Anti-semitizmi ne rritje ne Europe

[shoku_sar]

Një sëmundje evropiane” e quajti para disa kohësh laureati i çmimit Nobel, Eli Vizel, anti-semitizmin që ka pllakosur anekënd kontinentit. Në tubimin ndërkombëtar të 19 shkurtit 2004 në Bruksel, ku mori pjesë ai, u theksua ndër të tjera se anti-semitizmi nuk duhet lidhur vetëm me holokaustin, apo me desakrimet e varrezave të hebrenjve që nga Janina e deri në Francë, por duhet parë në një kontest më të gjerë, dhe pikërisht me gjallimin e bujshëm të racizmit dhe të ksenofobisë në Evropën e Bashkuar.

Anti-semitizmi evropian dhe shembulli i Shqipërisë
Në këtë drejtim duhet përshëndetur deklarata e Prodit në tubim, i cili propozoi masa të forta legjislative, kultorore dhe arsimore kundër anti-semitizmit, racizmit dhe ksenofobisë...

...Por, ndërsa Evropa e vlerave të diversitetit dhe tolerancës rreket për të kuptuar dhe luftuar këto dukuri të rënda dhe të papajtueshme me vlerat evropiane. Pakkush në Bruksel ka treguar vëmendjen e duhur ndaj një vendi të vogël evropian, Shqipërisë, e cila ka një histori të tërë tolerance, respekti dhe, madje të mbrojtjes dhe shpëtimit të hebrenjve që kanë jetuar në të. Eshtë fakt historik se numri i hebrenjve në Shqipëri në mbarim të Luftës së Dytë Botërore ishte më i madh se në fillimi të saj. Kjo ngase shqiptarët jo vetëm mbrojtën dhe shpëtuan hebrenjtë e Shqipërisë, por vendi në atë kohë u bë strehë shpëtimi për të gjithë ata hebrenj të vendeve fqinje si Greqia, Bullgaria apo Jugosllavia, që kishin mundur të shpëtonin nga masakrat, përndjekjet dhe internimet masive.

Në librin e vet me kujtime “Ikje nëpër Ballkan” [Escape through the Balkans], Irene Grynbaum tregon me një vërtetësi të pabesueshme peripecitë dhe vuajtjet e saj që filluan me largimin nga Beogradi pas pushtimit nazist, dhe vazhduan me qëndrimin e përkohshëm në Shkup, ku ajo humbi edhe burrin dhe dy fëmijët pas terrorit të Bllokadës së 11 marsit 1943. Pasi vjen e vetme në Shqipëri, Grynbaum shtegton në Kavajë, Tiranë dhe në qytete të tjera, ku shikon mikëpritjen, fisnikërinë dhe sakrificën e një populli që, edhe pse vetë i pushtuar, kurrë nuk e braktisi mikun, madje, përkundrazi e mori në mbrojtje atë.

Për habi, shumë pak bëhet nga ana e organeve shtetërore, por edhe nga organizatat joqeveritare, për të rindërtuar, ruajtur dhe përhapur këtë ndihmesë fisnike të shqiptarëve ndaj kombit hebre, pikërisht gjatë viteve të errëta të holokaustit. Me përjashtim të pak librave, të disa shkrimeve nëpër organe të shtypit, kjo pjesë e rëndësishme e historisë tonë njihet fare pak. Nuk ka arsye që të mos ngrihen muzeume në qytetet kryesore që kanë shpëtuar hebrenjtë, si në Kavajë apo Vlorë. Madje, në Kavajë, një prej shtëpive që u bë strehë e një numri të madh hebrenjsh, ishte ajo e Moisive, prej nga vjen edhe presidenti i vendit.

Shqiptarët si bartës të vlerave evropiane
Por vlerat e tyre të larta e fisnike si komb i qytetëruar evropian, shqiptarët i treguan edhe më vonë. Fill pas Luftës së Dytë Botërore, ata strehuan mijëra familje të dëbuara e të masakruara nga Çamëria, sikurse bënë të njëjtën gjë përreth gjysmë milion kosovarë në pranverën e vitit 1999. Ishte pikërisht po ai popull, që, pasi kishte kaluar disa dekada nën shtypjen komuniste, madje u desh të ballafaqohej me tronditjen e rëndë të vitit 1997 dhe, megjithatë tregoi përsëri fisnikëri e urtësi, duke iu përgjigjur thirrjes së Sekretares Ollbrajt për të marrë pjesë në votime gjerësisht dhe me qetësi.

Sa më sipër, mund të thuhet se mbrojtja që Shqipëria u ka bërë hebrenjve, çamëve dhe kosovarëve, si dhe toleranca tradicionale fetare, përbëjnë vlera të mirëfillta njerëzore, që e radhisin atë ndër vendet e qytetëruara të kontinentit.

Në këtë drejtim, janë më se të pakëndshme qëndrimet e hapta të ftohtësisë dhe distanca që tregojnë ndaj vendit Brukseli si dhe disa kancelari perëndimore.

Edhe pse nuk mund të thuhet se këto qëndrime janë në thelb shprehje e ksenofobisë dhe e racizmit anti-shqiptar, të ngritura në sistem në Bruksel, prapëseprapë, disa dukuri të përsëritura të shtrëngojnë që një hipotezë e tillë të mos përjashtohet a priori.

A e do Brukseli anëtarësimin e Shqipërisë në BE?
Nuk ka se si të mos vërejmë, për shembull, se Brukseli është angazhuar në përpunimin dhe zbatimin e politikave komunitare, që në thelb vonojnë integrimin e Tiranës në BE. Këtu nuk bëhet fjala për qëndrime favorizuese ndaj administratës shqiptare, por për nevojën e një mbështetjeje të plotë dhe të parezervë që Brukseli duhet t‘i japë popullit të Shqipërisë.

Për shembull. Përse Brukseli i ka imponuar Shqipërisë kritere shtesë për anëtarësim, përmbi ato të përcaktuara në Kriteret e Kopenhagës, dhe që sot mund të jenë të pazbatueshme edhe për vende anëtare të BE-së?

Përse Shqipëria u detyrua të bëjë pjesë pa vullnetin e saj në të ashtuquajturin Ballkan Perëndimor, që është një sajesë absurde e projektuar për të vonuar anëtarësimin e Shqipërisë dhe të vendeve fqinje në BE?

Përse duhen traktativa të stërzgjatura të “negociatave” për marrëveshjen e stabilizim-shoqërimit. Për të treguar se sa të padobishme ato mund të jenë, mjafton të përmedim shembullin e shefit të Misionit evropian, i cili gjatë një raundi fillestar negociatash, edhe pse jashtë rendit të ditës, nuk ngurroi të ankohet për trajtimin tatimor të dy kompanive të telefonisë celulare në Shqipëri, ndërkohë kur po bëhet përditë e qartë se këto kompani kanë krijuar pozita monopoliste në tregun e brendshëm, duke vënë në pikëpyetje vetë ato parime mbi të cilat Evropa e Bashkuar funksionon, dhe që funksionari i nderuar pritej në të vërtetë t’i mbronte...

Një shembull tjetër i arrogancës apo racizmi evropian u duk edhe me anashkalimin që zyrtarë të BE-së i bënë Korridorit 8 apo Rrugës Egnatia, që parashikohet të lidhë Barin me Stambollin, nëpërmjet Durrësit dhe Vlorës.

Skandali i Misionit Monitorues
Ndoshta skandali i vërtetë në marrëdhëniet Tiranë-Bruksel është vënia “urtë e butë” e Shqipërisë nën vëzhgimin e Misionit Monitorues të BE-së, duke filluar nga viti 2000. Eshtë absurde të mendosh se një vend që i hapi dyert qysh në vitin 1992 Misionit pararendës të KE-së, për të vëzhguar nga afër zhvillimet në Kosovë e ish-Jugosllavi dhe që dha një ndihmesë themelore në stabilitetin e rajonit, të shikohet tanimë nga Evropa jo si pjesë e zgjidhjes, por si pjesë e problemit dhe pra të kthehet në objekt të Misionit!?

Në parim, tatimpaguesit evropianë, por edhe pritësit shqiptarë, nuk kanë pse të tolerojnë një “mision përmbi mision” apo “vëzhgues përmbi vëzhgues”, që harxhojnë miliona nga buxheti i BE-së. Një shprehje popullore vendase thotë se, “kur nuk ka punë, luan derën”, por kjo nuk do të thotë që pjesëtarë të Misionit Vëzhgimor të BE-së të bredhin, për shembull, nëpër Rivierën Shqiptare, duke u kthyer vetiu në bartës të pikëpamjeve të errëta të disa qarqeve shoviniste të shtetit fqinj, sikurse e tregojnë disa shkrime të botuara në të përditshmet shqiptare. Qeveria shqiptare, në bashkëpunim me opozitën, duhet të anulojë menjëherë marrëveshjen përkatëse lidhur me Misionin Vëzhgues të BE-së në Shqipëri dhe t’i japë fund këtij skandali në marrëdhëniet midis dy subjekteve sovrane dhe të barabarta të së drejtës ndërkombëtare. Delegacioni i BE-së në Tiranë, pjesë e së cilës nuk është Misioni në fjalë, i kryen më së miri të gjitha detyrat me karakter diplomatik, politik apo ekonomik midis Brukselit dhe Tiranës dhe ato miliona euro që harxhohen për rrogat dhe dietat e “monitorizuesve” le të kthehen në ndihma për spitalet, infrastrukturën apo shkollat e Shqipërisë.

Dhe së fundi, arroganca dhe racizmi evropian duken qartë edhe në trysninë e papranueshme që Brukseli ka filluar të ushtrojë ndaj Tiranës në lidhje me problemin e minoriteteve.

Tirana mund t’i mësojë Brukselit një apo dy gjëra për pakicat. Para disa vitesh, diplomacia greke dështoi në përpjekjet e saj për të larguar vëmendjen nga problemet serioze të pakicave etnike në Greqi, nëpërmjet angazhimit të zyrës së Komisionerit të Lartë për Pakicat Kombëtare të OSBE-së. Gjithashtu, diplomacia greke nuk do të kishte kredibilitet të ngrinte këtë problem në kuadrin e Këshillit të Evropës, pasi ajo vetë ka një deficit të rëndësishëm në ratifikimin e konventave përkatëse të Strasburgut. Por duket se ajo, gjithsesi, ka arritur njëfarë suksesi, duke përdorur peshën e vet në instancat komunitare. Madje, problemi i “minoriteteve” i sajuar me dinakëri nga diplomacia greke, ka gjasa që të haset edhe në raportin fort të përgojuar që “monitorizuesit” e Misionit Vëzhgimor pritet të botojnë pas pak.

Por kulmi i hipokrizisë “komunitare” arrin kur Tiranës i kërkohet zbatimi i Konventës Kuadër të Këshillit të Evropës, kur vetë Bashkimi Evropian, si dhe dy vende të rëndësishme të tij, sikurse janë Franca dhe Greqia, ende nuk kanë nënshkruar apo ratifikuar këtë Konventë. Me fjalë të tjera, shqiptarëve u thuhet “bëni si them unë, por mos bëni si bëj unë”.

Shqipëria, sigurisht ka shumë për të mësuar nga Evropa, sidomos lidhur me acquis communitaire, apo me trupin e së drejtës dhe praktikës evropiane të zhvilluar dhe zbatuar në kuadrin komunitar. Po ashtu, shqiptarët duhet të punojnë shumë që të arrijnë një nivel të krahasueshëm ekonomik me vende të BE-së.

Por ndofta edhe Shqipëria ka nja dy gjëra për t’i mësuar Brukselit dhe ndonjë anëtari të BE-së. Të tilla janë për shembull trajtimi shumë i mirë i pakicave në Shqipëri, vlerat e tolerancës ndërfetare, historia e pritjes, trajtimit dhe shpëtimit të hebrenjve, çamëve e kosovarëve, e ndonjë tjetër. Prandaj, ka ardhur koha që diplomacia shqiptare të luajë me dinjitet dhe profesionalizëm rolin që i takon dhe të mos ketë kurrfarë kompleksi inferioriteti përballë ndonjë burokrati të Brukselit apo politikani perëndimor. Madje, Tirana nuk duhet të ngurrojë t’i thotë kundërpalës së vet në Bruksel se pret që BE-ja të nënshkruajë dhe ratifikojë pa vonesë Konventën Kuadër të Këshillit të Evropës për Pakicat Kombëtare dhe se do të mirëpriste që BE-ja dhe Greqia t’u siguronin të njëjtin trajtim dhe mbrojtje pakicave të tyre, sikurse u siguron Shqipëria pakicave të veta.

[Arrnubi]

Ajo qe me cudit me shume eshte se vete hebrejte jane bere anti-"simetite"(cioniste) biles kane arritur deri aty sa te djegin flamurin e tyre kombetar.Eshte shume cuditshme kjo megjithese ne shqiptaret behemi tifoza shpesh here te tyre pa i pare gjerat me syrin ete vertetes pra ku hebrejte jane kunder politikave cioniste te qeverise se tyre ose kundra vrasjeve ne palestine atehere mendoni pak shqiptaret qe behen krah i hebrejve.