Tenori Agim Hushi

[shigjeta]

Intervistë me artistin e njohur të muzikës operistike, i cili prej vitesh është larguar nga Shqipëria dhe ka korrur suksese në skenat e Australisë e Zelandës së Re

Tenori Agim Hushi: "Aventura ime nëpër skenat e botës"

Një nga artistët e shumtë shqiptarë të cilët në fillimin e viteve '90 u larguan nga Shqipëria për një jetë më të mirë, është dhe tenori i famshëm Agim Hushi me origjinë nga qyteti i Kavajës, i cili pas diplomimit në Institutin e Lartë të Arteve, pati një karrierë të shkurtër por tepër të suksesëshme në Teatrin e Operas dhe Baletit në Tiranë. Pas largimit nga Shqipëria, ai u diplomua në Akademinë e Arteve të Bukura të Budapestit dhe që nga ajo kohë ai vazhdon të deputojë më shumë sukses në shumë nga skenat më prestigjoze të botës, duke përfaqësuar me shumë dinjitet atdheun dhe kulturën e vëndlindjes së tij. Lidhur me këto dhe shumë anë të panjohura të karrierës artistike të tenorit të famshëm Agim Hushi, na njeh intervista e tij e dhënë ekskluzivisht për "Gazetën", të cilën po e botojmë më poshtë.


Zoti Hushi. Vala e ikjes masive të shqiptarëve në fillimet e dhjetëvjeçarit të kaluar ju zuri edhe juve jashtë kufijve të Shqipërisë. Si ndodhi ikja juaj?
"Pasi kreva studimet në Institutin e Lartë të Arteve në degën e kantos me Artistin e Popullit Ramiz Kovaçi dhe punova për një vit si solist në Teatrin e Operas dhe të Baletit në Tiranë, fitova me konkurs të drejtën për tre vjet studimet pasuniversitare në Akademinë e famshme të Muzikës Franc List në Budapest".

Si e ndjetë veten si student i kësaj Akademie që ka nxjerrë yje botërore. Ishte niveli juaj i krahasueshëm me atë të studentëve të tjerë nga e gjithe bota, që studjojnë aty?
"Sigurisht, talenti im dhe po ashtu përgatitja ime profesionale vokale nga shkolla shqiptare, jo vetëm që ishin të krahasueshëm me atë të studentëve të tjerë, por unë e ndjeva veten më të mirin tenor të atij brezi, që studjuan aty.
Por sigurisht kultura ime profesionale muzikore linte për të dëshiruar dhe ajo shkollë për mua luajti rolin kryesor në formimin tim të ardhshëm si këngëtar opere".

Eshtë e vërtetë se jeni ftuar të këndoni në Operën Kombëtare të Budapestit qysh kur ishit student në Akademi?
"Po është e vërtetë. Pasi dhashë saxhon e vitit të parë (koncertin provim), kryetari i komisionit që ishte një bariton i shquar i Operas Hungareze, Nagj Solyom më tha se me atë nivel vokal që paraqita, unë mund të studjoja programin teorik në Akademi, por ai propozoi që programin vokal, atë të përgatitjes dhe të ushtrimit tim si këngëtar operistik, mund ta bëja në operën e Budapestit. Dhe si gjithmonë e gatëshme për të më ndihmuar, që nga ajo ditë, Ministria e Kulturës së Hungarisë e pranoi propozimin e Akademisë".

Pasi kryet studimet si rrodhi jeta juaj?
"Eh, s'duhet harruar se jeta ime sado e bukur në dukje ishte një variant ndoshta më i zbutur i mbijetesës së shqiptarëve në përgjithësi të atyre viteve. Më duhej të ruaja zërin dhe të studjoja në një sistem shkollor strikt gjermano-hungarez, dhe në të njëjtën kohë të luftoja ekonomikisht për të plotësuar bursën dhe për të mbajtur familjen; djalin dhe bashkëshorten time; të cilët i mora me vete për t`i larguar nga Shqipëria e atyre viteve. Ishin vite pasioni, lodhjesh dhe stërmundimesh, ëndrrash dhe zhgënjimesh, pë një karrierë evropiane apo botërore dhe për një jetë më të bukur. Por, gjithsesi të sukseshme për vetë fatin se jo vetëm ia dola mbanë të kryeja studimet me sukses dhe të suportoja familjen në një vend të huaj që po kalonte periudhën e tranzicionit dhe kishte vështirësitë e veta, por dola në jetë më i skalitur me sakrificat dhe përvojën e fitimtarit. Sigurisht i jam mirënjohës shkollës, profesorëve të mi të mrekullueshëm Bende Zholt dhe Sipos Jeno, kulturës dhe njerëzve të mrekullueshëm hungarezë për gjithçka kanë bërë në jetën time".

Më pas ku vazhduat?
"Pas kryerjes së studimeve në të vërtetë unë iu përvesha më shumë punës për të studiuar. Për një këngëtar opere profesioni s'ka kurrë fund, biles sa më shumë studjon aq më shumë fillon të dallosh boshllëqet rreth teje. Kështu vazhdova privatisht studimin e repertorit operistik dhe perfeksionimin vokal. Ndërkohë konkurova dhe u emërova si solist në Operan Kombëtare Hungareze. Ishte pikërisht ajo që kisha ëndërruar dhe patur si synim në jetë. Kisha dëgjuar se artistë të shkëlqyer, thjeshtë për faktin e të qenurit shqiptar kishin pranuar të punonin koreve të operave të Evropës, duke qenë ndoshta shumë herë më të mirë se kolegët e tyre vendas. Por piktura ime s'duhet parë thjeshtë në kornizën e fakteve të bukura. Të qenit i huaj gjithmonë kishte disavantazhet e veta. Xhelozia dhe cmira, nganjëherë intrigat e artistëve vendas që e ndienin veten të paaftë për t'u përballur në skenë të lodhnin, të fyenin, të benin të mendoje çdo çast dhe nganjëherë ndoshta edhe në përlotje: "Shqipëria ime, kur do të bëhesh edhe ti si e gjithë bota...Pse na ke lënë kështu si zogj të braktisur? Kemi nevojë për gjirin tënd…."

Si ju kane pritur publiku dhe kritika hungareze?
"Për mua kritiku im i vërtetë dhe më i saktë është publiku. Nota e tij është për mua vitale. Më kujtohet një rast kur i gjithë shtypi Australian ishte përfshirë në një pothuaj ekstazë publicistike dhe kritikët më të mirë më kishin krahasuar me Beniamino Gilin. Ndërkohë diku në një gazete dikush kishte bërë një artikull të tillë: Si arriti tenori shqiptar Agim Hushi të pushtojë Sydnei Operan? Nuk komentonte fare të kënduarën time veçse merrej me faktin se përse bëhej kaq shumë zhurmë për një shqiptar. Unë ne fillim u vërejta kur e pashë artikullin. se pothuajse kisha harruar se mund të shkruhej edhe kështu por më pas vura buzën në gaz dhe fillova t'ua tregoja miqve këtë shkrim si anketodë duke i siguruar se s'kisha ndonjë kallashnikov në duar…Ky "kritik" mësova më vonë se kishte dashur dikur të futej korist në operan e Sydneit dhe megjithëse kishte bërë shumë audicione s`ishte pranuar kurrë...Si mund ta merrja seriozisht cmirën e tij?

Cilat janë operat tuaja më të sukseshme, që keni kenduar?
"Oh jane disa por për mua më e dashura mbetet Toska pasi më duket sikur është shkruar për mua. Po ashtu janë Turandot, Manon Lesko, Pagliaci, Cavaleria Rustikana, Il Lombardi, Il Tabarro dhe Trovatore. Por në Seged kam kënduar një opera moderne të një autori zviceran që më ka pëlqyer shumë, Pugaçov".

Sot jeni qytetar Australian. Si ndodhi kjo?
Rastësia është mbret i gjërave apo jo? Këndoja "Toskën" dhe dikush nga Opera e Melburnit po më dëgjonte…Pas shfaqes një zonjë pasi më uroi përzemërsisht më tha pse s'vjen të këndosh në Australi?! Kështu filloi historia australiane. Pasi bëra auducion dhe më çmuan shumë, më ofruan kontratë dyvjeçare dhe shtetësinë australiane. Këndova Manon Leskon në Adelaide, kryeqyetit i South Australias dhe debuti im u quajt nga kritika i jashtezakonshëm. (S`duhet harruar se këtu në Australi vijnë dhe këndojnë më të mëdhenjtë e botës). Më krahasuan me Gilin e madh. Richard Boningy, dirigjenti im në këtë shfaqje që i zbuloi botës Pavarotin dhe ka bërë inçizimet më të shumta me të, bashkëshorti i sopranos legjendare Joan Sutherland që gjithashtu ka qenë një nga përkrahëset e mija sidomos me letrat e saj të mrekullueshme, më quajti De Grijeja më i mirë në botë. Pas këtij debuti Sydnei Opera vendosi të hapte dyert për mua dhe mund të them se viti 1998 ka qenë viti i realizimit të ëndrrës time më të bukur, fillimi i një karriere të nivelit botëror. S`më harrohet ajo natë e prillit 1998 kur në dhomën time të veshjes, të mbushur me lule dhe shampanjë erdhën për të më ururar tre persona nga Metropolitan Opera e Neë Yorkut. Ata kishin mbetur jashtëzakonisht të kenaqur me shfaqjen dhe pasi më uruan me fjalët më të bukura m'u drejtuan: "Ne ju paguajmë shumë mirë dhe do të dëshironim t'ju ftonim në Metropolitan Opera. Sigurisht fytyra ime shkëlqeu nga lumturia. Por për fatin tim të keq e gjitha kjo ndodhi në prani të Stiven Fillips drejtorit të Operas Shtetërore të Adelaides i cili kishte ardhur në Sydnei për të parë shfaqjen time dhe i gëzuar nga cilësia e shfaqjes erdhi të më uronte gjithashtu në ato momente në dhomën time. Ai ndërhyri duke thënë se unë sapo kisha filluar karrierën në Australi të cilën duhej ta forcoja më shumë dhe ai u premtoi kolegëve amerikanë se menjëherë sapo të merrja pasaportën australiane ai do të komunikonte me ta….Kështu humba atë kontakt dhe ndoshta shanc për të kënduar në Met, shanc që ndoshta s'do të përsëritet kurrë më. Por gjithsesi pas disa muajsh u bëra qytetar Australian dhe Opera e Adelaides më ofroi një kontratë dyvjeçare. Një ditë kur në prani të sime shoqeje e pyeta Stiven Fillips se pse më pengoi për në Metropolitan. Ai m'u përgjigj:.Metropolitan Opera është shtëpi për një natë kurse Australia është shtëpia jote e përhershme. Bëhu i zgjuar Agim, më tha në fund të bisedës".

Cili është idhulli juaj muzikor?
Padyshim që idhujt e mij shqiptarë mbeten dy: i madhi Gaqo Çako, të cilin sa herë që e dëgjoja fshehurazi tek bënte vokalizat në opera më mahniste me freskinë e tij dhe profesori im Ramiz Kovaçi me zërin e tij operatik, si prej një kadifeje të artë…Në botë idhujt e mij janë Kalas, Di Stefano dhe Angela Georgiu. Por kam edhe një idhull që s'është vetëm për artistin por edhe për profesorin, njeriun e jashtëzakonshëm, burrin me zemër të madhe, tenorin legjendar Franco Corelli me të cilin studjova së fundi në Milano. Vdekja e tij më hidhëroi pa masë dhe i jam borxhli për pasionin që pati duke punuar me mua dhe për fjalët që ai shkroi me dorën e tij: "Agim Hushi ka një zë shumë të rrallë sot për nga forca dhe bukuria dhe meriton një karrierë botërore…"Duke qenë një artist i vlerësuar në botë ju keni patur rastin të takoheni me personalitete të shquara politike të vendeve të ndryshme. Kam patur shumë raste të takohem me personalitete të ndryshme dhe u kam folur për Shqipërinë, ashtu natyrshëm, jashtë klisheve diplomatike, për bukuritë e vendit tonë, për kulturën dhe historinë tonë të lashtë dhe vlerat tona kombëtare, për arritjet marramendëse të shqiptarëve në këto pak vite të demokracisë. Kështu mund të përmend faktin se deri në lënien e detyrës vitin e kaluar John Olsen, Kryeministri i Australisë së Jugut ka qenë një mik i imi dhe i komunitetit shqiptar që une drejtoja. Kryeministri i Australisë gjithashtu John Howardi ka qenë një suportues i karrierës time në Australi. Kryetarja e Komisionit të Jashtëm të Parlamentit Federal të Australisë zonja Kris Gallus është një mikeshë e familjes time dhe një fanse e koncerteve dhe shfaqjeve të mija, kudo që të jenë ato. Kam takuar Dr.Mahathir Mohamad dhe zëvendësin e tij, sot Kryeministër i Malajzisë Mr. Abdullah Ahmad Badawi. Ambasadori shqiptar zoti Hajdar Muneka ka qenë i pranishëm në suksesin tim në operan Toska ne Kuala Lumpur, ku ishte i pranishëm edhe kryeministri zoti Badawi. Shtypi malajzian i ka bërë një jehonë të madhe debutit tim dhe i ka vënë theksin faktit të të qënit tim shqiptar. Ndërkohë mund të them se një nga miqtë e mij dhe të Shqipërisë është Presidenti Nathan i Singaporit. Nga bisedat që kam patur me të mund t'i siguroj zyrtarët shqiptarë se marrëdhëniet midis dy vendeve tona mund të jenë të shkëlqyera dhe presidenti Nathan më ka siguruar se nëse shteti shqiptar dëshiron ai është gati të nënshkruajë hapjen e ambasadave midis dy vendeve tona. Presidenti Nathan dhe First Lady më kanë ftuar për darkë në shtëpinë e tyre biles duke më ulur në krye të tavolinës gjë e cila më ka bërë ti ndjehem mirënjohës këtyre miqve të shtrenjtë të mij dhe të Shqipërisë. Presidenti Nathan ka qenë Ambasador i Singaporit në Kombet e Bashkuara dhe e njeh mirë historinë e Shqipërisë. Jemi vende të vogla dhe kemi interesa të njëjta më ka thënë ai. Une i premtova se do të njoftoj Presidentin e Shqipërisë, zotin Moisiu që kjo bisedë miqsh të vazhdohet në nivel interesash kombëtare. Në tetor të vitit 2003 kam qenë gjithashtu i ftuar i Presidentes së Filipineve Gloria Arroya sëbashku me dy tenorë të Azisë. Kryeqyeteti Manila u shndërrua për disa ditë në festë të Tre Tenorëve të Pacifikut, kështu u quajt grupi ynë i tre tenorëve të ftuar nga Arroya. Pritja presidenciale ishte e jashtëzakonshme dhe me gjithë vështirësitë që kalon vendi zemërgjerësia dhe kultura e filipinasve i kalon kufijtë e traditës aziatike. Dua të them se ajo që zbulova atje është se një nga poetët klasikë filipinas i kishte vënë ngjarjet e dramave të tij në Shqipëri. Ai ishte Shekspiri filipinas. Sigurisht do t'i sjell mikut tim Moikom Zeqo ca nga këto libra dhe si shqiptarë kemi me se të krenohemi edhe në Filipine. Ndërkohë shtypi vendas dhe televizioni harruan fare pasaportën që mbaja me vete dhe thanë të vërtetën se isha tenor shqiptar".

Cilat janë planet e ardhëshme të tenorit Hushi?
Kam një kontratë inçizimi dhe një sërë koncertesh në Australi, shfaqjesh te Turandot dhe Toska në Thailand dhe Hong Kong e tjerë. Por ardhja e Zhani Cikos, njeriut më të përshtatshëm për disa dhjetëvjeçarë në krye të operas shqiptare i ka dhënë një impuls të ri ëndrrave të mia për të kënduar në Shqipëri. Shpresoj të takohem me publikun shqiptar në shfaqjet e operas Toska në fund të majit të ketij viti, koncertet recitale në Tiranë, Prishtinë dhe Gjakovë me Orkestrën Filarmonike të Prishtinës".

Keni ndërmend të ktheheni në Shqipëri?
"Eshtë ëndrra ime që po më mundon prej kohësh.Të kthehem atje ku janë të gjithë miqtë dhe të dashurit e mij, atje ku jane varret e prindërve, atje ku shijon fjala dhe gjithçka ka aromën e dashurisë. Askush s`na çmon dhe na do më shumë se atdheu ynë. Asgjë më shumë në këtë botë s'ka nevojë për dashurinë tonë se sa atdheu ynë, Shqipëria. Kemi ikur për një jetë më të mirë por jo për t'u tretur në paidentitet. Nganjëherë ndjehem fajtor që ndodhem larg Shqipërisë. Por shpresoj se të gjithë mund të bëjmë diçka që vendi i shqipeve të ecë më shumë dhe të arrij më shpejt trenin e kohës evropiane".

Dashnor Kaloçi - Gazeta Shqiptare

[shigjeta]

Kenaqesi qe lexoj nje tjeter sukses te shkolles se muzikes klasike shqiptare. Arritjet e tij i dedikohen talentit, vullnetit dhe punes disa vjecare. Por te vjen mire qe Agim Hushi nuk e harron ndihmen dhe kontributin e pedagogeve te tij shqiptar, artistet e medhenj si Kovaci, Çako etj. Ata mgjs nuk paten te njejtat mundesi ne skenen nderkombetare, kane nxjerr student qe kane ngritur lart emrin e artit shqiptar.
Suksese te metejshme Agimi Hushit!

[Raku]

Historia e tenorit shqiptar, Agim Hushi


Një mësues fshati, ndër tenorët më të mirë në Botë



Tenori me zërin shpërthyes, që tronditi skenat e Sidnei-t, të Kuala Lampurit, Singaporit, e Budapestit, ka historinë më të çuditshme në botën e tenorëve.

Ai është një tenor shqiptar, cilësuar si zbulim, një zë botëror, që mund të renditet ndër më të mirët në botë. Për vite e vite të tëra, nëpër skenat e Paqësorit ka kënduar kryerole… ish- studenti i letërsisë, mësuesi i një fshati të largët të Rrogozhinës, që Mustafa Krantja e zbuloi krejt rastësisht.

Agim Hushi, tani është kthyer në Tiranë. E sheh ndërsa përpiqet të gjejë një apartament të përshtatshëm në kryeqytetin shqiptar dhe bën plane për t'iu rikthyer sërish skenës ku këndoi për herë të parë. Mendon se sezonin e ardhshëm do të këndojë në këtë skenë një rol të ri dhe disa prej roleve të njohura të repertorit të tij. Por cila është historia e tij që prej nisjes, kur ai ende notonte në ëndrrat e letërsisë dhe kur krejt befas takoi pasionin e tij për muzikën?

Për gazetën "Panorama", ai e rrëfen të gjithë këtë rrugë të gjatë, duke u munduar të mos harrojë detaje.

Si ndodhi që ju u zbuluat si tenor pas moshës 23 vjeç?

Kënga ishtë një pasion i fshehur, që s´di si u rrit në ato rrugica të vjetra të Kavajës, në ato shtëpi përdhese e të varfëra, ku unë kam kaluar fëmijërinë time. E dija se isha mik dhe pasionant i librit, madje atëkohë e mendoja veten si një shkrimtar i ardhshëm, kisha miliona projekte në kokë. Në të vërtetë shkruaja, dhe kisha fituar edhe çmime letrare kur isha nxënës në tetëvjeçare. Më pas më doli e drejta e studimit për letërsi dhe mendova se po prekja ëndrrën e të shkruarit. Kisha një lloj talenti, dhe miqtë e mi më kanë mbështetur për këtë… Por, ndërkohë, brenda meje po lindte një dashuri e dytë, për operan, një dashuri e fshehtë, të cilën unë nuk guxoja ta shfaqja se mund edhe të më tallnin. Dhe kështu ndodhi në fakt me shefin e muzikës në Kavajë, kur unë i thashë se dua të këndoj. Mbaj mend që ai më tha, e dëgjova unë, por mos ta dëgjoj kush këtë gjë. Nuk pranoi as të më dëgjonte. Ata nuk besonin se një tenor mund të dilte prej një familje të thjeshtë, si ajo e imja dhe kushtet ku unë jetoja. Madje, edhe ime shoqe, me thoshte pas kësaj që ta lë këtë gjë, se ishte turp dhe askush nuk do ta merrte seriozisht.

Dhe askush nuk e mori seriozisht pasionin tënd për operan?

Atëkohë unë isha 22-23 vjeç, sapo kisha mbaruar shkollën dhe isha mësues në një fshat shumë të thellë të Rrogozhinës, në një shkollë të mesme bujqësore. Atëkohë kisha shumë për zemër babanë e dirigjimit shqiptar, Mustafa Krantjen. Kur i thashë se dua të këndoj, ai u çudit. Megjithatë, pranoi të më dëgjonte, por në Tiranë, jo në Kavajë. Ishte bashkë me Hamide Stringën dhe në fillim menduan se unë isha një bariton lirik. Mirë… mirë…, më thanë. Por unë mund të jepja më shumë. Dhe kur më dëgjuan deri në fund, ata i hapën sytë njëri-tjetrit. Vlerësimi i parë ishte i Hamide Stringës kur tha: "Eshtë një zë krejt i veçantë". Madje, ajo thoshte se unë nuk duhet të rrija në Shqipëri, por të shkollohesha jashtë. Ishte viti 1984-1985. Studimi jashtë shtetit ishin privilegj për një shtresë tjetër.

Kush ishin mbështetësit e tu në rrugën e panjohur të muzikës?

Unë e kam pasur idhull Avni Mulën dhe kujtoja se unë jam bariton e këndoja këngët e tij. Madje kur isha fëmi, fare i vogël, i kisha nisur një letër atij, ku i shprehja admirimin tim. Nuk mora përgjigje atëkohë, e mora më vonë, në mënyrë suporti. E në fakt, çifti Mula më ka mbështetur mjaft. Madje, lidhnin baste miqësore me kolegët e Operas dhe thonin se ai është një Karuzo. Por, një mik imi i shtrenjtë, që më ka mbështetur atë kohë ishte edhe Alfred Uçi, ndërsa artistët që më përkrahën ishin Rozmari Jorganxhi, Marije Kraja, Çesk Zadeja, i shtrenjti miku im Feim Ibrahimi, që më shkëputi nga një mësues në një fshat të Rrogozhinës dhe më solli direkt si solist në Operan e Tiranës. Ishte një kërcim, si prej ëndrre. Një mësues fshati, solist në Opera. Më pas fillova në Tetarin e Operas, në kursin e të rinjve, ku ishin Inva Mula, Frano Lufi etj., dhe Nina Mula ishte për një vit, pedagogia ime e parë, ndërsa i shtrenjti Simon Gjoni, ishte mësuesi im i solfezhit, ai më ka mësuar notat e para.

Pra, ju nisët direkt në Opera, pa u diplomuar në Akademinë e Arteve?

Jo, në fakt, unë e pashë që nuk mund të këndoja, përballë Gaqo Çakos, Ramiz Kovaçit, që ishin këngëtarë të mrekullueshëm. Unë këmbëngula të vazhdoja studimet e plota dhe të rregullta në Institutin e Arteve. Në historinë e atij Instituti, unë jam i vetmi student që nuk kam bërë konkurs pranimi, kjo falë zërit tim. Kishte nga ata që thanë është zë i madh, por nuk është zë botëror, kishte dhe nga ata që thanë është një zë botëror. Por në të vërtetë të gjithë më ndihmuan, edhe në Institutin e Arteve, ku do të përmend profesorin tim Ramiz Kovaçi, sopranon Shpresa Nishani… dhe pas katër vitesh në 1991, kur unë kreva studimet shkëlqyeshëm dhe u emërova solist në Tetarin e Operas, punova me pianisten Nermin Daja, me dirigjentin Rifat Teqja, që pati besim e më konsideronte si solist i formuar. Në Teatrin e Operas punova "Toskën", "Kavaleria Rustikana", "Trovatore", "Paliaçi" etj., me soprano Edit Mihali, Shqipe Zani, Tatiana Kora, Irini Nikolla, Inva Mula, Mariana Leka etj.

Po rruga juaj drejt skenave botërore si vijoi?

Unë konkurrova krahas shumë artistëve nga e gjithë Bota dhe fitova të drejtën e studimeve në Akademinë Hungareze, ku u diplomova dhe në 1995 dhe u emërova solist në Operan e Budapestit. Atje kam pasur përkrahjen dhe një miqësi mjaft të rëndësishme me çiftin Luarasi. Në operan hungareze, ku është një traditë operistike botërore, filloi dhe formimi im i vërtetë. Në vitin 1997 këndova disa nga rolet e mia, si Kavaradosi te "Toska", nga Trovatore, e shumë opera të tjera të Puçinit, derisa një natë, ndërsa interpretoja "Toskën", një zonjë nga Melburni, erdhi më takoi pas shfaqjes dhe më tha: "Pse nuk vjen të këndosh në Australi?". Unë nuk e kisha menduar kurrë Australinë. Planet e mia udhëtonin për në Amerikë. Por, shkova dhe provova, bëra një audicion, ku më pëlqyen. Në Australi, arti dhe kultura janë të një niveli shumë të lartë botëror, janë opera të sponsorizuara nga shteti, dhe janë të nivelit të Skalës. Aty nuk pranohet cilësi e dytë apo e tretë këngëtarësh, vetëm të nivelit botëror. Për mua ishte një sirprizë dhe një vlerësim i asaj pune që kisha bërë në Tiranë dhe Budapest.



Kthim në Tiranë

Në Tiranë ka ardhur për të vendosur përfundimisht për një rikthim. Ai thotë se është thirrur nga drejtori i TKOB, Zhani Ciko për të kënduar disa role. "Do të vij të këndoj Kalasin te ´Turandoti´, që do të vihet në fillim të sezonit të ardhshëm, ndërkohë që dua të këndoj këtu operat ekzistuese ´Toska´, ´Trovatore` etj.". Kështu thotë tenori i njohur, ndërsa rrëfen planet e tij të ardhshme që lidhen me Shqipërinë. Si për ta vërtetuar këtë, ai thotë se këto ditë po kërkon të blejë një apartament dhe të nisë e ta ndjejë veten të kthyer.



Shkëlqim në botën e Paqësorit

Ai ka pasaportë australiane, por kurrë nuk harron ta theksojë me forcë se është shqiptar, në të gjithë intervistat dhe prononcimet në mediat e huaja. Një nga kolmet e fundit të tij ishte "Toska", të cilën e interpretoi në Kuala Lampur, për të cilën "The Star" shkruante: "Agim Hushi, i lindur në Shqipëri dhe i vendosur në Australi, me zërin e tij të shkëlqyeshëm mahniti spektatorët, duke lënë një përshtypje të thellë. Ai, padyshim, është një artist i talentuar. Reputacioni i tij ka ardhur në rritje pas interpretimit të 12 roleve kryesore në Operan e Sidneit, që nga viti 1998". Dhe në të vërtetë, bumi i tij ndodhi në Australi, kur Riçhard Boning, për prezantimin e tij me një soprano të La Skalas, u shpreh se Agim Hushi dhe Laura Nikolesku janë çifti më i mirë në botë. Ky ishte një triumf që tronditi Australinë. U tha se për 70 vjet nuk ishte parë në Australi një tenor i tillë. Fillimisht, atij vetë nuk iu besua, por filloi të mësohej me gazetat në Australi, që ai i quan një shtyp sensacional. E pas kësaj rruga e tij shkoi drejt Sidneit, ku u krahasua me Beniamin Giglin, një sukses që trokiti fort në jetën e artistit, një karrierë në "gjysmën e hemisferës", në Zelandën e Re, në Hong Kong, në Malajzi, në Tajlandë në të gjithë shtetet e Australisë, në Singapor etj.

Per me teper info rreth Agim Hushit ja vlen te shkoni ne ket faqe: Agim Hushi

[Albo]

INTERVISTA/ Flet tenori me famë botërore Agim HUSHI: Shqipëria ka rënë në dorë të njerëzve të babëzitur

Këshilli i Ministrave mori vendim të veçantë për vazhdimin e studimeve të mia të dyta, vendim që e firmosi Manush Myftiu

Ndoshta jam i vetmi tenor në botë që skam marrë asnjë kritik negative për këngën time...


Albert ZHOLI

Rruga e tij e artit ka qenë dhe mbetet ndër më interesantet. Përfundoi studimet për Gjuhë-Letërsi, por ëndrra e tij ishte kënga, muzika. Dhe fati i buzëqeshi kur takoi dirigjentin e parë Mustafa Krantja. I shpjegoi hallin dhe ëndrrën. Dyert ju hapën. Ndoshta në atë regjim ishte ndër të paktët njerëz që mbaroi dy fakultete, ku njëherazi u bë dhe pjesë e TOB, që pak kush e gëzonte këtë të drejtë në atë sistem. Zëri i tij i bukur në demokraci pushtoi skenat më të mëdha dhe më me emër të botës. Dhe ai kurrë se mohoi se ishte shqiptar, por përkundrazi e përmend me krenari të qenit shqiptar.

Rruga e artit është shumë e vështirë. Të arrish një majë duhet të kalosh në male vështirësish...

-Rruga e artit tim si këngëtar lirik nisi që në fëmijërinë time të hershme.
Nisi në mënyrë fare të natyrshme bashkë me ëndrrat e mija të asaj moshe, dëshirat e mia për të eksploruar botën nëpërmjet syve dhe imagjinatës së një fëmije kurioz për gjërat me te çuditshme, me te bukura, me te paarritshme .
Bashkë me dëshirën për tu bere pilot, futbollist apo ministër, imagjinatën time të ndezur fëminore e ngacmonin ca gjera të pazakonta si filmat, teatri, bile diçka akoma edhe me magjepse: ca njerëz me zëra mbinjerëzor qe këndonin me aq forcë dhe aq lart!
Arti i te kënduarit operistik si çdo formë e artit te kultivuar është një shkrirje artesh në një. Formimi im artistik filloi me magjinë e librave të Giani Rodarit, Zhyl Vern e Servantes, Eseninin, Kuprinin, Turgenievin, Gogolin , Cehovin , Xhon Gorsuorth, Charl Dickens, Daniel Defon, Tomas Man, Aleksander Dyma e Gustav Flober, Viktor Hygo and Gi De Mopasan, O'Henri e Honore de Balzak... Një listë ndërtuesish jo vetëm të imagjinatës time krijuese artistike, por dhe të një gustoje artistike që do formonte të ardhmen time si solist lirik, me një formim shumëdimensional... Unë rrjedh nga një familje e varfër kavajase që bashkë me hallet e përditshme të jetës së një qyteti të vogël bashkë me privimin e një jete kulturore provokonte ëndrrat e mia më të mëdha për një të ardhme ndryshe, jashtë limiteve të një qytetit provincial.
Një kurajë për të besuar në një të ardhme të ndryshme nga ajo jetë meskine dhe e varfër, që fati më kishte afruar në ato vite.
Njerëzit e mi ishin njerëz të thjeshtë që bënin gjithçka për të siguruar ekzistencën, por që përveç ushqimit dhe ngrohtësisë prindërore s’mund të më afronin asgjë që të ushqenin ëndrrat e mija të largëta. Një radio e thjeshtë mbushte dhomën time të varfër me ato tinguj magjepsës që vinin jo vetëm nëpërmjet Radio –Tiranës, por edhe nëpërmjet “Italia Sera”, programit magjeps të mbrëmjes, së përtej detit, që më bënte të lija lojën kukafshehthi me shokët dhe të vija veshin te altoparlanti i vjetër i radios për të dëgjuar ata njerëz të jashtëzakonshëm që këndonin opera për dy orë rresht. Ishin Di Stefano, Titio Schipo, Ferrucio Tagliavini e plot të tjerë ...e njeri prej tyre mësuesi im i ardhshëm tenori legjendar Franco Corelli... Ishin pikërisht këto njerëz të jashtëzakonshëm që me magjinë e zërit të tyre më nxitën pa kuptuar ëndrrën time të fshehtë për t’u bërë dhe unë një prej tyre....

Kush e zbuloi zërin tuaj si tenor?

Një ditë teksa isha shëtitje me bashkëshorten time Kristinën dhe djalin e porsalindur në Kavajë, ndeshëm me të madhin Mustafa Krantja... E ndjeva se ishte momenti im ti shprehja këtij njeriu, dirigjentit të parë të operës shqiptare, dëshirën time të fshehtë.
Ai më dëgjoi, por jo pa çudi, aq më tepër kur mësoi se, unë sapo isha diplomuar për gjuhë letërsi dhe prisja emërimin si mësues fshati. Dhe ai organizoi një audicion në Konservatorin e asaj kohe, sot Akademia e Arteve. Të parët që më dëgjuan ishin: Hamide Stringa, Feim Ibrahimi, Joni Athanas. Më pas kërshëria për të dëgjuar zërin e ri të tenorit nga Kavaja bëri që Mustafa Krantja të organizonte takime të tjera për të më dëgjuar Marie Kraja, Rozmari Jorganxhi, Shpresa Nishani, Tonin Harapi, Çesk Zadeja ....Dhe çifti Avni dhe Nina Mula ishin të parët që shprehën dëshirën të bëheshin mësuesit e mijë dhe që mentori im Mustafa Krantja ua besoi duke bërë që në themelet e teknikës sime vokale të ishte dora e këtyre mjeshtrave të mëdhenj.


Kur konkurruat në Akademi si ju pritën të Jurisë dhe kush ishin pjesëtarët?
- Duke qenë se un kisha përfunduar një herë studimet e larta, në kohën e monizmit ishte e ndaluar vazhdimi i dy fakulteteve, kështu që u vendos që duke patur parasysh dhe formimin tim të përgjithshëm kulturor, që unë të vazhdoja vetëm studimet muzikore si një rast i veçantë, në Teatrin e Operës duke qenë njëkohësisht i emëruar aty si solist.
Dhe mësuesja ime e kantos u caktua Nina Mula, mësuesi personal i solfezhit i madhi Simon Gjoni dhe mësuesja e pianos Lili Tafaj.
Ndihem krenar që në Historinë e Teatrit të Operës dhe Baletit unë jam artisti i parë që jam emëruar solist bazuar vetë, në talentin tim natyror, pa diplomë përkatëse dhe mbi të gjitha që në formimin tim kanë pasur dorë më të mëdhenjtë e kulturës kombëtare.
Dhe të mendosh se unë u emërova në një institucion të tillë kulturor që ishte maja dhe kulla e fildishtë e kulturës shqiptare e asaj kohe, ku unë firmosja borderonë përkrah emrave të mëdhenj si: Gaqo Cako, Ramiz Kovaçi, Mentor Xhemali, Tatiana Kora, Edit Mihali, Ibrahim Tukiqi, Hysen Koçia , Shqipe Zani , Gjergj Sulioti e Fitore Mamaqi...
Por me gjithë kujdesin e këtyre mjeshtrave të mëdhenj dhe përkushtimin e tyre, pas një viti unë mendova se studimet e plota ishin domosdoshmëri e suksesit tim të mëtejshëm.
Për këtë, me propozimin dhe kujdesin personal të Ministrit të Kulturës së asaj kohe Prof. Alfred Uçi, Këshilli i Ministrave mori vendim të veçantë për vazhdimin e studimeve të mia të dyta, vendim që e firmosi Manush Myftiu, duke qenë dhe njëkohësisht i punësuar si solist në Teatrin e Operës...
Kështu u shënua një tjetër ngjarje e veçantë për mua dhe Konservatorin e asaj kohe. Unë jam i vetmi në historinë e këtij Konservatori që një student u pranua pa konkursin tradicional të pranimit, si një rast unikal!
Këtu pastaj për katër vite pata fatin të studioja dhe ti kryeja këto studime me rezultate të shkëlqyera me Artistin e Popullit Ramiz Kovaçi, i cili me eksperiencën e tij pedagogjike dhe artistike i dha një shtysë të re profesionale talentit tim vokal.

Cilat janë të veçantat e zërit të një tenori?

-Të veçantat e zërit të tenorit janë ato që ekzistojnë edhe midis instrumenteve.
Cilësia dhe fuqia e tingullit. Tenori është më i lartë se baritoni dhe basi , por dhe vetë midis tenorëve ka ndryshime në fuqinë dhe shkëlqimin e tingullit. Po ashtu, kapacitetit për të përballuar parte vokale të diçiturave të ndryshme.
Po në ndryshim me instrumentet e tjera të ndërtuara nga njeriu, vokali njerëzor është një instrument i gjallë ku mbi te gjitha dominon fuqia interpretuese e këngëtarit, formimi dhe aftësia e tij për të krijuar.

Cili ishte koncerti i parë që keni dhënë ku dhe si jeni pritur?

Koncerti im i parë ka qenë një koncert Gala organizuar nga TOB më 1989, me dirigjent Rifat Teqja, transmetuar live nga RTVSH. U prita shkëlqyeshëm , madje e vetmja gazet zyrtare e asaj kohe përshëndeti daljen time të parë gjë që ishte shumë e rrallë të të dilte emri tek Zëri i Popullit të asaj kohe....
Më kujtohet që isha aq i emocionuar sa me zor kapërdija pështymen. Por i madhi Rifat Teqja më dhe një kurajë qe s’do t’ia harroj kurrë. Pa të fillimi im do kishte qen kujtimi i një dite katastrofe....


-Pse zgjodhët Austrinë për të vazhduar rrugën e artit, dhe çfarë konkursi kryet për të shkuar në atë Teatër?

-Unë jam qytetar Australian dhe për vite me radhë e kam ushtruar aktivitetin tim në kontinentin e largët, në Sisny Opera House dhe shpesh njerëzit e ngatërrojnë ardhjen time në Austri me Australinë.
Unë fitova një vend pune të shkëlqyer si Shef i Seksionit të Operës në Konservatorin e Vjenës. Duke qenë se im bir Aldo filloi studimet në Paris, në Universitetin Amerikan “Schiller” për Diplomaci ne nuk mund të qëndronim larg tij. Po ashtu, kishte ardhur koha t’i thoshim jo një distance të tillë planetare që na ndante nga Shqipëria të cilën e kishim lënë qysh më 1992, kur unë fitova të drejtën e studimeve Pasuniversitare në Budapest, në Konservatorin Franz List, për tre vjet.


Në sa skena të botës keni kënduar dhe cilat ka qenë dita më e bukur ?

Kam kënduar pothuaj në të gjithë botën.
Dhe të gjitha ditët e koncerteve apo te shfaqjeve të mia kanë qenë të bukura, të veçanta, të papërsëritshme. Mbase do te veçoja jetën në Singapor si këshilltar i Presidentit të Singaporit Lyric Opera, ku për disa vite kemi jetuar mes një luksi dhe ekskluziviteti të papërsëritshëm qoftë social, aziatik, tropikal...
Por unë, sinqerisht, nuk mburrem se ku dhe në sa vende kam kënduar sa ç’jam krenar të them se jam pritur kudo ku kam kënduar me nota maksimale.
Ndoshta jam i vetmi tenor në botë që skam marrë asnjë kritik negative për këngën time...

-A ju mungon Shqipëria?

-Shqipëria më mungon...më mungon shumë po më shumë më dhemb sepse nuk jam në gjendje ta ndihmoj dhe unë me fuqinë dhe kapacitetin tim.
Shqipëria ka rënë në dorë të njerëzve të babëzitur që mendojnë se janë vetëm ata që duhet të mendojnë për Shqipërinë, se është e drejta e tyre të bëjnë ç’të duan me të dhe të harrojnë se jemi dhe ne bijtë e tjerë që mbase dimë më shumë dhe mund të afrojmë më shumë ndihmë me eksperiencën tonë, njohurit tona, qytetarin tonë....
Po ky është fati i Shqipëri, ky është fati ynë në përgjithësi, se kështu e kemi ndarë ne vetë mes njeri tjetrit...

E ke ndjerë racizmin në Austri apo aty ku ke punuar?
-Racizmin sinqerisht nuk e kam ndjerë kurrë.
Racizmi është pjellë e një shoqërie të paformuar, e një shoqërie që ka komplekset e saj që i shpreh në formën perverse të racizmit.
Duke qen se i kam përkitur dhe kam jetuar në çdo kohë me elitën e çdo vendi ku kam jetuar dhe aq me tepër që kam jetuar në vende ku njerëzit kanë qenë me ngjyrë apo me sy te vegjël, kjo më ka bërë jo vetëm të mos e ndjej racizmin po larmin e racës njerëzore ta shoh si bukurin dhe pasurin e planetit Tokë!

-Si është shkolla shqiptare e muzikës, a është ajo e niveleve europiane?

- Mund të flasim pa dyshim për dy shkolla që megjithëse janë të lidhura midis tyre në traditë përsëri ndryshojnë ndjeshëm.
Shkolla deri në vitin 1990 ka qenë një shkollë që nivelin, konsolidimin profesional, motivimin dhe arritjen shkencore apo artistike e kishte objekt dhe burim force shtytëse.
Dhe shkolla e re, e hapur, jo vetëm në principe demokratizuese por dhe kapitaliste ku përzgjedhja dhe motivi i pranimit në këtë shkolle s’janë me një numër super talentesh po mundësia i jepet pothuaj të gjithëve dhe ku motivet krahas atyre artistike dhe profesionale janë dhe ana materiale që nganjëherë shkojnë mbi ato të ndërgjegjes profesionale. Sot kush paguan me shume merr mësime më shumë....


Cilët janë tenorët botërorë që ju keni për zemër dhe pse?

-Tenorët e mijë të preferuar janë: Di Stefano, Pavaroti, Domingo, Jose Carreras dhe Profesori im Franco Corelli.
Me Correllin studiova për një vit në Milano më 1999 dhe ai shkroi me dorën e tij një letër për mua fjalët më të bukura që dikush i ka thënë për zërin dhe të kënduarën time, letër që dhe sot e kësaj dite e ruaj si kujtimin më të bukur ...
Këta tenorë janë pa dyshim më të mëdhenjtë jo vetëm për nga bukuria natyrore e zërit të tyre, por mbi të gjitha nga arti i madh që ata kanë përcjelle njerëzimit dhe universit të kulturës njerëzore!

-Si është një ditë pune për ju?

- Dita e punës time është e zakonshme, pothuaj te gjitha ditët janë dite performuese shto dhe mësim dhënien që është një pasion i imi pa të cilin nuk rroj dot ashtu si pa këngën. Nëse këndoj në shtëpi çdo ditë apo performoj në skenë është pothuajse e njëjta gjë.
Madje, në shtëpi më të shumtën e rasteve këndoj edhe më mirë se në skenë...


Sa opera keni në repertorin tuaj dhe çfarë i mungon këtij repertori?

- Në repertorin tim kam shumë opera, por un s’jam partizan i sasisë, por i cilësisë. Po them se dhjetë opera i kam të mijat dhe ato janë operat më të vështira dhe më të kërkuarat si: Turandot, Manon Lescout, Il Trovatore, Cavaleria Rusticana, Otello, Pagliaci, Tosca, Aida, Andrea Schenier, Carmen....

-A keni regjim për ruajtjen e zërit dhe kush është armiku kryesor i zërit?

- Regjim të mirëfilltë për zërin as kam as kam pasur kurrë. Po jeta e rregullt, shëndeti i mirë, të ushqyerit me kujdes, të kënduarit çdo dit dhe mbi të gjitha të kënduarit drejt teknikisht janë ato që e mbajnë zërin në formë dhe të freskët....


Tenorët shqiptarë a janë konkurrues me ata Evropianë?

- Tenorët ashtu si dhe këngëtaret e tjerë lirik shqiptare sopranot, mexot apo baritonët janë duke konkurruar me sukses sot në botë dhe duke përfaqësuar jo vetëm arritjet e tyre por dhe kulturën shqiptare operistike që ato përfaqësojnë. Unë jam profesional dhe lajmet të ashtuquajtura mediatike, sensacionale, këndoi këtu apo këndoi atje, mua nuk më bëjnë përshtypje se kudo këndohet. Po arti dhe vlerat e tij maten me si këndohet...Unë kam ndjekur me respekt këngëtare të tillë të mirëfilltë operistik si tenorët A. Kllogjeri, J. Gjipali, sopranot I. Mula, A. Jaho dhe mexosopranon E Shkoza.
Janë vërtet artist që konkurrojnë në botë me dinjitet.


Ku i bëni zakonisht pushimet?

-Pushimet tani që jemi kthyer në Europë nga Singapori, ne i kemi bërë në Egjipt dhe Spanjë.
Sharm El Sheik dhe Hurgada janë më të preferuarat se Deti i Kuq është mahnitës...


Sa ndikon familja për një këngëtar?

- Familja edhe tek një këngëtar si për çdo profesion tjetër do thoja, është ajo energji dhe forcë e padukshme që të jep krahë, të mbush dhe të shtyn përpara, ti japësh gjithçka publikut por dhe atyre njerëzve tuaj të dashur që prej vitesh nuk lodhen duke të ndjekur, duke të ndihmuar që performanca jote të jetë maksimale, duke ndarë me ty çdo detaj dhe shqetësim që ofron jeta artistike e një këngëtari që është çdo dit në lëvizje...
Pa një familje të mirë dhe suportuese vështir të flitej për një arritje të plotë në karrierë ashtu siç do thoja se asnjë karrierë nuk do ma plotësonte nevojën për një familje të suksesshme...


-Cili është mendimi juaj për femrat shqiptare?

-Kjo pyetje më bën të jap një përgjigje shume më të thjeshtë se ç’mund t’i jepte një sociolog. Kam nënë dhe bashkëshorte shqiptare. E ç’mund të them më shume se fjalët më të bukura që mund të gjej për dy krijesat më të dashura të jetës time?

[shigjeta]

Dhe Hushi shetit e qendron ne boten qe nuk ka babezi!

[Albo]

Tenori shqiptar me famë botërore, Agim Hushi mbylli sot karrierën e tij Operistike



Tenori me famë botërore Agim Hushi, ka njoftuar sot se ka dhënë dorëheqje nga jeta e tij operistike. Nëpërmjet një postimi në rrjetin social Facebook, tenori Hushi ka deklaruar se me shfaqen e fundit “Toska” i ka dhënë fund karrierës së tij në Opera.
“Të dashur miq, pasionantë dhe dashamirës të Operas! Ju njoftoj se pas një udhetimi të gjatë , të bukur por dhe të lodhshëm, me plot ngjarje artistike të mëdha e të vogla gjej rastin t’ju njoftoj se me këto shfaqe të operas “Toska” unë dua ta mbyll karrieren time Operistike!”
Tenori Agim Hushi i cili hyri në skenën e Teatrit të Operës dhe Baletit në fillim të viteve ’90, largohet duke lënë një teatër “me halle,-siç e quan ai- por virtuoz, me një orkester dhe kor të shkëlqyer, me artistë të shkëlqyer që po shkëlqejnë nëpër skenat e botës, me plot tenorë të rinj qëe më bëjnë krenar me zërat dhe artin e tyre! E mbi të gjitha me miq të shkëlqyer që si ndërroj me asgjë në botë!”
Karriera e tij operistike ka filluar me veprën “Toska” dhe po me atë u mbyll. Hushi thotë se tashmë pas një luftë të gjatë 30 vjeçare, nëpër kontinentë të botës është i vendosur t’i përkushtohet familjes dhe për të shijuar paqen që vjen pas një karriere 30 vjeçare.
“E fillova me Toskën në këtë skenë dhe po e mbyll me Toskën time të dashur! Vitet bëjnë të vetën dhe tashme unë i jam përkushtuar koncerteve dhe një dëshire për të shkruar muzikë të vërtet!Por mbi të gjitha për të shijuar pranë dhe me familjen atë paqe që vjen pas një lufte të gjatë 30 vjeçare nëpër kontinente të ndryshme të botës, në ato fillime aq të vështira për ne shqiptarët në vitet 90, ku mora përveç trofeve dhe fitoreve edhe plot plagë”.
Tenori Agim Hushi, në deklaratën e tij të të mbyllës së karrierës, nuk ka lënë pa përmendur edhe të gjithë ata artisë të cilët e ndihmuan atë në jetën e tij artistike.
Agim Hushi, intervistën e fundit në televizione e ka dhënë ditën e djeshme 12 tetor në Ora News, në emisionin “Ditë e Re Weekend”, ku tregoi peripecitë e tij për jetën artistike.

ORA NEWS

[Albo]

Tenori Agim Hushi: Për 7 vjet, u pengua jeta ime artistike



Tenori me famë botërore Agim Hushi, ka njoftuar sot se ka dhënë dorëheqje nga jeta e tij operistike. Nëpërmjet një postimi në rrjetin social Facebook, tenori Hushi ka deklaruar se me shfaqen e fundit “Toska” i ka dhënë fund karrierës së tij në Opera.
“Të dashur miq, pasionantë dhe dashamirës të Operas! Ju njoftoj se pas një udhetimi të gjatë , të bukur por dhe të lodhshëm, me plot ngjarje artistike të mëdha e të vogla gjej rastin t’ju njoftoj se me këto shfaqe të operas “Toska” unë dua ta mbyll karrieren time Operistike!”
Tenori Agim Hushi i cili hyri në skenën e Teatrit të Operës dhe Baletit në fillim të viteve ’90, largohet duke lënë një teatër “me halle,-siç e quan ai- por virtuoz, me një orkester dhe kor të shkëlqyer, me artistë të shkëlqyer që po shkëlqejnë nëpër skenat e botës, me plot tenorë të rinj qëe më bëjnë krenar me zërat dhe artin e tyre! E mbi të gjitha me miq të shkëlqyer që si ndërroj me asgjë në botë!”
Karriera e tij operistike ka filluar me veprën “Toska” dhe po me atë u mbyll. Hushi thotë se tashmë pas një luftë të gjatë 30 vjeçare, nëpër kontinentë të botës është i vendosur t’i përkushtohet familjes dhe për të shijuar paqen që vjen pas një karriere 30 vjeçare.
“E fillova me Toskën në këtë skenë dhe po e mbyll me Toskën time të dashur! Vitet bëjnë të vetën dhe tashme unë i jam përkushtuar koncerteve dhe një dëshire për të shkruar muzikë të vërtet!Por mbi të gjitha për të shijuar pranë dhe me familjen atë paqe që vjen pas një lufte të gjatë 30 vjeçare nëpër kontinente të ndryshme të botës, në ato fillime aq të vështira për ne shqiptarët në vitet 90, ku mora përveç trofeve dhe fitoreve edhe plot plagë”.
Tenori Agim Hushi, në deklaratën e tij të të mbyllës së karrierës, nuk ka lënë pa përmendur edhe të gjithë ata artisë të cilët e ndihmuan atë në jetën e tij artistike.
Agim Hushi, intervistën e fundit në televizione e ka dhënë ditën e djeshme 12 tetor në Ora News, në emisionin “Ditë e Re Weekend”, ku tregoi peripecitë e tij për jetën artistike.

ORA NEWS