Vehbiu: Tu largohemi miteve te Rilindasve

[~Geri~]

Kuptohet se nacionalistët serbë, në këtë moment kaq kritik për fatet e Kosovës, përpiqen me të gjitha mënyrat që ta shfrytëzojnë klimën antimyslimane mbjellë në Evropë nëpërmjet trumbetimit të rrezikut terrorist të fondamentalizmit islamik – njëkohësisht edhe për t’u rehabilituar nga kazani i plehrave ku e panë veten gjatë viteve 90. Propaganda e këtyre qarqeve është e organizuar mirë dhe e drejtuar nga njerëz të përgatitur, që dinë t’i flasin opinionit publik perëndimor.

Jam shume dakort se problemi i muslimaneve ne kososve po behet enkas per te penguar pafarsine e kososves nga qarqet e pseudo-dollareve-intelktuale tashme me pagesa nga bankat e beogradit.Kjo per dy arsye qe me nje gur te vrasin dy zogj.Nje kosoves tia shtyjne pavarsine , dy te godasin klasen shoqerore islame .

E gjithe kjo u be dhe ne vitin 1997 ku Sali Berishen e hoqen nga pushteti me forcen e sherbimeve te huaja sepse mos kishte nje perkrahje nacionaliste te paster per kosoven por te ishte perkrahja greke e Fatos Nanos .Tani me fitimin e te djathtes shqiptare greku dhe serbi e shikon pak me spec kososven se ndoshta deri tani kosova ishte e shitur sikurse e shiti Enver Hoxha Titos , po keshtu ne Krete Fatosi ia shiti Miloshevicit.Mirepo problemi eshte pak kompleks dhe meqe populli shqiptar ne trojet kosovare po e shikon vonimin nga ana e nderkombetareve te ceshtjes se pavarsise dhe kete gje po e perkrah dhe serbia me shpresen qe Kosova te ngelet pjese e saj atehere ndodhta plani i tyre eshte qe te ndjekin te njeten metode qe ndiqte Nano ku ne raste krizash dhe skandale korrupsioni ose bashkepunimi me krimin te perhapte me ane te qarqeve te tij ceshtjen e muslimaneve radikale dhe moderator .E njejta dore dhe mynyre e te vepruarit po ndodh dhe ne kosove.Fitorja e te djathtes shqiptare, pavarsia e kosoves dhe shperberja e Maqedonise (sipas Arber Xhaferrit) do te sjelli nje shqiperi te cilet shqiptaret e kane pare enderr me kohe.Shqiptaret duhet te ndergjegjsohen se Shqiperia e madhe eshte me e forte ndaj presioneve dhe planeve shoviniste greko-serbe po keshtu ato duhet te ndergjsohen se te gjitha metodat dhe praktikat qe perdorin keto vende per ta bere kercenim Islam si faktor shqetesues per shqiptaret nuk eshte gje tjeter vetem se bomba tymuese te cilat duhet te bijne ne veshe te shurdher,Koha per ndryshim dhe bashkim ka ardhur.Armiqte e shqiperise le te flasin dhe le te shkruajne per kercenime ne Maqedoni (Kondove) Kosove dhe shqiperi .Eshte po kjo dore serbe dhe greke qe hudh ne ere shtyllat e tensionit per te shklatarruar ekonomine e kosoves e cila furnizohej me energji nga keto shtylla.Prandaj duhet te kemi kujdes nga opinonet qe shiten ne media sepse keto jane opinione te blera nga njerzit e shitur.Nga muslimanet keto jane vetem fjale te njerzve te shitur te cilet i sherbejne dhe i kane sherbyer interesave antishqiptare me kohe.Boll kemi punuar dhe sakrifikuar per te tjeret .Ka ardhe koha te mendojme per vete dhe popullin tone shqiptar ne te gjitha viset ku ndodhet ai.

Shqiperia e madhe eshte endrra jone.

[Albo]

Janë kohë të rrezikshme për shqiptarët. Ky rrezik, që përhihet më shumë si atmosferë sesa si sirenë kushtrimi, ka të bëjë me perceptimin tonë si myslimanë ose si “mish i huaj” në trup të Evropës “së krishterë”, në një kohë që myslimanizmi dhe terrorizmi po përmenden gjithnjë e më shpesh brenda të njëjtave kontekste, por nuk është pa lidhje as me përpjekjet serioze për mëvetësinë e Kosovës me shumicë etnike shqiptare dhe disfatën totale të politikave të nacional-shovinizmit serb në Evropën postkomuniste; e më në fund, dashur pa dashur, me zhvillimet e reja politike të kërkuara nga vota demokratike në Shqipëri, sa kohë që Sali Berisha për arsye të ndryshme, ende mbahet për islamofil nga shumë vëzhgues të anshëm e të paanshëm në Perëndim.

"Mishi i huaj" apo "delja e zeze" jane imazhe qe Shqiperia do ti gezoje per aq kohe sa ne Shqiperi, Kosove, Maqedoni do te kete nje shumice besimtaresh muslimane. Ky eshte "realiteti shqiptare" qe askush nuk e ndryshon dot pervec Atij qe ri ne qiell. Barren e ketij imazhi e vuajne me shume se kushdo ata shqiptare qe nuk jane te besimit musliman ose nuk besojne fare ne Zot. Keshtu qe autori me lart nuk po na thote dicka te re, vetem sa po konstaton te dukshmen.

Persa i perket kontestit te "luftes kunder terrorizmit", Republika e Shqiperise nuk vuan shume aqsa vuan Kosova dhe shqiptaret ne Maqedoni. Se pari, shqiptaret ne Shqiperi kane nje anti-teze me te cilen mundohen te neutralizojne imazhin e keq. Kjo antiteze ka dy gure peshimi: frymen pro-perendimore te shprehur ne menyre te vazhduar nga vete shqiptare; harmonia fetare qe ekziston ne Shqiperi midis komuniteteve fetare. Keta dy gure peshimi nuk jane shume me peshe ne Kosove dhe ne Maqedoni. Gati 2 vjet me pare Kosova beri lajm ne mbare boten me trazirat e marsit ku u dogjen kisha e manastire orthodhokse dhe u shperngulen serbe. Dhe per kete imazh te keq, qe per mua ishte goditja me e forte qe iu dha pavaresise se Kosoves, fajin nuk e kishin serbet apo bota, e kishin vete shqiptaret qe sot nuk jane me nje pakice e shtypur, por nje shumice shtypese ne Kosove. Po ashtu dhe ne Maqedoni ku fondamentalizmi islamik eshte me i zhvilluar dhe me i rrezikshem se ne cdo toke tjeter shqiptare. Rasti me i fundit, rasti i Kondoves, ku "muxhahedinet islamike" me emra shqiptare qe flasin shqip bene perseri lajm.

Sa per "Berisha islamofil", autori duhet te pyesi perpara se te shkruaje. Titulli "islamofil" per Berishen, do te bente edhe Erdoganin te qeshte, ate Erdoganin qe e solli gruan e vet ne ferexhe ne takim me Bush. Berisha nuk gezon statusin e "islamofil" ne Perendim, ai gezon statusin e politikanit me popullor ne gjithe trevat shqiptare, fjala e te cilit mbart me shume peshe se fjala e cdo politikani tjeter. Ashtu sic njihet edhe si nje njeri me integritet te larte si njeri dhe per orientimin e tij te sprovuar pro-perendimor.

Politika e jashtme e PD-së së Berishës, nga ana e vet, pasi kjo ua mori pushtetin komunistëve nuk mund të konsiderohet si model i urtësisë dhe i largpamësisë; dhe kjo jo aq për aderimin aq të përfolur të Shqipërisë në Konferencën Islamike, sesa për hapjen totale dhe artificiale të shoqërisë shqiptare krejt të paimunizuar, ndaj fondacioneve dhe bamirësive të ndryshme, kryesisht fetare, që në masë të madhe janë në mos të pilotuara, të paktën të infiltruara nga shërbimet sekrete të vendeve nga e kanë origjinën.

Politika e jashtme e PD ne 5 vitet e para te saj 92-97 ishte nje politike e mire, por jo e shkelqyer. E mire pasi "politika e dyerve te hapura" ishte politika e duhur per shtetin me te izoluar te botes. Politika e ndjekur per te thithur cdo lloj ndihme dhe cdo lloj kredie qe ndihmonte ne tejkalimin e periudhes emergjente, ku shqiptaret ushqeheshim me miell hua, ishte e perligjur, pa marre parasysh se nga vite ndihma, kush e dergonte dhe cilat ishin qellimet e tyre. Goja e urritur nuk pyet shume se kush ia vuri ushqimin ne tavoline dhe asnje burre shteti nuk duhet te mbroje principe personale kur populli i tij vdes per buken e gojes.

Mangesite kryesore te politikes se jashtme te PD ishin dy: 1) shkaterrimi i te gjitha urave me fqinjet ballkanike duke i dhene nje prioritet te njeanshem maredhenieve me Italine 2) dhenia e nje prioriteti me te larte sec duhet ngritjes se ceshtjes se Kosoves qe e kaloi cakun e sensibilizimit per tu kthyer ne nje shqetesim Perendimor. E para e la Shqiperine pa asnje mbeshtetje ballkanike, kurse e dyta ngriti dyshime ne Perendim se ngulmi me te cilin Berisha dhe qeveria e tij po ngrinin ceshtjen e Kosoves te linte te kuptonte se nje zjarr i ri do te ndizej ne Ballkan, pas atij te Bosnjes.

Të dehur nga fitorja në zgjedhje dhe të kapërthyer në betejat epike për çikërrimat e radhës në ndarje postesh dhe projektime egosh, Berisha dhe aparati i tij politik ende nuk duken ta kenë kuptuar me themel sa e kërcënuar gjendet strategjikisht Shqipëria, në rrethanat gjeopolitike të luftës kundër “terrorit”. As po nguten të dalin në publik dhe të sqarojnë në hollësi, opinionin brenda dhe jashtë, për një varg çështjesh të mprehta të politikës së jashtme të qeverisë së ardhshme – dhe pikërisht marrëdhëniet me Greqinë; marrëdhëniet me Italinë; marrëdhëniet me Turqinë; marrëdhëniet me vendet myslimane; e ardhmja e fondacioneve, bamirësive dhe shkollave fetare (myslimane dhe të krishtera) në Shqipëri; lufta për mëvetësi të Kosovës; përpjekjet për ta riparuar disi imazhin e shkatërruar të shqiptarit në Perëndim.

Nese qendrimin e mbajtur nga PD dhe Berisha pas fitores autori e quan "dehje", atehere ai nuk e ka pare ndonjehere se si e ka festuar Berisha dhe PD fitoren ne te kaluaren. Jo vetem qe PD dhe Berisha kane qene tejet te vetepermbajtur kesaj here, ca e diktuar nga situata, ca nga udhezimet e nderkombetareve qe u mblodhen ne zyren e Berishes me dyer te mbyllura qe naten e numerimit te votave.

Se dyti, Berisha ka aq eksperience tashme ne jeten politike qe te mos shpalosi gjithcka qe pa u bere kryeminister, sidomos kur vjen fjala tek maredheniet nderkombetare qe nuk vlejne per konsum te brendshem, vetem per konsum te jashtem. Te presesh nga Berisha apo cilido politikan qe te shpalosi politiken e jashtme pa ardhur ende ne pushtet, eshte njesoj si te thuash qe ia vura emrin djalit Arben, kur djali eshte akoma ne bark te nenes.

Dhe se treti, Berisha ka dhene me shume informacion per orientimin e politikes se tij te jashtme se sa aludon autori me lart. Po ta kesh ndjekur situaten politike ne Shqiperi dhe levizjet e bera keto 3 vjetet e fundit nga Berisha e te tjere, mund te krijosh nje ide se cilat jane principet qe Berisha do te perdori per te ngritur politikat e tij te jashtme. Nese do ti renditja me pak fjale ato:

1. Ruajtja dhe zhvillimi i metejshem i maredhenieve Shqiperi-SHBA pasi te gjithe jemi koshent se siguriar e vete shtetit shqiptar dhe mireqenia e gjithe shqiptareve ne Ballkan varet nga kjo maredhenie e vyer. Kjo eshte A-ja e diplomacise shqiptare. Por Berisha e ka te qarte qe mbeshtetja amerikane eshte vetem nje mbeshtetje strategjike nderkombetare.

2. Objektivi i dyte kryesor i qeverise Berisha ne arenen nderkombetare do te jete vulosja e pavaresise se Kosoves. Deklaratat e Berishes se "Shqiptaret ne Kosove meritojne shtetin e tyre", "Bashkimi i shqiptareve ne nje shtet nuk eshte ajo qe duan shqiptaret ne te dy anet e kufirit", "Beogradi e Tirana nuk mund te vendosin per fatin e Kosoves", etj si keto, vetem sa deshmojne se Tirana zyrtare do te luaje nje rol aktiv jo direkt ne zyrtarizimin e pavaresise se Kosoves, por si force neutralizuese ndaj ndikimit te Beogradit. Riardhja e PD ne pushtet ishte hapi i fundit per te krijuar klimin e nevojshme te fillimit te bisedimeve te statusit final te Kosoves.

3. Maredheniet e fqinjesise se mire me fqinjin jugor Greqine do te kene nje prioritet me te larte se maredheniet e Shqiperise me Italine apo Turqine. Ftohja e Berishes me Italine vjen si rezultat i mos mbeshtetjes nga qeveria e Berlusconit te pavaresise se Kosoves, kur Italia eshte nje prej 6 vendeve te Grupit te Kontaktit. Kurse kur vjen fjala tek Turqia, Berisha e ka te qarte qe nese Shqiperia do te anetaresohet ne BE, ajo duhet ta distancoje veten nga debati dhe imazhi evropian mbi Turqine. Nese nuk e ben nje gje te tille, damka e Turqise do te bier edhe me Shqiperine. Gjithashtu, Berisha e ka kuptuar se Shqiperia nuk mund te jete me nje "koke turku" ne konfliktin Greko-Turk. Ky eshte nje konflikt ku Shqiperia nuk duhet te jete pale.

Plani i Berishes eshte qe te ndertoje maredhenie te mira me Greqine, si vendi i vetem i rajonit qe eshte anetar me te drejta te plota ne BE dhe qe eshte i hapur per te pranuar idene e nje Kosove te pavarur, per aq kohe sa vete Greqia mban maredhenie te mira me fqinjet e saj veriore. Nje tjeter faktor qe ndikon ne kete vendim te Berishes eshte fakti se gati 600 000 emigrante shqiptare jetojne e punojne ne Greqi, dhe ndihma me e madhe qe qeveria shqiptare mund tu japi ketyre eshte mbajtja e maredhenieve te mira me shtetin grek. Ata qe i vuajne ne kurriz pasojat e prishjes se maredhenieve midis dy shtetev, jane pikerisht keta emigrante qe japin nje kontribut te jashtezakonshem jo vetem ne ekonomine greke por edhe ate shqiptare.

Berisha i ardhur sërish në krye të Shqipërisë nuk duhet lënë më të gabojë në orientimet strategjike, vlerësimet objektive të identitetit tonë kombëtar dhe farkëtimin e aleancave afatgjata të shqiptarëve.

Shiko shiko. Une them qe te bejme Ardian Vehbiun kryeminister qe "mos ta leme Berishen te gaboje". Dr. Berisha nuk ka nevoje te shkruaje nje artikull per Shekullin, pasi ai ka shkruajtur, po shkruan dhe do te shkruaje historine shqiptare.

Albo

[Brari]

xhu... ti mir ben qe sjell artikuj ketu po ste pash asnjehere te cfaqesh mendimet e tua..
shkruaj njehere se vet ti cfar mendon per shqiperine, tiranen, partite, lideret e si jane gustot e miletit qe takon perdite qaty neper kafiqat e tiranes..

kete vehbi ardianin shpesh ma ze syri neper gazeta si analist e filozof..

kur klos tosi ishte ne nje autobus me tos nanosin.. vate i ngrati me sherbim njehere ne londer e aty .. sigurisht me porosi te shefit llomotiti per "fondamentalistin" Berish e per te zit e ullirit qe ai si shef zbulimi bashk me shefin e qeverise tije.. tos nanosin.. cpo heqin qe te luftojne influencen arabe islame ne Shqiperi qe e paskish futur berisha me ato aderimet ne kampin islamik etj..
Ishte pra nje linje e tille nga PS qe te paraqese Berishen dhe Pd-ne si bisht te Islamit fondamentalist ne Europe qe...ti o europe te na duac neve bijt e Dulles se dhe kemi qene aleate ne luft te dyte boterore dikur por dhe sot jemi te afert sepse dhe perendimoret e sigurte i gjeni ne mesin tone.. pra ne Ps..

Mirpo kur nje dizaj duallen emrat e atyre qe ishin bashkortak ne ato gjigandet e atij arabit ne bulevard.. qe pretendohej nga propoganda e Ps-se se ish nje bino-ladenist.. duall se ata ortaket e ktij arabo binistit ishin ca marsela e ca kostaqa.. e vladimira qe hanin pinin e ishin bith e brek dhe me Tosrat e Ps-se ndonse miliardat i vune ne koh te "mulsomanit" Sali.. e i shum fishuan me vone ne koh te Tos Edvinave..

Pra luhet film i madh.. plot mashtrime sajime insinuata e fantazira.. me qellime "nen-rrogozce"..

Po te shohesh keto vite.. me i pelqyeri i Arabo-turqve ishte Tos Nanosi..
Berisha nuk pati rast kurre te shullehet bordellhoteleve turko-arabe.. perkundrazi Shpetimet e Nanos me ne krye nanon ben qejf andej..
Edhe ne Kosove..berisha nuk shkoj kurre.. se nuk e lane kurse Nanosi shkoj sa her desh.. e bash miku e tutori eshte ai i atyre qe ne Kosov bejne gjullurdira te tipit "Marsi"..

Terrorizmin qe shpertheu ne Shqiperi ne 97-ten.. e udhehoqi vet Mariz Linoja.. e Amerikes.. kurse perpjekjen per urtesi e qetesi e udhehoqi Saliu..
Fitoi Zan Caushizmi..ne 97 -ten qe nuk eshte gje tjater vec terrorizem..
Muhamad Atta nuk mori vize nga Berisha per te studiuar arkitekture ne Europe.. dhe Aeroplana ne Amerike.. qe pastaj njohurite arkitekto-aeroplan-ore ti kombinonte aq mjeshterisht e te bente 11 Shtatorin.. e tmerrshem..

Krimineli Arapo Shyt nje terrorist eshte por Brukseli vet ja dha letrat te rrije i qete ne mes te EU-se..

Ka apo ska lidhje UCk me fondamentalistet nuk eshte aspak me rendesi sepse UCk ska lidhje me Clirimin e Kosoves.. qe prej kesaj lidhjeje ti mohohet Kosoves e drejta per mevehtesi..
UCK vec i dha Makines Serbe kartabiank te bej terror mbi 2,5 milion shqiptare dhe ish Klintoni e Bleri qe e Shpetoj Kosoven nga Terrorizmi Serb..

Edhe ato armet qe ai megalomani llapazan.. krasniqi pretendon se i ka cuar prej amerike ne Kosove.. nuk kan luajtur asnji rol ne punet e Kosoves.. sepse ato arme shum shum mund te ken shkuar deri ne Golem apo Mamurras se ne Kosov nuk u shkrepen kurre..
Ne Kosov u shkrep Tenku e Mortaja Serbe mbi femij gra e burra.. te pambrojtur ..
Pra Kosova e meriton Lirin e Pamvaresine jo se u duk nji UCk ne ekrane Televizive por se Ai Popull ka vuajtur shume e se nen Terrorin Serb nuk e meriton nje Popull te qendroje.. kushdo qoft ai popull katolik a musliman.. europian apo aziatik..

Nuk Votoi kot Populli i Kosoves per LDK..

Kjo ishte mencuri..
Populli Kosoves nuk don me mbet vjerrun ne deg te askerkujt.. e nuk do me u ba kurban per ceshtjen e askujt.. qofte kjo UCk-a e kushdo..
Ai don Pamvaresine ne rrugen qe ai vet e ka projektuar tash sa dekada nen drejtimin e Rugoves..

Vehbiu duhet te lexoje pak biseden ne Rogner.. ne se nuk eshte i qarte..
Aty del Filmi..

Te isha tregtar Xhamash do i msoja gangot e lagjes me thy xhamat e Shkolles e lagjes.. qe te nesermen tek une te vinte me ble xhama Drejtori Shkolles e mileti i Lagjes..

Edhe Tos Nanosat Sajojne ne hapsiren Shqiptare.. Fondamentalista qe..

oj eu e Amerik
ja na keni neve mik..
sa her doni negociatora
qe ju ec fjala neper horra
qe ku e keni specialistin..
Tos kryetarin socialistin..
pra na doni e na mbroni..
qe ju mir punet ti shkoni..
se pa ne ju pjell belaja..
vjen zullumi e hataja..
sdum nga ju asnji miresi..
se me vjedh dim vet tani
vec kur muuuu na ban horlliku..
heshtni ju sikur zhapiku..
e na lini ne kto troje..
sundimtara edhe roje..
ne n'tiran thaqat ne prishtin..
edhe punet mir ju vijn..

nji kjo eshte loja..


etjetj..

[Harudi]

POLITIKA DHE FEJA: BALLAFAQIMI PUBLIK SFIDË PËR SHQIPTARËT

Hon. Joseph J. DIOGUARDI Ish-kongresmen dhe Presidenti i Lidhjes Qytetare Shqiptaro-Amerikane 15-20 Maj 2005

Prej nga duhet të fillojë njeriu kur i hyn trajtimit të këtyre çështjeve aq universale dhe aq kundërthënëse, siç janë politika dhe feja? Si amerikan që jam, më kanë mësuar se politika dhe feja janë të ndara dhe s'duhet të përzihen kurrë. Kushtetuta jonë e ShBA-ve i referohet kësaj çështjeje që në hyrje. Ajo i ndalon qeverisë sonë të përforcojë apo të përkrahë çfarëdo religjioni të veçantë, çfarëdo kishe apo çfarëdo besimi tjetër. Kësaj çështjeje tradicionalisht i referohemi si ndarja kushtetuese e Kishës nga Shteti. Por, megjithatë edhe në Amerikë janë ngritur pikëpyetje të shumta lidhur me atë se ku ndeshen e ku përplasen politika dhe religjioni. Çështjet siç janë, fjala vjen, aborti, e drejta e homoseksualëve, iniciativat me bazë në “besim” (kryesisht programe të fushës së mirëqenies sociale që drejtohen nga kisha të caktuara) e madje edhe prania e 10 Komandamenteve në ndërtesat qeveritare e kanë polarizuar elektoratin amerikan aq shumë sa që edhe zgjedhjet presidenciale tani po humbin ose po fitohen me ndryshim shumë të vogël votash. Përzierja publike e kishës me shtetin është e papranueshme në mos e neveritshme për shumicën e amerikanëve dhe këtu qëndron edhe sfida e imazhit publik të shqiptarëve, të cilët deri me aktivizimin e Lidhjes Qytetare Shiptaro-Amerikane në vitin 1989 nuk e kanë shfrytëzuar lobimin e stilit perëndimor dhe marrëdhëniet publike për t'iu kundërvënë qeverisë serbe e greke si dhe propagandës së kishës ortodokse kundër tyre sipas të cilave shqiptarët ishin të ashtuquajtur “myslimanë radikalë” dhe “terroristë të UÇK-së që mbajnë lidhje me “celula të caktuara të Al-Kaidës” në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni dhe në Mal të Zi. Të gjithë shqiptarët e dinë se këto pohime janë gjepura të pashembullta që fabrikohen e përdoren për qëllime krejt politike, nga serbët me qëllim që ta kthejnë Kosovën dhe nga grekët me qëllim që t'i kontrollojnë zhvillimet politike dhe ekonomike në Shqipëri dhe në Maqedoni. Por çfarë di dhe çfarë beson populli amerikan për popullin shqiptar? Çfarë mendojnë vendet kyç të Evropës Perëndimore - veçanërisht vendet të cilat janë anëtare të Këshillit të Sigurimit të OKB-së, në duart e të cilave qëndron fati i të ardhmes së kombit shqiptar prej shtatë milionësh që jeton në territor unik në Ballkan, i ndarë padrejtësisht, para, gjatë dhe pas Luftës së Parë Botërore në gjashtë juridiksione politike me qëllim që shqiptarët të mbaheshin me lak në fyt dhe të nënshtruar nga sllavët dhe nga grekët. Serbët dhe grekët, në veçanti, po e vazhdojnë “luftën e tyre të shenjtë” kundër popullit shqiptar si ndaj popullit që ato e quajnë pasardhës të turqve otomanë, të cilët e pushtuan gadishullin e Ballkanit, për ta mbajtur më pas atë nën thundrën e vet për 500 vjet me radhë, duke përfshirë këtu edhe Serbinë dhe Greqinë. Ata në mënyrë arrogante i fajësojnë shqiptarët, të cilët deri në shekullin e XV-të ishin që të gjithë të krishterë, pse u konvertuan në myslimanë dhe pse ende po e vazhdojnë ta mbajnë këtë fe në Evropën e tyre të krishterë. Unë besoj se jemi në pikëkthesën kryesore të historisë së popullit shqiptar. Dhe tani çështja kryesore që shtrohet para nesh është nëse jeta politike, ekonomike dhe shoqërore e të gjithë shqiptarëve në Ballkan do të përmirësohet apo do të përkeqësohet edhe më tej. A do të dalë Kosova nga vartësia prej administratës ndërkombëtare dhe a do të çlirohet tërësisht nga Serbia dhe Jugosllavia gjatë dymbëdhjetë muajve të ardhshëm? A do ta largojë populli i Shqipërisë qeverinë e korruptuar të Fatos Nanos në zgjedhjet e korrikut për t'i hapur rrugë demokracisë reale dhe nismës së lirë atje? A do ta vejnë në jetë sllavët e Maqedonisë në tërësi decentralizimin lokal dhe marrëveshjen e Ohrit gjatë këtij viti, në mënyrë që shqiptarët më në fund të mund ta fitojnë barazinë ekonomike dhe politike dhe drejtësinë shoqërore në këtë vend? Po pas fitores së pavarësisë nga Serbia, Mali i Zi, a do t'i trajtojë më në fund qytetarët e tij shqiptarë me drejtësi, respekt dhe barazi? A do ta pranojë Greqia gjenocidin e saj kundër shqiptarëve çamë të Greqisë Veriore dhe mohimin që i po bën ajo edhe sot e kësaj dite gjuhës shqipe si dhe shkeljen e të drejtave të tjera të njeriut të rreth 500.000 shqiptarëve, duke i përfshirë këtu çamët, arvanitasit dhe emigrantët e vendosur atje nga Shqipëria përkohësisht në kërkim të punës për të cilën, tash për tash kanë nevojë? A do ta implementojë Serbia më në fund marrëveshjen paqësore me UÇPMB-në në Luginën e Preshevës, në mënyrë që të 100.000 shqiptarët, që në vitin 1956 iu shkëputën Kosovës padrejtësisht për t'iu aneksuar Serbisë, t'i gëzojnë të gjitha të drejtat dhe privilegjet e fqinjëve të tyre serbë? Mos vallë duhet të presim që dikush tjetër t'i përmirësojë e t'i verë në binarë padrejtësitë që i janë bërë popullit shqiptar? Mos vallë duhet ta lëmë tërë punën në shprehjen “dhashtë zoti” ose “inshallah” e të rrimë mënjanë duarkryq pa bërë asgjë, ndërkohë që kundërshtarët tradicionalë të popullit shqiptar, në radhë të parë Serbia, Greqia dhe Rusia nuk po reshtin së planifikuari për ta shtrirë edhe më tej nënshtrimin politik dhe skllavërinë ekonomike mbi shqiptarët në Ballkan?

...vazhdon me përshkrimin e takimeve-dëshmive të imzot Sopit,At Lush Gjergji dhe At Shan Zefin,ministrit Ardian Gjinit me personalitete politike dhe fetare të SHBA-ve gjatë muajit maj të sivjetëm...
http://www.mirditaonline.net/feja.html

[~Geri~]

Gati 2 vjet me pare Kosova beri lajm ne mbare boten me trazirat e marsit ku u dogjen kisha e manastire orthodhokse dhe u shperngulen serbe. Dhe per kete imazh te keq, qe per mua ishte goditja me e forte qe iu dha pavaresise se Kosoves, fajin nuk e kishin serbet apo bota, e kishin vete shqiptaret qe sot nuk jane me nje pakice e shtypur, por nje shumice shtypese ne Kosove. Po ashtu dhe ne Maqedoni ku fondamentalizmi islamik eshte me i zhvilluar dhe me i rrezikshem se ne cdo toke tjeter shqiptare. Rasti me i fundit, rasti i Kondoves, ku "muxhahedinet islamike" me emra shqiptare qe flasin shqip bene perseri lajm.

Une nuk mendoj se shqiptaret do te pranojne nje anetaresim ne ndonje lidhje ose union ku gjuha eshte serbisht, kombesia eshte greke dhe pseudonimi eshte shqiptar.Nese do pyesje cdo ortodoks se me ke ishte ne luften e Kosoves ose ne ate te Maqedonise, gjithsecili do pergjigjej me nje pergjigje diplomatike duke thene.Une nuk e di se cfare po i bejne serbet shqiptareve po ajo qe di une(do thoshte) eshte se informatat dhe bindjet e mia i marr nga faqa www.kosovo.com.Gjithkush qe e viziton kete faqe do te shikoje se fjalet e nenvizuara me bold me lart ne kuotim jane shume te sakta.Megjithate problemi nuk qendron se cfare qendrim ka dikush.Ai mund te jete thjeshte nje invid dhe nuk i degjohet zeri me shume se sa tre lexues te apasionuar mbas karrieres.

Ajo qe do thoja une dhe me ben shume per shtypje.Pse trumpetat e daulleve po bien sot ne kete kohe vetem per muslimanet e trojeve shqiptare.E ftoj secilin prej jush qe te verej se a ka ndonje qark antishqiptar qe po i fryen ketij zjarri.A mendoni se kjo i sherben shqiperise dhe tolerances fetare.A mendoni se profile greke dhe serbe kane dore ne kete ceshtje.Nuk dua ti futem analizes thelle, thjesht ju kerkoj nje meditim rreth mynyres se paraqitjes se ceshtjeve kohet e fundit mbas rrezimit te pushtetit Nanoist.

Ajo qe i frikesohem me shume eshte krijimi i nje gjendje artificilae te jashtezakonshme nga qarqe antishqiptare per te shtyre qendrimin ne pushtet te klikave te tyre politike.
Si thoni a kane turp dhe dinjitet keto derisa mos e bejne kete gje.Per mendimin tim jo jo vetem qe shesin kombin por edhe 2 lekeshen e tyre, nene dhe babe, grua dhe femije i shesin vetem per hire te karrierizmit te tyre ne pushtet.

Une ju terheq vemendjen prape vetem me pyetje secili te gjykoje vete.Pse Ramsush Haradinaj ne Hage.Ishte terrorist apo kriminel? Ishte kryeminister apo ushtar i UCK.Po Hashim Thacin Pse nuk e cuan ne hage?Po Ali Ahmetin pse nuk perfundoi ne Hage?

Pse pikerisht Ramushi apo pse ishte kryeminister !
Pse nuk po i jepet pavarsia Kosoves.
Kush e shfrytezon miniren e Trepces.
Pse Mitrovica Bujanovsi, Medvegja etj jane lene jashte trojeve kosovare.



Dikush u hodh perpjete dhe kujtoi se Sali Berisha e ka harruar njollen e 1997 qe solli Asfaltia greke ne shqiperi.Dikush mendon se Sali Berisha e ka harruar bashkepunimin e klerikeve ne dem te shtetit shqiptar.Dikush mendon se Sali Berisha eshte bere luan i zbutur .

Kurse une ju them juve .JO.
Kur te ze rrota bishtin ske cti besh.Do apo nuk do Saliu politiken e tij pro greke per reth 10 vjet do ta luaj si Cecua.Nese se luan 1997 vazhdojne e perseriten ne shqiperi.Do thote dikush .Ska se si te perseriten .Perseriten jo njehere por 100 here .Sepse cdo gje ne Shqiperi or Vlla eshte monopol Grek.Duke filluar nga karburantet, lendet e para ushqimore, bankat, bisneset e medha etj me rradhe.Prandaj per nja 10 vjet Sala po qe njeriu i zgjute le ti zvogeloje ose ti shperndaje keto monopole dhe per shtetet e tjera.Mbas 10 vjetesh do flasim pastaj.Sinqerisht dhe Fatosin s'besoj ta arrestoj dot se presioni grek nderkombetar do tia caje daullet e veshit.Pra si gjithmone ne shqiptaret dhe shqiperia jemi vend dhe toke per te bere analiza dhe teste politike, ekonomike dhe sociale jemi bere si laburator njerzor qe sa here ti teket ndonjerit te na terheqi si Kanan Tafili do ta kete doren e lire plus kesaj dhe nuk do ti mungojne falenderimet e jona.


Nuk e di pse disa e duan aq shume ameriken sikur amerika te ishte shtet ortodoks.Megjithe politika greko-sllave ballkanase bie ne kundershtimm me politiken amerikane per rajonin, dikush do te luaje nacionalizmin duke kundershtuar greqine pse jo dhe serbine ne ndihme te amerikes.Shume hipokrite duket, por ndonjehere populli i thjeshte e Ha se i shkreti ska cte haje tjeter.

Gjithsesi partneritet e shqiptareve nder shekuj dihen dhe nuk ka nevoje te jap ndonje komente.Qe do te turbullojme pak qyteterimin skllavo-ortodoks ne ballkan kjo dihet mirepo se jemi muslimane apo katolike kjo pak ka rendesi, do bjeri pak barra tek muslimanet shqiptare por si gjithmone jemi mesuar ti mbajme disa dru me shume ne kurriz e per me teper kur behet fjale qe keto dru do te perdoren per te djegur ose rrahur ndonje qe ka ardhur nga fiset e Rusise veriore.

Hera pare qe flas kaq thjeshte ndoshta jam pak i lodhur.

[dardajan]

Sot jemi deshmitar ne vendet e huaja ku jetojme ndjekesit e fese jane gjithnje e me te paket ne numer per mos te then qe nuk shkojne me neper kisha pervec moshes se vjeter .

Dhe kjo per mendimin tim ndodh sepse kane mirqenie ekonomike te larte
dhe shkollim e cila i meson qe jeta esht e shkurter dhe nuk duhet humbur
me gjera boshe dhe pa vlere.

krejt e kunderta ndodh ne vendet e pazhvilluara dhe ku nje pjes e mire e popullsise nuk ka mundesi per shkollim dhe shkon neper shkolla fetare qe jane gratis dhe financohen nga kreret me te larte fetar per qellime te caktuara.


per sa kohe qe ne SHqiperi egziston varferia dhe injoranca te gjitha fete do luajn me trurin e tyre qe te bejne sa me shum per vete.
dhe fakti eshte qe ne kundershtim me te rinjte evropian ata Shqiptar mbushin xhamit dhe falen sikur te jene ne afganistan.

[perestae00]

Fitorja e te djathtes shqiptare, pavarsia e kosoves dhe shperberja e Maqedonise (sipas Arber Xhaferrit) do te sjelli nje shqiperi te cilet shqiptaret e kane pare enderr me kohe.

Per cfare shperberje te Maqedonise flet Arber Xhaferi?

Shqiperia e madhe eshte endrra jone.

Shqiperia e madhe? Per cilen Shqiperi te madhe e ke fjalen, ate deri ne Ister? Nuk ma merr mendja se e ke per ate Shqiperi te madhe.
"Shqiperi e madhe" eshte term i shpikur nga qarqe antishqiptare serbe dhe greke, per qellime te caktuara politike, dhe nuk duhet te perdoret nga shqiptare .....

[D&G Feminine]

JEMI TË GJITHË TROPOJANË


Ardian Vehbiu

Në rrethana ideale, demokracia si sistem politik do të themelohej mbi një komunitet homogjen qytetarësh dhe barazia që parakupton ai sistem do t’i kishte rrënjët në barazinë e brendshme në komunitet. Megjithatë, realiteti i shoqërive moderne dhe i demokracive – të vjetra dhe të reja – mbetet larg këtij modeli. Forcat politike dhe shoqëria civile, në çdo vend që përnjimend i beson demokracisë së vet, përpiqen të gjejnë një rrugë të mesme midis prirjeve qendërikëse brenda komuniteteve të diferencuara sipas parametrash nga më të ndryshmit, dhe nevojave qendërvajtëse të demokracisë vetë. Aq më imperative është kjo nevojë për kompromis pragmatik në një vend si Shqipëria, ku uniteti qytetar ngrihet mbi pranimin dhe negocimin e kujdesshëm të dallimeve, dasive dhe kundërvënieve tradicionale, historike dhe kulturore.
Ndërrimi drastik në pushtet, shkaktuar nga ardhja në fuqi e koalicionit të qendrës së djathtë mpiksur rreth PD-së së Sali Berishës ia ka ripropozuar shoqërisë civile në Shqipëri sfidën e vjetër të dallesave. Vetë rezultatet e zgjedhjeve treguan një prirje të spikatur të PD-së për t’u afirmuar në veri të vendit, në një kohë që PS-ja dhe forcat e tjera të majta mbetën më të konsoliduara në Jug. Partia e Berishës prej kohësh përlakohet, kafeneve, si parti e “tropojanëve”; duke nënkuptuar kjo një mbisundim të kuadrove verilindorë në strukturat partiake dhe sidomos në forcat më besnike rreth kryetarit Berisha. Nga ana tjetër, përmbysjet e vitit 1997 dhe kriza e pashembullt institucionale iu faturuan prej analistëve të djathtë, në atë kohë dhe më vonë, bandave rebele të Jugut të lidhura më një anë me PS-në dhe më anë tjetër me ekonominë informale, gjysmë-mafioze të goditur rëndë nga kolapsi i skemave piramidale.
Mund të sillen shembuj të panumërt në të mirë të tezës se aksi Veri-Jug është kthyer tanimë në marifet të rëndomtë analizash politike, ose përpjekjesh për të kuptuar zhvillimet në të gjitha sferat e shtetit, institucioneve dhe të pushtetit; madje edhe në ato raste kur nuk përmendet për hir të korrektesës politike. Ky aks mbështetet mbi një ndarje të lashtë sa gjeografike, aq edhe etnologjike midis gegëve dhe toskëve, si dy fillesa bazë të shqiptarisë historike dhe të kulturës kombëtare. Prej kohësh historianë të periferive të albanologjisë, por jo doemos provokatorë, deri edhe dukurinë e komunizmit dhe të vendosjes së regjimit totalitar të Enver Hoxhës në Shqipëri janë orvatur ta shpjegojnë si një përpjekje gjakatare të njërit pol të shqiptarisë (toskëve) për të dominuar polin tjetër (gegët). Si çdo teza të shtyra në skaj, edhe kjo ndoshta përmban diçka nga e vërteta, por bie viktimë e purizmit të vet metodologjik dhe, tek e fundit, nuk shpjegon dot asgjë përveç premisave të veta; mirëpo edhe shpërfillja e saj do të ishte njëlloj e skajshme.
Nëse për shumë shqiptarë, të rrugës e të kafeneve, fitorja e PD-së në zgjedhjet është edhe një rikthim i Veriut në krye të punëve në Shqipëri, kjo nuk është veçse një prej leximeve konspirative që i jepen revanshit të Berishës, ose këmbyerazi, disfatës të së majtës shqiptare të Nanos, Metës dhe Ramës. Propaganda socialiste, e përfshirë në një pragmatizëm të paskrupullt, nuk u ndal as para insinuatave mjerane se Berisha ishte njeriu që ia kish hapur dyert e Shqipërisë fondamentalizmit islamik të Bin Laden-it & Co., në një kohë që e djathta jo rrallë iu kthye hipotezës banale të lidhjeve konspirative të Nanos dhe të tijve me interesat greke. Në këtë mënyrë, kundërvënia taktike midis dy forcave më të mëdha politike në Shqipëri merrte trajtat e një kundërvënieje pothuajse metafizike midis ortodoksisë dhe Islamit, madje edhe midis krishtërimit dhe jokrishtërimit, në trojet shqiptare. E gjithë kjo do të kish tingëlluar dramatike, dhe e ngjyrosur me chiaroscuro-t e dramave mijëvjeçare të Ballkanit, sikur të mos kishin qenë aq banale interesat politike, ekonomike dhe organizative të palëve të luftës për pushtet në Tiranë.
Që ka në Shqipërinë e sotme rryma të nënujshme bizantine, papiste, islamike e të tjera që e kanë burimin në terr të Mesjetës, për këtë nuk do dyshuar, sepse historia nuk zhduket kurrë pa gjurmë nga jeta e një populli. Por nga ky konstatim, në teoritë konspirative të atyre që përplasjen midis së majtës dhe së djathtës në Shqipëri e shohin si një dyluftim midis Evropës dhe Azisë, ose së Mirës dhe së Keqes, hendeku është më i thellë se ai që ndan logjikën nga misticizmi. Akuzat shpesh të rrezikshme ndaj Berishës dhe politikave të tij “pro-islamike” në kohën kur ishte president janë njëlloj irracionale sa edhe akuzat ndaj socialistëve si “të shitur” te grekët, ose edhe ndaj shqiptarëve të fesë ortodokse si jo 100% kombëtarë. Polarizimi gjeometrizohet përfundimisht kur të dy kundërvëniet – Veri-Jug dhe Krishtërim-Islam – asimilohen në një arki-dallesë të vetme, e cila do të shpjegonte, pa një pa dy, të gjitha kontradiktat e sotme të shoqërisë shqiptare.
Këto shpjegime janë natyrisht pasoja të një vështrimi të deformuar, pothuajse patologjik, të jetës shqiptare; dhe në këtë mes këmbëngulja titanike e regjimit të Hoxhës për ta homogjenizuar Shqipërinë ka rolin e vet të dorës së parë, në mos vendimtar. Shoqëria civile në Shqipëri prej kohësh refuzon t’i marrë parasysh seriozisht dallimet e shumëllojshme midis krahinave të vendit, Veriut dhe Jugut, fshatit dhe qytetit, malit dhe fushës, myslimanëve dhe të krishterëve, katolikëve dhe ortodoksëve, bregdetasve dhe malësorëve. Refuzon sepse nuk është gati që t’i marrë parasysh këto dallime në leximet që ia bën realitetit; ose ngaqë nuk i ka mjetet për t’i përtypur. Një e tillë mefshtësi është edhe recetë për sanksionim të përçarjes, sa kohë që trajtimi i problemeve nga më të mprehtit e sociologjisë dhe të kulturologjisë në Shqipëri u lihet ose u besohet zërave skajore në mediat, ose të marrëve.
Historianët me mjekër dallimin e madh Veri-Jug në Shqipëri ia atribuojnë kufirit mitik midis Romës dhe Bizantit ose Perëndimit dhe Lindjes; duke u kujdesur të shtojnë se në Shqipërinë e sotme, këtyre entiteteve të lashtësisë u përgjigjen, mutatis mutandis, komunitetet fetare të katolikëve dhe të ortodoksëve. Historianë të tjerë, ndoshta me më pak mjekër, vërejnë se një pjesë e dallimeve midis gegëve dhe toskëve vërtet mund t’i detyrohen përplasjes Romë-Bizant e ndoshta edhe dialektikës Iliri-Epir; por në rrjedhë të mijëvjeçarëve janë kushtëzuar sidomos nga diferencat gjeografike midis këtyre dy skajeve – duke qenë Veriu relativisht më i izoluar dhe Jugu më i hapur ndaj botës; ose Veriu më konservativ dhe Jugu më rinovues. Edhe analiza gjuhësore e dialekteve të shqipes duket se i mbështet këto arsyetime, madje deri në atë shkallë sa një numër entuziastësh ta quajnë gegërishten më “të vjetër” dhe më “autentike” se simotrën e saj toskërishten. Nga një këndvështrim demografik, ndoshta nuk është gabim të përsiatet se Veriu ia ka dhënë shqiptarisë kodin gjenetik në shekuj, ndërsa Jugu e ka marrë këtë kod dhe e ka përhapur nga Rumania në Kalabri, nga ishujt e Egjeut në Ukrainë.
Po ç’lidhje të kenë këto spekulime historike me luftën e sotme politike në Shqipëri? Vallë të gjenden analistë aq naivë sa të besojnë se etiketa “e djathtë” që i ka vënë vetes koalicioni i Berishës lidhet drejtpërdrejt, ose të paktën tërthorazi, me konservatizmin proverbial prej “malësori”? Apo se kriza morale e nanoizmit dhe lënia dorë të lirë e korrupsionit mafioz në Shqipërinë e qeverisur prej socialistëve ka sado pak të bëjë me materializmin merkantil të toskëve “levantinë”? Me sa duket, analistë të tillë nuk mungojnë. Gjurmët e mendësisë romantike ndër ne janë ende të pranishme; dhe sidomos në prirjen për ta interpretuar automatikisht të sotmen si projeksion zhvillimesh diakronike, ose pasojë konfliktesh super-historike. Sikur të mos mjaftonte romantizmi i këtyre analistëve, janë vetë politikanët, e të dy anëve të spektrit, që përnjimend besojnë se misioni politik i palës së tyre i ka rrënjët në shekuj. Mbetet për t’u parë sa do ta dëmtojë qeverisjen e “së djathtës” berishiane ky vizion kalorësiak, nëmos donkishotesk, i fisnikërisë historike të asaj pjese të shoqërisë shqiptare që e sheh veten të përfaqësuar nga PD-ja dhe Sali Berisha vetë.
Një nga dëmet e këtyre analizave forcërisht historike, ose e antropologjizimit artificial të problematikës politike në Shqipërinë e sotme, është edhe përmendja vend e pa vend e “tribalizmit”, si dukuri e pakëndshme në jetën politike të sotme. Ky term duket ta ketë origjinën në analizat, shpesh të cekëta, të gazetarëve dhe të analistëve perëndimorë, të cilët një shoqëri relativisht të panjohur si shqiptaren priren gjithnjë ta lexojnë me syze antropologjike. Këta analistë rregullisht flasin për tribu, rituale, fise dhe kanun, për arsye që dihen; por në të vërtetë prapa kësaj bombastike pseudo-shkencore shpesh fshihet jo vetëm paaftësia për të kuptuar realitete të reja, por edhe, në thelb, indiferenca ndaj këtyre realiteteve. Në të vërtetë, tribalizëm në Shqipëri nuk ka. Prirja e krerëve të forcave politike për t’u rrethuar nga njerëz të “fisit” të tyre nuk ka të bëjë me ndonjë imperativ etnologjik për të sjellë “fisin” në pushtet, as me ndonjë detyrim ndaj këtij “fisi”; por thjesht me nevojën për të pasur rreth vetes njerëz të besuar.
Historia e zhvillimeve politike në Shqipëri, që nga 1912-a e këtej, është edhe një histori tradhtish politike të shembullta e të pashembullta, të brendshme e të jashtme, të pritura e të papritura. Nëse shqiptarët e
vargjeve të Byron-it dhe të tjerëve sevdallinj romantikë të fantaksur të shekullit XIX iu paraqitën Evropës si emblemë e virtytit virgjënor primordial, e vërteta si gjithnjë është krejt tjetër. Megjithatë, sa kohë që mendësia politike shqiptare vijon ta dënojë tradhtinë, ka ende shpresa që etika një ditë do të rimëkëmbet sado pak, krahas faktorëve të tjerë që përcaktojnë dinamikën e jetës politike në vend. Mirëpo një farëlëvizshmërie, ose qarkullimi leader-ësh brenda skemave dhe polarizimeve politike të një demokracie ende simbolike si kjo në Shqipëri do marrë tanimë si endemike. Lëvizja nga një konstelacion në tjetrin e yllkave të tilla nazike si Zogaj, Imami, Pashko, Ruli, Xhuveli, Pollo, Meta, Xhaferri e të tjerë do t’ia merrte mendjen edhe më të çarturit astrolog të jetës politike shqiptare.
Në rrethana të tilla, besimi në kuadrin kthehet në një faktor sa vendimtar aq edhe kritik. Udhëheqës forcash politike, të kalibrit të Berishës ose të Nanos, janë të detyruar t’u drejtohen atyre kuadrove që kanë përreth, të cilëve u zënë besë më tepër sesa të tjerëve. Për fat të keq, dinamika e jetës kulturore dhe sociale në Shqipëri është kaq e varfër dhe kaq e gjymtuar nga gjysmë shekulli totalitarizëm, sa faktor kryesor në përzgjedhjen e elementit të besuar mbetet prejardhja, ose krahinizmi. Sali Berisha e rrethon veten me tropojanë jo sepse i mendon tropojanët si të bekuar nga Perëndia, por sepse i njeh më mirë dhe u zë besë më shumë sesa, të themi himariotëve ose mokrarëve; Fatos Nanoja e mbush qeverinë dhe administratën me Anastasër, Fotaqër dhe Vangjelër për të njëjtat arsye. Shkaqet e konfigurimit themelor të dallimeve në jetën publike në Shqipëri dhe në konfliktet e ndryshme midis grupeve të interesave nuk janë aq metafizike dhe apokaliptike, sesa varen nga atomizmi thelbësor i shoqërisë shqiptare.
Në shoqëritë relativisht joharmonike, si ajo në Shqipëri, zhvillimet publike shpesh kushtëzohen nga inferioriteti, frika nga e panjohura, dëshira për të ruajtur pushtetin. Megjithë kontaminimet që mund të pësojë, kjo dukuri nuk ka aq lidhje me krizën morale (korrupsionin), sesa ka me dobësitë intrinseke të elitave politike në Tiranë. Këtyre elitave, që ende përpiqen të konstituohen si forcë legjitime përpara publikut, ende duket t’u mungojë vetëdija e përbashkët e grupit, e tillë që të themelohet mbi përbashkësinë e misionit të fismë të shërbimit publik. Kjo mungesë kaq shqetësuese kompensohet, vetvetiu, nga aleancat krahinore, dialektet, shakatë gjeografike, antropologjia dhe misticizmi romantik pseudo-historik.
Nëse një sëmundjeje të tillë do t’i gjendet ndonjëherë ilaçi, kjo do të kushtëzohet në masë të madhe nga përzgjedhja e një vetëdije të re të shërbimit publik në demokracinë shqiptare.
Sado e çuditshme të duket, përvoja në këtë drejtim nuk mungon. Vetëm më pak se një shekull më parë, Normalja e Elbasanit i dha vendit një gjeneratë të mrekullueshme mësuesish e pastaj kuadrosh që i shërbyen si shtyllë kurrizore administratës së mbretërisë. Ish nxënësit e Normales jo vetëm i besonin shoku-shokut, por edhe e kishin zëvendësuar në vetëdijë prejardhjen krahinore me prejardhjen kulturore – në kuptimin që shkolla nga kishin dalë u shërbente tanimë si pikë referimi absolute, madje edhe në rrafshin etik. Më afër në histori, e ashtuquajtura shkollë teknike e Fultz-it i dha vendit një tjetër plejadë kuadrosh me energji njerëzore dhe organizative të pashembullta, të cilët i lidhte së bashku jo krahina nga e kishin
prejardhjen, sesa përvoja që kishin ndarë me njëri-tjetrin vitet e shkollës. Si në një rast, ashtu edhe në tjetrin, kalimi produktiv nëpër një institucion të rreptë dhe elitar garantoi një elitë të gatshme për t’u vënë
në krye të punëve dhe për ta nxjerrë Shqipërinë nga prapambetja. Normalja e Elbasanit ishte një nga ato institucione që, praktikisht, e bënë Shqipërinë e shekullit XX; shkolla e Fultz-it ndoshta do t’ia kishte ndërruar edhe ajo faqen vendit, po të mos ia kishte asgjësuar pinjojtë totalitarizmi.
Çka u mungon elitave politike në Shqipëri sot është pikërisht ky themel institucional i solidaritetit, ose një fidanishte që t’ia japë vendit klasën drejtuese aq të nevojshme. Për fat të keq, Universiteti i Tiranës jo
vetëm nuk ka qenë kurrë në gjendje të prodhojë elita të vetëdijshme, por edhe rrezikon të degradohet përfundimisht në një shkollë profesionale për prodhimin e teknokratëve të kategorisë së dytë dhe të tretë, pa vizion, ambicje dhe përgatitjen e nevojshme për të dalë në krye. Fajin për këtë e ka jo vetëm fryma e theksuar populiste që vijon të sundojë instancat vendim-marrëse të arsimit të lartë në Shqipëri, por edhe një përvojë jashtëzakonisht e dëmshme e afrimit të universitetit me të ashtuquajtura “nevoja të biznesit” ose të “tregut të lirë”, e cila kërcënon ta helmojë përfundimisht atmosferën aq unike të Universitetit, si të tillë. Aq më pak mund të shpresohet, gjithashtu, që të ngjizet një elitë kombëtare me kuadro të formuar në universitete të Perëndimit. Me fjalë të tjera, Shqipëria nuk do të dalë dot nga prapambetja institucionale dhe nga demokracia krahiniste, pa themeluar dhe konsoliduar një universitet kombëtar të lirë dhe të pavarur nga interesat materiale të tregut të punës, të biznesit dhe të ekonomisë në përgjithësi.
Roli që mund të luajë Universiteti kombëtar në harmonizimin e dallimeve brendakombëtare në Shqipëri është ende i pakuptuar mirë. Është e trishtuar, megjithatë, vetmia pothuajse dramatike e udhëheqësve politikë shqiptarë, të cilët nuk e gjejnë dot një shtresë së cilës t’i referohen etikisht dhe t’i besojnë symbyllur, më shumë edhe se familjarëve të tyre, bashkëfshatarëve dhe bashkëkrahinasve; për të mos përmendur të tjerë me të cilët i lidh thjesht interesi, ndonjëherë shantazhi. Nga kjo pikëpamje krahinizmi dhe nepotizmi në politikën shqiptare nuk janë thjesht shfaqje të primitivizmit social dhe të prapambetjes së strukturave të shoqërisë shqiptare; por një reagim praktik dhe i domosdoshëm, në rrethanat e një jete politike ku elitat janë ende krejt të pastrukturuara, dhe udhëheqësit i përkufizon më shumë frika sesa prestigji, më shumë hija sesa drita. Njëkohësisht dhe në këto rrethana, metafizika e dallesave të tjera vjen dhe i nënvendoset politikës, për t’u përçudnuar njëlloj sikurse të gjitha instrumentet dhe institucionet e një demokracie që ende është në kërkim të subjekteve të veta.


*Marrë nga gazeta “Bota Shqiptare”, e cila botohet në Itali




28/09/2005

[Qerim]

Shkrim i bukur

Ka ende njerez qe mendojne ne Shqiperi.

Do ishte mire qe persona te tille te zgjuar dhe qe ju punon truri ,te mos perkushtohen bendjeve fetare, politike apo krahinore, por ta vene dijen e tyre ne sherbim te interesave te kombit.

[[xeni]]

Një fantazmë vërtitet në mendjet e vegjëlisë shqiptare, tryezat e tymosura të kafeneve dhe të tavernave të varfra të provincës, rubrikave të letrave të lexuesve në gazetat e përditshme, forumeve shumëngjyrëshe të shqiptarëve në internet – besimi pasionant se zgjidhja krizës së sotme etike, ekonomike dhe morale do t’i vinte nga adoptimi në sistemin politik shqiptar i një sistemi autoritar, shpesh të dhunshëm, në thelb fashist.
Atje ku elitat liberale e të liberalizuara, fytyrat luledielli kthyer nga Evropa, analistët e hollë dhe teknokratët publikë nuk guxojnë a nuk begenisin të vënë këmbë, ky fashizëm spontan është ulur tanimë këmbëkryq, shpesh i maskuar pas kombëtarizmit jo rrallë të skajshëm, radikal, mitik, të dhunshëm, irracional, primitiv.
Aq i madh e i nxehtë është ky mllef i grumbulluar në shqiptarët e lodhur dhe të fyer nga mungesa e dinjitetit të shtetit të sotëm shqiptar, aq të shumta janë vullnetet e ndrydhuna, sa të mos kish qenë koniunktura kontinentale dhe ndërvarësia e Shqipërisë nga tutorët e vet në Perëndim, vendi do të kishte rrezikuar të gdhihej një mëngjes nën një diktaturë populiste të djathtë.
Nuk do shumë mund të vihet re se adoptimi i strukturave dhe i institucioneve perëndimore në Shqipëri është bërë në mënyrë sipërfaqësore, madje sa për sy e faqe, ose për t’u konformuar me dëshirën e ndonjëherë shantazhin e “të mëdhenjve”; por edhe nën frymëzimin shterpë të një dinakërie levantine e cila kurrë s’u ka sjellë ndonjë të mirë shqiptarëve, përveçse kur këta janë vënë në shërbim të së tjerëve.
Aq më shumë shqetëson ky konformizëm po të kihet parasysh se, si edhe në vende të tjera të Lindjes evropiane, “demokracia” ia behu te ne së prapthi, me bujë e me metingje, jo me institucione. Mirëpo deri më sot, fatkeqësisht nuk njihet ndonjë shembull në botë që kjo lloj skeme të ketë pasur sukses. Tradicionalisht, në Perëndim institucionet i kanë paraprirë demokracisë – nëse këtë term të fundit e marrim në kuptimin e ngushtë të zgjedhjeve të lira dhe të barabarta. Edhe vende lindore si Polonia, Çekia dhe Hungaria që kanë bërë përpara këto 15 vjet i kishin pak a shumë të ruajtura në mos institucionet vetë, të paktën gjurmët e tyre në kujtesën kolektive.
Përkundrazi, të tjera vende si Rusia në njërin skaj, Serbia, Maqedonia e Shqipëria në skajin tjetër, e kanë përdorur demokracinë si instrument për zhonglim me pushtetin dhe larjen e hesapeve midis grupeve ndonjëherë edhe paramafioze, në emër të pasurimit material dhe sigurimit të privilegjeve dhe zhdoganimeve të ndryshme. Vetë përvoja shqiptare dëshmon, madje vërteton, se e shkëputur nga selitja me durim e institucioneve, demokracia elektorale në vende pa tradita liberale – si Shqipëria ose, mutatis mutandis, Iraku – mbetet një manifestim i zbrazët koral, i manipuluar nga demagogët, populistët, mass mediat, provokatorët dhe histerikët e radhës.
Kohët e fundit, edhe këmbëngulja e nxituar e politikës së jashtme të administratës Bush dhe e institucioneve të ndryshme ndërkombëtare, për t’ia matur shkallët e “lirisë” një vendi me parametra të tillë si zgjedhjet e lira, është kritikuar si e mbështetur në një model voluntarist të “eksportimit” të demokracisë, i cili nuk funksionon në praktikë.
Deri edhe tutorët evropianë duket ta kenë kuptuar, më së fundi, se hallet e mëdha të shoqërisë shqiptare nuk mund të zgjidhen duke i dhënë përparësi thjesht garantimit të zgjedhjeve, sa kohë që elektorati nuk është i përgatitur ta ushtrojë këtë të drejtë që ia jep kushtetuta. Monitorizimi i votës vërtet kushton relativisht pak dhe mund të sasiorizohet ose gjithsesi të përmblidhet në një numër rezultatesh konkrete për t’u ilustruar bukur në Power Point; por zgjedhjet, në vetvete, nuk janë zgjidhje.
Çfarë ka ndodhur në Shqipëri, kur vëzhguesit janë shkulur nga të katër anët për të certifikuar procesin zgjedhor e për t’u kthyer pastaj të vetëkënaqur andej nga kanë ardhur, vërteton se koncepti i disa qarqeve në Perëndim dhe OJQ-ve përkatëse për zgjedhjet e lira në një vend me traditë të dobët institucionale si Shqipëria është karnevalesk.
Vetë historia e qytetërimit perëndimor tregon se në shoqëri të tilla të ndriçuara si Mbretëria e Bashkuar, Vendet e Ulëta, vendet skandinave, Zvicra e të tjera, institucionet dhe kultura liberale i kanë paraprirë prej ndonjëherë shekujsh demokracisë së votës. Në këto vende edhe demokracia funksionon më mirë se gjetiu pikërisht sepse i ka rrënjët në liberalizëm. Në vende të tjera, relativisht me më pak tradita liberale, si Italia ose Spanja madje edhe Greqia, institucione të tilla si Kisha kanë siguruar gjithnjë një “buffer” të nevojshëm midis shtetit dhe individit.
Kjo nuk do të thotë se të këqiat dhe plagët Shqipërisë sot i vijnë prej votës së lirë; por vetëm që nuk mund të shpresohet se vendi, sidomos shteti, do të dalin nga bataku thjesht duke e thelluar demokratizimin. Vëmendja e sëmurë ndaj procesit elektoral është në dobi të politikanëve, jo të qytetarit. Tek e fundit, zbatimi në praktikë i parimit demokratik të kulluar i jep dorë të lirë shumicës të nëpërkëmbë e të shtypë pakicat e ndryshme – dhe në këtë pikë, demokracia dhe të drejtat dhe liritë e individit nuk pajtohen më.
Edhe Sokratin, tek e fundit, me shumicë votash e dënuan të vdiste.
Natyrisht, njerëzit që ndodhen në vështirësi të ndryshme, ekonomike ose psikologjike, nuk kanë mundësi as ta ushtrojnë as ta gëzojnë lirinë që u garanton sistemi ose kushtetuta. Të dhëna të shumta e të shumëllojshme tregojnë se “hallexhinjtë” në Shqipëri sot janë më të interesuar për mënyrat si mund të mënjanohen defektet e regjimit post-totalitar, sesa në mbrojtjen e kushtetutës dhe të shtetit ligjor.
Në Internet, forumet ku atdhetarizmi retro qëllon të ulet në sofër me rrugaçërinë dhe ku veprimtaria intelektuale shpesh konsiston në identifikimin dhe demaskimin e “të shiturve” te greku ose serbi, praktikisht u përkasin të rinjve shkolluar në Perëndim, të cilëve intoleranca e fjalës së lirë, dëshira për t’i arritur qëllimet politike nëpërmjet dhunës dhe paranoja kombëtariste nuk u vijnë ngaqë kanë studiuar mendimin musolinian me themel.
Lexuesit e gazetave, nga ana e tyre – po të gjykohet nga temat e shqetësimet që i shtyjnë të marrin penën në dorë e t’u shkruajnë redaksive – s’lodhen së ripërtypuri çështje të tilla si rikthimi i dënimit me vdekje, ashpërsimi i masave ose imponimi i rregullave, kulti i të punuarit kokulur, denoncimi i politikanëve që tradhtojnë interesat e kombit, indinjata përballë zvetënimit moral dhe korrupsionit.
Në këtë pikë, vështirë të mohohet lidhja midis lektisjes së masës shqiptare post-totalitare pas fashizmit si patose si ideologji sot dhe patriarkalizmit të një shoqërie rurale relativisht të mbyllur, si ajo që kemi trashëguar nga Shqipëria e djeshme.
Përgjërimi herë i fshehur e herë i hapur pas personaliteteve të hekurta e karizmatike që i bëjnë të tjerët “t’u dridhen leqet e këmbëve”; adhurimi i ikonave kombëtare me konotacione autoritare mjekërbardha; ftesa këmbëngulëse autoriteteve për të ndërmarrë veprime energjike, drastike dhe hierarkike; kulti obsesiv i pastërtisë dhe i përpikmërisë a i respektimit të orareve; evokimi i masave ndëshkimore të rrepta e të pamëshirshme që t’i bëjnë njerëzit “zap” ose i dënimit me vdekje (mundësisht me varje “në mes të pazarit”, ose edhe më mirë, të Rogner-it) – flasin për një shoqëri që ende nguron t’i ndërtojë tullë pas tulle institucionet e veta dhe që shpreson se dhuna e autorizuar mund t’ia rikthejë shtetit dinjitetin e humbur.
Tundimi ndaj fashizmit folklorik ushqen edhe një mostolerim të ndryshimësisë, pluralizmit, disidencës dhe antikonformizmit; sipas një logjike perverse që kërkon ta mbajë peng shoqërinë duke ia imponuar një farë gjendjeje emergjence artificiale – të tipit kombi në krizë, armiku te portat, jemi në gjendje lufte – për të përligjur pastaj nevojën për monolitizëm. Në rrethana të tjera historike – siç e përmendi dr. Plasari në studimin e vet për ngjyrat fashiste të revolucionit të vitit 1924, botuar para pak ditësh në “Shekulli” – imperativi për veprim energjik ka shpënë në përbuzje ndaj parlamentarizmit dhe shtetit ligjor; në shpërfillje të mekanizmave që mbrojnë pakicat dhe në deklarim të monopolit mbi të vërtetën, drejtësinë dhe etikën. Në Shqipërinë së sotme, teksa institucioneve demokratike u ruhen karkasat si të ishin monumente kulture të Perëndimit të eksportuar, përbuzja fashiste ndaj përmasës diskursive ose ligjërimore të qytetërimit sendërtohet si zhvlerësim, relativizim dhe përdhosje e lirisë së fjalës. Ky denigrim e shurdhim i pluralizmit në emër interesash “madhore” dhe domosdoshmërisë për “veprim” pajtohet për bukuri me modelin represiv-autoritar të familjes shqiptare rurale tradicionale.
Në atë masë që historia e shqiptarëve gjatë shekullit XX mund të lexohet edhe si një varg gjakimesh të njëpasnjëshme për të (ri)gjetur babën e humbur të Haxhi Qamilit, fashizmi i sotëm folklorik mund të interpretohet edhe një projeksion i patriarkalizmit në shtet ose një ritual dëshpërimtar i restaurimit të atit.


nga "Shekulli"