubonja për ta paraqitur nështrimin servil para të huajve si reagim distancues nga e keqja e madhe që sipas Fatosit na ka metur nga “shqiptarocentrizmi i kohës së Enver Hoxhës” dhe që u krijuaka tani “ nga prirjet ksenofobo nacionaliste që shfaqen tek ne sa herë që rëndohemi nga frustrimet që na shkakton mbetja nën tutelën e të hujave”. Fatos Lubonjës i vjen keq që disa shqiptarë e kanë theksuar qëndrimin armiqësor të përrfaqësuesve të Maqedonisë, Rusisë, Ukrainës në grupin “Miqtë e Shqipërisë”. Me paturpësi Fatosi edhe këtë shprehje të përligjur zemërimi të shqiptarëve do ta njollosë si “shqiptarocetrizëm enverian” ( ai e di mirë se enverizmi në qendër vinte marksistin, revolucionarin, proletarin jo shqiptarin) dhe si “ksenofobi të sotme nacionaliste”. Fatosi madje i tremb shqiptarët me përshtypjet e një perëndimori që i paska thënë se “ është vështirë që perëndimori të vijë në Shqipëri e të mos bëhet racist” nga që shqiptarët qenkan të pagdhendur, pisanjosë etj. etj. Të tillë racistë perëndimorë takon Fatsoi dhe të tillë racistëve kërkon ai t’u nështrohen shqiptarët, Fatosi nuk takon dot përendimorë që shprehin keqarsdhje se sa pak nacionalizëm kanë shqiptarët. Kështu si Lubonja kemi parë të shkruajnë këto kohë edhe Skënder Shkupi, Ardian Klosi e të tjerë.



19 maj 2002 Abdi Baleta

[Eni]

Miliona për zyrën time. Si mund të pajisësh një zyrë apo një studio bashkëkohore në kryeqytet. Sa duhet të paguash?

Ministra me karrige milionëshe

Ja cilat institucione kanë shpenzuar më shumë për zyrat

Belina Budini

E nisën pajisjen e zyrave të tyre me mobilje vendi. Karrige, tryeza, biblioteka, të gjitha "Made in Albania", prodhime të Përpunim Drurit. Qenë shumë më ekonomike, por shumë shpejt u panë të parehatshme. Tjetër gjë u duhej institucioneve shqiptare. Duhej rinovuar para së gjithash pamja. Stili sovjetik apo kinez i kishte thjeshtëzuar së tepërmi zyrat e burokracisë shqiptare. Me sytë nga katalogët modernë të pajisjeve për zyra e duart në xhepin e shtetit, kështu nisi revolucioni i zyrave shtetërore në Tiranë e gjetkë. Vit kthese, menaxherët e shitjeve të këtyre pajisjeve konsiderojnë 1995-1996. Mobiljet e vjetra tek-tuk gjenden ende në ndonjë institucion gjysmë arkaik, që nuk ka gjetur fonde për t'u rehatuar në kolltuqe. Të varfëra janë ende zyrat e një pjese të administratës shtetërore. Por ministritë dhe institucionet më të rëndësishme kanë rinovuar gjithçka nga e para.
Ato karrige ministrash!
Pasi gjejnë paratë, institucionet shtetërore organizojnë edhe tenderin e mandej pajisin zyrat me modelet më të mira të tregut shqiptar. Në krye të listës është Ministria e Kulturës, e cila në kohën kur në krye të saj ishte Edi Rama, kryebashkiaku aktual, ka shpenzuar rreth 700 milionë lekë për pajimin e zyrave. Por jo gjithçka është imituar pikë për pikë nga katalogjet perëndimore. Bibliotekat e përzgjedhura për Ministrinë e Kulturës kapin shifrën 1200 dollarë secili. Diçka është lënë mangut tek karriget e nëpunësve, të cilat në modelin e zgjedhur ishin shumë të shtrenjta. Por karrigia e ministrit sigurisht që ishte ndër më të mirat. Menaxherët e shitjeve në dyqanet e Tiranës thonë se pothuajse të gjithë ministrat kanë "karrige presidenciale". Kështu i quajnë ato karriget e larta prej lëkure, me rrota dhe me mbajtëse të drunjtë. Një karrige e tillë fillon me një çmim prej 600 dollarësh. Ka edhe nga ata që kanë guxuar të blejnë më shtrenjtë. Prej tyre ka që kanë shpenzuar 880 dollarë për një karrige luksoze, e cila për shumë kohë nuk ishte shitur në dyqanet e Tiranës. Karriget e ministrave shqiptarë kanë pak a shumë një çmim të tillë. Kohët e fundit edhe institucioni i Avokatit të Popullit ka mobiluar të gjitha zyrat e veta, i ka bërë ato moderne dhe për këtë ka shpenzuar 30 000 dollarë. Asnjë fond nuk ka qenë i institucionit. Gjithçka është ribërë me financim danez. Madje për mobilimin e zyrave të Avokatit të Popullit nuk është zhvilluar as tender. Vetë ekspertët danezë kanë administruar paratë e tyre dhe kanë siguruar mobilimin e zyrave në fjalë. Një ndër institucionet që nuk ka shumë kohë, që ka pajisur zyrat në mënyrë bashkëkohore është edhe INSTAT. Në fakt, vetëm 80% e zyrave të këtij institucioni është kompletuar nga fillimi. Aty janë shfrytëzuar hapësirat në maksimum dhe procedura e mobilimit qe me tender. Me financim të huaj, shuma e shpenzuar arrin në 45 mijë euro. Tanimë bashkia është në rikonstruksion e sipër dhe pritet që për mobilimin e zyrave të saj të shpenzohet akoma më shumë.
Privatët, klientë të mirë
Menaxherët e shitjeve tregojnë se nëse deri para tre viteve, 80% e shitjeve i bëhej shtetit, tani përqindja ka ndryshuar. 40% të blerësve janë nga sektori privat dhe 60% të sektorit shtetëror e të OJQ-ve. Ndërtesat e reja, qendrat e shumta të biznesit, madje edhe katet e para të pallateve të banimit, janë shndërruar tanimë në hapësira për zyra. Të gjitha ato kanë nevojë për mobilim bashkëkohor dhe katalogjet për këtë nuk mungojnë. Po kaq blerës të mirë sa ç'janë shtetërorët, janë edhe privatët. Kështu presidentët e firmave të mëdha në Tiranë, Durrës e qytete të tjera, nuk ia mohojnë vetes të drejtën për "t'u rrotulluar" në një "karrige presidenti", paçka se ajo kushton rreth 1 milion lekë. Kryesisht mobiljet vijnë në Shqipëri nga vende si Turqia, Sllovenia e madje edhe Bullgaria. Por më të preferuara janë pajisjet e zyrave italiane. Edhe Soros, PNUD e Banka Botërore janë klientë të rregullt të dyqaneve për pajisje zyrash në kryeqytet
Çmimet
"Office Price"
Një zyrë shumë ekonomike 1000 dollarë
Një zyrë luksoze deri në 8000 dollarë
Karriget 40-880 dollarë
Tavolinat (këndi i punës) 500- 1500 dollarë
Biblioteka 200-1800 dollarë
Precedenti
Shkrimtarët, studio të varfëra
Veç atyre që pyesin vazhdimisht nëse ka më të shtrenjtë, ka edhe nga ata që pyesin cilat janë më të lirat. Nuk janë as shtetarët, as pronarët privatë që kërkojnë ulje çmimesh, por artistët e shkrimtarët shqiptarë. Në ka njerëz që e kanë të nevojshme studion dhe zyrën, këta të fundit janë të parët në listë, por të fundit në kërkesën për to. Në dyqanet ku shiten mobilje zyrash në kryeqytet ishte para disa ditësh edhe gjeniu i letrave shqipe, Ismail Kadare së bashku me gruan, Helena Kadare. Ata janë në kërkim të një atelieje. Ndërsa shkrimtari dhe deputeti i PD-së, Besnik Mustafaj e ka mbaruar tanimë studion në shtëpinë e vet. Remzi Lani, drejtues i Institutit të Medias në Shqipëri, gjithashtu sapo ka përfunduar mobilimin e një studioje në shtëpinë e tij.
Treg
Shumë dyqane për mobilje zyrash, por çmime të shtrenjta. Megjithatë klientët nuk mungojnë asnjëherë
Zyra me porosi
Konsiderohen ende mjaft të shtrenjta çmimet e pajisjeve të zyrave që tregtohen në dyqanet e posaçme në kryeqytet. Përveç përzgjedhjes që mund të bësh vetë, në këto dyqane shpesh të ofrohet edhe mendimi i një arkitekti, i cili të rekomandon këndin më të mirë për zyrën tënde sipas gjendjes ekonomike dhe shijeve të tua. Altin Premti, menaxher shitje i një prej mobilerive të zyrave në kryeqytet thotë se në këtë mënyrë klienti e ka më të lehtë të zgjedhë. Por ai mund të kërkojë të blejë edhe me porosi, nëse nuk i gjen pajisjet e dëshiruara në katalog. Por ka edhe mënyra për të bërë një zyrë ekonomike me orendi fare të thjeshta e praktike. Kështu nëse ka karrige zyre që kushtojnë 880 dollarë, ka edhe nga ato, që janë më të lirat e fillojnë me një çmim prej 40 dollarësh. Ndërsa tryezat që tani quhen kënde zyre kushtojnë më shumë. Nëse do të mobilosh zyrën me kursim për një tillë mund të shpenzosh 200 dollarë, por nëse do një zyrë luksoze, syno këndin e punës 1500 dollarësh. Biblioteka nuk blihet nga të gjithë, por ka edhe nga ato që quhen të lira e që fillojnë me një çmim prej 200 dollarësh për të mbërritur tek më të shtrenjtat, 1800 dollarë. Kështu në total një zyrë ekonomike shkon 1000 dollarë, ndërsa një zyrë e mirë 5000 ose 8000 dollarë. Sigurisht që përcaktues i çmimit bëhet cilësia e orendive të zyrës dhe marka e tyre. Në Shqipëri ka hyrë jo vetëm teknologjia italiane, por edhe ajo turke, sllovene e në ndonjë rast bullgare. Zakonisht, dyqanet e orendive të zyrave nuk tregtojnë edhe aksesorë për to. Ka prej tyre që bashkëpunojnë me kancelaritë e ndryshme në kryeqytet dhe sigurojnë aksesorët në përshtatje me mobiljet e zgjedhura për të pajisur zyrën. As kompjuterat nuk tregtohen në një dyqan të tillë.

Shekulli, 11.06.02

[Brari]

Edhe ai katundari i PD-se Nik Mutafa paska blere atelie?

Skan turp. Hajduter. Vetem kete muaj kane vrare veten me Fotoksine nga fukaralleku mbi 20 femra shqiptare.. Keta kelisher majmen.

[Pellazgu]

Para ca kohe kthehem në Shqipëri se më bëhej operacion nga sytë nëna. Po udhëtoja me një furgon për në Librazhd nga Elbasani. Gjatë gjithë rrugës na çau veshët altoparlanti me gërvishtje, me një muzikë greke. Kur ndalojmë në Librazhd i them:
- Kaq vështirë e keni për të gjetur punë si taksist në Greqi që paskeni ardhur këtu në SHqipëri?
-Pse nga e di ti- më thotë shoferi
-Jo, i them, por duhet ta keni të vështirë si gurbetçi këtu në Shqipëri. apo jo?
-Nuk po të kuptoj- më thotë
- Unë kujtova se e ke mësuar shqipen meqë punon këtu. Apo nuk ke shumë kohë? Jam gurbetçi vetë dhe t'a di hallin. Edhe unë gjithmonë muzikë shqip mbaj në makinën time i them. Nuk të vë faj që mbake vetëm muzikë greke. Po kur do vijë ajo ditë që të gjithë çirakët tanë të ishin grekër si ti.
-Po unë nuk jam grek mo, ça thua ti- ma ktheu.
-Shshsht, i them, mos ta dëgjojë njeri se nuk ta beson.
*****

Një tjetër banalitet!

Hap televizorin në Shqipëri tek tvsh dhe sheh një vajzë që e mbyll bagazhin e makinës dhe me efekt special shndërrohet në disk kompakt dhe fillon muzika e vh-1 apo MTV - Kjo vajzë shqiptare ka prezantuar kështu këngët e huaja në shqip se cilin vend kanë zënë gjatë javës-nga vendi 10 deri tek i pari. Ndoshta edhe ju që e lexoni këtë tani ju duket normale, por mua më erdhi jo vetëm të qesh por edhe të mllefosem nga absurditeti.
Imagjino CNN të raportojë tek shikuesit amerikanë se kush e zuri vendin e parë tek këngët e stinës në Shqipëri apo tek spektakli Kënga Magjike e Ardit Gjebresë.

******
Më 1998 në Janar shkoj në Shqipëri.
Krahas të tjerave, blej edhe një videokasetë nëpër ato tezgat që cilido që ka qenë në Durrës gjatë 11 vjetëve të fundit, i di se si e ku janë. Kjo kasetë lexonte: Fest. '83-Gjirokastër. I them ku e gjete këtë mo?
Vjet- më tha- kur u vodh gjithçka, ma dha njoni për i shishe birrë. E kishte rrujt ke Pallati Kulturës.

Meqë po flas për kasetat, një tjetër rast. Jam në Tiranë në Mars 1999. Futem në një dyqan kasetash të modeluar mirë (si e vetmja industri në Shqipëri sot) . E pyes se mos e ka videokasetën me këngë të lehta të Parashqevi Simakut (që edhe për këtë kam neveri tani që ka ardhur në Amerikë dhe këndon greqisht, por atëhere nuk edija)
- Jo-më përgjigjet shitësja-pronare. Por, merr këtë që po këndon në televizor,është kaseta e fundit e Ceces.

Është nusja e Arkanit(Zheljko Raznjatoviç). Ajo që këndon se kurrë serbia nuk shkulet prej Kosovës.
*****
Kur shkoj tek shtëpia e motrës sime, shoh fotografinë e një jevgu sa faqja e murit në dhomën e nipit.
-Kush është ky mor çun- i them
-Vërtetë nuk e njef- ma kthen si me tallje.(duke më bërë edhe si budallë). Është Altin Shira, nuk e njef?

Ka edhe të tjera plot, por po i lë për herën tjetër.

[Shahu1]

PELLAZGO
HALLALL TA BOFTE ZOTI.
AJO IRONIA FANTASTIKE KUNDREJT ATIJ SHOFERIT INJORANT ME SHKRIU SE QESHURI.
SIGURISHT QE ME ERDHI DHE KEQ KUR MENDOJ SE CA INJORANTESH MBAN ATDHEU YNE.
HAJT RROFTE ILIRIA