Rudina Xhunga

[marsela]

S'kam pasur rast te lexoj asnjerin nga librat e R.Xhunges e ndoshta s'me takonte te merrja pjese ne diskutim..vetem se me bene pershtypje komentet tuaja,sidomos i fundit qe me beri te qesh me ze..Ta kesh te rrenjosur kaq thelle politiken,,pse s'provon te shkruash nje liber me politikane,manovra te fshehta alegori e kode o Brar

[whisper]

Fakti qe ne Shqiperi "idhujt" behen e cbehen aq shpejt e aq paradoksalisht tregon qe nuk behet fjale per idhuj,por per kerpurdha mbas shiut...qe me ndihmen dhe marketingun e dikujt na serviren si perla...
Jam shume dakort me postimin e Eagle.

[Diabolis]

...Xhunga të ishte romanciere, ah sa mirë sa bukur do ishte! Por, ah, po të ishte romanciere Rudina, Tolstoi do ketë qenë bujk, Servantesi pirat, Dostojevski idiot, Kafka buburrec, Balzaku tuhaf, Shekspiri palaço, dhe ky që kam përpara nuk do ishte computer, por përkrenarja e Skënderbeut.Por, çfarë është Rudina Xhunga?! Nuk e di! Gjeje vetë! Ndoshta “A did without name”, “Një gjurulldi që s’ka emër”. Shko, se e ke tek Makbethi.
Nisa ta lexoj romanin e saj të fundit “Sikur Ana...”, si lexohen romanet, jo vetëm pa e paragjykuar aspak, por me vëmëndje të shtuar, për të respektuar dhe ndjerë sa më mirë lodhjen e njërës prej të paktave shkrimtare shqiptare.
Ajme! Për të mos e flakur që në faqen e parë, nuk munda kurrsesi, pa thithur ç’do pesë minuta një cigare dhe pa e futur her’ pas here kokën në lavaman për të ardhur në vete. Por nuk u mposhta! E lexova të tërin deri në fund. Nga kopertina, fotoja autentike digitale e një fetusi me kokë poshtë më të djathtë; vit, ditë, datë, orë, pastaj parathënien, krejt tekstin fjalë për fjalë deri edhe mbishkrimin në faqen e pasme. Për të mos u a ngrënë hakun, më ndihmuan sa mundën në këtë stërmundim, edhe një lukuni miqsh e mikeshash ekranesh, me promovime, inkurajime, komplimenta. Ishin nga ajo rraca e rutinarëve të gjindshëm në kësi hallesh. Halle e borxhe këto që ja hedhin e ja presin njëri-tjetrit, sa herë ju vjen nevoja.
“Llaftari(a) tmerrisht e bukur” nuk mund të lihej në mes!
Për çdonjërin shqiptar që nuk e ka lexuar; Mos e lexo!!! Është nga meseletë më banale, më mediokre, më të sajuara, më të pa vlera, më mëndjemadhe, më kot, që janë shkruar qyshkurse shkrimi është shpikur. Hymn, piedestal, përmendore, shtatore, pikërisht atyre që Shqipërisë e shqiptarëve nuk u lypsen aspak, pikërisht atyre që urgjentisht duhen harruar e flakur në plehra; Mëndjelehtësisë, mëndjengushtësisë, gjysmakllëkut, qaramanllëkut, halabakllëkut, mirqënies vulgare. Të gjitha të derdhura, të shkrira në një roman-kazan, që vlon e përvëlon nga super sheqerosja me një për ibret sherbet sentimentalizmi primitiv me ta shpif.
Fare shkurt - por pa i lënë kurgjë mangut - përmbajtja është kjo;
Një DOÇ dru halabak gjysmak, pa asnjë ind shpirti, jo vetëm prej babai, burri apo të dashuri, por as prej njeriu, ish emigrant në Itali që merret vetëm me tregëti dhe kambizëm, nga ata tutkunët që i gënjen mëndja se mund të pasurohen brënda një muaji. Gjysmak halabaku bashkëjeton me një çerek femër. Femra, Ana, protagonistja, është shtatzanë. Shtatzanja Ana, gjithë kohën, meqënëse dru burri fol o gur fol o mur, ja qan të gjitha hallet, me piramida, me Sude, Vefa, Gjallica, Xhaferri, Seferi, Kamberi, Tmerri, Beterri etj. etj-eri, bebit ende brënda vetes. Kur më së fundi, të dy edhe gjysmaku edhe çerekja, mësuan, jo gjysmakllëkun, as çerekllëkun e vet’, por abortimin e piramidave, bashkë me to edhe abortimin e piramidës së ëndërrave idiote për t’u pasuruar përmes një labirinti lëmsh leshi, marifetesh dhe hilerash reciproke mes mashtruesish dhe të mashtruarish, abortojnë bebin. Kaq.
E po mir’ - mund të thotë ndonjë Buçko me tul në ballë - s’përmbyset dynjaja për një libër, makar edhe i keq, Ferri plot me krijuesa dhe krijime mediokre është.
Jo, Buçko, jo. Nuk është aspak ashtu!
Së pari “krijuesa” nuk ka. Ose ka, por vetëm Një është. Madje edhe për Atë disa thonë është, disa s’është. Tjetër, vet Shqipëria Ferr plot e përplot me të tillë “krijuesa” ka qënë. Po tani pak janë këta që janë?! I harrove të qeshurat spazmatike kur lexonim netëve broçkullat e atyre “krijuesave”, të cilët athere kur ne gajaseshim ata rrasnin në burg njëri-tjetrin, ndërsa tani rrihen me njëri-tjetrin për kryetarllëk?! S’u ngope me male me pleh o burr’ i dheut?! Akoma kërkon të mbllaçisësh soc-retorika moralistike kthyer bythpërpjet’ që po t’i shesin për pluro-moralitet?! Mund të kundërshtosh duke thënë se letërsia shumë e keqe e ka një të mirë shumë të madhe; të bën syçelët, ta mpreh, ta shton, vëmëndjen, vigjilencën, ndaj plehut letraro-artistik. Kjo po, vlen, por është relative. Sepse çka mbetet nga syçelësia është vetëm për të qeshur.
Për të qeshur e për t’u gajasur sa për të plasur?! Po.
Libri i Rudinës të shrin fare. Nuk është pak dhe duhet falenderuar. E kanë provuar fizioterapistët; Vetëm një minutë e qeshur me gjithë shpirt, si duke lexuar librin në fjalë për shembull, është ekuivalente me dyzetepesë minuta vrap. Vrap në ajër të pastër midis ofshamave e pordhëve sentimentale të romancieres Rudina dhe protagonistes Ana, apo në ajër të ndotur rreth e rrotull liqenit të Tiranës, artificialisht ndërtuar natyralisht tharë, s’ka asnjë rëndësi.
Ububububu sa për të qeshur!
Murgut të perlave, diamantëve të pa prekshëm të pavdekëshme nuk i vajti mëndja kurrë për të botuar ndonjë libër. Ato që botoi ja botuan të tjerë. Nuk bëri kurrë ndonjë promuovim. Nuk doli kurrë në ndonjë ekran. Nuk dërgoi as nuk mori kurrë ndonjë SMS. Nuk ka qënë kurrë anëtar i ndonjë Lidhjeje a zgjidhjeje a rrahje Shkrimtarësh. Nuk dha kurrë ndonjë konferencë shtypi. Gjatë dhjetra viteve, veç të tijve, përktheu - me normë - e u dhuroi shqiptarëve kryevepra botërore. U mendua trembëdhjetë vite rresht Poeti Murg për një varg. Romancierja jonë, me faqe interneti, me të gjitha, me pohime e mohime të atypëratyshme për të njëjtat gjëra, pa i lëvizur fare qerpiku, thot’ se qënka e aftë të shkruajë një roman të tërë në dimër e për ta botuar në verë! Për të mos e lënë varur kureshtjen e të shumtëve, që nuk kanë për ta lexuar kurrë roman mavrinë, ja një margaritar i zi i rrallë fjalëpërfjalë; “Të shkruaj nuk është profesion për mua. Mbase, jo ende. Ose mbase nuk do jetë kurrë. I kam uruar vetes të shkruaj ngaherë si amatore, sepse vetëm kështu nuk do kem komplekset e profesionistes, (sa duket, për “komplekset” e perfeksionistes, as mëndja i vete) që më duket, sikur ta përmirësojnë frazën, por edhe ta shterin lëngun, lëngun e krijimit. Ndoshta gaboj”.
Ngushëllohu Rudina! Mos u ep! Ndoshta nuk gabon. “Përmirrësimi i frazës” dhe “Shterrja e lëngut” nuk janë kushedi çë për Ty. Punët nuk i ke aq keq sa të biesh në gjith’ këtë dëshpërim. Ti, në parathënien e librit thua; “u binda se asnjëherë nuk do ta merrja Çmimin Nobel”. Jo-jo, edhe mund ta marrësh! Nuk është çudi por realitet; Ka shqiptarë, të cilët i shkruajnë letra me firmë Stokholmit të mos i jepet ai çmim shqiptarit të vetëm në krejt Historinë e tyre që është përkthyer në dhjetra gjuhë me miliona kopje, është lëxuar e po lexohet në të gjithë planetin nga Poli i Veriut në Polin e Jugut. Veç në Polin e Qëndrës, nëse qëndra mund të quhet Pol, dhe nëse një Pol i tillë ekziston, aty as do’ të lexohet, as nuk lexohet, prej andej vijnë, siç po vijnë, vetëm piskama gjëmimtare mediokritare. E për ta lidhur aty ku e lamë, pse qënka çudi të shkruajnë letra të mira për Ty dhe Nobelin ta marrash Ti, e jo Ai?! Ta marrësh e t’ja lush Zotin! Të betohem, të betohem për kokën e Karlamentit, që mund ta marrësh. Vetëm me një libër, vetëm me këtë që sa me zi e mbarova! Duke i bërë një ndryshim fare të vockël; Bëje, jo si e ke bërë, pra që mami t’i japi këshilla bebit, por bëj bebin në bark t’i japë do këshilla mamit në batak qorrollak pramidak. Ndryshoje më 31 shkurt dhe botoje më 33 mars. Ke për të parë se si Nobeli nuk do të duket kurgjë. Miliona kopje do të shitet libri yt. Njerëzimin mbarë do ta lësh pa frymë. Rrotullimin e Botës do ta ndalësh. Në Histori do hysh. Të gjitha enciklopedirat do të marrin.
Rudina, Ti të bën aq për të qeshur sa nuk të lë të vdesësh. Kurrë mos t’u ndaltë hovi për të shkruar romane, dhënë intervista me gënjeshtra e broçkulla. Për shembull si ajo intervista që i ke dhënë një radioje kosovare kur i the; “Ishte “Prishtina që më inspiroi...”. Këtë e the për romanin e fundit, ë?! Po ku piramidat, sudet, hasudet, gjysmakët, çerekët, tarallaqet e tarallakët, e ku Prishtina, o Rudina?!
Ke për të shkruar edhe të tjerë romane. Sigurisht që ke për të shkruar! Në mos për tjetër, së paku për mëshirë, për atë që ta thashë më lart, të mos na lësh të vdesim duke na mbajtur me dhëmbë përjashta.
Po ku kanë fund lemerirat letrare të tua, o Rudina. Ja disa, Natyrisht jo për ty, se Ti i di, por për rrezikzinjtë që nuk e dinë ç’i pret po të kuturisin ta lexojnë:
“Kur isha e vogël, lexoja shumë, pa kuptuar asgjë”...(po kur u bëre e madhe, si shkoi ajo puna e te kuptuarit?!)...”Nuk i ka çuar vetëm babai yt paratë nëpër firma, janë të gjithë që e kanë bërë këtë gjë”...(të gjithë ?!)...”babi fluturonte nga gëzimi pse kishte ndarë paratë nëpër firma”...(pupupupu....sa i squt i shkathët e vizionar paska qënë babiiii !)...”e lexova intervistën e Alimuçës rresht për rresht...nuk ka ndonjë gjë për t’u trembur shumë”...(po për t’u trembur pak, a kishte ndonjë gjë ajo intervistë ?!)...”Babi, po vonohet. Do të jetë me shokët. Edhe ata kanë shitur shtëpitë dhe i kanë futur paratë nëpër firma”...(ky babi, nuk kishte asnjë shok që të mos kish’ shitur, por blerë, ndonjë shtëpi. Sepse “të squt” sa/si babi që i shitën shtëpitë, s’do mënt, po aq në numër ishin edhe “budallenjtë” që i blenë ato shtëpi. Apo jo, Rudina?!)...”Fli e vogla ime, fli! Fli të mbash mënt!”....(ama ç’ja paska dash’ t’mirën bebit! Jo t’i harronte, por t’i mbante mënt marrëzitë e prindërve! Pse s’e thua troç, që Ana e paska helmuar me fjalët e veta?!)...”A do të vijë ajo ditë ta shoh atë grua (Sude evgjitkën) te vuajë si unë sot?!...(me tërë këtë sadizëm e ke tepruar. Ji e sinqertë; Jo Ty, se Ti s’ke të bësh fare me këtë muhabet që t’erdhi me një disket’, por Anës, Anës j’u lut evgjitka; “nepmi të t’i vjedh paratë”, apo anësepëranës j’u lut Ana evgjitkës; “na, ja ku i ke, vidhmi paratë”?!)...”nëpër ato rrugë Jugu gjithë qiparisa e gomerë”...(për udhëtimin e mjaltit të Anës me bashkëjetuesin në Jug. Vetëm qiparisa e gomerë?! Po malet madhështorë, liqenet hyjnorë, honet shkëmborë, pyjet si në përrallë, pishat me aromë, allah-allah, ku i kishin sytë, nuk i panë ata?! Apo panë vetëm njëri tjetrin që j’u dukën reciprokisht, njëri qiparis tjetri gomar. Ah, po, kishe të drejtë kur the se ke lexuar që e vogël duke mos mbajtur mënt, përderisa nuk të kujtohet ay francezi, ay që, në një kontekst sentimental, ka thënë se; “Nuk është e rëndësishme të shohim njëri-tjetrin, por të shohim në një drejtim)...”Policia kishte shkuar të bënte kontroll për armë në një qytet të vogël, i cili ishte ngritur i gjithi dhe kishte zbrazur armët mbi ta”....(ai qytet i vogël nuk mund të ketë qënë veçse Cërriku. Ana lemerit bebin me të tilla të pavërteta të pa përsosura, sepse ajo “përkthyese në një gazetë” ishte, aq dinte aq shkruante n’atë disketën, dhe Ti, si e thua vetë, nuk i ke ndryshuar asnjë presje fjalëve të saj. Por Ti, Ti edhe pse mund të thuash se romani yt është një fiction, a nuk ke lojtur pak si tepër, ke nuk ke vajtur pak si larg, me të tilla filma aq rrënqethës. Ti Rudina Xhunga ke qënë në Cërrik ato ditë. Ke qënë reportere për hesap të një gazete, që ndoshta ka qënë e njëjta gazetë me atë të përkthyeses protagoniste Ana. Më kujtohet një artikull yti ku thoje se atje “të thanë” se policët ishin të droguar, dhe brënda mjeteve të tyre të blinduara ishin gjetur mjete të shfarosjes në masë. S’e besoj, por, pa shih, pa shih një herë mos e marrësh Nobel-in me të tilla!)...”Atë ditë kuptova për herë të parë se nuk isha unë (Ana) viktima dhe ai (babai) krimineli. Ne jemi të dy fajtorë, sa ç’jemi të dy fatkeqë”...(edhe këtu, për hir të së vërtetës, mund ta kisha ndihmuar pak Anën, mund të mos e kishe lënë të binte kaq poshtë. Mund, sipas shijes së teksteve të këllirta sentimentale, ku të dashurrruarit i thonë njëri-tjetrit pa pushim, të dy jemi si një trup i vetëm që s’na ndan dot kurgjë në jet’ të jetëve, unë gjysma jote, ti gjysma ime, pra të kishe thënë hapur më së fundi, se as njëri as tjetri, nuk ishin as kriminelë as fajtorë, por gjysmakë tarallakë).
Rudina, dëgjo! Shqiptarët, mund të mos dinë shumë gjëra, por për të lexuar dinë të lexojnë. Nuk janë dërrmuar kot gjithë jetën të kërrusur mbi libra. Prandaj nuk mund të gëlltisin gëlbazat e tua. Ato, ik flaki ku të duash! Vetëm jo aman t’u bofsha kurban, mos na i flak mbi ekrane duke na i mbushur me qurret e tua ato boshllëqet reflektive aq të vyeshme televizive. Se na i trazove zorrët, moj burrnesh’! Mos e prek shënjtërinë e Shijes, të vetmes gjë që u ka mbetur shqiparëve pa u prekur, pa u vjedhur, se bije në Mëkat. Ti ndoshta nuk e di, por është e vërtetë se në katundet shqiptare ka katundarë që e dinë përmëndësh krejt ç’ka shkruar Naim Frashëri, Fishta, madje edhe Dantja.
E di - e di, që Ty me këto nuk të mbushet mëndja, sepse mendon krejt të kundërtën. Por halli është se tekstet e tua janë aq të shkretëtirta, gjuha jote është aq e varfër, stilit tënd i mungojnë kryekrejt figurat, i mungojnë ato iskrat e vogla që mbajnë ndezur zjarrin e dëshirës për të vazhduar të lexosh, ato që gjatë leximit të bëjnë të harrosh gjithçka, ato që jo vetëm frymën, por edhe Kohën e ndalin. Ku është ne tekstin tënd ay Eteri, ay lëngu, ay deti, ay oqeani i padukshëm i hatashëm që pështjell gjithçka, ku është zhytur gjithçka, që lë në Shpirtin dhe Trurin e lexuesit atë gjurmën e padukëshme të pashlyeshme?!
Uh, se për pak harrova tekstin në kopertinën e pasme; “Është shkruar prej një autoreje që e ka jashtëzakonisht të zhvilluar dhuntinë e vrojtimit (si në Cërrik për shembull), që është artiste e dialogut (atij mami - bebe, jo atij bebe - mami, se kapim Stokholmin me këtë të dytin), që është njëkohësisht artiste e gjuhës (së rërës së Saharës!). Në qoftë se do të kem jetë e të shkruaj ende prozë (dhe nëqoftëse këto fjalë nuk t’i ka shkruar rakia, dalldia a pleqëria!) do ta shfrytëzoj këtë përvojë të re krijuese (a vallë edhe dështuese, shëmtuese?!), që Rudina Xhunga ia ka sjellë letërsisë sonë”. (tëndes ndoshta po, por të tjerëve jo!).
Është edhe emri i autorit të këtyre fjalëve. Në fillim m’u duk si “Rexhep Qorri”, njëri që e kam këtu në lagje, që shet këpucë të vjetra dhe ëndërra kuajsh. Uau, u habita dhe e pashë përsëri duke picërruar sytë. S’u besoja syve. Më nxirrnin përpara disa rexhepër. Jo, s’ishte ay që mu duk me vështrimin e parë, Rexhep Qorri, as ndonjë tjetër Rexhep. Ishte Rexhep Qosja! Omonomi?!



nga Edison Ypi, gazeta Panorama

[RTP]

Mua ky shkrim m'u duk interesant!

panorama, 28 shkurt 2005

Sikur Rudina...

Edison Ypi

...Xhunga të ishte romanciere, ah sa mirë ah sa bukur
do ishte. Por, ah, po të ishte romanciere Rudina, Tolstoi do ketë qënë bujk,
Servantesi pirat, Dostojevski idiot, Kafka buburrec, Balzaku tuhaf,
Shekspiri palaço, dhe ky që kam përpara nuk do ishte computer por përkrenarja e
Skënderbeut.
Por çfarë është Rudina Xhunga ?! Nuk e di ! Gjeje vetë! Ndoshta "A did without name", "Një gjurulldi që s'ka emër". Shko se e ke tek Makbethi.
Nisa ta lexoj romanin e saj të fundit "Sikur Ana...",si lexohen romanet,
jo vetëm pa e paragjykuar aspak, por me vëmëndje të shtuar, për të
respektuar dhe ndjerë sa më mirë lodhjen e njërës prej të paktave
shkrimtare shqiptare.
Ajme ! Për të mos e flakur që në faqen e parë, nuk munda kurrsesi, pa
thithur ç'do pesë minuta një cigare dhe pa e futur her' pas here kokën në
lavaman për të ardhur në vete. Por nuk u mposhta. E lexova të tërin
deri në fund. Nga kopertina, fotoja autentike digitale e një
fetusi me poshtë më të djathtë; vit, ditë, datë, orë, pastaj parathënien,
krejt tekstin fjalë për fjalë deri edhe mbishkrimin në faqen e pasme. Për të
mos u a ngrënë hakun, më ndihmuan sa mundën në këtë stërmundim, edhe një
lukuni miqsh e mikeshash ekranesh, me promuovime, inkurajime, komplimenta.
Ishin nga ajo rraca e rutinarëve të gjinshëm në kësi hallesh. Halle e borxhe
këto që ja hedhin e ja presin njëri-tjetrit sa herë ju vjen nevoja.
"Llaftari(a) tmerrisht e bukur ! " nuk mund të lihej në mes !
Për çdonjërin shqiptar që nuk e ka lexuar;
Mos e lexo !!!
Është nga meseletë më banale, më mediokre, më të sajuara, më të
pa vlera, më mëndjemadhe, më kot, që janë shkruar qyshkurse shkrimi
është shpikur. Hymn, piedestal, përmendore, shtatore, pikërisht atyre që
Shqipërisë e shqiptarëve nuk u lypsen aspak, pikërisht atyre që
urgjentisht duhen harruar e flakur në plehra; Mëndjelehtësisë,
mëndjengushtësisë, gjysmakllëkut, qaramanllëkut, halabakllëkut, mirqënies
vulgare. Të gjitha të derdhura, të shkrira në një roman-kazan që vlon e
përvëlon nga super sheqerosja me një për ibret sherbet sentimentalizmi
primitiv me ta shpif.Fare shkurt - por pa i lënë kurgjë mangut - përmbajtja
është kjo;Një DOC dru halabak gjysmak, pa asnjë ind shpirti, jo
vetëm prej babai, burri apo të dashuri, por as prej njeriu, ish emigrant
në Itali që merret vetëm me tregëti dhe kambizëm, nga ata tutkunët që i
gënjen mëndja se mund të pasurohen brënda një muaji. Gjysmak halabaku
bashkëjeton me një çerek femër. Femra, Ana, protagonistja, është shtatzanë.
Shtatzanja Ana, gjithë kohën, meqënëse dru burri fol o gur fol o mur, ja qan
të gjitha hallet, me piramida, me Sude, Vefa, Gjallica, Xhaferri, Seferi,
Kamberi, Tmerri, Beterri etj. etj-eri, bebit ende brënda vetes. Kur më
së fundi, të dy edhe gjysmaku edhe çerekja, mësuan, jo gjysmakllëkun, as
çerekllëkun e vet', por abortimin e piramidave, bashkë me to edhe abortimin e
piramidës së ëndërrave idiote për tu pasurur përmes një labirinti
lëmsh leshi, marifetesh dhe hilerash reciproke mes mashtruesish dhe
të mashtruarish, abortojnë bebin. Kaq.
E po mir' - mund të thotë ndonjë Buçko me tul në ballë - s'përmbyset
dynjaja për një libër, makar edhe i keq, Ferri plot me krijuesa dhe
krijime mediokre është.Jo Buçko jo. Nuk është aspak ashtu.
Së pari "krijuesa" nuk ka. Ose ka, por vetëm Një është. Madje edhe për
Atë disa thonë është disa s'është. Tjetër, vet Shqipëria
Ferr plot e përplot me të tillë "krijuesa" ka qënë. Po tani pak janë këta që
janë ?! I harrove të qeshurat spazmatike kur lexonim netëve broçkullat e
atyre "krijuesave" të cilët athere kur ne gajaseshim ata rrasnin në burg
njëri-tjetrin, ndërsa tani rrihen me njëri-tjetrin për kryetarllëk ?! Su
ngope me male me pleh o burr' i dheut ?! Akoma kërkon të mbllaçisësh
soc-retorika moralistike kthyer bythpërpjet' që po t'i shesin për
pluro-moralitet ?! Mund të kundërshtosh duke thënë se letërsia shumë e keqe e ka një të mirë shumë të madhe; të bën syçelët, ta mpreh, ta shton, vëmëndjen,
vigjilencën, ndaj plehut letraro-artistik. Kjo po, vlen, por është
relative. Sepse çka mbetet nga syçelësia është vetëm për të qeshur.
Për të qeshur e për tu gajasur sa për të plasur ?! Po.
Libri i Rudinës të shrin fare. Nuk është pak dhe duhet falenderuar. E
kanë provuar fizioterapistët; Vetëm një minutë e qeshur me gjithë
shpirt, si duke lexuar librin në fjalë për shembull, është ekuivalente me
dyzetepesë minuta vrap.
Vrap në ajër të pastër midis ofshamave e pordhëve sentimentale të
romancieres Rudina dhe protagonistes Ana, apo në ajër të ndotur rreth e
rrotull liqenit të Tiranës, artificialisht ndërtuar natyralisht tharë, s'ka asnjë rëndësi.
Ububububu sa për të qeshur !
Murgut të perlave, diamantëve të pa prekshëm të pavdekëshme nuk i vajti
mëndja kurrë për të botuar ndonjë libër. Ato që botoi ja botuan të tjerë.
Nuk bëri kurrë ndonjë promuovim. Nuk doli kurrë në ndonjë ekran. Nuk dërgoi
as nuk mori kurrë ndonjë SMS. Nuk ka qënë kurrë anëtar i ndonjë Lidhjeje a
zgjidhjeje a rrahje Shkrimtarësh. Nuk dha kurrë ndonjë konferencë shtypi.
Gjatë dhjetra viteve, veç të tijve, përktheu - me normë - e u dhuroi
shqiptarëve kryevepra botërore. U mendua trembëdhjetë vite rresht Poeti
Murg për një varg. Romancierja jonë, me faqe interneti me të gjitha, me
pohime e mohime të aypëratyshme për të njëjtat gjëra, pa i lëvizur fare
qerpiku, thot' se qënka e aftë të shkruajë një roman të tërë në dimër për
ta botuar në verë ! Për të mos e lënë varur kureshtjen e të shumtëve që nuk
kanë për ta lexuar kurrë roman mavrinë, ja një margaritar i zi i rrallë alëpërfjalë; "Të shkruaj nuk është profesion për mua. Mbase, jo ende.
Ose mbase nuk do jetë kurrë. I kam uruar vetes të shkruaj ngaherë si
amatore, sepse vetëm kështu nuk do kem komplekset e profesionistes, (sa duket,
për "komplekset" e perfeksionistes, as mëndja i vete) që më duket, sikur ta
përmirësojnë frazën, por edhe ta shterin lëngun,lëngun e krijimit.
Ndoshta gaboj."Ngushëllohu Rudina. Mos u ep. Ndoshta nuk gabon.
"Përmirrësimi i frazës" dhe "Shterrja e lëngut" nuk janë kushedi çë për Ty.
Punët nuk i ke aq keq sa të biesh në gjith' këtë dëshpërim. Ti, në
parathënien e librit thua; "u binda se asnjëherë nuk do ta merrja Çmimin Nobel".
Jo-jo, edhe mund ta marrësh ! Nuk është çudi por realitet; Ka shqiptarë të
cilët i shkruajnë letra me firmë Stokholmit të mos i jepet ai çmim
shqiptarit të vetëm në krejt Historinë e tyre që është përkthyer në dhjetra
gjyhë me miliona kopje, është lëxuar e po lexohet në të gjithë planetin
nga Poli i Veriut në Polin e Jugut. Veç në Polin e Qëndrës, nëse qëndra
mund të quhet Pol, dhe nëse një Pol i tillë ekziston, aty as do' të lexohet,
as nuk lexohet, prej andej vijnë, siç po vijnë, vetëm piskama gjëmimtare
mediokritare. E për ta lidhur aty ku e lamë, pse qënka çudi të shkruajnë
letra të mira për Ty dhe Nobelin ta marrash Ti e jo Ai ?! Ta marrësh t'ja lush
Zotin ! Të betohem, të betohem për kokën e Karlamentit që mund ta marrësh.
Vetëm me një libër, vetëm me këtë që sa me zi e mbarova ! Duke i bërë një
ndryshim fare të vockël; Bëje, jo si e ke bërë, pra që mami t'i japi
këshilla bebit, por bëj bebin në bark t'i japë do këshilla mamit në batak
qorrollak pramidak.
Ndryshoje më 31 shkurt dhe botoje më 33 mars. Ke për
të parë se si Nobeli nuk do të duket kurgjë. Miliona kopje do të shitet
libri yt. Njerëzimin mbarë do ta lësh pa frymë. Rrotullimin e Botës do ta
ndalësh. Në Histori do hysh. Të gjitha enciklopedirat do të marrin.
Rudina, Ti të bën aq për të qeshur sa nuk të lë të vdesësh. Kurrë mos
t'u ndaltë hovi për të shkruar romane, dhënë intervista me
gënjeshtra e broçkulla. Për shembull si ajo intervista që i ke
dhënë një radioje kosovare kur i the; "Ishte "Prishtina që më
inspiroi...". Këtë e the për romanin e fundit ë ?! Po ku piramidat, sudet, hasudet,
gjysmakët, çerekët, tarallaqet e tarallakët, e ku Prishtina o Rudina ?!
Ke për të shkruar edhe të tjerë romane. Sigurisht që ke për të shkruar.
Në mos për tjetër, së paku për mëshirë, për atë që ta
thashë më lart, të mos na lësh të vdesim duke na mbajtur me dhëmbë përjashta.
Po ku kanë fund lemerirat letrare të tua o Rudina. Ja disa, Natyrisht
jo për ty, se Ti i di, por për rrezikzinjtë që nuk e dinë ç'i pret po të
kuturisin ta lexojnë;"Kur isha e vogël, lexoja shumë, pa kuptuar
asgjë"...(po kur u bëre e madhe, si shkoi ajo puna e te kuptuarit ?!)..."Nuk i
ka çuar vetëm babai yt paratë nëpër firma, janë të gjithë që e kanë bërë këtë
gjë"...(të gjithë ?!)..."babi fluturonte nga gëzimi pse kishte ndarë
paratë nëpër firma"...(pupupupu....sa i squt i shkathët e vizionar paska qënë
babiiii !)..."e lexova intervistën e Alimuçës rresht për rresht...nuk ka ndonjë
gjë për t'u trembur shumë"...(po për t'u trembur pak, a kishte ndonjë gjë
ajo intervistë ?!)..."Babi, po vonohet. Do të jetë me shokët. Edhe ata kanë
shitur shtëpitë dhe i kanë futur paratë nëpër firma"...(ky babi, nuk kishte
asnjë shok që të mos kish' shitur, por blerë, ndonjë shtëpi. Sepse "të
squt" sa/si babi që i shitën shtëpitë, s'do mënt, po aq në numër ishin
edhe "budallenjtë" që i blenë ato shtëpi. Apo jo Rudina ?!)..."Fli e vogla
ime ! Fli të mbash mënt !"....(ama ç'ja paska dash' t'mirën bebit ! Jo t'i
harronte, por t'i mbante mënt marrëzitë e prindërve !
Pse s'e thua troç që Ana e paska helmuar me fjalët e veta ?!)..."A do të vijë ajo ditë ta shoh atë grua (Sude evgjitkën) te vuajë si unë sot ?!...(me
tërë këtë sadizëm e ke tepruar. Ji e sinqertë; Jo Ty, se Ti s'ke të bëshfare me këtë muhabet që t'erdhi me një disket', por Anës, Anës j'u lutevgjitka; "nepmi të t'i vjedh paratë", apo anësepëranës j'u lut Ana evgjitkës;"na, ja ku i ke, vidhmi paratë" ?!)..."nëpër ato rrugë Jugu gjithëqiparisa e gomerë"...(për udhëtimin e mjaltit të Anës me bashkëjetuesin në Jug.
Vetëm qiparisa e gomerë ?! Po malet madhështorë, liqenet hyjnorë, honetshkëmborë, pyjet si në përrallë, pishat me aromë, allah-allah, ku i kishinsytë, nuk i panë ata ?! Apo panë vetëm njëri tjetrin që j'u dukën reciprokisht, njëri qipariz tjetri gomar. Ah, po, kishe të drejtë kur the se ke lexuar që e vogël duke mos mbajtur mënt, përderisa nuk të kujtohet ay francezi, ay që, në një kontekst sentimental, ka thënë se; "Nuk është e rëndësishme të shohim njëri-tjetrin, por të shohim në një drejtim)..."Policia kishte shkuar të bënte kontroll për armë në një qytet të vogël, i ciliishte ngritur i gjithi dhe kishte zbrazur armët mbi ta"....(ai qytet ivogël nuk mund të ketë qënë veçse Cërriku. Ana lemerit bebin me të tilla
të pavërteta të pa përsosura, sepse ajo "përkthyese në një gazetë" ishte,
aq dinte aq shkruante n'atë disketën, dhe Ti, si e thua vetë, nuki ke ndryshuar asnjë presje fjalëve të saj. Por Ti, Ti edhepse mund të
thuash se romani yt është një fiction, a nuk ke lojtur pak si tepër, a nuk ke
vajtur pak si larg, me të tilla filma aq rrënqethës. Ti Rudina Xhunga ke qënë
në Cërrik ato ditë. Ke qënë reportere për hesap të një gazete që ndoshta
ka qënë e njëjta gazetë me atë të përkthyeses protagoniste Ana. Më
kujtohet një artikull yti ku thoje se atje "të thanë" se policët ishin tëdroguar, dhe brënda mjeteve të tyre blinduara ishin gjetur mjete tëçfarosjes në masë. S'e
besoj, por, pa shih, pa shih një herë mos e marrëshNobel-in me të tilla
!)..."
Atë ditë kuptova për herë të parë se nuk isha
unë (Ana) viktima dhe ai (babai) krimineli. Ne jemi të dy fajtorë, sa ç'jemitë dy fatkeqë"...(edhe këtu, për hir të së vërtetës, mund takisha ndihmuar pak Anën, mund të mos e kishe lënë të binte kaq poshtë.
Mund, sipas shijes së teksteve të këllirta sentimentale, ku të dashurrruarit
i thonë njëri-tjetrit pa pushim, të dy jemi si një trup ivetëm që s'na ndan dot kurgjë në jet' të jetëve, unë gjysma jote, ti gjysma
ime, pra të kishe thënë hapur më së fundi, se as njëri as tjetri, nuk ishin as kriminelë as fajtorë, por gjysmakë tarallakë).
Rudina, dëgjo ! Shqiptarët, mund të mos dinë shumë
gjëra, por për të lexuar dinë të lexojnë. Nuk janë dërrmuar kot gjithë jetënkërrusur mbi libra. Prandaj nuk mund të gëlltisin gëlbazat e tua. Ato ikflaki ku të duash. Vetëm jo aman tu bofsha kurban, mos na i flak mbiekrane duke na i mbushur me qurret e tua ato boshllëqet reflektive aq të
vyeshme televizive. Se na i trazove zorrët moj burrnesh' ! Mos e prek shënjtërinëe Shijes, të vetmes gjë që u ka mbetur shqiparëve pa u prekur, pa uvjedhur, se bije në Mëkat. Ti ndoshta nuk e di, por është e vërtetë se nëkatundet shqiptare ka katundarë që e dinë përmëndësh krejt ç'ka shkruar NaimFrashëri, Fishta, madje edhe Dantja.
E di - e di që Ty me këto nuk të mbushet mëndja, sepse
mendon krejt të kundërtën. Por halli është se tekstet e tua janë aq të
shkretëtirta, gjuha jote është aq e varfër, stilit tënd i mungojnë
kryekrejt figurat, i mungojnë ato iskrat e vogla që mbajnë ndezur zjarrin e
dëshirës për të vazhduar të lexosh, ato që gjatë leximit të bëjnë të
harrosh gjithçka, ato që jo vetëm frymën, por edhe Kohën e ndalin. Ku është
ne tekstin tënd ay Eteri, ay lëngu, ay deti, ay oqeani i padukshëm i
hatashëm që pështjell gjithçka, ku është zhytur gjithçka, që lë në Shpirtin
dhe Trurin e lexuesit atë gjurmën e padukëshme të pashlyeshme ?!
Uh, se për pak harrova tekstin në kopertinën e pasme;
"Është shkruar prej një autoreje që e ka jashtëzakonisht të zhvilluardhuntinë e vrojtimit (si në Cërrik për shembull ), që është artiste e dialogut(atij mami - bebe, jo atij bebe - mami, se kapim Stokholmin me këtë tëdytin), që është njëkohësisht artiste e gjuhës (së rërës së Saharës !).
Në qoftë se do të kem jetë e të shjkruaj ende prozë (dhe nëqoftëse këto
fjalë nuk t'i ka shkruar rakia, dalldia a pleqëria ! ) do ta shfrytëzoj
këtë përvojë të re krijuese (a vallë edhe dështuese, shëmtuese ?!), që
ia ka sjellë letërsisë sonë". (tëndes ndoshta po, por të
tjerëve jo).Është edhe emri i autorit të këtyre fjalëve. Në fillim
mu duk si "Rexhep Qorri", njëri që e kam këtu në lagje që shet këpucë të
vjetra dhe ëndërra kuajsh. Uau, u habita dhe e pashë përsëri duke
picërruar sytë. S'u besoja syve. Më nxirrnin përpara disa rexhepër. Jo, s'ishte
ay që mu duk me vështrimin e parë, Rexhep Qorri, as ndonjë tjetër
Rexhep. Ishte Rexhep Qosja ! Omonomi' ?!

[amaro]

ky edison ypi qenka ideal per underground. kemi nevoje ketu poshte per shpirt kritik mercenar dhe shakator allla inteligjent si ky djale.

[gjkastrioti]

Ah rudina Xhunga. ajo eshte ajo qe eshte. Pergezime per emisionin

[rudo]

pashe nje interviste qe i ka bere Rramush Hjaredinaj tek emisioni Shqip dhe po te kisha qene une drejtor i TV do ta kisha shkarkuar sapo ta shihja emisionit. Skandal fare. amatore e persosur dhe jo me ta quajsh gazetare.

[oiseau en vol]

Mua ky shkrim m'u duk interesant!

Kurse për mua ky shkrim është i ndyrë dhe i neveritshëm. Nuk e njoh as Xhungën as Ypin, por poshtërsia e shkrimeve të këtilla mbyt frymën e debatit, dialogut apo te esesë apo ku e di unë tjetër... Me një fjalë, harxhim letre, boje, nervash lexuesish, dhe kohe sigurisht...

[macia_blu]

...Xhunga të ishte romanciere, ah sa mirë ah sa bukur
do ishte. Por, ah, po të ishte romanciere Rudina, Tolstoi do ketë qënë bujk,
Servantesi pirat, Dostojevski idiot, Kafka buburrec, Balzaku tuhaf,
Shekspiri palaço, dhe ky që kam përpara nuk do ishte computer por përkrenarja e
Skënderbeut.


Ne fakt ypi per here te pare shkruan vertete ashtu si duhet, dhe asesi nuk ka si te shkruhet ndryshe per nje liber si ky per te cilin ben fjale ypi e per nje gomarice "intelektuale" si kjo "romanciera" r. Xhunga.

[Eagle]

...

Ne fakt ypi per here te pare shkruan vertete ashtu si duhet, dhe asesi nuk ka si te shkruhet ndryshe per nje liber si ky per te cilin ben fjale ypi e per nje gomarice "intelektuale" si kjo "romanciera" r. Xhunga.

mos ngaterron gje Ypin me Tupen..se jane shtepi te ndryshme..po nejse...se mos eshte hera e pare.

[florjan]

Gjysmen e jetes e kaloni duke share njerzit! Pergojues!! Rudina eshte nje zonje! Po sju pelqeu libri mos e blini,kshu e teproni,klb

[Besoja]

Rudina eshte nje amatore.
Edhe si gazetare.

[Station]

Rudina eshte nje amatore.
Edhe si gazetare.

Hahahaha o Beso mos të duket gjë Ypi njëri normal??

Përshëndetje Beso.

[weird]

Rudina eshte nje amatore.
Edhe si gazetare.

Thuaj te drejten. E ke inat vetem se punon tek tch.