A ka jetë pas vdekjes?

[gurl]

Te dyja bashke. Jam njerezore sepse jam bere prej mishi dhe gjaku dhe jam shpirterore sepse kam dhe shpirtin. Kur te vdes do me ngelet ajo qe eshte me kryesore qe eshte shpirti. E kuptoj se ku do te dalesh... qe vdekja nuk egziston sepse shpirti nuk do vdese dhe prandaj do te kete vazhdimesi dhe si rrjedhoje vdekja nuk egzison.

[INDRITI]

E gjithë ajo që mund të thuhet për ringjalljen është se ringjallja është e vërtetë fetare të cilën e pranojnë edhe arsyeja edhe shkenca. Ato e pranojnë këtë të vërtetë fetare për shkak se dëshmitë e të ekzistuarit sikur edhe të gjitha fenomenet e tij tregojnë atë se në çdo gjë ekziston kthimi nga pika nisëse dhe se çdo gjë ka rendin e vet. Kështu nata e ndërron ditën në mënyrë që kjo dukuri të përsëritet sërish me fillimin e ditës së re. Dielli lindet, pastaj perëndon në mënyrë që sërish të lindet. Stinët e vitit ndërrohen: vjen vera, pastaj vjeshta, e pastaj vijojnë dimri dhe pranvera në mënyrë që menjëherë pas pranverës sërish të fillojë vera e pas saj vjeshta, pastaj dimri dhe kështu me radhë. Pasi të zgjohemi ne përsëri flejmë, e kjo parashtron zgjimin tonë të sërishëm. Të gjitha këto janë fakte të cilat na konfirmojnë se pas vdekjes pashmangshëm vjen zgjimi i sërishëm, sepse "çdo gjë ka rendin e saj". All-llahu i Gjithëfuqishëm për Veten në Kur’an thotë se është Fillues dhe Përtëritës.

"Ashtu siç ju ka krijuar, ashtu edhe do të ktheheni tek Ai..." (el-A'râf, 29).

"Ai me të vërtetë e filloi krijimin e pastaj e përsërit atë..." (Jûnus, 4).

A nuk lundron çdo gjë në gjithësinë e gjerë duke filluar nga atomi e deri te galaktika!? Madje edhe qytetërimet kanë lëvizje zik-zake. Edhe historia gjithashtu. Dhe pikërisht ky fakt i kthimit të amshueshëm, i cili inkuadron çdo gjë që ekziston, e konfirmon fenomenin e ringjalljes pas vdekjes. Dëshmia e dytë e ringjalljes është rendi i vendosur preciz i cili e përfshinë tërë gjithësinë, në të cilën çdo gjë funksionon sipas planit të caktuar me mençuri dhe zhvillohet sipas një rregulle të dhënë. Rregullimi i këtillë sundon në galaktikën më të madhe dhe në pjesëzën më të vogël të gjithësisë - atomit, e madje edhe në pjesëzën e tij - elektronin. Rendi dhe rregullimi përfshijnë çdo gjë që ekziston. As pjesa e atomit - elektroni nuk mund të kalojë nga "kozmosi" në "kozmos" brenda vetë atomit përveç me kusht që të marrë sasi të energjisë, fuqia e së cilës është në pajtim me shpjetësinë e tij. Që ta shpjegojmë këtë më mirë ta paramendojmë elektronin si udhëtar i cili që të udhëtojë diku duhet të ketë biletë udhëtimi.

E si mundemi atëherë të kuptojmë që në këtë rregullim të rregulluar saktësisht mund të ikë hajduti apo tirani nga dënimi për shkak se ka arritur ta mashtrojë policinë. Arsyeja flet se do të pajtohen llogaritë. Kështu flet drejtësia. Njerëzit nga natyra janë të prirur të shkojnë nga drejtësia, që të duan e të kërkojnë, dhe të përpiqen që ta sendërtojnë. Por edhe përskaj gjithë kësaj, drejtësia në këtë botë nuk është realizuar gjithnjë.

Nëse etja për ujë, siç thonë mendimtarët, tregon ekzistimin e ujit, atëherë edhe etja për drejtësi tregon ekzistimin e drejtësisë. Mirëpo, nëse drejtësia absolute nuk ekziston në këtë botë, atëherë doemos do të vijë dita dhe çasti kur do të vendoset drejtësia.

E gjithë kjo që u tha deri më tash tregon se ekziston ringjallja pas vdekjes. Ai i cili beson në Kur’an, nuk ka aspak nevojë për dëshmitë e këtilla të ringjalljes për arsye se ai beson me zemër dhe se është liruar nga lodhja të cilën e imponon diskutimi i ketij lloji.

[Big Blue]

E kuptoj se ku do te dalesh...

OooU?!? Po kur nuk e di une se ku do dal atehere si e kuptoke ti ?

[gurl]

E marr me mend por mund te jem edhe gabim!

[ATMAN]

Shkencëtarët, duke hetuar përvojat e njerëzve që kanë qenë pranë vdekjes, thonë të kenë gjetur dëshmi të cilat sugjerojnë se ndërgjegja mund të vazhdojë së qënuri edhe pasi truri ka pushuar së funksionuari.

Kërkimi i cili i iu paraqit shkencëtarëve në Institutin e Teknologjisë në California, ringjalli debatin mbi temën nëse do të kishte jetë pas vdekjes. "Studimet janë shumë domethënëse në atë që ne kishim të bënim me një grup njerëzish truri i të cilëve nuk funksiononte më…, të cilët kishin proçese 'mendimesh të lëngeta' me arsyetime dhe një kujtesë mbi ngjarjet të cilat kishin ndodhur në kohën kur truri i tyre nuk funksiononte më.’ Kështu deklaroi doktor Sam Parnia në një intervistë, i cili është një nga dy doktorët e Spitalit të përgjithshëm të Southampton në Angli, të cilët kanë studiuar rastet e përjetimeve pranë vdekjes.

“Ne kemi nevojë për të bërë studime më të gjëra në këtë fushë por mundësia është që shpirti i njeriut të vazhdojë të mendojë dhe të arsyetojë edhe pasi zemra e njeriut të ketë pushuar së rrahuri dhe kur ai nuk merr më frymë dhe veprimtaria e trurit të jetë zero".

Doktor Parnia tregonte mbi studimet e tij fillestare të cilat ai i kishte kryer së bashku me kolegët e tij. Rrezultatet e kërkimeve ishin publikuar në revistën ‘Journal of Resuscitation’. Rrezultatet e studimit të tyre kishin qenë aq premtuese sa që ishin mbledhur fonde për të bërë kërkime të reja dhe për të vazhduar mbledhjen e dëshmive.

Shkencëtarët e Spitalit të Përgjithshëm të Southampton gjatë studimit të tyre kishin marrë në pyetje 63 pacientë brenda javës së cilës ata kishin pësuar infarkt. 7 prej tyre mbanin mend çfarë kishin përjetuar. Katër prej përjetimeve ishin të kategorisë pranë-vdekjes. Bëhet fjalë për ndjenja të prehjes dhe gëzimit, kohe që ecën me të shpejtë përpara, rritje të aftësisë të së shquarit, humbje të vetëdijes mbi pasjen e trupit, parje të një drite të bardhë, hyrje në një botë tjetër, takim me një qenie të panjohur dhe mbërritjen në një pikë nga e cila nuk ka kthim prapa.

Një pacient kishte moshën 2 vjeç e gjysëm kur zemra i pushoi së rrahuri. Pas një kohe doktorët mundën ta ringjallnin atë. Prindërit e tij lajmëruan doktor Parnia-n pasi i biri kishte vizatuar veten e tij të lidhur fort pas një tollumbaci prej nga ku shikonte trupin e tij të pa jetë të shtrirë në shtratin e spitalit.

Kur e kishin pyetur se çfarë kishte dashur të tregonte me tollumbacin, ai kishte treguar që “kur vdisje shikoje një dritë dhe kishe një lidhje të fortë pas saj”. Edhe pasi kaluan 6 muaj pas asaj ngjarjeje, djali vazhdonte te vizatonte te njëjtën skenë.

Asnjëri prej këtyre pacientëve nuk ka pasur ulje të nivelit të oksigjenit në trup që mendohet të shkaktojë përjetimin e gjërave të mësipërme.

Udhëheqësi i këtyre studimeve Dr Sam Parnia thotë se askush nuk e kupton plotësisht se si arrijnë qelizat e trurit të formojnë mendimet.

Ai thotë se ndoshta mendja apo ndërgjegja janë të pavarura nga truri. Se qelizat e trurit janë si të gjitha qelizat e tjera të trupit, ato kanë aftësi për të prodhuar proteina dhe kemikale, por nuk janë në gjendje të prodhojnë dukurinë subjektive të mendimit që gjendet tek ne. Truri për ndërgjegjen duhet të jetë një lloj përçuesi i cili po ashtu si aparati televiziv kap valët dhe i kthen ato në pamje dhe zë.

Por këto përfundime janë kundërshtuar nga neurologët. Dr Chris Freeman, psikiatër dhe psikoterapist në Spitalin Mbretëror të Edinburg-ut thotë se nuk ka prova që vërtetojnë se përjetimet për të cilat flitet kanë ndodhur kur truri kishte pushuar së funksionuari.

Ai thotë se dihet që kujtesës nuk mund t'i besohet kryekëput. Kur përjetojmë diçka ne e dimë me siguri të lartë që ajo ka ndodhur por nuk jemi aspak të sigurtë kur është fjala për të treguar se kur ka ndodhur.

Kështu mund të jetë që përjetimet të kenë ndodhur gjatë kohës së marrjes së vetes, apo pak përpara infarktit.


__________________

[oiseau en vol]

A ka jetë pas vdekjes ?

Ç'kuptojmë me fjalën "jetë" ? A kemi parasysh këtë jetë këtu-poshtë kur flasim për jetën e përtejme ? Përgjigja e kësaj do të mund të n'a sqaronte pak në lidhje me "jetën e përtejme".

Jeta e këtu-poshtës është marrja përsipër nga njeriu e faktit të tij të të qenurit. Njeriu nuk ka detyrë tjetër përveçse për të qenë. Në këtë detyrë, ai gjendet krejt i vetëm, pa lidhje me asgjë të huaj, të jashtme ndaj tij. Njeriu është jetim në këtë botë, i lënë në mëshirën e fatit të vet, por fat i cili është i marrë përsipër nga liria e tij. Pra në këtë jetë të këtushme, ne jemi të lirë. Siç thoshte Jean-Paul Sartre : "Njeriu është i dënuar për të qenë i lirë."

Po jeta e përtejme, a ngjan me këtë jetë ? Po të besojmë ithtarët e kësaj jete, ajo është vetëm vuajtja apo lumturia e përjetshme e caktuar nga Zoti në Gjykimin e fundit. Pra, fati ynë atje nuk varet aspak nga ne por nga Zoti. Por a mund të quhet jetë kjo kohëzgjatje e përjetshme ku ne nuk jemi të zotët e fatit tonë ? Mendoj se jo. Nqs ka diçka përtej vdekjes, kjo nuk mund t'a ketë emrin jetë. Mund të jetë gjithçka por jo jetë. Përfundimisht, unë mendoj që me çfarëdo që ne të përballemi pikërisht një çast pas vdekjes sonë, kjo nuk do të jetë një jetë, por diçka që unë nuk ia di emrin.

[BvizioN]

Egziston nje dhe vetem nje menyre per te gjetur pergjigjen e sakte!
Pikerisht ajo menyre nga e cila PUHIZA dhe shumica e njerezve kane frike.
E pa deshiruar dhe e pa shmangur.

Sooner or later we'll find out

Gjithe te tjerat jane spekulime dhe teori.