Prifeterinjte Pyesin Hoxhallaret Pergjigjen

[Fjala e drejte]

Bismilahirr-Rrahmanirr- Rrahim

Përse ky libër? Nuk do të jenë të paktë ata që ndoshta do ta bëjnë një pyetje të tillë pasi të njihen me tematikën që ai trajton. Në një kohë kur Islami dhe ithtarët e tij janë vënë në bankën e të akuzuarve për një mori akuzash ku më të spikaturat dallojnë ato të terrorizmit, obskurantizmit, mugesës së tolerancës, prapambetjes, egërsisë, brutalitetit…etj.

E ç’është Islami? Për shumë viktima të medias është e thjesht; një fe që fabrikon kamikaz të aftë të terrorizojnë tërë botën, një fe që u mëson ndjeksve të saj se vetëm duke derdhur gjakun e jomyslimanëve mund të fitohet kënaqësia e Zotit, një fe që skllavëron femrën duke e bërë atë thjesht një konkubin të haremit të burrit, një fe që nuk pranon barazinë ndërmjet njerzve, një fe që nuk njeh liritë e idividit, një fe me një ligj makabër të quajtur Sheriat i cili i zgjidh çështjet vetëm me prerje duarsh dhe kokash, një fe që urren zhvillimin, një fe që ka mbetur mbrapa po aq sa e vjetër është, një fe që privon dëshirat…
A nuk ju duket pak si e habitshme që t’i dalësh si avokat mbrojtës një të pandehuri të tillë që me të tilla akuza kurrsesi nuk ka gjasa ta fitoj gjygjin? Një ideollogjie të tillë do të ishte më mirë t’i tregohej vendi siç i tregohet një krimineli sesa të tentosh ta reabilitosh atë! Një kryqzatë e nxehtë ndaj saj do të ishte zgjidhja më mirë se sa një luftë e ftohtë e tejzgjatur! Kështu që një libëri i tillë si ky nuk mund të gjej vend në një shoqëri të tillë ku civilizmi perëndimor është ulur apo kërkon të ulet këmbëkryq mes bijve të saj.

Ky është opinioni që ne myslimanët ndeshim përditë shpesh herë edhe nga vetë njerzit më të afërt që na rrethojnë, kështu thuhet kudo në gazeta, revista, në radio dhe television kështu që ka pak gjasa që ato të mos merren për të vërteta. Po pse e gjithë kjo? Përgjigja është shumë e thjesht: gjendemi në një luftë propogandistike të pabarabartë, jemi të pandehur e megjithatë askush nuk kërkon të na dëgjoj, askush nuk do të marr rolin e një avokati madje një e drejtë e tillë na është mohuar por edhe nëse do të kishte ndonjë njeri që do të ngrinte zërin ai nuk do të ishte veç një zë i humbur në shkretëirë, më e shumta një flluskë sapuni dhe asgjë më tepër.

Pikërisht ky libër u shkrua për tu dhënë sado pak përgjigje këtij llumi të shpifur akuzash. Një temë e tillë është mjaft e gjerë dhe do të duheshin volume të tëra për të krijuar një panoramë sa më të qartë të këtyre problemeve, por njerzit në përgjithsi nuk kanë nga të rrijnë të lexojnë me kohë të stërgjatura kështu që një libër i shkurtër dhe përbledhës do të ishte një zgjidhje deri diku ideale. Pikërisht ky libër mendoj se e bën këtë gjë duke dhënë një ide të përgjithshme të botkuptimeve islame dhe më pas duke iu përgjigjur një seri pyetjesh në mënyrë të shkurtër dhe përmbledhëse.

Ajo ç’ka të bën përshtypje në këtë libër është fakti që autori u jep përgjigje një seri pyetjesh dyshuese, pyetje të një natyre ateisto-laike por që për habi vinë nga një burim fetaro-kristian! Gjëja më e pakët që mund të kosntatojmë nga natyra e këtyre pyetjeve është fakti se hartuesit e tyre megjithse të krishterë kanë rënë preh e çarkut sekularist dhe e ndjejnë vehten pjesë të tij. Mbas gjumit të gjatë të mesjetës që bënë, ata u zgjuan të tjetërsuar nën dhëmbët e këtij çarku dhe kujtuan se ishin pjesë e tij. A thua se tërë vlerat (në rast se mund t’i quajmë vlera) e civilizimit të sotëm perëndimor ishin produkt i krishtërimit? Është për tu habitur por ja që njerëz të tillë duan të na pozojnë me një veshje të tillë, duke harruar apo bërë sikur e haruar ‘mesjetën e errët’ të tyre siç u pëlqen ta quajnë. Megjithatë ne nuk kemi ndër mend t’ua kujtojmë atë pasi na mjafton kjo e sotshmja.
Dy rende të rinj njëri më makabër se tjetri polli vdekja e mesjetës kristiane dhe një mori ideollogjish amorale. Ja se si shprehet për njërën prej tyre Dr. Aleksis Karl:

“ Kjo ideollogji (demokracia) tashmë po rrëzohet nën goditjet e praktikave popullore. Kështu që nuk është e domosdoshme që që të kapesh mbas fallsifitetit të saj, por suksesi i demokracisë ka bërë që jeta e saj të zgjatet deri atje sa të habit. Si është e mundur që njerzimi të pranoj një ideollogji të tillë për një kohë kaq të gjatë?


Ideollogjia e demokracisë nuk interesohet për ndërtimin e trupave dhe ndjenjave tona. Ajo nuk është aspak e përshtatshme për tu praktikuar mbi një material konçiz siç është individi. Është e vërtetë se njerzit janë të barabartë por individët nuk janë të barabartë, kështu që barazia e të drejtave të tyre është një iluzion prandaj nuk duhet të jenë të barabartë mendjelehti me një njeri gjenial para ligjit… kështu që është nga idetë më pa vlerë që tu jepet ‘mendjelehtëve’ e njëjta forcë vote që u jepet edhe individëve plotësisht të pjekur. Po kështu dy sekset njerzore nuk janë të barabartë prandaj mos marrja parasysh e kësaj pabarazie është një problem mjaft i rrezikshëm.

Parimi i demokracisë ka kontribuar në rrënimin e civilizimit duke refuzuar rritjen e personalitetit të shkëlqyer… dhe për derisa është e pa mundur që ngritja të bëhet nëpërmjet shtresave të ulta mjeti i vetëm për të realizuar barazinë demokratike ndërmjet njerzve ishte zbritja e të gjithve në një nivel të ulët dhe në këtë mënyrë humbi personaliteti”
‘Njeriu Kjo Qënie e Pa Njohur’ fq 306-307, El-ilmanije Fq. 249-250.



Me pak fjalë kjo është Demokracia që na servir globalizmi, por të mos harrojmë edhe Komunizmin që ishte shumë herë më i keq dhe që për hir të së vërtetës nuk duhet të mashtrojmë vetveten me nostalgjinë për të;

“ disa njerëz i kalojnë netët e tyre duke numëruar të zezat dhe krimet e botës kapitaliste dhe qëndrojnë të verbër para krimeve të bolshevizmit dhe falimentimit të tij. Janë të shumtë ata që shfrytëzojnë polaritetet e botës perëndimore për të larguar vëmendjen nga poshtëristë e turpshme të Moskës. Ndërsa unë do të thosha: ZOTI I MALLKOFTE QE TE DYJA”
Luis Fisher ‘Idhulli Që u Rrëzua’, fq.274, El-ilmanije fq.258

Por a do mundet vallë që një libër i vogël si ky të shuante sa do pak flakët e zjarrit të propagandës që na rrethon? Edhe nëse këtë gjyq do ta çonim diku tjetër në një gjykatë imagjinare ku do të zbatohej drejtësia dhe me anë faktesh dhe argumentash do ta fitonim gjyqin kjo nuk do të na vlente shumë pasi pjesa më e madhe e njerzve janë indiferent ndaj fakteve konkrete, ata nuk u kushtojnë rëndësi fakteve akademike apo studimeve shkencore ata më tepër u besojnë mediave dhe përrallave të tyre që siç i quante Hitleri mjete me të cilat shumë lehtë mund të gënjehet dhe po aq lehtë mund të besohen. Por kjo aspak ne nuk na bën pesimistë, ndoshta për ndonjërin mund të duket një ëndër apo një besim utopik që të duash jo vetëm t’i kudërvihesh një propagande të tillë por edhe të shpresosh se një ditë Islami do të bëhet civilizimi i ardhshëm i botës! Mund ta quani si të doni por ne jemi të bindur se e vërteta e kësaj feje një ditë do të shkëlqej si agimi mbas një nate të errët. Ndaj dhe ky libër le të jetë një shkëndij drite për të gjitha ato mendje të mençura dhe të paanshme qofshin edhe pak.

Gjatë përkthimit jemi munduar t’i qëndrojmë besnik tekstit përveç rasteve kur për arsye objektive kjo ka qenë e pa mundur, meqënëse ky libër është bërë posaçërisht për tu përkthyer në gjuhë të tjera dhe nuk ka të drejta të rezervuara nga autori, jemi përpjekur që ta plotsojmë atë me disa shtesa të nevojshme të cilat nuk dalin nga mënyra e trajtimit të autorit dhe të cilat për t’i dalluar i kemi future ndërmjet kllapava katrore[], ashtu siç edhe kemi bërë shënime plotësuese në fund të faqes për disa nga problemet e trajtuara gjatë librit.

Allahun e lusim që kjo punë modeste të jetë sinqerisht për hirë të Tij dhe të gjej pranim në rradhën e besimtarve.

[Fjala e drejte]

PRIFTERINJTE PYESIN DHE HOXHALLARET PERGJIGJEN



Shkruar nga : Abdurrahman Hasan Habenekeh El-mejdani


HYRJE

Me emrin e Allahut të Gjithmëshirmit, Mëshirplotit

Lëvdatat tona i përkasin vetëm Allahut, Zotit të botëve, Atij që na udhëhoqi në rrugën e drejtë, vetëm Atij i takojnë falenderimet e pashtershme, Atij që dërgoi profetët e Tij si përgëzues e paralajmërues, njerëz që thirrën në rrugën e Zotit me urtësi dhe gjakftohtësi duke mbartur me vete argumente të qarta dhe fakte të pa kundërshtueshme.

Cdo kush që gjen rrugën e drejtë shpëton veten nga ndëshkimi i Allahut dhe fiton Xhenetin e Tij. E ai që refuzon të vërtetën vetveten e dëmton dhe Zotit të tij asgjë nuk i bën. Besimi apo mosbesimi nuk lënë ndonjë gjurmë ndryshimi në univers “dhe çdo çështje është vendosur” (Sure Kamer :3.) Ai që mohon patjetër që përfundimi i tij do të jetë në ndëshkimin e përjetshëm në skëterrë.

“O ju ithtarë të librit (të krishter dhe çifut)! Ejani të bashkohemi në një fjalë të vetme, të njëjtë mes nesh dhe mes jush; të mos adhurojmë dikë tjetër veç Allahut dhe të mos i bëjmë Atij asnjë ortak e të mos e konsiderojmë njeri-tjetrin si zotra veç Allahut. Nëse ata ju kthjenë shpinën” atëherë ne u themi atyre ashtu siç na porosit Allahu “Dëshmoni pra se ne jemi musliman” (Ali Imran : 64.)

I kërkoj mbrojtje Allahut, Zotit të njerzve, Sunduesit të njerzve, të Adhuruarit të njerzve prej të keqes së ngacmuesit që fshihet, i cili pëshpërit në gjokset e njerzve, prej xhindëve dhe njerzve.

Sekretari i Këshillit Kontinental për Xhamitë në Europë, më pat nisur një letër të shoqëruar me disa pyetje të cilat i kishte paraqitur në Sekretariatin e Përgjithshëm të këtij këshilli me seli në Madrid (Spanjë) një nga fondacionet ungjëllore që vepron nën organizatën me emrin: “Baballarët e bardhë” Organizatë priftërinjsh e themeluar në 1868 nga kardinali Lavigri, peshkop në Algjeri, për përhapjen e kristianizmit në Afrikë..

Në atë mesazh thuhej se kjo organizatë evangjeliste do të shpërndante disa pyetje, që kanë të bëjnë me Islamin, shumë rrymave të spektrit të mendimit Islam, për të zgjedhur përgjigjet që i duken të përshtashme.

Për këtë arsye Sekretaria e Përgjithshme e Këshillit Kontinental të Xhamive të Europës, siç thotë në letrën e saj, e pa të nevojshme pregatitjen e një libri i cili të përmbaj përgjigjet e dijetarëve dhe fukahave (juristëve) nga bota islame.

Duke u bazuar në opinionin e mirë që rezervonin për mua më ftuan që t’i kushtoj rëndësi kësaj çështje duke iu përgjigjur këtyre pyetjeve, të cilat më pas do të përkthehen nga studiues të cilët janë të interesuar për t’iu përgjigjur atyre e më pas ato do të shpërndahen me anë të një libri, në mënyrë që të kthehen në një referencë për këdo që interesohet në mënyrë shkencore të pavarur të njoh përgjigjen islame ndaj këtyre pyetjeve.

Duke parë përgjegjsinë personale që mu ngarkua pasi i lexova pyetjet iu përvesha punës dhe me ndihmën e Allahut të Madhëruar shkrova përgjigjet e tyre. Shpresoj që të jenë të vlefshme dhe bindëse për të gjitha dilemat që ata ngrijnë në to.
Kënaqësinë e Allahut kemi pasur si synim me punën tonë drejt së cilës vetëm Ai na udhëzon.

“Thuaj : Kjo është rruga ime e vënë në fakte të qarta e me të cilën unë thërras për tek Allahu dhe ai që më ndjek mua. Larg të metave është Allahu, e unë nuk jam prej idhujtarve.” (Sure Jusuf : 108.)

[Fjala e drejte]

PYETJET E DREJTUARA


Pyetjet rreth lirive individuale:

1) Si mund të përputhim ndërmjet lirisë së mendimit dhe besimit të cilën Zoti ia ka dhuruar njeriut dhe ndërmjet ndalimit që i bëhet atij që dëshiron të ndroj fenë e tij (duke përdorur dënimin maksimal, pra me vdekje). Edhe sikur ky konvertim të jetë rezultat i një refleksioni të thellë personal i bazuar në arsye serioze?

2) Myslimanët e konsiderojnë mëse të natyrshme që të krishterët tu njohin të drejtën vëllëzërve të tyre të besimt në përqafimin e Islamit… A nuk është e mundur që për myslimanët që dëshirojnë të hynë në kristianizëm të fitojnë të njëjtën të drejtë, duke njohur kështu lirinë që Zoti ia ka dhuruar njeriut?

3) A është i gatshëm Islami, në vendet myslimane, t’iu japë të drejtë të krishterëve të gëzojnë po të njëjtat liri të cilat i gëzojnë myslimanët në vendet kristiane. Duke u lënë ndër të tjera atyre liri që të hynë nëpër xhamia dhe të shprehen lirshëm rreth fesë së tyre për të thirrur njerzit në pëqafimin e besimit kristian?

4) Si mund të jetë llogjik fakti që Allahu u ka dhuruar lirinë burrit dhe gruas që të jenë të barabartë e më pas gruaja myslimane të ndalohet të zgjedh bashkëshortin që ajo dëshiron të martohet me të kur ai nuk është mysliman?

5) Si mund t’i interpretojmë ndëshkimet trupore, siç është prerja e dorës për vjedhësin, rrahja me kamzhik apo gurëzimi deri në vdekje, gjëra të cilat mbështeten në disa prej ajeteve Kuranore?

Pyetjet rreth barazisë:

1) Ç’kuptim ka ruajtja e superioritetit të njeriut të lirë ndaj skllavit, si dhe mos demaskimi i skllavërisë dhe abrogimi i saj përfundimisht?

2) Pse thuhet që Zoti e ka krijuar njeriun të barabartë në të drejta dhe obligime, ndërkohë që pranohet mos barazia për shkaqe fetare? Siç shpallet se myslimani qëndron mbi një jomysliman edhe nëse ky i fundit është prej ithtarëve të librit (i krishterë apo çifut) apo i përket besimeve të tjera apo mund të jetë edhe i pa fe?
Këto mosbarazi i gjejmë në fushën e të drejtave personale dhe ato sociale të bazuara mbi doktrinat fetare.

3) Nga kjo pozitë ne pyesim: A ekziston kontradiktë mes të jetuarit të çdo njeriu me të drejtat tij si mysliman, kristian, çifut apo i çfardo besimi qoftë me besimin Islam? Në veçanti ne pyesim për çështjen e zbatimit të Sheriatit Islam ndaj të gjithë njerzve pa bërë dallim ndërmjet myslimanve dhe jo myslimanve.

4) Pse pranohet supremacia e një seksi ndaj një tjetri?
Gjë të cilën ne e shohim në këto pika:

a) Lejimi i poligamisë dhe ndalimi i së kundërtës.

b) Mundësia që burri ta braktisë gruan e tij pa paraqitur as edhe një justifikim për veprimin e tij dhe pa kaluar asnjë pasojë për veprën e tij, ndërkohë që gruaja nuk mundet vetëm se me vështirësi të arrijë divorcin dhe kjo vetëm nëpërmjet rrugës gjyqësore.

c) Babait gjithmonë i takon e drejta e tutelës apo e mbikqyrjes ndaj fëmijve edhe nëse ata janë foshnje nën kujdesin e nënës.
d) Përsa i përket trashëgimisë, konstatojmë se pjesa e femrës në të shumtën e rasteve është më pak se gjysma e pjesës së mashkullit.

5) Si mund të gjejmë një lidhje llogjike ndërmjet dashurisë së Zotit ndaj njerzve që Ai i krijoi dhe nxitjes për të luftuar jomyslimanët, siç theksohet kjo në Kuran?

6) Dhe së fundi; në një shtet Islam në të cilin zbatohet Sheriati a ekziston pluralizmi me të gjitha ngjyrat e tij; fetar, kulturor, social, familjar dhe politik? A do të konsiderohet ky pluralizëm si një mëshirë hyjnore që përmban lirinë dhe barazinë? Apo Sheriati do tu obligohet të gjithëve në një formë diktatoriale, siç e shohim këtë në shumë shtete islame?



PERGJIGJET E KETYRE PYETJEVE

Ato përmblidhen në këto pika:

1- Hyrje e përgjithshme rreth koncepteve islame, një paraqitje e domosdoshme mbi të cilën më pas do të bazojmë përgjigjet, gjë që është një nga principet bazë në Islam.

2-Liria sipas konceptit tonë Islam.

3-Barazia sipas konceptit tonë Islam.

4-Simbolizimi i lirisë dhe i barazisë është pjellë e çifutëve.

5-Përgjigjia një për-një e pyetjeve të drejtuara nga fondacioni që vepron nën emrin “Baballarët e bardhë”

[Fjala e drejte]

HYRJE E PERGJITHSHME

Lavdia i qoftë Allahut, Zotit të botëve, Një dhe të Vetmit, Sovranit dhe të pa nevojshmit, i Cili nuk ka lindur kë dhe as është i lindur dhe askush nuk është i barabartë me Të. Nuk ka bashkshorte dhe as fëmij dhe as nuk ka ortak në sundimin, zotrimin, hyjninë dhe adhurimin e Tij. I madhëruar dhe i ekzaltuar është Ai nga të gjitha këto, i pa shembullt dhe i pa krahasueshëm është Ai me ndonjë prej krijesave të Tij. Çdo gjë tjetër veç Tij nuk është veçse krijesë prej krijesave të Tij.

Paqja dhe bekimi qofshin mbi Muhamedin të birin e Abdullahit, vulës së Profetve e përfundimi i tyre dhe mbi vëllezrit e tij profet; Nuhun, Ibrahimin, Is’hakun, Jakubin, Ismailin, Musain dhe Isain(Jezusin); shërbëtorë të Allahut dhe lajmëtarë të Tij. Paqja dhe bekimi qoftë dhe mbi të gjithë profetët e tjerë dhe ata që i pasuan ata më së miri deri në Ditën e Gjykimit.

Allahu nuk e solli njeriun në këtë jetë pa ndonjë arsye dhe as e krijoi atë kotë. I gjithë ky univers nuk u krijua si lojë apo argëtim, por se gjithshka që Allahu krijoi dhe çdo gjë që Ai kryen kanë një urtësi të caktuar . Dhe as që mund të bëhet fjalë që gjithë kjo kriaturë të jetë një lojë, padrejtësi, argëtim apo diçka e ngjashme. Allahu është i Dituri, i Urti, i Plotëfuqishmi i Cili vepron si të dëshiroj. Ai vendos si do vetë, krijimi i Tij është një begati, dhurata e Tij është një mirësi dhe ndëshkimi i Tij është drejtësi.
Allahu i krijoi njerzit në formën më të mirë dhe e bëri jetën e tyre të parë në këtë botë, të ndërthurur me ngjarje dhe ndodhi të lidhura mes njëra-tjetrës në pamje nga më të larmishmet; për t’i sprovuar se cili prej tyre është më i miri në vepra dhe cili jo. Për t’i shpërblyer ata në jetën tjetër pas vdekjes dhe ringjalljes sipas punëve të tyre.

Jeta e kësaj bote nuk është gjë tjetër veçse një udhëtim sprove dhe i sprovuari në të ose do të ndjek shtegun e lumturisë të botës tjetër ose do të ndjek rrugën e dështimit e të pabindshmërisë dhe si rezultat ndëshkimin në botën tjetër.
Të gjithë pra ata që janë nën këtë provim të Zotit janë të ngarkuar me përgjegjsi dhe nuk janë aspak të lirë që ta refuzojnë këtë përgjegjsi. Para se njerzit të silleshin në këtë botë të sprovës, ndërkohë që ata ishin akoma në botën e grimcave u vendosën para një zgjedhje. Siç sqarohet kjo në Kuran në Suren Ah’zab :33, përmbajtia e kësaj zgjedhje ishte: A donin që të nderoheshin si njerëz që ishin, duke mbajtur kështu mbi supet e tyre amanetin dhe përgjegjësinë e tij e duke kaluar nëpër udhëtimin e sprovës për të fituar kënaqësinë e përjetshme apo jo?

Nëse ata do të kundërshtojnë urdhërat e Zotit të tyre dhe ndalesat e Tij të prera ndërkohë që ata gjenden në këtë udhëtim të sprovës; do tu duhet të vihen para një ndëshkimi të përkohshëm; sipas gradës së këtij gjynahi, duke përjashtuar këtu kufrin (mosbesimin). Madje ata mund ta hedhin veten deri në ndëshkimin e përjetshëm në zjarrin e Xhehenemit nëse bien në pozitat e kufrit e më pas edhe në thellësirat e fundit të Zjarrit nëse sillen si hipokritë; duke u treguar si besimtarë dhe ndërkohë duke fshehur mosbesimin e tyre.

Çdo kush që kalon nëpër këtë udhëtim sprove, në rrethanat dhe kushtet që imponon kjo jetë provimi; një njeri i tillë është pra i ngarkuar që të besojë tek Zoti me besim të sinqertë që pajton me të vërtetën dhe realitetin, realitet të cilin e gjykon argumenti llogjik. Kjo është edhe në fakt ajo çka mbartnin Profetët me vete nga Allahu dhe po me këtë zbritën Librat e Tij hyjnor.
Ky besim na tregon neve se Allahu i madhëruar dhe i lartësuar karakterizohet nga të gjitha cilësitë e përkryera dhe është larg çdo cilësie të mangët. Po kështu ky besim na mëson ne se Allahu është i vetëm në zotrimin e Tij, hyjninë e Tij dhe se vetëm Ai duhet të adhurohet e se Ai nuk ka as prind e as fëmij e as bashkshorte. Po ashtu duhet të besojmë në Ditën e Kiametit; dita e shpërblimit dhe e dhënies llogari para Sovranit të universit. Të besojmë në librat hyjnor që Ai zbriti për njerzit me të cilat Ai na e bëri të qartë fenë që zgjodhi për ne. Të besojmë tek të dërguarit e Tij që Ai i çoi për të komunikuar me anë të tyre mesazhin e Tij për njerzit e pra të besojmë tek të gjithë këta njerëz që Allahu i veçoi ndërmjet të tjerve me shpalljen e Tij. Të besojmë në engjujt e Tij, të besojmë në përcaktimin e Zotit, i ëmbël apo i hidhur qoftë ai. E më pas ta adhurojmë Atë gjatë gjithë jetës tonë duke mos i shoqëruar Atij në këtë adhurim askë dhe asgjë. Ky adhurim duhet të jetë në pajtim me rrugën e Tij të drejtë e sqaruar në mesazhin e Tij të fundit për njerzimin. Mesazh i komunikuar nga Profeti i Tij i fundit, nga vula e gjithë lajmëtarve dhe të dërguarve; Muhamedi- bekimet e Allahut qofshin mbi të .

Shkalla e sprovës do të jetë e graduar për çdo njërin prej nesh në bazë të forcës së besimit dhe bindjes që ne kemi tek Zoti dhe tek ajo që me të vërtetë ka ardhur prej Tij. E po kështu në bazë të punëve të mira që e kënaqin Allahun, qofshin këto të dukshme apo të padukshme për njerzit. Po kështu edhe shkallët e Xhenetit në jetën e pasosur do të përcaktohen në bazë të dallimit që kanë njerzit në besim dhe veprat e mira që ata bëjnë. Allahu u ka caktuar njerzve dhe iu ka bërë obligim atyre një nivel minimal besimi dhe pune për të cilin ata janë të ngarkuar dhe përgjegjës para Tij. Ashtu siç edhe ka urdhëruar për nivele më të larta të besimit dhe punës si të pëlqyeshme por jo të detyrueshme. Ai gjithashtu ka ndaluar kufrin (mosbesimin) dhe shirkun (idhujtarinë) tërësisht në mënyrë të prerë, nga të gjitha format dhe shfaqjet e tyre. Ai i cili i bën kufër Allahut qoftë edhe duke i bërë shirk Atij në zotrimin (rububije) dhe adhurimin (uluhije) e Tij dhe vdes në një gjendje të tillë; Allahu nuk ka për ta falur atë :

Ndoshta ndjonjë mund të pyes se pse shirku është mëkati më i madh? Përgjigjia për këtë është mjaft e thjesht dhe përmban dy aspekte: E para, çfarë ane prek ky mëkat dhe së dyti ndaj kujt drejtohet ky mëkat. Llogjika e shëndosh e çdo njeriu të çon në përfundimin se mëkat më të madh se padrejtësia nuk ka madje askush nuk irritohet më tepër sesa shkelja e një të drejte që ai e meriton e aq më tepër kur kjo e drejtë është një meritë unikale e tij dhe e askujt tjetër. Pikërisht shirku prek këtë të drejtë unikale të Allahut e që është njëshmëria e Tij në zotrim, plotfuqishmëri, krijim, sovranitet të plotë dhe njëshmëria e Tij në cilësitë apsolute dhë të pakrahasueshmë të Tij si dhe merita unike e Tij që vetëm Ai të adhurohet me të gjitha format e adhurimit. Duke qenë i tillë shirku cënon të drejtën më të madhe të Allahut që ka ndaj krijesave të Tij dhe për rrjedhim ai është mëkati më i madh për Allahun. Po kështu aspekti i dytë ka të bëjë me vetë qënien e Zotit pasi ai mëkaton ndaj ekzistencës dhe qënies më të madhe, Atë që ska datë fillimi e as mbarimi e që superioriteti dhe madhështia e Tij mbigjithshka është apsolute dhe e pranuar në mënyrë unanime e pra edhe mëkati ndaj Tij është mëkati më i madh. Duke pasur parasysh këto dy aspekte mund ta kuptojmë mjaft mirë pse Allahu e urren më tepër se gjithshka shirkun dhe pse Ai e konsideron atë si padrejtësin më të madhe, “ O bir im! Mos i bëj shirk Allahut, vërtetë shirku është padrejtësia më e madhe” (sure Lukman). Profeti i Islamit po të njëjtën përgjigje dha kur një nga shokët e tij e pyeti se cili ishte mëkati më i madh e ai iu përgjigj duke i thënë : “T’i bësh Allahut ortak ndërkohë që është Ai i cili të krijoi ty” (trs.Buhari).


-“ Allahu nuk fal që Atij ti bësh ortak (shirk) dhe veç kësaj fal kë të dojë” (Suretu Nisa :48)

Dhe kushdo që nuk bën shirk por kryen gjynahe të tjera në drejtim të urdhëresave dhe ndalesave të prera të Allahut; ai njeri do të meritoj prej ndëshkimit të Allahut aq sa i takon, çdo e keqe shpërblehet vetëm me masën e saj .[Nocion i shkëputur nga thëniet e Profetit alejhi slatu ue selam]

Ndëshkimi i shirkut dhe i të gjitha llojeve të kufrit që janë më të rënda se shirku do të jenë me zjarr të përjetshëm. Kjo është drejtësi sepse sikur Zoti pabesimtarit t’i kishte dhënë jetë të përjetshme në këtë botë ai i tillë do të kishte mbetur; pabesimtarë përjetë, pra edhe do të meritonte ndëshkim të përjetshëm. (Këtu mund të përmendim edhe një arsye tjetër. Siç mund ta shohim edhe njerzit në këtë botë, besimtarë apo jo qofshin, për krime të mëdha që ndoshta mund të kryen vetëm në disa çaste ndëshkohen me dënime të rënda disa prej të cilave mund të shkojnë deri në dënim të përjetshëm, pra shumë më gjatë sesa vetë koha e kryerjes së krimit. E pra shirku dhe kufri janë vërtetë mëkati më i madh para Allahut e aq më tepër kur një njeri vdes në një gjendje të tillë ai meriton të ndëshkohet për këtë gjynah me një dënim të tillë kaq të madh, por edhe për arsyen e mos heqjes dorë nga ky gjynah gjatë tërë jetës së tij.)

Ndërsa ndëshkimi i gjynaheve që nuk përbëjnë shirk përcaktohet sipas madhësisë dhe sasisë së tyre e ndërsa Allahu me mëshirën e Tij do të fal prej këtyre gjynaheve atë që do dhe kujt të doj; konform urtësisë së Tij dhe njohjes apsolute që Ai ka për njerzit.
Njeriu në jetën e kësaj bote është një krijesë me përgjegjësi të plota i vënë para provimit. Dhe nuk është aspak një krijesë e lënë në liri të plotë; që zgjedh çfarë të dojë dhe vepron si të dojë pa asnjë farë përgjegjsie se çfarë ai beson me dëshirën e tij të lirë dhe se çfarë ai punon haptazi apo fshehtazi me vullnetin e tij të pa inponuar. Njeriun e ndjek përherë përgjegjsia, llogaria dhe shpërblimi me të mirë ose me ndëshkim.

Liria e plotë e njeriut qëndron vetëm për ato gjëra të cilat Allahu i ka bërë të lejuara. Gjithashtu ai ka edhe një liri tjetër e ajo është lënia e asaj çka është më e mirë dhe më e vlefshme për të, por pa pasur ndëshkim për këtë. Veçse ai me këtë gjë privon veten e tij nga një shpërblim më i madh dhe gradë më e lartë dhe pas kësaj ai nuk ka të drejtë të thotë: Përse të mos marr edhe unë të njëjtin shpërblim dhe mirësi që marrin ata të cilët vlerësohen më tepër se unë Ditën e Kiametit?

Dhe përgjigjia ndaj këtij njeriu do të ishte: Ata njerëz zgjodhën për veten e tyre në jetën e kësaj botë atë çka ishte më i mira dhe më e dashur për Allahun e ndërsa ti nuk e ke bërë një gjë të tillë, por u dhe më tepër rëndësi kënaqësive të kësaj bote para gradëve të larta të botës tjetër dhe kështu që u privove nga ky shpërblim prej Allahut të madhërishëm.

Nga ky shpjegim kuptojmë se liria e njeriut qëndron në zgjedhjen ndërmjet obligimit që Allahu u ka caktuar njerzve për të besuar dhe punuar masën e duhur të veprave të mira dhe ndërmjet ndalimit që Ai u ka bërë nga kufri, shirku dhe sasia e punëve të këqia. Dhe pikërisht këtu qëndron liria e njerut; liria e atij që gjendet në rrethanat e një provimi, derisa ai të plotësoj provimin e tij dhe kur ai të dalë prej këtyre rrethanave do të marr vlerësimin e asaj që paraqiti gjatë provimit të tij në bazë të llogarisë dhe shpërblimit që meriton.

Siç edhe shihet kjo nuk është një liri apsolute porse një përgjegjsi dhe detyrë e ngarkuar në bazë të vetzgjedhies së njeriut i pa dhunuar dhe i pa shtyrë drejt saj me forcë. Nuk ka imponim të vullnetit, shtypje dhe as detyrim. Nëse do të ishte kështu edhe provimi nuk do të kishte ekzistuar. Edhe ne, po të njëjtën mënyrë veprojmë kur organizojmë provimet dhe testimet tona. Mbas kësaj mund të themi se nëse një njeri do të hyjë në një provim të caktuar të një lënde shkencore, në ndojë provim sportiv apo në ndonjë konkurs të çfarëdoshëm atij në asnjë mënyrë nuk do t’i lejohet që ai me lirinë e tij të thyej rregullat e këtij provimi. Për shembull: nëse ai do të merret në provim në një laborator kimik për të analizuar një lëndë të caktuar liria e tij është e kufizuar në përdorimin e mjeteve të këtij laboratori konform kushteve të saj dhe në pajtim me rregullat e përcaktuara për përdorimin e mjeteve analizuese.

Nëse ky njeri do të hyjë në laboratorin kimik dhe do të filloj të thyej provzat e qelqit e të shkatërrojë mjetet e punës në të, patjetër që ky njeri menjëherë do të dënohet rëndë dhe në mënyrë deçizive, ose do të nxirret përfundimisht jashtë laboratorit dhe jashtë provimit, kjo gjë pikërisht i ngjan vrasjes së kriminelit i cili me krimin e tij meriton në bazë të urtësisë së Zotit Krijues nxjerrjen e tij jashtë laboratorit të kësaj jete. E zbatuar kjo nëpërmjet shtetit dhe njerzve të tij të veshur me pushtet të caktuar për zbatimin e këtij ekzekutimi. Po kështu nëse një njeri është duke u provuar në ringun e boksit s’ka dyshim që edhe këtu kufijtë e lirisë së tij do të jenë të kufizuara në barazinë që ai duhet të ketë me kundërshtarin e tij dhe në vetë veprimet që kanë të bëjnë me natyrën e këtij provimi.

Nëse ai do t’i thyej rregullat e lojës dhe do të mbart me vete mjete të ndaluara apo do t’i kundërvihet gjygjtarit të ndeshjes sikur të ishte ai kundërshtari i tij apo do të filloj të godasë spektatorët, sigurisht që lirisë së tij do t’i jepet fund dhe ai do të përzihet jashtë ringut. Pikërisht kjo përzënie është e ngjashme më përzënien e njeriut nga jeta e kësaj bote me anë të dënimit të tij me vdekje nëse ai do të kalojë kufijtë e lirisë së provimit. Po kështu mund të vazhdojmë të japim plotë shembuj të tjerë që janë nga më elementarët në zbatimin e rregullave të drejtësisë në mentalitetin e të gjithë njerzve.

*Allahu i krijoi njerzit të ndryshëm në cilësi e në veçori dhe vuri mbi ta barrën e përgjegjsisë sapo ata të arrijnë moshën madhore. Përgjegjsi kjo e kufizuar në bazë të veçorive dhe cilësive që Zoti u dhuroi njerzve, pa dalë jashtë sferës së përgjithshme të përgjegjsisë. Ai nuk i krijoi njerzit të barabartë në inteligjencë, në forcë, në veçoritë dhe cilësitë shpirtërore dhe trupore e rrjedhimisht as edhe të barabartë në përgjegjsitë shoqërore.

Ligji i Allahut mbi të cilin është krijuar çdo gjë është diferencimi dhe jo barazia. Mbas këtij shpjegimi çdo njeri e ka të qartë se diferenca që ekziston ndërmjet gjërave në veçori dhe cilësi i përshtatet parimi i drejtësisë e aspak ai i barazisë.

Zbatimi i parimit të barazisë me ekzistencën reale të dallimeve në veçori, cilësi dhe përgjegjsi shoqërore çon në padrejtësi dhe në një kolaps gjithpërfshirës.
Të bësh dallim ndërmjet dy gjërave të njëjta është padrejtësi po kështu edhe të barazosh ndërmjet dy gjërave të ndryshme është përsëri padrejtësi, prandaj është jo llogjike dhe tejet e panatyrshme që përgjegjsitë dhe të drejtat në shoqëri të ngrihen mbi parimin e barazisë dhe jo të drejtësisë. Çdo kush mund ta kuptoj se drejtësi nuk do të thotë gjithmonë barazi mirpo barazia në çdo gjë do të thotë padrejtësi dhe kushdo që ka llogjikë e ka të qartë se një jetë e bazuar mbi padrejtësi nuk mund të mos ketë çrregullime në dallim me atë jetë që si bazë të saj ka drejtësinë në çdo gjë edhe nëse kjo drejtësi shpesh herë mund të shkatojë pabarazi. Por ama një pabarazi e pranueshme nga të gjithë dhe mëse konform natyrës së çdo gjëje.

Unë me të drejtë do të pyesja formuluesit e këtyre pyetjeve pjestarë të fondacionit evangjelist “Baballarët e bardhë”, hierarkia fetare në kishën e krishterë është ndërtuar në bazë të parimit të barazisë apo nën frymën e parimit të diferencimit që nga grada e dhjakut e deri tek papa?

Siç duket formuluesit e këtyre pyetjeve nga fondacioni i sipërpërmendur paskan rënë preh e demagogjisë çifute të cilët përdorin slloganet e lirisë dhe të barazisë për të futur nën to çdo gjë me të cilën ata mendojnë se mund të çojnë në humbje njerzit.

Qëllimi i tyre nëpërmjet këtyre dy parrullave është që të shkatërrojnë shoqërinë njerzore dhe sistemet e saja administrative. Dhe të parët që e pësuan nga kjo intrigë çifute ishin themelet e disa prej parimeve të shoqërisë kristiane.
Është për tu habitur që vetë njerzit e kishës t’i përkrahin këto dy sllogane duke çuar ujë në mullinjtë e intrigave çifute të cilët synojnë në shkatërrimin e kombeve dhe bashkësive të tyre si dhe në përhapjen e instikteve shtazarake shkatërruese në mes njerzve.

Pra çudi pse sillen me myslimanët dhe mësimet e Allahut në Islam nga një këndvështrim i errët dhe i padrejtë i servirur nga armiqtë e tyre; çifutët! Pse nuk i shikojnë gjërat me syrin e së vërtetës dhe të drejtësisë, me syrin e fesë së vërtetë të Allahut, fe të cilën Ai e zbriti tek Ibrahimi, Musai, Isai i biri Merjemes dhe gjithë profetëve të bijve të Israilit?! Fe të cilën e pasoi më së miri Profeti i fundit i njerzimit Muhamedi i biri i Abdullahit, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi ata të gjithë.
Në sqarimet e më pasëshme do të flasim më me hollësi rreth lirisë dhe barazisë si dhe propagandimi që u bëhet këtyre slloganeve nga ana çifute cionistë duke praqitur edhe disa tekste nga vetë protokollet e tyre.

Përsa na përket ne myslimanëve; jemi tepër të gatshëm që të krishterët, të gjithë ndjeksit e feve të tjera dhe të gjithë bijtë e Ademit të ndjekin me ne rrugën që të çon për në Xhennet, në kënaqësinë e Allahut; Zotit të botëve e në lumturinë e amshueshme pas të cilës nuk ka më vuajtje. Ne nuk duam ta mbajmë Xhennetin vetëm për vete porse duam që të gjithë njerzit të bashkohen me ne për të hyrë në të. Allahu ka pregatitur në të për çdo njeri një rast fatlumë tepër të madh nëse ai beson dhe bën punë të mira do ta arrijë këtë fat me mirësinë e Allahut. Dhe nëse ai nuk i përgjigjet besimit, pjesën e tij do ta trashëgojnë ata që do ta meritojnë Xhennetin përveç asaj që u takon atyre në të.

Unë u bëj thirrje të gjithë të krishterve: udhëheqsve dhe njerzve të thjeshtë të tyre si dhe të gjithë anëtarve të organizatave misionare kristiane dhe hierarkisë kishtere që të shohin Islamin me një sy sa më të drejtë dhe me llogjikë sa më të kthjellët. Ta vështrojnë atë me syrin e së vërtetës të zhveshur nga çdo paragjykim në argumentet dhe faktet e tij. Duke e filluar që nga parimi i tij i parë e më pas tek të gjitha degëzimet e tij mbi të cilat ngrihen normat dhe ligjet hyjnore islame. Dhe të mos harrojnë se Allahu i madhëruar e bëri mjaft të qartë në Kuran se ata janë njerzit më të afërt për besimtarët myslimanë që besuan tek Allahu dhe i dërguari i Tij Muhamed, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të dhe mbi të gjithë lajmëtarët dhe të dërguarit e Zotit.

“ Vërtetë që do të shihni se armiqtë më të mëdhenj të besimtarëve (myslimanëve) janë çifutët dhe idhujtarët dhe do të gjeni më të afërtit dhe që i duan besimtarët (myslimanët) ata që thonë: “Ne jemi të krishterë,” pasi nga mesi i tyre ka edhe priftërinj e murgjër të cilët nuk janë kryelartë dhe mospërfillës. Dhe kur ata dëgjojnë atë që i është zbritur të Dërguarit (Muhamedit), i sheh sytë e tyre të mbushur me lot nga e vërteta që dëgjojnë. Ata thonë: “ Zoti ynë! Ne besuam. Na shëno edhe ne me ata që dëshmojnë (myslimanët).” (Sure Maide : 82-83)

U bëj thirrje gjithashtu që t’i kushtojnë vëmendje të veçantë shpjegimit të këtyre dy slloganeve; lirisë dhe barazisë, ndoshta Allahu ia hap zemrën atij që është i gatshëm të besojë të vërtetën. Të flak tutje vizionet fallco të sajuara nga çifutët rreth lirisë dhe barazisë dhe të kuptojë realitetin e vërtetë të njeriut në udhëtimin e provës në jetën e kësaj bote. E të jetë i kujdesshëm ndaj çdo gjëje e cila do t’i vlejë atij për të qenë i shpëtuar dhe i lumtur Ditën e Gjykimit. Atë ditë ku njerzit do të ndahen në të shpëtuar dhe të humbur; në ata të cilët do të hyjnë në Xhenet përjetësisht dhe në ata që do të hidhen në zjarr përjetësisht, por edhe në ata që përkohësisht do të vuajnë për aq sa e meritojnë në bazë të gjynaheve të tyre. E më pas Allahu me mirësinë e Tij do t’i nxjerrë ata nga vendvuajtja për shkak të besimit të tyre të drejtë me të cilën ata vdiqën dhe do t’i fusë në Xhennet përjetësisht.

Nuk mendoj se ka ndonjë që ka qoftë edhe një grimcë llogjikë të shëndosh të rrezikoj vetveten Ditën e Kiametit për shkak të fanatizmit të verbër, për një interes të përkoshëm të kësaj bote të fundme apo për të kënaqur epshet dhe instiktet e tij.

VAZHDON

[Fjala e drejte]

LIRIA SIPAS KONCEPTIT TONE ISLAM

Në kushtet e një robërie diktatoriale e cila sundonte në Europë para revolucionit francez dhe diferencimeve të mëdha që ekzistonin në shoqëri ndërmjet shtresave të larta dhe atyre të ulta të cilat nuk ishin në gjendje të mbronin të drejtat e tyre në pjesën më të madhe të shoqërive perëndimore, propaganduesit e lirisë filluan thirrjet e tyre drejt një parimi që ata e quanin njerzor. Kësaj thirrje iu përgjigjën shumë grupe njerzish të cilët filluan të bëheshin nxitës të fuqishëm të kësaj ideje.

Ndërkohë organizata me interesa të veçanta të cilat synonin shkatërrimin e sistemit administrativ, fetar e shoqëror dhe kërkonin të vinin kontroll të plotë mbi to; përfituan nga rasti për ta zgjeruar kuptimin e lirisë në mënyrë graduale pa u ndier nga masat e gjera ky kurth, dhe për ta shtrirë atë mbi gjithshka dhe jashtë çdo kufijve llogjik. Jashtë parimeve morale dhe jashtë intersave individuale dhe kolektive, larg natyrës së krijesave dhe ligjeve të pa cënueshme të ekzistencës. Fakti është se preh e kësaj intrige u bën edhe njerzit e mendimit dhe të shkencës duke mos e kuptuar prapaskenën e saj.

Masonizmi
( Më 1 Maj 1776 një ish jezuit Adam Vajshop themeloi një organizatë konspirative me emrin ‘iluminatët’ kjo organizatë kishte një displinë të brendëshme shumë të ashpër . Më 1778 ata penetrojnë në rradhët e një organizate tjetër të fshehtë e quajtur lëvizja Masoniste të cilën e fusin nën kontrollin e tyre, dhe me emrin e të cilëve ata punojnë edhe sot e kësaj dite. Principet okulte dhe satanike përbëjnë thelbin e mësimeve të tyre të cilat i maskojnë nën trekëndëshinLiri-Barazi-Vëllazëri dhe me anë të të cilave ata duan të pushtojnë botën. Disa prej qëllimeve të tyre kryesore janë:1-Zhdukja e patriotizmit, 2-Zhdukja e familjes, 3-Zhdukja e feve, 4- Krijimi i një qeverie botërore…etj. Një nga simbolet e tyre kryesore është edhe pamja e një ‘syri' gjë të cilën mund gjejmë edhe tek kartmonedhat një dollarshe amerikane i vendosur në majën e një piramide ku poshtë saj është shkruar në latinisht ‘Një rend i ri botëror’. (për më tepër shih librin Komploti Botëror të Nikola M. Nikolov)

Masonizmi dhe makinacionet çifute u bën udhëheqsit e kësaj lëvizje të cilët e shëndruan lirinë në një simbol dhe e kthyen atë në një nga parimet e tyre kryesore. Më pas në këto kushte u zhvillua revolucioni francez pas planeve të të cilit qëndronte intriga çifute. Ishin ata që lëviznin masat e gjëra për tu çuar në kryengritje dhe ngritën organizata për të nxitur shpërthimin e këtij revolucioni të cilin ata më vonë do ta përdornin si një investim të frytshëm për interesat e tyre pas suksesit të tij . Dhe si rezultat i këtij makinacioni parimi i lirisë u kthye në një nga tre slloganet; ‘Liri-Barazi-Vëllazëri’ të revolucionit francez.

Masat e gjëra u hodhën në sulm të hutuara nga parrulla e lirisë, pas të cilës ata nuk shikonin vetëm kufijtë e saj llogjik me anë të së cilës ata donin t’i jepnin fund padrejtësisë shoqërore dhe skllavërisë shtypëse nga e cila vuanin prej kohësh.
Njerzit e djallëzuar nën komandën e intrigantve çifute u bën aktiv në propogandimin e idesë së lirisë, liri kjo e pakufijshme e cila përfshiu deri edhe moralin e njeriut dhe të shoqërisë dhe kështu realizoheshin më lehtë planet e tyre për shkatërrimin e shoqërisë njerzore. Kjo liri shkatërron çdo vlerë morale fetare, çdo vetkontroll fetar dhe moral tek individi. Thyen sistemet shoqërore, administrative, politike, ekonomike…etj.

Me të vetmin qëllim për të dobësuar racën njerzore dhe për tu mundësuar çifutëve vënjen nën kontroll të të gjithë botës pasi ta kenë coptuar dhe kthyer atë në një arenë luftrash e përleshjesh të brendëshme.

Si rezultat i kësaj propagande për një liri të pa kufijshme u çlirua nga zinxhirët egërsia njerzore që shkatërron dhe prish gjithshka, duke thyer çdo parim moral e fetar, çdo sistem shoqëror, çdo parim të së vërtetës dhe të drejtësisë dhe e gjithë kjo amoralitet justifikohej nën parrullën e lirisë. Nën emrin e lirisë revolucionet shkatërrimtare gjetën forcën e tyre për të ndezur probleme dhe telashe të panumërta për ta kthyer vendin në një skëterr të vërtetë ku digjet çdo e drejtë njerzore, merren pasuritë, jeta dhe nderi i çdo opozitari dhe çdo njeriu të drejtë që do dhe mbron të vërtetën të drejtën e virtytin dhe kërkon zbatimin e tyre në shoqëri.

Nën hijen e propagandës për liri përfituan kriminelët të cilët e shfrytëzuan këtë parim për t’i hapur vetes hapsira të reja krimi, përdhunimi, vrasjesh dhe larje hesapesh.
Po nën hijen e këtij sllogani përfituan njerzit imoral të cilët kuptuan prej lirisë të drejtën e tyre për të kryer sipas dëshirës çdo lloj akti imoral pa pasur askush të drejtë t’i dënoj apo kërkoj atyre llogari apo edhe t’i ndaloj ata nga kjo shthurje pa kufi.

Edhe matrapazët e mashtruesit nuk ngelën mbrapa të tjerëve, ata kuptuan se liri për ta do të thotë zhvatja e parave dhe pasurive të njerzve me çfarë do lloj mënyre. Fajdet, bixhozi, monopolizimi i tregtisë dhe hilet bankare nuk janë gjë tjetër vetëm një pjesë e metodave mashtruese apo inponuese për t’i rrjepur njerzit për së gjalli. Dhe e gjithë kjo në emër të lirisë!

Po nga ky parim punëtorët, zejtarët dhe të gjithë rrogtarët kuptuan se ata kishin të drejtë që me anë të sindikatave dhe organizatave të tyre të futnin nën kontroll pasuritë, pronat dhe fabrikat e pronarve të ligjshëm dhe të kërkonin konpesime dhe shpërblime të pa merituara.

Ky parim bëri që edhe gratë të kuptonin prej lirisë të drejtën e tyre për të dalë jashtë virtytit dhe normave morale. Për të ngritur krye kundra çdo obligimi shoqëror dhe familjar, kundra çdo lloj kontrolli moral dhe etik.
Edhe adoleshentët, djem dhe vajza kuptuan prej lirisë të qënit jashtë çdo kontrolli familjar dhe edukativ e jashtë çdo tutele të shoqërisë .

A nuk duket kjo më së miri në ligjet perëndimore ku fëmijës i jepet e drejta t’i hedh prindit e tij në gjygj për çdo gjë që u duket se cënon të drejtat e tyre, kjo u ka dhënë mundësi edhe foshnjeve të mund të realizojnë triket e tyre fëminore të jashtllogjikshme. Dhe me të drejtë një gazetar amerikan, në një artikull shkruar kundra planeve cionisto-masoniste për sundimin e botës, për këtë problem shprehej: “Kombet e Bashkuara së fundi nxorrën Deklaratën e të Drejtave të Fëmijve. Tani është e drejta e fëmijve që të marrin vaksina,(droge) të cilat bëjnë më tepër keq se sa mirë, dhe prindërit nuk kanë aspak të drejtë të ndërhyjnë. Ata prindër që ndërhyjnë në të drejtat e fëmijve apo abuzojnë mbi fëmin ose edhe akuzohen për abuzim atyre mund tu merret fëmija nga shteti. Nëse ju do tu shohin duke u rënë me pëllëmbë fëmijës tuaj dy tre herë atëherë polici kundra abuzimit të fëmijve do tu hidhet në fyt. Kjo nuk tregon asgjë më tepër sesa një forcë gjigande e cila është transferuar nga duart TONA në duart e TYRE. E vetmja mënyrë si mund ta realizojnë këtë është duke na mashtruar ne që të mendojmë se jemi aq të pa aftë sa nuk jemi në gjendje të administrojmë as jetën e punën tonë dhe se shteti është zgjidhja më e mirë për edukimin e fëmijve tanë. (marrë nga The Secret History of America: The Greatest Conspiracy On Earth, www.freemasonwatch.com )


Çdo normë morale qytetare, ligjore, fetare apo familjare u shëndrua në një armik të lirisë në mendjet e të gjithë atyre të mbartnin këtë sllogan përtej kufijve të pranueshëm llogjik. Ata e kthyen lirinë në një parim gjithpërfshirës shkatërrues të qënies njerzore dhe fisnikërisë së tij. Duke e nxjerr njeriun jashtë pozitës në të cilën e vuri Allahu për ta sprovuar, në gradën më të ulët të kafshëve madje shpesh herë edhe më poshtë se to.

Ky është edhe qëllimi i planeve dhe intrigave të atyre që duan të shkatërrojnë botën e që për realizimin e të cilit shfrytëzuan idenë e lirisë së plotë të njeriut kundra çdo gjëje që është e vërtetë, e mirë, e ndershme, fisnike dhe e bukur.

Liria është si zjarri, ajo nuk mund të përdoret vetëm në bazë të rregullave dhe brenda kufijve të caktuar. Brenda një kujdesi të madh dhe kontrolli të plotë, përndryshe do të djegi të thatin dhe të njomin e do të përpijë çfarë t’i dalë përpara.

Liria e pranueshme dhe e llogjikshme në realitetin e njerzve ka një fushëveprimi të kufizuar. Kjo fushëveprimi e kufizuar e lirisë nuk lejohet që të tejkaloj kufijtë e të llogjikshmes, kufijtë e interesit njerzor dhe as kufijtë e interesit të shoqërisë njerzore. Në rast se liria do t’i kaloj kufijtë e saj, ajo do të shëndrohet në një egërsirë grabitqare apo në një zjarr me flakë të mëdha përvëluese. Do të kthehet në një ogur të keq që ndjell shkatërrimin, rrëmujën, konfuzionin dhe kaosin njerzor para të cilave do të shembej çdo kulturë dhe civilizim. Një gjë e tillë nuk mund të bëj gjë tjetër veçse do t’i hapte rrugën ndëshkimit të Allahut, ashtu siç Ai bëri me popujt e tjerë para nesh që ndoqën po të njëjtën rrugë.

Liria e pranueshme të cilën e aprovon Islami qëndron në këto sfera, konform rregullave mbi të cilat ajo bazohet:

Sfera e parë:Lira e besimit.

Njeriu në këtë jetë është përgjegjës dhe i lirë të besoj me zemrën e tij diçka të vërtetë ose të kotë, sipas dëshirës së tij. Porse ai do të jetë përgjegjës para Allahut për zgjedhjen që ai bëri falë lirisë që iu dha. Liri kjo në hapsirën e së cilës zhvillohet sprovimi i njeriut në jetën e kësaj bote.

Në këtë rast kjo liri nuk është gjë tjetër veçse liria e një njeriu përgjegjës të marë në provim dhe nuk është aspak një liri apsolute e zbrazur nga çdo përgjegjsi dhe llogari.
Idenë e kësaj lirie të shoqëruar me përgjegjsi dhe llogari do ta gjejmë në një numër ajetesh Kuranore, si p.sh në suren Kehf /29 :

“ Dhe thuaj : E vërteta është nga Zoti juaj. Atëherë kushdo që dëshiron le të besoj dhe ai që nuk dëshiron, le të mos besoj. Sigurisht që Ne kemi përgatitur për mosbesimtarët një zjarr, muret e të clit do t’i mbështjellin ata”

Po ashtu edhe ajeti 256 i sures Bekare :
“ Nuk ka asnjë detyrim në fe. Vërtetë, Rruga e Drejtë është bërë e qartë nga rruga e gabuar…”
-
Sfera e dytë :Liria e të adhuruarit konform besimit.

Edhe në këtë rast, siç e përmendëm më përpara, liria është e shoqëruar me pergjegjsi dhe llogari dhe nuk është aspak një liri apsolute e zbrazur nga çdo lloj përgjegjsie.

Këtë ide mund ta shohim tek fjala e Allahut ne suren Zumer / 14-15 :
“ Thuaj : Vetëm Allahun e adhuroj, dhe Atij ia përkushtoj me sinqeritet fenë time. Ndërsa ju adhuroni ç’të doni në vend të Tij. Thuaj: Të humburit janë ata që do të humbin vetveten dhe familjet e tyre Ditën e Kiametit. A nuk është kjo tamam humbja e qartë?”

E po kështu edhe në fjalën tjetër të Allahut në suren Fusilet /40 :

“ Ata që sulmojnë argumentet Tona, nuk mund të na fshihen. A është më mire ai që flaket në zjarr, apo ai që në Ditën e Kiametit vjen i sigurt? Ju veproni si të dëshëroni, por vërtetë dijeni se Ai ju sheh se çfarë ju punoni.”

-
Sfera e tretë:Liria të zgjedhurit.

Njeriu është i lirë të zgjedh çfarë ai pëlqen dhe është i kënaqur prej saj, me kusht që këto të jenë brenda kufijve të atyre sendeve të cilat Allahu i ka lejuar për njerzit në ligjin e Tij.
Kjo liri nuk shoqërohet me ndonjë përgjegjsi apo llogari të veçantë përderisa ajo nuk bëhet shkak për lënien e ndonjë obligimi apo kryerjen e diçkaje të ndaluar ose cënim i një të drejte njerzore, qoftë kjo në dëm të individit apo të shoqërisë.
Shkaku pse liria në këtë fushëveprimi nuk ka ndonjë ngarkesë përgjegjësie për njeriun është fakti se Allahu, Zoti dhe Krjuesi i gjithshkaje e ka lënë këtë hapsirë të hapur për krijesat e Tij që të veprojnë si të duan, natyrisht brenda rrethit të të gjitha atyre gjërave të cilat Ai i ka lejuar dhe ka dhënë leje dhe liri për kryerjen ose mos kryerjen e tyre.

Këtu mund të përmendim se Allahu e ka lejuar njeriun që ai të ketë sielljen dhe personalitetin e tij përderisa ajo nuk dëmton shoqërinë apo individin, e pra askush nuk ka të drejtë në këtë pikë ta privojë ose ndalojë atë nga kjo liri personale. Prandaj është më së miri për shoqërinë që këtë fushë ta lërë të hapur për njerzit dhe të mos i imponohet atij në pavarsinë e tij në këtë pikë.

Sfera e katërt:Liria e shprehjes dhe e mendimit.

Njeriu është i lirë të shprehë mendimet dhe opinionet e tij përderisa ai qartazi nuk mbron me to të pavërtetën, nuk është propogandues i ndonjë sherri apo nuk kërkon me to të ndjelli trazira dhe t’i japë shtysë padrejtësive.

Sfera e pestë :

Në çdo gjë që njeriu ka të drejtën e tij të ligjëruar të qartë dhe të pa nevojshme për proçes gjyqësor për ta fituar atë (p.sh. tregtia), ai posedon liri për ta aritur atë me çfarë do lloj mjeti të lejuar. Pa shkatuar nëpërmjet saj ndonjë dëm, armiqsi apo shqetsim çfarëdo dhe nuk rezulton nga praktikimi i kësaj të drejte asnjë thyrje të asaj që ka urdhëruar Allahu apo ka ndaluar Ai.
Në rast se ndonjë vetdëmtohet në shfrytëzimin e kesaj lirie, shoqëria me pushtetin e saj adminstrativ ka të drejtë t’ia privoj atij këtë liri.

Disa shembuj :

1-] Është e drejta e njeriut që të punoj për të fituar rizkun që i ka caktuar Allahu, e ta përdor për atë që e urdhëron dhe e lejon Allahu. Kështu pra njeriu zotëron lirinë e punës për të përfituar materialisht nga të gjitha ato burime të cilat nuk shkatojnë dëme dhe nuk cënojnë individin apo shoqërinë dhe janë konform ligjeve të Zotit. Shoqëria në këtë rast duhet t’i japë atij të gjitha mundësitë për të ushtruar veprimtarinë dhe punën e tij për të fituar rizkun e tij dhe mos ta privoj atë nga kjo liri e ligjshme e tij. Kjo mund të jetë p.sh. puna e një rrogtari shtetëror apo në ndonjë instuticion çfarëdo. Dhe puna i takon atij që më tepër ja jep hakun asaj përderisa të gjitha kushtet e përgjithshme plotësohen tek ai.

2-] Prej të drejtave të njeriut të mundshëm është edhe martesa. Ai është i lirë të kërkoj e të zgjedh atë bashkshorte për të cilën mund të marr aprovimin e saj dhe të prindërve të saj, natyrisht ato gra të cilat i lejon ligji i Zotit të martohesh me to. Shoqërisë edhe në këtë rast i bie si detyrë t’i jap mundësinë atij që të zgjedh atë bashkshorte që i përshtatet atij dhe mos ta privoj atë nga kjo liri dhe e drejtë e tij e ligjshme.
3-] Një nga liritë e njeriut është edhe drejta e tij për tu arsimuar dhe për të njohur gjithshka që ai dëshiron dhe është e vlefshme dhe e dobishme për të, gjithmonë kjo e parë në kufijtë e së lejuarës nga ana e Zotit. Si edhe në rastet e më parshme shoqërisë i del si detyrë t’i japë hapsirë çdo njeriu për të arritur atë dije dhe shkollim që ai mundet.

4-] Prej të drejtave të ligjshme të njeriut është edhe liria për të kërkuar atë të drejtë që i përket atij, si dhe e drejta për të refuzuar kundra çdo padrejtësie që mund të cënoj atë, si dhe e drejta për tu ankuar ndaj atij që i ka bërë padrejtësi. Gjithashtu është e drejta e tij të urdhëroj për të mira dhe ndaloj nga të këqiat e ndoshta në shumë raste mund të jetë detyrë për të një gjë e tillë, pra është e drejta e tij të këshilloj këdo qoftë njeri i thjeshtë apo udhëheqës, mbret apo punëtor.




Privimi i lirisë :

Pasi njohëm fushat në të cilat shtrihet liria e njeriut, ku ai është përgjegjës dhe ku jo, na bëhet e qartë çka vijon :

1-] Nuk ka liri për padrejtësinë apo cënimin e të drejtave të të tjerëve.

2-] Nuk ekziston liria për të kundërshtuar të vërtetën, të drejtën dhe të mirën, në çdo lloj sjellje praktike e cila lë pasoja të prekshme në dëm të shoqërisë dhe në prishjen e sistemit të saj.

3-] Nuk ekziston liria për atë të cilin besoi në mesazhin Islam dhe dha besën për t’iu bindur dhe zbatuar ligjet e tij, që të veproj në kundërshtim me normat e Islamit, duke lënë obligimet e tij apo thyer ndalesat e tij. Në një rast të tillë ky njeri do të merret në llogari dhe do të marrë shpërblimin e merituar sipas ligjeve islame, të ekzekutuara këto nga pushteti i shtetit Islam, natyrisht në se këto kundravajtje përfshihen në normat ndëshkimore Islame që në këtë botë.
Një nga kundravajtjet antiislame është edhe vetvrasja apo çfarëdo veprim me të cilin njeriu mund ta dëmtoj vetveten fizikisht, psiqikisht apo të shpërdoroj pasurinë e tij për gjëra të kota.

4-] Kushdo i cili shpall hyrjen e tij në Islam, veçse ka shpallur respektimin dhe kryerjen e normave të tij. Dhe pas kësaj ai nuk ka më liri që të dezertoj prej tij. Në të kundërt pasi i kërkohet të pendohet dhe përgjigjet në mënyrë negative do të ndëshkohet me dënim kapital. Ashtu siç nuk ka të drejtë të refuzoj ligjet dhe normat e sheriatit të ardhura nga Allahu.

5-] Nuk ka liri për një mysliman dhe jomysliman që jeton në vendet Islame apo kushdo që hynë në një vend mysliman nën sigurinë e shtetit Islam që të fyej apo të flas kundra besimeve dhe ligjeve Islame. Ashtu siç nuk ka të drejtë të ndjell dyshime dhe të deformojë apo shtrëmbërojë parimet dhe ligjet Islame, si dhe gjithshka që dëmton sistemin Islam, shtetin dhe shoqërinë myslimane, sepse kjo do të thotë thyerje e asaj pjese të marveshjes që i takon secilit prej tyre tyre për ta respektuar.
Në një shetet islam askujt nuk i jepet liri për të propoganduar ato punë dhe veprime të cilat i ka ndaluar Islami kryerjen e tyre, siç janë pijet alkoolike apo nxitja dhe përhapja e ideve kontradiktore me të vërtetat dhe mësimet Islame.

Po kështu askush nuk është i lirë që të formoj organizata publike apo të veçanta të cilat në përmbajtien e tyre kanë elementë të ndaluar nga Islami, si p.sh. banka me kamatë, klube bixhozi, shtëpi publike, vende për pirjen apo prodhimin dhe shitjen e pijeve alkoolike, veçse në këtë rast të krishterëve u lejohet ta prodhojnë dhe pinë atë brenda shtëpive dhe vendeve të veçanta të tyre pa u shfaqur para myslimanëve .

Këto pika që përmendi autori duken sikur bien ndesh me të ashtuquajturën “ Kartë të të drejtave të njeriut”. Por në rast se do ta kuptojmë se Islami nuk e konsideron veten thjesht një religjion por edhe sistem ligjor me të cilin duhet të ndërtohet një shtet mysliman bëhet mëse e qartë se ky shtet ka plotësisht të drejtë të ndalojë çdo aktivitet që thyen ligjet e tij si dhe të marrë masa për kundravajtësit ashtu siç bën në fakt edhe çdo shtet në botë.

Përfundimi:

Në mjaft pika të ndryshme ndodhin gabime dhe keqinterpretime të shumta për arsye të thyerjes së kufijve ndarës ndërmjet të vërtetës dhe të kotës, drejtësisë dhe padrejtësisë, hajrit dhe sherrit. Një nga shkaqet kryesore është edhe apsolutizimi i lirisë dhe të luajturit me nocionet e saj, mos përkufizimi i hapsirës ku shtrihet kjo liri për aq sa ajo është e vlefshme dhe e pranueshme; gjë e cila riprodhon të këqia të vazhdueshme dhe abuzime të panumërta.

* * *

[Fjala e drejte]

Barazia në konceptin tonë Islam

Barazia, edhe kjo është një prej slloganeve të thurura nga intriga çifute, si dhe një nga tre parimet masone, ‘Liri–Barazi–Vëllazëri’, mbi bazën e së cilës lindi dhe u zhvillua revolucioni francez i kamufluar dhe i shfrytëzuar nga konspiracioni çifut .

Studiues të shumtë kanë vënë në dukje këtë anë të lënë në hije të revolucionit borgjez francez. Mjafton të përmendim këtu libra si ‘Komploti botëror’, ‘Gurë në tabelën e shahut’, ‘Qeveria sekrete e botës’ si dhe mjaf libra të cilët flasin për Masonizmin dhe aktivitetet e tyre të fshehta, të cilat vënë në dukje me prova të bindshme këtë anë të errët të historisë.

Qëllimi i vetëm i këtij sllogani nuk është veçse mashtrimi i njerzve dhe futja e tyre në një rrugë pa krye për të shkaktuar konflikte ndërmjet individëve dhe shtresave të shoqërisë të cilët kërkojnë realizimin e barazisë, totalisht kontradiktore me parimin e drejtësisë.

Masa të gjera janë mashtruar mbas slloganit të barazisë, të gënjyer vetëm mbas njërës anë të pranueshme të kësaj parrulle me të cilën nuk do të mjaftohej propaganda masoniste por do ta zgjeronte përtej kufijve të pranueshëm. Dhe si gjithmonë për të vetmin qëllim për ta kthyer atë në një element çoroditës të shoqërisë njerzore. Telashe të shumta janë hapur nga kërkesat për realizimin e barazisë së pakuptimtë që nuk ka sjellë veçse difekte në sistemin e jetës dhe prishje të shoqërisë njerzore.

Pa e u ndjer dhe pa u kuptuar ky sllogan u kacavjerr nëpër mendjet e dijetarve, mendimtarve, intelektualve dhe shkrimtarve, duke u shëndruar dashur pa dashur në një nga parimet e vërteta njerzore, madje dhe Islame! Këta njerëz pa e medituar gjatë këtë punë dhe duke shkuar mbas reklamave të mediave djallzore u bënë preh i majmë I një propagande të tillë.

Nën hijen e këtij sllogani me shkëlqim të rremë injorantët filluan të kërkojnë të jenë të barabartë me dijetarët, njerzit e dobët të barabartë me të fuqishmit, dembelët dhe parazitët e shoqërisë të jenë të barabartë me punëtorët e zellshëm, të shthururit dhe të pamoralshmit të barabartë me njerzit e ndershëm dhe fisnik, gratë të jenë të barabarta me burrat në çdo gjë, njerzit dështak dhe të falimentuar të barabartë me të përparuarit dhe të suksesshmit...etj Dhe si rezultat i gjithë kësaj rrëmuje lindën revolucionet dhe kryengritjet e pakuptimta që tronditën jetën njerzore për të mbushur xhepat e interesave çifute.

Koncepti i Islamit për barazinë

I gjithë sistemi i kriaturës së Zotit ekziston në bazë të ligjit të diferencimit dhe jo të barazisë. Kështu që propaganda që synon realizimin e barazisë në mënyrë gjithpërfshirse nuk bën gjë tjetër veçse bie në konflikt të hapur me natyrën e krijesës. Kjo kërkesë gjithashtu është kondradiktore me parimin e drejtësisë, me përjashtim të disa rasteve ku drejtësia e do që të ekzistoj barazia.

Islami e aprovon dhe e ruan parimin e drejtësisë dhe të mirësisë, dhe nuk e aprovon barazinë si një rregull të vazhdueshëm dhe parim të përgjithshëm, vetëm në rastet kur atë e kërkon drejtësia apo e jep ai që i takon e drejta.
Drejtësia e vendos barazinë vetëm atëherë kur individët të jenë të barabartë në të gjitha cilësitë e tyre, apo vetëm për ato cilësi tek të cilat ekziston barazia dhe jo tek të tjerat që janë të ndryshme.


Diferencimi është ligji i Zotit në natyrë

Ne në gjithë ekzistencën gati nuk do mund të gjejmë dy gjëra të barbarta që të përputhen në të gjitha cilësitë edhe nëse i përkasin një lloji apo gjinie të vetme, por ajo që do të hasim është dallimi që ekziston në karakteristikat dhe veçoritë e tyre. Kështu që është e natyrshme që propaganda për të vënë shënjën e barazimit ndërmjet tyre është një propagandë për padrejtësi, një propagandë e pakuptimtë dhe e kotë që zhvlerëson ligjin e drejtësisë. Thirrja për të krijuar barazi në një realitet diversiv është një thirrje e gënjeshtërt ashtu siç barazija ndërmjet gjërave të ndryshme është një punë mizore konfliktuale me parimin e drejtësis.
Çdo gjë e cila bie në kundërshtim me ligjin e drejtësisë bie në kundërshtim me fjalët ligjformuese, krijuese dhe informuese të Allahut të madhëruar. Fjalë të cilat kurrë nuk mund të jenë të padrejta dhe të pavërteta.

“ Dhe Fjala e Zotit tënd është plotësuar me vërtetësi dhe drejtësi. Askush nuk mund t’i ndryshojë Fjalët e Tij dhe Ai është Gjithdëgjuesi, i Gjithëdituri.”[ Sure En-am / 115.]

Allahu me anë të fjalës së Tij, konform vullnetit të Tij apsolut, i solli në ekzistencë krijesat me diferenca ndërmjet tyre, gjë të cilën e tregojnë qartazi shembujt në natyrë.

A është i barabartë qelqi me diamantin?
A është i barabartë floriri me bronxin?
A është i barabartë i mençuri me budallain?
A është i barabartë i fuqishmi me të dobëtin?

Dhe kështu nëse do të vazhdojmë do të gjejmë se në çdo lloj, gjini, individ dhe kategori ekzistojnë dallime. Që nga bota e bimëve e deri tek njerzit. Pemët dhe frytet ndryshojnë ndërmjet tyre ashtu siç edhe kafshët kanë dallime thelbësore mes tyre. Po kështu edhe njerzit në mes vete janë të ndryshëm dhe dallojnë nga njëri-tjetri. Burrat dallojnë nga gratë në bazë të funksioneve të tyre të natyrshme që ata kanë në shoqëri, ashtu si edhe gratë dallojnë nga burrat në funksione të tjera të natyrshme të tyre në shoqëri. Madje edhe ndërmjet vetë burrave dhe grave ekzistojnë dallime. A është e llogjikshme që edhe pas këtij realiteti diversiv të kërkojmë të vemë shenjën e barazimit ndërmjet tyre?!
Në rast se do ta pranojmë një gjë të tillë do të përgënjeshtrojmë realitetin dhe do të mohojmë të vërtetën. Pra a do të ishte e drejtë dhe llogjike që ligjet dhe normat të jenë të njëjta për të gjithë ndërkohë që të gjithë kanë cilësi dhe specifika të ndryshme?! Në rast se do ta pranonim këtë do të mohonim parimin e drejtësisë dhe do t’i ngrinim ligjet tona mbi një despotizëm.
Ajetet kuranore flasin mjaft qartë për këtë dallueshmëri (diversitet) në krijim ndërmjet gjërave, ky diversitet (dallueshmëri) ndiqet nga një diversitet (ndryshueshmëri) tjetër; diversiteti i ligjeve dhe mos ekzistenca e barazisë ndërmjet gjërave diverse.

(1) Kështu p.sh. do të gjejmë se si në Kuran flitet për botën e pemtarisë dhe të frutave e dallimet që kanë në shije dhe në vlera ushqimore, thotë i Madhëruari :-

“ Dhe në tokë ka hapërsira fqinje të shumëllojshme, kopshte me vreshta, të mbjella dhe palma, të degëzuara dhe jo të degëzuara, të ujitura nga i njëjti ujë, megjithatë disa Ne i bëjmë më të mira se të tjerat për tu ngrënë. Sigurisht që në këto gjëra ka prova për njerzit që kuptojnë.”[Sure Er-rad / 4 ]-

(2) Po kështu në dallimin që ekziston ndërmjet njerzve në ndarjen e pasurisë, që ata të sprovohen në të:-

“ Për secilën palë, për këta dhe për ata, Ne dhurojmë nga begatitë e Zotit tënd dhe begatitë e Zotit tënd kurrë nuk mund të ndalen. Shihni si Ne parapëlqejmë dikë mbi një tjetër (në këtë botë) dhe pa dyshim se Jeta Tjetër do të jetë akoma më e madhe në shkallëzim dhe akoma më madhe në parapëlqim.”[Sure El-isra / 20-21] ]-


(3) Gjithashtu do të gjejmë në Kuran ku Allahu i ndalon besimtarët të ëndërrojnë për gjëra të cilat ua ka dhuruar vetëm një pjese të njerzve dhe jo edhe të tjerëve:-

“ Dhe mos dëshironi ato gjëra me të cilat Allahu ka bërë që disa prej jush të dallohen nga të tjerët. Për burrat do të ketë shpërblim për çfarë ata kanë fituar dhe për gratë do të ketë shpërblim për çfarë ato kanë fituar dhe i kërkoni Allahut nga begatitë e Tij. Dhe Allahu është kurdoherë i Gjithëdituri për çdo gjë.” [Sure Nisa / 32.]-

(4) Allahu na e bën të qartë pse burrat qëndrojnë më lartë se gratë. Kjo sepse Allahu i ka dhënë mashkullit cilësi trupore, shpirtërore dhe mendore të cilat nuk ua ka dhënë grave. Cilësi këto që i përshtaten më së miri funksionit të tij në shoqëri ndryshe nga funksionet shoqërore të femrës. Nga këto funksione mund të përmendim parësia që ka burri në ecurinë e familjes :-

“ Burrat janë përgjegjës për gratë, sepse Allahu e ka krijuar njërën palë prej tyre të shquhet mbi tjetrën dhe (për shkak) pse ata shpenzojnë (për t’i mbajtur ato) nga mjetet e tyre të jetesës…”[Sure Nisa / 34.] -

(5) Allahu gjithashtu ka dalluar njerzit në çështjen e rizkut për t’i sprovuar ata për çka u dha, thotë i Madhëruari :-

“ Allahu ka parapëlqyer e veçuar disa prej jush mbi disa të tjerë në pasuri e prona…”[Sure Nahl / 71.]

Këto dallime gjithkush është në gjendje t’i dalloj në realitetin e përditshëm të njerzve dhe asnjë sistem qoftë ky socialist apo komunist nuk do mund t’i bëjë njerzit të barabartë në pasuri.

(6) Madje Allahu ka dalluar edhe ndërmjet profetve të Tij :-

“ Dhe Zoti yt i di më mirë të gjithë kush është në qiej dhe në tokë dhe sigurisht që Ne kemi parapëlqyer disa profetë mbi të tjerët, ndërsa Daudit i dhamë Zeburin.” [Sure El-isra / 55.]

“ Ata të dërguar! Ne parapëlqyem disa mbi disa të tjerë; disave Allahu u foli drejtpërdrejt; të tjerët Ai i ngriti në shkallë të larta nderi…” [Sure Bekare / 253]

(7) Allahu i ka dalluar edhe njerzit, bijtë e Ademit ndaj krijesave të tjera :-

“ Dhe vërtet që Ne i kemi nderuar bijtë e Ademit dhe Ne i kemi mbartur ata në tokë e në det dhe i kemi furnizuar ata me të gjithë të mirat, si edhe i kemi parapëlqyer ata përmbi shumë prej atyre që Ne i kemi krijuar me mirësi të veçantë.”[Sure El-isra / 70.]

Siç shihet diferencimi është ligji i përgjithshëm i Zotit në natyrë, ç’ka e dëshmon edhe realiteti që na rrethon.


Vendosja e barazisë ndërmjet gjërave diferente është padrejtësi ndaj së vërtetës


Përderisa llogjika e shëndosh dhe faktet e realitetit dëshmojnë për mosekzistencën e barazisë ndërmjet gjërave diferente është mëse e natyrshme që edhe ligjet të cilat vendosin barazinë ndërmjet tyre të jenë ligje të padrejta.

Për të shpënë të vërtetën dhe drejtësinë në vënd dhe për të mos iu zbukuruar njerzve idetë e barazisë ndërmjet gjëravë të ndryshme; Allahu zbriti një numër të konsiderueshëm ajetesh në librin e Tij për tu bërë të qartë mos qënien e barabartë të sendeve diferente.

Thotë i Lartësuari :
“ Thuaj: Nuk është njëlloj e keqja dhe e mira, megjithse bollëku i të keqes mund të të marrë mendjen. Kështu pra kini frikë Allahun, o ju njerëz me mendje të shëndosh, me qëllim që të mund të jeni të fituar.” [Sure Maide / 100.]

“ Thuaj: A janë të barabartë ata që dinë dhe ata që nuk dinë? Po vetëm të zotët e mendjes marrin mësim.”[Sure Zumer / 9.]

“ Nuk është njësoj i verbëri me atë që shikon. As errësirat dhe drita (nuk janë njësoj). As hija dhe nxehtësia (nuk janë njësoj). Nuk janë njësoj as të gjallët dhe të vdekurit. Sigurisht që Allahu bën të dëgjoj kë do Ai, ndërsa ti nuk mund t’i bësh të dëgjojnë ata që janë ndër varre.” [Sure El-fatir / 19-22.]

Përderisa diferencimi vjen si pasojë e dallimit të veprave më të përkryera që kryejnë njerzit e zgjedhur është mëse e drejtë dhe hak që të tillë njerëz të vlerësohen më tepër. Prandaj Allahu me të drejtë i vlerësoi më tepër muxhahidinët në udhën e Tij që dhanë pasurinë dhe jetën e tyre, ndaj atyre që nuk morrën pjesë në luftë:

“ Nuk janë të barabartë ata besimtarë që rrinë në shtëpitë e tyre, përveç atyre që janë të pamundur, me ata që përpiqen dhe luftojnë për Çështjen e Allahut me pasurinë e tyre dhe me jetën e tyre. Allahu i ka parapëlqyer në shkallë më të lartë ata që përpiqen dhe luftojnë me pasurinë e tyre dhe me jetën e tyre përmbi ata që rrinë në shtëpitë e tyre. Për secilin Allahu ka premtuar mirësi (Xhenet), por Allahu ka parapëlqyer ata që përpiqen dhe luftojnë përmbi ata që rrinë në shtëpi me një shpërblim të madh. Shkallë të larta dhe Falje e Mëshirë prej Tij (do të kenë). Dhe sigurisht që Allahu është Falës dhe Mëshirues.” .[Sure Nisa / 95-96.]

Po kështu ishte më se e drejtë që Allahu t’i vlersonte më tepër ata që shpenzuan dhe luftuan për hirë të Tij para çlirimit të Mekës dhe atyre që shpenzuan dhe luftuan pas çlirimit saj

“ Nuk janë njësoj ndërmjet jush ata që shpenzuan dhe luftuan para hapjes (së Mekës). Të tillët janë në gradë më të lartë se ata që shpenzuan dhe luftuan më pas, por për të gjithë Allahu ka premtuar Mirësi dhe Allahu është i Mirënjohur për gjithçka që ju punoni.” [Sure Hadid / 10.]

Po ashtu prej drejtësisë është që Allahu të mos vërë shënjën e barazisë ndërmjet myslimanëve dhe keqbërsve :

“ Të devotshmit tek Zoti i tyre kanë Kopshte të begatë. A do t’i bëjmë të barabartë myslimanët me keqbërsit? Ç’është më ju kështu, si po gjykoni?!” [Sure El-kalem / 34-36.]

[Fjala e drejte]

NJE VESHTRIM RRETH REALITETIT QË KERKON BARAZI

Përsa i përket çështjeve që në realitet janë të barabarta dhe të njëjta, e drejta në mënyrë obliguese kërkon që ligjet dhe normat e tyre të jenë të njëjta. Po japim disa shembuj për këtë gjë :

1-] Njerzit janë të barabartë në qënien e tyre si krijesa të Allahut, janë të barabartë në qënien e tyre robër të Tij, kështu që ata janë të njëjtë para Tij nga ky drejtim.

2-] Njerzit kanë të drejtën e tyre për të jetuar. Kjo është një e drejtë e barabartë për të gjithë, përveç atyre që me ligjin e Zotit lejohet tu merret jeta për shkak të kufrit, krimit apo për ndonjë keqbërje tjetër.

3-] Njerzit para gjykatës janë të gjithë të barabartë, prandaj është detyrë e gjykatësit që tu japë të drejtë të barabartë në sallën e gjygjit palëve kundështare.

4-] Në origjinë njerzit kanë të drejta të barabarta për të punuar, siguruar jetesën, arsimuar dhe në përgjithsi për të përfituar të mirat e kësaj bote dhe botës tjetër. Kështu që drejtësia e do që atyre tu jepet e njëjta mundësi e barabartë për të gjithë, më pas çdo njeri do të ketë aq sa i takon në bazë të punës dhe mundit që ai ka derdhur, apo dijes, mendimit dhe sinqeritetit që ai ka, si dhe çdo gjëje tjetër që ia vlen të vlerësohet.

5-] Njerzit që të gjithë janë të barabartë në qënien e tyre si njerëz. Për shkak se ata që të gjithë në origjinë janë bijtë e Ademit e të gjithë janë prej këtij dheu, dhe njëkohësisht që të gjithë janë krijesa të Allahut dhe robërit e Tij. Prandaj drejtësia e kërkon që të mos ketë dallim raca nga raca, kombi nga kombi, ngjyra nga ngjyra dhe gjuha nga gjuha, për shkak të racës, kombësisë, ngjyrës apo gjuhës së tyre.

6-] Po kështu çdo çështje ku e drejta është e barabartë ndërmjet palëve, ligji i drejtësisë kërkon në mënyrë të detyrueshme vendosjen e barazisë ndërmjet tyre.
Të gjitha diferencimet që bëhen jo në bazë të së vërtetës dhe realitetit, por sipas botkuptimeve të njerzve, janë padrejtësi shoqërore, siç është diferencimi ndërmjet klasave shoqërore që pretendendohet se gjoja u trashëgoka, apo siç është botkuptimi që bën dallime në bazë të racave, ngjyrës dhe gjuhës.
Ndërsa nëse realiteti tregon se ekzistojnë dallime atëherë drejtësia e kërkon që të ekzistojnë dallime, siç është p.sh. zgjuarsia, forca, morali…etj.

Islami i vendos të drejtat në bazë të parimit të drejtësisë dhe jo të barazisë, ndërsa realitetin e gjykon sipas gjendjes së vërtetë dhe drejtësis që kërkon ky realitet, e jo në bazë të barazisë apsolute nëse realiteti kërkon diferencime. Nuk është e mundur që Islami të vendos barazinë ndërmjet të mangtës dhe të plotës, të vërtetës dhe të kotës, ndërmjet të diturit dhe injorantit, nuk mund të barazoj ndërmjet arit dhe kallajit, ndërmjet myshkut dhe gëlqeres, ndërmjet të mirës dhe të keqes, të gjallit dhe të vdekurit dhe as ndërmjet atyre që besuan e bën punë të mira dhe atyre që s’besuan e punuan punë të këqia.
Drejtësi do të thotë t’i japësh gjithsecilit atë drejtë që i takon për aq sa i takon. Ndërsa barazia mund t’i japi atij që ka të drejtë më tepër se sa i takon apo më pak seç e meriton, dhe e gjithë kjo do të thotë tirani e padrejtësi dhe armiqsi ndaj parimit të drejtësisë.


* * *
SLLOGANI I LIRISE DHE I BARAZISE ESHTE NJE SHPIKJE CIFUTE

(1) Eshtë vërtetuar se liria dhe barazia janë simbole të Masonizmit, organizatë e udhëhequr nga çifutët .

“ Lozhat masone të përhapura në të gjithë botën shërbejnë si mbulesë për të fshehur qëllimet tona e për t’i kamufluar ato…” ( ‘Protokolet Cioniste’, protokoli nr.4)

Orientalisti holandez Duzi e ka përkufizuar kështu Masonizmin:
“Një grumbullim i madh i ideollogjive të ndryshme të cilët punojnë për një qëllim të vetëm, rindërtimi i tempullit, simboli i shtetit të Izraelit”

Revista ‘El-kuat el-museleha’ me botim në Kajro në numrin 421 të vitit 1964 shkruan:
“ U festua në Palestinën e pushtuar vendosja e gurit themeltar të lozhës masonike më të madhe në botë. Me këtë rast foli edhe rabini israelit i cili u shpreh tekstualisht : O ju vëllëzër mason nga e gjithë bota; sot po festojmë vendosjen e gurit themeltar të lozhës më të madhe masone në botë. E cila do të ndriçoj rrugën e masonizmit për realizimin e qëllimeve të tij. Ne që të gjithë punojmë për një qëllim të vetëm, ai është kthimi i të gjithë kombeve tek feja e parë të cilën Zoti e zbriti në këtë tokë ku çdo fe tjetër është e kotë. Fe të cilat kanë mbjellur përçarjen me banorët e një vendi ndaj një vendi tjetër… Si rezultat i punës tuaj do të vij një ditë ku do të shkatërrohen në të feja kristiane dhe ajo islame dhe myslimanët dhe të krishterët do të heqin dorë nga besimet e tyre të kota e të shpifura dhe tek të gjithë njerzit do të arrijë drita e së drejtës dhe së vërtetës.” ( ‘Qeveria sekrete e botës’, fq.13)

(2) Po ashtu një fakt tjetër real është se çifutët ishin ata që planifikuan dhe realizuan revolucionin borgjez francez, simboli tresh i të cilit ishte : ‘Liri-Barazi-Vëllazëri’.

“Kujtoni revoluconin francez të cilin e cilësuam si ‘madhështor’. Ne i dimë fortë mirë sekretet e pregatitjes së tij sepse ai ishte shpikje e duarve tona. E që nga ajo kohë skemi pushuar së udhëhequr masat e njerzve nga një shpresë e zhgënjyer në një tjetër shpresë të zhgënjyer derisa t’i dorëzohen interesave tona dhe mbretit apsolut me gjak cionisti të cilin po e pregatisim për botën.” (Protokolet cioniste, protokoli nr.3)

(3)
Një fakt tjetër që tregon ndikimin e duarve të fsheta çifute është edhe ky tekst nga [I]Protokolet Cioniste, protokoli nr.1 :
“ Që herët ne kemi qenë të parët që kemi thirur me fjalët ‘Liri, Barazi, Vëllazëri’ dhe që nga ajo kohë papagallët injorant s’pushojnë së përsërituri po të njëjtat fjalë duke u grumbulluar nga çdo anë rreth këtyre slloganeve mashtruese me të cilat i prenë rrugën lulëzimit dhe qetësisë në botë, i prenë rrugën lirisë së vërtetë individuale që ekzistonte më parë e që të mbronte nga dhuna e llumit të shoqërisë. Gojimët (joçifutët) të cilët e mbajnë veten si të zgjuar dhe me kulturë nuk qenë në gjëndje të dallojnë këtë fakt kontradiktor ndërmjet fjalëve dhe kuptimeve që ato mbajnë. Ata nuk qenë të kujdesshëm që të dallonin se barazia nuk gjendet në natyrë, po ashtu edhe liria sepse vetë natyra i ka krijuar mendjet, temperamentet dhe aftësitë të pabarabarta dhe ajo që të gjithë i ka nënshtruar me ligjin e saj...

Thirrjet tona për Liri, Barazi, Vëllazëri, kanë tërhequr mbas nesh nga çdo anë e botës një numër të madh njerzish në rradhët tona, kjo falë punës së zellshme që bëjnë punëtorët tanë të verbër të cilët ngrenë flamurin tonë me entuziazëm. Ndërkohë që këto fjalë si krimbi brenin lumturinë e gojimit (joçifutve) dhe shkatërronin paqen dhe stabilitenin e tyre duke shembur kështu themelet e shteteve, gjë që na ka dhënë neve fitore.”

SQARIM
Fjalët : goyim, goys, gentilis në gjuhën e kërtyre protokoleve nënkuptojnë johebrenjtë, fjalë në fakt që për ta ka kuptim fyes dhe do të tregojë supremacinë e racës çifute ndaj kombeve të tjera të botës.

Po aty shkruesi i këtyre protokoleve shprehet :
“ Ideja i lirisë është e pa mundur që të trupëzohet sepse nuk ka njeri që të dijë se si ta përdorë atë në mënyrë të llogjikshme. Lejoni popullin që ai vetë ta qeverisë veten e tij njëfarë kohe dhe ai ka për tu prishur...”

[Fjala e drejte]

PERGJIGJET E PYETJEVE TE HARTUARA NGA ORGANIZATA MISIONARE ‘BABALLARET E BARDHE’


Mbas këtyre hyrjeve të përgjithshme që bëra po u përgjigjem pyetjeve një nga një në mënyrë të përbledhur dhe shkurt.
Kushdo që i lexoi me vëmendje ato hyrje të përgjithshme që bëmë dhe qe njeri i kuptueshëm dhe i paanshëm s’besoj se i ka ngelur ndonjë dilemë apo paqartësi për të sqaruar, pasi pyetjet vërtiten rreth pranimit të parimit të lirisë dhe barazisë si parime unikale, të përgjithshme dhe të pa kontestueshme. Mirpo siç edhe e bëmë të qartë më parë këto dy parime përmbajnë në vetvete elementë të padrejtë, falls dhe kundra realitetit dhe siç dihet nga bazat e llogjikës të pranuara nga të gjithë njerzit ; çdo gjë që bazohet mbi diçka të pasaktë është e pasaktë, çdo ide që ndërtohet mbi një gjë të pavërtetë është e pavërtetë dhe jashtë realitetit dhe natyrisht çdo ndërtesë e pa themeltë është e destinuar të shkatërrohet.

Në përgjigjet e mija nuk është e nevojshme që unë të mbaj pozicionin e një avokati të Islamit dhe ligjeve të tij, feja Islame është hak dhe e vërtetë dhe vjen prej Allahut, Zotit të botëve, kështu që unë do të pozicionohem më tepër si një këshillues i cili tregon të vërtetën dhe ua sqaron atë njerzve të paanshëm e që kanë mend në kokë. E drejta dhe e vërteta janë si drita e diellit që kur shfaqen zhdukin çdo të pavërtetë që krijon errësira, pa dyshim që falsiteti është i destinuar të zhduket.

Unë do t’i paraqes përgjigjet nga këndvështrimi i së vërtetës në mënyrë që sqarimet e mia të jenë argument para Allahut Ditën e Gjykimit ndaj atyre që hartuan këto pyetje dhe atyre që anojnë me ta. Ashtu siç shpresoj që këto përgjigje të jenë argument për të gjithë ata që e duan dhe e kërkojnë të vërtetën të cilët sado pak mund të ketë mbetur në ta ndonjë fije dyshimi dhe dileme, e argument për ata që e duan dhe mbrojnë Islamin, sheriatin dhe normat e tij.
* * *

[Fjala e drejte]

PYETJET RRETH LIRIS DHE PERGJIGJET E TYRE

Pyetja e parë: “Si mund të përputhim ndërmjet lirisë së mendimit dhe besimit të cilën Zoti ia ka dhuruar njeriut dhe ndërmjet ndalimit që i bëhet atij që dëshiron të ndëroj fenë e tij (duke përdorur dënimin maksimal, pra me vdekje)? Edhe sikur ky konvertim të jetë rezultat i një refleksioni të thellë personal i bazuar në arsye serioze?”

Përgjigjia: Pas asaj që kam përmendur më parë rreth lirisë në konceptin tonë islam mund të shtoj duke thënë se: Një njeri normal i cili ka arritur moshën e përgjegjsisë është plotësisht i lirë para Islamit për tu bërë mysliman ose jo, nuk ekziston asnjë lloj dhune ndaj vullnetit të tij pasi nuk ka dhunë për të hyrë në fe.

Këtu mund të përmendim se të gjitha ato përfytyrime të pasakta që i bëhen Islamit se ithtarët e tij i kanë detyruar popujt nën dhunën e shpatës që të bëhen mysliman është një gënjeshtër dhe një propagandë e atyre që nuk e njohin apo duan të mohojnë historinë për interes të qarqeve anti-islamike. Parimi i mos detyrimit me dhunë në fe është i shkruar e zeza mbi të bardhë në kushtetutën e mbarë myslimanëve, Kuranin, dhe mos zbatimi i tij është thyerje e ligjit të Allahut. Shih për këtë ajetin 256 të Sures Bekare.

Pavarsisht nga kjo atë e ndjek përgjegjesia e Zotit për këtë zgjedhje që ai bën. Në rast se ai do të zgjedh mohimin e Islamit, besimeve dhe ligjeve të tij atëherë përfundimi i tij Ditën e Gjykimit do të jetë zjarri i përjetshëm nga i cili nuk ka për të dalë kurrë.
Asnjë njeri nuk detyrohet që të futet në Islam me dhunë asnjëherë.

Kushdo që dëshiron të bëhet pjestar i kësaj feje duhet ta dijë që përpara se ai do të ngarkohet me disa përgjegjësi të cilat në rast se i thyen do të mund të ndëshkohet madje dhe rëndë deri me dënim kapital .

Sipas ligjeve të Islamit masat ndëshkimore, siç janë dënimi me vdekje apo prerja e dorës kryen vetëm nga shteti Islam dhe jo nga individi, pra në ato vende ku nuk zbatohet sheriati Islam myslimanëve i kërkohet që të bëjnë durim pasi vetgjygjsia shkaton probleme të cilat dëmtojnë popullsinë myslimane në atë vend.

Kjo i ngjan tamam atij që kërkon nënshtetësinë e një vendi i cili duhet ta dijë se është përgjegjës që të respektoj kushtetutën dhe ligjet e këtij shteti para se ai të përfundoj marveshjen për marrjen e nënështetsisë. Një prej këtyre ligjeve të tij është edhe masat ndëshkimore që merr ky shtet kundra atyre që thyejnë ligjet e tij qoftë ky edhe dënim me vdekje për atë që e meriton.

Kërkesa për nënshtetsi nga një individ i caktuar dhe dhënia e saj nga shteti është një aktmarveshje ndërmjet dy palëve me interes dhe përgjegjsi reciproke. Një nga përgjegjsitë e marrjes së nënshtetsisë është edhe zbatimi i detyrimeve të shtetit, siç është pagimi i taksave shtetërore, shërbimi ushtarak i detyruar nëse gjendet, pranimi i kodit të tij penal si dhe pranimi i dënimit me vdekje në rast tradhëtie të lartë ndaj shtetit.

Një nga çështjet për të cilat e jep besën ai që dëshiron të hyjë në Islam është edhe fakti se nëse ai e tradhëton Islamin është i disponuar të dënohet me vdekje. Prandaj ai është i lirë që para se të hyjë në Islam të mendohet, në rast se do që të bëhet pjestarë i bashkësisë myslimane dhe i shtetit Islam. Kushdo që me lirinë e plotë të mendjes dhe perceptimit të tij pranon të futet në Islam ka pranuar me lirinë e tij të plotë që në rast se tradhëton këtë fe të dënohet me vdekje. Kështu që këtu nuk ekziston aspak kontraditë ndërmjet lirisë së besimit dhe kësaj që përmendëm. Pyetja në fakt është paraqitur me një farë injorance apo me qëllim për të përzier në mes koncepteve të ndryshme.
Dënimi që jepet për renegatin në të vërtetë nuk është dhunë në fe porse një mburojë për kombin Islam nga ata që duan të luajnë me lirinë duke hyrë në Islam kur të duan dhe të dalin prej tij kur tu teket. Duke u prerë rrugën të gjithë atyre armiqve të Islamit që kërkojnë të thurin kurthe dhe intriga në dëm të Islamit dhe myslimanëve duke përdorur mjete dhe forma nga më të ndryshme për të luajtur me këtë fe, për të përçarë rradhët e myslimanëve dhe dobësuar ata, për të futur në dorë çdo gjë të mirë që ata kanë dhe për t’i luftuar ata nga brenda rradhëve të tyre duke e justifikuar të gjithë këtë me emrin e slloganit ‘Liri’ .

Nuk janë të pakta rastet në historinë Islame ku njerëz dyftyrësh me mënyra të tilla janë munduar të dëmtojnë Islamin dhe myslimanët. Emra si Abdullah bin Selul, Abdullah bin Seba, Gajlan Ed-dimashkij, Xhad bin Derhem, Xhehm bin Safuan, Ahmed Gulam El-kadjani, Mirza Husejn Ali El-bahai, Mustafa Qemal Ataturku, Selman Rushdi...etj nuk mund të harrohen për vetë fatkeqsitë dhe ngatërresat që u kanë sjellë myslimanve pasojat e disa prej të cilëve vazhdojmë t’i vuajmë edhe sot e kësaj dite. Intriga të tilla myslimanët i kanë parë që në kohën e Profetit s.a.s.



Nëse ndonjë pretendon se ai kur hyri në Islam nuk e dinte që në rast se dilte prek tij dënohej me vdekje. Ne i përgjigjemi atij duke i thënë: Siç dihet dhe pranohet tek të gjithë ligjvënësit që mos njohja ligjit nuk e shpëton individin nga përgjegjsia nëse ai i thyen rregullat e tij.


* * *


Pyetja e dytë: “Myslimanët e konsiderojnë mëse të natyrshme që të krishterët tu njohin të drejtën vëllëzërve të tyre të besimt në përqafimin e Islamit… A nuk është e mundur që për myslimanët që dëshirojnë të hynë në kristianizëm të fitojnë të njëjtën të drejtë, duke njohur kështu lirinë që Zoti ia ka dhuruar njeriut?”

Përgjigjia: Në përgjigjen e pyetjes së parë u fol rreth daljes nga Islami kështu që nuk ia vlen ta ripërsërisim këtu.
Megjithatë unë mund të them këtu se ajo që përmendet në pyetje nuk pajton me atë çka myslimanët kërkojnë prej të krishterëve. Ata nuk thonë që është e drejta e një të krishteri që të përqafoj Islamin dhe të bashkohet me myslimanët sikur ata të ishin një parti politike apo një grupacion i caktuar njerzish. Porse thirrësit Islam u drejtohen të gjithë njerzve duke iu thënë: Ne po të komunikojmë ty se ti je një krijesë e Allahut, Zotit të botëve, Zotit të qiejve dhe të tokës dhe se është detyra jote që të besosh vetëm tek Ai si Zot i vetëm dhe i pa shoq. Ta adhurosh vetëm Atë dhe të mos i shoqërosh Atij në këtë adhurim askë. Të besosh tek të gjitha ato që kanë ardhur nga Allahu, tek të gjithë të dërguarit dhe profetët e Zotit pa dallim. Besimi yt duhet të jetë konform së vërtetës që vjen prej Zotit, i pandryshuar, i devijuar apo i zëvendësuar. Ashtu siç është obligim për ty që të punosh dhe jetosh konform fesë së fundit që zbriti Allahu, fe me prova dhe argumente të qarta e shoqëruar me mrekulli të cilat provojnë sinqeritetin e të Dërguarit që na komunikoi atë çka mori prej Zotit të tij. Në rast se ti nuk beson dhe e refuzon këtë fe përfundimtare atëherë je duke e shpënë veten tënde drejt ndëshkimit të Allahut në zjarrin e Xhehenemit, përjetësisht, Ditën e Gjykimit e atë ditë nuk të vlen as partia e as grupi jot, e as nuk të vlen ndërmjetsimi i askujt. Ne vetëm po të komunikojmë dhe po të këshillojmë dhe as të dhunojmë e as të detyrojmë. Nëse njerzit e tu të ndalojnë ty me forcë nga një gjë e tillë, ti mund të besosh fshehtas derisa të të jepet mundësia ta shfaqësh botërisht besimin tënd dhe të bashkohesh me bashkësinë myslimane ku do të bashkangjitësh energjitë e tua me energjitë e tyre.


Ne aspak nuk u themi të krishtërve: është e drejta e tij që ju të mos ta ndaloni dhe detyroni atë të qëndrojë me zor në krishtërim, duke u bazuar tek parimi i lirisë. Porse ne ju themi atyre: Ju që të gjithë e keni për detyrë të besoni tek feja e vërtetë e Allahut dhe tek të gjithë profetët dhe të dërguarit e Tij.
Në rast se ju nuk doni atëherë do të vini veten, familjet dhe ndjeksit tuaj para ndëshkimit të ashpër të Allahut Ditën e Gjykimit.

Ne u themi që të gjithë atyre se jemi të gatshëm që tu paraqesim fakte dhe argumente llogjike dhe shkencore për t’iu bindur nëse dëshironi. Ju mund të thoni çfarë të doni rreth parimeve dhe bazave të fesë tuaj dhe ne jemi të gatshëm të diskutojmë me ju rreth tyre mbi një platformë llogjike, shkencore të përbashkët dhe cili do që vihet para argumentit dhe i bëhet e qartë e vërteta duhet ta pranoj dhe shpallë atë. Ne ju drejtohemi duke ju thënë ashtu siç na mëson Kurani fisnik:

“ E atëherë ose ne ose ju jemi në rrugë të drejtë, apo në një humbje të qartë!”[Sure Sebe / 24]

Pyetja e dytë nuk mund të formulohej në një mënyrë të tillë vetëm nëse ata që drejtuan këtë pyetje ta konsiderojnë fenë thjesht një çëshjte që u përket grupacioneve të shoqërisë njerzore dhe dëshirave të tyre për të qenë ndjekës të kësaj apo asaj ideje, dhe jo një çështje hyjnore që u kërkohet të gjithë njerzve. Shtrimi i pyetjes bazohet mbi një ide të gabuar e të pasaktë që në themelet e saj. Ne nuk u themi të krishterëve: është e drejta e një të krishteri ndaj jush që ju mos ta pengoni lirinë e tij në rast se ai zgjedh të ndryshoj fenë e tij.

Çështja e fesë nuk është aspak një pazar politik apo ekonomik që të mund ta konsiderojmë atë si një mardhënie reciproke. Feja është e drejta e Allahut ndaj të gjithë njerzve dhe nuk është një e drejtë e myslimanëve, kështu që ata të mund të lëshojnë pe në këtë çështje. Nëse të krishterët besojnë se Krishtërimi është një çështje në duar të tyre dhe ata mund të bëjnë pazarllëqe në emër të tij, kjo është një problem i tyre e që në fakt ndryshon totalisht nga mendimi islam dhe doktrina hyjnore islame.
* * *

Pyetja e tretë: A është Islami i gatshëm – në vendet islame - që tu jap të krishterëve po ato të liri që i gëzojnë myslimanët në vendet kristiane, siç është hyrja nëpër xhamia dhe të shprehurit lirshëm në to rreth fesë së tyre si dhe ftesa për të përqafuar besimin e krishterë?

Përgjigjia: Myslimanët janë të gatshëm që të organizojnë çdo lloj debati publik rreth çështjeve që u përkasin besimit islam dhe atij kristianë apo çfarë do lloj besimi a ideollogjie të përhapur nëpër popujt e botës. Ne jemi të gatshëm që t’i zhvillojmë këto debate në vendet islame apo diku tjetër. Dhe kushdo që dëshiron të zhvilloj një debat të lirë dhe të hapur në bazë të rregullave të një një debati llogjik ne e mirëpresim atë. Dhe do t’i vëmë atij në dispozicion salla dhe auditore publike të përshtatshme për të tilla debate ashtu siç ka në çdo vend. Dhe nuk bëhemi njerëz me preferenca të ngushta duke kërkuar që këto debate të zhvillohen në faltoret apo qytetet e tyre të veçanta religjoze, siç mund të jetë Vatikani për shembull. Ne jemi të kënaqur që të tilla debate të zhvillohen në çfarë do lloj vendi të hapur publik të përshtatshëm ku do mund të paraqesim parimet tona dhe të tjerët parimet e tyre. Ne nuk hymë nëpër kishat e faltoret e tyre dhe as nuk duam t’i vëmë ata në siklet për një gjë të tillë ashtu siç mund të përmendim këtu se ata nuk e pranojnë që thirrsit islamë të propogandojnë brenda kishave dhe ambienteve të veçanta të tyre.

Pyetja është ndërtuar në mënyrë të gabuar dhe aspak realiste. Kjo është një përpjekie për të mbuluar veprimet e aktivistëve kristianë në vendet islame. Misionarët e krishterë kanë me mijra njerëz, organizata, fondacione mësimdhënëse, mjeksore e të tjera me obijeksione kristianizuese të cilat janë përhapur në vendet myslimane falë tolerancës të pushtetit administrativ dhe nën ndikimin kolonialist të shteteve kristiane. Ndërkohë që myslimanët përball kësaj nuk kanë në vendet kristiane veçse një numër të vogël thirrësish islam, apo ndonjë qendër islamike e cila merret me pakicat myslimane në atë vend.

Kërkesa për një shkëmbim të tillë reciprok që bëhet në këtë pyetje kërkon që edhe myslimanët të kenë në vendet kristiane po të njëjtat mundësi dhe mjete që kanë misionarët e krishterë në vendet islame me anë të të cilave ata mundohen të kristianizojnë myslimanët. Një nga këto mjete të pandershme dhe aspak fisnike është shfrytëzimi i çdo situate krize apo fatkeqsie ku përdoren paratë dhe ndihmat humanitare njerzore të ardhura nga e gjithë bota ndërmjet tyre edhe paratë e myslimanëve për interesat e kryqzatave propogandistike kristiane.

* * *


Pyetja e katërt: Si mund të jetë llogjik fakti se Allahu i ka dhënë liri të barabartë gruas dhe burrit dhe më pas gruaja myslimane ndalohet që të zgjedh bashkëshortin me të cilin ajo dëshiron të martohet në rast se ai është jo mysliman?

Përgjigjia: Siç e sqaruam edhe më parë në hyrjen e përgjithshme faktin se Islami nuk e konsideron lirinë e pakufijshme si një nga parimet e tij. Liria apsolute bie në konflikt me urtësinë e krijimit të njerzve të cilët do të sprovohen në këtë jetë nëpërmjet urdhërave dhe ndalesave të Allahut.

Këtu mund të shtoj faktin se vënia në dyshim e urtësisë së Allahut për atë që Ai ligjëron, ndalon, lejon apo obligon për krijesat e Tij është rruga e djallit, kur ai në mënyrë të ngjashme refuzoi t’i përkulej Ademit duke pretenduar se origjina e tij e zjarrtë ishte më e mirë se sa origjina e dheut nga e cila u krijua Ademi. Ndërkohë që llogjika e shëndosh e refuzon dallimin në bazë të origjinës racore duke vlerësuar vetë objektin dhe jo se ç’farë origjine ka pasur ai më parë. Dhe ishte dija ajo me të cilën Allahu e mbivlerësoi dhe lartësoi Ademin duke i dhënë bashkë me të edhe mjetet për arritjen e saj, ndërkohë Allahu i urdhëroi ata të cilët e pyetën Atë për urtësinë e krijimit të Ademit që ata të binin përmbys para tij pasi u tregoi atyre se kjo krijesë ishte e aftë për të qenë më e ditur se ata.

Një fakt i ngjashëm me këtë teori djallëzore është edhe vënia e shenjës së barazimit ndërmjet objekteve të ndryshme në cilësi, veçori dhe çfarë rrjedh si rezultat i këtyre dallimeve.

Të pretendosh barazi ndërmjet dy gjërave të ndryshme në veçori trupore dhe shpirtërore, të ndryshme në funksionet shoqërore do të thotë të pranosh një çështje të kotë e cila i kundërvihet parimit të drejtësisë dhe së vërtetës.

Dihet shumë mirë si nga përvoja po ashtu edhe nga analizat shkencore se gruaja ka veçori trupore dhe shpirtërore të ndryshme nga ato të burrit. Veçoritë e gruas e bëjnë atë të aftë për funksione të ndryshme shoqërore, më e rëndësishmja e të cilave është ajo e të qënit nënë, nevoja e saj për një burrë i cili do të jetë kollona ku ajo dhe e gjithë familja do të mbështetë trupin e saj. Kjo forcë dhe potencial që zotëron burri mund ta shtyjë atë që të përdor pushtetin e tij për ta detyruar gruan e tij që ajo të lërë fenë e saj. Për këtë arsye Allahu i madhëruar nuk ia ka lejuar gruas myslimane që të martohet me një bashkëshort jomysliman duke e ruajtur atë nga trysnia e burrit dhe ndikimi i tij për ta nxjerrë atë nga Islami dhe ekspozuar ndaj ndëshkimit të përjetshëm të Allahut.

Ky është ligji i Allahut i pa ndryshuar deri në Ditën e Kiametit për të gjithë myslimanët, kështu që nuk mund të merret aspak parasysh fakti nëse burri jomysliman është tolerant ndaj fesë së gruas së tij apo jo. Një martesë e tillë konsiderohet e pavlefshme çfarë do qofshin arsyet apo rrethanat në të cilat kryhet ajo.
“… mos u martoni me idhujtarët derisa ata të besojnë. Nuk ka dyshim se një rob besimtar është më i mirë se një idhujtarë edhe pse ai mund tju mahnisë ju. Ata ju ftojnë ju në zjarr, e Allahu ju fton në Xhennet…” (Sure Bekare: 221)

Po ashtu në të njëjtën kohë ne nuk i ndalojmë jomyslimanët nëse ata i pengojnë gratë e tyre që të martohen me myslimanët. Përkundrazi kjo ne na gëzon dhe do të dëshironim që ata të nxirnin të tilla vendime me të cilat do të privonin gratë jomyslimane të martoheshin me burrat myslimanë, pasi kjo është më mirë edhe për burrat tanë të cilët nuk do të kenë mundësi të bien preh e sprovës së gruas jomyslimane ndaj fesë së tyre.

Cfarë mund të bëjmë ne atëherë nëse jomyslimanët i lejojnë vajzat e tyre të martohen me burrat myslimanë?

Ne megjithë mos dëshirën dhe papëlqyeshmërinë që kemi e pranojmë martesën e një burri mysliman me një grua të krishtëre ose çifute me kusht që martesa ndërmjet tyre të rregullohet konform ligjeve islame, ku parësia i përket burrit dhe fëmijët, qofshin meshkuj apo femra i përkasin fesë së burrit. Po ashtu trashëgimnia të ndahet në bazë të ligjit islam për trashëgimninë. Nëse këto kushte nuk realizohen, qoftë edhe një prej tyre atëherë Islami nuk e lejon një martesë të tillë me një grua jomyslimane qoftë kjo edhe çifute apo e krishtere.

Mësimet islame e këshillojnë myslimanin kur ai dëshiron të martohet që të zgjedh një grua myslimane të devotshme dhe të ndershme të pajisur me moral dhe fe.

* * *

Pyetja e pestë: Si mund t’i shpjegojmë disa dënime trupore siç është prerja e dorës së vjedhësit apo rrahja dhe gurëzimi, dënime të cilat bazohen në disa ajete Kuranore?”

Përgjigjia: Përgjigjia ime për këtë pyetje do të bazohet nga pesë këndëvështrime:

Së pari: Feja është ligj dhe norma hyjnore dhe është e drejta e Zotit ndaj krijesave të Tij që ata t’i binden vetëm Atij dhe të kapen pas ligjit të Tij duke vepruar konform këtij ligji. Feja nuk është aspak një shpikje njerzore që të mund tu lejohet atyre të veprojnë me të si të duan. Vënia në dyshim e ligjit të Allahut dhe normave të Tij që Ai ka caktuar për njerzit do të thotë të dyshosh tek vetë urtësia e Zotit, do të thotë të refuzosh të drejtën e Tij në rregullimin e çështjeve njerzore duke ditur që Ai e di gjithshka më së miri dhe se ajo çka ligjëron është më mira dhe më dobiprursja për njerzit.

Për ne është mëse e qartë dhe e vërtetuar me argumente të pakundërshtueshme se Islami të cilin na e komunikoi i dërguari i Allahut Muhamedi (bekimet e Allahut qofshin mbi të) është Hak, një e vërtetë e zbritur nga Allahu për të cilën nuk kemi pikë dyshimi. Mrekullia Kuranore është një dëshmues i gjallë për çka po themi se kjo fe me të vërtetë vjen nga Zoti.

Së dyti: Ndëshkime trupore përfshihen edhe në mesazhet hyjnore të zbritura nga Zoti tek Profetët e tij të vërtetë. Prej tyre janë edhe Profetët e bijëve të Israelit të cilët në ligjet e tyre ndëshkimore kanë pasur edhe gurëzimin.

Ata që drejtojnë këto pyetje dhe i thonë vetes të krishterë dhe besojnë në librat e Dhjatës së Vjetër dhe çfarë ka në to, duke i konsideruar ato si pjesë e librit të tyre të shenjtë, këta njerëz a nuk e kanë lexuar librin e Levitikut? A nuk e kanë studiuar seç ka në të? Vallë njerzit e Kishës nuk u kanë treguar atyre për ndëshkimet trupore që jepen në Bibël?

Nëse ata i njohin ato atëherë në po të njëjtën mënyrë ne do tu drejtonim po të njëjtën pyetje se si ata do t’i shpjegonin këto ndëshkime? Në rast se ata nuk i dinë gjëra të tilla, ne u themi atyre: Shkoni mësoni fenë tuaj njëherë ashtu siç duhet dhe studioni librat tuaj më parë e më pas ejani që të debatojmë rreth këtyre pyetjeve dyshuese nëse dëshironi, dhe jo të na i paraqisni pyetjet nga një këndëvështrim laik jofetar, tamam sikur të ishit ateistë që nuk besojnë tek Zoti dhe tek librat dhe profetët e Tij.

Lexoni kapitullin 20 të Levitikut dhe shikoni seç thotë:

“Kushdo që mallkon të atin ose të ëmën, do të dënohet me vdekje, sepse ka mallkuar të atin e të ëmën; gjaku i tij do të bjerë mbi të. Në rast se ndonjëri shkel kurorën me gruan e një tjetri, në qoftëse shkel kurorën me gruan e fqinjit të tij, shkelësi dhe shlelësja e kurorës do të dënohen më vdekje.
Në qoftë se dikush bie në shtrat me gruan e të atit të tij, ai zbulon lakuriqsinë e të atit; prandaj që të dy do të dënohen pa tjetër me vdekje; gjaku i tyre do të bjerë mbi ta.

Në rast se dikush bie në shtrat me nusen e birit të tij, që të dy do të dënohen me vdekje; kanë kryer një degjenerim të neveritshëm; gjaku i tyre do të bjerë mbi ta. Në qoftë se dikush ka mardhënie seksuale me një burrë ashtu si ato që bëhen me një grua, që të dy kanë kryer një degjenerim të neveritshëm, do të dënohen pa tjetër me vdekje; gjaku i tyre do të bjerë mbi ta.
Në qoftë se dikush merr për grua bijën dhe nënën e saj, kemi një incest; do të digjen në zjarr si ai ashtu dhe ato, me qëllim që të mos ketë incest midis jush.
Në rast se një burrë bashkohet me një kafshë, ai do të dënohet me vdekje; do të vritet edhe kafsha. Në rast se një grua i afrohet një kafshe për t’u bashkuar me të, do të vrasësh gruan dhe kafshën; do të dënohen pa tjetër me vdekje; gjaku i tyre do të bjerë mbi ta.”[Diodati i Ri. Botim i vitit 1994. Nga vargu 9-16, fq. 136-137.]

Po aty në versetet e para thuhet:

“ Zoti i foli Moisiut, duke i thënë: Do t’u thuash bijve të Izraelit: Cilido nga bijtë e Izraelit ose nga të huajt që banojnë në Izrael do që t’i japë Molekut ndonjë nga trashëgimtarët e tij, do të dënohet me vdekje; populli i vendit do ta vrasë me gurë.”[Diodati i Ri. Botim i vitit 1994. Nga vargu 1, fq. 136-137.]

Moleku sipas bestytnive pagane të Kenanit ishte emri i një idhulli të tyre të cilit ata i ofronin kurbane duke i hedhur ato në zjarr.
Shih Molek në Fjalorthin biblik të Dodatit të Ri, fq. 327

[B]Po aty në vargun 27 mund të lexojmë:
“ Në qoftë se një burrë apo një grua është medium apo magjistar, ata do të dënohen pa tjetër me vdekje; do t’i vrisni me gurë; gjaku i tyre do të bjerë mbi ta”.[Diodati i Ri. Botim i vitit 1994. Nga vargu 27, fq. 136-137.]

Lexoni këtë tekst biblik nga Ligji i Përtërirë, kapitulli 20 dhe na e komentoni sipas llogjikës tuaj njerzore:

“ Kur t’i afrohesh një qyteti për ta sulmuar, do t’i ofrosh së pari paqen. Në qoftë se pranon ofertën tënde të paqes dhe t’i hap dyert e tij, tërë populli që ndodhet aty kapër të paguar haraçin dhe do të shërbejë[/U]. Por në rast se nuk do të bëjë paqe me ty dhe kërkon luftë kundër teje, atëherë ti do ta rrethosh. Kur më vonë Zoti, Perëndia yt, do të ta japë në dorë, do të vrasësh me shpatë tërë meshkujt e tij; por gratë, fëmijët, bagëtin dhe të gjitha ato që ndodhen në qytet, tërë prenë e tij, do t’i marrësh si plaçkën tënde; dhe do të hash plaçkën e armiqve të tu që Zoti, Perëndia yt, të ka dhënë. Kështu do të veprosh në të gjitha qytetet që janë shumë larg nga ti dhe që nuk janë qytete të këtyre kombeve.

Por nga qytetet e këtyre popujve që Zoti, Përëndia yt, të jep si trashëgimi, nuk ke për të lënë asgjë që merr frymë; por do të vendosësh shfarosjen e plotë të Hitejve, të Amorejve, të Kananejve, të Perezejve, të Hivejve dhe të Jebusejve, ashtu si të ka urdhëruar Zoti, Perëndia yt, me qëllim që ata të mos ju mësojnë të imitoni tërë ndyrësirat që bëjnë për perënditë e tyre, dhe ju të mos mëkatoni kundër Zotit, Perëndisë tuaj.” [Diodati i Ri. Botim i vitit 1994. Nga vargu 9-16, fq. 227].

- Për të plotësuar edhe më tepër këtë aspekt të Biblës dhe për të treguar se ligjet e saj janë shumë më të ashpëra se ato të të Islamit kur bëhet fjalë për ndëshkimet trupore po paraqesim disa tekste të tjera biblike, si p.sh.:

“ Në rast se dy burra kanë një grindje midis tyre, dhe gruaja e njërit afrohet për të liruar të shoqin nga duart e atij që e rreh, shtrin dorën dhe e kap nga organet gjenitale, asaj do t’i pritet dora; syri yt nuk do të ketë mëshirë për të. ”[ Ligji i përtërirë. 25:11]

Dhe ja seç thotë për ata që ftojnë në adhurimin e idhujve:
“…mos iu nënshtro atij dhe mos e dëgjo; syri yt nuk duhet të ketë mëshirë për të; mos e kurse, mos e fsheh. Por ti duhet ta vrasësh; dora jote të jetë e para që të ngrihet kundra tij, për ta vrarë; pastaj le të vijë dora e gjithë popullit. Ti do ta vrasësh me gurë dhe ai do të vdesë, sepse ka kërkuar të largojë nga Zoti… Në qoftë se një ndër qytetet e tua që Zoti, Perëndia yt, të jep për të banuar, dëgjon të thuhet që njerëz të çoroditur kanë dalë nga gjiri juaj dhe kanë mashtruar banorët e qytetit të tyre duke thënë: Shkojmë t’u shërbejmë perëndive të tjera, që nuk i keni njohur kurrë, ti do të bësh hetime, kërkime dhe do të marrësh me kujdes në pyetje; dhe në qoftë se është e vërtetë dhe e sigurt që ky veprim i neveritshëm është kryer me të vërtet në gjirin tënd, atëherë do të vrasësh me shpatën tënde banorët e atij qyteti, duke vendosur shfarosjen e tij dhe gjithshka që ndodhet në të; do të vrasësh edhe bagëtinë e tij.” [ Ligji i Përtërirë. 13:6-15]

- Ja dhe një urdhër tjetër që i atribuohet Mosiut, Profetit të Zotit:
“ prandaj vrisni çdo mashkull nga fëmijët dhe vrisni çdo grua që ka mardhëie seksuale me një burrë, por ruaji të gjalla për vete të gjitha vajzat që nuk kanë pasur mardhënie seksuale me burra.” [Numrat. 31: 17-18]

“Po nga qytetet e këtyre popujve që Zoti, Perëndia yt, të jep si trashëgimi, nuk ke për të lënë asgjë që merr frymë, por do të vendosësh shfarosjen e plotë të tyre…”[ Ligji i Përtërirë. 20:16]

Po kështu një tjetër urdhër i ashpër që i atribohet Zotit:

“ Kështu thotë Zoti i ushtrive: Unë do ta dënoj Amalekun për atë që i bëri Izraelit kur i preu rrugën, ndërsa po dilte nga Egjipti. Tani shko, godit Amalekun dhe cakto shfarosjen e të gjitha gjërave që ai ka pa pasur fare mëshirë për të, por vrit burra dhe gra, fëmij dhe foshnja gjiri, lopë e dhen, deve dhe gomarë.” [1 Samuelit 15:2-3] …etj ]

Ne me plotë të drejtë do t’i pyesim se si ata i shpjegonë këto ndëshkime trupore që gjenden në Dhjatën e Vjetër tek e cila ata besojnë, para se ata të na drejtohen ne për ndëshkimet trupore që gjenden në Islam?

Ne nuk duam të gjykojmë aspak këto referenca Biblike që përmendën më sipër, pasi prej tyre ndoshta mund të kenë ndonjë vërtetë prej Zotit, por duam tu kujtojmë bashkohësve tanë kristianë një këshillë Biblike që ndoshta e kanë harruar kur kritikojnë Islamin dhe ligjet e tij nga këndvështrime ateiste:

-“ Mos gjykoni, që të mos gjykoheni. Sepse ju do të gjykoheni sipas gjykimit me të cilin ju gjykoni; dhe me masën me të cilën ju masni, do t’ju masin të tjerët. Pse shikoni lëmishten që është në syrin e vëllait tënd dhe nuk shikon trarin që është në syrin tënd? Ose si mund t’i thuash vëllait tënd: Dale të të heq lëmishten nga syri, kur ke një tra në syrin tënd? O hipokrit, hiqe më parë trarin nga syri yt dhe pastaj shiko qartë për të nxjërrë lëmishten nga syri i vëllait tënd.” (Mateu. 7: 1-5)



-Së treti: Shumë popuj të botës përfshi këtu edhe vënde perëndimore siç është SHBA nuk i kanë hequr ndëshkimet trupore deri edhe dënimin me vdekje për krime të mëdha. Ndërkohë që ata aprovojn apo heshtin ndaj luftrave të pandershme që bëhen sot në botë për interesa egoiste të njërës apo tjetrës palë, megjithë masakrat dhe pasojat që lënë këto luftra duke marrë jetën e qindra njerzve dhe duke lënë të gjymtuar qindra të tjerë.

P.sh. Suedia edhe sot e kësaj dite nuk e ka hequr ligjin për prerjen e dorës. Kështu për SHBA në 1995 ishte viti rekord për dënimet me vdekje që nga 1957. Në këtë vitë u ekzekutuan 56 dënime kapitale kundrejt 31 dënimeve të një viti më parë. Ka akoma 3000 burra dhe gra të dënuar që presin ekzekutimin për në krahët e vdekjes. (RAI teleteks 29.12.1995)

Në rast se ata me llogjikën e një ateisti e konsiderojnë sheriatin tonë si të ashpër dhe shkelës i të drejtave të njeriut, në emër të të cilës flasin, atëherë në bazë të reciproritetit që ata kërkojnë duhet që të hedhin poshtë Biblën e tyre dhe mësimet e saj, që ata besojnë se kanë ardhur nga Zoti!

Së katërti: Atyre që hartuan këto pyetje u themi që t’i kthehet historisë kristiane të mesjetës të mbushur plot krime, vrasje, përndiekje dhe tortura nga më monstruozet si prerja e duarve, këmbëve, hundës dhe veshëve, nxjerrejn e syve me hekur të nxehtë për t’u imponuar jo të krishterëvë sidomos myslimanëve që të lënë fenë e tyre dhe të hynë në kristianizëm.

Të njëjtën gjë ata bënin edhe me sektet e tjera kristiane kundërshtar të kishës katolike.

Sipas Uedëll Prim në Spanjë numri i vetë të krishterëve që u ekzekuttuan në shekullin e XV ishte 342.000 persona prej të cilëve 32.000 u dogjën të gjallë. (Fifteen Centry Bible, Kulla e Rojës 15Gusht 1994 fq.6)

A nuk i kujtojnë vallë gjygjet e inkuizicionit në Spanjë? A nuk i kujtojnë se çfarë bënin njerzit e kishës me ata mijra qenie njerzore që i burgosnin nëpër biruca si të ishin sardele të konservuara, derisa vdisnin?

A nuk i kujtojnë kolonizimet që u bënë vendeve myslimane dhe se me çfarë brutaliteti dhe egërsie janë sjellë ndaj banorve të tyre?

Të flasësh për krimet që Kisha ka bërë në emër të Zotit gjatë gjithë historisë së saj është një temë mjaft e gjërë por po mjaftohemi të themi se ishte vetë despotizmi i kishës një nga shkaqet kryesore që shpuri popujt e Europës që të ngriheshin kundra saj dhe si rezultat i së cilës lindën me dhjetra sekte, filozofi, rryma politike dhe revolucione. Vetë ateizmi dhe shthurja morale nuk është gjë tjetër veçse një kundra përgjigje ekstreme ndaj kishës dhe mësimeve të saj. Megjithatë ne këtu mund të përmendim thëniet e dy të krishterve. Giboni në një nga librat e tij shprehet: “ Kryqtarët si shërbëtorë të Zotit mbasi pushtuan Jerusalemin më 15/7/1099 e panë të udhës që të nderonin Zotin duke therur shtatëdhjet mijë mysliman. Ata nuk patën mëshirë as për pleqtë, fëmijët dhe gratë në një kasaphanë e cila vazhdoi për tre ditë dhe tre netë me rradhë. Ata u thyenin kokën fëmijve mbas mureve dhe i hidhnin foshnjet e gjirit nga taracat e shtëpive, digjnin burrat dhe gratë me zjarr dhe u çanin barkun për t’i parë nëse ato i kishin mbushur me florinj… më pas autori i këtyre fragmenteve thotë: Si patën guximin më pas këta njerëz mbas gjithë kësaj që bën që t’i faleshin Zotit duke kërkuar bekim dhe falje mëkatesh” (Shih Telbis Merdud. Fq.30, dhe Mardhëniet ndërkobëtare, Kamil Ed-deks. Fq.333).

Ndërsa Gustav Lubon në Librin e tij Civilizimi arab fq.279 kur flet se çfarë bën kryqtatrët me myslimanët e Andalusit thotë:

“Kur arabët u përzunë në vitin 1610 u morën të gjitha masat për shkatërrimin e tyre ku u vranë pjesa më e madhe e tyre. Numri i të vrarëvë që nga fillimi i raprezaljeve deri në largimin e plotë të arabve arriti në tre milion njerëz, ndërkohë që kur arabët morrën Spanjën nuk i prekën banorët vendas por i lanë ata që të praktikonin lirishëm ritet e tyre fetare duke ruajtur marveshjet me ta… toleranca arabe gjatë sundimit në Spanjë arriti gjer atje sa zor se mund të gjesh një gjë ngjashme edhe sot e kësaj dite.”

-Së pesti: Myslimanët gjatë gjithë historisë së tyre kanë një përvojë pozitive në rezultatet që ka sjellë zbatimi i ndëshkimeve trupore me të cilat na ka urdhëruar Allahu. Ndëshkime të tilla si prerja e dorës, gurëzimi apo kamzhiku për ata të cilët e meritonin ka ruajtur shoqërinë islame gjatë shekujve nga krimet e panumërta nga të cilat preket çdo shoqëri. Kjo do të thotë se një dorë hajduti e prerë ka shërbyer si shembull për të gjithë ata që do të guxonin të ndërmernin akte të tilla si vjedhja, vrasja, përdhunimi duke u siguruar kështu njerzve një jetë të qetë dhe me sa më pak probleme.

Hartuesi i këtyre pyetjeve bën mirë që t’u kthehet satistikave të sotshme të atyre shteteve të botës të cilat nuk përdorin ndëshkime trupore të tilla si prerja e dorës për vjedhsin, dhe ka për të parë se si shifra maramendëse mbushin tabelat satistikore të krimeve. Duke filluar këtu që nga krimet më të lehta, vjedhjet e deri tek vrasjet më makabre e përdhunimet e pafundme.

Në fakt ajo që ka ndikuar në botën islame krahas ligjeve të Sheriatit për një kriminaltet shumë herë më të ulët se në vendët e krishtera perëndimore ka qënë edhe mësimet islame të cilat ruhen në traditën e këtyre popujve.

Historia Islame tregon se rastet e gurëzimit si masë ndëshkimore për ata që kanë kryer mardhënie jashtëmartesore të paligjshme nuk i kalon dhjetë gishtat e duarve. Kjo për shkak të vetë kushteve të cilat duhet të plotësohen për tu ezkzekutuar ky dënim i rëndë; vetpranimi nga ana atij që ka kryer këtë akt, me dëshirën e tij, apo dëshmia e katër njerzve të besueshëm të cilët e kanë parë aktin (kushte të cilat rrallë mund të plotësohen).
Ky dënim ka bërë që të ruhet shenjtëria e familjes myslimane për shekuj me rradhë nga përhapja e imoralitetit në të, e ka ruajtur atë nga shthurja dhe shkatërrimi i saj si dhe nga plot sëmundje epidemike që janë përhapur në shoqëritë bashkohore, ku imoraliteti kryhet ditën për diell në emër të lirisë individuale!

Unë ju drejtohem atyre që na drejtuan këto pyetje të cilët i thonë vetes se janë të krishterë duke ju thënë: A ka ndonjë ligj prej ligjeve hyjnore që ta ketë lejuar këtë imoralitet që shohim sot kaq të përhapur në vendet kristiane , imoralitet i cili është kthyer në një diçka normale dhe i pakritikueshëm, duke e konsideruar atë si një fenomen të lirisë personale të çdo njeriu?!

Një element i vlefshëm për të matur shkallën e imoralitetit dhe dallimin që ka ai nga vendet kristiane me ato myslimane është edhe sëmundja e Sidës që siç dihet përhaper kryesisht nga kontaktet e pakontrulluara seksuale, kështu p.sh. revista Zgjohuni e dëshmimtarve të Jehovait në numrin prill-qeshor 1996 shkruante: Le të shqyrtojmë për shembull Çadin. Ndër katër qytet e tij më të mëdha, tre kanë një popullsi të madhe ‘të krishterë’. Qyteti tjetër ka më shumë myslimanë. Megjithatë, tashmë virusi ka shpërthuer në tri qytet ‘ e krishtere’! E njëjta gjë është përsëritur anembanë kontinentit. Afrika Qendrore dhe Jugore, që me emër janë të krishtere, kanë një mesatare shumë më të lartë se Afrika Veriore, që në pjesën më të madhe është myslimane. (fq20)

Në fakt vendimi i Zotit për atë që kryen kurvllik sipas vetë ligjit të tyre është me gurëzim, ligj të cilin ata e praktikonin në kohë të hershme por që më pas si rezultat i devijimeve që iu bënë fesë dhe neglizhencës ndaj zbatimit të ligjeve të fesë së tyre një dënim i tillë u la. Nëse nuk e dinë këtë atëhërë le t’i kthehen historisë së tyre dhe ta lexojnë atë!

Eshtë për tu habitur që këta njerëz bëjnë një pyetje të tillë ndërkohë ligje të tilla nuk janë vetëm të Islamit por edhe të fesë së tyre, të shkruara e zeza mbi të bardhë në vetë librat tek të cilët ata besojnë!

Siç u përmend edhe më parë se sipas Biblës dënimi për kurëvri dënohet me “ Kur një vajzë e virgjër është e fejuar dhe një burrë e gjen në qytet dhe bien në shtrat me të, që të dy do t’i çoni në portën e atij qyteti dhe do t’i vritni me gurë, dhe ata do të vdesin…” (Ligji i Përtërirë 22:23)

ndërkohë që vetë Jezusi e aprovon vlefshmërinë e Ligjit : “ Por është më e lehtë që të mbarojnë qielli dhe toka, se sa të bjerë poshtë qoftë edhe një pikë nga ligji.” (Lluka 16:17)
“ Mos mendoni se unë erdha për të shfuqizuar ligjin ose profetët; unë nuk erdha për t’i shfuqizuar, po për t’i plotësuar.” (Mateu 5:17)

Në rast se këta njerëz janë kthyer në laik; atëherë le të mbrojnë haptazi laicizmin dhe jo të hiqen si mbrojtës të kristianizmit!

Ama në rast se ata duan të mbrojnë realitetin e sotshëm të popujve të tyre kristianë, realitet i cili nuk pajton me mësimet e fesë së tyre, le t’i lënë atëherë fetë mënjanë dhe të flasin vetëm për realitetin e sotshëm njerzor dhe mos të përziejnë në këtë mes fetë hyjnore të zbritura nga Zoti i gjithsisë.

Para se ta mbyllja këtë pikë do t’iu kujtoja atyre disa versete ungjëllore:

“ Dhe Jezusi shkoi në malin e Ullinjve. Por, si zbardhi dita, u kthye përsëri në tempull dhe gjithë populli erdhi tek ai; dhe ai u ul dhe i mësonte. Atëherë farisejntë dhe skribët i prunë një grua që ishte kapur duke shkelur kurorën dhe, mbasi e vunë në mes, i thanë Jezusit: Mësues, kjo grua është kapur në flagrancë, duke shkelur kurorën. Por në ligj Moisiu na ka urdhëruar të vriten me gurë gra të tilla, por ti ç’thua? Flisnin kështu për ta vënë në provë dhe për të pasur diçka për ta paditur. Por Jezusi, duke u shtënë se nuk dëgjoi, u përkul dhe shkruante me gisht ne dhe. Dhe, kur ata vazhdonin ta pyesnin, ai u drejtua dhe u tha tyre: “ Kush nga ju është pa mëkat, le ta hedhë i pari gurin kundër saj!”. Pastaj u përkul përsëri dhe shkruante në dhe. Atëherë ata, e dëgjuan këtë dhe të bindur nga ndërgjegja, u larguan një nga një…” [Ungjilli sipas Gjonit 8:1-9].

- Eshtë për tu habitur që kjo pjesë ungjëllore megjithse nga vetë studiuesit kristianë pranohet që nuk i përket Gjonit pasi ajo nuk gjendet në dërëshkrimet më të vjetra dhe më me rëndësi dhe as në përkthimet e hershme, konsiderohet në mënyrë kaq fëminore si kanonike! Duke mos dashur të pranojnë se libri i tyre i shejntë u është nënshtruar deformimeve njerzore. (Shih shënimet e Dom Simon Filipaj në Biblën e përkthyer prej tij fq.1518)

VAZHDON

[Fjala e drejte]

PYETJET RRETH BARAZISE DHE PERGJIGJET E TYRE


Pyetja e parë: Ç’farë kuptimi ka që të mbrohet supremacia e një njeriu të lirë ndaj një skllavi, ndërkohë që skllavëria nuk dënohet e as abrogohet?

Përgjigja: Konceptet islame të formuara nga libri i Allahut, Kurani dhe fjalët, këshillat dhe veprimet e Profetit (A.S) aprovojnë atë se një njeri i lirë nuk ka asnjë status të lartë tek Allahu kundrejt një skllavi vetëm e vetëm pse ai është një njeri i lirë.
Të njëjtën gjë mund të themi edhe për besimtarët ku ata nuk besojnë se një njeri i lirë qëndron më lart tek Allahu ndaj një skllavi vetëm e vetëm pse ky i fundit është skllav.

Një skllav besimtarë i devotshëm me besimin e tij mund të qëndroj shumë më lartë sesa pronari i tij nga ana fetare, kulturore dhe mendore, po ashtu edhe nga veçoritë shpirëtrore dhe trupore të tij.

Përsa i përket lirisë dhe skllavërisë ato janë dy çështje që i përkasin sistemit shoqëror me të cilin përkufizohen mardhëniet ndër njerzore pa marr parasysh pozitat superiore dhe ato inferiore.

Mardhëniet ndërmjet skllavit dhe zotnisë së tij, në konceptet islame, i shëmbëllejnë mardhënieve të një punëdhënësi me puntorin e tij, që sado i madh qoftë ky puntor në cilësitë dhe veçoritë e tij personale e shoqërore ai para punëdhënësit të tij mbetet një punëtor me pagesë, dhe sado inferior dhe i ulët qoftë punëdhënësi i tij ai mbetet një pronar. Pozita e një punëtori me rrogë i cili është i detyruar ta vendosë veten e tij në shërbim të dikujt për shkak të nevojës që ai ka për të holla, është pozita e një njeriu të ngarkuar me përgjegjsi i cili duhet t’i përgjigjet urdhërave dhe ndalesave që kanë të bëjnë me punën për të cilën ai paguhet nga punëdhënësi i tij. Natyrisht që këto mardhënie kontrollohen në bazë të të drejtave reciproke.

Po kështu ngjashmëria ndërmjet skllavit dhe zotnisë së tij i shëmbëllen mardhënieve ndërmjet të parit të shtetit apo kujdo pushtetari administrativ dhe vartësve të tij.
A mund të themi atëherë se një njeri i veshur me pushtet administrativ gëzon një superioritet në cilësitë e tija njerzore për shkak të pozitës së tij administrative?!

Shumë prej atyre njerzve që gjënden nën vartësinë e dikujt janë shumë herë më të mirë në virtytet dhe cilësitë e tyre shpirtërore dhe trupore sesa vetë ata që zotrojnë këtë pushtet. E megjithatë pozita e tyre sipas kujfijve të sistemit administrativ është pozita e një vatrësi nën urdhëra, i cili ka për detyrë t’i bindet urdhërave të parit të tij.
Këtu po i drejtohemi parashtruesit të pyetjes me të njëjtën mënyrë: Ç’kuptim ka ky superioritet?

Në rast se ata do ta mbrojnë këtë gjë atëherë sipas metodës së tyre ne po i pyesim: Ç’kuptim ka të mbrosh superioritetin e udhëheqësit ndaj vartësve të tij? Ç’kuptim ka superioriteti i drejtorit ndaj atyre që ka nën vartësi? Ç’kuptim ka superioriteti i Papës ndaj kardinalëve? Po i kardinalve ndaj priftërinjve të tjerë?

Përsa na përket ne myslimanëve që besojmë tek botkuptimet islame nuk i shohim mardhëniet ndërmjet skllavit dhe zotnisë së tij, e as të ngjashmet me to si superioritet, përkundrazi e konsiderojmë atë si një çështje që i përket sistemit shoqëror të cilën e përcakton natyra e jetës shoqërore njerzore për të rregulluar gjendjen e njerzve. Sikur të mos ekzistonte kjo shoqëria do të ishtë shkatërruar dhe njerzit do të ishin kthyer në një turmë të rrëmujshme ku se mer vesh i pari të dytin.
Dhe nën praktikën e këtij botkuptimi islam skllevërit në historinë islame kanë zënë vendin e tyre të rëndësishëm. Prej tyre kanë qenë të shumtë ata që ishin dijetarë, juristë, udhëheqës ushtarak, dhe prijës fetarë të mirënjohur madje ata patën edhe një shtet që njihet në historinë islame si shteti i Memalikve.

Ekziston një dallim i madh ndërmjet historisë së skllevërve në botën kristiane dhe atë islame. Skllevërit në Europën e krishterë siguroheshin nga rrëmbimet njerzore që bëheshin nga brigjet afrikane të cilët më pas dërgoheshin me dhumë në kontinentin amerikan.
Nga 8 deri në 15 milion Afrikan ishin ata që arritën në Amerikë si skllevër nga shekulli i 16-të deri në shekullin e 19-të. (The 1999 Grolier Multimedia Encyclopedia ® )
Mbi gjakun dhe trupat e tyre Europa e krishterë ngriti botën e re. Kjo është një njollë e zezë në historinë e popujve kristianë e cila edhe sot e kësaj dite shfaqet nëpërmjet diskriminimit racial që u bëhet njerzve në bazë të ngjyrës së lëkurës në mjaft vënde kristiane, diskriminim i cili nuk ekziston ndërmjet popujve mysliman.

Skllavëria ka ekzistuar që para Islamit si një rend shoqëror tek të gjithë popujt dhe fetë ndër të cilët edhe tek çifutët dhe të krishterët. Arsyet kanë qenë të shumta por në shumtën e rasteve ato kanë qenë të padrejta, jomorale dhe aspak njerzore dhe bazoheshin në rrëmbime me armë ndaj njerzve të pafuqishëm duke i detyruar nën dhunën e vrasjes nëse revoltonin ndaj padronve apo blerësve të tyre.

Me ardhjen i tij Islami i nxiti njerzit që tu jepnin liri skllevërve, ai nuk mund t’a ndalonte skllavërinë në mënyrë të njëanshme ndërkohë që skllavëria ishte e përhapur tek të gjithë popujt e botës, porse Islami u preu rrugën të gjitha burimeve mizore e të pajustifikueshme me anë të të cilave njerzit e lirë ktheheshin në skllevër. Ndërkohë që ishte i detyruar që të sillej me të njëjtën mënyrë përsa i përket vetëm robërve të luftës, kjo për shkak se robrit mysliman ktheheshin në skllevër tek jomyslimanët apo do të duhej që ata të shkëmbeheshin me të tjerë.

Kështu që ishte më se e drejtë që Islami të sillej në mënyrë të ngjashme. Megjithatë pavarsisht nga ky fakt Islami u dha robërve të luftës një status të veçantë, ai nuk i përdhosi ata por i dha të drejtën prijsit mysliman që tu jap lirinë pa asnjë lloj konpesimi, gjë e cila përmendet në Kuran ndërkohë që heshtet ndaj skllavërimit për të lënë përshtypje që ai nuk është i pëlqyer, por megjithatë rrethana të caktuara mund të të inponojnë një gjë të tillë si kundra peshë të po të njëjtit reagim nga pala armike.

Allahu i madhëruar thotë në Suren Muhamed:
“ Kështu pra kur të takoheni (në luftë) me ata që nuk besojnë, i goditni në qafë derisa t’i rraskapitni, atëherë lidhini e më pas lirojini falas ose kërkojuni dëmshpërblim, përderisa lufta të mos pushoj.” Sure [Muhamed :4.]
Ndërkohë që në Kuran nuk përmendet: “ ose skllavërimin” për të treguar se ai nuk është diçka e pëlqyeshme. Por nevoja mund të të shtyj drejt tij në bazë të rregullës ‘si të më sillesh të sillem’ ndërkohë që kjo mund të shtyj udhëheqjen islame që në rast interesash të kryejnë marrveshje me palën kundërshtare për ndërprerjen e skllavërimit të robërve të luftës dhe të mjaftuarit me shkëmbim ose dëmshpërblim.

Nëse ata që na drejtuan pyetjen nuk e dinë, apo hiqen sikur nuk e dinë se edhe vetë ligjet Biblike e aprovojnë skllavërinë ne po ju rikujtojmë që të krahasoni ndërmjet ajetit të lartë përmendur të Kuranit dhe tekstik biblik të përmendur disa faqe më parë:

“Në qoftë se pranon ofertën tënde të paqes dhe t’i hap dyert e tij, tërë populli që ndodhet aty ka për të paguar haraçin dhe do të shërbejë. Por në rast se nuk do të bëjë paqe me ty dhe kërkon luftë kundër teje, atëherë ti do ta rrethosh. Kur më vonë Zoti, Perëndia yt, do të ta japë në dorë, do të vrasësh me shpatë tërë meshkujt e tij; por gratë, fëmijët, bagëtin dhe të gjitha ato që ndodhen në qytet, tërë prenë e tij, do t’i marrësh si plaçkën tënde…”Ligji i Përtërirë 20:10-13.

A nuk kanë pasur vallë Daudi (Davidi) dhe Sulejmani (Solomoni) skllevër të cilët iu bindeshin atyre?! Po Ejubi (Jobi) dhe profetët e tjerë?!
Në rast se edhe këtë nuk e dinë atëherë ne kemi fatin tu tregojmë atyre atë se ç’ thotë libri i tyre i shenjtë:

“Ditën e shtatë fëmija vdiq dhe shërbëtorët e Davidit kishin frikë t`i njoftonin që fëmija kishte vdekur, sepse thonin: "Ja, kur fëmija ishte akoma i gjallë, ne i kemi folur, por ai nuk i dëgjonte fjalët tona. Si të bëjmë tani për t`i thënë se fëmija ka vdekur? Kjo mund t`i shkaktojë ndonjë të keqe". Kur Davidi pa që shërbëtorët e tij flisnin me zë të ulët, e kuptoi se fëmija kishte vdekur; prandaj Davidi u tha shërbëtorëve të tij: "Ka vdekur fëmija?". Ata u përgjigjën: "Ka vdekur".” Libri i dytë i Samuelit 12:18.

Përkthimet shqip të Biblës përdorin fjalën shërbëtor në vend të fjalës skllav, që autori e jep nga Bibla në gjuhën arabe, fjalë që është më e përgjithshme dhe që natyrisht përfshin brenda saj skllevër dhe jo skllevër, ndërkohë që në atë kohë nuk mund të flitej për shërbëtorë me pagesë por për skllevër të cilët shërbenin.“

Por Salamoni u bashkua me këto gra nga dashuria. Ai pati si bashkëshorte shtatëqind princesha dhe treqind konkubina; dhe bashkëshortet e tij ia çoroditën zemrën.” [Libri i parë i mbretërve 11:3.]

Po a e haruan vallë që Sara gruaja e Ibrahimit kishte një skllave me emrin Haxher të cilën ajo ia dhuroi të shoqit të saj dhe ajo më pas mbeti shtazanë prej tij. Kjo e bëri Sarën xheloze dhe e detyroi të shoqin që ta largonte atë. Dhe Ibrahimi do t’i vendoste atë dhe birin e saj Ismailin në luginën e pajetë të Mekës me urdhërin e Zotit, histori kjo e përshkruar në librin e Zanafillës.
Po kështu ne do të gjejmë në vetë Dhjatën e Re mësime morale të apostujve të cilët jo vetëm që e njohin instuticionin e skllavërisë por u mësojnë skllevërve se si ata duhet të binden ndaj zotrinjve të tyre si do qofshin këta të fundit.

“Ju skllevër, nënshtrojuni zotrinjve tuaj dhe tregojuni respektin që u përket, jo vetëm të mirëve, por edhe tekanjozve.[”Letra e parë e Pjetrit 2:18. ECM. 1993].
Përkthime të tjera të Biblës përdorin fjalën shërbëtorë në vend të fjalës skllav.

Çdo kush që lexon Biblën nuk ka për të gjetur në të ndonjë frazë apo paragraf që të mund të lerë të kuptosh se skllavëria është e pa pranueshme, përkundrazi do të gjej në të urdhëresa se si duhet vepruar me skllevërit apo se si duhet të sillen ata me zotrinjtë e tyre, ashtu siç do të gjejmë pasazhe nga historia e popullit të Israelit të cilët gjatë luftrave të tyre e kanë praktikuar skllavërimin. Të gjitha këto konfirmojnë atë se skllavëria ishte diçka e njohur dhe e pranuar ndërkohë që nuk bëhet aspak ndonjë aludim për zhdukjen e saj. Por më mirë le t’i faktojmë këto që thamë nga vetë Bibla:

“Pastaj Zoti i tha Moisiut dhe Aaronit: "Ky është rregulli i Pashkëve: asnjë i huaj nuk do të hajë; por çdo skllav, i blerë me para, mbasi të jetë rrethprerë, mund të hajë” [Eksodi 12:43-44. Diodati i Ri 1991-1994.]

“Në rast se blen një skllav hebre, ai do të të shërbejë gjashtë vjet; por vitin e shtatë do të shkojë i lirë, pa paguar asgjë.”[ Eksodi 21:2. Diodati i Ri 1991-1994]

“Sa për skllavin dhe skllaven që mund të kesh, do t`i marrësh nga kombet që ju rrethojnë; prej tyre do të blini skllavin dhe skllaven. Mund të blini gjithashtu skllevër ndër bijtë e të huajve që jetojnë midis jush dhe midis familjeve të tyre që gjenden midis jush dhe që kanë lindur në vendin tuaj; ata do të jenë pronë e juaj. Dhe mund t`ua lini si trashëgim bijve tuaj pas jush, si pronë e tyre; mund t`i shfrytëzoni si skllevër për gjithnjë; por, sa për vëllezërit tuaj, bijtë e Izraelit, askush nuk do të sundojë mbi tjetrin me ashpërsi.” [Levitiku 25:44-46. Diodati i Ri 1991-1994.]

“Më vonë, kur Izraeli u bë i fortë, i nënshtroi Kananejtë dhe i bëri skllevër, por nuk i dëboji krejt.” [Gjykatësit 1:28. Diodati i Ri 1991-1994.]

“ Në rast se dikush godet syrin e skllavit ose të skllaves së tij dhe ai humbet, do t`i lërë të shkojnë të lirë si kompensim për syrin e humbur. Dhe në rast se shkakton rënien e një dhëmbi skllavit ose skllaves së tij, do t`i lërë të shkojnë të lirë si kompensim për dhëmbin e humbur.” [Eksodi 21:26-27. Diodati i Ri 1991-1994.]

“Në qoftë se dikush ka marrëdhënie seksuale me një grua që është skllave e premtuar një njeriu, por që nuk është shpenguar dhe nuk ka fituar lirinë, do të dënohen që të dy, por nuk do të dënohen me vdekje, sepse ajo nuk ishte e lirë.” [Levitiku 19:20. Diodati i Ri 1991-1994.]

“Ju skllevër! Dëgjoni zotërinjtë tuaj toksorë! Nderojini dhe kini frikë prej tyre. Shërbejuni ashtu siç i shërbeni Mesisë.” [ Letra drejtuar bashkësisë së Efesit 6:5. ECM. 1993.]

“Skllevërit duhet t’i dëgjojnë zotërinjtë e tyre dhe t’u nënshtrohen për gjithçka, të mos i kundërshtojnë me fjalë, e të mos shpërdorojnë asgjë, por t’u shërbejnë atyre me besnikëri.”[ Letra drejtuar Titiut 2:9. ECM. 1993.]

“Skllevërit që janë anëtarë të bashkësisë, duhet të sillen ndaj zotërinjve të tyre me nderimin që u përket atyre. Askush të mos bëhet shkak që njerzit të flasin keq për Perëndinë dhe për mësimin tonë. Në qofte se një skllav ka një besimtarë për zotëri, nuk duhet ta nderojë më pak atë, sepse është vëllai i tij (në fe). Pra duhet t’i shërbejë edhe më mirë, sepse një zotri besimtarë që e di se Perëndia e do, e trajton mirë skllavin e tij.” [Letra e parë drejtuar Timoteut 6:1. ECM. 1993.]

“Skllevër! Dëgjoni zotërinjtë tuaj njerzorë për gjithshka, jo vetëm sa për sy e faqe, që t’u bëni lajka. Shërbejuni siqerisht, siç e kërkon respekti i Zotit.” [Letra drejtuar bashkësisë së Kolosit 3:22. ECM. 1993.]

Ju zotërinj, trajtoni skllevërit me drejtësi. Kini parasysh se edhe ju e keni Zotin në qiell.” [Letra drejtuar bashkësisë së Kolosit 4-1. ECM. 1993]“

Siç shihet edhe nga këto fragmente të fundit që i përkasin Dhjatës së Re bëhet thirrje për bindje të skllevërve ndaj zotrinjve të tyre si dhe një trajtim njerzor nga ana e këtyre të fundit, por nuk aludohet aspak për mos njohjen e skllavërisë apo për abrogimin e saj përfundimtarë. Gjë e cila edhe nëse ndodhi mbas shumë shekujsh nuk tregon aspak se abrogimi i skllavërisë ishte fryt i mësimeve kristiane tek i cili hartuesit e pyetjeve mundohen të aludojnë.

Sa herë që do të përmendet skllavëria, njerzve u shkojnë në mend historitë makabre që ata kanë dëgjuar rreth shfrytzimit të skllevërve. Kjo është më se e drejtë, një skllavëri e tillë s’ka pse të ekzistojë dhe nuk duhet të ekzistoj.
Mirepo kur flasim Islamin dhe skllavërinë puna ndryshon, njerzve mund tu duket diçka e pa besueshme që një sistem çfardo të mirëtrajtonte skllevërit, por fakti është se Islami u ka bërë atë trajtim kësaj shtrese të shoqërisë që nuk ia ka bërë asnjë ligj njerzor para çdo deklarate ndërkombëtare për zhdukjen e skllavërisë. Megjithse Islami e pranon skllavërinë si fakt nuk do të gjesh as edhe një tekst kuranor apo thënie profetike të cilat e urdhërojnë atë, përkundrazi Kurani dhe hadithet janë të mbushura me qindra tekste në të cilat bëhet thirrje për lirimin e tyre siç është futja në pjesën e Zekatit për lirimin e skllevërve, konpesimet për kundravajtje të tilla si vrasja gabimisht, betimet e thyera, prishja e agjërimit, po ashtu edhe nxitja për lirimin e tyre për të kërkuar Xhennetin dhe shpërblimin e Allahut.

Ndërkohë që Islami i obligon myslimanët që ata të sillen me skllevërit si me njerzit e tyre të afërt duke i veshur dhe ushqyer njëlloj si veten. Buhari dhe Ebu Daudi transmetojnë nga El-maruf bin Suejd i cili tha: Shkuam tek Ebu Dheri në fshatin Rebdhe dhe pamë se djaloshi i tij (skllavi i tij) ishte veshur njëlloj si ai, dhe ne i thamë atij: O Ebu Dher sikur t’i mbaje për vete rrobat që i ke veshur djaloshit tënd? Ai na tha: E kam dëgjuar të dërguarin e Allahut të thotë:

“ Ata janë vëllezrit tuaj, Allahu i ka vënë ata nën pushtetin tuaj, prandaj kushdo që ka nën pushtetin e tij vëllain e tij le ta ushqejë atë nga ajo me të cilën ai ushqehet dhe le ta mbath atë me atë që ai mbathet, dhe mos ta ngarkojë atë me më tepër se sa mund të mbaj, por në rast se e ngarkon me diçka që se mban dot atëherë ai duhet t’i vijë në ndihmë atij.”

Transmetohet nga Ibn Umer se ai liroi një nga skllevërit e tij dhe më pas mori një shkop nga toka dhe tha: Mua nuk më takon shpërblim për të as sa ky shkop, e kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut të thotë:
“ Ai që e qëllon me pëllëmbë skllavin e tij apo e rreh atë, si konpesim (të këtij gabimi) duhet t’i japë lirinë atij.”

Gjithashtu i Dërguari i Allahut u bëri të ditur besimtarëve se një pardon i keq ndaj skllevërve nuk do të hynte në Xhenet:
“ Nuk ka për të hyrë në Xhenet një pardon i keq. Një burrë i tha atij: O i Dërguari i Allahut a nuk na ke lajmëruar se ky Umet do të ketë më shumë se popujt e tjerë robër dhe jetimë? Ai u përgjigj: Po, nderojini ata ashtu siç nderoni fëmijët tuaj dhe ushqejini ata nga ajo që hani edhe vetë…”

Madje Profeti (A.S) kërcënoi me zjarrin e Xhehenemit ata që keqtrajtojnë skllevërit e tyre: Ebu Mesud El-bedrij trasmeton duke na thënë:

Isha duke rrahur një djaloshin tim (skllav) me kamzhik, kur dëgjoj një zë mbas shpine: Dije o Ebu Mesud se Allahu është më i fuqishëm ndaj teje se ti ndaj atij. U ktheva nga mbrapa dhe pashë të Dërguarin e Allahut (AS). I thashë: O Dërguari i Allahut unë i jap atij lirinë për hirë të Allahut. Dhe ai më tha: Nëse nuk do ta bëje do të kishte përpirë zjarri.
Për këtë arsye edhe durimi ndaj ndonjë gabimi të tyre duhet të jetë edhe më i madh. Një njëri e pyeti të Dërguarin e Allahut duke i thënë:
O i dërguari i Allahut sa duhet ta falim shërbëtorin (skllavin), Profeti heshti kështu që ai e përsëriti edhe njëhërë pyetjen, Profeti përsëri heshti kështu që ai e përsëriti edhe një herë pyetjen, atëherë ai për herën e tretë iu përgjigj duke i thënë: Ta falësh atë në ditë deri në shtatëdhjet herë.

Por Islami nuk mjaftohet me kaq por ai ndaloi zotërinjtë që të thërrisnin skllevërit ne fjalët “skllavi im” apo “skllavja ime” për të dhënë që të kuptojnë të gjithë se njeriu nuk mund të jetë skllavi i njeriut porse që të gjithë njerzit janë skllevërit e Zotit dhe për këtë arsye edhe nëse ndonjëri do të ketë nën pronësi ndonjë njeri tjetër kjo është një pronësi e kufizuar dhe e përkohshme e pra askush nuk nuk ka të drejtë mbi jetën apo nderin e dikujt tjetër përveç Allahut.

Vetë Profeti i Islamit edhe në momentet e fundit të jetës së tij nga amanetet e fundit që ai dha ishte edhe të qënit të rregullt me namazin dhe përkujdesja ndaj skllevërve ndërkohë që ishte vetë ai i cili i patë urdhëruar myslimanët t’i bindeshin të parit të tyre edhe nëse ai ishte një skllav i zi.
Mësime të tilla kursesi nuk mund të kaloheshin pa lënë ndikimin e tyre në shoqërinë e re islame, ku ne do të shohim se njerëz të tillë si Abdurraman ibn Auf një nga shokët e Profetit dhe më të pasurit e Medines nuk mund ta dalloje dot nga skllevërit e tij pasi ai vishej njëlloj si ata.
Prijesi besimtarëve dhe Halifi i dytë Umer ibn Hatabi një ditë pa se skllevërit nuk ishin ulur për te grënë me zotrinjtë e tyre. Ai u inatos dhe u tha atyre: “Ç’farë kanë këta njerëz që vlerësojnë veten më tepër se shërbëtorët e tyre?”
Më pas ai thirri shërbëtorët dhe të gjithë hëngrën së bashku. Një herë një njeri hyri tek Selman farisiu dhe e gjeti atë duke bërë brumin e bukës, ai u habit dhe i tha atij: O babai Abdullahit ç’është kjo?! Dhe ai iu përgjigj: “E kam dërguar shërbyesin me një punë kështu kështu që më nuk pëlqente që t’i ngarkoja atij edhe një tjetër.”

Shembuj të tillë në gjatë gjithë historinë Islame janë të shumtë dhe do të na merrnin faqe të tëra nëse do të mundoheshim të tregonim një pjesë të tyre. Ajo ç’ka duam të themi është fakti se për Islamin dhe myslimanët skllavëria ka një panoramë krejt tjetër nga imazhi që kanë krijuar të krishtërët apo ata që nuk e njohin Islamin dhe historinë e tij. Si do qoftë ne nuk na vjen aspak turp ta pranojmë faktin që Islami që megjithse tepër të kufizuar e njeh skllavërinë si realitet, ky është gjykimi i Zotit dhe askush nuk mund të dalë kundra Tij;
“Ai as që mund të pyetet se çfarë ai vepron, ndërsa ata (krijesat) do të merren në pyetje.” [ Sure Enbija :23.]* * *

Pyetja e dytë: Pse thuhet që Zoti e ka krijuar njeriun të barabartë në të drejta dhe obligime, ndërkohë që pranohet mos barazia për shkaqe fetare? Siç shpallet se myslimani qëndron mbi një jomysliman edhe nëse ky i fundit është prej ithtarëve të librit (i krishterë apo çifut) apo i përket besimeve të tjera apo mund të jetë edhe i pa fe?

Këto mosbarazi i gjejmë në fushën e të drejtave personale dhe ato sociale të bazuara mbi doktrinat fetare.

Nga kjo pozitë ne pyesim: A ekziston kontradiktë mes të jetuarit të çdo njeriu me të drejtat tij si mysliman, kristian, çifut apo i çfardo besimi qoftë me besimin Islam? Në veçanti ne pyesim për çështjen e zbatimit të Sheriatit Islam ndaj të gjithë njerzve pa bërë dallim ndërmjet myslimanve dhe jo myslimanve.


Përgjigje: Pyetja është bërë në një mënyrë të përgjithshme pa asnjë lloj sqarimi, përcaktimi dhe pa asnjë shembull. Pyetjet të formuluara në formë të përgjithshme në raste të tilla janë të gabuara dhe nuk mund tu përgjigjesh atyre në mënyrë të përgjithshme.

Objeksioni që bëhet në këtë pyetje është një objeksion i përgjithshëm i pa përcaktuar qartë me shembuj konkret. Një objeksion i tillë nuk ka asnjë vlerë në fushën e një kërkimi shkencor, llogjik, të pa anshëm dhe të zhveshur nga çdo paragjykim.

Çdo njeri i cili nuk i përmbahet një llogjike shkencore të diskutimit, një diskutimi të ndershëm dhe fisnik mund t’i drejtohet çdo njeriu të ndershëm dhe të pafajshëm duke i thënë: Pse tregohesh sikur je një njeri i ndershëm, fisnik dhe i pa faj, ndërkohë që ti në realitet nuk je i tillë?
Natyrisht që përgjigja e parë më me edukatë që do të marrë ky njeri do të jetë: Ç’farë të duket ty e papëlqyeshme në fjalët, sjelljen apo karakterin tim? Më trego me shembuj realë se cilat janë arsyet që ti të më fyesh mua në një mënyrë të tillë.

Ne këtu do t’i përgjigjemi me po të njëjtat fjalë me të cilat iu përgjigj profet Nuh a.s. popullit të tij kur ata i thanë: Ne po të shohim plotësisht të humbur! Dhe ai u tha atyre: O populli im, unë nuk kam kurrfarë humbje.
Allahu i madhëruar na tregon në Kuran në suren A’raf:
“Ne patëm dërguar Nuhun te populli i vet, e ai tha: “O populli im, adhurojeni Allahun, nuk keni Zot tjetër veç Tij. Unë kam frikë për dënimin tuaj në një ditë të madhe! Paria nga populli i tij tha: Ne po të shohim plotësisht të humbur! Tha: O populli im, unë nuk kam kurrfarë humbje, por unë jam i dërguar prej Zotit të botëve! Unë ju kumtoj juve shpalljet e Zotit tim, ju këshilloj, dhe unë di nga Zoti im çka ju nuk dini!” [Sure Araf : 59-62]

Ne do t’i përgjigjemi ashtu siç iu përgjigj profeti Hud a.s. kombit të tij ku ata i thanë atij: Ne po të shohim mendjelehtë dhe të konsiderojmë vërtet një rrenacak! Dhe ai u tha atyre: O populli im, nuk jam mendjelehtë, por unë jam i dërguar prej Zotit të botëve.

Thotë i Madhëruari në Kuranin e lavdishëm:
“Edhe tek (populli) Adi (dërguam) vëllain e tyre Hudin, e ai tha: O populli im, adhurojeni Allahun, ju nu keni Zot veç Tij, a nuk po friksoheni?! Paria që nuk besoi nga populli i tij tha: Ne po të shohim mendjelehtë dhe të konsiderojmë vërtet një rrenacak! Tha: O populli im, nuk jam mendjelehtë, por unë jam i dërguar prej Zotit të botëve. Që t’u komunikoj shpalljet e Zotit tim dhe unë jam këshillues besnik për ju.” [Sure Araf : 65-68.]

E megjithatë unë do të paraqesë një përshkrim të përgjithshëm rreth të drejtave dhe detyrimeve në fenë Islame. Nëpërmjet të cilave hartuesit e pyetjeve do të arrinë të marrin vesh se si duhet t’i paraqesin herë tjetër pyetjet dhe objeksionet e tyre. Por me sa duket këta njerëz qënkan shumë larg studimeve juridike ligjore, analfabetë në këtë fushë të shkencës ashtu siç në të vërtetë janë analfabetë ndaj librit të tyre të shenjtë, apo hiqen si të tillë duke bërë pyetje në mënyrë të gabuar me hamendjen se ndoshta myslimanët do mund t’i përtypin pa i kuptuar hilet e pyetjeve të tyre.

Shpjegimi i hollësishëm i një teme të tillë kërkon një sqarim të gjerë të mbështetur në të gjitha pjesëzat që formojnë panoramën e të drejtave dhe detyrimeve. Njohjen se kujt i takon një e drejtë e caktuar si dhe masa e kësaj të drejte. Po ashtu duhet të njohim se kujt nuk i takon një e drejtë si dhe njohja se çfarë detyrimesh ka një person i caktuar, masa e këtij detyrimi si dhe njohja se kujt nuk i takon një detyrim i caktuar, dhe të gjitha këto duhet të sqarohen në mënyrë preçize.

Para se të fillojmë të flasim rreth kësaj teme do t’iu them se: Islami njeh si parim të tij të përgjithshëm, parimin e drejtësisë, dhe jo parimin e barazisë. Parimi i drejtësisë kërkon që çdo kujt t’i jepet e drejta që i takon dhe aq sa i takon pa i shtuar dhe pa i hequr asgjë.
Dhënia çdo kujt të drejtën që i takon pa shtesa dhe pa mangësi është një detyrim i atij që e posedon këtë dhënie.
Shembuj:
1-]Një nga të drejtat e Allahut ndaj robve të tij është që njerzit të besojnë tek Ai si Zot i vetëm, unik dhe i pa shoq e i pa ortakshëm. Që nuk i shembëllen askujt, nuk ka as fëmijë dhe as grua. Një nga të drejta e Tij ndaj robve të Tij është edhe adhurimi i vetëm që njerzit duhet t’i përkushtojnë Atij, duke mos i shoqëruar Atij në adhurim askë. Po ashtu ata duhet t’i binden urdhërave të Tij.

Pra kështu që çdo njeri me vullnet të lirë i cili arriti të njoh nëpërmjet Profetit të drejtën e Allahut ndaj tij, atëherë atij i del si detyrë që t’i çoj në vend këto të drejta.

Ai që mohon Zotin: në njëshmërinë e Tij, adhurimin e vetëm ndaj Tij, nuk i bindet urdhëresave dhe ndalesave të Tij dhe nuk i jep Allahut të drejtën që i takon atëherë ai ka kryer një padrejtësi për të cilën meriton dënim për aq sa ka qenë masa e moskryerjes së këtyre obligimeve që ka ai ndaj Zotit. Duhet të dihet se asnjë krijesë kushdo qoftë nuk ka për të mbajtur peshën e mëkateve të dikujt tjetër:
“Secili njeri është peng i veprës së vet” [Sure Mudethir: 38.]

Kjo është edhe një nga rregullat themelore të fesë së Ibrahimit a.s. dhe profeteve që erdhën mbas tij .
Nuk mund të lëmë pa përmendur këtu se një ide e tillë jepet edhe nga vetë Bibla, kështu në Dhjatën e Vjetër në librin e Ezekielit 18:20 ne mund të lexojmë : “Shpirti që mëkaton do të vdesë i biri nuk do të mbartë paudhësinë e atit dhe ati nuk do të mbartë paudhësinë e birit; drejësi e të drejtit do të jetë mbi të, pabesia e të pabesit do të bien mbi të”. Është për të vënë në dukje se edhe vetë Pali, shpikësi i teorisë së mëkatit, çuditërisht në një një nga letrat e tij thotë : “Kështu, pra, secili nga ne do t`i japë llogari Perëndisë për veten e vet.” Romakët 14:12.

Kështu që ideja se Isai a.s. mbajti mëkatet e tërë botës duke sakrifikuar veten e tij në kryq është një përrallë që nuk ka bazë në ligjin e drejtësisë hyjnore. Një ide e tillë nuk është gjë tjetër veçse një shpikje e atyre që deformuan fenë e Zotit me të cilën erdhi i Dërguari i Allahut dhe robi i Tij Isai -paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të.

2-]Allahu i ka dhuruar çdo njeriu të drejtat e tij të cilat i ka ndarë në bazë të asaj që u ka dhuruar atyre, ashtu siç edhe i ka ngarkuar ata me detyrime në po atë masë me të cilën i ka dhuruar gjithsecilit.

Çdo njeri ka të drejtën të jetojë, të ketë rrizkun e tij si dhe çdo kërkesë që i përgjigjet nevojave jetike të tij për të kaluar në këtë jetë sprove të kësaj bote.

Që të gjithë njerzve u del si detyrë që ta respektojnë dhe ta ruajnë këtë të drejtë të çdo individi, përderisa ai nuk bie në veprime me të cilat do të meritoj të ndëshkohet. Ndëshkim ky që mund të arrijë deri në dënimin kapital duke e nxjerrë atë jashtë jetës së kësaj bote me anë të dënimit me vdekje.

Kjo e drejtë u takon të gjithë njerzve në mënyrë të barabartë, me kusht që ky njeri me këtë të drejtë që i është dhënë të mos të shkel ndaj së drejtës së Zotit dhe të drejtave të krijesave të Tij.

Një nga të drejtat e njeriut është edhe e drejta e tij për të zgjedhur besimin ose jo. Ai nuk mund të dhunohet për të zgjedhur një besim të caktuar por ai do të jetë përgjegjës para Allahut për çfarë ai zgjedh dhe mund të ndëshkohet ose shpërblehet në varsi të zgjedhjes së tij.

Vetë Kurani ne na mëson se nuk ka dhunë në fe, dhe se nuk ka pasur ndonjë profet i cili të ketë detyruar njerzit të besojnë dhe as nuk e kanë pranuar një gjë të tillë.

Pikërisht edhe urdhëri i dhënë nga librat e shenjtë, Teurati, Inxhili dhe Kurani për të luftuar ndaj të pafeve është që të thyej çdo forcë e cila u inponon njerzve paganizmin dhe kultin e individit dhe nuk lejon përhapjen e besimit të vërtetë në mesin e tyre, dhe kjo luftë nuk bëhet aspak për t’iu inponuar të tjerve besimin, por ata mbas zhdukjes së këtyre barrierrave janë të lirë të zgjedhin.
Këto janë mësimet e Islamit, dhe argumentet dhe faktet për to janë të shumta dhe të qarta.

3-] Ekzistojnë disa të drejta për një grup individësh të cilat janë detyrime për disa të tjerë pa pasur këtu ndonjë shenjë barazimi ndërmjet këtyre dhe atyre. Për shembull prindërit kanë të drejtat e tyre ndaj fëmijve gjë që do të thotë se fëmijët kanë detyrime ndaj prindërve meshkuj qofshin apo femra. Të vendosësh barazinë ndërmjet prindërve dhe fëmijve në të drejta dhe detyrime nuk është aspak e llogjikshme. Kjo sepse djali nuk mund të jetë babai i të atit të vetë që të ketë të njëjtat të drejta ndaj babit të tij ashtu siç ka i ati tij ndaj tij, kjo është diçka krejt e pa mundur. Kështu pra që e drejta e prindërve ndaj fëmijës në këtë drejtim nuk mund të jetë kurrsesi e barabartë me të drejtën që ka ai ndaj babait dhe nënës së tij. Por mund të themi se fëmija ka një të drejtë tjetër ndaj babait dhe nënës së tij ndërkohë që kjo e drejtë nuk eshtë e njëjtë me të drejtën e prindit ndaj fëmijës së tij.

Çdo e drejtë e njërës palë do të thotë detyrë për palën tjetër po kështu edhe anasjelltas. E drejta e një presidenti ndaj atyre që ka nën vete sipas sistemit shoqëror do të thotë detyrë për këta të fundit kundrejt këtij të pari, dhe këto detyrime janë bindja ndaj tij për çdo gjë e cila nuk përbën ndonjë gjynah, ta respektojnë dhe nderojnë atë. Ashtu siç edhe këta njerëz kanë të drejtat e tyre ndaj këtij presidenti siç janë mbajtia e drejtësisë midis tyre, sjellja me butësi, të punojë për sigurinë e tyre, tu lehtësoj atyre mjetet për të siguruar rrizkun…etj.

Po kështu edhe burri për shkak të përgjegjsisë dhe superioritetit që ka ndaj gruas së tij posedon të drejtën që ajo t’i bindet për gjithshka që nuk bie në kundërshtim me ligjet e Zotit, t’i krijojë atij ngrohtësin familjare, të krijojë të gjitha ato kushte të mundëshme për të gjetuar tek ajo prehje dhe qetësi…etj.
Ndërsa e drejta e gruas ndaj burrit është që ai të përgjigjet për anën financiare të saj dhe të familjes, të jetë mbështetje dhe ndihmë për të, të tregohet i mëshirshëm me të si dhe të çoj një jetë normale me të.

Siç mund ta shohim se të drejtat dhe obligimet ndërmjet burrit dhe gruas nuk janë gjithmonë të njëjta dhe të barabarta në çdo aspekt, p.sh. burri duhet të përgjigjet për anën finaciare kurse femra jo ndërkohë që ai ka përgjegjsinë kryesore të familjes ndërsa ajo jo.
Gjërat e ndryshme me veçoritë e tyre dalluese plotësojnë njëra-tjetrën dhe kështu ato japin përsosmërinë e mundshme natyrore. Gjërat në natyrë të tilla janë krijuar jo të barabarta, kështu që kërkesa për barazi vjen si rezultat i të kuptuarit të keq të natyrës së ekzistencës dhe natyrës së jetës dhe si rrjedhim zbatimi i një diçkaje të tillë të shpie drejtë shkatërrimit dhe anarshisë. Një gjë e tillë ndodh edhe me të drejtat dhe detyrimet në tërësi.

Përsa i përket myslimanëve ata i bashkon ndërmjet tyre një fe, një besim, një ligj, një sistem dhe çdo kush që aderon në këtë fe është i ngarkuar që t’i përmbahet të drejtave dhe detyrimeve që përcaktohen nga ai. Të drejta dhe detyrime këto që vihen në bazë të veçorive dhe cilësive të çdo subjekti, e gjithë kjo e ngritur mbi parimin e drejtësisë dhe jo të barazisë.

Ndërsa mardhëniet ndërmjet myslimanëve dhe jo myslimanëve të cilët nuk besojnë në doktrinat islame, ligjet dhe sistemin islam, vendosen në bazë të lidhjeve njerzore. Të drejtat dhe detyrimet ndërmjet tyre përcaktohen në bazë të botkuptimeve të këtyre lidhjeve dhe rregullave të përgjithshme të tyre.

Dhe të gjitha këto ngrihen mbi parimin e drejtësisë, qoftë në favor të tyre ose jo dhe aspak mbi parimin e barazisë. Çdo të drejtë që e njohin parimet e të drejtave njerzore është një detyrim për palën tjetër që ta respektojnë dhe t’i përmbahen atij në rast se ka të bëj me ta.
Bashkësia myslimane ka lidhjet e saj që ngrihen në bazë të njësisë së fesë dhe të gjitha këto lidhje kanë sistemin e tyre të përgjithshëm dhe gjithpërfshirës.

Në rast se një shoqëri çfardo përbëhet nga një shumicë e caktuar njerzish të cilët i kanë ndërtuar lidhjet e tyre në bazë të njësisë së fesë së tyre ndërkohë që mes tyre ka edhe pakica të cilat nuk i përkasin fesë së tyre, kësaj shumice nuk mund t’i kërkohet, sipas llogjikës të të gjithave shoqërive njerzore që të tërhiqet nga parimet dhe interesat e saj për hirë të pakicave. Këtyre pakicave mund tu jepen disa përjashtime të cilat nuk bien në kundërshtim me rregullat e sistemit të përgjithshëm dhe as me interesat madhore të shumicës dominuese.
Këtu unë mund të pyes: A ekziston ndonjë shtet në botë që ka një shumicë kristiane apo shumicë nacionale të caktuar e të ketë një larmishmëri rregjimesh për aq sa pakica fetare apo nacionale ai ka?!
Apo regjimi i përgjithshëm vihet sipas dëshirës dhe interesave të shumicës?!

Të gjitha sistemet demokratike sot në botë, për aq sa duken, përcaktohen nga vullneti i shumicës, vullnet i cili më pas u inponohet të gjithve, ndërmjet tyre edhe pakicave të cilave nuk u respektohet vullneti i tyre. Në rastet më të mira këtyre pakicave mund tu plotësohen disa të drejta dhe nevoja të tyre humane pas kërkesave të shumta të që ata mund të bëjnë. Siç mund të jenë faltoret ose shkollat e tyre të veçanta apo edhe ndonjë qendër fetare ku ata mund të zhvillojnë aktivitet e tyre fetare të kufizuara, megjithse këto shtete kanë sisteme laike dhe aspak të krishtera.

Ndërsa përsa u përket shteteve ku tendencat kristiane janë të fuqishme pakicat myslimane poshtërohen dhe u privohen të drejtat për shkak të fesë së tyre. Nuk ekziston barazi ndërmjet tyre dhe shumicës kristiane në shumë fusha të jetës ndërkohë që ka vende të atilla ku myslimanëve u inponohet të ndrojnë emrat e tyre (Më tepër se çdo kush shqiptarët e dinë mirë këtë gjë nga mardhëniet që ata kanë pasur dhe kanë me grekët dhe shtetin e tyre.), e ku është pra kjo barazia që pretendohet?

A kanë ndeshur ndonjëherë pakicat e krishtera në shetet islame gjatë gjithë historisë së tyre atë që kanë hequr pakicat myslimane në shtetet fanatike kristiane?

Islami përkujdeset që tu japi pakicave jomyslimane përjashtimet e tyre të veçanta që përcaktohen nga të veçantat e feve të tyre me kusht që ato mos të ndikojnë në sistemin e përgjithshëm apo të krijojnë boshllëqe në rregullat dhe sigurinë e shoqërisë.

Nga ana tjetër duke u nisur nga këndvështrimi ligjor mund të them: Në rast se një mysliman në shoqërinë e tij islame gëzon disa të drejta më tepër se një jomysliman dhe natyrisht mban përgjegjsi më tepër në këtë shoqëri se sa ky jo mysliman, kjo për shkak të lidhjeve reciproke natyrale mbi të cilat është vendosur kjo bashkësi. Dhe aspak nuk mund të thuhet se kjo është një tendecë superioriteti.

Në anën tjetër ne do të shohim se çdo bashkësi në botë bashkohen nga lidhje ekuilibruese ku gjithsecili ka të drejtat dhe detyrimet e tij, mardhënie këto të cilat nuk gjejnë ngjashmëri ndërmjet tyre dhe komuniteteve të tjera të cilat edhe ato kanë lidhjet e tyre të veçanta ndërmjet tyre, fetare, kombëtare, sektare, partiake. Madje edhe familjen e bashkojnë lidhjet e saj të veçanta, ndërkohë nga ajo aspak nuk kërkohet që pjestarët e familjeve të tjera t’i trajtoj tamam ashtu siç trajton pjestarët e familjes së saj. Po kështu nuk mund të thuhet për një jobashkëatdhetar i cili nuk ka të njëjtën nënshtetsi se shteti ndaj tij ka po të njëjtat detyrime si ndaj qytetarve të saj në mënyrë të barabartë. Këtë askush prej njerzve nuk e thotë, sepse mungojnë lidhjet bashkqytetare të cilat e kërkojnë një gjë të tillë.

Kështu që diferencimi në të drejta që ka ndërmjet një vendasi dhe një të ardhuri të përkohshëm, apo një qytetari me leje qëndrimi në bazë të një marveshje të caktuar, nuk është një diferencim njerzor dhe nuk tregon supremacinë e njerit ndaj tjetrit.

Me sa duket ata që kanë bërë këtë pyetje nga fondacioni i krishterë ‘Baballarët e bardhë’ nuk i kanë studiuar parimet e të drejtave nëpër ligjet fetare apo ato njerzore. Kjo sepse ne po vëmë re nga pyetjet e tyre rreth barazisë një mungesë njohurie të cilën nuk e gjejmë tek ata që kanë njohuri rreth bazave mbi të cilat janë ndërtuar ligjet e të drejtave dhe rregullat e tyre.

Më vjen keq ta them por pyetja është ndërtuar në mënyrë të gabuar dhe provokative, cilësi këto që nuk i përkasin aspak një morali diskutimi shkencore apo një dialogu të mirëfilltë.

* * *


Pyetja e tretë: Pse pranohet supremacia e një seksi ndaj një tjetri?
Gjë të cilën ne e shohim në këto pika:
a) Lejimi i poligamisë dhe ndalimi i së kundërtës.
b) Mundësia që burri ta braktisë gruan e tij pa paraqitur as edhe një justifikim për veprimin e tij dhe pa kaluar asnjë pasojë për veprën e tij, ndërkohë që gruaja nuk mundet vetëm se me vështirësi të arrijë divorcin dhe kjo vetëm nëpërmjet rrugës gjygjsore.
c) Babait gjithmonë i takon e drejta e tutelës apo e mbikqyrjes ndaj fëmijve edhe nëse ata janë foshnje nën kujdesin e nënës.
d) Përsa i përket trashëgimnisë, konstatojmë se pjesa e femrës në të shumën e rasteve është më pak se gjysma e pjesës së mashkullit.

Përgjigja: Pyetja që drejtojnë këta rreth poligamisë dhe ndalimit të poliandrisë është diçka e habitshme që na vjen nga njerëz të cilët besojnë tek profetët e bijve te Israilit dhe tek Dhajta e Vjetër!

Ne ateistëve dhe sekularistëve të cilët nuk besojnë tek librat hyjnor u kemi dhënë gjithmonë shpjegime të gjata dhe të mjaftueshme ku sqarojmë pse urtësia e shpalljeve hyjnore e ka lejuar poligaminë dhe në të njëjtën kohë e ka ndaluar marrjen e shumë burrave.

Ndërsa të krishterve që besojnë në profetësinë e Ibrahimit, Is’hakut, Jakubit, Musait dhe gjithë profetvë të tjerë të Israelit u rekomandojmë që t’i kthehen librit të tyre të shejntë dhe të shohin se ligjet e të gjithë këtyre profetvë e lejonin martesën me shumë gra ndërkohë që natyrisht ndalonin atë me shumë burra.

Dihet që Ibrahimi në një kohë të vetmë kishte gruan e tij Sarën dhe një robëreshe egjiptiane të quajtur Haxher, të cilën vetë Sara ia kishte dhuruar dhe nga e cila ai pati një fëmij, Ismailin.

Shih Zanafillën 16:1-3. “Kështu Saraj i tha Abramit: "Ja, Zoti më ka ndaluar të kem fëmijë; oh, futu te shërbysja ime, ndofta mund të kem fëmijë prej saj". Dhe Abrami dëgjoi zërin e Sarajt. Kështu pra Saraj, gruaja e Abramit, mbasi ky i fundit kishte banuar dhjetë vjet në vendin e Kanaanëve, mori shërbyesen e saj Agarin, egjiptasen, dhe ia dha për grua burrit të saj Abramit”.

Po ashtu profeti Jakub, ‘Israeli’ pati dy gra; Lean dhe Rakelën dhe bashkë me to edhe dy robëresha Bilhahun që ishte shërbëtore e Rakelës dhe Zilpahën që ishte shërbëtore e Leas. Nga këto të katërta atij i erdhën në jetë edhe dymbëdhjet bijtë e tij nga të cilët rrjedhin edhe dymbëdhjet fiset e Israelit. [Shih Zanafillën 35:22-26. ]

Vetë Daudi kishte disa gra dy prej të cilave përmenden në librin e dytë të Samuelit:
“Kështu Davidi shkoi atje me dy gratë e tij, Jezreeliten Ahinoam dhe Karmelitën Abigail, që kishte qenë gruaja e NabalitPas arritjes së tij nga Hebroni, Davidi mori konkubina dhe bashkëshorte të tjera nga Jeruzalemi dhe kështu i lindën bij dhe bija të tjera.” …[Libri i dytë i Samuelit 2:2,13]

Ndërsa për Sulejmanin edhe më parë e kemi përmendur në këtë libër se ai kishte shtaqind gra dhe treqind robëresha.

Por Salamoni u bashkua me këto gra nga dashuria. Ai pati si bashkëshorte shtatëqind princesha dhe treqind konkubina; dhe bashkëshortet e tij ia çoroditën zemrën.” [Libri i parë i mbretërve 11:3.]


Ligji i poligamisë do të vazhdonte të ruhej tek bijtë e Israelit edhe në mesazhin e Isait e më pas do të ndalohej nga Kisha.

Dihet që Jezusi sipas Bibëls ishte një zbatues dhe mbrojtës i Ligjit të Moisiut (Mateu 5:17-20, 8:4, 17:24, Marku 10:17-19, Luka 5:14 …etj) dhe ai kurrë nuk foli për poligaminë, madje as për kufizimin e saj. Kjo tregon majft qartë se ai e la atë ashtu siç e patë lënë Ligji, pra të lirë dhe të pa kufizuar. Ai diskutonte për çështje të tilla si ajo e së Shtunës por për ndalimin e poligamisë apo për kufizimin e saj ai nuk tha asnjë fjalë. Madje mund të shohim se si ai jep parabola të tilla ku flitet për dhjetë virgjëresha dhe një dhëndër (Mateu 25:1-10.) natyrisht shembuj të tillë nuk do të ishin të përshtashëm për tu dhënë nëse pologamia do të ishte diçka e ndaluar dhe të merrej si shembuj për të treguar mbretërinë e Perëndisë që po vjen. Prandaj të pretendosh se Kristianizmi në mësimet e tij është kundra poligamisë është një ide e pa bazë nga ana Biblike. Ndalimi i poligamisë nuk është gjë tjetër veçse një kompromis i Kishës me ligjet pagane romake ku sipas të cilëve ishte e ndaluar poligamia (E.Voltera, Studi in memoria di U.Ratti, Milano1933.) Kisha e trashëgoi këtë bashkë me të tjera kompromise të shumta që bëri për të mbijetuar me paganizmin e çezaro-papizmit të Kostandinit. (shih Adel Smith , Gruaja në Kuran dhe në Bibël).

Poligamia është diçka e ligjëruar në librin e Ligjit të Përtërirë ku thuhet:

"Në qoftë se një burrë ka dy gra, dhe njerën e dashuron dhe tjetrën e urren, dhe si e dashuruara ashtu dhe ajo e urryera i kanë lindur fëmijë, në rast se i parëlinduri është fëmija e gruas së urryer, ditën që u lë me testament pasurinë që zotëron bijve, nuk mund t`i shënojë të drejtën e paralindjes djalit të gruas që dashuron duke e preferuar nga djali i gruas që urren që është i parëlinduri; por do të njohë si të parëlindur djalin e gruas së urryer, duke i dhënë një pjesë të dyfishtë të të gjitha atyre që zotëron; sepse ai është prodhimi i parë i fuqisë së tij dhe atij i përket e drejta e paralindjes.” [ Ligji i Përtërirë 21:15-17.]

Shih po ashtu se si Nathani i drejton Davidit fjalët e Zotit duke i thënë:
“Atëherë Nathani i tha Davidit: "Ti je ai njeri! Kështu thotë Zoti, Perëndia i Izraelit: "Unë të kam vajosur mbret të Izraelit dhe të kam çliruar nga duart e Saulit. Të kam dhënë shtëpinë e zotërisë sate, të kam vënë në krahët e tua gratë e zotërisë tënd dhe të kam dhënë shtëpinë e Izraelit dhe të Judës; dhe në qoftë se kjo ishte shumë pak, unë do të të kisha dhënë shumë gjëra të tjera” (2Samuelit 12:7-8)

Mbas kësaj mund të them: Çfarë përgjigje do të na japin hartuesit e kësaj pyetje rreth lejimit që i bëhet poligamisë në Bibël ?

Ai që analizon fjalët e Palit tek 1Timoteu 3:2 dhe Titi 1:4-6 nuk e ka të vështirë të kuptoj se martesa me një grua është detyrim i caktuar për ipeshkët : “Duhet, pra, që peshkopi të jetë i pa të metë, burrë i një gruaje të vetme, të jetë i përmbajtur, i arsyeshëm, i matur, mikpritës, i zoti të mësojë të tjerët.”
Kështu që me të drejtë vetëkuptohet që për popullin kjo ishte e lejuar, megjithëse edhe ky përjashtim që bëhet nga Pali është një mësim i pa pranueshëm nga ana Biblike pasi ai thyen Ligjin të cilin edhe vetë Krishti i bindej, por që nuk është hera e parë që bëhët kjo nga Pali, që me të drejtë mund të quhet si fallsifikatori më i madh i mësimeve të Krishtit.

Po martesat me shumë gra të profetëve të Biblës?

Në rast se ata kanë ndonjë përgjigje të kënaqshme për këto, atëherë le të jetë ajo përgjigja e pyetjes që na drejtuan neve.

Dhe gjatë përgjigjes së tyre të mos harrojnë diçka, “ Por është më e lehtë që të mbarojnë qielli dhe toka, se sa të bjerë poshtë qoftë edhe një pikë nga ligji.” (Lluka 16:17) “ Mos mendoni se unë erdha për të shfuqizuar ligjin ose profetët; unë nuk erdha për t’i shfuqizuar, po për t’i plotësuar.” (Mateu 5:17) Këto janë fjalët e Jezusit në Bibël pra bindjuni atyre!

* * *

[Fjala e drejte]

PERGJIGJE PER SEKULARISTET; TE PAFETE

Mbasi u kthyem përgjigje të krishterve rreth kësaj pyetje, tani po u drejtohemi laikeve të pafe të cilëve mund tu shkoj në mendje një pyetje e tillë: Lejimi që i bëhet poligamisë në Islam dhe ndalimi i martesës me shumë burra është vetë utësia e lartë që të inponon shoqëria njerzore.
Përsa i përket poliadrisë, martesës me shumë burra është diçka që nuk e pranon asnjë njeri që ka llogjikë, asnjë fe hyjnore dhe asnjë ligj i mirfilltë njerzor. Kjo sepse nuk ekziston barazi ndërmjet burrit dhe gruas përsa i përket shtatzanisë dhe lindjes, atëherë si mund të kërkohet që të dy të jenë të barabartë në këtë pikë?!

Shkaku është mjaft qartë dhe i dukshëm, një gjë e tillë çon drejt përzierjes së gjeanologjive sepse nuk njihet babai, duke shtuar këtu që diçka e tillë bie ndesh me natyrën njerzore me të cilën u krijua njeriu nga Zoti. Burri është ai të cilit i përket admistrimi dhe parllëku në familje, dhe dihet fort mirë se një anije e vetme nuk mund të drejtohet nga dy kapiten njëkohësisht. Një familje e tillë nëse do të ekzistonte do të shkonte detyrimisht drejt shkatërrimit.

Ndërsa poligamia është një diçka që i vlen shumë interesave njerzore, madje nga një herë poligamia mund të jetë zgjidhja më e mirë dhe më e përshtatshme për mjaft probleme të shoqërisë njerzore, prej të cilave mund të përmendim këto që vijojnë :


Së pari: lejimi i poligamisë në mënyrë të ligjshme, por jo më tepër se sa katër gra njëkohësisht dhe me kusht mbajtjen e drejtësisë ndërmjet tyre në të kundërt vetëm një, siç lejohet nga ligjet islame; është një zgjidhje shumë herë më mirë për shoqëritë kristiane dhe laike të cilat ndalojnë në mënyrë zyrtare poligaminë dhe nuk kanë ç’ti bëjnë lidhjeve të panumërta jashtëmartesore, jashtë çdo morali dhe rregullash ligjore. Lidhje të cilat nuk obligojnë asnjë detyrim ligjor ndaj gruas dhe fëmijës dhe kështu për ditë e më tepër lindin fëmijë të pa ligjshëm të flakur poshtë urave, në plehra apo më e mira në shtëpitë e fëmijve.

Në Tetor të vitit 1995 RAI deklaronte se çiftet e pamartuara në Itali bënin më shumë fëmij se ata ta martuarit megjithse pjelloria në këtë vend është nga më të ultat në botë. (RAI teleteks 13.10.1995)
Kjo për shkak të aborteve të shumta ku çdo vitë në botë kryhen rreth 45 milion aborte pak a shumë një në çdo tre lindje. Dokumentat e Organizatës Boterore të Shëndëttësisë (OMS) raportojnë që 1990 ndërprerjet vullnetare të shatzanisë në vëndet ku ai është i ligjshëm ka qenë 25 milion, rreth 20 milion prej tyre kanë qenë ilegale.(RAI teleteks 14.2.1996)
Këta fëmijë edhe nëse jetojnë në të shumtën e rasteve nuk i njohin prindërit e tyre apo do të kalojnë një jetë ka babai nuk ka pjesë në të dhe as nuk ndjen asnjë përgjegjsi ligjore ndaj këtyre fëmijve.

Këto shoqëri të cilat ndalojnë poligamin mbyllin sytë para mardhënieve jashtë martesore. Sot në shumë vende të perëndimit është bërë normale që një burrë megjithse i martuar të ketë më shumë se një të dashur [që në rastin më ekstrem nëse është një figurë e njohur mund të bëhet objekt i gazetave që duan të mbushin faqet e tyre me histori dashurie dhe asgjë më tepër]. Mardhëniet seksuale jashtëmartesore shikohen si diçka normale nëse ato kryhen me pëlqimin e të dy palëve, [përdhunimet nga ana e ligjit shikohen si krim ndaj individit por jo ndaj moralit]. Ky fenomen mbizotron në shoqëritë laike apo edhe kristiane dhe janë të paktë ata që mund t’i shpëtojnë një fenomeni të tillë .

Sipas psikoanalistëve italianë tradhëtia bashkëshortore është zgjidhja e vetme për një raport të qetë në mes çiftit. Ky opinion duket më tepër i përhapur ndërmjet meshkujve italianë. Nga një studim i kryer nga Federata Italiane e Psikologëve mbi 960 persona rezulton se shtatë meshkuj nga dhjetë tradhëtojnë gruan e tyre, të bindur se tradhëtia fizike nuk sjell domosdoshmërisht prishjen e martesave. Nga të intervistuarit 55.1% kanë kryer vetëm një tradhëti, 25.7% nga 5 deri në 10 raste, 15.2% nga 10 deri në 50 raste. Nga këta 19.5% ua tregojnë grave të tyre raportin jashtëmartesor ndërsa 49.2% e mbajnë atë të fshehtë, ndërsa 31.3% ua lënë grave të tyre që ta kuptojnë vetë atë. (RAI teleteks 21.11.1995)
Shkaku kryesor është se shumë prej burrave nuk arrijnë të plotësojnë apo kënaqin kërkesat e tyre me një grua të vetme, dhe përderisa ligji nuk e lejon marrjen e më tepër se një gruaje ata orientohen drejt mardhënive jashtë martesore të pa kufizuara .

Është ineresant fakti se në Afrikë për shembull ka ekzistuar poligamia dhe përzieriet seksuale kanë qenë të rralla ndërkohë që edhe shumica e fiseve kishin ligje të ashpëra në lidhje më tradhëtinë bashkëshortore

Mos vallë lejimi i poligamisë në pamjen e një imoraliteti të lirë nga çdo përgjegjsi, është më me interes për shoqërinë, se sa aprovimi i tij në mënyrë ligjore, i kontrolluar dhe i kufizuar ku respektohen të drejta dhe përgjegjsitë bashkëshortore dhe familjare?!

Së dyti: Mund të ndodh që shoqëritë njerzore të pësojnë rritje të numrit të grave për shkaqe luftërash apo fatkeqsish gjë e cila do të linte shumë gra kallogre apo vejusha të cilat nuk do të kenë mundësi se me kë të martohen, gjëra këto që kanë ndodhur shpesh mbas luftrave.

Së treti: Gruaja mund të qëlloj që të sëmuret dhe nuk është e aftë të kryej disa prej funksioneve të saj bashkëshortore dhe ajo do të bëhet barrë për burrin, apo mund të qëlloj që burri të humbi ndjesintë seksuale ndaj gruas së tij. Dhe në të dyja rastet ai do të vihet para dy zgjidhjeve:
-Të divorcohet për tu martuar me një tjetër
-Të marrë edhe një grua tjetër bashkë me të parën, kjo është edhe më e mirë për gruan se sa t’i kërkojë të shoqit divorcin dhe të mos pranoj që ai të mos marrë një grua tjetër.

Së katërti: Mund që gruaja të mos lindë dhe burri nuk do që ta divorcojë atë për të ruajtur dashurinë ndërmjet tyre por megjithatë ai dëshiron që të ketë fëmij. Kështu që më e mirë për gruan në këtë rastë do të ishte të pranonte që në jetën e burrit të saj të të hynte edhe një grua tjetër se sa të divorcohej, kjo në fakt është ajo të cilën preferojnë edhe shumë gra të tilla.

[Së pesti: Dihet që burri dhe gruaja dallojnë nga njeri-tjetri përsa i përket gadishmërisë së tyre për kontakt seksual. Gruaja nuk është gjithmonë e gatëshme në çdo kohë që t’i përgjigjet këtij kontakti, për shembull gjatë menstruacioneve mujore të cilat mund të shkojnë deri në dhjetë ditë apo edhe dy javë, po ashtu kemi edhe periudhën e lehonisë që zakonisht shkon dyzet ditë dhe në këto periudha kohore u është e ndaluar nga ana e Sheriatit kontakti. Po kështu në rast se gruaja është në gjendje pune mund t’i bjeri gadishmëria për diçka të tillë ndërkohë që gadishmëria e vetme e burrit për një gjë të tillë gjatë gjithë muajit dhe vitit në rast se nuk mund të gjej përgjigje nga ana e gruas mund ta çoj atë drejt kontakteve jashtë martesore të pa ligjshme, ja pra edhe një arsye tjetër pse poligamia është e lejuar.

Së gjashti: Aftësitë e mashkullit për pjellori janë shumë më të larta se ato të femrës. Mashkulli mundet që të jetë pjellor deri edhe mbas moshës gjashtëdhjetvjeçare ndërsa tek femra kjo aftësi ndërpritet mesatarisht në moshën dyzetvjeçare. Kështu që nëse privohet mashkulli nga marrja e më tepër se një gruaje atëherë do të kishim një stangim të funksionit të pjellorisë për të për gati një gjysëm jete.]

Në rast se ajo do të divorcohet mund ta bëj këtë duke e kërkuar këtë nëpërmjet rrugëve të pushtetit gjygjsorë në bazë të ligjeve të Sheriatit. Më pas ajo është e lirë të kërkoj një burrë tjetër i cili do ta pranonte atë si të tillë që ishte. Po kështu nëse burri është steril gruaja ka të drejtë të kërkoj divorcin për tu martuar me një tjetër i cili nuk është i tillë.

Së fundi mund të them se në të shumtën e rasteve grave nuk u pëlqen që burrat e tyre të marrin gra të tjera por ato nuk i ndalon kush që të jenë kundra vullnetit të tyre për atë që ato shohin se është më mirë për to. Kjo sepse gruaja e parë është e lirë që ajo të kërkojë divorcin nëse ajo nuk e do partneritetin e një gruaje tjetër, por edhe mund të mos ta kërkoj një gjë të tillë kur e sheh se një zgjidhje e tillë është më e mirë për të se sa të mbesë në derë të babait gjithë jetën pa u martuar.

Ndërsa e dyta natyrisht që martohet me dëshirën e saj pasi askush nuk ka të drejtë ta detyroj atë të marr një burrë të martuar, në mos ajo do të kërkonte për një burrë të pa martuar i cili do t’i përshtatej më tepër asaj sesa të pranonte ta ndante atë me një grua tjetër.

Siç edhe shihet nuk ka asnjë padrejtësi apo dhunim të vullnetit të gruas në çfarë do lloj rasti qoftë. Ndërsa dëshirat dhe kërkesat që njeriu i dëshiron në këtë botë, as burri dhe as gruaja nuk mund t’i realizojnë ato të gjitha, madje as shumicën e tyre. Kjo sepse jeta e kësaj bote është një jetë sprove dhe provimi me të mira dhe me të këqiat e saj, me gëzimet dhe fatkeqsitë e saj. Madje kënaqësitë dhe gëzimet e kësaj jete janë të pandara nga fatkeqsitë dhe dhimbjet trishtuese. Gjërat e dashura janë shpesh të përziera me sende të pa dëshiruara, sepse këtu qëndron edhe urtësia e sprovës në këtë botë. Të tilla janë situatat e sprovave dhe provimeve më të forta. Ajo grua e cila përmban xhelozinë e vetë ndaj gruas tjetër të burrit të saj do të shpërblehet nga Allahu për durimin e saj me një shpërblim të madh.
* * *

Ndërsa përsa i përket të drejtës së kujdestarisë ndaj fëmijëve brenda familjes ajo i përket përgjegjsisë burrërore sipas ligjeve islame dhe nena eshte edukuese .Ajo çka thuhet në pyetje se kujdestaria apo tutela ndaj fëmijve i takon gjithmonë babait edhe nëse ata rriten nga nëna është diçka e pa vërtetë, pasi nuk nuk gjendet në Sheriat një gjë e tillë kjo për dy arsye: e para, nuk gjendet ndonjë tekst as në në Kuran e as në thëniet profetike (hadith) ku t’i jepet përparësi gjithmonë vetëm ndonjërit prej prindërve. Dhe së dyti, dijetarët islam janë unanim në mendimin se përparësia në këtë drejtim nuk është e përcaktuar për vetëm njërin nga prindërit. Këtu mund të ekzistojnë mospërthuje mendimesh ndërmjet shkollave juridike islame nga aspekti se kush mund të jetë më i përshtatshëm dhe i mundshëm nga prindërit për rritjen e fëmijve, por ata janë dakort se nëse njëri nga prindërit nuk vlen për këtë punë atëherë nuk i lejohet atij në këtë rast që të marrë përgjegjsinë dhe kujdestarinë për rritjen dhe edukimin e fëmijve. (Telbis Merdud Salih bin Humejd, fq.58)

Kjo i ngjan të drejtës së presidentit apo drejtorit ndaj atyre që ka nën vehte, ashtu siç veprohet në të gjitha ligjet hyjnore apo njerzore, gjë që e shpjeguam edhe më parë.

Këtu mund të shtojë se mësimet fetare të çifutve dhe të të krishterve i japin burrit të drejtën e parëllëkut ndaj gruas dhe fëmijvë të tij.

Në letrën e parë të Pjetrit në Bibël ne mund të lexojmë:

“Gjithashtu dhe ju, gra, nënshtrojuni burrave tuaj, që, edhe nëse disa nuk i binden fjalës, të fitohen pa fjalë, nga sjellja e grave të tyre, kur të shohin sjelljen tuaj të dlirë dhe me frikë. Stolia juaj të mos jetë e jashtme: gërshëtimi i flokëve, stolisja me ar ose veshja me rroba të bukura, por njeriu i fshehur i zemrës, me pastërtinë që nuk prishet të një shpirti të butë dhe të qetë, që ka vlerë të madhe përpara Perëndisë. Sepse kështu stoliseshin dikur gratë e shenjta që shpresonin në Perëndinë, duke iu nënshtruar burrave të tyre, ashtu si Sara, që i bindej Abrahamit duke e quajtur "zot"; bija të saj ju jeni, në qoftë se bëni mirë dhe nuk trembeni nga ndonjë frikë”. [Letra e parë drejtuar Pjetrit 3:1-6. ]

shih gjithashtu 1Korintasve 11:3: “Por dua që të dini se kreu i çdo njeriu është Krishti, edhe kreu i gruas është burri…”

A nuk është e habitshme që këta ‘baballarët e bardhë’ të bëjnë pyetje të tilla sulmuese ndaj Islamit kur gjëra të tilla janë pjesë e fesë së tyre?!

Gratë sipas vetë Dhjatës së Re duhet tu nënshtrohen burrave: “Ju, gratë, nënshtrohuni burrave tuaj porsi Zotit, sepse burri është kreu i gruas, sikurse edhe Krishti është kreu i kishës, dhe ai vetë është Shpëtimtari i trupit. Ashtu si kisha i është nënshtruar Krishtit, kështu gratë duhet t`i nënshtrohen burrave të tyre në çdo gjë.” (Letra drejtuar Efesianëve 5:22-24) po ashtu edhe tek Kolosianët 3:18 “Ju bashkëshorte, jini të nënshtruara bashkëshortëve tuaj, ashtu si ka hije në Zotin.” Ajo duhet të mësoj në heshtje dhe nuk duhet t’i japë mend burrit : “Gruaja le të mësojë në heshtje dhe me çdo nënshtrim. Nuk e lejoj gruan që të mësojë, as të përdori pushtet mbi burrin, por të rrijë në heshtje.” (1Timoteut 2:11-12) Kështu që është për tu habitur se si këta priftërinj i harruan kaq shpejt mësimet e Biblës duke rënë në pozitat e laikëve?!

Nëse pyetje të tilla do të na drejtoheshin nga njerëz laikë e të pa fe, me ta do të merreshim ndryshe duke u dhënë përgjigje të tjera shkencore, llogjike dhe praktike.

Përsa i përket trashëgimnisë së gruas që është më e pakët se e burrit, ne myslimanët kemi shumë studime të mirfillta të cilat vënë në pah se kjo është diçka natyrale dhe e pranueshme. Përderisa burri është i ngarkuar sipas Islamit që t’i japë gruas ‘mehrin’, pra dhuratën e martesës, pasuri kjo e cila i përket vetëm asaj dhe askush nuk ka të drejtë të fusë hundët në të. Po ashtu ai është përgjegjës për çdo nevojë finaciare të saj dhe të familjes, ndërkohë që asaj nuk i vihet një përgjegjësi e tillë edhe nëse është e pasur. Atëherë është mëse normale që atij t’i takoj më tepër në trashëgimni. Kjo normë nuk është vënë e tillë për të poshtëruar femrën por ka parasysh përgjegjsitë dhe obligimet materiale të secilit prej tyre duke vendosur një ekujlibër të këtyre faktorve. Nëse u morr vesh se Islami ngarkon vetëm mashkullin me përgjegjsi financiare dhe e çliron femrën plotësisht nga një gjë e tillë atëherë një pyetje e tillë është tejet e pa vënd. A nuk veprojnë në fakt të gjitha instuticionet njerzore me çështjet ekonomike pikërisht kështu?!

Por me sa duket qëllimi atyre që bëjnë këto pyetje nuk është marrja e një përgjigje bindëse, megjithse ato janë kaq të shumta, por ata synojnë futjen e dyshimeve dhe dilemave në mendjet e myslimanëve ndaj fesë dhe ligjeve të Allahut. Prandaj do të ishte mirë që të mos ripërsërisnin po të njëjtat pyetje me qindra herë por të reflektonin pozitivisht ndaj përgjigjeve ashtu siç u takon njerzve të mençur.
* * *

Pyetja e katërt: Si mund të gjejmë një lidhje llogjike ndërmjet dashurisë së Zotit ndaj njerzve që Ai i krijoi dhe nxitjes për të luftuar jomyslimanët, siç theksohet kjo në Kuran?

Përgjigja: Allahu i madhëruar i ka nderuar bijtë e Ademit me cilësi dhe veçori që nuk ia ka dhënë asnjë krijese tjetër. Nderimi është diçka dhe dashuria është diçka tjetër, ato nuk janë dy gjëra të njëjta.
Dashuria e Allahut për krijesat e Tij është e kufizuar vetëm për ata që i besojnë Atij dhe asaj çka zbriti Ai. Kjo dashuri e Zotit shtohet edhe më tepër ndaj njeriut kur ai shton bindjen dhe adhurimin ndaj Zotit të t
ij.
Të pretendosh se Zoti i do të gjithë njerzit është një propagonadë për të cilën nuk ka aspak argument, as nga llogjika dhe as nga shpalljet e vërteta autentike hyjnore. Kjo është mëse e natyrshme përderisa njeriu në këtë jetë ka ardhur për tu provuar. Nëse Zoti i dashka të gjithë njerzit pa përjashtim; të mirë dhe të këqinj, të ndershëm dhe të pandershëm, besimtarë dhe pabesimtarë, të udhëzuar dhe të humbur, atëherë pse i ndëshkon Ditën e Gjykimit për në zjarr ata që e meritojnë ?!

[Shih Letrën e parë drejtuar Korintasve 6:9-11.]" A nuk e dini ju se të padrejtët nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë? Mos u gënjeni: as kurvarët, as idhujtarët, as shkelësit e kurorës, as të zhburrëruarit, as homoseksualët, as vjedhësit, as lakmuesit, as pijanecët, as përqeshësit, as grabitësit nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë. Dhe të tillë ishit disa nga ju; por u latë, por u shenjtëruat, por u shfajësuat në emër të Zotit Jezus dhe me anë të Frymës së Perëndisë tonë."

Ne përsëri po pyesim përse të krishterët punojnë për t’i shpëtuar njerzit nga ndëshkimi, siç besojnë ata me anë të besimit kristianë?!

A nuk u mjafton atyre që të gjithë i përfshin dashuria e Zotit, dhe Zoti nuk i ndëshkon përjetësisht ata që i do?!

Nuk është e vërtetë se Zoti i do të gjithë njerzit, Allahu nuk i do pabesimtarët, as të padrejtët, as të pa ndershmit. Ai nuk i do tiranët dhe diktatorët, nuk i do mëndjemëdhenjtë dhe as ata që fryhen dhe krenohen dhe të gjithë ata që nuk e meritojnë dashurinë e Tij.

Porse Allahu me të madhë të vet do që çdo njeri të besoj tek Ai me besim të drejtë e të vërtetë. Të besoj tek të gjithë profetët e Tij dhe çfarë ata sollën prej Zotit. Ai do që njerzit që të gjithë t’i binden urdhëresave të Tij dhe t’i largohen ndalesave të Tij dhe këtë ata ta bëjnë me vullnetin e tyre të lirë, pa u detyruar dhe pa u dhunuar për një gjë të tillë. Allahu do vërtet që çdo njeri të besoj tek Ai dhe t’i dorëzohet Atij me bindje dhe dëshirë që Ai t’i shpëtoj ata nga ndëshkimi i Tij. Dhe t’i fusë ata në Xhennetin e Tij Ditën e Gjykimit, në atë vend të cilin Ai e ka përgatitur për të gjithë besimtarët e Tij, të cilët ecën në udhën e jetës në besimin e vërtetë dhe bën vepra të mira gjatë provimit të kësaj bote.

Ata të cilët nuk besojnë por kundërshtojnë dhe mohojn, Allahu zemërohet ndaj tyre. A nuk ishte Allahu Ai që u zemërua ndaj faraonit dhe ushtrisë së tij derisa i mbyti ata në det? Kjo tregohet mjaft mirë në Kuran [ Shih Suren Bekare:49-50, Sure Kasas: 39-42.] dhe në Bibël [Shih Librin e Daljes 14:15-31.].

A nuk u zemërua Allahu ndaj bijve të Israelit kur ata adhuruan viçin e artë në kohën e Musait dhe i urdhëroi ata që të vrisnin vetveten për t’iu pranuar pendimin, siç përmendet kjo në Kuran[ Shih Suren Bekare : 51-54.] dhe në Bibël [Shih Librin e Daljes kapitullin 32, veçse këtu mund të përmedim dy elementë që nuk përputhen me Kuranin: e para se ai që e bëri viçin e artë ishte Haruni, diçka tejet e pa pranueshme pasi ai vetë ishte profet si i vëllai i tij dhe e dyta se : “Zoti ndryshoi mendim lidhur me të keqen që kishte thënë se do t`i bënte popullit të tij.” Fjalë të tilla nuk mund të jenë vetëm se vepër e fallsifikatorve të Biblës gjë gjithsesi nuk dinë t’i japin Zotit vendin e merituar!]?

A nuk u zemërua Allahu ndaj paganve dhe i urdhëroi bijtë e Israelit që t’i mallkonin ata dhe t’i luftonin ata në vendin e tyre në Palestinë, duke i vrarë burrat e tyre me shpatë, siç na tregohet një gjë e tillë në Bibël ?
[Shih 1Samuel 15:3, 27:8-9, Levitiku 27:1, 9.Numrat 15:33-35, 25:4, 33:55-56, …etj]

Një mësim të tillë të vetë Ungjillit që i zbriti Isait e jo atij të deformuarit që kanë sot kristianët nëpër duar ,

Megjithse fjalë të tilla si : “Mos mendoni se unë erdha të sjell paqen mbi tokë; nuk erdha të sjell paqen, por shpatën.” (Mateu 10:34) “Unë erdha të hedh zjarr mbi tokë dhe sa dëshiroj që ai të ishte tashmë i ndezur.” (Luka 12:49) sado që mund të interpretohen me kuptim figurativë ato nuk nuk përjashtojnë mundësinë që kjo ‘shpatë’ të ngrihet edhe nga vetë të krishterët. A nuk është kjo ajo që bën të krishterët në fakt për tetë kryqzata me rradhë kundra myslimanëve dhe që vazhdojnë ta bëjnë edhe sot nën emrin ‘luftë kundra terrorizmit’?!
na e zbulon edhe vetë Kurani në suren Teube:

“Me të vërtetë Allahu ka blerë nga besimtarët jetën e tyre dhe pasuritë e tyre me çmimin se i tyre do të jetë Xhenneti. Ata luftojnë për Çështjen e Allahut, kështu që ata vrasin dhe vriten. Është një premtim i vërtetë të cilin Ai ia detyroi Vetes në Teurat, Inxhil dhe në Kuran. E kush është më i vërtetë në besën e tij sesa Allahu? Atëherë gëzohuni në marveshjen që keni përfunduar. Ky është ngadhënjimi madhështor.” [Sure Teube:111.]

Po e theksoj këtu edhe një herë se lufta ndaj pabesimtarëve nuk bëhet për t’i detyruar ata që të besojnë, por për të siguruar lirinë e nevojshme për të gjithë ata që duan të besojnë dhe për të vendosur drejtësinë dhe zhdukur tiraninë.

Për këtë teme është folur shumë dhe nuk dua të zgjatem më tej, lexuesit mund tu kthehen librave të shumtë që flasin më gjerësisht për këtë temë.
Megjithatë unë nuk mund të rrij pa iu drejtuar hartuesve të kësaj pyetje duke iu thënë: A nuk ishin shetet e Europës së krishterë ato që nën komandën e njerzve të kishës u bashkuan për të luftuar myslimanët në ato që njihen në histori si luftërat e kryqzatave të cilat zgjatën rreth dyqind vjet.
Ndërmjet shekullit të 11 dhe 14. Kryqëzata e pare u bë (1096-99), e dyta (1147-49), e treta (1188-92), e katërta (1202-04), e pesta (1217-21), e gjashta (1228-29 ), e shtata (1248-54), e teta (1270), bastion i fundit kristianë u përzu nga Siria më 1291. Gjatë këtyre kryqzatave u vranë më se 26 milion mysliman pa llogaritur këtu dëmet materiale. Mbas 11 Shtatorit 2001 Xhorxh W. Bush president i SHBA deklaron se do të rifilloj kryqëzatat…ndoshta të nëntën, të …???
Këto ushtri nuk vinin për të bërë piknik por për të vrarë myslimanët që jetonin në tokat e tyre! Ku qenka atëherë dashuria e Zotit ndaj të gjithë njerzve?!

A nuk ishin shtetet kolonialiste perëndimore të krishtera ato që kolonizuan më forcë shumicën e botës Islame?! A nuk ishte kisha ajo që bekonte ekspeditat e tyre megjithse ata përhapnin laicizmin dhe mohimin e Zotit, shkretonin vendin dhe zhvasnin të mirat materiale prej tij?!
Misionarët kristianë me ndihmën e kolonialistëve dhe nën hijen e tyre ngritën organizatat evangjeliste për përhapjen e krishtërimit në vendet myslimane! Ku ishte këtu dashuria e Zotit për të gjithë njerzit?!

A nuk do të ishte më mirë që ju misionarët e kristianizmit t’i besonit Islamit dhe të shpëtonit vetet tuaja Ditën e Gjykimit nga ndëshkimi i Allahut dhe të hynit dhe ju në Xhennet bashkë me të devotshmit besimtarë mysliman?!

* * *


Pyetja e pestë: Në një shtet Islam në të cilin zbatohet Sheriati a ekziston pluralizmi me të gjitha ngjyrat e tij; fetar, kulturor, social, familjar dhe politik? A do të konsiderohet ky pluralizëm si një mëshirë hyjnore që përmban lirinë dhe barazinë? Apo Sheriati do tu obligohet të gjithëve në një formë diktatoriale, siç e shohim këtë në shumë shtete islame?
Përgjigja: Çdo studiues i paanshëm i cili kërkon të vërtetën nuk drejton pyetje të tilla të përgjithshme.

Pluralizmi familjar si i tillë që është gjëndet në të gjitha vëndet e botës islame. Po kështu edhe në një shtet islam ai ekziston teorikisht dhe praktikisht. Dhe që të gjithë i përfshin një sitem i përgjithshëm ligjor pa bërë asnjë përjashtim. Ndërsa çdo gabim nga ana praktike në mos zbatimin me rigorozitet të një ligji të tillë, konsiderohet nga myslimanët si faj, vepruesi i të cilit ka dalë jashtë normave dhe ligjeve islame.

Ky lloj pluralizmi gjendet tek të gjithë popujt e botës, madje edhe tek ata të cilët si parim të tyre kanë flakjen e saj, siç janë marksistët.

]Pluralizmi politik, nëse kuptohet me këtë liria e sistemeve të ndryshme politike, kjo është diçka që nuk ekziston në asnjë shtet të botës. Një gjë të tillë nuk e kërkon vetëm ai që dëshiron të krijojë konflikte dhe përçarje të cilat do të çojnë coptimin e vendit Siç ishte shembulli i Gjermanisë perëndimore me atë lindore, apo sot ai i Koresë së veriut me atë të jugut. apo në humbjen e njërit dhe fitoren e tjetrit dhe më pas vendosjen e sistemit politik të fitimtarit.

Në rast se kuptohet liria e pluralizmit partiak, atëherë Islami nuk e ndalon lirinë e mendimit apo lirinë e dhënieve të opinioneve të ndryshme politike qofshin këto individuale apo kolektive. Ndërsa formimi i partive politike të cilat punojnë për të marrë pushtetin politik dhe prej andej të realizojnë interesa të veçanta me anë forcës politike, interesa këto të të gjithë popullit siç pretendohet, një element i tillë i përket sistemit të demokracisë laike. Sistem i cili pajton në disa parime me Islamin por bie në kundërshtim me të në disa të tjera.

Një nga pikat që pajton me të është p.sh. mos centralizmi i pushteteve. Ndërsa nga pikat më thelbësore me të cilat Islami nuk pajton me demokracinë është se ai i merr ligjet nga Zoti dhe nuk pranon tjetër veç ligjeve të Tij. Po ashtu sipas demokracisë atij që i përket sundimi është shumica e popullit e shprehur kjo nëpërmjet zgjedhjeve të lira, ndërsa në Islam ka një kushtetutë stabile ku sundimi i përket vetëm Allahut dhe çdo kastë udhëheqëse, apo formë regjimi është e detyruar të zbatoj ligjin e Tij pa pasur të drejtë ta revokojë atë

Shtjellimi i pikave se ku Islami pajton me demokracinë dhe ku ai nuk përputhet me të kërkon një studim të veçantë ku lexuesi mund tu kthehet librave të cilave flasin për këtë temë.

Nuk e di këta njerëz që pyesin janë laikë apo fetarë të krishterë?

Nëse janë të krishterë atëherë ne e dimë shumë mirë se historia fetare e krishterë ka mbështetur sistemin e monarkisë trashëguese dhe aspak atë të demokracisë laike. Nëse dihet që çështja qëndron e tillë atëherë çlidhje ka kjo pyetje me kristianizmin që ata duhet tu drejtojnë një pyetje të tillë myslimaneve?

Mos mendojnë vallë ata se pluralizmi demokratik është pjellë e mësimeve kristiane?! Historikisht dihet shumë mirë që pikërisht është e kundërta, kështu që një pyetje e tillë e drejtuar nga njerzit e kishës duket fare pa kuptim!

Më mirë do të ishte që ata t’ua linin këtë pyetje sekularistëve demokrat dhe ne më pas do të jemi të gatshëm që tu sqarojmë atyre bindshëm sistemin Islam si dhe të diskutojmë rreth parimeve të demokracis së tyre. Ne jemi të gatshëm tu paraqesim atyre se sistemi islamik është shumë herë më i mirë dhe më i përkryer se sa demokracia e tyre.
Përsa i përket pakicave jo myslimane në shtetet islame ne iu përgjigjëm edhe më parë kur folëm rreth pyetjes së dytë për barazitë, kështu që nuk e shoh të nevojshme që të përsëritet e njëjta gjë këtu.
Por mbetet për t’i dhënë përgjigje problemit të pluralizmit shoqëror, social, kulturor dhe fetar.

Përsa i përket pluralizmit social nuk shoh në pyetje ndonjë çështje të caktuar e cila kërkon të studiohet e të shjellohet më pas. Kur të na e bëjnë të qartë seç kuptojnë me të, atëherë ne jemi të gatshëm tu praqesim atyre pozicionin e shtetit islam me hollësi, duke u bërë të ditur se norma të tilla afirmojnë të vërtetën dhe drejtësin.

Ndërsa pluralizmit kulturor do t’i përgjigjeshim në këtë mënyrë:

1-] Të gjithë popujt e botës kanë gjëra të përbashkëta kulturore, kështu që për gjëra të tilla ekziston një bashkim unik dhe në realitet nuk ka pluralizëm.

2-] Popujt që besojnë tek një Zot kanë disa kultura të përbashkëta, kështu që edhe këtu ekziston një bashkim unik dhe në realitet nuk ka pluralizëm.

3-] Disa kutura të veçanta u përkasin vetëm ateistëve të cilët nuk besojnë tek Zoti. Këto lloj kulturash nuk gjenden në shtetin Islam dhe as janë pjesë e ligjeve të tij. Ato nuk pranohen vetëm si pjesë e një programi mësimor në të cilin vihen në dukje të metat dhe fallcitet e tyre. Një gjë e tillë në fakt praktikohet nga çdo shtet fetar çifut apo i krishterë qoftë.

4-] Disa kultura të veçanta u përkasin feve të pakicave jomyslimane që jetojnë në një shtet islam. Dhe shteti islam i lejon këto pakica që të ngrejnë institucione kuturore, mësimdhënëse për tu mësuar fëmijve të tyre kulturën e tyre fetare të veçantë.

Ndërsa përsa i përket ekzistencës së feve të ndryshme, historia islame është dëshmia më e mirë për këtë. Të shumta kanë qenë sektet kristiane, çifute, zoroastriane, budiste, hinduse të cilat kanë jetuar nën hijen e shtetit islam. Ata jo vetëm që nuk pengoheshin në kryerjen e riteve të tyre fetare por ishin qytetar që mbroheshin nga shteti islam dhe nuk cënoheshin për çështje që kishin të bënin vetëm me fenë apo problemet e veçanta të tyre.

Për ato gjëra që janë të lejuara në fenë e tyre ata gjykohen sipas normave të fesë së tyre në ambjentet e tyre të veçanta pa lënë që gjëra të tilla të shkaktojnë probleme në rradhën e myslimanëve të cilët përbëjnë shumicën dominuese.

Ndërsa ligjet e përgjithshme që rregullojnë mardhëniet qytetare, administrative, financiare dhe të sigurimit janë të njëjta për të gjithë, gjë e cila pranohet nga të gjitha teoritë e të drejtave ndërkombëtare.

[Fjala e drejte]

MBYLLJA


Gjatë përgjigjeve të këtyre pyetjeve ndoqa rrugën e përgjigjeve të shkurtra dhe përmbledhëse. Nuk u zgjata në shtjellime të hollësishme nga frika se lexuesi do të humbte fillin lidhës ndërmjet pyetjeve dhe përgjigjeve dhe do të lodhej nga faqet e shumta. Natyrisht nëse do ta kish bërë një gjë të tillë ato do të kishin dashur një volum të tërë.

Me që misionarët e krishterë duan të vazhdojnë të bëjnë pytje të tilla dyshuese të këtij lloji. Ne jemi të gatshëm që të diskutojmë me ta të gjitha parimet fallso jo hyjnore të fesë së tyre të krishterë, si dhe të gjitha praktikat kristiane nga të cilat u vjen turp njerzve të rëndomtë e jo më krerëve të tyre , gjëra të cilat i kanë dhënë kristianizmit një goditje të pariparueshme në masat e vetë popujve kristianë.

Një këshillë do të doja tu jepja atyre: do të ishte më mirë dhe më e ndershme për ta që t’i kthen rrugës së drejtë dhe t’i lënë së mbjelluri këto dilemma e dyshime të cilat nuk i bëjnë gjë tjetër veçse dëmtojnë ata dhe i shtojnë Islamit forcën dhe krenarinë.
Lexojuni atyre fjalën e Allahut në suren Saf :

“Ata duan ta shuajnë Dritën e Allahut me gojët e tyre. Por Allahu do ta përmbush Dritën e Tij, edhe pse mosbesimtarët e urrejnë atë. Ai është i Cili ka çuar të Dërguarin e Tij me udhëzimin dhe fenë e së vërtetës për ta shpallur atë ngadhënjuese mbi të gjitha fetë e tjera, edhe pse politeistët e urrejnë atë.”

[mbreta]

me pelqeu kjo teme
suksese fjala e drejte

[deshmuesi]

MBYLLJA


Gjatë përgjigjeve të këtyre pyetjeve ndoqa rrugën e përgjigjeve të shkurtra dhe përmbledhëse. Nuk u zgjata në shtjellime të hollësishme nga frika se lexuesi do të humbte fillin lidhës ndërmjet pyetjeve dhe përgjigjeve dhe do të lodhej nga faqet e shumta. Natyrisht nëse do ta kish bërë një gjë të tillë ato do të kishin dashur një volum të tërë.

Me që misionarët e krishterë duan të vazhdojnë të bëjnë pytje të tilla dyshuese të këtij lloji. Ne jemi të gatshëm që të diskutojmë me ta të gjitha parimet fallso jo hyjnore të fesë së tyre të krishterë, si dhe të gjitha praktikat kristiane nga të cilat u vjen turp njerzve të rëndomtë e jo më krerëve të tyre , gjëra të cilat i kanë dhënë kristianizmit një goditje të pariparueshme në masat e vetë popujve kristianë.

Një këshillë do të doja tu jepja atyre: do të ishte më mirë dhe më e ndershme për ta që t’i kthen rrugës së drejtë dhe t’i lënë së mbjelluri këto dilemma e dyshime të cilat nuk i bëjnë gjë tjetër veçse dëmtojnë ata dhe i shtojnë Islamit forcën dhe krenarinë.
Lexojuni atyre fjalën e Allahut në suren Saf :

“Ata duan ta shuajnë Dritën e Allahut me gojët e tyre. Por Allahu do ta përmbush Dritën e Tij, edhe pse mosbesimtarët e urrejnë atë. Ai është i Cili ka çuar të Dërguarin e Tij me udhëzimin dhe fenë e së vërtetës për ta shpallur atë ngadhënjuese mbi të gjitha fetë e tjera, edhe pse politeistët e urrejnë atë.”

Kam nje pyetje: Pyetjet qe bejne te krishteret jane te bazuara ne fakte, te cilat sot po tmerojne boten mbare, apo jane thjesht "shpifje"?
Ja se cfare tha presidenti Putin (pas vrasjes se qindra femijve te pafajshem), kur u pyet nese duhej apo jo te negocionte me fondamentaliste islamike Cecene. Ai dha kete pergjigje: "Mendoni sikur te tille njerez te kishin pushtet te drejtonin boten..".
Besimi eshte Veper dhe vepra ka Fryt, dhe Fryti ben te dukshem besimin. Cmoini nga Frutat, ju tha Jezusi dishepujve te tij, dhe atehre do te njihni se e c'lloi eshte PEMA.
Ps.Prandaj mos u cuditni nga pyetjet e te krishterve, kur ato mbeshteten ne FRUTATe besimit tuaj ( te cilat jane shtuar me shumice kohet e fundit).

[EverlastinG]

Deshmuesi, vellai, je i prirur qe ta prangosesh veten ne paragjykime te pandershme apo ku eshte fjala.
Me lejo te te sqaroj ca gjera pasi qe permende Putinin apo 'fundamentalistet islamike'.

E para: jo secili qe pohon se eshte mysliman eshte ne te vertete musliman.
Musliman eshte ai qe i bindet Kur'anit, respektivisht ajeteve te meposhtme:

“… kush mbyt një njeri, pa mbytur ai ndonjë tjatër dhe pa bërë ai ndonjë shkatërrim në tokë, atëherë (krimi i tij) është si t’i kishte mbytur gjithë njerëzit” Kur’ani 5:32

“All-llahu urdhëron drejtësi, bamirësi, ndihmë të afërmve, e ndalon nga imoraliteti, nga e neveritura dhe dhuna. Ju këshillon ashtu që të merrni mësim” Kur’ani 16:90

“E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre me fjalë u drejtohen injorantët, ata thonë: "Paqë!"” Kurani 25:63

Fatkeqsisht aktet e tilla terroriste ku vriten femije, gra e njerez te pafajshem jane rezultet direkt i faktit qe boten veqse po e udheheqin njerez me te tmerrshem se 'terroristet qeqene'. Ti ke cituar me krenari pohimin e Putinit "Mendoni sikur te tille njerez te kishin pushtet te drejtonin boten.." Fatkeqesisht njerez te tille vecse kane pushtetin sot. Njerez si Putini psh qe ka bere kerdi ne Ceceni duke vrare femije te pafajshem, gra te pafajshme, njerez te pafajshem. Njerez te tille po e udheheqin sot boten tok me terroristet, dhe qe te dy grupet jane njesoj. Jane ata qe Allahu i cileson ne Kur'an si 'shkaterrimtare ne TOke'. Te dy grupet se bashku jane ata qe e luftojne mesazhin e mesiperm i cili thote qe te vrasesh nje njeri te pafajshem eshte sikur te kishe vrare tere njerzimin. Dhe kjo eshte Fjala e Zotit. Po te funksiononte ligji i Zotit ne Toke per te tillet do te vlente denimi si e pershkruan Allahu:

“Dënimi i atyre që luftojnë All-llahun dhe të dërguarin e Tij dhe bëjnë shkatërrime në tokë, nuk është vetëm se të mbyten ose të gozhdohen, ose (të gjymtohen), t'u priten duart dhe këmbët e tyre të anëve të kundërta, ose të dëbohen nga vendi. Kjo (masë ndëshkuese) është poshtërim për ta në dynja, dhe në botën tjetër ata do të kenë dënim të madh.” Kur’ani 5:33


Duke iu kthyer tash frutave. Mos e gjyko vellai Islamin ne baze te disave qe e quajne veten muslimane. Ky eshte nje standard i dyfishte. Nese perdorim nje standard te tille fryte te tmerrshme kishte krishterimi para ca vitesh ne Ruanda bie fjala ku pastore, prifterinje, murgesha etj dhe besimtare te thjeshte kristiane nga te gjitha denominacionet e krishtera, moren pjese ne therrjen e njerezve te pafajshem. Pa permendur ketu me qindra mijera raste te tilla gjithandej historise. Percjelli me teper lajmet dhe shiko me se po meret gjykata e Hages per krimet e luftes ne Ruanda.

“E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre me fjalë u drejtohen injorantët, ata thonë: "Paqë!"” Kurani 25:63



Me respekt.

[EverlastinG]

Dhe tjetra:

Ne forumin biblik me deshirove indirekt 'jomireseardhje' duke thene se aty ishte vend vetem per ata qe besojne Krishtin. Pa permendur se edhe une e besoj Krishtin , a u dashka tash kur ti vjen ketu e flet per 'fundamentalizma islamike' te te them: 'ky eshte vend vetem per besimtaret muslimane'?

[deshmuesi]

Deshmuesi, vellai, je i prirur qe ta prangosesh veten ne paragjykime te pandershme apo ku eshte fjala.
Me lejo te te sqaroj ca gjera pasi qe permende Putinin apo 'fundamentalistet islamike'.

E para: jo secili qe pohon se eshte mysliman eshte ne te vertete musliman.
Musliman eshte ai qe i bindet Kur'anit, respektivisht ajeteve te meposhtme:

“… kush mbyt një njeri, pa mbytur ai ndonjë tjatër dhe pa bërë ai ndonjë shkatërrim në tokë, atëherë (krimi i tij) është si t’i kishte mbytur gjithë njerëzit” Kur’ani 5:32

“All-llahu urdhëron drejtësi, bamirësi, ndihmë të afërmve, e ndalon nga imoraliteti, nga e neveritura dhe dhuna. Ju këshillon ashtu që të merrni mësim” Kur’ani 16:90

“E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre me fjalë u drejtohen injorantët, ata thonë: "Paqë!"” Kurani 25:63

Fatkeqesisht aktet e tilla terroriste ku vriten femije, gra e njerez te pafajshem, jane rezultet direkt i faktit qe boten veqse po e udheheqin njerez me te tmerrshem se 'terroristet qeqene'. Ti ke cituar me krenari pohimin e Putinit "Mendoni sikur te tille njerez te kishin pushtet te drejtonin boten.." Fatkeqesisht njerez te tille vecse kane pushtetin sot. Njerez si Putini psh qe ka bere kerdi ne Ceceni duke vrare femije te pafajshem, gra te pafajshme, njerez te pafajshem. Njerez te tille po e udheheqin sot boten tok me terroristet, dhe qe te dy grupet jane njesoj. Jane ata qe Allahu i cileson ne Kur'an si 'shkaterrimtare ne TOke'. Te dy grupet se bashku jane ata qe e luftojne mesazhin e mesiperm i cili thote qe te vrasesh nje njeri te pafajshem eshte sikur te kishe vrare tere njerzimin. Dhe kjo eshte Fjala e Zotit. Po te funksiononte ligji i Zotit ne Toke per te tillet do te vlente denimi si e pershkruan Allahu:

“Dënimi i atyre që luftojnë All-llahun dhe të dërguarin e Tij dhe bëjnë shkatërrime në tokë, nuk është vetëm se të mbyten ose të gozhdohen, ose (të gjymtohen), t'u priten duart dhe këmbët e tyre të anëve të kundërta, ose të dëbohen nga vendi. Kjo (masë ndëshkuese) është poshtërim për ta në dynja, dhe në botën tjetër ata do të kenë dënim të madh.” Kur’ani 5:33


Duke iu kthyer tash frutave. Mos e gjyko vellai Islamin ne baze te disave qe e quajne veten muslimane. Ky eshte nje standard i dyfishte. Nese perdorim nje standard te tille fryte te tmerrshme kishte krishterimi para ca vitesh ne Ruanda bie fjala ku pastore, prifterinje, murgesha etj dhe besimtare te thjeshte kristiane nga te gjitha denominacionet e krishtera, moren pjese ne therrjen e njerezve te pafajshem. Pa permendur ketu me qindra mijera raste te tilla gjithandej historise. Percjelli me teper lajmet dhe shiko me se po meret gjykata e Hages per krimet e luftes ne Ruanda.

“E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre me fjalë u drejtohen injorantët, ata thonë: "Paqë!"” Kurani 25:63



Me respekt.

E keqja juaj eshte se, per ju jane te krishter te gjithe ata qe jetojne ne perendim. Hiqni dore nga nje loje e tille djallzore. Deri me sot perendimi nuk ka shpallur se lufton ne emer te krishterizmit. Pra perse ju kerkoni ti quani ata te krishtere? Putini, Bushi apo te tjeret pushtetare perednimore, jane vetem dretjuese te kombeve te tyre, te cilet periqen te ruajne integritetin dhe mireqenien e poujve te tyre ne radhe te pare, dhe pasandaj ate te botes mbare. Nuk kemi asnje lloj deklarate se keta po bejen nje lufte ne emer te kishes apo te Krishtit. Tani vijme para ceshtjes. Sot te gjithe terroristet me makaber qe ka njohur bote, jane ata me besim ne islam. Ky eshte pohimi i tyre. Ata deklarojne se po luftojne per Allaun. Pak vlen se cfare mendon ti apo une. Ata deklaratat dhe luften e tyre te xhihadit, e kane te motivuar plotesisht ne kuranin ku besojne myslimanet. Une i lexova me kujdes te gjitha pyetjet qe ngrejne nje sere te krishtersh( te cilet mendoj se periqen me kot), dhe ato qendrojne ne FAKTE te pakundershtueshme. Po keshtu edhe ne mesimin qe jep kurani: Nese kurani ne nje vend thote: vrijini te gjitha ata qe nuk jane ne nje bese me ju, dhe ne nje vend tjeter kundershton ate qe ka then me pare, ky eshte problemi. Ju kur vjen puna per vargjet ku kurani mbeshtet xhihadin, dhe veprat i kemi te gjalla no coment, perpiqeni te na tregoni vargje te tjera ku permbysni vete kuranin. Ky arsyetim nuk eshte as i ndershem dhe as frutdhenes. Une nuk them se te gjithe ata qe jane myslimane jane terroriste, por them se, ata terroriste qe sot po tmerojne dhe foshnjat e djepit, deshmojne vete se jane myslimanet te vertete.
Qellimi im nuk eshte tju gjykoj ju, por tju tregoj se besimi me fjale eshte i kote.
Sa per hyrejn tende ne faqen e krishtere , kjo eshte e drejta e cdo kujt dhe une nuk mund ta ndaloj, por as ti dhe askush nuk ka te drejte te sjelle mesime apo webside te cialt bien ne kundershtim me besimin tone ne Krishtin. Ka faqe te tjera ku ju mund te shprehni apo ti ndihmoni ata qe ju pyesin.

[EverlastinG]

Deshmuesi, e para e se pares askush nuk tha se te gjithe perendimoret jane te krishtere. Une te kam dhene shembuj konkrete. Ne Ruanda, pastoret, prifterinjte, murgeshat dhe besimtaret qe bazoheshin ne Biblen te cilen e lexon kane vrare therrur dhe masakruar njerez duke u thirrur ne besimin ne Krishtin. E kane konsideruar zbatim te besimit te tyre zhdukjen e popullit Tutci. Keta nuk po beka te quhen terroriste dhe kristiane por ata te tjeret vetem pse e quajne veten 'muslimane' fjala e tyre po u dashka te meret e vertete. Pffff it sucks
Vellai duhet te hiqni dore nga kjo logjike anakronike dhe dyftyreshe. Mos shiko halen ne syrin e tjetrit kur ke trarin ne syrin tend'. Gjithmone kane ekzistuar dhe ekzistojne njerez te cilet e keqperdorin besimin per qellime te uleta. Thimoty McVeig ishte qe e kreu sulmin terrorist ne Oclahoma CIty ishte kristian me pasaporte dhe me bindje. Vete FBi ka deklaruar se ai i perkishte grupeve te djathta ekstremiste te cilat kishin agjenda Biblike ne programet e tyre.
Edhe Hitleri ishte nje kristian i devotshem i cili thirrej ne besimin ne Krishtin gjate kryerjes se aksioneve te tij te famshme.
Te lutem shume te fillosh te heqesh velin e paragjykimit ku je kapluar.
Sa i perket asaj qe ti thua qe gjoja Kurani diku e nxit dhunen apo terrorizmin dhe ne po mundohemi qe me nje fjale te gjetur ne Kuran te krijojme nje imazh tjeter prape kjo e tregon nivelin e josinqeritetit tend.
Gjere e gjate eshte trajtuar qeshtja e Islamit & KRishterimit dhe relacioni i tyre me dhunen.

TEk:

http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=37721

Kur lexon njeri gjithe ato aksione dhune ne Dhjaten e Vjeter, masakrimin e femijeve te pafajshem, dhunimin e grave dhe plaqkitjen e vendeve te tera dhe kur lexohet se kjo qenkesh frymezuar nga Perendia; dhe kur ne anen tjeter vie dikush dhe te citon njo varg fantom 'dashurie' te shpifur per te tentuar te vertetoje se BIbla frymezon dashuri, eshte denigruese. Aq me shume per faktin se Kur'ani siq shihet ne artikullin qe ta dhashe e denon ashper dhunen. Ne detaje eshte sqaruar aty qendrimi i Kuranit por edhe i Bibles ndaj dhunes.

Sa i perket pranise time apo tende ne forumin biblik apo kuranor. Hmmmm prape nje hipokrizi me kulm. Une nuk paskna te drejte te sjell mesime qe bien ndesh me besimet tua (me qellim po e them tuat sepse nuk jane te Krishtit sic do te besoh ti) tek forumi biblik ndersa ti ke te drejte te sjellesh mesime qe bien ndesh me mesimet e Kur'anit ketu? Ne cka kundermon kjo?..........................

[EverlastinG]

Dhe kjo teme nuk kishte te bente aspak me ato qe ti ke ngritur 'deshmuesi'.
Mund te hapesh teme tjeter dhe te diskutosh ato qe te mundojne dhe do te te pergjegjemi. Je i mireseardhur ne Forumin e Kur'anit. Nuk do te te shpallim per te padeshiruar sikur ju neve.

[deshmuesi]

Se pari, eshte e para here qe nuk me heqin shkrimet nga faqja myslimane, kjo eshte nje shenje e mire.
Sa per ata pastore qe kane therur ne emer te krishterizmit, te siguoj se ne te gjithe dhjaten e re, nuk do te gjesh qofte dhe nje mesim ku ti thuhet te krishterit te vrase. Perkundrazi, ai qe vret me shpate prej shpates do te vritet, tha Krishti. Por une nuk po zgjatem ne ceshtje te tilla, pasi ka plot a'kristjane, te cilet luftojne per religjion dhe jo per te perhapur lajmin e mire te shpetimit.
Sa per Hitlerin apo te tjeret veprat tregojne se sa i krishter ishte, por juve nuk i njihni besimtaret nga veprat, por nga fjalet. kjo eshte dhe arsyeja se perse ju nuk kuptoni thelbin e besimit tuaj.
Sa per Dhjaten e vejter, nuk eshte e njejta gje me kuranin. Perendia e udhehoqi popullin e vet dhe e ruajti ate nga asimilimi , duke e nxjer fitimtar mbi armiqte e tij. Tani nuk dua te te shpjegoj me tej pasi nuk je i interesuar te njohesh te verteten. Besimi ka veper dhe vepra ka frut. Fruti deshmon pemen e besimit .
Deshmuesi