Vehbiu: Tu largohemi miteve te Rilindasve

[Qafir Arnaut]

Postuar më parë nga Pedro
Pasi, ai, i cili e ka kuptuar se ku i rreh cekani Vehbiut me shoke, e di, qe qellimi i tij nuk eshte shkaterrimi i vepres se Rilindjes Kombetare, por permbysja e mitit te saj dhe crrenjosja e keqinterpretimit dhe keqperdorimit te saj.

Qellimi final i Vehbiut nuk eshte permbysja e miteve por kalimi Pertej Shqiptarit qe krijuan Rilindasit. Prandaj e quan artikullin e tij "Pertej Rilindjes". Ardian Vehbiu kerkon te jete versioni 2.0 i Rilindasve...dmth kerkon te rafinoje produktin 200 vjecar te De Rades, Frasherit e Fishtes. Per kete pompozitet e mendjemadhesi meriton nje shqelm bythesh....djali ka per te perfunduar si mentori i tij Nietzche...i vetemuar, i shkalluar dhe mundesisht me sifiliz. Filozof hesapi...c'ti besh.

[Pedro]

Qellimi final i Vehbiut nuk eshte permbysja e miteve por kalimi Pertej Shqiptarit qe krijuan Rilindasit. Prandaj e quan artikullin e tij "Pertej Rilindjes". Ardian Vehbiu kerkon te jete versioni 2.0 i Rilindasve...dmth kerkon te rafinoje produktin 200 vjecar te De Rades, Frasherit e Fishtes. Per kete pompozitet e mendjemadhesi meriton nje shqelm bythesh....djali ka per te perfunduar si mentori i tij Nietzche...i vetemuar, i shkalluar dhe mundesisht me sifiliz. Filozof hesapi...c'ti besh.

Diskutimin e vertete te ideve ne rangun e nje Humanum Disputatio , e pengojne perpjekjet per te konstatuar
1- qellimin personal te autorit
2- orientimin politik-ideologjik te autorit
3- perfitimet e autorit dhe
4- kush perfiton (ne gjuhen e "llogaritareve" te forumit, kush e paguan) prej shkrimit te autorit.
Pra, si perfundim shumica e diskutimeve ne kete forum nuk kane te bejne me idete e hedhura, por me autoret e ketyre ideve.

Nuk e di, por se c´ndjej nje ton mosperfilles ne frazen "Filozof hesapi...c´ti besh".
Nqs eshte e vertete, ben mire te hapesh nje leksikon dhe te mesosh se c´do te thote fjala filozof.

[glaukus 001]

Duket se Vehbiu ka marre persiper te na qartesoje historine dhe te na shkunde nga mitet qe mbajne gjalle edhe shume popuj te tjere.

Do kish qene mire qe Vehbiu te kish lindur serb a grek se do i kish bere nder Ballkanit qe u skuq e nxi nga genocidi edhe ne fund te shekullit te 20, ku serbet akoma mendojne se ishin ata te vetmit qe luftuan trupat osmane ne Fushe Kosove, nderkohe qe osmanet u ndihmuan edhe prej serbeve. Keta te fundit me vone biles edhe ruanin kufirin e Perandorise Osmane ne shkembim te privilegjeve.

In 1493 the Croats suffered their historic defeat at Krbavsko Polje. After this, much of Croatia and Dalmatia fell to the Ottomans and it was lamented that what was left outside Turkish control was but the 'remains of the remains'. It was into these newly acquired lands that the Ottomans brought Vlachs and Serbs to serve as their frontiersmen.

THE SERBS, History, Myth and the Destruction of Yugoslavia, by Tim Judah

Kur turqit moren Kostandinopolin (Stambollin) ne 1453 kishin edhe serbe ne repartet e tyre !

In 1986, a year before Slobodan Milosevic came to power, the Kosovo myth resurfaced to mobilize Serbs for an all-out conflict with other Yugoslavs.

Tsar Lazar’s bones were dug up and carried in procession through the cities and villages of Serbia, where they were waited upon by Communist functionaries. Several hundred prominent intellectuals signed an anti-Albanian petition, in which the aggressive content of the Kosovo myth was revealed to the full. The Serbian Academy of Arts and Sciences produced a notorious memorandum, which in essence was nothing but a revamped version of the myth.
It was a call to arms against the racial Other – the Albanian Barbarian, the Muslim Infidel, the Ustasha Croat, the Slovene Servant of Austria, the Turncoat Montenegrin – behind whom stood ‘century-old’ enemies such as the Vatican, Lenin with his policy of national equality and of course the ‘decadent’ West. All were charged with the attempted murder of the Serbs: genocide became the most frequently used word in Greater Serbian agitprop.

Dhe nje per betejen e Kosoves ku tregon se pak vjet pas 1389-es ushtrite e serbeve u bene vasale te Perandorise osmane dhe moren pjese ne sulmet pushtuese te osmaneve :

An important example of Balkan national origin stories is the Battle of Kosovo. Serb nationalist history uses this event as the defining moment in the history of the Serbian nation. But it is clear that although a feudal state known as the Kingdom of Serbia was defeated there, it is anachronistic to say that this kingdom was a Serbian nation-state. Indeed, only a few years after the battle, Serbian knights fought (by most accounts valiantly) as vassals of their new imperial overlord, the Ottoman Sultan, against Timur Lenk (a.k.a. Tamerlane) in central Anatolia. Likewise, it is a back-projection of modem national ideas to argue (as Serb nationalist histories do) that the Ottoman armies at the Battle of Kosovo were "Turks." They were, like their enemies at that battle, soldiers in the army of a dynastic state. There were, in fact, Christian vassals of the Sultan fighting on the Ottoman side. The Balkan nationalist histories, however, portray the Balkan dynastic medieval kingdoms as nation-states and as the direct antecedents of the modern Balkan states.

Pse nuk shikon greket Vehbiu, qe akoma ne 2004 thone : GREQIN NUK KA NDARJE ETNIKE ! Ne shifrat zyrtare thone se kane 98% greke.
Pse nuk eshte mit ky ?!?
Pse arvanitasit/arbereshet e Italise, Zadarit, Bullgarise, Ukraines etj cfare ishin, greke ? Apo sepse nuk kish helenizem andej ...

Shqiptaret ishin te fundit qe u shkeputen nga Turqia, te fundit per levizje kombetare prandaj sipas rradhens nuk na takon ne te jemi te paret te thyejme "mitet" qe na dhane Shqiperine e sotme.

NE SHKALLEN E LARTE TE SHPERBERJES/ ikjes ne MASE si refugjate ne kombe te tjera dhe sidomos TJETERSIMI I SHQIPTAREVE sidomos ne Greqi, nuk duhet kurrsesi te hidhen poshte idealet e Rilindjes. Ajo qe i mban shqiptaret bashkuar nuk eshte feja por kultura, gjuha, traditat. Nuk jam kunder fese pasi ajo na jep qetesine shpirterore por ne shqiptaret jemi te copezuar ne 3 fete e fqinjeve dhe si rrjedhim jemi edhe me me shume probleme se vendet e tjera ish-komuniste lindore qe e kane fene si mjet bashkimi. Pikerisht per kete duhet forcuar KOMBETARIZMI, per te perballuar dobesine e lidhjes dhe mbajten ndezur nder shqiptare te shpirtit kombetar, te mos harrojne shqipen, t'ua mesojne edhe femijeve (me libra e shkolla) se ata neser do jeni lobi i shqiptarizmit.

Pra Vehbiu ka zgjedhur kohen e gabuar te na shkunde nga pluhuri, se mire e tha nje jeter (perafersisht) :
Vehbiu po ben vrima ne murin e Rilindjes shqiptare, po fut kallepe dinamiti aty dhe po i shemb ato ...

Jo mor Adrian se arbereshet akoma e kane bustin e Skenderbeut ne qender te fshatrave kalabreze, akoma kendojne kenget e mergimit e trimerive ndaj turqve. Vetem shihi faqet e arberesheve ne internet dhe e kupton dashurine e "gjakut te prishur"

Ja dhe skenderbeu ne 1 leter Princit te Tarantos:

Letter from Skanderbeg to the Prince of Taranto:
... Moreover, you scorned our people, and compared the Albanese to sheep, and according to your custom think of us with insults. Nor have you shown yourself to have any knowledge of my race. My elders were from Epirus, where this Pirro came from, whose force could scarcely support the Romans. This Pirro, who Taranto and many other places of Italy held back with armies.

I do not have to speak for the Epiroti. They are very much stronger men than your Tarantini, a species of wet men who are born only to fish. If you want to say that Albania is part of Macedonia I would concede that a lot more of our ancestors were nobles who went as far as India under Alexander the Great and defeated all those peoples with incredible difficulty. From those men come these who you called sheep. But the nature of things is not changed.

Nuk thote se ishte serb a sllav, ashtu sic u martua me shqiptare dhe themeloi shtetin e Arberit. Thote se eterit i tij ishin prej Epiri. Se babai te martohet me nje sllav per ceshtje toke a politike, sic behej atehere, nuk e ben edhe birin sllav !!! Zemra e Skenderbeut ish shqiptare ashtu sic ishin edhe veprat e tij.


...dhe me ke shoqerohej/perkrahte Ardian Vehbiu ?!?
- dr. Kapllan Resulin -Burovich qe ka shkruar xhevahire per ne. Ja citimi nga intervista :

The Albanians come via Transylvania (Romania) and Bulgaria much later, IX-X century. In the meantime, understandably, the Slavs have already named all mountains, valleys, rivers, towns and villages, and built some new ones, giving them their own names. When the Albanians arrive on the Balkan and today1s Albania, there is nothing else they can do except to take those toponyms.

A large part of Albania is flooded with Serbian and Macedonian toponyms. Just as an example, I wish to mention the towns of >> Pogradec, Kor?a (Korcha), ?orovoda (Chorovoda), Berat, >> Bozigrad, Leskovik, Voskopoja, Kuzova, Kelcira, Bels and others.


In the Macedonian community, little is known that more than 90 percent of the lexical fund of the Albanian language are words taken up from other languages.


In Albania, there are whole regions along the border, especially towards Macedonia, settled with a compact slavic population, which is even more numerous, lets say, than the Albanians in Macedonia.


But, even besides the such forced albanisation, in Albania even today over 30% of the population speaks a non Albanian language and retains its non Albanian national identity, although they are registered as Albanians, as they are not permitted to declare differently.

Ja pra Resuli na dika se ne kufirin e Shqiperise me Maqedonine na jetoka nje popullsi sllave/jo shqiptare qe ia kaloka edhe NUMRIT TE SHQIPTAREVE NE MAQEDONI ! (no shit ! mbi 700 000 sllave hm )

Na thote se 90% e leksikut te shqipes e paskemi marre nga fqinjet nderkohe qe enciklopedite e akademite boterore pohojne se shqipja perbehet ne nje te treten nga fjale ilire.
Na thote se rreth 30% e shqiptareve mbaka/ruan identitet jo shqiptar dhe deklarohen si shqiptare nga frika. Dmth numri i minoritetit/pakicave ne Shqiperi nuk eshte as 11% sic e nxorren ca skuthe fakultetesh por mbi 30% ( get a life !)


Ja pra pse duhet pare Ardian Vehbiu pasi edhe Aurel Plasari psh fillon e na i nxjerr bishta vllahe edhe Nene Terezes (pas vdekjes) nderkohe qe pohon se nena e tij (Plasarit) ishte nga Voskopoja (nenkupto vllahe)

Ja pra pse ka rendesi se kush je, c'origjine je pasi keta profesore qe kane zbuluar edhe fije te ndryshme te origjines se tyre do mundohen t'i lartesojne ato fije me te cilat ka lidhje familja e tyre, objekt krenarie gjithashtu.
MOS TI DREDHOJE MUHABETIT Vehbiu po te thote origjinen pasi ne Shqiperi e Ballkan dihet ajo qe nuk jemi amerikanizuar akoma dhe nuk presim nga keta mjeshtra 100% objektivitet. Kur te mesoj se nga vjen familjarisht do te kuptoj me teper ndoshta por jo te te ul vlerat e asaj qe krijon, thjesht te te njoh me teper o BALLKANIK i europianizuar ...

p.s shko folu kosovare ne Mitrovise se c'duhet bere me Rlindasit e frymen e tyre...

[Albo]

Qellimi final i Vehbiut nuk eshte permbysja e miteve por kalimi Pertej Shqiptarit qe krijuan Rilindasit. Prandaj e quan artikullin e tij "Pertej Rilindjes". Ardian Vehbiu kerkon te jete versioni 2.0 i Rilindasve...dmth kerkon te rafinoje produktin 200 vjecar te De Rades, Frasherit e Fishtes. Per kete pompozitet e mendjemadhesi meriton nje shqelm bythesh....djali ka per te perfunduar si mentori i tij Nietzche...i vetemuar, i shkalluar dhe mundesisht me sifiliz. Filozof hesapi...c'ti besh.

Prinderit nuk i zgjedh dot, ashtu si vendlindjen dhe gjakun nuk e zgjedh dot, i trashegon ato. Si pa dashur dolem tek "trashegimia e rilindasve" nga e cila autori kerkon te na largoje. Largim metaforik qe simbolizon nje platforme te re kombetare? A mund te shprehesh nje teze te re kombetare pa iu referuar vepres se rilindasve? A mund te marresh mundimin te shkruash per ceshtjen tone kombetare pa medituar me vite te tera mbi historine e popullit tend dhe mbi realitetin qe ai jeton?!

Autori me lart nuk parashtron asnje teze, nuk e vendos ceshtjen tone kombetare ne asnje kontekst, ai vetem sa konstaton "Nevojen" e "evolimit" te ceshtjes sone kombetare pertej rilindjes. Menyra se si e percjell kete mesazh eshte sa cinike e naive, edhe pa baza. Eshte pa baza per arsyen e thjeshte se vepra e rilindasve eshte trashegimia e vetme e perbashket e shqiptareve, eshte e vetmia gje qe na mban te bashkuar. Nese autori do ta kish kete parasysh nuk do te kerkonte ti "largohej" rilindjes, por do te ndertonte mbi te.

Albo

[Qafir Arnaut]

Nuk e di, por se c´ndjej nje ton mosperfilles ne frazen "Filozof hesapi...c´ti besh".
Nqs eshte e vertete, ben mire te hapesh nje leksikon dhe te mesosh se c´do te thote fjala filozof.

Pedro, idete e tij u diskutuan dhe jam pjeserisht dakord me te ne disa pika te rendesishme. Nga ana tjeter djali ka nje axhende funksion i te ciles jane edhe artikujt e tij. Te zbulosh 'cause & effect' eshte fillimi i mendimit kritik. Ndoshta ekspozova bias-in tim kunder filozofeve por kjo nuk duhet te kete kurrfare peshe ne gjykimin e asaj qe thashe.

Ne perfundim:

A. Vehbiu kerkon te krijoje Shqiptar 2.0
B. Pretendon se Shqiptaret paskan lidhje shpirterore me Evropen, pervec atyre gjeografike (nuk eshte e vertete po te mendosh si Samuel Huntigton et al.)
C. Ai vetem ben konstatime e nuk na jep nje harte te argumentuar bindshem se si 'tejkalohet' Shqiptar 1.0

Konkluzion: Ato qe shkruan ai jane 'pordhe me rigon'.

[Qafir Arnaut]

Pse nuk shikon greket Vehbiu, qe akoma ne 2004 thone : GREQIN NUK KA NDARJE ETNIKE ! Ne shifrat zyrtare thone se kane 98% greke.
...

Vehbiu eshte djale i zgjuar. I ka menduar te gjitha. Pardje sapo shkroi te Shekulli nje shkrim qe, sic kerkon ti, 'shikon Greqerit'. Mund ta lexosh me poshte:

http://www.shekulli.com.al/index.php...212e738b9fd2e3

Per me teper, djali na shkruar qe me perpara, disa shkrime qe per mua jane tejet dinjitoze. Pasi i ka ezauruar temat e tjera, sfida tjeter ka qene ti hidhet miteve Shqiptare ne menyre qe te mbetet konsistent. Per llogjike s'ja ha qeni shkopin. Nderkohe qe dje mesova ne nje 'negotiations course' mbi 'commons dilema'. In the long run being logical (like Vehbiu) will have a deleterious effect on a common good. Historia jone e perbashket eshte nje 'common good'.

Lexo shkrimet e tija qe sidoqofte mbeten te shkelqyera.

http://members.aol.com/Plaku/

[manoklla]

Per mendimin tim, pas Kadarese, Vehbiu bashke me A. Klosin bejne pjese tek fare te paktet intelektuale shqiptare qe perpiqen ethshem dhe papertuar per fatin e shqiperise. Nese lartesimi i shqiperise tek kadareja bazohet tek nacionalizmi i tij i pakufi qe shpreh dhe dashurine e tij per kombin, tek vehbiu ankthi per shqiperine rritet nga karakterizimi negativ qe ai i ben miteve shqiptare. Nese me kadarene bashkohem me shume per motive emocionale dhe idealizuese, me vehbiun bashkohem deri ne fare mase. Sepse mgjths vehbiu e ka te drejte premisen e argumentit, kriticizmi i tij e tejkalon objektivitetin e idese dhe dalengadale teza e tij behet subjektive, duke mbetur thjesht e tij, pra jo e ne te gjitheve. Nese do permiresojme gjindjen tone si shqiptare, filli i cdo perpjekje eshte identiteti yne shekullor, qe i mire a i keq perfaqeson ate cka jemi ne shqiptaret ne te vertete. Ne kete kendveshtrim, rrezimi total ose perpjekja per mohim te pjesshem te con vetvetiu tek eleminimi i vete asaj qe kerkojme te krijojme, pra entiteti shqipetar. Smund te kristalizojme nje identitet (sic thote vehbiu) nese ky identitet nuk ekziston qarte ose ekziston i shthurur, dhe ketu Vehbiu gabon, per mendimin tim. Identiteti qartezohet nuk rikrijohet rishtazi. Pra identitetit mund ti japim nuanca te tjera qe mund te jene modernizuese ose libaralizuese por nuk mund ta rikrijojme nga Asgjeja, dhe ketu, ne mos qofsha i gabuar, vehbiu ngulmon irracionalisht.

Sidoqofte, idete e vehbiut e kalojne permasen e nje komenti te shpejte. Ai mbetet nje pene teper e mprehte dhe gjithsesi dobiprurese. pres me padurim te shoh evolimin e ideve te tija, vetem keshtu mund te gjykojme me qarte per vehbiun.


Sa per etiketimet mendjelehta te vehbiut si 'minoritet'. jo vetem qe se dime nese eshte apo jo minoritet, por edhe nese do ishte nuk do te thote qe ai eshte me pak shqiptar se ne. shqiptare sjane vec aty qe e hymnizojne shqiperine por edhe kritiket e saj. Hymnizuesi te le ne vend, kritiku te ndergjegjeson per te metat.
Ne kete perspektive, replika e Kallamates me duket me teper si nje reagim emocional qe i ka rrenjet tek asocimi anakronik individ-komb ku kombi e kontrollon teresisht karakterin e individit. kallamata nuk replikon racionalisht duke kunderagumentuar tezat e vehbiut. ai kunderargumenton vete vehbiun dhe ketu besueshmeria dhe vlera e replikes se tij rrezohet fare.

Kurse me A. Topin as ia vlen te merresh fare.

[Xhuxhumaku]

HISTORIA E NGRIRË


Ardian Vehbiu

Kanti, e sidomos Einsteini na kanë mësuar ta përfytyrojmë kohën si përmasë ?të katërt? të realitetit, krahas tri përmasave hapësinore të zakonshme; por, megjithatë, mendja e njeriut është e ndërtuar në mënyrë të tillë që gjithnjë të kemi vështirësi për t?ua ftilluar ekzistencën objekteve dinamike, ndonjëherë të quajtura procese. Mali i Korabit perceptohet më lehtë se erozioni; varri më lehtë se vdekja; katedralja më lehtë se lutja. Atje ku përfytyrimi çalon, na vjen në ndihmë gjuha, duke na lejuar të luajmë me emrat që u vëmë dukurive për t?i kontrolluar më lehtë; vetëm se shpesh këta emra rrezikohemi t?i marrim për ikona besnike të realitetit.
Nuk ka fushë ku kontradikta midis kohës dhe hapësirës të ushqehet më me fanatizëm se historia; dhe kjo kryesisht ngaqë miti e kërkon historinë të mpiksur, si dylli i kukllave në një muze fëmijësh. Që prej më shumë se një shekulli psikologjisë kolektive të shqiptarëve i është shtruar kjo sofër emrash, ngastrash dhe kufijsh: ilirët, Greqia e lashtë, Roma, gjuha shqipe, Bizanti, sllavët, Skënderbeu, turqit, Rilindja, ngritja e Flamurit, Zogu, Lufta e Dytë, komunizmi, demokracia, Kosova. I trajtojmë si të ishin gurë shahu, ngrirë në pozicione skakierash statike; harrojmë që e kanë shtrirjen më shumë në kohë; ndërsa në hapësirë u shquhet vetëm hija e gjurmës, ose jehona.
Kur duam të sqarojmë origjinat, ose atë periudhë për të cilën të gjitha format e kujtesës na tradhtojnë, binarizmit shqiptar-joshqiptar vjen e i humbet vlera. Deri edhe mendje të ndritura dijetarësh ngecen ndonjëherë në ligatina të diskutimeve për natyrën etnike të bregdetit shqiptar në lashtësi: qytete të tilla si Dyrracchiumi e Apolonia ishin ilire apo greke (shqiptare apo jo shqiptare, po t?i referohemi një forme tejet agresive të të njëjtit diskutim mes fanatikësh ose të paditurish)? Thirren në ndihmë gjithfarë argumentesh me peshë nga Çabej, Jokli, Weigandi, Pederseni e të tjerë qëmtues të zanafillave, pyeten arkeologët për etninë e gurëve dhe të mozaikëve, rrëmohen tekste të stërnënvizuara klasikësh.
Mirëpo bregdeti do parë edhe si kufi (në mos kryesisht si kufi), ose vend takimi mes kulturash dhe etnish të ndryshme; i përcaktueshëm në rrjedhë të shekujve si një zonë ku pezulloheshin dallimet binare, përndryshe themelore, midis ?tanëve? dhe ?jotanëve?, ilirëve dhe grekëve, shqiptarëve dhe të huajve. Etnia protoshqiptare, si një objekt dinamik, mund të kuptohet më mirë në dialektikën e këtij raporti midis hinterlandit etnikisht më homogjen dhe demografikisht aktiv nga njëra anë, dhe bregdetit drejt të cilit zhvendoseshin rregullisht protoshqiptarët (ilirët, tanët, shqipfolësit), për të përfunduar të asimiluar nga kulturat dominuese ? greke, romake, bizantine.
Historianët me lehtësi e vënë re një rregullsi të tillë, e cila lejon një përcaktim më dinamik të shqiptarësisë, nëpërmjet modelit të një vale demografike pulsuese. Në një vepër gjithnjë kontroversiale, por unike në llojin e vet, gjermani Stadtmüller e gjeti origjinën e shqiptarëve në një zonë të Shqipërisë Qendrore, të mbrojtur mirë nga ndikimet asimiluese të fqinjëve. Të tjerë historianë i kanë përshkruar madje edhe interpretuar në këtë mënyrë dyndjet e arbërorëve në mesjetë: në krye drejt Greqisë (Moresë), më pas drejt Italisë së Jugut dhe zonës Le Marche, në Italinë adriatikase.
Përndryshe, nuk kërkohen studime të posaçme për t?i njohur si të tilla zhvendosjet e mëdha të shqiptarëve gjatë shekullit XX: në fillim nga malësitë e Jugut e më pas nga malësitë e Veriut teposhtë; në të njëjtën kohë, kur shqiptarët e ultësirës bregdetare kapërcenin Adriatikun ? njëlloj si 500 vjet më parë. Nëse në mesjetë asimilimi në kufijtë i detyrohej më shumë martesës së etnisë me fenë, në kohët moderne faji iu vihet mediave, e veçanërisht televizionit; por në të dy rastet vala mund të rroket më mirë po të përshkruhet e qendërzuar në hinterland.
Politikanëve dhe publicistëve mund t?u duket arbitrar njëjtësimi i ramjes së malësorëve të Jugut drejt Tiranës pas Luftës së Dytë, me zbritjet po drejt Tiranës të malësorëve të Veriut në fillim të viteve nëntëdhjetë. Në rastin e parë shkak i menjëhershëm ishte fitorja e komunizmit, në të dytin përmbysja. Ky vështrim përshkrues nuk mjafton, megjithatë, për ta kuptuar dukurinë; sidomos në atë masë që nuk merr parasysh arsyet e rrënjosjes së komunizmit shqiptar kryesisht në jug të vendit. Përkundrazi, një analizë që merr parasysh trysninë demografike dhe i trajton lëvizjet e popullsisë në Shqipëri si të kryera rregullisht përgjatë një rrafshi të pjerrët (nga lart poshtë, ose nga bjeshka në ultësirë), do të nxirrte në pah edhe rëndësinë e këtij pulsimi për identitetin etnik të shqiptarëve.
Partizania ? që ne shqiptarët e kemi fort për zemër ? nuk njeh mjet tjetër veç binarizmit për t?iu afruar gjëzave të historisë dhe imazheve që historia projekton në të sotmen. Diskutimet historike vijnë e marrin trajta të mprehta kur është fjala për tema që ngërthejnë dilemat themelore të epokës. Një temë e tillë, me reperkusione të rëndësishme në politikë, mbetet Himara dhe natyra e saj etnike. Autorë të një profesionalizmi të padiskutueshëm kanë vërtetuar shqiptarinë e asaj treve në shekuj ? me fakte e argumente të shëndosha, shpesh përfundimtare; në një kohë që të tjerë autorë, më anën tjetër të bjeshkës, rreken të vërtetojnë të kundërtën. Vallë të kalojë kufiri shqiptaro-grek mes për mes Spilesë, Dhërmiut e Palasës? Kushdo që e formulon një pyetje të tillë, ngatërron hartën me territorin ? për ta thënë me një shprehje të semanticienit amerikan Korzybski. Për fat të keq, diskutimi ushqen tani vetveten rekursivisht, në një kohë që Himara vetë asimilohet dhe deshqiptarizohet për arsye që s?kanë fare të bëjnë me origjinën, ?racën? dhe ninullat proverbiale të nënave.
Vështirësia për të përvetësuar objekte kohore të tilla si proceset historike njihet, të paktën, që prej fillimeve të botëkuptimit perëndimor. Një nga paradokset e Zenonit (ose Zenunit, po të duam t?ia shqiptarizojmë emrin), ka të bëjë me pamundësinë logjike që një shigjetë të fluturojë nga pika A në pikën B ? meqë në çdo moment shigjeta do të ndodhej në një pikë të caktuar, njëlloj sikurse do të ndodhej po të mos lëvizte fare. I zbatuar në fushë të historisë, ky paradoks ka të bëjë drejtpërdrejt me natyrën e marrëdhënieve midis së djeshmes dhe të sotmes. Nuk është e lehtë të përvijohen menjëherë vazhdimësi historike midis, të themi, Ahmet Zogut dhe Enver Hoxhës ose krishtëzimit të shqiptarëve në lashtësi dhe islamizimit të tyre në mesjetën e vonë ? përtej ngjashmërive thjesht strukturore. Nga ana tjetër, po të vazhdojmë t?i largohemi pikturës së ngjarjeve, me vullnetin për ta rrokur më mirë në tërësinë e vet, rrezikojmë të bartemi nga historia në gjeografi dhe t?ia lexojmë fatin shqiptarit në një dialektikë të malit dhe të fushës.
Mirëpo kush kërkon ta kuptojë historinë ? dhe jo vetëm ta shfrytëzojë për interesat e veta utilitare ? i duhet njëfarë distancimi imagjinar nga rrjedha e ngjarjeve, që të mos përfundojë i shtypur midis së djeshmes dhe së sotmes si midis pllakave të një morsete. Lufta politike në Shqipërinë e viteve nëntëdhjetë, për shembull, zor se do të mund të merrej vesh përtej vijueshmërisë me regjimin totalitar të mëparshëm, pavarësisht nga kundërvënia shpesh e përnjimendtë e palëve ndaj mendësive politike totalitare. Binarizmi, si mënyrë të menduari, çon shpesh në polarizim, segmentim, ose centrifugim të opinioneve dhe të rrymave sociale; në një kohë që politika e mirëfilltë, pozitive e konstruktive s?mund të ekzistojë veçse në zonat qendrore të spektrit. Për revolucionet është thënë se përmbysin për të ruajtur; dhe nga kjo pikëpamje nuk do të ishte për t?u habitur sikur një historian i së nesërmes rrëzimin e statujës së Enver Hoxhës në Tiranën e shkurtit të vitit 1990 ta trajtojë si një akt të fundit të po atij etosi politik që dikur ia kishte ngritur tiranit statujën.
Përndryshe, cic-micet, skërmitjet e hungërrimat në skenën e sotme të politikës shqiptare nuk janë për t?u marrë shumë seriozisht. Protagonistët shpesh duan që diferencat t?u duken aq të thella e të papajtueshme sa edhe prejardhjet dhe filozofitë frymëzuese; thuase konstatimi i interesit të përbashkët për t?i dhënë dinjitet vendit të tyre do t?ua ripërmasonte mitet vetjake dhe do t?ua çirrte velat ambicieve megalomaniake. E gjithë kjo më kujton një tregim të Borgesit, ?Teologët?, për dy klerikë dijetarë në mesjetë, Giovanni dhe Aureliani, që e kalojnë jetën në konflikt teologjik vdekësor me shoku-shokun, deri në atë pikë sa prej akuzave të Aurelianit, Giovanni përfundon i djegur së gjalli në turrë të druve për herezi. Pas ca vitesh, i erdhi radha Aurelianit të vdiste. ?Fundi i kësaj rrëfenje mund të flitet vetëm me metafora, pse ka ndodhur në mbretërinë e qiejve, ku nuk ekziston koha,? shkruan Borgesi. ?Mund të thuhet, ndoshta, se Aureliani kuvendoi me Zotin dhe se Ky aq pak interesohet për dallimet religjioze, sa e mori për Giovanni-n nga Pannonia. Po kjo mund të na bëjë të dyshojmë për ndonjë farë pështjellimi në mendjen hyjnore. Ndaj është më mirë të thuhet se në parajsë Aureliani mësoi që, për hyjninë e padepërtueshme, ai dhe Giovanni nga Pannonia (ortodoksi e heretiku, neveritësi e i neverituri, akuzuesi e viktima) formonin një person të vetëm.?




06/03/2005
KATEGORIA: Analiza

http://www.shekulli.com.al/index.php...s&newsID=70230

[Brari]

arberesh eshte ki mo.. vehbiu.. i harruar ne ndonje fiqishto ullishte andej nga male kodra brigjet e Kalabrise si roje manastiri e lexon neteve libra te vjeter..apo Burre Shqiptar qe jeton sot Ne Tirane?


derr derr kodra mbas bregut..


Fol per te sotmen thuaj se te djeshmen nuk e di or Vehbi matufi..

[Xhuxhumaku]

VALLE NË LITAR

Ardian Vehbiu

Fitorja e PD-së së Sali Berishës në zgjedhjet e qershorit 2005 në Shqipëri dhe atentatet me bomba në Londër janë ngjarje të tilla që nuk duheshin lejuar të koincidonin. Edhe pse krejt pa lidhje me njëra-tjetrën, ato kërcënohen të ngecin djallëzisht në batakët e opinionit publik perëndimor, në mënyrë të tillë që ta ushqejnë edhe më mosbesimin ndaj të ardhmes evropiane të Shqipërisë dhe të shqiptarëve. Kjo megjithë premtimet detyrimisht të sinqerta të Berishës vetë për një politikë të vendosur properëndimore të qeverisë së udhëhequr prej tij, e sidomos megjithë mungesën e raporteve objektive midis shqiptarëve dhe terroristëve të Londrës ose terroristëve antiperëndimorë në përgjithësi – me përjashtim të Islamit që na veçon ne shqiptarëve nga njëra botë për të na bashkuar me botën tjetër, sado që ne vetë duam t’i përkasim asaj bote të cilës ende s’i përkasim, jo asaj bote tjetër ku duan të na degdisin bigotët e të gjitha ngjyrave.
Janë kohë të rrezikshme për shqiptarët. Ky rrezik, që përhihet më shumë si atmosferë sesa si sirenë kushtrimi, ka të bëjë me perceptimin tonë si myslimanë ose si “mish i huaj” në trup të Evropës “së krishterë”, në një kohë që myslimanizmi dhe terrorizmi po përmenden gjithnjë e më shpesh brenda të njëjtave kontekste, por nuk është pa lidhje as me përpjekjet serioze për mëvetësinë e Kosovës me shumicë etnike shqiptare dhe disfatën totale të politikave të nacional-shovinizmit serb në Evropën postkomuniste; e më në fund, dashur pa dashur, me zhvillimet e reja politike të kërkuara nga vota demokratike në Shqipëri, sa kohë që Sali Berisha për arsye të ndryshme, ende mbahet për islamofil nga shumë vëzhgues të anshëm e të paanshëm në Perëndim.
Një rrezik i kësaj natyre shqiptarëve duket t’u vijë nga dy drejtime. Në radhë të parë, nga vullneti dëshpërimtar i shërbimeve sekrete serbe dhe të aleatëve të tyre për të parandaluar pavarësimin e Kosovës nëpërmjet demonizimit të shqiptarëve në përgjithësi dhe sidomos të UÇK-së vetë, të cilën gjithnjë duan ta paraqitin si organizatë terroriste që ruan kontakte me grupe fundamentaliste islamike në vende të Lindjes së Mesme dhe që gjatë viteve nëntëdhjetë ka pranuar ndihma njerëzore, materiale dhe financiare nga këto grupe, madje edhe nga Bin Ladeni vetë. Një numër i madh selish në Internet, të kontrolluara nga simpatizantë të çështjes kombëtare serbe, elementë të ndryshëm të së majtës antiamerikane, nacionalistë grekë, nacionalistë rusë, dhe të tjerë antimyslimanë dhe antiarabë të të gjitha ngjyrave, u ofrojnë gratis lexuesve materiale të ndryshme e kryesisht të vjetëruara, që përshkruajnë përlyerjen terroriste të UÇK-së dhe në përgjithësi dyndjen e fshehtë, por të qëndrueshme, të grupeve fondamentaliste islamike në Shqipërinë e Berishës, gjatë gjysmës së parë të viteve nëntëdhjetë.
Kuptohet se nacionalistët serbë, në këtë moment kaq kritik për fatet e Kosovës, përpiqen me të gjitha mënyrat që ta shfrytëzojnë klimën antimyslimane mbjellë në Evropë nëpërmjet trumbetimit të rrezikut terrorist të fondamentalizmit islamik – njëkohësisht edhe për t’u rehabilituar nga kazani i plehrave ku e panë veten gjatë viteve 90. Propaganda e këtyre qarqeve është e organizuar mirë dhe e drejtuar nga njerëz të përgatitur, që dinë t’i flasin opinionit publik perëndimor.
Politika e jashtme e PD-së së Berishës, nga ana e vet, pasi kjo ua mori pushtetin komunistëve nuk mund të konsiderohet si model i urtësisë dhe i largpamësisë; dhe kjo jo aq për aderimin aq të përfolur të Shqipërisë në Konferencën Islamike, sesa për hapjen totale dhe artificiale të shoqërisë shqiptare krejt të paimunizuar, ndaj fondacioneve dhe bamirësive të ndryshme, kryesisht fetare, që në masë të madhe janë në mos të pilotuara, të paktën të infiltruara nga shërbimet sekrete të vendeve nga e kanë origjinën. Edhe pse nuk është përgjegjësi e politikave të Berishës që disa prej këtyre bamirësve arabë më pas u shfaqën në listat e zeza të terrorizmit ndërkombëtar, prapëseprapë një politikë më e matur ndaj fondacionizmit islamik në ato kohë do t’i kishte parandaluar prapësitë e sotme. Veç kësaj, shumë shqiptarë do të kishin dashur të harrohej që pas trazirave të dhunshme të vitit 1997, kreu i SHIK-ut të asaj kohe, Gazidede, gjeti strehim politik në Iran – siç na e kujtojnë rregullisht me dhjetëra seli të zhurmshme proserbe në internet, kur analizojnë problemin e të ashtuquajturit “terrorizëm shqiptar”.
Në radhë të dytë, rreziku afatgjatë Shqipërisë i vjen nga përzierja gjithnjë e më skandaloze e grupeve mafioze dhe paramafioze, përbërë nga shqiptarë myslimanë nga Kosova dhe nga Shqipëria, në veprimtari kriminale ordinere në Evropë – si në trafik droge, shfrytëzim prostitucioni, trafik emigrantësh të paligjshëm, falsifikim pasaportash dhe pastrim parash të pista.
Shtypi në Evropë dhe raportet e organizmave ndërkombëtare të luftës kundër krimit kanë kohë që flasin për këto gjëra, duke i cilësuar bandat haptazi si “shqiptare”, madje tani vonë edhe si “shqiptare myslimane”. Kohët e fundit, edhe FBI-ja amerikane ka tërhequr vëmendjen për rrezikshmërinë e “mafias shqiptare” në qytetet e bregut lindor të kontinentit amerikan; duke iu bashkuar kështu simotrave të veta në Britaninë e Madhe, Gjermani, Itali e gjetiu në Evropë. Ky lloj identifikim i krimit nëpërmjet profilizimit etnik e ka gjithnjë një aspekt demagogjik, në mos fashist; por është provuar si armë veçanërisht e frytshme për ekzorcizimin e fajit dhe për të qetësuar turmat e metropoleve në Perëndim se e keqja e ka gjithnjë burimin “gjetiu”.
Një nga pikat e forta të qeverive socialiste që nga 1997-a e këtej, ishte se këto ia dolën mbanë të paraqiteshin në politikën e jashtme si aleate superbesnike të SHBA-së dhe të NATO-s, pas gjase në kundërvënie me lëkundjet ose indipendentizmin bajraktarist të Berishës. Qëkur mori pushtetin për herë të dytë, Nano nuk nguroi të fliste haptazi, gjatë një vizite në Izrael, për koluzionet islamiko-terroriste të armikut të vet Berisha, duke i kërkuar ndihmë, me atë rast, Mossad-it izraelian për ta çrrënjosur farën fondamentaliste nga Shqipëria. Në të vërtetë, shërbimet sekrete të qeverive socialiste, në bashkëpunim me CIA-n amerikane dhe të tjera shërbime sekrete perëndimore, arritën një numër suksesesh në identifikimin dhe mënjanimin e vatrave potencialisht terroriste në vend, si dhe në bllokimin e veprimtarive financiare të grupeve të dyshimta ose të paktën identifikuar si të tilla. Mirëpo akuzat ndaj Berishës si islamofil, të përsëritura brenda e jashtë vendit dhe të recituara pionierçe deri edhe në konferenca e festivale ndërkombëtare, rrezikojnë t’i shkaktojnë dëm të madh çështjes shqiptare tani që Berisha vetë u rikthye në krye të vendit, me votën e zgjedhësve.
Nëse Berisha perceptohet si i ekspozuar ndaj radikalizmit islam, kjo është absolutisht alarmante – edhe pse si qytetar dhe si president ai nuk është shfaqur ndonjëherë as si besimtar i devotshëm, as si orientalo-arab në shije dhe formim kulturor. Nuk mund të gjendet kurrfarë ngjashmërie, për shembull, midis liderit shqiptar dhe disa liderëve myslimanë të Bosnjes, që ishin njëkohësisht edhe intelektualë të shquar të mendimit filozofik mysliman. Këtë gjë e dinë mirë edhe ato forca që rreken ditë e natë që ta diskreditojnë Shqipërinë e Berishës si kontingjent të terrorit islamik në Evropë, sikurse e di mirë edhe Evropa. Shqetësimi i Bashkimit Evropian me Berishën – përtej disa veseve karakteriale të personit dhe bombastikës protokollare prej princi romantik malazez – është shqetësim me bazën elektorale të Berishës, e cila nga shumë vëzhgues është përshkruar si veriore, nacionaliste, filokosovare, antigreke dhe last not least, myslimane.
Jo më kot propaganda nacionaliste serbe, deri dje pak e bllokuar nga histrionizmi ballkanofil i Nanos, u është kthyer sërish daulleve të rrezikut shqiptar dhe të “terrorit” si natyrë të dytë të UÇK-së.
Të dehur nga fitorja në zgjedhje dhe të kapërthyer në betejat epike për çikërrimat e radhës në ndarje postesh dhe projektime egosh, Berisha dhe aparati i tij politik ende nuk duken ta kenë kuptuar me themel sa e kërcënuar gjendet strategjikisht Shqipëria, në rrethanat gjeopolitike të luftës kundër “terrorit”. As po nguten të dalin në publik dhe të sqarojnë në hollësi, opinionin brenda dhe jashtë, për një varg çështjesh të mprehta të politikës së jashtme të qeverisë së ardhshme – dhe pikërisht marrëdhëniet me Greqinë; marrëdhëniet me Italinë; marrëdhëniet me Turqinë; marrëdhëniet me vendet myslimane; e ardhmja e fondacioneve, bamirësive dhe shkollave fetare (myslimane dhe të krishtera) në Shqipëri; lufta për mëvetësi të Kosovës; përpjekjet për ta riparuar disi imazhin e shkatërruar të shqiptarit në Perëndim. Kjo dritëshkurtësi nuk premton për mirë, në një kohë që Evropa, e trembur nga terrorizmi dhe nga alarmizmi i mass mediave, po rrëshqet gjithnjë e më thellë në pozita të identitetit të krishterë, të ksenofobisë dhe sidomos të përligjjes të politikave të tilla ndaj myslimanëve që të kujtojnë kohë të tjera, të ngjethshme.
Vetë terrorizmi, që deri dje mbahej për taktikë dhe luftohej me metoda policore, sot për shkak edhe të koncepteve politike të skajshme të administratës së Bushit, po konsiderohet si përmasë e kulturës islamike. Menjëherë pas bombave që shpërthyen në Londër, mediat folën veç për identitetin mysliman të atentatorëve, thuajse kjo vetvetiu do të shpjegonte të gjitha të panjohurat, në mos misteret, që u përshoqërohen gjithnjë ngjarjeve të tilla.
Vende të tilla si Britania e Madhe, Gjermania dhe Franca – ose shtylla kurrizore e Bashkimit Evropian – numërojnë pakica të mëdha myslimane me prejardhje nga vende të Azisë e të Afrikës Veriore, të cilat përfaqësojnë edhe faktorë të rëndësishëm zgjedhorë për t’u mbajtur parasysh nga të gjitha forcat politike të atyre vendeve. Pushtetarët e atjeshëm nuk do ta kenë kurrë të lehtë, nga kjo pikëpamje, të realizojnë në praktikë me qytetarët e tyre (edhe pse të dorës së dytë) politikat e persekutimit etniko-kulturor dhe profilizimin total të myslimanëve si të gatshëm për t’u hedhur në erë me një isharet të Bin Ladenit. Si edhe herë të tjera, e gjithë kjo rrezikon të katandiset në një fushatë tjetër demonizuese kundër shqiptarëve – myslimanë, mafiozë dhe ç’është më e rëndësishmja, pa kurrfarë rëndësie politike strategjike, sidomos në rrethanat e ndonjë izolimi të mundshëm diplomatik të Shqipërisë berishiane.
Kur të vijnë, hapju derën, thotë një fjalë popullore. Sikur të mos mjaftonte përmendja e Ballkanit si vatër e terrorizmit fondamentalist të së nesërmes dhe të lehurit histerik kundër Berishës nga ana e qarqeve nacionaliste serbo- e grekomadhe, u desh një dokumentar i transmetuar nga një kanal televiziv amerikan, për të tërhequr edhe një herë vëmendjen e publikut atje ndaj lidhjeve – të supozuara – midis UÇK-së dhe terrorizmit ndërkombëtar. Dokumentari portretizonte një Florin Krasniqi, afarist kosovar me banim në Brooklyn, i cili kishte arritur që, pa shkelur ligjet amerikane, të blinte armatime me fonde grumbulluar nëpërmjet donacionesh të bashkatdhetarëve dhe t’ua dërgonte me postë forcave çlirimtare në Kosovë. Siç mund të kuptohet, shumëkush gjeti në këtë film dokumentar kumtin implicit se ligji amerikan është tepër i pafuqishëm për të parandaluar armatosjen e grupeve të armatosura potencialisht terroriste. Si rezultat i drejtpërdrejtë i këtij eventi mediatik, diskutimi në forume të ndryshme në internet nuk ishte në favor as të shqiptarëve, as të pavarësisë së Kosovës. Si rrallë ndonjëherë, elementë të së djathtës amerikane ksenofobike dhe fanatikë të së drejtës kushtetore për armëmbajtje bashkëtingëlluan me elementë të së majtës antiamerikane anarkiste proserbe. Aq më tepër që, nga fundi i filmit, Krasniqi vetë deklaronte ose linte të kuptohej se UÇK-ja ishte gati të hidhej përsëri në luftë, këtë herë kundër forcave ndërkombëtare të atjeshme, që ia paskan zënë Kosovës shtegun drejt pavarësisë.
“Ne shqiptarët jemi populli më proamerikan në botë”, të thonë në kafenetë e Tiranës e në ato virtuale të internetit, kur u përsiat brishtësinë e aleancës së sotme midis SHBA-së gjigante dhe Shqipërisë së vogël. Në të vërtetë, kjo aleancë mbështetet e tëra në interesat strategjike amerikane në Ballkan dhe, jo në masë të vogël, nga prania ushtarake shqiptare përkrah koalicionit në Irak. Politika e jashtme e qeverisë pëdëiste dalë nga zgjedhjet e qershorit nuk mund të mjaftohet, megjithatë, me garanci kaq rastësore; as mund të shpërfillë faktin që për një pjesë thelbësore të opinionit në Perëndim, shqiptarët janë identifikuar tashmë si myslimanë – në atë masë që Islami për publikun është reduktuar tanimë nga propaganda në një përzierje trashanike të jetërsisë me dhunën primordiale.
Ndryshe nga Nano, që rregullisht kërkoi distancim total dhe utopik, në mos teatral nga identiteti kulturor i shumicës së elektoratit shqiptar, por në dallim edhe nga Berisha i parë që shkoi me shpresë se do të mund të luante një version të Titos midis dy kampeve të kundërta botës postkomuniste, Berisha i ardhur sërish në krye të Shqipërisë nuk duhet lënë më të gabojë në orientimet strategjike, vlerësimet objektive të identitetit tonë kombëtar dhe farkëtimin e aleancave afatgjata të shqiptarëve.


09/08/2005
KATEGORIA: Analiza