Ne momentin e vdekjes sime
ti do jesh aty,
nena Vdekje.
Do te mbledhesh coprat
e shpirtit tim.
Do te me mbartesh
eshtrat,
trupi im mekatar,
simbol i perjetshem
i nje jete tokesore.
Do me buzeqeshesh,
pritja ka qene teper e gjate,
nganjehere jeta te denon,
dhe ne fund
vonon te vije.
Me pas do kthehesh prapa
o nene Vdekje,
do kthehesh
dhe veshtrimin tend
sdo e hedhesh
me mbi mua!
Tani ne buzeqeshjen tende
do te te perkedhel
gududlicjet e mija,
shpresat e mija,
do i gjej
ne mantelin tend,
me ne fund
do shuaj
driten time te fundit,
bashke me te
dhe cdo lloj dhimbjeje...