Nuset Në Poezi

[Dorontina]

Faleminderit majtasdjathtas te kam xhan. Tani nje vjerrsherim per vehten time........


Gjyqi i vetvetes

M’u ka mërzitur vetia…m’u ka mërzitur keq
Aq keq sa që nuk dua t’a shoh madje me sy
Me shpirtin tim nomad, nuk mundem që ta ndreq
Dhe me një zemër cope, që rreh vetëm për ty

…………………………………………………………..

Sa shumë më është mërzitur sivjet kjo vetia ime
sa dua që ta marr një ditë në hetuesi
Ta pyes mirë e mirë, të heq mijëra dyshime
dhe ta dënoj vetveten fajtor në dashuri.

Çudi me çfarë kurajo, u ngrit vetvetia ime
Në Gjyqin e ndërgjes, dhe foli veç dy fjalë:
“dëgjoni njerëz të mira, mos shkoni me dyshime
mallkimi im, për ju është: - Vdekshi pa u çmallë!”

shum te forta keto vargje...vargjet e forta vin nga perjetimi i fort.
qdo njeri nji dit perplaset me prova te ndryshme gjatê jetes,por sa asht shpirti i fort ta perjetoi dhembjen.Vertet koha sheron dhembjet, por nderkohê qka po ndodh...zemra vun trupi vun syt vujn shpirti vun...por edhe vujtja gezimi deshprimi durimi vullneti jan pjes e jetes .

Jeta ma dhuroi trandafilen
ma stolisi jeten time
nji dit ajo iku
iku dhe mur arromen me vete

Trandafilja la pas kujtime
la shenja la foto
la ne zemer
mund.....

zemra sherohet
pasi shum e shum
te lodhet....vun....
dhe prap zgjohet

....
Jeta nuk asht nji vi e drejt por nji vi zig-zag e thurur e dredhur e lidhur .....po ne duhet te jemi atlet ti kercejm te gjitha pengesat e tani jemi atlet i fort per te fitu qdo lojê te jetes ....

[Trebeshina]

Pa te qeshurat e saj,
dhoma plot njerez qe veç flasin,
te rezulton e ftohte dhe bosh...

Marr pjese ne dhimbjen tende Agim
dhe te jam prane.

[e panjohura]

Numërova pikat e shiut që ranë
miljona apo miljarda ishin....!
Doja të numëroja puthjet që muarrëm e dhamë
As qiejt aq yje nuk kishin...

Dhembja (kushtuar JUVE zoteri Agim dhe YLLIT TUAJ te fikur)

Gjere sa te shkosh te ajo
do ta mbash ne zemer
e ke pas qdo gje
e jo vetem femer

Kur per te te merr malli
ti do ta kerkosh
do te shkosh te varri
dhembjen t'ja tregosh

Do ti thuash moj TANE
Ti me mungon shum
as diten se kam dite
as gjumin se kam gjum

Kur deren e hapi
mendoj se me pret
kur shof qe nuk je
vetmija me vret

Kto po ti them
nga pervoja ime
ani qe fati ime nga i juaji
ka shum ndryshime

Ti jetove gjate
me ate dashuri
kurse une e shkreta
pesova ne rini

e panjohura!

[Agim Doçi]

Më rrodhën lotët nga sytë e shpirtit
Ky mallë i çmendur më torturoj
Më mirë në kryq, në vend të Krishtit
Sesa i vetëm…veç të gjalloj.

Ky shpirt i brishtë që preket lehtë
Nga fjalë e rëndë dhe xhelozija
Më prishi punë gjithmonë në jetë
Më bëri sterrë ditët e mija…

Po çfarë kanë njerëzit që egërsohen?
E çfarë kërkojnë më shumë nga unë?
Ata që s’mund të dashurohen
Përse nuk ikin…por prishin punë.

Më dhemb gjithë trupi, më dhemb gjithshka
Sa fort më dhemb sot gjoksi im…
Kjo botë e madhe plot vënde ka!
Po dhembja ime nuk gjen shërim…

Unë them të iki, ti lë të gjitha !
Të marr me vehte veç mallin tim.
Ta bëj qivur, të shkoj nga isha
Atje i vetëm…dhe në harrim…

Pastaj të kthehem pas qindra motesh
Kur bota ndoshta do ketë ndryshuar
Të lyp lëmoshë në mes metropolesh…
Si shpirt i brishtë…dhe i dashuruar.

Të marr imazhin e asaj që dua
Të shkoj tek bliri me gjel të egër…
Të vij pas meje, ajo me mua
Dhe të këndojmë këngën e vjetër…

„Dua të bëhem paksa e krisur
Dua të bëhem dhe lot tek syt’
Dua të bëhme dhe gjum i prishur
Dua të bëhem imazhi I yt…”

[Dorontina]

Edhe pse skam perjetu ket gja
ndiej dhembje shum te medha
kur lexoj shprehje te perjetuara
me dhemb zemra edhe pse asht e fort e vetmuara.

te gjith kemi dhembje
dikush nga dashuria
dikush nga dhembja
dikush nga mungesa
une nga kam dhembje nga urrejtja

i kuptoj njerzit me hallet e tyre
mua sme kupton askush
por luftoj me arrogance
dua ta shftytzoi qdo shancê
mos te shkoi kinse skam pasur shancê.

Jeta asht luftê
her te zen te armatosur
her pa arme e pa fat
njerzit krijojn Boten
Bota sillet Prap....

Sillu Botê sillu
sjell lumturi
sjelle Diellin
te ngrof zemren e pervuar
zemren e pervluar
zemer te pa fat
zemer me gjit at

Para faqes se bardh
artisti shkrun kengë melankolike
shkrun shkrun deri ne Agim
këndon kengët e shpirtit
ne nji flet te bardh
nga dhemja e madhe
se len Diellin me dalê

Artisti shkrun
artisti këndon
artisti vazhdon
artisti din te këndon
dhe din te jeton....

[kolombi]

Te gjitha cupat jane te bukura,
Sepse nje dite do te behen nuse,
te gjitha nuset jane te bukura
Sepse nje dite,nena do te behen.

Eh moj Nene..............
Kur dhembja e brenga ma trazon shpirtin
(edhe pse pak muaj me pare larguar per ne Parajse)
Fshehurazi me vjen neper endrra,
Me puth
Me perkedhel
Me sheron
Dhe shkon,pa u ndjere..............

[Kliti1]

Më rrodhën lotët nga sytë e shpirtit
Ky mallë i çmendur më torturoj
Më mirë në kryq, në vend të Krishtit
Sesa i vetëm…veç të gjalloj.

Ky shpirt i brishtë që preket lehtë
Nga fjalë e rëndë dhe xhelozija
Më prishi punë gjithmonë në jetë
Më bëri sterrë ditët e mija…

Po çfarë kanë njerëzit që egërsohen?
E çfarë kërkojnë më shumë nga unë?
Ata që s’mund të dashurohen
Përse nuk ikin…por prishin punë.

Më dhemb gjithë trupi, më dhemb gjithshka
Sa fort më dhemb sot gjoksi im…
Kjo botë e madhe plot vënde ka!
Po dhembja ime nuk gjen shërim…

Unë them të iki, ti lë të gjitha !
Të marr me vehte veç mallin tim.
Ta bëj qivur, të shkoj nga isha
Atje i vetëm…dhe në harrim…

Pastaj të kthehem pas qindra motesh
Kur bota ndoshta do ketë ndryshuar
Të lyp lëmoshë në mes metropolesh…
Si shpirt i brishtë…dhe i dashuruar.

Të marr imazhin e asaj që dua
Të shkoj tek bliri me gjel të egër…
Të vij pas meje, ajo me mua
Dhe të këndojmë këngën e vjetër…

„Dua të bëhem paksa e krisur
Dua të bëhem dhe lot tek syt’
Dua të bëhme dhe gjum i prishur
Dua të bëhem imazhi I yt…”

Shkelqyshem!!