Kështu foli Tahir Zema - I -

[DriniM]

[DriniM]

[DriniM]

[DriniM]

[DriniM]

[DriniM]

[DriniM]

4 janar 2004 / TN



--------------------------------------------------------------------------------




--------------------------------------------------------------------------------






Përmbajtja e librit:

PARATHENIE

KAPITULLI I PARË

- Letra, vlerësime, promovime të librit të parë
- Akademik Mark Krasniqi me rastin e promovoimit të librit të parë, "Kështu Foli Tahir Zemaj" në Prishtinë.
- Prof.Dr. Zekeria Cana, Fragment nga Pasthënia e "Ditarit të Robërisë"
- Fjala e z. Rrok Berisha në përurimin e librit " Kështu foli Tahir Zemaj"
- Personazhet e këtij libri jemi ne...
- ME PENË KUNDËR KALLASHNIKOVIT - "Le Nouvelliste"
- Një shënim rreh librit: "Kështu Foli Tahir Zemaj" nga Michel Pichon
- Një ndriçim i veçantë mbi konfliktin në Kosovë, që bëri të lindin dhe luftërat për pushtet.


KAPITULLI I DYTË

- PARA HYRJES SONË NË KOSOVË NUK KA PASUR NJËSI TË ORGANIZUARA NËN HIERARKINË USHTARAKE
- Kjo është një e vërtetë që duhet ta pranojnë të gjithë
- MEKANIZMAT MBROJTËS QË KEMI GJETUR NË RRAFSHIN E DUKAGJINIT, KANË QENË RUDIMENTARE
- AHMET KRASNIQI: LUFTOJ KUDO QË TË MË KËRKOHET DHE NËN KOMANDËN E KUJTDO VEÇ QË TË MOS KETË VËLLAVRASJE
- DILEMA E TËRHEQJES: KOHA PROVOI SE VEPRUAM DREJT!
- "Shpëtimi i te plagosurve- prioritet i punës se grupit tonë"


KAPITULLI I TRETË

- TAKIMI ME AHMET KRASNIQIN NË TIRANË, RAPORTIMI IM PËR GJENDJEN NË TERREN, RAPORTI I MINISTRIT PËR ÇFARË KISHTE NDODHUR NË NDËRKOHË
- Kush i bllokonte armët që nevoiteshin për çlirimin e Kosovës?
- Qenë krijuar pesë baza stervitore, katër brigada të reja dhe dy njësi speciale
- Në Ministri u afruan njerëz të dyshimtë kombëtarisht por të besueshëm nga ana ideologjike
- A e ka ditur H.Bicaj se ka po ia mbante Ministria e Mbrojtjes?


KAPITULLI I KATËRT

- PËRSHKRIMI MË I HOLLËSISHËM I REZISTENCËS NË DISA FSHATRA TË RRAFSHIT TË DUKAGJINIT
- Shënime nga Ditari i Major Nazif Ramabajës
- Vlerësimet për betejën e Loxhes
- Ofensiva e armikut në Lugun e Beranit
- PRANIA E UÇK-së NË ISNIQ
- STRELLCI DHE PËRPJEKJET E TIJ PER ÇLIRIM
- RUGOVA – ISHULL SHPËTIMI PËR MIJËRA BANORË TË ZHVENDOSUR NGA E GJITHË KOSOVA
- Tërheqja nga Rugova


KAPITULLI I PESTË

- KUSH ËSHTË GJENERAL ISMET ALIU DHE CILAT ISHIN KONTAKTET E MIA ME TE?
- „Loja që ua bëmë rusëve“
- FORMIMI DHE VENDOSJA E BRIGADËS « MËRGIMI »
- Nisja e brigadës për në Kosovë
- Hyrja e Brigadës në Prizren
- Hyrja e Brigadës në Gjakovë
- Hyrja në Pejë
- NJË REALITET I VËSHTIRË, POR JO I PASHPRESË...
- ...Shpresë që buron nga puna


DOKUMENTE DHE FOTOGRAFI

--------------------------------------------------------------------------------


U kushtohet fëmijëve të mi dhe të gjithë fëmijëve të bukur të Kosovës
Kolonel Tahir Zemaj
Prishtinë, tetor 2001


Autorë:
Ahmetaj, Arbër
Krasniqi, Sefedin

KËSHTU FOLI TAHIR ZEMAJ
(pjesa e dytë)

Redaktor
Jashari Strofci, Shefqet

Kopertina
Fahredin Spahija

Lektor
Dr. Hasan Mujaj
Copyright ©-Tahir Zemaj 2001

Botues "Mergimi" Prishtinë 2001
Libri botohet me ndihmën e miqve të Kolonel Tahir Zemës

[DriniM]

PARATHENIE

Kam pasë premtuar se do te them edhe disa gjëra te tjera për luftën dhe për paqen. Gjatë gjithë kohës që ka kaluar nga botimi i librit te pare e deri te ky që e keni ne dore, kam pasur me qindra fjalë miradie, telefonata e mirënjohje, por edhe vërejtje e sugjerime që me kanë vlejtur shumë e për te cilat LI jam mirënjohës lexuesve dhe dashamirëve te mi.

Unë e di që libra të përsosur nuk janë botuar kurrë, aq me pak të plotë e shterues. Librat që shkruhen mbi lulftën duhet te përpiqen le jenë sa me te paanshëm dhe absolulisht sa me te saktë. Kjo, sepse bëhet fjalë për jetë njerëzore, për dinjitet njerëzish dhe familjesh, fshatrash, qytetesh, për vete dinjitetin e kombit tonë. Ja sepse ndjehem tepër i lumtur që askush e askund nuk ka mundur t’i hedhë poshtë te vërtetat e shqiptuara ne librin e pare, ja sepse ndjehem i qetë që asnjë dëshmitar real i betejave apo veprimeve që përshkruhen ne atë liber nuk ka kontestuar as me te voglin detaj, as me te imtin qëndrim.

Tjetër punë është se ata që i verbon e vërteta, ata që e kanë mërzi lirinë e Kosovës, ata që hedhin vrerin e vet mbi gjithçka shqiptare e dinjitoze, u mobilizuan dhe kinezçe e qiten një pamflet, një fletërrufe ne forme te librit, te mbushur me shpifje e denigrime, me rrena e copa dosjesh te UDB-së, dosje që u vunë ne shërbim te tyre me zell shkinor nga ata që i mbajnë ende nën kontroll.

Sikur te isha ne nivelin e tyre, sikur te kisha neglizhuar obligimet e mia ndaj bashkëluftëtarëve te mi te rëne për atdhe, te plagosur apo te gjallë, sikur Kosova t’i kishte te gjitha punët ne rregull, atëherë do t’ia kisha lejuar vetes te merresha me ta, madje edhe t’u përgjigjesha siç e meritojnë.

Jo, energjitë e mia do te vazhdojnë te derdhen aty ku janë me te frytshme ne mbrojtjen e dinjitetit te luftëtarëve dhe te heronjve te lirisë, dinjitet që cenohet çdo dite me sulme nga me te ultat, me antinjerëzoret. Jo, Tahir Zemaj sa te jetë gjallë do te bëjë te pamundshmen që bashkëluftëtarët e tij te nderohen e te respektohen nga qytetarët e Kosovës si luftëtarë te lirisë, si njerëz te ndershëm e atdhetarë.

Po kush është i interesuar aq shumë te hedhë balte mbi përpjekjet dhe luftën e njësive operative te Ministrisë se Mbrojtjes se Republikës se Kosovës : Kush ka nevojë ta deformojë historinë duke fshehur te vërtetën e luftës ?

A kanë pasë arritur këta njerë; te infiltroheshin edhe Brenda radhëve të Institucioneve te Qeverisë se Republikës se Kosovë? Cilat kanë qenë përpjekjet e qytetarëvë te Rrafshi te Dukagjinit, lufta dhe rezistenca e tyre ne radhët i UÇK-së, njësive te mbrojtjes territoriale dhe njësive operative te Ministrisë se Mbrojtjes, njësi te krijuar ne bazë te aktit me te lartë te Kushtetutës së Republikës se Kosovës ?

Këto janë disa pyetje te cilave ky liber përpiqet t’u përgjigjet. Këtu shumë njerëz do ta gjejnë emrin tyre, veprimtarinë e tyre te mire apo te keqe gjat luftës. Ata sot mund te kenë ndryshuar, mund të kenë mbledhur mend, mund te kenë ndryshue kamp, mund te kontestojnë te vërtetat që thuhe këtu. Kjo është puna e tyre, une personalist respektoj te drejtën e njerëzve për te ndryshuar, siç respektoj te drejtën time për ta thënë te vërtetë ashtu si e kam pare, ashtu si e kam përjetuar, pa ndryshuar pikë as presje.

Kohëve te fundit i kam rënë Kosovës anembanë kam takuar qytetarë te te gjitha trevave, te te gjitha besimeve e bindjeve polilike. Ajo që me ka rënë ne sy, përveç vulinetit te tyre te pathyeshëm për ta ndërtuar Kosovën e lire, ka qenë edhe vendosmëria për t’i shkuar deri ne fund se vërtetës, se vërtetës se luftës dhe te pasiuftës, si element i domosdoshëm për te garantuar themele te sigurta, shanse dhe te drejta te barabarta te qytetarëve te lire, si një parakusht për te siguruar që e ardhmja e fëmijëve tanë nuk do t’i ngjajë se kaluarës sonë e te prindërve tanë. Ata me kanë inkurajuar. Po ashtu miqtë e mi, famiijarët e te rënëve, te dëshmorëve dhe ish bashkëluftëtarëve te mi me te drejtë me kanë mëtuar që te bëj gjithçka te mundshme për te mbrojtur e lartësuar nderin dhe lavdinë e tyre.

Para tyre ndjehem i obliguar. Fëmijët e mi e ndjejnë mungesën time kur largohem për dite e javë te tëra, por une e di sesa e ndjejnë mungesën e prindërve te vrare e te zhdukur qindra e mijëra fëmijë te mbetur jetimë ne Kosovë, e kam borxh te mbroj dinjitetin e prindërve te tyre, që ata te mos tregohen me gisht nga rrugaçët stalinistë, nga mafia e majtë politike e Kosovës.

Une jam i bindur që edhe ne këtë liber do te ketë mangësi, do te ketë emra që e meritojnë te përmenden e që nuk janë shënuar, emra te tjerë njerëzish, punët e zeza te te cilëve duhet te dalin ne shesh e që nuk do te shpëtojnë pa u përmendur dikund tjetër.

Tahir Zemaj është ne Kosovën e vet, ne Kosovën e lire që po përpiqet te ndërtojë shtetësinë dhe pavarësinë e saj. Une jam i vendosur te jap kontributin tim deri ne fund, une jam i vendosur që bashkë me qytetarët e mi te ndërtoj lirinë e vendit tim, ashtu siç kam qenë i vendosur te luftoj për ta fituar këtë liri.

Ky liber nuk do te kishte mundur te dilte sikur te mos e kisha pasur edhe mbështetjen e parezervë te institucioneve nën urdhrin e te cilave kam luftuar. Sikur te mos isha trimëruar nga pritja e jashtëzakonshme që i kanë bërë qytetarët e Kosovë librit tim te pare, sikur te mos kisha pasur përkrahjer e njerëzve te familjes sime, te shokëve e miqve shumë prej te cilëve kontribuan edhe për botimin të tij.

Ky liber është kontribut jo vetëm imi, por edhe kolegëve e bashkëluftëtarëve të mi Nazif Ramabaja Skënder Rexhahmetaj, Isuf Haklaj, Agim Mehmeti, Hilmi Nebihu, Ismet Ibrahimi, Shpend Shala Burhan Jahiu, Ali Shabanaj, dr.Ilir Tolaj, Valde Hysenaj etj. Po ashtu me vjen për mbarë te falënderoj te gjithë ata njerëz, ata miq e shokë që u angazhuan që libri i pare te botohej e te shkonte sa me afër lexuesit, mes tyre zotërinjtë: Mhill Berisha, Behxhet Sallahu, Bashkim Muriqi, vëllezërit Shoshi, Artan Plana etj.

Po ashtu u jam mirënjohës edhe degëve te LDK-së anembanë botes që me aq përkushtim organizuan takime madhështore promovuese te librit. Falënderoj bashkëpunëtorët e ngushtë te kabinetit tim si dhe ekipin realizues te librit. Ujam shumë mirënjohës te gjithëve.

Kolonel Tahir Zemaj
Prishtinë, 7nëntor 2001

( 5 – 10 fq. )

[DriniM]

KAPITULLI I PARË

Letra, vlerësime, promovime të librit të parë

Akademik Mark Krasniqi me rastin e promovoimit të librit të parë, "Kështu Foli Tahir Zemaj" në Prishtinë.

…Në këto dy vitet e fundit janë botuar disa libra mbi luftën e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës gjatë viteve 1998-1999. Mendoj se kjo është një punë e mirë, sepse kështu sqarohen disa dilema të lexuesve për ngjarjet e ndryshme të cilat mund t'i kenë dëgjuar nga burime të painformuara si duhet, ose nga individë të ndikuar nga propaganda e mbrapshtë.

Gjithsesi duhet theksuar se botime të këtij lloji janë të nevojshme para së gjithash në aspektin dhe vlerën e tyre dokumentare, vlerë që shtohet nga dëshmitë autentike të pjesëmarrësve dhe udhëheqësve të një lufte të pabarabartë me armikun tonë shekullor, pra me Serbinë, e cila ka trashëguar një forcë të madhe ushtarake, një arsenal shumë të madh armatimi nga ish Jugosllavia, me kuadër të shkolluar komandues dhe ushtri të stërvitur e të përforcuar me polici e paramilitarë.

Përballë një armiku të tillë, forcat shqiptare kanë qëndruar me mjete modeste ushtarake, por me moral të lartë për lirinë tonë kombëtare, për pavarësinë e Kosovës. Pra nga njëra anë qëndronte armiku me teknikë dhe armatim modern, me potencial dhe përgatitje të lartë ushtarake, por me moral të ulët të ushtarëve të mobilizuar, të cilët u sollën në luftë me motivin e pushtimit të trojeve të huaja, për shkatërrimin e vendbanimeve, për të vrarë popullsisnë civile dhe për ta dëbuar atë masivisht, me qëllim pastrimin etnik të Kosovës. Nga ana tjetër qenë forcat shqiptare të motivuara nga morali i lartë liridashës, çlirimtar, nga lufta vetëmbrojhtëse e imponuar nga agresori serb.

Me këtë rast kemi kënaqësinë të promovojmë librin "Kështu Foli Tahir Zemaj-një rrëfim për luftën" të botuar nga "Mërgimi" 2000, Prishtinë. Autorët e librit janë Arbër Ahmetaj e Sefedin Krasniqi, por në realitet ata kanë kryer para së gjithash punën e karakterit teknik, të themi punën e gazetarit që bën intervistën, sepse teksti është rrëfimi i Kolonel Tahir Zemajt, i cili shpalos kujtimet dhe përjetimet e tij si Komandant i Zonës së Tretë në Rrafshin e Dukagjinit gjatë luftimeve 1998-1999.

Unë nuk jam kompetent të jap gjykimin tim për këtë vepër nga aspekti ushtarak, sepse jam larg këtij profesioni, por mund të theksoj vetëm disa momente, disa të dhëna nga ky libër, të cilat zgjojnë vëmendjen dhe emocionet e lexuesit të zakonshëm, në cilësinë e të cilit po paraqitem edhe unë me këtë rast.

Libri i Kolonel Tahir Zemajt nuk është voluminoz, ai ka vetëm 150 faqe. Por këto 150 faqe janë përplot me të dhëna, janë rrëfime të sinqerta, dëshmi të pjesmarrësit në ngjarje, janë një kronikë e dokumentuar me ditë e data të caktuara, madje edhe me orë e dëshmitarë okularë. Ja sepse ky është një rrëfim i dokumentuar, të cilit mund t'i besohet pa rezervë.

Ajo që bie në sy që nga faqet e para të librit, është admirimi i Zemajt për guximin, entuziazmin dhe sakrificat e të rinjve e të rejave tona të rreshtuara në Ushtrinë Çlirimatre të Kosovës, për të cilën shumë nga ata dhanë edhe jetën e tyre të re, morën plagë të rënda duke mbetur invalidë të përjetshëm, duruan vuajtje te ndryshme, mungesën edhe të gjërave më elementare të jetesës, duruan acarin e dimrit dhe vapën e verës, shiun dhe erën duke fjetur nën qiell të hapur, pa ushqimet e mjaftueshme, pa medikamentet e nevojshme.

Megjithëse në kushte të vështira dhe me rrezik për jetë, ata kanë qenë ndihma më e madhe, më e sigurtë për popullsisnë civile, të torturuar e të përndjekur nga fshatrat dhe qytete e veta prej ushtrisë dhe policisë serbe. Qytetarët dhe luftëtarët e rinj shqiptarë kanë ndarë gjatë asaj kohe kafshatën e fundit të bukës, janë mbështetur tek njëri tjetri, ndërkohë që luftëtarët i mbronin civilët nga vdekja e sigurtë prej dorës së armikut. Kjo situatë tragjike ka qenë edhe një barrë e rëndë, e cila i është shtuar luftës së pabarabartë me soldateskën serbe.

Furnizimi me armë rrugëve pa rrugë, nëpër male, nga distanca të largëta e plot rreziqe, të mbushura me pusi të armikut, ka qenë problemi tjetër i madh i Ushtrisë Çlirimtare, i cili është përballuar me vetëmohim dhe vendosmëri të rrallë.

Megjithatë, edhe në kushte të tilla luftëtarët tanë kanë korrur suksese në shumë beteja e përleshje me armikun, si në Drenicë e në Llap, ashtu edhe në Rrafshin e Dukagjinit e në viset tjera të Kosovës, bie fjala beteja në Grykën e Llapushnikut, Loxhës dhe shumë të tjerave anë e mbanë Kosovës. Le të vemë në spikamë betejën e Koshares, ku për herë të parë u thye kufiri shqiptaro-shqiptarë, përkatësisht kufiri i dhunshëmi vitit 1913 mes Kosovës e Shqipërisë.

Komandant, Kolonel Tahir Zemaj i ilustron me fakte të gjitha këto situata e ngjarje, në të cilat vetë ka qenë pjesëmarrës dhe udhëheqës i tyre, me guxim e përgjegjësi të madhe ushtarake e morale.

Këta dhe shumë shembuj të tjerë do të mbeten në faqet e historisë, në faqet e librave të atyre që e bënë këtë luftë vetëmbrojtëse e të pabarabartë me armikun tonë shekullor. Me këtë rezistencë do të edukohen e do të krenohen edhe brezat e ardhshëm, duke mos harruar të përmendim me mirënjohje të madhe intervenimin ushtarak të NATO-s, në sajë të angazhimit të SHBA-së, duke e gjunjëzuar dhe dëbuara agresorin serb nga Kosova, që sot është e lirë.

Një fakt që theksohet në librin e Tahir Zemajt është edhe pjesëmarrja e rinisë në luftën çlirimtare nga të gjitha viset tona etnike dhe diaspora, madje edhe nga Amerika. Përveç efektit ushtarak, ky fakt tregon solidaritetin dhe vetëdijen e lartë kombëtare të rinisë shqiptare, dashurinë e saj për atdheun, për Kosovën martire, e cila më në fund shpëtoi nga zgjedha e robërisë së egër serbo-sllave për çka ajo dha kontributin e çmueshëm, madje edhe çmimin më të lartë të saj. Në këtë luftë kanë marrë pjesë të gjitha partitë, të gjitha zonat e Kosovës.

Nga e gjitha kjo, rëndësi të posaçme ka fakti se armiku ynë shekullor më në fund u ndesh me një forcë ushtarake shqiptare, të organizuar e të disiplinuar, e cila në shumë beteja i shakaktoi kundërshtarit dëme të mëdha materiale dhe njerëzore. Ky fakt tregon se edhe ne dimë të organizohemi ushtarakisht, kjo tregon gjithashtu se shqiptarët kanë aftësi për të organizuar edhe shtetin sovran e demokratik të tyre.

Por në librin e kolonel Tahir Zemajt dokumentohet edhe ana tjetër e medaljes së luftës çlirimtare, të cilën disa individë drejtuese e kanë uzurpuar dhe e kanë shfrytëzuar për qëllimet e tyre karrieriste dhe ideologjike. E meta ose gabimi kryesor i tyre ka qenë mosnjohja e institucioneve tona. Kjo mosnjohje, madje edhe lufta kundër institucioneve dhe udhëheqësve kompetent të tyre, që kanë dalë nga vota e lirë e popullit, ka shkaktuar përçarje në kreun komandues, madje edhe vrasjen e ministrit të mbrojtjes.

Një ditë para se të vritej Ahmet Krasniqi, një drejtues i lartë i njërës pjesë të UÇK-së i qe kërcënuar në telefon me fjalët: "Me ty shumë shpejt do ta kryej misionin!" Po ky person i kërcënohej edhe Tahir Zemës se do të luftonte kundër tij e njerëzve të tij si kundër shkaut. Kërcënime të tilla, por edhe vepra konkrete, i janë dërguar edhe Lidhjes Demokratike të Kosovës dhe krytarit të saj, se më parë do të luftohej kundër tyre se kundër Milosheviçit.

Kjo tregon se disa individë dhe grupacione kanë luftuar para së gjithash përt uzurpimin e pushtetit e jo për çështjen kombëtare. Në këtë drejtim ata kanë qenë nën ndikimin e madh të qeverisë së sotme komuniste në Tiranë, e cila në vitin 1997 (në atë kohë në opozitë) organizoi shkatërrimin e Shqipërisë demokratike, me ndihmën e fqinjëve tanë grabitqarë, vetëm e vetëm për të marrë pushtetin, duke pranuar të jenë vasalë të tyre dhe t'ia shesin Shqipërinë Greqisë e Kosovën Serbisë.

Në këtë mënyrë edhe individët e grupacionet në kuadër të UÇK-së kanë qenë të infektuar me ideologjinë komuniste dhe me marrjen e pushtetit me gjak, siç shkruan njëri nga ideologët e tyre, i cili edhe shkatërrimin e Shqipërisë dhe vëllavrasjen mes shqiptarëve në vitin 1997 e ka përshëndetur me gëzim si "revolucion i vonuar demokratik", madje duke u premtuar edhe serbëve të Kosovës të drejtën e vetëvendosjes, përkatësisht ndarjen e saj, për t'ua bërë qejfin qarqeve të caktuara ndërkombëtare, madje për çdo eventualitet edhe Serbisë, me qëllim që të siguronte përkrahjen e tyre.

Ideologjia e importuar komuniste ua ka errësuar mendjen disave, të cilët dikur mbanin në zyrat e shtabeve të tyre portretin e diktatorit stalinist Enver Hoxha dhe impononin përshëndetjen me grushtin komunist. Madje kishin krijuar edhe polici të posaçme, e cila në portin e Durësit dhe në aeroportin e Tiranës i priste vullnetarët shqiptarë të ardhur nga të katër qoshet e botës duke u "interesuar" për përkatësinë tyre, në përkrahnini ata institucionet apo qenë kundër tyre. Në rast se përgjigja e tyre do të ishte në përkrahje të institucioneve, ata ose duhej të ndërronin qëndrim ose do të maltretoheshin, torturoheshin dhe likuidoheshin.

Kështu ka ndodhur edhe me brigadën "Mërgimi", e cila përjetoi një Golgotë të vërtetë që nga Mamurrasi në Shqipëri deri në Prizren, Gjakovë e Pejë. Kolonel Tahir Zemaj disa nga këto raste kriminale i përcakton, i dokumenton edhe me emër e mbiemër. Këto krime nuk harrohen, përkundrazi ato e kopmromentojnë luftën për lirinë e Kosovës, për të cilën derdhën gjakun dhe flijuan jetën bijtë dhe bijat më të mirë të popullit tonë.

Një nga gabimet e rënda të grupacioneve të ndryshme brenda UCK-së ka qenë mospërfillja e kuadrove të shkolluara, e oficerëve të diplomuar dhe me përvojë profesionale. Madje dis prej këtyre kanë qenë edhe të përndjekur dhe të njollosur me shpifje e akuza të pabaza. Kështu e kanë akuzuar edhe Kolonel Tahir Zemajn se gjoja paska dezertuar nga Fronti.

Në realitet ai ka bërë një gjest të shkëlqyer, strategjik e human, duke shpëtuar nga masakra e sigurtë rreth 60 mijë civilë, gra, fëmijë, pleq e të tjerë të cilët, të përndjekur nga fshatrat e tyre prisnin në fushë të hapur vdekjen e sigurtë nga soldateska serbe, e cila përparonte në drejtim të tyre me një mori tankesh e makinash të blinduara.

Strategu i vërtetë e planifikon luftën me faza të ndryshme eventuale. Lufta bëhet me sulme, me rezistencë mbrojtëse, por edhe me tërheqje në rast nevoje. Kështu ka vepruar edhe Çezari, edhe Napoleoni famshëm dhe të gjithë strategët e shkolluar. Kështu ka vepruar me mend e me vend edhe ushtaraku i shkolluar Kolonel Tahir Zemaj. Në luftë nuk shkohet për të lënë kokën, por për t'ia marrë kokën armikut e për të korrur fitore.

Mendoj se ne duhet ta çmojmë luftën e UÇK-së, sakrificën dhe kontributin e saj të madh për çlirimin e Kosovës pa marrë parasysh gabimet e individëve, por duke mos harruar për asnjë çast se Kosovën e ka çliruar Nato, forca më e madhe ushtarake në botë, e cila bombardoi forcat e objektet serbe për plot 78 ditë. Ky fakt i pamohueshëm nuk e zvogëlon aspak meritën e UÇK-së, as të Partive politiçeskaja për kontributin e tyre të madh në favor të lirisë së Kosovë. Objektivitetit dhe mirënjohja janë traditë e shqiptarëve, veti që duhet të respektohen edhe sot, gjë që e këron edhe interesi ynë kombëtar.

Me qëllim të internacionalizimit të problemit të Kosovës dhe të drejtës së saj për pavarësi, kam udhëtuar në shumë shtete të Europës perëndimore, e disa herë në Amerikë e Australi. Gjatë kontakteve me politikanë e diplomatë të huaj, ata shpesh herë më kanë pyetur për UÇK-në, sepse propaganda serbe e kishte bërë të vetën, duke e paraqitur si një organizatë komuniste, terroriste, mafioze, kriminele, plaçkitëse, si të rrezikshme për paqen, në Kosovë e në Ballkan.

Gjithkund e kam kundërshtuar këtë bindje të tyre si të gabuar, të imponuar, nga propaganda e armikut tonë shekullor, duke u shpjeguar se UÇK është ushtri e Popullit, që bën luftë vetëmbrojtëse, të imponuar nga terrori e nga gjenocidi serb ndaj shqiptarëve dhe se kjo ushtri nuk paraqet kurrfarë rreziku për paqen në këtë rajon.

Mjerisht libri i kolonelit Tahir Zemajt në shumë raste e demanton këtë qëndrim timin ndaj UÇK-së, dhe më zgjon ndjenjën e hidhur të dëshpërimit, e cila ma zbeh shpresën për ta pasur edhe ne një ushtri kombëtare, jo partiake, jo të politizuar, pa ndikim nga asnjë ideologji përveç idealit kombëtar, një ushtri të fortë moderne, kompakte e të disiplinuar, të drejtuar nga kuadro të arsimuara.

Megjithatë shpresa mund të zbehet, por ajo nuk shuhet. Dhashtë zoti e të mbushen mend, të paktën sot, ata individë që kanë vepruar aq pa mend e pa moral deri dje. Kjo është në interesin tonë kombëtar, para së gjithash në interesin e pavarësisë së Kosovës martire. Libri kështu foli Tahir Zemaj është një dëshmi e hidhur e gabimeve tona të djeshme e të sotme, por edhe një mësim i nevojshëm për ardhmërinë tonë.

Kolonel Zemajt i urojmë jetë të gjatë dhe energji të pafundme në shërbim të idealit kombëtar, i cili ka qenë dhe do të mbetet gjithmonë orientimi i tij jetësor.


Prof.Dr. Zekeria Cana,
Fragment nga Pasthënia e "Ditarit të Robërisë"

"…Kur dorëzova dëroshkrimin e Ditarit të Robërisë në shtyp, Tahir Zemaj më dërgoi me dedikim miradie librine Arbër Ahmetaj dhe Sefedin Krasniqit me titull "Kështu Foli Tahir Zemaj" Ky libër i hollë për nga vëllimi, por i ngjeshur nga përmbajtja , sikur të pushton dhe nuk shkëputesh dot deri sa t'i shkosh në fund.

Është shpalosje rrëfimesh për tufanin e luftës dhe për dramën e madhe që po kalonte gjysma e kombit tonë, për njerëz të mirë dhe të ligj, për luftëtarë arme e jo fjale, ushtarakë të mirëfilltë sa të përkushtueshëm aq të devotshëm dhe diletantë e injorantë, strumbullarë të institucionalizmit dhe partizanë të anarkizmit. Kolonel Zemaj flet me ndjenjën e zemrës së hapur dhe të ndërgjegjës së pastër për të vërtetën, vetëm të vërtetën e kaluar aq shumë të hidhur dhe aq pak të ëmbël.

Pikërisht këtu qëndron pesha dhe rëndësia e librit që kemi në dorë, se, lexuesve dhe vëllazërisë shqiptare u hap sytë dhe mendjen për të tashmen dhe të ardhmen e kombit. Kurse studiuesve të zellshëm u hyn në punë si udhërrëfyes për ndriçimin dhe pasqyrimin sa më të plotë, objektiv dhe të drejtë të rrjedhave historike të fundshekullit XX."



Fjala e z. Rrok Berisha në përurimin e librit " Kështu foli Tahir Zemaj"

Jam i nderuar që më është dhënë rasti të them disa fjalë për librin "Kështu foli Tahir Zemaj". Kam pasur fatin të jem pjesëmarrës i atyre ngjarjeve të vështira që përshkruhen në libër. Si ish deputetë të Parlamentit të Kosovës, të dalë nga zgjedhjet e Marsit të viii 1998, u angazhuam në formimin e njësive të UÇK-së, të udhëhequra nga eprorët profesionistë në Ministrinë e Mbrojtjes së RK-së.

Zotëri Kolonel, të mesnatë me shi të 8 shtatorit në Strellc,kur u ndamë me ju dhe me oficerët e nderuar Nazif Ramabaja, Esat Ademaj e shumë ushtarakë të tjerë, ne që mbetëm e ndjemë veten shumë keq. Ndarja me ju dhe ata ushtarakë të brigadave 131, 133, 134 të Rrafshit të Dukagjinit ishte e dhembshur, sepse pas një shekulli në betejën e Loxhës armiku shekullor sllav serb u shpartalllua, pësoi humbje nga forcat e UCK-së.

Ishte kjo qëndresë heroike e profesionistëve. Shkaut iu bë me dije se tokën e Kosovës ka kush e mbron. Ata djem dhe vajza si dhe i gjithë populli, disa muaj luftuan ballë përballë me forcat serbo sllave, ku armiku më në fund për herë të parë u detyrua të përdorë edhe aviacionin kundër UÇK-së. Në luftimet e Loxhës për më shumë se një muaj mbeti e pathyeshme vija e frontit në mes të Gllogjani, Lugut të Baranit dhe Kosuranit.

Në ushtri ka rend e rregull. Ju si komandant të Shtabit Operativ për Dukagjin përkundër vullnetit tuaj zbatuat urdhërin e Ministrisë së Mbrojtjes së Republikës së Kosovës për tërheqje, me qëllim të shpëtimit të popullatës civile. Tërheqja shpëtoi nga masakra mbi 60 mijë banorë që kishin vërshuar ato ditë Lugun e Baranit, nga Gllogjani e deri në Isniq.

Civilët pas gjashtë ditësh u kthyen në shtëpitë e tyre të djegura e të bëra shkrum e hi. Gjatë gjithë asaj përplasjeje ka pasur vetëm një viktimë. Për këtë gjë ju falenderoj Ju, kolonel, Ministrinë e Mbrojtjes së RK dhe bashkësinë ndërkombëtare, e cila ato ditë shtatori ishte vazhdimisht në kontakt me ne e me ju. Dikush mund të thotë se pse e përmenda këtë fakt: sepse këtu e shoh gjithë madhështinë e profesionalizmit, nivelin e hierarkisë ushtarake, humanizmin, sakrificën për të shpëtuar popullatën e pambrojtur.

Në librin "Kështui foli T. Zemaj", bëhet fjalë për përpjekjet mbinjerëzore për krijimin e ushtrisë së rregullt të Kosovës, për luftën kundër armikut barbar serbo-sllav në njërën anë dhe luftës ideologjike për pushtet brenda shqiptare në anën tjetër. Ishin kohë, kur njeriu duhej të bënte luftë me vetveten për të kontrolluar e shmangur incidentet, duke mos i lejuar vetvetes të hapë fronte të reja lufte brenda shqiptare, për t'i mënjanuar hendeqet që i përgatisnin njerëzit që kundërshtonin institucionet.


Personazhet e këtij libri jemi ne...

Të shumtë kanë qenë ata që bllokuan punën e njësive profesioniste të UCK-së. Ata bënë lojë me popullin dhe në emër të tij, gjithmonë me llogari për interesat e veta materiale, karrieriste apo për të reahabilituar vetveten për çka kishin bërë më parë në dëm të çështjes shqiptare.

Të rënda qenë fyerjet që bëheshin, thirreshin njerëzit si tradhtarë të çështjes kombëtare, kërcënoheshin me likuidim fizik. Të tilla fyerjeve e kërcënimeve nuk u shpëtuan as Kolonel Zemaj dhe bashkëpuntorët e tij, siç mund të vërehet lehtë pas leximit të librit që kemi në dorë.

Ky libër është pritur me padurim, pasi ai flet për ngjarje që kanë ndodhur mbi ne, rreth nesh, flet për fatin tonë, flet për sakrificat dhe humanizmin qytetar e atdhetar në njërën anë dhe për intrigat, vrasjet, kërcënimet antishqiptare në anën tjetër. Është ky libër një pasqyrim i realitetit që kemi përjetuar në vitet 1998-1999, e edhe pse i hidhur si realitet, ai është i ilustruar me fakte e prova të shumta.

Personazhet e këtij libri jemi ne, shqiptarë këndej e andej ishkufirit, me të gjitha të mirat e të metat që kemi si komb. Mjerisht, edhe lufta që bëmë dhe që pasqyrohet në këtë libër, tregon se ne nuk arritëm të bëheshim një rreth qëllimit të shenjtë për ta çliruar atdheun e për të luftuar bashkarisht kundër pushtuesit shka. Virusi i përçarjes sillet mjerisht akoma mes nesh. Ndër të tridhjetë kapitujt e këtij libri zbërthehen aq shumë ngjarje e tema interesante për studim. Gjithë këto shumësi ngjarjesh në mënyrë të argumentuar hedhin poshtë shumë shpifje e akuza të sajuara kundër institucioneve të RK e në veçanti kundër MM.

Kuptueshëm mësojmë se kush ishin ata që me çdo kusht deshën ta përvetësonin gjithë madhështinë e luftës dhe të rezistencës shqiptare, gjithë gjakun e të rënëve dhe heroizmin e tyre. Kronologjia e ngjarjeve të këtij libri është e bazuar në realitet. Flitet me gjuhën e datave, me emra, me vende, pra libri iu përgjigjet pyetje themelore: KU? KUR? KUSH? dhe PSE.

Këto fakte i japin fuqi dhe pavdekshmëri ngjarjeve, duke e bërë më të fuqishëm këtë libër. Autorët e librit ia kanë arritur që mjeshtrisht t'i shfrytëzojnë materialet që u ka ofruar kolonel Tahir Zemaj. Por, unë, si një pjesmarrës i drejtëpërdrejtë i luftës dhe dëshmitar okular i këtare ngjarjeve, kam përshtypjen se koloneli nuk ua ka dorëzuar gjithë materialin ekzistues mbi atë atë kohë, por vetëm një pjesë të tij. Shpresoj se në të ardhmen Kolonel Tahir Zemaj do të na gëzojë edhe me një libër tjetër.

Është e vërteta ajo që të tërheq që në fillim te librit, ajo të detyron që ta lexosh librin me një frymë. Këtu nuk ka improvizime apo gjëra të trilluara, e thashë edhe më lart, personazhet kanë emër e mbiemër, ngjarjet kanë njerëzit e vet, veprimet e secilit kanë peshën e vet, që në momente të caktuara japin kahje ngjarjes. Asgjë nuk është rastit e as që ndodh rastësisht, por çdo gjë ka qëllimin e caktuar. Nga kjo de le qartë se kundër instiutucionalizimit të jetës në Kosovë nuk luftoi vetëm pushtuesi, por institucionet u luftuan edhe nga vetë shqiptarët.

Për fat të keq njësitë operative mbetën në mes të dy zjarreve dhe shih për këtë në librin "Kështu Foli Tahir Zemaj", hasim në rrrëfime trionditëse mbi vrasjet brenda nesh, apo vrasjeve politike, siç është rasti i vrasjes së Ministrit të Mbrojtjes Ahmet Krasniqi, pastaj atentate e tentim atentatesh ndaj aktivistëve kombëtare, ushtarakëve etj. Të gjithë kryrësit dhe ideatorët e këtyre veprave makabre, sipas ditarit të Kolonel Zemajt, kanë emrin dhe mbiemrin dhe një ditë ata do të gjenden përpara drejtësisë.

Libri kështui Foli Tahir Zemaj, është dhe do të mbette si një libër dokumentaro-historik, sepse çdo fjali e ka peshën e vet, është ngjarje në vete për një të kaluar të hidhur e cila qoftë e shkuar për gjithmonë. Ky libër mund të jetë shumë i çmuar edh epër drejtësinë e papolitizuar Kosovare, pasi bollshmëria e fakteve i jep mundësi drtejtësisë të vendosë për shumë kryrës të veprave penale. E them këtë, sepse koloneli dhe bashkëpunëtorët nga kabineti i tij disponojnë dokumentacion të plotë dhe prova ekzakte për shumë krime të kryera.

Në fund kisha me e urue personazhin kryesor të këtij libri, kol. Tahir Zemaj, për moralin e lartë prej ushtaraku gjatë gjithë këtyre viteve, për forcën dhe guximin e treguar në publikimin e këtyre të dhënave që na ofrohen, falenderojmë edhe autorët që me aq besnikëri i kanë përcjellur ato tek lexuesi.

Shpresojmë se së shpejti koloneli do të hapë edhe pjesë të tjera të arkivit të tij personal dhe të MM të RK me çka edhe më mirë do të ndriçohet ajo periudhë e cila në popull u komentua dhe po komentohet në mënyra të ndryshme.

Unë nuk pajtohem që gjërat të arkivohen për 50 vitet e ardhshme siç kanë propozuar në një tubim në Isniq, njëri nga ata që i kundërshtoi profesionistët gjatë luftës e që propozonte që "të mos merremi shumë me të kaluarën, por ta arkivojmë atë për 50 vjetë", metodë e kopjuar nga titistët dhe enveristët shqiptarë pas Luftës së Dytë Botërore. Jam i bindur që ai që i frikësohet të vërtetës është i zhytur në baltën e e krimit.


ME PENË KUNDËR KALLASHNIKOVIT
"Le Nouvelliste"

Një shënim rreh librit: "Kështu Foli Tahir Zemaj" nga Michel Pichon
Një ndriçim i veçantë mbi konfliktin në Kosovë, që bëri të lindin dhe luftërat për pushtet.

Një libër për luftën në Kosovë, një libër jo si të tjerët, përderisa vë në skenë një shqiptar të formuar në shkollën ushtarake jugosllave dhe që zhvillimi i ngjarjeve do ta çojë në betejë kundër ish kolegëve të tij në ushtrinë serbe. Fat i çuditshëm i Tahir Zemës, i angazhuar si komandant i tri brigadave të elitës, që përveç trupave të Milosheviçit, do t'i duhej të përballohej edhe me një opozitë të ardhur bash prej rrethit të tij, disa fraksionistë shqiptarë që shihnin më të rëndësishme përmbysjen e Ibrahim Rugovës se sa të Sllobodan Milosheviçit.

Por përpara se të shfletosh këtë libër në shoqërinë e dy autorëve të tij, Arbër Ahmetaj dhe Sefedin Krasniqi, (të dy të vendosur në Valais) ndoshta do të ishte më e përshtatshme për të kujtuar disa data që shpjegojnë më mirë natyrën komplekse të konfliktit. Më 1991 në Kosovë krijohen formacionet e para luftarake nën drejtimin e qeverisë së Rugovës.

Afro njëqind vetë bëjnë pjesë në këto formacione dhe janë të gjithë luftëtarë të elitës. Një strukturë paralele e mbrojtjes lokale është e ngarkuar t'i mbështesë. Dy vjet më vonë, serbët shkatërrojnë celulat duke burgosur rreth 70 vetë të gradës së lartë. (E para Ministri e Mbrojtjes së Kosovës e tëra e arrestuar) shën. i përkth. Baza ringjallet menjëherë duke lëshuar një seri aksionesh kundër policisë së Milosheviçit, që nuk pushon së shtypuri popullsinë shqiptare.

Zhgënjimi

Dejton ishte një dështim. Shpresat e krijuara nga Rugova për një zgjidhje paqësore të konfliktit u fshinë. Tensioni shtohet rrezikshëm. Grupe të ndryshme hyjnë furishëm në skenë duke shkaktuar nje luftë për pushtet. Me 6 mars 1998 përkundrejt situatës kaotike shkaktuar prej kundërshtarëve të tij, Rugova krijon Ministrinë e Mbrojtjes dhe emëron në krye të saj një ushtarak të karrierës, Ahmet Krasniqi.

Me 21 shtator ky vritet mu në zemër të Tiranës. "Prej Shërbimit Sekret Shqiptar" do të thoshte Sali Berisha. Fatmirësisht, Ahmet Krasniqi, disa muaj përpara vrasjes, arriti t'i ngrinte në këmbë tri brigada të elitës, të ngarkuara këto të kryenin sulme kundër armikut serb, dhe të emëronte në krye të tyre Tahir Zemën. Këto trupa depërtuan në Kosovë, në zonën e Dukagjinit. Ato brigada zhvilluan luftime për pesë muaj rresht.

Libri i konceptuar dhe shkruar nga Arbër Ahmetaj dhe Sefedin Krasniqi trajton këto fakte dhe prek kohën e konfliktit gjatë së cilës serbët humbin dy beteja (të Loxhës dhe Llukës). Këtë, autorët e bëjnë përmes rrëfimit të Tahir Zemës, fakt që i jep përshkrimit të luftimit një peshë të veçantë. Duke qenë sa dokument aq edhe dëshmi, libri tregon se deri në çfarë pike lufta e zhvilluar nga Tahir Zemaj ka qenë e ashpër dhe komplekse.

Përveç luftës së armatosur që ka ndërmarrë kundër trupave serbe, komandant Tahir Zemaj ka pasur mjaft punë me opozitën e formuar nga kundërshtarët rivalë. Në vepër Tahir Zemaj nuk heziton të demaskojë shpërdorimet që do të bëheshin nga një pjesë e trupave të UÇK-së.

Eshtë kjo pamje e këtij personaliteti të Komandantit, që përpiqen ta ndriçojnë të dy autorët e librit, një libri që u kushtohet të gjithë luftëtarëve të atdheut, që për lirinë e Kosovës dhanë edhe jetën! (11 - 36 fq. )

[DriniM]

KAPITULLI I DYTË

PARA HYRJES SONË NË KOSOVË NUK KA PASUR NJËSI TË ORGANIZUARA NËN HIERARKINË USHTARAKE

Kjo është një e vërtetë që duhet ta pranojnë të gjithë

Fshatrat e Rrafshit të Dukagjinit janë furnizuar me armë falas nga qendra logjistike e MM. Sipas disa të dhënave të paplota akoma, kjo qendër ka shpërndarë rreth tre mijë armë që fillojnë nga pistoletat, armatimi i këmbësorisë deri topa 82 mml, topa pa dridhje etj. Transporti i armëve është bërë me kafshë të marra me qira nga fshatarët e rrethit të Tropojës. Një bazë tjetër ka qenë në pronat e familjes Berisha në Viçidol.

Aty unë kam shkuar me urdhër të MM së bashku me 22 oficerë të tjerë të lartë. Fillimisht kemi shkuar për të parë se ku mund të bënim bazat stërvitore. Se bashku me Sali Cekun, Ismet Cekun, Zenun Idrizin dhe disa punonjës të policisë kufitare të Shqipërisë, kemi zgjedhur fshatin Papaj për të ngritur qendrën tonë stërvitore.

Aty janë bërë stërvitjet e para të njësive operative, të brigadës 131, 134, 133. E kam përmendur edhe më parë se si kanë ardhur djemtë dhe vajzat nga Rrafshi i Dukagjinit për t'u mobilizuar në rradhët e këtyre njësive. Do ripërmend kontributin e dhënë nga eprorët ushtarak që vepronin brenda në Kosovë. Ata kanë komunikuar me familjet e të rinjve e rekrutëve, kanë organizuar përcjelljen e tyre për në bazën stërvitore të Papajt, dhe asnjëherë nuk kanë pranuar të rekrutojnë dikë me forcë apo duke e kercënuar. Jo, baza e punës së tyre ka qenë bindja dhe rekrutimi vullnetar për të forcuar rradhët e UCK-së.

Kur është caktuar data e ceremonisë së betimit të brigadave të para, 134, dhe bërthamave të të dy tjerave, po atë ditë fillon edhe fushata kundër njësive operative, kundër MM, kundër gjithë atyre parimeve për të cilat ishim marrë vesh në Oslo. Në atë betim ka qenë e parashikuar të merrnin pjesë edhe luftëtare e eprorë të tjerë të UCK-së.

Bie fjala Xhavit Haliti me kolegët e tij që merreshin me logjistikë. Ata kanë qenë të ftuar dhe të informuar. Grupet dhe grupacionet e ndryshme të krijuara më herët në rrafshin e Dukagjinit, kishin alarmuar "strukturat e tyre drejtuese", se MM po përgatit dhe stërvit trupa, njësi dhe brigadat e para. Para nesh në Kosovë nuk ka pasur as brigada, as njësi të organizuara nën hierarki ushtarake, kjo është një e vërtetë që duhet ta pranojmë të gjithë.

Para fillimit të stërvitjes së ushtarëve në Papaj, merret lajmi se Sali Veseli, Ramush Haradinaj etj, duke parë krijimin e këtyre njësive profesioniste, mblidhen në Jabllanicë sot Shqiponja, aty takohen edhe me Rexhep Selimin nga Shtabi i Përgjithsëm dhe aty vendosin për të krijuar një Drejtori Operative për Rrafshin e Dukagjinit. Në atë takim kanë marrë pjesë edhe eprorët Skender Rexhahmetaj, Isuf Haklaj, Rrustem Tetaj, Shemsedin Ceku etj. Në atë takim, Rexhep Selimi, ka këmbëngulur që në krye të kësaj drejtorie Operative të mos zgjidhet Ramush Haradinaj, por Lahi Brahimi, daja i Ramushit, si komandant.

Por aty dominon procedura e votimit, nga e cila fiton Ramushi. Votimi është praktikisht një metodë e huaj, për të mos thënë qesharake në ushtri. Komandantët nuk zgjidhen me vota, por emërohen në detyrë si rrjedhojë e analizave mbi aftësitë e tyre profesionale, mbi nevojat taktike dhe strategjike të njësive. Nejse, ata kanë luftuar partizançe dhe po ashtu i kanë zgjidhur punët.

Kryeshef i shtabit të Gllogjanit zgjidhet Sali Veseli. Shtabi i sapo formuar, është informuar për aktivitetin tonë ushtarak në Papaj. Aty për aty Sali Veseli ka caktuar tre persona, ermat e të cilëve për arsye të sigurisë së tyre personale nuk do t'i përmend publikisht, i ka pajisur me një letër përcjellëse të nënshkruar prej tij me pseudonimin "vetima" dhe i ka nisur me mision spiunazhi për të parë se si po përgatiteshim ne, çfarë masash sigurie kishim, kur e si do të hynim në terren etj. Këta tre persona gjetën në bashkëpunim të përsosur me Shik-un dhe me një grup eprorësh politk, që erdhën për të komunikuar me mua, Jashar Salihu, Azem Syla, "Qorri" Xhabir Zharku e Adem Grabofci.

Për takimin tim me këta njerëz kam foluar në librin e parë. Bashkërendimi i tyre kishte si qëllim mbledhjen e sa më shumë informacioneve mbi ne, mbi format e organizimit dhe të furnizimit, por ata të tre personart e nisur nga Kosova kanë kontaktuar me mua, më kanë treguar edhe letrën shoqëruese dhe unë kam qenë dakort që ata të informoheshin për gjëra të përgjithshme, por një ditë ata u zunë duke vëzhguar fshehtas të dhëna ushtarake që ne i mbanim sekret, si për shembull llojin dhe sasinë e armatimit, numrin e ushtarëve dhe aftësitë e tyre.

Njësia jonë e vëzhgimit i zuri me "pelë për dore" dhe gjatë pyetjeve ata u shprehën se kishin ardhur gjoja për të kthyer në Kosovë ata të rinj që sapo i kishin përcjellë familjet e tyre, pra gjoja ishin në rolin e policisë ushtarake. Ata kanë pasur një telefon përmes të cilit komunikon me shefat e tyre. Edhe nga Shiku, tre drejtues të tij të rëndësishëm, nga Tirana, Bajram Curri dhe Tropoja erdhën për të parë e për t'u informuar se "si po na shkonin punët". "Interesimin dhe dashurinë e tyre vëllazërore" e kemi ndjerë në shpatulla gjatë gjithë kohës së Luftës, madje edhe sot në paqe.

Pas dhënies së betimit, jam urdhëruar nga Kolonel Ahmet Krasniqi, Ministri i Mbrojtjes për të filluar marshimin drejt Kosovës. Ka qenë e paraparë me urdhër që saktësisht me 22 qershor 1998, në ora 01.00, njësitë duhej të hynin në Kosovë. Këta njerëz që përmenda, ata të tre të nisur prej Kosove, ata eprorët politik si dhe strukturat e Shikut, kanë qenë jo veç të informuaa saktësisht për orarin e lëvizjeve e tona. Për të garantuar që ne do të lëviznim atë natë, dhe do të binim pre e skemës së tyre, disa oficerë të Shikut, kanë ardhur në kazermë dhe më kanë bërë presion, me këmbëngulje shumë të madhe duke më thënë se "sonte është nata e fundit për t'u larguar nga objekti".

Në kufi ata kishin organizuar edhe një skuadër ushtarësh për të na "pritur" pranë piramidës C2. Kjo skuadër kishte marrë urdhër që sapo njësitë tona të kalonin kufirin, ata të shtinin me breshëri në ajër, për të alarmuar forcat serbe të kufirit, për të na hedhur në pritë, përfundimisht për të na asgjësuar, për të sabotuar përpjekjet e MM dhe të Institucioneve të Republikës ë Kosovës.

Duke nuhatur se gjithë asaj sjellje po i vinte era e një loje të pistë, e një komploti të poshtër me rrjedhoja shumë të përgjakshme, kam lajmëruar Krasniqin dhe i kam thënë se nuk do ta zbatoja urdhërin e tij për hyrje, pasi kisha vënë re se çka do të ndodhte. I garantova "emisarët" e Shikut se gjithçka do të bëhej siç e kërkonin ata, madje ua tregova edhe urdhërin, edhe planin e marshimit, të cilat ata i dinin prej kohësh.

Të garantuar dhe të kënaqur ata i kanë dhënë urdhër skuadrës që na "priste" në kufi të kryente detyrën. Ata kanë pritur gjithë natën, por ne i jemi shmangur asaj kurthe duke i lënë me gisht në…edhe Shikun, edhe Veselin edhe eprorët politik, sigurisht edhe shkiet, që mezi prisnin të na grinin.

Ndërrimi i planit ka sjellë çoroditjen e tyre, ndërkohë që ka realizuar me sukses marshimin e trupave për në Kosovë. Trupat tona kanë qenë të parat trupa të organizuara që kanë kaluar nga territori-politiko administrativ i Shqipërisë drejt Kosovës në 50 vjet.



MEKANIZMAT MBROJTËS QË KEMI GJETUR NË RRAFSHIN E DUKAGJINIT, KANË QENË RUDIMENTARE

Nuk është kurrë e tepërt të përmendet ndihma e jashtëzakonshme që ka dhënë fshati Jasiq dhe më vonë Isniq, (në Isniq jemi vendosur në shtëpinë e familjes Rexhahmetaj) për vendosjen e trupave, për mbështetjen morale, logjistike etj. Disa njësi të specializuara të policisë ushtarake të krijuara në terren kishin mbledhur informacion të vlefshëm ushtarak, (një prej këtyre njësive ka qenë e drejtuar nga Haxhnikaj).

Ai informacion na ka vlejtur shumë për vlerësimin e situatës në të cilën ndodheshim dhe në të cilën do të zhvilloheshin aktivitet tona të së ardhmes. Këto njësi kanë mundur të identifikojnë të gjithë bashkëpunëtorët e Serbisë nëpër fshatrat e Rrafshit të Dukagjinit, jo dyshime të kota se ky apo ai mund të ketë bërë këtë apo atë spiunim, por ekzistojnë fakte, dëshmitarë dhe prova konkrete për fajësinë e tyre si bashkëpunëtorë të Serbisë në fushatën e kësaj të fundit kundër shqiptarëve. Ne e kemi listën e tyre të plotë si dhe dëshmitë përkatëse, por ato nuk janë për botim.

Gjatë kohës së veprimeve luftarake në Rrafsh të Dukagjinit ne i kemi neutralizuar ata njerëz, e kemi bërë të pavlefshëm bashkëpunimin e tyre. Fshati Isniq ka pasur një shtab të krijuar para mbërritjes sonë, me një organizim të mirë, të drejtuar me profesionalizëm nga ushtarakë aktiv dhe rezervë. Një rol të jashtëzakonshëm në këtë drejtim ka luajtur eprori Skender Rexhahmetaj i cili ka kontribuar shumë në profesionalizmin e njësive të atij fshti, të cilat arrinin deri në 300 ushtarë. Por mbi të gjitha fama e fshtit Isniq do të rritej nga fundi i verës së vitit 1998, kur me një heroizëm, mikpritje dhe organizim të përsosur mundi të përballojë vërshimin e 60 mijë civilëve të përndjekur nga shtëpitë e tyre.

Mekanizmat mbrojtëse që kemi gjetur në Kosovë, praktikisht në Rrafshin e Dukagjinit, kanë qenë rudimentare, të bazuara kryesisht në njësite fshatrash, dhe organizimi më i lartë kanë qenë njësitet e mbrojtjes territoriale. Por në aspektin ushtarak, diferencat mes njësive të mbrojtjes territoriale dhe njësive operative janë shumë të mëdha në aspektin e aftësisë për të luftuar, sulmuar e mbrojtur një territor apo një numër të caktuar forcash të kundërshtarit.

Tjetër gjë është patriotizmi dhe heroizmi apo trimëria personale, këto janë kategori që gjenden me shumicë edhe tek njësitë e mbrojtjes territoriale. Ky arsyetim nuk ka për qëllim të nënvleftësojë, ta paraqesë si të parëndësishme punën e bërë deri më atëherë, përkundrazi, për njësitë operative, prania dhe ndihma e forcave të njësive territoriale është jo rrallë jetike, me rëndësi vendimtare. Kjo gjë është provuar praktikisht edhe në betejën e Logjës.

Fshatrat e Rafshit të Dukagjinit i kanër ofruar njësive tona djemtë dhe vajzat e tyre, për katër ditë njëitë tona janë shtuar me rreth 30 luftëtarë të rinj. Kjo shifër duket e ulët, por kemi qenë ne që kemi insistuar në shmangien e rrjedhjes së pakontrolluar të tupave. Ne nuk kemi dashur t'i dobësojmë njësitë territoriale të fshatrave.

Ata na kanë ofruar edhe pjesë të armatimit që kishin blerë më parë, ne u kemi ofruar atyre përvojën dhe njohuritë tona, kemi organizuar dhe prefeksionuar njësitet e mbrojtjes territoriale, kemi shndërruar pikat e rastësishme të vrojtimit në linja të rregullta fronti. Kjo gjë ka mundësuar rritjen e sigurisë brenda territoreve tona, rritjen e mundësive për stërvitje dhe përgatitje për luftimet e ardhshme.

Në këtë kuadër duhet të përmendet se ne kemi organizuar kurse stërvitorte të shkurtëra, nëpër të gjitha shtabet e fshatrave, kemi organizuare qitje luftarake për stërvitjen e rekrutëve të rinj, që nuk ia kishin haberin as armës, as plumbit. Ne në fakt kemi dhënë e marrë me njëri-tjetrin në mënyrë reciproke. Në vend të Rrustem Berishës si Komandant i Brigadës 131 që u vendos në Baran, u urdhërua Nazif Ramabaja. Deri në ato çaste marrëdhëniet tona me shtabin e Bardhaniqit, siç një het tashmë Shtabi i Ramushit, kanë qenë shumë të mira.

Gjithçka bëhej me koordinim dhe marrëveshje. Brigada 133 vendoset në Bardhaniq. Komandant i saj ka qenë Kemajl Shaqiri. Por ky, me këmbëngulje më lutet që të mos e dërgoj atje. Arsyet se pse, ai i di vetë. Në këtë situatë kam emëruar Shemsedin Cekun dhe ai ka vazhduar komandimin e saj deri sa kalon në detyrën e re, kur formohet Zona e tretë Operative, si ndihmës i Komandatit për Njësitë e MT të Rrafshit të Dukagjinit.

Komandën kësaj brigade e ka marrë pastaj Musa Gjakova. Edhe kjo brigadë konsolidohet, plotësohet me armatim dhe trupa, mbështet dhe mbahet nga qytetarët e zonës ku vepronte, dhe merr pjesë në luftimet e herëpashershme me forcat serbe, sidomos në mbrojtje të lugut të Dushkajës gjatë ofensivës së parë dhe të dytë serbe.

Dëshiroj të përmend me këtë rast një fakt qe lidhet me numrat dhe emrat e brigadave. Pas tërheqjes sonë, ka filluar riemërimi i Brigadave, krijimi i zonave operative, ashtu siç kanë qenë të parashikuara të krijoheshin nga MM. Bie fjala kanë qenë të parashikuara gjashtë zona operative në të gjithë Kosovën, ashtu janë krijuar sot nga TMK-ja. Psh. Është krijuar "një brigadë e re" me numër 134 dhe i është vënë emri Jusuf Gërvalla.

Manipulimi me shifra dhe emra ka qenë i sofistikuar, pasi janë përdorur jo vetëm pothuajse të njëjat njësi, por shtabi i brigadës 134, që kam drejtuar unë ka qenë i vendosur në lokalet e shkollës Jusuf Gërvalla. Brigadës 131 që ka vepruar në Baran, aty ku Adrian Krasniqi ka rënë dëshmorë, ata kanë krijuar një brigadë të re 131 dhe ia kanë vënë emrin Ardian Krasniqi.

Nga kjo lojë me erma dhe numra të njëjtë brigadash kanë pasur për qëllim të përfitonin nga çdo gjë të mirë që kishim lënë ne prapa, të përvetësonin meritat që nuk u përkisnin, në të njëjtën kohë të injoronin, të hidhnin pluhurmbi çdo gjë që ishte arritur nga ana jonë.

Por tashmë është bërë e qartë për të gjithë se gjatë qëndrimit tonë në Dukagjinit, gjatë luftës dhe përpjekjeve tona, gjërat kanë shkuar më mirë, mirëkuptimi ndërmjet faktorëve politik dhe ushtarak shqipar në terren ka qenë në pikën e tij më të lartë, organizmi i mbrojtjes së popullsisë ka qenë më i përsosur, dëmet që i kemi shkaktuar armikut kanë qenë më serioze.

Por një ecuri e tillë e punëve nuk u shkonte për shtat "gjeneralëve e komisarëve" të të ashtuquajturit Shtab i Përgjithshëm. E kam përmendur në librin parë se çafrë qëllimi kanë pasur, si kanë vepruar dhe sesi e kanë pasur më me prioritet shkatërrimin e instuitucioneve të brishta të Republikës së Kosovës se luftën e drejtëpërdrejtë me forcat e pushtuesit.



AHMET KRASNIQI: LUFTOJ KUDO QË TË MË KËRKOHET DHE NËN KOMANDËN E KUJTDO VEÇ QË TË MOS KETË VËLLAVRASJE

Për përpjekjet e jashtëzakonshme të kolonel Ahmet Krasniqit për të siguruar një unitet efektiv brenda faktorit ushtarak shqiptar, nuk është asnjëherë tepër të flitet. Kësaj radhe do të sjell për lexuesit një detaj të ri, një moment të rëndësishëm të përpjekjeve të tij për të garantuar respektimin e marrëveshjes se Osllos. Në mes të korrikut të vitit 1998 ministri Krasniqi ka kërkuar, përmes një të njohuri të tij, të takohej me ish-presidentin e Republikës se Shqipërisë, zotin Sali Berisha. Takimi është realizuar.

Sipas dëshmitarit okular, organizatorit dhe realizuesit të takirmt, zotit Flamur Gashi, në atë kohë kryeredaktor i Radiokontaktit në Tiranë, kolonel Krasniqi, sapo ka shkelur në zyrën e zotit Berisha, në atë kohë shef i opozitës, ka thënë : "Zoti President, Ju paraqitet Ahmet Krasniqi, Ministër i Mbrojtjes i Republikës se Kosovës. E kam kërkuar me dëshirën time këtë takim.

Ju falënderoj për kohën dhe vulinetin për të më pritur". Berisha e ka mirëpritur kortezinë, respektin dhe korrektësinë e paraqitjes se Ministrit Krasniqi. Ministri e ka informuar shkurtimisht për gjendjen duke thënë se raportet nga terrent ishin shqetësuese, se kishte mundësi shkallëzimi tensionesh brendashqiptare për shkak të mosrespektimit të detyrimeve të ndërmarra në kuadër te marrëveshjes se Osllos.

Pastaj drejtpërdrejt ka kërkuar që ish- Presidenti Berisha të përdorte autoritetin dhe njohjet e tij me Adem Demaçin, përfaqësuesin politik te Shtabit të Përgjithshëm për të garantuar respektimin e marrëveshjes se Osllos. Berisha i ka premtuar ministrit Krasniqi se do të bënte gjithçka brenda mundësive të tij për të kontribuar në uljen e këtyre tensioneve. Po ashtu, z. Krasniqi ka kërkuar edhe ndihmën e themeluesit te pluralizmit politik në Shqipërinë e pasiuftës, të deputetit dhe kryetarit të Komisionit Parlamentar për Mbrojtjen z. Azem Hajdarit.

Takimi me të është organizuar përsëri me ndërhyrjen e gazetarit Flamur Gashi dhe që të dy, domethënë Krasniqi dhe Hjajdari kanë preferuar që takimi i tyre të zhvillohej në një vend publik dhe është zgjedhur hoteli ,,Rogneri" i Tiranës. Ministri Krasniqi ka kërkuar që Azem Hajdari të influenconte me njohjet e tij tek një grup njerëzish te Shtabit të Përgjithshëm.

Z. Hajdari shprehu gatishmërinë që të bënte maksimumin e mundshëm për të ndërhyrë pranë njerëzve që njihte që ata të hiqnin dorë nga sjelljet e egra bajraktariste e të rrezikshme për ardhmëninë e luftës. Vetëm pak ditë pas këtij takimi ministri Krasniqi është nisur për në veri të vendit, saktësisht në Kukës, për te inspektuar trupat dhe qendrat stërvitore dhe nga atje ka marrë vesh vrasjen e Azem Hajdarit.

Vetëm pak ditë më vonë, do të pësonte edhe vetë të njëjtin fat. Vrasja e Hajdarit ka qenë një goditje e rendë morale dhe psikologjike për përpjekjet për liri. Ai ka qenë një njeri që inspironte shpresë dhe mbështetje. Te njëjtën shpresë dhe besim në garancinë e fitores e inspironte edhe aftësia profesionale, përkushtimi kombëtar dhe përpjekjet serioze të Ahmet Krasniqit. Ja sepse nuk është e nevojshme te kërkohen shumë më thellë arsyet e pushkatimit të tyre.

Në fakt, njerëzit e të ashtuquajturit Shtab i Përgjithshëm në terren, nuk i respektonin detyrimet i marrë në kuadër të asaj marrëveshjeje, nuk respektonin as përfaqësuesin e tyre politik, përkundrazi tregonin një alergji të pajustifikueshme për te. Një sjellje të tilë arrogante dhe mospërfillëse ndaj Demaçit e kanë manifestuar pothuajse të gjithë ata që thirreshin nën Shtabin e Përgjithshëm, ndër ta edhe Haradinaj, Bislim Zyrapi etj.



DILEMA E TËRHEQJES:
KOHA PROVOI SE VEPRUAM DREJT!

Dua të përqëndrohem edhe njëherë në tërheqjen time nga Rrafshi i Dukagjinit. Forcat serbe morën sinjalin jeshil! Do të thotë atyre u lejohej pastrimi i territorit të Kosovës nga të gjitha njësitë e armatosura, qofshin ato institucionale, qofshin ato vullnetare, qofshin njësi operative, qofshin mbrojtje territoriale. Serbët angazhuan trupat elite të Korparamatës 52, të armatës së parë dhe të dytë, në bashkëveprim me aviacionin, artilierinë e rëndë dhe batalionet e blinduara.

Avionët ushtarak bombardues të tipit "Jastrebc" dhe "Orl" kanë sulmuar për herë të parë mbi fshatin Loxhë. Unë i kam përmendur tashmë lokacionet e brigadave dhe të trupave që kisha nën komandë. Më duhet të përsëris se civilët e shihnin shpëtimin e tyre vetëm nën mbrojtjen e brigadave tona. Ata kishin plotësisht te drejtë. Kujt kishin për t'i kërkuar dihmë ata veç nesh? Por, problemi nga ana ushtarake ka qenë tmerrësisht i vështirë për t'u zgjidhur.

Civilët duke iu afruar trupave tona, shërbenin pa vetëdije si zbulues të pozicioneve tona para armikut, i cili menjëherë, sapo shihte diku përqendrime civilësh bombardonte ose me aviacion, ose me tanke, ose me artilieri! Ishte e pamundshme t'i shpëtosh civilët nga bombardimet. Ne kemi qenë të gatshëm dhe plotësisht të zotët t'i mbronim nga çdo sulm këmbësorie, nga çdo masakër që mund te shkaktohej nga dora e ushtarit shka, por ne nuk mund të mbronim askënd nga bombat, nga raketat dhe napalmi i hedhur nga avionët serbe.

Sapo janë lajmëruar të plagosurit dhe viktimat e para të bombardimeve serbe, një pjesë e spitalit ushtarak që ndodhej në Kryshec, është transferuar në Prapaçan, ku kishim ngritur strehimore antiajrore.

Gjatë gjithë kohës kam kontaktuar me mjekët e spitalit si dhe me ekipin e mjekëve shqiptarë nga Prishtina që bashkëpunonin me një ekip te Kryqit të Kuq Ndërkombëtar të Gjenevës për të mundësuar evakuimin e të plagosurve rëndë, të atyre që janë vierësuar nga mjekët si të plagosur shumë të rendë e që kishin nevojë për përkujdesje intensive, që nuk mund t’u ofrohej në kushtet e marshimit.

Para se të bëhej largimi i të plagosurve nga spitali i Kryshecit kam folur me dr. Ilir Tolajn, disa herë, (dr. Tolaj ka qenë ne atë kohë drejtues i grupit që përmendëm me sipër) dhe kemi rënë dakort se shpëtimi i të plagosurve prej grupit që ai drejtonte do te ishte i mundshëm vetëm pas largimit të trupave ushtarake.

Kjo do t’u jepte dorë të lirëmjekëve shqiptarë dhe të huaj te thirreshin ne Konventën e Gjenevës për mbrojtjen e te plagosurve dhe të garantonin tërheqjen dhe shpëtimin e tyre. Ja se si rrëfen dr. Ilir
Tolaj për këtë rast :



"Shpëtimi i te plagosurve- prioritet i punës se grupit tonë"

Pas dy dite pritjeje ne Pejë dhe pas përpjekjeve te vazhdueshme që përmes mekanizmave ndërkombëtarë te na lejohej hyrja ne zonën e luftimve, kemi arritur ta realizojmë këtë gjë më 9 shtator. Spitali i Kryshecit qe nën kontrollin policor serb, pajisjet vidheshin e transportoheshin, ndërsa të plagosurit nuk gjendeshin me ne spital.

Në Dubovik jemi informuar nga vendësit se të plagosurit rëndë gjendeshin në xhaminë e Isniqit. Aty kemi arritur në të njëjtën kohë me forcat policore serbe që kishin dëpertuar nga ana tjetër. Kemi hyrë ne xhami bashkë me kolegët e huaj dhe kemi vendosur që te mos ndaheshim me nga te plagosurit. Numri i tyre i saktë nuk me kujtohet, por kanë qenë mhi dhjetë veta.

Pavarësisht prej kërcënimeve, kemi organizuar transportin e tyre me automjetet që kishim për ne spitalin e Pejës. Disa kolegë tanë te huaj kanë vazhduar kujdesin për ta ne këtë spital ndërsa mua, bashkë me dr. Shpetim Robaj dhe dr. Imer Aliun, me një përkthyese dhe një anëtar te stafit teknik ndërkombëtar na kanë shoqëruar me dhunë deri ne kufirin e Kosovës me Malin e Zi ku na kanë urdhëruar : Kurrë mos u ktheni me ne Kosovë. Pas mesnatës, OSBE dhe Kryqi i Kuq Ndërkombëtar kanë ndërhyrë dhe kanë mundur te garantojnë kthimin tonë ne Kosovë.

Te nesërmen, kur jemi kthyer, kemi transferuar te plagosurit ne Prishtinë dhe është e vërtetë, herë pas herë ata edhe janë keqtrajtuar në spitalet e okupuara prej forcave serbe. Të plagosurit e nxjerrë nga zona e luftimit kanë qenë nën përkujdesjen e Linda Bunjakut dhe zonjës Magy Brysson. Të gjithë ata janë liruar më vonë dhe kanë mbijetuar.

Rasti i Ylli Morinës, me vdekjen e të cilit kanë luajtur aq shumë agjitatorët e majtë, është fatkeq për arsye të plagëve të pashërueshme që ka marrë në betejë dhe jo për shkak te "braktisjes" siç spekulohet. Ai, nga spitali i Prishtinës, me dëshirën e të afërmve të tij, është transferuar për në spitalin e Novi Sadit. Në atë udhëtim ai është shoqëruar edhe nga famiijarë të tij. Atje ai ka vdekur prej plagëve të pashërueshme". Kjo është e vërteta rreth gjithë atij rrebeshi shpifjesh që janë krijuar mbi të plagosurit e spitalit te Kryshecit.

Pas një rivlerësimi te situatës luftarake në të cilën ndodhesha, kam vendosur të informoj të gjithë instancat e erporëve të mi ushtarakë dhe civilë, zotin Krasniqi, kryeministrin Bukoshi, nëpërmjet QIK-u dhe Enver Malokut dhe kam kërkuar ndërhyrjen e presidentit të Republikës që ky, me lidhjet e tija ndërkombëtare, të ushtronte sa të mundte presion që te paktën serbët të ndalnin aviacionin, i cili ishte duke bërë namin e viktimave. Nga ana tjetër kam telefonuar edhe në New York. Kam biseduar me z.Hajdar Bajraktarin; ai është një qytetar shqiptar nga Lugu i Baranit, me një aktivitet të shquar kombëtar në SHBA.

Ai ka marrë në telefon ambasadorin Hollbrook, që ky të ndërhynte pranë autoriteteve serbe për të ndaluar bombardimet. Bombardimet ne fakt janë ndalur pas dy-tri oresh duke shmangur njërën ndër masakrat më të paimagjinueshme që do te mund të kishin ndodhur në Kosovë.

Vetëm pak kohë me vonë, kam marrë kontakt me shefin e atasheve ushtarake të vendeve të OSBE-së Wolfgang Kaufmann, i cili më ka dhënë garanci në Lugun e Baranit në prani të Komandës së Mbrojtjes Territoriale të fshatrave të Lugut të Baranit, të Komandës se Brigades 131 dhe te një pjese të Shtabit të Zonës së Tretë Operative, se : nëse do të tërhiqeshim ne, mbi populisinë civile nuk do të ndodhte asnjë masakër.

Pas këtyre shkëmbimeve të shpeshta, Ministria e Mbrojtjes për herë të tretë më ka urdhëruar të përgatis tërheqjen e trupave. Për procedurat teknike te tërheqjes kam folur gjerësisht në librin e parë. Nga ana strategjike, tërheqja është një ndër taktikat me te njohura të luftimit, shpeshherë më efektive sesa sulmi apo prita. Nga ana tjetër mundësitë për t'u furnizuar urgjent me municion dhe armatim, qenë praktikisht zero. Municioni që kisha, majftonte për te rezistuar 4-5 orë efektivisht pastaj... !

Mashtrimet dhe akuzat gjoja se Tahir Zemaj ka dorëzuar armët, janë jo thjesht të pavërteta, por janë akuza tipike të ndyra, pasi bëhen nga njerëz që ose kanë pasur shumë pak të bëjnë me luftën, ose nga individë që, për te mbuluar krimet e tyre, mundohen të hedhin baltë mbi të tjerët. Unë e kam thënë publikisht: Tahir Zemaj as nuk ka dorëzuar armë, as nuk ka urdhëruar njeri të dorëzojë armët.

Për këtë gjë mund te dëshmojnë të gjilhë bashkëpunëtorët e mi, mund te dëshmojnë komandat e shtabeve të Mbrojtjes Territoriale, por mund të dëshmojnë edhe qindra - mijëra civilë të Rrafshit të Dukagjinit. E vetmja sallë gjyqi që mund t'i zërë dëshmitarët në favor të së vërtetës dhe në përkrahjen time, është hapësira e Zotit e quajtur Rrafsh i Dukagjinit deri në Malësi të Gjakovës. Por, ata që thurnin intriga bodrumeve të Nexhmie Hoxhës, apo zyrave te mykta te sigurimit te Koçi Xoxes në Tiranë, ata shpifnin atëherë, e vazhdojnë të shpifin edhe tani, sepse atyre liria e Kosovë ua xë frymën.

Përfundimisht dua te theksoj edhe një herë: Une jam tërhequr me urdhër te Ministrisë se Mbrojtjes së Republikës së Kosovës. Nëse sot Ahmet Krasniqi nuk jeton më, jetojnë bashkëpunëtorët e tij ish Zv. Ministri Agim Mehmeti, ushtarakët Hilmi Nebihu e Ismet Ibrahimi si dhe shumë të tjerë që kanë deklaruar dhe deklarojnë vazhdimisht këtë të vërtetë.

Une e kam zbatuar atë urdhër tërheqjeje, sepse unë kam zbatuar dhe zbatoj urdhërat e eprorëve te mi ushtarake dhe civilë, urdhërat e institucioneve te Republikës se Kosovës. Koha provoi se vendimi për t’u tërhequr ka qenë një vendim i drejtë, ushtarakisht i justifikuar. ( 37 - 64 fq. )