Mure te perjetshem
Fakti qe bota perpara shkon,
rendesi nuk ka, muri ekziston,
I gjate, kaq i gjate,
sa syri ne vrapim, fundin
nuk mundet t'ia shohe.
Fundi pra, eshte thjesht nje shprese,
Siguria ekziston per dicka te vetme:
lakuriq dhe i bukur sikunder shfaqet, njeriu
lumturine do ta njihte,
Por muri ekziston,
si nje pengese e pakapercyeshme,
si nje fat i pashmangshem.
Duke e shfaqur veten ne perpjekje per ta kapercyer,
E kote,
dashakeqet ne loje do ta vinin,
Duke kerkuar shmangjen me nje kthim mbrapa,
E kote,
Shpifje gjigande do ta persekutonin.
Nese inteligjent, njeriu vendos
Te qendroje i duruar perballe murit,
Te mos e kaperceje,
duke besuar tek Kryqezimi.
Te barabarte te pakten ne kete pritje,
Duke pasur mundesine te njohin bukurine e gjithsecilit,
njerezit perballe mureve kryqezues,
nese duan, i vene menjane paragjykimet,
e shohin njeri-tjetrin per ate qe jane realisht,
nese duan, arrijne ti rrezojne muret pertoke.
Imagjino sa caste te tille
Nje njeri mundet te njohe ne jete,
Ndoshta varet nga dendesia e njerezve
Qe ne epoken perkatese jetojne,
Nga durimi i shfaqur,
Nga forma e themeleve te ketyre mureve.
Te perjetshem muret e kryqezimi i fateve,
qe ne mendjen time forma vijash te lakuara marrin.
Dendesia e njerezve, me shume se gjashte miliarde,
ne kete epoke te planetit tone,
UNE, therrmijez e gjithe kesaj gjeje
Mure Te Perjetshem,
e duruar perballe murit tim,
nuk heq dore.
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt